Lana draaide onmiddellijk de warme kraan open en pompte zeep in haar handen. Haar handen trilden toen ze minutenlang verwoed begon te schrobben en kneep in de huid waar ze geprikt was tot het flink bloedde. Vervolgens wikkelde ze papieren handdoekjes om haar hand en pakte het protocollenboek en keek onder het tabblad ‘prikaccidenten’. Rustig blijven, hield ze zichzelf voor en begon de checklist door te nemen. ‘Knijp in de wond om deze zoveel mogelijk te laten bloeden, was de handen grondig met water en zeep, vermijd hierbij spatten in het gezicht, maak onmiddellijk melding van het incident bij de geneesheer directeur…’ Oh, shit! Lana las verder, ‘die zal bepalen welke vervolgstappen noodzakelijk zijn, vul het formulier ‘prikaccidenten’ in, alsmede het bijzonder voorvallen formulier…’ Lana pakte de telefoon van de wand, liet deze vallen, pakte hem weer op en drukte het nummer van Adam’s mobiele telefoon.

‘Adam?’ De stem van Lana klonk al even trillerig als haar handen.

‘Lana, wat is er aan de hand?’

‘Ik heb me aan een vuile naald geprikt! Ik heb het flink laten bloeden, heb mijn handen gewassen en las vervolgens in het protocol dat ik jou moest bellen’.

‘Ik kom eraan – ben je nog steeds op de kliniek?’

‘Ja! Schiet alsjeblieft een beetje op, Adam, het protocol zegt niet wat ik verder nog moet doen behalve een stapel formulieren invullen, en…’

‘Ik stap nu in de auto. De verbinding werd verbroken en Lana maakte kopieën van de formulieren uit het protocollenboek. Ze ging aan de tafel zitten om ze in te vullen, maar haar handschrift was zo beroerd, dat ze eraan twijfelde of dit wel zin had. Er leek een eeuwigheid te verstrijken tot ze uiteindelijk hoorde hoe er op de deur geklopt werd. Met kloppend hart liep ze naar de hal. Buiten stond Ron te wachten. De glimlach bevroor op zijn gezicht toen hij haar paniekerige gezichtsuitdrukking zag.

‘Wat is er loos?’, vroeg hij toen zij hem binnenliet.

‘Ik heb me aan  een vuile injectienaald geprikt en dr. Hayes komt hiernaar toe om te kijken wat er verder moet gebeuren’.

‘Oh, liefje’, zei hij medelevend en trok haar tegen zich aan ‘Hoe is dat gebeurd; de kliniek is toch al uren gesloten?’

‘Ja. Ik heb per ongeluk de afvalcontainer gebroken’.

‘Verdomme Lana’. Ron zei verder niets en volgde haar naar de behandelkamer. Ze liet hem de formulieren zien en wat ze als eerste hulp had gedaan tot nu toe. Ondanks haar angst, was ze opgelucht dat hij niet vroeg hoe het kon dat de afvalcontainer gebroken was. Ron leunde tegen de muur terwijl Lana onrustig door de behandelkamer ijsbeerde.

Even later, opende Adam de voordeur, haastte zich door de hal en riep Lana’s naam.

‘We zijn in de behandelkamer’, schreeuwde Lana.

Adam wierp een snelle blik op de naaldencontainer voor dat hij wat laden opentrok en de nodige spullen klaar zocht. ‘Houd eens even vast’, zei hij tegen Ron, die de hand vol attributen zonder wat te zeggen aanpakte. ‘Ga aan tafel zitten’, zei hij tegen Lana. Ze ging zitten. Hij keek even vluchtig naar haar knokkel en opende vervolgens de noodset. Hij rommelde in de inhoud en haalde een strip met pillen tevoorschijn en gooide die op de tafel. ‘Neem hier vier van’. Hij vulde een plastic bekertje met water en gaf dat aan Lana.

Lana voelde de paniek langzaam wegvloeien toen ze zag hoe doortastend Adam te werk ging. Ze keek achter op de strip met pillen en las, ‘Indinavir’. Ze drukte er vier tabletten uit en nam ze in.

