Lana sloeg met haar kussen op de wekker, waardoor het schrille piepen abrupt ophield. Ze rekte zich uit en sleepte zichzelf met een kreun van tegenzin uit bed en liep naar de badkamer. Haar billen waren nog steeds een beetje rood en er zaten twee wat blauwe plekken op haar linker bil. Het zag er echter niet zo erg uit als ze verwacht had, na twee keer een pak op haar bips de vorige avond.

Het warme water van de douche ontspande de spieren van haar rug, terwijl de zoete pijn in haar billen de herinnering aan de vorige avond weer opfriste. Na een heerlijke maaltijd van gebakken zalm en een gemixte salade, had Adam haar de rest van het huis laten zien, van de zes slaapkamers op de bovenverdieping tot de donkere, vochtige kelder. Wat haar nog het meest helder voor de geest stond, was een korte blik op de zolder en de inrichting van de slaapkamer van zijn overgrootmoeder.

Een blik in de badkamer stond haar nog helder voor de geest; een prachtig mooi mahonie badmeubel waarvan het blad met ingelegde ivoren patronen, precies bij de gordijnen paste die zorgden voor een gedimd licht. Adam had een grote houten haarborstel van het meubel gepakt en deze voorzichtig door haar lange zijdeachtige haar gehaald. Ze hadden naar zichzelf in de spiegel gekeken. Adam had Lana, die daar helemaal geen zin in had, met zich mee getrokken om de rest van de verdieping te gaan bekijken.

Hij had het goed gevonden dat ze een snelle blik op de zolder zouden werpen. Ze deed haar best zo neutraal mogelijk over te komen, maar haar hart ging als een bezetene tekeer terwijl ze de trap opliepen, die achter een deur op de tweede verdieping verstopt zat. Boven was een vierkant halletje waar vier smalle deuren op uitkwamen die toegang gaven tot de vertrekken van het personeel en een grote die toegang gaf tot de grote zolder. Lana kon een kreet van verrassing niet onderdrukken toen Adam die laatste deur opende en een enorme ruimte onthulde – Het dak was minstens vier meter hoog en de balken liepen tot op het tachtig vierkante meter vloeroppervlak. De helft van de vloer lag bedekt met allerlei oude schatten – veelal meubilair, dozen en kisten. De rest was groot genoeg om een dansfeest te organiseren. De maan had door het dakvenster naar binnen geschenen en weerkaatste op de witte lakens die de meeste attributen aan het oog onttrokken. Terwijl Lana nog verbaasd om zich heen keek, had Adam haar in haar hand geknepen. Ze had zich omgedraaid en hem lachend aangekeken.

‘Laten we naar de kelder gaan!’, opperde ze en draaide zich om en fladderde de trap af.

‘Is het te eng hierboven?’, grijnsde Adam, terwijl hij haar volgde.

‘Nee! Ik ben niet zo’n bangerik’, lachte ze terug, met een stem die eerder opwinding dan angst verried.

Er ging een golf van schuldgevoel door haar heen toen ze conditioner door haar haren deed. Waarom had ze hem niet gevraagd of hij daar boven eens met haar op ontdekkingstocht wilde gaan? Waarom had ze het voorgedaan alsof het haar niets kon schelen? Lana spoelde haar haren uit en verpakte ze vervolgens in een tulband van een handdoek, deed haar ochtendjas aan en verliet de badkamer.

Ze wist het antwoord al. De kans dat hij haar één stap op de zolder zou laten zetten voordat deze gerenoveerd was, was nul. Maar ze wilde het heel graag. Zo graag dat ze het tegen zijn wil zou doen. De zolder, die gevuld was met allemaal geheimzinnige zaken uit lang vervlogen tijden,  trok haar als een magneet aan. Het was niet logisch te verklaren, er klopte niets van, maar het ergste van alles; het zou geen impulsieve daad zijn. Het zou met voorbedachten rade zijn. Toen ze in de spiegel keek, stond haar niet aan wat ze zag. Ze hield zichzelf voor dat ze nooit zonder hem naar de zolder zou gaan. Onder geen voorwaarde zou ze zelfs de toegangsdeur open doen. Lana maakte de tulband los en liet haar vochtige haar op haar rug hangen en deed haar ondergoed aan. Ze zou het best aan Adam kunnen vragen of hij de deur op slot wilde draaien, dacht ze en moest lachen toen ze zich probeerde voor te stellen hoe hij zou reageren op een dergelijk verzoek.

Een blik op haar horloge maande haar tot actie. Snel trok een wit stretchjurkje aan en trok een paar gemakkelijke schoenen aan. Vervolgens schoot ze in haar jas, greep haar tasje en haastte zich naar haar auto.

Op weg naar het huis van Adam, herinnerde zich de korte rondleiding door de kelder. Net zo groot als de zolder, maar daar eindigde meteen elke vergelijking. Het was er naar haar mening donker, vochtig en een beetje eng. Adam leidde haar over de gescheurde cementen vloer, her en der bukkend om te voorkomen dat hij zijn hoofd tegen de balken zou stoten. Zij bleef in de buurt van de trap en maakte een luchtsprong bij het geringste geluid. Hij moest lachen om haar nervositeit en leidde haar weer naar boven, terwijl hij haar geruststellend op haar rug klopte. Ze kon het ongemakkelijke gevoel niet kwijtraken totdat hij haar een paar minuten later een afscheidskus gaf. De kus was gepassioneerd, het zou alle sneeuw van de Mount Everest hebben doen smelten.

Lana draaide de laatste bocht in van de oprijlaan van Adam en voelde een huivering door zich heen gaan toen haar oog naar het zolderraam getrokken werd. Ze reed langzaam door en stelde zich voor hoe de overgrootmoeder van Adam daar in de weer was haar spullen op te slaan. Ze pakte de dozen in die door latere generaties herontdekt zouden worden.

Ze zag niet hoe een witte kat vlak voor haar auto de oprit overstak, tot het bijna te laat was. De remmen piepten toen ze hard op het pedaal trapte en ze voelde hoe de veiligheidsgordel zich om haar lichaam verstrakte. Toen ze over het dashboard gluurde zag ze tot haar opluchting dat de kat ongedeerd de bosjes inschoot. Met een zucht van verlichting reed ze verder richting huis. Ze zette de versnelling in de vrij om vervolgens geconfronteerd te worden met het boze gezicht van Adam, toen die het portier openrukte.

‘Wat is er toch met je aan de hand?’, gromde hij, ‘lette je eigenlijk wel op de weg?’

‘Sorry’, mompelde ze, en voelde hoe ze een kleur kreeg. ‘Ik was even ver weg met mijn gedachten’.

‘Doe je dat wel vaker als je achter het stuur zit?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Ik heb de kat niet geraakt’, verontschuldigde ze zich terwijl haar blik op het dashboard gevestigd was.

‘Goed, dan zullen we dus maar zeggen dat hij een van zijn levens verbruikt heeft! Die kat is van het buurmeisje. Ze zou ontroostbaar geweest zijn als je hem aangereden had. Maar ik maak me meer zorgen dat je niet op zit te letten als je achter het stuur zit. Wat als je in het drukke verkeer weggedroomd was? Of op de snelweg?’

Hoewel ze wel wist dat ze fout zat, bleef Lana boos omdat hij haar op haar nummer gezet had. Ze kneep haar ogen samen en keek hem aan. ‘Waarom schreeuw je tegen me?’

‘Omdat je me dood hebt laten schrikken!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op bij het horen van zijn woorden. ‘Echt waar?’

‘Misschien moet ik je vertellen wat ik gezien heb’. De toon van Adam werd wat rustig, maar klonk nog steeds ijzig. ‘Ik stond op de veranda te wachten, toen ik de kat het grasveld over zag steken. Ik kon hem over een afstand van tweehonderd meter aan zien komen, omdat ie spierwit is en dus heel erg opvalt, of het moet al in een sneeuwstorm zijn! Vervolgens zag ik jou de hoek om komen. Ik maakte me niet druk, want je reed vrij langzaam en je had alle tijd om die witte vlek aan te zien komen. Toen de kat de oprit naderde, dacht ik nog, nu gaat ze wel op de rem staan. Kan nog makkelijk. Ze heeft nog alle tijd. Toen zag ik hoe je naar mijn dak staarde! Tegen de tijd dat je uiteindelijk op de rem ging staan, had ik de kat al afgeschreven!’

‘OK, OK. Ik snap het’. Lana zette de versnelling in de vooruit en moest zich erg inhouden om niet terug te gaan schreeuwen. ‘We moeten gaan, anders komen we te laat’.

Verrassend genoeg deed Adam de veiligheidsriem om en keek strak voor zich uit terwijl zij voorzichtig naar de weg reed. De hele weg naar het werk voelde Lana zich een lesrijder die naast een instructeur zat die haar rijkunsten beoordeelde. Maar Adam zei geen woord, het bleef stil in de auto totdat ze het parkeerterrein van de kliniek opreed.

‘Lana’, hoorde ze Adam kalm, maar met een strenge ondertoon zeggen, ‘Na het werk ga ik je een pak op blote bips geven, waar de vonken vanaf vliegen. Dat is beloofd’.

Ze deed haar mond open om te protesteren, maar hij legde een hand op haar mond.

‘Heb het lef niet om me tegen te spreken. Ik ben van plan ervoor te zorgen dat je nooit weer achter het stuur gaat zitten dromen’. Met deze woorden deed hij het portier open, stapte uit en wachtte op haar om samen het parkeerterrein af te lopen.

Lana slikte haar commentaar in en stapte uit. Ze keek Adam niet aan, bang dat ze hem voor alles wat mooi en lelijk is zou maken als ze dit wel zou doen. Eenmaal binnen, borg ze haar spullen op, deed haar witte jas aan en dwong zichzelf aan de dagelijkse routine te beginnen. Maar iedere keer dat ze aan de ‘belofte’ van Adam dacht, voelde een mengeling van angst en verlangen.

Wat echter behoorlijk irritant was, was dat Adam zich nogal op zijn gemak leek te voelen. Hij maakte grapjes met de andere verpleegkundigen en deed joviaal tegen de patiënten. Hij leek een heel ander mens te zijn. En Elaine knipoogde iedere keer tegen haar als ze door de hal liep, alsof ze wist dat het stralende humeur van Adam het werk van Lana was! Elaine moest eens weten, dacht Lana terwijl ze haar maag samen voelde trekken. Tegen de lunchpauze was ze zo gespannen dat ze een heel blad met steriele verbanden op de grond liet vallen, zodat alles weggegooid kon worden.

Ze maakte een luchtsprong van schrik toen Adam zijn hoofd om de hoek van de deur stak om te vragen of ze met hem ging lunchen. Toen ze buiten waren, pakte hij haar bij haar hand en hield haar stevig beet tijdens de wandeling naar het restaurantje. Ondanks een hoofd vol emoties, voelde ze een korte triomf toen de vaste serveerster zag hoe ze naast elkaar zaten en elkaars hand vasthielden. Haar gezicht gloeide letterlijk van jaloezie. Lana zette haar liefste glimlach op toen zij haar de menukaart gaf. Impulsief bestelde Lana alleen maar een salade, om tenminste nog een ding goed te doen bij Adam.

Toen de serveerster vertrokken was keerde de angst echter in volle omvang terug op het gezicht van Lana. Ze was zich maar al te bewust van de nabijheid van Adam, de geur van zijn haar, het zachte wrijven van zijn duim over haar handpalm en de warmte die van zijn bovenbeen afstraalde op de hare.

‘Lana, ik ga ja vanavond niet straffen’.

Lana had in haar glas water zitten staren, maar haar blik schoot nu naar Adam. ‘N..niet?’

‘Nee. Je bent op van de zenuwen. Dat komt omdat ik gezegd heb dat ik je vanavond een pak op je billen ga geven, of niet?’

Ze knikte en haar ogen vulden zich met tranen van opluchting. Ze pakte een servet om ze weg te deppen.

‘Het spijt me. Ik wist niet dat het je zo aan zou grijpen’.

‘Dat wist ik ook niet’, bracht ze uit en glimlachte naar hem. ‘Maar…’, haar glimlach vervaagde, ‘Waarom was je vanochtend zo vrolijk? Verheugde je je erop?’

‘Nee, ik probeerde mezelf op te vrolijken. Maar dat lukte niet. Het was helemaal niet leuk om toe te kijken hoe jij aan het lijden was’.

Lana zou het liefst haar armen om zijn nek geslagen hebben, maar had het lef niet om dit in een openbare gelegenheid te doen. Ze kneep even stevig in zijn hand. ‘Dank je wel’.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Je hoeft me niet te bedanken – ik heb je al behoorlijk gestraft, maar wel op een andere manier dan de bedoeling was’.

‘Ik denk dat je gelijk hebt’.

‘Ik zal me deze keer niet aan mijn belofte houden door je geen pak slaag te geven, maar dat zal ik nooit weer doen’.

‘Wat doe je nooit weer?’

‘Mijn belofte breken’.

‘Oh, maar ik vind het niet erg hoor, dat je deze belofte breekt! Echt waar niet’.

‘Maar ik wil dat je ervan op aan kunt dat ik doe wat ik zeg’.

‘Ik weet dat ik dat kan, hoor!’

‘OK’, lachte hij en zijn groene ogen schitterden. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking weer bezorgd en hij vroeg, ‘Zou je me willen beloven dat je nooit weer achter het stuur gaat zitten dagdromen?’

‘Ja!’

‘Autorijden is een verantwoordelijke bezigheid. Het lijkt er soms wel op; hoe langer mensen autorijden, hoe sneller ze geneigd zijn dat te vergeten. Ze rijden teveel op de automatische piloot en letten niet meer op wat ze doen’.

‘Ik weet het’. Lana voelde zich weer als de lesrijder toen Adam de principes van veilig rijden aan haar uit begon te leggen. Toen hun eten arriveerde, slaakte ze een zucht van verlichting, pakte haar vork en prikte er een kerstomaatje aan. Ze aten zwijgend en genoten van elkaars aanwezigheid.

Terug in de kliniek verliep de dag een stuk prettiger voor Lana, die nu grapjes maakte met Elaine en deed kleine dingen die Adam op zijn zenuwen werkten. Hoewel ze enorm opgelucht was dat hij het pak slaag had laten vallen, voelde ze zich diep in haar hart ook een beetje teleurgesteld, maar wilde hier niet teveel aan denken. In plaats daarvan daagde ze hem uit door haar suikerzakjes en melkcupjes te laten slingeren, draaide ze de kraan van de wastafel van de onderzoekskamer niet goed dicht, schreef een aantal memootjes die zo goed als niet te lezen waren en liet een paar dossiers op het bureau liggen in plaats van ze terug te hangen in de dossierkast. Van die kleine onbetekende dingen waarvan ze wist dat hij zich eraan zou ergeren. Ze nam niet eens de moeite om erbij stil te staan waarom ze het eigenlijk deed omdat ze daar geen zorgen meer over maakte.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Laat in de middag, keek Lana toevallig door het raam van de behandelkamer waar Cora met Steven aan de slag was en hem aanleerde hoe hij het beste met zijn ziekte kon omgaan. Hij was vandaag zwaar verkouden binnen gekomen en Adam had samen met een neusspray een antibioticum voorgeschreven om opkomende ontstekingen geen kans te geven. Cora las hem hardop uit een folder voor, maar zelfs op grote afstand kon Lana zien dat het gezicht van Steven opgezwollen en vlekkerig was, en dat hij zijn ogen stijf dichtkneep. Gealarmeerd klopte Lana op de deur van de behandelkamer en liep zonder een antwoord af te wachten naar binnen.

Steven keek op en zei met schorre stem ‘mijn handen jeuken’. Hij ademde zwaar en Lana zag hoe hij opgezwollen rode en opgezwollen plekken in zijn gezicht en nek had.

‘Cora!’, riep ze, ‘Ga een injectie antihistaminicum halen!’

Cora keek op, haar gezichtsuitdrukking stond neutraal. Lana draaide zich weer naar de deur en rukte deze open en schreeuwde de hal in. ‘WIL IEMAND DR. HAYES HIER ONMIDDELLIJK NAAR TOE STUREN! ELAINE! WIL IEMAND EEN ANTIHISTAMINICUM BRENGEN EN DE KAR VOOR NOODGEVALLEN!’

Lana greep de geschrokken Steven, rukte de boordknoop van zijn overhemd los, die hem inmiddels bijna verwurgde en liet hem op de behandeltafel liggen. Elaine kwam binnenrennen met de antihistaminicum.

Lana pakte het aan, en zei ‘Houd vol, Steven’, trok het dopje van de spuit en prikte de naald dwars door zijn spijkerbroek heen. Ze drukte de vloeistof naar binnen, terwijl Elaine de manchet van het bloeddrukapparaat om zijn arm schoof. Toen ze de naald eruit trok, zei Lana, ‘Zou je me die handdoek willen geven, Cora?’ Maar Cora stond als aan de grond genageld bij het bureau en was niet in staat zich te bewegen. Lana deed haar witte jas uit en drukte deze tegen het been van Steven en begon deze te masseren. Ze had geen handschoenen aan en er werd ter hoogte van de injectie al een bloedvlek in zijn broek zichtbaar.

De dokter kwam de hal doorrennen, schoot de hoek om en botste bijna tegen Sarah die de kar voor noodgevallen voortduwde.

‘Een allergische reactie’, liet Lana luid en duidelijk weten, toen hij om de kar heen stapte. ‘Heb net antihistaminicum gegeven. Hij ademt nog wel, maar moeizaam’.

‘Bloeddruk is 90 om 64, pols is 104, onregelmatig’, zei Elaine die een stethoscoop op de borst van Steven gedrukt hield. ‘De bronchiën vertonen een kramptoestand.

Lana pakte het versleten spijkerjasje van Steven en rolde het op om het onder zijn enkels te schuiven om zijn voeten omhoog te brengen. Onwillekeurig dacht ze dat het wel een heel dun jasje was om met dit gure weer te dragen.

‘Ik kan niet slikken’, piepte Steven, die door de jeuk zijn handen tegen elkaar wreef.

Dr. Hayes onderzocht als de weerga de keel van Steven. Hij scheen met een klein lampje naar binnen. ‘Geef me de laryngoscoop eens aan’, zei hij, en Lana rende naar het karretje. Hij luisterde aan zijn borst en schudde zijn hoofd. ‘Hij reageert niet snel genoeg. Hoelang geleden traden de eerste symptomen op? En hoelang is het geleden dat je hem de antihistaminicum gegeven hebt? Bel een ambulance! Zeg dat hij het bewustzijn dreigt te verliezen’.

Cora werd uiteindelijk uit haar droomtoestand wakker, rende naar de telefoon en belde 112

‘Het is nog geen twee minuten geleden dat ik hem de injectie gegeven heb’, antwoordde Lana, en scheurde de verpakking om de laryngoscoop vandaan en gaf deze aan Adam. ‘Ik heb geen idee wanneer de eerste symptomen zijn begonnen. Hij was al helemaal opgezet en ademde moeilijk toen ik hier binnenkwam.

‘Dien hem zuurstof toe, Lana. Wie was er dan bij hem?’, baste dr. Hayes. Vervolgens richtte hij zich tot Steven,

‘Steven, ik doe je hoofd een beetje achterover. Ik schuif dit ding in je mond, om in je keel te kunnen kijken. Zou je door je mond willen ademen? Had je niet gezegd dat je allergisch was voor bepaalde medicijnen. Heb je ooit eerder antibiotica gehad?’

‘Uh-uh’, raspte Steven, waarmee hij ‘nee’ probeerde te zeggen.

‘Cora was hier’, antwoordde Lana, net op het moment dat de verpleegster in kwestie de telefoon ophing. Lana pakte de zuurstof en sloot die aan.

‘Ze zijn onderweg’, zei Cora. Ze had een hoofd als een boei.

‘Bloeddruk is 86 om 54, pols 120’, zei Elaine luid.

Lana draaide een spanband om de bovenarm van Steven. ‘Steven, je moet je arm een beetje ontspannen proberen te houden!’ Ze trok zijn handen uit elkaar, hetgeen niet meeviel. Ze hoorden Steven kokhalzen en proberen te hoesten toen de dokter zijn tong met een spatel die aan de scope zat, aan de kant duwde. Hij duwde de scoop niet ver naar binnen, maar net ver genoeg om te kunnen zien wat er aan de hand was.

Dr, Hayes trok hem terug, legde het hoofd van Steven weer goed en zei, ‘Er zit een kleine vochtophoping, maar het is niet levensbedreigend, althans nog niet’.

Lana duwde met succes een naald voor een infuus in de ader van Stevens arm en plakte deze af. ‘Gelukkig heb ik vijf jaar ervaring met het maken van noodintubaties’, mompelde Adam, niet specifiek tegen iemand gericht en baste vervolgens, ‘Cora, ga een infuuszak met een fysiologische zoutoplossing halen’. Hij draaide zich om naar de kar en pakte er twee verpakkingen af, een slangetje voor de zuurstof en een neustube. Hij scheurde de verpakkingen open en klikte het ene uiteinde van het slangetje vast aan het zuurstofapparaat die in deze behandelkamer altijd klaar stond en de andere kant aan de neustube. Hij stelde het zuurstofapparaat in op 6 liter per minuut en plaatste het geheel in de neus van Steven en maakte de elastieken vast achter diens oren. ‘Rook je?’, vroeg hij Steven, die nee schudde. Toen pakte hij de zuurstofmeter van het karretje, schoof deze over de middelvinger van Steven en zette het apparaat aan. ‘Vierennegentig’, zei hij een paar seconde later en voegde daar aan toe, ‘maar ik weet niet hoe betrouwbaar dat is nu zijn handen zo gezwollen zijn’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ondertussen, rommelde Cora door de spulletjes op de kar, pakte een zak fysiologische zoutoplossing en gaf die aan Lana, die een infuusstandaard aanschoof om hem daaraan op te kunnen hangen. Ze koppelde het slangetje aan de naald die in de arm van Steven stak. ‘Hij staat afgesteld op 10 druppels per cc. Wil je een snelheid van 125?’, vroeg ze de dokter, die even naar het met zweet doordrenkte gezicht van Steven keek en zijn hoofd schudde.

‘Ik wil die liter in twintig minuten naar binnen. Je moet om dit te bereiken, de druppelsnelheid flink hoog zetten en er verder goed op blijven letten. Elaine, blijf de vitale functies iedere twee minuten meten. Verder hoop ik dat de ambulance hier is voor alles binnen is’.

Lana zette het infuus aan, terwijl Elaine een thermometer onder de tong van Steven schoof.

Dr. Hayes deed zijn stethoscoop in en luisterde op verschillende plekken op de borstkas en luisterde naar hart en longen. Het was doodstil in de kamer, behalve de zware ademhaling van Steven.

De blik van Lana ontmoette die van Adam, en ze voelde een grote verbondenheid met hem. Deze was een ogenblik later weer verdwenen toen hij zei, ‘Ik ga zijn luchtpijp nog een keer controleren’.

‘Bloeddruk 92 om 60. Temperatuur 37.8’, zei Elaine luid en duidelijk en iedereen glimlachte, terwijl ze met hun eigen taken verder gingen. ‘Hartslag is 200. Hij trilt wat, maar ademt een stuk gemakkelijker’.

Adam keek nog een keer in de luchtpijp van Steven, toen de jongeman plotseling omhoog schoot. ‘Ik moet overgeven’, schreeuwde hij, en Lana greep een plastic zak en hield hem die net op tijd voor om het op te kunnen vangen. Toen hoorden ze buiten  een sirene en rende Cora door de deur de hal in. Lana maakte hem zo goed en kwaad als dat ging schoon met wat papieren handdoekjes. Toen stormde het ambulancepersoneel naar binnen met een brancard. Nadat de nodige informatie uitgewisseld was, werd Steven overgeladen op de brancard, terwijl zuurstof en infuus gewoon aangesloten bleven. Zijn bloeddruk was geklommen tot 110 om 76 toen ze hem naar de gereedstaande ambulance reden.

‘Naar mijn kantoor’, zei dr. Hayes bars tegen de drie verpleegsters, die net begonnen waren de behandelkamer schoon te maken. Het zag eruit alsof er een oorlog gewoed had, met plastic verpakkingsmateriaal, papieren handdoekjes en overal medische apparatuur. ‘Willen jullie twee het hier even opruimen vroeg hij aan twee verpleegkundigen die in de hal stonden’. Ze hadden zich tijdens de hele toestand afzijdig gehouden om niemand voor de voeten te lopen.

Lana gaf Cora een bemoedigende blik toen ze met zijn allen door de hal liepen, terwijl de dokter achter hen aan liep. Ze kon er niets aan doen dat ze zich de oudere verpleegkundige over de knie van Adam voorstelde, terwijl ze een ongenadig pak op haar blote bips kreeg. Ze moest haar best doen om niet te hoeven lachen en bedacht zich dat ze nu wel hele gekke dingen zag. De ultrakorte nacht begon zijn tol te vragen.  

Toen ze op haar horloge keek, besefte Lana zich dat er nog maar een kwartier verstreken was voor ze voor het eerst de allergische reactie bij Steven opgemerkt had! Zij en Elaine stonden samen tegen de muur van het kantoor geleund, terwijl Cora op het ‘beschuldigdenbankje’, zoals Lana het noemde, voor het bureau van de dokter zat.

Dr. Hayes liep langs hen en liet zich in zijn stoel neerploffen. Hij leunde achterover, deed zijn ogen even dicht, kennelijk om nieuwe energie op te doen, ging vervolgens rechtop zitten en keek Cora, die naar de grond keek, indringend aan.

‘Ik denk dat we ons er allemaal van bewust zijn dat Steven niet zo gigantisch gedereguleerd geraakt zou zijn als we sneller ingegrepen hadden!’, de ogen van de dokter priemden naar de andere kant van het bureau. ‘Waar was je in vredesnaam allemaal mee bezig Cora, zodat zijn reactie je ontgaan is, Cora?’

Het verbaasde niemand dat de vrouw in tranen uitbarstte. Daarna stamelde ze, ‘Ik…hij had al een rode kleur toen h-hij binnenkwam, e-en hij zag er ook een beetje o-o-opgezwollen uit omdat hij v-verkouden was. Toen hij begon te h-hoesten, was ik aan het v-voorlezen. Ik heb n-niet gemerkt dat er iets aan de hand was!’.

‘En Lana… hoe heb jij het ontdekt?’ Adam liet zijn blik naar haar glijden en keek haar onbedoeld streng aan. Ze knipperde met haar ogen van verrassing. Toen verzachtte zijn blik enigszins.

Ze schraapte haar keel en sprak met heldere stem. ‘Ik keek toevallig door het raam naar binnen. De vlekken in zijn gezicht spraken boekdelen’.

Dr. Hayes draaide zich weer naar Cora. ‘Dus – je hebt hem eigenlijk nooit goed bekeken?’

‘Ik ben bang van niet’, mompelde ze, terwijl ze langzaam weer bij zinnen kwam. ‘Nadat we zijn gaan zitten, ben ik gaan voorlezen. Af en toe gaf hij antwoord en een kwartiertje later kwam Lana binnen’.

De dokter leunde tegen het bureau en begon met zijn vingers op het houten oppervlak te trommelen.

‘Het is mijn schuld; ik neem de verantwoordelijkheid op me’, bood Cora aan. ‘Ik heb er gewoon niet aan gedacht om op hem te letten omdat hij op dat moment helemaal niet behandeld werd, of zo.

‘Hij had net voor het eerst een dosis antibiotica gekregen. Rechtvaardigt dat niet dat je hem in de gaten houdt?’

‘Hij had gezegd dat hij nergens allergisch voor was. Ik heb er niet aan gedacht hem in de gaten te houden’.

Dr. Hayes leunde weer achterover en deed zijn armen over elkaar. Lana kon niet voorkomen dat ze een golf van opwinding door zich heen voelde gaan toen ze zag hoe zijn biceps zich spanden. ‘Ik wil hier eerst even over nadenken voor ik een incidentenformulier ga invullen. Jullie kunnen allemaal gaan – maak jullie rapportages en als je daar mee klaar bent, kun je naar huis gaan’.

Alle verpleegsters liepen weg, maar de dokter riep Lana weer naar binnen. ‘Lana’, hij ging staan en greep in zijn zak naar zijn sleutels, ‘Ik ga nog even bij Steven in het ziekenhuis kijken als ik hier klaar ben. Ik hing aan de telefoon met de garage toen Elaine me riep om naar de behandelkamer te gaan. Mijn auto is klaar en die brengen ze straks hier’. Adam schoof één van zijn sleutels van de sleutelhanger af. ‘Zou jij alvast naar mijn huis willen gaan en een begin willen maken met het eten? Ik heb nog gemarineerde karbonades in de koelkast liggen en er liggen nog aardappelen die ik op had willen bakken. Ik ben waarschijnlijk nog wel een paar uur bezig. Je hebt het nummer van mijn mobiele telefoon, toch?’

Lana knikte alleen maar en pakte de sleutel aan. Hun ogen ontmoetten elkaar en er ontstond zonder dat ze een woord met elkaar wisselden een afspraak tussen beiden. Ze zouden elkaar later weer ontmoetten. Ze verliet het kantoor en de sleutel brandde bijna in haar hand – de sleutel die toegaf aan alle geheimen op de zolder! Houdt er mee op!, waarschuwde ze zich zelf, je mag daar niet eens aan denken!

‘Opstaan, slaapkop!’, hoorde Lana Adam roepen. Met een glimlach rolde ze op haar rug om hem aan te kunnen kijken. Daar stond Adonis met een handdoek om zijn middel gewikkeld. Hij droeg een dienblad waar de lekkerste geurtjes vanaf kwamen.

‘Ik ben doodgegaan en ben nu in de hemel’, mompelde ze, terwijl ze diep inademde. Zijn biceps strekte zich toen hij het dienblad op haar nachtkastje neerzette. Ze voelde een sensatie door haar lichaam gaan die haar definitief wakker maakte.

Ze liet zich op haar buik rollen en omklemde haar kussen en leunde voorover om te zien wat hij meegebracht had.

Er stond verse koffie, toast, een gekookt eitje en jus d’orange.

‘Ik wist niet dat je het in je had’, zei ze en gaf een gilletje toen hij zijn grote hand op haar billen liet neerdalen.

‘Ik zal je nog vaak verbaasd laten staan’, zei hij en liet zijn hand nog eens neerkomen. Lana ging snel rechtop zitten en trok het dekbed om zich heen.

Met gespeelde boosheid liet ze hem weten, ‘Laat ik even iets heel duidelijk stellen. Mijn bips is geen drumstel. Hoe zou je het vinden als ik dat bij jou zou doen?’

‘Jij en wie zijn leger?’, grinnikte hij.

Lana wierp haar blik omhoog, pakte de mok koffie en name en flinke slok. Het smaakte voortreffelijk. Precies genoeg suiker en melk – hoe wist hij dat nu weer?

