Adam kwam even later terug met een ijspakking, een rol verband en een theedoek. Hij rolde Lana voorzichtig op haar goede zij en legde de ijspakking op haar sleutelbeen en hield deze op zijn plaats door het verband een paar slagen over haar schouder en onder haar arm door te wikkelen. Met de theedoek fabriceerde hij een mitella, die hij vastmaakte met een grote veiligheidsspeld. Vervolgens rolde hij haar voorzichtig op haar rug.

Lana bleef stil liggen toen Adam haar verzorgde. De felle pijn was overgegaan in een doffe, kloppende pijn. En hoewel Adam haar met fluwelen handschoentjes aanpakte verwachtte ze dat hij ieder moment tegen haar uit zou kunnen varen. Hij zou zich gaan afvragen wat ze eigenlijk op de zoldertrap te zoeken had. Hij zou vast en zeker denken dat ze op de zolder geweest was. Toen hij haar op haar rug rolde keek ze hem aan en zag tot haar verrassing alleen maar liefde en bezorgdheid in zijn ogen.

‘Lana, ik ga je nu helpen rechtop te zitten, goed?’ Hij reikte naar haar goede hand en zij trok zichzelf overeind.

Terwijl ze voorzichtig over haar nek wreef, zei ze, ‘ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren! Het spijt me dat ik zo onhandig ben geweest, Adam…’

‘Liefje, ik weet zeker dat je er niets aan kon doen! Struikelde je ergens over toen je de trap afliep?’ Adam ging staan en wierp een onderzoekende blik op de trap achter hen. ‘Kijk, deze trede deugt niet. Die ene kant staat een paar centimeter hoger dan de andere. Ik zal daar snel naar laten kijken. Maar we gaan nu eerst naar de spoedeisende hulp om een röntgenfoto te laten maken’. Adam deed de deur naar de zoldertrap dicht en stak zijn hand uit om haar overeind te trekken.

Zodra Lana gewicht op haar rechterenkel zette, schoot er een felle pijnscheut doorheen. Ze gilde en probeerde het nog eens, met hetzelfde resultaat. Adam ging onmiddellijk door zijn knieën om er naar te kijken.

Je hebt ook een dikke enkel!’, zei hij en tilde haar op om haar van de trap te kunnen dragen.

Lana sloeg haar goede arm om zijn nek. Maar toen ze een blik naar beneden wierp, piepte ze, ‘Zet me neer! Je kunt me niet van de trap dragen, we zullen vallen!’

‘Lana, ik heb je goed beet. Ik laat je heus niet vallen.’ Hij stond boven aan de trap.

‘Zet me neer!’, zei ze eisend. Ze was nu bijna hysterisch en probeerde zich uit zijn armen te bevrijden. Omdat hij totaal verrast was, had Adam geen andere keuze dan haar op de grond te laten zakken.

Lana stond op haar goede been en zette haar hand tegen de muur omdat ze van plan was te gaan zitten en vervolgens treetje voor treetje naar beneden te gaan. Ze voelde hoe Adam zijn sterke arm om haar middel deed. Haar adem stokte toen hij haar een paar keer hard op haar bips sloeg. Van de pijn schoten de tranen in haar ogen.

‘Wat mankeert jou?’, vroeg hij. ‘Je zorgde er bijna voor dat ik je bovenaan de trap liet vallen! Wil je nooit weer zo gevaarlijk doen?’

Ze draaide zich om en wierp zich in zijn armen en klampte zich stevig aan hem vast, terwijl ze op lette dat haar gewonde schouder niet in de verdrukking kwam. ‘Het spijt me…ik raakte in paniek – ik heb af en toe last van hoogtevrees…’

‘Oh’, Adam wreef met zijn rechterhand over haar rug. ‘Dat wist ik niet. Maar je had het beter gewoon kunnen zeggen dan ons beiden bijna van de trap te storten. Maar kom, we moeten in actie komen. Ik zal je enkel inpakken en daarna gaan we naar het ziekenhuis.’

Nadat ze met haar mouw haar ogen drooggewreven had ging Lana zitten en schoof op haar zere billen over de vloer met gebruikmaking van haar goede arm en haar goede been. Op dezelfde manier daalde ze de trap af, terwijl Adam naast haar meeliep.

