Op weg naar de directeur maakt Sanne een mentale samenvatting van de afgelopen dagen. Tenminste, voor haar waren het dagen, voor alle andere mensen is het steeds dezelfde dag. Een dag waarop iedereen erop gebrand lijkt om haar een pak slaag te geven. Een dag die zich al vijftien keer herhaald had. Langzaam is het haar echter gelukt om haar leven aangenamer te maken. Na een aantal mislukte pogingen vond ze de sleutel tot de bewaker in de morgen. Wanneer ze wat fruit voor hem meenam, zo goed mogelijk haar excuses aanbood en beloofde de komende week elke dag in de moestuin te komen werken, wilde hij haar vergrijpen wel door de vingers zien.

Daarna kwam natuurlijk het gedeelte waarbij ze geld kon verdienen. Ze weet nu precies welke huizen het meeste geld opleveren en waar de bewoners niet thuis zijn. Ze heeft ook geleerd bij welk huis ze niet even de weg mag afsnijden door de tuin om sneller bij de buren te komen. Haar handen gaan automatisch naar de zoom van haar jurk als ze terugdenkt aan hoe ongenadig hard de heer des huizes haar met de haarborstel van zijn vrouw er van langs had gegeven. Het was niet zo erg als de paddle van de directeur, maar het kwam toch dichtbij.

Bij het eetcafé weet ze dat ze beleefd moet blijven tegen Daan, net als tegen de andere gasten in de zaal trouwens. Om de een of andere reden komt die undercover bewaker altijd op het slechtste moment binnen. In feite komt hij altijd om dezelfde tijd, het is haar eigen schuld dat ze haar acties of uitbarstingen soms wat ongelukkig timet. Het was wel een geluk dat Daan een betere gesprekspartner bleek dan ze oorspronkelijk had gedacht. Hij had een leuke muzieksmaak en soms konden ze lang genoeg praten om ook een wat dieper gesprek te kunnen voeren. Het was echter niet gemakkelijk om dat niveau van voren af aan weer te bereiken bij een volgende eerste ontmoeting, maar ze wordt er wel steeds bedrevener in.

Bij de gymles heeft ze inmiddels ook een goede strategie ontdekt. Met een grapje over haar bilpartij, al dan niet ongeschonden, weet ze meestal wel de aandacht van Nadine te trekken. Tijdens trefbal heeft ze haar laatste worp geperfectioneerd. Ze weet de bal van Nadine nu in de lucht te raken, zodat de gymleraren niet geraakt worden. Daardoor verliest ze het spel wel. Daar wil ze nog wel aan werken. Misschien is het mogelijk de bal zo te raken, dat die weer terugkomt in haar handen. Hoe dan ook, als ze in de gymzaal Nadine weet duidelijk te maken dat zij haar een stevig pak slaag heeft weten te besparen, heeft ze weer een gesprekspartner voor het eten. Gisteren, als je daarvan kan spreken, is ze er zelfs achter gekomen dat wanneer ze ’s morgens en ’s avonds heel vriendelijk doet tegen de kassière, ze nog een betere maaltijd voor hen beiden kan regelen. In bed heeft ze nu dus altijd een beetje crème als verlichting na haar gesprek met de directeur.

Daar zat nu ook net de crux: het was haar nog niet gelukt om het gesprek met de directeur goed af te sluiten. Ze had al van alles geprobeerd: gevlei, gehuil, beloftes om het beter te doen, gesmeek. Haar beste resultaat was vier klappen van de kleine paddle. Dat deed duidelijk minder zeer dan die grote, maar leuk was anders natuurlijk. Belangrijker nog, iedere keer beleeft ze nog steeds dezelfde dag opnieuw en ze is overtuigd dat dit pas anders gaat zijn als ze ongeschonden bij de directeur uit zijn kantoor kan stappen.

Zodra ze binnen is, gaat ze voor openheid. Ze heeft gemerkt dat dat helpt. “Meneer, ik moet iets bekennen,” zegt ze gedwee. De directeur trekt zijn wenkbrauw op. “Vertel eens Sanne, wat heb je op je lever?” Ze barst los, over hoe ze de buurtbewoners heeft opgelicht, hoe ze er is ingeluisd door gemene mannen, die haar gedwongen hebben om dit te doen en gedreigd hebben naaktfoto’s van haar te publiceren, hoeveel spijt ze heeft. Ze dwingt zichzelf te huilen en kijkt hem met een bedroefd gezicht aan. Het lijkt te werken! Dan begint hij te praten. “Ik ben heel blij dat je uit jezelf naar me toe komt. Laten we morgen kijken wat we kunnen doen zodat je niet meer gechanteerd wordt.” Ze knikt met hem mee. “Wat ik wel een aandachtspunt vindt, is dat je niet naar mij toe bent gekomen met deze problemen. Je hebt deze weken voor mij verborgen gehouden. Daarom krijg je van mij een kleine les mee, om je te laten weten dat je eerlijk en open moet zijn over je problemen. Je kunt niet alles alleen oplossen.”

Alles wordt zwart voor haar ogen. Gaat die gek haar nu slaan, terwijl haar verhaal duidelijk aangeeft dat ze er niets aan kan doen? Ze staat op. “Nee, niet weer met de dat stuk rothout, ik heb niets gedaan!” Ze is woedend. De directeur kijkt teleurgesteld terug. “Je hebt me aardig om de tuin weten te leiden. Ik dacht dat je oprecht spijt had van je daden, maar je probeert alleen maar onder je straf uit te komen. Ik denk dat hier wat stevigere maatregelen nodig zijn. Naar de andere kant van het bureau en er overheen buigen!”

Een half uur later ligt ze weer op haar zij op het bed terwijl ze een klodder crème in de gevoelige huid masseert. Vijftien klappen met de grote paddle heeft ze uiteindelijk gekregen, vijftien! Het is om moedeloos van te worden. Die man is gewoon verschrikkelijk. Wat ze ook probeert, hij slaat haar altijd en zo zal ze altijd deze dag blijven herhalen. Het moet radicaal anders. Ze begint te plannen en gaat over haar opties. Ineens schiet er wat te binnen. Natuurlijk, waarom heeft ze daar niet eerder aan gedacht? Dit moet de oplossing zijn! Met een gelukzalige glimlach valt ze in slaap, klaar voor haar laatste herhalende dag.