Posted on by admin

EHBO

Drie weken geleden heeft Bas zijn arm gebroken. Het was een stom ongeluk geweest. Hij was bijna thuis van het boodschappen doen wanneer een hond over het fietspad schoot. Hij kon zijn evenwicht niet meer houden en viel met fiets en al om. In een reflex strekte hij zijn arm uit om zijn gezicht te beschermen, maar bij de klap op de grond maakte zijn pols daardoor een flinke smak. De ergste pijn was snel verdwenen, maar een dof en zeurend gevoel bleef. Hij kon de boodschappen niet meer tillen, hij kon nog niet eens pakje boter uit de tas pakken. Op advies van Diane waren ze naar het ziekenhuis gegaan en anderhalf uur later kwam hij met een arm in het gips naar buiten: pols gebroken. Een mooie breuk maar toch vier weken gips en dus vier weken geen gebruik kunnen maken van zijn dominante hand.

Was het daarbij gebleven, dan was het nog niet eens zo erg geweest. Je kunt tenslotte heel wat zaken ook met je andere arm overnemen, zeker als de fijne motoriek geen grote rol speelt. Op weg naar buiten kwam hij echter in een bizar ongeluk terecht. De draaideur naar buiten haperde en net op het moment waarop hij het probleem wilde oplossen, schoot de deur opeens een stuk naar voren, waarbij enkele van zijn vingers klem kwamen te zitten. Ze konden direct een compleet rondje maken in de deur en terug naar de EHBO gaan, om daarna door te steken naar de gipsafdeling. Daar werd twee keer met de ogen geknipperd toen ze zagen wie er binnenkwam en na een kort lachje werden zijn twee gebroken vingers ook keurig voor enkele weken vastgezet.

De eerste week was Diana net de tweede komst van Florence Nightingale geweest. Ze had bijzonder gekookt, alles voor hem gehaald, geholpen met lastige dingen zoals het doen van zijn haar, noem het maar op en ze stond voor hem klaar. De week erna had ze ook wel geholpen bij de dingen die hij echt niet zelf kon, maar in de kwaliteit van de hulp was wel de klad gekomen. Ergens had hij het kunnen verwachten. Normaal was Diane degene die zich graag liet bedienen. Ze was verwend, maar Bas stelde de grenzen aan haar gedrag. Eigenlijk ging ze elke paar dagen wel eens over de knie, vaak kort en soms wat langduriger, en daarna was haar gedrag weer even acceptabel voor de buitenwereld. Ze spraken er niet vaak over, maar ze wisten beide dat ze dit nodig had. Nu was het al zestien dagen geleden dat ze nog eens over de knie gegaan was en dat was te merken ook. Ze werd steeds ongeduriger, snauwde naar kassadames en zuchtte en steunde elke keer als ze wat moest doen voor hem. Zelfs haar vriendinnen konden soms er verbaal van langs krijgen. De timide Zara vroeg aan hem of ze soms ruzie hadden, toen Diane even buiten aan het roken was. Zo had ze haar vriendin al jaren niet meer gezien, eigenlijk niet meer sinds Diane Bas had leren kennen.

Het probleem was dat Bas met geen mogelijkheid een correctie kon toepassen. Tuurlijk, verbaal kun je heel wat doen, maar zonder opvolging verliest een dreigement zijn kracht. Op een onbewaakt moment heeft hij geprobeerd zijn instrumenten toe te passen op een kussen. De onhandige en ineffectieve beweging vertelde hem dat dit geen indruk ging maken en ook zeker niet ging helpen bij het herstel van zijn botten. Met enige tegenzin schikte hij zich erin dat Diane maar even haar gang zou mogen blijven gaan. Hij zou haar wel bijsturen als zijn ledematen uit het gips waren en zijn spieren weer voldoende op kracht waren gebracht.

Deze middag gaan ze samen naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Net als altijd hebben ze een lijstje gemaakt, maar het is geen grote verrassing dat Diane daarvan af wil wijken. Het begint met vragen of ze misschien niet wat meer chocola nodig hebben. Daarna komt het gevlei. Op zich is dat niet verkeerd om te horen, maar hij laat zich niet makkelijk vermurwen. Voordat hij het weet, ligt het karretje namelijk weer voor een fortuin vol met ongezond voedsel. Wanneer ze in de gaten krijgt dat het zo niet gaat werken, gaat ze over op drammen. Dat is normaal een moment waarop een strenge blik en een zacht maar duidelijk gesproken dreigement voldoende kunnen zijn om duidelijk te maken dat de grens zo bereikt is. Nu ziet ze zijn ingepakte armen en lacht hem spottend toe. Daarna gooit ze de chocola zelf maar in het wagentje. Met een zucht legt hij de chocola weer terug, maar terwijl hij even niet oplet, gooit ze een nieuwe reep in het wagentje. Nadat ook die is teruggelegd, is het vijf minuten later weer raak. Met zijn beste verbale vermogens probeert Bas haar duidelijk te maken dat het nu echt klaar is en dat ze genoegen moet nemen met een kleine reep. Ze blijft echter smeken en zeuren en vleien.

Dan gebeurt er iets geks. Net nadat hij heeft opgegeven en haar heeft toegestaan om één, nou ja twee, maar echt niet meer dan drie repen in het wagentje te leggen, wordt hem een kaartje in zijn hand gedrukt door een onbekende man. “Volgens mij kun je wel wat hulp gebruiken” is alles wat hij zegt. Op dat moment is Bas te veel afgeleid om goed te kijken wat het is, maar als ze thuis zijn, werpt hij een goede blik op het kaartje. ‘EHBO’ staat erop, maar niet met het gebruikelijke logo van het Rode Kruis. In plaats daarvan staan er twee ovalen, langer dan ze breed zijn, naast elkaar. De bovenste rand van elke ovaal is wit, daaronder lichtroze en die kleur loopt langzaam over in donkerrood aan de onderkant. Er staan geen gegevens op, alleen een QR-code. Hij pakt zijn telefoon om de code te scannen. Zodra hij de foto maakt, komt hij op een site terecht die duidelijk niet van het Rode Kruis of de Nederlandse EHBO is.

Er zijn geen banners waarin gevraagd wordt om bloed te doneren, of tips over het toedienen van eerste hulp. Wel is er de mogelijkheid om voor cursussen in te schrijven, maar dat lijken dan weer geen reanimatiecursussen te zijn. Bovenal wordt duidelijk gemaakt dat het hier niet om ‘Eerste Hulp Bij Ongevallen’, maar om ‘Eerste Hulp bij Ongehoorzaamheid’ gaat. De onderwerpen lopen uiteen van de juiste techniek om recalcitrante dames bij het oor te grijpen tot winkels met geschikt slagmateriaal. De maker of makers van de site zijn duidelijk van mening dat sommige volwassen dames een steuntje in de rug kunnen gebruiken, een idee waar Bas zich wel in kan vinden. Dan valt zijn oog op een grote, knipperende link: de spanking-ambulance.

Hij klikt de link aan en kijkt vol interesse naar het scherm. Blijkbaar is hij niet de eerste dominante man die tijdelijk fysiek niet in staat is om te presteren. Speciaal daarvoor is een dienst in het leven geroepen waarbij er, op aanvraag, broeders langs kunnen komen om gepaste straffen uit te delen. Onder de uitleg, compleet met enkele actiefoto’s, staat een aanvraagformulier. Even twijfelt hij. Is het wel nodig om anderen te betrekken bij hun huiselijke discipline? Aan de andere kant, voor zijn botten weer geheeld en zijn spieren weer op sterkte zijn, zijn we een aantal weken verder. Daar kunnen zelfs nog weken of maanden bijkomen als zijn botten niet goed aan elkaar gegroeid zijn. In de afgelopen twee weken was het gedrag van Diane al enorm achteruit gegaan, hij moet er niet aan denk dat het de komende tijd nog veel erg gaat worden.

Met een zucht besluit hij het formulier toch maar in te vullen. Waarschijnlijk duurt het toch even voor hij wat terughoort, dan kan hij altijd nog beslissen om ervan af te zien. Het blijkt een vrij gedetailleerd formulier te zijn. Er wordt gevraagd naar de fysieke conditie van de aanvrager en hoe lang de relevante kwalen al spelen. Dan is er een heel stuk over de aard van de relatie en de rol die discipline daarin speelt. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat jan en alleman maar een aanvraag in kan dienen, er wordt wel gecontroleerd of er echt sprake is van een aanvrager die iets van discipline weet. Het volgende onderdeel betreft recente vergrijpen. Het formulier zit hier echt goed in elkaar. Met een duidelijke en gemakkelijke user interface kunnen extra regels worden toegevoegd om zo een hele historie aan overtredingen op te kunnen bouwen. Tot slot kunnen persoonlijke gegevens worden toegevoegd en mag hij aantonen dat hij geen robot is. Nadat dat gelukt is, kijkt hij het formulier nog een keer na, aarzelt nog een moment en klikt dan op verzenden.

Die middag is Diane ineens uit huis verdwenen. Enig navragen via de app leert dat ze met vriendinnen wat is gaan drinken en hij ergert zich dat ze niet eerst even wat heeft laten horen. Het telefoontje van de EHBO voor het plannen van een afspraak komt dan ook als geroepen. Hij spreekt de verdere gang van zaken nog even door en plant een bezoek voor die avond. Het hogere tarief neemt hij daarbij voor lief, als er maar snel verbetering in haar gedrag kan komen. Tegen half zeven, als hij al mismoedig eten heeft besteld, aangezien hij zelf niets kan koken met zijn ingepakte handen, komt zijn vriendin eindelijk thuis. “Waar kom jij vandaan?” vraagt hij geïrriteerd. Ze lacht het van zich af: “Gewoon, even drinken met Vera en Marieke, doe niet zo moeilijk.” Deze reactie maakt hem alleen maar bozer. “Wij hebben een afspraak dat je even wat laat weten als je de deur uitgaat.” Ook dat maakt geen enkele indruk. “Je moet niet zo zeuren, je weet best dat er van die afspraken niets komt, over een paar weken ben je alles weer vergeten en je hebt vast toch al besloten me te gaan slaan zodra je weer kunt, wat ik nu ook doe. Dan kan ik me net zo goed een beetje uitleven.” Om haar statement kracht bij te zetten, steekt ze haar tong uit.

Bas kan niet anders dan zelf ook lachen en niet veel later zitten ze gezellig aan de pizza. Wat Diane niet weet, is dat ze heel wat eerder gestraft zal worden dan ze nu zelf denkt. Rond acht uur, wanneer ze samen op de bank zitten, gaat de bel. “Ik doe wel even open,” kondigt hij aan en Diane blijft graag zitten. Als hij de deur opent, staat daar een indrukwekkende verschijning. Een lange man, met een forse omtrek ook, in een blauw pak zonder stropdas. Hij heeft kort, grijs haar en een bijpassende borstelsnor. In zijn linkerhand draagt hij een grote koffer. In eerste instantie kijkt hij neutraal, misschien zelfs wat streng, maar al snel ontspant zijn gezicht. Met een brede lach steekt hij zijn hand uit. “Jij moet Bas zijn, Arie, aangenaam! Is de dame in kwestie binnen? Dan zullen we dit varkentje eens even wassen. Ga maar voor.” Voor hij het in de gaten heeft, volgt Bas zijn aanwijzingen al op en begeleidt hij Arie de kamer in. Wat een uitstraling heeft deze man! Die heeft duidelijk zijn roeping gevonden.

Eenmaal in de kamer loopt Arie direct naar Diane toe en steekt zijn hand uit. “Mijn naam is Arie, onthoud dat maar.” Verveelt pakt ze zijn hand, maar in plaats van hem aan te kijken, kijkt ze naar Bas. “Wie is deze vent?” De ogen van Arie verharden zich. “Deze vent is dus Arie en ik ben hier om jou weer een beetje op je plaats te zetten. Zo te zien ben ik geen minuut te vroeg.” Even kijkt ze hem vol ongeloof aan, maar dan kijkt ze Bas aan en begint te lachen. “Heel grappig hoor, Bas, je hebt je punt gemaakt. Gaat deze clown nu weer weg?” Bas zwijgt en als twee paar ogen strak naar haar staren, begint de spanning in de kamer een beetje te stijgen. “Wij hebben een aantal afspraken gemaakt, Diane, maar sinds ik mijn beide handen in het gips heb en je niet meer regelmatig over de knie gaat, heb je alles aan je laars gelapt. Daarom heb ik iemand ingeschakeld om nu wat aan je gedrag te doen, voordat ik en je vriendinnen helemaal gek van je worden.” Weer begint Diane te lachen, maar ze klinkt al een stuk minder zelfverzekerd. “Wat een onzin Bas, en dan ook nog een vreemde man in huis halen, dat gaat echt niet gebeuren hoor. Maar goed, als jij je er beter bij voelt, zal ik wel een beetje beter opletten en een briefje achterlaten als ik wegga en zo.” Met die woorden loopt ze richting de deur.

Plots steekt Bas een van zijn ingepakte armen uit. “Wij zijn nog niet klaar, dame.” Deze keer kijkt ze hem nog wel aan, maar blijft ze stil. “Ik heb er geen vertrouwen meer in dat jij nu je gedrag zal aanpassen. Jij gaat over de knie en omdat ik het niet zelf kan doen, zal Arie je een pak slaag geven. Vanaf nu ga je hem met hetzelfde respect behandelen als je mij doet wanneer je straf verdiend hebt.” “Bas, alsjeblieft, ik zal me anders opstellen, ik …” “Genoeg, Diane! Je weet wat onze afspraken zijn, je weet hoe je je de laatste weken gedragen hebt en je weet ook al langer dat je straf krijgt als ik daar zelf weer toe in staat ben. Je probeert er nu alleen onderuit te komen omdat die straf eerder gaat komen dan je zelf had gedacht. Daar heb ik geen medelijden mee en ook niet dat je bij iemand anders over de knie gaat. Je hebt het er helemaal zelf naar gemaakt. Jij gaat nu met je neus in de hoek en Arie bepaalt wanneer je eruit komt. Is dat duidelijk?” Met neergeslagen ogen geeft ze op. “Ja, Bas.”

Terwijl Diane met haar neus tegen de muur en haar armen gevouwen op haar rug staat te wachten, zet Arie de koffer op de eettafel en klikt deze open. Zachtjes neuriënd pakt hij enkele instrumenten op en keurt ze. Sommige exemplaren gaan terug in de koffer, andere worden netjes naast elkaar neergelegd op de tafel. Als hij tevreden is, klapt hij de koffer weer dicht. Dan pakt hij een van de stevige houten eetkamerstoelen en draait deze om, zodat deze naar de kamer wijst. “Diane, je kunt nu de hoek uitkomen.” Gehoorzaam keert ze zich naar hem om. Hij wijst naar een plek op de grond aan zijn rechterkant en ze loopt er langzaam naar toe. “Broek en onderbroek naar beneden en over mijn schoot. Smekend kijkt ze naar Bas, maar die geeft geen krimp. Met trillende vingers maakt ze de knoop van haar broek los en schuift deze langzaam over haar billen tot halverwege haar bovenbenen. Haar ondergoed volgt gauw daarna en met een rood hoofd neemt ze plaats over de schoot van Arie.

Zodra ze goed ligt, legt Arie zijn linkerhand op haar rug. De rechter laat hij neerkomen, direct in een stevig ritme. Hij slaat niet met volle kracht, maar zelfs de gedoseerde klappen met zijn kolenschoppen hebben onmiddellijk effect. Binnen een minuut ligt Diane te kermen. Bas ziet haar billen steeds roder worden en ze begint te trappelen. “Voeten op de grond,” zegt Arie, zonder emotie of stemverheffing, maar duidelijk genoeg om niet te kunnen negeren. Ze probeert heel even te gehoorzamen, alleen lukt dat niet zo goed. Plots schreeuwt ze het uit wanneer ze zijn hand hard op haar bovenbenen neer voelt komen. “Je maakt deze keuzes zelf, dame. Als jij niet naar me wil luisteren, zijn dit de gevolgen.” Zodra de woorden binnenkomen, strekt ze haar benen kaarsrecht naast elkaar en duwt haar tenen tegen de vloer. Met een tevreden brom vervolgt Arie zijn correctie op het zitvlak van Diane.

Wanneer hij enkele minuten later tevreden is over de kleur die hij bereikt heeft, stuurt hij Diane opnieuw de hoek in. Daarna staat hij op beweegt met zijn vinger boven de voorwerpen die uitgestald op tafel liggen, tot hij zijn keuze maakt, een lange, bruinleren strap. Hij wendt zich weer tot de delinquente dame bij de muur. “Diane, je gaat nu naar de achterkant van de bank en buigt daar overheen. Je handen plaats je op de zitting. Zonder verdere tegenspraak volgt ze de aanwijzingen op. Het is een uitzicht dat Bas vaak gezien heeft, maar tot nu toe was hij altijd degene die op dit moment de touwtjes in handen heeft. Het geeft een beetje een dubbel gevoel. Het was meer dan nodig dat Diane weer op haar plaats gezet werd en hij is er van overtuigd dat ze daar, op een later tijdstip, ook zo over zal denken. Tegelijk voelt hij zich onmachtig omdat hij zijn gebruikelijke rol niet kan vervullen. Hopelijk maakt dit pak slaag genoeg indruk om de komende drie weken door te komen. Hij kan in elk geval dreigen, zeker als hij niet vertelt dat hij het eigenlijk niet nog eens zo ver wil laten komen.

Intussen zijn er een flink aantal dieprode strepen op het achterwerk van zijn vriendin verschenen. Ze staat te springen op haar plaats en vanachter de zitting van de bank klinken enkele oe’s en ah’s. Ineens schieten haar handen naar achter, waar ze met beide palmen haar zitvlak probeert te beschermen. Arie weet de strap nog net anders te mikken zodat deze met een boog over haar rug vliegt. “Dat is niet de bedoeling dame, overeind!” zegt Arie streng. Met angst in haar ogen komt Diane omhoog. “Neee!” protesteert ze, tegen beter weten in wanneer hij haar vervolgens beveelt haar rechterhand uit te steken. Hij toont geen medelijden. Drie keer komt de strap hard op haar palm neer en ze knijpt haar ogen dicht tegen de pijn. “Andere hand,” klinkt het vlak en met een trillende beweging biedt ze de linker ook aan. De eerste twee slagen doen duidelijk erg zeer. Om te ontsnappen aan de pijn maakt ze kommetjes van haar hand. Met een bijna zacht gebaar buigt Arie de vingers weer recht, om vervolgens de strap nog eens hard neer te laten komen. “Terug over de bank!”

Niet veel later vindt Arie ook dit gedeelte voldoende afgerond en stuurt hij Diane opnieuw de hoek in. Hij wenkt naar Bas en samen lopen ze de keuken in, waar ze niet meer gemakkelijk gehoord kunnen worden. “Volgens mij maken we vorderingen,” fluistert Arie. Bas knikt. “Ze kan nog wel wat hebben, maar ik weet dat je wel echt tot haar doordringt.” “Nog enkele klappen met een houten paddle? Die gaat wat dieper, dan zal ze het onthouden wanneer ze de komende dagen gaat zitten,” stelt Arie met een knipoog voor. Bas denkt even na en knikt dan. Ze zal het verschrikkelijk vinden, maar het zal wel helpen. Arie loopt terug naar de tafel en weegt twee paddles in zijn hand, waarna hij besluit op een massief rond gevaarte, ongeveer zo groot als een pingpongbatje en bijna twee centimeter dik. “Tijd voor de laatste ronde, dame. Eens zien of we dit lesje er goed in krijgen. Plaats je handen tegen de muur op schouderbreedte en doe een pas naar achteren.”

“Bas, alsjeblieft, ik heb genoeg gehad, het spijt me dat ik zo lullig tegen je gedaan heb en …” Arie wil haar bijna in de reden vallen, maar Bas legt z’n hand op zijn schouder. Zachtjes vraagt hij Diane of ze zich om wil draaien. “Liefje, ik weet dat je spijt hebt, maar je weet ook dat je dit verdiend hebt. Je hebt me vaak genoeg uitgedaagd, zeker in de supermarkt.” Bij die woorden kan er zelfs in haar huidige staat nog een klein lachje vanaf. “Je gaat nu de aanwijzingen van Arie opvolgen en dan is het klaar, ok?” Diane zucht even en geeft dan op. Ze neemt de positie aan die ze opgedragen heeft gekregen. Arie gaat achter haar staan en geeft haar nog de laatste instructies. “Bij elke van de volgende tien klappen tel je mee en zeg je ‘Het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen’. Is dat duidelijk?” In eerste instantie blijft een reactie uit, maar enkele klappen met zijn hand op de gevoelige achterkant van de dijen leveren al snel een gehaast “ja, ja!” op.