‘Wacht hier maar even’, zei hij toen ze onderaan de trap beland was. Toen hij weg was keek Lana naar haar enkels. De rechter was behoorlijk gezwollen en deed net zoveel pijn als haar sleutelbeen. Ze zag er niet uit. Haar haren hingen gedeeltelijk los en tot haar afschuw zag ze hoe er mascara op haar mouw zat. Op deze manier kon ze niet naar de spoedeisende hulp…

_____________________

Toen Adam weer in de hal kwam, was ze vertrokken. ‘Lana!’, baste hij, ze kon hem helemaal in de badkamer in de oost vleugel van het huis horen. Ze was er op een hand en beide knieën naartoe gekropen en stond bij de wastafel.

‘In de badkamer’, schreeuwde ze terug en draaide de kraan open om een washandje nat te maken. Tegen de tijd dat ze de mascara van haar gezicht gewassen had, verscheen hij in de deuropening. Zijn hele houding straalde ongenoegen uit.

‘Volgens mij had ik je heel duidelijk laten weten te blijven waar je was! Ga zitten!’ Lana ging op de wc zitten en tilde haar rechterbeen voor hem op, terwijl hij bij haar neer knielde met een ijspakking en een rol verband in zijn hand. Toen hij het ijs op haar enkel legde begon ze te grinniken.

‘Wat is er zo grappig?’, hij keek naar haar op.

‘Ik…ik zit op de troon…en…jij knielt aan mijn voeten!’, proestte ze uit.

‘Ik denk dat je zo langzamerhand in shock raakt’, gromde hij en wikkelde het verband om haar enkel.

‘Ik moet ook nog heel nodig plassen’, lachte ze, ‘dus schiet op!’

Adam scheurde het uiteinde van het verband een stukje in en wikkelde beide stukken ieder een kant op en legde er vervolgens een knoop in om het vast te zetten. Hij klopte op haar knie, ging staan, liep de badkamer uit en deed de deur achter zich dicht.

Lana plaste, waste haar goede hand, haalde een borstel door haar haar en hinkelde in de richting van de deur. Iedere keer als ze op haar voet landde, trok ze een pijnlijke grimas omdat de pijn door haar schouder trok. Adam zat op de rand van het bed op haar te wachten. Zonder een woord te zeggen liep hij naar haar toe, tilde haar op en liep in de richting van de voordeur. ‘Mijn tasje ligt nog in de studeerkamer’, zei ze toen hij de deur open deed. ‘En ik moet mijn jas hebben – het is koud buiten!’

Adam zette haar neer en ze leunde tegen de muur, terwijl hij de spullen ging halen. Ze glimlachte toen ze zich bedacht dat deze kleine noodsituatie zijn nuchtere verstand begon te beïnvloedden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen Adam Lana op de bijrijderstoel neergezet had, riep hij Steven. De jongeman kwam aanrennen van de nog steeds aangroeiende houtstapel en koos ervoor om mee te gaan. Eenmaal onderweg reed Adam aanzienlijk sneller dan hij gewoon was.

Nadat hij met piepende banden een scherpe bocht genomen had, keek Lana opzij, en zei, ‘van mijn huidige verwondingen zal ik niet zo snel doodgaan, maar dat zou wel kunnen gebeuren als we een ongeluk krijgen’.

‘Sorry’, mompelde hij en nam gas terug. ‘Ik maak me alleen zorgen over die enorme smak die je gemaakt hebt, voor hetzelfde heb je ook last van inwendige bloedingen’.

‘Ik heb verder geen pijn behalve in mijn nek, mijn enkel en mijn…’. Lana kuchte, toen ze zich herinnerde dat Steven achterin zat.

‘Maar Adam reageerde onmiddellijk, ‘Je wat?’

‘Mijn hoofd’, antwoordde ze en draaide zich om en keek naar buiten. Toen hoorde ze een vreemd geluid. Toen ze naar Adam keek, zag ze dat hij dit voortbracht toen hij zijn best deed niet in lachen uit te barsten. Met een glimlach liet Lana zich in de stoel zakken en probeerde te ontspannen. Gelukkig, Adam was niet zo bezorgd meer.

____________________

Adam was als vertegenwoordiger van een patiënt nog een stuk erger dan welke moeder van welk kind dan ook. Lana was er van overtuigd dat het personeel van de spoedeisende hulp opgelucht was toen ze bijna vier uur later vertrokken. Adam had erop gestaan dat er een hele reeks lab onderzoeken uitgevoerd werden, röntgenfoto’s en zelfs een CT-scan van haar ingewanden, voor hij ervan overtuigd was dat ze niet levensbedreigend gewond was. Ze was verbaasd dat de dienstdoende arts ook nog met hem meegegaan was en de meeste onderzoeken had laten uitvoeren.

Steven was de hele tijd zoet geweest met het bestuderen van alle apparatuur in de kamer en probeerde er achter te komen wat er achter de andere gordijnen gaande was. Nadat Adam hem echter had gezegd dat hij bij hen moest blijven, was hij gaan zitten en ging naar de televisie kijken die daar opgesteld stond.

Nadat ze Lana pijnstillers gegeven hadden, zakte ze de rest van de middag weg in een aangename roes. Adam en Steven hadden haar op de bank in de kamer in de kussens en met een dekentje over zich heen geïnstalleerd te midden van warme chocola, bekers melk en de afstandbediening. Ze voelde zich eigenlijk wel prima totdat de medicijnen uit begonnen te werken…

Als eerste begon haar sleutelbeen te kloppen. Het was inderdaad gebroken en werd nu met een ‘figure of eight’ verband die haar schouders naar achteren drukten en een mitella. Vervolgens begon haar enkel pijn te doen. Het was alleen maar verstuikt, maar flink opgezet. Er was een drukverband aangelegd. En toen ook haar hoofd nog zeer begon te doen, riep ze Adam die met weinig succes bezig was alle papieren uit de studeerkamer in een la te stoppen.

‘Alles doet zeer’, klaagde ze en keek naar hem toen hij naast haar op de bank kwam zitten. ‘Ik wil naar huis, een warm bad nemen en daarna mijn bed in!’

Adam pakte haar hand en hield deze vast. ‘Je kunt beter hier blijven, liefje. Ik zal een nieuwe pijnstiller voor je gaan halen.

‘Maar mijn Indinavir ligt ook nog thuis, net als mijn kleren en mijn make-up en mijn…’

‘Maak maar een lijstje, dan zal ik het straks allemaal voor je gaan halen’.

‘Nee’.

Adam keek haar verbaasd aan. ‘Nee? Moet ik je er nog even aan herinneren wat het beste voor je is?’

Lana keek vertwijfeld naar het plafond. ‘Ik wil nu alleen nog maar waar ik mezelf prettig bij voel. Waarom zou hier blijven het best zijn? Ik voel me een stuk beter in mijn eigen huis en in mijn eigen bed’.

‘Van deze bank is anders een heel comfortabel bed te maken’.

‘Dat is prachtig. Maar breng me alsjeblieft naar huis, OK? Ik wil hier niet iedereen tot last zijn. Ik wil alleen maar tot rust komen, zodat ik maandag weer fit naar mijn werk kan’.

‘Je kunt maandag helemaal niet aan het werk!’

‘Oh, jawel! Ik kan dan misschien niet zo goed lopen, maar als ik een rolstoel zit, kan ik alles doen wat ik normaal gesproken ook doe!’

‘Hoe wil je die rolstoel dan met één hand verplaatsen?’

‘Ik denk dat ik net zolang rondjes ga draaien tot iemand me komt duwen. En vergeet niet dat ik nog een goede voet heb’. Lana liet haar ogen nog een keer naar het plafond gaan. Toen kwam Steven binnen en ging in een van de fauteuils zitten.

‘Als je nog eens zo irritant met je ogen doet, dan leg ik je over de knie!’, waarschuwde Adam alsof er helemaal geen Steven was.

‘Jij en wie zijn leger?’, reageerde ze met een felle blik in haar ogen.

‘Ben je van plan dit op de spits te drijven?’

‘Nee!’

‘Goed zo, want ik ga niet graag de strijd aan met iemand die niet in staat is zich te verdedigen’.

Steven barstte in lachen uit. Adam draaide zich om en glimlachte naar hem, alsof hij zich nu pas realiseerde dat Steven in de kamer was.

Lana liet haar blik weer omhoog gaan. ‘OK, daar kan ik mee leven’, gaf ze toe, ‘maar ik weet zeker dat als je op de spoedeisende hulp een CT-scan van je hoofd had laten maken, gebleken was dat deze helemaal leeg was!’, liet ze Adam weten. Ook hier moest Steven hard om lachen.

‘Ik ben dus dom en hersenloos?’

‘Daar lijkt het wel op. En ga je me nu naar huis brengen, of moet ik zelf rijden?’

Toen ze dat zei, verdween de glimlach bij Adam. Hij keek haar boos aan, stond op en tilde haar op, met dekens en al. ‘Wil je ons even excuseren, Steven?’, vroeg hij.

‘Zet me neer!”, protesteerde ze. Maar Adam negeerde haar en droeg haar de kamer uit. Toen ze voelde hoe ze langzaam uit zijn armen gleed, was ze gedwongen haar goede arm om zijn nek te doen. ‘Ik wil niet dat je me draagt! Zet me neer!’ Maar hij hield haar alleen maar steviger beet.

Lana kookte van boosheid omdat ze op deze manier gedwongen werd met hem mee te gaan. Als ze een vrij hand zou hebben, zou ze hem geslagen hebben. Zich niet bewust van zijn plannen, kneep ze hem in zijn nek.

‘Als je dat nog eens doet, dan haal ik de haarborstel van betovergrootmoeder’, waarschuwde hij. Lana staakte haar verzet. Hij droeg haar zijn kamer in en schopte de deur achter zich dicht. ‘Wat ga je doen?’, Lana’s hart ging sneller kloppen, toen hij haar voorzichtig op zijn bed neerzette. Hij zou haar toch niet een pak slaag gaan geven na alles wat er vandaag gebeurd was? Ze stond op en begon in de richting van de deur te hinkelen. Maar het was een koud kunstje om haar weer terug te brengen. Hij nam de deken van haar af en deed haar ruimzittende spijkerbroek naar beneden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hou je nu op?’, vroeg Adam nonchalant terwijl Lana zich vrij probeerde te worstelen?

‘Ben je helemaal gek geworden? Ik heb een gebroken sleutelbeen en een verstuikt enkel! Bovendien zal Steven het horen als je me hier een pak op mijn bips geeft!”

Je doet dan ook erg je best om een pak op je billen te versieren. En het kan me niks schelen dat Steven het hoort’. Adam ging naast haar zitten, pakte haar bij haar goede hand en trok haar over zijn schoot.

‘Ik wil niet dat hij het te weten komt! Houd hier mee op!’, gilde ze en probeerde zich los te trekken.

‘Je doet net of het heel wat is, in plaats van een eenvoudig pak op je billen!’

‘Het is vernederend! NEE!’, riep Lana terwijl ze tenslotte voorover tuimelde ervoor zorgend dat haar geblesseerde schouder het bed niet raakte.

‘Ik zou stil blijven liggen als ik jou was, anders doe je je sleutelbeen zeer’.

‘Ik zal me niet bewegen als jij me loslaat!’

‘Je hebt zelf gekozen voor een pak slaag, dat weet je dondersgoed!’

‘Dat is niet waar. Ik had alleen maar een grote mond. Je hebt gezegd dat je me daar nooit voor zou slaan!”

‘Je krijgt een pak op je bips omdat je van plan was in je auto te stappen. Je bent onder invloed van medicijnen, je kunt maar met een hand sturen en hebt maar één goede voet om de pedalen te bedienen. Je zou voor iedereen een gevaar zijn, inclusief jezelf!’

‘OK! Dat neem ik terug!’ Maar Adam liet zijn hand hard neerdalen. Methodisch begon hij haar achterkant rood te kleuren, van de bovenkant van haar billen tot halverwege haar dijen. En hoewel hij niet lange tijd doorsloeg, was ze veranderd in een timide jongedame tegen de tijd dat hij klaar met haar was. Voorzichtig rolde hij haar op het bed. Ze verstopte haar gezicht in de kussens en deed haar best om niet te gaan huilen.

Adam ging naast haar liggen en begon zachtjes haar rug te masseren. ‘Het is een lange dag geweest, liefje. Ik weet dat je heel wat meegemaakt hebt vandaag, maar hier vroeg je echt om’.

Het ergste van alles, dacht Lana, was dat hij nog gelijk had ook. Haar hoofdpijn was verdwenen en ze voelde zich erg opgelucht, alsof er heel veel opgekropte emoties verdwenen waren. Vervolgens bedacht ze zich hoe het eigenlijk gekomen was dat ze haar sleutelbeen gebroken had.

‘Ik ga straks naar je flat om wat spullen op te halen. Ik weet dat je het liefst op je zelf zou zijn, maar je kunt gewoon niet naar je eigen huis, dat zou niet veilig zijn’.

‘OK…’, zei Lana. Haar stem klonk gedempt in het kussen. ‘maar nu je hier nog bent kun je me net zo goed een pak op mijn bips geven omdat ik op de zolder geweest ben. Dat ben je toch van plan!’

‘Wat? Ben je op de zolder geweest?’

