‘Nee’, gilde Lana, terwijl ze voor Adam uit naar de eetkamer dartelde. ‘Dat is niet eerlijk, ik heb je niet op je billen geslagen!’ Het was donker in de eetkamer, dus bleef ze staan en liet zich door Adam pakken.

‘Dat is waar, maar een natte theedoek doet echt pijn’, lachte Adam, ‘ik laat het er dus niet bij zitten!’Hij duwde haar in de richting van de eettafel, die vaag zichtbaar was door het schaarse licht dat vanuit de keuken binnendrong. Lana stribbelde giechelend tegen toen hij voorover over de tafel duwde, haar broek naar beneden trok en een stuk of tien keer met de pollepel op haar bips sloeg. Iedere keer dat de lepel neerdaalde op haar toch al zere billen, maar in haar buik voelde ze een aangename kriebeling.

‘Ik dacht dat je dit in de kamer ging doen’, plaagde ze.

‘Klopt, maar jij liep hier heen. Maar als je liever hebt dat het daar gebeurt, dan kan dat geregeld worden’.

Hij liet haar los, waarna ze giechelend en met gloeiende billen naar de keuken stoof. Toen ze bij het kooktoestel plotseling stil hield, botste Adam bijna tegen haar op. Ze stonden oog in oog met Gerda, die bij het aanrecht stond en haar wijsvinger door de saus haalde.

‘Mmmm, dit is verrukkelijk’, kirde ze. ‘Jullie mogen nog best even doorgaan met waar jullie mee bezig waren, hoor. Dan neem ik dit alvast mee naar de woonkamer’. Met deze woorden pakte Gerda het dienblad op en liep de keuken uit.

Lana voelde de arm van Adam om haar middel en trok haar tegen zich aan. Toen ze zijn kruis tegen haar gloeiende bips voelde, begon ze schaamteloos met haar billen te draaien. Ze voelde iets achter haar groeien. ‘Tja, zullen we dan maar verder gaan waar we gebleven waren?’ fluisterde hij in haar oor.

Na haar bips nog een keer over zijn kruis gewreven te hebben stapte Lana plotseling vooruit. ‘Nee, ik sterf van de honger, laten we gaan eten’.  Voor ze ook maar een vin kon verroeren pakte hij haar stevig bij haar hand en trok haar mee naar de eetkamer. Toen Lana in zijn ogen zag wat hij van plan was, groeide haar verlangen zo erg, dat ze bijna dubbel klapte.

‘Niet met vuur spelen’, glimlachte hij en opende de deur van de eetkamer.

‘Ja, Adam…’ Ze liet zich meevoeren naar de schemerige kamer.

‘Ben je er klaar voor om gebraden te worden?’, plaagde hij terwijl hij de deur achter hen dicht deed. Het was nu zo donker dat ze nauwelijks iets zagen en ze huiverde bij de gedachte aan wat komen ging.

‘Ja, Adam’, herhaalde ze en spoorde hem aan tot actie. Ze voelde hoe hij zijn trui uitdeed en werd vervolgens over de tafel geduwd, de zachte trui onder haar heupen. Ze had geen idee wat ‘gebraden’ betekende, maar zijn zachte stem had verraden dat het dit niet haar billen waren die verwarmd zouden worden. Toen klonk het onverwachte geluid van een condoomverpakking die opengescheurd werd en hij nog geen seconde later was hij diep in haar gedrongen. Ze steunde met haar handen op de keukentafel zodat ze bij de volgende stoot haar evenwicht niet verloor.

Hij trok haar shirt omhoog  en vervolgens haar BH, waardoor haar borsten zwaar in zijn handen hingen. Ze snakte naar adem toen hij ze stevig beetpakte bij de volgende stoot.

‘Te hard?’, vroeg hij, terwijl hij weer naar voren stootte.