‘Lekker?’

Ze knikte. ‘Het is perfect. Maar hoe wist je…’

‘Ik weet niet hoe vaak ik de suikerzakjes en melkcupjes heb opgeruimd die je op de koffieautomaat hebt laten liggen’.

Lana barstte in lachen uit.

‘Ik verbaas me er over dat hoe keurig netjes je flat is, zo’n puinhoop je er op de kliniek soms van maakt’.

‘Lana moest nog harder lachen, en bracht met moeite uit, ‘Elaine en ik…we hadden een weddenschap…hoe lang je het allemaal op zou blijven ruimen…voor je ons er over aan zou spreken!’

Adam deed zijn armen over elkaar en ging naast haar zitten. ‘En dat vind jij grappig?’, vroeg hij met een stalen gezicht. ‘Wedden op de goedheid van een ander?’

Lana hield op met lachen en staarde in haar koffiemok. Misschien had ze het hem niet moeten vertellen? ‘Tja…dat was nog voor je best wel een aardige vent bleek te zijn…vorige week hebben we de weddenschap afgezegd en sindsdien hebben we geen rommel meer achtergelaten. Ik was het al bijna weer vergeten’.

‘Ik heb de hele tijd…niet het flauwste vermoeden gehad dat jullie het met opzet deden’. Zijn stem ging een octaaf omhoog en Lana keek hem nieuwsgierig aan. Zijn gezicht was rood aangelopen. ‘Ik bedoel, hoe zou ik moeten weten, dat jullie…’ Er was niet meer dan een por in zijn ribben van Lana nodig om hem in lachen te laten uitbarsten.

‘Daar hadden jullie me flink mee te pakker’, gaf hij toe.

Lana die min of meer verwachtte dat hij haar met een pak op haar billen zou bedreigen, pakte haar vork en begon te eten. ‘Hm…dit smaakt goed, wie heeft je dit geleerd?’

‘De kookgek’.

‘Echt waar? Het enige wat ik van die man opgestoken heb, is dat het mij twee uren kost, waar hij in een half uurtje mee klaar is’.

Adam grinnikte. ‘Eigenlijk heeft mijn oma het me allemaal geleerd. Mijn moeder kookt alleen met kerst en slaagt er dan altijd in om de kalkoen aan te laten branden’.

‘Mijn moeder kan heel goed koken, maar het heeft nooit echt mijn interesse gehad, waardoor het meestal bij een diepvries maaltijd blijft’.

‘Niet erg gezond’.

Lana grijnsde naar hem. ‘En dus?’

‘Ik zeg het alleen maar even’.

‘Ik ga toch niet een pak op mijn billen krijgen omdat ik niet gezond eet, is het wel?’

Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hebben we het daar gisteravond niet over gehad?’

‘Ja’.

‘Heb ik niet gezegd dat ik je een pak op je bips zou geven als je in alles het laatste woord wilt hebben?’

‘In alles?’

‘Alles wat belangrijk is’.

Lana knikte. ‘Maar je hebt me sindsdien al een keer of 50 op mijn billen geslagen!’

Met een dikke grijns antwoordde Adam, ‘Liefdesklapjes, schatje, dat waren liefdesklapje’.

‘Maar ze deden zeer!’

‘Dat spijt me, heb ik een beetje te hard geklopt?’

Lana knikte nogmaals.

‘Goed dan, dan zal ik het een beetje rustig aan doen tot je billen er meer aan gewend geraakt zijn’.

‘Gewend geraakt zijn?’, piepte Lana. Toen pakte hij haar bij haar schouders en drukte haar op het bed neer. Het spelletje ging al snel over in een liefdesspel en het ontbijt werd vergeten.

___________________________

Lana reed Adam de hele volgende week naar het werk, omdat zijn auto naar de garage moest. Toen ze hem op maandagmorgen ging ophalen, volgde ze nauwgezet de routebeschrijving die hij voor haar gemaakt had. Ze passeerde de straat waar hij woonde tot twee keer toe toen ze zich uiteindelijk realiseerde dat de met eikenbomen omzoomde straat geen zijstraat was. Ze nam gas terug en reed langzaam door de ruime opgezette wijk met veel groen. Waar zou hij wonen, vroeg ze zich af. Ze reed de hoek om en stopte daar om met verbazing naar een groot landhuis te kijken. De Griekse architectuur met vier grote witte zuilen prijkten voor het huis, waarvoor tevens een verhoogde balustrade was aangelegd. Was dit het huis?

Terwijl zij met een stationair lopende motor alles in zich opnam, stapte Adam de voordeur uit, zwaaide en bleef wachten voor de trappen die naar de balustrade leidden. Lana reed langzaam op en wenste dat ze even binnen kon kijken. De achttiende eeuwse aanblik had een opwindende uitstraling, gaf haar de rillingen ondanks de warme jas die ze aan had.

Adam bleek een praatgrage passagier te zijn, en vertelde een paar familieverhalen, terwijl zij reed. Tot haar eigen ergernis antwoordde ze in dezelfde telegramstijl als hij vorige week had gedaan. Het was niet gemakkelijk om zich tegelijkertijd op de weg te concentreren en naar zijn fascinerende verhalen te luisteren.

Het landhuis was van origine een pastorie, die al meer dan 100 jaar niet meer als zodanig dienst deed. De betovergrootvader van Adam had hem gebouwd en iedere generatie had het een stukje uitgebouwd. Adam beschreef kort de twee vleugels die aan de achterkant waren bijgebouwd – niemand had ooit iets aan de voorgevel veranderd. Hij vertelde hoe zijn overgrootvader op tweeëntachtig jarige op mysterieuze wijze in de bibliotheek was overleden – hij werd zittend in zijn stoel aangetroffen, de brandende pijp nog in zijn mond. Hij had een boek van Edgar Allen Poe op zijn schoot opengeslagen bij het verhaal, ‘The Tell-Tale Heart,’ en de vinger van zijn overgrootvader wees naar de woorden ‘Hij was zo dood als een pier’. Adam vertelde ook over de doodgeboren tweeling van zijn overgrootmoeder in zijn slaapkamer.

‘En jij slaapt daar nu?’, vroeg Lana en voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nee, ik heb me in de zuidvleugel gevestigd’, antwoordde Adam. ‘Niemand heeft daar nog geslapen sinds ze overleden is’.

‘Sinds wie overleden is?’

‘Mijn overgrootmoeder’.

‘Zijn er nog meer mensen in dat huis overleden?’

‘Natuurlijk – bijna al mijn voorvaderen zijn er uit ouderdom in hen bed overleden. Behalve mijn overgrootvader, die is in de bibliotheek overleden’.

‘Het is maar goed dat je niet in geesten geloofd, of wel?’

‘Oh, maar dat doe ik wel’ Lana overschreed de middenstreep bij het horen van dat antwoord, maar stuurde de auto weer netjes in zijn eigen baan’.

‘Ik denk dat je de rest van het verhaal maar even moet bewaren tot de middagpauze’, zei ze schaapachtig.

Hij keek haar van opzij aan en merkte op, ‘Je besluiten getuigen van een groeiend verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben trots op je’.

Lana glom toen ze dit hoorde, keek hem aan en week prompt teveel uit naar rechts. Het luide vibreren van de banden op de zijstreep trok haar attentie en weer stuurde ze de auto in de baan.

‘Sorry! Misschien moeten we maar even helemaal niet praten!’, verontschuldigde ze zich.

Tot haar verbazing moest Adam grinniken. ‘Misschien dat je nu begrijpt dat ik moeite had het stuur recht te houden toen Elaine en jij achterin zaten te donderjagen’.

‘Met andere woorden, je vind dat ik de auto aan de kant moet zetten?’

‘Nee, als je dat doet, komen we te laat’.

‘Goed, misschien op de terugweg dan’. Toen ze naar hem keek, zag ze dat hij zijn wenkbrauwen optrok. Lachend dwong ze zichzelf goed op de weg te letten zodat ze veilig op het werk zouden komen.

_______________________________

Adam nodigde Lana uit om op de terugweg te blijven eten. Opgewonden accepteerde ze zijn uitnodiging. Hij hield de deur voor haar open en ze stapte gretig naar binnen, om vervolgens vol verwondering te blijven staan. De grote centrale hal gaf tevens zicht op de bovenverdieping. Rechtdoor was een twee en een halve meter brede trap, waar een oosterse loper over de donkere, glimmende treden liep. Gracieuze ornamenten versierden de leuningen en het behang op de muren had een bijpassend motief. Op de grote hal kwamen zes deuren uit en Lana liep naar de dichtstbijzijnde toe. Met een beminnelijke glimlach keek Adam toe hoe ze de voorste salon instapte, terwijl ze alle details in zich opnam.

De enorme grootte van deze kamer was erg gewoon voor die tijd. Hij was twaalf meter breed. Het pronkstuk was de grote open haard met de prachtige schoorsteenmantel, die rustte op twee rijkelijk versierde pilaren. Er hing een kroonluchter aan het vier meter hoge plafond en er hingen gordijnen van rood velours voor de ramen. Verrassend genoeg pasten het beige moderne bankstel en de glazen tafels er prachtig bij.

‘Dit is prachtig! Ik ben nog nooit eerder in zo’n oud huis geweest, Er is veel in originele staat gebleven, is het niet?’

Adam knikte toen haar glimmende ogen de zijne ontmoetten.

‘Heb je televisies en geluidsinstallaties in huis? Hoe klinken die hier?’

Hij liep naar de muur tegenover het bankstel, waar grote eikenhouten panelen aan de wand boven de lambrisering hingen. Met een druk op één van de panelen, klikte deze open om een grote LCD breedbeeld televisie van 108 cm te onthullen.

Lana floot tussen haar tanden. ‘Je hebt bij mij thuis flink moeten turen om iets op het scherm te zien, zeker?’

‘Nee hoor, ik heb in mijn slaapkamer net zo een’. Hij leidde haar vervolgens rond in de rest van het oudste deel van het huis op de begane grond. Het bestond uit een bibliotheek, studeerkamer, eetkamer en keuken. Alle haarden hadden dezelfde houten versieringen als die in de salon. De kristallen kroonluchter in de studeerkamer was oogverblindend en de glimmende prisma’s zorgden voor een kleurig patroon van kleine lichtpuntjes op de lichte houten vloer.

‘Hadden ze al elektriciteit toen dit huis gebouwd werd?’

‘Nee – de originele kroonluchter moet nog ergens op de zolder liggen – deze is hier omstreeks 1920 neer gehangen’.

‘Liggen er veel oude spullen op de zolder?’

Adam lachte. ‘Waarschijnlijk duizenden. Maar ik ben er sinds mijn pubertijd niet meer wezen kijken. De vloeren zijn niet meer vertrouwd. Dat is nog een reden waarom ik niet in het oudste deel van het huis woon – ik ben ervan overtuigd dat de plafonds nog een keer van boven komen en die wil ik niet op mijn kop krijgen’.

‘Maar waarom laat je die dan niet repareren?’

‘Omdat iemand dan eerst al die ouwe rommel daar vandaan moet halen. Dat is al een klus waar je meer dan een maand mee bezig zou zijn. En die tijd heb ik gewoon niet’.

‘Oh’. Lana probeerde om niet teleurgesteld te kijken, maar toen ze Adam weer aankeek, trok hij een wenkbrauw op.

‘Ik wil niet dat je daar naar boven gaat, Lana. Nooit!’

Grinnikend antwoordde ze, ‘Ik ben toch meer geïnteresseerd in de kelder’.

‘Nou, daar is het pas griezelig, maar wel betrekkelijk veilig. We gaan daar zo wel even kijken’.

Met een glimlach volgde Lana hem door de dubbele toegangsdeuren. Ze hoopte dat ze hem voldoende afgeleid had, want ze wilde niet dat hij wist hoe verschrikkelijk graag ze al die spullen op zolder wilde zien. Hoewel ze zich helemaal geen antiek kon veroorloven, was ze altijd gefascineerd geweest van spullen uit lang vervlogen tijden. Misschien dat ze op een dag, als ze hier alleen was, de kans zou krijgen daar stiekem eens een kijkje te nemen!

Ze liepen naar de grote trap en terwijl Lana de treden oprende, bleef Adam een paar meter achter haar lopen en keek goedkeurend toe hoe haar billen heen en weer schudden bij iedere stap die ze nam. Boven liep de overloop uit in twee verschillende gangen, die samen de hal beneden omzoomden.

‘Wacht even’, zei Adam en opende het deksel van een eiken hutkoffer die tegen de muur stond. Toen hij zich omdraaide, zag Lana alleen maar een gekleurde flits voordat hij iets langs haar heen de trap afgooide.

‘Oh!’, riep ze verrukt toen een tiental stuiterballen als een bezetene door de hal stuitten, sommigen zo hoog, dat ze bijna het plafond van de tweede verdieping raakten. ‘Dat is vet!’ Ze rende van de trap af en probeerde er een te vangen. Ze hoorde de volle lach van Adam toen ze zich verkeek in de hoek waarin het balletje opstuitte. Toen ze er eindelijk eentje te pakken had, gooide ze die naar hem toe. Ze gierde het uit toen deze hem miste, de muur raakte, vervolgens het plafond om vervolgens weer in haar richting te stuiten. Hij zat op de bovenste trede van de trap en keek toe hoe ze alle balletjes verzamelde toen ze eenmaal uitgestuit waren.

Ze haastte zich de trap op, draaide zich om en gooide de twee handen vol balletjes naar beneden. Vervolgens ging ze naast hem zitten kijken.

‘Mijn moeder werd daar helemaal gek van’, vertelde hij. ‘Zeker wanneer ik het deed tijdens een van haar saaie bridgebijeenkomsten’.

‘Dat had ik nu niet gedacht’.

‘Wat had je niet gedacht?’

‘Dat je zo’n probleemkind geweest bent!’, grinnikte Lana.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou ja, ik denk dat er tegenwoordig weinig meer van te merken is’, glimlachte Adam.

‘Het wordt anders steeds duidelijker. Je schiet de regressie in’, plaagde ze.

‘Je doet het weer’.

‘Ik? Wat doe ik?’

‘Je haalt het slechtst in me …’, hij wachtte even om na te denken en veegde het haar van zijn voorhoofd. ‘je daagt me uit en je prikkelt me. Je zorgt dat ik moet lachen – ik heb in de afgelopen paar weken meer gelachen dan in de tien jaar daarvoor’. De lachrimpels bij zijn ogen verdwenen en hij keek haar ernstig aan. ‘Wanneer ik bij jou in de buurt ben, dan voel ik me…springlevend. Alsof ik dat niet was voor ik jou ontmoette’. Adam pakte haar bij haar hand en wreef erover. Ze kreeg hierdoor kriebels in haar maag. ‘Ik denk dat dat er ook voor zorgt dat ik graag voor je wil zorgen en over je wil waken, zodat je geen domme dingen doet. Ik wil niet eens dat je straks naar huis gaat’.

Lana zat er bewegingsloos bij, verbaasd over zijn openheid. Hij hing verder, ‘Zelfs nog voor dat we – ik bedoel voordat ik – tegen je op reed, ging ik vroeg naar het werk en hield de voordeur in de gaten om te kunnen zien hoe je binnen kwam. En als je dat deed, dan had ik het gevoel dat alles goed was. En iedere avond, als ik thuis kom, stel ik me voor hoe jij hier bent, en nu…tja, nu ben je hier…en weet ik niet meer wat ik moet doen’.

Met tranen in haar ogen sloeg Lana haar armen om zijn nek en trok hem stevig tegen zich aan. Ze fluisterde in zijn oor, ‘Ik heb een voorstel…’

Adam ging staan, pakte haar bij de hand en leidde haar naar beneden, door een deur en vervolgens door een lange gang, die uitkwam in een grote woonkamer. Aan de ene kant was een glazen wand, van de vloer tot het plafond, die uitkeek op de in avondschemer gehulde tuin. Lana zag aan de andere kant al net zo’n glazen wand. Afgeleid probeerde ze te blijven staan om alles beter te kunnen bekijken, maar hij trok haar met zich mee.

‘Dit was je voorstel’, herinnerde hij haar met een brede glimlach.

Ze grinnikte zachtjes en liet zich door de kamer meevoeren naar een volgende, kleinere hal. Aan andere kant van de hal bevond zich de slaapkamer, waarvan de deur uitnodigend openstond. Het grote bed, met een walnoten hemel, waarover een groene zijden stof hingen, was de blikvanger in de kamer. Adam duwde haar voorzichtig op de bijpassende sprei en ging naast haar liggen, streelde haar en ontdeed hun van hun kleren. Een gepassioneerd vuur ontbrandde in haar. Deze keer was er geen sprake van pijn toen hij zich langzaam in haar duwde en Lana met elke stoot terugduwde. Een paar minuten later kwam ze uitbundig klaar. Ze moest er zelfs van huilen.

‘Heb ik je zeer gedaan?’, vroeg hij zich bezorgd af, terwijl hij ophield.

Lana glimlachte en schudde haar hoofd, niet in staat een woord uit te brengen omdat de krampen nog door haar lichaam trokken. En weer kon ze niet anders dan hem stevig tegen zich aan te drukken, terwijl hij steeds harder op en eer ging om uiteindelijk met een luide kreet tot een hoogtepunt te komen. Ze liet haar nagels over zijn rug krassen toen hij uitgeput op haar neerviel.

Op het moment dat ze dacht dat hij in slaap gevallen was, liet hij zich plotseling van haar af rollen, en trok haar met zich mee, zodat ze boven op hem kwam te liggen.

‘Ik wil je op je billen slaan’, gromde hij zachtjes in haar oor. ‘Blijf stil liggen, ik zal je geen pijn doen’.

Hoewel Lana niets te maken wilde hebben met zijn ongewone voorkeuren, was ze nog zo aangedaan van zijn eerdere bekentenissen, dat ze besloot om hem zijn ‘pleziertje’ te gunnen.

Met een diepe zucht bereidde zich voor op opnieuw zere billen. Maar toen de eerste klap viel, was ze aangenaam verrast dat het slechts een beetje brandde. Terwijl hij met zijn vlakke hand op haar bips bleef slaan voelde ze een vreemd gevoel in haar buik wat zich langzaam uitspreidde naar haar kruis. Toen hij rechtop ging zitten omhaar over zijn knie te leggen, realiseerde ze zich dat haar eerdere fantasie van ‘over de knie’ echt werd en heel erg opwindend was.

Adam bleef de warmte in haar billen gestaag opbouwen en ze hoorde zichzelf kreunen. Ze wilde meer, al wist ze zelf niet precies wat. Hij hield even op om zijn hand over haar bips te laten gaan, maar ze wiebelde onbeschaamd met haar billen waarmee ze een nieuwe serie klappen ontlokte die steeds harder werden. Hij leek precies te weten hoeveel ze kon hebben. Een soort loomheid nam bezit van haar, net alsof ze net een glas wijn op had. Hoe kon een pak op haar bips haar zo bedwelmen, vroeg ze zich sloom af, maar liet deze gedachte varen, toen zijn vingers haar tussen haar benen streelden, eerst zachtjes, maar steeds harder totdat zij haar onderlichaam over zijn been wreef. Hij bleef haar slaan, steeds harder en sneller, totdat haar wereld alleen nog maar bestond uit warmte en wrijving, het geluid van de neerdalende kletsen en haar luide en verlangende kreunen. Er bestond niets meer, op zijn handen op haar billen na, zijn opwindende, magische handen… Ze kwam op een overweldigende manier klaar, haar bevrijdend van alle emoties. Hij wreef zachtjes over haar rug en kalmeerde haar overgevoelige zenuwen en op hol geslagen hartslag.

Opeens schoot ze overeind, kroop van zijn schoot af en verstopte zich onder het dekbad.

‘Lana?’ Zijn stem klonk geamuseerd.

‘Ik schaam me zo!’, haar klagende stem werd gesmoord door het dekbed. ‘Waarom reageer ik zo?’

‘Lana, kom daar onder vandaan, ik versta je bijna niet’.

‘NEE! Ik wil niet dat je me ziet’.

‘Lana’, zei hij waarschuwend. ‘Ik wil dat je tevoorschijn komt en gewoon tegen me praat’.

Haar vingertoppen verschenen vanonder de sprei. Adam pakte haar had. ‘Kom, Lana’.

Ze deed het beddengoed tot onder haar kin omlaag waardoor haar rode gezicht tevoorschijn kwam, maar ze hield haar ogen stijf dicht. ‘Dat wil ik niet. Ik voel me net een geile beer – in bedoel, zeug’.

‘Lana er is niets mis met de manier waarop je reageerde. Dat was heel gewoon. Het is gewoon de manier waarop je lichaam reageerde op de intense opwinding’.

Lana verstopte zich weer onder het beddengoed. ‘Waarom windt een pak op mijn bips me op? Ik ben een billenkoek nymfomane!’

Ze hoorde zelfs vanonder het dekbed zijn diepe zucht. ‘Mocht je er wat aan hebben, het windt mij ook heel erg op’.

‘Maar ik wil helemaal niet opgewonden raken van een pak op mijn billen! Ik wil weer gewoon mezelf zijn!’

Adam kon haar maar nauwelijks verstaan. Hij zei luid, ‘Je was het er mee eens dat ik de beslissingen zou nemen en we hebben besloten dat we het er nog over zouden hebben. Zo kan ik je niet verstaan, dus kom als de drommel te voorschijn!’

‘Prima!’ Lana gooide het dekbed van zich af, sprong uit bed en vond al snel haar onderbroekje op de vloer. Terwijl ze met haar rug naar hem bleef staan deed ze haar broek aan en probeerde verwoed haar BH vast te maken.

‘Lana. Kom nou zitten’, hij klopte op de matras.

‘Nee. Ik wil naar huis’.

‘Ben je boos op me?’

‘NEE ! Ik schaam me! Ik wil alleen zijn. Ik moet nadenken’.

‘We moeten eerst praten. Je bent veel te veel overstuur om nu in de auto te stappen. En je komt je afspraken niet na als je nu niet komt zitten’.

‘Nou en? Wat ga je eraan doen? Me een pak op mijn bips geven? Laat me niet lachen! Ik schijn er nogal van te genieten, dus het helpt geen zier!’

Lana keek hem woest aan, maar zette grote ogen op toen hij opstond, haar bij haar arm pakte en haar met zich mee naar het bed trok. ‘NEE! Ze probeerde zich los te rukken en raakte hem daarbij met haar ellebogen hard tussen zijn ribben, waardoor hij ineen kromp van pijn. Vervolgens was hij maar net in staat om te voorkomen dat haar vuist op zijn neus terecht zou komen.

‘En nu ophouden’, zei hij bars en dwong haar pols op haar rug. Hij duwde haar voorover over zijn schout terwijl zij flink bleef stribbelen, schoppen en schreeuwen. Het bleek een stuk minder gemakkelijker te gaan dan hij gedacht had, maar hij kreeg haar uiteindelijk in bedwang door zijn been over haar benen te zetten en haar arm op haar rug te duwen. Hij hield haar stevig vast en wachtte tot ze zichzelf uitgeput had met haar krachtige maar vruchteloze pogingen om los te komen.

Toen ze haar verzet uiteindelijk opgaf en stil over zijn schoot lag, liepen de tranen van machteloosheid over haar wangen. Hij deed haar broek naar beneden en maakte haar bips bloot. Ze begon zich opnieuw te verzetten maar haar verzet ebde weg toen hij haar alleen maar zachtjes op haar billen tikte. ‘En nu gaan we praten’, zei hij. Zijn stem klonk zo streng dat ze de rillingen door haar lijf voelde gaan. ‘Vertel me maar eens even waarom je je zo schaamt’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana snikte, wreef haar gezicht over de koele lakens en kuchte.

‘Ik wacht op een antwoord…’, waarschuwde Adam.

Toen ze niet reageerde, sloeg hij met zijn vlakke hand vijf keer hard op haar billen. Iedere klets werd gevolgd door een wanhopige schreeuw van Lana.

‘Vind je het lekker?’, vroeg hij met luide stem.

‘NEE!’, schreeuwde ze terug.

‘Vertel me dan waarom je je zo schaamt?’

‘NEE!’, schreeuwde ze nogmaals, waarmee ze weer een stuk of tien verdiende, die haar achter adem lieten. Ze was echter vast van plan deze keer geen zwakte te tonen door te gaan huilen.

‘Al bereid om te praten?’

‘NEE! Dat wil ik niet’.

‘Dan zit er niets anders op dan dat ik in herhaling ga vallen…’ Adam sloeg haar hard op haar bips. Hij zorgde dat de klappen over haar billen verdeeld werden. Hij wilde geen blauwe plekken veroorzaken door steeds op hetzelfde plekje te slaan. Toen hij bij de overgang naar haar bovenbenen aangeland was, werd het beoogde effect bereikt. Lana gaf uiteindelijk toe en beloofde met een benauwd stemmetje te zullen praten. Met grote opluchting trok hij haar overeind en nam haar in zijn armen, terwijl hij zich achterover op het kussen liet vallen. Hij deed het dekbed om haar heen en wachtte tot haar tranen ophielden.

Zo boos en onhandelbaar ze een paar minuten daarvoor ook geweest was, zo verbaasd was Lana nu dat een wonderbaarlijk rustig gevoel bezit van haar genomen had. De pijn ebde langzaam weg, haar hartslag werd weer normaal en haar tranen waren met een punt van het laken gedroogd. Het stugge zwarte haar op Adam’s borst kriebelde aan haar neus. Zijn after shave rook lekker. Zijn armen om haar heen voelden warm, sterk en geruststellend. Ze wist dat ze zich nu veilig genoeg voelde om het gesprek aan te gaan. Ze had nog nooit eerder een man meegemaakt die opener was dan zij.

‘Adam…ik schaam me over de manier waarom ik reageerde op dat eerste eh…pak op mijn bips. Ik voel me zelfs ongemakkelijk als ik die woorden gebruik’.

‘OK’.

‘Ik voelde me na afloop opeens zo pervers omdat ik opgewonden geraakt was van een pak slaag. Ik vind dat ik niet normaal ben! Over het algemeen raken mensen toch niet opgewonden van pijn?’ Ze zuchtte, pakte zijn hand en keek naar de kleine haartjes erop, de kleur van zijn huid, de lange slanke vingers die zo behendig waren in het beoefenen van de geneeskunst, die haar zo goed konden bespelen, en konden straffen…

‘Normaal gesproken vinden mensen een beetje pijn best wel lekker en hebben allemaal een verschillende pijngrens. Ik denk persoonlijk dat een erotisch pak op de billen een soort massage is. Heb je ooit een echte massage, van een professionele masseur, gehad?’

‘Nee’.

‘Tja, ze beginnen vaak met zacht wrijven, maar wanneer de spieren ontspannen zijn, dan gaan ze over tot knijpen, kloppen, kneden, hetgeen stuk voor stuk pijnlijk kan zijn. Je wilt aan de pijn ontsnappen, maar je moet ontspannen en je eraan over geven.

De pijn wordt langzaam minder en wanneer de massage erop zit, dan zit je vol met endorfine en voel je je uren lang heerlijk ontspannen. Het is een van de redenen waarom veel mensen een professionele massage willen’.

‘Ik wist helemaal niet dat ze pijn deden. Ik dacht dat je je er beter van zou voelen’.

‘Een erotisch pak op je billen is net als het eten van scherpe maaltijden met veel pepers. Natuurlijk, het brandt in je mond, maar je lichaam wordt erdoor gestimuleerd en maakt endorfine aan, waardoor je je een poosje eufoor gaat voelen’.

‘Net zoals hardlopers zich een beetje high kunnen voelen?’

‘Precies’.

‘OK, maar het is redelijk gangbaar om kenbaar te maken dat je van massages houdt, gekruid eten en hardlopen. Maar niemand loopt er mee te koop dat hij een pak op zijn billen lekker vindt’.

‘Jawel hoor’

‘Adam, het is maatschappelijk niet geaccepteerd, dat weet je best’.

‘Denk je wel een beetje om je toon, jongedame?’

Lana grinnikte. ‘Ik dacht dat op brutaliteit geen reden was voor een pak slaag’.

‘Dat zeg ik ook niet. Ik doe ook even brutaal. Maar goed, de grote massa zal een pak slaag niet als normaal zien. Maar er zijn er heel veel die zich er toch mee bezig houden’.

‘Hoe weet je dat? Heb je dat onderzocht?’

‘Nee, dat weet ik van internet. Er zijn websites, forums, discussiegroepen, weblogs te vinden die over billenkoek gaan’.

‘Porno sites’.

‘Nee, slechts een minderheid zijn porno sites. De meeste zijn echter gemaakt voor en door liefhebbers. Gelijkgestemde mensen, gevoelsgenoten. Hoe dan ook, voel je je al beter dan even geleden?’

Lana dacht even na en voelde hoe hij haar in haar hand kneep. Ze hoorde zijn hart met een langzaam ritme in zijn borstkas kloppen. ‘Ja’.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Mooi zo’.

‘Maak je zelf deel uit van een billenkoekgroepje?’

‘Nee, daar heb ik de tijd niet voor. Af en toe lees ik wel her en der wat, want het is een interessant onderwerp’.

‘Hoeveel vrouwen heb jij een pak op hun bips gegeven?’

Adam grinnikte. ‘Alleen jij. Ik heb me bij anderen nooit genoeg op mijn gemak gevoeld om het te proberen’.

‘Hoe weet je dan of je het wel goed doet?’

‘Wat goed aanvoelt, is goed’.

‘Ik denk toch dat je het niet helemaal goed doet, Adam. Ik denk dat je me veel te hard op mijn bips slaat’. Ze gierde het uit toen hij haar tussen haar ribben kietelde.

Lana maakte ze echter geen zorgen over zijn gebrek aan ervaring. Omdat de pijn al weer vrij snel wegtrok, wist ze dat hij geen schade had aangebracht, hoeveel pijn het op het moment zelf ook gedaan had. En toen ze later thuis kwam, liep ze rechtstreeks door naar de computer en tikte ‘billenkoek’ in het zoekscherm van Google. Een uur later meldde zich met een verzonnen naam aan bij het discussieforum van Daphne’s Foundation en typte haar eerste berichtje.

‘Hallo. De man waarmee ik momenteel uitga heeft me een pak op mijn billen gegeven omdat ik mezelf in gevaar gebracht heb en niet nagedacht heb voor ik iets ging doen. Vervolgens heeft hij me een keer zachtjes op mijn bips gegeven na een vrijpartij. Ik had vervolgens een intenser orgasme dan ooi tevoren. Is dat normaal? Ik heb nooit eerder op mijn billen gehad of er zelfs maar aan gedacht voor ik hem ontmoette. Verder ben ik de eerste vrouw die hij over de knie legt. Is er een goede of een foute manier om dat te doen? Groeten, Lois’.

