Het ging over consequenties bij Katy en Tom, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen in het dorp. De morgen begon bij ieder stel heel gewoon. Maar voor de dag voorbij zou zijn, zou de hel uitbreken.

Katy was de strijd met Tom aangegaan omdat ze de hele dag in bed moest blijven. Ze kreeg een pak slaag. Kim had een loopje genomen met Martin, nadat deze haar de kans had gegeven op haar schreden terug te keren. Ook zij kreeg een pak slaag. Annie lag met name met zichzelf in de clinch en zocht de confrontatie. En zij zou op korte termijn ook een pak op haar billen krijgen. Het leek erop dat de dag voor de echtgenoten in hetzelfde thema stond, hun vrouw een flink pak op de bips geven.

Tom was behoorlijk boos op Katy. Maar in dezelfde adem was hij vooral bang. Hoe verder de dag vorderde, hoe zieker Katy werd. Tom legde de telefoon neer nadat hij met dr. Freek gesproken had. De dokter had hem gezegd dat hij Katy onmiddellijk naar het ziekenhuis moest brengen en dat hij hun daar zou treffen. Zonder verder ergens bij stil te staan, ging Tom Katy halen. Hij hielp haar met haar ochtendjas, wikkelde haar in een warme deken en droeg haar naar de auto. Katy rustte met haar hoofd op zijn schouder. Ze gloeide van de koorts en sloeg af en toe wartaal uit. Tom gaf haar een kus op haar voorhoofd en zette haar in de auto en deed haar de veiligheidsgordel om.

Aan de overkant van de straat, stond Kim in de hoek. Haar donkerrode bips, omzoomd door haar bijgeknipte roze zomerjurkje wees de kamer in. Martin nam alle tijd van de wereld om de straf goed tot Kim te laten doordringen. Ze moest nadenken over haar gedrag en wennen aan de nieuwe levensstijl. Martin zou niet terugkrabbelen en Kim of ze het nu leuk vond of niet, ook Kim zou dit niet doen. Kim had zich voldoende beklaagd en met haar voet gestampt, om tot drie keer toe over de knie gelegd te worden, voor een kort maar fel pak slaag. Ze waren meer dan voldoende om de kleur van haar billen en de pijn levend te houden. Kim wachtte nu met angst en beven het volgende pak slaag af. Af en toe kon een hartstochtelijke snik uit de hoek gehoord worden. ‘Als er nog eens tien minuten verstrijken zonder noemenswaardige incidenten’, dacht Martin bij zichzelf, ‘en het is tijd voor het volgende pak slaag’.

Bij Annie en Wouter stond ook een strafsessie op het punt van beginnen. Na het ontbijt ruimde Annie de tafel af en deed verder erg haar best over te komen alsof ze het heel druk had. Wouter had haar de vorige avond de mattenklopper in het vooruitzicht gesteld en ze wist dat het nu elk moment zover kon zijn. Oh wat had ze hier een hekel aan. Haar billen deden nog zo’n pijn dat ze deze nauwelijks aan kon raken. Op een stoel zitten tijdens het ontbijt was een marteling geweest en ze twijfelde er geen moment aan, dat wanneer Wouter vandaag klaar met haar zou zijn, ze waarschijnlijk dagenlang niet zou kunnen zitten. Maar met Wouter zat dat er niet in. Zitten zou een onderdeel van haar straf zijn. ’s Avonds en onder het eten kon het niet anders of ze moest zitten. Als ze daarover klaagde dan zou zich alleen maar een extra pak slaag op de hals halen, waarna ze lange tijd op het houten bankje zou moeten zitten. En dat laatste had ze wel de meeste hekel aan.

Wouter was nog steeds boos over haar rijgedrag. Hij had Annie tijdens het ontbijt flink toegesproken. ‘Ik ga er niet de discussie met je over aan, Annie. Ik kan aan je gezichtsuitdrukking zien dat je jezelf flink aan het straffen bent. Ik wil het niet. Je bent al wekenlang aan het broeien. Als je zo graag boos wilt zijn, wees dan maar boos op mij omdat ik je met de neus op de feiten druk. Houd op zo hard voor zelf te zijn. En houd er NU mee op!!’ Toen Wouter opstond om  de hond te gaan voeren, zei hij dat ze haar houding aan moest passen. Als ze dat niet zou doen dan zou ze een stevig pak slaag krijgen voordat hij de mattenklopper tevoorschijn zou halen voor het pak slaag wat ze toch al tegoed had.

‘Wanneer ik terug kom, wil ik dat je in de slaapkamer bent. Je weet het, met je blote bips in de hoek. Je kunt je broek en je onderbroek net zo goed helemaal uitdoen. Je hebt ze vandaag niet meer nodig en waarschijnlijk de komende dagen ook niet’. Annie kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Wouter draaide zich om en ging via de schuifpui naar buiten.

Niet wetend hoelang Wouter met de hond bezig zou zijn, maakte Annie haar klusjes gehaast af en ging naar de slaapkamer. Ze deed al haar kleren uit en trok een lang T-shirt aan. Vervolgens ging ze naar de badkamer en waste haar handen. Ze keek op naar haar beeld in de spiegel, en fluisterde, ‘Wat ben je toch een kreng! Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je!’ Ze draaide zich om, om de badkamer te verlaten en botste recht bij Wouter op.

‘Oh, liefje!’, zei ze geschrokken. ‘Ik wist niet dat je daar stond’.