‘Nee!’ Lana had het gevoel te exploderen van de mengeling aan gevoelens, en ze richtte zich een beetje op, ze wilde zelfs nog meer. ‘Ik vind het lekker…’ Bij de volgende stoot schoof de tafel een eindje vooruit. Toen hij niet veel later tegen de muur aangeschoven stond, begon Adam harder in haar te stoten dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Opeens, stopte hij met bewegen en bleef stil staan. Ze voelde zijn penis kloppen en opzwellen terwijl hij kreunde toen hij klaar kwam. Dit hield een poosje aan, terwijl Lana hijgde van verlangen. De ruwe manier waarop hij haar genomen had, had ervoor gezorgd dat ze een opwinding voelde, die ze nog nooit eerder van haar leven gevoeld had.

Toen hij zich terugtrok, stond ze op, draaide zich om en sloeg haar armen om zijn nek. Met een vlotte beenbeweging, bracht ze hem uit zijn evenwicht en vloerde hem.

‘Oei!’, kreunde hij, toen hij zijn evenwicht verloor. Hij kwam hard op zijn billen terecht en zij zat in een ommezien schrijlings op hem en spietste zichzelf op hem vast en duwde haar bovenlichaam tegen het zijne. ‘Je had me gewoon kunne  vragen om te gaan liggen, hoor’, mompelde hij.

Lana hoorde echter niets meer, haar heupen bewogen op en neer en bij iedere stoot perste ze haar kruis tegen het zijne. Ze voelde zijn handen op haar bips, hij kneedde ze, terwijl ze langzaam haar orgasme naderde en toen hij zijn hand hard op haar billen liet neerkletsen, leek haar lichaam te exploderen. Ze wreef zichzelf tegen hem aan terwijl hij haar op haar bips bleef slaan, waardoor de krampen steeds heviger werden. Met een langgerekte kreet liet Lana zich voorover op hem vallen.

‘Oh, mijn God, Adam, dat was niet te geloven’, fluisterde ze even later in zijn oor.

‘Daar ben ik het helemaal mee eens’, hij hield haar even stevig vast. ‘Dit zouden we veel vaker moeten doen…en hopelijk overleven we dat dan’.

___________________

Verrassend genoeg, was de spaghetti nog steeds warm toen ze zich wat opgefrist hadden en naar de anderen in de huiskamer gingen. Steven en Gerda hadden al gegeten en Lana zag dat de schaal al voor meer dan de helft leeg was.  Het was zelfs zo dat Steven met een schuin oog keek of er nog wat overbleef toen Lana opschepte. Lana gaf de schaal door aan Adam.

‘Er is geen TV’, zei Gerda, terwijl ze zich in de fauteuil nestelde en een deken om zich heen trok. ‘Wat moeten we nu doen? Een beetje verveeld om ons heen kijken?’

Adam had de laatste schone vork gepakt en begon zelf uit de schaal te eten. ‘Wat zou je doen als je in een schuilkelder zat?’, vroeg hij zonder opkijken.

Gerda trok nog meer een pruillip als dat al mogelijk was, maar gaf geen antwoord.

‘Wat smaakt dit heerlijk’, merkte Lana op, ‘Dank je wel, Adam’.

Adam glimlachte en knikte. Steven was het er helemaal mee eens en sprong vervolgens omhoog en liep de kamer uit. Lana zag hoe Gerda hem met zijn ogen volgde, maar ze maakte geen aanstalten om hem te volgen.

De radio zorgde voor wat afleiding op het dressoir. Deze verkondigde het weerbericht en voorspelde dat de beurzen het de komende tijd wereldwijd moeilijk zouden krijgen. Lana keek naar de antieke staande klok in de hoek van de kamer. Het was bijna acht uur – nog te vroeg om naar bed te gaan. Toen kwam Steven terug, gewapend met een pakje kaarten die hij behendig begon te schudden.

Wie doet er mee een potje ‘Frans Banken?’ vroeg hij. Gerda ging onmiddellijk rechtop zitten, boog zich voorover en schoof de borden aan de kant. ‘Wie verliest moet afwassen’, grijnsde Steven.

‘Kom maar op’, zei Gerda en Steven begon de kaarten te delen. Lana zat toe te kijken terwijl ze nog zat te eten.

