Gepubliceerd op by admin

Driftkop (3)

‘Rosa! Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd je er niet mee te bemoeien en niet de discussie aan te gaan als de beslissing al gevallen is?’ Peter had het tegen zijn 54-jarige vrouw, die de keuken op en neer ijsbeerde. Het stuk waarop ze steeds heen en weer liep, was al flink versleten; Peter vroeg zich af, hoe lang de hardhouten vloer het nog vol zou houden voor deze zou gaan splijten.

‘Bemoeien!’, beet Rosa hem toe. Ze week nauwelijks af van de route die ze liep. ‘Je iets op een redelijke manier duidelijk maken is niet hetzelfde als me er tegen aan bemoeien. Die arme meid kan best met iets meer begrip benaderd worden. Jullie mannen kunnen zo overdrijven. Jullie zijn ook allemaal hetzelfde!’.

‘Daag me niet uit vrouw, je weet waar dat op uitloopt’, waarschuwde Peter.

‘Bedoel je niet dat je dat allang besloten hebt ouwe?’. Rosa hield even stil en wierp de man die daar hautain aan de tafel zat een boze blik toe.

‘Dat zou best kunnen, maar het zou ook heel goed kunnen van niet’. Zijn gezichtsuitdrukking was al even boos en straalde een waarschuwing uit.

‘Ik ken je langer als vandaag, ouwe! De dag dat jij van gedachten verandert als je een besluit genomen hebt, komen de engeltjes je halen’, sneerde Rosa.

‘Dat kan heel goed zijn’, knikte Peter. ‘Je wilt de dingen erger maken dan ze al zijn, of niet, jongedame?’

‘Ha!’, Rosa keek meewarig in de pan met aardappelen. ‘Erg is al erg. Tien of twintig meer of minder maakt niets meer uit als het er op aan komt’.

Peter grijnsde gemeen. ‘Als het zover is, piep je wel anders’.

Rosa zei niets meer. Met haar mond samengeknepen tot een streepje zette ze zich weer aan het huishoudelijke werk.

‘Je zou zeggen dat je zo langzamerhand wel zou weten hoe je je moet gedragen’, voegde Peter haar nog toe.

‘Ga iets nuttigs doen, ouwe man’, zei Rosa rustig maar met een geïrriteerde ondertoon. Haar man stond haar in de weg en dat irriteerde haar. Hij moest nog maar even wachten. Als al het werk achter de rug was en de hulpen en Inge en Dirk naar bed waren, dan hij de kans om het haar allemaal duidelijk te maken.

‘Denk een beetje om je manieren Rosa, of ik neem nu meteen maatregelen!’. Peter sprak al even kalm, maar in zijn stem weerklonk een duidelijke waarschuwing.

‘Ja schat’. Rosa’s antwoord was afwezig en op de automatische piloot, haar gedachten waren van het onderwerp afgedwaald naar de dingen die allemaal nog gedaan moesten worden voor het eten op tafel kon worden gezet.


************

Rosa wierp Inge een sympathieke blik toe toen Dirk haar door de keuken leidde. Het gezicht van het jonge meisje was nog steeds verhit en getekend door donkere sporen van haar tranen. Afgezien van de overduidelijke bewijzen dat ze net gehuild had, had ze zich wonderbaarlijk goed hersteld. Ze had zelfs, viel Rosa op, een vredige uitdrukking op haar gezicht.

En zijn boosheid van nog geen uur in ogenschouw genomen zag Dirk er ook rustig uit.

Het gesprek onder het eten en daarna was het plezierigste dat Rosa zich in maanden kon herinneren. Het was duidelijk dat het onderhoud in de schuur zijn werk had gedaan om Inge’s brutale mond te snoeren. Haar uit de kluiten gewassen zoon, was ook ontspannen. Het was fijn hem te zien lachen tijdens het eten in plaats van dat hij te sippen zoals de laatste tijd het geval geweest was. Rosa was er van overtuigd dat ze een diepe affectie zag in de ogen van haar zoon voor het spookje wat zo omzichtig was gaan zitten aan de andere kant van de tafel. ‘Arme meid’, dacht Rosa, ‘ze heeft geen idee wat het is om in deze familie op te gaan’. Ze heeft nu twee keer kunnen ervaren hoe de mannen hier omgaan met brutale vrouwen. Maar het leek haar tot nu toe niet erg af te schrikken. ‘Misschien?’, vroeg ze zich af. ‘Heel misschien had ik dan toch gelijk. Heeft mijn Dirk zijn meisje gevonden?’

‘Misschien hebben ze beiden hun gelijke gevonden’, Rosa knikte en glimlachte toen ze achterover leunde en het groepje mensen aan tafel eens overzag. Ze voelde zich gelukkig.

De eerste keer dat Peter haar vele jaren geleden een pak op haar billen gegeven had, was zeker niet de laatste keer geweest. Rosa huiverde toen ze bedacht hoe vaak haar rechtlijnige echtgenoot haar in de afgelopen jaren bij haar arm gepakt had of haar voor hem uit had laten lopen in de richting van die vermaledijde schuur. Het moest honderden keren geweest zijn, rekende ze uit.

‘Mijn hemel!, dacht ze. ‘Als je uitgaat van eenmaal in de maand in de afgelopen 35 jaar, dan moest het in de richting van vierhonderd pakken slaag gaan. Het waren er ongetwijfeld meer. De eerste tien jaar waren behoorlijk onstuimig geweest en hadden haar temperament en zijn rectlijnigheid regelmatig gebotst. Rosa kon zich nog herinneren dat ze zich ooit, half lachend, half huilend, afgevraagd had of ze ooit in haar leven nog blanke billen zou hebben.

Peter kon zo star zijn, alles moest op zijn manier gaan, zelfs toen hij nog een jongetje was. En zijn zoon heeft een aardje naar zijn vaardje, dacht ze glimlachend.

Hun families kwamen destijds bij elkaar over de vloer. Rosa’s gedachten dwaalden af naar die tijd:


*************
’Peter, alsjeblieft schat! Ik meende het niet zo!’, jammerde ze. Ze had het overigend wel gemeend. Ze meende het in hoofdletters. Alles wat de dominee vroeg was iedere dag twee uur van haar tijd voor de periode van twee weken, zodat ze hem kon helpen rondbrengen van folders over de vakbond voor boerenarbeiders. Peter was er zwaar op tegen geweest.

‘Ons soort mensen gaan daar geen reclame voor maken, hoor je!’, baste hij toen ze het hem voor het eerst keer vroeg.

Rosa probeerde hem in het begin te overtuigen. Ze wees hem erop dat op sommige boerderijen de arbeiders nog flink uitgebuit werden en slecht betaald werden door de boeren. ‘Je wilt die mensen voor tien gulden per dag laten werken! Ze moeten toch ergens wonen!’

Peter knapte bijna uit haar vel toen ze dat zei. Zelfs op zijn 24e had hij vastomlijnde ideeën. ‘Mijn arbeiders hebben huizen hier op ons land. Die hoeven niet met zijn allen de straat op’.

Hij had natuurlijk gelijk, maar het probleem was breder dan hun eigen boerderij en hun opvattingen. Maar Peters ideeën waren niet zo ethisch. De samenscholingen van de arbeiders was een probleem. En de vakbonden hadden het op alle boeren voorzien.

Ze hadden het al vaak over dit onderwerp gehad en met een aantal tussenpozen ook al diverse keren op die zondag. Toen het na de kerk weer ter sprake kwam, mocht het ook niet verbazen dat Rosa zei wat ze zei en Peter reageerde op de manier die hij deed.

De dominee was naar hun toegekomen en vroeg aan Peter of hij Rosa thuis voor een paar uurtjes kon missen. Peter zei beleefd tegen de dominee dat zijn vrouw het thuis veel te druk had om te komen helpen. Rosa staarde de twee mannen aan. ‘In de eerste plaats! Hoe kon dat ouwe fossiel van een dominee het woord richten tot Peter, terwijl het over haar ging!’ ‘In de tweede plaats! Hoe haalde haar echtgenoot het in zijn hoofd om niet gewoon eerlijk antwoord te geven en te zeggen dat ze wel beschikbaar was, maar dat hij hele project maar niets vond!’.

Uiteindelijk maakte Rosa haar mening over deze twee onderwerpen in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk. En nu werd ze dus geconfronteerd met de consequenties. De woorden die ze beide mannen had toegevoegd waren vulgair. Haar woordkeuze had beide mannen laten blozen, een aantal omstanders in lachen laten uitbarsten en weer anderen de wenkbrauwen laten ophalen.

‘Rosa! Zwijg! Doe je broekje omlaag, trek je jurk omhoog en ga over het hakblok liggen en wel meteen!’, droeg Peter haar op.

‘Maar schat, je kunt dat nu niet op me gebruiken! Je zult me vermoorden! Je moet eerst even afkoelen! Alsjeblieft!’, jammerde Rosa.

‘Ik zal je heus niet vermoorden, jongedame! Maar ik zal je billen wel eens even flink in brand zetten met deze paddel. Wanneer ik afgekoeld ben, betwijfel ik of ik zelfs dat voor elkaar krijg. En nu bukken!’  Peter knikte instemmend over een deel van haar observatie.

In al die jaren had Peter het zelden nodig gehad om eerst af te koelen voor hij haar een pak op haar billen gaf. Gelukkig was zijn jeugdige temperament even snel afgekoeld als dat het op stoom gekomen was. De meeste keren was een pak slaag hard en snel gegeven. Deze keer niet overigens. Deze keer was het hard en langdurig. Één van de hardste keren die ze ooit had moeten ondergaan.