Toen Lana op het klokje op haar beeldscherm keek, was het twee uur midden in de nacht. Vloekend sloot ze de computer af en spurtte naar de douche. Ze lag zo lekker te slapen dat ze zich geen dromen herinnerde toen vijf uur later de wekker afging…

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, rekte Lana zich lui uit, om vervolgens in elkaar te krimpen toen haar billen langs de lakens schuurden. Ze sprong uit bed en beende dr. Hayes vervloekend de badkamer in. Ze onderzocht haar nog vaag rode bips in de spiegel en vond een paar kleine blauwe plekken op haar rechterbil. Boos liep ze terug naar de slaapkamer, pakte de telefoon en toetste het nummer van de kliniek in. Sarah nam de telefoon aan.

‘Dag Sarah,kun je me doorverbinden met dr. Hayes, alsjeblieft’.

‘Natuurlijk Lana, blijf even hangen, dan kijk ik of hij vrij is’. Terwijl ze wachtte ijsbeerde Lana door de kamer, ze zag het niet zitten om op haar zere billen te gaan zitten.  

‘Hallo? Lana?’, klonk de stem van Adam gehaast.

‘Ik heb blauwe plekken’, wond ze er geen doekjes om.

‘Blauwe plekken?’

‘Op mijn rechterbil’.

‘Oh, nou misschien moet je dan wat ijsblokjes porberen’.

‘IJsblokjes? Ik bel je niet voor een medisch consult; ik probeer mijn beklag te doen dat ik ze überhaupt heb!’

Lana hoorde een diepe zucht, en vervolgens, ‘er zitten nog drie patiënten op me te wachten. Kunnen we deze discussie vanavond niet tijdens een etentje voeren?’

‘Nee! Ik ga helemaal niet met jou uit eten! Ik wil je alleen maar laten weten dat hetgeen je met mij gedaan hebt, absoluut alle grenzen te buiten gaat!’

‘We gaan vanmiddag om drie uur dicht. Dan kom ik rechtstreeks naar je toe’.

‘Adam!’ Lana hoorde de kiestoon uit de hoorn komen. Ze smeet de telefoon op het bed en liep weer naar de badkamer. Toen het warme water over haar bips sproeide vervloekte ze hem zelfs nog meer en verbaasde zichzelf hoeveel scheldwoorden ze eigenlijk wel niet kende. Adam had zich niet eens schuldig gevoeld dat hij haar blauwe plekken veroorzaakt had. Wat voor kerel was hij eigenlijk? Ieder ander had zijn excuses aangeboden – dacht hij soms dat het normaal was iemand zo hard te slaan dat er blauwe plekken van kwamen?

______________________

Na een flinke Taekwondo training, voelde Lana zich een stuk beter. Tijdens de autorit naar huis begon haar bips weer zeer te doen en keerde haar boosheid weer terug. Het volgende half uur zon ze op wraak terwijl ze aan het aanrecht stond en zich te goed deed aan chips en chocolade.

Lana wist niets beter te bedenken dan er voor te zorgen dat ze vanaf drie uur niet meer thuis zou zijn. Ze ging languit op de bank liggen en keek naar een van haar favoriete afleveringen van ‘Sex and the City’ op dvd. Ze wilde dat ze net zo sophisticated was als Samantha, behalve dan haar open houding ten opzichte van seks. Sommige uitspraken van Samantha deden bij haar de vlammen uitslaan, zeker als Elaine er bij was. Ze hadden samen al heel wat zaterdagmiddagen naar oude afleveringen gekeken. Maar vandaag was Elaine aan het werk. Lana vroeg zich heel even af of ze haar beste vriendin in vertrouwen kon nemen over de handelswijze van Adam, maar liet dat idee al heel snel vallen. Ze schaamde zich daar veel te veel voor.

Op de televisie schold Samantha haar vriendje uit, en Lana vroeg zich af hoe Samantha zou reageren als hij haar plotseling over de knie zou leggen voor een flink pak op haar billen. Verdomd, ze zou het waarschijnlijk niet eens erg vinden. Lana viel in slaap en droomde hoe Samantha een pak op haar blote bips kreeg en hoe ze daarna gepassioneerd de liefde bedreven.

Ze werd tegen tweeën wakker en stommelde naar de slaapkamer waar ze een fleece sweater aantrok. Tien minuten later stond ze buiten op het grasveld haar Taekwondo oefeningen te doen. Omdat ze in haar flat niet echt de ruimte had om ze te doen, deed ze haar oefeningen altijd op het grasveld wat tussen twee flatgebouwen in lag. Ook al was het maar vijf graden Celsius buiten, de oefeningen hielden haar wel warm, zeker toen ze dr. Hayes als haar tegenstander visualiseerde. Iedere trap was recht in zijn maag en iedere stoot met haar vuist op zijn middenrif. Een paar opgeschoten jongeren kwamen bij haar staan en vroegen of ze hen een paar stoten wilde leren. Een verzoek waar ze maar al te graag aan voldeed. Het was niet ongebruikelijk dat buurtgenoten af en toe met haar meededen omdat ze bekend stond als een vriendelijke, veilige maar een beetje een excentrieke jongedame.

Nadat ze voor de vierde keer het hele arsenaal aan oefeningen doorlopen had,keek Lana op haar horloge en grijnsde. Het was bijna half vijf; Adam had het wachten nu waarschijnlijk wel opgegeven, als hij al gekomen was toen de telefoon niet opgenomen werd. Als hij tenminste eerst gebeld had, bedacht ze zich. Vervolgens keek ze geschrokken om zich heen toen ze zijn stem haar naam hoorde noemen.

‘Ben je klaar?’ Hij leunde tegen het hek om het grasveld. Een arm bungelde nonchalant over de afrastering.

‘Hoe lang sta je daar al?’, vroeg ze. Ze deed haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op.

‘Lang genoeg om te zien dat je dat heel goed kunt’.

Lana deed net of ze zijn compliment niet hoorde. Mensen die op billen slaan verdienen geen antwoord. ‘Ik heb je hier niet uitgenodigd. Ik ging er van uit dat je weer zou gaan als je me niet thuis zou treffen’.

‘Je auto stond er, dus toen je de deur niet open deed en de telefoon niet opnam ben ik je gaan zoeken’.

Lana knikte. ‘Maar je kunt nu wel gaan. Ik ga zo meteen maar eens uitgebreid in bad. Ik ben kapot’. Ze keek naar hem op en zag een brede grijns.

‘Het is helemaal niet grappig’. Lana liep in de richting van haar flat en gaf hem het nakijken, maar hij haalde haar gemakkelijk weer in en ging naast haar lopen. ‘Donder op’, zei ze en bleef strak voor zich uit kijken.

Meneer Walters, een oudere buurman zat op een bankje en stak bij wijze van groet zijn hand omhoog. Lana glimlachte en zwaaide terug.

‘Heb je een nieuw vriendje?’, plaagde de oude man. Lana hield haar pas even in.

‘Nee. Hij is mijn nieuwe baas’, legde ze uit. ‘Hij kwam even kijken hoe ik mijn oefeningen deed, maar nu gaat hij er weer vandoor’.

Adam glimlachte tegen mijnheer Walters en draaide zich vervolgens om naar Lana. ‘Ik ga niet weg voor we met elkaar gepraat hebben’.

‘We gaan ook helemaal niet praten. Ik ga naar huis en jij gaat er vandoor’, zei Lana zelfverzekerd.

De glimlach van meneer Walters verdween. ‘Heb je problemen met dit heerschap, Lana?’

‘Nee hoor, meneer Walters. Ik kan hem wel de baas’.

‘Lana, laten we hier even praten, in mijn auto, onder het genot van een hapje, in je flat, maar laten we het er alsjeblieft over hebben’, zei Adam.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dr. Hayes, u schijnt maar niet te kunnen begrijpen dat ik op het persoonlijke vlak niets met u te maken wil hebben. Ik zie u komende maandag op het werk wel, ik zal me dan zoals gebruikelijk weer uitermate professioneel gedragen’.

De blik die hij haar gaf deed een rilling langs haar ruggengraat lopen. ‘Lana, je hebt me op mijn werk gebeld om deze tamelijk persoonlijke kwestie te bespreken. Daardoor hebben patiënten langer moeten wachten dan nodig was. Bovendien kon ik zeker een half uur nergens anders aan denken en was van mijn taken, het behandelen van patiënten afgeleid. Kom niet aanlopen met dat je je maandag weer professioneel zult gedragen, want vandaag deed je dat ook niet’.

‘Daar kon hij wel eens gelijk in hebben’, bemoeide meneer Walters zich er mee.

Lana keek vertwijfeld omhoog. ‘OK, ik heb je schema in de war gestuurd. Het zal niet weer gebeuren, maar je moet bekennen dat ik er een verdraaid goed reden voor had. En ga nu alsjeblieft weg’.

‘Noem je wakker worden met een paar blauwe plekken een goede reden?

Lana snakte naar adem omdat hij zo luid sprak. Meneer Walters boog zich naar voren om alles beter te kunnen horen.

‘Rol je mouwen op’, zei Adam.

Lana keek hem aan alsof hij van een andere planeet kwam. ‘Wat?’

Adam deed het haar voor. ‘Nu jij, vooruit!’

‘Ga je dan weg als ik het doen?’

Hij knikte en Lana schoof de mouw van haar sweater omhoog.

‘Hoeveel blauwe plekken heb je op die arm?’

Lana keek omlaag; er waren vijf blauwe plekken zichtbaar. Ze draaide haar arm om en zag dat er ook nog vier aan de andere kant zaten. ‘Deze komen van het blokken. Ik heb altijd blauwe plekken op mijn armen’.

Adam knikte en ging door zijn knieën en hurkte, tot vermaak van meneer Walters. Hij deed zijn broekspijp omhoog en zijn sok naar beneden en hij wees naar een paar grote blauwe plekken op zijn kuit. ‘Ik vraag me af wie dit gedaan heeft?’

Lana hield haar adem in en voelde een golf van schaamte door zich heen gaan. ‘Heb…heb ik dat gedaan?’

‘Ik vind het ongelofelijk dat een vrouw die gewend is blauwe plekken te krijgen van een zelfverdedigingsport en die er geen moeite mee heeft een man zo hard te slaan dat hij er blauwe plekken aan over houdt, zoveel problemen heeft met een paar blauwe plekjes als gevolg van een pak op haar bips’.

Meneer Walters zette grote ogen op. ‘Heb je haar een pak op haar billen gegeven?’

‘Ze had het verdiend’, antwoordde Adam’, terwijl hij zijn blik op Lana’s vuurrode gezicht gericht hield.

‘Het…het spijt me’, zei ze en zette het op een lopen in de richting van haar flatgebouw. Adam deed zijn broekspijp naar beneden en stond op.

‘Neem je daar genoegen mee?’, vroeg meneer Walters.

Adam gaf hem een nauwelijks zichtbare glimlach. ‘Misschien wel’.

__________________________

Lana kleedde zich uit terwijl het bad volliep, ze was nog steeds geschokt door de publieke confrontatie van daarnet. Het was al erg genoeg dat Adam er al weer in geslaagd was haar in te laten zien dat ze ongelijk had, maar nu zou het hele appartementencomplex te weten komen dat hij haar een pak op haar billen gegeven had! Meneer Walters was een wandelend nieuwsblad die niet alleen het hele wereldnieuws vertelde aan een ieder die het horen wilde, maar die ook iedereen op de hoogte hield van het wel en wee van de flatbewoners. Hij was een levende bron van informatie en sinds hij gepensioneerd was had hij niet veel anders te doen dan het met anderen te delen. Zijn vrouw bleef meestal binnen, Lana had haar de afgelopen twee jaar maar twee of drie keer gezien.

Terwijl ze in het hete en door de badparels lila gekeurde badwater zat te weken, herhaalde ze verschillende keren zijn woorden en bekeek alles nog een keer vanuit zijn gezichtspunt. Geen wonder dat hij aan de telefoon geen excuses gemaakt had; hij had zijn eigen blauwe plekken, maar maakte er niet eens melding van. Geen wonder dat hij zei dat ze zich niet zo druk moest maken over een paar blauwe plekken, en hij had vanaf het moment dat ze hem met haar kin gevloerd had dat ze op een andere manier wel wat blauwe plekken gewend was. Waarom was ze zo overstuur geraakt toen ze een blauwe plek op haar bil ontdekt had?

Ze besefte zich dat het niet erg professioneel geweest was om hem op zijn werk te bellen en hem te storen in zijn patiëntiewerk. Wanneer zou ze nu eens leren eerst na te denken voor ze iets deed? Het was duidelijk dat het eerste pak slaag wat ze om die reden gehad had, niet erg geholpen had.

Lana herinnerde zich dat Adam gezegd had dat hij ‘het laatste half uur aan niets anders had kunnen denken’ na haar telefoontje. Nou ja, dan had het in ieder geval het beoogde effect. Hoewel het haar speet dat het deels ten koste gegaan was van de patiëntenzorg, had ze genoeg vertrouwen in Adam’s medische kwaliteiten dat ze wist dat hij niemand te kort zou doen, afgeleid of niet. Lana glimlachte in zichzelf en zag in dat hij echt iets voor haar moest voelen om het gesprek desnoods in gezelschap van een derde te voeren. Ze vroeg zich af wat hij nu zou doen – hij was waarschijnlijk naar huis gegaan en verdiepte zich nu in medische vakliteratuur. Ze overwoog of ze hem zou bellen en hem voor het eten uit te nodigen, maar had het lef niet om dat te doen. Hij was waarschijnlijk nog erg boos op haar. Ze kon het maar beter even laten rusten.

______________________________

In werkelijkheid zat Adam naast meneer Walters op het bankje en luisterde naar verhalen over de ‘goeie ouwe tijd’, waar mannen nog mannen waren en een pak op de billen voor de echtgenotes nog de gewoonste zaak van de wereld. Ze ontdekten dat ze veel gemeen hadden, inclusief hun politieke denkbeelden. In het volgende uur hoorde Adam alles over de bewoners van het flatgebouw, toen hele families langs het bankje wandelden en meneer Walters Adam voorstelde als de nieuwe vriend van Lana. Adam vond het niet nodig dit tegen te spreken.

‘Je bent in de verkeerde tijd geboren, jongeman’, zei meneer Walters met een brede grijns en gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Ik denk dat ze onderhand wel gekalmeerd moet zijn. Ga maar snel naar haar toe. Je moet ze nooit te lang laten wachten’.

‘Lana zit helemaal niet op mij te wachten. Waarschijnlijk zit ze mijn vroegtijdige vertrek voor te bereiden’.

Meneer Walters moest lachen. ‘Ze weet het zelf nog niet, maar ze is stapelgek op je. Ze heeft nog nooit naar die Ron gekeken zoals ze dat bij jou deed’.

‘Ron is zomaar een vriend…toch?’

‘Geen idee. Ze tut zich altijd wel helemaal op als ze met hem uitgaat. Maar ik heb ze nog nooit iets in de auto zien doen of zelfs maar elkaars hand vasthouden. En hij is nooit langer gebleven dan een uur of elf. En ik kan het weten, want ik ga nooit voor twaalven naar bed en zijn auto is altijd al weg als ik nog even naar het parkeerterrein kijk voor ik mijn bed in stap’.

Adam had zo zijn vraagtekens bij de gewoonten van de oude man, maar zei er verder niets over. Met een stevige handdruk namen de mannen afscheid van elkaar.

___________________________________

Lana trok een roze flanellen pyjama aan met bijpassende pantoffels. Ze deed wat popcorn in de magnetron, schonk zichzelf een cola in en liet zich op de bank neerploffen. Haar billen protesteerden nog maar een beetje, waar ze heel dankbaar voor was. Als ze dat vanmorgen gedaan had, zou ze een hele dans uitgevoerd hebben, lachte ze besmuikt. Het was vreemd hoe Adam in een paar minuten tijd het hele perspectief 180 graden omgedraaid had. Ze hoopte dat hij het haar snel zou vergeven, want ze wilde hem heel graag, onder betere omstandigheden, beter leren kennen.

De deurbel ging. Lana zette de bak met popcorn neer en liep naar de deur. Ze had haar voice mail nog niet afgeluisterd, dus zou het waarschijnlijk Elaine of Ron zijn, of haar broer Karl. Toen ze door het kijkgaatje keek zag ze tot haar verrassing dr. Hayes voor de deur staan. Haar hart ging sneller slaan toen ze zich bedacht dat hij al heel snel terug was om haar te zien!

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ha!’, Lana gaf Adam een brede glimlach toen hij over de drempel stapte.

Hij was al even verbaasd als zij. ‘Je lacht weer’, zei hij volstrekt overbodig.

‘Ja, ik ben blij dat je besloten hebt om langs te komen’.

‘Echt waar? Ik dacht dat je nog steeds pisnijdig zou zijn’.

‘En ik dacht dat jij kwaad zou zijn’

Adam ging bij de deuropening weg en deed de deur dicht. ‘Je bent er niet op gekleed om de deur uit te gaan; vind je het erg als ik wat te eten laat bezorgen?’

‘Nee. Daar heb ik zelfs trek in. Je kunt hier pizza, shoarma en chinees laten bezorgen. Waar heb je zijn in?’

‘Chinees klinkt wel goed. Maar ik betaal’, riep hij haar na toen ze de keuken inliep om het telefoonboek te halen.

‘Daar heb ik niets op tegen’, lachte ze. Ze sloeg het gele gids gedeelte open bij de Chinese restaurants en gaf hem het boek.

Nadat ze besteld hadden, zaten ze een poosje naast elkaar op de bank en keken naar ‘de leukste thuis’ op de televisie en knabbelden van de popcorn. Toen de reclame begon, pakte Adam de afstandsbediening en deed de televisie uit.

Lana keek verwachtingsvol opzij. Ze had haar mond nog vol popcorn.

‘Ik denk dat ik maar even moet gaan vertellen hoe ik er tegen aan kijk, zeker nu jij even niet is staat bent je mond open te doen’, zei hij met glinsterende ogen.

Ze haalde haar schouders op.

‘Het spijt me dat ik meneer Walters deelgenoot gemaakt heb van ons meningsverschil, maar ik wist niet hoe ik er anders voor kon zorgen dat je zou luisteren naar wat ik te zeggen had’.

Lana begon sneller te kauwen.

‘Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je er vervolgens vandoor gegaan bent. Je zult je wel doodgeschaamd hebben’.

Lana slikte, maar Adam hield snel een handje vol popcorn voor haar mond, dus liet ze zich lachend door hem voeren.

‘Het spijt me dat het pak op je billen je blauwe plekken bezorgd heeft. Ik had niet in de gaten dat ik zo hard sloeg’.

‘Mmpff’, zei Lana.

‘Niet dat je dat niet verdiende, hoor, ik zou het de volgende keer weer zo doen’.

Lana zette grote ogen op. Mmpff, phuh moph!’

Met een glimlach gooide hij het restje popcorn uit zijn hand terug in de bak en ging achterover zitten. ‘Je hebt hier een fauteuil nodig’.

Lana nam een slokje van haar cola. ‘Mag ik nu wat zeggen?’

‘Natuurlijk’

‘Ik zit met heel veel vragen’.

‘Dat is goed. Ik heb alle tijd’.

‘Wat zijn je bedoelingen?’

Adam pakte een handvol met popcorn en deed zijn mond open, maar Lana greep zijn pols en trok deze lachend naar zich toe. ‘Oh nee, daar komt niets van in!’

‘Mijn bedoelingen ten opzichte van wat?’

‘Met mij, natuurlijk’.

‘Dat weet ik niet. Daar heb ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik ben een man, weet je nog?’

Lana sloeg haar blik naar het plafond.

‘Dat doe je wel erg vaak’.

‘Dat is omdat je me heel vaak wanhopig maakt. OK, ik zal duidelijker zijn. Ben je van plan om me nog eens over de knie te leggen?’

‘Nee, als jij tenminste geen gevaarlijke dingen meer doet’.

‘En als ik een grote mond tegen je heb?’

‘Dan zet ik ook een grote mond op. Daar ben ik toevallig erg goed in, ook al zeg ik het zelf’.

‘Daarvoor krijg ik geen pak op mijn bips?’

‘Niet als je dat niet wilt’.

‘Jeetje, nee. Natuurlijk wil ik dat niet. Het doet hartstikke zeer!’

‘Ja, maar het is voor de goede zaak’.

‘Nee hoor. Gisteravond heb je me een pak slaag gegeven voor mijn impulsieve gedrag en vanochtend deed ik het meteen al weer’.

‘Toen je me op het werk belde, bedoel je?’

‘Ja. Dus je ziet het, het helpt niets. Het heeft er niet voor gezorgd dat ik het niet weer doe’.

‘Dat is interessant. Maar het veranderd niets aan mijn opvatting dat een flink pak slaag overal verandering in kan aanbrengen. Desalniettemin is het interessant. Dat vindt meneer Walters trouwens ook. Wij hebben nog een hele tijd met elkaar gepraat nadat jij vertrokken was’.

Lana’s mond viel open. ‘Wat heb je?’

Adam negeerde haar reactie en vervolgde, ‘Ik denk dat het niet geholpen heeft omdat je het pak op je billen niet in verband gebracht hebt met wat je misdaan hebt. Een herhaling zou dat op moeten kunnen lossen’.

Lana ging hoofdschuddend tegen hem in, toen de deurbel ging.

‘Gered door de bel’, grapte Adam, hij ging staan en haalde zijn portefeuille te voorschijn. Lana keek even vertwijfeld naar het plafond en liep vervolgens naar de deur.

Ze aten in relatieve stilte en keken naar ‘de wereld draait door’. Toen ze uitgegeten waren bracht Lana de borden naar de keuken. Toen ze terugkwam, zette Adam de televisie weer uit.

‘Wat is er met al die vragen van je gebeurd?’

‘ik denk dat die allemaal wel vervat waren in die ene vraag die ik je gesteld heb…ik had een heleboel argumenten bedacht waarom een pak slaag niet zou kunnen. Ik bedoel, je staat bij mij erg in de belangstelling, op het romantische vlak bedoel ik dan…’ Lana bloosde. ‘Maar niet als een begeleider…snap je wat ik bedoel?’

Adam knikte. ‘Ik begrijp het. Je gaat voor de liefde, niet voor het geweld?’

Nu was het de beurt aan Lana om te knikken.

‘denk je dat we de perfecte relatie kunnen hebben waarin nooit strijd of ruzie is?’

Lana ging rechtop zitten. Dit was niet wat ze bedoelde. ‘Nee, natuurlijk niet’.

‘Wat denk je dan dat er moet gebeuren als we onaardig tegen elkaar gaan doen?’

‘Goed maken?’

‘We zijn beiden behoorlijk koppig, ondanks dat we professionals zijn. Geen van beiden zal de neiging hebben als eerste toe te geven. Ik zie het gebeuren dat we onaardig tegen elkaar gaan doen, vervolgens heel erg onaardig, om elkaar tenslotte te gaan negeren tot één van beiden het niet langer kan houden. Hoe langer we bij elkaar zullen zijn, hoe vaker het zal voorkomen. Ik kan het weten, want mijn ouders hadden beiden sterke persoonlijkheden. Nu spreken ze nauwelijks nog met elkaar en slapen in gescheiden slaapkamers’.

Lana schudde nee. ‘Wij denken over heel veel dingen hetzelfde. Waarom denk je dan dat het zo zal gaan?’

‘Omdat we dat nu al doen. We voelen ons tot elkaar aangetrokken omdat we graag de discussie aan mogen gaan en omdat we graag gelijk hebben. We zijn beiden erg competitief ingesteld. We zijn voorbestemd om elkaar een hak te zetten’.

‘En denk je dat dit niet gebeurd als je toestemming hebt om mij over de knie te leggen?’

‘Ja. We zullen moeten afspreken dat er een is die altijd het laatste woord krijgt. En omdat jij nog steeds de neiging hebt om beslissingen te nemen die nergens op gebaseerd zijn, ben ik diegene’.

‘Net alsof jij nooit beslissingen neemt die nergens op gebaseerd zijn?’

‘Natuurlijk wel. Een jaar geleden deed ik het nog heel regelmatig. Nu zijn het echter uitzonderingen geworden’.

‘Hoe zit het dan met bumper kleven? Is dat ergens op gebaseerd?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Nu was het de beurt aan Adam om vertwijfeld omhoog te kijken. ‘Je rijdt nu al een week lang met me mee. Je weet best dat ik normaal gesproken niet te dicht op mijn voorganger hang. Ik hing die middag te dicht achter je om van het parkeerterrein af te komen terwijl het verkeer vast stond. Ik geef toe, dat was niet handig en zoals het lot het wilde, heb ik er behoorlijk voor geboet’.

Lana zuchtte en liet zich in de kussens zakken. ‘Als ik toesta dat jij degene bent die het voor het zeggen heeft, wat wordt ik daar dan beter van? En wat gebeurt er wanneer jij er een puinhoop van maakt? Zou je ook op andere manieren straffen wanneer ik de fout in ga, of blijft het gewoon bij een pak op mijn billen? Waarom is billenkoek hier sowieso een onderdeel van? Als ik ermee instem dat jij het voor het zeggen hebt, zou ik dan niet gewoon kunnen doen wat je van me verlangd? Als je me telkens als ik dat niet doe een pak op mijn bips geeft, dan ben ik net een klein kind, die zelf geen mening heeft en die gestraft wordt als ze een denkbeeldige grens over gaat?

Adam wisselde een blik met haar uit en barstte in lachen uit. ‘Ik ga niet eens proberen om al die vragen te beantwoorden. Ben je het met me eens dat één van ons beiden het voor het zeggen moet krijgen?’

Lana knikte.

‘Ga je ermee akkoord dat ik dat ben?’

Lana knikte nogmaals.

‘Goed, laten we daar vanuit gaan en vanaf daar verder redeneren. Je bent ermee akkoord gegaan dat ik het voor het zeggen heb in deze eh…potentiële relatie, en ik verwacht van je dat je die afspraak respecteert zonder dat ik je ergens voor moet straffen. Mee eens?’

‘Ja, daar ben ik het mee eens’.

‘Mooi zo’, zei Adam en trok haar in zijn armen. Ze smolten samen in een gepassioneerde kus en ze trilde toen hij voorzichtig over haar borsten streelde door de stof van haar flanellen pyjama jasje. Niet lang daarna tilde hij haar op en droeg haar naar de slaapkamer en liet haar op het bed, dat kraakte in al zijn voegen, zakken.

‘Daar moet even naar gekeken worden’, zei hij met een brede grijns. ‘Heb je kruipolie in huis?’

‘In de gangkast’.

‘Ik zal het straks gaan pakken’, zei hij en liet zich boven op haar vallen en begon haar te kietelen tot de tranen in haar ogen stonden. Ze hielpen elkaar om de beurt uit de kleren totdat ze beiden volledig naakt waren. Adam ging staan en trok haar tegen zich aan. Vervolgens deed hij een stapje achteruit en bekeek haar van top tot teen.

‘Je bent ongelofelijk mooi’, zei hij, terwijl hij zijn ogen nogmaals van boven naar beneden liet glijden.

‘Dat ben jij ook’, fluisterde ze terug en liet haar handen vervolgens over zijn harde buikspieren glijden in de richting van zijn grote en stijve lid. ‘Ik heb nog nooit zo’n grote gezien’.

‘Draai je eens om’.

Lana draaide zich om, en hij liet zijn handen over haar rug omlaag glijden om uiteindelijk haar billen te kneden. Hij ging op zijn knieën zitten en gaf een kus op de blauwe plekken op iedere bil. Lana begon te giechelen.

‘Het is al weer over. Je hoeft dat niet te doen’.

‘Mooi’, lachte hij en hij draaide haar weer om. Toen hij zijn gezicht begroef in haar zachte, blonde krulletjes, kreunde ze en liet haar handen door zijn haar glijden.

‘Dit is lekker’, hijgde ze.

‘Ga liggen, snel’. Lana voldeed maar al te graag aan zijn verzoek en hij bracht haar binnen enkele minuten naar een intens orgasme. Ze krabbelde overeind om hem te kunnen verwennen, maar hij duwde haar voorzichtig weer terug, deed een condoom om en legde haar zo neer dat hij bij haar binnen kon dringen.

‘Eh…ik heb dit in geen jaren meegemaakt’, biechtte ze op terwijl ze op haar onderlip beet. Verder vroeg ze zich af hoe hij zo snel aan een condoom kwam, maar ze vroeg er niet naar.

‘Dat geeft niets. Ik heb het wel eens vaker gedaan’.

Lana moest lachen. ‘Ja, hoor!’

Toen drukte hij zich tegen haar aan en gleed voorzichtig bij haar naar binnen, terwijl ze haar rug hol maakte om hem beter te kunnen ontvangen. Toen hij halverwege een barrière voelde, keek hij haar verward aan. ‘Ik dacht dat je dit wel eens eerder gedaan had?’

Lana’s adem stokte. ‘Ja, maar hij was niet half zo groot als jij. Ik ben geen maagd meer’.

‘Ja, dat ben je wel’. Adam trok zich terug en ging op haar liggen en knabbelde aan haar oor. ‘Weet je zeker dat je dit wilt?’

‘Verdomme, ik heb het wel eens eerder gedaan. Ik kan geen maagd meer zijn’.

Ze hoorde hem grinniken. ‘Dan moet hij echt heel klein geschapen geweest zijn’.

Lana gaf hem een stomp op zijn schouder. ‘Ik weet niet waarom ik me erdoor aangesproken voel, maar dat is wel zo’.

‘Ik weet het ook niet. Houd je nog steeds van hem?’

‘Welnee. Ik zat toen nog op de middelbare school. Hij bleek later een enorme eikel te zijn’.

‘OK’. Adam kuste haar in haar hals en zakte vervolgens naar haar borst, waar hij een tepel in zijn mond nam. Zij vergat alles om zich heen, behalve het intense gevoel dat bezit van haar nam. Toen hij weer tussen haar benen lag, liet hij zijn handen onder haar billen glijden en drukte haar tegen zich aan.

‘Ik wil je in me voelen. Alsjeblieft!’, ze schoof recht onder hem en hij schoof met één lange stoot diep in haar.

‘AUW!, schreeuwde Lana, en duwde hem zo hard als ze kon van zich af, maar hij bleef vastbesloten in haar, rekte haar op, waardoor de pijn langzaam verdween.

Hij kuste de tranen uit haar mondhoeken, en begon langzaam te bewegen, voorzichtig op en neer, tot zij in zijn ritme mee begon te bewegen. Toen hij sneller begon te pompen, trok Lana haar knieën op en bleef stil liggen en genoot van de ultieme sensaties die zich in haar lichaam opbouwden. Hij was zo verdomd groot, dacht ze, en toch deed het geen pijn meer. Het was overweldigend, zoals hij bezit had genomen van haar lichaam en geest.

Hij vond haar lippen en liet zijn tong haar mond in glijden. Lana deed haar armen om zijn nek en hield hem stevig vast terwijl ze samen hun orgasme beleefden en hij zich met een luide kreet diep in haar ontlaadde. Toen hij zichzelf tegen haar aan drukte en in kleine cirkeltjes bewoog, schreeuwde ze het uit van genot en voelde ze zichzelf rond hem samenknijpen.

Ze bleven elkaar nog lang strelen tot Adam zich tenslotte met tegenzin van haar af liet rollen en haar tegen zich aan trok.

‘Dank je wel Lana’, zei hij zachtjes. ‘Dit was ongelofelijk. Ik heb nog nooit iets zo zacht en zo nauw gevoeld’.

‘Dank je wel…en ik heb kennelijk nog nooit eerder seks gehad…’

Adam ging rechtop zitten en keek even tussen haar benen. Toen stond hij op, liep naar de badkamer om met een warm en nat washandje terug te keren. ‘Je bloedt’, zei hij en veegde haar voorzichtig schoon.

‘Maar ik ben pas nog ongesteld geweest! Wat is er verdomme…’

‘Het is maagdenbloed, verder niets’.

‘Oh mijn God. Ik was echt nog maagd! Ik kan het bijna niet geloven. Als ik dat aan Elaine vertel…eh, laat maar zitten, dat heb ik niet gezegd…’

Adam glimlachte alleen maar. ‘Ik zal haar in ieder geval niet wijzer maken, jij wel?’

‘Niet? Je deinst er niet voor terug om de grootste kletskous van de buurt te vertellen dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt en nu doe je er moeilijk over te vertellen dat je me ontmaagd hebt?’ Lana zag dat hij zijn ogen half dicht kneep toen hij dat hoorde, Zijn mond werd een smal streepje.

‘Je liet me geen andere keus dan Meneer Walters in onze eerdere ruzie te betrekken. Maar ik kan geen argument bedenken waarom ik iemand zou moeten vertellen dat we met elkaar gevreeën hebben’.

‘Oh, is dat zo? En als ik zwanger ben dan? Ga je het dan hebben over de onbevlekte ontvangenis? Of ga je dan verklaren dat het niet van jou is?’

Met een zuinige glimlach, zei hij, ‘Ik heb een condoom gebruikt. Je zult helemaal niet zwanger worden’.

‘Condooms zijn niet 100% veilig’.

‘Ben je niet aan de pil of zoiets?’

‘Nee, daar was helemaal geen reden voor’.

‘Goed, dan is er een kans van één op de miljoen dat je zwanger bent. Mocht dat zo zijn, dan zal ik zeggen dat het van mij is, En dan weet iedereen dat we het gedaan hebben’.

Lana lachte besmuikt en was blij dat ze de discussie gewonnen had. Haar glimlach was een seconde later echter weer helemaal verdwenen, want hij draaide haar op haar buik en gaf haar een harde klap op haar bips.

‘Verdomme!’, gilde Lana en ontworstelde zich aan zijn greep. ‘Ik dacht dat je me niet meer zou slaan!’

‘Dat was gewoon een klein liefdestikje’, legde hij uit en grinnikte om haar verontwaardigde gezichtsuitdrukking. Telkens als jij denkt je als een bijdehandje te moeten opstellen, zal ik je mijn handje laten voelen’. Hij bukte zich om het kussen wat ze naar hem toe slingerde te ontwijken en trok haar tegen zich aan. Hij wreef ruw over haar billen. ‘Je voelt zo lekker! Dit wil ik oneindig vaak meemaken’.

Ze bedreven de liefde opnieuw, ruwe, hongerige liefde en Adam sloeg haar meer dan eens op haar billen. Lana was te ver heen om zich er druk over te maken en beleefde meerdere orgasmen die haar uitputten. Ze viel tenslotte in slaap tegen zijn brede warme borst en droomde dat ze getrouwd waren en dat hij haar iedere morgen een pak op haar billen gaf om wakker te worden.

Later die avond ging bij Lana de telefoon toen ze net onder de douche vandaan kwam. Ze haastte zich om hem op te pakken en strekte zich ver voorover over het bed om hem op te kunnen pakken. Toen ze op het knopje van de draadloze handset drukte om op te nemen, gleed het toestel uit haar natte hand en viel op de grond.

‘Even wachten!’, riep ze, terwijl ze over het bed, dat luid kraakte in zijn voegen, kroop. Ik moet toch eens naar dat bed laten kijken, dacht ze, terwijl ze de telefoon van de vloer viste. ‘Hallo?’

‘Lana?’

Haar hart sloeg een slag over. ‘Dr. Hayes?’

‘Bel ik op een slecht moment?’

Ze plofte op het bed neer, dat luid protesteerde. ‘Eh…Nee!’ Ja, maar alles was eigenlijk een slecht moment na wat ze vanavond allemaal doorgemaakt had, mompelde ze in zichzelf.

‘Ben je alleen? Kan ik even met je praten?’

Lana zuchtte hoorbaar terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen met hem willen praten en ophangen en haar hoofd onder de dekens verstoppen. ‘Ja, ik ben alleen, Adam. Ik stond onder de douche toen je belde en ik moest me haastten om op tijd de telefoon op te nemen en mijn bed kraakte flink toen ik er op sprong en ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en…ach…laat maar’.

‘Lana’, begon jij, ‘Ik vraag me af of er een redelijke verklaring te vinden is voor wat er vanavond in het restaurant allemaal gebeurde?’ Verdomme!

‘Eh…’ Ze wist niets te zeggen, ook al had ze deze onvermijdelijke confrontatie al verschillende keren in haar hoofd geoefend had sinds ze thuis was. Het bleef zo lang stil dat ze zich afvroeg of ze nog wel verbinding hadden.

‘Lana?’

‘Eh.. het…het spijt me’.

‘Ik had nooit gedacht dat je laf zou zijn’. Terwijl ze in elkaar kromp trok ze de handdoek steviger om zich heen. ‘Ik dacht dat we elkaar inmiddels redelijk goed kenden. Ik heb je dapper gezien, ik heb je vol mededogen gezien, ik heb je toegewijd en hard zien werken’.

‘Eh..bedankt’, mompelde ze.

‘Maar wat zag ik vanavond, verdomme?’

Lana kon zijn zware, regelmatige ademhaling horen, terwijl zij koortsachtig een reden probeerde te bedenken waarom ze er vandoor gegaan was. Er schoot haar niets te binnen behalve dat zich nu aan de telefoon moest verantwoorden, terwijl ze erop gerekend had dit niet eerder dan maandagmorgen op het werk te hoeven doen. ‘Adam, hoe kom je aan mijn privénummer? Je bent toch niet op de kliniek, of wel?’

‘Nee. Ik herinner het me nog van toen ik je de laatste keer thuis moest bellen. Ik heb een fotografisch geheugen voor getallen. Waarom ben je er in het restaurant zo vandoor gegaan?’

Hem proberen af te leiden werkte kennelijk niet, maar ze probeerde het speels nog een keer, ‘Heet dit niet inbreuk op de privacy plegen?’

‘Ja. Waarom ben je er vandoor gegaan?’

‘Misschien moet ik een klacht indienen in het kader van de wet op de persoonsbescherming’.

‘Misschien zou ik je een pak op je bips moeten geven zodat je dagenlang niet kunt zitten. Hoe klinkt dat?’

Met een huivering van opwinding, zuchtte Lana. ‘OK…ik ben er vandoor gegaan omdat ik me te veel schaamde om te blijven’.

‘Oh…ik begrijp het. Jammer genoeg had ik die mogelijkheid niet. Nee, ik had geen andere keus dan daar te blijven en me door het personeel zo goed en kwaad als het ging schoon te laten maken. Ik moest toekijken hoe je vriendje zijn verontschuldigingen voor je maakte. Ik moest mijn zus naar huis brengen en precies aan haar uitleggen waar ik jou van kende. Ik moest…’

‘Het spijt me verschrikkelijk, Adam’, onderbrak ze hem.

‘Besef je je wel dat dit al de vierde of de vijfde keer is dat ik je het liefst met een pingpongbatje een pak op je broek wilde geven en dat we elkaar nog maar een maand kennen?’

‘Wat?’, vroeg ze scherp, haar eigen stem klonk als die van een buitenaards wezen in haar oren.

‘Ik heb tenminste een gratis diner gehad’.

Lana moest zich beheersen om niet in een nerveus gegiechel uit te barsten. ‘Dat is mooi’. Toen hij een poosje stil bleef, vervolgde ze, ‘Kijk, ik was heus niet van plan om er zo vandoor te gaan. Ik wilde alleen maar naar de damestoiletten, toen ik naar de voordeur getrokken werd. Het spijt me Adam, het spijt me echt!’

‘Je bent erg impulsief. Op een gevaarlijke manier.’

Lana haar nekharen gingen overeind staan en alle schuldgevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Langzaam herhaalde ze, ‘Gevaarlijk? Waar haalt u het lef vandaan om dat te concluderen. We kennen elkaar nog maar een maand’.

‘Ik weet waar je woont, hoor!’ Lana ging rechtop zitten en trok de handdoek nog strakker.

‘En wat bedoel je daarmee?’

‘Als je morgenavond niet weer met je vriendje de hort opgaat, dan zou ik graag bij je langs komen. Ik neem uiteraard wat te eten mee’.

‘Hij is mijn vriendje niet’, zei ze, ‘hij is gewoon een vriend’.

‘Net als Elaine?’

‘Ja maar dan een mannelijke variant’.

‘OK’. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga je mijn laatste vraag nog beantwoorden of blijf je rookgordijnen optrekken?’

‘Waarom zou je hier langs willen komen?’, haar hartslag ging omhoog van boosheid. ‘Je hebt mijn excuses niet aanvaard en je zei dat ik gevaarlijk was’.

‘Om een rekening te vereffenen’. Lana haar mond viel open.

‘Nou moet je eens goed luisteren, ik heb al je impertinente vragen beantwoord en ik heb daar niets meer aan toe te voegen. Wat er in het restaurant gebeurd is, was een ongeluk! Het was niet met voorbedachte rade dat ik je met eten besmeurd heb’.

‘Oh, dat het een ongeluk was, geloof ik wel. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt. Het gaat me er meer om dat je gedrag en je impulsiviteit een beetje bijgestuurd moet worden, voordat je jezelf of onschuldige passanten wat aandoet’.

‘Ik denk dat dat helemaal niet nodig is. Ik ben alleen maar naar huis gegaan, hoe kan ik daar nu iemand schade mee berokkenen?’

‘Je bent Steven ook achterna gerend in dat steegje. Je hebt de medicatie van Gena geïnhaleerd. Je hebt mijn auto beschadigd.

‘Ik heb je auto helemaal niet beschadigd, dat heb je zelf gedaan!’

‘Misschien. En de andere dingen die ik opnoemde?’

‘Ik heb nooit iemand tekort gedaan! Ik heb nooit iemand anders dan mezelf in gevaar gebracht…’

‘Laat ik het zo zeggen’, zei hij langzaam met een strenge ondertoon, ‘wil je maandag weer aan het werk?’

Lana gilde het uit, ‘Heb het lef eens!’

‘Ik heb al heel veel redenen om je de laan uit te sturen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dat is niet eerlijk’, protesteerde Lana, ‘je deed voorkomen dat die incidenten afgedaan waren en nu begin je er weer over!’

‘Ik begin er alleen maar over om je te laten zien dat je gedrag ertoe kan leiden dat je jezelf in gevaar brengt. En over eerlijkheid gesproken, hoe eerlijk is het om een impulsieve verpleegkundige de leiding te geven over het wel en wee van een groep kwetsbare patiënten?’

‘Ik heb mijn patiënten nog nooit anders dan op een uiterst professionele wijze behandeld! Ik heb mijn werk altijd met trots uitgevoerd, ik heb altijd mijn best gedaan om een goede verpleegkundige te zijn, en nu voel ik me door uw toedoen als een…als een…’ Tot haar eigen afschuw barstte ze in tranen van boze frustratie uit.

‘Verdomme! Lana, het spijt me…’ De lijn werd dood en Lana hing op. Ze had genoeg gehoord. Ze trok de stekker eruit, deed haar handen voor haar gezicht en liet de tranen de vrije loop.

Toen ze uiteindelijk er in slaagde haar emoties onder controle te krijgen, waste ze haar gezicht, deed haar ochtendjas aan en schok zichzelf een glas witte wijn in. Ze ging met opgetrokken benen op de bank zitten en liet zijn woorden weer door haar heen gaan, en probeerde er een objectief oordeel over te vellen. Wat bedoelde hij toen hij zei dat hij een rekening wilde vereffenen? Was ze inderdaad zo gevaarlijk impulsief? Zou ze uiteindelijk wel een patiënt in gevaar kunnen brengen? Haar boosheid zakte langzaam weg, toen ze serieus naar haar eigen aandeel keek; hoe zou haar gedrag door anderen beoordeeld worden? Elaine had haar nooit veroordeeld, behalve dat ze wel eens gezegd heeft dat ze niet zo emotioneel betrokken moest raken. De vorige geneesheer directeur, een vriendelijk man die vlak voor zijn pensioen stond, heeft nooit een probleem gehad met haar werk, haar oordeel en met de dingen die ze deed. Hij had er geen aandacht aan besteed als Lana bepaalde dingen anders oploste als anderen. Maar nogmaals, het enige wat hem interesseerde was hoe de patiënten behandeld werden, hij was eigenlijk helemaal niet zo’n manager.

De deurbel wekte Lana uit haar overpeinzingen. Toen ze door het kijkgaatje in de deur keek, was ze eigenlijk helemaal niet verbaasd toen ze dr. Hayes zag staan. Hij was een volhouder, dat moest ze hem nageven. Toen ze naar de deurklink greep zag ze hoe haar hand trilde. Was ze dan zo zenuwachtig? Bang? Waarschijnlijk was het meer gene. De deurbel klonk nogmaals en aarzelend deed ze de deur open.

Adam stapte binnen, deed de deur achter zich dicht en nam haar in zijn armen. Totaal verrast deed ze een zwakke poging om zich te verzetten, maar hij hield haar stevig om haar middel en wreef met zijn gezicht langs haar hals door haar nog natte haar. ‘Gaat het? Mmmmmm. Je ruikt lekker’.

Lana giechelde, en voelde nog veel meer gene dan ze deed toen hij haar dreigde over de knie te zullen leggen. ‘Het gaat wel, dank je’. Jezus, wat voelde dat goed om door hem omhelst te worden. Zijn biceps voelde als met zijde bedekt staal tegen haar schouders. Ze wilde dat hij nooit meer losliet.

Adam wreef even zachtjes over haar rug en liet haar vervolgens los en liet zijn arm langs die van haar glijden tot hun handen elkaar ontmoetten. Zelfs door de stof van haar ochtendjas heen zond de zachte aanraking een elektrische spanning door haar lichaam, die zich tot in haar tenen liet voelen. Hij trok haar mee naar de bank, ging zitten en klopte op het kussen naast zich. Lana ging zitten.

‘Laat ik even iets heel duidelijk stellen’. Hij hield haar hand vast terwijl hij tegen haar sprak, en wreef zachtjes met zijn duim over haar handpalm. Ze voelde hoe ze licht in haar hoofd werd; haar hart ging in haar borstkas tekeer en haar lippen werden droog. Ze liet haar tong erover glijden. Zijn blik gleed naar haar mond en bleef daar hangen toen haar tong over haar lippen gleed.

‘OK, ik doe alles wat je wilt, Adam’, dacht ze. Als je maar niet ophoudt met te doen wat je momenteel met me doet.

‘Ik had absoluut niet de bedoeling om een ander beeld van je te schetsen dan die van een hardwerkende, toegewijde professional…’ Hij wachtte even en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Als dat ingestudeerd klonk, dan is dat maar zo, Lana, maar ik meende ieder woord van wat ik zei’.

‘Nee, je had eerder gelijk in wat je zei. Ik heb er steeds aan moeten denken sinds onze telefonische verbinding verbroken werd…ik bedoel…sinds ik opgehangen heb. Ik denk dat je gelijk hebt’. Ze concentreerde zich op zijn handen, die haar vingers nu aan het masseren waren. ‘Ik ben af en toe roekeloos. Ik ben een gevaar voor mezelf. Het is slechts een kwestie van tijd voor ik iets doe wat…’

‘Houd op’, zei hij bars ‘en luister naar me’.

Lana richtte haar blik naar hem op.

‘Je neemt af en toe wat teveel risico’s. Ik maak me daar zorgen over en wil je graag helpen dat voortaan achterwege te laten. Maar ik weet, en jij doet dat ook, dat je nooit iets zult doen, zelfs niet impulsief, dat iemand anders zou kunnen schaden. Het spijt me dat ik gedreigd heb je te zullen ontslaan. Daar had ik het recht helemaal niet toe. Je had gelijk, ik had geen ouwe koeien uit de sloot moeten halen. Als ik werkelijk het idee had dat je een gevaar zou zijn voor onze patiënten, dan had ik je weken geleden al ontslagen hebben, ongeacht wat ik persoonlijk voor je voel’.

‘Wat voel je dan persoonlijk voor me’, hield ze zich een beetje van de domme, terwijl ze weer naar hun handen keek.

‘Ik voel…telkens dat ik je wil beschermen. Ik maak me druk over hoe het met je gaat. Heel erg’. Hij liet zich met een diepe zucht achterover zakken en liet haar hand los. ‘Ik weet het, je bent een volwassen vrouw, je bent onafhankelijk en je bent slim genoeg om voor jezelf te kunnen zorgen. Ik heb dus geen idee hoe ik aan dat gevoel kom; het is net of ik door een soort oerinstinct gedreven wordt. Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld’.

‘Oh’. Lana kon haar oren niet geloven dat het ijskonijn zijn gevoelens zo voor haar etaleerde. ‘Wauw’. Het was de tweede keer die avond dat hij haar sprakeloos gelaten had, iets wat haar normaal gesproken niet zo snel overkwam.

Van de wijs gebracht stond ze op en bood hem wat te drinken aan.

Hij keek haar met een flauwe glimlach aan en pakte haar weer bij haar hand. ‘Eerst even wat anders’, zei hij en met een kort rukje trok hij haar over zijn schoot. Instinctief draaide ze zich onmiddellijk op haar zij, bracht haar elleboog in de richting van zijn kin, en stopte op het moment dat ze zich realiseerde waar ze mee bezig was. Ze zag in een flits verbazing in zijn blik verschijnen voordat hij haar neerdrukte en haar stevig met zijn hand op haar rug vast klemde. Toen begon hij haar ochtendjas omhoog te schuiven.

‘Nee!”, schreeuwde ze, terwijl ze flink tegenstribbelde. ‘Alsjeblieft! Laat me los! Ik heb er niets onder aan!’

Met een ongeduldige zucht liet Adam haar los en ze deinsde terug, terwijl ze haar badjas stevig om zich heen trok.

‘Ik zal je integriteit respecteren’, zei hij en wees in de richting van de slaapkamer. ‘Ga je aankleden’.

Lana was stomverbaasd over zijn nonchalante houding. ‘Nee! In bedoel, ik wil niet dat…dat je me een pak op mijn billen geeft!’

‘Heb ik je een keus gelaten?’

Lana sloeg haar blik omhoog. ‘Dit gebeurd niet echt’.

‘Ik herinner me dat ik dat ook dacht toen ik onder de spaghetti zat’. Zijn lippen vormden een dunne glimlach, maar de humor bereikte zijn ogen niet. ‘Maar dit is omdat je er achteraf vandoor ging. Daar geef ik je een pak slaag voor. En nu ga je je aankleden en anders kom je met je blote bips over mijn knie liggen. De keus is aan jou’.

Ze geloofde dat hij het meende. Ze draaide zich om en haastte zich naar de slaapkamer, deed de deur dicht en draaide deze op slot. Ze leunde achterover tegen de deur en was achter adem van de adrenaline. Ze hoorde hem roepen, ‘Je hebt vijf minuten de tijd’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Mijn hemel, hij meent het serieus! Alle fantasieën die ze had dat ze over zijn knie zou liggen waren als sneeuw voor de zon verdwenen nu hij vastbesloten was haar een pak op haar billen te geven, desnoods op haar blote billen.

Geen sprake van! Wat als ze de deur op slot zou laten? Nee, hij was koppig genoeg om haar te komen halen – ze achtte hem is staat om de deur in te trappen!

Hij wist echter niet dat ze nog een mogelijkheid had. Ze kon terugvallen op zelfverdediging? In paniek besloot ze haar kleding daar op aan te passen. Ze rukte haar kleding la open en greep een satijnen broekje, trainingsbroek en een T-shirt zonder zich er druk over te maken of het wel bij elkaar paste of niet.

Ze bereidde haar aanval voor. Ze kon hem een vuistslag geven of hem gewoon in zijn kruis trappen als hij zijn handen naar haar uit zou steken. Nee, ze wilde dat hij zou stoppen, maar wilde hem niet ernstig bezeren. Een trap tegen zijn borstkas – nee, dat zou niet kunnen met zijn volle maag. Een elleboog in zijn ribben, ja dat zou goed aankomen. Maar wat als hij kwaad zou worden? Hij is een kolos van een man, bedacht ze zich, zou hij zich dan als een gewond en boos wild dier gedragen? Ze kende wel een paar grepen waarmee ze hem onder controle zou kunnen houden, maar dacht dat ze niet dicht genoeg bij hem zou kunnen komen om ze toe te passen.

Verdomme! De enige manier waarop ze hem tegen zou kunnen houden, was door hem pijn t e doen. Ze had geleerd om een paar klappen uit te delen om iemand uit te schakelen om er daarna als de bliksem vandoor te gaan. Ze had geleerd om iemand die een stuk groter was dan zij uit te schakelen door een meegaande beweging te maken om vervolgens op het juiste moment onverwacht toe te kunnen slaan. Ze had ook geleerd om met verschillende technieken haar tegenstander definitief uit te schakelen, maar dat was in deze situatie niet passend. Ze wilde dat ze destijds op judo gegaan was in plaats van op Taekwondo. Vier jaar hard trainen hadden haar de zwarte band opgeleverd, en nu was ze overgeleverd aan de genade van een gesjeesde dokter – hoewel hij eigenlijk niet eens een tegenstander was. Hij wilde haar leren dat ze minder impulsief moest zijn en zichzelf niet in gevaar mocht brengen, zei hij, of iets in die trant.

‘Nog één minuut!’ Adam’s stem galmde door de hal en zorgde dat haar hart weer op hol sloeg.

Ze had eigenlijk helmaal geen keus dan hem zijn gang maar te laten gaan. Het zou waarschijnlijk zeer doen, maar deed het sparren in de sportschool ook. Daar kon ze wel tegen.

Ze haalde een paar keer diep adem om wat te kalmeren, opende de slaapkamerdeur en liep naar de woonkamer.

Adam keek verwachtingsvol naar haar op maar bleef zitten.

‘Ik ben klaar’, mompelde ze terwijl ze hem behoedzaam benaderde. ‘Tenzij je natuurlijk hebt besloten af te zien van dit belachelijke plan’.

Een wenkbrauw schoot omhoog. ‘We zullen zien hoe belachelijk het is’, antwoordde hij, en klopte op zijn bovenbeen. ‘Als je het niet in kunt houden, mag je best lachen hoor’.

Lana moest glimlachen of ze wilde of niet. Het was misschien wel de meest vreemde situatie die ze ooit meegemaakt had. Hij pakte haar hand en trok haar over zijn schoot en deed haar broek tot halverwege haar dijen omlaag. De kleuren schoten naar haar wangen toen ze zich voorstelde hoe hij naar haar met haar onderbroekje bedekte billen keek. Ze voelde een onaangename sensatie in haar buik, of was het toch verlangen wat ze voelde? Stel je niet aan, hield ze zichzelf voor, hij is een dokter; hij heeft waarschijnlijk al honderden blote billen gezien, wat deden die ene in een satijnen broekje er dan nog toe? Ze maakte bijna een luchtsprong toen hij zijn hand over de rondingen van haar bips liet glijden, hij streelde haar zachtjes.

‘Erg mooi’, zei hij.

‘Waar is de professionele instelling gebleven?’, vroeg ze, terwijl ze een kussen van de bank pakte en deze onder haar kin propte.

‘Dit heeft niets met het werk te maken. Het is persoonlijk. Heel erg persoonlijk’. Vervolgens zette hij zijn been over haar knieholten heen. Ze voelde hoe zijn gewicht op haar rug drukte.

‘Je hoeft me niet zo vast te houden’.

‘Zo denk je er nu misschien over’, begon hij, maar hij had geen reden om zijn zin af te maken. Na drie flinke kletsen met zijn blote hand probeerde ze geschokt overeind te komen, maar werd stevig op haar plaats gehouden door de arm op haar rug.

‘Stop!”, gilde ze, hevig tegenstribbelend, maar de klappen bleven neerdalen en zetten haar huid in brand zoals ze nog nooit eerder meegemaakt had. ‘NEE!”, schreeuwde ze, en kneep in zijn been.

Zijn hand concentreerde zich vervolgens op één en dezelfde plek op het midden van haar rechterbil, de pijn met iedere klap verder opbouwend. Lana vloekte en schopte met haar benen en beukte gedurende de volgende tien klappen met haar vuisten tegen zijn kuit.

Adam pauzeerde even. ‘Dit is niet wat ik in gedachten had. Op deze manier weet ik niet wie wie nu pijn doet’.

Lana hield op met hem te slaan. ‘Mooi! Had je dan verwacht dat ik hier stil zou blijven liggen en niets zou doen? Het doet zeer!’

‘Waarom huil je niet gewoon? Dat zou een hele normale reactie zijn op een pak op je bips’.

‘Waarom laat je me niet opstaan, dan maken we er een gelijkspel van?’

‘Hoe leer je dan dat je jezelf niet in gevaar mag brengen?’

‘Ik zal proberen dat niet te doen, als jij beloofd dit nooit weer te doen!’

Adam grijnsde en wreef over haar brandende en tintelende billen. ‘Geef me je hand’.

‘Nee!’ Lana duwde haar hand onder haar borst.

‘Je wilt toch niet werkelijk dat ik mijn hand daar naartoe breng om je te pakken, of wel?’

Ze werd zo rood als een biet toen ze zich realiseerde dat ze geen BH droeg. Ze schudde haar hoofd en stak haar hand naar achter. Hij pakte haar hand en drukte deze op haar rug. Lana haalde diep adem en spande iedere spier van haar lichaam.

Hij moet alle kracht die hij in zich had in de volgende twintig kletsen gelegd hebben, dacht ze toen hij haar een paar minuten later losliet. Ze sprong omhoog, trok haar broek omhoog en keek hem aan, haar handen wreven over haar billen en haar ogen schoten vuur.

‘Dat was verschrikkelijk! Hoe kon je dat doen?’

Adam stond op en stak zijn armen naar haar uit.

‘Kom niet bij me in de buurt! Ik haat je!”

Hij deed net alsof hij haar niet hoorde en stapte op haar af en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Niet doen!’. Ze duwde zwakjes tegen zijn borst, maar hij hield haar vast en klopte op haar rug totdat ze uiteindelijk toegaf en ontspande, terwijl de tranen opwelden. Ze voelde zich overmand door zijn kracht en voelde plotseling een kalmte over zich komen. Ze duwde haar gezicht in de stof van zijn overhemd en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het spijt me Lana…’, fluisterde hij. ‘Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan, maar ik wil dat je je dit herinnert op het moment dat je de volgende keer weer op het punt staat domme dingen te doen. Denk daar maar eens over na’. Zijn diepe serene stem had een kalmerende werking op haar.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam leidde haar zachtjes naar de bank en ging zitten terwijl hij haar nog steeds in zijn armen hield. ‘Nou ja, denk er later nog maar eens over na, dan’. Hij hield haar een hele poos beet, terwijl de pijn langzaam verminderde en haar borsten pijn begonnen te doen omdat hij haar zo stijf tegen zich aan drukte. Toen hij een kusje op haar voorhoofd drukte, tilde zij haar hoofd op zodat haar lippen de zijne konden ontmoeten.

‘Heb je geen verdovend middeltje bij je?’, vroeg ze met een ondeugende blik.

Adam glimlachte. ‘Als dat zo was dan zou ik het nu op mijn rechterhand gebruiken. De verdoving raakt uitgewerkt’.

Lana gaf hem een por in zijn zij.

Hij trok haar tegen zich aan. ‘Hee! Ik heb al één van mijn ribben afgestaan, laat de anderen met rust’.

De rib van Adam’, dacht Lana en ze barstte in lachen uit, ondanks de langzaam wegtrekkende pijn. ‘Dat was niet leuk’.

‘Ja, maar je moest er wel om lachen’.

Toen schoot Lana te binnen wat hij eerder gezegd had en fronste haar wenkbrauwen, ‘Heb je me echt zo hard geslagen dat je nu een zere hand hebt?’

‘Nee, hij tintelt alleen maar, maar ik zal de volgende keer iets anders moeten bedenken. Heb je toevallig een houten haarborstel?’

Met een verontwaardigde kreet duwde ze hem van zich af, en zag de brede grijns op zijn gezicht. ‘Als ik er een had, zou ik je er mee om je oren slaan’.

‘Een houten lepel dan?’ Hij ging rechtop zitten en keek in de richting van de keuken. Ze pakte hem beet om hem tegen te houden.

‘Je blijft uit mijn keuken vandaan’, lachte ze.

Adam wachtte even en keek bedachtzaam. ‘Ik denk dat ik nu begrijp waarom je achter Steven aangerend bent’.

‘Echt waar?’, haar glimlach verdween. Ze wist niet of hij het serieus meende of niet.

‘Ja, ik kwam er achter vlak nadat je me bijna met je kin knock-out geslagen had. Het is overduidelijk dat je aan zelfverdediging doet, dus ik denk dat je geen enkele reden had om bang voor hem te zijn, of wel?’

Lana glimlachte en bloosde een beetje terwijl ze zijn hand pakte en hem meetrok naar de hal. De muren waren bedekt met diploma’s en Taekwondo banden.

‘Heel indrukwekkend’.

Lana keek hem aan en zag dat hij het meende. Met een glimlach zei ze, ‘Dank je. Kan ik wat te drinken voor je inschenken?’

Ze bleven nog een uurtje zitten kletsen, voor Adam aanstalten maakte om naar huis te gaan. Hoe graag ze ook wilde dat hij zou blijven, Lana protesteerde niet toen ze met een dikke knuffel afscheid namen en zij de deur achter hem dicht deed. Ze ging opgekruld op de bank zitten en dacht eraan hoe sterk hij in de afgelopen weken veranderd was. Hij was niet meer de rechtlijnige, egoïstische perfectionist, die ze in het begin dacht dat hij was, maar eerlijk, redelijk en betrokken. Aan de andere kant was hij misschien ook helemaal niet veranderd, maar was zij anders tegen hem aan gaan kijken.

Hij had haar verteld dat zijn vader directeur van een grote onderneming was en dat hij wilde dat zijn zoon ook het bedrijfsleven in zou gaan om daar carrière te maken. Hoewel Adam het grootste deel van zijn jeugd in een groot landhuis op het platteland gewoond had, waren ze toen hij veertien was naar een appartement in de stad verhuisd. Adam had een hekel aan de middelbare school waar hij toen naar toe moest omdat hij zijn oude school en zijn vrienden erg miste. Deze actie had een gat tussen vader en zoon geslagen die nooit meer gedicht was. De vader van Adam had altijd moeilijk gedaan over zijn wens om dokter te worden en had de financiële kraan dichtgedraaid toen hij medicijnen was gaan studeren. Hij werkte ’s avonds als portier in een hotel om zijn studie te kunnen betalen. De enige hulp die hij accepteerde was die van zijn moeder, die zelf een aardig bedrag geërfd had. Zijn zuster was echter wel het familiebedrijf ingestapt en had het inmiddels tot adjunct directeur geschopt.

Lana bedacht zich dat Adam op een voorverwarmde stoel terecht had kunnen komen, maar besloten had om zijn eigen weg te volgen. Het was om grote bewondering voor te hebben en ze moest toegeven dat ze heel anders naar hem was gaan kijken. Zijn voorkeur voor billenkoek was daarentegen een tegenvaller. Haar bips begon bij de gedachte al te tintelen, maar de herinnering aan het pak slaag werd al verdrongen door zijn zorgzame gedrag achteraf, zijn openheid en de manier waarop hij haar tegen zich aangedrukt hield toen ze met elkaar praatten. Ze voelde zich nu vredig, veilig en gelukkig zoals dat sinds haar jeugd niet meer voorgevallen was.

Lana herinnerde zich opeens de opmerking dat hij iets anders dan zijn hand zou gebruiken als hij haar weer een pak op haar billen moest geven. Een keer was wat haar betreft meer dan genoeg geweest; zou hij dit telkens van plan zijn als ze iets impulsiefs gedaan had? Wat zou hij doen als ze andere dingen deed die zijn goedkeuring niet weg konden dragen of waarvan hij dacht dat ze haar in gevaar zouden brengen? Wat als hij weer over haar eetgewoonten zou beginnen? Welke rol zag hij voor zichzelf in haar leven? Geliefde? Begeleider? Beide? Ze onderdrukte de neiging hem te bellen en hem deze beschamende vragen te stellen, zette de televisie aan en viel niet lang daarna in slaap. Ze droomde dat hij haar betrapte op het eten van een groot bord patat met mayonaise en haar vervolgens een pak slaag gaf met haar zwarte riem.

Toen de dokter deze schokkende boodschap bracht, stapte Lana onthutst de auto uit en beende naar haar eigen wagen. Op dat moment arriveerde de politie. Ze legden beiden een verklaring af. Lana in felle bewoordingen, die haar irritatie verraadden.

Dr Hayes was daarentegen voldoende gekalmeerd om de humor van de hele situatie in te zien; hij lachte en maakte grapjes tegen de agenten toen deze hun proces verbaal opmaakten. Zijn glimlach verdween echter als sneeuw voor de zon toen hij een geel papiertje overhandigd kreeg, een actie die het humeur van Lana aanzienlijk deed opklaren. Ze volgde het gesprek vanuit de veiligheid van haar autostoel. Ze had het raampje van het portier opengedraaid om het gesprek zo goed mogelijk te kunnen volgen. Toen de agent hem het papiertje overhandigd had,liep hij naar de politieauto. Lana glimlachte en zwaaide hem na.

‘Nog een prettige dag verder’, riep een van de agenten toen de politieauto zich in beweging zette.  

‘Wat hebt u daar, dr. Hayes?’, vroeg Lana terwijl ze een fluwelen lachje opzette.

Hij bekeek het en las hardop voor, ‘Te dicht op de voorganger rijden’. Hij schoof het papiertje in de zak van zijn jas en beende naar zijn auto.

Met een zelfvergenoegde glimlach startte Lana de motor van haar auto. Ze schakelde in de achteruit en reed langzaam weg.

Ze kwam zonder verdere ongelukken thuis. Ze deed de deur van het appartement op slot en liep naar de boekenplank om het woordenboek te pakken. Obstinaat, las ze, koppig, vasthoudend, absoluut, niet te vermurwen. Het was al een uur later, toen ze zich plotseling herinnerde dat ze de verzekeringsmaatschappij nog moest bellen om melding te maken van de schade.

________________________________

Lana probeerde dr. Hayes de volgende ochtend op het werk te ontlopen. Dit was niet echt moeilijk, want hij leek haar eveneens te ontwijken. Maar vlak voor lunchtijd hield hij haar in de hal staande toen ze op weg was naar de kantine.

‘Lana, ik zou graag willen dat je met me mee gaat lunchen in het restaurant. Ik wil je even onder vier ogen spreken’, zei hij met gedempte stem zodat verder niemand hem kon horen.

‘Prima, want ik wil u ook wat dingen laten weten!’ Ze glimlachte naar hem en haar stem klonk mierzoet.

Hij glimlachte terug. ‘Mooi. Zullen afspreken dat we elkaar daar om een uur of één treffen?’

‘Nee, het spijt me, maar een punctuele dokter heeft me gisteren verboden om in mijn eentje de straat op te gaan’, herinnerde ze hem aan zijn eigen woorden.

‘Dat is ook zo’, gaf hij toe. ‘Dan gaan we er om één uur samen naar toe’. Hij draaide zich om en beende met grote passen de hal door op weg naar zijn kantoor. Hij keek nog even de hal in voor hij de deur achter zich sloot. Hij pakte zijn woordenboek van de plank en begon erin te bladeren. Punctueel: las hij, neiging tot formaliteit, streng in het handhaven van de regels, overdreven correct. Hij klapte het boek dicht.

____________________________

Lana meldde zich vijf minuten te laat bij de voordeur. Ze keek dr. Hayes, die op een stoel zat te wachten, vluchtig aan en liep naar buiten. Hij liep achter haar en samen liepen ze in ferme pas naar het restaurantje. Een koude wind blies in hun gezicht. Lana liep naar een tafeltje achter in de zaak, terwijl de serveerster achter hen aankwam met de menukaarten. Zo wordt ik nu nooit bediend, dacht Lana. Het is belachelijk. Ze bestelden en Lana speelde met haar ring met de blauwe saffier, een cadeautje van haar broer, en wachtte tot hij het woord zou nemen.

‘Om te beginnen, Lana, wil ik mijn excuses maken voor mijn botte gedrag van gisteravond. Het sloeg nergens op’. Lana keek hem verrast aan. ‘En ik ben niet punctueel. Ik denk dat ik erg rechtvaardig ben en zorgvuldig in de interpretatie van de regels. Ik heb je er zelfs mee weg laten komen terwijl je de regels twee keer gebroken hebt. En ik heb niet eens bezwaar gemaakt toen je me gisteravond Adam noemde’.

‘Heb ik je Adam genoemd?’, herhaalde ze terwijl ze de rest van zijn woorden negeerde.

‘Ja, nadat je me had laten weten dat je geen dochter van me was’. Zijn mondhoeken krulden geamuseerd omhoog.

‘Nou ja, ik kan niet zeggen dat ik de enige was die mijn professionaliteit heeft laten varen!’, antwoordde Lana op luide toon. ‘Je hebt me per slot van rekening aangereden, je hebt midden op straat tegen me staan schreeuwen en me onder dwang in je auto neergezet!’

‘Shh’, probeerde hij haar te dempen. ‘Ik zei toch dat het me speet. Overigens heb jij ook behoorlijk staan schreeuwen, hoor’.

‘Nou, dat spijt me dan’. Haar stem droop van het sarcasme. ‘Ik wist trouwens niet dat schreeuwen exclusief aan jou voorbehouden was’.

‘Goed, het spijt me dat ik schreeuwde. Ik was overstuur, ik heb nog nooit eerder een ongeluk meegemaakt. Ik heb zelfs nog geen krasje in mijn auto gereden. Maar ik heb geen spijt van wat ik gezegd heb, alleen maar van het schreeuwen’.

‘Je meende dus alles wat je gezegd hebt?’, Lana ging rechtop zitten.

‘Ja’.

‘Je meende het toen je zei dat je me een pak op blote bips zou willen geven?’

‘Ja, dat meende ik zeker. Dat heb ik zelfs bij meer dan één gelegenheid willen doen’.

Lana staarde hem sprakeloos aan terwijl er een huivering door haar heen trok. Hoewel zijn lippen lachten, keken zijn ogen ernstig. Ze trok haar wenkbrauwen op. Hij leek nu helemaal niet meer op de punctuele dokter; hij kwam juist heel sexy op haar over. Menselijk. Macho zelfs.

Er verscheen een flauwe glimlach op haar gezicht. ‘Ik heb…ik heb nog nooit van mijn leven een pak op mijn billen gehad’.

‘Dat verbaasd me niks’.

Ze trok nogmaals haar wenkbrauwen op. ‘En ik zit er ook niet op te wachten een pak op mijn billen te krijgen. En u hebt geen enkel recht om me de wet voor te schrijven daar waar het mijn leven buiten de kliniek betreft. Als ik vrij ben, hoef ik alleen aan mezelf verantwoordelijkheid af te leggen’.

‘Dat klinkt redelijk. Maar ik verwacht van je dat je je binnen de muren van de kliniek professioneel gedraagt. En ik wil niet dat je me daar ooit anders aanspreekt dan met dr. Hayes’. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes samen.

‘Geen probleem. Zo lang u me zuster Taylor noemt’. Ze blikte terug.

‘Afgesproken. Maar in vrije tijd is het Adam en Lana’.

‘OK, dan is het Lana en Adam’. Hun eten werd gebracht en Lana viel aan op een groot bord Chili Con Carne met extra veel Spaanse pepertjes. De dokter keek een paar keer aarzelend in haar richting. Hij had gebakken vis en spinazie besteld. Lana vond het grappig om te koketteren met haar onorthodoxe eetgewoonten.

‘Er is nog wel iets anders wat we moeten bespreken’, zei hij. Lana keek hem verwachtingsvol aan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Onze auto’s zullen gerepareerd moeten worden en we zitten beide zonder vervoer zolang deze in de garage zijn. Ik stel voor dat we om de beurt carpoolen tot ze weer beschikbaar zijn.

Met een blik vol ongeloof keek Lana hem aan en vroeg, ‘Weet je wel dat ik op drie kwartier rijden ten oosten van de kliniek woon?’

‘Nou, ik woon op een half uur rijden in dezelfde richting, het kan dus prima’.

Lana dacht even over zijn voorstel na. Ze had in haar verzekeringspolis staan dat ze recht had op een ruilauto, maar het klonk wel heel aantrekkelijk als hij afhankelijk van haar zou zijn om op zijn werk te komen. Bovendien zou de verzekeringsmaatschappij het bedrag toch wel uitkeren of ze nu een auto huurde of niet. Het zou dus een mooie bonus zijn.

‘OK’, ging ze akkoord en richtte haar aandacht weer op het bord Chili Con Carne.

_______________________________________

Adam reed de volgende ochtend evenals de daarop volgende dagen van de week naar Lana’s appartement om haar af te halen. Hij had alleen maar wat schade aan zijn bumper en aan de gril, maar de auto zelf liep even soepel als altijd. Ze reden zwijgend naar het werk terwijl ze naar het nieuws en de verkeersinformatie op de autoradio luisterden. Af en toe zei één van hen wat. Er heerste een vredige rust die geen van beide wilde verbreken.

Lana ging een paar keer met Ron naar een plaatselijk café. Ze vermaakte zichzelf prima hoewel ze langzamerhand afstand had gedaan van de gedachte dat ze ooit geliefden zouden worden.

Op het werk ging alles prima. De houding van de dokter jegens haar was vriendelijk en ontspannen, maar ze had het gevoel dat hij haar handel en wandel goed in de gaten hield. Ze was opgehouden zich anders voor te doen dan ze was, wat betekende dat ze alles en iedereen van commentaar voorzag, terwijl ze ondertussen geconcentreerd met haar werk bezig bleef.

Op een morgen, zaten Lana en Elaine in de kantine wat te kletsen, toen Elaine opstond om koffie in te schenken. Ze morste een beetje op het aanrecht en was weer gaan zitten toen dr. Hayes binnenkwam. Mij merkte het kleine bruine vlekje meteen op.

‘Wie heeft er op het aanrecht geknoeid?’, vroeg hij. Lana en Elaine haalden beiden hun schouders op. Adam pakte een papieren handdoekje uit de houder en begon te poetsen, geamuseerd gade geslagen door de beide verpleegsters. Hij draaide zich naar hen om. ‘Het is een kleine moeite om het hier een beetje netjes te houden, weet je. Als iedereen nu zijn steentje zou bijdragen in plaats van net te doen of hij niets zag, dan zou het ook niet zo vaak een zootje worden. Net als de voorraadkast die u helemaal opgeruimd hebt, zuster Taylor. Daar is het al weer een grote bende’.

Lana keek hem van tussen haar wimpers aan en zei, ‘dat waardeer ik nu in u dr. Hayes. U zou echt een geweldige leenheer zijn’.

‘Een wàt?’, vroeg hij.

‘Leenheer’, herhaalde Lana braaf.

‘Daar heb je gelijk in, daar lijkt hij op’, voegde Elaine eraan toe, maar had er ondertussen geen idee van waar Lana het over had. Dr. Hayes gaf hen een knikje en verliet de kantine.

Lana glimlachte tegen Elaine. ‘Leenheer is een feodaal heerschap of een potentaat volgens de van Dale’. Elaine gierde het uit van het lachen.

Later die dag kwam de dokter naast haar staan toen Lana een injectie klaar maakte. ‘Lana, ik zou graag zien dat je je weerbarstige commentaren een beetje achterwege laat’, liet hij haar tussen neus en lippen door weten voor hij zijn weg vervolgde. Lana wachtte tot ze die avond thuis was voor ze tot de ontdekking kwam dat weerbarstig rebels of koppig ongehoorzaam betekende. Vervolgens wisselden ze tenminste een obscuur woord per dag en probeerden elkaar hiermee de loef af te steken.

Tegen de tijd dat het vrijdagmorgen was, en hij Lana in het bijzijn van de andere verpleegkundigen een afgescheidene genoemd had, pakte ze hem terug met de woorden, ‘dr. Hayes, uw aanmatigende, bekrompen en weerspannige manieren blijven me verbazen’.

Hij keek haar even overdonderd aan om vervolgens uit te brengen, ‘Aha! Ik weet wat dat betekent!”

‘Wat?’, vroeg Lana verbluft dat hij plotseling uit zijn rol viel van de onbeweeglijke modus operandi.

‘Bekrompen!’, ging hij triomfantelijk verder. ‘Het betekent vastgeroest of intolerant!’ Hij grijnsde naar Lana en was zich er helemaal niet van bewust dat de andere verpleegsters hem verbijsterd aanstaarden.

Toen nam Cora het woord, ‘Dr. Hayes, voelt u zich wel goed?’

De  gelaatstrekken van de dokter ontspanden, hij keek de kring door en mompelde, ‘Ik bedoel…een van de woorden die zij net tegen me zei. Ik wist wat het betekende. Ik…ach, laat maar zitten’. Hij schraapte zijn keel en verliet haastig de kamer. Iedereen proestte het uit toen hij uit het zicht verdwenen was.

Het duurde even voor Lana hem onder ogen kon komen zonder in lachen uit te barsten. Het beeld van zijn gezichtsuitdrukking toen hij zich realiseerde dat hij voor gek stond, stond voor eeuwig in haar geheugen gegrift.

_______________________________________

Adam, Elaine en Lana reden met zijn allen na het werk naar de garage om de auto van Lana op te halen. Lana was blij dat er iemand anders bij was om tegen te praten. Ze vertelde Elaine dat ze de dokter best bij zijn voornaam kon noemen als ze niet op het werk waren. Adam zat zoals gewoonlijk zwijgend achter het stuur en beperkte zich tot het geven van korte antwoorden wanneer hem iets gevraagd werd.

‘Tja, Elaine’, zei Lana, ‘je kunt net zo goed met Peter trouwen. Ik bedoel, jullie zien elkaar iedere dag en hij rijdt nu zelfs al in je auto’.

‘Lana, hij leent hem alleen maar terwijl die van hem een grote beurt krijgt. Je krijgt me niet zo ver dat ik hem ga vragen met me te trouwen, hoe erg je je best ook doet’, lachte Elaine. Ze boog zich van de achterbank naar voren. ‘Bovendien, als ik jullie twee zo eens bekijk, heb ik de indruk dat jullie eerder getrouwd zijn dan Peter en ik’.

‘Wat!’, Lana keek haar verontwaardigd aan en Adam mompelde binnensmonds ‘Ha!’

‘Adam is allang getrouwd’, grinnikte Lana. ‘Wist je niet dat zijn grootste bewonderaar de echtgenoot van zijn vrouw is?’ Elaine maakte een afkeurend geluid bij het horen van het grapje en keek Lana met ongeloof aan dat ze zo brutaal durfde te zijn. Hij was per slot van rekening de geneesheer directeur. Ze was er ook nog niet aan gewend dat Lana hem gewoon bij zijn voornaam noemde.

‘Nee hoor’, zei Adam met een grijns.

‘Niet getrouwd of niet je grootste bewonderaar?’, vroeg Lana.

‘Geen van beiden’, lachte Adam. Elaine glimlachte, maar schudde afkeurend haar hoofd.

Voor Lana was dat echter een aanmoediging om door te gaan. ‘Jij zult waarschijnlijk nooit trouwen’, zei ze tegen Adam.

‘Waarom niet?’, hapte hij.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Omdat je nooit iemand zult vinden die even veel van je houdt dan jezelf doet’, plaagde ze, terwijl Elaine weer afkeurend kreunde.

‘Niet waar’, zei Adam die glimlachte om de manier waarop Lana hem probeerde uit te horen.

‘Tja, misschien dat een bijziende mol dat zou doen’, die de reacties van Elaine eigenlijk nog veel grappiger vond dan haar eigen grapjes. Ze keek achterom en zag hoe Elaine haar best deed haar lachen in te houden.

‘Het spijt me, dr. Hayes’, giechelde Elaine hulpeloos.

‘Trek je er maar niets van aan, Elaine, ze wordt steeds warmer’, waarschuwde hij speels.

‘Warmer?’, vroeg Lana, ‘Nou ja, ik houd wel van warmte’.

‘Huh?’

‘Nou, ik weet dat jij alleen maar koud water gebruikt. Warm water zou de spiegel doen beslaan’. Lana barstte in lachen uit en ook Elaine kon haar lachen niet langer houden. Adam grijnsde, maar zei niets. Even later remde hij en zette de auto langs de kant van de weg. ‘Oh oh’, dacht Lana. Elaine hield op met lachen, maar dat duurde niet lang. Adam draaide zich in de richting van Lana.

‘Er komt een moment, Lana, er komt een moment…’, zei hij streng.

‘Wat?’, vroeg Lana en zette een onschuldig gezicht op.

‘Er komt een moment dat je in de problemen komt omdat je iemand anders voorstelt dan hij is’, grinnikte hij.

‘Hoe kun je dat nu zeggen?’. Lana deed alsof ze gekwetst was. ‘Je bent anders jezelf niet de laatste tijd, Adam’. Ze liet een pauze vallen en keek hem lachend aan. ‘En iedereen zegt hoe prettig dat is’. Ze was er niet zeker van of ze nu een grapje maakte of niet.

Adam liet zijn blik wanhopig omhoog glijden. ‘Waarom kietel je ons niet even Lana, dan kunnen Elaine en ik ook even lachen’.

‘Oh God, dat is een ouwe’, zei Elaine, maar moest er desondanks toch om lachen.

‘Oh, Elaine…wie had gedacht dat deze man over humor zou beschikken?’

‘Ik zou bijna willen dat je ouders elkaar nooit ontmoet hadden’, zuchtte Adam. Hij draaide zijn gezicht weer naar de weg. ‘Laten we deze discussie maar staken, dames, dan kan ik jullie naar huis brengen’.

‘Waarom? Ben je aan het eind van je Latijn?’ De beide vrouwen gierden het uit van het lachen. Adam probeerde mee te lachen als een boer met kiespijn, maar slaagde daar niet in.

‘Nee, maar ik kan niet tegelijkertijd autorijden en bekvechten met jou! En houd je nu alsjeblieft even stil, dan kunnen we gaan’. Hij lachte en schakelde de auto in de versnelling. Lana deed haar best om niet meer te lachen. Ze deed haar hand voor haar mond en keek uit het zijraampje terwijl hij de weg weer opreed. Elaine bleef grinniken. Ik heb de laatste tijd niet zo erg gelachen, bedacht Lana. En dan te bedenken dat ze hem een ijskonijn genoemd had.

‘Het duurde niet lang voor Elaine weer in lachen uitbarstte.

‘Wat?”, vroeg Adam. Maar eigenlijk wilde hij helemaal niet weten waarom.

‘Ik moest nog even denken aan het bekvechten’, hikte ze. ‘Welke dan heeft jullie bek?’

‘De derde dan’, galmde Lana. De auto werd weer langs de kant van de weg gezet.

‘Waarom heb ik het gevoel dat ik weer vijf jaar oud ben?’, mompelde Elaine en Lana giechelde in de richting van het raampje.

‘Misschien omdat ze je als een vijfjarige aan het gedragen bent?’, Adam draaide zich om en keek met opgetrokken wenkbrauwen naar de achterbank.

‘Geef haar een pak op haar billen, Adam’, lachte Lana.

‘Als iemand een pak slaag verdiend, dan ben jij het wel!’

‘Ik?’, vroeg Lana quasi verontwaardigd.

‘Om precies te zijn, je hebt je al van drie keer een enkele reis over mijn knie verzekerd!’

Ze moesten alle drie lachen. Maar geen van drieën bleef op het onderwerp doorgaan. Lana speelde de vermoorde onschuld terwijl ze zich ondertussen afvroeg of hij het echt zou doen. Ze had nog nooit zo stil gestaan bij een pak op haar billen, tenminste niet voordat hij dat vorige week noemde. De gedachte dat zij met blote billen over de knie van Adam zou liggen, was erg spannend.

Ze zetten Elaine bij haar huis af, waarna Adam doorreed naar Lana’s g   arage. Lana voelde zich erg ontspannen en Adam bleef vrij rustig. Haar garage stond al klaar voor de garage toen ze arriveerden. Ze stapte uit om over te stappen in haar eigen auto. Adam bleef even staan wachten tot ze alles gecontroleerd had en de motor startte. Vervolgens zwaaide hij nog even en reed met een brede grijns weg.

Lana zong met de radio mee toen ze naar huis reed. Ron zou om een uur of zeven langskomen. Ze haastte zich naar huis zodat ze nog even kon douchen voor hij arriveerde. Hij had gezegd dat hij al weer een dikke bonus had binnengesleept en dat hij haar weer mee zou nemen naar ‘Prinsheerlijck’ om dat te vieren.

_______________________________

Ron stapte haar flat binnen en keek haar goedkeurend aan. Ze droeg een kort zwart jurkje dat op de rug ter hoogte van haar middel bloot was. Haar lange haar viel in slagen tot over haar schouderbladen. Ze had aandacht besteed aan haar make-up en zag eruit als een fotomodel. Toen ze zijn hongerige en verlangende blik zag, deed Lana een stap achteruit.

‘Het spijt me, Ron. Heb ik het wat overdrijven?’ Hij had haar gevraagd zich voor de gelegenheid te kleden, maar ze had er niet op gerekend dat hij haar sexy zou vinden. Ze was hem inmiddels gaan zien als een goede vriend, niets meer en niets minder. Hij had haar zelfs aangemoedigd om zich heen te kijken voor een nieuwe geliefde en gezegd dat ze beter goede vrienden konden blijven.

‘Ron, ik zal me even omkleden. Ik ben zo klaar’, zei ze en draaide zich in de richting van de slaapkamer.

‘Nee, Lana! Je ziet er hartstikke goed uit! Ik had alleen een beetje medelijden met mezelf’. Hij nam haar jas van de kapstok en hield deze voor haar open. ‘Kom, laten we gaan’, glimlachte hij.

Lana lachte terug, liet zich in haar jas glijden en volgde hem naar buiten. Onderweg naar het restaurant spraken ze over de film die ze vorige week gezien hadden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

De ober had net de wijn gebracht toen Lana een man aan de andere kant van het restaurant zag zitten. De manier waarop hij zijn hoofd bewoog had iets bekends evenals de manier waarop zijn handen met gebaren zijn woorden ondersteunden. Hij was in een geanimeerd gesprek verwikkeld met vrouwelijk gezelschap. Het was echter te schemerig om zijn gezicht te kunnen zien. Lana wees Ron de man aan. ‘Komt die man je bekend voor?’

‘Ik kan zijn gezicht van hier af niet goed zien’.

‘Ik ook niet. Ik hoopte dat jij kon zeggen wie hij was. Hij lijkt op iemand die ik ken’.

‘Waarom loop je er niet even naar toe om dag te zeggen?’

‘Omdat hij iemand bij zich heeft. Ik kan er niet zo maar heenlopen en inbreuk doen op zijn privacy’, antwoordde Lana.

‘Privacy? Dit is een openbare gelegenheid’. Ron was geamuseerd door haar twijfel. ‘En sinds wanneer maak jij je er druk over of je iemand stoort?’

‘Ach laat maar zitten. Als ze er nog steeds zitten als we vertrekken dan loop ik wel even naar ze toe’. Lana nam een klein slokje van haar wijn. De blik die hij haar eerder op de avond gegeven had, zorgde dat ze zich niet op haar gemak voelde. Sinds dat moment had ze zich steeds afgevraagd wat Ron bedoelde toen hij gezegd had dat hij er geen bezwaar tegen had dat ze met andere mannen uit zou gaan. Maar klaarblijkelijk hield hij zich wel aan zijn woord, want hij had haar de hele avond niet anders behandeld dan je een goede vriend zou doen, dus liet ze zich ontspannen in haar stoel zakken. Al snel vergat ze het andere stel, terwijl Ron en zij van de ene naar de andere gang genoten.

‘Ik geloof dat ik in mijn hele leven nog nooit zoveel gegeten heb’, verklaarde Lana een uur later. ‘Je kunt me straks wel naar buiten rollen’.

‘Dan heb je er zeker geen bezwaar tegen dat ik de laatste truffel neem?’ Ron’s hand was centimeters van het lekkers verwijderd toen Lana deze voor zijn neus weggriste en hem aangrijnsde.

‘Grapje!’, zei ze en terwijl ze hem weer terug legde op het schoteltje stootte ze per ongeluk haar glas wijn om.

‘Oeps!’ Ze greep haar servet om de stroom op te deppen voor het op haar schoot liep, waardoor om het glas van Ron omviel omdat deze deels op het servet stond.

‘Verdomme’ Ron deinsde achteruit van de rode stroom die over de tafel naar hem toe liep, waardoor hij tegen een met een vol dienblad passerende ober aanbotste, die om zijn as draaide in een poging zijn evenwicht te bewaren.

Dr. Hayes was er eindelijk in geslaagd om de vrouw aan de andere kant van het restaurant die naar hem had zitten staren te herkennen als Lana. Hij kon bijna niet wachten tot hij haar van dichtbij kon zien met al die make-up op. Hoewel ze er op een afstand uitzag als een fotomodel kon hij zich niet voorstellen dat ze er knapper uit zou zien dan wanneer ze niets op haar gezicht gesmeerd had. Hij verontschuldigde zich even en liep in de richting van haar tafeltje. Toen hij nog maar een paar meter weg was, zag hij hoe ze een glas wijn omgooide en vervolgens nog een, en de man die bij haar was sprong tegen een ober aan die alle moeite had om zijn evenwicht te bewaren.

De dokter zag in een flits mooi opgemaakte borden met eten die een fractie van een seconde later tegen zijn borst vlogen. Hij wankelde achteruit door de kracht waarmee hij geraakt werd, maar hij slaagde erin op de been te blijven. In het restaurant viel een doodse stilte en alle ogen draaiden zich in zijn richting.

Lana staarde met grote ogen naar de smurrie die van het pak van Adam droop. Haar blik gleed langzaam omhoog, naar zijn roodbesmeurde witte overhemd, de lange slierten spaghetti die aan zijn kin hingen. Toen stapte de maître godzijdank op de dokter af waardoor haar uitzicht belemmerd werd. Ze keek naar Ron, die bewegingsloos in zijn stoel zat. De ober doorbrak de immense stilte door zich luidkeels bij Adam te verontschuldigen terwijl hij hem met schone servetten begon af te poetsen.

‘Ken je hem?’, fluisterde Ron luid tegen haar, terwijl het geluid van bestek en het geroezemoes de kop weer op stak.

Lana knikte. ‘Het spijt me Ron’, fluisterde ze terug. ‘Wil je me even verexcuseren?’

Ron kikte en Lana greep haar tasje en verdween haastig in de richting van de toiletten om daarna via de voordeur het pand te verlaten.

_______________________________

Lana stond bibberend naast de auto van Ron en wist niet of ze nu moest lachen of huilen, totdat Ron verscheen. Hij stopte zijn portefeuille terug in zijn binnenzak. Ook al realiseerde ze zich dat ze haar jas in de garderobe had laten hangen, kwam het niet in haar op om aan Ron te vragen deze voor haar te halen.

Ze slaakte een zucht van verlichting toen Ron de parkeerplaats afliep. ‘Oh, mijn God! Ik kan niet geloven wat er daarnet gebeurd is’.

‘Ik wel’.

‘Ron!’, zei ze klagend, ‘ik zoiets nog nooit eerder gedaan’.

‘Oh nee? En die keer dan dat je over het snoer van de gitaar van Ken struikelde en daardoor de versterker van het podium trok?’

‘Je weet heel goed dat ze dat snoer daar nooit hadden mogen laten liggen; het was levensgevaarlijk’.

‘Lana, die kabel liep achter het podium langs, je had daar nooit mogen komen’.

‘Ja, hoor’. Ze ging achterover in haar stoel zitten en wreef haar handen in elkaar in de warme luchtstroom van de ventilator.

‘En die keer dan dat je me iets van Taekwondo wilde laten zien en vervolgens het porseleinen Boeddhabeeldje brak dat ik van mijn moeder had gekregen?’

‘Je wist dat ik je die beweging ging laten zien. Je had het beeldje even weg moeten halen’.

‘Tja, als ik het geweten had’.

‘Ik heb het allemaal opgeruimd’.

