Half slapend zocht Wouter naast zich tastend naar Annie. Hij moest haar even tegen zich aandrukken en knuffelen. Maar zijn armen bleven leeg. Hij opende zijn ogen en keek in de richting van de wekker op het nachtkastje. Het was half zes. Vervolgens ontdekte hij Annie tot zijn verrassing rechts van het dressoir, vlak bij de hoek.

‘Schatje? Wat doe ja daar?”, vroeg Wouter.

Annie schrok van de stem van Wouter. Ze had niet gemerkt dat hij wakker geworden was. Ze was kennelijk heel ergens anders met haar gedachten. ‘Oh liefje’, zei Annie, ‘je laat me schrikken’.

‘Wat doe je daar? Waarom lig je niet gewoon in bed?’, vroeg hij nogmaals.

‘Ik ben strafregels aan het schrijven’, antwoordde Annie zachtjes.

Wouter ging rechtop zitten. Hij liet zijn hand door zijn haar glijden. Hij stond op en rekte zich uit, zoals hij altijd deed als hij opstond. Hij liep naar de badkamer. Toen hij terugkwam, ging hij achter Annie staan, die op het houten bankje zat. Hij legde zijn handen op haar schouders en begon haar zachtjes te masseren. Hij boog zich voorover en kuste haar in haar nek. ‘Waarom ben je zo vroeg op, schatje?’

‘Ik ben mijn strafregels aan het schrijven’, fluisterde Annie nogmaals.

‘Mag ik eens zien?’, vroeg Wouter. Annie gaf hem het schrijfblok. Hij liep ermee naar het dressoir en deed de schemerlamp aan. ‘Ik snap niet dat je kon zien wat je aan het schrijven was, schatje’. Hij keek naar het schrijfblok en bladerde door de bladzijden. Annie had pagina’s vol regels geschreven. Hij glimlachte en legde het schrijfblok op het dressoir. Hij deed de schemerlamp uit en liep terug naar Annie. Voorzichtig sloeg hij zijn linkerarm om haar heen en zijn rechterarm onder haar benen en tilde haar op. Annie haalde diep adem toen hij van het bankje optilde. Ze deed haar beide armen om zijn nek en legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Ik ben nog niet klaar, liefje’, fluisterde Annie.

‘Jawel, schatje, je bent klaar. We zijn beiden klaar’, voegde hij eraan toe. ‘Je gaat weer je bed in. Wij gaan weer ons bed in…en wel onmiddellijk!’ Aan haar kant van het bed, zette Wouter haar neer en hield haar nog even vast tot hij zeker wist dat ze vast op haar benen stond. Hij pakte de zoom van haar T-shirt en trok het over haar hoofd. Het shirt viel op de grond. Hij dirigeerde haar het bed in terwijl hij het laken voor haar omhoog hield. Annie stapte met een stijve beweging het bed in. Ze ging op haar buik liggen. Hij dekte haar toe en liep naar zijn kant van het bed.

Voorzichtig nam Wouter Annie in zijn sterke armen zoals hij dat een paar minuten geleden al had willen doen. Annie draaide zich zodat ze op haar zij tegen hem aan kon liggen. Hun benen lagen ineengestrengeld. Wouter duwde haar kin omhoog en kuste haar voorzichtig op haar mond. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ik houd van je schatje’. Hij boog zich weer naar haar toe en kuste haar op haar wang. ‘Is alles OK met je?’

Ze keek hem lachend aan toen ze zijn bezorgde blik zag. ‘Het is prima, liefje. Het doet erge pijn, ja dat klopt. Maar verder gaat het goed met me en ik hoop van harte dat dit ook voor ons geldt’.

Wouter drukte haar tegen zich aan en kuste Annie. ‘Het gaat goed met ons, liefje. Ja, het gaat goed’, zei hij terwijl hij haar aankeek. Hij hield haar stevig beet en wreef over haar rug. Hij kuste haar op haar voorhoofd. Toen pakte hij de babyolie van het nachtkastje. Hij wreef haar in met babyolie. Ze klaagde niet. Op dit moment deden alle spieren in haar lichaam pijn. Annie ontspande en liet het zich welgevallen. Hij bleef masseren tot Annie bijna lag te slapen. Hij boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes, ‘Ik zal straks je benen en je bips ook nog even met crème insmeren, schatje’.