Rosa huilde al voor haar trillende handen onder haar jurk tastten en haar katoenen onderbroek tot haar knieen omlaag schoven. Haar lange benen trilden. Ze draaide haar bips in de richting van haar echtgenoot en tilde haar jurk aan de achterkant op en probeerde die vergeefs in de ceintuur die ze om haar middel had te proppen.

Het beeld van zijn knappe jonge echtgenote die zich klaar maakte voor een pak slaag had Peter bijna doen smelten, maar hij verharde zichzelf en hielp haar de jurk in te stoppen en gebukt te gaan staan.

Hij deed zijn riem af en begon uit alle macht te slaan. Ze jammerde en gilde in het begin, maar nog voor dat er tien klappen gegeven waren schreeuwde ze het hele huis bij elkaar. Peter moest zich zelfs verplaatsen zodat hij haar tegen zijn rechterheup kon klemmen. Zijn slagen namen echter niet in kracht af.

De soepele, dikke leren riem was een wreed instrument. Iedere klap veroorzaakte een brandende, withete baan over haar billen die een striem achterliet die klopte en brandde. Rosa wist bijna zeker dat haar vlees uiteengereten was tegen de tijd dat hij stopte. Iedere centimeter van haar bips was rood gestriemd en op sommige plekken begonnen de striemen dieprood te kleuren. Daar zou ze de volgende dag dieppaars zijn. Ze zou de restanten van deze striemen zeker nog tien dagen met zich meedragen en ze zou de pijn zeker een dag of drie kunnen voelen.


’Kom hier meisje, laten we zorgen dat dit achter de rug is’, zei Peter zacht. Hij zou de paddel gebruiken op de plekken waarop ze zat om er zeker van te zijn dat ze zich nooit weer op een dergelijke beschamende manier zou laten gaan.

Rosa begon opnieuw te jammeren toen ze zag dat hij haar nog meer wilde slaan, maar gehoorzaamde hem wel.

Peter bleef bij zijn voornemen. Vijfentwintig hele harde klappen daalden neer op de achterkant van haar bovenbenen, net onder de vouw van haar billen. En vervolgens nog vijfentwintig keer op de onderkant van haar bips. Haar bovenbenen namen een dieprode kleur aan met talloze donkere vlekjes, die net onder huid waren ontstaan. Haar bips had al een donkerrode kleur, maar dit werd aan de randjes nog donkerder, met paarse blauwe randen die een witte kern omrandden. 

Toen Rosa overeind stond, voelde de huid van haar billen opgezet en verdoofd aan. Toen ze liep bewoog de huid niet soepel mee, waardoor het merkwaardig aanvoelde. Aan de oppervlakte voelde haar huis ruw aan en deed pijn toen ze het aanraakte.

De volgende dag waren de witte plekken in het midden verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor paarsblauwe plekken, die erg pijn deden wanneer ze ging zitten. Haar bovenbenen jeukten dagenlang. 

’Tja, ik kan hem maar beter nooit weer in het openbaar zo toespreken’, grinnikte ze tegen zichzelf.

Ze herinnerde zich ook de na-effecten in hun slaapkamer toen ze terug in het huis waren en later in de middag nog een keer en de volgende dag toen ze wakker werden en tijdens de middagpauze. ‘Je kunt niet zeggen dat hij geen passie heeft’, grijnsde ze opnieuw.

************

’Wat is er moeder?’ vroeg Dirk die haar uit haar dagdromen ontwaakte.

‘Oh niets jongeman! Ik was gewoon even in gedachten’, antwoordde Rosa snel, terwijl ze tot achter haar oren kleurde.

Peter wierp zijn vrouw een betekenisvolle blik toe om aan te geven dat het tijd was om de afwas te doen en het huis op te ruimen. De volgende twee uren vlogen voorbij en voordat ze het wist bevond Rosa zich in de schuur en luisterde hoe haar man haar onderhield over haar gedrag en haar brutaliteit.

Ze deed haar nachthemd omhoog en boog zich voorover over het hakblok. Peter gaf haar een flink pak op haar billen. In het begin gebruikte hij zijn harde en verweerde hand en later de paddel. Zoals gewoonlijk zorgde hij ervoor dat er twee grote ronde blauwe plekken ontstonden die haar nog een paar dagen aan haar straf zouden herinneren.

Toen ze samen terug naar huis liepen, merkte Rosa op dat het geluid ver moest hebben gedragen. Het zachte gejammer van een harmonica van een kilometer verderop was op hun erf te horen. Ze keek in de richting van het huis en zag dat de zachte bries de gordijnen achter de openstaande ramen heen en weer liet bewegen.

Ze vroeg zich af of Inge het gehoord had, en als dat het geval was, wat ze ervan dacht? Het was per slot van rekening een onlosmakelijk deel van Rosa’s leven, en als ze zou blijven zou dit ook bij Inge het geval zijn.

Gepubliceerd op by admin

Driftkop (2)

Inge huilde tot ze geen tranen meer over had. Het was niet zozeer omdat ze verdrietig was of omdat ze berouw had. Het was uit schaamte. Om de waarheid te zeggen wist ze niet of ze haar kamer uit kon komen zonder over te geven. Hoe kon ze Dirk weer onder ogen komen? Wat als iemand het gezien of gehoord had? Wat als die bruut het zou vertellen?

Na een uurtje had ze zichzelf weer min of meer onder controle. Haar boosheid was gezakt. Eerst had die nog vrij baan gehad. Wraakideeën kwamen in haar op. Maar geen van allen waren erg realistisch. Sommigen waren net zo beschamend en pijnlijk als wat zij daarnet had ondergaan, maar waren zo buitensporig dat ze wel nooit waarheid zouden worden. Inge hield zichzelf voor dat ze ‘die man’ met gelijke munt zou terugbetalen.

Nog steeds zonder een concreet plan, voelde Inge zich al een stuk beter toen de belofte aan zichzelf post begon te vatten.

‘Ohhhh!’, jammerde ze toen ze zich op haar rug draaide om op te staan, haar gezicht te wassen en naar beneden te gaan. ‘Verdomme! Wat had hij met haar gedaan?’

Inge deed haar spijkerbroek en onderbroek naar beneden, er voorzichtig voor zorgend dat de ruwe stof niet over de rauwe huid van haar billen te schuren. Ze moest op haar bed neerknielen om de schade in de spiegel boven haar kaptafel te bekijken. Haar bips was egaal dieprood. ‘ Jeetje, het voelt een stuk erger dan het eruit ziet’, pruilde ze. Haar handen wreven voorzichtig over haar billen. Dit zorgde ervoor dat ze nog iets anders voelde. Een elektrisch gevoel van opwinding nam bezit van haar.

De man had haar broek naar beneden gedaan. Hij had haar bips bloot gezien. Hij had op haar blote billen geslagen, slechts centimeters verwijderd van haar geslachtsdeel. Hij had haar helemaal onder controle gehad. Zo, dat ze geen andere keus had het over zich heen te laten komen. Zich aan hem over geven had een uiterst opwindend kantje. De manier waarop hij haar aangekeken had, zijn vastbesloten optreden, zijn dreigementen en het pak slaag borrelden momenteel in haar gedachten en in haar maag en zorgden voor het opwindende tintje.

Ze werd plots overvallen door verwardheid, Inge liet haar borst op het bed zakken en liet haar heupen naar de linkerkant vallen. Ze bleef een tijdje zo liggen, terwijl ze haar billen wreef en kneedde en dacht afwisselend aan het nemen van wraak en aan het beschamende opgewonden gevoel over wat er gebeurd was. Ze viel in slaap. Haar dromen namen haar verwarring echter niet weg, ze maakten ze eerder erger.

Ze droomde dat Dirk haar weer een pak slaag gaf, alleen deed het deze keer geen pijn. Deze keer wond het pak op haar billen haar zo op dat toen ze wakker werd, ze zich bewust werd dat haar kruis samentrok onder de zachte krampen van een orgasme. Ze liet haar handen ernaar toe glijden en gebruikte het overvloedige glijmiddel om zichzelf te stimuleren. Haar droom en de herinnering van Dirk die voor haar stond, groot en imposant en met een strenge stem. Het hield haar gedachten bezig en haar handen zorgden ervoor dat ze het ene orgasme na het andere beleefde.

Toen de seksuele opwinding uitgedoofd was, kon Inge er niets aan doen dat de schaamte terugkeerde. ‘Als iemand wist wat ik daarnet gedaan heb, dan word ik in therapie gestuurd. Geen enkele vrouw vindt dat opwindend. Op je billen geslagen worden is vernederend en kinderachtig. En ik ben geen kind meer!’ Haar de gedachten werden weer helder en er was weer het onrustige gevoel dat eerder gevoeld had. Ze had honger en ze kon de kookluchtjes ruiken en hoorde het gekletter van de borden toen de tafel gedekt werd. De beginnende avond zon speelde tussen de gordijnen voor het raam door. Toen werd haar duidelijk dat ze al met al meer dan drie uren geslapen had en met zichzelf bezig geweest was.

Uitgerust en verfrist na een wasbeurt, stapte Inge haar kamer uit en ging Rosa gezelschap houden in de keuken. Één  blik en Inge wist dat Rosa haar geheim kende. Ze begon meteen te blozen.

‘Blijf er niet in hangen kindje’, glimlachte Rosa vriendelijk en begripvol. ‘Hij is niet iemand die er over door blijft zeuren. Als hij op zijn vader lijkt, en dat doet hij, dan is hij het allang weer vergeten’.