“Billen naar achter!” zegt Arie nu streng, en Diane duwt haar achterste nog iets meer naar hem toe. Dan plaats hij zijn linkerhand op haar heup en haalt gedoseerd maar krachtig uit. “Aaauw!” schreeuwt ze uit en ze schiet recht overeind. Haar handen vliegen naar haar billen om de pijn weg te wrijven. Arie laat haar eerst even haar gang gaan. “Zo dame, nu is het wel genoeg. Terug in positie en tellen. Deze keer laat ik het erbij, de volgende keer telt de klap niet meer.” Met een zucht neemt ze langzaam haar positie weer in. “Een, het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen.” Bij de volgende klappen weet ze haar positie beter te houden, zij het met enig geschreeuw en gedraai. Bas ziet hoe enkele dieprode, bijna zwarte plekken zich vormen door de impact van de zware, houten paddle. Even lijkt de rechterkant het wel erg zwaar te verduren te krijgen, maar Arie trekt de stand recht door drie achtereenvolgende klappen op de andere helft te geven.

Bij de achtste klap hoort Bas een kleine verandering in haar stem. Ook lijken haar schouders net iets lager te hangen. Onmiddellijk herkent hij dit punt, het punt waarop ze bijna op breken staat. Weer echoot het geluid van de paddle door de kamer. “Negen, het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen,” brengt ze uit, tussen twee snikken door. Dan volgt de laatste, extra hard, zoals dat bij een laatste klap hoort. “Stap naar voren, neus tegen de muur,” is het afsluitende commando van Arie. Terwijl ze haar plaats weer inneemt, begint Arie zijn spullen vast in te pakken. Wanneer hij bijna klaar is, loopt Bas naar zijn zacht snikkende vriendin toe. “Liefje,” zegt hij. Ze draait zich om en begraaft haar hoofd tegen zijn schouder. Hij slaat zijn armen om haar heen en zo troost hij haar, zonder woorden. Wanneer ze loslaat, is Arie verdwenen, op naar het volgende noodgeval.

Posted on by admin

Vakantieverhaal

Jantine kijkt wat afwezig voor haar uit. In haar ooghoek ziet ze de gids druk gebarend uitleggen. Na de lange reis met het krappe minibusje is de concentratie een beetje weg. Ook hijgt ze nog wat na van de flinke klim. Op een hoogte van drie kilometer herstel je ook niet zo gauw van een inspanning. Ze pakt haar flesje, neemt een slok, en probeert zich te concentreren op het verhaal van de gids.

‘The local indigenous people were farmers. They cultivated over 3000 different kinds of potatoes!’.

Weer dat verhaal over de die aardappelen. Elke uitstap die ze maakt, wordt het genoemd. Het aantal aardappelen is ook iedere keer anders. Het zijn er hoe dan ook meer dan in de supermarkt. Vermoeid richt ze haar aandacht weer op de omgeving.

Dan ziet ze een groot stenen tableau. Het is ongeveer tachtig centimeter hoog. Halverwege het tableau zaten enkele stenen lussen. Plots geïntrigeerd staart Jantine naar het blok. ‘Ah yes, the sacrifical stone’ zegt de gids achter haar. ‘Sacrificial stone’? vraagt Jantine verbaasd. ‘Yes, we don’t know much about the native culture. Some believe this stone was used for human sacrifice’. Jantine rilt. Toch heeft ze zo haar twijfels. ‘What about those cuttings at the bottom?’ vraagt ze de gids. ‘Those are for the feet’ legt de gids uit. Jantine denkt even na. ‘If those are for the feet, doesn’t that mean the victim is bent forward?’ ‘That’s true, and it’s most confusing for our scientists. If the victim was bent forward, the heart couldn’t have been cut out’.

‘Do you know what the loops are for?’ vraagt Jantine, die niet aan uitgesneden harten wil denken? ‘That’s also a matter of debate. They could have been used to tie up the victims arms but again, this could only be done when the victim is bent forward. It remains a mystery’. De gids blijft even staren en spreekt de groep weer aan. ‘Let’s continue downstairs please!’.

Terwijl de groepsleden een voor een de steile stenen trap afdalen, blijft Jantine nog even hangen. Wanneer iedereen uit het zicht is, loopt ze weer naar het blok. Ze denkt niet aan mensenoffers. Toen ze het blok zag, dacht ze meteen aan wat anders. Ze gaat voor het blok staan en zet haar voeten in de inkepingen. Langzaam buigt ze zich voorover. Ze voelt de koude steen door haar dunne shirt heen wanneer ze langzaam op de steen gaat liggen.

Plots vormt een mist rondom haar polsen, bij de gaten in het stenen plateau. De mist trekt door de lussen en rond haar polsen. Ze voelt de lucht langs haar handen stromen. Gefascineerd blijft ze kijken naar de vreemde lucht, die steeds donkerder wordt. Ineens lijkt de lucht te materialiseren. Er vormt een cirkel rondom haar polsen, door de lus. Jantine probeert haar handen terug te trekken, maar ze komt niet door de zwarte lucht. Ze trekt aan de lucht en bedenkt dan dat het geen lucht meer is. Om haar polsen zitten twee zwartleren riemen, die haar vasthouden. Ze probeert haar benen op te tillen. Ook haar enkels lijken vast te zitten, al ligt ze zo ver voorover dat ze deze niet meer kan zien. Volkomen weerloos ligt ze nu op het altaar. Net als ze om hulp wil roepen, ziet ze uit haar rechterooghoek een verschijning naderbij komen.

‘Wie ben je?’ vraagt Jantine. De verschijning geeft geen antwoord. ‘Who are you? Let me go!’ schreeuwt Jantine, nu wat urgenter. De verschijning maakt weer geen geluid. Ze probeert om te kijken, maar nu ze gebonden is kan ze niet zo ver draaien. De verschijning staat nu vlak achter haar. Er gaat een scherpe pijn door haar hoofd als ze hard aan haar haren getrokken wordt. Ze hapt naar adem en haar hoofd komt van de steen. Terwijl ze haar mond open heeft, wordt een stuk leer tussen haar tanden geduwd. Ze voelt hoe het stuk leer met een touw achter haar nek wordt vastgebonden. Ze probeert te schreeuwen, maar er komt niet meer dan een gedempt, onverstaanbaar geluid uit haar mond. Ze raakt in paniek; niemand zal haar komen halen bij deze afgelegen tempel!

Lang kan Jantine niet nadenken over haar verlatenheid, want ze voelt hoe de verschijning langzaam haar zomerjurk omhoog tilt, tot over haar billen. Ze rukt aan de riemen, maar die zijn stevig en zitten goed verankerd. Ze schreeuwt het uit, maar het geluid wordt gedempt en vervormd. Terwijl ze worstelt, voelt ze hoe haar onderbroek naar beneden wordt getrokken, tot in haar knieholtes. Ze probeert door haar knieën te zakken, maar dat lukt niet op het stenen tableau. Ze knijpt haar ogen tot spleetjes. ‘Ik word verkracht in een vreemd land!’ spookt door haar hoofd, en de paniek neemt toe.

Tot haar verbazing, gebeurt er niets. Voorzichtig doet ze haar ogen open. Voor haar staat een man, met een inheems uiterlijk. Hij draagt een lang, wit gewaad met gouden banden. Voor zijn gezicht draagt hij een gouden masker met ingewikkelde versieringen. Op de wangen van het masker staat een soort bolvormig hartje, getekend in rode steen. De ogen die door het masker naar haar staren, staan streng en hard. Dan kijkt Jantine verder naar beneden. In de linkerhand draagt de gestalte een grote spiegel. In de rechterhand draagt hij een grote, bruinleren riem. Bij het uiteinde loopt de riem in twee tongen uiteen. Ze heeft geen idee waar de voorwerpen voor dienen, maar wanneer ze het probeert te vragen, weet ze weer hoe onverstaanbaar ze nu is. De koele wind die af en toe tegen haar billen waait en haar kippenvel bezorgd, herinnert haar er ook aan hoe weerloos ze erbij ligt.

De verschijning kijkt van haar weg, richting de ondergaande zon. Hij begint te reciteren, in een taal die Jantine niet verstaat. Steeds luider spreekt hij richting de zon. Dan stop hij plots. Hij legt het leer voor haar neer op de steen. Met een stapel kleinere stenen zet hij de spiegel zo neer, dat de onderstaande zon wordt weerkaatst. Daarna knielt hij voor de spiegel. De verschijning prevelt tegen de spiegel. Wanneer de zon nog lager staat, weerkaatst deze exact in het midden van de spiegel. Dan verschijnen er, tot verbazing van Jantine, boven de weerkaatsing, 5 cirkels op de spiegel. Ze lichten zachtjes op, alsof er kleine led-lampjes achter zitten. Onder de weerkaatsing verschijnen 12 verticale streepjes.
De verschijning loopt naar de steen. Jantine probeert terug te deinzen, maar komt niet verder dan een paar centimeter met haar bovenlichaam. Tot haar opluchting pakt hij alleen het stuk leer. Hij loopt verder tot vlak achter haar. Ze probeert om te kijken, maar ze krijgt hem niet in beeld. De verschijning begint weer tegen de zon te preken. Dan licht het meest rechtse streepje plots felgroen op. Ze hoort een felle knal en dan voelt ze het; haar billen lijken plots in brand te staan!

In een reflex probeert ze haar handen terug te trekken om haar achterste te beschermen. Ze trekt aan de leren riemen, maar komt niet los. Dan volgt een tweede klap. Ze zuigt haar longen vol met lucht en probeert achter zich te kijken. Ze ziet alleen het einde van het stuk leer door de lucht scheren. Ze knijpt haar ogen dicht, voor ze het leer weer voelt exploderen tegen haar arme billen. Wanneer ze haar ogen weer opendoet, valt haar blik op de spiegel. Drie streepjes zijn inmiddels verdwenen. Nadat de volgende verschroeiende klap is neergedaald, verdwijnt er weer een streepje. Jantine begint weer aan de riemen rond haar polsen te trekken wanneer ze beseft wat haar nog te wachten staat.

Keer op keer komt het leer neer op het weerloze achterste van Jantine. Ze probeert haar billen aan de kant te bewegen, maar ze zit vast tegen de steen. Haar handen trekken aan de riemen, maar die geven geen krimp. Ook haar voeten krijgt ze niet aan de kant, om te vluchten of om af te weren. Bij elke klap volgt een gedempte kreet, niet bevredigend maar alles wat ze kan doen. ‘Houd alsjeblieft op, ik houd dit niet vol!’ schreeuwt het door haar hoofd. Ze kijkt op en ziet dat ze nog 17 klappen te gaan heeft. Klappen waar ze met geen mogelijkheid aan kan ontsnappen. Ze knapt. De spanning in haar lijf verdwijnt. Ze huilt grote tranen op de steen onder haar wang. Ze voelt alleen nog de pijn, schroeiend en steeds weer opvlammend.

Het laatste groene lichtje verdwijnt van de spiegel. Het duurt even voor Jantine doorheeft dat de pijn niet meer toeneemt. Langzaam komen de gedachten terug in haar hoofd. Ze kijkt voorzichtig op en ziet de man die haar zo toetakelt weer luidkeels naar de zon bidden. Dan draait hij zich op naar Jantine. Ze krimpt ineen. ‘Nee!’ schreeuwt het in haar hoofd en haar weerstand komt terug. Ze kijkt de man recht in de ogen aan. Zijn ogen staan nu veel zachter. Hij loopt naar toe en maakt de knevel in haar mond los. ‘Let me go, bastard!’ schreeuwt Jantine. Hij besteed geen aandacht aan haar en loopt weg, achter haar. Ze wil zich omdraaien en merkt dat haar handen plots vrij zijn. Ze kijkt naar haar polsen en ziet dat de riemen verdwenen zijn. Ze komt overeind en voelt een scheut van pijn door haar lichaam stromen. Ze beweegt zich nu iets langzamer. Voorzichtig probeert ze naar achter te stappen en merkt ze dat haar voeten ook vrij zijn. Ze draait zich om. Geen spoor meer van de man die net nog voor haar stond te preken.

Dan beseft ze dat haar ondergoed nog om haar knieën hangt. Met een rode blos trekt ze het slipje omhoog. Boven aangekomen merkt ze hoe gevoelig haar billen zijn voor aanraking. Voorzichtig voelt ze met haar handen. De aanraking voelt goed, verzacht. Zachtjes maakt ze, met beide handen naar achter, kleine cirkels. Als de pijn wat is gaan liggen, doet ze haar rokje goed. ‘Ik moet de groep vinden’, bedenkt ze zich terwijl het verstand steeds verder terugkeert. Het zal even duren voor ze volledig doorheeft wat hier gebeurt is. ‘Niemand hoeft dit voorlopig te weten!’ denkt ze, haar tanden op elkaar.
Ze volgt een smal rotspad naar beneden. Een keer verliest ze haar evenwicht en komt haar linkerbil in aanraking met de rotswand. Een hoog gilletje, meer van schrik dan van pijn, ontsnapt aan haar lippen. Ze herpakt zich en loopt door naar beneden. Daar aangekomen ziet ze de groep bij een oude rotswoning. De gids is midden in een verhaal. Zodra ze elkaar zien, knipoogt hij naar haar. Daarna vervolgt hij zijn verhaal.

Na afloop van het verhaal, lopen de groepsleden naar verschillende hoeken van de woning. De gids geeft aanwijzingen aan een vrouw van middelbare leeftijd, en loop dan naar Jantine toe. ‘Did you like your study of the temple?’, vraagt hij? ‘What do you mean?’ vraagt Jantine. ‘You were gone so long, I thought you were studying the true purpose of the temple’. Jantine kijkt de gids strak aan. ‘What do you mean, is there anything you’re not telling me?’. ‘No, I told you everything I know’, zegt de gids, maar zijn brutale glimlach vertelt wat anders. ‘Have you seen the sun today? The way it’s bright, read colors stand out in the sky? It’s looking to be a beautiful summer’.

Posted on by admin

De Kater

Langzaam word ik wakker van een zonnestraal die tussen de spleet van de gordijnen door kruipt. Aan de binnenkant van mijn oogleden schijnt een rode gloed: een combinatie van het felle ochtendlicht op een veelbelovende lentezondag en bloed dat door de adertjes stroomt. Hoe laat zou het zijn? Voor mij in elk geval nog veel te vroeg. Langzaam komen de andere zintuigen ook weer in actie. Ik proef de vieze smaak in mijn mond, alsof er in mijn slaap een klein knaagdier naar binnen is gekropen om daar het loodje te leggen. Bij elke klop van mijn hart voel ik een golf van pijn van achter naar voor door mijn schedel trekken. Met nog steeds gesloten ogen kom ik een stuk overeind en ruik aan het jurkje dat ik nog aan heb. Een geur van verschaald bier en sigaretten. Met een kreun laat ik mijn hoofd weer in het kussen vallen en probeer de film van de gebeurtenissen van gisteravond af te spelen.

Het is een uur of acht. Ik sta jurkjes te passen voor een avondje stappen, wanneer er wordt aangebeld. Ik loop naar de deur en zie door het kijkgaatje dat Martin, mijn huisbaas voor de deur staat. Hij verhuurt dit huis, waar ik met drie huisgenoten woon, terwijl hij zelf het huis ernaast bewoont. Ik glimlach wanneer ik de deur open doe. “Hey, Martin, wat ben je vroeg!” zeg ik enthousiast. “Ik verveelde me. Kom ik ongelegen?” “Een beetje, maar het komt goed. Ga maar vast zitten, dan kom ik straks, wanneer ik wat voor vanavond heb uitgezocht.” Hij knikt kort en loopt de gezamenlijke woonkamer in terwijl ik terug naar mijn slaapkamer loop. Ik kies een blauw jurkje en werk mijn make-up bij. Dan vergezel ik Martin in de woonkamer. Mijn huisgenoten gaan elk weekend terug naar de dorpjes waar ze vandaan komen. Martin is al een aantal jaar weduwnaar en op zaterdagavond ook steevast alleen thuis. Korte bezoekjes voor kleine vragen veranderden in een vast ritueel, samen naar ‘Wie is de Mol’ kijken en wijn drinken voor het begin van de stapavond.

Ik kom beneden en zie Martin zitten op de bank. Hij heeft alvast twee glazen rood ingeschonken en de televisie aangezet. Ik ga naast hem zitten en pak een glas, terwijl hij het andere pakt. “Proost, op een mooie avond!” zeg ik met een brede lach. Martin lacht naar me terug. “Ga je je deze keer gedragen? Vorige week moest ik je nog bijna uit mijn vijver halen. Toegegeven, er zijn geen vissen overleden van je braaksel, maar goed kan ‘t niet zijn. En je mag dan niet heel zwaar zijn, ik ga je niet weer die trap op tillen. Daar ben ik echt te oud voor.” Ik begin een beetje te blozen. “Martin, ik beloof dat het niet zo erg uit de hand loopt. Ik had een beetje liefdesverdriet en daarom had ik misschien een paar wijntjes te veel op. Nu ben ik helemaal over die klootzak heen en wordt het gewoon een gezellige avond met de meiden, zonder gekke acties.” “Mooi,” bromt Martin, en hij kijkt me even quasi-streng aan, “want als het weer zo uit de hand loopt, ga je over de knie!”

De eerste keer dat hij een dergelijke opmerking maakte, had ik het wel even gek gevonden. Wat was het ook alweer? O ja, we zaten aan de wijn, net als nu, en bespraken de voortgang van de studie. Ik liet weten dat er een vak was dat ik niet gehaald had. Ik had er totaal mijn best niet meer voor gedaan en was de avond voor het tentamen nog uit geweest. Martin keek me streng aan, “Nou ja zeg, die studentes van tegenwoordig. Af en toe een pak voor de broek zodat ze weer gemotiveerd zijn, dat hebben ze nodig.” Ik was even stilgevallen, maar nadat hij me kort had aangekeken, was hij er niet verder op doorgegaan. Vanaf dat moment maakte hij in gesprekken regelmatig verwijzingen naar een “ouderwets pak slaag”, “corrigerende tik” of “billenkoek”. Het werd eigenlijk een beetje ons dingetje. Soms reageerde ik geschokt, soms uitdagend en we moesten er beide vreselijk om lachen, zeker toen we mijn huisgenoot Bart in totale schok naar ons zagen staren nadat ik met een beteuterde blik over Martins schoot was gaan liggen om een paar gespeelde tikken te ontvangen!
Terug naar gisteravond. Ik kijk Martin aan en steek mijn tong uit. Hij zucht diep. “Ik meen het wel Caro, doe je een beetje voorzichtig?” Ik zie dat hij het meent en ik stel hem gerust. Niet veel later nemen we afscheid. Ik werk mijn make-up nog een keer bij, controleer mijn outfit in de spiegel en ga ook zelf de deur uit. Op de fiets ga ik naar Janneke. Onderweg kom ik Pien al tegen en Willemijn en Amina treffen we in het flatje van Janneke. Het wordt al snel gezellig, we drinken een paar wijntjes en we zingen wat ontzettend valse liedjes. Tegen half 12 vertrekken we richting de stad. “Niet naar de Mariposa deze week, lieverds, ik heb geen zin om Geoffrey tegen te komen met z’n sletje,” roep ik wanneer we de trap aflopen. De meiden zwijgen, ze hebben ook geen zin in een herhaling van vorige week. Eenmaal op de fiets zit de sfeer er weer gauw in en nauwelijks 15 minuten later worden we door de uitsmijter van de Brass Bar binnengelaten.