Annie was onmiddellijk weer klaarwakker. ‘Oh liefje, alsjeblieft, niet doen. Dat gaat heel zeer doen’, riep ze, ‘en het doet toch al zo’n pijn’.

‘Ik weet het en het spijt me. Je billen zien er ook niet uit. De crème zal je op langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook wel. De hernieuwde pijn duurt maar eventjes. Ik doe het ook niet omdat ik je pijn wil doen, schatje. Ik doe het omdat ik van je houd’. Voordat Annie opnieuw kon gaan klagen was de crème al gesmeerd. Ze haalde diep adem en maakte jammerende geluidjes toen het vuur op haar billen en benen weer begon te ontbranden. Annie verborg haar gezicht in de borst van Wouter. Wouter sloeg zijn arm stevig om haar heen. ‘Het spijt me, schatje. Het zal snel weer beter voelen. Wees alsjeblieft niet boos op me’, voegde hij eraan toe.

Annie grimasseerde en klemde haar kaken op elkaar van de pijn. Wouter was zo attent! Ze schaamde zich een beetje omdat ze even de gedachten had dat hij niet het beste met haar voor had. Ze kuste zijn hals, en zocht vervolgens zijn oorlelletje om erop te knabbelen. ‘Ik houd zo veel van je’, fluisterde ze, ‘en ik ben helemaal niet boos op je’. Ze keek hem in de ogen en boog zich vervolgens naar hem toe tot hun lippen elkaar ontmoetten.

Annie haalde diep adem terwijl de crème nog steeds zijn werk deed op haar billen. Toen de pijn wat weg begon te ebben, verschoof ze voorzichtig een beetje om verleidende avances in de richting van haar man te maken. Ze bleef hem kussen. Wouter antwoordde door haar zachte lichaam aan te raken en te kussen. Hij hield van haar lichaam en zij hield van het zijne.

Het liefdesspel tussen de echtelieden voltrok zich met langzame en voorzichtige bewegingen. Annie ging schrijlings over Wouter heen zitten. Ze kuste zijn nek en zijn borst. Tegelijkertijd liet Wouter zijn handen over haar hele lichaam glijden. Geen van beiden maakte haast. Beiden concentreerden ze zich volledig op de ander. Wouter kon zijn handen niet van de bips van Annie afhouden. Hij deed zijn best niet te hard te kneden. Af en toe zorgde de opwinding door haar bewegingen en kussen dat hij te hard kneep, zodat ze kreunde. Deze pijn wakkerde het verlangen van Annie aan om een nieuw hoogtepunt te bereiken. Wouter bleef haar strelen totdat hij het niet langer kon inhouden. Tegelijkertijd kwamen ze klaar.

Toen ze weer op adem waren, begon Annie te huilen. Wouter glimlachte. Hij hield haar veilig in zijn sterke en liefdevolle armen. Annie huilde bijna altijd na zo’n intensief liefdesspel. Hij wist meteen dat er niets aan de hand was. Wouter en Annie vielen vermoeid in slaap in elkaars armen.

Verderop schoof Kim op hetzelfde moment dichter tegen Martin aan. Ze sliep nog half tijdens haar bewegingen. Haar geschuif en aanraking wekte Martin. Eerst wist hij niet goed wat er aan de hand was. Maar toen kreeg hij in de gaten dat zijn vrouw tegen hem aan kroop. Hij draaide zich op zijn rug zodat hij zijn arm om haar heen kon doen. Haar omhelzing werd door Martin met een glimlach ontvangen terwijl hij haar voorhoofd kuste. Zijn gedachten gingen terug naar de vorige avond, hoe boos Kim was toen hij haar naar bed dirigeerde. Het was direct nadat hij haar nogmaals een ongenadig pak slaag had gegeven. Ze huilde en wilde niet dat hij zijn armen om haar heen deed. Ze was met donkerrode billen in bed gekropen en hem laten weten dat hij haar met rust moest laten.