Inge was aanvankelijk even in verwarring, maar toen ze de blik op Rosa’s gezicht zag, wist ze het. Peter! Jij!’

Rosa lachte. Kijk niet zo verbaasd. Het is niet zo ongewoon als jij denkt’.

‘Dat is het wel Rosa! Ze geven zelfs kinderen niet meer op hun billen uit angst om gearresteerd te worden!, zei Inge. De toon in haar stem maakte duidelijk hoe vol ongeloof ze was over wat ze net gehoord had.


’Liefje, wat ik krijg en wat jij daarnet gekregen hebt heeft niet te maken met een pak op de billen van een kind. Ik denk dat je dat ook wel weet. De toon in haar stem gaf te kennen dat ze het allemaal de normaalste zaak van de wereld vond. ‘Dirk heeft een oogje op je, weet je. En mijn gevoel zegt me dat het omgekeerd hetzelfde is. Denk daar maar eens over na met het gebeuren van vanmiddag in je achterhoofd.

Rosa keek naar het gezicht van de jonge vrouw terwijl Inge aan de keukentafel ging zitten en wegdroomde terwijl ze het patroon op de rand van haar bord bestudeerde. Rosa glimlachte en liet Inge alleen met haar gedachten. Tegen de tijd dat Rosa de mannen ging roepen dat het eten klaar was, was Inge vervuld met een warm gevoel dat haar overkwam toen ze zich Dirk en zichzelf als een stelletje voorstelde. Toen ze zijn gezicht zag en de besmuikte glimlach waarmee hij haar aankeek werden deze gevoelens direct vervangen door de ziedende belofte die ze zichzelf gedaan had wraak te nemen.

Er werd niet veel gezegd onder het eten en de sfeer aan tafel werd grotendeels bepaald door de spanning die er tussen Dirk en Inge hing. Voor de verandering leek Dirk te genieten van de prikkeling. Waarschijnlijk omdat ze het niet kon opbrengen hem meer dan een paar keer vluchtig aan te kijken. En iedere keer als ze dit deed, bloosde ze van schaamte en van de seksuele opwinding die ze voelde opkomen.

De dynamische sfeer van onder het eten veranderde de dag. Inge slaagde erin haar gevoel voor humor te hervinden, maar ze bleef Dirk ontwijken. Hij had de sleutel gevonden om haar stil te krijgen en zelfs geen grapjes in zijn richting te maken die zijn waardigheid zouden kunnen ondermijnen. Die sleutel bestond uit een betekenisvolle en waarschuwende blik. Het zorgde er iedere keer voor dat Inge ging blozen en zorgde ervoor dat alle drie personen aan tafel begrepen wat er gaande was.

Er gingen weken voorbij en Inge gedroeg zich bijna als een engeltje. Geen brutaliteiten, geen uitdagend gedrag. Tenminste niet waarneembaar. Inge bereikte snel het punt waarop ze het gevoel had te zullen ontploffen. Maar ze vond geen gelegenheid om hem terug te pakken. Hij hield haar scherp in de gaten waar het haar werk betrof en iedere keer als ze gelegenheid zag om hem te pakken te nemen, zette hij haar op haar plaats en gaf haar het gevoel een kind te zijn dat een pak op haar billen zou krijgen als ze nog een keer haar mond opendeed.

Voeg daar nog bij dat ze zich erop betrapte dat ze naar hem keek en zijn lichaam bewonderde. Ze wilde zijn lichaam. Ze merkte dat ze hem aardig vond. Hij ging gemakkelijk met zowel dieren als met mensen om. Het ging hem gemakkelijk en natuurlijk af. Soms had ze zelfs het gevoel dat het zeer deed als ze naar hem keek. Wat als ze niet meer naar hem zou kunnen kijken? Wat als ze weer naar de collegebanken moest en de boerderij zou verlaten, wat dan?

Het merendeel van de tijd, verliep het leven echter gewoon, de typische spanning overviel haar maar zo nu en dan.

En toen, wilde Inge een weekendje buiten de boerderij doorbrengen,met vrienden in Groningen, terwijl er nog heel veel werk te doen was op de boerderij.

‘Nee’, reageerde Dirk onmiddellijk toen ze aankondigde dat ze een weekendje wegging.

‘Wie denk jij verd*** wel niet dat je bent? Ik ga en daar heb jij niets over te zeggen!’, antwoordde Inge.

Het antwoord van Dirk was rustig, maar met een duidelijk waarschuwende toon. ‘Je gaat niet, omdat ik niet wil hebben dat je gaat en als je hierover door zeurt, zul je daar spijt van krijgen. En je zult een dergelijk taalgebruik niet in dit huis gebruiken. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja en jij weet waar je je mening over dit onderwerp kunt stoppen, is het niet? Je bent de baas niet over mij, sterker nog, je bent de baas niet eens op deze boerderij’, antwoordde Inge.

‘Je denkt van niet? Wou je weer een enkele reis over de knie?’, Dirk’s reactie zorgde er voor dat ze aantal seconden met stomheid geslagen was.

‘Tja, alleen maar omdat je een bruut en een slavendrijver bent, wil nog niet zeggen dat je de baas bent!’, fulmineerde Inge.

‘Brutaliteit staat je niet goed’, waarschuwde Dirk.

‘En? Wat gaat jou dat aan? Ik ga naar Groningen het weekend’, hield Inge aan haar mening vast.

‘Als je nog even zo doorgaat neem ik je mee naar de schuur’, glimlachte Dirk. De toon in zijn stem en zijn grijns klonken als een uitdaging.

‘Wat kan jou het schelen? Je zegt me maar wat ik moet doen, zoals je hier tegen de paarden doet’, pareerde Inge hem.

‘Het kan me wel degelijk wat schelen’, gromde Dirk.

‘Ja, het is ook zo! Het kan je altijd wat schelen als dingen anders gaan dan jij bedacht had’. Inge had de toon in zijn stem gemist die zei dat hij meende wat hij zei.

‘Luister! Ik heb je gezegd dat je hier blijft het weekend. Einde discussie’. Dirk stond op van de tafel en liep naar de woonkamer. Inge bleef ziedend in de keuken achter.

Een paar keer stond Inge op om hem te volgen en Dirk overwoog om terug te gaan naar de keuken. Ze waren volledig op elkaar gefixeerd. Maar na een poosje zakte de boosheid bij Dirk en hij ging over tot de orde van de dag. Hij vertrouwde erop dat de discussie gesloten was.

Inge overwoog naar Peter te gaan en te vertellen dat ze vertrok, maar besloot dat het risico te groot was dat hij ook nee zou zeggen. Rosa zou haar waarschijnlijk ook niet helpen. In plaats daarvan maakte ze stiekem een plan en werkte dat in de dagen die volgden uit.

Toen het vrijdagmiddag geworden was, ging ze er van door zonder dat iemand het wist, totdat Rosa het briefje vond dat ze op haar kussen had achtergelaten.

Rosa vond het briefje natuurlijk niet eerder als toen één en ander ’s avonds onder het eten duidelijk werd. Er werden een paar telefoontjes.

Zaterdagmorgen pleegde Dirk wederom een paar telefoontjes en ontdekte waar Inge uithing. Het was veertig minuten rijden naar de universiteit en vervolgens nog tien minuten naar de binnenstad van Groningen.

Dirk vond Inge samen met vier vriendinnen terwijl ze van een cocktail genoten op het terras van ‘de drie gezusters’. Toen Inge hem aan hun tafel zag verschijnen, kromp haar maag ineen.

‘Ha Dirk! Wat doe jij hier?’, vroeg ze. Haar stem klonk een beetje betrapt en ze voelde haar mond en keel droog worden.

‘Ik kom kijken waar jij uithangt’, antwoordde Dirk het voldongen feit. Hij pakte haar drankje op en rook eraan.

‘Kom Inge, we gaan. Het is nog een hele rit terug naar de boerderij’. Dirk sprak op een toon alsof hij haar vroeg hem een servet aan te geven. Hij gunde haar een waardige aftocht. Inge nam het in overweging maar besloot het aan te nemen.

‘Kom Inge ? Kom Inge? Dit is mijn vrije weekend. Ik ben vrij, hoor je me! Je hebt niets te zeggen over wat ik wel en niet kan doen als ik vrij ben!’ Inge liet zich helemaal gaan.

‘Kom Inge, we gaan’, herhaalde Dirk. Uit zijn hele verschijning sprak de boosheid en dreiging die hij niet uit wilde spreken.

Inge haar vriendinnen hadden de boodschap feilloos opgepakt. ‘Inge, misschien kun je beter gaan?’, zei één van hen.

‘Dat doe ik verdomme niet!’, protesteerde Inge.

‘Inge, als je niet wilt dat je vriendinnen en iedereen die hier om je heen zit, te zien krijgen wat er gebeurt als je je blijft verzetten, dan stel ik voor dat je je kont van je stoel verheft, je consumpties betaalt en met me meekomt. NU!’ De waarschuwing liet geen enkele ruimte voor twijfel en gaf veel redenen tot bezorgdheid. Inge voelde hoe haar maag omdraaide en de zenuwen gierden door haar keel en gaven haar het gevoel dat ze zou stikken. Haar handen en voeten begonnen te tintelen van spanning over wat er zou komen. De vlammen sloegen haar uit.