We drinken cocktails, we dansen op de blokken, er wordt een hoop gelachen. Heerlijk, gewoon even met zijn vijven, geen gezeik van stomme, onvolwassen jongens. Plots tikt Pien Janneke aan en wijst. Janneke kijkt even bedenkelijk en trekt aan mijn pols. “Kom, we gaan,” zegt ze. “Nee, we zijn er pas net, kom we blijven!” schreeuw ik terug. Ze zwijgt even, en blijft bezorgd kijken. Wat zou er aan de hand zijn? Ik draai me om en daar staat hij. Geoffrey. Met dat vieze wijf Angela, te bekken, midden op de dansvloer. Ik staar ze even aan, tot hij zijn tong weet los te rukken en me een vette knipoog geeft, met een smerige glimlach erbij. Wat een lul is het ook! Ik storm de tent uit, met mijn vriendinnen in mijn kielzog, steek de straat over en ga bij De Kajuit naar binnen. “Drie bier, en doe mijn vriendinnen ook wat!” schreeuw ik tegen de barman. De tijd om lekker wat te drinken voor de gezelligheid is voorbij. Nu is de tijd om te zuipen.

Amina probeert me te kalmeren, maar het helpt niet meer. Ik denk alleen maar aan Geoffrey. Maanden heeft hij met me zitten flirten en net als ik hem ook leuk begin te vinden, gaat hij met Angela. Ze is niet eens knap, wat ziet hij in haar! De beelden en herinneringen worden vager. Hoeveel bier ik uiteindelijk precies op heb, weet ik niet. Ik denk dat ik ook nog iemand op z’n bek gepakt heb, misschien zelfs meerdere personen (m/v), maar ik kan me geen gezichten meer voor de geest halen. Wel weet ik dat we aan het eind van de avond de kroeg uit gezet worden. Tijdens de fietsrit naar huis zwabber ik over de hele weg, maar de meiden zorgen dat ik thuis aankom. “Bedankt, het was gezellig! En dood aan Geoffrey!” schreeuw ik, met de sleutel al in het slot. “Ssst!” maant Pien nog, maar het is te laat. Ik ben te ver heen.

Eenmaal binnen hang ik mijn jas op, raap ‘m van de grond en hang ‘m dan echt op. Dan ga ik de trap op. Na een paar treden verlies ik mijn evenwicht en met een grote zwaai val ik drie treden naar beneden. Gelukkig heb ik de leuning goed vast, anders zou ik helemaal naar beneden zijn gevallen. Met een luide klap kom ik weer op de trap terecht. “Shit!” schreeuw ik en begin daarna te lachen. Niet in staat om op te staan, blijf ik onderaan de trap zitten. Dan hoor ik weer de sleutel in het slot. “Martin!” schreeuw ik enthousiast wanneer ik de deur open doe, “Ik kom de trap niet op. Kom je bij me zitten?” Hij blijft in de deuropening staan. Hij lijkt geïrriteerd, en zo klinkt hij ook. “Caro, wat hadden we nu afgesproken? Jij zou je gedragen vanavond. Moet je eens kijken hoe je er nu bij zit, je kleren onder het bier, helemaal bezopen. Je had je ernstig kunnen bezeren met die trap, de volgende keer heb je niet zo veel geluk.”

Ik kijk hem even aan. Of het de strenge toon is, of gewoon omdat we altijd grapjes maken, ik weet het niet, maar ik trek een pruillip. “Het spijt me Martin, ik ben heel stout geweest en ik verdien billenkoek.” Ik sta op en draai me om, waarbij ik me buk en mijn billen naar hem uitsteek. Dan begin ik te lachen en draai ik me terug, bijna mijn evenwicht weer verliezend. Martin lijkt even van slag, maar speelt het spelletje dan mee. “Ik geloof het ook Caro, jij hebt een lesje nodig. Maar niet nu, nu ben je dronken en komt er niks binnen. Morgenvroeg kom ik langs en ga je over de knie. Eerst maar eens slapen. Kom, ik help je.” Met die woorden pakt hij me vast rond mijn middel en helpt hij me de trap op. “Ik help je wel uit dat vieze jurkje” zegt hij, maar ik weiger. “Ik ben zo moe, ik wil slapen.” Hij denkt even na, en tilt me dan in bed. “Ik meen het Caro, morgen kom ik langs en dan ga je over de knie. Dit kan zo niet langer,” zegt hij terwijl hij me instopt. “Ja, meneer,” mompel ik en val dan in een onrustige slaap.

Ik stap uit bed. Overal spierpijn. Ik rek me een paar keer uit, en loop naar de keuken. Ik vul een groot glas met kraanwater en drink het in één keer leeg. Daarna volgt een tweede glas, en een derde, tot de vieze smaak langzaam begint te verdwijnen. Vervolgens drink ik nog een beetje extra om 2 paracetamol mee door te spoelen. Dan ga ik terug richting bed, waarbij ik onderweg eerst nog even de jurk in de hoek smijt en een extra lang wit T-shirt aantrek. De gordijnen trek ik nog even goed dicht, zodat de zon niet meer tussen de kier door kan schijnen. Deze keer duurt het wat langer voor ik in slaap val, maar uiteindelijk lukt het wel.

Hoeveel later het precies is, weet ik niet, maar ik word wakker van een geluid bij de deur. Eerst ben ik nog een niet helemaal alert, tot ik voetstappen de trap op hoor komen. Meteen zit ik rechtop in bed. Een indringer, in een studentenhuis? Of is het Ron die terug is van zijn ouders? Wel een gekke tijd, zo vroeg op zondagochtend al. De stappen komen steeds dichterbij en ook al zijn er vast logische verklaringen, mijn hart bonkt inmiddels in mijn keel. Ik hoor hoe de klink wordt vastgepakt, ik zie hoe die naar beneden geduwd wordt, maar ik blijf verstijfd zitten in bed. De deur zwaait open en in de deuropening verschijnt … Martin?

“Hey, Martin, wat doe jij hier?!” breng ik uit, een mengeling van verbazing en verontwaardiging. Martin zegt echter niets. Hij staat wijdbeens in de deuropening, recht zijn rug en vouwt zijn armen over elkaar. “Volgens mij weet jij precies waarom ik hier ben.” Hij blijft me afwachtend aanstaren terwijl ik probeer te graven in mijn geheugen. Mijn huur heb ik zeker op tijd betaald en ik kan me niet voorstellen dat ik ooit zo gek ben geweest om te zeggen dat we op zondagochtend wel samen konden gaan rennen. Hij blijft me echter zo streng aankijken, af te wachten tot ik wat zeg. Ik denk terug aan vannacht en … nee! Hij zou toch niet bedoelen …

Ik voel dat ik wit wegtrek en Martin ziet het ook, want hij trekt een wenkbrauw op om aan te geven dat mijn gedachte blijkbaar de juiste is. “Martin, dat kun je niet menen, ik ben een volwassen vrouw, die krijgen toch niet …” het lukt me niet om de zin af te maken, maar met een rode kop hoor ik dat Martin dat wel lukt. “Op hun billen? Als je je zo gedraagt als gisteren, dan is dat precies wat je nodig hebt.” Ik slik. Hij meent dit echt! “Martin, ik weet dat we er altijd grapjes over maken. Dit is ook een grapje toch?” probeer ik nu. Martin blijft me strak aankijken. Na een pauze die oneindig lang lijkt te duren, maar die waarschijnlijk niet langer dan 10 seconden is, begint hij langzaam en duidelijk te spreken. “Caro, ik maak geen grapje. Ik meen het serieus. Na een eerdere waarschuwing kom je midden in de nacht dronken thuis. Je had je nek wel kunnen breken op die trap hier. Heb je daar al eens over nagedacht? Dat ik zondag de deur open doe, of Ron als die straks thuiskomt, en jou dan onderaan de trap vind, dood.” Bij het horen van zijn woorden voelt mijn mond steeds droger aan. In mijn gedachten zweef ik boven mijn levenloze lichaam en bij dat idee voel ik een golf van schuldgevoel.

Martin voelt aan wat in me omgaat en neemt de volgende stap. “Zo te zien begin je te beseffen in wat voor gevaar je jezelf hebt gebracht. Nu ga ik ervoor zorgen dat je dat nooit meer zult doen. Sta op.” Zwijgend doe ik wat hij zegt. Met mijn handen frunnik ik aan de zoom van mijn shirt en ik staar naar de grond. Heel langzaam gaat mijn blik omhoog, waarbij ik uitkijk dat ik niet per ongeluk oogcontact maak. Vreemd, het hele idee om Martin nu aan te moeten kijken voelt erger dan zijn aankondiging dat ik op mijn billen ga krijgen Hij legt wat kleren van de stoel in de hoek op de grond en neemt vervolgens plaats. “Kom, Caro, aan deze kant,” zegt hij, terwijl hij met zijn rechterhand een aantal keer op zijn bovenbeen tikt. Aarzelend schuif ik naar hem toe. Mijn hart bonkt met een hartslag van minstens 140. Wanneer ik naast hem sta, voel ik zijn blik op mij gericht. Ook al heb ik wel eens voor de grap over zijn knie gelegen, het voelt nu ineens wel heel onwennig. Ik weet echter wat hij verwacht en met mijn handen naar voren buig ik over hem heen. Toen ik eerder voor de gein over Martins knie lag, voelde dat grappig. Het moment duurde maar even, na enkele seconden stond ik lachend weer overeind. Nu lijkt de tijd oneindig traag te gaan. Ik voel me onzeker en ontzettend kwetsbaar. Dan voel ik Martins warme hand op mijn billen. Mijn shirt is bij het liggen een stuk omhoog geschoven, zodat ik alleen nog door mijn ondergoed beschermd wordt.
“Klaar?” De vraag is simpel, het antwoord niet. Aan de ene kant hoeft het niet te beginnen, aan de andere kant moet het zo snel mogelijk voorbij zijn. “Klaar,” bevestig ik met een schorre kraak in mijn stem. Direct komt de eerste klap neer. Geen scherpe, brandende pijn zoals in mijn ernstigste vermoedens, maar duidelijk voelbaar. Al snel volgen er meer, in een duidelijk ritme: links, rechts, links, rechts. Mijn eerdere gedachten over ‘beschermen’ blijken op de dunne stof van mijn onderbroek niet bepaald van toepassing te zijn. Langzaam maar zeker neemt de pijn toe. Ik probeer zo stil mogelijk te blijven liggen, maar het valt niet mee. Dan doorbreekt hij het ritme, met enkele harde klappen na elkaar op dezelfde bil en ik trap met mijn been omhoog. “Voeten op de grond,” beveelt Martin, zonder emotie in zijn stem, en ik duw mijn tenen diep het zeil op de vloer in. Even later houden de klappen plots op.

Even ben ik in verwarring. Zijn we al klaar? Natuurlijk, ik voel ‘t wel, maar tegelijkertijd heb ik niet het idee dat ik heel zwaar gestraft ben. Ineens voel ik wat over mijn billen glijden en in een reflex schiet ik met mijn hand naar achter. “Niet mijn onderbroek!” roep ik. Mijn pols wordt in stevig vastgepakt en ik moet loslaten. “We hebben vaak genoeg hierover gepraat dat je weet dat echte billenkoek altijd op de blote billen gegeven wordt, Caro.” Nou ja, dat is wel vaak voorbij gekomen wanneer we erover schertsten, maar ik had niet verwacht dat ik ooit de praktijk zou meemaken. Met een zucht geef ik mijn verzet op en niet veel later gaat Martin verder in hetzelfde tempo. Iedere keer als mijn voeten van de grond afkomen, probeer ik ze weer terug te duwen. Steeds vaker komen er korte kreetjes uit mijn mond als een extra gevoelige plek wordt geraakt, daar lijken er trouwens steeds meer van te zijn.

Weer stopt hij met slaan, maar voordat ik opgelucht kan ademhalen, laat hij duidelijk merken dat we nog niet klaar zijn. “Opstaan, Caro, en handen gevouwen achter je rug,” zegt hij. Zodra ik sta, staat hij zelf ook en zet hij de stoel een klein stukje verder de kamer in. Met grote ogen zie ik hoe hij zijn brede leren riem losgespt en met een geluid dat me kippenvel bezorgt door de lussen van zijn broek haalt. “Handen op de zitting,” is de nieuwe opdracht. Ik schuifel, met mijn onderbroek op mijn enkels, naar de stoel en doe wat Martin zegt. Ik knijp mijn ogen dicht als ik het koude leer op mijn achterste voel. Dan knalt de riem hard neer. Wat doet dit zeer! Het is niet te vergelijken met het pak slaag dat ik net gekregen heb. Ik vlieg overeind en begin met beide handen te wrijven. “Kom Caro, niet zo aanstellen,” zegt Martin streng. “Maar het doet zeer!” klaag ik. Ik krijg te verstaan dat dat nu eenmaal zo hoort, en ergens weet ik dat ook. Langzaam plaats ik mijn handen weer op de stoel, vastberaden om vol te houden. Bij de tweede klap draai ik met mijn heupen, maar ik blijf in positie. Martin bromt goedkeurend en haalt nog eens uit. Zo zet hij langzaam mijn hele achterwerk in lichterlaaie. Ik wil het niet, maar door de pijn vormt zich een eerste traan in mijn ooghoeken.

“Caro, ik hoop dat je hier wat van leert,” begint Martin te preken terwijl hij door blijft slaan. “Je brengt jezelf in gevaar, en waarom? Om een stomme jongen die je niet ziet staan? Daar ben je veel te leuk voor.” Of het komt doordat zijn woorden door pijnlijke klappen onderstreept worden, weet ik niet, maar het komt wel echt binnen. Ook al ben ik nog redelijk stil, de tranen lopen nu over mijn wangen. Hij heeft gelijk, die lul Geoffrey is het niet waard dat ik me daar zo druk om maak en al helemaal niet dat me wat overkomt. “Nog 10, dame, zet je schrap” kondigt Martin nu aan. Bij elke klap wip ik op mijn tenen, draai ik met mijn heupen en stromen de tranen verder, maar ik houd het vol. Martins riem valt op de grond, hij legt zijn hand op mijn schouder en ik kom overeind. Hij opent zijn armen en ik sluit me in zijn omhelzing. Snikkend leg ik mijn hoofd op zijn schouder en daar blijf ik, tot ik weer tot rust ben gekomen.

Langzaam kom ik weer terug in het hier en nu en daarmee word ik me ook bewust van mijn naaktheid. Met een lichte blos trek ik mijn ondergoed weer aan en daarna pak ik ook snel even een nieuw jurkje uit de kast. “Gaat het?” vraagt Martin, met een soort ouderlijke bezorgdheid in zijn stem. Ik geef ‘m een kort glimlachje om duidelijk te maken dat ‘t goed zit. “Ik dacht dat we altijd grappen maakten als we het hierover hadden.” Martin moet lachen. “Dat was ook wel zo, maar stiekem heeft het me altijd al geïnteresseerd. Ik denk dat het, op sommige momenten, echt kan helpen. De manier waarop jij met me meedoet als we het erover hadden, deed me vermoeden dat jij hetzelfde idee hebt.” “Ik heb er nooit zo over nagedacht, maar het lucht wel op,” geef ik toe. “Zullen we even gaan lunchen? Dan kunnen we het hier uitgebreid over hebben.” Ik begin weer te blozen, maar knik. Zo te voelen hebben we nog veel te bespreken.

Posted on by admin · 1 Comment

Erom vragen

Ik wil dat je me erom vraagt.”
Verschrikt kijkt ze hem aan. Erom vragen? Echt?
“Nee…” fluistert ze.
Streng kijkt hij haar aan. Ze buigt haar hoofd. Hij wacht even, maar ze blijft zwijgend naar de grond kijken. Erom vragen… Dat kan ze toch niet? Die woorden krijgt ze echt niet uit haar keel. Maar ze wil hem ook niet teleurstellen. En ze wil zeker niet dat hij dan maar besluit haar niet te slaan. Nog steeds kijkt hij haar zwijgend aan. Ziet hoe ze met zichzelf aan het vechten is. Geeft haar even de tijd. Dan fluistert ze met heel veel moeite: “Wil je me slaan?” Het is nauwelijks hoorbaar.
“Luider, meisje.”
Een wanhopig jammergeluidje ontsnapt aan haar mond. Lag ze al maar gewoon over de knie. Liever de ergste pijn van de badborstel dan dit. Maar er is geen ontsnappen aan.
“Wil je me slaan?” herhaalt ze daarom, iets luider, terwijl ze aandacht de zwarte tegels op de vloer bestudeert.
“Hoe?” vraagt hij. Niet-begrijpend kijkt ze op.
“Wil je dat ik je hard sla, zacht, over je broek heen, …?”
Ze schudt haar hoofd. Opnieuw wacht hij even, maar deze keer blijft het stil.
“Vraag het me.” Zijn stem klinkt dwingend.
Toch schudt ze weer haar hoofd. Praten kan ze niet. Haar keel zit dicht van de spanning.
Dan grijpen twee vingers naar haar oor. Ze knijpen. Hard. Met één voet stampt ze op de grond om de pijn uit te drijven, niet dat het helpt.
“Vraag het me,” herhaalt hij.
“Wil je me slaan alsjeblieft!” roept ze uit, een grimas van pijn op haar gezicht.
“Hoe dan?” dringt hij aan.
Even overweegt ze om “zacht en over mijn broek heen” te roepen, maar het is alsof hij haar gedachten kan lezen, want net op dat moment draait hij aan haar toch al zo geteisterde oor. “Auw ow!” roept ze uit. “Hard! Op mijn blote billen!” Het zijn eerder een aaneenschakeling van door pijn vervormde klanken dan echte woorden, maar gelukkig blijkt het goed genoeg. Hij laat haar oor los. Ze zou willen wrijven, maar ze durft niet.
“Goed zo,” zegt hij. “Dat was niet zo moeilijk, toch? Dan mag je het nu in één mooie zin vragen.”
Wat?! Ze dacht dat het klaar was. Als ze echter boos opkijkt, moet ze haar ogen neerslaan onder zijn doordringende blik. Een hand onder haar kin brengt daar verandering in. Opnieuw ontmoeten haar ogen de zijne, maar ditmaal is er geen spoortje opstandigheid meer in haar blik. Integendeel. Ze wil enkel maar verdwijnen. Door een gat in de grond. Tot ze in Australië is. Lekker kangoeroes en koala’s knuffelen, dat wil ze. Veel en veel liever dan hier voor hem te staan en hem in de ogen te moeten kijken terwijl ze in expliciete bewoordingen om slaag vraagt.
“Toe maar meisje,” moedigt hij haar aan.
Ze slikt. Het lijkt door de kamer te weergalmen, maar ze hoopt dat hij het toch niet kan horen. “Wil je me alsjeblieft hard op mijn blote billen slaan?” vraagt ze met een dun stemmetje, terwijl haar blik weer afdwaalt naar de grond. Ze is nog maar een paar centimeter groot, maar toch lukt het haar niet om te verdwijnen.
Dan laat hij haar kin los. “Natuurlijk wil ik dat,” antwoordt hij met een grote grijns. “Kom maar hier,” vervolgt hij, terwijl hij op zijn stoel gaat zitten.
Opgelucht gaat ze over zijn knie liggen. Eindelijk. Langzaam maakt hij haar billen bloot. Dan begint hij te slaan. Hard. Dat is immers waar ze om gevraagd had. Dat is wat ze nodig heeft. Sommigen zouden zeggen dat haar straf nog maar net begonnen is, maar hij weet dat ze nu al bijna is waar hij haar wil hebben. De slagen die nog zullen volgen, zijn daar slechts een bevestiging van. Dit pak slaag, dit heeft ze nodig om het een plaatsje te kunnen geven in haar hoofd en het af te ronden. Maar de eigenlijke straf, die is al voorbij.

Posted on by admin

Marjolein in lockdown

Marjolein zit nu echt al te lang opgesloten. De eerste paar weken van deze corona-ellende waren nog te overzien, zeker omdat ze zo verstandig was geweest om, net voor de grenzen dicht gingen, nog snel even naar Gent te rijden om Tuur te zien. Alleen, na enkele dagen beginnen de eerste kriebels alweer, kriebels die steeds sterker worden en inmiddels gegroeid zijn tot een zeer hardnekkige jeuk. In week vijf van de lockdown wilde ze Tuur graag zien, nu is het echt een moeten geworden. Ze is ongedurig en drijft haar huisgenoten soms tot wanhoop. “Jezus, meid, jij moet echt zorgen dat je een beurt krijgt zeg! Wanneer zie je dat Belgische vriendje van je weer? Hopelijk snel, misschien ben je dan wat beter te genieten,” sneerde Loes vanochtend naar haar, nadat Marjolein haar had afgesnauwd omdat ze de eieren iets te lang gekookt had. Het was genoeg geweest om een definitief besluit te nemen: ze moest naar Gent toe.