‘Wat zijn dat voor pillen’, vroeg Ron, terwijl hij de attributen op tafel legde. Adam pakte de stoel naast die van Lana, deed handschoenen aan en begon de spullen die hij nodig had in de juiste volgorde te rangschikken.

‘PEP pillen’, mompelde Adam.

Lana moest ondanks alles lachen. ‘Hij bedoeld post-exposure prophylaxis, oftewel PEP. Die worden gegeven om de kans op een HIV besmetting te minimaliseren. Indinavir…’

‘Die pillen ken ik wel’, antwoordde Ron. Hij ging tegenover Lana zitten en keek toe hoe dr. Hayes geroutineerd bloed uit Lana’s linkerarm afnam en vijf kleine glazen buisjes vulde. Niemand zei een woord tot het vijfde buisje gevuld was. Vervolgens drukte Adam een gaas op de arm van Lana en trok de naald terug.

‘Druk hier eens stevig op’, zei hij tegen haar, en met de naald nog steeds in zijn hand liep hij de behandelkamer uit op zoek naar een andere container.

Even later kwam hij terug en ging zitten om de etiketten op de buisjes te plakken. ‘Ik wou dat ik er een uur geleden al aan gedacht had deze pillen te nemen’, merkte Lana op.

Adam keek haar voor het eerst sinds hij binnengekomen was aan. ‘Je blijft ruim binnen de vier uren die er voor staan. Je hebt precies gedaan wat je moest doen. Je hebt je Hepatitus B inentingen niet laten verlopen, toch?’

‘Nee’.

‘Aan welke naald heb je je geprikt?’

Het gezicht van Lana verstrakte. ‘Eh…’ Ze keek naar de verzameling gebruikte naalden. ‘Ik weet het niet, pas toen ik mijn hand teruggetrokken had viel het me op dat het bloedde’.

Adam keek haar wederom aan. ‘Het zou heel veel schelen als we wisten aan welke naald je je geprikt hebt en of er bloed in zat. Maar goed, geeft niet. Hoe heeft dat ding eigenlijk kapot kunnen gaan?’, vroeg hij me een hoofdknik in de richting van de container.

‘Ik…’ ze voelde hoe ze een kleur kreeg en liet haar blik naar zijn pen glijden, die nog steeds bezig was de buisjes te markeren. ‘Ik wachtte hier op Ron, die zou me hier op komen halen. Ik verveelde me en oefende wat karate trappen en stoten. Ik sloeg er met mijn vuist tegenaan. Jeetje…je zou toch verwachten dat ze die dingen wat sterker zouden maken! Ik had niet eens de bedoeling om hem te raken, en toen vlogen alle naalden eruit, en…’

‘OK, ik snap wat je wilt zeggen. Hoe weet je dat het niet de plastic randen van de container zijn geweest die je verwond hebben?’

‘Dat weet ik niet helemaal zeker. Er rolden ineens allerlei naalden over mijn hand. Bovendien leek het op een klein prikgaatje, niet op een snee’.

‘OK. Voorlopig gaan we ook maar even uit van slechtste scenario’. Lana voelde de tranen opkomen en veegde deze haastig weg. Ze voelde zich de grootste ezel ooit die ze een verpleegstersdiploma gegeven hadden. En nu ze van de eerste schrik bekomen was, kromp haar maag ineen toen ze naar zijn bijna perfecte profiel keek en de bekende geur van zijn aftershave rook.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Weet je welke bijwerkingen Indinavir heeft, waar je bedacht op moet zijn?’, vroeg Adam.

‘Ja’.

‘Laat eens horen’.

‘Eh…kaal worden, droge huid, nierstenen, eh…gewichtstoename…’

‘Zoek het op internet op voor je hier weg gaat, print het uit en bel me onmiddellijk als je iets ervan merkt. Verder moet je iedere dag minstens twee liter water drinken om je nieren goed door te spoelen. Diabetes is potentieel de slechtst denkbare bijwerking, maar doet zich meestal pas na een aantal maanden voor. Maar dat houden we wel met labonderzoeken in de gaten’.