Kim liet haar hoofd nu op zijn borst rustten en legde haar arm op zijn lichaam. Haar been had ze over het zijne gelegd om nog dichter tegen hem aan te kunnen kruipen. Martin had zijn arm om haar heen geslagen en hield haar stevig beet. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar nogmaals op haar voorhoofd. Een paar minuten later lag Martin heel tevreden te slapen, net als Kim.

De situatie in het ziekenhuis was ook aan het veranderen. Terwijl Wouter en Annie en Martin en Kim gingen slapen, werd Katy wakker. Ze hoorde het geluid van de machines in de kamer. Het was behoorlijk donker. Er viel wat licht door het raam boven de deur vanuit de gang naar binnen. Hierdoor kon ze zien dat ze niet in haar eigen bed in haar eigen slaapkamer lag.

In eerste instantie was Katy in de war, omdat ze niet wist waar ze was en wat er aan de hand was. Uiteindelijk besefte ze waar ze was. ‘Oh mijn God!’, dacht Katy, ‘waar is Tom? Waarom ben ik hier?’ Katy deed een poging rechtop te gaan zitten. Maar ze had de kracht er niet voor. Toen ze met het verstrijken van de tijd steeds helderder werd, zag ze dat ze een infuus in haar linkerhand had. Verder liepen er allemaal draden naar haar borst. Toen ze haar hand naar haar gezicht bracht, merkte ze dat ze een zuurstofmasker voor had. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

Terwijl ze de kamer rondkeek om wat vertrouwd te raken met haar nieuwe omgeving, slaakte ze een zucht van verlichting. In een grote stoel aan de rechterkant van het bed zat Tom. Zijn hoofd was opzij gezakt . Hij sliep. Toen ze de grote wallen onder zijn ogen zag, wist ze dat hij een zware tijd had gehad. Katy had geen idee hoe ze hier terecht gekomen was. Tom zou haar daar later over bij moeten praten.

Katy was opgelucht dat hij bij haar gebleven was en tegelijkertijd schuldig dat hij niet naar huis was gegaan om zijn rust te pakken. Ze keek hem nogmaals onderzoekend aan. Van zijn donkere haar en ongeschoren gezicht zakte haar blik af naar zijn brede schouders. Het viel haar op dat hij hetzelfde overhemd aan had dat hij zondagochtend ook tijdens het ontbijt gedragen had. ‘Oh, ja, toen had ik koorts en heeft Tom me naar bed gestuurd’, herinnerde Katy zich terwijl haar blik langs zijn sterke armen omlaag gleed. Ze ademde diep in. Het leverde haar pijn op aan de rechterkant van haar borst. ‘Oh, wat wilde ik graag dat die sterke, liefdevolle armen me even vast zouden houden’, dacht Katy bij zichzelf. ‘Ik zou me een stuk beter voelen als ik even met mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen liggen. Daar ben ik van overtuigd’.

Haar inspectie vervolgde zich in de richting van zijn grote rechterhand. Zijn vingers hingen ontspannen over de leuning van de stoel. Ze bewogen niet . ‘Oh mijn God!’, Katy hield haar adem in. Ze voelde hoe haar bips begon te tintelen en haar maag zich samentrok. ‘Ik heb een groot probleem. Dat is wel zeker’. Langzaam kwamen de gebeurtenissen van de vorige dag terug en vielen als puzzelstukjes in haar hoofd in elkaar. Katy deed haar ogen dicht. ‘Ik kan bijna niet geloven dat ik het weer voor elkaar heb, maar het is wel zo’. Ze deed haar ogen open en keek naar de hand van Tom. Er ging een rilling door haar lichaam. ‘Er staat me nog wat te wachten, dat is wel zeker’, hield ze zichzelf voor. ‘Oh mijn God!!! Hoe heb ik zo stom kunnen zijn’, sprak ze zichzelf streng toe.