“Ik houd het niet meer uit! Ik spring in de auto en kom naar je toe,” appt ze naar Tuur. Direct springen er twee vinkjes op blauw. Haar hartslag versnelt terwijl hij zijn antwoord typt, daarna volgt een golf van teleurstelling. “Nee, meisje, het land zit nog op slot. Niet-essentiële verplaatsingen zijn niet toegestaan. Over een paar weken zullen de maatregelen wel minder worden, dan kun je direct langskomen. Houd vol!” Boos kijkt ze naar het scherm. Dit is essentieel! Ze wordt helemaal gek hier binnen, met eindeloze dagen die op elkaar lijken waarop een tripje naar de supermarkt het enige lichtpuntje is. “Tuur, ik moet NU!” tikt ze boos. “Je hebt altijd je badborstel nog”, gevolgd door een knipoog, is zijn antwoord. Woedend gooit ze haar telefoon op het bed. Hij snapt er ook weer niks van! Ze zucht en staart uit het raam. Ze staart naar de borstel die dreigend boven de deur hangt. Het is niet dat ze het niet geprobeerd heeft. Vorige week voelde ze zich bijna net zo wanhopig. Ze had de borstel van de haak gepakt, haar jurkje omhoog geschoven en was op haar zij op het bed gaan liggen. Eindeloos maakte ze rondjes met het koude hout op haar bijna blote billen, tot ze uiteindelijk halfslachtig de eerste klap durfde te geven. Daarna sloeg ze nog eens, en nog eens, steeds iets harder. Ze voelde het, de bekende pijn, maar het was niet hetzelfde. Dit was niet wat ze nodig had. Teleurgesteld was ze opgestaan en had ze de borstel terug aan het haakje gehangen.

Ze pakt haar telefoon van het bed en de autosleutels van het bureau. Ze gaat gewoon, en als ze eenmaal daar is, kan Tuur moeilijk nog wat anders dan haar straffen voor haar onbetamelijke gedrag tijdens de lockdown. Ze rolt al onbewust met haar ogen als ze indenkt hoe Tuur haar toespreekt. Vol enthousiasme vliegt ze door de deur en stormt ze met twee treden tegelijk de trap af. “Ik ben naar België,” roept ze nog naar welke huisgenoot het ook wil horen, voordat ze de deur achter zich dichtsmijt. Normaal gesproken gaat ze vanuit Delft direct de A4 op, om die vervolgens helemaal af te rijden tot ze vlak voor Antwerpen de grens over gaat. Dat is nu geen optie. Met alle grenscontroles zal ze zeker aangehouden worden. Ze kan moeilijk vertellen wat ze echt gaat doen en papieren om een ander smoesverhaal te ondersteunen heeft ze ook niet. Gelukkig kent ze de omgeving van Zeeuws-Vlaanderen goed. Ze heeft er zelf 17 jaar doorgebracht en haar ouders, naar wie ze, voor alle maatregelen, om het weekend terugging, wonen er nog. Bijna elk binnenweggetje heeft ze wel eens met de fiets of de auto bereden.

Terwijl ze door de Westerscheldetunnel rijdt, kan ze aan weinig anders meer denken dan aan Tuur. Zijn strenge blik waarmee hij haar heel klein kan laten voelen. Zijn woorden, waarmee hij haar altijd weer diep weet te raken en waarbij de kleinste stembuigingen de diepste gevoelens naar boven weten te brengen: spijt, teleurstelling, geliefd worden. Zijn harde hand, jezus, wat kan hij hard slaan. Zo groot en sterk is hij niet, hij zal nauwelijks een paar centimeter groter zijn dan ze zelf is en een groot atleet kun je hem niet noemen, maar daar merk je niks van als je daar eenmaal ligt. Het zonlicht aan het einde van de tunnel schudt haar uit de dagdroom. Vanaf nu is het goed opletten om de juiste afslagen te nemen. Terwijl ze naar het zuiden afzakt worden de wegen steeds kleiner, tot ze de Kloosterweg op draait, om net voor Kruisstraat de grens over te gaan. Plots ziet ze de betonblokken op de weg. “Shit, afgesloten!” roept ze, tegen niemand in het bijzonder. Behendig keert ze de auto op de smalle weg. Gelukkig kent ze nog wat alternatieven.

Even later blijkt ook de Beukendreef onbegaanbaar gemaakt te zijn. “Pff, dan maar een grotere weg proberen,” verzucht Marjolein. Ze rijdt door naar het dorp Koewacht en tot haar geluk blijkt de weg daar nog niet afgesloten te zijn. Een aantal auto’s rijdt op de weg langs de controlepost zonder dat ze staande gehouden worden. Dit is een uitgelezen kans om de grens te passeren! Ze geeft wat extra gas en haalt opgelucht adem wanneer ze eindelijk de bordjes ‘België’ passeert. Dan ziet ze ineens zwaailichten knipperen in de spiegels. Wat nu? Misschien is het niet voor haar. Met een blik strak op een punt aan de horizon gericht rijdt ze door, maar in haar ooghoeken ziet ze een politiewagen snel naderen. Wanneer deze vlakbij is, gaat het bordje ‘Stop, Politie’ aan. Even rijdt ze nog in blinde paniek door, tot ze zich genoeg weet te herpakken om de beslissing te kunnen maken de auto in de berm te parkeren.

In de spiegels ziet ze een man in uniform uitstappen. Hij gooit zijn portier dicht en loopt met gestage pas op haar auto af. Haar hart bonkt in haar keel. Ze beseft dat ze nog steeds haar stuur op tien voor twee vasthoudt. Toch lukt het niet om de controle over haar spieren terug te vinden en ze blijft roerloos zitten, totdat ze opschrikt van een knokkel die hard tegen het glas naast haar tikt. “Goedemiddag, mevrouw, de papieren alstublieft,” klinkt het op vriendelijke doch gebiedende wijze. Weer terug in het hier en nu rommelt ze door de boekjes en de snoeppapiertjes in het dashboardkastje tot ze het pasje met de autopapieren vindt en uit de rommel in haar handtas haalt ze haar paspoort tevoorschijn. Wanneer ze de papieren heeft, durft ze eindelijk het raampje naar beneden te draaien. “Alstublieft, meneer agent,” zegt ze op een zo lief mogelijke toon. Zwijgend neemt hij de documenten uit haar uitgestoken hand en begint deze te bestuderen. “Zoals u kunt zien, hebben we hier een controlepost voor grensbewegingen in coronatijd opgericht. Uw nummerbord kwam mij niet bekend voor en daarom heb ik u zojuist staande gehouden. Mag ik u vragen wat het doel van uw reis is?” Marjolein aarzelt even. “Ik, eum, ben op weg naar mijn vriend in Gent,” stamelt ze. De agent kijkt ineens wat strenger. “Mevrouw, dat is geen essentiële verplaatsing. Ik zal een bekeuring moeten uitschrijven en u zult rechtsomkeert moeten maken.”

“Hij heeft mijn medicijnen!” roept ze uit. He, waar komt dat nu ineens vandaan? Nu er geen weg meer terug is, bazelt ze snel door. “Ik heb voor de lockdown medicijnen laten liggen en die moet ik ophalen, want ik heb geen nieuw recept van de dokter. Ik zal op ruime afstand blijven, hoor!” De agent kijkt argwanend. “Ik zou graag dit verhaal even bevestigen bij uw vriend. Mag ik het telefoonnummer?” Een vraag die niet echt een vraag is. Gevangen in haar leugen pakt ze hulpeloos haar telefoon om het nummer op te zoeken en met een trilling in haar stem leest ze de nummers voor, waarna de agent deze in zijn diensttelefoon intikt. Ze hoort vijf keer overgaan en even hoopt ze dat Tuur niet opneemt. Dan hoort ze vaag zijn stem aan de andere kant van de lijn. Even overweegt ze om snel te appen dat hij voor haar moet liegen, maar de agent kijkt haar nog steeds strak aan en ze durft niet. “Goedemiddag, met agent Van Tongeren. Ik sta hier bij de grensovergang Koewacht met een mevrouw Marjolein Hamelink. Zegt die naam u iets?” Het antwoord van Tuur is onverstaanbaar. “Deze mevrouw beweert dat zij medicijnen bij u heeft laten liggen en daarom een essentiële verplaatsing maakt, kunt u dat bevestigen?” vervolgt de agent. Marjolein houdt haar adem in. Zou Tuur de situatie in de gaten hebben en haar leugentje bevestigen? De strenge blik die de agent haar toewerpt zegt wat anders. Het liefst zakt ze door de bodemplaat van de auto, maar ze kan geen kant op.

“Dus geen medicijnen en ook geen essentiële verplaatsing. A ja, afgeraden om te komen, duidelijk meneer. Weet u soms waarom ze toch gekomen is?” Weer kan ze niet verstaan wat Tuur zegt, maar de agent loopt een beetje rood aan en draait zich weg van het raam. Het gesprek gaat verder, maar nadat de agent nog wat verder loopt, kan ze helemaal niet meer volgen wat er gezegd wordt. In doodse stilte wacht ze tot de agent het gesprek met Tuur afrondt. Dan loopt hij naar haar auto en maakt duidelijk dat ze hem moet volgen tot de wachtkazerne aan het eind van de straat. Daar aangekomen loopt ze achter hem aan naar zijn bureau. Zo te zien is hij de enige in deze kleine kazerne. “Neemt u plaats” zegt hij op niet mis te verstane toon. Zelf blijft hij staan en ze voelt zich klein als ze hem probeert aan te kijken. “Normaal gesproken zou ik nu een proces verbaal uitschrijven en u terugsturen naar Nederland. Daarna zal de rechter moeten beslissen of uw pogingen mij te misleiden ook een misdrijf inhouden. Ik kreeg van uw vriend echter te horen, dat er betere methoden zijn om u te laten leren de huidige maatregelen serieus te nemen. Hij stelde voor dat hij hierheen zou komen om u te straffen.” Marjoleins hart maakt een sprongetje. Hoewel dat is waar ze naar op zoek is, kan ze haar billen al bijna voelen wanneer ze indenkt hoe kwaad hij zal zijn en hoe hij zal reageren. De agent heeft echter andere plannen. “Dat zou echter betekenen dat er nog een extra verplaatsing zal plaatsvinden. Dat kan ik natuurlijk niet toestaan. Daarom zijn we tot een andere oplossing kan komen. Wanneer u akkoord gaat, krijgt u zo dadelijk van mij een pak slaag dat u niet snel zult vergeten. Bent u akkoord?” In paniek probeert ze de gedachten bij elkaar te houden. Natuurlijk heeft ze hier wel eens over gefantaseerd, maar dan moet het nog geen werkelijkheid worden! Aan de andere kant, met de dreiging van een strafblad, welke keus heeft ze dan? Haar mond is inmiddels helemaal droog, maar met schorre stem weet ze antwoord te geven: “Ik ga akkoord.”

“Mevrouw Hamelink, vanaf nu zal ik de beleefdheidsvormen laten vieren, zodat de onderlinge verhoudingen duidelijk zijn. Marjolein, ik wil dat je in de hoek gaat staan, met je neus tegen de muur en je handen op je rug.” Gehoorzaam, maar met vuurrode wangen, volgt ze de instructies op. Dit voelt echt zoveel erger dan bij Tuur in de hoek wachten op haar straf, en dat is al erg. Achter zich hoort ze vreemde geluiden. Het schrapen van een metalen stoel over de linoleumvloer, maar ook onbestemde geluiden van spullen die versleept worden. “Draai je om,” bast de agent na enkele minuten. Wanneer ze zich omdraait, ziet ze een stoeltje zonder leuningen in het midden van de kamer. Daarvoor staat een grote driepoot, met daarin een mobiele telefoon, gericht op de stoel. Dan valt haar blik op het scherm. Tuur staart haar aan, een blik vol teleurstelling. “Zo meisje, nu is het niet meer zo leuk he,” zegt hij streng. “Je hoeft op mij niet boos te worden, je hebt dit zelf veroorzaakt. In feite mag je me dankbaar zijn, zonder mijn ingrijpen zou je een strafblad gehad hebben.” “Je had ook gewoon even met mijn smoesje mee kunnen gaan, dan had ik geen strafblad gehad én had ik hier niet hoeven zijn,” bijt ze hem toe. Tuur lijkt niet direct onder de indruk. “Of de politie zou dat direct in de gaten hebben, waarna we allebei een strafblad zouden hebben gehad. Ik heb niet het idee dat het doordringt bij je. Volgens mij leer je veel meer van de straf die je te wachten staat.” “Ja, want van jou leer ik uiteindelijk duidelijk niks,” antwoordt Marjolein, net te zacht om gehoord te worden. Precies wanneer Tuur vraagt of ze haar woorden eens herhaalt, komt de agent tussenbeide.

“Deze discussie kunnen jullie straks voortzetten. Via de telefoon of skype, wel te verstaan, want jij gaat straks terug naar Nederland. Ik zal je naam doorgeven aan de andere grensposten en je kunt zeker zijn, de volgende keer dat je probeert de grens over de sluipen, zul je zeker een strafblad krijgen. Is dat duidelijk?” “Ja,” zegt ze zachtjes, onder de indruk van het dreigement. “Ja, meneer agent,” zegt hij op vlakke toon. Met tegenzin herhaalt ze zijn woorden. Tuur doet dit ook altijd, zo gemeen!

De agent neemt plaats op de stoel en kijkt naar Marjolein. “Jurk uit,” commandeert hij. “Moet dat echt?” vraagt ze, terwijl ze hem smekend aankijkt. “Anders valt dat ding steeds naar beneden. Kom, uit!” Uiterst langzaam, met haar blik op een onzichtbaar punt dichtbij op de grond gericht, trekt ze de jurk over haar hoofd. Ze legt het jurkje op de tafel en kijkt opnieuw naar de agent. “Dat ook,” zegt hij en hij wijst naar haar ondergoed. “Maar dat is niet nodig, ik ben praktisch bloot,” protesteert ze. “Dame, ik ben dat gezeur aardig beu aan het worden. Volgens mij ben ik duidelijk!” Even kijkt ze naar de camera, maar Tuur lijkt absoluut niet van plan tussenbeide te komen. Met enorme tegenzin trekt ze haar ondergoed uit. Met alleen nog haar laarsjes en haar BH staat ze nu voor de agent. Zich bewust van haar naaktheid, probeert ze haar edele delen met haar handen uit het zicht te houden. Deze keer gebruikt de agent geen bevelen om haar te laten doen wat hij wil, hij klopt alleen veelbetekenend op zijn bovenbeen. Door haar ervaring neemt ze gracieus plaats over zijn schoot. “Lig je goed?” wordt haar nog gevraagd. Ze kan alleen maar knikken. Gelukkig neemt hij daar genoegen mee. Tuur had dat vast niet gedaan.

Dan begint het pak slaag en het valt … mee? Natuurlijk, ze voelt het wel, maar ze had gedacht dat een goedgebouwde agent harder zou slaan. Af en toe is er wel een klap goed raak en veert ze met haar tenen van de grond, de rest van de tijd is het een prima warming-up, maar geen echte straf. “Als ik mag interrumperen, meneer agent,” hoort ze naast zich. Ze draait zich woedend om naar de camera. In haar ooghoek ziet ze de agent met zijn hand wapperen en er op blazen. “U mag best nog wat harder slaan, ze kan wat hebben. Probeer uit de pols te slaan en uw hand wat vlakker te houden. Dan zal ze het meer voelen dan u, nu lijkt het nog wat omgekeerd.” “Tuur, eikel, wat … AU!” De agent is weer begonnen met slaan en heeft zijn techniek duidelijk verbeterd. In no time ligt ze te wiebelen op zijn schoot en moet ze alle zeilen bijzetten om te blijven liggen. Onder steeds luider gekreun gaat de agent niet-aflatend door tot ze enkele minuten later het gevoel heeft dat haar achterste in lichterlaaie staat.

Dan houdt het slaan plots op, maar voor de opluchting echt doorzet, neemt de agent het heft al in handen. “Zo, voldoende opgewarmd, denk ik. Nu de echte straf. Kom maar overeind en neem plaats bij die muur, recht voor de camera. Plaats dan je handen tegen de muur en buig voorover.” Protesteren heeft geen zin, dat is duidelijk. Ze kan hoogstens haar waardigheid behouden door zwijgend de instructies op te volgen. “Stukje naar achteren, iets verder nog” zijn de volgende instructies en langzaam buigt ze steeds dieper en duwt ze naar billen steeds meer naar de camera toe. Gek genoeg is dit beschamender dan in positie gaan staan als ze bij Tuur is. Dan, het onmiskenbare geluid van een riem die uit de lossen getrokken wordt. Een rilling gaat door haar lichaam. Gek, dat alleen horen soms erger is dan ook zien. “Houd deze positie vast, Marjolein.” Ze wacht af, de riem suist en dan schreeuwt ze het uit. “Shit, shit!” roept ze terwijl ze overeind springt en zich omdraait. De agent kijkt haar geschrokken aan. “Je moet op mijn billen slaan, niet op mijn heupen! Au, dit wordt helemaal blauw zo!”

“Marjolein, terug in positie,” klinkt het vanuit de telefoon. “Maar hij mishandelt me!” jammert Marjolein terug. “Een beginnersfout. Ik zal ervoor zorgen dat het niet meer gebeurt. Handen tegen de muur en voorover buigen, anders zorg ik ook dat er extra klappen volgen. Nu!” Met tegenzin neemt Marjolein haar positie weer in. Achter haar hoort ze de klinische uitleg van Tuur die de techniek van de agent bijstuurt. Dan voelt ze het koude leer weer op haar huid rusten. Deze keer is de klap beter, maar niet zo hard. Dat verandert gauw wanneer het vertrouwen van de agent toeneemt. Met elke klap buigt ze haar rechterheup verder naar voren om aan de striemen te ontsnappen. “Terug in positie, Marjolein, je weet dat dit niet mag.” Ze vervloekt Tuur, ze gaat hem deze vernederende straf zeker nog betaald zetten. Toch doet ze wat hij zegt, zoals altijd eigenlijk. De riem komt steeds weer neer, haar huid wordt steeds gevoeliger en na enkele minuten is ze dicht bij tranen. Ze had misschien beter moeten weten, maar Tuur moet ook weten hoeveel ze zijn aandacht gemist heeft. “Zo Marjolein, overeind en omdraaien,” zegt de agent. Deze keer vergeet ze zich met haar handen te bedekken. “Ga jij nog tijdens de lockdown naar België?” “Nee, meneer agent,” zegt ze, beschaamd, maar ook wel opgelucht dat het voorbij is. “Goed, dan zijn we hier klaar. Trek je kleren maar weer aan, dan kun je terug naar huis. Tuur, bedankt voor de ondersteuning.” Net voor de agent de verbinding wegklikt, werpt ze nog eenmaal een blik naar hem toe. Een blik die duidelijk maakt dat ze met hem nog niet klaar is.

Niet veel later zit ze weer in de auto op weg naar huis. Het brandende gevoel is precies waar ze op gehoopt had. Ze zou ervan kunnen genieten, als ze haar gedachten van wraakplannen voor Tuur af zou kunnen halen. Wat een eikel, dat hij haar door een wildvreemde heeft laten slaan! Dan krullen haar mondhoeken naar boven. Ja, dat gaat ze doen! Zodra deze lockdown voorbij is, zal Tuur een keer degene zijn die spijt heeft!