Toen ze naar haar vriendinnen keek om hulp te zoeken zag ze hun gezichtsuitdrukkingen. Ze realiseerden zich dat zij de boodschap net zo goed begrepen hadden als zij. Het deed haar in elkaar krimpen en maakte haar tegelijkertijd erg boos. Ze wist dat ze geen hulp van hen kon verwachten en wist dat ze uiteindelijk met dirk mee zou gaan. Ze hoefde alleen nog uit te maken of ze hem zou dwingen zijn dreigement waar te maken, of dat ze haar trots zou inslikken en met hem mee zou gaan.

‘Nou, neem een beslissing. Ik heb niet veel geduld’, de ijzige toon in de stem van Dirk hield de druk op de ketel.

‘Ga nu Inge!’, zei één van haar vriendinnen zachtjes, net op tijd om te zorgen dat ze voor haar trots wegslikte. Dirk was net van plan omhaar uit haar stoel overeind te trekken.

Inge deed wat hij zei. Ze legde zes euro op tafel om haar deel van de drankjes te betalen en vroeg of ze haar spulletjes zondag of maandag naar de boerderij wilden brengen. De meiden gingen hiermee akkoord en Inge stond op en liep met Dirk het terras af. Toen ze naast hem stond, pakte hij haar bij haar arm en zei zodat haar vriendinnen het konden horen, ‘Jij zult een maand niet kunnen zitten tegen de tijd dat ik met je klaar ben’. Vervolgens verbaasde hij haar meer dan ze zich ooit in haar leven verbaasd was. Hij pakte haar gezicht en trok het naar zich toen om haar ruw en bezitterig te kussen. Toen hij haar losliet, duwde hij haar voor zich uit en gaf haar een klets op haar billen om haar in beweging te zetten.


**************************

Inge liep voor Dirk uit het terras af. Haar gedachten waren op haar bips gefixeerd en de wetenschap dat al haar vriendinnen, Dirk, en alle andere mensen ernaar keken. Voor de dag voorbij zou zijn, zou hij rood zijn en misschien wel blauw omdat ze hier was. Deze wandeling voelde als een laatste daad van waardigheid, hoe onbetekenend het ook mocht zijn, die Inge de rest van de dag zou meemaken. En die waardigheid was maar betrekkelijk omdat in ieder geval haar vriendinnen wisten wat de dag nog voor haar blote billen in petto had.

‘Raak me niet aan!’, Inge trok haar arm van Dirk vandaan toen hij probeerde Inge naar de parkeergarage onder het Casino te leiden, waar hij zijn Mercedes geparkeerd had. ‘Waarom heb je mijn weekend bedorven?’

‘Je hebt zelf je weekend bedorven. Ik heb het je gezegd, maar je wilde niet luisteren’, antwoordde Dirk. ‘Hierheen!’, dirigeerde hij haar in de richting van de auto.

‘Jij verdomde klootzak!’, antwoordde Inge. Ze begaf zich in de richting die hij aangaf.

‘Ikke?’, zei Dirk met een grijns die niet veel goeds beloofde. ‘Ben ik een klootzak?’

‘Dikke lul!’, antwoordde Inge.

‘Hoor nou toch eens! Ik ben niet degene die niet heeft gedaan wat haar gezegd is. Ik ben niet degene die gaat schelden en vloeken, terwijl ze tot over haar oren in de problemen zit. Ik ben niet degene die degene die haar gastgezin met al dat werk heeft laten zitten’, grijnsde Dirk.

‘Verdomme!’, siste Inge opnieuw. Een paar voorbijgangers namen het stel van top tot teen op. ‘Waar kijken jullie verdomme naar’, richtte Inge haar boosheid op hen.

Dirk pakte haar bij haar arm, verstevigde zijn greep en trok zich naar hem toe zodat ze hem aan moest kijken. ‘Kalmeer een beetje jij! Nu meteen!’, waarschuwde hij met opeengeklemde kaken, terwijl hij haar door elkaar rammelde. Inge zag zijn koude, waarschuwende ogen en sloeg onmiddellijk haar blik neer. Zijn autoriteit haar haar plotseling helemaal in zijn macht.

De Poelestraat, die van de Grote Markt naar het Holland Casino liep, leidde hen langs diverse winkeltjes. Het langzame geslenter van het winkelend publiek kalmeerden Inge een beetje. Toen Dirk wat gekalmeerd was, verslapte hij zijn greep. Inge trok zichzelf vrij en ging naast hem lopen, maar zo dat hij niet bij haar kon.

‘Als je probeert er vandoor te gaan, dan maak ik je billen hier midden op straat bloot!’, waarschuwde Dirk rustig. De koude blik in zijn ogen was in tegenspraak met de vriendelijke glimlach op zijn gezicht.

‘Ik ga nergens naar toe’, antwoordde Inge scherp. Ze verplaatste haar aandacht naar de etalages. ‘Laat me in ieder geval even in die winkeltjes kijken’, vroeg ze toen ze een paar leuke boetiekjes passeerden.

‘Nee vandaag niet, we hebben een date in de schuur’, antwoordde Dirk.

’Ah toe! We zijn hier nu toch! Wat maken die twintig minuten nu nog uit?’, hield Inge aan. Het was moeilijk genoeg om zich op de winkeltjes te concentreren, omdat ze wist wat er stond te gebeuren als ze weer teug waren op de boerderij, maar ze was bereid alles te proberen om dit zolang mogelijk uit te stellen. Impulsief sprintte ze het trapje op voor een juwelierszaakje. Dirk volgde haar en bleef een tijdje achter haar lopen, om vervolgens zijn hand op haar schouder te leggen om vervolgens zijn mond bij haar oor te brengen.

‘Je hebt drie tellen om je om te draaien en naar de auto toe te lopen’, gromde hij.

Inge slaakte een diepe zucht en maakte een verveeld geluid met haar tong tegen haar gehemelte. ‘Alsjeblieft!’

‘Één!’, begon Dirk met tellen.

‘Je hebt het lef niet’. Inge draaide zich om en keek hem aan.

‘Probeer me maar uit dan. Twee!’, waarschuwde Dirk.

‘Verdomme!’, siste Inge en duwde hem aan de kant en beende het winkeltje uit.

Dirk glimlachte naar de verkoopster. ‘Ze is wat in de war’. De verkoopster glimlachte terug en keek toe hoe het stel het trapje afliep.

Ze liepen een eindje zonder een woord te wisselen. Inge was boos en bezorgd. Dirk was vastbesloten, geïrriteerd en ook wel een beetje geamuseerd over de houding van de kleine helleveeg. Hij zou zorgen dat ze spijt ging krijgen van de show die ze opgevoerd had. Ze zou een ongenadig pak op haar billen krijgen.

De auto was op slot en toen ze hem naderden twijfelde Dirk even. In plaats van de deur van de bijrijderplek met de afstandsbediening te openen liep hij samen met haar naar de deur. Hij stond dicht achter haar toen hij de deur met de sleutel opende.

Geniet van het ritje naar huis. Het zal voor het laatst in lange tijd zijn dat je zonder problemen kunt zitten’, zijn stem was kalm, maar de belofte die er in doorklonk deed Inge huiveren en blozen. Haar hele huid prikkelde toen ze dacht aan wat haar te wachten stond. Haar kruis kneep samen en haar maag draaide om. Het hele scala aan gevoelens voelde niet eens onplezierig, maar de opwinding die het veroorzaakte hield het midden tussen opwinding en een onaangenaam gevoel. De angst voor de pijn zorgde dat het echt onplezierig werd, maar Inge bloosde toen ze zich realiseerde dat haar lichaam haar aan het verraden was. Ze huiverde opnieuw toen hij haar op haar billen tikte en haar in haar stoel duwde.

De rit terug naar de boerderij verliep veel te snel.

Zowel Peter als Rosa zaten op het terras toen Inge uit de auto stapte en in de richting van het huis liep.

‘Niet die kant op!’, riep Dirk tegen haar. Inge deed net of ze niets hoorde en liep in de richting van het terras.

Peter stond op uit zijn tuinstoel. ‘Je hoorde toch wat hij zei, jongedame!’, zei hij. Nog één stap in deze richting en ik zal je ook kennis laten maken met een zwiepende twijg.

’Peter de Jong, bemoei je met je eigen zaken!’, bemoeide Rosa zich ermee.

‘Jij bemoeial!’ Peter draaide zich om en keek zijn vrouw waarschuwend aan. ‘Of je moet hetzelfde willen?’

Rosa bond onmiddellijk in, maar haar gezichtuitdrukking veranderde niet. Als blikken konden doden dan zouden Peter, Dirk en Inge alledrie dood zijn.

‘Drijf me niet tot het uiterste jongedame! Ik heb je gewaarschuwd!’, zei Peter opnieuw tegen zijn vrouw. Er was een snelle blik van verstandhouding die Inge niet zo snel kon ontcijferen, voor Peter zijn aandacht weer op haar richtte. En nu jij meisje! Ga met Dirk mee en prijs jezelf gelukkig dat je alleen maar verantwoording aan hem hoeft af te leggen over alles wat je in de afgelopen dagen veroorzaakt hebt’ De oudere man wees om de hoek van het huis heen in de richting van de schuur.

Dirk liep diagonaal over het grasveld om een ontsnappingspoging te kunnen verijdelen als ze die zou ondernemen. Inge keek van de één naar de ander en voelde dat ze misselijk werd, toen ze in de richting van Dirk en de schuur liep.

Dirk bleef achter haar lopen en dreef haar in de goede richting.

‘Naar binnen’, zei hij toen ze een paar meter voor de deur bleef staan.

‘Nee! Je kunt die niet doen! Dit klopt niet!, protesteerde Inge ook al wist ze dat dit zinloos was.

