Tessa en Irene mogen tegen de muur gaan staan, handen achter het hoofd en benen een stukje uit elkaar, en wachten tot ze aan de beurt zijn. Naomi, jij gaat over de bank liggen.” kondigt Michiel aan op een toon die geen tegenspraak duldt. Daar sta je dan, met je brandende billen in deze beschamende positie terwijl je hoort hoe Naomi er met de strap van langs krijgt. Zo’n instrument is van zichzelf al luid, maar als je de klappen helemaal niet aan voelt komen, lijkt het wel nog luider te zijn. Eerst hoor je Naomi kreunen, daarna worden het meer kreten van pijn. Als Michiel vervolgens aan George vraagt haar vast te houden voor het laatste stuk en de klappen elkaar daarna snel opvolgen, is het meer een hoog gegil wat, zonder dat je kunt zien wat er gebeurt, des te meer indruk maakt. Je hoort hoe George Naomi zachtjes troost en Michiel complimenten uitdeelt, en dan krijg je te horen dat het jouw beurt is.

Met vlinders in de buik draai je je om. Je ziet Naomi staan, hangend tegen George en met ontbloot onderlijf, naast de bank. Haar bruine billen staan vol met duidelijk zichtbare donkere strepen en banen over de hele breedte met witte randjes waar ze door de rand van de strap geraakt is, en soortgelijke patronen op haar bovenbenen. Michiel geeft Tessa nog even een knuffel en neemt dan de strap over van Paul. Hij wijst richting de bank en je gaat eroverheen liggen, je arme billen hoog in de lucht. George is niet zo van het preken, dus zonder te wachten laat hij de strap hard op je billen neerkomen. Dan laat hij de strap op je achterwerk rusten en haalt vervolgens uit. Je ademt diep in wanneer je de vurige streep dwars over je billen voelt. Niet veel later volgt er nog een, net onder de eerste. Je ademt diep in om de klappen op te vangen. Zo werkt George steeds een stukje naar beneden. “Zo, volgens mij houd je het goed vol, maar nu gaan we eens zien of je nog zo stil blijft liggen als ik je op je dijen sla” zegt hij uitdagend. Je vliegt omhoog om over je dijbenen te wrijven als de strap gemeen neerkomt, maar je weet je daarna weer te beheersen. Met tegenzin neem je weer plaats over de bank. “Dat viel niet mee he? Maar volgens mij was dat niet de bedoeling, jet moet je straf netjes ondergaan.” Hij slaat nog eens op precies dezelfde plek. Je jammert, maar blijft wel liggen. ‘Gelukkig’ zijn de klappen erna wat hoger gemikt. “Volgens mij wordt het tijd om de straf af te ronden, Paul, houd jij haar vast?” vraagt George. Paul loopt naar voren en grijpt je armen. Zijn blik is zacht en liefdevol, wat een beetje helpt om te onthouden dat straf zowel erg als leuk als spannend kan zijn. “Ben je er klaar voor?” vraagt George Je knikt, en als je in de gaten hebt dat hij dat niet kan zien zeg je “Ja George.” Dan laat hij de strap hard neerkomen, harder dan eerst, en voordat je hersenen de pijn kunnen verwerken, komt de volgende slag al, en de volgende. Het tempo ligt veel hoger, je jammert en piept en probeert overeind te komen, maar Paul heeft je stevig vast. “Zo, nu nog even die gevoelige plekjes die je net zo lastig vond” zegt George gemeen en hij onderstreept zijn woorden met wat klappen op je benen. Je probeert het, maar het is moeilijk. Wanneer je denkt niet meer vol te kunnen houden, is het klaar. Paul wrijft zachtjes over je haar en je nek. “Complimenten hoor, goed gedaan!” zegt George hardop. “Heel goed gedaan” fluistert Paul in je oor. Het is toch wel een fijn, klein gevoel om zoiets te horen. Je komt overeind en probeert achterom te kijken naar je rode, gevoelige billen. Het is moeilijk om het hele plaatje te zien, maar dat het een slachtveld is, is wel duidelijk…