Posted on by admin

De Novice

Langzaam schuifel ik door de gang aan de achterkant van het klooster. Het is hier slecht verlicht en altijd een beetje koud, door de wind die door de kieren waait van de grote stukken graniet waaruit de oudste lagen van dit gebouw zijn opgebouwd. In het flauwe licht van de kaars kan ik nog twee andere novices zien. In de gang weerklinkt het gezang met een vreemde, holle echo. Van zonsopgang tot zonsondergang klinkt gezang, van de nonnen, van de broeders in de aangrenzende abdij of van de novices. Uren per dag zing ik, langzaam en monotoon, ter meerdere eer en glorie van onze Heer. Het gezang, de vibraties, moeten ervoor zorgen dat we voelen dat God bij ons is. Dat hij er altijd is, diep in ons. Hoe veel ik ook zing, ik voel me alleen. De nabijheid van onze Heer voel ik niet.

Even stopt het gezang en ik blijf staan. Ik staar naar beneden en onder mijn lange, donkerbruine, vormeloze gewaad zie dat ik precies op een vierkante, grijze tegel sta, net groot genoeg voor beide voeten. Ik kijk op. Ook mijn voorgangster staat op een kleine tegel. Even voel ik bewondering voor dit archaïsche instituut. Het moet alleen al jaren hebben gekost om dit ritueel zo uit te werken dat alle deelnemers, na een wandeling door drie gangen, precies bij het einde van de zangcyclus op de tegels uitkomen. Het zingen start weer en ik draai, gelijktijdig met alle andere novices, een kwartslag naar rechts.

Ik doe weer enkele kleine stappen naar voren. Mijn blote voeten voelen weer de kou van de grijze plavuizen. Een zware, houten deur scheidt de gang van een van de alkoven in het hart van het klooster. Ik duw tegen de deur. Die klemt wat, maar schuift uiteindelijk wel open. In hetzelfde ritme als tijdens de tocht door de gang loop ik door de deur, waarna ik deze sluit. De ruimte is niet groot, ongeveer drie bij twee. De stenen zijn net zo grijs als in de gang, maar wel wat kleiner. Ze sluiten net zo slecht aan, zodat in de alkoof ook permanent een zachte tocht te voelen is. Achterin de ruimte staan links en rechts twee spiegels, manshoog en een kleine meter breed. Ik blijf in het midden van de kamer, zodat ik niet naar mezelf hoef te kijken wanneer ik het ruwe touw dat mijn gewaad bij elkaar houdt van mijn middel knoop. Nadat het gewaad opengevallen is, laat ik het van mijn schouders glijden. Met een soepele beweging vang ik het kledingstuk in mijn rechterhand en hang het aan de roestige haak links naast de deur. Er blaast wat extra lucht door een van de kieren. Op mijn arm zie ik direct kippenvel ontstaan. Niet alleen op mijn arm trouwens, want onder het gewaad had ik niets aan. Dat was een van de instructies voorafgaand aan het ritueel. Instructies die ik tot op de letter volg.

In het midden van de ruimte staan aan beide zijden lage houten bankjes. Ze zijn van donker hout en met eenvoudige ornamenten versierd. Per de instructies loop ik naar de rechter bank. Ik zie mezelf voor het eerst in de spiegel. Een ander zal een lange, slanke vrouw zien. Een lang gezicht, met hoekige trekken. Zwart, sluik haar dat tot op de schouders loopt. Geen make-up, dat is hier niet toegestaan. Sleutelbenen die wat uitsteken en daaronder twee kleine borsten. Een smalle taille, een buik met een litteken. Een blindedarmontsteking, toen ik zeven was. Verder naar beneden een wolk zwart schaamhaar, lange benen en knokige knieën. Ze zullen niets geks zien, misschien zien ze zelfs een aantrekkelijke vrouw. Voor die gedachte is hier geen plaats. Dit is een plek van eerbied, van soberheid ook, van discipline. Van zonde, van straf en vergeving.

Langzaam kniel ik op de houten bank. Het hout is onvergevend en ik weet direct dat ik dit ga voelen. Het zal even duren voor dit ritueel voorbij is. Ik buig mijn bovenlichaam iets naar voren en vouw mijn handen in elkaar. Dan begin ik te bidden. Ik sluit mijn ogen en probeer me af te sluiten van de geluiden die door de kieren de alkoof binnen komen. Het lukt niet. Misschien is het omdat ik weet wat gaat komen. Steeds v
ang ik wat herkenbare geluiden op: zwiepend leer, kreten van pijn en gepreek, dat wordt vervormd door de stenen en waarvan alleen de strenge toon nog herkenbaar is. Ik probeer mijn concentratie terug te krijgen, maar dat lukt maar slecht . Hoe langer het duurt, hoe meer mijn gedachten zijn bij wat gaat komen. Het onvermijdelijke hoogtepunt van dit ritueel.

Het duurt lang, heel lang. Ik weet dat hij het erom doet. Er zal ongetwijfeld een obscure tabel zijn waarin is vastgelegd wie het ritueel uitvoert en in welke volgorde dat gaat. Als je die logica volgt zal het vast volkomen verklaarbaar zijn dat het altijd de abt van het klooster is die bij mij de deur opent. Dat ik eerst de bestraffing van de andere novices hoor, zodat de gedachten in mijn hoofd gaan rondspoken. Als ik het op de man af zou vragen, weer ik zeker dat er een dergelijk antwoord uit zal komen. Maar ik geloof er niet meer in. De abt weet precies wat hij doet, en hij weer dat ik anders ben. Anders reageer. Daarom heeft hij mij gekozen en daarom zit ik hier nog altijd, geknield op de bank.

Dan zie ik in de spiegel de deur opengaan. Zwijgend komt de abt binnen. In de spiegel zie ik zijn ogen over mijn rug naar beneden gaan, tot ze op mijn achterwerk blijven rusten. Zijn ogen lijken te branden en ik betwijfel of hij gedachten heeft die passen bij een geestelijke. Toch durf ik hem niet aan de kaak te stellen, zeker niet nu. In zijn linkerhand draagt hij een grote kralenketting. Het is een rozenkrans. Niet de verkorte versie die je vaak ziet in bedevaartsoorden, maar de ouderwetse met 150 kleine, versierde kralen en na elke 10 een grote edelsteen. In zijn rechterhand draagt hij een voorwerp met een stevig eikenhouten handvat en 4 lange, leren strengen. Hij loopt naar me toe en stelt zich links achter me op. Hij tilt zijn linkerhand op en neemt een kraal tussen duim en wijsvinger. “Ben je klaar?” bast hij met een zware stem. Ik knik en wanneer er niks gebeurt, zeg ik met schorre stem dat ik klaar ben. De haren in mijn nek staan recht overeind. Hij tilt zijn rechterhand op en haalt uit naar mijn uitgestoken bilpartij.

Het is niet de voor het eerst dat ik dit ritueel onderga. Toch komt de eerste klap altijd als een verrassing. Hoewel je de vorige keer nog prima voor de geest kunt halen, lijkt je lichaam altijd verrast, nee geschokt, als het ineens geteisterd wordt. “Wees gegroet, Maria” bid ik, terwijl ik mijn gedachten probeer weg te houden bij de vier tintelende strepen die over mijn billen lopen. Ik bid snel, dat wordt van mij verwacht. Zodra het gebed klaar is, haalt de abt weer uit. Mijn lichaam reageert weer: het schokt naar voren door de impact, registreert de pijn en geeft dan aan dat deze langzaam wegtrekt, waardoor er een tintelend gevoeld overblijft, iets minder licht dan hiervoor. Bidden, klap, pijn, bidden, klap, pijn, herhaalt het zich tot aan de tien. Zodra ik het gebed uit heb, sluit ik instinctief mijn ogen. De abt haalt weer uit, maar nu ongeveer 15 centimeter lager, dwars over mijn beide bovenbenen. Ik knijp mijn ogen nog harder dicht om over de brandende golf van pijn te komen. Als het ergste gevoel wegebt, open ik mijn ogen en ga ik gauw verder met bidden.

Het gevoel tijdens elk gebed kan inmiddels niet meer als tintelend beschreven worden. Een uitslaande brand is een betere omschrijving. De hoekjes van de leren tongen zijn gemeen, vooral als ze elkaar overlappen en zo extra gewicht aan een slag meegeven. Dan, bij de 27e klap, ga ik de mist in. Per ongeluk sla ik een regel van het gebed over. De abt is altijd even opmerkzaam en minstens zo onbuigzaam. “Je vergat een regel, terug naar de 20.” In de spiegel zie ik hem behendig de kralenketting in omgekeerde richting door zijn hand laten glijden tot hij de vorige edelsteen weer vast heeft. Ik vervloek mijn onvoorzichtigheid. Natuurlijk, er gaat geen ritueel voorbij zonder “extra’s”, toch probeer ik deze uiteraard te voorkomen. Domme fouten maken gaat daar niet bij helpen.

Er zijn geen individuele lijnen meer te ontdekken op mijn achterste. Alles is inmiddels verworden tot een groot, ongetwijfeld zeer rood slagveld. Toch zijn het de lijnen over mijn benen, nog wel individueel voelbaar en waarschijnlijk zichtbaar, die het meest pijn doen. Hoewel 75 geen bijzondere betekenis heeft in de rozenkrans, grijpt de abt dit moment toch aan voor een evaluatie. “Halverwege, tenminste, als je je netjes aan de regels van het ritueel houdt.” Het lijkt een bemoedigende uitspraak, maar zijn brandende ogen zeggen wat anders, namelijk dat de kans nul is dat het bij 75 blijft. Dan knijpt hij in mijn billen, eerst links en dan rechts. “Goed rood en gezwollen. Er moet een flinke blauwe plek onder de huid zitten. Die zul je nog wel enkele dagen voelen.” Hij gaat mijn zijn nagel langs de opgezette strepen op mijn benen. Ik bijt op mijn tong om geen kik te geven. “Een goede kastijding. God zal tevreden zijn. Nou ja, als het ritueel voltooid is.”

De abt vervolgt zijn bestraffing. Het lukt me niet langer om bij elke klap stil te blijven. De eerste keer dat een kreet aan mijn lippen ontsnapt, zie ik in de spiegel een flauwe glimlach op zijn lippen verschijnen. Het lijkt wel alsof de klappen erna nog harder zijn. Dan, bij klap 110, weet hij mijn verdedigingslinie te doorbreken. In plaats van de gebruikelijke klappen op mijn dijen, doet hij een snelle stap naar links en laat hij het leer onderaan mijn linkerbil landen, zodat de uiteinden van het strafinstrument naar binnen buigen en zich gemeen tegen mijn schaamlippen omslaan. Ik schreeuw het uit en … ik vloek. Even kijkt hij verrast. Dan flitst er kort een sadistische uitdrukking over zijn gezicht, voor hij snel weer op zijn gemaakt vrome toon overgaat. “‘Gij zult niet vloeken’, dat zijn 10 extra klappen. Benen uit elkaar en zet je schrap” ik weet wat dat betekent. Tien keer snel na elkaar laat hij de riemen neerkomen onderaan mijn linkerbil. Even zo vaak vouwen de hoekjes van het instrument zich tegen mijn geslacht. Wanneer ik de opdracht krijg mijn benen weer te sluiten branden de tranen in mijn ogen.

Zo gaat hij door met slaan. Elke klap voelt pijnlijker aan mijn beurse billen. De kreten kan ik inmiddels niet meer onderdrukken en het kost me steeds meer tijd om aan het weesgegroetje te beginnen, tijd die me gelukkig gegund is. Wat nog wel lukt, met al mijn wilskracht, is in positie blijven. Mijn achterwerk uitgestoken als doelwit en mijn handen vroom in elkaar gevouwen. Tot de laatste klap, wanneer mijn handen naar achter vliegen en beginnen te wrijven. Met een duivelse glans in zijn ogen zie ik de abt de kralen door zijn vingers halen. “Je bent uit positie, zonder toestemming. Zulk gebrek aan discipline kan ik niet toestaan. De laatste 10 klappen gaan opnieuw.” “Nee!” Schreeuw ik uit en opnieuw kijkt de abt even verrast door hij het heft weer in handen neemt. “20 extra dan” en hij draait aan de kralen. “20? We waren klaar!” Roep ik verontwaardigd. De abt schudt meewarig zijn hoofd en pakt er weer tien kralen bij, kijkt even naar de boze blik in de spiegel en besluit er nog twintig bij te pakken. Ik geef de strijd op en zuchtend vouw ik mijn handen in elkaar.

“Je hoeft niet te bidden” zegt de abt kort. Ook die code kan ik ontcijferen. Het tempo zal omhoog gaan. En zo is het ook precies. Met afgemeten klappen, nauwelijks met meer dan een seconde rust, begint hij uit te halen, het duurt niet lang of de tranen stromen over mijn wangen. Keer op keer word ik door de impact naar voren geduwd en als ik terugwip, komt de volgende klap al aan. Alles voelt gloeiend, brandend. Alles, want de wereld lijkt niet uit meer te bestaan dan mijn gestraft billen. Langzaam groeit er ook een ander gevoel. Alsof er iets diep in mij loslaat. Ik stop met het proberen de klappen op te vangen, er tegen te vechten, en laat ze over me heenkomen. Een vreemd soort extase komt over me heen. Ik voel de pijn, die heviger is dan ooit, en tegelijkertijd voel ik niets. Ja, het dreunen van de leren riemen, maar geen pijn. Het duurt dan ook even voor ik door heb dat er geen nieuwe klappen meer komen. Langzaam open ik mijn ogen. In de spiegel zie ik de abt. Het lijkt bijna alsof er een blik van begrip te zien is. Dan draait hij zich om en vertrekt zonder een woord te zeggen.

Ik blijf alleen achter in de alkoof. Langzaam kom ik tot mijn zinnen. Ik wrijf over mijn achterwerk. Het voelt pijnlijk aan, maar tegelijkertijd is het ook een prettig gevoel. Bij mijn dijen is dat minder zo. Ik draai me om en bewonder de sporen in de spiegel. Het midden is een grote rode oase geworden. Aan de rechterkant zijn verschillende lijnen te zien, de uiterste grenzen die de leren tongen hebben verkend. Op mij benen staan verhoogde lijnen. De komende dagen zullen mijn benen en billen van kleur verschieten: blauw, geel en vreemde varianten ertussen. Voorzichtig ga ik nog een keer langs de contouren. Dan draai ik me om, trek het gewaad weer aan en verlaat de ruimte. Met afgemeten passen stap ik richting de slaapvertrekken. Daar aangekomen trek ik het kledingstuk weer uit en ga op mijn zij in bed liggen. Een rozige wolk heeft zich vastgezet in mijn gedachten, een gevoel dat sterker wordt als ik terugdenk aan het ritueel, aan de slagen en de pijn en de ogen van de abt. Of ik God ooit zal vinden, betwijfel ik nog steeds, maar ik denk dat ik mijn plaats gevonden heb.

Posted on by admin

Bips bloot

Eerst maar even in vogelvlucht wie ik ben, anders zit er geen kop of staart meer aan mijn epistel. Ik ben Hanny en ik ben 33 jaar. Ik was 13 jaar getrouwd en ik ben gescheiden. Mijn ex-man was geen nare man, maar gewoon veel te zacht, veel te weinig man voor mij.. Ik wist wel ongeveer wat ik wilde, maar omdat de hele wereld dat zot vond ging ik het ook maar gek vinden.

Ik droomde al op mijn vijftiende jaar al van iets of iemand, die mij zou temmen, slaan, zijn wil zou opleggen, of wat dan ook. Dat gebeurde natuurlijk niet en kwam er dus een (normale) man. Ik zet hem even tussen haakjes, want dat deed ik gedurende mijn huwelijk ook. Ik kon niet met mijn man praten, niet flirten en uiteraard ook niet lekker vrijen. Maar hij vond genade bij mijn familie en hij had een goede baan, hetgeen in ons dorp zo’n beetje de argumenten en de basis voor een levenslange verplichting vertegenwoordigd.

Ik had geen kinderen en verzamelde in mijn huwelijk reeds alles wat ik over het thema angst, straf, slaag en andere vormen van mijn onbestemde verlangens te pakken kon krijgen. Toen ik ging scheiden had ik mijn man nog nooit bedrogen en na scheiding had ik mijn buik vol van de zogenaamde (normale) man. Maar ik kwam er vlug achter dat mijn voorstelling van de man blijkbaar alleen op papier bestond. Papier uit de pornoshop, meestal slecht geschreven en onrealistisch, maar toch wel in mijn psychische straatje. Zo kwam ik ook aan DAPHNE, gewoon in een boekhandel in Breda.

Ik bekeek de advertentierubriek met de nodige argwaan en ik belde ze eerst eens op om te vragen of dat wel allemaal serieus was. Ik kreeg een meisje aan de telefoon en die verzekerde mij dat elke letter in DAPHNE serieus was. We kletsten nog wat en ze beloofde om mij een info te sturen. Dat had ik de andere dag al en zo werd ik relatie van D.V. Ik was toch nog wel erg op mijn hoede, want ik schreef pas maanden later op een advertentie en ik vertelde in mijn brief dat hij eerst maar eens aan Jacqueline van D.V. moest vertellen wie of ie was en dat ik dan wel van haar zou horen: wist ik veel! Ik schreef lange brieven met Jacqueline en dat was gewoon leuk om te doen. Ze vertelde dat ze in D.V. goed onder de plak zat en dat ze op haar blote billen kreeg. Ik stelde mij dit voor en ik voelde mij gepikt als ze als ze op dat gebied niets te melden had. Maar ik hoorde toch van haar, want ze belde mij op om te vragen of ik gek was. Die man van die advertentie had gebeld en over mijn argwaan geklaagd. Hij wilde weten wie of ik was en of mijn brief nu wel of niet serieus bedoeld was. Jacqueline vertelde even dat men die man al 4 jaar kende en dat hij heel erg serieuze bedoelingen had. Wat moest ik? Ik had gewoon de stuipen van een ontmoeting in zijn woonplaats, in Utrecht. Maar ik vroeg of ik haar dan eerst op het station kon treffen, zodat ik niet alleen naar dat restaurant hoefde. Dat vond ze goed en zo ging het dan ook. Daar trof ik Karel voor het eerst. We waren met zijn drietjes en dan praat je toch niet zo gemakkelijk. Maar we kregen wel lekker wat te bikken en Jacqueline en ik kregen onze reis vergoed. Maar ik vertelde toen dus wel waar ik woonde en we wisselden onze telefoonnummers uit. Ik weg met Jacqueline en ik vroeg aan haar: wat denk je? Zou hij bellen? Toen zei Jacqueline: daar kun je donder op zeggen. Dat klopte als een bus en de andere dag heeft hij een telefoonrekening gekweekt van heb ik jou daar. Hij vroeg eerst of ik naar hem toe wilde komen. En door de telefoon lukte het mij allemaal weer. Ik was zo brutaal als de beul en ik was gewoon aan het flirten en uitdagen. Maar hij sprak af en toe echt beslist en dominant. Zo sterk, dat ik dan even in de kamer om mij heen keek om mij ervan te overtuigen dat ik in mijn eigen vertrouwde omgeving was. Ik zei dat hij beter naar mij kon komen en dat hij dat er maar voor over moest hebben. Ik vertelde ook nog dat ik vlak bij mijn moeder woonde en dat ik daar ’s avonds nogal eens zat en dat hij dus beter op de dag kon komen, om koffie te drinken.

Ik voegde daar nog eens aan toe: heel netjes! Toen werd hij heel gedecideerd en sprak: goed, ik ben er overmorgen rond half tien en als ik kom is jouw broek uit begrepen! Pats, de telefoon lag op de haak! Nou, daar stond Hanny. Dat verbale geflirt stelde natuurlijk niks voor! Die komt gewoon om koffie te drinken en dan zien we gewoon verder. Dat maakte ik mijzelf veel te vaak wijs dan dat ik er echt van overtuigd was. ’s Avonds hield ik het niet meer uit en belde ik naar Amstelveen.