‘Ja, Adam’, zei ze zonder er bij na te denken.

Adam deed de buisjes met bloed in een koker van het laboratorium en plakte deze dicht. Hij plakte een pleister op haar hand. Toen ging hij staan om de container van dichtbij te bekijken. ‘Hij is in het midden kapot gegaan’, mompelde hij. ‘Dat betekent een lager risico, omdat de naalden die daar zaten waarschijnlijk al ingedroogd waren’.  Hij draaide zich om naar Lana. ‘Hoelang duurt het voor zo’n ding vol is?’

Lana dacht even na. ‘Deze wordt niet zoveel gebruikt als die in de andere onderzoekskamers. Waarschijnlijk is deze de hele week niet geleegd’.

‘Dat is goed nieuws’. Adam bekeek de naalden. Met het uiteinde van een houten liniaal schoof hij ze in de wasbak. ‘Ik zie er geen grote infuusnaalden bijzitten. Dat is ook mooi. In veel hiervan zitten echter wel bloedresten. En er zit geen bloed op het gebroken plastic. Dat is nou weer jammer’.  Hij liep bij de wasbak vandaan en begon alle spullen op te ruimen. Ron en Lana keken toe.

‘Ik zal je formulieren bekijken en waarnodig van een paraaf voorzien’, zei Adam. ‘Lana, jij kunt maar beter naar de computer gaan’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze zachtjes en liep naar de verpleegpost.

Adam keek naar Ron en stak zijn hand uit. ‘Adam Hayes. Ik geloof dat we elkaar vorige week al in het restaurant ontmoet hebben, is het niet?’

‘Ron Martin’. Ze schudden elkaar de hand en Ron glimlachte toen hij terugdacht hoe het mooie kostuum van Adam onder de rode saus zat, maar hij hield hier wijselijk zijn mond over’.

‘Ron, zou je alsjeblieft een andere naaldencontainer willen zoeken? Doe een paar handschoenen aan. Pak deze koggertang en doe alle naalden in de container’.

‘Ja, A… ik bedoel, OK’. Ron bloosde toen hij de kogger aanpakte en op zoek ging naar een naaldencontainer.

Lana was bezig een overzicht met bijwerkingen uit te printen, toen ze Adam opeens hoorde vloeken. Er ging onmiddellijk een alarmbel in haar hoofd af, zou hij nog meer slecht nieuws ontdekt hebben?’

‘Lana!, riep Adam, en ze rende naar de behandelkamer.

Dr. Hayes hield haar de ingevulde formulieren voor. ‘Hier heb je een handschriftdeskundige voor nodig. Ik zal nieuwe invullen terwijl jij me dicteert’.

‘Het spijt me. Ik was nogal overstuur toen ik deze heb ingevuld’.

Adam’s professionele houding was helemaal verdwenen toen hij de papieren op de tafel gooide en haar in een innige omhelzing tegen zich aan trok. Ze verzette zich licht, toen de woorden van de vorige avond door haar heen spookten ‘ik ben heus niet van plan met haar te trouwen’. Maar zijn sterke armen om haar heen zorgden voor een warm en veilig gevoel dat alleen Adam bij haar kon bewerkstelligen. Ze leunde tegen hem aan, en voelde de hete tranen weer opkomen.

‘Het komt allemaal wel goed, liefje’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. ‘Ik zal wel zorgen dat je niets overkomt. Dat beloof ik’.

Lana zei niets, bang dat ze de betovering die zo plotseling over hen gekomen was, zou verbreken. Hoewel Ron anderhalve meter van hen vandaan stond en naalden in de container liet glijden, werd zijn aanwezigheid door beiden nauwelijks opgemerkt.

Terwijl hij haar steviger tegen zich aan drukte, zei Adam, ‘Ik heb je nodig, Lana, ik houd van je. Ik was van plan om dit morgen te doen, maar…’ Hij tastte in zijn broekzak en haalde een klein doosje tevoorschijn.

‘Wat?’, vroeg Lana en drukte zich een beetje naar achteren om hem aan te kunnen kijken. Hij keek heel serieus, en hij keek haar begerend aan en zijn lippen vormden  nogmaals de woorden, ‘Ik houd van jou’, maar hij sprak ze niet hardop uit.

Hij opende het doosje en een schitterde diamanten ring werd zichtbaar, met een steen van tenminste twee karaat. ‘Wil je met me trouwen?’

Lana rolde even met haar ogen voor ze haar bewustzijn verloor.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam hield Lana onder haar oksels beet terwijl ze langzaam naar beneden zakte, zo slap als een vaatdoek. “Verdomme!’, vloekte hij, ‘Wil je me even helpen, Ron?’

Beide mannen droegen haar naar één van de behandelkamers, Ron bij haar benen en tilden haar daar op de behandelkamer. Op het moment dat ze haar neerlegden begon ze bij te komen.

De pupillen van haar ogen knepen samen, toen ze het felle fluoriderende licht in keek. Vervolgens keek ze naar de bezorgde gezichtsuitdrukking van Adam. Toen ze hem herkende, bracht ze uit, ‘waarom heb je tegen Anna gezegd dat je niet van plan was om met me te trouwen?’

De laatste reactie die ze verwachtte was een bulderende lach. En toch lachte Adam, een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Oh, meisje…ik zal jou eens wat laten voelen op het moment dat je weer bij de pinken bent’.

Haar gezichtsuitdrukking veranderde op slag van verward naar bezorgd. Adam hielp haar overeind en Ron verliet onopvallend de kamer.

Er ging een huivering door Lana heen en ze vroeg, ‘Hoe groot acht jij de kans dat ik werkelijk HIV positief zal worden?’

De glimlach van Adam verdween en hij slaakte een diepe zucht. Hij hield haar handen stevig in de zijne en vertelde haar, ‘Als wetenschapper zou ik zeggen, minder dan één procent. Mijn persoonlijke opvatting is dat je daar geen kans op loopt. Je hebt alles goed gedaan, je hebt me over de telefoon laten weten dat je je  handen hebt gewassen en de wond meteen goed door hebt laten bloeden, toch?’ Ze knikte. ‘de wond was niet zo erg als ik vreesde, het waren hele kleine naaldjes, het bloed dat erin zat was al ingedroogd en we weten niet eens zeker of de wond van een naald of van het gebarsten plastic komt. Je zult de komende tijd Indivanir slikken. Over een paar dagen als de labuitslagen er zijn, dan weten we meer, maar ik ben ervan overtuigd dat er niets aan de hand is’.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Het spijt me dat ik je overstuur gemaakt heb met de ring – ik weet dat het een typisch geval van slechte timing was, maar ik kon me niet langer beheersen, ik was zo verschrikkelijk opgelucht dat alle factoren zo in je voordeel spraken. Op weg hier naar toe heb ik alle slechte scenario’s door mijn hoofd laten gaan, zoals dat je een patiënt net een injectie had gegeven en vervolgens jezelf geprikt had, of dat je je aan één van de infuusnaalden die we vandaag gebruikt hebben geprikt had, of…ik had al het gevoel dat ik je zo goed als kwijt geraakt was, maar ik heb je godzijdank terug gekregen en toen wilde ik het je vertellen voor je iets anders zou overkomen’.

‘Je bent geweldig’, mompelde ze tegen zijn borst. ‘Ik verdien jou helemaal niet. De hele dag heb ik lopen denken dat ik je niet kon schelen nadat wat je tegen Anna gezegd had. Ik ben ook nog een stiekeme luistervink! Het spijt me zo…’

Hij wreef haar over haar rug, de op en neer gaande beweging zorgde dat ze ontspande. ‘Het komt allemaal goed’, zei hij.

‘Ik hoorde Anna helemaal bij mijn auto gillen. Toen ben ik zo dom geweest om terug te lopen naar de voordeur om het beter te kunnen horen. Ik heb niet eens geprobeerd om er weerstand aan te bieden’.

‘Tja, ook al doet het er niet toe wat Anna allemaal in haar bekrompen hoofd haalt, ik had zelf ook spijt van wat ik gezegd heb. Bovendien had ik er geen idee van dat jij het gehoord had. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en heb me vertwijfeld afgevraagd waarom ik me zo rot voelde. En toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik het. Het was opeens hartstikke duidelijk. Ik houd van je en ik wil graag met je trouwen. Na het werk ben ik de ring gaan kopen. Ik stapte net de winkel uit toen je me belde’.

Lana slaakte een zucht van opluchting. ‘ik houd ook van jou! En ik wil heel graag met je trouwen! Oh, wat voel ik me opeens gelukkig!’ Met tranen in haar ogen keek ze naar hem op en zag tot haar verrassing dat zijn ogen ook vochtig waren. Hij liet haar los om de ring uit het doosje te pakken en hem om haar vinger te schuiven. Lana keek omlaag en zag hoe de ring schitterde. Ze hield haar hand omhoog om de ring van alle kanten te bewonderen.

Even later verdween de glimlach van haar gezicht. Ze keek naar hem op en vroeg, ‘Wat als ik wel seropositief ben, Adam? Dan breng ik jou ook in gevaar!’ Hij zag hoe haar gedachten overuren maakten toen ze vervolgde, ‘We kunnen niet meer vrijen tot we zeker weten of het zo is of niet. Oh, mijn God, Adam, als ik seropositief ben, dan kan ik geen kinderen meer krijgen ook al zouden we wel seks hebben!”

‘Ophouden!”, zei hij. ‘Als we zin hebben om te vrijen, dan doen we dat gewoon. Zoals altijd zal ik een condoom gebruiken. En verder ben je niet seropositief. En dat zal ook niet gebeuren. Als we er over een paar jaar aan toe zijn, dan zullen we kinderen krijgen, zoveel als we willen!’

Ze wilde hem heel graag geloven. Maar hoe slim hij ook was, hij was God niet en hij kon dit helemaal niet met zekerheid zeggen. Maar ze keek hem met een glimlach aan, in de wens hier een optimistische kijk op te hebben en zich gelukkig te voelen’.

‘Ga nu maar een paar nieuwe formulieren pakken, terwijl ik een recept ga uitschrijven’. Lana liet zich van de tafel afglijden, deed voorzichtig een paar stapjes om te kijken of ze nog duizelig was en draaide zich om, om de kamer uit te lopen. Een klets op haar billen zorgde dat ze met een glimlach door de hal liep om nieuwe formulieren te halen.

Adam liep terug naar het kantoor waar Ron aan tafel zat. Hij liet zijn kin op zijn elleboog rusten.

‘Gefeliciteerd’, zei Ron.

“Adam glimlachte . ‘Bedankt. Ze heeft me verteld dat je een hele goede vriend van haar bent, maar niet dè vriend, dat klopt toch?’

‘Ja, ik houd van haar, maar dan als een goede vriend. Je zorgt er wel voor dat je haar heel gelukkig maakt’.

Adam knikte en trok een laatje open om een receptenblok te pakken. Hij ging tegenover Ron zitten en schreef een recept uit voor Indinavir.

‘Het was niet echt slim van haar om hier haar Taekwondo oefeningen te doen’, merkte Ron op. ‘Maar ik heb wel met haar te doen. Het was echt een ongeluk’.

‘Ja, dat weet ik’.

‘Je bent toch niet boos op haar, of wel?’

Adam keek met een verbaasde blik op. ‘Ik ga haar hier niet een pak voor op haar bips geven, als je dat bedoeld’.

De mond viel Ron open en hij antwoordde, ‘Nee. Ik had ook niet gedacht dat je dat zou doen’.

Met een knikje concentreerde Adam zich weer op het recept.

Ron zuchtte, stond op en leunde tegen het werkblad.

‘Ik zou niet tegen het werkblad aanleunen tot we deze gedesinfecteerd hebben, als ik jou was’, waarschuwde Adam. Ron deed snel een stap opzij, precies op het moment dan Lana binnenstapte, vervolgens deden ze beiden een stap opzij om te voorkomen dat ze tegen elkaar zouden botsen. Adam glimlachte toen ze de formulieren voor hem op tafel gooide.

‘Ik denk dat ik ze nu wel naar behoren kan invullen’, zei ze. ‘Ik voel me een stuk beter’. Ze pakte een pen en trok een van de formulieren naar zich toe.

Ron pakte de volle container met naalden en hield deze omhoog naar Adam. ‘Wat wil je dat ik hier mee doe?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Laat maar in de wasbak staan en ga heel goed je handenwassen. Ik zal alles nog schoonmaken met desinfectans. En trouwens, heel hartelijk bedankt voor je hulp’, zei Adam.

‘Graag gedaan’. Ron ging zitten toen Adam handschoenen aandeed en de container, het werkblad en de wasbak schoon begon te maken. De gebroken container deed hij in een rode plastic zak waar met grote letters ‘medisch afval’ opstond.

Lana vulde de papieren nog een keer in. Iedere keer als ze opkeek in de richting van Ron, zag ze een eigenaardige glimlach die verdween op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten.

‘Wat is er zo grappig?’, vroeg ze uiteindelijk.

‘Niets. Het spijt me. Trouwens, gefeliciteerd met je verloving’.

Nu was het de beurt aan Lana om te glimlachen. ‘Dank je wel!’ Ze kon aan zijn ogen zien dat hij oprecht blij voor haar was. Toen zag ze hoe Adam zijn handschoenen uittrok, ze in de rode plastictas deed en zijn handen begon te wassen.

Toen Adam de kraan dichtdraaide, zei Ron. ‘Dit vraagt wel om een klein feestje! Waarom ga je niet met ons mee naar Boszicht, Adam, dan trakteer ik op een lekkere fles champagne. Samen met dat bandje wat daar vanavond optreedt, geeft dat een perfecte sfeer!’

Lana moest lachen om de manier waarop Ron het bracht. Adam draaide zich naar hen om terwijl hij zijn handen afdroogde. ‘Hm, ik was eigenlijk meer van plan om haar mee te nemen om samen met me uit eten te gaan. Maar dit klinkt ook goed. Dank je wel’.

‘Ik dacht dat je met Anna uit zou gaan!’, zei Lana.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Dit is belangrijker. Ik zal haar zo even bellen om haar af te zeggen’.

‘Op die manier krijgt ze natuurlijk helemaal een bloedhekel aan me’, mompelde Lana tegen Adam.

Adam keek haar even aan en zei toen, ‘Ik weet dat ze een kreng is en dan wordt ze ook nog je schoonzuster. Het spijt me. Ik zou het graag anders hebben als ik er invloed op uit kon oefenen, maar we zullen haar niet zo heel veel zien’. Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en stapte de hal in, maar Ron en Lana konden alles horen van wat hij zei.

‘Ha, zuster, ik heb daarnet Lana ten huwelijk gevraagd en ze heeft ja gezegd, dus we gaan het samen vieren in ‘Boszicht’.

Vaag konden ze een gil van een vrouw horen.

‘Als je het leuk vindt, ben je van harte uitgenodigd om ons gezelschap te houden. Nee? Ook goed, maar we zijn wel van plan de bloemetjes eens flink buiten te zetten, dus ik zal wel niet zo heel vroeg thuis zijn’.

____________________________

Een uur later, in ‘Boszicht’, zaten Adam en Lana aan een klein tafeltje met een prachtig uitzicht op het podium. De band van Ron stond op het punt met het optreden te beginnen en Lana had al twee glazen van de  sprankelende champagne op die hij besteld had. Ze voelde zich buitengewoon gelukkig voor iemand die nog maar pas geleden mogelijk aan een dodelijk virus blootgesteld is. Adam hield haar hand op zijn schoot en streelde met zijn duim over haar handpalm terwijl ze hun trouwplannen bespraken. Hoewel Lana er van overtuigd was dat een wat bescheiden feest het prima kon doen, dacht Adam meer aan een groot feest met alle ceremonieel.

‘Ik ben bang dat we even af moeten wachten wat mijn vader daar van zegt’, stelde Lana voor. ‘Zeker omdat hij degene is die het allemaal moet betalen’.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik betaal alles. Je vader niet’.

