Gepubliceerd op by admin

Tijgerbalsem

Tijgerbalsem (rood) is een crème die vaak gebruikt wordt om spierpijn tegen te gaan of te verlichten. Als je ze op de huid smeert, ontstaat er een brandend warm gevoel. Warmte is goed voor de spieren, dus vandaar dat sporters tijgerbalsem vaak gebruiken voor het sporten, om de opwarming van de spieren te bevorderen, of net na het sporten, om de spieren sneller te helpen recupereren.

Spanking is nog steeds geen officieel erkende sport… Ja, ja, bla bla, armspieren en work-out voor de D en zo, maar ik zie spanking toch nog niet op de lijst staan van sporten voor de Olympische Spelen.

Je kunt je dus wel voorstellen dat als deze tijgerbalsem op de billen uitgesmeerd wordt, dit een (aangenaam?) brandend gevoel veroorzaakt, waarbij je je best kunt inbeelden dat het de nasleep van een spanking is. Ideaal als de spankee stuitert, maar een spanking om wat voor reden dan ook geen optie is (geen D aanwezig of beschikbaar, zou te veel lawaai maken, …). Tijgerbalsem wordt dan ook door sommigen ingezet als “silent spanking”, omdat het immers geen lawaai maakt, maar zitten wel flink ongemakkelijk wordt.

Ook als je alleen bent en even nood hebt aan het gevoel van een spanking, maar niet van self-spanking houdt, kun je je eigen billen insmeren met tijgerbalsem en je inbeelden dat het brandende gevoel het resultaat is van een flink pak op je billen. Waar je bij self-spanking nog enigszins controle hebt over hoe hard je je billen laat branden, ben je bij tijgerbalsem overgeleverd aan de zalf: eenmaal gesmeerd, houdt niets het brandende gevoel nog tegen.

Een andere, veel gemenere optie is om de billen na een pak slaag nog eens extra in te smeren met tijgerbalsem om het effect extreem te versterken.

Voor de luie D’s dus… Is het te veel moeite om jullie poezelige pootjes te gebruiken?

HOe werkt het?

Tijgerbalsem bevat veel verschillende ingrediënten die vaak op een of andere manier de huid irriteren of prikkelen. Eigenlijk misleiden ze dus ons brein door een vals gevoel van warmte op te wekken. Tijgerbalsem warmt de spieren dus niet echt op, dat lijkt alleen maar zo. Het zorgt er vooral voor dat de bloedvaten ter hoogte van de huid uitzetten en dat er tijdelijk meer bloed stroomt door de opperste huidlagen. Dat verklaart waarom de huid vaak rood wordt en wat opzwelt als je het aanbrengt. We raden daarom aan om tijgerbalsem niet (of zeker niet meteen, als eerste gebruik) in te zetten na een pak slaag waarbij de billen het al flink te verduren hebben gehad en ze al erg rood/paars en gezwollen zijn. Gebruik tijgerbalsem ook nooit indien de huid per ongeluk een beetje is opengegaan en er dus wondjes zijn ontstaan. Het lijkt ons verstandig om tijgerbalsem vooral in te zetten als “silent spanking”, op nog onbeschadigde of slechts lichtroze billen. Let wel: de zalf kan plekken maken op kleren, dus zorg dat de billen goed afgedekt worden (of net bloot blijven). Probeer tijgerbalsem altijd eerst uit op een klein stukje huid voor je er echt mee aan de slag gaat. Aangezien er zoveel verschillende irriterende ingrediënten in zitten, is het namelijk niet ondenkbaar dat iemand er allergisch op kan reageren.

Roodheid en een brandend gevoel, dat klinkt als een allergie. Geen tijgerbalsem gebruiken dus! En nu je het zegt … Ik geloof dat ik allergisch ben voor spankings!

Gepubliceerd op by admin

4) Nieuwe regels voor Edward

In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
\”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
\”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
\”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.

Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
\”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
\”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
\”Fijn, goed om te horen.\”
\”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
\”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie. 
\”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\” 
Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
\”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
\”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
\”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
\”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
\”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\” 
\”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
\”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
\”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”

Gepubliceerd op by admin

Deel 2: De huwelijksreis – Tenerife

Kim kijkt lui op van haar boek en rekt zich uit. Vanaf het balkon geniet ze van het uitzicht op zee. Wat zijn ze op een prachtige plek terecht gekomen.

Het is warm, maar niet té warm, met een licht fris briesje. Perfect om in de vroege ochtendzon een boek te lezen. Ze kan haast niet wachten om “Atlas” van Lucinda Riley, het laatste deel van de  bekende Zeven Zussen serie, uit te lezen.

Helaas moet haar boek wachten want ze gaan vandaag op excursie naar nationaal park El Teide. Liever zou ze naar het strand of zwembad gaan. Ze zucht. Wat is er nou leuk aan een nationaal park van een vulkaan? Logan lijkt echter heel veel zin in de excursie te hebben. 

“Ik ga even snel een krantje beneden halen voor onderweg. De bus komt over een kwartiertje, zie ik jou zo bij de receptie?” 

“Prima, ik smeer me nog even in met zonnebrandcrème dan zie ik je zo beneden,” antwoordt ze. Hij geeft haar een kus en dan is ze even alleen. 

Ik heb nog een kwartiertje, denkt ze, dan kan ik vast ook nog wel even snel een hoofdstukje lezen. Misschien wel twee. Ik lees toch snel. Nieuwsgierig slaat ze pagina na pagina om. 

“Ahum,” hoort Kim ineens naast haar. Verschrikt kijkt ze op van haar boek. 

“Waar blijf je nou? De bus is er al. Heb je je eigenlijk wel ingesmeerd? Kom, we moeten gaan.”

Shit! Hoe kan de tijd nou zo snel zijn gegaan? Snel pakt Kim haar spullen bij elkaar en stopt ze in haar tas. Logan pakt haar bij haar arm. “Opschieten mevrouw McCallum. Die chauffeur zit nu op jóú te wachten, we hebben geluk dat ze niet gewoon zonder ons vertrekken.”

“Sorry dit was niet mijn bedoeling,” begint Kim.

“Ik wil nu geen smoesjes horen,” onderbreekt hij haar abrupt. “Je hebt niet alleen de chauffeur maar ook mij laten wachten. Ik rekende erop dat je naar beneden zou komen. Ik kom hier vanavond nog op terug en dan gaan we eens stevig in gesprek hierover,” zegt hij en werpt haar een strenge onheilspellende blik toe. Zijn blik bezorgt haar kippenvel en ze voelt vlinders in haar buik. Zal hij haar vanavond, net zoals de huwelijksnacht, onder handen nemen? 

“Laten we er nu verder gewoon een leuke dag van maken samen, oké?” zegt Logan vervolgens met een stralende glimlach, alsof er verder helemaal niets aan de hand is. 

De busreis naar El Teide is vreselijk lang en saai. Ze zou nu gewoon met Logan lekker chill in het zwembad moeten rondhangen. Ze hadden een intieme nacht gehad vannacht en ze wilde eigenlijk snel dat gespierde lichaam weer tegen de hare voelen.

Dan zijn ze eindelijk in het nationaal park van El Teide. 

De gids vertelt bij een lange dunne steen in geuren en kleuren over verschillende westernfilms die opgenomen zijn op deze locatie, en dat de steen de bijnaam “De vinger van God” heeft gekregen. kim moet toegeven dat het een prachtige plek is en ze lacht naar Logan, die zijn arm om haar heen slaat. 

“Zo zie ik je graag,” zegt hij goedkeurend. 

Als iedereen klaar is met foto’s maken stappen ze weer in de bus. De bus klimt verder omhoog, op weg naar de krater Pico Viejo van El Teide. Uiteindelijk kan ze zelfs niet meer naar buiten kijken omdat ze letterlijk in de wolken rijden. Als ze er eenmaal zijn is het uitzicht bij de Pico Viejo werkelijk adembenemend. 

“Zo,” zegt Logan, “het hoogtepunt van deze excursie is voorbij,” en ze moeten beiden om zijn opmerking lachen. Als snel zitten ze weer in de bus.

Kim doet even haar ogen dicht en doet geen moeite meer om naar het gebrekkige Engelse gebrabbel van de reisleiding te luisteren. Ze is blij want ze zijn nu vast snel terug bij het hotel. Dan ineens stopt de bus en moet iedereen uitstappen.

“Godver,” moppert Kim humeurig, ”waarom gaan we niet gewoon verder?” Ze heeft geen zin om weer uit de airco die hitte in te stappen en op een afgelegen stoffige plek drinken te moeten kopen. 

Logan kijk haar aan. “Heb je niet opgelet net?” 

“Nee, hoezo, ik wil gewoon terug naar het hotel.” Mokt Kim. 

“Hoezo? We moeten rustig stijgen en dalen, anders kun hoogteziekte krijgen. Als je net nog even het fatsoen gehad om te luisteren, mevrouw McCallum, met je hoezo, dan had je het geweten.” Zegt Logan bars. Zijn plotseling veranderde stem bezorgd haar rillingen. 

“Nou sorry hoor, wat een flauwekul zeg. Nog nooit van hoogteziekte gehoord,” sputtert ze tegen.

Logan pakt haar bij haar arm en fluistert in haar oor: “twee dingen die je maar beter niet meer in mijn bijzijn moet doen, mevrouw McCallum, vloeken, dat is echt not done, en mijn verhaal in twijfel trekken. Dat wordt een lang gesprek vanavond, als je begrijpt wat ik bedoel. En nu hup opstaan, we gaan de bus uit,” commandeert hij.

Beduusd volgt Kim hem naar buiten en voor het eerst sinds hun huwelijk is de spanning tussen hen te snijden. Als ze even later allebei aan een koud blikje cola zitten blijft het ijzig stil. Logan heeft een iets geïrriteerde frons op zijn voorhoofd. Als hij zijn lege blikje verfrommeld spreekt zijn lichaamstaal boekdelen. 

Kim bijt op haar lip en probeert niet in tranen uit de barsten. Ze haat ruzies en dit ziet er niet best uit. Dan verbreekt Logan uiteindelijk de stilte. 

“Sorry,” zegt hij met mildere stem, “weet je, ik heb het ook wel een beetje gehad. Dat had ik niet op die manier op jou moeten afreageren. Maar ik meen het wel over die twee dingen.” 

Hij pakt haar handen vast en kijkt haar serieus aan en praat zachtjes verder, “Ik zal je hier maar één straf voor geven omdat ik mezelf ook niet helemaal correct heb gedragen. Vind je dat oké?”

Nee, lul-de-behanger, denkt Kim, niets van dit is oké. Ik wil nu overal ter wereld zijn, behalve hier op die stomme vulkaan met jou. Ik wil naar huis en dit rare moment vergeten.  

Maar door zijn hoopvolle blik houdt ze haar tirade in. 

“Ik weet het even niet, Logan.” Zegt ze eerlijk. 

“Als je nog één keer op die cynische toon mevrouw McCallum zegt spring ik waarschijnlijk van de vulkaan af,” Ze moeten beide lachen om haar opmerking en daarna lijkt alles weer koek en ei te zijn.

Eenmaal bij het hotel aangekomen wordt Kim zenuwachtig. Zou hij die tawse eigenlijk gewoon in zijn koffer hebben meegenomen hebben op huwelijksreis? Ze durft het niet te vragen. 

Vlak voordat ze bij hun hotelkamer zijn houdt Logan haar staande. “Wil je nu praten of eerst dineren?” 

“Ik… euhm,” ze heeft geen honger maar om nu gelijk al in de strafsituatie te stappen vindt ze behoorlijk snel. 

Logan voelt haar besluiteloosheid aan en neemt een beslissing. “Volgens mij hebben we allebei nog geen trek. We gaan eerst nog even wat drinken maar daarna heb je nog verantwoording af te leggen, oké?” 

De drankjes zijn natuurlijk sneller op dan ze hoopt. 

Ze hoort Logan vervolgens in de slaapkamer in zijn bagage rommelen. 

Hij komt terug, pakt haar hand en trekt haar overeind. In stilte begeleidt hij haar naar de slaapkamer. Op bed liggen die vervloekte tawse én een houten badborstel klaar. O shit, denkt Kim, dat ziet er echt niet goed uit. Haar hart begint hard te kloppen en de moed zakt haar in de schoenen. 

“Kim McCallum-Hartman, je weet nu echt wat het inhoudt om een McCallum te zijn. Wil je nog steeds door met dit experiment?” Hij kijkt haar met zijn doordringende blauwe ogen kalm aan. “Je weet dat ik dit doe vanuit liefde en niet vanuit boosheid. Je hebt wat steken laten vallen vandaag, dat gaan we rechtzetten.” 

Kim haalt diep adem en knikt terwijl ze haar paniek onder controle probeert te krijgen. De vorige keer had ze het tenslotte ook overleefd en dat is nu vast niet anders. 

“Gebruik woorden, Kim, ik wil het je horen zeggen,” 

“Ja, Logan,” zegt ze zachtjes.

“Oké mylady. Ik rammel trouwens dus het zal niet te lang laten duren vandaag.”

Hij legt hun hoofdkussens op het midden van het bed. “Doe je broek en slipje omlaag en ga daar met je buik op liggen,” 

Ze legt haar kleding netjes opgevouwen naast het bed en gaat dan liggen zoals gevraagd. 

“Kim McCallum-Hartman, je krijgt om te beginnen 12 klappen met de tawse, direct op je blote billen. Je hebt onnodig mensen op je laten wachten door je ondoordachte acties. De chaffeur, het reisgezelschap en mij. Hopelijk helpt dit moment je om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ben je er klaar voor?” 

Kim haalt nog eens diep adem. Ze wil niet, maar het moet. Alles wat het nu langer duurt is alleen maar uitstel van executie.

“Ja Logan,” fluistert ze met een brok in haar keel.

Een paar tellen is het helemaal stil. Ze wacht gespannen op wat komen gaat. Het wachten lijkt wel een eeuwigheid. Ze hoort Logan iets van het bed pakken. Ze voelt de tawse even kriebelen op haar billen terwijl ze nog steeds wacht op die eerste klap. 

Er tikken weer een paar seconden voorbij zonder dat er iets gebeurt. Dan ineens klinkt er een heel snel kort zoevend geluid. Pats. 

Kim schrikt van de intense pijn. Dit is heel anders dan eerst opwarmen over de knie. Ze kreunt zachtjes als de eerste pijn is weggeëbd. Kan ze dit wel volhouden?

Logan voelt opnieuw haar twijfel aan. “Één. Ik zal wel tellen, oké? Blijf in ieder geval netjes liggen anders telt het niet mee, duidelijk?” Hij wacht niet op haar antwoord.

Pats. “Twee,” De tawse land precies op dezelfde plek als de eerste klap. Drie en vier komen op precies diezelfde plek neer. “Au, au, stop,” huilt ze terwijl ze overeind probeert te krabbelen. Ze kan niet meer stil blijven liggen.

“Nee, mylady, blijf liggen anders beginnen we opnieuw,” waarschuwt Logan.

Pats. Nummer vijf komt op een andere plek neer. Kim voelt hoe de tranen nu over haar wangen rollen.

Nummer zes belandt weer op dezelfde plek als nummer vijf.

“Au, au, Logan stop. Het spijt me. Dit doet echt pijn,” snikt ze. 

“Je bent halverwege. Rustig maar. Haal even diep adem. Ontspan. Nog maar zes te gaan. Als je dit niet meer mee wil maken stel ik voor dat je je beloftes na gaat komen en op tijd bent de volgende keer.” 

Pats. “Zeven.” Pats. “Acht.” Kim schiet opnieuw snikkend overeind. Dit is teveel. Logan duwt haar onverbiddelijk weer terug. 

“Nu nog de laatste vier. Blijf liggen. Knijp desnoods in de lakens maar blijf zo liggen. Ik kan je verkeerd raken, snap je. Dan zijn we misschien verder van huis.” 

Kim duwt haar gezicht in het bed en pakt het laken stevig vast. De laatste vier slagen komen weer op een andere plek terecht. Kim begint onwijs te trillen maar het lukt haar stil te blijven liggen. 

Logan helpt haar van het bed af en trekt haar in zijn armen. Hij houdt haar net zo lang vast totdat ze gestopt is met huilen en trillen. 

“Klaar voor ronde twee?” vraagt Logan dan. Kim slikt en schud ongemakkelijk haar hoofd. 

“Jij kan dit, ik help je er door heen,” zegt Logan en hij begeleid haar weer naar het bed. Ze werpt een blik op de badborstel en weet eigenlijk zeker dat ze het niet kan. 

“Je was onbeleefd én hebt gevloekt…. Je krijgt om te beginnen twintig slagen met de badborstel zodat je de komende dagen je herinnert dat je altijd beleeft blijft. Je kunt zoveel beter dan dit. Van geen enkele McCallum wordt dit getolereerd, we hebben een naam hoog te houden. Ik denk dat je er nog heel genadig afkomt met maar twintig slagen, mylady.” 

Logan gaat op het randje van het bed zitten en legt haar in één beweging over de knie.

“Als je rustig blijft liggen houden we het bij twintig. Maar als ik moet stoppen krijg je er iedere keer vijf bij, begrepen?” 

“Ja Logan,” mompelt Kim zenuwachtig. Zachtjes masseert hij heel even haar onderrug. Dat voelt best fijn en ze voelt hoe haar lichaam iets ontspant. 

“Goed. Je hoeft niet te tellen. Je krijgt ze snel achter elkaar. Ik tel ook niet hardop. Hopelijk kunnen we hierna snel iets gaan eten.”

De eerste klap met de badborstel voelt heel anders dan ze zich had voorgesteld. Haar huid lijkt wel in brand te staan. Het is te heftig. Na een paar klappen schiet haar hand automatisch naar achteren om haar brandende billen te beschermen.  Ze schreeuwt het uit als de borstel haar duim raakt in plaats van haar billen.

“Nu begrijp je misschien waarom je stil moet liggen. Dat zijn er vijf meer,” zegt Logan onverbiddelijk. 

Met zijn vrije hand pakt hij haar hand vast zodat ze haar billen niet meer kan afschermen. 

Logan gaat verder maar na een paar klappen kan ze haar benen niet meer stil houden, uit een reflex schieten ze naar boven.

Logan stopt weer en zucht een beetje overdreven theatraal. Als ze niet over zijn knie zou liggen had ze hier best hard om moeten lachen. 

“Vijf erbij, stil liggen zei ik toch,” zegt Logan streng en hij omklemt nu haar benen met zijn been. In deze leglock kan ze geen kant meer op. De laatste slagen zijn zo intens dat ze tranen met tuiten huilt. 

Logan helpt haar voorzichtig overeind. Hij pakt haar handen vast en kijkt haar kalm aan. 

“Ik heb je gestraft omdat je je beloftes niet na bent gekomen, je onbeleefd was en je ook nog onnodig vloekte. Wat heb je hierop te zeggen?” 

“Het spijt me,” antwoordt ze nog nasnikkend. Hij trekt haar in zijn armen en laat haar rustig uithuilen terwijl hij haar haar streelt. 

Ze schrikken beide van Logans telefoon die ineens afgaat. Hij drukt het gesprek weg.

“Als we weer thuis zijn ga het allemaal wat duidelijker voor je maken en wat regels opstellen. Geef die witte pot crème achter je maar aan en kom maar weer even liggen.” Logans telefoon gaan een tweede keer af en weer drukt hij het nummer weg. 

Kim geeft hem de pot crème en gaat weer liggen. Hij smeert haar billen in en masseert zachtjes haar gekneusde billen. 

Dat voelt een beetje pijnlijk maar ook fijn, denkt Kim en ze voelt zich slaperig worden. 

Logan’s telefoon gaat weer af en nu neemt hij wel op. 

“Athair? Is er iets aan de hand?… Sorry ik was even bezig net … Ja ik ben toch getrouwd … Patrick had me opgegeven, wat had ik anders moeten doen… Ik weet wat je gezegd had… Ja maar…  …  Oké we hebben binnenkort een gesprekje over mijn gedrag…  Ik ben over twee dagen weer thuis. Bye.” 

“Problemen?” vraagt Kim als ze Logan’s bezorgde blik ziet. Logan haalt zijn schouders op. 

“Dat is iets voor later. Zullen we maar eens gaan eten? Fris jezelf maar even snel op dan gaan we er een leuke avond van maken.”

Kim komt voorzichtig overeind en loopt met gloeiende billen naar de badkamer. Hopelijk vinden ze straks een restaurant met zachte stoelen.

Als ze uit de badkamer komt pakt Logan haar hand.

“Kom, dan gaan we wat eten, mylady. Ik stel voor dat je je verder netjes gedraagt vanavond, anders lig je straks gewoon weer over mijn knie,” zegt hij met een glimlach. 

Gepubliceerd op by admin

Soorten strafregels

Strafregels zijn er in alle soorten en maten. Aan welke geef jij de voorkeur? Meerdere opties aankruisen mag.

Welke soorten strafregels spreken jou aan?
45 stemmen
StemmenResults

Gepubliceerd op by admin

EHBS: eerste hulp bij stuiteren

Stuiteren kan heel leuk zijn, maar als het te lang duurt of te heftig wordt, dan kun je jezelf ook flink in de weg zitten. Wat moet je dan? Een pak slaag natuurlijk! Maar… Wat als je D niet beschikbaar is? Of je hebt geen D? Of je hebt wel een D, maar je hebt het zo druk, dat er geen tijd is om af te spreken om jou te ontstuiteren? Of… Er kunnen tal van redenen zijn waarom je tijdelijk even geen spanking kunt krijgen. Dus stuiter je maar door… Tot grote wanhoop van iedereen om je heen, maar nog meest van jezelf. Wat moet je dan? Je kunt altijd aan selfspanking doen, maar dat is toch niet helemaal hetzelfde. Het is heel moeilijk om jezelf hard en lang genoeg te slaan tot de stuiters verdwenen zijn. Mensen met een grote reserve op de bankrekening kunnen misschien een spankingmachine aanschaffen, maar ook dat lijkt maar een pover surrogaat voor de interactie tussen spanker en spankee.

Wat kun je dan wel doen?

Eerst en vooral moet je begrijpen waarnaar je op zoek bent. Tijdens een pak slaag komen er heel veel hormonen vrij, waaronder vooral endorfines. Endorfines zorgen voor een geluksgevoel. Na de spanking zijn je endorfineniveaus gestegen. Als ze weer zakken, krijg je vaak een dip, beter gekend als subdrop. Als je lange tijd stuitert, dan heb je eigenlijk een tekort aan endorfines. Niets zal het verlangen naar een spanking helemaal kunnen uitwissen, maar we hopen dat volgende tips je kunnen helpen om je endorfineniveau weer op peil te krijgen in afwachting van je volgende pak slaag:

KNUFFELEN

Wanneer je knuffelt, komt er niet alleen oxytocine vrij, maar ook endorfine. Huid-op-huidcontact is het beste, maar als je geen menselijke knuffel in de buurt hebt, kun je ook je huisdier knuffelen. Het mag zelfs een pluchen beest zijn of stomweg een dekentje of een zachte trui. Laat die endorfines maar komen!

Tip: er bestaan verzwaringsdekens en knuffels die je kunt opwarmen voor een extra knus en geborgen gevoel.

SEKS

Seks is eigenlijk een heel intieme knuffel, toch? Stuiter je de pannen van het dak? Stuiter ze liever van het bed! Of de bank of… Waar je maar wil 😉

Geen partner? Geen probleem. Een potje soloseks waarbij je jezelf streelt, werkt ook! En als bonus krijg je bij een orgasme nog eens een extra lading van die leuke hormonen.

SPORTEN

Ook tijdens het sporten komen er endorfines vrij. Denk maar aan de gekende runner’s high. Minstens 12 minuten flink sporten en je zou je al een stuk beter moeten voelen.

ZONLICHT

Als je gaat sporten, doe dat dan liefst in de buitenlucht. Zonlicht levert je namelijk niet alleen een portie vitamine D op, maar ook endorfines. Natuurlijk hoef je niet per se te gaan sporten om hiervan te profiteren, gewoon buiten zijn is al voldoende. Maar als je twee vliegen in één klap kunt slaan… (hihi, slaan).

VOEDSEL

Ook het eten van bepaalde voedingsstoffen kan je een portie endorfines opleveren. Het meest gekende troostfood is wellicht chocola. Maar wist je dat ook pittig eten de aanmaak van endorfines in de hersenen stimuleert? Pittig eten bevat veelal capsaïcine, dat een pijnprikkel veroorzaakt. Als reactie op die pijnprikkel, maken de hersenen dan endorfine aan.

Je kunt de gember dus gerust gewoon eten in plaats van hem anaal in te brengen 😉

Lachen

Ook lachen is gezond en kan voor een portie leuke hormonen zorgen! Wij vinden bratten een goede manier om te kunnen lachen, maar ook je mopjesboek of een grappige film kan soelaas bieden.

MEDITATIE

Tijdens ons onderzoek kwamen we ook meditatie tegen als mogelijkheid om endorfines op te wekken. Je kunt het altijd eens proberen, maar stuiterend mediteren… Wij zien het niet voor ons.

ALLES SAMEN

De beste methode om te ontstuiteren blijft een spanking. Maar bij gebrek daaraan raden we je aan om eerst buiten een rondje te gaan hardlopen. Dan een lekker warme douche en daarna trek je je zachtste, knuffeligste pyjama aan, regel je een knuffelbeest (menselijk, dierlijk of van pluche), leg je voor de goede orde nog een dekentje over je heen en zet je een grappige film op terwijl je chocola of iets pittigs eet. Succes met ontstuiteren!

P.s.

Je kunt je frustraties ook altijd botvieren op de knop onderaan de home pagina (niet tegen Vorrion zeggen hoor!). Of je kunt je geluk beproeven met onze straffengenerator. Veel succes!

Gepubliceerd op by admin

Verhalen van Jack

Een lange zoektocht heeft eindelijk succes opgeleverd: Jack heeft contact met ons opgenomen om te vragen of de verhalen van de site van Anne en Bill online gezet kunnen worden. Dat doen we natuurlijk maar al te graag! Je vindt alle verhalen hier. Mocht iemand nog meer schrijvers van vroeger kennen, je kunt contact met ons opnemen zodat we de verhalen kunnen plaatsen.

Gepubliceerd op by admin

De visser uit Cahuita

Aan de Caribische kust van Costa Rica ligt een plaats die Cahuita heet.

In dit dorp, heel anders dan de spaanse cultuur die elders in Costa Rica heerst, kom je erg veel invloeden tegen van de engelstalige Caribische eilanden.

Het romantische kustplaatsje is opgebouwd uit één hoofdstraat die loodrecht op zee uitkomt en geasfalteerd is. In de enkele zijstraatjes, gemaakt van kleine kiezelstenen, woont de grootste hoeveelheid van de bevolking in kleine felgekleurde huisjes met puntdaken. Rood, groen, blauw, oranje; ze zijn er in allerlei kleuren. Langs de kust loopt zo’n zelfde weg waaraan enkele kleine lodges en restaurantjes staan waar je heerlijke costaricaanse gerechten kunt krijgen als pescoda grillé (gegrilde zeebaars) en  casados (rijst met bonen, gebakken banaan en vlees of vis). In de hoofdstraat zelf is het meest te beleven: restaurants, barretjes en winkels wisselen elkaar af. Ook is er een grasveld waar in de weekenden regelmatig heerlijke live reggea muziek te horen is, kortom een ongedwongen sfeer. Op straat loopt jong en oud door elkaar en van een enkeling vraag je je af hoeveel hij gedronken of gerookt heeft…ook die caribische invloed is hier helaas te vinden.

Meer dan de helft van het dorp heeft een bloedband met zwarte Jamaicanen wier voorouders uit Afrika kwamen. Zo ook Carlos, een vijfentwintig jarige, 2 meter lange, costaricaan met donkere huid en lange Rasta dreadlocks die hij meestal oprolde in een gebreide muts, gestreept in de kleuren van de costaricaanse vlag: rood, geel, groen en zwart.

Door zijn zware werk als visser had hij een gespierd lichaam gekregen wat hem goed in trek bij de vrouwen maakte, maar er was er voor hem maar één en dat was zijn Elena. Inmiddels al weer zo’n jaar of drie was zij zijn liefje en hij was dolgelukkig met haar!

Het was vrijdagmiddag een uur of drie toen ze samen in de blauw-witte vissersboot sprongen om de laatste oogst van de week binnen te halen. Met zijn 8 meter was het een behoorlijke boot, gemaakt van hout met een grote kajuit die voor beschutting zorgde bij tropische regenbuien of felle zon.

Voorzien van een pittige motor kon hij met alle gemak de branding trotseren om daarna zijn weg te vervolgen om het koraalrif heen. Het was een stralende dag geweest maar in de verte doemde al wel wat donkere wolken op ten teken dat het aan het einde van de middag wel weer zou gaan regenen, met wellicht wat onweersklappen erbij zoals ook wel voorkwam in deze tijd van het jaar.

“Kom maar lekker bij me zitten, het is nog wel even varen hè!”, zei Carlos enthousiast. Hij voelde zich altijd geweldig zo achter het roer van zijn schip. Maar niks was fijner dan als zijn vriendinnetje bij hem zat. De kleine costaricaanse liet zich dit geen twee keer zeggen en stond op van het voordek waar ze even lag te zonnen. Ze liep over het smalle gangboord naar de kajuit, ging achter Carlos staan en omarmde hem van achteren hartstochtelijk. Met haar 1,65 meter lange, typisch Zuid-Amerikaans gevormde lichaam: half lange, zwarte, krullende haren, licht getinte spaanse huid, mooie vrouwelijke rondingen met vooral de uitgesproken rond gevormde, uitstekende billen, was ze een lust voor het oog.

“Zo, lekker ding, bijna weekend! Even lekker chillen!“, riep ze vrolijk. Terwijl vlak langs de boot een dolfijn uit de blauwe zee tevoorschijn sprong gaf ze hem een dikke zoen in zijn nek.

“Hoe mooi kan het leven zijn“, kronkelde Carlos. Door de laatste branding heen werd het nu wat rustiger op zee en zette hij koers naar de netten die hij uit had staan ongeveer vier kilometer verderop langs de kust. Rechts lag achter de branding het mooie witte zandstrand aangekleed met de eerste rij palmbomen en bananenbomen. Een zeearend dook even verderop van hoog uit de lucht recht naar beneden en plonste in het water, om even later weer naar boven te komen met zijn prooi, een grote tonijn.

Innig van elkaar en van de natuur genietend voeren ze verder en kwamen zo’n twintig minuten later bij de eerste netten aan.

“Hou jij het roer even vast dan gooi ik het anker uit“, commandeerde Carlos terwijl hij naar het voordek toeliep. Met een grote zwaai gooide hij het stalen anker overboord dat verbonden was met een stevig touw. Enkele meters verder kwam het met een flinke plons in de zee terecht en zonk meteen naar de bodem. Hij wachtte nog even en trok hem vervolgens strak en maakte hem vast aan een stalen oog op de rand van de boeg. Terug op het achterdek ging hij samen met Elena het eerste net binnen halen.

“Zo, die zit lekker vol met sappige vissen!“, riep hij toen ze met een aantal stevige rukken het net eindelijk op het dek hadden. Wel zo’n veertig vissen spartelden in het net.

“Dat is weer aardig wat inkomsten“, antwoordde Elena.

Samen leegden ze het net in één van de grote bakken die gevuld was met water zodat de vissen goed vers bleven.

“Op naar de volgende“, riep Carlos terwijl hij naar het voordek liep om het anker gauw binnen te halen.

Weer zo’n tien minuten varen en toen kwamen ze bij het volgende net, ook deze was weer goed gevuld, dus Carlos werd steeds vrolijker. Voor het laatste net moesten ze weer tien minuten varen en dan konden ze aan de terugreis beginnen. Eenmaal bij het laatste net aangekomen liep Carlos weer naar het anker en gooide deze ver de zee in. Terwijl hij wachtte tot hij het vast kon maken verheugde hij zich al op de winst van de goede vangst en hoopte dat deze laatste vangst de room op het toetje zou zijn. Toen draaide hij zich om om terug te lopen naar het achterdek en de laatste vangst binnen te trekken.

“Hé, wat doe jij nou!“, schreeuwde hij en holde naar Elena toe. Die was inmiddels alléén bezig het laatste net binnen te halen. Vlak voordat Carlos bij haar was liet ze het net los want het was veel te zwaar om alléén binnen te halen en de onderstroming in de zee trok er hard aan. Vergeefs probeerde Carlos het nog vast te grijpen voordat ze het zagen verdwijnen onder water.

“Wel verdom…”, riep Carlos terwijl hij de tweede helft van zijn zin inslikte, gelovig als hij was.

“Hoe vaak heb ik je niet uitgelegd dat het veel te zwaar is om het alleen te doen? Mij lukt het maar net!“, bulderde hij verder.

Elena keek schuldbewust naar de laatste bubbels in het water op de plek waar het net ten onder ging.

“Ik, ik dacht, dat kan ik wel“, probeerde ze enigszins iets zinnigs eruit te krijgen.

“Zo’n net weegt wel 50 kilo als het een beetje goed gevuld is en er is nu een sterke onderstroom”, zei hij terwijl hij haar boos aankeek.

Met het schraamrood op haar wangen keek Elena Carlos voorzichtig aan, dit zou hij echt niet leuk vinden….dacht ze.

“Sorry lieve schat, ik wilde ons alleen maar helpen. Het slechte weer komt steeds dichterbij en straks zitten we misschien midden op zee tussen het onweer“,

verdedigde ze haar actie.

“Wat de reden mag zijn van jouw ongelooflijk domme actie interesseert me nu even niet zoveel. Ik ga jou eerst eens even een lesje geven in leren luisteren als ik je een belangrijke tip geef!“, bulderde hij verder terwijl hij haar bij haar bovenarm pakte en meetrok naar de bestuurdersstoel. Hij draaide deze van het stuur weg, ging op de hoge draaistoel zitten en trok Elena in één vloeiende beweging over zijn knieën.

Hij drukte haar onderrug stevig op zijn bovenbenen en begon zonder er verder nog één woord over vuil te maken haar groene korte broek, die strak om haar billen spande, eens flink uit te kloppen.

Elena wist niet wat haar overkwam. In al die tijd dat ze met Carlos samen was was hij een en al liefde en gezelligheid voor haar geweest en nu dit! Natuurlijk was dit dom van haar geweest, maar een pak voor haar broek als een klein meisje zoals haar vader haar vroeger wel eens gestraft had als ze stout geweest was?

“Carlos! Wat doe je nou!?“, gilde ze uit.

Even stopte hij om bij de volgende zin ieder woord te voorzien van een stevige klap op haar broek.

“Als ik tegen jou zeg dat je iets niet mag doen dan heb ik daar een reden voor en die heb ik je nog uitgelegd ook! Je begreep dat, dus moet je je daar ook aan houden!“

Na het laatste woord en de begeleidende klap liet hij haar opstaan en zette haar tussen zijn knieën ingeklemd zodat ze hem recht aan moest blijven kijken.

Met een boze blik keek Elena naar hem, nog niet over het gevoel heen dat ze net een pak voor haar broek gekregen had.

“Zo, nou ben ik een beetje de boosheid kwijt over het feit dat ik mijn laatste vangst kwijt ben en dat ik een week lang een nieuw net kan gaan knopen! Dan mag je me nu eens serieus gaan vertellen waarom je het in je eentje was gaan doen, want van dat eerste verhaal geloof ik niets. Liegen is niet jouw beste kant Elena“, zei Carlos inmiddels met een wat rustigere stem.

Shit, waarom kent hij mij toch zo goed? Ze kon toch moeilijk eerlijk gaan vertellen dat ze vanavond met een paar vriendinnen had afgesproken om marihuana te gaan roken? Hij zou nog veel bozer zijn want ook dat was iets waar ze al heel lang geleden over  hadden afgesproken dat ze dat nooit zou gaan doen.

“Carlos, het is echt waar! Het is toch gevaarlijk!?“, probeerde ze.

“Ja hoor, hoe vaak denk je dat ik dat al heb meegemaakt? Dat weet je drommels goed!“, antwoordde hij en knoopte haar broek los, om die vervolgens met een flinke ruk op haar knieën te  doen belanden, gevolgd door haar slipje.

Hevig protesterend werd ze vervolgens weer over zijn schoot gelegd en de handen, die haar inmiddels blote billen wilden beschermen voor wat er ging komen, werden stevig vastgepakt en op haar onderrug geklemd door zijn grote zwarte hand. Carlos keek even naar de twee heerlijk gevormde rondingen die nu bloot voor hem lagen en waar hij normaliter opgewonden van zou raken maar nu had hij andere plannen.

Hij wilde weten wat de reden was van haar actie dus vervolgde hij waar hij mee bezig geweest was maar nu op een paar stevige blote billen. Weer begeleidde hij de stevige klappen, die nu heel wat harder klonken en ook een stuk meer resultaat hadden, met woorden.

“Liegen is niet jouw beste ding en zeker niet iets dat je tegen mij doet! Vertel me wat de reden was van jouw domme actie en deze pijnlijke sessie stopt“, vervolgde hij.

“Aaaauuuwww, niet doen, stoooopp!“, protesteerde Elena.

Weer zette hij haar rechtop en keek haar streng aan.

“En?“, vroeg hij.

Weer niets. Ze was niet alleen eigenwijs maar ook stijfkoppig.

“Oké“, zei Carlos en weer volgde een stevige partij petsen op haar al zeer gevoelige billen.

Wat moet ik nou dan toch, dacht Elena, als ik het eerlijk opbiecht weet ik niet wat hij doet maar als ik bij mijn huidige verhaal blijf krijg ik alleen maar meer van deze ellende.

Weer stopte Carlos en Elena was wanhopig.

“Alsjeblieft Carlos, niet meer!“, smeekte ze.

“Oké, ik stop nu, ga maar op het voordek nadenken hoe je me het gaat vertellen. Over tien minuten gaan we verder –praten-“, zei hij, terwijl hij haar wegduwde.

Carlos keek haar wachellende achterste na dat gemasseerd werd door haar handen. Hij was er van overtuigd dat er een andere reden moest zijn maar hij wist ook dat ze stijfkoppig kon zijn. Hij zelf had dat nog niet zoveel meegemaakt maar haar vader en broers hadden genoeg verhalen verteld over haar jeugd. Als jongste van vier had ze aardig moeten opboksen tegen haar oudere broers. Menig keer had haar gedrag haar vader tot wanhoop gedreven en een enkele keer bleef hem geen andere keus dan haar een flink pak voor haar billen te geven. Haar jeugd met haar broers had een echte ” tomcat “ van haar gemaakt. Hij was benieuwd wanneer ze het ware verhaal zou vertellen.

Elena hoopte dat ze iets slims kon verzinnen. Terwijl ze daar stond te wachten begon het langzaam te regenen. Verder op zee klonken enkele flinke onweersklappen.

Ze werd echt bang en keek smekend om naar Carlos. Die bleef echter rustig de spullen verder opruimen.

Na tien minuten liep hij naar Elena toe op het witte stalen voordek en hij zij streng:

“Zo, kom maar eens hier, heb je al een idee hoe je het me gaat vertellen?“

“Ik ben zo bang voor het onweer dat er aan komt dat ik het je maar zal opbiechten. Bovendien doen m’n billen al meer dan genoeg zeer!“, zei ze, boos kijkend en wrijvend over haar gehavende achterste.

“Je weet toch altijd alles. Ik zou vanavond met een paar vriendinnen gaan stappen en dan zouden we marijuana gaan roken.“

Carlos sperde zijn ogen wagenwijd open bij het horen van deze verklaring.

“WAT“, schreeuwde hij.

“Wil je zo graag high zijn en vervolgens niet meer zonder kunnen? Je hebt in ons dorp zoveel voorbeelden gezien van hoe het dan met je af kan lopen en bovendien had je me beloofd dat nooit te doen!“

Carlos’ gezicht straalde een mix van boosheid en verdriet uit. Hij liep naar de visbakken die op het achterdek stonden en pakte de houten paddle die hij altijd gebruikte om grotere vissen dood te slaan. Hij liep terug naar Elena die hem verschrikt aan keek.

“Wat ga jij …..” Ze hoefde haar zin niet af te maken om te vragen wat hij ging doen.

Hij ging zitten op de stalen verhoging die de kajuit afdekte en trok Elene in de positie die haar inmiddels niet meer vreemd was.

“Wat heb jij me vandaag teleurgesteld! Net zoveel tijd als het maken van een nieuw net mij gaat kosten zul jij last hebben met zitten! Laat dat DE les voor je zijn om voortaan beter na te denken en beter voor jezelf te zorgen.“

Met al zijn kracht liet hij vervolgens de paddle op haar blote billen, die inmiddels kletsnat geworden waren van de tropische regenbui, neerkomen.  

“AAAUUWW“, gilde Elena.

“Die bui waar jij zo bang voor was zorgt voor jou nu voor extra ellende!“, zei hij en hij vervolgde boos haar afstraffing.

KLETSSS klonk het hard en het geluid verdween over de open zee.

“AAAUUUWWWW“, gilde ze nu nog luider.

Haar rechter arm lag inmiddels stevig geklemd op haar rug dus kon ze niet veel méér dan hem schreeuwend duidelijk te maken hoeveel pijn hij haar deed.

Carlos dacht kort aan zijn enige eerste ervaring met de drugs toen hij nog jong en onervaren was en herinnerde zich hoe moeilijk het geweest was er vervolgens vanaf te blijven. Daar wilde hij haar echt voor behoeden. Zijn boosheid over de leugen ebde weg. Het enige dat er over bleef was de wil haar een geheugensteunpunt te geven opdat ze nooit drugs zou gaan gebruiken.

Met nog vier harde klappen die hij snel achter elkaar liet neerkomen beëindigde hij haar bestraffing op haar inmiddels vuurrode billen en liet haar opstaan.

Dikke tranen biggelden over haar wangen. Ze sprong op en neer en wreef intensief over haar billen. Ze keek Carlos boos aan maar realiseerde zich tegelijkertijd hoe gelijk hij had en hoeveel ze diep in haar hart eigenlijk van hem hield.

“Zo, jij hebt je lesje wel geleerd! We zullen er nu niet verder over praten want ik wil terug naar de haven, maar dit weekend blijf jij bij mij. Trek je broek maar omhoog dan varen we terug“, zei hij nu met rustige stem tegen haar.

Ze deed wat haar werd opgedragen met enige moeite.

Carlos trok het anker op en liep naar de stuurstoel en zette koers naar de haven.

Elena kwam achter hem staan, zitten was nu zeker geen optie, omarmde hem weer en veegde haar tranen af aan zijn shirt. Ze had voor het eerst ervaren dat ze bij Carlos in goede handen was, letterlijk en figuurlijk!