Een paar minuten later kwam een verpleegster binnen. Het was tijd om de vitale functies van Katy te meten. ‘U bent wakker’, stelde de zuster met een vriendelijke glimlach vast. ‘Ik ben Petra en heb de komende uren de zorg voor u’.

‘Hallo. Hoelang ben ik hier al?’, vroeg Katy.

‘Sinds uw man u gisteravond heeft binnengebracht’, zei de zuster terwijl ze de temperatuur van Katy opnam en verder ging met haar werk.

Tom werd onmiddellijk wakker toen hij de stemmen hoorde en de beweging in de kamer registreerde. Hij ging rechtop zitten en greep naar Katy’s hand. ‘Schatje’, zei hij met een glimlach. Er stond een liefdevolle en bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

Katy glimlachte toen Tom ging staan en dichterbij haar kwam. ‘Hoi liefje. Ik ben blij je te zien en het spijt me voor je dat je in een stoel hebt moeten slapen’. Tom greep haar hand en hield haar stevig beet.

‘Ik red het wel, schatje. Hoe voel je je?’, vroeg Tom terwijl hij zich naar haar toe boog en haar voorzichtig op haar lippen kuste.

‘Het gaat goed. Echt waar, liefje’, antwoordde Katy met een liefelijke glimlach.

Tom liet zijn vingers door haar glijden en schoof zijn hand onder haar nek. Hij wreef met zijn duim over haar wang. Hij boog zich weer naar haar toe om haar een kus op haar voorhoofd te geven. ‘Je zou een pak op je bips moeten hebben omdat je tegen me gelogen hebt’, fluisterde hij in haar oor. Katy voelde haar maag samenknijpen. Ze kromp ineen.

‘Heeft ze nog koorts?’, vroeg hij aan de zuster toen hij weer overeind kwam.

‘Nog steeds boven de 39 graden’, antwoordde de verpleegkundige. Over een uurtje komt de dokter weer kijken. Hij heeft vanmorgen spreekuur en doet altijd vantevoren een ronde over de afdeling. Als u iets nodig hebt, drukt u maar op de bel. Ik kom straks weer even kijken. Ik moet eerst nog een infuus vervangen, daarna kom ik Katy nog een injectie geven’.

‘Dankjewel Petra’, zei Tom toen ze zich omdraaide en de kamer uitliep.

‘Graag gedaan. Zoals ik al zei, als jullie me nodig hebben, kunnen jullie op de bel drukken’, antwoordde ze.

Tom keek de verpleegkundig na tot ze van de kamer verdwenen was. Hij draaide zich vervolgens met een ernstig gezicht naar Katy. ‘Ik wil dat je goed naar me luistert, Katy. Ik denk niet dat het al tot je doorgedrongen is, hoe ziek je bent. Ik zal maar doen of ik je laatste antwoord niet gehoord heb. Het gaat helemaal niet goed met je. Je bent behoorlijk ziek’.

‘Oh Tom, ik wilde je niet ongerust maken. Ik weet ook wel dat ik niet in orde ben. Alles doet pijn . Ik ben helemaal krachteloos’. Tranen welden op in Katy’s ogen. ‘En ik heb heel hard een knuffel nodig’. Ze pauzeerde even om adem te halen. Dat laatste was pijnlijk en ondanks dat ze haar best deed het niet te laten merken, wist Tom het.

Katy keek weer in de richting van Tom. ‘Als ik nu eens een beetje opschuif, denk je dat je je armen dan even om me heen kunt doen? Ik heb je stevige en liefdevolle knuffel heel hard nodig’, zei Katy met een pruillip.

Tom glimlachte en keek zijn vrouw hoofdschuddend aan. ‘Je bent een verwend mormel, schatje!’ zei hij met een grijns. ‘Wacht maar even. Laat me eens kijken wat we kunnen organiseren’.

