Toen Lana een paar uur later weer wakker werd, had ze een barstende pijn in haar hoofd en voelde zich misselijk. Omdat ze dacht dat dit door de kater kwam, liep ze naar de keuken en at een cracker met kaas en nam twee paracetemol tabletten in met behulp van een glas water. Vervolgens herinnerde ze zich dat ze informatie over de Indivanir nog moest lezen. Met een diepe zucht ging ze op zoek naar de papieren. Ze vond ze op het nachtkastje en ging op het bed zitten om ze door te nemen. Al snel zag ze tot haar opluchting dat het gebruik van paracetemol bij Indivanir niet gecontraïndiceerd was.

De hoofdpijn hield aan en ze liep naar de woonkamer om een poosje voor de televisie te hangen. Het was maar goed dat het zaterdag was en dat ze niet hoefde te werken, dacht ze. Gelukkig was ze gezegend met een uitstekende gezondheid en had tot gister nooit een dag van haar werk hoeven te verzuimen. En dat ook alleen maar omdat Adam daar op gestaan had.

Het rode lichtje op haar antwoordapparaat knipperde – ze drukte op het knopje op de berichten af te luisteren. Er stond er één op. Elaine had gistermiddag om vier uur gebeld om te laten weten dat ze niet in staat was om langs te komen, omdat de ouders van Peter hen uitgenodigd hadden om te komen eten. Lana slaakte een zucht van verlichting dat ze Elaine gister in ieder geval niet voor niets had laten komen.

Nadat ze een poosje naar de televisie gekeken had, realiseerde Lana zich opeens dat haar hoofdpijn verdwenen was en dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Het was zelfs zo dat ze nog wel een poosje naar de sportschool wilde gaan. Toen ze bezig was haar kleren aan te doen bedacht ze zich dat ze geen auto had. Deze stond nog bij Stumpy en Helen thuis, waar dat ook mocht zijn. Ze zocht het nummer van de bar op in het internet telefoonboek, maar toen ze belde kreeg ze slechts een antwoordapparaat – ze gingen om twaalf uur open en het was pas even na achten. Lana gromde gefrustreerd, kleedde zich verder aan en ging naar buiten om haar oefeningen op het grasveld te doen. Het duurde niet lang of meneer Walters kwam aanlopen.

‘Voel je je weer goed”, vroeg hij met luide stem.

‘Het gaat prima, dank je’, glimlachte ze terwijl ze doorging met haar rekoefeningen.

‘Ik denk dat je vriendje wel even naar je omgekeken heeft, huh?’

In plaats van zich af te vragen wat hij daarmee bedoelde, liet ze hem de diamanten ring zien, in de hoop dat dat het onderwerp zou veranderen. ‘Hij is nu mijn verloofde!’ Het werkte. Hij glom van plezier, feliciteerde haar en vertrok, zonder twijfel om het aan iedereen die het horen wilde te vertellen.

Een uur later ging Lana terug naar huis en belde haar ouders om hen te vertellen dat ze zich verloofd had, maar zweeg over het gebeuren met de injectienaald. Ze waren dolblij en stonden erop dat Lana aanstaande zondag met haar nieuwe verloofde zou komen eten. Lana liet hen weten dat ze dit eerst met Adam zou moeten overleggen. Nadat ze opgehangen had vroeg ze zich af hoe de familie van Adam op het nieuws zou reageren. Ze wist natuurlijk wel hoe Anna erover dacht, maar wat zouden zijn ouders er van denken? Zouden ze haar met open armen verwelkomen of zich net zo als Anna opstellen? Lana realiseerde zich dat ze eigenlijk heel weinig wist van de man met wie ze zich verloofd had. Ze wilde meer, wilde alles over hem weten. Zou hij op huwelijkse voorwaarden willen trouwen? Wanneer zouden ze het over de financiën gaan hebben? Het was misschien niet zo verstandig om zich zo hals over de kop in een verloving te storten. Voor zover Adam wist zou ze best hele grote schulden kunnen hebben. Dat was niet zo, maar dat wist hij niet. Lana schudde haar hoofd en ging voorzichtig achter de computer zitten en begon de forumberichtjes door te nemen.

Om een uur of elf begon ze zich rusteloos en verveeld te voelen omdat ze geen vervoer had. Ze ging uitgebreid in bad, het hete water was een weldaad voor haar spieren. Deze ruime badkamer, met gescheiden douche en bad en twee wastafels was een andere reden waarom ze deze flat gehuurd had. Plotseling voelde ze een soort heimwee opkomen. Adam wilde vast dat ze bij hem in zou trekken nadat ze getrouwd waren. Ze zou het hier echt gaan missen, zelfs meneer Walters. Iedere keer dat ze naar de commode keek dan werd ze aan de vorige avond herinnerd; de aanblik van de vloertegels van dichtbij terwijl Adam haar een pak slaag gaf. Ze wilde het het liefst vergeten.

Er waren zoveel dingen gebeurd in de afgelopen week! Van het hebben van seks tot verschillende keren krijgen van een pak op haar blote bips, tot Steven die bijna doodging, tot het blootgesteld worden aan het AIDS virus en haar verloving. Lana kon het bijna niet bevatten en merkte dat ze wenste dat dingen weer waren wat ze voor dat ze Adam ontmoet had, waren. Haar leven was toen ordelijk en voorspelbaar. Afgezien van één van haar eigen impulsieve ingevingen, was het leven rustig en sereen. Nu was alles een chaos, ze wist helemaal niet meer waar ze aan toe was.