Alles verliep op rolletjes totdat Gerda geen kaart kon spelen. Ze moest kaarten van de stapel pakken totdat ze wel uit kon komen. Hoe meer kaarten ze pakte, hoe breder de grijns van Steven werd. Toen ze ongeveer de twintigste kaart pakte, schreeuwde ze ‘Godverdomme!’, smeet de kaarten neer, deed haar armen over elkaar en trok een pruillip.

De grijns van Steven verdween en Lana verslikte zich bijna in haar laatste hap spaghetti’. Alleen Adam scheen onaangedaan, hij bleef op de hoek van de bank rustig zitten eten. Niemand zei wat, Gerda keek naar de grond voor haar voeten en Steven keek steels naar Adam, in afwachting tot de bom zou barsten.

Uiteindelijk zette Adam zijn schaal neer en keek Gerda kalm aan. ‘Gerda’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ik weet het’, gromde ze. ‘Ik zal mijn spullen gaan pakken. Ik pas hier toch al niet’. Ze smeet de deken af en stond op.

‘Zitten’, zei Adam. Gerda ging zitten. ‘Misschien was het niet goed van om te zeggen dat ik je eruit zou zetten als je zou vloeken. Dat spijt me. Maar je zult er niet ongestraft vanaf komen. Jij gaat dus de afwas doen omdat je gevloekt hebt, akkoord?’

Met een kleur als vuur knikte Gerda en begon de borden en het bestek te verzamelen.

‘Enne, Gerda… iedereen ‘past’ hier. Er is hier plaats voor mij en voor Lana en voor Steven en voor jou en voor nog een heleboel meer. Je bent niet de eerste die onderdak nodig heeft en je zult vast ook niet de laatste zijn. Begrepen?’

Gerda knikte zonder op te kijken. Ze zette de borden op het dienblad, de dekschaal als laatste en liep de kamer uit. Lana pakte de kaarten.

‘Heeft iemand nog zin in een potje?’, vroeg ze en probeerde de kaarten te schudden zoals ze Steven had zien doen. Maar de kaarten bleven uit haar handen vliegen hoeveel ze ook haar best deed.

‘Ik ga Gerda even helpen’, zei Steven en sprong overeind.

‘Nee’. De waarschuwende toon in zijn stem deed Lana huiveren ondanks het feit dat de woorden niet aan haar adres gericht waren. ‘Dit moet ze alleen doen’.

‘OK’, zei Steven vriendelijk en ging weer zitten. ‘Welke spel zullen we doen, Lana?’

‘Ik heb een heleboel spellen staan’, zei Adam. ‘Je weet wel, Monopoly, Risk, Scrabble…’

‘Monopoly is wel leuk’, zei Lana. ‘Maar laten we even op Gerda wachten’.

Adam knikte en ging de spellen ophalen. Toen hij even bij Gerda om het hoekje keek zag hij hoe ze het gasstel onder een grote pan water probeerde aan te steken. Hij liet haar zien hoe het werkte en liet haar toen weer alleen.

Ze speelden met zijn vieren tot in de voornacht Monopoly, tot duidelijk was dat Steven veel meer geld en bezittingen had dan de anderen.

Adam nodded and went to get the games. Stopping to check on Gena first, he found her trying to light the propane stove beneath a large pan of water. He showed her how to do it and left her to finish the job. Ondanks dat Gerda er van overtuigd was dat ze hem nog wel zou verslaan, ruimde Adam het spel op en stuurde ze allemaal naar bed. Lana moest lachen toen Gerda de trap op stampte, die het duidelijk niet eens was met de beslissing van Adam. Ze was er echter niet tegen in gegaan, wat op zich al een kleine verbetering was…

__________________

Lana’s bips deed nog steeds zeer toen ze even later veilig in de armen van Adam lag. Hij had haar eerder op de dag echt een ongenadig pak slaag gegeven, bedacht ze, toen ze voor de honderdste keer voorzichtig over haar billen wreef. Toen de hand van Adam de hare kwam vervangen, werd ze door zijn zachte strelen langzaam door de slaap overmand.