‘Ik kan het wel en zal het doen ook’, zei Dirk rustig. ‘Daar heb je zelf voor gezorgd toen je besloot er vandoor te gaan, toen je gezegd was dat je hier moest blijven’.

Hij gaf haar geen kans de discussie verder aan te gaan. Ik plaats daarvan pakte hij haar bij haar arm en duwde haar de schuur in. Binnen glom het gladde oppervlakte van een oude boomstronk dat als hakblok dienst deed in de zon. Twee leren riemen, een stuk of wat dunne twijgen en een stugge oude paddel hingen aan de binnenkant van de deur. Het leed geen twijfel waar de oude schuur in hoofdzaak voor gebruikt werd. Oude sneden van de bijl in het hakblok wezen erop waar de schuur ooit voor gebruikt moest zijn, maar dat aan dit gebruik een einde gekomen was met de komst van de elektriciteit en gasverwarming.

Dirk pakte de smalste van de twee riemen van het haakje van de deur en trok Inge mee naar het hakblok. Hij ging erop zitten.

‘Doe je broek naar beneden!’, droeg hij haar op.

‘Nee!’ Inge probeerde zich los te rukken.

‘Je maakt het alleen maar erger als je niet doet wat ik zeg’, antwoordde Dirk met een kille waarschuwende stem.

Inge bleef tegen stribbelen en deed net of ze niets hoorde.

Dirk trok haar naar zich toe, legde de riem neer en begon er meteen werk van te maken de knoop en rits van haar spijkerbroek los te maken. Haar jeans en onderbroek werden in één ruk naar beneden getrokken. Het contact van haar buik met zijn harde bovenbenen benam haar de adem. Het pijnlijke contact van zijn hand met haar blote billen zorgde dat ze deze met een gil terugvond.


Dirk sloeg haar voor wat wel een eeuwigheid leek met zijn hand op haar bips. Haar gillen en schreeuwen maakte geen enkele indruk op haar. Langzaam voelde hij de frustratie die zich in de afgelopen dagen in hem opgebouwd had, langzaam wegvloeien. Hij hoopte dat Inge een lesje zou leren wat ze voorlopig niet zou vergeten. Tegen die tijd was Inge hard aan het huilen en schopte met haar benen om de pijn op te vangen. Haar billen zagen donkerrood, maar haar hautaine houding hield ze vast. Dirk moest even pauzeren ook al was hij nog niet voor de helft met haar klaar.

Na vijf minuten hard geslagen te hebben,trok Dirk Inge overeind en duwde haar in de richting van de hoek. Hij hield haar schouders stevig beet omdat ze nog tegenstribbelde en zei streng tegen haar dat ze moest blijven staan.

‘Loop naar de hel’, Inge duwde terug en bukte voorover om haar broek op te trekken. Dirk stopte haar onmiddellijk door een paar keer uit volle kracht met één van de twijgen naar haar dijen uit te halen er vervolgens naar haar bips.

Inge schreeuwde het uit en schoot overeind. Haar hoofd botste tegen zijn kin, hetgeen hem van pijn in elkaar deed krimpen. Hij bleef echter rustig en pakte haar handen voordat ze de kans kreeg ze over haar billen heen te leggen. ‘Deze gaan hiernaar toe’, zei hij en legde haar handen op de achterkant van haar hoofd, ‘en deze gaan hier naar toe’, zei hij en dirigeerde haar neus in de richting van de hoek.

‘En nu blijf je daar staan, of ik geef je honderd striemen met die twijg’, beloofde Dirk.

Inge jammerde, maar gehoorzaamde. De twee striemen van de dunne twijg hadden een pijn veroorzaakt, waarbij de rest van haar billen in het niet vielen. Inge had nog nooit iets gevoeld wat pijnlijker was. Ze wist dat ze nooit 100 dergelijke striemen zou kunnen verdragen.

Dirk ging weer op het hakblok zitten en ordende zijn gedachten. Wat was zij koppig! Hij luisterde een minuut of tien naar haar snikken en riep haar toen bij zich voor de rest van haar straf.

‘Je hebt me al een pak slaag gegeven en ik heb hier al uren gestaan. Nu is het genoeg’, sprak Inge tegen.

‘We zijn nog niet eens op de helft, jongedame! Tenzij je wilt dat we dit morgen nog eens grondig overdoen, kom je hier!’. Dirk sloeg op zijn bovenbeen.

Inge vervloekte hem binnensmonds, maar ze pakte haar broek en trok hem zover omhoog dat ze zou kunnen lopen zonder te vallen. Ze stopte bij zijn rechterbeen en keek hem met zoveel mogelijk berouw aan als ze op kon brengen, aan. ‘Het spijt me Dirk, het spijt me echt’, zei ze, terwijl ze de woorden met moeite uitsprak.

‘Dat zul je zeker, dat beloof ik!’, grijnsde Dirk. Hij trok haar weer over zijn schoot en hief de riem omhoog. De brand die het leer veroorzaakte, maakte dat Inge opnieuw begon te gillen en binnen de kortste tijd had Dirk een vechtende wilde kat over zijn schoot liggen. Hij duwde haar wat verder voorover zodat hij zijn rechterbeen over haar benen kon zetten. Hij pakte haar vrije hand en duwde die tegen haar heup. Nadat hij dat gedaan had liet hij de riem opnieuw over haar billen dansen.

‘Hoe groter het verzet, hoe groter de pret’, dacht hij en grijnsde in zichzelf. Inge kreeg een werkelijk ongenadig pak slaag. Zij bleef zich verzetten en bleef veel langer dan Dirk voor mogelijk had gehouden heel hard schreeuwen. Hij was vast van plan om al het verzet uit haar te slaan, maar was een tijdlang niet zeker of hij het wel langer vol zou kunnen houden dan zij.

Inge dacht dat hij nooit op zou houden en werd steeds wanhopiger om weg te komen. Hij hield haar echter stevig beet en na verloop van tijd begon haar verzet te breken. De woede die ze naar hem voelde veranderde langzaam in spijt dat ze hem kwaad had gemaakt. En niet eens omdat ze daar nu de prijs voor betaalde. Maar omdat ze oprecht spijt had van haar gedrag en omdat ze zoveel problemen had veroorzaakt. Dirk voelde hoe haar verzet begon af te nemen, dus toen ze uiteindelijk begon te snikken dat ze er spijt van had, wist hij dat dit ook waar was. Hij gaf haar tot besluit twintig harde klappen en tilde haar toen op om haar op zijn schoot te laten zitten.

ij H   
Inge lag eerst een beetje gespannen tegen zijn borst, maar nadat ze en poosje had liggen huilen, voelde Dirk haar ontspannen. Ze liet zich door hem troosten. Hij voelde de zachte druk van haar slappe benen, alsof er geen botten inzaten, en haar lichaam leek tegen de zijne aan te smelten. Hij kon er niets aan doen, maar voelde de opwinding in zich opkomen en ondanks dat Inge veel te moe was om hem dit te laten weten, merkte zij het ook. De bewustwording van zijn reactie op haar op dat moment, droeg er toe bij dat het vredige gevoel dat bezit van haar genomen had, compleet was.

Ze knuffelden bijna een uur, totdat de bel van het avondeten hen weer in de realiteit bracht. Inge lag bijna in zijn armen te slapen, toen het geluid en de beweging van Dirk haar deden opschrikken.

Hij hielp haar om haar broek omhoog te doen en toen liep ze, met zijn armen stevig om zich heen, naar het huis.

Rosa glimlachte toen ze de keuken instapten. ‘Gaan jullie je allebei maar even opknappen’, zei ze zonder verder een opmerking te maken over de straf of de schaamte van Inge.

Het avondeten verliep vredig. Zoals de bedoeling was, had het pak slaag een einde gemaakt aan alle vijandigheden en de frustratie die Inge met haar gedrag in het huishouden had veroorzaakt. Voor de eerste keer was het gesprek aan tafel beschaafd en vriendelijk. Inge wist aanvankelijk niet goed hoe ze zich moest gedragen, maar het gezin gaf haar het goede voorbeeld en al snel was ze opgelucht dat ze geen blijvende schade had aangericht. Het was zelfs zo dat ze zich meer welkom en op haar gemak voelde dan ooit.

Toen ze later die avond in bed lag, overdacht ze de gebeurtenissen van die dag. Deze keer wentelde ze zich in de wetenschap toen ze terugdacht aan de kus en hoe de sterke armen van Dirk haar vast hadden gehouden.

Toen Inge bijna lag te slapen, hoorde ze stemmen in de verte en even later gillen. Ze stond op en liep naar het raam. Eerst hoorde ze niets, maar toen begonnen de geluiden opnieuw. Ze kwamen uit de schuur. Ze kon een lichtstreep onder de deur zien en toen ze goed luisterde hoorde ze onmisbare geluid van een hand of een paddel die contact maakte met vlees. Ze kon ook de stem van Peter horen,ook al kon ze niet verstaan wat hij zei.

Rosa nam haar pak slaag een stuk beter in ontvangst dan zij gedaan had. ‘Man! Alle levende wezens in de wijde omtrek hebben me moeten kunnen horen’, ze kromp ineen bij de gedachte, luisterde nog een poosje en gunde Rosa en Peter daarna hun privacy. Inge had het idee dat Rosa de prijs betaalde voor haar bemoeienis op het terras toen Dirk en zij op de boerderij arriveerden. Even bekroop haar een schuldgevoel, maar dit hield niet lang aan. Rosa was een volwassen vrouw, die al heel lang met Peter samenleefde. Als ze hem durfde tegenspreken, ondanks de wetenschap dat haar dit een reisje naar de schuur zou kunnen kosten, dan zou ze waarschijnlijk zo haar eigen redenen hebben en was het niet waarschijnlijk dat Inge daar op de één of andere manier invloed op had.