‘Dat is wel duidelijk’, zei Wouter streng. ‘En nu naar de hoek en snel!’ Hij wees naar de hoek van de slaapkamer. Zijn woorden klonken vervaarlijk.

Annie liep voorzichtig in de richting van Wouter. Hun ogen lieten elkaar niet los totdat Annie de badkamer wilde verlaten. Wouter hielp haar erlangs door haar bij iedere stap die ze nam hard op haar billen te slaan. ‘Oh, oh, oh!’, kreunde Annie terwijl ze zich naar de hoek haastte. ‘Verdomme, verdomme, verdomme’, mopperde ze tegen zichzelf. Terwijl ze met gesloten ogen in de hoek stond, tilde Annie haar T-shirt op en maakte haar billen vrij. Ze hield het shirt in haar vuisten geklemd voor zich. Er ging een huivering door haar lichaam. Ze leunde met haar voorhoofd tegen de wanden van de hoek en stond doodstil.

De stilte in de slaapkamer was oorverdovend. Annie stond doodstil. Ze wist dat Wouter naar haar stond te kijken. Ze had geen idee hoe dicht hij bij haar stond. Ze wist alleen maar dat ze beter niet kon bewegen. Wouter maakte nog een paar laatste beslissingen hoe hij verder zou gaan. Hij stond vlak achter haar en leunde met zijn handen op de muren boven haar hoofd, zoals hij de avond ervoor ook gedaan had.

Dit was voor beiden niet gemakkelijk. Beiden hoopten dat het snel voorbij zou zijn. Vijf minuten verstreken. Tien minuten verstreken. Toen draaide Wouter zich om en liep de slaapkamer uit. Annie hoorde hem, maar had geen idee wat hij aan het doen was. De stilte keerde terug. Er verstreken nog eens tien minuten. Annie’s benen begonnen pijn te doen van het in dezelfde houding staan. Haar billen brandden van de harde kletsen die ze daarnet gekregen had, bovenop de slaag van de vorige dag. Maar ze bewoog niet.

Annie was bang zich te bewegen. Als ze dat in het verleden had gedaan, dan had het haar alleen maar een paar harde kletsen van haar echtgenoot opgeleverd die achter haar stond. Annie had geen idee hoe hij er telkens in slaagde achter haar te gaan staan, terwijl ze het zelf niet in de gaten had. Het lukte hem echter steeds weer. Er verstreken nogmaals vijf minuten, tien minuten, twintig minuten. En er was alleen maar die stilte. Ze kon haar eigen hart bijna horen kloppen. Uiteindelijk keerde Wouter terug in de slaapkamer. Hij was ergens mee bezig. Oh, wat wilde Annie graag even kijken. Maar dat durfde ze niet.

‘Kom maar even hier staan, Annie’, zei Wouter streng.

Annie draaide zich om en zag Wouter. Hij stond bij de hoek van het bed. Er lagen dingen op het bed achter hem. Annie kon niet goed zien wat het was. Ze keek Wouter onderzoekend aan en had geen tijd zich ergens anders druk over te maken. Haar benen voelden week en wilden bijna niet bewegen. Ze kon alleen maar een paar stappen in zijn richting doen.

‘Ik heb er eens over nagedacht, Annie. Om te zeggen dat ik boos op je ben, is een understatement. In alle jaren dat we samen zijn heb je me nooit zo dicht bij het kookpunt gekregen als nu. Totdat je daarnet in de badkamer stond en die vreselijke dingen tegen jezelf zei, wist ik niet wat de oorzaak was van je roekeloze en onverantwoordelijke gedrag van de laatste weken. De woorden die ik je tegen jezelf hoorde zeggen, deden me pijn alsof je me met een mes in mijn borst stak’. Hij pakte de linkerhand van Annie in zijn rechter. Terwijl hij sprak, schudde hij af en toe haar hand alsof hij zijn woorden kracht bij wou zetten. ‘mijn vrouw is niet een kreng en niemand, zelfs jij niet, heeft het recht om haar binnen de muren van dit huis te haten. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja Wouter’, fluisterde Annie. ‘Ik begrijp het’.

‘Daar ben ik niet van overtuigd. Ik hoop dat je het wel begrijpt tegen de tijd dat we klaar zijn. Ik hoop dat we dit nooit nog eens hoeven mee te maken’. Wouter pauzeerde even en keek Annie onderzoekend aan. ‘Om te beginnen, ik ga je eerst een ongenadig pak op je blote billen geven voordat we de mattenklopper er bij pakken. Het pak slaag is voor al die verschrikkelijke dingen die je tegen jezelf gezegd hebt. Vervolgens ga je een kwartier in de hoek staan en denkt na over wat er nog meer te gebeuren staat. Wanneer ik je weer bij me roep, krijg je de helft van je straf met de mattenklopper, te weten 60. Vervolgens ga je met pen en papier op het houten bankje achter het tafeltje zitten. Je schrijft 60 keer…. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote. Ik verwacht dat je netjes schrijft, geen spelfouten maakt en de leestekens goed zet. Je gaat hier net zo lang mee door tot het goed is. Begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie snikkend.

‘Mooi zo. Heb je verder nog vragen?’, vroeg Wouter met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Nee, Wouter’, zei Annie terwijl er een traan over haar wang liep.

‘Mooi zo. De rest van je straf zullen we het straks over hebben. Maar ga nu eerst maar over mijn knie liggen’, voegde Wouter er aan toe.