Lana lachte. ‘Dan wens ik je veel success als je hem dat gaat vertellen. Ga je dit weekend met me mee om mijn ouders te ontmoeten?’

‘Natuurlijk doe ik dat’.

Lana lachte in zichzelf toen ze zich het gezicht van haar vader voorstelde als hij hoorde dat Adam de bruiloft wilde betalen. Hij zou woest zijn en het als een persoonlijke aanval beschouwen. Dan zouden ze beide een probleem met hun schoonfamilie hebben, maar daar kon Lana zich op dat moment niet druk over maken.

____________________________

Nadat ze hun biefstukken en gebakken aardappeltjes op hadden, bracht Adam haar terug naar de kliniek en reed vervolgens achter haar aan naar haar huis zodat hij zeker was dat zij veilig zou aankomen. Hij ging met haar mee naar binnen, hielp haar haar jas uittrekken en nam haar in zijn armen.

‘Lana, ik heb onderweg hiernaar toe Stella gebeld. Zij neemt morgen je dienst over en…’

‘Nee!’, onderbrak Lana hem. ‘Ik kan best werken; ik wil helemaal niet thuis blijven’.

‘Zoals ik dus zei’, zei Adam streng, ‘neemt Stella morgen je dienst over. Jij blijft lekker thuis om een beetje uit te rusten’.

Omdat ze wist dat het geen zin had om de discussie aan te gaan, zette Lana een pruillip op, deed haar armen over elkaar, liet zich op de bank neerploffen en keek hem boos aan.

‘Je loopt inmiddels een kwart liter water achter op het schema’, zei hij en liep naar de keuken. Lana herinnerde zich vaag dat hij haar opdracht gegeven had tenminste twee liter water per dag te drinken.

‘Ik vind water niet eens lekker’, riep ze. ‘je hoeft het heus niet mee te brengen!’

Natuurlijk deed hij dat wel en zette een groot glas voor haar neer op de salontafel. ‘Hoe kun je water nu niet lekker vinden? Het is smaakloos’.

‘Proef maar eens’, zei ze. Hij deed het en spuugde de slok water bijna weer uit.

‘Chloor. Bah. Ik ben zo terug. Waar is je recept?’

Lana pakte het recept uit haar tasje en gaf deze aan hem. Zodra hij de deur achter zich dicht getrokken had, sprong ze overeind, deed de deur achter hem op slot en schonk zich een glas jus d’orange in. Vervolgens legde ze een zak popcorn in de magnetron. Tegen de tijd dat hij terug was, had ze de zak al half leeg.

Hij had een krat met flessen water meegenomen en daarnaast ook nog zes flessen water met een smaakje. ‘Ik denk ik neem maar meer dan een soort mee. Als je me laat weten welke lekkerder is dan zal ik die de volgende keer meenemen’, grijnsde hij terwijl hij naar de keuken liep om de flessen op te bergen. Lana liep achter hem aan.

‘Hier zijn je medicijnen’, zei hij en gaf haar een klein zakje. ‘Er staan instructies op het etiket…denk erom je moet ze iedere 8 uur op een nuchtere maag innemen. Je hebt om half negen gehad, schat ik. De volgende moet je dus om half vier innemen. Ik wil dat je de wekker zet’.

‘Wat? Zo vroeg kom ik mijn bed niet uit! Kan ik ze niet om half zes innemen?’

Lana zag een blik in zijn ogen komen die ze al eerder gezien had, voordat hij een stoel onder de tafel vandaan trok, ging zitten en haar over zijn schoot trok. ‘Stop!’, schreeuwde ze terwijl ze zich hevig verzette, ‘laat me los!’ Maar ze kon geen kant meer op. Ze lag hulpeloos over zijn schoot, haar voeten kwamen nauwelijks aan de vloer en met haar handen kwam ze niet verder dan halverwege de stoelpoten. Hij rukte haar joggingbroek omlaag, zodat er alleen nog een blauwe string overbleef. ‘Neeeee!’