‘Doet het nog steeds zeer?’, vroeg hij.

‘Ja’.

‘Mooi zo. Ik wil dat je dit een poosje bijblijft. Je mag je arm niet gebruiken tot deze genezen is’.

‘Ja, Adam’, mompelde ze en viel niet veel later in slaap.

__________________

Elizabeth was in de kinderkamer met John en Nellie aan het spelen. Hun engelachtige gezichtjes en vrolijke stemmetjes hielpen haar om over het verdriet heen te komen van het verlies van de tweeling drie maanden geleden. De twee kleuters voelden alleen maar dat ze verdrietig was, maar hadden geen notie van de enorme impact van het verlies. Toen Nancy met een dienblad eten voor de kinderen binnenkwam, gaf Elizabeth hen een kus en verliet de kamer.

Op de overloop stond ze even stil om naar beneden te kijken waar James was. Hij had zijn verdriet beperkt door eerst Robert de Vries half dood te slaan en vervolgens zijn vrouw, Gertrude mee te nemen zodat ze hier zou kunnen genezen.

Elizabeth was binnen een week lichamelijk hersteld van de bevalling van haar doodgeboren kindjes. Ze had de verzorging van Gertrude voor haar rekening genomen, Ze had haar geneeskrachtige kruiden gegeven en praatte af en toe uren achtereen met haar. Het was geestelijk zwaar, maar emotioneel putte ze er kracht uit door de vrouw iedere dag verder te zien opknappen. Ze was gisteren als een knappe jonge vrouw naar haar ouders vertrokken. Elizabeth hoopte vurig dat ze nooit meer terug zou gaan naar Robert.

En wat James betreft… Elizabeth zag hem nog zelden na die ene, fatale dag. Godzijdank had hij haar hun dood niet verweten. Maar hij had zich wel volledig op zijn werk gestort om te voorkomen dat hij thuis zou moeten zitten. En de paar nachten dat hij naast haar in bed gelegen had, waren nog erger dan alle nachten dat hij er niet was. Hij lag de hele nacht te woelen omdat hij niet kon slapen. Niet een keer had hij zich tot haar gewend voor troost, zelfs niet voor seksueel genot. Dit verlies had haar zelfs nog meer aangegrepen dan het verlies van de tweeling.

Toen Gertrude vertrokken was, had Elizabeth niets meer om handen, niets anders dan de lange, lege dagen te laten verstrijken. Ze voelde zich wanhopig zonder de aandacht van James. De kinderen waren nu haar enige afleiding. Zou het leven er zo uitzien, als James eerder zou komen te overlijden dan zij? De gedachte was erg deprimerend. Ze rechtte haar rug en liep door naar de slaapkamer om haar paardrijdkleren aan te trekken.

Elizabeth racete zonder zadel langs de afscheiding van het landgoed, schrijlings, haar benen tegen de sterke flanken van Bles gedrukt. Ze klemde zich vast met haar knieën en hield haar manen stevig beet om haar evenwicht te bewaren. Ze wilde eeuwig blijven doorrijden, vrij als de wind en nooit meer terugkeren naar dat lege bed.

Ze zweepte Bles meer dan ooit op en zette koers naar het laagste deel van het hek, in de buurt van het meer. De enorme merrie gehoorzaamde maar al te graag; ze hield misschien nog wel meer van snelheid dan haar berijdster deed. Op het laatste moment strekte ze zich uit en zeilde met slechts enkele centimeters ruimte over het hek, om aan de andere kant te landen en haar race voort te zetten en Jingles in een enorme stofwolk achter te laten. Ze galoppeerde het pad af, langs het huis, de hoofdweg op.