Het was altijd weer verrassend hoe ze hem met een paar woorden of met een blik kon laten smelten. Hij ging op de stoel zitten en deed zijn schoenen uit. Na flink wat geschuif, passen en meten, lagen Tom en Katy samen in het ziekenhuisbed. Katy lag op haar rechterzij en leunde met haar gewicht tegen Tom. Zijn linkerarm lag stevig en veilig om haar heen. De arm van Katy waar het infuus in zat, lag op de borst van Tom. Het was net of ze thuis samen in bed lagen. Het enige verschil was dat het hoofdeinde van het ziekenhuis omhoog stond om het Katy gemakkelijker te maken te ademen.

‘Dank je’, fluisterde Katy toen ze uiteindelijk in een comfortabele positie lagen.

‘Graag gedaan, schatje’, antwoordde Tom terwijl hij haar kuste en haar een liefdevol kneepje gaf.

Het werd stil tussen Tom en Katy. Er werd niets meer gezegd. Het enige geluid wat gehoord kon worden kwam van de medische apparatuur. Tom maakte zich zorgen. De longen van Katy maakten een afschuwelijk geluid iedere keer dat ze ademde. Hij hield haar stevig vast en kuste haar voorhoofd. Ze voelde heel warm aan. Terwijl hij zijn wang op haar voorhoofd legde, rook hij haar haren. Het haalde een glimlach bij hem tevoorschijn.

‘Verdomme, wat houd ik van je schatje’, fluisterde Tom uiteindelijk.

‘Ik ook van jou’, fluisterde Katy terug. En toen viel er weer een stilte.

‘Liefje?”, vroeg Katy na een poos.

‘Wat is er schatje?’, antwoordde Tom.

‘Ik wil graag weten of je boos op me bent’, vroeg Katy zachtjes.

‘Tja, waar komt die vraag ineens vandaan?’, stelde Tom een wedervraag. Hij grinnikte in zichzelf.

Katy kromp ineen bij zijn woorden en verborg haar gezicht in zijn borst.

‘Hmmm? Is er een reden voor die vraag?’, hield Tom aan.

‘Oh Tom! Ik heb het helemaal verpest, dat weet je best’, zei Katy en ze begon te huilen.

Tom pakte haar kin en liet haar hem aankijken. ‘Luister schatje. Je mag je niet druk maken. Het komt allemaal wel goed. Je wordt weer beter. Dan neem ik je mee naar huis en dan lossen we dit wel op. Dat weet je best. Je moet je niet druk maken. Probeer wat te rusten’.

Met zijn duim veegde hij een traan van haar gezicht. Toen boog hij zich voorover en kuste haar op haar mond.

‘Dokter Freek zal hier zo wel zijn. Als ik jou was, zou ik me meer druk maken over hoe ontstemd hij zal zijn. Hij was gisteravond woest toen ik je hierheen bracht’, legde Tom uit.

Tom gaf Katy een knuffel. ‘Het komt allemaal weer goed, schatje. Je zult het zien. En nu moet je gaan rusten. Ik houd je vast. Doe je ogen dicht en ga slapen. Ik zal er zijn als je weer wakker wordt’.

Petra kwam de kamer in op het moment dat Tom tegen Katy zei dat ze moest gaan slapen. ‘Deze injectie zal haar helpen slapen’, zei ze. Tom glimlachte. Hij gaf Petra een knikje terwijl hij Katy in zijn sterke armen bleef houden.

Ze verpleegkundige verwisselde voorzichtig het infuus. Toen liep ze om het bed heen, tilde de lakens op en gaf de injectie in haar linkerbil. Tom kuste Katy op haar voorhoofd. Hij hield haar stevig beet. Na een poosje ontspande Katy. Ze hield op met trillen. Ze keek nog even op naar Tom, glimlachte en sloot vervolgens haar ogen.

‘Ik houd van je liefje’, fluisterde ze terwijl ze in een vredige slaap wegzakte.

‘Ik ook van jou, schatje, ik ook van jou’, antwoordde Tom terwijl hij haar een laatste kus op haar voorhoofd gaf. Een paar minuten later lag ook hij te slapen.

En zo lagen Wouter en Annie, Kim en Martin, Katy en Tom allemaal te slapen op deze vroege maandagochtend. En toen deze alledaagse stellen in het dorp wakker werden….ssssstt…..dat is weer een nieuw hoofdstuk, of niet?