Inge huilde tot ze geen tranen meer over had. Het was niet zozeer omdat ze verdrietig was of omdat ze berouw had. Het was uit schaamte. Om de waarheid te zeggen wist ze niet of ze haar kamer uit kon komen zonder over te geven. Hoe kon ze Dirk weer onder ogen komen? Wat als iemand het gezien of gehoord had? Wat als die bruut het zou vertellen?

Na een uurtje had ze zichzelf weer min of meer onder controle. Haar boosheid was gezakt. Eerst had die nog vrij baan gehad. Wraakideeën kwamen in haar op. Maar geen van allen waren erg realistisch. Sommigen waren net zo beschamend en pijnlijk als wat zij daarnet had ondergaan, maar waren zo buitensporig dat ze wel nooit waarheid zouden worden. Inge hield zichzelf voor dat ze ‘die man’ met gelijke munt zou terugbetalen.

Nog steeds zonder een concreet plan, voelde Inge zich al een stuk beter toen de belofte aan zichzelf post begon te vatten.

‘Ohhhh!’, jammerde ze toen ze zich op haar rug draaide om op te staan, haar gezicht te wassen en naar beneden te gaan. ‘Verdomme! Wat had hij met haar gedaan?’

Inge deed haar spijkerbroek en onderbroek naar beneden, er voorzichtig voor zorgend dat de ruwe stof niet over de rauwe huid van haar billen te schuren. Ze moest op haar bed neerknielen om de schade in de spiegel boven haar kaptafel te bekijken. Haar bips was egaal dieprood. ‘ Jeetje, het voelt een stuk erger dan het eruit ziet’, pruilde ze. Haar handen wreven voorzichtig over haar billen. Dit zorgde ervoor dat ze nog iets anders voelde. Een elektrisch gevoel van opwinding nam bezit van haar.

De man had haar broek naar beneden gedaan. Hij had haar bips bloot gezien. Hij had op haar blote billen geslagen, slechts centimeters verwijderd van haar geslachtsdeel. Hij had haar helemaal onder controle gehad. Zo, dat ze geen andere keus had het over zich heen te laten komen. Zich aan hem over geven had een uiterst opwindend kantje. De manier waarop hij haar aangekeken had, zijn vastbesloten optreden, zijn dreigementen en het pak slaag borrelden momenteel in haar gedachten en in haar maag en zorgden voor het opwindende tintje.

Ze werd plots overvallen door verwardheid, Inge liet haar borst op het bed zakken en liet haar heupen naar de linkerkant vallen. Ze bleef een tijdje zo liggen, terwijl ze haar billen wreef en kneedde en dacht afwisselend aan het nemen van wraak en aan het beschamende opgewonden gevoel over wat er gebeurd was. Ze viel in slaap. Haar dromen namen haar verwarring echter niet weg, ze maakten ze eerder erger.

Ze droomde dat Dirk haar weer een pak slaag gaf, alleen deed het deze keer geen pijn. Deze keer wond het pak op haar billen haar zo op dat toen ze wakker werd, ze zich bewust werd dat haar kruis samentrok onder de zachte krampen van een orgasme. Ze liet haar handen ernaar toe glijden en gebruikte het overvloedige glijmiddel om zichzelf te stimuleren. Haar droom en de herinnering van Dirk die voor haar stond, groot en imposant en met een strenge stem. Het hield haar gedachten bezig en haar handen zorgden ervoor dat ze het ene orgasme na het andere beleefde.

Toen de seksuele opwinding uitgedoofd was, kon Inge er niets aan doen dat de schaamte terugkeerde. ‘Als iemand wist wat ik daarnet gedaan heb, dan word ik in therapie gestuurd. Geen enkele vrouw vindt dat opwindend. Op je billen geslagen worden is vernederend en kinderachtig. En ik ben geen kind meer!’ Haar de gedachten werden weer helder en er was weer het onrustige gevoel dat eerder gevoeld had. Ze had honger en ze kon de kookluchtjes ruiken en hoorde het gekletter van de borden toen de tafel gedekt werd. De beginnende avond zon speelde tussen de gordijnen voor het raam door. Toen werd haar duidelijk dat ze al met al meer dan drie uren geslapen had en met zichzelf bezig geweest was.