‘Dat doet er niet toe. En wat te zeggen van die keer…’

‘OK, ik ben een beetje impulsief. Dat weet toch iedereen’.

‘Ik neem aan dat die vent daarbinnen dr. Hayes was?’

Lana schraapte haar keel. ‘Ja’, mompelde ze.

‘Ik zag vanmorgen een advertentie in de krant waarin ze je met plastische chirurgie onherkenbaar kunnen maken. Lana gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

Sarah kwam de kantine inlopen toen Lana net klaar was met het corrigeren van de notitie. ‘Dr. Hayes heeft me opgedragen pizza’s voor het personeel te bestellen’, zei ze, terwijl ze de telefoon oppakte.

‘Elaine en ik gaan buiten de deur eten’, antwoordde Lana, maar Sarah was al in gesprek met de pizzeria die zich verderop in de straat bevond. Elaine kwam binnen en hoorde Sarah twaalf verschillende grote pizza’s bestellen.

‘Wie trakteert er?’, vroeg ze.

‘Het ijskonijn’, antwoordde Lana en trok een grimas.

‘Oh, is dat zo? Nou ja, kom mee, Lana, wij gaan’. Elaine pakte en haar jas en Lana stond op om haar voorbeeld te volgen.

Sarah legde de telefoon neer en maakte driftige armgebaren. ‘Wacht even, Lana’, riep ze met een benepen  stemmetje. ‘Dr. Hayes heeft gezegd dat iedereen hier at’.

‘Is dat zo?’, antwoordde Elaine met een opgetrokken wenkbrauw.

Cora kwam binnenlopen en vertelde dat dr. Hayes iedereen in de kantine wilde zodra de laatste twee patiënten vertrokken waren. Met een diepe zucht gingen Elaine en Lana zitten, hun jassen op hun schoot.

*****

Dr. Hayes kwam de drukke kantine inlopen, liep naar voren, wachtte even en schraapte zijn keel. Lana hield op met grimassereen toen hij haar aankeek. Ze ging meteen rechtop zitten.

‘Ik wil jullie even laten weten dat ik respect heb voor jullie harde werken van vanmorgen. De ochtend kende een valse start, maar jullie hebben je goed hersteld en alle patiënten hebben de behandeling gehad waar ze recht op hebben. Ik heb wat te eten besteld, dus ik hoop dat jullie allemaal blijven eten’.

Hij liet een kleine stilte vallen en keek de kantine rond. ‘Ik heb de indruk dat jullie allemaal nog een beetje van je stuk zijn door een gebeurtenis die gister heeft plaatsgevonden. Het is goed mogelijk dat wat jullie gehoord hebben niet overeenkomstig de feiten is, maar ik kan hier verder niet over uitweiden zonder de privacy van iemand te schenden. Ik wil jullie alleen maar laten weten dat de huisregels van de kliniek gevolgd zijn en dat dit nog tamelijk soepel gebeurd is’. Zijn woorden verrasten Lana, maar ze bleef met een neutrale blik voor zich uit kijken.

‘Dat is alles wat ik hierover kan zeggen en ik hoop dat jullie allemaal in staat zullen zijn hier een streep onder te zetten en gewoon de draad weer op zullen pakken’. Hij draaide zich om en je kon een speld horen vallen toen hij de kantine uitliep, de hal door naar zijn kamer.

Lana stond op en deed de deur dicht, waarmee de stilte doorbroken werd. Iedereen begon tegelijkertijd te praten en het was een kakofonie van geluid. Ze deed haar jas aan en bleef even staan wachten tot Elaine ook op zou staan. Elaine was echter in druk gesprek. Ze had een hoogrode kleur en een opgewonden gezichtsuitdrukking. Lana tikte haar op de schouder.

‘Ben je klaar?’

Elaine keek op met een vragende blik. Het was duidelijk dat ze al weer vergeten was dat ze afgesproken hadden buiten de deur te eten.

‘Oh’, zei ze toen ze zich het langzaam weer kon herinneren. ‘Het spijt me, Lana!’ Ze pakte haar jas beet, maar was alweer in druk gesprek met Cora.

‘Als je het niet erg vindt, Elaine, ga ik nu naar huis’. Lana boog zich naar haar vriendin toe zodat ze haar zou kunnen horen. ‘We gaan maandag wel samen uit eten, OK?’

Elaine gaf haar een brede grijns en knikte, ‘OK! Een goed weekend verder!’

‘Jij ook’, glimlachte Lana en glipte door de deur. Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze de deur achter zich dicht deed en door de hal liep.

De toespraak van dr. Hayes was niet oprecht en ingestudeerd op haar overgekomen, maar hij had de meerderheid duidelijk op zijn hand. Op dit moment wou Lana het allemaal het liefst vergeten zoals hij ook voorgesteld had. Maar de gedachte alleen al om te doen wat hij zei maakte haar opstandig.

Ze liep naar zijn kantoor. De deur stond open en hij zat achter zijn bureau te schrijven. Toen ze hem dichter naderde ging haar hartslag omhoog. Ze trok haar wenkbrauwen op en vroeg zich af welk gevoel deze bijzondere reactie veroorzaakte. Was ze bang voor hem? Zenuwachtig? Opgewonden? Ze voelde een sterke neiging om er vandoor te gaan zonder hem dat te laten weten en bleef stil staan. Nee, nu niet al te impulsief doen, hield ze zichzelf voor. Dat zou het domste zijn wat ze zou kunnen doen. Niet doen!

Ze haalde diep adem en deed een paar stappen naar voren en zei, ‘Ik ga naar huis, dr. Hayes. Ik denk dat het overige personeel zich wel zal redden met de patiënten van vanmiddag’. Hij keek op en gebaarde haar verder te komen. ‘Verdomme!’  Met tegenzin voldeed ze aan zijn verzoek en bleef in de deuropening staan. Hij glimlachte en tot haar grote ergernis sloeg haar hart weer op hol.

‘Ik heb er geen bezwaar tegen dat je nu naar huis gaat. Nogmaals bedankt dat je wou komen om ons uit de brand te helpen’.

Lana slikte, knikte en draaide zich om.

‘Lana?’ Ze deed een stap en bleef vervolgens staan, haar gezicht nog steeds naar de hal.

‘Is er iets? Je lijkt ergens mee te zitten’.

Visioenen van een zieke, stervende Ron schoten in haar hoofd bij het horen van deze woorden, maar ze kneep haar ogen dicht en antwoordde, ‘Nee, het gaat prima, ik wil gewoon graag naar huis’. Ze liep verder, maar hield haar pas weer in toen hij weer wat zei.

‘Ik wil heel graag dat je me verteld wat er aan de hand is’, ging hij verder, alsof zij helemaal niet gezegd had dat het wel goed ging.

Hoe wist hij het? Lana draaide zich weer om. Haar ogen gleden als eerste naar zijn handen, die ineengevouwen voor hem op het bureau lagen, vervolgens naar de zijden kobaltblauwe stropdas die fel afstak tegen zijn witte overhemd en zijn laboratoriumjas. Een snelle blik op zijn groene ogen zorgde ervoor dat ze haar blik op de vloer richtte.

‘Ik ben…ik ben moe…en ik heb…gisteravond slecht nieuws gehoord…’ Lana draaide zich weer om en voelde de tranen opwellen. Ze durfde niet met haar ogen te knipperen omdat ze bang was dat ze dan zouden rollen en dat hij ze zou zien. ‘Ik wil naar huis…Alstublieft…’

‘Ok. Het spijt me. Maar geloof me of niet, ik kan heel goed luisteren. Als je wilt praten, dan zal ik er voor je zijn’. Hij klonk heel oprecht en ze voelde heel sterk de behoefte om een potje te huilen en in zijn armen getroost te worden.

Het beeld dat het ijskonijn haar in zijn armen hield bracht haar weer terug in de realiteit.

‘Bedankt. Maar het gaat wel. Echt waar. Tot maandag’. Ze haastte zich de hal door voor hij de kans had nog wat te zeggen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana viel korte tijd nadat ze thuis gekomen was in slaap voor de televisie. Toen ze een paar uur later wakker werd en haar maag voelde knorren, bedacht ze dat ze sinds de vorige avond niets meer gegeten had. Toen ze op weg was naar de keuken ging de bel. Toen ze door het kijkgaatje keek, zag ze Ron staan. Ze deed de deur open en deed een stapje opzij om hem binnen te laten.

‘Dank je wel dat je me even binnen laat, Lana, ik was bang dat je me misschien niet meer zou willen zien’. Lana keek hem aan en strekte haar armen open naar hem uit. Hij omarmde haar en trok haar stevig tegen zich aan terwijl zij haar gezicht tegen zijn jas drukte.

‘Ik weet niet wat ik moet zeggen, Ron. Ik ben zo verdrietig, maar ik kan me niet half voorstellen hoe jij je wel niet moet voelen’.

‘Het spijt me dat ik het niet eerder gezegd heb, Lana, ik denk dat ik me nog een poosje een gewone jongen wilde voelen’. Hij wreef over haar rug terwijl hij tegen haar sprak. Lana pakte zijn hand en trok hem mee naar de bank.

‘Ik ben blij dat je niet bang bent om me aan te raken’, zei hij. ‘Je bent de eerste persoon die dat sinds lange tijd doet’.

‘Het is goed, Ron’, zuchtte ze. ‘Je weet dat ik mijn patiënten leer dat alleen het in contact komen met lichaamsvloeistoffen gevaarlijk is en ik geloof zelf heilig in wat ik daar vertel’. Ze schurkte dichter tegen hem aan.

‘Je zult wel willen weten hoe ik deze ziekte opgelopen heb, of niet?’

‘Je mag het me best vertellen, maar ik vind het niet echt belangrijk’.

‘Ik vind het wel belangrijk. Ik heb nog nooit drugs gebruikt en heb ook nog nooit onbeschermde seks gehad. Zeven jaar geleden heb ik een auto-ongeluk gehad en moest ik een bloedtransfusie hebben. Je weet dat ik niet al te snel naar een dokter loop. Maar toen ik vorig jaar een levensverzekering wilde afsluiten moest ik een medische keuring ondergaan. Ik was er ondersteboven van toen de labuitslagen aantoonden dat ik HIV positief was’.

‘Sta je al onder behandeling?’

‘Ja. Ik ben bij een viroloog geweest. Godzijdank had in een goede ziektekostenverzekering toen ik gediagnosticeerd ben dus alle kosten worden betaald. Ik slik AZT en daarnaast nog zo’n 40 andere pillen per dag. Hoe dan ook, toen ik hoorde dat ik HIV geïnfecteerd was ben ik opgehouden met de vrouwen. Ik heb mijn ex-vriendin op de hoogte gebracht. Gelukkig is zij tot dusver niet positief getest’.

Lana ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Dan is ze goed als zeker veilig nu, als het al een jaar geleden is. Over het algemeen laat je na een paar weken tot een halfjaar na besmetting een positief testresultaat zien’.  

Ron knikte. ‘Ik denk dat ik zo langzamerhand wel bijna evenveel van deze vermaledijde ziekte afweet, als jij’, zei hij met een schaapachtig lachje.

‘Waarom ben je op mij gevallen?’ Lana voelde hem verstrakken.

‘Toen ik je voor het eerst ontmoette, was het net alsof de zon door de donkere wolken heen brak. Ik weet dat het wat afgezaagd klinkt, maar ik zat echt heel erg in de put en toen jij voorbij kwam met je prachtige glimlach, wilde ik je heel graag weer zien. Daarnaast ben je een verpleegster in een specialisatie die ehh…mijn belangstelling heeft. Ik heb mezelf nog voorgehouden dat het allemaal geen zin had, dat het niet eerlijk tegenover jou zou zijn, maar ik kon de verleiding niet weerstaan je mee uit te vragen. Ik heb mezelf daarna vaak voor mijn kop geslagen. Ik wilde je geen pijn doen’.

‘Nou dat heb je wel’, flapte Lana eruit. ‘Maar ik kan er wel mee leven. Ik wil je nog steeds, Ron. Ik wil nog steeds met je naar je koor en andere leuke dingen doen. Ik geniet ervan als je grapjes maakt en wil graag bij je in de buurt zijn’. Ze hoorde hem diep uitademen, alsof hij zijn adem ingehouden had.

‘Dank je wel, Lana. Ik ben blij dat het zo opvat. Eigenlijk verdien ik je helemaal niet, maar ik voel me zo gelukkig bij jou…’ Toen brak zijn stem en Lana hield zijn hand lange tijd vast zonder dat er wat gezegd werd.

*****

Een week later, waren de dingen op het werk weer zo goed als genormaliseerd. Iedereen scheen in een goede stemming te zijn, er werden grapjes gemaakt en er werd gelachen. Dr. Hayes was inmiddels redelijk geaccepteerd. Sandra was terug van haar schorsing en gedroeg zich alsof er niets aan de hand was. Alleen was Lana anders als anders, ze maakte zelden nog bijdehante opmerkingen en was meestal in zichzelf gekeerd. Elaine maakte zich zorgen over de sombere stemming van Lana en deed haar best met haar in gesprek te komen, maar Lana kwam niet verder dan nietszeggend antwoorden en ontkende dat er iets aan de hand was. Het enige positieve was dat Lana niet langer de spanning ten opzichte van dr. Hayes voelde, waar ze zich zorgen over gemaakt had.

Steven hing maandag rond lunchtijd tegen de muur van het gebouw. Lana zwaaide tegen hem, maar hij zwaaide niet terug. De volgende ochtend keek Lana de wachtkamer in en zag hem daar alleen in een hoekje zitten. Ze glimlachte tegen hem toen hij opkeek, maar hij richtte de blijk weer omlaag. Lana vertelde Sarah dat wanneer hij weer een nieuwe afspraak maakte, ze het haar moest laten weten.

Lana voelde zich daarna al weer een beetje beter. Ze zag patiënten, hield de dossiers bij, ontweek het ijskonijn en kletste wat met de andere verpleegsters. Uiteindelijk heeft ze onder een lunch alles over Ron aan Elaine verteld. Zoals ze verwacht had, reageerde haar vriendin erg begripvol.

Die middag vertelde Sarah haar dat de jongeman een afspraak gemaakt had voor de volgende woensdag en dat zijn naam Steven was. Lana was daar blij mee. Ze glimlachte tegen Cora en zei tegen Elaine dat haar rok te kort was. Ze groette zelfs het ijskonijn, die zijn wenkbrauw optrok en iets onverstaanbaars terug mompelde. Tegen de tijd dat het vrijdag was, was Lana weer bijna zichzelf. En maakte met iedereen weer grapjes, behalve met de directeur.

De dag van Stevens afspraak, zag Lana hem bij de hoofdingang dralen. Ze hoopte dat hij wel op zou komen dagen. Toen ze alle patiënten gezien had, besloot ze de voorraadkamer op te ruimen. Het was erg moeilijk geworden nog iets te vinden. Niemand voelde zich er verantwoordelijk voor het netjes te houden, en daarom deed niemand het. Dr. Hayes had tot dusver al heel veel dingen gereorganiseerd, maar dit had hij kennelijk nog over het hoofd gezien. Lana droeg armenvol dozen naar de tafel om ze daar uit te zoeken. Ze plakte labels op de schappen, herschikte het materiaal in een logische volgorde en deed vervolgens een stapje achteruit om het resultaat te bekijken.

‘Ziet er goed uit’, hoorde ze de dokter vanuit de hal zeggen. Ze rook de aangename geur van zijn aftershave. Ze voelde een huivering langs haar rug trekken en haar hart begon sneller te kloppen. Ze vervloekte zichzelf omdat ze dacht dat deze ongewilde reacties tot het verleden behoorden.

‘Bedankt’, antwoordde ze, zonder zich om te draaien. ‘Laten we hopen dat het zo een paar dagen blijft’. Lana bukte zich om de nu lege dozen op te stapelen.

‘Ik kan er wel bij’. Dr. Hayes stapte naar voren om te helpen. Lana kwam net overeind met een paar dozen toen hij zich bukte. De bovenste doos sloeg tegen zijn kin, waardoor ze allemaal door de lucht vlogen en Lana op haar billen viel.

‘Oh, het spijt me, Lana’. Hij stak zijn hand naar haar uit, maar ze krabbelde snel overeind en deed een stap achteruit en voelde haar wangen gloeien van schaamte. Hij keek haar aan terwijl hij over zijn kin wreef en ze moesten beiden glimlachen. De glimlach ging even later over in een daverende lach toen ze zich beiden bukten om de dozen op te rapen en ze bijna met hun hoofden tegen elkaar stootten.

‘Ik denk dat ik het maar aan u overlaat’, zei Lana en liep in de richting van de deur. Ze keek even met een bewonderende blik naar zijn achterste toen hij zich bukte om de dozen op te rapen; het was haar nog niet eerder opgevallen hoe stevig en gespierd zijn billen waren. Toen ze zich realiseerde naar wie ze zo verlekkerd zat te kijken, herpakte ze zichzelf, keek op haar horloge en zag dat het al bijna half drie was. De afspraak met Steven was om twee uur.

‘Verdomme’, mompelde ze, draaide zich om en liep haastig de kamer uit. Ze liep naar de balie en vroeg aan Sarah of Steven er al was. ‘Hij is er nog niet’, antwoordde Sarah. Lana haastte zich naar de kantine, greep haar jas en liep de voordeur uit.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana wachtte even en speurde de straat af op zoek naar de inmiddels bekende verschijning van Steven, maar hij was nergens te zien. Zonder zich twee keer te bedenken begon ze het trottoir af te lopen en keek in alle portieken en steegjes. ‘Verdomme’, foeterde ze tegen zichzelf. Waar kon hij uithangen? Hij had de hele ochtend in de buurt rondgehangen en was nu plotseling verdwenen? Ze had geen idee waar hij woonde, maar ze wist wel uit welke richting hij telkens kwam. Terwijl ze de straat afliep bekeek ze de gezichten van iedereen die ze tegenkwam. Ze liep het hele blok af, waardoor ze uiteindelijk weer in de buurt van de kliniek eindigde.

Toen kreeg ze hem in het oog. Hij bevond zich aan de overkant van de straat en ijsbeerde heen en weer terwijl hij af en toe een blik in de richting van de kliniek wierp. Toen hun blikken elkaar kruisten, verstrakten ze allebei en bleven elkaar enkele ogenblikken aanstaren. Toen draaide hij zich om en maakte zich uit de voeten, weg van haar en weg van de kliniek. Lana aarzelde geen moment en zette de achtervolging in. Op haar birkenstocks kon ze flink snelheid maken. Ze was al flink op hem ingelopen toen hij omkeek en haar in het vizier kreeg. Hij sloeg af, maar kwam erachter dat hij een doodlopende steeg inliep. Toen hij zich omdraaide kwam Lana de steeg in rennen.

Ze hield abrupt stil. ‘Wacht!’, riep ze naar adem happend. ‘Steven kom alsjeblieft met me mee naar de kliniek’.  Ze boog zich voorover en zette haar handen op haar knieën en probeerde op adem te komen.

‘Waarom?”, riep hij terug. Zijn bruine lokken vielen schuin over zijn gezicht en hij leek op James Dean toen hij zijn armen over elkaar deed en zijn benen een eindje uit elkaar zette. De achtervolging leek hem niet vermoeid te hebben.

‘Omdat je behandeling nodig hebt…anders ga je dood! Als je ons je laat helpen, zul je aanzienlijk langer leven. Jaren langer’. Lana kwam overeind. Ze ademde weer een stuk gemakkelijker.

‘Nou en? Ik ga toch dood, welke behandeling ik ook krijg.

‘Steven, er worden iedere dag weer nieuwe medicijnen uitgetest. Het kan zijn dat genezing morgen al mogelijk is. Ik wil niet dat het voor jou dan al te laat is’, legde Lana uit. ‘Kijk, je hebt al een afspraak gemaakt. Ik zou graag willen dat je deze nu ook na kwam’.

Steven bleef haar aanstaren en deed vervolgens een paar stappen in haar richting. Lana bleef staan waar ze stond met nog steeds een bezorgde gezichtsuitdrukking hoewel haar hartslag omhoog ging door de adrenaline. Ze realiseerde zich nu pas dat ze zich alleen in een steegje bevond met iemand die best een crimineel kon zijn en die haar gemakkelijk zou kunnen overmeesteren. Stomme idioot, hekelde ze zichzelf en probeerde de opkomende angst onder controle te houden. In haar hoofd ging ze de mogelijkheden na hoe ze zichzelf zou kunnen verdedigen.

Steven kwam  dichterbij en week pas op het laatste moment naar links uit om een botsing te vermijden. Lana bleef stokstijf staan tot hij gepasseerd was. Vervolgens slaakte ze een zucht van verlichting en draaide zich om, om hem achterna te kunnen gaan. Ze stapten de hoek om en stonden oog in oog met dr. Hayes die bij een broodjeskraam stond te wachten. Met een korte blik in haar richting schatte hij de situatie in en beende vervolgens weg in de richting van de kliniek. Lana bleef haar aandacht op Steven concentreren in plaats van zich af te vragen waarom het ijskonijn haar gevolgd was. Steven stak de straat over en bleef daar even op haar wachten. Ze glimlachte toen ze hem passeerde en hij schoot haar weer voorbij toen ze de deuren van de kliniek naderde. Steven greep naar de deurklink voordat zij erbij kon en hield de deur voor haar open.

‘Dames gaan voor’. De diepe en vriendelijke toon in zijn stem klonk geruststellend. Ze zou gelachen hebben als hij er niet zo bloedserieus bij gekeken had.

*****

Lana zat alweer aan het bureau van dr. Hayes. Het was eigenlijk al tijd om naar huis te gaan, maar hij had haar bij zich geroepen en las haar nu de les over het gevaar van het zonder gezelschap afstruinen van de straat.

Hij was haar gevolgd nadat Sarah hem had verteld dat ze er alleen op uit gegaan was, iets wat nog nooit iemand van het personeel ooit gewaagd had. Hij was zelfs getuige geweest van haar confrontatie met Steven in het steegje.

Hoewel ze een stoot adrenaline door haar aderen voelde stromen toen het ijskonijn haar binnenriep, luisterde ze maar met een half oor; ze was nog veel te opgetogen dat Steven binnengekomen was en had geluisterd naar wat ze te vertellen had. De jongeman had zelfs ter zake doende vragen gesteld omtrent de verschillende behandelingen en hij had een vervolgafspraak gemaakt voor de volgende week. Hij was beleefd geweest en had zich buitengewoon intelligent getoond. Lana vond het een doorslaand succes. Ze speelde met haar stethoscoop die op haar schoot lag terwijl haar gedachten weg dwaalden.

‘Luister je wel naar me, Lana?’, vroeg de dokter haar bars.

Ze keek op door zijn geïrriteerde toon. ‘Ja, dr. Hayes’. Ze glimlachte naar hem.

‘Ik geloof dat je niet gehoord hebt wat ik zei! Een glimlach is niet het juiste antwoord op wat ik je probeer duidelijk te maken!’

‘Ja, meneer’, haar glimlach verdween door zijn waarschuwende blik en ze perste haar lippen op elkaar. Hij keek haar meer perplex aan dan boos stelde ze tevreden vast, maar waar ze in werkelijkheid oog voor had, was de aanlokkelijke glimlach van Steven en de hoop in zijn ogen. ‘Vindt u het niet geweldig dat Steven al zo snel een eerste afspraak met ons gemaakt heeft?’, vroeg Lana terwijl ze bedachtzaam uit het raam keek.

‘Dat doet helemaal niet ter zake! Luister naar wat ik je zeg: Je hebt zonder toestemming de kliniek verlaten zonder dat je hier toestemming voor had, alleen en gevaarlijk! Misschien dat een schorsing hier op zijn plaats is?’

Teruggekeerd in de realiteit, zette Lana een zo onschuldig mogelijk gezicht op. ‘Maar dr. Hayes, ik heb mijn handelen volledig aangepast op de behoefte van de patiënt. Hij was niet van plan binnen te komen zonder dat hij hiertoe overgehaald werd’.

‘Noem je hem achterna jagen in steegjes overtuigen?’

Ze knikte langzaam en kon geen beter antwoord verzinnen en bleef zwijgen terwijl hij haar van achter haar bureau boos bleef aankijken. Toen ze ontwaakt was uit haar dagdroom vloog haar hartslag omhoog toen ze zag hoe hij met zijn vingers op de armleuning van zijn stoel trommelde. Het tikkende geluid van de vingers klonk keihard in de stilte van het kantoor. Zou hij haar echt schorsen? Zonder salaris? Was ze te ver gegaan? Zijn horloge begon te piepen ten teken dat het vijf uur was met steeds luider wordende piepjes. Ze keken er beide naar. ‘Piep, piep, piep, piep…’

‘U gaat zo toch niet opstijgen?’, merkte Lana droogjes op.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Hij barstte in lachen uit en liet Lana daarmee zo schrikken dat ze haar stethoscoop liet vallen. Ze boog zich voorover om hem op te rapen, glimlachte vervolgens naar de dokter en ging weer rechtop zitten, terwijl hij zijn best deed weer in de plooi te raken. Telkens opnieuw deed hij een poging om haar de les te lezen, maar telkens verschenen er lachrimpels bij zijn ogen en krulden zijn mondhoeken omhoog, waarna hij even kuchte en een nieuwe poging ondernam. Na verschillende pogingen slaagde hij er in een pseudostrenge waarschuwing dat ze nooit meer alleen de straat op mocht gaan, klinken, om vervolgens abrupt op te staan en het kantoor te verlaten.

Lana liep naar de kantine om haar jas te halen, nog steeds geschrokken dat het ijskonijn zo hard begon te lachen. Haar voetstappen echoden in de lege hal; ze was er van overtuigd geweest dat iedereen was gebleven om te luisteren wat er gebeurde, maar dit was kennelijk niet het geval. Ze bleef bij de achterdeur op de dokter staan wachten.

‘Ik dacht dat je al weg was’, zei hij.

‘Nee, ik loop nooit alleen over het parkeerterrein’, antwoordde ze en glimlachte hulpeloos toen ze zich realiseerde hoe ironisch dit moest klinken. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ik bedoel, over het algemeen ben ik erg voorzichtig en besteed ik veel aandacht aan mijn veiligheid. Wat ik eerder vanmiddag deed, gebeurde in een impuls’, voegde ze er aan toe, terwijl ze wachtte toen hij de deur op slot deed.

‘Nou ja, ik hoop dan maar dat geen van de patiënten ooit de neiging heeft van een brug te springen waar jij bij bent’, antwoordde hij droogjes.

Lana gaf hem een brede grijns die haar mooie, gave en witte gebit toonde. Was er dan geen enkele zwakke plek aan hem te ontdekken?, vroeg ze zich af terwijl ze over de parkeerplaats liepen. Ze zou hem waarschijnlijk leuker vinden als hij lelijk en overbehaard zou zijn. Ja, zo kon ze zich hem beter voorstellen. Of nog beter, ze kon maar beter helemaal niet aan hem denken. Ze had de afgelopen nacht gedroomd dat hij minister van volksgezondheid geworden was en dat hij al haar collega verpleegkundigen op belangrijke posities benoemd had, maar met haar niet eens contact gezocht had. Toen ze wakker geworden was, had ze zich zo verschrikkelijk eenzaam gevoeld dat ze haar broer Karl om vijf uur ’s ochtends uit bed gebeld had. Maar hij had niet erg open voor haar gestaan. Vervolgens had ze Ron gebeld. Die had haar een uur lang aangehoord, die goedzak.

Lana stapte in haar auto en dr. Hayes wachtte tot ze haar motor gestart had, voor hij naar de zijne liep. Terwijl ze naar hem zwaaide maakte ze de veiligheidsriem vast en reed langzaam in de richting van de uitgang van het parkeerterrein.

Zo, die preek verliep in ieder geval een stuk beter dan de vorige keer, dacht ze bij zichzelf. Ze wachtte tot de straat vrij was en trok toen op om links aft e slaan. Vervolgens stak een hondje de weg over waardoor ze hard op de rem trapte.. Maar nog voor ze een zucht van verlichting kon slaken, werd ze naar voren gestoten en hoorde ze een luide klap achter zich.

Lana wreef over haar nek en draaide zich om, om te zien hoe dr. Hayes uit zijn Lexus stapte, die tegen haar achterbumper gebotst was. Oh, mijn God, dacht ze, dit kon niet waar zijn! Hij liep naar haar raampje.

‘Is alles goed met je?’, vroeg hij toen ze het raampje naar beneden draaide.

‘Ja, ik geloof het wel. Ik had gelukkig mijn riem om’.

‘Waarom stopte je in vredesnaam zo midden op de weg?’ Lana schrok terug, omdat hij behoorlijk hard tegen haar schreeuwde. ‘Hier waren toch geen patiënten in nood? Deed je het alleen maar om mijn auto in puin te jagen?’

Lana’s handen trilden van boosheid. Ze wierp hem een woedende blik toe, zette de auto op de handrem, rukte de veiligheidsriem los, duwde de deur open stapte uit.

‘Het was een hondje’, schreeuwde ze terug. ‘hij stak de straat over. Ik remde om hem niet te overrijden! En waarom reed u in vredesnaam zo dicht achter me dat u niet meer in staat was te stoppen?’ Lana balde haar vuisten samen.

‘HEE! Willen jullie twee als de sodemieter maken dat je in je auto komt om de weg vrij te maken?’, hoorde ze iemand schreeuwen. Aan beide kanten van de weg was al een kleine opstopping ontstaan. Met een kop als een biet stapte Lana in haar auto en probeerde een stukje vooruit te rijden, maar het ging niet, hun bumpers bleven achter elkaar haken.

Ze keek achterom en zag hoe dr. Hayes in zijn auto stapte. ‘Zet hem in de vrij!’, schreeuwde ze tegen hem en gaf een dot gas. Beide auto’s, die nog steeds aan elkaar vast zaten, zetten zich langzaam in beweging. Ik neem aan dat hem dit helemaal over de rooie haalt, dacht ze grijnzend, ondanks dat ze net bij een ongeluk betrokken geweest is. Ze reed de parkeerplaats op van de Quickfit op de hoek van de straat. Toen beide auto’s door een hobbel in de weg reden, hoorde ze een luid krassend geluid van metaal en werden de bumpers van elkaar gescheiden.

Lana zette de auto op de handrem, nadat ze even kort overwogen had om gewoon naar huis te rijden. Het ijskonijn stopte naast haar. Hij voerde een geanimeerd gesprek met zijn mobieltje. Lana zat woedend achterover in haar stoel. Ze kon niet geloven wat er daarnet gebeurd was. Ze wierp hem een boze blik toe, nog steeds gekwetst dat hij tegen haar geschreeuwd had. Niemand had het ooit in zijn hoofd gehaald om tegen haar te schreeuwen sinds de dag dat Karl dat gedaan had toen hij haar in de garage betrapt had op stiekem roken. Hij had haar laten weten dat als hij haar nog eens zou betrappen hij haar een flink pak slag met de riem zou geven. Ze was woedend geweest en had terug geschreeuwd, maar heeft nooit het lef gehad uit te testen of hij zijn woorden waar zou maken.