Op dat moment ging de bel van de voordeur. Lana sprong het bad uit, deed haar ochtendjas aan, schoot in haar pantoffels en haastte zich om open te doen. Toen ze door het gaatje in de deur keek, zag ze dat het Elaine was.

‘Hou zou je het vinden als we met zijn vieren tegelijkertijd gingen trouwen?’, vroeg haar vriendin toen ze de deur opendeed?

Lana grinnikte. ‘Nee, ik wil liever twee keer een feestje bouwen’.

‘Ik heb chips meegenomen en een paar dvd’s’, zei Elaine en toonde een paar dvd’s over trouwen.

Lana kreunde en verexcuseerde zichzelf om een spijkerbroek en een warme trui aan te trekken. De twee meiden praatten vervolgens urenlang over trouwplannen en verloofdes. Peter en Elaine kenden elkaar door en door omdat ze al jarenlang met elkaar gingen. Dit maakte Lana onzeker over de vraag of Adam en zij wel bij elkaar pasten, ondanks dat Elaine haar gerust probeerde te stellen.

Toen kwam bij Elaine het hoge woord er uit. ‘Peter wil niet dat ik blijf werken nadat we getrouwd zijn’.

Zou Elaine straks geen collega meer van haar zijn? Elaine die al zo lang met haar samenwerkte? ‘Houdt dat in dat je ontslag neemt? Of blijf je toch gewoon werken?’

Elaine keek haar aan alsof ze water zag branden. ‘Natuurlijk neem ik dan ontslag. Waarom zou ik dingen doen die Peter niet ziet zitten?’

‘Wat wil je zelf?’

‘Tja, ik houd van mijn werk, maar ik houd nog veel meer van Peter’.

‘Waarom wil hij dat je ophoudt met werken?’

‘Je kent Peter toch. Hij is nu eenmaal ouderwets. Hij wil gewoon dat ik thuisben en voor hem zorg als hij na een dag van hard werken thuiskomt, voor het gezin zorg…’

‘Elaine, we leven niet meer in de vijftiger jaren’.

‘Wil Adam dan dat je gewoon blijft werken?’

‘Dat weet ik niet’, riep Lana en sprong om en begon door de kamer te ijsberen. ‘Ik weet überhaupt niet wat hij wil! Ik weet eigenlijk helemaal niets van hem! Maar als hij zou willen dat ik op zou houden met werken, dan denk ik niet dat ik dat op zou kunnen brengen’.

‘Waarom niet? Ik heb er wel zin in om iedere ochtend uit te kunnen slapen en gewoon dingen te doen waar ik zin in heb’.

Nu was het de beurt aan Lana om Elaine aan te staren. ‘En het huishouden dan? Boodschappen doen? Koken? Wassen?’

‘Peter heeft nu ook al een huishoudster. Hij zegt dat we die aanhouden nadat we getrouwd zijn’.

Lana ging weer zitten. ‘Zo heb ik het eigenlijk nooit bekeken. Nooit meer in het holst van de nacht op hoeven staan, nooit meer van de wekker wakker worden? Hee, ik denk dat ik ook maar ophoud met werken, we kunnen dan mooi samen leuke dingen doen en iedere middag ergens gaan lunchen…he, wat zeg ik nu? Ik stop helemaal niet met werken. Ik heb een hartstikke leuke baan!’

Elaine lachte. ‘Ik denk dat jij en Adam eens een goed gesprek moeten hebben met zijn tweeën’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Daar was Lana het roerend mee eens. ‘Maar ik heb geen idee wanneer. Zijn zuster is momenteel op bezoek, morgen worden we bij mijn ouders verwacht, en…’ De telefoon ging en Lana sprong overeind om deze op te nemen.

‘Hee, ouwe zuiplap! Ik heb je auto hier nog staan’, klonk de diepe basstem van Stumpy.

‘Bij de bar?’, vroeg Lana.

‘Ja, heb je vervoer om hier naar toe te kunnen komen?’

‘Ja. Bedankt!’ Lana hing op en vertelde Elaine over haar escapades van de vorige dag. Ze deden beiden hun jas aan en liepen naar Elaine’s auto. Elaine zette Lana bij de bar af, want ze had later op de middag nog een afspraak bij een cateraar. Lana ging rechtstreeks terug naar huis en ging op de bank zitten lezen. Ze verveelde zich niet meer en wilde van iedere minuut genieten dat ze alleen was in haar luxe appartement, want dit zou binnenkort wel eens kunnen veranderen. Toen ze haar appartement eens met een tevreden blik rondkeek, zag ze dat het rode lichtje op haar antwoordapparaat weer stond te knipperen.

‘Lana, het is even met Adam. Vergeet om twee uur niet om je medicijnen in te nemen. Anna is vanmorgen met de smoor in op het vliegtuig gestapt, maar dat is ons probleem niet. Na het werk kom ik bij je langs. Dan kunnen we je auto even oppikken, waar je hem hebt laten staan. Ik houd van je’.

‘Om het bericht te bewaren, toets één, om het bericht te verwijderen, toets twee’, echode het apparaat en Lana drukte op de twee.

Ze zuchtte; ze had het alarm van haar horloge al op twee uur gezet en het was nog maar half twee. Dacht Adam nu werkelijk dat ze zich niet aan het schema zou houden? Dacht hij nu echt dat ze helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel had? Ze kon zich niet langer op haar boek concentreren en liep naar de computer om te kijken of er misschien ook berichtjes over dit onderwerp gepost waren. Toen ze de zoekfunctie gebruikte popte er een advertentie tevoorschijn over gratis overzichten van creditcards. Net toen ze het schermpje wilde sluiten viel haar oog op rode letters die zeiden, ‘Voor voorbeeld overzichten, klik hier’.  Impulsief klikte Lana erop.

Een uur later, printte ze een origineel uitziend overzicht van haar hele krediet geschiedenis uit, compleet met betalingsachterstanden op leningen, hypotheekachterstanden en aanzienlijke schulden. Toen ze de volledig verzonnen gegevens doornam, lachte ze en legde het rapport goed zichtbaar op het aanrecht neer. Adam zou meer krijgen dan hij zou wensen, mijmerde ze.

Met hernieuwde energie ging ze naar de supermarkt om inkopen te doen voor het avondeten. Als ze het maar in huis had, dan zou ze het vast ook gebruiken, bedacht ze en vroeg de slager om een recept voor twee mooie haaskarbonades die ze uitgezocht had. Gewapend met een boodschappenbriefje, dacht ze dat ze het nu misschien wel zelf zou kunnen maken. Het recept klonk vrij simpel.

Adam belde om vijf uur aan en Lana haastte zich de deur open te doen. Toen ze de deur achter hen dichtgedaan had, liet ze zich in zijn armen vallen. Zijn sterke armen om haar heen, voelden heerlijk.

‘Ik heb je gemist’, mompelde hij in haar nek, terwijl hij haar haren streelde.

‘Ik ook’, zei ze en snoof zijn mannelijke geur op. ‘Dank je voor je herinneringstelefoontje, ik heb mijn medicijnen netjes om twee uur ingenomen’.

‘Goed zo, meisje’, hij klopte even op haar bips. Lana voelde zich een gehoorzaam hondje. ‘Ik zie dat je je auto alweer terug hebt’.

‘Ja, en ik heb boodschappen in huis gehaald voor het avondeten!’, zei ze toen hij zijn jas uitdeed. ‘Zal ik vanavond koken?’

De manier waarop Adam haar aankeek, zorgde dat ze in de lach schoot. ‘Wil je dat ik het opeet?’, vroeg hij en duwde haar zachtjes aan de kant en liep in de richting van de keuken.

‘Ik wacht hier wel’, riep Lana en ging op de bank zitten. Na een minuut of vijf van doodse stilte, riep ze, ‘gaat het wel goed daar?’

Adam stapte de woonkamer binnen en hield de uitdraaien van het krediet in zijn hand. Lana sprong op en liep hem tegemoet.

‘Wat moet dit voorstellen?’, vroeg ze en keek vervolgens over zijn schouder. ‘Oh!’, riep ze uit en griste de papieren uit zijn handen. ‘Het spijt me! Dat had ik even op moeten ruimen voor je hier was!

‘’Waarom?’, vroeg hij vriendelijk, maar Lana kon zien hoe de spieren in zijn kaken strak gespannen stonden.

‘Tja…het is nogal beschamend, bovendien is het niet erg interessant. Ik had ze willen vernietigen, maar dat ben ik vergeten nadat ik de boodschappen opgeruimd heb’.

‘Lana…we moeten het eens over de financiën hebben’.

Lana keek naar zijn gezicht dat serieus stond. ‘Oh. Je bedoelt omdat we gaan trouwen?’

‘Ja’.

‘Goed. Ik ben zo terug’. Lana haalde een fles water met citroensmaak uit de koelkast en ging aan de eettafel zitten. ‘Ik ben er klaar voor’, verkondigde ze en keek hoe hij eindelijk de plek in de kamer verliet waar hij eerder tot stilstand gekomen was.

Adam ging tegenover haar zitten en legde zijn beide handen op de tafel voor zich neer. De ‘ik-denk-na-houding’, dacht Lana met een inwendige lach en trok een denkrimpel in haar voorhoofd. Zou hij nu proberen onder de verloving uit te komen?

‘Kijk’, begon Adam, terwijl Lana haar kin in haar handen legde en zich volledig concentreerde op wat hij te zeggen had. ‘Ik zag bij toeval hoe slecht je financiële situatie is. Wat ik voorstel is dat ik al die leningen van je aflos, de achterstallige betalingen doe en je weer op het goede spoor zet. Nadat we getrouwd zijn, zal ik voor de financiële huishouding zorgen’.

Lana zette grote ogen op. ‘Zou je dat voor me willen doen?’

‘Ja, natuurlijk! Ik houd van je. Ik wil dat je gaat ervaren hoe zorgeloos je kunt leven als je financiële situatie op orde is. Maar goed, voor zover ik dat papier gezien heb, kan dat nog wel een paar jaar duren’.

Lana voelde dat haar maag door haar schuldgevoel samen kneep. Ze had gedacht dat hij boos zou worden en zou zijn gaan schreeuwen, waarna zij hem had verteld dat het maar een grapje was. Of dat hij teleurgesteld zou zijn en haar een hele preek gegeven had over hoe slecht het wel niet was als je je rekeningen niet op tijd betaalde en dat ze dan gezegd zou hebben dat het maar een grapje was. Of dat hij gezegd had dat hij alleen nog op huwelijkse voorwaarden zou trouwen, of dat hij helemaal niet meer met haar wilde trouwen. Maar ze had niet verwacht dat hij haar schulden zo onvoorwaardelijk op zich zou nemen. Wat moest ze nu doen?

Ze keek hem aan en zei met een benepen stemmetje, ‘het was maar een grapje’.

Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij leek even in de war. ‘Wat?’

‘Het krediet rapport. Het is niet echt. Het is maar een grapje. Ik dacht dat het leuk zou zijn. Ik had niet verwacht dat je die schulden van me over zou nemen’. Lana keek hem zwijgend aan en haar ogen vulden zich met tranen.

‘Waar is de paddel?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Paddel? Maar Adam…’ stotterde Lana en knipperde een traan weg. ‘Ik had niet verwacht dat je het zo serieus zou nemen! Ik dacht dat je er even naar zou kijken en vervolgens zou ik je vertellen dat het een grapje was en dan zouden we er samen over kunnen lachen!’

Adam stond op en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. ‘Waar is de paddel?’, herhaalde hij.

‘Ik deed het alleen maar omdat jij schijnt te denken dat ik geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel heb!’, legde Lana uit terwijl ze opstond en langzaam bij de tafel vandaan liep. ‘Ik dacht, ik zal hem eens laten zien hoe een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel eruit ziet! En jij hebt je gewoon helemaal niets afgevraagd toen je het papier zag! Je geloofde wat daar allemaal stond! Dacht je nou echt dat ik zo verschrikkelijk dom zou zijn? Dacht je ook echt dat ik zou vergeten mijn medicijnen in te nemen?’ Ze bedacht zich dat ze wel een beetje hysterisch zou overkomen, maar dat kon haar niets schelen. Lana begon rondjes om de tafel te lopen, terwijl hij achter haar aan liep. Zijn ogen waren samengeknepen en zijn lippen vormden een smal streepje.

‘Dat ik niet kan koken betekent helemaal niet dat ik alleen maar impulsieve dingen kan doen en dat ik overal een puinhoop van maak, hoor!’, schreeuwde ze bijna tegen hem. ‘Ik heb best wel een verantwoordelijkheidsgevoel! Jij hoeft niet overal voor te zorgen!’

Adam stopte en keek haar aan terwijl hij haar woorden tot zich door liet dringen. ‘Heb je me niet nodig…waar heb je het eigenlijk over?’

‘Nee!…ik wil alleen niet dat je denkt dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb! Daar gaat het me om!’

‘Ik denk dat ik het begin te begrijpen’, antwoordde hij en liep in de richting van de deur!’

‘Nee! Adam!’, schreeuwde Lana en ze sprintte achter de tafel vandaan om voor hem te gaan staan. ‘Ik heb je nodig! Ik heb je nodig om gezond te blijven! Ik wil dat je me vasthoudt! Ik wil…ik wil dat je van me houdt! Alsjeblieft!’

‘Mooi, ik heb het ook nodig dat je van me houdt, maar ik snap niet waarom je me gewoon niet vertelt hoe je over zaken denkt, in plaats van dat je allemaal neprapportjes laat slingeren om me op het verkeerde been te zetten’.

‘Het spijt me! Ik had er geen bijbedoelingen bij, het leek me gewoon een goede grap! Alsjeblieft Adam, ga alsjeblieft niet weg!’ Lana voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen en ze vroeg zich af hoe het zover had kunnen komen, dat ze hem zou smeken om te blijven. Iets waarvan ze zich altijd voorgenomen had dat ze dat nooit zou doen. Ze had altijd medelijden gehad met vrouwen op de televisie of in de film die dat wel deden.

Adam strekte echter zijn armen naar haar uit en accepteerde haar wederom onvoorwaardelijk. ‘Ik zou echt niet weggegaan zijn. Ik wilde alleen maar dat je zou begrijpen dat je eerst moet nadenken voor je iets doet. Het is niet mijn bedoeling om alles maar van je over te nemen’.

Lana smolt tegen hem aan, en huilde zachtjes terwijl hij over haar rug wreef. ‘Het spijt me Adam. Ik ben al zolang op mezelf, ik weet niet goed hoe ik me in een relatie moet opstellen. Ik heb nooit eerder een echte gehad…’

‘Lana, je hoeft niet te leren hoe je je op moet stellen. Je hoeft alleen maar eerlijk tegen me te zijn. Als je je niet begrepen voelt of ik reageer op de verkeerde manier, vertel dan gewoon de waarheid. Daar kan ik best mee omgaan. Dat beloof ik’.

‘Ga…ga je me nog steeds een pak slaag met de paddel geven?’, snikte ze in zijn overhemd.

‘Nee’.

‘Ben je dan niet langer boos?’

‘Nee. En nu ik er even over nagedacht heb, zou ik alleen maar mijn eigen boosheid op jou afgereageerd hebben als ik je een pak slaag gegeven zou hebben. Dat is niet de manier waarop ik het binnen onze relatie wil. Dus hebben we beiden iets nieuws geleerd. En daar laten we het bij, goed?’

‘OK’.

Adam duwde haar voorzichtig aan de kant. ‘Ik heb honger – heb je er bezwaar tegen als ik kook?’

Met haar allerliefste glimlach, veegde Lana met de achterkant van haar hand haar tranen weg. ‘Mag ik helpen?’

‘Natuurlijk”.

‘Misschien leer ik dan nog wat’.

‘Daar ben ik wel van overtuigd’.

Terwijl Adam de karbonades kruidde, liet hij haar zien hoe je kruiden kon kneuzen omdat hij geen kruidenpers had. Hoewel ze hem het recept gegeven had wat ze bij de vleesafdeling gepakt had, viel het haar op dat hij niet alle ingrediënten die ze gekocht had gebruikte, maar er wel een paar nieuwe aan toevoegde.

‘Hoe weet je nu wat je er allemaal bij moet doen?, vroeg ze toen hij een scheut olijfolie bij de marinade schonk.

‘Tja, dat moet de jarenlange ervaring zijn’.

‘Vind je het goed als ik blijf werken als we eenmaal getrouwd zijn?’

Adam zette het flesje olie neer en draaide zich om, om haar aan te kunnen kijken. ‘Of ik dat goed vind?’, herhaalde hij.

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Wil je dat ik nadat we getrouwd zijn blijf werken, of niet?’

‘Natuurlijk, als dat is wat je wilt. Dat moet je zelf maar bepalen. Dat kan ik moeilijk voor je uitmaken’.

‘Ik vroeg het me gewoon af, omdat Peter niet wil dat Elaine blijft werken nadat ze getrouwd zijn’.

‘Oh, dus we hebben zo meteen een vacature?’

Lana lachte. ‘Ja, maar je hebt nog een half jaar voor ze er mee ophoudt. En ze zal het je in ieder geval een maand van tevoren laten weten’.

Adam had het vlees in de marinade gelegd en was begonnen met het schillen van de aardappelen. Op zijn aanwijzing probeerde Lana het ook en hij liet haar zien hoe ze het mes het veiligst kon vasthouden zonder zich te snijden. Toen zette hij de aardappelen in ruim water op een hoog vuur. Zelf ging hij een witte saus maken, waar hij geraspte kaas in verwerkte.

‘Dat lijkt wel tovenarij hoe die saus begint te binden’, merkte Lana op, terwijl Adam in de pan bleef roeren.

‘Niet echt. Bloem zwelt op wanneer het de melk opneemt. Het vet van de boter zorgt er vervolgens voor dat het niet begint te klonteren. Tenminste, zo herinner ik me hoe het in een van mijn eerste kookboeken staat. En de gesmolten kaas in van zichzelf natuurlijk al dik’.

‘Weet je dan echt alles?’, glimlachte ze, terwijl ze van zijn uitleg onder de indruk was.

‘Nee. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe je een echt kredietrapport van nep zou moeten onderscheiden’.

‘Adam! Ik heb je toch gezegd dat het me speet – ik weet dat het dom was wat ik gedaan heb. Maar ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft dan dat je er steeds weer over begint te zeuren’.

‘Daar heb je gelijk in!’ Hij glimlachte tegen haar, ‘Ik maakte maar een grapje – ik zal er niet weer over beginnen’.

Lana glimlachte terug. Ze vroeg zich af of ze er ooit achter zou komen wanneer hij iets serieus meende of niet. Zijn droge humor ontging haar nog wel eens.

‘Adam…ik heb er nog steeds een rotgevoel over’.

‘Een erg rotgevoel?’ Hij goot de saus over de aardappelen.

‘Een erg rotgevoel. Hij lijkt zo onafgemaakt…incompleet…ok, ik voel me er erg schuldig en stom over’.

‘Tja, dat moeten we niet hebben. Of wel?’ Adam pakte haar bij de hand, liep naar de keukentafel en trok een stoel tevoorschijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar ik heb helemaal geen zin in een pak op mijn billen’, protesteerde Lana. ‘Ik bedoel, als ik het kinderachtig vind hoe ik me gedragen heb, hoe kan een straf die je normaal aan kinderen voorbehouden is zorgen dat ik me beter voel?’

‘Je zult je beter voelen, geloof me maar’. Adam ging zitten en klopte op zijn been.

‘Dit kan ik niet doen’, zei ze en deinsde achteruit.

‘Jawel hoor,  maak je broek maar eens los. Gaat dat lukken?’

Lana knikte en haar handen gingen naar haar broek om deze open te knopen.

‘En nu de rits’.

Ook daarvan vond ze dat ze er wel aan kon voldoen.

‘En nu een grote stap naar voren’.

Lana keek hem aan en zag een brede grijns. Met een verlegen glimlach deed ze een stap naar voren en stond nog slechts centimeters van hem af.

‘Doe je broek naar beneden’.

Ze schoof haar broek op haar knieën.

‘En kom nu over mijn schoot liggen’.

‘Eh…’ Ze stond als aan de grond genageld. ‘Ik weet niet…’ Voor ze haar zin af kon maken pakte hij haar bij haar hand en begeleidde haar voorzichtig over zijn knieën. Terwijl zij haar armen nog gebruikte om haar evenwicht te bewaren, begon hij op haar broekje te slaan, zijn blote hand kwam stevig maar niet al te hard neer.

Dit voelde zo slecht nog niet, dacht Lana, terwijl ze steun zocht bij de stoelpoot. Het voelde zelfs wel goed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij dit deed. Zij hield wel van de afhankelijke houding en het gevoel helemaal aan hem overgeleverd te zijn. Ze hield wel van het licht brandende gevoel dat zijn hand op haar billen teweegbracht. Het leek wel of hij nu harder sloeg, maar het deed nog steeds niet echt pijn. Nog maar enkele ogenblikken geleden had ze betoogd hoe belangrijk onafhankelijkheid voor haar was en het vermogen voor zichzelf te kunnen zorgen, waarom hield ze dan zo van dit totaal tegenovergestelde scenario?

Opeens deed Adam haar onderboek tot op haar bovenbenen naar beneden en wreef met zijn ene hand over haar billen, terwijl de andere op haar rug rustte. Net toen Lana in een dagdroom dreigde weg te zakken, begon hij opnieuw te slaan. Het geluid van zijn hand op haar blote vlees klonk een stuk harder dan daarnet op haar onderbroek. Ze greep zich vast aan de stoelpoot en beet op haar onderlip toen de klappen steeds harder en sneller neerdaalden en meer pijn begonnen te doen dan ze kon verdragen.

‘Adam!’, piepte ze, ‘Ik voel me al een stuk beter! Het is wel genoeg! Asjeblieft!’

‘OK’. Hij wreef weer over haar bips, waardoor een warme gloed door haar onderlichaam trok. ‘Nog een paar’, voegde hij er aan toe en hij liet zijn hand nog een paar keer hard op haar billen neerdalen, waardoor ze van zijn schoot kronkelde en op de vloer kwam te zitten, vanwaar ze omhoog keek naar zijn geamuseerde gezichtsuitdrukking.

 ‘Oooh’, kreunde ze en stond op om haar kleren weer in orde te brengen.

‘Kan er geen bedankje af’, vroeg hij haar met een grijns.

Lana moest erom glimlachen. ‘Dat was ik ook van plan, maar die laatste waren niet erg prettig’.

‘Maar voel je je wel wat beter?’

Ze knikte, en voelde hoe de vlammen haar uitsloegen bij deze bekentenis.

Toen ging Adam’s mobiele telefoon en hij haalde hem tevoorschijn om op te kunnen nemen. ‘Hallo…ja…’ Er vielen een paar lange pauzes en toen zei hij, ‘ik kom eraan’ en hing op.

Lana wachtte verschrikt af terwijl hij zich naar de keuken haastte om het gemarineerde vlees en de aardappelen in de koelkast te zetten. Wie Kon Adam op dit tijdstip nog verleiden de deur uit te gaan?

‘Dat was de politie’, zei hij, terwijl hij zich naar haar omdraaide, ‘Steven is gearresteerd voor lanterfanten en heeft het nummer van de kliniek gegeven en via het antwoordapparaat zijn ze op mijn nummer terechtgekomen. Ze zijn bereid om hem over te dragen aan een volwassene die de verantwoordelijkheid voor hem neemt. Kennelijk kunnen ze zijn moeder niet te pakken krijgen’.

‘Lanterfanten? Wat houdt dat precies in?’, vroeg Lana, die zich daarbij iemand voorstelde die wat tegen een gebouw aanhing.

‘Hij hangt nu al een paar avonden achter elkaar rond bij de ingang van de kliniek, soms ligt hij daar te slapen, soms ijsbeert hij wat heen en weer. Volgens de politie heeft een van de middenstanders in de straat geklaagd. Vervolgens hebben ze hem ingesloten omdat hij weigerde een adres op te geven’.

‘Jeetje! Nou, neem hem maar mee hiernaar toe, Adam. We hebben vast genoeg eten voor drie’.

Adam knikte, deed zijn jas aan en haastte zich naar zijn auto. Lana deed de deur op slot en ging voor de televisie zitten. Ze wilde dat ze een sigaret had om de tijd te doden. Het was maar goed dat ze geen sigaretten in huis had, dacht ze en besefte zich opeens hoe verslavend ze werken – ze had gister voor het eerst van haar leven gerookt en dacht nu al weer aan om het opnieuw te doen.

Adam was binnen een half uur terug, een aarzelende Steven in zijn kielzog. De laatste deed een stap naar voren en stamelde, ‘Het spijt me, mevrouw Lana, ik had best naar huis willen gaan, maar daar kan ik sinds vorige week niet meer naar toe en nu weet ik niet meer waar ik naar toe moet’.

Lana stond op en gaf hem een knuffel. Hij was nog maar zeventien, hij had AIDS en was nu blijkbaar ook nog dakloos. Ze zag dat Adam naar de keuken liep en nodigde Steven uit bij haar op de bank te komen zitten. Het minste wat ze konden doen was hem een goede maaltijd aanbieden. Ze wist niet wat ze verder nog zou kunnen doen, maar was ervan overtuigd dat Adam wel raad zou weten.

Lana en Steven keken een poosje naar ‘Kinderen geen bezwaar’, totdat Adam riep dat het eten klaar was. Ze gingen met zijn drieën aan de kleine eettafel zitten en gaven de schalen door. Lana schepte net als de anderen kleine porties op. Binnen vijf minuten hadden ze alle drie hun bord leeg. Adam gaf de schalen nog een keer aan Steven en stond erop dat deze nog een keer zou opscheppen. Hij at alsof hij uitgehongerd was en Lana voelde zich goed dat hij in ieder geval een goede maaltijd kreeg.

Na het eten deed Lana de vaat in de afwasmachine en ze gingen met zijn allen naar de woonkamer om nog wat te kletsen. Het was in het begin behoorlijk trekken omdat Steven alle vragen met antwoorden van één woord voorzag, maar toen Adam op een niet bedreigende manier en heel vertrouwenwekkend doorging, ontdooide hij en kwam de woordenstroom op gang.

‘Mijn vader stierf toen ik nog een baby was. Hij nam een overdosis. Tot vorige week woonde ik nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn oudere broer van achttien. Hij zou eigenlijk moeten werken, maar hij komt niet verder dan wat blowen en thuis zitten. Toen ik nog klein was heb ik eens een plastic tas met weed gevonden en deze over de keukenvloer uitgestrooid. Ik keek toe hoe de kakkerlakken er over heen kropen. Toen kwam mijn moeder thuis en die heeft me een ongenadig pak slaag gegeven.  Mijn arm deed twee weken later nog zeer, maar ze zei dat ik het verdiend had en dat het er nog veel erger aan toe zou gaan als ik ooit weer met mijn vingers aan haar spullen zou zitten. Twee jaar later zat ik met een vriend in de auto van zijn vader, toen we tegen een vrachtwagen aanbotsten. Niemand was gewond, maar ze hebben ons evengoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben overal röntgenfoto’s van gemaakt. Ze hebben toen gezegd dat ik een oude breuk in mijn arm had, precies op de plek waar het destijds zeer deed. Tja, zo was mijn moeder. Ze was druk in de weer met drugs en met mannen. Veel verschillende mannen – ze betalen de huur en brengen drugs mee. En zo nam ze op een avond een paar maanden geleden die knakker mee naar huis, die het grappig vond als ik drugs zou gebruiken. Ik bedoel maar, waarom zou ik die rotz…troep gebruiken? Ik heb gezien wat het met je kan doen. Toen belde hij een paar vrienden en zijn ze met zijn allen bij ons op de bank high geworden. Ik zat aan de keukentafel waar ik met mijn huiswerk bezig was. Toen hoorde ik hem zeggen dat dat ‘stomme joch’ nog nooit drugs gebruikt had. En het volgende wat ik wist, was dat ze bovenop me sprongen en me op de grond drukten en iets in mijn arm spoten. Ik ging helemaal uit mijn dak. Ik schreeuwde en schopte om me heen. Mijn moeder was niet thuis en mijn broer moest er alleen maar om lachen. Toen rook ik plotseling iets vreemds, het leek wel op verf of iets dergelijks en toen werd ik helemaal gek. Ik slaagde erin een arm los te rukken en pakte er een bij zijn nek en sloeg hem met zijn hoofd tegen de vloer. De andere jongens lieten me toen los, maar ik was helemaal duizelig en gaf over op die jongen die op de grond lag. Toen ben ik naar buiten gerend en ben daar in een vuilcontainer gekropen en ben daar van mijn stokje gegaan. Toen ik weer wakker werd was het al ochtend en was ik te laat voor school, maar ik zat onder de troep, dus ben ik eerst naar huis gegaan. Iedereen was weg. Ik heb een douche genomen en ben daarna naar school gegaan. Mijn moeder heeft er nooit met een woord over gerept, ik denk dat ze niet eens weet wat er gebeurd is. Maar zo heb ik AIDS opgelopen. Dat weet ik omdat ik nooit andere dingen gedaan heb die in uw folder staan. Ik heb nog nooit sex gehad en ben nooit eerder met het bloed van een ander in aanraking geweest’. Hij hield even stil en staarde naar zijn handen.

Toen ging hij verder, ‘Vorige week bracht mijn moeder die zelfde vent weer mee naar huis. Dit keer was hij zo mager als een lat, terwijl hij voorheen een stevige kerel was. Hij deed alsof hij me nog nooit eerder gezien had en zei gedag alsof er nooit iets had plaatsgevonden. Maar ik keek naar de televisie en kon maar niet loslaten wat hij me aangedaan had. Ik werd steeds kwader. En hij zat maar naast mijn moeder en ze rookten samen een joint. En opeens hield ik het niet langer. Ik sprong overeind en pakte hem bij zijn haar en trok hem van de bank af. Mijn moeder schreeuwde maar ik negeerde haar, zoals ze bij mij ook altijd doet en ik gaf hem een stomp in zijn gezicht en sloeg hem vervolgens de halve kamer door. Hij stond niet meer op, anders zou ik hem opnieuw geslagen hebben. Mijn moeder kwam overeind en sloeg me waar ze me raken kon, maar ik duwde haar aan de kant, deed mijn spullen in mijn rugzak en ben er vandoor gegaan. Sindsdien ben ik niet meer thuis geweest’.

Lana voelde een brok in haar keel, terwijl ze zich verzette tegen een opkomende  boosheid jegens de moeder van de jongen. Wie behandelde zijn eigen kind nu zo? Het was zo…onmenselijk. Ze twijfelde geen moment aan de woorden van Steven. Ze keek in zijn richting, maar hij bleef naar zijn handen staren. Ze hoorde hoe Adam zijn keel schraapte.

‘Steven…Ik weet niet wat ik moet zeggen’. Adam hield zich even stil. ‘Zou je hier een poosje willen blijven?’ Steven keek even verbaasd op naar Adam.

‘Hoeveel huur moet ik dan betalen?’

‘Huur?’ Adam dacht even na. ‘Dan reken ik iedere dag op een bladzijde huiswerk’, glimlachte hij.

Steven liet zijn blik naar de grond gaan. ‘Ik kan uw gastvrijheid niet aannemen. Bovendien, ben ik met school gestopt zodra ik wist dat ik AIDS had’, bekende hij. ‘Ik bedoel… wat maakt het allemaal nog uit?’ Ze keken allemaal een poos stilletjes voor zich uit, Lana en Adam lieten de impact van zijn woorden goed tot zich doordringen.

Uiteindelijk vroeg Adam, ‘Wat wilde je met je leven voordat het allemaal in het honderd liep?”

Steven antwoordde onmiddellijk, ‘Ik wilde alleen maar het huis uit. Ik wilde weg van mijn moeder, mijn broer, de buurt, van alles. Dus studeerde ik hard en haalde goede cijfers in de hoop dat ik zou kunnen gaan studeren en de hele zooi achter me zou laten’.

‘Mooi’, zei Adam en liet een korte pauze vallen, ‘dan ben je vanaf nu het huis uit’.

Steven keek Adam enigszins verward aan. ‘Wat bedoeld u? Ik kan niet zomaar bij jullie intrekken. Dat voelt gewoon niet goed’.

‘Waarom niet?’

‘Nou, dan kost ik jullie geld. En ik heb dikke problemen. En vroeger of later schoppen jullie me toch de deur weer uit en dan sta ik weer op straat. Waarom dan al die moeite?’

Adam zuchtte. ‘Luister, ik woon in een landhuis. Ik verdien goed, veelal door mijn beleggingen. Ik erf nog veel meer geld. Ik heb geen kinderen. Ik heb een huis van bijna duizend vierkante meter, waar bijna niemand ooit komt. Toen ik een kind was, woonden er veel mensen. Jonge mensen, oude mensen, het gaat me af en toe aan het hart dat daar al jaren niemand meer komt. Ik ken je nog maar een paar maanden, maar je bent twee keer in de week stipt op tijd in de kliniek. Je bent een aardige vent, je hebt het hart op de goede plaats zitten, je hebt een goed stel hersenen. Je moeder mag dan een drugsverslaafde zijn, maar ze zal in de afgelopen jaren vast nog wel iets goeds gedaan hebben’. Lana voelde zich schuldig dat ze zo snel over zijn moeder geoordeeld had. ‘Het zou me plezier doen als je mijn aanbod zou accepteren, om te delen in wat ik heb, zolang je dat nodig hebt’. Terwijl Adam sprak zag Lana hoe een keur aan emoties op het gezicht van Steven voorbij trokken. Nu keek hij Adam achterdochtig aan.

‘Wat als je van gedachten verandert?’, vroeg hij zachtjes.

‘ik verander niet van gedachten. Ik geef mensen niet op. Hoe ze de fout ook ingaan, ik blijf in ze geloven’.

Kijk maar naar mij, dacht Lana, maar ze zei niets. Enige tijd zaten ze er allemaal zwijgend bij.

Steven verbrak de stilte. ‘Ik geloof je’, zei hij. ‘En ik wil graag een poosje blijven’.

Adam fleurde helemaal op en hij stak zijn hand uit naar Steven, die overeind sprong en hem de hand schudde, alsof ze afspraak bezegelden. En dat was ook zo. Lana keek hen beiden lachend aan terwijl Steven weer ging zitten, maar geen van beiden keek in haar richting. Ze had zin om haar armen om Adam heen te slaan en hem een dikke knuffel te geven. Ze voelde zich klein worden bij zijn vrijgevigheid en het vermogen zijn gevoelens onder woorden te brengen. Ze wenste dat zij net zo open en eerlijk was als hij. Ze wilde Steven vragen of hij nu weer naar school ging. Maar ze hield zichzelf stil, ze wilde de magie van het moment niet verbreken.

Opeens stond Adam op en rekte zich uit en gaapte terwijl hij op de klok keek. ‘Ik ben hartstikke moe’, zei hij. Lana zag hoe zijn spieren zich onder zijn shirt spanden. ‘Kom mee, Steven, dan zullen we eens kijken of we een kamer voor je kunnen vinden’. Lana moest erom lachen. Er waren op zijn minst vijf slaapkamers in zijn huis die niet gebruikt werden. Vervolgens realiseerde ze zich, dat Adam haar nu niet meer zo hard op haar billen zou kunnen slaan omdat Steven het dan zou kunnen horen. Met een brede glimlach deed ze de deur achter de vertrekkende mannen  dicht, en maakte zich klaar om naar bed te gaan.