James tikte met zijn zweep lichtjes in de buurt van de nek van zijn paard. Hij had hem geleerd te draven terwijl hij het lichtgewicht racewagentje trok. Nog iets wat ervoor zorgde dat zijn gedachten van de recente tragedie afgeleid werden. Toen hij het landgoed naderde, zag hij hoe iemand het pad af kwam galopperen alsof de deze door de duivel op de hielen gezeten werd. James keek op en vroeg zich af wie dat kon zijn en hoopte niet dat zijn gezin wederom door onheil getroffen was.

Toen de berijder de hoek omstoof en de weg op reed, kon hij het beter zien. Tot zijn grote verrassing zag hij lange rokken en haren in de wind wapperen die alleen maar aan Elizabeth konden toehoren. Waar was ze in vredesnaam mee bezig? De stomkop! Ze had geen zadel en haar benen waren gespreid, wat als iemand haar zo zou zien? Hij bleef wachten, als een spin in zijn web terwijl ze snel dichterbij kwam. Dit gedrag schreeuwde natuurlijk om maatregelen en toch had hij het lef niet. Als hij haar zou straffen, zou hij haar blote billen zien, en dat zou tot lustgevoelens leiden en dat zou op zijn beurt weer tot een zwangerschap kunnen leiden…en dat wilde hij van zijn leven nooit weer meemaken.

Elizabeth hield niet in toen ze hem op volle kracht voorbij daverde. Ze leek zich onbewust van zijn aanwezigheid. En toch kon je je afvragen hoe ze hem, zijn paard en de wagen kon missen? Door een felle beweging met de zweep draaide James de wagen om en ging snel achter zijn vrouw aan. Na minder dan een kilometer had hij haar ingehaald. Ze waren nog steeds een flink stuk van de stad verwijderd. Gelukkig was er verder niemand op de weg.

‘Stop!’, schreeuwde hij, terwijl hij naast haar bleef rijden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Elizabeth keek niet eens naar James. Ze hield haar ogen strak op de weg gericht, haar borsten gingen zwaar en neer en haar bips stuiterde op de rug van Bles.

‘Stoppen, Elizabeth!’ Ze negeerde hem volledig, en hij keek gefascineerd hoe haar rok steeds hoger schoof over haar naakte dijen. Opeens schoot ze een smal paadje in dat naar de steengroeve aan de rand van de stad. James volgde haar, maar moest zijn snelheid terugnemen om de wagen de bocht om te sturen.  

Hij vroeg zich af waarom ze ervoor koos om hier heen te gaan, terwijl de tientallen meters hoge wanden aan weerszijden oprezen. Hij bereikte het hoogste punt 1200 meter achter haar. Net op tijd om te kunnen zien hoe ze Bles op slechts enkele meters van de steile afgrond stik te houden. Waar was ze toch in vredesnaam mee bezig? Ze liep gevaarlijk dicht langs de afgrond. Eén misstap en zowel paard als rijder zouden de diepte in gestort zijn.

James kwam behoedzaam dichterbij, maar bleef op een veilige afstand. Toen zag hij de spleet tussen twee wanden, een paar meter brede uitsparing die door arbeiders met pikhouwelen uitgehakt was. Hij zag tot zijn teleurstelling dat Elizabeth in tegenovergestelde richting liep. Hij had de neiging om te schreeuwen dat ze op moest houden met deze onzin, maar hij wist dat ze zich daar niets van aan zou trekken. Er was geen tijd om dichterbij te komen. Hij zag hoe de spieren van Bles zich aanspanden en als een pijl uit een boog schoot het paard voorwaarts. Ze was al snel op volle snelheid en reed recht op de afgrond af. James’ hart klopte in zijn keel toen Elizabeth het paard in haar flanken trapte en haar aanspoorde om steeds harder te gaan. Op het allerlaatste moment zette zij zich af, kwam omhoog en vloog als een vogel door de lucht. James ging in zijn wagen staan en kneep zijn ogen dicht tegen de laaghangende zon – ze zouden het nooit halen! Elizabeth had haar armen om de nek van Bles geslagen en hing helemaal naar voren…

De voorste benen van Bles raakten als eerste de grond, toen een achterbeen, slechts een paar centimeter van de afgrond en de laatste miste de grond volledig. Terwijl het paard probeerde haar evenwicht te bewaren schreeuwde James de naam van Elizabeth. Hij had niet eens door dat de tranen over zijn gezicht stroomden.