Gepubliceerd op by admin

Driftkop (1)

Die kleine snotaap ging een stapje te ver, dacht Dirk toen hij terug naar huis liep. Nog één keer zo’n brutale opmerking van haar en hij zou haar billen bont en blauw slaan. Wie dacht ze wel niet dat ze was? Dirk schudde zijn hoofd.

Van achter het keukenraam glimlachte Rosa. Ze zag dat de man die op het huis afliep in zichzelf liep te praten, hij voerde een verhit debat. Ze wilde wel wat verwedden dat de persoon voor wie zijn woorden bestemd waren dezelfde furie was die op dat moment Bles uit haar stal haalde.

Inge was een aardig meisje, vond Rosa. Ze had alleen wat meer zelfcontrole nodig en moest nog wat manieren bijgebracht worden. Toen ze drie weken geleden aangekomen was dacht iedereen dat Inge een frisse en grappige verschijning was. Ze was erg ad rem, maar na een poosje bleek dat ze niet goed wist wanneer ze op zou moeten houden. Dirk was de eerste die schoon genoeg had van haar geklier. Dit verbaasde Rosa niet, omdat hij meestal ook het mikpunt was van Inge’s geklier. Het had iets poëtisch, dat Dirk zijn gelijke gevonden had als het op plagen aankwam.

Rosa stond op toen Dirk de keuken binnen stapte. ‘Wat zie jij er opgewonden uit?’, vroeg ze.

‘Ik wil het er niet over hebben!’, antwoordde hij woedend. De toon in zijn stem was een stuk verbetener dan hij bedoelde.

‘Denk een beetje om die toon van je, meneer!’, waarschuwde Rosa de man die haar zoon was. Een oplettende lezer zou zich geamuseerd hebben als hij gezien zou hebben hoe snel de grote man zijn toon aanpaste toen hij het tegen de oudere vrouw, die in de vijftig moest zijn, had. Hij was nu bijna twee keer zo groot als haar, maar kon zich nog goed herinneren hoe hij door haar over de knie gelegd werd, of nog erger, door zijn vader meegenomen werd naar de schuur.

‘Sorry moeder, het is gewoon een brutale meid!’, zei Dirk met een zucht.

‘Ze heeft een manier van doen!, dat heb ik al eerder gezegd’, grinnikte Rosa.

‘Ze zou een pak slaag moeten hebben als ze niet snel inbindt’. Dirk waste zijn handen bij de gootsteen.

‘Wat heeft ze dit keer gedaan?’, vroeg Rosa aan haar zoon. Omdat Dirk niet vrijwillig met informatie over de brug kwam, hield Rosa het gesprek gaande door het stellen van vragen.

‘Ze gaat letterlijk overal de discussie over aan’, Dirk schudde zijn hoofd, ‘en vervolgens lacht ze’.

Meer kreeg Rosa niet van haar zoon te horen. Ze wist dat hij het kookpunt nabij was. Ze had in de afgelopen dagen de spanning flink zien oplopen.

Inge was negentien. Haar oudste zus was onlangs getrouwd met een nicht van Dirk. Tijdens het huwelijk werd Inge uitgenodigd om de zomer door te brengen op de boerderij van de familie de Jong in Drenthe. Inge was een echt buitenmens, ze studeerde aan de universiteit van Groningen om dierenarts te worden. Het idee om drie maanden lang op de boerderij te wonen en te werken had haar erg aangesproken. En haar bruisende persoonlijkheid hadden het Rosa en haar partner Peter, gemakkelijk gemaakt haar uit te nodigen.

Dirk was achtentwintig. Hij was net afgestudeerd als dierenarts en had een groeiende praktijk vlakbij Borger. Hij woonde om overwegend praktische redenen nog bij zijn ouders thuis. Om een heel huis of appartement in te richten om er vervolgens alleen maar te slapen, leek niet zoveel zin te hebben. Bovendien werkte hij de afgelopen periode in zijn vrije tijd veel op de boerderij van zijn ouders. Zeker sinds zijn vader het afgelopen jaar een ernstige beenblessure had opgelopen. De verwonding had er niet voor gezorgd dat de man lang had stil gezeten, maar het had er wel voor gezorgd dat hij een aantal dingen niet meer kon zonder de hulp van Dirk.

************************

Dirk voelde zich aangetrokken tot het uitdagende meisje dat bij hun was komen werken. Tegelijkertijd had ze een groot talent hem bozer te maken dan hij zich in lange tijd gevoeld had.

Voor degene die de gebeurtenissen tussen die twee van die ochtend gezien had, zou het er niet uitgezien hebben als de druppel die de emmer deed overlopen. Maar goed, laatste druppels waren over het algemeen ook geen wereldschokkende gebeurtenissen. Een laatste druppel gaf aan dat de grens bereikt was van hoeveel een man kan hebben. En Dirk’s grens was meer dan bereikt als het aankwam op de grote mond of de sneren en steken onder water van Inge.

************************

Rosa zag hoe haar zoon de keuken instampte. Hij was zo rusteloos af en toe. Hij had een dynamische persoonlijkheid als Inge nodig om hem bij de les te houden. ‘Hij lijkt zoveel op zijn vader’, dacht ze en glimlachte. Ze berekende dat Inge nog één of twee kansen te gaan had, voor Dirk haar in haar nekvel zou pakken. Ze schudde haar hoofd en liet haar gedachten afdwalen naar dertig jaar eerder, toen zij de uitdaagster was en de vader van Dirk de wanhoop nabij was.

Rosa was het kleine vervelende zusje. En het slachtoffer dat later haar echtgenoot zou worden wad de beste vriend van haar broer. Peter de Jong was haar favoriete slachtoffer. Ze hadden zoveel leuke grappen uitgehaald toen ze opgroeiden, maar toen veranderde er iets. De grappen werden meer dan alleen maar leuk. Ze werden opwindend. Ze voelde nu een opgewonden prikkel in haar onderbuik. Niet lang nadat ze zeventien geworden was, had het plagen van Peter een nieuwe dimensie gekregen. Nu begreep ze dat helemaal, maar toen handelde ze puur op gevoel.

Wat had ze die laatste keer gedaan? Wat was de laatste druppel geweest?’, dacht Rosa. Ze kon het zich echt niet meer herinneren. Maar ze zou de gevolgen ervan nooit meer vergeten. Het levendige beeld van Peter die op haar afkwam, haar de stallen injoeg en steeds dichter bij kwam toen ze opgesloten in een hoek stond, had nog steeds de zelfde uitwerking als destijds.

De opwinding en onzekerheid kon ze nog steeds voelen als ze eraan terug dacht. Nog steeds even intens. Rosa schoof heen en weer op de harde houten keukenstoel. Ze had zijn onverdeelde aandacht opgeëist. En zij die van hem.

Een pak op haar billen was nooit in haar opgekomen. Tot dat moment. Toen hij het deed, was ze zowel bang als gefascineerd.

Peter pakte haar bij haar arm en begon haar uit te foeteren. Hij noemde haar een ‘dekselse meid’, ‘een kleine dondersteen’ en nog een aantal dingen. Rosa herinnerde zich hoe ze hem in zijn gezicht uitgelachen had, waarop er een duivelse glimlach op zijn gezicht verschenen was. Het gevoel van opwinding dat ze toen in haar onderbuik voelde, keerde nu weer terug. Tot op de dag van vandaag had hij het vermogen om datzelfde gevoel bij haar op te roepen met zijn intense ogen en die vastberaden uitdrukking op zijn gezicht en niet te vergeten als hij haar een standje gaf.

‘Hoor jij eens meisje! Je vraagt er nu al een tijdje om! En nu is het dan zover!’ Rosa huiverde toen ze er aan terugdacht dat ze meegetrokken werd de stal uit. Hij liep met haar het pad af, langs haar huisje naar het schuurtje. Ze was verbaasd over de snelheid van alles.

In een oogwenk zat Peter op een groot hakblok in het schuurtje, waar al heel wat kachelhout op gehakt was en waar generaties lang kinderen een pak op hun billen hadden gehad. Op zeventien jarige leeftijd kreeg Rosa daar een pak op haar bips van de man die niet veel later haar echtgenoot zou zijn.

Peter liet er geen gras over groeien. Hij had er geen enkele moeite mee haar broek en haar onderbroek naar beneden te stropen. Vervolgens sloeg hij haar hard op haar billen. De ontnuchtering die uitging van de felle en onmiddellijke pijn, schaamte en de wetenschap dat hij kwaad was in plaats van alleen maar een beetje geïrriteerd, maakte dat ze het uitgilde en begon tegen te stribbelen.

Hij sloeg hard. Ze schopte, worstelde en schreeuwde zo hard als ze kon om hem op te laten houden. Maar niets van wat ze deed liet hem ophouden. Hij was vastbesloten haar eens goed onder handen te nemen. Rosa herinnerde zich dat hij haar iedere poets die ze hem ooit gebakken heeft, betaald zette. Ze wist ook dat hij er speciaal plezier in beleefde het haar betaald te zetten. Na zoveel jaren met hem getrouwd te zijn kende ze hem misschien wel beter dan dat hij zelf deed. Er was niets gemeens of sadistisch aan de straf die hij die dag uitdeelde. Maar hij nam wraak op een manier die past een man die tijdenlang uitgedaagd is, tot ver voorbij zijn grenzen, door iemand waar hij erg op gesteld was. En ze wist dat hij net als zij gegrepen was door een virus dat liefde heette. Het was elektrisch en rusteloos en zette hen beiden op scherp.