Lana zag hoe dr. Hayes zijn mobieltje in zijn jaszak liet glijden. Ze drong haar dagdromen naar de achtergrond, stapte uit de auto, gooide haar tasje op de motorkap en begon er in te rommelen op zoek naar haar autopapieren.

‘Kom, laten we dat in de auto doen’, zei dr. Hayes.

Lana keek hem even snel aan, maar bleef gewoon in haar tasje wroeten.

‘Lana!, het is koud buiten. Kom in de auto zitten, het is hier een stuk warmer!’ Ze negeerde hem. Aha! Uiteindelijk had ze de verzekeringspapieren gevonden. Vervolgens voelde ze hoe dr. Hayes haar stevig bij haar arm pakte en haar de auto in dwong. Ze wisselden een boze blik uit toen hij haar in de zachte leren stoel duwde en vervolgens de deur dicht sloeg.

‘Je bent met afstand het meest obstinate meisje wat ik ooit tegen gekomen ben!’, liet hij weten terwijl hij op de bestuurdersstoel ging zitten.

‘Je hebt het recht niet me te commanderen’, sputterde Lana tegen, ‘en wat bedoel je in vredesnaam met obstinaat?’

‘Ik heb helemaal niemand gecommandeerd. En wat ik met koppig bedoel, moet je zelf maar eens proberen te bedenken. Verder heb ik de politie gebeld om proces verbaal op te maken voor onze verzekeringsmaatschappijen. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee wie hier aansprakelijk is’.

‘Nou ik wel! Je reed veel te dicht achter me! Wacht maar eens af wat de politie hierover zegt!’

Dr. Hayes schudde met zijn wijsvinger in haar richting. ‘Nu moet jij eens heel goed luisteren, jongedame, ik was niet eens in de buurt toen jij besloot als een bezetene op de rem te trappen!’

‘Houd daarmee op!’, Lana wierp een blik op zijn hand en moest zich beheersen deze niet weg te slaan. Ik ben je dochter niet, Adam! Dit slaat he-le-maal nergens op!’, schreeuwde ze.

‘Het zou anders heel goed zijn als er wel ergens op geslagen wordt’, mompelde hij, terwijl hij haar woedende blik in ontvangst nam.

Lana zag de spieren bij zijn slapen bewegen toen hij zijn tanden op elkaar beet. Ze draaide zich om naar de voorkant van de auto, deed haar armen over elkaar en staarde door het voorraam naar de stenen muur. Een paar tellen bleef het helemaal stil, waarin ze zich afvroeg waarom de kalmte waar ze normaal gesproken over beschikte, verdwenen was.

‘Gaan we nu staan pruilen?’,  zijn sarcastische ondertoon deed haar hart op hol slaan, maar ze reageerde niet.

‘Weet je’, zei hij bedachtzaam, ‘als je mijn dochter geweest was zou ik je over de knie leggen en je een ongenadig pak op je blote bips geven’.

Zoals Elaine voorspeld had, was Lana de volgende dag weer helemaal zichzelf op het werk. Ze zag verschillende patiënten en haalde haar financiële achterstand in. Ze had een paar keer met dr. Hayes te maken en al deze contacten verliepen beleefd en professioneel. Het enige verschil was dat ze geen grapjes maakte, zoals ze normaal gesproken constant deed. Tussen de middag besloot ze samen met Elaine in het restaurantje op de hoek van de straat te lunchen.

Toen Lana de deur uit stapte, zag ze een jongeman tegen de muur van het gebouw naast de kliniek geleund staan. Ze herkende hem onmiddellijk als degene die de vorige ochtend binnen was gekomen en er zo onverwachts vandoor was gegaan. Lana bedacht zich dat ze niet eens wist hoe hij heette. Ze glimlachte naar hem toen ze hem passeerden, bang dat hij opnieuw de benen zou nemen als ze hem aan zou spreken. Hij keek even op om vervolgens weer ineen te duiken. Terwijl ze hun weg vervolgden legde Lana aan Elaine uit wie die jongeman was.

‘Ik ben ervan overtuigd dat hij wel terugkomt’, zei Elaine. ‘Maar hij is nu nog in shock’.

‘Dat weet ik. En hij is niet de eerste die zo reageert’, reflecteerde Lana. ‘Maar het maakt dat ik me machteloos voel’. Ze huiverde toen een koele herfstwind opstak.

‘Lana, hoe vaak moet ik je nog zeggen dat je je alles niet zo persoonlijk moet aantrekken? Je hoort niet op deze afdeling, je zou op de revalidatie of op de ortho of iets dergelijks moeten werken, waar de patiënten niet allemaal gedoemd zijn te sterven’.

‘Maar ik voel me op mijn plaats in de kliniek. Ik heb het gevoel dat ik het verschil kan maken in het leven van iemand. Ik bedoel, ja, ze zullen waarschijnlijk doodgaan, maar niet vandaag en ook niet morgen. De meesten hebben nog jaren voor zich en ik wil helpen om te zorgen dat dit betekenisvolle jaren worden’. Ze stapten het warme restaurantje binnen en vonden achterin een vrij tafeltje. Het was een populair etablissement onder werknemers, het was er schoon, het eten was goed en het ademde een ontspannen sfeer uit die in schril contrast stond met de chaos van de stad.

‘Iedere keer als een patiënt komt te overlijden, voelt het alsof je zelf een beetje doodgaat’, zette Elaine de discussie voort. ‘Ik dacht dat je een acute depressie inschoot toen Lennie overleed’.

‘Het was zo’n lieve jongen. Maar ik heb hem alleen in het laatste jaar van zijn ziekte gekend. Acht jaar eerder was de diagnose al gesteld. Dat is heel lang’. Een serveerster kwam de bestelling opnemen, Elaine koos een salade en Lana bestelde patat met een hamburger.

‘Kijk eens wie we daar hebben’, zei Elaine. Lana draaide zich om en zag dr. Hayes in de richting van hun tafeltje lopen. Hij bleef aan het hoofd van de tafel staan en keek hen beiden lachend aan.

‘Mag ik jullie gezelschap komen houden?’, vroeg hij en Lana vroeg zich af hoe hij zou reageren als ze ‘nee’ zouden zeggen. Voordat ze echter kon antwoorden, nam Elaine het woord. ‘Natuurlijk, dokter Hayes, gaat u zitten. We hebben echter al wel besteld.

Lana glimlachte toen Elaine op de bank doorschoof in de richting van de muur om plaats te maken. De serveerster verscheen op het moment dat dr. Hayes ging zitten en ze voegde zijn bestelling bij die van hen, met veel meer geestdrift dan ze bij de vrouwen gedaan had.

Het is walgelijk, dacht Lana. Vrouwen behandelen hem alsof hij God is. Het was haar opgevallen dat de meeste vrouwen onder het personeel op de kliniek ook al een oogje op hem hadden. Ze sloofden zich uit om hem van koffie te voorzien, om aantekeningen te maken als hij een patiënt onderzocht of stelden hem vragen waar ze zelf het antwoord wel op wisten om vervolgens ieder woord van hem gretig in zich op te nemen. Velen van hem waren de laatste tijd met kortere rokjes en zwaardere make-up op het werk gekomen. Lana droeg nooit make-up.

Ze concentreerde zich weer op het gesprek. Dr. Hayes vertelde een verhaal over een patiënt die hij eens gehad had, toen hij tijdens zijn opleiding op de spoedeisende hulp werkte in een Afrikaans ziekenhuis werkte. De man klaagde over pijn in zijn onderbeen. Hij vertelde dat de pijn begonnen was toen hij het gras aan het maaien was en het was zo erg geworden dat hij naar het ziekenhuis gekomen was om er naar te laten kijken. Zijn been was zo snel opgezwollen dat hij zijn broek niet eens meer uit kon krijgen. Dr. Hayes had hem op de behandeltafel laten liggen en had zijn schoenen en sokken uitgedaan, terwijl een verpleegster zijn broekspijp afgeknipt had. Plotseling kronkelde een slang tevoorschijn, waardoor iedereen in de onderzoekskamer terugdeinsde. De patiënt, nog onbewust van de slang, had zich verontschuldigd voor de geur van zijn voeten.

Elaine lag helemaal dubbel van het lachen. Lana grijnsde even en begon vervolgens geïnteresseerd in haar tasje te rommelen – ze vond het maar een slap verhaal. Toen werd hun eten gebracht en begon Lana gretig aan haar hamburger, terwijl ze Elaine vertelde dat ze de hele ochtend al rammelde van de honger. Dr Hayes sneed zijn kipfilet zorgvuldig in stukjes en proefde ieder hapje alsof het zijn laatste zou zijn. Elaine trok de salade naar zich toe en begon geestdriftig over haar neef te vertellen.

Lana zag hoe dr. Hayes met opgetrokken wenkbrauwen naar haar bord keek. ‘Is er iets met mijn eten aan de hand’, vroeg ze snedig.

De dokter keek haar aan. ‘Ik zat net te denken’, sprak hij langzaam, ‘dat het niet een bijster gezonde maaltijd is’.

‘Jeetje mina”, Lana keek hem geërgerd aan. ‘Volgens mij heb ik u helemaal niet om een mening gevraagd’.

‘Dat deed je wel’. Zijn ogen begonnen te glimmen en zijn mondhoeken krulden omhoog.

Elaine barstte in lachen uit. ‘Dat klopt, dat deed je inderdaad, Lana!’

Lana kon een glimlach niet onderdrukken, ook al ergerde ze zich aan de mening van de dokter waar ze niet omgevraagd had. ‘Nou ja, ik denk dat ik er zelf om gevraagd heb, alleen had ik een dergelijk antwoord niet verwacht. Maar ik ga me niet verontschuldigen voor wat ik gegeten heb. Mijn cholesterolspiegel is een plaatje en ik krijg genoeg beweging’, verontschuldigde ze zichzelf. Dr. Hayes grinnikte, wat haar ergernis alleen nog maar deed toenemen.

‘Nou ja, ik heb tenminste lekker gegeten’. Lana keek naar de half opgegeten kipfilet van de dokter en vervolgens naar de nauwelijks beroerde salade van Elaine. Ze zag de gekwetste gezichtsuitdrukking bij haar vriendin. ‘Ik bedoelde…jou niet, het spijt me, Elaine. Ik heb bewondering voor je dat je je zo strikt aan je dieet houdt, echt waar’.  Lana had er een kleur van. Wat een nare man, dacht ze, hij brengt het laagste in me naar boven.

Elaine glimlachte. ‘Excuses aanvaard, Lana. We zullen over een jaar of tien eens zien wie het gezondst is, OK?’ Ze keek dr. Hayes aan om bevestiging te zoeken, die bevestigend knikte.

‘Je bent een schrander meisje, Elaine’, glimlachte hij.

En dat ben ik niet, dacht Lana. Dat is wat hij impliciet bedoeld. Lana zei niets en kauwde op haar frietjes. Elaine begon weer over de heldendaden van haar neef. Niet lang daarna vertrokken ze met zijn allen en liep Lana achter Elaine en de dokter aan die in een geanimeerd gesprek verwikkeld waren.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Elaine zou moeten trouwen en kinderen krijgen, dacht Lana. Ze had al drie jaar hetzelfde vriendje, maar het hoge woord was er nog steeds niet bij hem uit. Lana had haar al eens gezegd dat ze hem eens een duwtje in de goede richting moest geven, maar Elaine wilde zich niet opdringen. Lana vond dat er weinig van Peter uit ging. Hij was rustig en ingetogen, het tegenovergestelde van de druistige en praatgrage Elaine. Een typische effectenhandelaar. Peter was lang en slank en had donker haar terwijl Elaine aan de mollige kant was en rood krullend haar had. Ze waren nog nooit met elkaar naar bed geweest, volgens Elaine. Lana geloofde haar…ook al wist ze dat Elaine geen maagd meer was.

Ze hadden samen op school gezeten en waren in het eindexamenjaar verliefd op elkaar geworden. Na hun schooltijd waren Elaine en haar vriend langzaam uit elkaar gegroeid. Lana’s vriend had haar willen verbieden naar het examenfeest te gaan, maar Lana was toch gegaan, ze wilde het mooiste feest van het jaar niet missen. Vervolgens had ze hem buiten met een eerstejaars betrapt. Ze had hen natgespoten met de brandslang. Vanaf dat moment bestond hij niet meer voor Lana.

****

Lana stond de volgende avond voor de spiegel en bracht zorgvuldig de rode lippenstift aan. Ze deed een stapje achteruit om het effect beter te kunnen beoordelen en herkende zichzelf nauwelijks. Ze had een glanzend, goudkleurig jurkje zonder schouderbandjes aan, haar lange haar had ze opgestoken en ze droeg hoge hakken. Ze glimlachte. Ze droeg bijna nooit make-up, maar ze had vanavond zin om de beest uit te hangen. Ze werkte nog maar een week met dr. Hayes samen en kon zich al niet langer inhouden. En hoewel ze geen nieuwe blunders had begaan, had ze zich erg lopen inhouden en had ze haar best gedaan de aandacht niet op zich te vestigen. Ze had geen zin om zich bij dat ijskonijn –want zo was ze over hem gaan denken- in de kijker te werken. Hij was rechtlijnig en onvermurwbaar. Hard en meedogenloos. Hij had vandaag een verpleegster geschorst omdat ze te laat kwam zonder eerst te bellen. Lana vond dat een waarschuwing ook wel voldoende geweest was.

De verpleegster in kwestie, Sandra, had in de file gestaan en wilde niet van de weg af om te kunnen bellen. Het was niet veilig. Sandra was haastig vertrokken, nadat ze Lana en Elaine had verteld wat er gebeurd was. De rest van de dag was de sfeer gespannen geweest. Geen geroddel en geen grapjes zoals dat normaal gesproken wel altijd het geval was. Zelfs Elaine, die normaal gesproken niet om woorden verlegen zat, was stilletjes. Lana trok een grimas naar zichzelf in de spiegel. Vanavond zal ik me niet meer druk maken over mijn werk, hield ze zich zelf voor en liep de keuken in om wat te drinken te pakken.

Ze woonde alleen in haar tweekamer appartement. Het was klein, maar van alle gemakken voorzien en ze betaalde een behoorlijk bedrag aan huur, het was een klein nieuwbouwwijkje waar je je veilig op straat kon bevinden zonder dat je je zorgen hoefde te maken over de criminaliteit. Ze was hier twee jaar geleden komen wonen, nadat haar broer Chip, getrouwd was. Chip was de jongste van haar drie oudere broers. De andere twee, Nathan en Karl waren eveneens getrouwd en woonden in nabijgelegen steden.

Lana glimlachte toen ze zich bedacht wat een kreng ze soms voor haar broers geweest moest zijn, toen ze samen opgroeiden in een ouderlijk huis vol liefde en plezier. Omdat zij de jongste was, en ook nog eens een meisje, hadden haar ouders haar gruwelijk verwend. Zij en Karl, de oudste, hadden vaak geruzied toen ze tieners waren, maar gek genoeg waren ze nu het meest close van de vier. Lana was toen gelukkig. En ze was nog steeds gelukkig, hield ze zichzelf voor terwijl ze het glas jus d’orange opdronk wat ze ingeschonken had. Toen de deurbel ging liep Lana naar de woonkamer om open te gaan doen.

Toen ze de deur opendeed, deed Ron een stapje achteruit en keek haar goedkeurend van top tot teen aan. ‘Wauw’, zei hij met een lage stem. ‘Je ziet er nu heel anders uit’.

‘Vind je het wel mooi?’, vroeg ze terwijl ze zich langzaam omdraaide. Met een brede glimlach pakte Ron haar handen in de zijne en bracht ze naar zijn lippen.

‘je bent even mooi als altijd’, mompelde hij, terwijl hij haar handpalmen kuste. ‘Kom, ik heb gereserveerd in ‘Prinsheerlijck’’.

‘Oh, heb je opslag gekregen?’, grapte ze terwijl ze haar jas aantrok, in de wetenschap dat ‘Prinsheerlijck’ bekend stond om zijn excellente kaart en zijn exorbitante prijzen. Ze deed de deur op slot en ze gingen op weg naar zijn auto, Lana trok haar jas stevig tegen zich aan vanwege de snijdende wind.

‘Tja, zo ongeveer. Ik heb vandaag een nieuwe klant aan de haak geslagen, die me in een week meer moet gaan opleveren dan ik normaal in een week verdien’. Hij toverde een brede grijns tevoorschijn.

‘Nou, gefeliciteerd!’, riep ze terwijl hij de deur van zijn grijze auto voor haar openhield. Ze liet zich in de auto glijden en merkte op dat het er godzijdank nog behaaglijk warm was van zijn ritje hier naar toe. Lana bestudeerde de zijkant van zijn gezicht toen ze naar het restaurant reden. Hij zag er goed uit, dacht ze. Ron was geen Adonis, maar hij zag er goed uit met zijn donkerblonde haar en de expressieve wenkbrauwen boven de diepgelegen ogen en de rechte neus. Hij praatte over de jongens van het koortje en wat ze de laatste tijd zoal geleefd hadden. En Lana merkte dat haar gedachten afdwaalden naar haar werk, maar ze dwong zichzelf om bij de les te blijven en zich beter op het verhaal van Ron te concentreren.

Ze genoten van een heerlijk viergangen diner en besloten na het dessert naar de lounge te gaan, waar het behoorlijk druk was. Ze vonden een klein bankje achterin en gingen verschillende keren de dansvloer op, voordat ze de uitgang opzochten. Lana voelde zich lekker toen ze naar de auto van Ron liepen. En hij kon die avond zijn ogen bijna niet van haar af houden. Ze gingen al drie maanden met elkaar uit en hij had nog niet één keer geprobeerd haar te kussen. Toen ze bij de auto aankwamen, hield Ron het portier open, maar Lana bleef even staan en draaide zich naar hem toe en keek hem verwachtingsvol aan.

‘Dankjewel Ron’, zei ze zacht. ‘Het was een heel gezellig etentje’.

‘Graag gedaan, liefje’. Hij glimlachte naar haar, deed een stapje terug en haastte zich vervolgens naar zijn kant van de auto. Lana ging zitten, trok de deur dicht en vroeg zich af wat er met hem aan de hand was. Ze was al met verschillende mannen uitgeweest en ze hadden allemaal geprobeerd haar te kussen tijdens hun eerste afspraakje, maar waren nooit verder gekomen dan een kus op de wang en een knuffel. Nu ze Ron gevonden had, en zich voldoende tot hem aangetrokken voelde om met de gedachte te spelen met hem naar bed te gaan, leek het of hij helemaal geen behoefte had aan lichamelijk contact. Die blik die ze hem daarnet had gegeven had haar nog nooit in de steek gelaten. Ze vroeg zich even af of het aan de zware make-up zou liggen die ze droeg, maar hij had haar tijdens vorige afspraakjes ook al niet aangeraakt. Misschien was hij wel homofiel. Nee, al zijn vrienden waren of wel getrouwd of vrouwengek en in zijn flat (hij had haar ooit meegenomen naar zijn flat voor een goed gesprek zonder seks nadat ze naar de bioscoop geweest waren) waren allemaal zaken te vinden die doorgaans bij vrijgezellen aangetroffen konden worden, zoals stapels playboys en posters aan de muren met schaars geklede dames. Misschien lag het wel aan haar. Speelde ze de rol van ‘hard to get’ net te overtuigend? Nee, want hij nam steeds weer contact met haar op en vroeg haar steeds weer mee uit, dus wat zou hij meer van haar willen dan iemand voor een goed gesprek en met hem mee te gaan naar zijn koortje?

Ron liet zijn hand op de console tussen de beide autostoelen rusten, en Lana legde haar hand voorzichtig op die van hem. Hij keek haar aan en glimlachte, en trok zijn hand onder die van haar vandaan op hem er vervolgens bovenop te leggen. Nou, dat was tenminste een begin, dacht ze. Even later waren ze thuis en liep hij nog even mee naar haar appartement toen ze hem voor koffie uitnodigde. Terwijl ze aan de keukentafel zaten, praatten ze een poos over oude films. Het viel Lana op dat zijn hand een beetje trilde toen hij zijn mok koffie oppakte. Na een kwartier stond hij op om weg te gaan. Hij zei dat hij de volgende ochtend al vroeg een afspraak had. Lana liep met hem mee naar de deur. Maar toen hij naar de deurklink reikte, ging ze voor hem staan.

‘Ron’, zei ze, ‘je vergeet wat’. Lana keek hem aan door haar wimpers.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Wat?’ Hij staarde haar een beetje verdwaasd aan. Jeetje, moest ze hem dan alles voorkauwen? Ach, wat kan het ook schelen, dacht ze en deed haar armen om zijn nek en duwde haar wang tegen zijn borst. Hij deed zijn armen om haar middel en trok haar nog dichter tegen zich aan. ‘Mmmm…dit is lekker’, mompelde hij. Lana glimlachte en draaide haar gezicht naar het zijne toe. Hij boog zich voorover en zijn lippen maakten voorzichtig contact met de hare. Dit was stukken beter, genoot ze. Ze kon nog een lichaamsdeel van hem voelen reageren. Ze wilde zich daar tegen hem aandrukken, maar ze hield zich in, bang dat hij af zou haken als ze dat zou doen. Lana duwde haar lippen nog steviger tegen ze zijne. Plotseling duwde hij haar weg en deed een stap achteruit. Lana keek hem opgewonden aan, maar zag de paniek op zijn gezicht.

‘Het…het spijt me, Lana’, slaagde hij uit te brengen. Hij stond bewegingsloos stil en zijn armen hingen slap langs zijn lijf.

Lana deed ook een stapje achteruit en staarde hem verbaasd aan.

‘Het is…het heeft niets met jou te maken, Lana. Ik kan het echt niet uitleggen op dit moment. Dat kan gewoon niet… dat wil zeggen…ik kan het gewoon niet…weet je’. Hij tastte naar de deurklink, maar bleef staan. Lana deed haar armen over elkaar en wachtte af. ‘Ik…ik kan niet eens lekker met je zoenen, Lana’. Hij leek met de één of andere onbekende angst in gevecht te zijn, toen veranderde zijn gezichtsuitdrukking tot afschuw. ‘Ik…ik heb AIDS, Lana’. Ron rukte de deur open en rende de galerij af, Lana verbaasd achterlatend.

Het duurde even voordat ze zich bedacht dat ze de deur dicht moest doen tegen de kou. Ze deed hem op slot en liep mechanisch naar de douche. Ze liet het water over haar lichaam stromen en draaide de kraan steeds een beetje heter. Ze waste haar make-up weg met zeep. De telefoon ging een paar keer, maar ze deed geen poging deze op te nemen. Uiteindelijk kalmeerde ze, deed de televisie aan, trok de stekker van de telefoon eruit en viel tenslotte tijdens het late NOS journaal in slaap.

*****

Lana werd de volgende ochtend laat wakker op de bank en sprong in paniek omhoog om zich klaar te maken voor het werk. Tegen de tijd dat ze de badkamer bereikte herinnerde ze zich twee dingen, het was zaterdag en Ron had AIDS. De kliniek was wel op zaterdag geopend, maar ze had geen dienst. Haar ogen vulden zich met tranen toen alle opgekropte emoties een uitweg zochten. ‘Oh God, het was echt waar. De enige man op de wereld waar ze zich echt door aangetrokken voelde, ging waarschijnlijk dood. En ze had hem niet eens een afscheidkus gegeven. Lana liep naar de telefoon en draaide zijn nummer, maar hij nam niet op. Hij had al heel vroeg een afspraak had hij gezegd, herinnerde ze zich. Ze hoopte dat hij niet iets doms zou doen. Ze had gisteravond de telefoon op moeten nemen, maar ze was toen te veel van haar stuk. Lana liep weer terug naar de badkamer en maakte zich klaar voor haar Taikwondo les, die om tien uur zou beginnen. Misschien kon ze daardoor wat van alle stress kwijtraken, bedacht ze.

Te telefoon ging en ze haastte zich hem op te nemen.

‘Lana?’, hoorde ze een mannenstem zeggen, maar het klonk niet als Ron.

‘Ja?’, ze wachtte even.

‘Je spreekt met dr. Hayes. Het spijt me dat ik je thuis lastig val, maar ik zoek een verpleegkundige die vandaag kan invallen’. Lana hoorde het met stijgende verbazing aan. Geen sprake van, dacht ze. Ze moest zich inhouden om hem niet de waarheid te vertellen.

‘Het spijt me, maar ik heb vandaag allemaal afspraken, dr. Hayes’.

‘Tja, maar we hebben een groot probleem hier. Iemand heeft voor vandaag veel te veel afspraken gemaakt. Als er geen hulp komt, moeten we ze naar huis sturen. Kun je misschien voor een paar uurtjes uit de brand helpen?’ Lana dacht aan al die mensen die hun behandeling nodig hadden. Het was toch al een hele klus om ze naar de kliniek te laten komen, het mocht niet voorkomen dat ze onverrichter zake naar huis werden gestuurd.

‘Goed dan’, zuchtte ze. ‘Ik ben er over een uurtje’. Ze hing op en belde de sportschool om Taikwondo af te zeggen. Het is al negen uur. Ze deed een vest aan, een laboratoriumjas en een jack en vertrok.

De kliniek was lawaaierig en chaotisch toen Lana binnenstapte. Ze kon Sarah van de receptie bijna niet eens zien, zoveel mensen stonden er voor de balie. Ze kwamen allemaal hun beklag doen en Sarah probeerde ze tevergeefs te kalmeren. Lana liep langs het groepje heen op weg naar de kleedkamer. Even later was ze terug en pakte een stapel nummertjes van een bureau en begon deze aan de wachtenden uit te delen totdat iedereen er een had.

‘Wil iedereen alsjeblieft even gaan zitten’, riep ze luid boven de menigte uit. Mensen draaiden zich om en keken haar aan en liepen vervolgens langzaam naar de rijen met stoelen in de wachtkamer. ‘Wanneer uw nummer geroepen wordt, meldt u zich bij de balie. We zullen ons best doen iedereen zo snel mogelijk te helpen’. Ze keek naar Sarah die nu alleen maar voor zich uit zat te kijken in de richting van de voordeur. Geërgerd liet ze haar weten, ‘vooruit, roep de eerste hierheen’. Sarah deed snel wat haar gevraagd werd en Lana liep naar een van de deuren waarachter de behandelkamers zich bevonden. Ze begon de spullen klaar te zetten en vroeg zich ondertussen af wat de andere verpleegkundigen tot nu toe gedaan hadden. Ze trof ze aan in het laboratorium waar ze dr. Hayes hekelden voor wat hij een dag eerder gedaan had. ‘Het kan snel veranderen’, dacht ze.

‘Ha Lana’, zei Cora.

‘Ik snap niet dat jij op je vrije dag gekomen bent’, zei Elaine.

‘Ja hoor! Waar ben jij mee bezig?  Een wit voetje halen?’, lachte Stella. Lana keek het lab eens rond. Het deed haar aan een kippenhok denken.

‘Nee. Ik ben gekomen om patiënten te behandelen. En waarom zijn jullie hier?’, vroeg ze. Vervolgens draaide ze zich om en liep naar buiten om haar eerste patiënt te zien. Ze dacht nog even dat ze wel heel veel op dr. Hayes geleken had, maar drukte deze gedachte weer weg, toen ze aan de onthutsende bekentenis van Ron moest denken. Een uur en zeven patiënten later, pauzeerde Lana om koffie te halen. Het viel haar op dat alle anderen nu ook aan werk waren. De eerdere chaos had plaatsgemaakt voor een georganiseerde, nog steeds wat rumoerige situatie. Op zaterdag hadden patiënten vaak gezelschap van kennissen. Werkende ouders hadden hun kinderen bij zich. Volwassenen namen hun partners mee. Af en toe lag er iemand in de armen van hun geliefde in een poging de steeds veranderende staat van hun ziekte te verwerken.

Lana opende het dossier en bekeek de labuitslagen van een jongman die Paul heette. Zijn CD4[i] waarde was 400, wat een stuk beter was dan de vorige keer. De concentratie aan virussen was afgenomen. Ze glimlachte en dacht dat hij wel blij zou zijn als hij het goede nieuws hoorde. Een luide stem achter haar liet haar schrikken en toen ze zich omdraaide zag ze een ouder, klein, dik mannetje met een rood gezicht wilde gebaren met zijn handen maken.

‘Ik dokter nodig die taal spreekt’, zei hij met een zwaar buitenlands accent. Lana keek hem even aan en probeerde te achterhalen welke taal hij sprak. ‘Jij niet horen?’, schreeuwde hij.

‘Dees dokter spreekt taal niet!’ Toen zag Lana dr. Hayes een paar meter achter de oude man staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘OK’, zei Lana kalm. ‘Welke taal spreekt u?’

‘Nee-der-lands’, hij sprak iedere lettergreep luid en duidelijk uit. ‘Dit ies Neederland! Waarom dokter geen Neederlands?’ Lana staarde de man stomverbaasd aan, toen dr. Hayes besloot zich ermee te bemoeien.

‘Ik spreek ook Nederlands, meneer Iglo’, zei hij.

‘Oh nee, niet zo! U zei tegen ons, maar niet Nederlands’, ging meneer Iglo onverstoorbaar verder. ‘Mijn zoon, u zegt, mijn zoon erg ziek. Wij vragen u waarom en u spreken dan andere taal!’ Lana keek gefascineerd toe hoe het gezicht van dr. Hayes steeds roder werd, toen de oude man doorging.

‘Het spijt me verschrikkelijk’, begon dr. Hayes. ‘Laten we het opnieuw proberen. Gaat u mee naar de onderzoekskamer?’

‘Ziet u nu wel?”, schreeuwde de man. ‘Wat is woord? On-der-zouks-kam-her?’

‘Laten we weer naar het kamertje gaan waar we net ook waren’, zei dr. Hayes.

‘U spreekt Neederlands halluf’. Meneer Iglo begon een beetje te kalmeren. ‘Ik al luistert voor tien minoeten, maar niet begrijp’. Hij haalde diep adem en keek de dokter aan, maar liep vervolgens achter hem aan de hal in. Lana moest haar lachen inhouden. Dr. Hayes bleek per slot van rekening ook maar eens mens te zijn.