Uitgerust en verfrist na een wasbeurt, stapte Inge haar kamer uit en ging Rosa gezelschap houden in de keuken. Één  blik en Inge wist dat Rosa haar geheim kende. Ze begon meteen te blozen.

‘Blijf er niet in hangen kindje’, glimlachte Rosa vriendelijk en begripvol. ‘Hij is niet iemand die er over door blijft zeuren. Als hij op zijn vader lijkt, en dat doet hij, dan is hij het allang weer vergeten’.

Inge was aanvankelijk even in verwarring, maar toen ze de blik op Rosa’s gezicht zag, wist ze het. Peter! Jij!’

Rosa lachte. Kijk niet zo verbaasd. Het is niet zo ongewoon als jij denkt’.

‘Dat is het wel Rosa! Ze geven zelfs kinderen niet meer op hun billen uit angst om gearresteerd te worden!, zei Inge. De toon in haar stem maakte duidelijk hoe vol ongeloof ze was over wat ze net gehoord had.

’Liefje, wat ik krijg en wat jij daarnet gekregen hebt heeft niet te maken met een pak op de billen van een kind. Ik denk dat je dat ook wel weet. De toon in haar stem gaf te kennen dat ze het allemaal de normaalste zaak van de wereld vond. ‘Dirk heeft een oogje op je, weet je. En mijn gevoel zegt me dat het omgekeerd hetzelfde is. Denk daar maar eens over na met het gebeuren van vanmiddag in je achterhoofd.

Rosa keek naar het gezicht van de jonge vrouw terwijl Inge aan de keukentafel ging zitten en wegdroomde terwijl ze het patroon op de rand van haar bord bestudeerde. Rosa glimlachte en liet Inge alleen met haar gedachten. Tegen de tijd dat Rosa de mannen ging roepen dat het eten klaar was, was Inge vervuld met een warm gevoel dat haar overkwam toen ze zich Dirk en zichzelf als een stelletje voorstelde. Toen ze zijn gezicht zag en de besmuikte glimlach waarmee hij haar aankeek werden deze gevoelens direct vervangen door de ziedende belofte die ze zichzelf gedaan had wraak te nemen.

Er werd niet veel gezegd onder het eten en de sfeer aan tafel werd grotendeels bepaald door de spanning die er tussen Dirk en Inge hing. Voor de verandering leek Dirk te genieten van de prikkeling. Waarschijnlijk omdat ze het niet kon opbrengen hem meer dan een paar keer vluchtig aan te kijken. En iedere keer als ze dit deed, bloosde ze van schaamte en van de seksuele opwinding die ze voelde opkomen.

De dynamische sfeer van onder het eten veranderde de dag. Inge slaagde erin haar gevoel voor humor te hervinden, maar ze bleef Dirk ontwijken. Hij had de sleutel gevonden om haar stil te krijgen en zelfs geen grapjes in zijn richting te maken die zijn waardigheid zouden kunnen ondermijnen. Die sleutel bestond uit een betekenisvolle en waarschuwende blik. Het zorgde er iedere keer voor dat Inge ging blozen en zorgde ervoor dat alle drie personen aan tafel begrepen wat er gaande was.

Er gingen weken voorbij en Inge gedroeg zich bijna als een engeltje. Geen brutaliteiten, geen uitdagend gedrag. Tenminste niet waarneembaar. Inge bereikte snel het punt waarop ze het gevoel had te zullen ontploffen. Maar ze vond geen gelegenheid om hem terug te pakken. Hij hield haar scherp in de gaten waar het haar werk betrof en iedere keer als ze gelegenheid zag om hem te pakken te nemen, zette hij haar op haar plaats en gaf haar het gevoel een kind te zijn dat een pak op haar billen zou krijgen als ze nog een keer haar mond opendeed.

Voeg daar nog bij dat ze zich erop betrapte dat ze naar hem keek en zijn lichaam bewonderde. Ze wilde zijn lichaam. Ze merkte dat ze hem aardig vond. Hij ging gemakkelijk met zowel dieren als met mensen om. Het ging hem gemakkelijk en natuurlijk af. Soms had ze zelfs het gevoel dat het zeer deed als ze naar hem keek. Wat als ze niet meer naar hem zou kunnen kijken? Wat als ze weer naar de collegebanken moest en de boerderij zou verlaten, wat dan?

Het merendeel van de tijd, verliep het leven echter gewoon, de typische spanning overviel haar maar zo nu en dan.