Dat eerste pak op haar billen brak de ban. Alles werd anders. Peter bleef een constante bezoeker bij hun thuis, maar nu voor haar in plaats van voor haar broer.

Rosa glimlachte. Ze was terug in haar keuken en was ontwaakt uit haar overpeinzingen. Nu was er haar zoon, die momenteel dezelfde dans danste als zijn vader zo vele jaren geleden. En het knappe kleine uitdaagstertje was zijn uitdaging. Hij wist dit instinctief en was het zich maar half bewust. Zijn moeder zag dat ze goed bij elkaar pasten. En ook Inge zou daar over niet al te lange tijd achterkomen….

*******

Inge genoot van het ritje. Het was een zonnige, onbewolkte dag. Begin mei was het vaak mooi in Drenthe. De afgelopen nacht was koud geweest en het had geonweerd, maar nu was het helder met een lage luchtvochtigheid. Tegen het middaguur was de temperatuur opgelopen  tot boven de twintig graden Celsius en het koele briesje voelde zijdeachtig aan op de huid. Bles genoot ook van het ritje. Ze was alert en reageerde enthousiast op de opdrachten van de ruiter op haar rug.

Viereneenhalf uur later keerden Inge met de merrie terug op de boerderij. Ze glimlachte in zichzelf dat ze weer eens niets van de orders van Dirk had aangetrokken. ‘Jeetje, wat was die man een potentaat’, dacht ze. Het was een leuk spelletje om hem een beetje op de kast te jagen. Hij hapte altijd. Ze vond het een heerlijk gevoel als hij haar die ijzige blik toewierp. Deze ochtend was hij wel heel erg streng geweest. Hij vond dat ze teveel plezierritjes maakte en te weinig tijd aan haar plichten besteedde.

Nou ja, het was per slot van rekening zondag. Haar vrije dag. Inge grinnikte inwendig toen ze eraan terugdacht hoe ze hem stil had gekregen door hem hier fijntjes aan te herinneren. Ze gaf toe dat dit best een beetje minder uitdagend had gekund, maar de situatie had gewoon gevraagd om een snedige opmerking.

‘ Zorg dat je deze keer binnen een uur terug bent, anders zul je er spijt van krijgen, had Dirk haar opgedragen voor hij zich omdraaide en terugliep de stal in. Inge vroeg zich af waarom hij altijd zo verdomd bazig moest zijn. Ze maakte zich er echter niet druk over, verre van dat, ze vond het een mooie gelegenheid om eens te kijken hoe ver ze kon gaan.

’t Is al goed’ had ze eruit geflapt en was doorgegaan met het opzadelen van het paard. Op dat moment had ze besloten dat ze niet alleen haar eigen plan zou trekken over hoe lang de rit zou gaan duren. Ze zou zich niet beperken tot de openbare bossen, maar ook gaan rijden in het natuurgebied waarvan Dirk gezegd had dat daar niet gereden mocht worden, in afwachting van een uitspraak van Staatsbosbeheer of dit gebied voor ruiters wel toegankelijk was. Er was per slot van rekening geen wettelijke beperking om zich in dat gebied te begeven.

**********************

Tegen de tijd dat ze terug was op de boerderij en Bles wou gaan afzadelen,kwam Dirk de stal inlopen. Nadat hij een vraag geblaft had, welke door Inge genegeerd werd, stond Dirk in de deuropening toe te kijken wat ze ging doen en wat ze te vertellen had. Een aantal minuten verstreken. Inge had het zadel opgeborgen, het stro achter in de stal bijeengeveegd, voer in de trog gedaan en begon met het kammen van de manen.

Nadat ze Bles verzorgd had, nam Inge het tuig, hing het tegen de achterwand van de stal en haalde het uit de war. Dirk volgde haar naar de achterkant van de stal. Hij keek toe hoe ze een hele show maakte van het georganiseerd aanpakken van de werkzaamheden. Toe alles klaar was en Inge zich nergens meer op kon concentreren als excuus om hem te kunnen negeren, nam Dirk opnieuw het woord.

‘Ben je nu bereid om mijn vraag te beantwoorden, jongedame?’, zei hij, Zijn stem had een gevaarlijk dreigende ondertoon. Inge glimlachte in zichzelf toen ze een golf van opwinding door haar lijf voelde gaan. Ze genoot ervan hem wat op te fokken. Het gevoel was zowel lichamelijk opwindend als geestelijk stimulerend. Zijn gezichtsuitdrukking en de ijselijke ondertoon in zijn stem triggerden een lichamelijke sensatie bij haar, die zich het best liet omschrijven als bijna seksueel en zeker elektrisch. En ze had altijd genoten van de uitdaging en het plagen.

‘Wat is het probleem, cowboy?’, het sarcasme droop van haar antwoord af.

‘Jij bent het probleem!’, zei Dirk koeltjes. ‘Jij en je arrogante houding zijn mijn probleem’.

‘Ach, kom nou!’. De toon in Inge’s stem was ongeïnteresseerd. Ze probeerde om hem heen te lopen.

‘Nee, nu eens even niet’. Dirk blokkeerde haar zodat ze er niet langs kon. ‘Deze keer zul je merken dat ik het echt meen. Deze keer zul je ervaren wat je vanaf nu te wachten staat als je mij negeert’.

‘Wat er gebeurt als ik je negeer?’. Inge lachte uitdagend, ze sloeg haar armen voor haar borst over elkaar en verplaatste haar gewicht op haar rechterbeen. Dirk grijnsde eveneens, maar in zijn gezichtsuitdrukking was weinig plezier te lezen. Irene begon zich te realiseren dat dit wel eens anders kon uitpakken dan anders als ze haar spelletje speelde. Er ging opnieuw een golf van opwinding door haar heen,maar deze keer bleef het hangen en merkte ze dat haar hartslag hoog bleef. Het gevoel bleef hangen. Ze draaide zich om in een poging om aan de andere kant om Dirk heen te stappen. Hij blokkeerde haar opnieuw, schudde dit keer met zijn hoofd om te laten weten dat ze nergens naar toeging zonder zijn toestemming.

In het nauw gedreven en boos keek Inge om zich heen naar een ontsnappingsweg. Die was er niet. Dirk stond perfect opgesteld om elke richting die ze opstapte te blokkeren. Op dat moment triggerde het gevaar dat hij uitstraalde haar meer dan de inmiddels bekende opwindende sensatie. De opwinding die door haar heen trok en haar vingertoppen, haar kruis en haar gezicht onder stroom zette, was overweldigend. Alles wat ze op dat moment wilde, was wegkomen. Maar daar was geen kans op.

‘Wat was het laatste dat ik tegen je zei voor je weg ging?’, herhaalde Dirk de vraag die ze genegeerd had toen ze een paar minuten geleden bezig was haar paard af te zadelen.

Inge gaf geen antwoord,ze slikte en probeerde zichzelf te dwingen oogcontact met hem te houden. De blik in zijn ogen was krachtig en intimiderend. ‘ Verdomme wat was hij star’, dacht ze. Een paar seconden later voelde ze hoe ze bloosde en keek ze de andere kant op. De vraag was ze toen al vergeten.

‘OK, ik zal je geheugen voor je opfrissen’, gromde Dirk. ‘Ik zei je dat binnen een uur terug moest zijn. En als ik me goed herinner antwoordde je, ’t is al goed’. Hij deed een pas naar voren. Inge moest hem nu wel aankijken. In een reflex keek ze verveeld omhoog.

‘Maak je je daar nu zo druk over! Dat ik wat langer heb gereden dan jij vindt dat ik zou moeten! Verdomme Dirk de Jong! Als het aan jou lag zou niemand ooit een pleziertje hebben’. Haar antwoord was niets meer dan het leggen van een rookgordijn, daar was ze zich heel goed van bewust. Ze wist dat hij het serieus meende dat ze niet zo lang moest gaan rijden, maar zij had besloten dat als hij haar zou voorschrijven wat ze moest doen,zij dit aan haar laars zou lappen. Als ze hier eerder de strijd met hem over aangegaan was, dan zou hij nog meer op zijn strepen gaan staan en was er nog minder ruimte geweest om hem te negeren.

‘Ga je me vertellen dat je me verkeerd begrepen hebt?’, de gezichtsuitdrukking van Dirk werd nog donkerder. In de blik die hij haar toewierp daagde hij haar uit om te zeggen dat ze hem niet begrepen had.

Inge zag deksels goed wat hij bedoelde, maar ze negeerde de boodschap die haar instinct naar haar hersenen zond. ‘Ik heb je heel goed begrepen! Het is mijn vrije dag, mijn vrije tijd, en die wilde ik op mijn manier doorbrengen. Je hebt niets te zeggen over wat ik in mijn vrije tijd doe’. Ze zette haar armen in haar zij en ze verplaatste haar gewicht zo dat ze met haar voet op de grond kon stampen om haar woorden kracht bij te zetten.

‘Ik heb alles te zeggen over wat je met MIJN paarden doet en wat je hier op de boerderij allemaal doet. En wanneer iemand mij ‘t is al goed’ als antwoord geeft, dan neem ik aan dat iemand doet wat ik zeg. Dirk zijn stem was zacht, maar Inge kon de ijzige ondertoon voelen.