Als laatste is Tessa aan de beurt. Aarzelend draait ze zich om nadat Paul de strap heeft overgenomen en haar heeft uitgenodigd om over de bank plaats te nemen. Het is zowel erg als fascinerend om te kijken hoe ze, met haar duidelijk gestrafte billen, plaatsneemt over de bank en je bent ook wel dankbaar dat het niet jouw beurt meer is. Paul preekt niet lang en haalt dan voor de eerste keer uit met de strap. Tessa kermt, maar blijft nog stil liggen. Bij de volgende slag gaat ze afwisselend op haar linkerbeen de lucht in, in een poging de pijn uit te bannen. Bij de volgende klap vliegt het rechterbeen naar boven. Dat ritueel blijft zich herhalen, terwijl haar billen, die als een doelwit boven de bank uitsteken, als maar roder worden, terwijl het al lijkt alsof haar hele achterwerk in vlam staat. Als Paul bij de dijbenen is aangekomen laat elke klap een brede rode baan met een wit randje achter. Nadat Paul de strap gemeen onder aan haar billen laat landen, vliegt Tessa overeind om haar billen te beschermen. “Ik denk dat jij haar beter kunt vasthouden, Michiel.” Tessa protesteert fel dat het niet nodig is, maar buigt zich terug over de bank. “Je krijgt er nog tien, als je de slagen telt en me netjes bedankt na elke klap.” Paul haalt hard uit. “Au, één, dankjewel Paul gemeen de strap snel achter elkaar neerkomen voor de laatste twee klappen. Tessa jammert, maar zegt dan netjes (maar enigszins brutaal) “Auwau, negen dankjewel Paul tien dankjewel Paul.” Michiel kijkt haar even streng aan, maar moet dan lachen en aait zachtjes over haar haren en nek.

Niet veel later liggen jullie allemaal op de bank, elke dame in de armen van haar eigen vriend die haar knuffelt en zachtjes aait. Je voelt een inmiddels prettige warmte uitstralen van je nog steeds blote billen, want je bent de schaamte wel voorbij en dit voelt een stuk prettiger. Met een glas wijn en geniet je samen nog van de avond.

Naomi en Irene mogen tegen de muur gaan staan, handen achter het hoofd en benen een stukje uit elkaar, en wachten tot ze aan de beurt zijn. Tessa, jij gaat over de bank liggen.” kondigt George aan op een toon die geen tegenspraak duldt. Daar sta je dan, met je brandende billen in deze beschamende positie terwijl je hoort hoe Tessa er met de strap van langs krijgt. Zo’n instrument is van zichzelf al luid, maar als je de klappen helemaal niet aan voelt komen, lijkt het wel nog luider te zijn. Eerst hoor je Tessa kreunen, daarna worden het meer kreten van pijn. Als George vervolgens aan Michiel vraagt haar vast te houden voor het laatste stuk en de klappen elkaar daarna snel opvolgen, is het meer een hoog gegil wat, zonder dat je kunt zien wat er gebeurt, des te meer indruk maakt. Je hoort hoe Tessa complimenten krijgt van Michiel over hoe goed ze het gedaan heeft en dan krijg je te horen dat het jouw beurt is.

Met vlinders in de buik draai je je om. Je ziet Tessa staan, hangend tegen Michiel en met ontbloot onderlijf, naast de bank. Haar billen zijn donkerrood, met duidelijk zichtbare strepen en banen over de hele breedte, en soortgelijke patronen op haar bovenbenen. Michiel geeft Tessa nog even een knuffel en neemt dan de strap over van George. Hij wijst richting de bank en je gaat eroverheen liggen, je arme billen hoog in de lucht. Michiel is meer van het preken, dus hij vertelt je nog even uitgebreid over gepast gedrag in het openbaar. Dan laat hij de strap op je achterwerk rusten en haalt vervolgens uit. Je ademt diep in wanneer je de vurige streep dwars over je billen voelt. Niet veel later volgt er nog een, net onder de eerste. Je ademt diep in om de klappen op te vangen. Zo werkt Michiel steeds een stukje naar beneden. Je kreunt als hij de gemene plekken onderaan je billen komt, je jammer als hij vervolgens je dijbenen te grazen neemt. “Ik krijg toch billenkoek, dat zijn mijn billen niet, hoor!” probeer je nog, maar 3 scherpe tikken op dezelfde plek maken je duidelijk dat je beter je mond kunt houden. ‘Gelukkig’ zijn de klappen erna wat hoger gemikt. “Volgens mij wordt het tijd om de straf af te ronden, Paul, houd jij haar vast?” vraagt Michiel. Paul loopt naar voren en grijpt je armen. Zijn blik is zacht en liefdevol, wat een beetje helpt om te onthouden dat straf zowel erg als leuk als spannend kan zijn. “Ben je er klaar voor?” vraagt Michiel. Je knikt, en als je in de gaten hebt dat hij dat niet kan zien zeg je “Ja Michiel.” Dan laat hij de strap hard neerkomen, harder dan eerst, en voordat je hersenen de pijn kunnen verwerken, komt de volgende slag al, en de volgende. Het tempo ligt veel hoger, je jammert en piept en probeert overeind te komen, maar Paul heeft je stevig vast. “Stil liggen!” commandeert Michiel en hij onderstreept zijn bevel met wat klappen op je benen. Je probeert het, maar het is moeilijk. Wanneer je denkt niet meer vol te kunnen houden, is het klaar. Paul wrijft zachtjes over je haar en je nek. “Complimenten hoor, goed gedaan!” zegt Michiel hardop. “Heel goed gedaan” fluistert Paul in je oor. Het is toch wel een fijn, klein gevoel om zoiets te horen. Je komt overeind en probeert achterom te kijken naar je rode, gevoelige billen. Het is moeilijk om het hele plaatje te zien, maar dat het een slachtveld is, is wel duidelijk…