KLETS! Er kwam iets op haar billen neer wat hard en plat was en wat niet zijn hand was. ‘AAUUWWWW!’, jammerde Lana en slaagde er bijna in om zich van zijn schoot te laten vallen. Adam greep haar stevig om haar middel en duwde haar voorover in de richting van de vloer, ze zette nu haar handen op het koele linoleum. Nu kwamen haar voeten niet meer aan de grond en deze trappelden wild op en neer toen een volgende klets op de bovenkant van haar bovenbenen terecht kwam.

‘Adam, ophouden! Wat heb je daar in vredesnaam?’

‘Een HEMA paddel!’, verklaarde hij trots. ‘Ik heb er eentje gehaald toen ik op weg was naar de apotheek’. Vervolgens gaf hij haar een flink pak slaag. Hij negeerde haar wanhopige gillen en hield niet eerder op dan dat haar billen flink rood waren. Hij legde zijn hand op haar gloeiende bips.

‘Zo’, zei hij, en zorgde dat zijn stem over haar snikken heen klonk, ‘je gezondheid is hier in het geding. Jij komt niet eerder werken als aanstaande maandag. Je blijft thuis en pakt zoveel mogelijk rust. Je drinkt tenminste twee liter water op een dag en zet ’s nachts de wekker om je medicijnen in te nemen. Is dat duidelijk?’

‘Ja’, gilde ze en probeerde van zijn schoot weg te komen. Toen viel er nog een harde klap op haar rechterbil. ‘AAAUUWWW!!’

‘Blijf liggen!’ Lana bleef doodstil liggen, terwijl hij verder ging, ‘morgenochtend kun je de volgende dosering twee uur eerder, om half elf, nemen. De volgende kan dan in de namiddag om half vijf. De volgende dan om half elf ’s avonds, enzovoort, zodat het half zeven ‘s morgens, half drie in de middag en half elf ’s avonds wordt’.

‘OK’, snikte ze en probeerde niet te bewegen.

‘En als je maar één dosering vergeet, dan geeft ik je weer een pak op je blote bips! Neem geen extra doseringen, neem ze zodra je het je weer herinnert en pak van daar af een nieuw schema op. De eerste dagen is het echter heel belangrijk dat je constant een goede spiegel in je bloed hebt’.

‘OK. Mag ik nu alsjeblieft opstaan?’

‘En geen gemok meer, hoor je’. Hij klopte met zijn warme hand op haar bips. ‘En ik zou me voortaan twee keer bedenken voordat je me tegenspreekt’. Adam trok haar broek omhoog, hielp haar opstaan en deed zijn sterke armen om haar heen. Lana droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Die paddel was helemaal niet nodig’, mompelde ze even later.

‘We hebben het hier wel over je leven’, liet hij haar weten en zijn ondertoon klonk serieus. ‘Ik zal je desnoods een pak op je bips geven met een zwiepende stok, maar ik wil dat je goed voor jezelf zorgt als ik er niet bij ben. Is dat duidelijk?’

Lana dacht even na en was ervan overtuigd dat haar gezondheid zijn enige motief was. Hij had er niet van genoten toen hij de paddel op haar billen gebruikte. ‘Goed’, zuchtte ze, ‘ik begrijp het’.

‘Mooi…en welk water wil je als eerste proberen?’ Lana koos die met sinaasappelsmaak. Adam ging het halen en draaide de dop los.

Niet veel later ging Adam weg nadat hij haar een nachtzoen gegeven had en beloofd had dat hij de volgende dag na het werk weer zou komen kijken. Lana vroeg zich even een moment af of hij überhaupt wel tijd met zijn zuster zou doorbrengen, maar liet die gedachte al snel varen en zocht haar bed op. Haar bips deed een beetje zeer, maar het gloeien van de paddel duurde niet zolang als wanneer hij zijn hand gebruikt had. Ze bekeek de diamanten ring aan haar vinger in het schemerduister van haar slaapkamer. Hij schitterde zachtjes, toen hij het schaarse licht in de kamer opving. Met een glimlach duwde ze hem tegen haar wang en viel in slaap.