Ik kreeg Grisha aan de telefoon, want het was op een donderdag en Jacqueline was met Maria naar de koopavond. We kletsten wat heen en weer en ik een beetje rond de hete brij, want Grisha is tenslotte ook een dominante man, dat had ik begrepen van Jacqueline. Ik vertelde dat ik afgesproken had. En eindelijk kwam het hoge woord er bij mij uit. Ja maar hij wil dat ik geen broek aan heb! Grisha lachte eens en zei: heb ik met een dominante man afgesproken, of jij? Gelukkig kwam toen ook Jacqueline weer thuis en ik kreeg haar aan het toestel. Ze is toch niet zo stom, want ze zei: je kunt hem toch straks nog afbellen! Als je echt niet wil, dan zeg je toch gewoon wat. Dan verschuif je de afspraak, of je schuift het op de lange baan. Ik zuchtte verlicht en ik zei dat ik dat de oplossing vond. We kletsten nog wat en ik raakte mijn zorgen een beetje kwijt. Toen ik oplegde zocht ik het telefoonnummer van Karel in Utrecht. Ik stond met het kaartje in mijn handen te denken. Wat zou ik zeggen? Dat ik niet kon? Wie kon even vlug doodgaan in de familie? Of zou ik gewoon zeggen dat ik hem wel ontvangen wilde, maar dat ik van zijn stomme geflirt zo geschrokken was? Maar als hij dan zou lachen stond ik mooi voor aap. En als ik over die opmerking zou beginnen, dan zou hij ook op slag merken dat ik er mee bezig was geweest.

Hoe laat was het eigenlijk? Kon je na elf uur nog met goed fatsoen opbellen? Ik stond nog even besluitloos met mijn boventanden op mijn onderlip met de telefoon in mijn hand, maar legde hem toch weer neer. Dat ging niet Hanny! Het was al bijna half twaalf, dat kan je niet doen! Ik nam een oude DAPHNE mee naar bed en las mij in slaap. Ik stond als gewoonlijk om 7 uur op en ging de boel wat opruimen. Vrouwen zijn allemaal ijdel en ik wilde goed voor de dag komen. Die paniek van gisteren? Onzin meid! Is toch te gek! Ik trok een mooi gekleed jurkje aan, parels om, armband om en mijn horloge gelijk gezet. Nog eens even naar de spiegel en nog eens naar het koffieservies. Hoe laat was het eigenlijk? Bijna 9 uur! Maar als ie belde kon ik toch altijd nog! Nee suffie! Dan heb je natuurlijk een rooie kop en waar moet je ze vlug met dat ding naar toe? Die jurk is helemaal niet doorschijnend! Niet eens als je tegen het licht staat! Hoe laat is het nu? Om precies 5 over 9 schoof Hanny gehoorzaam haar broek van haar billen en stopte hem achter de boeken. Het voelde vreemd aan. De lucht speelde bij het lopen zo aankondigend langs mijn billen en bovenbenen. Ik ging maar even zitten en nam de krant, maar toe ik die weer weglegde zorgde de zwaaiende stof van mijn jurk weer voor een signaal. Wat zo’n stom stukje stof rond je billen toch een gevoel van veiligheid kon geven! Om 5 minuten voor half tien ging de gong in het halletje. Ik streek de stof van mijn jurk glad en ging met een schijnheilig zelfverzekerde trek op mijn gezicht naar de voordeur. Karel was er! Hij bracht bloemen mee! Witte anjers en rode rozen! Ik dankte natuurlijk, zocht een vaas en vroeg of hij al koffie wilde. Dat bleek zo te zijn en ik begaf mij opgelucht naar de keuken. Zie je wel! Allemaal onzin!We kwamen aan de praat en D.V. werd natuurlijk toch onderwerp van gesprek. Ik vertelde over vroeger en over al die idiote voorstellingen en gevoelens, over dat uitdagende op veilige afstand, enz, enz.

De tijd vloog voorbij en op een bepaald moment kwam de vraag: wie van de mensen zichzelf nu echt kennen. Ach, zei ik, iedereen doet wel dingen waarvan ze zelf dacht dat ze die nooit zouden doen. Karel keek mij aan en sprak: sta eens op! Ik stond van mijn stoel op en hij legde een hand op mijn bips, gewoon op de gladde stof van mijn jurk. Hij contact naar mijn huid was echter veel directer en de ontbrekende slip was gewoon vast te stellen. Karel knikte eens en zei simpel: Leuk! Heel gehoorzaam! Zijn hand nam de stof van mijn jurk op en ik kreeg een kop als vuur. Zijn vlakke hand ging waarderend tastend over mijn blote billen en ik staarde naar het plafond, als bevonden zich daar de beroemde frescos van Michel Angelo. Karel ging weer zitten en ik haastte mij naar de keuken om boterhammen te maken. Ik werd goed verlegen toen Karel vroeg, hoe ik mijn gehoorzaamheid zelf verklaarde. Moet ik het verhaal langer maken? Zo rond drie uur lag ik over de knie en kreeg ik een klinkend pak op mijn blote billen. Karel kwam eerst eens per week en ik moest hem in mijn blote billen ontvangen. Na de derde keer kon ik mooi zelf ongevraagd mijn jurk optillen en mijn billen laten zien. Nu zit ik eens per week in Utrecht en Karel eens per week hier. Nu zoeken we een koper voor mijn huis en dit valt niet mee, want de huizenmarkt is goed ingestort. We gaan gewoon ouderwets trouwen. We leerden toch wel een boel van elkaar en ook van D.V.  Al die toestanden bij onze structuur hoeven helemaal niet. Ik bedoel die bergen lectuur en die jacht naar allerhande avonturen. Voor ons is de charme echt de aard van de relatie. Ik heb niet minder maar duidelijk meer dan mijn niet betrokken zusters. Er is nu een extra dimensie, die ik vroeger gemist heb. Ik wordt niet te hooi en te gras afgetuigd, maar er duidelijk sprake van een eigen leefsfeer en een unieke relatie. Seksualiteit is bij mij nu pas ontdekt! Ik heb in de tien jaar van mijn huwelijk nooit volledig seks beleefd.

Ik droomde nooit van de handen van mijn man. Mijn man sloeg mij nooit en ik vond hem om beurten lastig en aandoenlijk. Nu krijg ik mijn billen gloeiend en leef ik spannend en opwindend, fel en intens in een fascinerende relatie.

Zonder wederzijds begrip en zonder wederzijdse waardering voor de structuur van de ander is een en ander onmogelijk. Men gaat geen zaken ontdekken waarmede men niet in het diepste wezen verbonden is. Voor mij blijft elke relatie zonder facetten van de algos-lagnya een steriele relatie. Ik ben door D.V. voorgelicht en dit omvatte echt iets meer dan het seksuele gezwam van de docent van maatschappijleer. Ja! In mijn seksualiteit speelt mijn psyche, mijn personality duidelijk door.

De reacties van mijn anatomy liggen duidelijk in het verlengde van mijn geestelijke eenheid. Ik onderga dit feit niet als een nadeel, maar als een extra dimensie, die mij heel duidelijk van het standaard gedrag onderscheidt. Als Karel dus belt en zijn tijd van komen noemt, dan zeg ik gewoonlijk: ja schat, als je komt is de koffie klaar en heb ik mijn bips bloot.

Hanny de L.

Posted on by admin

De winnaar heeft altijd gelijk

‘Ronald’, smeekte Jenny, terwijl ze haar arm, die hij stevig beet hield, los probeerde te trekken. ‘Wees alsjeblieft een beetje redelijk. Ik kon er niets aan doen!’

Haar verloofde negeerde haar en trok haar mee naar de slaapkamer. Toen ze zich aan de deurpost probeerde vast te houden, gaf hij een stevige ruk, waardoor ze de slaapkamer inschoot en voorover over het tweepersoonsbed kwam te liggen. Deze keer was er geen ruimte voor discussie en zou ze er niet mee wegkomen. Nee, deze keer zou hij haar het rietje laten voelen en daarna zou hij haar laten doen wat ze tot nu toe angstvallig vermeden had.

‘Bespaar je de woorden’, zei hij terwijl hij de deur op slot draaide en er vervolgens met zijn rug tegenaan ging staan.

Jenny krabbelde van het bed en stond oog in oog met haar toekomstige echtgenoot. Wat was hij van plan? Ze snoof beledigd en was boos en nerveus tegelijkertijd. Het was haar absoluut niet aan te rekenen dat ze niet had gedaan wat hij haar opgedragen had. Hij zag er vastbesloten uit. Ze slikte hoorbaar.

Ze waren ruim een half jaar bij elkaar en ze was er achter gekomen dat haar verloofde nogal bazig was. Dit was temeer een probleem omdat zij nogal koppig van aard was. Ze vroeg zich af waarom hij eigenlijk de ware voor haar was. Ze keek naar het kruis van zijn spijkerbroek. Behalve dat, bijdehandje. Hoewel dat natuurlijk wel de slagroom op de taart was. Hij had natuurlijk zijn zwakheden. Ze huiverde bij de gedachte dat hij haar met de neus op haar eigen fouten zou drukken.

Wat zou er deze keer gebeuren?

Ze moest denken aan de glijdende schaal van maatregelen waar hij altijd aan refereerde. Ze bedacht dat hoe langer ze elkaar kenden, hoe langer de lijst werd. Instinctief gingen haar handen naar achteren en omsloten ieder een van haar billen die omsloten werden door een klein broekje onder een zomerrokje. Op de glijdende schaal stonden tot nu toe de hand, slipper, haarborstel en riem. Alles onder dwang, maar met een aangename tinteling achteraf. En dan te bedenken dat hij met haar wilde vrijen direct nadat hij haar van een paar zere billen had voorzien. Wat een lef had die man! Maar de misstap van vandaag stond niet in verhouding met alle dingen die ze daarvoor had uitgehaald. Neem het somberste scenario en verdubbel dat. Het kon maar een ding betekenen…

‘Ga het rietje pakken, Jenny’, droeg hij haar op.

Oh nee! Ze dribbelde nerveus van het ene been op de andere. Haar mooie gezichtje was verwrongen bij de gedachte aan de pijn. Ze trok een pruillip en probeerde zich onder haar straf uit te flikflooien. Toen hij op een dag thuis kwam met de rietjes uit het tuincentrum, had ze nog gedacht dat ze voor de tomatenplantjes zouden zijn. Jeetje, wat kon ze zich vergissen.

Op een ochtend had hij de slipper, haarborstel en riem op het bed gelegd en haar uitgelegd waar deze voor bedoeld waren. Ze had hem met open mond aangekeken en gedacht dat hij helemaal gek geworden was. Vervolgens had hij met zijn vingers geknipt. ‘Oeps, ik ben nog wat vergeten’. Hij was naar de kast gelopen en had een rietje tevoorschijn gehaald. ‘Deze is voor als je heel erg stout geweest bent, Jenny’, had hij gezegd terwijl hij het soepele rietje tussen zijn handen boog.

En hoe had ze gereageerd? Had ze hem laten weten dat als hij alleen maar met dat ding naar haar zou wijzen, dat ze het op een lopen zou zetten? Nee. Dat ze de politie zou bellen? Nee. Ze kon hem alleen maar met grote ogen aankijken en stamelen, ‘Dan kan ik me maar beter heel goed gedragen, is het niet?’

Maar de kans dat dat zou gebeuren was niet zo heel groot.

*

Ronald was een perfectionist. Alles moest altijd perfect zijn. Zelfs wanneer hij zijn toekomstige vrouw Jenny zou straffen.

Hij tikte met het uiteinde van het rietje op een bepaalde plek van het bed. ‘Kom hier staan en zet je beide handen op het bed. Je benen een beetje uit elkaar. Billen omhoog’. Hij knipte met zijn vingers waardoor ze een luchtsprongetje maakte. Hij dacht dat ze wel eens zou kunnen weigeren, hoewel ze dat nooit eerder gedaan had. Ondanks haar gejammer had ze altijd haar straf gehoorzaam ondergaan.

Ze hadden elkaar op een feestje ontmoet en voelde zich vanaf het eerste moment tot elkaar aangetrokken. Maar hij wilde eerst zeker weten of ze wel de juiste partij was voor de wijze waarop hij zijn toekomstige relatie in wilde richten. Tijdens hun tweede date was hij vastbesloten uit te vinden of dit het geval was. Een brutale opmerking van haar kant op iets wat hij zei was de aanleiding. Toen ze langs hem liep gaf hij haar een stevige klets op haar billen, waardoor ze een luchtsprongetje maakte en gilde. Hij bestudeerde haar reactie uitvoerig. Ze had daar met open mond gestaan, over haar bips gewreven en hem aangekeken met een gezichtsuitdrukking die wilde zeggen, ‘Ik kan niet geloven dat je dat gedaan hebt!!’ Tot zijn opluchting en genoegen was er geen woede uitbarsting gevolgd op de klap, maar een pruillip van een meisje wat op haar plaats was gezet. Vanaf dat moment wist hij dat zij het juiste meisje voor hem was.

Maar ze bleef koppig. Net als voor het pak slaag met het rietje.

‘Heb je me gehoord?’, vroeg hij.

Jenny bleef op haar plaats staan dralen. ‘Maar ik wil niet met het rietje, Ronald’, zei ze klagend. ‘Gebruik iets anders. Je riem bijvoorbeeld’.

Ronald schudde zijn hoofd. ‘Als je zo graag de riem wilt, zal ik je die geven. Maar pas als ik met het rietje klaar ben’.

‘Maar Ronald!’ Ze stampte gefrustreerd met haar voet. ‘Het rietje is verschrikkelijk’. Ze pakte de voorkant van haar rokje en draaide er een prop van. Het hoorde bij het spel. Dat wist ze nog van eerdere keren dat ze geprobeerd had de dans te ontspringen. Wanneer Ronald iets besloten had, was hij daar niet meer vanaf te brengen. Oh, de bullebak! Ze zou het nooit toegeven, maar zelfs in de wetenschap dat het hartstikke zeer zou doen, voelde ze een zekere genoegdoening dat ze in staat was zelfs het ergste in ontvangst te kunnen nemen. Ze kon hier geen verklaring voor bedenken.

Dus, hij zou haar met het rietje geven en zij zou het rietje in ontvangst nemen.

Ze snoof nog een keer en liep naar zijn kant van het bed om de gevraagde houding aan te nemen. Handen op het bed, benen uit elkaar en bips omhoog. Ze vroeg zich af hoeveel hij haar zou geven. De laatste keer waren het er zes geweest. Zoals te verwachten viel hadden ze alle zes veel pijn gedaan, maar de pijn was veranderd in een soort aangename sensatie. Ze vroeg zich wel eens af of ze soms een schroefje los had zitten. ‘Ik ben klaar’, zuchtte ze uiteindelijk en draaide met haar volle billen. Hij moet het me maar laten voelen. Hij en die vermaledijde stok van hem.

*

Het zouden er twaalf worden. Twaalf striemen op haar ronde bips.

De eerste zes gaf hij over haar rok en broekje. Ze maakte na iedere klap een wanhopig dansje op de plaats. Haar gezicht vertrok en kreunde ingehouden terwijl de pijn van haar gestriemde billen naar haar hoofd trok waar het als een soort vuurwerk explodeerde. Toen kroop dat speciale gevoel als een soort spook in haar. Het was een warm gevoel. Aangenaam warm. Een warmte die uitstraalde naar speciale plekjes en verstand en gevoel van elkaar scheidde. Ze kreeg ondeugende gedachten. Ondeugende gedachten waarin zijn ‘ding’ voor haar gezicht bungelde en haar lust aanwakkerde. ‘Misschien laat hij me straks…’

Ze huiverde. Wat zou hij haar opdragen? Ze voelde weer een warme sensatie door haar buik golven. Zalig.

Haar adem stokte toen ze voelde hoe hij haar rok omhoog schoof en hem op haar rug legde. Ze liet haar hoofd hangen. Haar onderdanige kant kreeg de overhand over de koppige kant. Ahhhh. Een vleug koude lucht voelde weldadig aan haar zere bips toen hij haar broekje tot halverwege haar bovenbenen omlaag schoof. Ze kreeg kippenvel. Ze vroeg zich af of ze hem beet zou pakken, achterover op het bed zou duwen en eisen dat hij haar zou nemen tot het kriebelende gevoel tussen haar benen zou verdwijnen. Zo zou het kunnen. Ze zag zijn ding weer voor zich in de duisternis die veroorzaakt werd door haar dichtgeknepen ogen. Zo’n prachtig ding. Iets wat plezier kon brengen wat boven alle verwachting lag. ‘Zo’n groot ding…’, fluisterde de duivel in haar oor. Ze begon te giechelen, maar haar adem stokte toen ze voelde hoe hij met het rietje op haar blote billen tikte.

‘Nog zes, Jenny’, hoorde ze hem zeggen.

Ze was nu ergens anders. Ergens waar het mooi as. ‘Uh huh’, mompelde ze. Zes was prima. Zes was genoeg om haar te geven wat ze wilde en daarna zou er nog meer volgen. Maar dan anders. De eerste zes waren vergeten en het enige wat telde waren de zes die zouden volgen.

Ze wist dat het eraan kwam voor dat het er was. Ze hoorde hem door de lucht zoeven, voordat hij landde en de pijn haar overmande.

‘Agggghhhhhhhhhhhh’, gilde ze verrast, zoals de eerste striem op haar blote dat altijd was. ‘Auwwwwwwwwwww!’ Meer vuurwerk in haar hoofd. Deze keer intensiever en overweldigender. Haar heupen draaiden heen en weer in een poging wat van de pijn van haar af te schudden. ‘Ah, Ronald. Nog een keer’.

Nog vijf keer liet hij het rietje op haar ronde en gewillige billen neerdalen.

*

‘Ga op je knieën voor me zitten’, liet hij haar weten.

Ze deed wat hij haar vroeg en keek omhoog. Hij bevond zich in een paarse waas van seks. Haar hele wezen was bezig met de pijn die langzaam wegebde. Ze ademde nog steeds zwaar van het orgasme wat ze gehad had toen het rietje voor de laatste keer neerdaalde. Witte bliksemschichten. Vuurwerk in de nacht. Ze probeerde zich te concentreren op zijn woorden. Wat? Wat moest ze doen? Haar hand gleed naar haar warme plekje.

‘Haal hem eruit’, droeg hij haar op.

Ze tastte omhoog en pakte de riem. Ze deed langzaam zijn rits naar beneden. Hij wilde dat ze iets deed waar ze niet echt dol op was. Ze bloosde bij de gedachte. Ze liet haar tong over haar lippen glijden en trok haar neus op. Wat had haar moeder haar ooit verteld? In relaties gaat het om geven en nemen. Ze liet haar hand door de opening in zijn broek naar binnen glijden op zoek naar het ding wat daar woonde. Klop, klop wie is daar? Het kloppende gevoel in haar billen was nu een gevoelig genot, waar ze zich door mee liet voeren. Hij was hard. Indrukwekkend en spoedeisend. Ze glimlachte in zichzelf. Wie had het nu voor het zeggen? Niet haar partner.

Hij had het om eerlijk te zijn nooit voor het zeggen gehad zolang ze elkaar kenden. Laat hij dat maar geloven. Haar glimlach verbreedde zich toen ze hem tussen haar lippen liet glijden.

Ze wist hoe het spel gespeeld moest worden.

Ze wist dat de winnaar altijd gelijk heeft.

Posted on by admin

Volledige rust

Door Fioontje

Ze mocht het ziekenhuis verlaten op voorwaarde dat ze rust zou nemen. Anno, haar man, zou er op toe zien, dat zijn Eefje die rust ook echt zou nemen.
‘Als jij jezelf vermoeit, zal ik je per direct een pak op je billen geven.’ Dit had Anno haar beloofd toen hij haar thuis op bed legde.

Er verschijnt een kriebel in haar buik als ze eraan denkt. ‘Het is nou al een week geleden, ik kan nou wel wat dingen doen.’


Eefje besluit de bovenverdieping te stofzuigen. Vol goede moed begint ze aan de slaapkamer. Binnen enkele minuten is ze buitenadem, maar ze negeert de alarmbellen. De telefoon gaat. ‘Met Eefje.’


‘Dag liefje. Met Anno. Wat klink je vreemd. Is er iets?’


Ze krijgt een kleur. ‘Nee schat. Ik eh, sliep.’


‘Fijn dat jij je zo aan je rust houdt. Wat hoor ik trouwens op de achtergrond? Je bent toch niet bezig wel?’


‘Nee schat dat is de radio.’


Ze kan zichzelf wel wat aandoen, ze heeft nog nooit tegen Anno gelogen. Waarom heeft ze dan ook die stofzuiger aan laten staan?


‘Je liegt niet tegen mij toch schat?’


‘Nee. Ik ga weer slapen goed? Dag schat.’


Zonder zijn antwoord af te wachten, hangt ze op. Meteen gaat ze verder met het stofzuigen. Niet lang daarna voelt ze een drukkende pijn op haar borst. Paniekerig drukt ze op de terug bel toets van de telefoon, maar ze is al buiten bewustzijn als Anno opneemt.

‘Eefje? Eefje geef antwoord!’ De schrik staat in zijn ogen als hij geen respons krijgt. Hij rent het huis door en vindt haar op de slaapkamer. Hij neemt haar hoofd in zijn handen. ‘Liefje? Toe word wakker.’


Met trillende handen belt hij het alarm nummer. In één oogopslag ziet hij waardoor ze buiten bewustzijn is geraakt. De stofzuiger is door haar val uit het stopcontact geraakt. ‘Dus toch.’


Met gillende sirenes wordt Eefje naar het ziekenhuis vervoerd.

Na 23 uur en 16 minuten opent Eefje haar ogen. Anno pakt haar hand en haalt opgelucht adem. ‘Dag lieverd. Je bent er weer gelukkig.’


Verbaasd kijkt ze om zich heen. Er begint haar iets te dagen. ‘Ik was thuis, aan het stofzuigen.’


Verschrikt kijkt ze Anno aan. ‘Sorry lief ik.’


‘Stil maar even schat. Dat komt later wel. Je moet nou even tot rust komen en aansterken.’


Zwakjes lacht ze even naar hem en valt dan weer in slaap.


De drie dagen dat Eefje nog in het ziekenhuis verblijft, is Anno constant bij haar. Hij is blij dat het met de dag beter gaat. Soms kijkt Eefje hem schuldbewust aan, maar dan knikt hij even geruststellend. ‘Komt allemaal goed schatje.’ Zegt hij dan.


Eenmaal thuis brengt hij haar meteen op bed. Hij draait haar op haar buik en geeft haar twee flinke tikken op haar billen. ‘Je blijft nu in je bed liggen, totdat ik zeg dat je eruit mag. Deze keer neem jij je volledige rust. Begrepen?’


Hij tilt haar kin op en dwingt haar zo hem aan te kijken. ‘Ja schat.’


‘Goed zo. Dan ga je nu eerst slapen, dan praten we vanmiddag verder.’


Het duurt lang voordat ze de slaap kan vatten. De woorden van Anno malen in haar hoofd. Daarbij is ze zich er heel goed van bewust dat ze heel snel een flinke straf zal moeten ontvangen. De vorige keer dat ze uit het ziekenhuis kwam had hij haar beloofd om haar een pak slaag te geven als ze zich zal vermoeien. Ze heeft zichzelf nou wel meer dan een beetje vermoeid. Na veel woelen en malen valt ze in een onrustige slaap. Beter gezegd een slaapje, gezien ze al na drie kwartier wakker wordt.


Ze draait zich om en om. Het lukt haar niet om haar hoofd leeg te maken. Langzaam dringt het tot haar door dat ze niet alleen haar belofte heeft verbroken, ze heeft ook tegen Anno gelogen.  Tot drie keer toe zelfs! Er verschijnen tranen in haar ogen en hoe meer ze nadenkt hoe meer ze moet huilen.


Anno, die zich in de studeerkamer ernaast heeft geïnstalleerd, hoort haar verdriet.
‘Goed zo word je er maar even van bewust wat je hebt gedaan.’ Denkt hij.


Hij doet een poging om zijn administratie weer op te pakken, maar het wil niet echt lukken.


Als haar snikken heftiger worden besluit hij toch maar even naar haar toe te gaan.
Als hij de kamer binnenloopt treft hij haar ineen gedoken aan. Eefje kruipt helemaal tegen hem aan als hij naast haar komt zitten. ‘Wordt maar even rustig schat.’
Zachtjes aait hij haar over haar rug.

Hikkend en snikkend begint ze haar excuses. ‘Het spijt me zo ik had nooit en jij ik moet niet liegen en had beloofd en sorry en ik.’


‘Schatje, schatje rustig toch. Ik snap er niks van. Zeg maar even niets. Wordt eerst maar rustig. Dan proberen we het nog een keer.’
Hij neemt haar in zijn armen en streelt haar zachtjes. Langzaam maar zeker wordt ze rustig.


‘Lieve Anno, ik had mijn rust moeten nemen en ik had nooit tegen je moeten liegen. Het spijt me. Ik weet dat je me gaat straffen en dat heb ik ook verdient.’


Er ontstaat een nieuwe tranenstroom in haar ogen.


Hij aait even over haar hoofd. ‘Het is goed schat. Ik ben blij om te horen dat het je spijt. Alleen ik ga je nu niet straffen. Je bent helemaal overstuur. Naar mijn idee ben je nog niet voldoende uitgerust om een gepaste straf te ontvangen. Ga eerst nog maar proberen te slapen. Ik zal bij je komen liggen.’


Dankbaar nestelt ze zich helemaal tegen hem aan. Hij aait haar over haar rug om haar te laten ontspannen.  Al snel valt ze in een diepe slaap.

Eefje kan haar ogen niet geloven als ze deze opent. De wekker geeft hal elf aan en het is licht buiten. ‘Anno?’


Ze hoort hem de trap op komen. ‘Goedemorgen schat. Wat heb jij lang geslapen zeg.’


‘Heb ik echt van gister middag tot nu geslapen?’


Anno knikt en lacht even om haar verbaasde gezicht. Hij neemt haar mee naar beneden om te ontbijten.  

Op dat moment merkt ze pas dat ze ontzettend veel trek heeft. Na een heerlijk ontbijt kijkt ze Anno bedenkelijk aan. ‘Hoe lang wil je nog wachten voor je me gaat straffen?’


Hij kijkt haar even strak en doordringend aan. ‘Net zolang totdat ik vind dat er zich een juist moment voor voordoet. Tot die tijd wil ik je er niet meer over horen Eefje.’


Er ontsnapt haar een diepe zucht. ‘Goed schat ik zal wachten.’


Na een kop thee brengt hij haar weer naar bed. ‘Maar schat ik kan toch wel beneden uitrusten! Ik vind het zo saai op bed.’


Een ferme tik laat haar schrikken. ‘Ik wil geen tegenwerking van jou. Ik bepaal nu even wat goed voor je is, want dat kan je zelf blijkbaar niet.’


Zijn woorden klinken hard en koud. Het maakt haar terneergeslagen. Met een droevig gezicht kruipt ze in bed. ‘Maar.’
Ze besluit haar zin niet af te maken als ze zijn strenge blik ziet. Met haar ogen naar de grond gericht rolt ze zich in de dekens. Zachtjes geeft Anno haar een kus en knikt even bemoedigend.


Er keert weer rust in haar gevoel. Anno is niet boos, Anno wil alleen maar het beste voor haar.


Hij begeeft zich naar de woonkamer en schenkt zichzelf nog een kop thee in. Er fonkelt een traan in zijn ooghoek. ‘Ik had hier ook alleen kunnen zitten.’ Denkt hij.
Ondanks dat hij haar de vorige keer had beloofd haar per direct te straffen, doet hij dat nu niet. Hij is te erg geschrokken dat hij er zeker van wil zijn dat hij haar niet in gevaar brengt. Het pak slaag op haar billen moet haar gezondheid niet schaden.


Bedenkelijk staart hij naar de televisie, maar hij volgt het programma niet. Hij zit zo erg in gedachte verzonken, dat hij niet merkt dat zijn broer, die de sleutel van hun huis heeft, zijn intreden maakt.


‘Volgens mij is Bassie en Adriaan niet echt van jouw niveau of wel broertje?’


Verschrikt veert hij op. ‘Je laat me schrikken, ik had je niet gehoord.’


Jorris, Anno’s broer, lacht even. ‘Dat was wel duidelijk. Ik stoor toch niet hoop ik?’


Anno schudt van niet. ‘Nee hoor. Eefje ligt op bed, ik zie er nou op toe dat ze voldoende rust neemt.’


Jorris fronst. ‘Ja ik schrok wel toen je belde. Heb je haar al’


‘Nee.’ Breekt hij hem af.


Jorris is de persoon die hun heeft geïnteresseerd in Huiselijke Discipline. De relatie tussen Anno en Eefje verliep moeizaam. Vele avonden ruziede ze over, wat men noemt, niets. De frustraties die Anno daarover had, uitte hij bij zijn broer. Deze had voorzichtig geopperd dat hij misschien de touwtjes harder moest aantrekken. Dit vond Anno maar een rare opmerking. Na er lang omheen gedraaid te hebben, vertelde Jorris alles over zijn relatie met zijn vrouw.  De regels die ze samen hebben opgesteld, de onrust die hij bij zijn vrouw wegnam, de gehoorzaamheid die ze hem toonde en de liefde die erdoor enorm gegroeid was, kwam ter spraken. En dat allemaal door haar van tijd tot tijd een goed pak voor haar billen te geven, besloot hij zijn verhaal. Met grote ogen had Anno zijn broer destijds aangekeken. Hij was erg verbaasd geweest, maar zijn nieuwsgierigheid was gewekt. Nadat hij het even had laten bezinken, vroeg hij Jorris de oren van het hoofd. Diezelfde dag nog, nadat de gemoederen flink waren opgelopen, nam hij zijn Eefje voor het eerst over de knie. Vreemd genoeg had ze het helemaal geaccepteerd. Na veel praten hebben ook zij hun relatie verrijkt met het fenomeen ‘Huiselijke Discipline.’


Nu, bijna drie jaar later, is het nog steeds een belangrijk deel in hun leven.


‘Ga je haar nog wel’


‘Ja.’ Onderbreekt hij zijn broer weer.


Anno zucht. ‘Ik ben alleen zo bang dat als ik haar nu straf, het haar gezondheid weer zal aantasten. Ze heeft haar rust echt nodig.’


Vertwijfelend kijkt Jorris hem in zijn ogen. ‘Maar Anno, denkt je niet dat dit wachten haar niet erg moe maakt? Ze zal er vast veel aan denken en zich er erg druk over maken, Eefje kennende.’


Anno knikt. ‘Misschien heb je wel gelijk. Ik moet het niet veel langer meer uitstellen.’
Jorris drinkt nog even een kopje koffie mee en gaat vervolgens weer op huis aan.

Anno zit naast haar op bed als ze wakker wordt.  ‘Zo meisje. Hoe gaat het met je?’


Ze haalt haar schouders op en kijkt een beetje sip. ‘Wees gerust, ik ga je uit je lijden verlossen.’


Er ontsnapt haar een zucht  van verlichting. Eindelijk, denkt ze. Met haar ogen volgt ze haar man die ondertussen in een la rommelt. Tot haar grote schrik haalt hij de borstel te voorschijn. Hij heeft haar nog nooit eerder met iets anders geslagen dan zijn hand.
Anno ziet haar angstige ogen. Hij neemt haar gezicht in zijn handen. ‘Je weet toch dat je niet bang hoeft te zijn. Ik doe dit, omdat ik je absoluut niet kwijt wil. Ik wil dat je het nooit weer zo ver laat komen. Ik doe het uit liefde.’


Moeizaam slikt ze. Ze heeft haar ogen neergeslagen, maar ze knikt gedwee.


‘Kom maar voor me staan.’


Met knikkende knieën staat ze voor hem, nog steeds haar blik naar de grond gericht.


‘Kijk me eens aan.’


Eefje geeft geen gehoor aan zijn verzoek. ‘Het lijkt me niet het juiste moment om ongehoorzaam te zijn.’


Met vochtige ogen kijkt ze hem snel aan. Ze schrikt van zijn ogen die nu toch wel erg streng kijken.


Anno houdt haar blik vast als hij haar pyjama broek naar beneden schuift. Er ontsnapt haar een zucht. Normaal geeft hij haar eerst een opwarming op haar broek, maar die slaat hij vandaag over.


Haar slipje volgt meteen. Er staan tranen in haar ogen. Tranen van vernedering, maar ook tranen van berouw. Anno zet zijn benen iets uit elkaar en klemt zijn Eefje ertussen. Ze buigt voorover en hij leidt haar met haar boven lichaam op het bed. Gespannen wacht ze op de  eerste tik, maar deze blijft uit. In plaats daarvan begint Anno eerst een preek. ‘Dit pak slaag krijg je, omdat je jezelf in gevaar gebracht heb. Weet je wel dat ik je had kunnen kwijtraken? Weet je hoe bang ik ben geweest? Daarnaast heb je meerdere malen tegen me gelogen. Je moest rust nemen, volledige rust. Ik geloofde je toen je beloofde dat je die rust zou nemen. Dat vertrouwen heb je wel aardig geschaad. Dit pak voor je billen zal je nog lang heugen. Dus als je weer besluit om te liegen of om je belofte te breken, denk er dan aan terug. De volgende keer, ik hoop niet dat die komt, zal ik het nog zwaarder maken.’


Eefje huilde al na de tweede zin.  Haar hart heeft zoveel spijt. Ze wil het zeggen, maar er komt geen woord uit haar mond. Anno wil het liefst ook niet dat ze huilt, hij wil haar het liefst ook geen pijn doen, maar nu moet hij wel. Als hij haar bewust wil maken van haar gedrag dan moet hij wel.


De eerste tik, nog met zijn hand, geeft hij haar overdwars. Eefje slikt. Dit is haast ondragelijk zonder opbouw. Ze pakt het dekbed beet en knijpt hard. Anno slaat haar in hoog tempo links, rechts en overdwars. Ze bijt op haar lip om maar niet te schreeuwen. Al snel kleuren haar billen rood. Anno vraagt zich even af of hij niet te hard voor haar is, maar zodra hij denkt aan wat ze heeft gedaan verdwijnt de twijfel. Er gaan vijf minuten voorbij waarbij ze weerloos over zijn schoot ligt en niks anders kan doen dan huilen. De klappen zijn hard en meedogenloos. Ze voelt elke tik diep doorbranden niet alleen lichamelijk, maar ook dringen ze diep door in haar ziel. Ze beseft nu echt wat ze gedaan heeft en hoe gevaarlijk het is geweest. Anno besluit even een pauze in te lassen. Met een vlugge beweging zet hij haar op haar voeten.

Haar ogen staan smekend. ‘Is het voorbij?’


‘Nee meisje, nog lang niet.’


Hij zet haar op een stoel. ‘Normaal zou ik je in de hoek zetten, maar ik denk dat je daar nog te zwak voor bent. Blijf hier maar even nadenken. Ik kom zo terug.’


Eefje slaat haar handen voor haar gezicht en begint hard te huilen. Ze heeft er heel erg veel spijt van. Als ze denkt aan wat er had kunnen gebeuren als ze Anno niet had gebeld, komen er steeds meer tranen op. Ze voelt zich rot, erg rot. Eefje wil niets liever dan dat Anno haar straf afmaakt en het haar goed laat voelen. Anno laat haar een half uur alleen. ‘Zo meisje ik kan wel zien dat je hebt nagedacht. Sta eens op en kom maar bij me zitten.’


Ze trekt een pijnlijk gezicht als haar pijnlijke billen contact maken, met de ruwe stof van zijn spijkerbroek. Met veel horten en stoten verteld ze hem, dat ze zich nu pas beseft wat ze eigenlijk heeft gedaan en dat ze hoopt dat hij haar kan vergeven. ‘Ja meisje je hebt me erg laten schrikken. Ik hou van je en ik wil je niet kwijt. Daarnaast heb je ook tegen me gelogen, wat me erg zeer doet.’


Opnieuw stromen de tranen veelvuldig. ‘Wil je alsjeblieft de straf afmaken zoals je het in gedachte had?’


Anno knikt. Hij pakt haar stevig bij haar arm beet en leidt haar naar het bed. In het midden legt hij twee kussens op elkaar neer. Hij laat haar voorover buigen. Nu voelt ze niet meer de veiligheid van het contact met zijn lichaam, wat ze wel ervaart als ze over de knie ligt. Hij zit dat ze lichtelijk paniekerig wordt. Hij plaatst zijn hand op haar rug. Ze wordt weer wat rustiger. Anno neemt de borstel in zijn hand en laat deze even op haar billen rusten. Ze rilt bij het voelen van het koude hout. De eerste tik voelt verschrikkelijk. Eefje hapt naar lucht. Nog voor ze zich weer kan herpakken, heeft ze de volgende tik te pakken. Anno ziet haar strijd en wacht iets langer met de volgend harde tik. ‘Stoute Eefje, ik hoop dat dit pak slaag je weer lief maakt. Ik hoop dat je altijd eerlijk zal zijn en daar ga ik voor zorgen.’


Bij de volgende snoeiharde tik schreeuwt ze het uit. Na tien tikken stopt Anno even. Hij aait voorzichtig over haar donkerrode billen. Na een korte pauze hervat hij haar straf. Dit herhaalt hij vervolgens nog  vijf keer. De laatste tien weet Eefje niet meer hoe ze het hebben moet. Elke tik brandt en geeft een gigantische pijn. Elke tik gaat gepaard met een gesmoorde schreeuw van Eefje. Anno vindt het moeilijk om haar zo te zien, maar hij weet dat ze het nodig heeft en hij weet dat het helpt. De laatste drie geeft hij extra hard. ‘Zo meisje het is voorbij. Ik hou van je.’


Hij trekt haar naar zich toe en knuffelt haar stevig. Hij probeert haar te sussen, maar ze blijft huilen. Vooral als hij haar opnieuw over zijn schoot heen legt. Een paniekerig gehuil vult de kamer. ‘Rustig lieverd, ik ga je niet nog meer slaan.’ Langzaam wordt Eefje rustiger, maar ze blijft nog wel huilen. Anno smeert voorzichtig een verzachtende zalf op haar billen. Eefje kalmeert, zo af en toe snikt ze nog. De zalf is slechts een lichte verzachting, maar aangenaam is het wel. Nog voor hij klaar is ligt Eefje al te slapen. ‘Arme pop, het was zo zwaar voor je.’


Voorzichtig legt hij haar helemaal op bed en stopt hij haar in. Hij geeft haar een zoen en in haar slaap mompelt Eefje: ‘Het spijt me.’


Anno lacht even en niet lang daarna valt ook hij in slaap.                   

Posted on by admin

Het verzoek van Renate

Renate de Vries stond langzaam op nadat haar baas vanuit het aangrenzende kantoor had geroepen dat ze bij hem moest komen, ‘Nu’. Zijn stem klonk streng en luid. Ze voelde kriebels in haar buik toen ze op zijn deur klopte. Ze was 25 jaar oud en werkte iets langer dan een jaar bij de firma.

‘Binnen’, klonk de stem van Jeroen Boersma. Renate opende de deur en zag dat haar 45-jarige werkgever aan de telefoon was. Hij gebaarde haar de deur achter zich te sluiten en te gaan zitten. Jeroen zei, ‘Ja Ted, ik zal zorgen dat je die papieren vanmiddag nog hebt. Het spijt me van al die fouten. Ik zal erop toezien dat ze stuk voor stuk gecorrigeerd worden’. Terwijl hij met zijn verkoper sprak, leken zijn ogen Renate een standje te geven, tezamen met zijn fronsende wenkbrauwen. ‘Bedankt dat je dit onderschept hebt voordat het naar de klant is gegaan. Ik zal de situatie hier nauwgezet onderzoeken. Ok, nogmaals bedankt. Tot ziens’. Hij hing de telefoon op. Een langgerekte zucht ontsnapte aan zijn lippen.

Jeroen boog zich naar voren en zei, ‘Renate, ik had erop gevraagd dat je die pagina’s zou uittypen die we nodig hebben voor presentatie bij de nieuwe klant. Het resultaat zit echter vol met type en spelfouten, de informatie is niet compleet en de presentatie is waardeloos. Weet je hoe beschamend het was geweest als onze verkoper het niet van tevoren had ontdekt? Hij wou er nog wat aan toevoegen toen hij zag dat de presentatie ver beneden de maat was. Waar zat je met je gedachten’?