Als laatste is Naomi aan de beurt. Aarzelend draait ze zich om nadat Paul de strap heeft overgenomen en haar heeft uitgenodigd om over de bank plaats te nemen. Het is zowel erg als fascinerend om te kijken hoe ze, met haar duidelijk gestrafte billen, plaatsneemt over de bank en je bent ook wel dankbaar dat het niet jouw beurt meer is. Paul preekt niet lang en haalt dan voor de eerste keer uit met de strap. Naomi kermt, maar blijft nog stil liggen. Bij de volgende slag gaat ze afwisselend op haar linker- en rechtertenen staan in een poging de pijn uit te bannen. Dat ritueel blijft zich herhalen, terwijl haar billen, die als een doelwit boven de bank uitsteken, blijven schudden en dansen na elke klap. Als Paul bij de dijbenen is aangekomen laat elke klap een brede donkere baan met een wit randje achter. Nadat Paul de strap gemeen onder aan haar billen laat landen, vliegt Naomi overeind om haar billen te beschermen. “Ik denk dat jij haar beter kunt vasthouden, George.” Naomi kijkt smekend, maar buigt zich terug over de bank. “Je krijgt er nog tien, als je de slagen telt en me netjes bedankt na elke klap.” Paul haalt hard uit. “Au, één, dankjewel Paul gemeen de strap snel achter elkaar neerkomen voor de laatste twee klappen. Dat Naomi vergeet te tellen laat hij zitten, want van ontlading is ze zachtjes beginnen te snikken terwijl George haar troost

Niet veel later liggen jullie allemaal op de bank, elke dame in de armen van haar eigen vriend die haar knuffelt en zachtjes aait. Je voelt een inmiddels prettige warmte uitstralen van je nog steeds blote billen, want je bent de schaamte wel voorbij en dit voelt een stuk prettiger. Met een glas wijn en geniet je samen nog van de avond.

Aarzelend loop je naar Michiel. Dat betekent dat Tessa nu naar George gaat en Naomi naar Paul. Michiel neemt plaats op de stoel en wenkt naar je. Je loopt naar hem toe en neemt plaats over zijn schoot. Je voelt het koude hout rusten op je billen en je beseft dat dit heel zeer gaat doen. Je hoort hoe de andere twee pakken slaag al begonnen zijn aan de kletsende geluiden en het gekreunt, maar Michiel praat nog door over gepast gedrag in het openbaar. Je wenst bijna dat hij zou beginnen, maar als je dat zou wensen, zou die wens nu worden verhoord. Hij slaat ritmisch, niet heel snel, maar ook niet heel traag, en niet al te hard. Het doet wel zeer en deze borstel prikt gemeen, maar je kunt het volhouden. Je kijkt even op en ziet voor je de inmiddels vuurrode billen van Tessa die dansen onder de klappen van de lepel. Dan kijk je onder de stoel door en zie je, ondersteboven, de grimassen op het gezicht van Naomi terwijl ze probeert haar arm los te krijgen om zich te kunnen beschermen. Michiel krijgt ook in de gaten dat je nog niet echt veel pijn lijdt. “Ik denk dat ik nog niet voldoende indruk maak.” In een beweging helpt hij je van zijn schoot over zijn linkerbeen en zet hij je met zijn rechter klem. Dan begint hij weer te slaan, en je merkt direct het verschil “Au au nee Michiel, het deed al zeer, stop!” Je hand vliegt naar achter, maar Michiel had dit al verwacht en pakt je stevig bij de pols. Intussen blijft de borstel neerkomen, links, rechts, onder, boven en dan op je bovenbenen. Je kreunt, jammert en uiteindelijk smeek je ook, maar het haalt allemaal weinig uit. “Zo, bijna klaar hoor” hoor je George zo hard aan dat de rest het ook kan horen aankondigen, “Alleen nog even zorgen dat ze dit ook onthoudt bij het zitten.” Blijkbaar is dat voor Michiel ook een aankondiging, want hij slaat, langzaam maar hard, om beurten links en rechts onderaan je billen. Je schreeuwt het uit en je worstelt om los te komen, maar dan is het gelukkig klaar. Slap blijf je over zijn knie hangen om even uit te hijgen. Dan legt hij de borstel neer en helpt je overeind. Je ziet dat Tessa en Naomi het ook zwaar hebben gehad, de billen van Tessa lijken wel in brand te staan en bij Naomi staan de tranen in haar ogen. “Eens even kijken hoe ver we staan” zegt Paul. “Kom allemaal hier maar op een rij staan. Ja, nu handen op de rug, benen uit elkaar en buig een stuk voorover. Dan kunnen we jullie eens goed inspecteren.” Je voelt hoe er over je billen gewreven wordt, en in de blauwe plekken geduwd, en je kreunt. “Volgens mij gaat het de goeie kant op” zegt Michiel goedkeurend. “Dit voelt wel als een gemeen plekje” zegt Paul en hij duwt nog eens in een blauwe plek. Je kreunt weer, zowel van schaamte als van pijn. “Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn” zegt George. “Ik ga even een stevige strap halen, en dan gaan we ervoor zorgen dat ze het lesje echt onthouden.”

Aarzelend loop je naar George. Dat betekent dat Naomi nu naar Michiel gaat en Tessa naar Paul. George gaat zitten en geeft een klopje op zijn knie. Je wil al over zijn schoot gaan liggen, maar hij houdt je tegen en duwt tegen je knieholtes tot je tussen zijn benen staat. Vervolgens duwt hij in je onderrug zodat je over zijn linkerbeen heen buigt. Het is lastig om je balans te houden en je voelt dat je heel weerloos staat in een boog over zijn knie met je billen hoog in de lucht. Je hebt al spijt van je keuze. Hij legt zijn hand over je rug om te voorkomen dat je overeind kan komen en zodra hij begint te slaan, blijkt dit een verstandige keuze. Hij slaat hard en snel en laat de lepel onvoorspelbaar over het hele oppervlak van je billen neerkomen. Het lukt niet om je handen naar achter te doen zonder je evenwicht te verliezen, en je benen zitten klem tussen de zijne. Met andere woorden, je kunt geen kant op. Je kreunt, jammert en uiteindelijk smeek je ook, maar het haalt allemaal weinig uit. Heel even is er een pauze en je hoort soortgelijke geluiden van ellende in de kamer. Je kijkt even op en ziet hoe Tessa’s benen de lucht in vliegen na een stevige klap met de leren paddle op haar inmiddels vuurrode billen. Dan zorgt George dat je je herinnert dat het pak slaag nog niet klaar is wanneer hij met vernieuwde kracht niet alleen je billen, maar ook je bovenbenen bewerkt. “Nee nee nee au au!” roep je uit en je probeert met je heupen aan de klappen te ontsnappen, maar het heeft geen zin. “Zo, bijna klaar hoor” kondigt George zo hard aan dat de rest het ook kan horen, “Alleen nog even zorgen dat ze dit ook onthoudt bij het zitten.” Je voelt hoe hij de huid van je linkerbil strak trekt en vervolgens de lepel hard aan de onderkant laat neerkomen, om vervolgens rechts hetzelfde te doen. Je schreeuwt het uit en je worstelt om los te komen wanneer hij dit 4 keer herhaalt, en dan is het eindelijk klaar. Slap blijf je over zijn knie hangen om even uit te hijgen. Dan legt hij de lepel neer en helpt je overeind. Je ziet dat Tessa en Naomi het ook zwaar hebben gehad, de billen van Tessa lijken wel in brand te staan en bij Naomi staan de tranen in haar ogen. “Eens even kijken hoe ver we staan” zegt Paul. “Kom allemaal hier maar op een rij staan. Ja, nu handen op de rug, benen uit elkaar en buig een stuk voorover. Dan kunnen we jullie eens goed inspecteren.” Je voelt hoe er over je billen gewreven wordt, en in de blauwe plekken geduwd, en je kreunt. “Volgens mij gaat het de goeie kant op” zegt Michiel goedkeurend. “Dit voelt wel als een gemeen plekje” zegt Paul en hij duwt nog eens in een blauwe plek. Je kreunt weer, zowel van schaamte als van pijn. “Toch denk ik dat we nog niet klaar zijn” zegt George. “Ik ga even een stevige strap halen, en dan gaan we ervoor zorgen dat ze het lesje echt onthouden.”

Spelletje Paul

“Wat kijk je streng” zegt Naomi brutaal wanneer ze net George weer geplaagd heeft. “Ja, je kijkt een beetje zoals die parkmedewerker van vanmiddag” gooi je eruit. “Parkmedewerker?” vraagt Paul kritisch? Hij kent je natuurlijk en hij weet wanneer hij gealarmeerd moet zijn. “Euh ja, die kwamen we tegen, hij keek een beetje kritisch.” Je ziet de ogen van Tessa flitsen in een poging om je zonder woorden duidelijk te maken dat je je mond moet houden, maar het is al te laat. Als bloedhonden ruiken de mannen dat er wat meer speelt en beginnen ze jullie te verhoren. Eerst probeert Naomi de zaak nog te redden door te zeggen dat het alleen om het incident aan het begin van de dag ging, maar zodra de druk wordt opgevoerd en er wordt gedreigd dat als ze er oooooit achter komen dat er meer speelde, er echt wat zwaait, besluit Tessa om te vertellen dat er misschien nog wat meer incidenten waren en dat jullie mogelijk aan het eind van de dag ook op beschamende wijze gestraft zijn. Michel kijkt eerst naar George, daarna naar Paul. “Volgens mij is hier nog wat meer straf op zijn plaats, wat denken jullie?” “Neee, dat is niet nodig!” protesteer je, maar je wordt niet gehoord. “Wij gaan even overleggen wat hier op zijn plaats is, jullie mogen hier vast nadenken” kondigt Michiel aan. “Jullie worden bedankt!” zegt Naomi bozig zodra ze alleen in de kamer zitten, “waar was het nou goed voor om dat te verklappen?” “Nou, misschien is het ook wel een klein beetje leuk en spannend?” zeg je in een poging niet helemaal toe te geven dat je het leuk vindt om billenkoek te krijgen, maar toch duidelijk te maken dat het soms wel aantrekkelijk kan zijn. Naomi zwijgt en haar opgekrulde mondhoek geven aan dat ze je misschien toch wel een klein beetje gelijk geeft. “Nou, jij hebt in elk geval meer verdient dan ik, en jij helemaal, Tessa de klikspaan!” “Jullie krijgen allemaal straf” maakt Paul een eind aan de discussie wanneer hij de kamer weer binnenstap, “jullie hebben dit samen gedaan dus jullie verdienen ook dezelfde straf, dat hebben we net besloten.” “Precies, en om het zo eerlijk mogelijk te maken, krijgen jullie van elk van ons een pak slaag.” De eensgezindheid neemt toe, want jullie protesteren alledrie tegen dit besluit, maar geen van de mannen wil luisteren. Sterker nog, ze pakken elk een stoel en zetten deze in een soort van kring. Paul gaat op een van de stoelen zitten en wanneer hij je bij de pols neemt en naar je toe trekt, zie je dat bij de stoelen zich iets soortgelijks afspeelt. Paul begeleidt je over de knie en zorgt dat je goed ligt, waarbij goed betekent dat je billen een perfect doelwit zijn. Voor je zie je Naomi liggen en zonder twijfel kan Tessa, als ze opkijkt, naar jouw billen kijken. “Volgens mij weet jij best dat je je misdragen hebt, Irene en het is duidelijk dat je een lesje nodig hebt, anders heb je de volgende keer dat je op stap gaat met Naomi en Tessa wat meer toezicht nodig.” Vaag hoor je dat er nog twee preken bezig zijn, maar iets aan deze weerloze positie zorgt ervoor dat de woorden die van net boven worden gesproken toch het meest doordringen. Dan begint Paul te slaan, niet heel hard, maar genoeg om het goed te voelen. Je beweegt heen en weer met je heupen in een poging de klappen beter op te vangen, maar je krijgt direct te horen dat je stil moet blijven liggen. Als je je concentreert dan lukt dat net. Blijkbaar is dat ook weer niet goed. “Volgens mij voelen ze er nog te weinig van, wat denken jullie?” vraagt Paul. “Nou, ik denk dat de broek wel naar beneden kan, wat denk jij George?” zegt Michiel. “Ja hoor, dat lijkt me een goed idee.” Je protesten, en zo te horen ook die van de anderen, worden genegeerd. Paul helpt je overeind, knoopt je broek los en trekt deze naar beneden. “Deze string bedekt bijna niets,” zegt George, “die kan net zo goed direct naar beneden. Doen jullie ook maar, voor de eerlijkheid.” Nu zijn de protesten nog wat luider, maar weer halen ze niets uit en voor je het weet lig je met je blote billen weer over de schoot van Paul. Hij houdt het tempo hoog, en je hebt het al snel een stuk zwaarder. Zonder dat je het in de gaten hebt, doe je je hand naar achter om je billen te beschermen. Paul is je echter voor, pakt je pols en pint die vast op je onderrug, om vervolgens stevig door te blijven slaan. Je billen worden gelukkig wat warmer, maar het blijft zwaar en je puft om het vol te houden. “Volgens mij zijn ze nu wel warm” hoor je Michiel zeggen. Blijkbaar is Paul het met je eens en hij helpt je overeind. Snel wrijf je even over je warme billen. “Nu mogen jullie allemaal met je neus tegen de muur en je handen op je rug gaan staan terwijl we besluiten wat er nu moet gebeuren.” Je schuifelt naast de muur en kijkt voorzichtig naar links, waar je Naomi in deze beschamende positie ziet staan, en naar rechts waar Tessa staat.

“Zo, draai jullie maar om” kondigt George aan. Je draait je om en ziet Michiel, George en Paul op een rij staan. Paul heeft een leren paddle vast, George een grote houten lepel en Michiel een stevige haarborstel. “Tijd voor de volgende ronde. Jij mag kiezen, Irene, ga je bij George of Michiel over de knie?”

“Verdomme Paul, dat doet pijn! Ik wil gewoon eens iets nieuws proberen!” Oeps, dat kwam er iets feller uit dan de bedoeling was en als je achterom kijkt, zie je dat Paul even perplex is. “Ah, wat nieuws proberen hè, nou ik weet wel wat er nodig is.” Heel even weet je niet wat je moet denken, is het nu gelukt? Maar hoe heeft hij dan afgeleid wat je bedoelt? Plots voel je hoe je stevig aan je arm omhoog wordt getrokken. “Vooruit, naar de badkamer!” zegt Paul streng? “Hè, wat?” zeg je verward maar een stevige tik op je linkerbil zorgt dat je in beweging komt en de combinatie van aan je arm getrokken worden en vervolgtikken zorgen dat je ook blijft lopen. “Handen op je rug,” beveelt Paul wanneer je in de badkamer bent aangekomen. Je weet nog steeds niet waarom je hier naartoe bent gemarcheerd, tot hij een groot blok zeep uit het kastje haalt en dat met warm water begint te spoelen. “Nee, Paul, dat bedoel ik niet, ik …” “Ja, dat zal dat je dit niet wilde, maar nu is het te laat hè? Met zulk taalgebruik lijkt het met het beste om je mond eens goed uit te spoelen.” Ergens zegt een stemmetje dat je dit ook wel eens wil proberen en dat het misschien net zo leuk is, maar dat stemmetje krijgt weinig aandacht. Voor het grootste gedeelte voel je je vooral steeds kleiner en gehoorzamer worden. Wanneer er belletje verschijnen op het blok zeep, richt Paul zijn aandacht weer op jou. “Mondje open en tong uitsteken,” zegt hij kortaf en je reageert direct. Je proeft het direct wanneer hij met de zeep over je tong gaat, bah wat is dat vies zeg. Je probeert je hoofd terug te trekken, maar hij legt een hand onder je kin en gaat door, over je hele tong en je gehemelte. Alles smaakt naar zeep nu. Paul houdt de zeep weer onder de warme kraan en zegt dan opnieuw dat je je mond moet openen. Je gehoorzaamt en probeert de smaak en het gevoel in je mond te verdragen. Na de derde ronde beveelt hij je in de zeep te bijten. Je voelt hoe je tanden erin wegzinken, een onaangenaam gevoel, en hoe je hele mond gevuld is, waardoor je alleen snuivend door je neus kunt ademhalen. “Ga je nog eens vloeken?” vraagt Paul. Je schudt je hoofd. “Ik hoor je niet!” zegt hij gemeen. “Nee, Paul,” probeer je te zeggen, maar het komt er onverstaanbaar uit. “Weet je het zeker?” “Ja, Paul.” “Goed, dan mag je nu even twee minuutjes naar jezelf kijken in de spiegel en nadenken over je gedrag.” Met tegenzin kijk je in de spiegel en zie je jezelf, met een blik vol ellende, de zeep die uit je mond steekt en de kwijl die langs de hoeken van je mond naar beneden loopt. Je voelt je klein en vernederd, maar ergens ook wel verzorgd en op je plek gezet. Het was niet waar je op uit was, maar toch een nieuwe ervaring om over te fantaseren. Wanneer de twee minuten voorbij zijn, mag je eindelijk uitspugen. Paul klinkt lang niet zo streng meer en hij heeft wat cola meegebracht tegen de vieze smaak. “Wat een goed idee om dit eens te proberen,” zegt hij enthousiast en je besluit niet meer uit te leggen dat dit niet was wat je in gedachten had.

“Tijd voor nog wat meer billenkoek,” kondigt Paul aan. Nog voor je kunt tegenstribbelen, heeft hij je meegenomen naar de bank, je over de knie genomen en begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam worden je billen warm en je zakt weg in een rozige gloed. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, nu gedraag je je voorbeeldig.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.

Je besluit dat je het nog even kunt volhouden, ook al doet het zeer. Hopelijk begrijpt hij de hint nu snel, want je dijbenen branden! “Billen ontspannen!” zegt Paul nogmaals streng terwijl hij de strap weer laat neerkomen. “Au, het lukt niet, als je me meer slaat wordt het alleen erger, je moet wat nieuws proberen!” “Hmm iets nieuws, dan weet ik wel wat. Hier blijven liggen, dame!” He he, zou hij het nu eindelijk begrepen hebben? Je hoort hem rommelen in de keuken en je krijgt wat meer hoop, hoewel je ook begint te beseffen dat je straks niet meer terug kunt. Even later komt hij terug en gaat voor je staan. Hij laat gemberwortel zien, nu gesneden in de vorm van een plug. “Volgens mij gaat dit wel helpen he!” Je begraaft je gezicht in de bank en je kreunt van schaamte, maar je protesteert niet. Dat is voldoende aanmoediging voor Paul om door te zetten. Hij loopt naar de andere kant van de bank en zegt tegen je dat je moet ontspannen. Deze keer luister je wel. Je voelt hoe je billen een stukje uit elkaar geduwd worden en je sluit je ogen. De gemberwortel voelt koud en vochtig tegen je anus en wanneer de druk groter wordt, gaat deze langzaam naar binnen. Het begint direct te branden en iedere keer dat je hersenen je gerust proberen te stellen door te zeggen dat het onder controle is, dat je dit wel aankunt, wordt de brand groter. “Zo, nu gaan we eens zien of dit helpt,” zegt Paul. Je voelt hoe hij de strap op je billen neerlegt, aanhaalt en uithaalt. Eerst voel je alleen de pijn door de klap, daarna zorgt de trilling in je billen voor een extra brand tussen je billen. Je hapt naar adem en probeert jezelf onder de controle te krijgen, maar de gember geeft zo’n vreemd, overheersend gevoel dat dit maar met moeite lukt. Heel veel tijd om na te denken heb je ook niet, want daar komt de volgende klap al en weer word je overspoeld door het vuur van binnen. Je probeert je billen zo ontspannen mogelijk te houden, maar daardoor is het weer lastig om de klap goed op te vangen. Wrang besef je dus dat figging daadwerkelijk effectief is… Dan gaat het tempo omhoog en je kunt niet meer ontsnappen aan de pijn, tussen en in je billen. Je probeert je heupen nog heen en weer te wiebelen, maar het heeft geen nut, soms wordt het er alleen erger van. Je lichaam wordt slap en je kreunt en steunt terwijl je het pak slaag ondergaat. Even heb je door dat Paul gestopt is met slaan, dan schrik je ineens op met een hoge gil. Paul heeft je billen met beide hand beetgepakt en tegen elkaar geduwd en de gember heeft nog niet zo sterk brandend gevoeld. “Ja, dat voelt niet fijn als je je billen nu zo samenknijpt he,” lacht hij gemeen terwijl hij je billen masseert en de bovenkant van de plug beweegt om te zien wat voor reactie je geeft. “Volgens mij moeten we dit vaker doen, maar voor nu is het voorbij.” Je kreunt terwijl de wortel langzaam verwijderd wordt, maar dan gaat het langzaam beter.

Nadat de brand tot een acceptabel niveau is weggezakt, neemt Paul je over de knie. Nog voor je kunt tegenstribbelen, begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam mengt de pijn zich met de nagloed van de klappen met de strap en je zakt weg in een fijne roes. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, dit moeten we ook zeker vaker doen.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert, ook tussen je billen, tot je schaamte, want “daar brandt het ook en moet het dus ook afgekoeld worden”. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.

Omdat het te erg is om hardop te zeggen wat je wil, besluit je, met alle risico’s van dien, om ernaar te hinten. Eerst is het tijd om eens lekker te gaan koken. De gember houd je apart, of toch tenminste een stuk dat niet te groot is (je moet er niet aan denken) en er stevig uitziet. Goh, wat is dit erg om aan te denken eigenlijk, waarom wil je dit ook? Net als je midden in je overpeinzingen zit, komt Paul thuis. Je vliegt hem om de nek en algauw is hij zijn vermoeidheid van de lange dag vergeten en ben je gezellig aan het kletsen terwijl je samen het eten op tafel zet. Tijdens het eten vertelt hij over zijn reis en vertel jij dat je vandaag met Tessa en Naomi naar het pretpark bent geweest. Dat je op beschamende wijze op je plek gezet bent, laat je tactisch achterwege.

Na het toetje zet je voor Paul een kopje koffie en zelf neem je een kopje warm water, een mesje en een klein stukje gember mee. “Wist je dat je met gember nog veel meer leuke dingen kunt doen?” begin je, maar Paul let niet helemaal op. “Ja, je kunt er ook mee koken,” zegt hij afwezig. Misschien was dit het moment waarop je had moeten zeggen wat je eigenlijk bedoelt, maar je durft niet en het moment gaat voorbij. Je besluit om het over een andere boeg te gooien. Als je als straf krijgt, dan kun je ervoor zorgen dat hij de gember erbij betrekt. Je gaat de kamer uit en haalt uit de kast in de slaapkamer waar jullie de instrumenten bewaren een strap die, hoewel uiteraard pijnlijk, niet heel onprettig is. Je legt deze op tafel en je hebt direct de aandacht. “Weet je, tijdens het uitje vanmiddag heb ik me ook een beetje misdragen. Misschien heb ik straf verdiend,” zeg je terwijl je op je lip bijt. Je vertelt over je aanvaring met de parkmedewerker en Paul barst in lachen uit. Als hij zijn gezicht weer in de plooi heeft, kijkt hij je streng aan. “Nou, dat kan natuurlijk helemaal niet, jij hebt inderdaad straf verdiend. Kom maar eens hier!” Hij schuift de stoel aan de kant en klopt op zijn schoot. Je gaat eroverheen liggen en na een korte preek begint het pak slaag, rustig opgebouwd want het is misschien wel straf, maar geen straf-straf. “Dit is veel te veel bescherming,” zegt Paul en hij helpt je overeind om je knoop los te maken en je broek naar beneden te trekken. Je voelt het nu wat beter, maar je raakt ook steeds beter opgewarmd. Niet veel later zijn je billen helemaal bloot. “Zo, nu is het tijd voor je echte straf,” kondigt Paul aan. “Kom maar mee naar de bank.” Hij legt een extra kussen op het lage eind van de bank en je gaat eroverheen liggen, met je billen hoog in de lucht. Al snel begint hij weer met slaan. Je zuigt de lucht naar binnen wanneer de klappen langzaam en methodisch op je billen neerkomen. Nu is het tijd voor je tweede plan. Je knijpt je billen samen wanneer je wacht op een nieuwe klap met de strap. Je weet dat Paul dat niet wil, omdat het niet past bij het accepteren van je straf of gewoon omdat hij een rechtlijnige dominant is die wil dat het gaat zoals het hoort. Hoe dan ook, je krijgt direct reactie. “Ontspan je billen, Irene,” zegt Paul streng. “Maar het lukt niet, het doet zeer!” zeur je. “Daar weet ik wel wat op.” He he, zou hij de hint nu begrepen hebben? Dan voel je plots de pijn in je dijbenen. Fuck, wat gemeen! “Ik ga weer op je billen slaan als je ze ontspant.” Je voelt hoe je koppig wordt. Dit is toch niet te geloven, nadat je al eerder die gember hebt laten zien? Hoe kan hij het nu nog niet begrijpen? Je houdt je billen stevig samengeknepen, maar Paul gaat het mentale gevecht aan en laat zijn strap steeds gemeen op je dijbenen neerkomen. Ga je dit volhouden?