Annie kromp ineen bij zijn woorden, maar kwam langzaam dichterbij. Hij hielp haar de correcte positie in te nemen en schoof vervolgens haar T-shirt uit de weg. Hij drukte haar lichaam met zijn linkerarm stevig tegen zich aan en vroeg, ‘Kun je alsjeblieft vertellen waarom je nu over de knie ligt, Annie?’

‘Ik lig hier omdat je een pak op mijn bips gaat geven, omdat ik vreselijke dingen tegen mezelf gezegd heb. Het spijt me. Liefje. Echt waar’.

‘Ik hoop dat dat waar is Annie. Mocht dit nog niet het geval zijn, dan zal het snel komen. Zeg dit soort dingen alsjeblieft nooit weer tegen jezelf’. Er werden verder geen woorden verspild. Wouter begon te slaan. Genade maakte geen onderdeel uit van het pak slaag dat Annie kreeg. Wouter diende iedere klap met al zijn kracht en vastbeslotenheid die hij in zich had, van zijn hand tot zijn hart toe.

Wouter was er nu van overtuigd dat de haat die Annie jegens zichzelf koesterde dieper zat dan ze zichzelf realiseerde. De effecten ervan bedreigde zelfs haar welzijn en veiligheid. Toen Wouter de badkamer was ingelopen en met eigen ogen zag welke woede Annie tentoonstelde, geloofde hij het bijna niet. Annie was de controle kwijt. Hij huiverde bij de gedachte wat iemand in een dergelijke stemming kon aanrichten als ze met hoge snelheid over de snelweg reed. Deze gedachten bleven maar in Wouter rondmalen toen hij het pak slaag begon. Annie’s huilen, schreeuwen, verontschuldigingen en smeekbedes waren niet aan hem besteed.

Annie voor de grap of in een spel een pak op haar blote bips geven, was het favoriete tijdverdrijf van Wouter. Annie voor straf een pak slaag geven was een van de moeilijkste dingen om te doen. Zowel Wouter als Annie waren hiervan op de hoogte. Toen Wouter uiteindelijk stopte, was Annie niet langer aan het stribbelen en aan het schoppen. Haar lichaam lag stil. Zelfs het kleinste spiertje bewoog niet meer. Wouter wreef minuten lang over haar rug terwijl ze lag te huilen. Toen greep hij de fles Lotion van het bed. Voorzichtig wreef hij de lotion op de donkerrode billen en benen van Annie. Annie kwam onmiddellijk weer tot leven. ‘Nee, nee, nee!’, gilde ze.

‘Stil liggen, schatje. Ik weet dat het zeer doet. Maar straks voelt het een stuk beter, Dat weet je zelf ook. Verzet je er nu niet tegen’, zei Wouter zacht. Hij bleef de lotion op haar billen wrijven terwijl ze huilde. Uiteindelijk hielp Wouter haar overeind. Hij ging staan en hield haar bij haar armen beet, totdat ze vast op haar benen stond. Met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht zei hij, ‘Het is tijd om in de hoek te gaan staan, Annie. Vijftien minuten lang. Denk er maar eens over na wat er allemaal gebeurd en waarom. Wanneer ik je weer bij me roep, dan wil ik dat je de mattenklopper gaat halen en die bij me brengt. En nu, vooruit!’

Annie zei niets. Ze wilde niet dat hij haar zou helpen in de hoek te gaan staan zoals hij eerder gedaan had. Ze draaide zich om en liep er uit zichzelf naar toe. Ze tilde het T-shirt van haar billen en leunde met gesloten ogen in de hoek. Haar huilen en snikken duurden tot kort voor Wouter haar uit de hoek riep. Toen ze zich naar Wouter omdraaide, ontmoetten hun ogen elkaar een ogenblik aan. Wouter gaf haar een smalle glimlach. ‘Ga nu maar. Ga die ellendige mattenklopper halen, dan kunnen we verder’.

‘Oh Wouter. Ik weet niet of ik me kan bewegen’, zei ze met een benepen stemmetje.

Wouter stond op en ging naast haar staan. ‘Natuurlijk kun je dat. Laat me je maar even helpen’, zei hij en sloeg zijn arm liefdevol om haar heen. Samen liepen ze naar de kast. Annie deed de deur open. Ze pakte de mattenklopper van het haakje en gaf die aan Wouter.

‘Het spijt me liefje’, zei ze toen hij hem aannam.

‘Ik weet het, schatje. Ik weet het. Kom nu maar. Dan zullen we zorgen dat het allemaal achter de rug is’. Wouter pakte haar bij de hand. Ze liepen terug naar het bed. Hij legde de mattenklopper op het bed en liet Annie’s hand los om de stoel te pakken. Hij zette de stoel een einde los van de wand en draaide zich om naar Annie. ‘Ik wil dat je over de achterkant van deze stoel heen buigt en dat je met je handen de zitting vastpakt. Je mag huilen en schreeuwen, dat maakt me niet uit, maar je blijft voorover gebogen staan tot ik zeg dat je overeind mag komen. Verzet je daar niet tegen Annie. Als je gaat staan, telt de klap niet en krijg je er twee nieuwe voor in de plaats. Als je meer dan vijf keer overeind komt, dan beginnen we weer helemaal bij het begin. Denk er maar eens over. Ik weet dat je het kunt. We hebben het wel eens erger meegemaakt. Er is maar één verschil, als ik eenmaal begonnen ben, dan stop ik niet meer. Onthoud, hoe meer klappen je gaat krijgen hoe moeilijker je zult kunnen zitten. Gebruik je verstand, Annie. Laten we zorgen dat dit snel voorbij is’, voegde hij eraan toe terwijl hij naar de stoel liep.

Annie snikte. ‘Ja Wouter’, zei ze terwijl ze ook naar de stoel liep. Wouter liet Annie haar voeten uit elkaar zetten, zodat ze aan weerszijden van de stoelpoten stonden. Wetend wat de volgende stap zou zijn, deed Annie haar ogen dicht en boog ze zich langzaam voorover en zette haar handen op de stoelzitting. De huid van haar billen en bovenbenen werden op deze manier flink strakgespannen. Ze kreunde, ‘Oh!’ en pakte toen de randen van de zitting van de stoel en hield deze stevig beet. De houding waarin haar lichaam zich bevond was beschamend. De pijn van de eerdere slaag waren nog flink voelbaar.

Wouter pakte de mattenklopper en ging aan de zijkant van Annie staan. Zij schoof haar T-shirt uit de weg en vroeg, ‘Is er nog iets wat je zou willen vragen, Annie?’

‘Ja Wouter. Ik wil je vragen om me alsjeblieft te straffen zoals jij dat nodig acht om de lei helemaal schoon te maken. Het spijt me heel erg. Vergeef me alsjeblieft’, huilde Annie.

‘Ik zal je straffen, Annie, zoals je gevraagd hebt. Ik zal je echter niet eerder vergeven dan dat je jezelf vergeven hebt. Je moet alle haat die in je zit, loslaten. Je huilen en protesten zullen je straf niet kunnen laten ophouden. Het enige dat dit wel kan is dat je alles loslaat. Doe zoals je opgedragen is en het zal snel voorbij zijn. Ik vind het ook niet leuk, maar ik laat mijn vrouw niet in de steek. Het is in jouw handen. Het is jouw keuze. Ik stel voor dat je het zo gemakkelijk mogelijk maakt voor jezelf’, Wouter pauzeerde even. Hij haalde eens diep adem. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie.

Terwijl hij zijn hand op de rug van Annie zette, liet Wouter de mattenklopper neerdalen. Hij nam de tijd na iedere klets om het effect ervan goed tot Annie te laten doordringen. Iedere klets bedekte beide billen of beide benen in een keer. Ze gilde iedere keer als de mattenklopper neerdaalde. Bij de zesenveertigste klap ging Annie voor de vijfde keer staan. Ze deed haar handen naar achter en greep naar haar billen. ‘Oh Wouter, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer’, huilde ze.

‘Dat geloof ik graag. En daar ben ik blij om moet ik eraan toevoegen. Het zal nog veel meer pijn gaan doen voor ik klaar ben. Zeker als je nog één keer overeind komt voor we bij de 60 zijn. Je hebt nog veertien te gaan, plus nog twee extra voor de laatste keer dat je overeind kwam. Als je even een pauze wilt in dit pak slaag, dan pauzeren we even. Je kunt dan naar het bankje lopen en een half uur aan je strafregels werken. Wanneer de tijd voorbij is kun je weer naar de stoel komen en beginnen we weer bij nummer één. Zo doen we het, of je bukt je weer en we maken het nu af. Nogmaals, het is jouw keuze’, zei Wouter met een strenge blik.

Tranen liepen over Annie’s gezicht terwijl ze zich langzaam in de richting van de stoel draaide en er weer overheen boog. Op de een of andere manier, hield Annie zichzelf voor, zou ze de volgende zestien wel doorkomen. Wouter was niet mild. Hij was vastbeslotener dan ooit haar te laten voelen hoe hij er over dacht. Uiteindelijk zat het pak slaag met de mattenklopper erop. Hij gooide de mattenklopper op het bed, maar hield zijn hand op de rug van Annie. ‘blijf zo staan. Niet overeind komen’. Wouter pakte de lotion van het bed. ‘Ik ga je billen weer insmeren, Annie’, zei hij.

‘Oh nee, alsjeblieft niet, nee’, huilde ze. Maar het was al te laat. De lotion werd al op haar bips en benen gesmeerd. Een paar seconden later trappelde ze met haar benen en gilde het uit. Wouter wist dat de lotion zijn werk deed. Hij was klaar met smeren en wreef een poos over haar rug, voor ze enigszins kalmeerde. Hij hielp Annie overeind.

Annie sprong onmiddellijk van het ene been op het andere. ‘Oh, wat doet dat zeer, liefje. Mag ik alsjeblieft aan mijn billen komen?’

‘Absoluut niet! Dat weet je zelf ook wel. Ga nu naar de badkamer om je gezicht te wassen. Daarna is het tijd om je aan je strafregels te zetten’.

Annie wilde nog wat zeggen, maar bedacht zich. De strenge blik van Wouter, maakte haar duidelijk dat ze dat beter niet kon doen. In plaats daarvan, ging ze naar de badkamer en waste haar gezicht met koud water. Toen ze weer in de slaapkamer kwam, stond Wouter bij het houten bankje. Hij had het schrijfblok in zijn hand.

‘Je kunt op het bankje komen zitten, schatje’, zei Wouter. Annie zuchtte opgelucht. Ze was tenminste zijn schatje weer. Althans dat hoopte ze.

Annie voelde zich verdrietig toen ze naar hem toeliep. Hij leidde haar om het bankje heen. Annie draaide zich om en ging zitten. Haar billen raakten het hout van het bankje op de overgang tussen haar billen en bovenbenen. Voorzichtig ging ze zitten. Het was nodig om op haar billen naar het midden van het bankje te schuiven. De pijn die ze voelde was onwaarschijnlijk en ze huilde. Uiteindelijk bereikte ze de juiste plaats en ze hield op met schuiven. Oh wat had ze een gloeiende hekel aan dit bankje. Het schrijfblok was al opengeslagen. Wouter gaf haar een pen. Met door tranen gevulde ogen gaf ze hem een smal lachje. Hij glimlachte smalletjes terug. Beiden wisten op dat moment dat ze hiermee door moesten gaan. Wouter keek naar het schrijfblok. Annie ook.

‘Het bovenste vel, Annie, bevat de zinnen die je 60 keer op moet schrijven. Besteed aandacht aan je werk, schrijf netjes en maak geen fouten. Ik stel voor dat je zorgvuldig aandacht besteed aan ieder woord, iedere komma en iedere punt en dat je daarbij speciale aandacht hebt voor de betekenis van de woorden. Onthoud ook, als er meer dan vijf fouten zitten in het werk dat je inlevert, dan beginnen we weer opnieuw, eerst met de mattenklopper, daarna met de strafregels. Neem goed kennis van de woorden die je schrijft, Annie. Het zijn hele ware woorden’.

‘Ja Wouter!’, zei Annie en keek Wouter in zijn ogen.

‘Goedzo! Wanneer je klaar bent mag je van het bankje opstaan. Leg het schrijfblok dan daar neer en ga weer in de hoek staan tot ik je bij me roep. Heb je nog vragen?’

‘Nee Wouter’, antwoordde ze.

‘Nog één ding, schatje. Wat daar op papier staat, is waar. Ik houd van Annie. Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik deze moeite niet allemaal nemen. Ga nu aan het werk. Je hebt nog heel wat voor de boeg’. Hij legde zijn linkerhand op haar linkerschouder en bleef even zo staan.

‘Ja Wouter’, zei Annie met en snik. Wouter draaide zich om en liep weg.

Annie keek op het papier en las de woorden die ze moest overschrijven zoals Wouter haar opgedragen had. Haar ogen vulden zich met tranen en deze liepen over haar gezicht.

Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Langzaam schreef Annie de zinnen. Haar lichaam deed pijn, vooral haar bips en de achterkant van haar bovenbenen. Ze deed haar best om niet heen en weer te schuiven op het bankje, maar dat was onmogelijk. Het schrijven van de regels was ook al geen gemakkelijke opgave. Annie’s ogen vulden zich steeds weer met tranen. Ze moest dan even stoppen om zichzelf te herpakken voor ze verder kon schrijven. ‘Oh, wat wou ik graag dat ik staand kon schrijven’, dacht Annie bij zichzelf.

14. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
15. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
16. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Na een dik half uur schrijven, begon Annie weer te snikken. Haar billen deden verschrikkelijk zeer op het harde hout van de bank en ze was nog niet eens op de helft met haar schrijfopdracht. ‘Hoe kom ik hier ooit doorheen’, dacht ze. Annie schaamde zich dat ze zo dom had gedaan. ‘Zou hij me ooit vergeven’, huilde ze stilletjes. Niet lang daarna herpakte ze zichzelf en begon weer te schrijven.  

Wat Annie niet wist, is dat Wouter geduldig op de rand van het bed zat te wachten tot ze klaar was. Hij twijfelde er niet aan dat het Annie minstens een uur zou kosten om de strafregels te schrijven. Als het werk op de één of andere manier sneller klaar zou zijn, dan zou Annie nog meer consequenties onder ogen moeten zien, wist Wouter. Het zou inhouden dat ze hem niet serieus nam met deze straf.

Wouter wist ook diep in zijn hart dat de straf stevig en pijnlijk moest zijn. Hij had echter niet de intentie haar geestelijk te breken. Dus, terwijl Annie op het bankje zat te zweten op haar strafregels, zat Wouter een paar meter verderop en had het ook moeilijk met zichzelf.

37. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
38. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
39. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Terwijl ze heen en weer schoof op het bankje, legde Annie het schrijfblok terzijde. ‘Ik kan dit niet langer’, riep ze, niet wetend dat Wouter vlak achter haar zat.

‘Ja, dat kun je wel schatje, en je zult het doen ook’, zei hij met een rustige maar strenge toon in zijn stem. Annie schrok toen ze zijn stem hoorde. Ze ging weer rechtop zitten en haalde diep adem. Na een paar minuten, pakte ze haar pen weer op en begon weer te schrijven.

40. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
41. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
42. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Een uur en twintig minuten later stond Annie op en legde het schrijfblok op het bankje. Ze keek niet op. In plaats daarvan liep ze naar de hoek, tilde haar T-shirt vrij van haar bips en ging in de bekende houding staan. Wouter stond op van het bed en liep naar het bankje. Hij pakte het schrijfblok op en fluisterde, ‘Dankjewel schatje’. Hij draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

Annie stond zachtjes te huilen. Het waren tranen van opluchting en tranen van geluk om haar echtgenoot die zo goed wist wat ze nodig had. Annie’s huilen en snikken hielden de volle dertig minuten aan, tot Wouter terugkwam.

‘Kom maar hier, schatje’, klonk de stem van Wouter achter haar. Onmiddellijk draaide Annie zich om en wierp zich in zijn sterke armen. Ze huilde zachtjes tegen zijn borst terwijl hij haar tegen zich aan drukte. Hij wreef over haar rug en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Het is goed schatje. Het komt allemaal goed. Hij pakte haar gezicht in zijn handen, en zei, ‘Luister eens naar me. Ik moet je bips met lotion insmeren’. Annie schudde van nee. Wouter glimlachte en knikte ja. ‘Ja. Het zal je op de langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook heel goed. Daarna ga ik soep voor je maken en een kop thee. Ik weet dat je liever niet gaat zitten, maar je weet ook wat voor afspraken we hebben over de maaltijden’. Wouter pakte Annie bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij ging zitten en klopte op zijn linkerbeen. Annie ging voorzichtig over zijn schoot liggen en rustte met haar bovenlichaam op het bed. Ze huilde al voor Wouter met de lotion begon te smeren.

Een paar secondes later had de lotion het vuur opnieuw ontstoken wat zijn hand en de mattenklopper tot stand hadden gebracht. ‘Oh, wat doet dat verschrikkelijk zeer’, huilde Annie. Wouter hielp haar overeind. ‘Mag ik alsjeblieft wrijven?’, smeekte Annie.

‘Nee. En vraag dat niet nog eens, of ik leg je weer over de knie voor een kleine update. Laten we nu eerst maar wat gaan eten. We hebben deel twee van deze straf nog steeds voor de boeg’. Zijn blik verraadde dat Annie daar maar beter niet tegen in kon gaan. Samen liepen ze naar de keuken.

Wouter maakte de soep en smeerde de broodjes. Hij wist dat Annie niet zoveel zin in eten zou hebben. Als ze een beetje soep zou eten en een kop thee zou drinken, zou hij het al goed vinden. ‘Mag ik alsjeblieft blijven staan onder het eten?’, smeekte ze.

De blik in de ogen van Wouter maakte haar duidelijk dat ze beter kon gaan zitten. Langzaam, deed ze dat. De pijn was onwaarschijnlijk. De lotion had alles weer tot leven gebracht en het voelde alsof ze een nieuw pak slaag gehad had. Annie kon zich niet herinneren dat sinds ze getrouwd was, ze ooit zo’n pijnlijk pak slaag gehad had. Ze gaf onmiddellijk toe dat ze ook nooit eerder iets gedaan had wat een dergelijk pak slaag zou rechtvaardigen. De tranen begonnen weer te lopen.

Annie at wat soep en dronk haar thee op. Ze keek naar Wouter die stilzwijgend zat te eten, en bedankte hem dat hij het klaargemaakt had. ‘Ik ben uitgegeten. Mag ik alsjeblieft opstaan?’

‘Nee. Je mag niet opstaan. Ja blijft daar zitten tot ik zeg dat je mag gaan staan. Je hebt tijd nodig om tot jezelf te komen. Wanneer ik uitgegeten ben en wanneer ik er klaar voor ben, dan zal ik je straf weer oppakken’. Hij reikte over de tafel en pakte het schrijfblok. Hij scheurde er de door Annie volgeschreven bladzijden uit. Hij gaf Annie het schrijfblok en de pen terug en zei, ‘Om te voorkomen dat je je verveelt, mag je wel weer regels gaan schrijven, tot ik zover ben.

‘Maar ik heb mijn regels al geschreven. Alsjeblieft laat me niet meer schrijven’, riep Annie.

‘Annie, je hebt sinds ik je uit de hoek heb laten komen, niets anders gedaan dan klagen en jammeren. Laat ik één ding duidelijk stellen, ik ben degene die de straf uitdeelt en jij bent degene die de straf in ontvangst neemt. Wanneer ik je opdraag iets te doen, dan verwacht ik dat het gedaan wordt. Jammeren en klagen zal je een pak slaag opleveren of iets anders wat ik op dat moment noodzakelijk acht. Begrijp je dat?’, vroeg hij met een boze stem en een boze uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ja Wouter! Het spijt me dat ik me aanstel. Ik zal beter mijn best doen, schatje. Het doet alleen zo’n pijn. Het spijt me’, antwoordde ze.

Wouter keek haar even strak aan. ‘Ga je regels maar schrijven tot ik mijn eten op heb’. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn soep en broodjes.

‘Ja Wouter’, zei Annie verdrietig. Ze pakte het schrijfblok en de pen.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Annie ging door met schrijven terwijl Wouter zijn soep en broodjes opat. Hij ruimde de tafel op en deed de vaat in de afwasmachine. Toen in de keuken alles opgeruimd was, ging hij naar de slaapmaker om de lotion te halen. Annie schreef nog steeds. Ze wist niet wat hij aan het doen was, maar wist ook bijna zeker dat ze dat helemaal niet wilde weten.

Wouter kwam terug met de lotion. Annie wilde ‘Nee’ roepen op het moment dat ze het zag, maar deed het niet.  Wouter trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. Hij gebaarde Annie dat ze over zijn schoot moest komen liggen. Met tranen in haar ogen stond ze op van haar stoel en liep naar hem toe. Na een paar minuten was de lotion erin gewreven en had Annie het gevoel of Wouter haar weer een pak op haar billen gegeven had. Ze snikte en huilde zachtjes. Wouter wreef over haar rug en over haar zere billen. Er waren al blauwe plekken zichtbaar. Wouter wist dat er nog veel meer zouden zijn tegen de tijd dat hij klaar was. Hij haalde diep adem. ‘Nu moet ik niet toegeven’, zei hij tegen zichzelf. Wouter hielp Annie met opstaan. ‘Ga zitten en ga verder met schrijven, schatje, ik moet even wat doen’, zei hij terwijl hij naar haar stoel wees.

Zonder op te kijken, deed ze wat hij haar vroeg. Ze was bang dat als ze Wouter aan zou kijken, ze in een onbedaarlijke huilbui zou schieten. De stoel was erg oncomfortabel, maar ze hield zichzelf voor dat het altijd beter was dan het bankje. Ze begon weer te schrijven. Wouter ging naar de garage.

19. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote..
20. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
21. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Hoe meer Annie schreef, hoe meer haar arme billen en bovenbenen pijn begonnen te doen. Haar rechterarm deed ook zeer en haar vingers hadden kramp van het schrijven. Annie legde de pen even neer. Maar toen ze de deur hoorde, pakte ze de pen onmiddellijk weer op en schreef weer verder.

Wouter liep naar de tafel en keek over haar rechterschouder om te kijken hoe ver ze was met de strafregels. Ze was bezig met nummer 32. Ze was nog net niet een uur bezig.

‘Liefje?’, vroeg Annie.

‘Ja, wat is er?’, vroeg Wouter terwijl hij het schrijfblok van de tafel pakte.

‘Mag ik even naar de wc?’, vroeg ze.

‘Ja, Ga je gang. En wanneer je klaar bent, doe je je pantoffels aan en breng je me de mattenkopper’, voegde Wouter eraan toe.

‘Ja Wouter’. Annie liep voorzichtig naar de slaapkamer. Zelfs het lopen deed zeer. Ze ging naar het toilet, waste haar handen en deed vervolgens wat Wouter haar gevraagd had. Een paar minuten later was ze bij hem terug en overhandigde hem de mattenkopper.

‘Dankjewel’, zei hij terwijl hij hem aanpakte en hem naast het schrijfblok op de tafel legde. Hij trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. ‘Kom eens hier, schatje. Ik wil dat je even bij me op schoot komt zitten. Annie liep naar Wouter en ging op zijn rechterknie zitten. Wouter nam haar rechterhand in zijn linker. Zijn rechterarm legde hij om haar middel.

‘Je moet even naar me luisteren, schatje. Als ik uitgesproken ben, gaan we samen naar de garage naar je auto. Ik wil dan dat je goed naar je auto kijkt en naar de staat waarin hij verkeerd. Ik heb vandaag nog niet zoveel gezegd, omdat ik tijd nodig had om te bekomen van de schrik van wat ik vanmorgen gezien heb. Je zult het zelf zien. Ik heb de auto niet aangeraakt. De laatste die dat gedaan heeft, ben jezelf geweest toen je hem de garage inreed. Ik wil dat je er eens rustig omheen loopt. Je zult zien dat drie van de banden leeg zijn. Twee van de chromen wielen zijn gebarsten, niet zoals de andere die ik weggebracht heb. Ze bleken niet goed te zijn. Morgen hoor ik daar meer over. De andere lekke is het reservewiel die ik er gister even om heen gedaan heb om te voorkomen dat de auto op de krik moest blijven staan. Ik wil dat je er goed naar kijkt en bedenkt wat er had kunnen gebeuren als één of meer lek waren geraakt toen je met de auto onderweg was, rijdend als een gek’, legde Wouter uit.

‘Nadat je de auto bekeken hebt, Annie, kom je naar me toe en vraagt me om je te straffen voor je rijgedrag. Als je niets vraagt, zit je straf erop. Ik zal je dan niet naar je beweegredenen vragen, begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

‘Je weet dus wat je te wachten staat als je me de mattenkopper geeft en vraagt om je straf. Je krijgt dan 60 met de mattenkopper. Ik weet dat je bips slecht aanvoelt. Het zal niet meevallen, niet voor jou en niet voor mij, maar ik  zal me niet inhouden. Je zult ze allemaal ten volste voelen. Je zult ze allemaal hardop meetellen en me vragen om de volgende. Als je te lang wacht, laat ik de mattenkopper evengoed neerkomen, maar dan telt hij niet. Je mag hetzelfde verwachten als wat je eerder gehad hebt, als het al niet erger is’. Wouter pakte Annie’s gezicht in zijn handen. ‘Je bent mijn vrouw. Ik heb je nodig. Ik houd van jou. Ik wil je. Maar, ik wil ook dat je beseft dat ik nu niet en nooit niet, dit gedrag van je accepteer’. Wouter pauzeerde en haalde diep adem.

‘Je zult ze één voor één voelen. De klappen met de mattenkopper. Je zult over de motorkap van je auto liggen als ik ze toedien. Als je omhoog komt, dan krijg je vijf extra. Nadat je weer over de kap ligt gaan we verder. Alleen gaan we niet verder waar we gebleven zijn, maar beginnen we weer bij het begin. Het zal niet gemakkelijk zijn, Annie. En dat is ook helemaal niet nodig, als je bekijkt wat je gedaan hebt. Heb je hier nog iets aan toe te voegen?’, vroeg hij.

‘Alleen maar dat ik er erg veel spijt van heb, schatje’, huilde ze.

‘Dat heb ik ook, schatje. Dat heb ik ook, zeker als je bedenkt wat er allemaal moet gebeuren om de lucht tussen jou en mij weer te klaren. Doe alsjeblieft erg je best om te voorkomen, dat dit ooit weer nodig is. Wanneer we klaar zijn in de garage, dan zal ik je een poosje in bed stoppen. En ja, dan zal ik je bips nog een keer met de lotion insmeren. Maak je dus maar klaar. Wanneer je vervolgens weer opstaat, ga je weer op het houten bankje zitten, om nogmaals 60 strafregels te schrijven en je blijft daar zitten tot het helemaal af is. En nu is het tijd om naar de garage te gaan. Sta op alsjeblieft en ga de mattenkopper pakken’. Annie deed wat Wouter van haar vroeg. Met de mattenkopper in de hand liepen Annie en Wouter naar de garage.

‘Oh mijn God!’, riep Annie toen ze auto zag. Wouter stond achter haar en wachtte even tot het beeld van de drie lege banden goed tot Annie was doorgedrongen. Uiteindelijk gaf hij haar een klein zetje van achteren.

‘Ga maar. Loop maar eens om de auto heen. Bekijk maar eens goed in welke staat ze nu is. Bedenk maar eens wat er gebeurd zou zijn als dit gebeurd zou zijn, toen jij zo roekeloos over de snelweg scheurde’.

Annie liep langzaam om de auto heen. Ze huilde en snikte. Toen ze bij de bestuurdersportier kwam, keek ze naar Wouter. ‘Ik ben bang, schatje. Oh mijn God, ik ben bang’, huilde ze.

Wouter liep naar haar toe. Hij nam de mattenklopper van haar over en legde deze op het dak van de auto. Daarna nam hij Annie in zijn armen. ‘Dat is de bedoeling ook, schatje. Ik ben zelfs blij dat je bang bent, want ik ben ook hartstikke bang’. Ze hielden elkaar een hele poos stevig vast.

Toen Annie ten slotte gekalmeerd was en opgehouden was met huilen, bevrijdde ze zichzelf uit Wouters armen. ‘Ik ben er klaar voor, schatje’. Ze pakte de mattenklopper. Ze gaf hem aan Wouter en vroeg om de straf die nodig was om de lei schoon te maken. Om te zorgen dat er niets meer tussen hen instond en dat ze bevrijdt werd van dat afschuwelijke schuldgevoel van binnen.

Wouter legde nogmaals uit dat het niet gemakkelijk zou worden. Ze begreep het. Een paar minuten later lag Annie over de motorkap van de auto en vroeg om een pak slaag met de mattenkopper en telde hardop mee. Het viel niet mee. Het was zwaar. De straf was zwaar. Annie was vastbesloten het in ontvangst te nemen zonder op te staan. Maar toen nummer zesenveertig neerdaalde kon ze zich niet langer beheersen, stond op, greep naar haar bips, en begon een wilde dans in een poging de pijn te verzachten. Wouter deed niets. Hij legde de mattenkopper op het dak van de auto. Hij was van slag dat hij zijn vrouw zo moest straffen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was en ophield met dansen, realiseerde ze wat ze gedaan had. Ze rende naar Wouter. ‘Oh mijn God, Wouter. Dat was niet mijn bedoeling. Het was niet mijn bedoeling. Ik was van plan om netjes op mijn plaats te blijven’, huilde ze.

Wouter deed zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. ‘Ik weet het schatje. Ik weet het’, fluisterde hij tegen haar. Annie huilde en huilde. Uiteindelijk pakte Wouter haar op en droeg haar het huis in. Hij liep naar de bank en ging zitten, terwijl hij Annie voorzichtig in zijn armen hield. Zij kon alleen maar onbedaarlijk huilen totdat ze uiteindelijk uitgeput in zijn armen in slaap viel. Wouter hield haar stevig tegen zich aan gedrukt en wreef en masseerde haar waar hij maar bij kon. Hij kuste haar voorzichtig op haar gezicht. Toen haar lichaam niet meer trilde en ze kalm lag te slapen, droeg Wouter haar naar het bed. Voor wat hem betreft, was het voorbij. Hij hoopte zijn vrouw nooit weer zo te hoeven straffen. Wouter hoopte dat Annie nooit weer zulke domme dingen zou doen. En in zijn hart wist hij dat ze dit waarschijnlijk ook nooit weer zou doen.

Wouter begreep nu helemaal wat Tom hem probeerde uit te leggen toen hij zei dat hij de mattenklopper op deze manier moest gebruiken. Hij hoopte dat hij goed naar Tom zou luisteren als die hem een volgende keer weer iets probeerde te leren. Hopelijk zou Annie hem vergeven dat hij zo hard had opgetreden. Kon hij het zichzelf vergeven? Hij wist het niet zeker. Terwijl hij naar haar gezicht keek, veegde hij met de achterkant van zijn hand over haar gezicht en kuste haar voorzichtig. Hij wreef babyolie over Annie’s armen en benen. Hij wreef de lotion nog een laatste keer op haar bips voordat hij naast haar ging liggen. Annie kreunde even zachtjes en kroop vervolgens dicht tegen hem aan. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en viel daarna uitgeput in slaap.

En zo geschiedde met Tom en Katy, Martin en Kim en Wouter en Annie, drie alledaagse stellen uit het dorp.