Elizabeth was echter niet van plan om Bles te laten vallen. Ze liet zich van het struikelende paard afglijden en sprong voor haar op de grond. Ze pakte de teugels  en ging hier met haar hele gewicht aan hangen, terwijl ze haar hakken in de zachte grond drukte. Het was genoeg om een beweging naar voren in te zetten en de achterhoef van Bles vond vaste grond en liep Elizabeth bijna omver. Het paard stopte met verwilderde ogen en brieste, maar liet zich gewillig kalmeren door de zachte aanraking van zijn meesteres.

Alsof er niets gebeurd was, liep Elizabeth naar een dichtbij liggende kei, stapte er boven op en slingerde haar been over de rug van Bles. Vervolgens liep ze over veilig gebied op respectabele afstand van de kloof verder. Zowel paard als berijdster keerden langzaam in de realiteit terug.

James voelde dat hij heel nodig moest plassen en sprong van zijn wagen en lie peen paar meter in de richting van een paar bosjes. Hij wiste zijn gezicht af met zijn zakdoek en was verbaasd hoe nat deze werd. Toen hij de laatste druppels eraf schudde en zijn broek dichtknoopte hoorde hij het zachte briesen van Bles toen ze rustig voorbij liep. Toen jij opkeek zag hij de rug van Elizabeth, kaarsrecht boven haar ronde billen.

Mijn God, wat zou ze spijt krijgen van haar avontuur, dacht hij, en voor het eerst in maanden speelde ere en glimlach om zijn mond…

__________________

Lana werd badend in het zweet wakker en stond op om wat koud water over haar gezicht te laten lopen. Het was maar een droom, hield ze zichzelf voor. In het echt was ze helemaal niet recht op die afgrond afgestoven waarbij ze bijna verongelukt was. Ze was niet echt gesprongen, het hart in haar keel en de blik gericht op de grond aan de overkant. Een aanblik die beangstigender was dan wat ze ooit van haar leven gezien had. Ze had in werkelijkheid de boze schreeuw van James helemaal niet baan haar laars gelapt. Het was allemaal niet echt gebeurd. Met een diepe zucht zocht ze haar bed weer op en ging dicht tegen Adam aanliggen. Hij sloeg zijn arm om haar heen, en streelde even over haar billen voordat ze weer in slaap vielen.

__________________

Elizabeth keek naar de het boze gezicht van James en vervolgens baar zijn hand die de teugels vastgrepen.

‘Afstappen, onmiddellijk’, baste hij, zijn ogen gloeiden als vuur.

Met haar neus in de lucht gestoken, voldeed ze gracieus aan zijn verzoek en liet zich van de rug van Bles afglijden om zachtjes op haar tenen te landen. James greep haar bij haar hand en voerde haar samen Bles naar zijn wagen .Even liet hij haar los om de teugel van Bles aan de achterkant van de wagen vast te binden om haar vervolgens bij haar bovenarm te pakken en haar mee te nemen naar de bosjes.

‘Dat is het stomste wat ik ooit gezien heb! Was je van plan om zelfmoord te plegen?’, snauwde hij, terwijl zijn gezicht paars werd van boosheid.

Elizabeth schudde haar hoofd, onbewogen onder zijn uitbarsting. ‘Nee, maar zou het er wat toe doen?’vroeg ze terwijl ze sarcastisch een wenkbrauw optrok.

‘Zou het er wat toe doen!’, sputterde hij, terwijl hij op een boomstronk ging zitten. ‘Natuurlijk doet het er wat toe’.

‘Wie zou me dan moeten missen?’

‘Ben je nou helemaal gek geworden?’ James spuwde vuur, terwijl hij naar de dichtstbijzijnde boom liep.

Terwijl hij een twijg van zijn gele en groene knoppen ontdeed, beende hij met grote passen naar haar terug.