‘Je bent meer dan zes uren weggeweest! Heb je het paard te drinken gegeven? Heb je het laten rusten en te eten gegeven?’. Hij bleef op dezelfde toon praten. Met de vragen was op zichzelf niets mis. Ze waren eenvoudig genoeg, maar de manier waarop hij ze stelde, zorgde dat ze zich dom en onnadenkend begon te voelen.

‘Ja, dat heb ik gedaan!’. Ze antwoordde na een paar seconden, maar de vertraging had haar verraden. Ze had gerust en het paard laten drinken. Dat was de waarheid. De plaats waar ze dit gedaan had, wilde ze echter liever niet zeggen, maar dat realiseerde ze zich pas nadat ze het gezegd had.

‘Oh ja?’. De vraag van Dirk suggereerde niet dat hij dacht dat ze loog, maar verklapte wel dat hij door zou vragen, en dat hij wist dat ze meer dan één verbod in de wind had geslagen. ‘Ik vraag me af hoe je dat gedaan hebt, terwijl je niet bij de put of bij de troggen in de buurt geweest bent’.

Inge realiseerde dat ze niet alleen lichamelijk ingesloten was door de grote man die voor haar stond. De bossen van Staatbosbeheer waren populair bij de ruiters, maar vooralsnog verboden terrein voor het personeel van de boerderij. Dat wist ze en was er ondanks dat toch heen gegaan. En dat was nog maar het topje van de ijsberg. In het riviertje en het gebied waar ze geweest was, leefden adders. En door het hoge water door het onweer van de vorige avond was er een flink risico dat ze actief waren. Alle boeren wisten dat ze beter niet naar het riviertje konden gaan als het flink geregend had. Ook Inge wist wel beter, maar haar eigenwijze verzet tegen Dirk had haar gezonde verstand beïnvloed.

Inge keek naar de vloer waar ze net nog op gestampt had. Ze schoof met haar voet wat stro heen en weer. Ze was druk met zichzelf in overleg wat ze zou kunnen antwoordden. Maar Dirk maakte dat overbodig.

Je bent in het Staatsbosbeheerbos geweest, is het niet?’. Zijn stem ging omhoog. Boosheid klonk er nu duidelijk in door.

Inge keek op en ontmoette zijn blik. Ze wist dat ze deze keer te ver was gegaan.

‘Ik neem aan dat de slangen geen interesse in je hadden, in dat brutale meisje’. Dirk pakte haar bij haar arm en duwde die omhoog en trok haar naar zich toe. Zijn greep was stevig, ze kon haar arm niet verder omhoog krijgen.

‘Ik zal doen wat ik weken geleden al had moeten doen, brutale meid’. Dirk kookte van boosheid. Hij keek de stal rond naar een geschikte plek om zijn plannen uit te voeren. Het bankje vlakbij de uitgang was wel een geschikte plaats. Het kon hem niet schelen als er iemand binnen zou lopen en zou zien wat er gebeurde. Voor zo ver het Dirk betrof, was dat precies wat ze verdiende.

‘Hee laat me los!’, riep Inge. Toen ze zag waar hij haar mee naar toe nam, begon ze zich te realiseren wat hij van plan was. Ze kon haar eigen gevoel over wat er te gebeuren stond niet geloven. ‘Nee! Wie denk je wel dat je bent!’. Ze zette haar hakken in de grond en probeerde los te komen.

‘Ik ga je bips bloot maken en je een flink pak slaag geven! Dat is wat ik ga doen’, antwoordde Dirk.

‘Dat kun je niet doen’, gilde Inge. Maar dat kon hij overduidelijk wel en ging hij het doen ook.

Terwijl hij op het bankje ging zitten, tastte hij omhoog en maakte de knoop van haar spijkerbroek los en deed in één beweging de rits naar beneden. Haar jeans en haar onderbroek gingen omlaag tot halverwege haar dijen en ze tuimelde voorover over zijn schoot. Inge was verbaasd over de snelheid waarin één en ander zich voltrok, ze had absoluut geen gelegenheid om zich druk te maken over haar waardigheid en over wat Dirk allemaal kon zien. Zijn hand kwam hard op haar billen neer.

De rillingen van angst en boosheid die door haar kruis gingen toen ze zich realiseerde wat hij van plan was, werden vervangen door de pijn die zich snel opbouwde toen zijn hand op haar bips begon neer te dalen. Verrassing en ongeloof zorgden er bijna een volle minuut voor dat ze verdoofd was, maar de tranen kwamen vervolgens al snel op.

Dirk verbaasde zich erover hoe weinig ze tegenwerkte in het begin, maar dit veranderde al snel.

In wat als een soort explosie aanvoelde voor Inge, de pijn en schaamte over wat hij deed vulde haar met woede en veranderde ze in een schreeuwend hoopje mens. Dirk grijnsde en verstevigde zijn greep. Ze was echter vastbesloten om los te komen en na verloop van tijd werd het steeds moeilijker haar over zijn schoot te houden en haar tegelijkertijd op haar bips te geven om haar een lesje te leren. Hij besloot het anders aan te pakken. Hij schoof haar heupen naar voren over zijn linkerbeen. De beweging was zo snel dat Inge haar beide armen naar voren moest steken om te voorkomen dat ze met haar hoofd in het stof op de vloer zou belanden. Dirk maakte van deze verwarring gebruik om zijn rechterbeen over de hare te plaatsen en ze vast te klemmen. Hij greep naar voren en pakte haar rechterarm en klemde deze stevig tegen haar zij. Ze kon nu nog wel wat kronkelen, maar kon ook gemakkelijk door hem in bedwang gehouden worden.

Nu begon het pak op haar billen pas echt. Dirk liet alle frustratie die zich in de afgelopen periode bij hem opgebouwd had, gaan. Het duurde dan ook niet lang of de toon van Inge’s huilen en schreeuwen veranderde van boos en vol verzet naar duidelijk van pijn. Haar spieren spanden zich en ze gilde het uit bij iedere klap.

‘Houd alsjeblieft op!’. Na een aantal minuten van krachtig doorslaan werden Inge’s smeekbedes wanhopig. ‘Je doet me zeer!’

‘Mooi zo!’, zei Dirk. ‘Dat –- is –- de — bedoeling — ook!! Ik –- ben –- van -– plan -– het -– zoveel –- pijn –- te –- laten –- doen –- dat -– je  — je -– voortaan –- wel -– bedenkt –- voordat –- je –- besluit -– niet -– te -– doen -– wat -– ik -– je -–zeg!!!! Want ik beloof je -– als -– je –- dat -– wel -– doet, — dan doen we dit –- opnieuw -– en opnieuw –- en opnieuw!!! Hij zette zijn woorden kracht bij met harde klappen op dat deel van haar billen dat haar gewicht zouden dragen als ze zou gaan proberen te gaan zitten.

‘Alsjeblieft!!!!’, huilde Inge. De smeekbede kwam als een langgerekte klaagzang tevoorschijn. Ze snikte en haar adem ging horten en stoten.

Dirk stopte,maar hield haar op de plaats.

‘En?’, zei hij alsof zij wist wat hij wilde horen.

Inge snikte. ‘Wat wil je horen!’, bracht ze met moeite uit.

‘Wat dacht je dat ik van je wil horen!’. Dirk liet zijn hand opnieuw vijf keer hard op haar billen neerkomen.

‘Oh alsjeblieft!! Dat weet ik niet!’, huilde Inge.

‘Dan denk ik dat we nog maar een poosje moeten doorgaan’, grijnsde Dirk en hij begon opnieuw. Ditmaal liet hij de klappen neerkomen op de bovenkant van haar bovenbenen.

Inge begon ook opnieuw tegen te stribbelen. Maar ze kon het niet lang volhouden. Na ongeveer dertig klappen smoorden haar kreten en stopte ze met worstelen.

‘Houd alsjeblieft op! Houd alsjeblieft op! Houd alsjeblieft op!’, kwam er in horten en stoten uit.

‘En?’, vroeg Dirk opnieuw en ook deze keer hield hij even op met slaan.

‘Ik zal voortaan doen wat je zegt. Ik beloof het’, zei Inge.

‘En houd je op overal een strijd van te maken’, Dirk sloeg weer vijf keer hard op haar bips.

‘Ik zal niet overal een strijd van maken. Ik zal ophouden sarcastische opmerkingen te maken. Ik zal mijn best doen. Dat beloof ik!’, huilde Inge.

Dirk liet haar los en gaf haar nog een laatste hele harde klap. ‘Zo! Nou dat was toch niet zo moeilijk!’

Inge haastte zich bij hem uit de buurt en probeerde haar broek omhoog te doen.

‘Ik haat je! Jij verdomde kloo…’, ze stopte toen ze zijn gezichtsuitdrukking zag.

‘Heb je nog niet genoeg gehad?’ De woorden hadden als een vraag geklonken, maar in de ondertoon was duidelijk een waarschuwing waarneembaar.

‘NEE!!! Het spijt me’, Inge zorgde dat ze bij hem uit de buurt kwam en zette zich op een holletje in beweging richting het huis.

Rosa zag het meisje het pad afkomen terwijl ze haar jeans omhoog hield door ze in haar middel vast te houden. Ze hoefde er geen enkele minuut over na te denken wat er had plaatsgevonden. Irene’s betraande gezicht en snikken, bevestigden alleen maar wat toch al vrij duidelijk was. Inge rende de keuken door zonder dat ze Rosa bij het keukenraam had zien staan.

In haar kamer heeft ze een potje zitten huilen en probeerde ze haar gedachten weer op een rijtje te krijgen na alle verwarring die ze voelde.