Lana keek weer in het dossier wat voor haar lag. Paul was nog maar zesentwintig jaar oud en was drie jaar geleden op HIV positief gediagnosticeerd. De ziekte was nog maar twee jaar in de inactieve fase, toen de eerste symptomen van AIDS zich begonnen te openbaren. (bij sommige mensen duurde deze latente fase wel langer dan tien jaar). Hij was aan een nieuw soort behandeling begonnen en de resultaten leken hoopvol. Paul was een succesvolle vertegenwoordiger wiens loopbaar nog niet te lijden had onder de ziekte. Hij was een grote en donkere verschijning, hoewel hij te mager was omdat hij niet genoeg at. Lana stapte de behandelkamer binnen en was niet verbaasd daar twee jongemannen aan te treffen.

‘Lana!’, riep Paul enthousiast. ‘Mijn favoriete verpleegster’, legde hij aan de andere man uit. ‘Ik wil je graag voorstellen aan mijn vriend, Jim’. Lana glimlachte en schudde hem de hand. ‘Jim wil wat meer weten over de ziekte die ik onder de leden heb’.

Jim keek een beetje onwennig en legde de situatie uit, ‘Ik wil later graag de zorg voor Jim voor mijn rekening nemen, als hij het zelf niet meer kan’. Paul bleef glimlachen, hoewel zijn ogen zijn verdriet verraden.

‘Jim denkt dat ik ieder moment om kan vallen’, grapte hij. ‘Daarom wil hij wat meer van de ziekte weten’.

Lana verzamelde wat informatief foldermateriaal en gaf ze aan Jim. ‘Je zou kunnen beginnen dit te lezen’, zei ze. ‘En je bent van harte welkom hier, iedere keer als hij hier naar toe moet’.

‘En, wat voor nieuwe behandelingen heeft u vandaag weer voor me in petto om me mee te martelen?’, vroeg Paul gelukkig. ‘Krijg ik de ademhalingsbehandeling weer?’

Lana moest lachen. ‘Nee hoor, je weet dat die toch maar een keer in de maand is? Verder heb ik het idee dat de dokter goed nieuws voor je heeft. Laat me even je vitale functies controleren, dan zal hij zich zo wel melden’. Paul werkte goed mee en Lana verliet de behandelkamer. Ze verbaasde zich dat hij er zo vrolijk onder bleef. Sommige mensen raakten erg depressief en kwamen er nooit meer overheen. Anderen vonden het kennelijk een uitdaging om het gevecht met de ziekte aan te gaan en zagen het als een nieuwe start van hun leven. Maar Paul was wel met afstand de meest goedgehumeurde patiënt die ze ooit tegen gekomen was. Geen wonder dat hij zo’n goede vertegenwoordiger was.

Lana zag nog een aantal patiënten en ging toen even pauze houden in de kantine, waar ze Elaine aan een tafeltje zag zitten. Elaine keek op en zie, ‘het spijt me van vanmorgen, Lana. We waren allemaal zo boos op het ijskonijn dat we de patiënten helemaal vergeten waren’. Lana lachte toen ze de bijnaam hoorde die ze voor de dokter bedacht had.

‘Dat is ook de enige reden waarom ik gekomen ben, Elaine. Ik was ook boos op hem’. Lana had ook geen medelijden met hem. ‘De wachtkamer is bijna leeg. Zullen we gaan lunchen?’

‘Ok, ik ben bijna zover’. Elaine liep naar de hal om nog wat metingen bij een van de patiënten te verrichten en Lana ging achter een van de tafeltjes zitten om het dossier bij te werken. Ze had een paar regels geschreven toen ze opkeek en zag hoe dr. Hayes in de deuropening naar haar stond te kijken. Ze schreef gewoon verder.

‘Lana, ik wilde je bedanken dat je vandaag gekomen bent. De hele stemming keerde ten positieve toen jij er was’, zei hij.

Lana keek niet van haar werk op. ‘Ik heb hen alleen maar even opgescherpt’, zei ze met een lage stem.

‘En je hebt structuur in de rij wachtenden gebracht. En je hebt alles klaargezet. En je raakte niet overstuur toen meneer Iglo aan je bureau stond te fulmineren’, voegde hij eraan toe. Lana zei niets en bleef door schrijven. ‘Hoe dan ook, nogmaals bedankt’, zei hij en liep weer naar de volgende behandelkamer. Lana zuchtte. Ik wil zijn bedankjes helemaal niet, dacht ze. Ze las haar aantekeningen nog een keer door en hield het toen voor gezien. ‘Ze had in het dossier van een jonge vrouw geschreven, ‘patiënt laat blijken dat zij de bijwerkingen van de medicijnen begrepen heeft en graag gedaan’

Steven liep langzaam over de rand van het trottoir, en liet zijn blijk af en toe over het onkruid glijden dat omhoog kwam tussen de tegels. Mensen haastten zich in beide richtingen langs hem heen – het was lunchtijd. Het geluid van het verkeer was oorverdovend, maar het viel hem al bijna niet meer op, hij was zijn hele leven al gewend aan dit lawaai. Iemand botste tegen hem aan, waardoor hij van de stoep in de goot moest stappen, waar hij bijna overreden werd door een aanstormende auto, hij voelde de zijspiegel tegen zijn arm tikken. Plotseling voelde hij de drang verder de straat op te stappen, gewoon een klein stapje en het zou allemaal afgelopen zijn. Maar het gezonde verstand overheerste en hij dwong zichzelf weer terug te stappen op de stoep. Nog niet. Hij was nog niet zeker genoeg. Hij ging in een portiek tegenover de grote glazen toegangsdeuren van de kliniek staan en pauzeerde even. Hij kon zijn hart tekeer horen gaan ondanks de kakofonie van geluid om zich heen, het ging als een bezetene tegen zijn trommelvliezen tekeer.

Vandaag was hij er achter gekomen. Hij was hier een paar dagen geleden naar binnengestapt en was een nummer geworden. Nummer 37495. Het was er allemaal heel klinisch en onpersoonlijk aan toe gegaan. Trek een nummertje, neem plaats en wacht, ga naar een klein en strak gemeubileerd kamertje, neem plaats en wacht nogmaals. Uiteindelijk verscheen een verpleegkundige met een gemaakte tandpasta-glimlach in een oogverblindend en strak gestreken uniform. Haar blik stond dof. Snel en professioneel nam ze bloed bij hem af. Hij keek toe hoe de buisjes zich vulden. Vervolgens werd er onverschillig een pleister geplakt. Daarna kwam het moeilijkste: naar huis gaan om daar de drie langste dagen van zijn leven door te brengen, hij kon niet meer helder nadenken, niet meer eten en slapen.

En toch stelde hij op de derde dag zijn terugkeer in de realiteit uit. Je weet dat wat niet weet, niet deert. Dat had zijn moeder altijd gezegd. Dat was haar standaardantwoord op bijna alles wat hij gevraagd had. Maar hij was nooit opgehouden met het stellen van vragen, zijn scherpe geest en intelligentie zorgden dat hij al snel de grenzen van zijn omgeving ontgroeide. Tot nu toe. Wilde hij dit werkelijk weten? Was het  niet beter onwetend te blijven van het antwoord op de meest belangrijke vraag in zijn korte leven?

Laat in de middag hing hij rond bij de ingang van de kliniek en had nog steeds niet besloten. Toen een grote vrachtwagen van de vuilophaaldienst met een penetrante geur voorbij reed, verstijfde hij zichtbaar, hield zijn adem in en duwde de grote glazen deur open. De deur viel achter hem dicht en dempte de geluiden van de stad. Hij schuifelde naar de balie en overhandigde een geel strookje papier aan de jongedame van de receptie. Nummer 37495 typte ze in de computer. Hij liep naar de verste hoek van de hal en ging daar zitten wachten. Hij bestudeerde het vervagende diagonale patroon van het linoleum op de vloer en deed zijn best niet naar de andere wachtende patiënten te kijken.

Hij vroeg zich af hoe velen al voor hem op dezelfde stoel gezeten hadden piekeren over hun lot. Na een eeuwigheid wachten werd zijn nummer geroepen en werd hij naar een ander klein kamertje gedirigeerd. Hij ging aan een klein tafeltje zitten en wachtte. Enkele ogenblikken later kwam er echter al een verpleegster binnenstappen en hij sprong een beetje paniekerig overeind. Het ging gebeuren! Nog niet, hij was er nog niet klaar voor. Steven keek omhoog en veegde zijn bezwete handen af aan zijn spijkerbroek. De zuster had lang blond haar, dat in een vlecht op haar rug hing, en waar her en der pieken haar uithingen. Ze was mooi – ze leek op een engel – ze zou hem vast geen slecht nieuws brengen. Hij voelde de hoop in zich groeien. Ze droeg een standaard witte laboratoriumjas over een groene sweater die perfect bij haar ogen paste. Hij keek gelaten toe hoe ze ging zitten en een papieren dossier op tafel  legde – er zaten heel veel papieren in het dossier. Ze zat tegenover hem en toen hun blikken elkaar ontmoetten, zag hij het antwoord in haar emerald groene ogen.

Stevens hart sloeg in zijn keel en hij kon niet slikken. Zijn handen trilden verschrikkelijk en het zweet liep van zijn gezicht alsof hij net een marathon had gelopen. Hij vroeg zich af of hij wel genoeg deodorant had opgedaan. Alsof dat er nog iets toe deed. Verdomme! Verdomme nog aan toe, deze verdomde stad, deze stupide kliniek, dit lamlendige dossier, dit armetierige leven waar hij nooit om gevraagd had en net op het moment dat alles beter leek te worden, zou deze smerige ziekte alles weer teniet doen. Terwijl hij apathisch naar de verpleegster staarde, besefte Steven zich opeens dat ze iets tegen hem gezegd had. Ze had iets gezegd in de trant van hoe belangrijk het was dat er afspraken gemaakt werden, zodat hij behandeld kon worden. Hij kon haar echter niet goed horen, het gebonk in zijn oren was keihard.

Ze wees naar iets wat in de papieren stond. Hij keek ernaar, maar de woorden liepen in elkaar over tot betekenisloze zwarte vlekken. Hij probeerde zich te concentreren, maar hij voelde druk op zijn borst en zijn ademhaling was oppervlakkig. De muren in het kamertje leken op hem af te komen. Hij sprong plotseling op, griste de papieren van de tafel en strompelde de kamer uit. Door de hal, door de wachtkamer, langs de zwijgende wachtenden, door de glazen deuren de straat op. Hij rende langs de mannen in driedelig pak, vrouwen met tikkende hakken, oudere mannen die tegen de muren van de gebouwen leunden en honden die bij lantaarnpalen hun achterpoten optilden. Niemand keurde hem een blik waardig.

Lana spoot met een injectiespuit zes milliliter steriel water in een ampul en begon deze te schudden. Ze sloot het ademhalingsapparaat aan en zette deze op de tafel. Normaal gesproken gaf ze geen ademhalingsbehandelingen,maar de ademhalingstherapeut was er nog niet.

‘Oh, God, niet die onzin nog eens…’ Lana keek in de richting waar de stem vandaan kwam en zag dat een jonge vrouw naar haar stond te kijken. Ze stond in de deuropening van de behandelkamer en had haar armen over elkaar voor haar borst. Vuurrode lippenstift en zware mascara knalden tussen lokken haar die haar gezicht gedeeltelijk bedekten; de rest van haar haren waren afgeschoren. Ze droeg alleen een versleten spijkerjack op een spijkerbroek en toen ze zich een beetje omdraaide, kon Lana zien dat bijna haar hele linkerborst zichtbaar was. Lana keek naar haar gezicht en deed haar best niet op de exhibitie te reageren.

‘Gena?’

’Dat ben ik’.

‘Heb je al eens eerder een stoombad gehad?’, vroeg Lana terwijl ze aan tafel ging zitten.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Gena hief haar ogen ten hemel. ‘Ik ben niet van plan die dieseldampen in te gaan ademen. Geef me liever een pil of iets in die trant’.  Op Lana’s uitnodiging kwam het meisje langzaam aanslenteren en ging aan de tafel zitten.

‘In je dossier staat dat je bijwerkingen had van de orale medicatie. De nevel zal je longen net zo goed beschermen tegen het type longontsteking waar je dood aan kunt gaan’ Lana keek haar in het oog dat zichtbaar was.

“Pneumocystis carinii’ zei het meisje tot verbazing van Lana. ‘Ja, ik ken alle moeilijke woorden. Maar er moet toch iets anders zijn wat ook helpt. Ik neem dat ding niet in mijn mond’ Ze sloeg met de achterkant van haar hand tegen het mondstuk van de vernevelaar waardoor deze over de tafel vloog. Lana kon hem nog net op tijd pakken en voorkomen dat ie van de tafel viel.

‘Is het dan zo erg?’, vroeg Lana empatisch terwijl ze het mondstuk weer op zijn plaats deed.

‘Het is verschrikkelijk. Alsof je in een auto zit vol met uitlaatgassen, maar dan erger’.

Lana vroeg zich op dat moment af waarom het meisje in een auto vol uitlaatgassen gezeten had. ‘Ik ga ervan uit dat je weet waarover je het hebt’, antwoordde ze voorzichtig, ‘maar het alternatief is nog veel erger’.

‘Oh ja? Ben jij al eens doodgegaan dan? Hoe kun je dat nou weten?’Gena boog zich naar voren over de tafel in de richting van Lana. Ze kneep haar ogen samen en verhief haar stem. ‘Jij hoeft die rotzooi niet in te ademen. Jij hoeft er niet in te stikken. Hoe weet je het dan?’ Ze sloeg met haar vuist op tafel.

Lana knipperde niet met haar ogen. Ze liet het mondstuk door haar hand rollen terwijl ze toekeek hoe Gena zich achterover in de stoel liet vallen. Lana probeerde te bedenken hoe de andere verpleegkundigen hier mee om zouden gaan. Ze zouden tegen het meisje zeggen dat als ze geen behandeling wilde, ze het zelf maar moest weten en dat ze dan wel kon gaan. Niemand die haar dwong haar eigen leven te redden, verdorie nog aan toe. Maar Lana verbrak het oogcontact niet, tastte naast zich en haalde de schakelaar over, waardoor er stoom uit het plastic mondstuk tevoorschijn kwam. Ze deed haar mond erom heen en haalde diep adem. Ze hield haar adem een halve minuut in en ademde vervolgens langzaam uit. Bijna onmiddellijk voelde ze een brandend gevoel in haar keel. Tranen schoten in haar ogen.

De mondhoeken van Gena trilden. Toen Lana voor een tweede keer diep adem haalde begon het meisje te glimlachen. Lana probeerde haar adem in te houden, maar moest lachen, en barstte in hoesten uit toen ze samen moesten lachen.

Naar ademhappend zei Lana, ‘Ik…begrijp…wat je….bedoeld!’ Even later was ze in staat om weer goed adem te halen en bevestigde een nieuw mondstuk op de verstuiver.

‘Zo moet je het doen’ Gena pakte het op en begon te inhaleren. Ze hield met een vies gezicht haar adem een poosje in en ademde vervolgens uit. ‘Ik durf te wedden dat je nog nooit gerookt hebt’, grijnsde ze.

Lana schudde haar hoofd, glimlachte en stond op. ‘Goed, ik kan beter even de kamer uitgaan. Ons beleid is: geen onnodige blootstelling’. Lana kon het niet helpen haar blik in het jasje van het meisje te laten glijden. Gena lachte opnieuw en maakte een wegwuivende beweging terwijl ze met de behandeling doorging.

Lana deed de deur zachtjes dicht. Ze draaide zich om en liep de hal door en botste bijna recht tegen de nieuwe medisch directeur Adam Hayes aan, die vlak achter de deur stond met een woeste uitdrukking op zijn gezicht.

‘Juffrouw Taylor, kan ik je even onder vier ogen spreken’, vroeg hij haar met een kalme en lage stem. Hij draaide zich zonder een antwoord af te wachten om en liep in de richting van zijn kantoor. Lana wachtte even. Ze was zich ervan bewust dat veel leden van de staf zich op strategische punten in de hal bevonden en het gebeuren van daarnet hadden gadegeslagen. Ze rechtte haar rug en probeerde zo nonchalant mogelijk door de hal te lopen. Ze hield even in bij de deur van de toiletten en aarzelde. Wat kan het schelen, dacht ze, hij wacht maar even. Ze ging naar binnen en deed de deur achter zich dicht waardoor ze niet meer zichtbaar was voor alle priemende ogen. Een blik in de spiegel liet zien dat ze vuurrode wangen had, of dit van schaamte kwam of omdat ze daarnet bijna gestikt was, wist ze niet.

Alle behandelkamers hadden ramen, dus dr. Hayes moet gezien hebben hoe ze aan de medicatieverstuiver gelurkt had, dacht Lana. Ze waste zorgvuldig haar handen en concentreerde zich zolang op het boenen dat haar hartritme tot rust kwam en haar ademhaling weer normaal werd. Ze had tot nu toe slechts een keer een kort onderhoud met dr. Hayes gehad, maar dit was genoeg geweest om een eerste indruk van zijn karakter te krijgen. Sterk, besluitvaardig en gewend om het op zijn manier te doen, karakteriseerden hem het beste. Hij was aan de andere kant bijzonder knap, met donker haar en groene ogen, net als zijzelf, maar dan wat lichter. Het viel haar op dat er pieken haar uit haar vlecht staken. Ze probeerde ze terug te stoppen, toen ze daar ineens mee ophield. Hij was het type man dat zij gewoonlijk meed als de ziekte. Ze wilde er helemaal niet aantrekkelijk uitzien. Ze veegde haar lippenstift af met een papieren handdoekje en ging op weg naar het bureau van de medisch directeur.

Toen ze de deur opendeed, zag ze dr. Hayes achter zijn bureau zitten. Hij voerde geanimeerd een telefoongesprek. Hij leek niet langer geïrriteerd, dacht ze toen ze hem vol geestdrift over een golftoernooi hoorde praten.

De dokter keek op en maakte een handbeweging in de richting van een stoel aan de andere kant van het bureau. Lana ging zitten en keek de kamer rond terwijl hij verder ging met zijn telefoongesprek. Hij was er nog maar twee dagen en het meeste personeel was nog niet eens aan hem voorgesteld en toch was hij er al in geslaagd de kamer van een persoonlijk tintje te voorzien. Grote groene planten stonden aan weerszijden van de ramen opgesteld die een blik gunden op de binnentuin. Het effect hiervan was dat het net leek of binnentuin en kantoor in elkaar overliepen. Zijn grote bureau was netjes en zag er onberispelijk uit. Het blad was gefineerd met walnotenhout. Er hingen verschillende ingelijste diploma’s aan de muur boven een leren bank. Een Monet reproductie maakte het beeld van dure luxe compleet.

Lana had het gevoel dat hij haar met opzet liet wachten en doorging met zijn telefoongesprek alsof ze er niet was. Ze leunde achterover in het zachte leer van de stoel en keek naar de vogels die in de binnentuin in de grond pikten. Toen klikte de hoorn op het toestel en draaide ze zich om in de richting van de dokter. Hij ging rechtop zitten en vouwde zijn handen samen voor zich op het bureau.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Doe de deur dicht, alsjeblieft’, zei hij met een kalme maar strenge stem. Lana kwam gracieus overeind en zwaaide de deur dicht. Ze ging weer zitten en deed haar armen over elkaar.

‘Juffrouw Taylor, zou u mij willen vertellen wat het beleid is van dit bedrijf ten aanzien van nevelbehandelingen?’ Hij keek haar verwachtingsvol aan.

Lana keek hem aan en antwoordde, ‘De ademhalingstherapeut voert ze gewoonlijk uit. De verpleegkundige op therapeut wordt geacht de oplossing klaar te maken en moet de patiënt instructies geven hoe hij het moet gebruiken en wijst hem op de eventuele bijwerkingen en draagt een beschermend mondkapje en overtuigt zich ervan dat de patiënt de juiste methodiek toepast. Daarna verlaat de verpleegkundige of therapeut de kamer, om vervolgens af en toe te controleren of de behandeling al afgerond is en of er geen bijwerkingen optreden.

Dr. Hayes fronste zijn wenkbrauwen. ‘En vertel me dan nu maar eens hoe je dit beleid hebt toegepast’.

Lana ging meer rechtop zitten en leunde een beetje voorover over het bureau. ‘Ik heb de gang van zaken op de behoefte van de patiënt aangepast’, verklaarde ze eenvoudig. Ze kon uit zijn gezichtsuitdrukking niets wijs worden.

‘De patiënt had behandeling nodig. U niet’. De stem van dr. Hayes klonk nog steeds diep en kalm, maar klonk nu ook wat kortaf. ‘U hebt roekeloos een antibioticum geïnhaleerd zonder er aan te denken om de gebruikelijke voorzorgsmaatregelen te nemen of stil te staan bij de mogelijke bijwerkingen die zouden kunnen optreden.

‘Dat is niet waar!”, sprak Lana tegen. Dr. Hayes trok een wenkbrauw op maar liet haar uitspreken. ‘Ik heb direct al bij de bijwerkingen stil gestaan, maar ik dacht dat geen van allen erg serieus waren. Misselijkheid, overgeven, diarree, vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn, hoesten…’ Lana pauzeerde even en dacht diep na. ‘En deze treden gewoonlijk op bij een volledige behandeling van drie kwartier, niet bij twee kleine pufjes’. Ze voelde hoe haar hartslag omhoog ging en deed haar best om haar boosheid te beheersen.

‘Heb je wel eens aan een klaplong gedacht of aan een ademhalingshock?’ Hij pauzeerde even om de impact van zijn woorden tot haar door te laten dringen.

‘Hè, verdorie nog aan toe’, gaf Lana uiting aan haar boosheid. ‘Bepaalde risico’s horen bij het vak. Ik rijd iedere dag drie kwartier door een druk verkeer naar het centrum om met AIDS patiënten te werken. Vindt u uw eigen bezorgdheid niet een beetje ironisch?’Ze keek hem aan en zag verschillende emoties op zijn gezicht verschijnen. Ze voelde zich opeens duizelig worden. Verdomme, ze had haar humeur niet moeten verliezen, ze kon deze stress eigenlijk helemaal niet gebruiken.

Dr. Hayes zuchtte diep. ‘Juffrouw Taylor, ik merk op dat u in dit geval de verantwoordelijkheid voor uw handelen niet neemt. Ik hoopte dat u in staat zou zijn te begrijpen dat er grote problemen ontstaan wanneer personeel maar op eigen houtje het beleid aan hun laars lappen. Het spijt me, maar ik kan niet….’, hij maakte zijn zin niet af toen hij zag dat Lana bleek werd in haar gezicht. ‘Gaat het?’

Ze sprong plotseling op, sloeg haar handen voor haar gezicht, draaide zich om en rende de hal door naar de toiletten. Ze kon maar amper de wasbak bereiken, toen ze overvallen werd door golven van misselijkheid.

Lana voelde zich weer een stuk beter nadat Elaine, haar beste vriendin en college een kop hete thee voor haar gemaakt had in de personeelspost. Lana zat aan tafel en was druk met het nodige papierwerk in de weer. Ze had moeite zich te concentreren; want ze was er van overtuigd dat dr. Hayes haar de mantel nog zou uitvegen voordat ze naar huis ging. Het was vandaag haar dag niet. Het was al begonnen met de jongeman die voor zijn testuitslagen gekomen was. Het was altijd vervelend om te moeten zeggen dat iemand HIV geïnfecteerd was. Een indirect doodvonnis. Iedereen wist dat je er niet van kon genezen. Elaine had haar al vaak gezegd dat ze te veel begaan was met het lot van de patiënten. Je moest er meer afstand van nemen, ze niet te dicht bij je laten komen. Maar Lana kon haar gevoelens niet uitschakelen.

Elaine kwam binnen en gaf haar een memo die op geel papier gedrukt was. Het was gericht aan het voltallige personeel en kondigde een bijeenkomst aan met de nieuwe geneesheer directeur die aan het einde van de dag gehouden zou worden. Elaine keek toe hoe Lana het door las. Langzaam verkreukelde Lana het tot een prop en gooide het in de papiermand die aan de andere kant van de kamer stond.  Op het zelfde moment liep dr. Hayes langs. Hij zag de gele prop voorbij vliegen, hield zijn pas in en keek in de papierbak terwijl hij ‘mooie worp’ mompelde om vervolgens zijn weg te vervolgen.

Lana staarde vol ongeloof naar zijn rug toen hij wegliep en hoorde vervolgens Elaine giechelen. Ze keek haar vol afschuw aan. ‘Ik dacht dat je mijn vriendin was’, klaagde ze, ‘Dit is de tweede keer vandaag dat hij ziet dat ik dom bezig ben. Je mag me wel eens wat meer steunen’.

Elaine legde een hand op de schouder van Lana. ‘Het spijt me Lana. Je bedoeling is goed, maar het moment waarop niet’. Ze grinnikte. ‘Zit er niet over in, binnen de kortste keren ben je weer helemaal jezelf’.

Met een zucht hield Lana haar handen voor haar gezicht. ‘Ik moet nu nodig weer aan het werk voor mijn volgende escapade’, Ze pakte haar pen. ‘Bedankt dat je Gina’s behandeling over hebt genomen, Elli. Ging het goed met haar?’

‘Ja’, ze hield haar mond verder en dr. Hayes schreef een paar recepten uit. Elaine liep naar de deur.

‘Goed. Maar ik wel heel graag nog een keer met haar praten. Ik hoop dat ze een nieuwe afspraak gemaakt heeft’. Lana schreef wat op de kaart die voor haar lag en Elaine vertrok om de volgende patiënt te zien.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zat helemaal opgekruld in haar fauteuil naar het acht uur journaal te kijken. Er had vandaag een overval plaatsgevonden op een benzinestation een paar straten van de kliniek waar ze werkte vandaan. Het was een gevaarlijke plek om te werken, dacht ze, maar ze kon de ervaring goed gebruiken en de patiënten hadden personeel nodig dat ze goed behandelde. Ze hadden het over het algemeen toch al niet getroffen in het leven. Het ging niet alleen om de gevolgen van hun ziekte, maar ook om de angst en de weerzin waarmee ze tegemoet getreden werden door mensen die ofwel onwetend ofwel bevooroordeeld in de materie stonden. Toen ze nog in het ziekenhuis werkte had ze meegemaakt dat verpleegkundigen niet bij AIDS patiënten in dezelfde ruimte wilden verblijven. Ze heeft eens een arts horen zeggen dat hij gekregen heeft waar hij om gevraagd heeft en dat hij het allemaal aan zichzelf te danken heeft. Ze heeft verpleegkundigen horen roddelen dat een patiënt een junkie was of homofiel of gewoon seksverslaafd.

Iedereen, behalve de zuigelingen werden er door het personeel als oud vuil behandeld. Hier in de kliniek ging dat echter een stuk beter. Het totale personeel werkte er omdat ze er zelf voor gekozen hadden en ze behandelden de patiënten met zorg. Maar ondanks dat sloofden ze zich maar zelden uit voor hen die niet mee wilden werken.

Lana dacht terug aan de bijeenkomst van die middag. Dr. Hayes had zichzelf voorgesteld, had iets over zijn achtergronden verteld en had een erg inspirerende toespraak gehouden over hoe hij wilde dat de patiënten behandeld werden. Het was duidelijk dat hij òf een verdomd goed toneelspeler was òf dat hij oprecht begaan was met de doelgroep. Lana had haar mening over hem bijgesteld en had een groeiend respect gekregen voor zijn ideeën. De bijeenkomst had niet zo lang geduurd en Lana was de eerste geweest die de kantine uitgelopen was. Ze haastte zich naar haar kluisje om haar spullen te halen en ging vervolgens naar haar auto, nu het nog redelijk veilig was.

Lana en Elaine hadden net de deur van achteruitgang geopend toen ze dr. Hayes Lana hoorden roepen. Ze liep met tegenzin terug naar de hal. Hij keek haar even aan en liet haar vervolgens weten dat hoewel hij haar gedrag eerder die middag afkeurde, hij bereid was het door de vingers te zien als ze in de toekomst blijk zou geven zich achter het beleid van de instelling te scharen. Lana kreeg bijna het gevoel dat hij verwachtte dat zij zich dankbaar aan zijn voeten zou werpen. In plaats daarvan mompelde ze ‘bedankt’, en maakte zich uit de voeten. Elaine stond nog bij de achteruitgang op haar te wachten – ze hadden zich lang geleden voorgenomen nooit alleen over de parkeerplaats te lopen.

Lana werd in haar gedachten gestoord doordat haar telefoon ging. Het was Ronald Martin, een vertegenwoordiger in medische apparatuur waarmee ze in de afgelopen maanden regelmatig uitgegaan was.

‘Heb je vanavond wat te doen?’, vroeg hij. Ze luisterde graag naar zijn stem, die vol was en een prettige klank had. Ronald zong zelfs af en toe in een muziektrio in de plaatselijke cafés. Lana ging dan graag met ze mee.

‘Hoezo meneer Martin’, plaagde ze met een Haags accent. ‘Het lijkt erop alsof u probeert me te versieren’.

‘Tja, Lana, om eerlijk te zijn, dat is wel de opzet’. Ronald grinnikte.

‘Oh, maar dan moet u dat eerst aan mijn vader vragen, hoor. Hij is heel beschermend, hoor’.

‘Is dat zo’, speelde Ronald het spelletje mee. ‘Maak je maar geen zorgen, liefje. Ik haal hem wel over zodat hij je met me mee laat gaan’.

‘Dan ken jij m’n vader nog niet’, draalde Lana. ‘Hij heeft nog nooit iemand toestemming gegeven me mee uit te nemen. Waarom denk je dat het jou wel zou lukken?’

‘Tja, mijn goede voorkomen en goede manieren zouden daarbij kunnen helpen’, verklaarde Ronald. ‘En als dat niet helpt, dan zal ik mijn allermooiste glimlach voor hem opzetten’.

Lana giechelde. ‘Denk dat hij daar intrapt, Ronnie’. Ze liet het accent varen en vroeg hem hoe zijn dag was verlopen. Vervolgens vertelde ze hem alles over de nieuwe directeur van de kliniek en over haar belevenissen van die dag, inclusief haar misstappen. Ron kon er echter de lol niet van inzien.

‘Klinkt alsof hij weet waar hij mee bezig is’, lachte hij.

‘Dat weet hij denk ik ook wel, maar ik snap niet waarom hij alles zo precies volgens het boekje wil doen. Je zou zeggen dat hij genoeg ervaring heeft om te weten dat de praktijk altijd weerbarstiger is’.

‘Nou ja, het zal allemaal wel goed komen, denk ik. En, wat zeg je van morgenavond?’

‘Je kunt me om een uur of acht wel oppikken. Wat gaan we eigenlijk doen?’

‘We gaan alleen maar even uit eten. Ik moet zaterdag al weer vroeg op’.

‘Ik vind het best. Tot dan’.

‘Welterusten. Lana’. Ron hing op. Lana ging die avond vroeg naar bed en droomde dat Ron en zij in het park aan het vrijen waren en dat dr. Hayes hen betrapte en hen naar huis, naar hun ouders, escorteerde.