Renate zag dat haar werkgever boos was. Ze kon geen ander excuus bedenken dan dat ze gewoon niet bij de les was geweest en nadien haar werk niet meer gecontroleerd had. Ze was met haar gedachten bij het aankomende weekend geweest en niet bij haar werk. Ze zei, ‘Het spijt me meneer, ik ben bang dat ik de fouten over het hoofd gezien heb. Het zal niet weer gebeuren’. Jeroen leunde achterover en zei, ‘Renate, we hebben een groot probleem. Het is niet de eerste keer dat ik je moet vragen je werk over te doen omdat het er slecht uitziet. Verder is het voorgekomen dat ik erachter kwam dat klanten hadden gebeld en dat ik daarvan geen memo ontvangen heb. Zulke fouten kunnen we ons niet permitteren, zo raken we klanten kwijt. Als we ons materiaal zoals jij dat hebt gemaakt aan een klant presenteren, dan zetten we onszelf voor gek. Als we niet reageren op telefoontjes van klanten, dan raken ze gefrustreerd en bellen boos terug. Besef je wel dat je de firma in diskrediet brengt met dergelijke fouten?’

Renate frunnikte met haar vingers, ‘Het spijt me echt meneer Boersma. Ik zal er echt voor zorgen dat presentaties en offertes die in de toekomst de deur uitgaan er goed uitzien. En wat de telefoontjes betreft, ik zal ervoor zorgen dat u voortaan van allemaal een memo op uw bureau krijgt. Ik weet dat het belangrijk is en dat ik slecht werk geleverd heb’.

Jeroen vouwde zijn handen ineen en zei, ‘Ik hoop het, Renate. Maar als je doorgaat met het leveren van slecht werk, heb ik geen andere keuze dan je de laan uit te sturen’. Renate beet op haar onderlip, en zei, ‘Ja meneer. Ik begrijp het’. Jeroen zei, ‘Ik ben blij dat we het daarover eens zijn. Ga nu aan je werk en corrigeer je werk van gisteren en zorg dat het bij Ted terecht komt. Doe het nu direct en zorg dat er geen fouten meer in zitten’. Renate knikte en verliet zijn kantoor. Ze haastte zich naar haar kantoor en ging aan de slag met de gewraakte documenten. Renate dacht aan het standje terwijl ze het rapport opnieuw uittypte. Toen het af was, controleerde ze het nog een keer nauwkeurig. Het zag er perfect uit. Ze deed het in een envelop en bracht het persoonlijk naar Ted.

Toen ze terug was op haar kantoor liep ze bij werkgever binnen en zei, ‘meneer Boersma, ik heb daarnet de gecorrigeerde documenten bij Ted gebracht’. Jeroen antwoordde, “Mooi, bedankt Renate’. Na een korte pauze vervolge Renate, ‘Heeft u aan het einde van de dag even tijd? Er is iets wat ik met u wil bespreken’. Jeroen ging akkoord en zei haar dat ze even binnen kon lopen voordat ze naar huis ging.

Renate voelde een knoop in haar buik. Ze dacht dat ze niet goed bij haar hoofd was met wat ze van plan was haar baas te vertellen. Ze was zenuwachtig.

De middag wilde niet erg vlotten en Renate voelde zich met de minuut ongemakkelijker. Uiteindelijk werd het vijf uur en al haar collega’s vertrokken. Ze overdacht alles nog een keer en kwam tot de conclusie dat haar idee te gek was voor woorden. Om kwart over vijf pakte ze haar handtas. Ze was van plan de deur uit te lopen toen zijn deur open ging en Boersma zei, ‘Kom binnen Renate en vertel wat je me wilde zeggen’.  Zonder aarzeling zei ze, ‘Ja meneer’ en volgde Boersma zijn kantoor binnen. Hij zei, ‘Wil je de deur openhouden of heb je liever dat we die dicht doen?’ Renate antwoordde, ‘Liever dicht als dat kan’. Jeroen keek haar aan met een glimlach en zei. ‘Natuurlijk, dat is prima’. Hij deed de deur dicht en ging achter zijn bureau zitten, en zei, ‘Wat kan ik voor je doen, Renate?’

Renate friemelde wat met haar handen en voelde de schaamte in zich opkomen. Ze keek in zijn blauwe ogen en liet haar blik omlaag zakken en dacht koortsachtig hoe ze één en ander het beste zou kunnen zeggen. Ze hoopte dat hij niet zou gaan lachen of haar voor schut zou zetten. Renate besloot ze dat ze het beste het maar gewoon kon zeggen. Ze keek op en zei, ‘Hoe vindt u dat ik mijn werk over het algemeen doe?’Jeroen vouwde zijn handen en zei, ‘Tja Renate, ik ben over het algemeen heel tevreden over je werk. Maar soms maak je ook hele slordige fouten. Neem nu vandaag, als het werk dat je gemaakt had zo de deur uitgegaan was, had ons dat waarschijnlijk een klant gekost. Je moet ervoor zorgen dat je werk er netjes uitziet omdat we het belangrijk vinden onze goede reputatie, die we in de loop der jaren opgebouwd hebben, te behouden. Ik denk dat je een slimme meid bent met veel mogelijkheden. Het is dan ook verbazingwekkend dat je zulke fouten weet te maken. We hebben het er vandaag eerder over gehad over de telefoonboodschappen. Het moge duidelijk zijn dat ik wil dat ze allemaal netjes worden doorgegeven aan mij en aan de andere stafleden. Je hebt beloofd dat je je op zou scherpen en ik heb daar vertrouwen in’.

Renate haalde eens diep adem en zei, ‘Meneer Boersma, luister alsjeblieft naar wat ik nu ga zeggen, onderbreek me daar niet in en bewaar uw vragen tot ik uitverteld ben. Ik woon nog niet zolang zelfstandig. Ik ben een jaar geleden het ouderlijk huis uitgegaan’. Renate merkte hoe haar handen begonnen te zweten en Jeroen vroeg zich af waar haar verhaal naartoe zou gaan. Renate vervolgde, ‘Toen ik nog thuis woonde, was er veel structuur om me heen. Mijn ouders waren streng en ik moest me aan de regels van het huis houden. En als ik dit verzaakte zorgden zij dat ik weer op het rechte pad kwam. Ik heb me toen nooit gerealiseerd hoe goed me dit geholpen heeft om bij de les te blijven. Maar nu wonen ze tweehonderd kilometer verderop. Mag ik een beetje water?’ Jeroen knikte en zei, ‘Natuurlijk’. Hij liep naar de watermachine en vulde een beker met koud water. Hij zette de beker voor Renate neer en zei, ‘Alsjeblieft’.

Renate pakte de beker en nam een grote slok. Toen vertelde ze verder, ‘Iedere keer als ik er met de pet naar gooide of de regels overtrad, kreeg ik een flink pak op mijn blote bips’. Ze keek op en zag dat de mond van Jeroen openviel. Ze voelde zich vernederd. Ze voelde de tranen opwellen. Maar ze vervolgde, ‘Misschien is dit een vergissing, meneer Boersma. Het spijt me, denk alstublieft nu niet slecht over me. Ik weet alleen dat als mijn ouders me een pak op mijn billen hadden gegeven, mijn werk er stuk beter uitzag, mijn houding verbeterde en ik me beter op mijn taken kon concentreren. Ik bedoel dat die structuur goed voor me was. Het spijt me, misschien was het niet goed hierover te beginnen’.

Renate maakte aanstalten om op te staan toen Jeroen zei, ‘Blijf zitten Renate. Laat me je wat vragen. Waarom vertel je me dit allemaal?’ Jeroen liet zich weer terug zakken in zijn stoel en vouwde zijn handen. Renate schoof even onrustig op haar stoel heen en weer en zei, ‘Tja, ik hoopte dat als mijn werk hier ver onder de maat zou blijven of ik erg domme fouten zou maken, u me een flink pak op mijn bips zou geven. Daar dacht ik aan tenminste. Ik begrijp zelf ook dat het een krankzinnig idee is. Zullen we het maar vergeten? Het spijt me geweldig dat ik erover begonnen ben’.

Jeroen leunde achterover en zei, ‘Nee Renate, we kunnen dit niet vergeten! Ik denk dat het een geweldig idee is, maar wel op twee voorwaarden. In de eerste plaats is dit puur voor straf. Er zal op geen enkele manier seksualiteit om de hoek komen kijken. In de tweede plaats zul je een verklaring op moeten stellen, waarin je om maatregelen vraagt, in het bijzonder een pak op je blote billen en waarin je verklaart dat je noch mij noch het bedrijf verantwoordelijk zult houden voor beschadigingen en belooft geen acties zult ondernemen naar aanleiding van een pak slaag. En ten derde moeten we het er wederzijds over eens zijn hoe een pak op je billen gegeven wordt. Ok?’

Renate kon haar oren niet geloven. Ze zei, ‘Ja meneer Boersma. Dank u wel. Jeroen vroeg, ‘Vertel me eens over hoe je thuis gestraft werd en hoe je van mij verwacht dat ik het doe als de situatie daarom vraagt’.

De volgende tien minuten vertelde Renate in detail over de straffen van haar vader en moeder. Haar moeder gebruikte een pollepel, een liniaal, een spatel en haar meest favoriete instrument de haarborstel. Als ze serieus de mist in gegaan was, was er de houten paddel die naast de keukendeur hing. Soms pakte haar moeder haar bij haar arm, soms bij haar oor en bij andere gelegenheden werd ze naar boven gestuurd om op haar kamer te wachten tot haar moeder bij haar zou komen. Voor een pak slaag moest ze bijna altijd over de knie komen liggen. Renate legde uit dat haar moeder op een no-nonsens wijze strafte en haar hulpmiddelen goed wist te gebruiken. Renate eindigde altijd in haar blote billen en was bijna altijd in tranen tegen de tijd dat haar moeder klaar met haar was. Vervolgens moest Renate in de hoek staan en na een poosje kreeg ze een knuffel ten teken dat haar straf erop zat en alles vergeven en vergeten was.

Op de één of andere manier voelde Renate zich op haar gemak toen de dit vertelde aan Jeroen. Ze voelde niet de neiging om details achterwege te laten. Toen ze uitgesproken was, leunde ze achterover en zei, ‘Ik functioneerde altijd prima op de wetenschap dat ik gestraft zou worden als ik er een potje van maakte’. Jeroen had geconcentreerd geluisterd naar het verhaal van Renate. Nu was het zijn beurt om wat te zeggen. Hij zei, ‘Ok, Renate. Ik ben bereid je een flink pak op je blote bips te geven als je de mist ingaat. En dan bedoel ik niet een klein foutje hier of daar, maar als je grote fouten maakt zoals eerder vandaag. Ik zal proberen je een zelfde soort straf te geven als je van huis uit gewend bent om je weer op het juiste spoor te brengen. Toch heb ik nog een kleine vraag. Heb je je straf het liefst op je blote bips of toch over je kleding?’ Renate antwoordde, ‘In het algemeen wordt een pak slaag op de blote billen gegeven, dat is ook het meest effectief. Zo heb ik het het liefst als het u hetzelfde is. Ik weet dat ik me ervoor zal schamen, maar waarschijnlijk is dat ook één van de elementen die ervoor zorgde dat ik weer een poosje op het goede spoor bleef.

Jeroen leunde achterover, en zei, ‘Dat is dan afgesproken. Je zult gestraft worden als ik dat nodig vind en op een manier die ik nodig vind. Heb je dat begrepen?’ Renate huiverde bij het aanhoren van de strenge toon in zijn stem en antwoordde, ‘Ja meneer Boersma’.

Jeroen zei, ‘Ik wil dat je nu naar je bureau gaat en de overeenkomst uittypt. Als je klaar bent, breng je het naar me toe’. Renate stotterde, ‘Maar het is al bijna zes uur’. Jeroen keek haar aan en zei, ‘Heb je daar een probleem mee, mevrouw de Wit? Of kan ik je beter ‘jongedame’ noemen?’ Renate slikte en zei, ‘Nee meneer, ik zal het doen’. Renate ging achter haar bureau zitten en begon de overeenkomst uit te typen. Toen hij af was, bracht ze hem naar meneer Boersma, die hem aandachtig doorlas. Vervolgens zetten ze er beiden een handtekening onder. Renate bedankte hem en wenste hem een goed weekend toen Jeroen haar vroeg, ‘waar denk jij dat je naar toegaat? Ga zitten!’ Renate deed wat haar gevraagd werd.

Jeroen haalde diep adem en zei, ‘Een deel van je probleem is uitstelgedrag. Daar heb ik echter geen last van! Je krijgt nu het eerste pak op je bips. Sta op, jongedame!’ Renate’s ogen werden zo groot als schoteltjes en kleuren sloegen haar uit. Dit had ze niet verwacht. Ze zei, ‘Nu? Hier? Misschien zijn er nog mensen in het gebouw, u kunt niet………’ Jeroen stopte haar woordenvloed door zijn hand op te steken. Hij zei, ‘Gelukkig voor jou heeft iedereen het gebouw al verlaten. En als je het wilt weten, ja jongedame, hier en nu! Sta op en ga aan de zijkant van mijn bureau staan’ Renate ging staan zoals van haar gevraagd werd en liep naar de aangewezen plaats. Jeroen begon haar de mantel uit te vegen door te zeggen dat ze er de afgelopen dagen een potje van gemaakt had en zich onverantwoordelijk had gedragen en dat hij dat niet accepteerde. Hij zei dat ze heel geschikt was voor haar functie, maar dat ze fouten maakte omdat ze er met haar hoofd niet bij was.

Jeroen zat op een stoel zonder armleuningen achter zijn bureau. Renate stond scheef naast hem. Ze droeg een rok en een blouse en ze speelde nerveus met haar boordje terwijl ze zenuwachtig naar zijn woorden luisterde. Hij zei, ‘Kun je één goede reden noemen waarom je niet een pak op je bips zou moeten hebben voor de fouten die je vandaag gemaakt hebt?’ Renate slikte en schudde haar hoofd. Jeroen zei, ‘Nee, dat dacht ik ook. Ze zag dat hij de mouwen van zijn overhemd zorgvuldig begon op te rollen tot voorbij zijn ellebogen. Vervolgens deed hij zijn horloge af en legde het op zijn bureau.

Hij pakte Renate bij haar arm en trok haar naar zich toe met de woorden ‘Ga over de knie liggen, jongedame!’ Een fractie van een seconde lag ze met haar gezicht in de richting van de vloer over zijn knie. Hij trok haar rok omhoog tot op haar rug en pakte haar hand die onmiddellijk naar achteren schoot en fixeerde deze op haar onderrug. Toen ging zijn rechterhand omhoog om een fractie later met een KLETS op haar kantoenen onderbroekje neer te komen! Een pijnscheut trok door haar lichaam van de harde klap op haar rechterbil. Toen daalde een nieuwe KLETS neer. Renate gilde het uit, ‘Aauuuwww’. Zijn hand kwam beurtelings op haar rechter- en linkerbil neer KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Dit zal je leren slordig te zijn! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! De volgende vier kletsen kwamen neer op de plaats waar haar billen en benen samen kwamen. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Renate gilde en probeerde los te komen, maar Jeroen hield haar in een ijzeren greep. Hij ging gewoon verder. “Wanneer ik met je klaar ben, zul je een poosje niet kunnen zitten, meisje!’ KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Zijn hand danste van links naar rechts en van onder naar boven over haar bips. Hij hield zich niet in en sloeg hard.

Renate voelde haar zere billen. Dit voelde net zo aan als de slaag die ze vroeger kreeg. Het was pijnlijk. Ze kreunde van pijn en grimasseerde bij iedere klap. Ze vroeg hem er alsjeblieft mee op te houden. ‘Ik zal beter mijn best doen voortaan’. Maar Jeroen vond het nog lang niet genoeg. Ze hoorde hoe hij de la van zijn bureau openschoof. Hij haalde een liniaal tevoorschijn en hield haar die voor terwijl hij zei, ‘Laten we eens kijken of deze ervoor kan zorgen dat je in de toekomst een beetje zorgvuldiger bent. Hij hief hem omhoog en liet hem vervolgens op haar bips neerknallen, KLETS! Renate gilde het uit. ‘Aaauuuuwwww, alsjeblieft, niet meer. Het doet zo’n pijn . Niet meer’. Jeroen antwoordde, ‘Houd je mond, jongedame!’ KLETS! KLETS! KLETS! Kwam de liniaal driekeer achtereen op haar billen neer. Hij wist dat het erg pijn deed. Hij voelde haar lichaam op zijn schoot schokkende bewegingen maken. Ze smeekte hem op te houden en ze schreeuwde het iedere keer uit als de liniaal in contact met haar bips kwam. Hij zag dat ze haar billen telkens samenkneep in afwachting van de volgende klap. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Hij liet de liniaal beurtelings op linker- en rechterbil neerkomen en zag de rode gloed door haar onderbroekje heen schijnen. KLETS! KLETS! KLETS!

Jeroen stopte en legde de liniaal op zijn bureau. Godzijdank dacht Renate. Maar toen voelde ze hoe zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek haakten en deze naar beneden trokken. Ze protesteerde en probeerde zich los te worstelen en schreeuwde, “nee, alsjeblieft, niet doen. Dat is vernederend. Alsjeblieft, niet doen!’ Jeroen antwoordde ‘daar moet je aan denken voor je zulke fouten maakt, jongedame!’ Hij stroopte haar broekje af tot halverwege haar dijen en maakte zo haar bips bloot. Jeroen pakte de liniaal weer op en wreef ermee over haar billen. Hij zei, ‘Ik tolereer dat slordige gedrag van jou niet langer en zal je flink onder handen nemen als ik het weer merk.’ Toen hij uitgesproken was liet hij de liniaal ritmisch neerdalen op haar blote bips. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS!

De afdruk van de liniaal begon zich op haar beide billen af te tekenen. Renate schopte met haar benen en worstelde om los te komen. Jeroen zette zijn rechterbeen over haar beide benen om dit te voorkomen. Hij ging gewoon door. KLETS! KLETS! KLETS! Renate smeekte Jeroen zonder resultaat om ermee op te houden. Ze kon het niet langer uithouden en de pijn was verschrikkelijk. Maar Jeroen gaf niet toe. KLETS! KLETS! KLETS! Toen begon Renate te huilen. De tranen stroomden over haar gezicht . Het pak slaag was ongenadig en de pijn verschrikkelijk. KLETS! KLETS! KLETS! Toen Jeroen haar tranen zag en de donkerrode kleur van haar bips vertraagde hij het neerkomen van de liniaal en gaf haar nog een paar laatste klappen. KLETS! KLETS! KLETS!

Toen hield hij op en vroeg, ‘Heb je je lesje geleerd, Renate?’ Renate knikte met haar hoofd en bracht snikkend uit, ‘Ja meneer Boersma. Ik zal er in het vervolg om denken’. Jeroen legde de liniaal neer, wreef eens met de hand over haar bips en zei, ‘Ga daar in de verste hoek staan. Houd de achterkant van je rok omhoog en denk maar eens na wat er daarnet gebeurd is en waarom dat gebeurd is’. Renate knikte en haastte zich naar de hoek van de kamer. Jeroen gaf haar een papieren zakdoekje zodat ze haar tranen kon drogen. Ze stond met haar neus in de hoek. Haar broekje hing op haar knieën en haar blote en rode bips wees de kamer in. Jeroen keek tevreden naar het resultaat van zijn werk en bedacht zich dat hij dit uitzicht nog wel vaker zou hebben in de komende tijd. Het was allemaal op haar eigen verzoek en hij wist dat hij van tijd tot tijd maatregelen zou moeten nemen als ze er weer een potje van gemaakt had.

Een half uur verstreek terwijl Renate in de hoek stond haar gedrag en het harde pak slaag van daarnet overdacht. Ze bedacht zich dat ze dankbaar was dat haar baas bereid was haar een handje te helpen. Haar bips deed erg pijn en zou de komende dagen pijn blijven doen. Maar Renate voelde zich desalniettemin goed. Toen de tijd erop zate en Jeroen naar de hoek liep, zei hij haar zich om te draaien en gaf hij haar een dikke knuffel. Hij zei dat hij trots op haar was dat ze haar straf zo goed in ontvangst genomen had. Hij zei dat hij in de komende periode beter gedrag van haar verlangde. Renate was het hier mee eens. Vervolgens trok ze haar onderbroek omhoog over haar brandende en gloeiende billen en grimasseerde. Ze maakte de rest van haar kleding in orde en draaide zich om naar Jeroen. Ze bedankte hem en verliet met uiterst gevoelige billen zijn kantoor.