‘Nee, ik wilde voelen dat ik nog leefde, vrij en vol levenslust. Je zou het eens moeten proberen – er zijn geen woorden voor – ik denk dat jouw paard zelfs nog verder zal springen.

‘Ik…heb in tegenstelling tot jou een verantwoordelijkheidsgevoel, er zijn mensen waar ik voor moet zorgen! Ze zijn afhankelijk van me. Ik kan me niet veroorloven om over afgronden heen te springen’.

Elizabeth snoof hooghartig alsof zijn woorden helemaal geen indruk maakten.

‘En voor jou geldt hetzelfde!’, verkondigde hij, waardoor haar hartslag omhoog ging. Ze deed haar best om niet hysterisch in lachen uit te barsten. Vervolgens trok hij haar aan haar arm overeind, nam de twijg tussen zijn tanden, rukte haar rokken omhoog tot boven haar middel en stopte deze in de band van haar onderbroek. Wat volgde was een bizarre dans, terwijl hij de twijg over haar bips liet striemen rende ze in cirkeltjes om haar heen in een poging de brandende pijn te ontlopen .Tevergeefs overigens – met uiterste precisie wist hij telkens weer doel te treffen en zij was aanzienlijk eerder achter adem dan hij. Ze liet zich op de grond vallen en draaide zich op haar rug. Hij liet zich naast haar vallen en draaide haar op haar buik. De pijn nam bezit van haar toen hij haar onderbroek omlaag deed en de twijg steeds opnieuw op haar billen liet neerstriemen ervoor zorgend dat geen plekje van haar bips overgeslagen werd.  

Elizabeth huilde lang voordat het ten einde kwam hete tranen. Toen de twijg brak, sloeg hij haar met zijn hand. Harder dan hij ooit eerder gedaan had, en bovenop de verse striemen.

Ze kreeg oprechte spijt van haar onnadenkende gedrag, alle bravoure was verdwenen en ze vroeg zich oprecht af waarom ze zo gevaarlijk gedaan had om zijn aandacht te trekken. Het leek of er nooit een einde aan zou komen, hoeveel ze ook jammerde en smeekte om genade.

‘Denk maar niet dat het hier bij blijft, Elizabeth’, liet hij haar streng weten terwijl hij ruw haar onderbroek weer omhoog trok en de band vastknoopte. ‘Ik ga je hiervoor de rest van de maand iedere dag een pak op je blote bips geven! En wil je ook een maand lang niet op een paard zien, als dat al niet langer duurt!’

Elizabeth wreef met de achterkant van haar hand langs haar ogen en proefde dat ze zand in haar mond had. Maar toen trok hij haar als een klein meisje bij haar op schoot en begon haar tranen weg te kussen. Ze voelde hoe zijn handen de band van haar onderbroek weer los maakten. Vervolgens raakte hij haar tussen haar benen aan en streelde haar teder, waardoor het vuur in haar lijf nog verder aangewakkerd werd. Ze hoorde haar bloes scheuren toen zijn handen haar borsten ontblootte. En toen drong hij bij haar binnen en bedreef de liefde op een ruige bijna bestraffende manier die ze graag wilde, nee, nodig had! Even later verkrampte haar lichaam terwijl hij in haar bleef stoten, waardoor weer een nieuw orgasme zich begon op te bouwen. Toen trok hij zich uit haar terug en duwde tegen haar been tot hij begon te spuiten. Ze voelde hoe zijn zaad langs haar been liep. Hij drukte zijn gezicht in haar nek, maar ze kon zijn kreunen van genot duidelijk horen.

James keek naar het verwilderde gezicht van Elizabeth en veegde een traan van haar gezicht. ‘En nadat ik je iedere dag een pak slaag gegeven heb, zal ik bij je naar binnendringen totdat je schreeuwt van genot…heb je dat begrepen?’Zijn stem brak van emotie en Elizabeth glimlachte.

‘Ja, James’, antwoordde ze, terwijl ze hem dicht tegen zich aantrok. James heeft woord gehouden…