En toen, wilde Inge een weekendje buiten de boerderij doorbrengen,met vrienden in Groningen, terwijl er nog heel veel werk te doen was op de boerderij.

‘Nee’, reageerde Dirk onmiddellijk toen ze aankondigde dat ze een weekendje wegging.

‘Wie denk jij verd*** wel niet dat je bent? Ik ga en daar heb jij niets over te zeggen!’, antwoordde Inge.

Het antwoord van Dirk was rustig, maar met een duidelijk waarschuwende toon. ‘Je gaat niet, omdat ik niet wil hebben dat je gaat en als je hierover door zeurt, zul je daar spijt van krijgen. En je zult een dergelijk taalgebruik niet in dit huis gebruiken. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja en jij weet waar je je mening over dit onderwerp kunt stoppen, is het niet? Je bent de baas niet over mij, sterker nog, je bent de baas niet eens op deze boerderij’, antwoordde Inge.

‘Je denkt van niet? Wou je weer een enkele reis over de knie?’, Dirk’s reactie zorgde er voor dat ze aantal seconden met stomheid geslagen was.

‘Tja, alleen maar omdat je een bruut en een slavendrijver bent, wil nog niet zeggen dat je de baas bent!’, fulmineerde Inge.

‘Brutaliteit staat je niet goed’, waarschuwde Dirk.

‘En? Wat gaat jou dat aan? Ik ga naar Groningen het weekend’, hield Inge aan haar mening vast.

‘Als je nog even zo doorgaat neem ik je mee naar de schuur’, glimlachte Dirk. De toon in zijn stem en zijn grijns klonken als een uitdaging.

‘Wat kan jou het schelen? Je zegt me maar wat ik moet doen, zoals je hier tegen de paarden doet’, pareerde Inge hem.

‘Het kan me wel degelijk wat schelen’, gromde Dirk.

‘Ja, het is ook zo! Het kan je altijd wat schelen als dingen anders gaan dan jij bedacht had’. Inge had de toon in zijn stem gemist die zei dat hij meende wat hij zei.

‘Luister! Ik heb je gezegd dat je hier blijft het weekend. Einde discussie’. Dirk stond op van de tafel en liep naar de woonkamer. Inge bleef ziedend in de keuken achter.

Een paar keer stond Inge op om hem te volgen en Dirk overwoog om terug te gaan naar de keuken. Ze waren volledig op elkaar gefixeerd. Maar na een poosje zakte de boosheid bij Dirk en hij ging over tot de orde van de dag. Hij vertrouwde erop dat de discussie gesloten was.

Inge overwoog naar Peter te gaan en te vertellen dat ze vertrok, maar besloot dat het risico te groot was dat hij ook nee zou zeggen. Rosa zou haar waarschijnlijk ook niet helpen. In plaats daarvan maakte ze stiekem een plan en werkte dat in de dagen die volgden uit.

Toen het vrijdagmiddag geworden was, ging ze er van door zonder dat iemand het wist, totdat Rosa het briefje vond dat ze op haar kussen had achtergelaten.

Rosa vond het briefje natuurlijk niet eerder als toen één en ander ’s avonds onder het eten duidelijk werd. Er werden een paar telefoontjes.

Zaterdagmorgen pleegde Dirk wederom een paar telefoontjes en ontdekte waar Inge uithing. Het was veertig minuten rijden naar de universiteit en vervolgens nog tien minuten naar de binnenstad van Groningen.

Dirk vond Inge samen met vier vriendinnen terwijl ze van een cocktail genoten op het terras van ‘de drie gezusters’. Toen Inge hem aan hun tafel zag verschijnen, kromp haar maag ineen.

‘Ha Dirk! Wat doe jij hier?’, vroeg ze. Haar stem klonk een beetje betrapt en ze voelde haar mond en keel droog worden.

‘Ik kom kijken waar jij uithangt’, antwoordde Dirk het voldongen feit. Hij pakte haar drankje op en rook eraan.

‘Kom Inge, we gaan. Het is nog een hele rit terug naar de boerderij’. Dirk sprak op een toon alsof hij haar vroeg hem een servet aan te geven. Hij gunde haar een waardige aftocht. Inge nam het in overweging maar besloot het aan te nemen.

‘Kom Inge ? Kom Inge? