Hoe vaak word jij geslagen of sla jij?
De voucher (3)
Voor een ‘man van zijn woord’ zoals Michael, was afzegging van de afspraak (tenzij er zeer dringende redenen waren) niet aan de orde. Toch moest hij wel even slikken toen hij om 8 uur ’s avonds, na een hele werkdag op het evenement aanbelde bij het adres dat Ellen had opgegeven.
‘Hallo Michael, ik zag op de camera dat jij het was. Aangenaam, ik ben Ellen’. Ellen was inderdaad ergens in de veertig. Ze had een lief gezicht, blond haar en zowel haar stem als haar blik straalden enthousiasme uit. ‘Wat goed dat je gekomen bent!’ Michael mocht binnenkomen, zijn jas ophangen en werd naar de centrale ontvangstruimte gebracht. Daar werd hij al even hartelijk welkom geheten door Anna, eveneens een dame van in de veertig. Zij was iets korter van stuk, stevig gebouwd en donkerblond. Omgekeerd leek ze hem ook even ‘op te meten’.
‘Eerst maar eens een kopje koffie, dat praat wat makkelijker’ was het motto. Ellen vond het prettig als Michael nog even kon samenvatten hoe de voice-chat gisteren verlopen was. ‘Ja het was toch wel een beetje een eye-opener geweest’ begon Michael, ‘ik was me nooit zo bewust van mijn gedrag in het verkeer’. Terwijl hij het uitsprak kwam het schaamrood opnieuw naar boven. ‘Bewustwording is inderdaad vaak een onderdeel van de problematiek’ mengde Anna zich in het gesprek. ‘Maar behalve bewustwording biedt de VTBVHG ook een goede afhandeling’ vulde Ellen aan.
‘Daar was Michael ook voor gekomen, nietwaar?’ ging Anna verder. Michaels gezicht trok eventjes wit weg. Zou het bezoek dan toch verdergaan dan een kennismaking?! Op dat moment legde Ellen zachtjes haar hand op zijn schouder. ‘Als je nog wil afzien van een behandeling, dan kan dat nog steeds Michael … maar zowel gisterenavond als nu, voel ik gewoon dat je eigenlijk zelf ook de volgende stap wil zetten. Want jij wil ook weer met een schone lei verder.’ … ‘En wij willen je daar heel graag mee helpen’ vulde Anna aan.
Ellen pakte nu ook Michaels hand; haar warmte was voelbaar. ‘Kom maar, dan gaan we rustig een kijkje nemen in de ruimte hiernaast.’ De kamer straalde een huiselijke sfeer uit. Warme kleuren. Een geriefelijke sofa, salontafel, brede fauteuils en de nodige planten. Vitrages en gordijnen, die nu door Anna werden gesloten.
‘Oké Michael, dit is wat we gaan doen’ pakte Ellen de draad weer op nadat hij een beetje op zijn gemak was gekomen. ‘Er gaan geen rare dingen met je gebeuren. Anne en ik staan allebei in voor jouw veiligheid. Je zult even een straf krijgen die je zult voelen, dat is alles. ‘Wat we wèl verwachten, is dat je meewerkt aan jouw behandeling.’ Vulde Anna aan.
Het kostte Michael enige moeite om zijn gedachten en gevoelens te ordenen. Moest hij dit echt doen? Wilde hij een lijfstraf ondergaan? Van één of twee dames die hij nog maar kortgeleden had leren kennen? Had hij dit echt verdiend en ook nodig? Hij dacht even terug aan zijn belevenissen in het woon-werk verkeer van afgelopen week. ‘Als ik me respectvoller had gedragen dan was ik nooit in deze situatie terechtgekomen’ dacht hij hardop na.
‘Dat klopt Michael, en dat is ook de enige reden dat je straf krijgt’ pakte Ellen de draad weer op, ‘Kom maar even voor me staan, met je handen op je hoofd … dan maak ik je broek los. Ga dan maar even op de sofa zitten, dan kun je op je gemak je schoenen en broek helemaal uittrekken. Dat maakt het comfortabeler. Ook je overhemd mag uit. We hebben de thermostaat al een graadje hoger gezet, dus je zult het niet koud krijgen.’
Terwijl hij deed wat van hem werd gevraagd, voelde Michael een vreemde sensatie door zijn lichaam gaan. De modieuze en representatieve outfit waarin hij zich vaak ‘het heertje’ voelde, maakte nu plaats voor een slechts zijn blauwe slip en hemd, welke sterk contrasteerden met zijn blote armen en benen. Het voelde ontegenzeggelijk als een demasqué, maar er een vleugje opwinding zat er ook wel bij.
‘Hoe voelt dat nu, Michael?’ wilde Ellen graag weten. ‘Eh, een beetje vreemd …alsof ik wat kleiner ben geworden … of dat ik bij de dokter of de fysiotherapeut ben’. ‘Artsen en therapeuten hebben altijd het beste met je voor … net als wij. Je zult ja na afloop een stuk beter voelen, dat garanderen we.’ Het had allemaal zeer aanmoedigend geklonken. Vreemd genoeg voelde Michael op dit moment nu zelfs een verlangen opkomen om op zijn billen gestraft worden -hoe irrationeel dat ook leek. ’Ik hoop dat jullie me kunnen geven wat ik nodig heb’ sprak hij richting Ellen en Anna.
‘Mooi. ’ Vandaag zal Anna daarvoor zorgen. Ga maar weer bij de sofa staan, dan zal zij jou over de knie nemen. Nadat Anna zich comfortabel had geïnstalleerd op de sofa, maakte ze even oogcontact met Michael. Anna bleek met haar grijsblauwe ogen over een zeer indringende blik te beschikken; genoeg om Michael weke knieën te bezorgen. Het was inderdaad maar beter om nu maar snel over haar schoot te gaan liggen. Michael voelde hoe Anna’s bovenbenen hem omhoog drukten, terwijl zijn knieën en ellebogen op de sofa konden rusten. Dit was eigenlijk best een comfortabele positie.
Anna’s hand maakte nu contact met Michaels onderbroekje. ‘Ben je er klaar voor, Michael?’ checkte ze nog even. Ja, Michael was er wel klaar voor. Sterker nog, hij wilde niets liever dan dat zijn bestraffing nu meteen begon! Hij wilde voelen hoe het is om op je billen te krijgen. De rest was van later zorg. Toch kon hij er niet meer uitpersen dan een heel zwak ‘Ja Anna’.
Wat Michael op dat moment niet kon zien was, hoe Anna en Ellen even een geamuseerde blik met elkaar uitwisselden. En toen was het moment gekomen om Anna’s hand te laten spreken. Haar stevige rechterhand kwam links en rechts neer op Michaels ‘maagdelijke’ billen. En nog eens. En nog eens. Michael voelde een lichte pijn opkomen, maar daarnaast was het eigenlijk best lekker. De klappen lieten een aangename warme gloed achter.
‘Hij kan het best goed hebben’ merkte Ellen op. ‘Ja, maar zijn onderbroekje zit er ook nog tussen’ riposteerde Anna, ‘misschien moesten we daar maar eens verandering in aanbrengen’. Instinctief wilde Michael nog protesteren, maar toen bedacht hij dat de VTBVHG expliciet was geweest in hoe haar cliënten bestraft zouden worden. Met Anna’s vingers onder de elastieken band was het een koud kunstje om Michaels slipje naar beneden te trekken en zijn billen bloot te stellen aan de temperatuur van de kamer én aan de nieuwsgierige blikken van Anna en Ellen.
Zoals de contouren al eerder hadden gesuggereerd, bleek Michael inderdaad geprononceerde billen te hebben. Een roze gloed was al zichtbaar op zijn blanke huid. Maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. Straf moet écht gevoeld worden, en dan ziet het er meestal toch wel wat anders uit.
Anna’s hand kletste nu hard op Michaels blote billen. Voor de beide dames was dit zeker geen nieuw geluid, maar elke keer opnieuw konden ze daar weer ontzettend van genieten. Voor Michael lag dat nu een beetje anders. Zijn aanvankelijke schaamte en opwinding begonnen plaats te maken voor een pijn die niet meer zo snel wegebde na elke klap. Het feit dat Anna de klappen nu sneller op elkaar liet volgen droeg daar verder aan bij. Maar ‘in grote problemen’ was hij nog niet.
Ervaren als ze waren, constateerden Ellen en Anna al snel dat Michael inderdaad een hogere pijndosis nodig had. ‘Michael, heb je écht nooit eerder op je billen gekregen?’ wilde Ellen weten, ‘want het blijkt dat je dit nog steeds goed kan verdragen’. Nee dit was voor hem echt ‘de eerste keer’. Eventjes voelde Michael zich trots op zichzelf. Maar een klein denkstapje verder was genoeg om dat weer snel te doen verdwijnen. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Ellen een ebbenhouten haarborstel vlak voor zijn ogen neerlegde op de armleuning van de sofa. ‘Dit is wat jij nodig hebt’ sprak Ellen nu gedecideerd, ‘bereid je er maar vast op voor’.
Na een korte pauze zag Michael de borstel weer uit zijn blikveld verdwijnen, wat maar één ding kon betekenen: Anna had de borstel opgepakt. Luttele seconden later liet zij het voorwerp met hoge snelheid neerkomen op Michaels onbeschermde billen. Het was voldoende om hem heel eventjes te laten ‘opveren’ van de schrik. Dit deed echt zeer! Maar Anna drukte hem weer omlaag. ‘Even volhouden Michael!’. En inderdaad, zo lang duurde het vervolg van de bestraffing niet. Maar het was wel een barrage van klappen, in hoog tempo toegebracht op beide billen, met speciale aandacht voor zijn zitvlak. Michael kon het alleen maar piepend en kreunend ondergaan. Zijn gevoel van ‘een flinke jongen zijn’ was helemaal verdwenen nu.
En toen zat zijn straf erop. Hij mocht overeind komen en zijn billen in de spiegel bekijken. Helemaal rood waren ze, met hier en daar nog wat donkere schakeringen. Het klopte ook met hoe pijnlijk en heet ze aanvoelden. ‘Ja, je hebt echt wel straf gekregen’ vatte Ellen samen, ‘Anna heeft zich goed van haar taak gekweten’.
Na een liefdevolle hug van zowel Anna als Ellen, kon Michael zich weer aankleden en kreeg hij een kopje thee. Als Michael behoefte had om na te praten, dan kon dat nu met Ellen. Een nagesprek de volgende dag was ook een optie. Michael opteerde voor het laatste; het bezoek had sowieso langer geduurd dan hij had ingeschat, en hij had tijd nodig om het allemaal te laten bezinken. Maar ‘onder de streep’ voelde het bijzonder goed op dit moment! Heerlijk ontspannen en een ‘leeg gemaakt’ hoofd. Hij had een grote stap gezet: verantwoording afleggen én boete doen voor zijn onbehoorlijke gedrag.
De warme gloed in zijn billen zou hem daar nog wel een tijdje aan herinneren.
De voucher (2)
Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
1. Ik wil een afspraak maken voor een sessie
2. Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
3. Ik wil geen contact met de VTBVHG
Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.
…
‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.
…
‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’.
Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.
De voucher (1)
Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.
Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.
Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.
We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.
Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.
Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.
Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.
Met vriendelijke groet, VTBVHG
De voucher
Plots ontvang je een niet zo vrijblijvende voucher voor een pak slaag van de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag. Hoe zou jij reageren?
Inhoudsopgave
4) Nieuwe regels voor Edward
In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
\”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
\”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
\”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.
Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
\”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
\”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
\”Fijn, goed om te horen.\”
\”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
\”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie.
\”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\”
Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
\”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
\”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
\”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
\”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
\”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\”
\”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
\”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
\”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”
Deel 2: De huwelijksreis – Tenerife
Kim kijkt lui op van haar boek en rekt zich uit. Vanaf het balkon geniet ze van het uitzicht op zee. Wat zijn ze op een prachtige plek terecht gekomen.
Het is warm, maar niet té warm, met een licht fris briesje. Perfect om in de vroege ochtendzon een boek te lezen. Ze kan haast niet wachten om “Atlas” van Lucinda Riley, het laatste deel van de bekende Zeven Zussen serie, uit te lezen.
Helaas moet haar boek wachten want ze gaan vandaag op excursie naar nationaal park El Teide. Liever zou ze naar het strand of zwembad gaan. Ze zucht. Wat is er nou leuk aan een nationaal park van een vulkaan? Logan lijkt echter heel veel zin in de excursie te hebben.
“Ik ga even snel een krantje beneden halen voor onderweg. De bus komt over een kwartiertje, zie ik jou zo bij de receptie?”
“Prima, ik smeer me nog even in met zonnebrandcrème dan zie ik je zo beneden,” antwoordt ze. Hij geeft haar een kus en dan is ze even alleen.
Ik heb nog een kwartiertje, denkt ze, dan kan ik vast ook nog wel even snel een hoofdstukje lezen. Misschien wel twee. Ik lees toch snel. Nieuwsgierig slaat ze pagina na pagina om.
“Ahum,” hoort Kim ineens naast haar. Verschrikt kijkt ze op van haar boek.
“Waar blijf je nou? De bus is er al. Heb je je eigenlijk wel ingesmeerd? Kom, we moeten gaan.”
Shit! Hoe kan de tijd nou zo snel zijn gegaan? Snel pakt Kim haar spullen bij elkaar en stopt ze in haar tas. Logan pakt haar bij haar arm. “Opschieten mevrouw McCallum. Die chauffeur zit nu op jóú te wachten, we hebben geluk dat ze niet gewoon zonder ons vertrekken.”
“Sorry dit was niet mijn bedoeling,” begint Kim.
“Ik wil nu geen smoesjes horen,” onderbreekt hij haar abrupt. “Je hebt niet alleen de chauffeur maar ook mij laten wachten. Ik rekende erop dat je naar beneden zou komen. Ik kom hier vanavond nog op terug en dan gaan we eens stevig in gesprek hierover,” zegt hij en werpt haar een strenge onheilspellende blik toe. Zijn blik bezorgt haar kippenvel en ze voelt vlinders in haar buik. Zal hij haar vanavond, net zoals de huwelijksnacht, onder handen nemen?
“Laten we er nu verder gewoon een leuke dag van maken samen, oké?” zegt Logan vervolgens met een stralende glimlach, alsof er verder helemaal niets aan de hand is.
De busreis naar El Teide is vreselijk lang en saai. Ze zou nu gewoon met Logan lekker chill in het zwembad moeten rondhangen. Ze hadden een intieme nacht gehad vannacht en ze wilde eigenlijk snel dat gespierde lichaam weer tegen de hare voelen.
Dan zijn ze eindelijk in het nationaal park van El Teide.
De gids vertelt bij een lange dunne steen in geuren en kleuren over verschillende westernfilms die opgenomen zijn op deze locatie, en dat de steen de bijnaam “De vinger van God” heeft gekregen. kim moet toegeven dat het een prachtige plek is en ze lacht naar Logan, die zijn arm om haar heen slaat.
“Zo zie ik je graag,” zegt hij goedkeurend.
Als iedereen klaar is met foto’s maken stappen ze weer in de bus. De bus klimt verder omhoog, op weg naar de krater Pico Viejo van El Teide. Uiteindelijk kan ze zelfs niet meer naar buiten kijken omdat ze letterlijk in de wolken rijden. Als ze er eenmaal zijn is het uitzicht bij de Pico Viejo werkelijk adembenemend.
“Zo,” zegt Logan, “het hoogtepunt van deze excursie is voorbij,” en ze moeten beiden om zijn opmerking lachen. Als snel zitten ze weer in de bus.
Kim doet even haar ogen dicht en doet geen moeite meer om naar het gebrekkige Engelse gebrabbel van de reisleiding te luisteren. Ze is blij want ze zijn nu vast snel terug bij het hotel. Dan ineens stopt de bus en moet iedereen uitstappen.
“Godver,” moppert Kim humeurig, ”waarom gaan we niet gewoon verder?” Ze heeft geen zin om weer uit de airco die hitte in te stappen en op een afgelegen stoffige plek drinken te moeten kopen.
Logan kijk haar aan. “Heb je niet opgelet net?”
“Nee, hoezo, ik wil gewoon terug naar het hotel.” Mokt Kim.
“Hoezo? We moeten rustig stijgen en dalen, anders kun hoogteziekte krijgen. Als je net nog even het fatsoen gehad om te luisteren, mevrouw McCallum, met je hoezo, dan had je het geweten.” Zegt Logan bars. Zijn plotseling veranderde stem bezorgd haar rillingen.
“Nou sorry hoor, wat een flauwekul zeg. Nog nooit van hoogteziekte gehoord,” sputtert ze tegen.
Logan pakt haar bij haar arm en fluistert in haar oor: “twee dingen die je maar beter niet meer in mijn bijzijn moet doen, mevrouw McCallum, vloeken, dat is echt not done, en mijn verhaal in twijfel trekken. Dat wordt een lang gesprek vanavond, als je begrijpt wat ik bedoel. En nu hup opstaan, we gaan de bus uit,” commandeert hij.
Beduusd volgt Kim hem naar buiten en voor het eerst sinds hun huwelijk is de spanning tussen hen te snijden. Als ze even later allebei aan een koud blikje cola zitten blijft het ijzig stil. Logan heeft een iets geïrriteerde frons op zijn voorhoofd. Als hij zijn lege blikje verfrommeld spreekt zijn lichaamstaal boekdelen.
Kim bijt op haar lip en probeert niet in tranen uit de barsten. Ze haat ruzies en dit ziet er niet best uit. Dan verbreekt Logan uiteindelijk de stilte.
“Sorry,” zegt hij met mildere stem, “weet je, ik heb het ook wel een beetje gehad. Dat had ik niet op die manier op jou moeten afreageren. Maar ik meen het wel over die twee dingen.”
Hij pakt haar handen vast en kijkt haar serieus aan en praat zachtjes verder, “Ik zal je hier maar één straf voor geven omdat ik mezelf ook niet helemaal correct heb gedragen. Vind je dat oké?”
Nee, lul-de-behanger, denkt Kim, niets van dit is oké. Ik wil nu overal ter wereld zijn, behalve hier op die stomme vulkaan met jou. Ik wil naar huis en dit rare moment vergeten.
Maar door zijn hoopvolle blik houdt ze haar tirade in.
“Ik weet het even niet, Logan.” Zegt ze eerlijk.
“Als je nog één keer op die cynische toon mevrouw McCallum zegt spring ik waarschijnlijk van de vulkaan af,” Ze moeten beide lachen om haar opmerking en daarna lijkt alles weer koek en ei te zijn.
Eenmaal bij het hotel aangekomen wordt Kim zenuwachtig. Zou hij die tawse eigenlijk gewoon in zijn koffer hebben meegenomen hebben op huwelijksreis? Ze durft het niet te vragen.
Vlak voordat ze bij hun hotelkamer zijn houdt Logan haar staande. “Wil je nu praten of eerst dineren?”
“Ik… euhm,” ze heeft geen honger maar om nu gelijk al in de strafsituatie te stappen vindt ze behoorlijk snel.
Logan voelt haar besluiteloosheid aan en neemt een beslissing. “Volgens mij hebben we allebei nog geen trek. We gaan eerst nog even wat drinken maar daarna heb je nog verantwoording af te leggen, oké?”
De drankjes zijn natuurlijk sneller op dan ze hoopt.
Ze hoort Logan vervolgens in de slaapkamer in zijn bagage rommelen.
Hij komt terug, pakt haar hand en trekt haar overeind. In stilte begeleidt hij haar naar de slaapkamer. Op bed liggen die vervloekte tawse én een houten badborstel klaar. O shit, denkt Kim, dat ziet er echt niet goed uit. Haar hart begint hard te kloppen en de moed zakt haar in de schoenen.
“Kim McCallum-Hartman, je weet nu echt wat het inhoudt om een McCallum te zijn. Wil je nog steeds door met dit experiment?” Hij kijkt haar met zijn doordringende blauwe ogen kalm aan. “Je weet dat ik dit doe vanuit liefde en niet vanuit boosheid. Je hebt wat steken laten vallen vandaag, dat gaan we rechtzetten.”
Kim haalt diep adem en knikt terwijl ze haar paniek onder controle probeert te krijgen. De vorige keer had ze het tenslotte ook overleefd en dat is nu vast niet anders.
“Gebruik woorden, Kim, ik wil het je horen zeggen,”
“Ja, Logan,” zegt ze zachtjes.
“Oké mylady. Ik rammel trouwens dus het zal niet te lang laten duren vandaag.”
Hij legt hun hoofdkussens op het midden van het bed. “Doe je broek en slipje omlaag en ga daar met je buik op liggen,”
Ze legt haar kleding netjes opgevouwen naast het bed en gaat dan liggen zoals gevraagd.
“Kim McCallum-Hartman, je krijgt om te beginnen 12 klappen met de tawse, direct op je blote billen. Je hebt onnodig mensen op je laten wachten door je ondoordachte acties. De chaffeur, het reisgezelschap en mij. Hopelijk helpt dit moment je om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ben je er klaar voor?”
Kim haalt nog eens diep adem. Ze wil niet, maar het moet. Alles wat het nu langer duurt is alleen maar uitstel van executie.
“Ja Logan,” fluistert ze met een brok in haar keel.
Een paar tellen is het helemaal stil. Ze wacht gespannen op wat komen gaat. Het wachten lijkt wel een eeuwigheid. Ze hoort Logan iets van het bed pakken. Ze voelt de tawse even kriebelen op haar billen terwijl ze nog steeds wacht op die eerste klap.
Er tikken weer een paar seconden voorbij zonder dat er iets gebeurt. Dan ineens klinkt er een heel snel kort zoevend geluid. Pats.
Kim schrikt van de intense pijn. Dit is heel anders dan eerst opwarmen over de knie. Ze kreunt zachtjes als de eerste pijn is weggeëbd. Kan ze dit wel volhouden?
Logan voelt opnieuw haar twijfel aan. “Één. Ik zal wel tellen, oké? Blijf in ieder geval netjes liggen anders telt het niet mee, duidelijk?” Hij wacht niet op haar antwoord.
Pats. “Twee,” De tawse land precies op dezelfde plek als de eerste klap. Drie en vier komen op precies diezelfde plek neer. “Au, au, stop,” huilt ze terwijl ze overeind probeert te krabbelen. Ze kan niet meer stil blijven liggen.
“Nee, mylady, blijf liggen anders beginnen we opnieuw,” waarschuwt Logan.
Pats. Nummer vijf komt op een andere plek neer. Kim voelt hoe de tranen nu over haar wangen rollen.
Nummer zes belandt weer op dezelfde plek als nummer vijf.
“Au, au, Logan stop. Het spijt me. Dit doet echt pijn,” snikt ze.
“Je bent halverwege. Rustig maar. Haal even diep adem. Ontspan. Nog maar zes te gaan. Als je dit niet meer mee wil maken stel ik voor dat je je beloftes na gaat komen en op tijd bent de volgende keer.”
Pats. “Zeven.” Pats. “Acht.” Kim schiet opnieuw snikkend overeind. Dit is teveel. Logan duwt haar onverbiddelijk weer terug.
“Nu nog de laatste vier. Blijf liggen. Knijp desnoods in de lakens maar blijf zo liggen. Ik kan je verkeerd raken, snap je. Dan zijn we misschien verder van huis.”
Kim duwt haar gezicht in het bed en pakt het laken stevig vast. De laatste vier slagen komen weer op een andere plek terecht. Kim begint onwijs te trillen maar het lukt haar stil te blijven liggen.
Logan helpt haar van het bed af en trekt haar in zijn armen. Hij houdt haar net zo lang vast totdat ze gestopt is met huilen en trillen.
“Klaar voor ronde twee?” vraagt Logan dan. Kim slikt en schud ongemakkelijk haar hoofd.
“Jij kan dit, ik help je er door heen,” zegt Logan en hij begeleid haar weer naar het bed. Ze werpt een blik op de badborstel en weet eigenlijk zeker dat ze het niet kan.
“Je was onbeleefd én hebt gevloekt…. Je krijgt om te beginnen twintig slagen met de badborstel zodat je de komende dagen je herinnert dat je altijd beleeft blijft. Je kunt zoveel beter dan dit. Van geen enkele McCallum wordt dit getolereerd, we hebben een naam hoog te houden. Ik denk dat je er nog heel genadig afkomt met maar twintig slagen, mylady.”
Logan gaat op het randje van het bed zitten en legt haar in één beweging over de knie.
“Als je rustig blijft liggen houden we het bij twintig. Maar als ik moet stoppen krijg je er iedere keer vijf bij, begrepen?”
“Ja Logan,” mompelt Kim zenuwachtig. Zachtjes masseert hij heel even haar onderrug. Dat voelt best fijn en ze voelt hoe haar lichaam iets ontspant.
“Goed. Je hoeft niet te tellen. Je krijgt ze snel achter elkaar. Ik tel ook niet hardop. Hopelijk kunnen we hierna snel iets gaan eten.”
De eerste klap met de badborstel voelt heel anders dan ze zich had voorgesteld. Haar huid lijkt wel in brand te staan. Het is te heftig. Na een paar klappen schiet haar hand automatisch naar achteren om haar brandende billen te beschermen. Ze schreeuwt het uit als de borstel haar duim raakt in plaats van haar billen.
“Nu begrijp je misschien waarom je stil moet liggen. Dat zijn er vijf meer,” zegt Logan onverbiddelijk.
Met zijn vrije hand pakt hij haar hand vast zodat ze haar billen niet meer kan afschermen.
Logan gaat verder maar na een paar klappen kan ze haar benen niet meer stil houden, uit een reflex schieten ze naar boven.
Logan stopt weer en zucht een beetje overdreven theatraal. Als ze niet over zijn knie zou liggen had ze hier best hard om moeten lachen.
“Vijf erbij, stil liggen zei ik toch,” zegt Logan streng en hij omklemt nu haar benen met zijn been. In deze leglock kan ze geen kant meer op. De laatste slagen zijn zo intens dat ze tranen met tuiten huilt.
Logan helpt haar voorzichtig overeind. Hij pakt haar handen vast en kijkt haar kalm aan.
“Ik heb je gestraft omdat je je beloftes niet na bent gekomen, je onbeleefd was en je ook nog onnodig vloekte. Wat heb je hierop te zeggen?”
“Het spijt me,” antwoordt ze nog nasnikkend. Hij trekt haar in zijn armen en laat haar rustig uithuilen terwijl hij haar haar streelt.
Ze schrikken beide van Logans telefoon die ineens afgaat. Hij drukt het gesprek weg.
“Als we weer thuis zijn ga het allemaal wat duidelijker voor je maken en wat regels opstellen. Geef die witte pot crème achter je maar aan en kom maar weer even liggen.” Logans telefoon gaan een tweede keer af en weer drukt hij het nummer weg.
Kim geeft hem de pot crème en gaat weer liggen. Hij smeert haar billen in en masseert zachtjes haar gekneusde billen.
Dat voelt een beetje pijnlijk maar ook fijn, denkt Kim en ze voelt zich slaperig worden.
Logan’s telefoon gaat weer af en nu neemt hij wel op.
“Athair? Is er iets aan de hand?… Sorry ik was even bezig net … Ja ik ben toch getrouwd … Patrick had me opgegeven, wat had ik anders moeten doen… Ik weet wat je gezegd had… Ja maar… … Oké we hebben binnenkort een gesprekje over mijn gedrag… Ik ben over twee dagen weer thuis. Bye.”
“Problemen?” vraagt Kim als ze Logan’s bezorgde blik ziet. Logan haalt zijn schouders op.
“Dat is iets voor later. Zullen we maar eens gaan eten? Fris jezelf maar even snel op dan gaan we er een leuke avond van maken.”
Kim komt voorzichtig overeind en loopt met gloeiende billen naar de badkamer. Hopelijk vinden ze straks een restaurant met zachte stoelen.
Als ze uit de badkamer komt pakt Logan haar hand.
“Kom, dan gaan we wat eten, mylady. Ik stel voor dat je je verder netjes gedraagt vanavond, anders lig je straks gewoon weer over mijn knie,” zegt hij met een glimlach.
Soorten strafregels
Strafregels zijn er in alle soorten en maten. Aan welke geef jij de voorkeur? Meerdere opties aankruisen mag.
Alice bij de Marine (deel 2)
Moeilijk lopend was Alice terug gegaan naar haar mede rekruten en had haar uiterste best gedaan om niemand iets te laten merken van wat er net gebeurd was. Ze was zo snel mogelijk naar de slaapkooien gelopen en was op bed gaan liggen. Daar had ze nogmaals liggen huilen om wat er allemaal gebeurd was, ze was in de war. Ze wist niet meer zo goed hoe ze nu verder moest, omdat ze vond dat ze fout geweest was. Aan de andere kant was haar drang om bij de marine te slagen zo groot dat ze ook wel weer begrip kon hebben voor haar actie. Met nog steeds flink tintelende billen was ze in slaap gevallen.
De volgende ochtend voelde het al wel wat beter, maar voordat het schip weer terug zou varen naar de haven van Den Helder wilde ze eigenlijk nog wel even snel douchen. Maar ze realiseerde zich net op tijd dat haar billen ongetwijfeld flink blauw zouden zijn, dus dat ze daar zeker commentaar op zou krijgen in de doucheruimtes. Dan maar gauw een lekker ontbijt nuttigen, dat zou haar wel weer energie geven! Met een vol bord liep ze naar een tafel waar enkele bekenden zaten te eten en nam plaats. Toen haar billen de harde stoel raakten, verkrampte ze even, maar ze beet op haar tanden en slechts een korte, kleine grimas verraadde haar pijnlijke zitvlak. Alleen een kenner zou het herkend hebben.
Inderdaad gaf het ontbijt haar weer energie. Ze gingen zich klaar maken om aan de terugreis te beginnen. Na zo’n kwartier vertrok het schip en terwijl de bemanning opdrachten kreeg om schoonmaakwerkzaamheden uit te voeren, voer het terug naar Den Helder, waar het na een uurtje aan kwam.
Vanaf daar vertrokken ze met de bussen weer in colonne terug naar de kazerne bij Baarn.
In de bus werd Alice wederom herinnerd aan haar pijnlijke billen, doordat de stoelen hard waren en de chauffeur met een flink tempo over een aantal verkeersdrempels heen reed.
Weer kwam bij haar de vraag naar boven hoe het Esther nu vergaan zou zijn. Ze had immers moeten vertellen hoe Alice haar zover had kunnen krijgen dat ze in haar plaats had mogen gaan.
Als Esther dat eerlijk verteld had en het regime zoals zij ervaren had aan boord van het schip ook op de kazerne zou heersen, dan zou Esther toch zeker ook een pak slaag gehad hebben.
Haar gedachten dwaalden af naar wat er dan gebeurd zou zijn en zo reden ze verder totdat ze bij de kazerne aankwamen.
Wat Alice nog niet wist.
Esther had geprobeerd om van de tijd die ze op de kazerne was nog iets te maken. Ze had in het bos een joint gerookt en daarna met een heerlijk gevoel enkele uren rond gelopen, in de bossen naar de hemel liggen staren en heerlijk gedagdroomd.
Daarna had ze wat lekkers te eten gehaald in het dorp. Ze wilde dat net gaan opeten in hun barak, toen opeens iemand haar riep.
” Esther?”, klonk het verbaasd.
Esther draaide zich om en zag dat luitenant Gerritsen vanaf het hoofdgebouw op haar af kwam lopen. Shit, waarom nou juist zij. Die had haar nog gefeliciteerd toen ze haar verteld had dat ze de test goed had doorstaan en mee mocht op de eerste oefening. Het was de stevige vrouw die hun op de eerste dag had ontvangen.
“Waarom ben jij niet mee op oefening? Je was nog zo trots dat je voor de test geslaagd was, ben je ziek geweest of zo?”, vroeg ze op een argwanende toon, kijkend naar de tas met lekkers die ze bij zich had.
”Ehm,… nou ik kon niet mee…ehm…”
Shit, hoe moest ze zich hier nu uit kletsen. Ze kon moeilijk de waarheid vertellen, dan wist ze zeker dat ze in de problemen kwam. Wat moest ze nou zo snel verzinnen.
“ Esther, ik begrijp er niets van en jij kennelijk zelf ook niet. Loop eens even mee met me naar mijn kantoo,r dan kunnen we hier eens even rustig over verder praten”, zei ze resoluut. Ze draaide zich om, zonder te kijken wat Esther deed, en liep terug in de richting van het hoofdgebouw.
Nu zit ik dus dubbel in de penarie dacht Esther. Ik moet echt gauw een smoes verzinnen, zodat ze me tenminste geloofd. Als Alice dan terug is, zien we wel weer verder.
Peinzend liep ze achter luitenant Gerritsen aan en voordat ze bij haar kantoor aangekomen waren had ze een plannetje bedacht dat haar zou moeten redden uit deze benarde situatie.
“Ga zitten Esther en vertel me nu eens haarfijn waarom je hier op de kazerne rondloopt”, zei ze streng, terwijl ze met haar armen over elkaar achter haar bureau ging zitten.
“Nou, weet u mevrouw, er is iets heel gemeens en ergs gebeurd. U kent Alice wel hè? Dat was een soort vriendin van me geworden hier.”
Ja, knikte de vrouw.
“Nou, die was dus gezakt voor haar test en mocht niet mee op de oefening. Ze heeft toen een hele gemene truc uitgehaald. Ze heeft tegen mij gezegd dat ze in mijn plek mee wilde op de oefening.”
De luitenant fronste haar wenkbrauwen.
“Om dat voor elkaar te krijgen dreigde ze mij met het volgende. Ze zou mijn vriend vertellen dat ik vreemd gegaan was met een andere jongen als ik haar niet mijn plek liet innemen. Ik had haar al eerder verteld dat mijn vriend bang was geweest toen ik bij de marine wilde gaan met al die mannen hier. De kans dat hij enige ontkenning zou geloven was heel klein, dus heb ik na veel tegenstribbelen ingestemd met haar plan.”
Esther liet een stilte vallen en keek met betraande ogen naar haar meerdere. Luitenant Gerritsen peinsde vol verbazing voor zich uit.
“Wat een ontzettend misselijke actie!”, zei ze nadat ze alles op een rijtje gezet had.
“En nu zit jij dus hier je tijd vol te maken”, zei ze vol medelijden.
Esther keek haar meelijwekend aan, het was haar gelukt! Ze zou er onderuit kunnen komen.
“Zodra Alice terug is van haar avontuur, zal ik een hartig woordje met haar spreken in jou bijzijn. Verder zal ik direct aan de officier ter plekke doorgeven dat ze met jou gewisseld heeft en uit de oefening gehaald moet worden.”
Ze nam afscheid van Esther en pakte meteen de telefoon. Esther hoorde nog net haar gesprek beginnen voordat ze het kantoor uit liep maar durfde niet langer te blijven luisteren.
Terug in haar barak viel ze opgelucht op bed en ging lekker genieten van de heerlijke dingen die ze gehaald had.
Nadat Alice uitgestapt was en haar tas had gekregen wilde ze naar de barakken lopen om Esther te gaan vertellen wat er allemaal gebeurd was. Maar opeens zag ze haar aan komen lopen samen met luitenant Gerritsen.
“Alice, meekomen naar kantoor”, bulderde luitenant Gerritsen op een afstand.
Iedereen kon het horen en ze werd vreemd aangekeken. Wat zou daar dan aan de hand zijn?, dachten ze. Alice kreeg een rode kleur, liep aarzelend naar het tweetal toe en volgde hun het hoofdgebouw in, door de gangen heen tot aan het kantoor.
”Zo, jongedame, met jou heb ik een hartig woordje te spreken!”, sprak Luitenant Gerritsen.
Ze gooide de deur achter zich dicht.
“Ik heb net van Esther het verhaal gehoord dat jij haar vriendje zou vertellen dat ze vreemd gegaan zou zijn en dat je er zodoende voor gezorgd hebt dat je mee op oefening kon, klopt dat?”
Alice dacht: Dat heeft ze goed verzonnen. De luitenant wist vast dat ze al straf gehad had dus waarschijnlijk zou het wel bij een berisping blijven. Dus antwoordde ze dat dat klopte.
“Dan heb je je aardig in de nesten gewerkt!”, zei ze met norse stem.
Ze stond op van achter haar bureau en liep op Alice af. Die schrok en dacht, het zal toch niet waar zijn!
“Jongedame, iemand die haar maatjes zo benadeeld is bij mij aan het verkeerde adres en zal ik hoogstpersoonlijk eens flink onder handen nemen. Ik weet dat je al straf gehad hebt, dus dat zal ik in ogenschouw nemen, maar je zult wel degelijk van mij ook straf krijgen. Kom eens even hier”, zei ze, terwijl ze een stoel van voor het bureau pakte en daar op plaats nam.
Niet nóg meer, dacht Alice. Dan maar de waarheid, jammer voor Esther.
“Maar mevrouw Gerritsen…”, probeerde ze.
“Nee, Alice, niks te maren, zo’n actie is absoluut niet te tolereren.”
En ze trok Alice naar zich toe. Alice sputterde tegen en zei: “het is een leugen!”
De luitenant keek Alice ongelovig aan.
”Hoe bedoel je dat?”, vroeg ze argwanend.
“Nou, in de veronderstelling dat u het zou laten bij een mondelinge waarschuwing, had ik gezegd dat het verhaal van Esther klopte. Maar nu ik nog meer straf krijg wil ik de echte waarheid maar al te graag vertellen.”
Alice nam een diep zucht en realiseerde zich dat ze in ieder geval voor nu de straf uitgesteld had, of dat uitstel ook afstel betekende…daar twijfelde ze aan.
“Zo, Esther is dat zo?”, vroeg ze terwijl ze opstond, weer naar achter haar bureau liep en plaats nam om het vervolg van de verhalen eens rustig aan te horen.
Esther keek met een boze blik naar Alice. Ze realiseerde zich dat de waarheid nu waarschijnlijk wel op tafel zou komen, maar ze wilde zich in eerste instantie toch nog van de domme houden en zweeg. Alice reageerde wel en ging het verhaal vertellen zoals het echt gebeurd was.
“Ik heb haar gechanteerd, maar niet met háár verhaal. Ik heb haar gechanteerd met het feit dat ze wiet gerookt heeft hier op de kazerne!”
En nu was het Alice die met een boze blik Esther aankeek. Alsof er onweer op komst was, zo nors keek de vrouw nu in de richting van Esther.
“Jij klein liegbeest! Vertel op, klopt dat?”
Esther kon wel terplekke door de grond zakken. Met een vuurrood gezicht keek ze de luitenant aan en knikte als bevestiging.
“Ik hoor je niet?” bulderde ze.
”Ja mevrouw ,dat klopt”, antwoordde ze heel bedeesd.
Dit keer stond de luitenant nogmaals op, maar liep nu in de richting van Esther. Ze pakte haar als een klein meisje bij haar oorlel en trok haar mee naar dezelfde stoel, waar ze net op was gaan zitten om Alice te straffen.
”Ik moet zeggen Esther, je kan erg goed liegen en zielig doen, maar wat ík nu ga doen is pas zielig voor je!”
Dit keer ging ze weer zitten, maar nu met Esther voor zich. Ze maakte aanstalten om haar over haar knie te trekken.
”Maar wat gaat u dan nu met me doen, u mag me toch niet zomaar slaan!?”, riep Esther uit.
”Ook goed Esther, dan mag je nu mee naar de commandant en vertellen wat je gedaan hebt en dan kun je je spullen pakken. Drugs gebruik op de kazerne is verboden. Maar aangezien ik bij jou wel een goed gevoel heb over je mogelijkheden bij de marine wil ik je een tweede kans geven. Maar dan wel nadat ik je hoogstpersoonlijk streng gestraft heb, dus aan jou de keuze.”
Esther stond er beteuterd bij en was radeloos. Of nu een ongelooflijk pak slaag of van de kazerne af. Ze had de vrouw nog eens goed gade geslagen en gezien de dikte van haar armen en schouders zou het pak slaag haar zeker raken. Maar nu haar mogelijkheden vergooien op een carrière bij de marine zag ze ook niet zitten. Net zoals Alice, de vorige dag, bleef ook haar geen andere keuze dan de straf te accepteren.
”U laat me weinig keus mevrouw”, antwoordde ze en liet zich over de knie trekken.
“Mij gewoon voorliegen en dan ook nog drugs gebruiken! Jij zal een flink lesje krijgen”, klonk het streng en de eerste klappen vielen al op Esther haar broek.
Kleinzerig was ze wel, dacht Alice, want al gauw begon Esther te draaien en grimassen te vertonen. Na zo’n twee minuten stopte de vrouw en liet Esther opstaan. Zou dat het al zijn? vroeg Esther zich af. ”Handen op je hoofd”, beval ze haar.
Nee dus, en ze voldeed hier meteen aan. Met rustige gebaren knoopte de vrouw vervolgens Esther haar broek los en stroopte die langzaam naar beneden over haar heupen, totdat die op haar knieën hing.
“Terug over de knie jongedame!”
Wederom voldeed Esther aan haar vraag en het pak slaag werd voortgezet op haar katoenen marine onderbroek, dat bood een stuk minder bescherming.
”Ja, kijk maar goed Alice, want jouw beurt komt nog wel”, zei de luitenant tussen de klappen en gilletjes door.
Alice had tot nu toe vol afschuw staan kijken naar dit pijnlijke schouwspel. Deze vrouw wist prima hoe ze een pak voor iemands billen moest geven en was daar ook zeker goed toe in staat. Echt schrikken deed Alice niet, want ze had niet verwacht dat ze er onderuit zou kunnen komen. Maar ze vond het niet meer dan billijk om dan op ze minst de straf te delen met Esther.
Inmiddels had Esther haar hand al voor haar billen gehouden om de klappenregen tegen te houden, maar dat zorgde er alleen maar voor dat haar bewegingsruimte nog kleiner werd. Want die hand werd stevig vastgepakt en op haar onderrug vastgehouden.. Wat een kracht heeft die vrouw, dacht Alice. Ze had nog nooit iemand een pak slaag zien krijgen en was erg onder de indruk hoe hoog de arm van de vrouw omhoog ging en hoe hard die weer neer kwam op het slipje. Links, rechts, boven en onder in hoog tempo vielen de klappen over het gehele oppervlak van Esther haar billen.
Na weer twee minuten werd ook het blauwe marine slipje tot op haar knieën naar beneden getrokken en kwamen haar vuurrode billen tevoorschijn. Aangezien Esther rood haar had, had ze een erg witte huid, waarvan het gedeelte dat billen heet inmiddels erg afstak tegen het wit.
“Zo, Esther en nu het laatste gedeelte van je eerste straf, dadelijk krijgen jullie samen nog iets van me!”
KLETS, KLATS, KLETS, KLATS. Zo op haar blote huid klonken de klappen pas echt als kletsen. “AUU,OOHHH, NEEE”, gilde Esther nu.
Alice zag de billen op en neer springen onder de aanslagen van de hand van de luitenant. Ze kreeg nu toch wel medelijden met Esther, die inmiddels niet meer wist hoe ze moest draaien en hard aan het huilen was. Na weer zo’n twee minuten vond luitenant Gerritsen het wel even genoeg en liet de luid snikkende Esther opstaan. Met haar handen haar billen masserend probeerde ze op adem te komen.
” Zo Alice, nu ben jij aan de beurt. Kom maar voor me staan met je handen boven je hoofd. Bij jou zal ik de eerste twee fases over slaan en het bij één sessie houden, maar dan wel meteen op je blote billen.”
Zonder een verdere reactie af te wachten, knoopte ze Alice haar broek los en trok die samen met haar slipje in één keer tot op haar knieën.
”Je billen zijn nog rood/blauwig van gisteren dus je zal meteen je tanden op elkaar moeten zetten. Je begrijpt neem ik aan wel waarom ik je straf?”, vroeg ze en trok haar vervolgens over haar knieën.
Alice had haar gedachten echter in deze positie niet onder controle en antwoordde niet.
”Je eerste straf gister was voor de wisseltruc en de straf van vandaag is voor het liegen en de manier waarop je Esther zover gekregen hebt, werkelijk te slecht voor woorden!”
Bij dat laatste woord begon ze het pak slaag dat ze voor Alice in haar hoofd had. Esther was nog erg bezig met haar eigen billen, maar werd al gauw met haar ogen getrokken naar hetgeen zich voor haar afspeelde. Aangezien Alice haar billen nog zo gevoelig waren, schreeuwde die binnen de kortste keren moord en brand en spartelde zich bijna los. De luitenant stopte even, verbeterde haar greep en klemde de benen van Alice tussen die van haar, zodat Alice geen kant meer op kon en vervolgde de bestraffing. KLATS,KLETS,KLATS,KLETS. Klonk het meteen weer zo rechtstreeks op de blote huid. Zeer snel kleurde de billen diep rood en huilde Alice tranen met tuiten. Na de reeds bekende twee minuten stopte de luitenant en liet ook Alice opstaan, die als door een wesp gestoken haar handen naar achteren bracht om te kijken of ze de pijn iets kon verlichten.
”Zo dames, en nu wil ik jullie beiden tegenover elkaar over mijn bureau gebogen hebben, zodat jullie elkaars handen kunnen vasthouden en elkaar in de ogen kijken als goede vriendinnen die samen gestraft worden. Dan kunnen jullie goed nadenken hoe jullie elkaar in de toekomst kunnen helpen in plaats van tegen werken.”
Even wilden ze protesteren, maar ze bedachten zich snel toen ze de strenge blik van de vrouw zagen, hier viel niet te sollen. Ze namen hun plaatsen in en zagen in hun ooghoeken hoe luitenant Gerritsen uit een kast een paddle te voorschijn haalde. Die was zo’n 50 cm lang en 7 cm breed.
“OOHH, mevrouw alstublieft niet daarmee!”, protesteerde Alice.
”Mijn billen zijn al zo gevoelig”, smeekte Alice.
”Daar zal ik ook rekening mee houden, Esther krijgt er tien en jij vijf klappen mee en daarna hoop ik dat jullie samen nog een mooie toekomst zullen hebben bij de marine.”
Vervolgens liep ze naar achter Esther, tilde de paddle hoog boven haar schouder en liet die vol neerkomen op haar blote achterwerk. PAATSS. Een doffe klap. Alice zag de schrik in Esther haar ogen en vervolgens de gil: “AAUUU”. Gevolgd door nog een klap en een nog hardere gil. Esther twee en zijzelf één per keer. Dat moest ze kunnen volhouden, dacht Alice. Vol afschuw zag ze mevrouw Gerritsen naar achter haar lopen, totdat ze het koele hout op haar billen voelde. Vervolgens verdween de druk en…PPAAATTTSS, Ohhhh. Shit dat is echt te erg, ging de gedachte door Alice haar hoofd. Ook één klap was al heel pijnlijk. De luitenant vervolgde haar rondje rond de tafel en iedere keer kreeg Esther twee klappen en Alice één. Beide meiden gilden het uit na iedere klap en knepen in elkaars handen en af en toe ontmoetten hun blikken elkaar.
Dit voelde pas echt als gedeelde smart, dacht Alice. Na de laatste harde klap liet Alice al haar spieren ontspannen en bleef op de tafel liggen. Ze voelde zoveel pijn, maar was even verdoofd.
Ze keek Esther aan en zag door haar betraande ogen heen dat ook Esther in tranen was, maar die stond inmiddels en wreef hard over haar billen. Na zo’n minuutje stond ook Alice op en verkrampt kwam ze overeind. Ze kon amper lopen, zo pijnlijk voelde haar billen. Ze wreef de tranen uit haar ogen en keek de luitenant aan.
“Zo dames, hierbij is het jullie vergeven wat er de afgelopen dag gebeurd is en neem ik aan dat jullie je lesje wel geleerd hebben en een stuk dichter bij elkaar staan dan voorheen. De marine is een harde wereld dus elkaar vertrouwen is erg belangrijk. Denken jullie dat dit pak slaag jullie geholpen heeft om elkaar bij te staan in moeilijke tijden in plaats van tegen te werken?”, vroeg ze nu met een wat vriendelijkere stem, maar wel belerend.
“Ja mevrouw, wat we beiden gedaan hebben is fout en ik heb in ieder geval mijn lesje wel geleerd”, snikte Esther die nog steeds niet helemaal uitgehuild was.
Alice liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen.
“Esther, ik zal je in toekomst nooit meer zo behandelen, maar je juist helpen, wil je dat bij mij ook doen?”, vroeg ze met een trilling in haar stem.
Esther sloeg ook haar armen om Alice heen en ze voelden beiden dat het tussen hun weer goed zat.
“Tuurlijk meis”, antwoordde ze. ”Ik weet zeker dat we samen zullen slagen!”
Zo blijkt maar weer: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.
Alice bij de Marine
Na alle jaren die Alice als een zeer gelukkige jeugd had ervaren, wilde ze nu eindelijk op haar achttiende toch wel eens de wijde wereld gaan ontdekken en waar kon ze dat nu beter doen dan bij de marine.
Daar had je tenslotte de mogelijkheid om overal ter wereld uitgezonden te worden en kon je met allerlei culturen en landen in aanraking komen. Bovendien was Alice iemand die van het avontuur hield en wat dat betrof zou ze daar zeker voldoende van krijgen op alle trips die ze voor de boeg had. Maar voordat ze de grote zee op kon, moest ze eerst nog een jaar in opleiding. Twee dagen in de klas en drie dagen in de week allerlei oefeningen doen, om haar doel te bereiken.
Op maandag 1 september had haar vader haar gebracht naar de bossen rondom Baarn, waar de kazerne lag die voor de opleiding van de rekruten zorgdroeg. Het was een heel groot ouderwets gebouw dat iets van een oud herenhuis weg had.
Na een stoer afscheid (ze had wel een brok in haar keel gehad toen ze haar vader een afscheidsknuffel gaf, maar wilde dat natuurlijk niet laten blijken aan haar opleidingsmaatjes) werden ze naar een grote hal gebracht. Daar werden ze welkom geheten door een grote, stevige vrouw met donkerblond haar. Ze was gekleed in een groen camouflage pak dat niets van haar ronde borsten en stevige achterwerk verborg. Ze was nou niet echt charmant, maar het was zeker een vrouw die haar mannetje kon staan. Dat nu was juist het probleem wat Alice had. Ze was een redelijk fragiel meisje, met maat 36 en maar zo’n 1,65 lang. Zij was eigenlijk juist wel een aantrekkelijke verschijning, maar had nog niet het stoere uiterlijk en postuur wat je over het algemeen zag bij meiden die kozen voor een carrière bij de marine.
Tot haar grote spijt had ze dan ook tijdens de keuring te horen gekregen dat ze tijdens de opleiding extra in het fitnesshonk aan de slag moest om te zorgen dat ze fysiek sterk genoeg werd om de taken die bij een cadet hoorden te kunnen vervullen. Psychisch had ze alle tests goed gemaakt, maar het ontbrak haar aan de lichamelijke kracht.
Na een korte toespraak van de stevige dame, werden ze voorgesteld aan commandant De Vries,een statige man, uiteraard met snor. Hij gaf een kort overzicht van de zaken die hen allemaal te wachten stonden en wat er van hen verwacht werd. Je merkte meteen dat het woord discipline hem niet vreemd was, wat een autoritaire uitstraling had hij. Alice merkte gewoon dat ze direct respect voor hem had. Soms heb je dat bij mensen, dat ze door hun voorkomen en stem meteen een indruk achterlaten die je het gevoel geeft dat ze niet met zich laten sollen.
Na zijn heldere speech werden ze naar de barakken begeleid. Deze lagen zo’n vijfhonderd meter naast het hoofdgebouw en waren gemaakt van hout met een lemen dak. Ze moesten met tien mensen op één kamer slapen. Er stonden twee rijen van vijf bedden tegenover elkaar. Tussen de bedden stonden hoge, groene kasten van metaal, waar ieder zijn persoonlijke zaken in op kon bergen. Natuurlijk waren er geen vrouwenkamers, dus kwam Alice op een kamer met zes mannen en drie andere vrouwen te liggen.
Ze had het gevoel dat het een leuk groepje kon worden en maakte vrolijk met iedereen kennis. Er was één meisje bij met rood haar dat een nogal stugge indruk maakte, ze voelde zich duidelijk nog niet op haar gemak. Zij heette Esther.
De dagen die volgden waren zwaar, heel zwaar. Naast de normale oefeningen kreeg Alice dus een aangepast programma en werd daarin bijgestaan door een sportleraar. Samen met nog drie andere meiden werd ze door hem onder handen genomen op een manier die ze het beste kon omschrijven als afgebeuld. Ze kregen allerlei trainingen en iedere keer dat ze dachten dat ze echt niet meer konden hebben, kregen ze de opdracht er nog een klein schepje bovenop te doen. Hij vertelde hun dat ze op die manier de grens van hun eigen kunnen iedere keer weer een stukje verlegden. Hij had daar ongetwijfeld gelijk in, maar op het moment dat ze al buiten adem waren dachten ze daar echt anders over. Na iedere sportles plofte Alice na een heerlijke douche op haar bed en hoopte dat ze nooit meer op hoefde te staan, zo’n spierpijn had ze.
Maar na verloop van enkele weken merkte ze dat ze sterker en sterker werd en steeds beter met de anderen mee kon komen. Ze had ook erg veel honger. Bij ieder ontbijt en lunch at ze minstens zes boterhammen op om op krachten te komen en ook de avondmaaltijden waren goed aan haar besteed, heel wat keren schepte ze twee keer op.
Na zes weken intensieve training kregen ze een test waarbij bepaald werd of je wel of niet mee mocht doen met de eerste grote oefening. Alice en haar directe sportmaatjes waren natuurlijk zeer gespannen en na een goede nachtrust kwamen ze fris aan de start voor de test. Deze bestond uit vijf kilometer hardlopen met je rugzak en twee kilometer zwemmen in je kleren. Er werd een tijdslimiet gesteld van twintig minuten voor het lopen en vijfenveertig minuten voor het zwemmen. Als je binnen de tijd was, werd je toegelaten tot de groep die mee mocht, als je buiten de tijd binnen kwam moest je de gehele test voor straf nog een keer doen en mocht je niet mee op oefening.
Ze startten met zo’n tweehonderd man in groepen van tien en Alice zat in groep zeven. Samen met Esther, die met die rode haren die op haar kamer sliep en ook op alle sportlessen geweest was, ging ze van start. Al gauw moesten ze de getrainde mannen laten gaan, die uiteraard veel sneller waren, en bleven ze achter met twee andere meiden, die Alice nog niet kende. Met het hardlopen konden ze die nog bijhouden, ze waren binnen negentien minuten binnen, dus net op tijd. Maar na zo’n tweehonderd meter zwemmen moesten ze hen toch echt laten gaan, Alice moest haar eigen ritme houden anders zou ze haar spieren opblazen en de eindstreep nooit op tijd halen. Maar tot haar grote schrik moest ze haar maatje Esther na een kilometer zwemmen ook laten gaan. Ze kreeg verzuring in haar spieren en begon te twijfelen of ze die tijd van vijfenveertig minuten wel zou gaan halen. Tijdens de trainingen had ze haar vaak genoeg wel bijgehouden, maar uitgerekend vandaag haakte ze af. Shit, wat baalde ze daarvan.
In de verte zag ze de finish, maar haar horloge gaf aan dat ze nog maar twee minuten had en de afstand tussen haar en die roodharige … was inmiddels al flink opgelopen. Zou zij het nu wel gaan halen en Alice niet? Met een achterstand van zo’n tweehonderd meter zag ze haar over de finish gaan en haar armen gingen de lucht in, kennelijk had zij het gered. Alice zette alles op alles en perste alle kracht uit haar lichaam om op tijd over de streep te komen, maar toen ze over de denkbeeldige lijn zwom en op haar horloge keek zag ze dat ze bijna twee minuten te laat was. Ze sloeg hard met haar vuist op het water, mijn god wat had ze er de balen van. Esther wel en zij niet en ze was zo gemotiveerd en had zo haar best gedaan.
Toen ze uit het water kroop kwam een van de sportleraren naar haar toe en zei: ”Helaas meid, volgende keer beter, je weet wat het gevolg is hè, je mag het parcours nog een keer afleggen.”
Wat een klootzak, hij had gewoon een glimlach op zijn gezicht toen hij haar de opdracht gaf.
Helaas kon ze niets anders doen dan zijn commando opvolgen en begon ze dus nogmaals met de vijf kilometer hardlopen en vervolgens het zwemmen. Na deze anderhalf uur sporten kon ze nog maar amper het water uit kruipen en droop ze af naar haar barak, waar ze haar kleren uittrok en uitgeput op bed viel.
Ze was gebroken, op dit moment zowel lichamelijk als psychisch. Ze had zo haar best gedaan maar had gefaald. Alhoewel ze het niet wilde toegeven aan zichzelf wist ze diep in haar hart wel dat ze er lichamelijk ook gewoon nog niet klaar voor was. Maar haar eigenwijze kop dacht daar heel anders over. Terwijl ze tot rust kwam, gingen haar gedachten naar het uitdokteren van een plannetje om ervoor te zorgen dat zij toch mee kon op oefening.
Twee dagen na de deceptie was het zover en zouden de anderen, zonder haar, een dag weg gaan. Voor het eerst in marine kleding, zouden ze naar Den Helder gebracht worden en kennis maken met hun overste. Aldaar zouden ze op een schip een oefening gaan doen waarbij ze een tocht zouden maken naar Texel waar ze met amfibie voertuigen aan wal gezet zouden worden en daar moesten ze dan vervolgens een vesting innemen. Hoezo avontuur!
Dat wilde ze dus absoluut niet missen, en dat zou ze ook niet missen.
Op deze ochtend heel vroeg had Alice haar roodharige maatje wakker gemaakt en gevraagd of ze even mee wilde wandelen, want ze wilde even met haar praten.
Buiten in de ochtenddauw vertelde ze haar hoe graag ze mee wilde met de oefening en dat ze haar plaats wilde innemen. Ze wist dat je op deze trip je gezicht moest schminken en aangezien ze ongeveer hetzelfde postuur hadden zou niemand haar herkennen als Alice.
Natuurlijk was Esther hoogverbaasd en werd zelfs boos: hoe ze dat kon voorstellen en of ze dacht dat ze gek was om deze eerste grote test te laten schieten. Ze bond echter al snel in toen Alice haar het volgende verhaal vertelde: Ze, Esther, rookte immers als het haar even teveel werd of ze gewoon even wilde ontspannen wat wiet dat ze verstopt had in haar kast. Ze had dat Alice zelf verteld, ervan uitgaande dat ze dat tegen haar nieuwe vriendin wel kon vertellen. Terwijl ze dat zei haalde Alice een deel van de bundel tevoorschijn die ze ’s nachts had gepikt. Esther schrok hevig en begon haar voor van alles en nog wat uit te schelden, maar na haar korte tirade realiseerde ze zich dat ze geen andere keuze had dan hiermee akkoord te gaan, al was het wel onder zwaar protest. Met een boos gezicht liep ze Alice achterna, terug naar de slaapvertrekken en liet zich moedeloos op bed vallen. Alice had haar plek veroverd!
Toen de ochtendhoorn ging sprong Alice energiek uit bed, ze had niet meer geslapen na haar nachtelijke wandeling en samen met Esther ging ze na het wassen snel naar de eetzaal. Na het nuttigen van een stevige maaltijd werd hun verteld dat ze binnen een half uur terug moesten zijn in hun marine gevechtsuniform en met hun gezichten onherkenbaar geschminkt. Dat zou ze zeker zijn, onherkenbaar!
Aangezien ze, als ze op de kazerne gebleven was, een dag vrij zou hebben, viel het niet op dat Esther achterbleef en Alice mee op oefening ging.
Ze gingen samen naar de badkamer en na zo’n twintig minuten kwam Alice in haar mooie uniform naar buiten en bleef Esther achter onder de douche en wachtte totdat iedereen weg was uit de kamer voordat ze tevoorschijn kwam.
In grote bussen werden ze opgehaald en gingen ze in colonne richting Den helder, oh wat was ze blij, eindelijk het echte werk.
In de havenstad aangekomen gingen ze aan boord van het fregat “Hr. Mr. De Ruyter” met op de boeg het nummer F802. Het was een schip van zo’n 140 meter lang en het had een grote radar bovenop het dek en vele kanonnen.
Aan boord aangekomen werden ze verwelkomd door overste Pietersen, “opperbevelhebber der strijdkrachten op zee”. Een grote statige man in een keurig donkerblauw marine kostuum, volgehangen met onderscheidingen. Hij deed hen uit de doeken hoe de dag er uit zou zien. Onder in het schip mochten ze hun spullen leggen en al gauw voeren ze de haven uit op weg naar Texel. Wat een fantastisch moment!
Na een half uur varen kwamen ze aan bij de kust, werden ze in de amfibie voertuigen gedirigeerd en voeren ze door de golven naar het strand. Alice vond het wel behoorlijk spannend, omdat ze wist dat achter de duinen hun tegenstanders op hun stonden te wachten die hun, weliswaar met losse flodders, zouden gaan beschieten. Ook was ze toch nog wel aardig vermoeid van de test die ze hadden moeten doen, dus vroeg ze zich af hoe het allemaal zou gaan.
Nadat de klep open ging moesten ze zo snel mogelijk door het water heen naar de duinen toe rennen om zich in veiligheid te brengen en over te gaan tot het veroveren van de vesting.
Na het zware water volgde het spervuur van losse flodders. Dit viel Alice allemaal erg tegen en bij de duinen aangekomen was ze al redelijk uitgeput.
Na een minuut rust moesten ze al weer verder en bij het binnenvallen van de vesting zakte ze hopeloos door het ijs, ze bleek absoluut nog niet opgewassen tegen deze zware lichamelijke inspanningen. Bij het binnen vallen van de te nemen vesting moest ze een maatje een “schouder” geven waar hij op kon staan om over een muur heen te klimmen. Maar toen hij op haar schouder stond zakte ze door haar enkel. Hij viel achterover en werd geraakt door een losse flodder. Die waren gekleurd om aan te geven wanneer iemand geraakt werd en “dood” was. Hiermee was hij dus buiten spel gezet. Vlak naast Alice stond een officier die haar boos aankeek en zei: ”Slappeling, als dit in het echt gebeurt is je collega dus dood! Wat is je naam?”
“Al…Esther, meneer” stotterde ze, in alle consternatie vergat ze bijna dat ze een ander was.
”Dit wordt uiteraard gemeld en hier komen we nog op terug”, blafte hij haar toe op niet mis te verstane wijze.
De rest van de oefening verging haar niet veel beter en ze ging nog twee keer goed in de fout toen ze uitgleed over de vloer in een gang en daarmee een mede cadet onderuit duwde die hard met zijn hoofd tegen de muur viel. Verderop liep ze tegen een andere cadet op die ze in haar knulligheid een zet gaf, waardoor hij in het zicht kwam van een verdediger van de vesting en nog maar ternauwernood kon wegduiken toen er op hem geschoten werd.
Al deze voorvallen waren het gevolg van ongecontroleerdheid, doordat ze gewoonweg uitgeput was. Dit viel haar zwaar tegen. Tot haar grote spijt had dezelfde officier als bij de eerste blunder de daarop volgende fouten ook gezien en hij trok haar apart toen de oefening klaar was.
”Meisje, volgens mij heb jij conditioneel nog een flinke achterstand om hier als een volwaardige cadet aan de oefeningen mee te doen. Drie van zulke grove fouten waarbij je je maten zo in gevaar brengt. Wat denk je er zelf van?”
Ze had absoluut geen zin om ook maar iets van een fout toe te geven en antwoordde: ”Nou het is best zwaar, maar ik vond nou niet echt dat ik iets heel erg fout deed, in het heetst van de strijd gebeuren dit soort dingen soms helaas. Daarnaast, als ik iets fout gedaan heb, het is toch onze eerste oefening?” Met een gezicht vol zelfvertrouwen keek ze de officier aan.
”Ik zal jou vertellen dat het er hier zo zeker niet aan toe gaat, ook al is het je eerste oefening. Natuurlijk moet je nog leren, maar drie van zulke fouten wijt ik meer aan een zwaar gebrek aan conditie dan dat dingen gewoon zo gaan! Ik geloof dat ik jou maar eens even mee neem naar de overste, dan moet die maar verder oordelen wat hier voor straf op volgt, want dit soort gedrag is onacceptabel!”, bulderde hij en sommeerde haar hem te volgen naar de boten die hen weer terug brachten naar het marine fregat.
Daar aangekomen was ze inmiddels behoorlijk gespannen geworden, want ze had het vage vermoeden dat ze hier niet zo makkelijk vanaf zou komen. Ze moest de officier volgen naar het achterdek waar ze het ruim in gingen. Ze werd in een kamer gezet waar ze moest wachten tot ze geroepen werd.
Na alle inspanningen van die dag was Alice behoorlijk uitgeput. Ze kon maar met moeite alle gedachten op een rijtje krijgen over wat er gebeurd was en wat eventueel de gevolgen konden zijn voor haar. Doordat ze diep in gedachten verzonken was merkte ze niet dat de officier terugkwam met de overste Pietersen.
“Laat ons maar even alleen officier Jansen, ik zal eens even een hartig woordje met deze jongedame praten”, zei Pietersen op norse toon.
Hij bekeek Alice van top tot teen. De officier verliet de kamer en de overste gebood Alice hem te volgen naar zijn kantoor. Ze liepen door nog een andere deur en kwamen in een behoorlijk grote kamer met een groot bureau, een dichte robuuste eiken kast en, zoals overal op het schip, met een stalen vloer. Hij liep om zijn bureau heen en nam daar plaats in een grote leren fauteuil, Alice moest voor het bureau blijven staan.
”Zo, Esther, dat is toch je naam? Vertel eens wat er vandaag gebeurd is?”
Ze slikte even en begon toen uiteen te zetten wat er volgens haar gebeurd was. Maar al gauw onderbrak de overste haar en zei:” Dat is nou niet echt het verhaal dat de officier verteld heeft, hij was er toch van overtuigd dat jij conditioneel gewoon absoluut niet in staat geweest was om met de anderen mee te komen en dat dat de reden was dat je zoveel fouten maakte. Ik neem aan dat je de test goed gemaakt hebt, anders was je hier niet. Maar je hebt zwaar onder het niveau gepresteerd. Geef mij eens kort en duidelijk uitleg hoe dat komt?”
Om nou te zeggen dat Alice die had…nee, maar wat moest ze nou antwoorden op deze vraag? Ze stotterde wat, totdat er opeens op de deur geklopt werd en de officier vroeg of hij binnen mocht komen. Toen die binnen kwam, keek hij Alice nogal vuil aan, liep naar de overste en fluisterde de man iets in zijn oor. Die knikte, keek Alice streng aan en wachtte met praten totdat de officier weer weg was uit de kamer.
”Alice, ik geloof dat jij een groot probleem hebt!”, bulderde hij.
Shit, ze waren er op één of andere manier achter gekomen.
”Ik hoor net dat jij een erg gemene truc hebt uitgehaald om hierbij te zijn, klopt dat?”, vervolgde hij.
”Hoe bedoelt u en waarom noemt u mij Alice?”, antwoordde ze aarzelend.
”Als ik jou was zou ik er maar niet meer zoveel omheen draaien, want dan maak je het alleen maar erger!”, reageerde hij furieus.
Alice realiseerde zich dat ze zich er niet meer uit kon praten, nu ze er toch achter waren, en probeerde het op de gevoelige toer te gooien door te antwoorden dat ze het allemaal alleen maar gedaan had omdat ze zo ontzettend gemotiveerd was. En of hij daar toch misschien begrip voor kon hebben, ze wilden toch graag gemotiveerde mensen hebben!?
”Wel gemotiveerd Alice, maar ook eerlijke mensen, en collegiaal en dat ontbreekt er bij jou erg aan!”, antwoordde hij terwijl hij opstond van achter zijn bureau en op Alice afliep.
Met zijn grote postuur, hij stak minstens anderhalve kop boven haar uit, ging hij voor haar staan en keek haar diep in haar ogen.”
Wil jij echt zo graag bij de marine Alice?”, vroeg hij nu met wat mildere stem.
”Ik wil niets liever dan dat, meneer, alleen ben ik fysiek gewoon nog niet ver genoeg”, antwoordde Alice met een trillende onderlip.
”Dus als ik jou om dit verhaal zou schorsen, of zelfs van de opleiding zou verwijderen, dan zou ik je zeer teleurstellen?”
Alice schrok hevig van deze dreiging.
”Meneer Pietersen, mijn wereld zou instorten, alstublieft doe dat niet!”, smeekte ze.
Overste Pietersen keek Alice nog steeds diep in haar ogen en moest even denken aan zijn eigen dochter, die inmiddels al 30 was, maar ook vroeger wel eens zo voor hem gestaan had. Maar dan vaak met als reden dat ze probeerde haar welverdiende straf te ontlopen als ze weer eens iets stouts had gedaan.
”Alice, ik wil je die kans best geven, maar dan zul je eerst moeten boeten voor je actie van vandaag en mij dan vervolgens vertellen dat je zoiets dergelijks nooit meer in je leven zal doen en je maatjes altijd zal bijstaan in plaats van hen zo te behandelen. Denk je dat je dat er voor over hebt?”, vroeg hij rustig.
”Ja, meneer, alles, als u me maar niet wegstuurt!”, antwoordde ze bedeesd.
”Goed”, zei hij. Hij pakte een stoel van onder het bureau vandaan en ging daarop zitten.
”Omdat ik vertrouwen in je heb zal ik je een kans geven en iets doen wat zeker niet gebruikelijk is: je een straf geven in de vorm van een stevig pak voor je billen.”
Hij keek Alice nog steeds strak aan en zag de schrik in haar ogen.
”Wat zegt u!!”, riep ze.
”U mag dit toch niet zomaar doen!” stamelde ze.
De overste keek haar streng aan en antwoordde: ”Dat klopt Alice, normaal gezien mag dit niet, maar de regels zijn erg duidelijk. Iemand die zoiets als deze actie uithaalt, wordt op z’n minst een maand geschorst en als het in de opleiding gebeurt, is de kans groot dat de tuchtcommissie hem of haar wegstuurt. Maar ik denk dat jij met jouw pittige karakter en inzet zeker een aanwinst kan zijn voor ons korps. Er zal echter wel een stuk bijgespijkerd moeten worden. Ik wil je dus een kans geven, maar die kans heeft wel deze consequentie, dus aan jou de keuze.”
Alice keek beteuterd voor zich uit en dacht aan haar grote wens van een baan bij de marine, om de wereld te zien en op avontuur te gaan. Zo’n pak slaag zou ze toch best overleven, ze had wel vaker wat klappen van haar vader gehad. Dat had natuurlijk wel pijn gedaan maar had haar niet meer dan een paar rode billen opgeleverd.
”Als ik geen andere keuze heb, dan zal ik hier maar mee instemmen”, zei Alice.
De overste wachtte geen moment en voor ze verder kon spreken pakte hij haar stevig bij haar arm en trok haar over zijn knie. Alice was zwaar geschokt en was eigenlijk nog aan het bijkomen van de schrik toen de eerste klappen neerkwamen op haar, gelukkig, dikke uniform. Haar gedachten trokken haar mee van ongeloof naar verbazing en naar haar billen die inmiddels toch aardig zeer begonnen te doen, ondanks die dikke bescherming. Het slaan stopte even en Alice was verbaasd. Zou hij nu al klaar zijn? Mijn god, wat gebeurde er nu? Ze voelde hoe er een hand onder haar buik schoof die haar riem los knoopte en haar broek losmaakte. Deze werd vervolgens door de andere hand boven haar billen aan de band vast gepakt en naar beneden getrokken. Ze schrok erg toen ze de koele lucht over de achterzijde van haar blote bovenbenen voelde waaien en voelde onder zich de prikkeling van de wollen broek, die de benen bekleedde waarover ze lag. Wederom kwamen er klappen op haar billen, maar nu een stuk bijtender, zo zonder bescherming. Alleen haar slipje bedekte nog haar schaamte, maar dat was op dit moment het minste waar ze zich zorgen over maakte. Mijn hemel wat een grote eeltige handen had die man! Klets, Klats, klets, klats.
“Au, shit, ggrrr”, reageerde Alice.
Naarmate de klappen langer duurden kreeg ze het steeds moeilijker om zo stoer te blijven en het niet uit te gillen. Zo’n pak slaag had haar vader haar nog nooit gegeven! Die had hoogstens een stuk of dertig klappen gegeven en dan was het meestal wel klaar. Maar dit duurde nu al zo’n drie minuten, wanneer zou hij stoppen?
”Ik wist wel dat je een stijfkop was en niet zou laten merken dat het pijn deed”, becommentarieerde de overste en terwijl hij dat zei pakte hij van zijn bureau een houten liniaal en vervolgde zijn strafsessie. Na zo’n tien klappen had hij hier al heel wat meer resultaat mee.
”AAUUU,OOHH,AUUU”, gilde Alice.
Ze draaide en sloeg met haar armen waar ze de overste maar op zijn onderbenen kon raken. Die stopte even, pakte haar rechterarm vast en weerhield haar zo ervan in ieder geval veel te bewegen. Hij sloeg vervolgens stevig door en bedekte Alice haar billen met een wirwar van rode strepen, die de kleur van het geheel steeds egaler diep rood maakten. Hevig schokkend lag Alice over zijn knie. Na nog twee minuten stopte hij, legde de liniaal op haar onderrug en zijn hand op haar gloeiende billen.
”Ik geef je nu een minuut de tijd om na te denken waarom je hier ligt en zo stevig gestraft wordt. En wat je ultieme doel is en waar je voor wilt gaan bij de marine. Na die minuut zal ik je slipje naar beneden doen en afsluiten met nog twintig stevige tikken.”
Alice had geen enkele behoefte meer om tegen te stribbelen, ze wilde alleen maar dat deze tuchtiging zo snel mogelijk klaar was. Haar gedachten gingen wel naar haar droom van een carrière bij de marine en dat ze daar alles voor over had. Hevig snikkend dacht ze ook even aan Esther die ze op zo’n lage manier had behandeld. De overste had gelijk, dat was erg slecht geweest, je kan niet ten koste van alles je droom bereiken. Alice voelde de laatste beschermlaag van haar billen weggenomen worden en wist dat het einde in zicht was. Ze zou de straf als een sterke vrouw verder dragen, zei ze tegen zichzelf. De eerste klappen van de liniaal stookte het vuur in haar billen echter zo op dat ze niet anders kon dan haar straffer te laten merken hoe verschrikkelijk veel pijn hij haar lieve billen toebracht. KLETS, KLETS, KLATS.
”AUUU, NEE, OOHHH”, gilde ze.
Eindelijk stopte hij en ze liet met een diepe zucht al haar aangespannen spieren los. Nog hevig naschokkend bleef Alice over de stevige knieën van de overste liggen, die inmiddels de liniaal had weggelegd en haar enkele zachte aaitjes over haar gehavende achterwerk gaf.
”Zo Alice, ik hoop dat dit een les voor je is die er voor zal zorgen dat je je doel bereikt, maar wel op de juiste manier.”
Met die woorden hielp hij haar op haar benen. Hij zag de dik betraande ogen van Alice die hem een blik gaven die een mengeling was van boosheid maar ook begrip, ze had haar straf gerespecteerd.
”Ja overste, u heeft gelijk, het was gemeen. Ik zal Esther mijn excuus aanbieden.”
Esther, dacht ze opeens, wat zou er met haar gebeurd zijn toen ze gevonden werd? Ze had immers moeten uitleggen hoe ik haar zover had gekregen. Zou zij ook…
Users Today : 32
Users Yesterday : 99
Users Last 7 days : 830
Total Users : 126336
Views Today : 204
Views Yesterday : 633
Views Last 7 days : 4742
Total views : 807489