‘Nee! Dat niet, maar ik weet dat je denkt dat dit wel het geval is, omdat ik op die verdieping geweest ben.

Lana schreeuwde het uit toen een harde klap neerdaalde op haar toch al brandende billen. ‘Dat dacht ik helemaal niet! Je hebt gezegd dat je daar nooit naar toe zou gaan en dat geloofde ik! Ik denk dat ik je een pak op je bips moet geven omdat je geen vertrouwen in mij hebt!’ Hij voegde de daad bij het woord. Lana dacht dat het eerste pak slaag al hard was, maar deze bracht de pijn op een heel ander niveau. Na dat hij haar slechts een stuk of tien kletsen gegeven had, stopte hij en vroeg, ‘Ben je daarom van de trap gevallen? Ben je de trap afgerend omdat je niet wilde dat ik je daar zou betrappen?’

‘JAAAAA’, jammerde Lana in het kussen en liet haar tranen de vrije loop. ‘Ik hoorde je mijn naam roepen. Ik was net in een van de kastjes aan het kijken omdat ik een oud dagboekje van je betovergrootmoeder in haar kamer gevonden had!’

 ‘Echt waar? Een dagboek?’

‘Ja! Maar ik weet niet waar het nu is! Ik had het voordat ik de trap afrende en gevallen ben…’

‘Dat klinkt interessant. Ik zal straks kijken of ik het kan vinden. Kijk, volgens mij is het duidelijk dat als je wat meer vertrouwen in me gehad had, dan zou je er nu niet zo aan toe zijn. Ben je dat met me eens?’

‘Ja, Adam’, mompelde ze en reikte naar de deken om die over zich heen te trekken. ‘Het spijt me’.

‘Ik ben zo terug’, zei hij en zij voelde het bed opveren toen hij opstond. Lana lag stilletjes te snikken, terwijl de pijn in haar billen langzaam wegtrok. Waarom had ze eigenlijk gedacht dat hij haar niet zou geloven als ze zou zeggen dat ze niet op de zolder geweest was? Het was niet eens bij haar opgekomen dat hij dat zou doen.

Adam keerde terug met een tabletje een glas water en een flacon lotion. Nadat ze de pil had ingenomen wreef hij de rode huid voorzichtig in met de zalf. Het duurde niet lang voordat ze in een diepe slaap lag. Hij stopte haar in en ging vervolgens naar haar flat.

_______________________

Behalve toen Adam haar de Indivanir bracht en wat water, werd Lana niet meer wakker tot de volgende ochtend. Ze lag nog steeds in het bed van Adam en haar sleutelbeen en haar enkel deden pijn. Ze liet zich van het bed glijden en kroop naar de badkamer om een plasje te doen. Toen ze haar broek weer met één hand omhoog trok, zag ze tot haar verbazing dat haar billen helemaal niet rood meer waren. De knoop en de rits zaten nog steeds dicht. Ze was in de afgelopen periode de nodige kilootjes kwijtgeraakt. Dat was vast gekomen door al dat water drinken – ze had nooit meer echt honger. Ze keek verlangend naar het bad achter haar, ging op de rand zitten en draaide de kraan open.

Toen Adam binnenkwam met een dienblad met het ontbijt, vond hij Lana tot aan haar nek in het water. Haar ogen waren dicht!

‘Lana!’, hoorde ze in de verte en opende langzaam haar ogen. Adam stond bij het bad en keek op haar neer. ‘Probeer je jezelf te verdrinken? Het is gevaarlijk om in bad te gaan liggen slapen!’

Lana was van plan haar blik vertwijfeld naar het plafond te laten gaan, maar bedacht zich. ‘Het spijt me’, zei ze terwijl ze hem aankeek. ‘Ik was niet van plan in slaap te vallen’.

‘Waar is je brace?’ Hij leek niet echt genoegen te nemen met haar excuses. Ze maakte een hoofdbeweging naar het handdoekenrekje, waar hij hing.

‘Hij moet opnieuw gevouwen worden voordat ik hem weer om doe’, liet ze hem weten. ‘Kijk, hij heeft mijn hele schouder rood geschuurd’.

Adam boog zich voorover om het goed te kunnen bekijken. Zij kon het niet laten een plons water in zijn gezicht te spatten.

‘Als je niet ophoudt, ga je straks een groot probleem krijgen’, waarschuwde hij, terwijl hij haar schouder bekeek.

‘Heb je nog een pijnstiller, Adam? In denk dat ik er af en toe nog wel een nodig heb’.

‘Ik heb al je medicijnen bij het ontbijt gelegd. Kom nu maar het bad uit, het wordt koud’.

‘Nee hoor, het water is nog lekker warm’.

‘Ik bedoel, je ontbijt…’, hij brak zijn zin af toen hij haar grijns zag. ‘Het ziet er anders niet uit of je veel pijn hebt’.

‘Ik probeer afleiding te zoeken om het weg te laten gaan, maar het werkt niet echt’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven omdat je in bad in slaap gevallen bent – bovendien wordt je aandacht dan van de andere pijn afgeleid’.

Daar wist Lana niets op te zeggen en pakte de zeep op om zich te wassen.

‘Schiet maar op’, liet Adam haar weten, ‘en probeer niet uit het bad te komen zonder mijn hulp’. Lana stak haar tong naar hem uit op het moment dat hij zich omdraaide om weg te lopen. Hij zag het echter in de spiegel en trok zijn wenkbrauwen naar haar op.

Ze kreeg een kleur dat ze dat zomaar gedaan had en begon zich haastig te wassen terwijl ze moest glimlachen om haar eigen domheid. Ze ging staan en hij deed een grote handdoek om haar heen en trok haar tegen zich aan om haar te ondersteunen.

‘Ik kan het wel’, protesteerde ze en probeerde hem weg te duwen.

In plaats van haar los te laten, deed hij de handdoek aan de achterkant omhoog en sloeg haar een paar keer hard op haar natte billen.

‘AUW!’, gilde ze. Ze was volkomen hulpeloos en niet eens in staat om bij hem uit de buurt te komen.

Adam bromde in haar oor, ‘Zul je je nu als een meewerkende patiënt opstellen of moet ik andere maatregelen nemen?’

‘Ja! Ik zal me gedragen!’ Hij tilde haar uit bad en zette haar op het toilet. Het duurde even voor hij haar schouder met duoderm had ingesmeerd, verband om de brace gewikkeld had om deze zachter te maken en deze weer goed omgedaan had.

‘Je moet hem nu niet weer afdoen’, waarschuwde Adam streng. ‘De komende tijd moet je je maar een beetje aan de wastafel wassen’.

Lana had geen zin om tegen hem in te gaan; haar billen deden nog steeds zeer. Klappen kwamen op natte billen veel harder aan dan op droge!

Hij hielp haar met het aantrekken van een schone BH en onderbroek en ging toen haar enkel opnieuw verbinden. Aankleden was verder niet zo moeilijk want hij had een paar van haar flanellen pyjama’s meegenomen. Vervolgens de mitella en ze zag er weer uit om door een ringetje te halen. Op haar haren na dan, die nat waren aan de uiteinden. Lana borstelde haar haar met een hand uit en wilde dat ze het op zou kunnen steken. Misschien dat ze Adam later zou vragen haar te helpen… Hij tilde haar op en zette haar op bed met een fles water en haar medicijnen.

Adam ging nieuwe, warme koffie halen terwijl zij haar medicijnen innam en een halve liter water dronk. Hij kwam terug om de koffie te brengen en verliet meteen de kamer weer. Hij zei dat ze moest gaan rusten.

Lana nam een paar hapjes van het ontbijt. Hoewel het er allemaal lekker uit zag, had ze geen honger. Ze deed de televisie aan, keek een poosje naar een tell sell programma om hem vervolgens weer uit te zetten. Ze was ook niet slaperig, hoewel de medicijnen er wel inhakten en de pijn langzaam verdween. Ze verveelde zich en vroeg zich af wat Adam en Steven zouden doen.

_____________________

Adam had het dagboek gevonden. Het was onder een eiken stoel op de overloop geschoven. Steven en hij lazen het samen door en waren beiden al even gefascineerd als Lana geweest was. Al snel gingen ze naar de zolder en keken daar in alle kasten en bedden. Toen ze in de vierde slaapkamer waren, verstijfden ze beiden toen ze een bonkend geluid van de overloop komen.

Adam stapte de slaapkamer uit en zag hoe Lana op haar knieën bovenaan de trap aangeland was. Hij wachtte even tot ze veilig de overloop bereikt had voordat hij haar stevig de mantel begon uit te vegen en haar ondubbelzinnig duidelijk te maken wat hij onder het begrip ‘rusten’ verstond.

Lana trok zichzelf omhoog om te gaan staan. Ze luisterde maar met een half oor. Toen hij even stil was om adem te halen, vroeg ze, ‘Heb je het dagboek gevonden?’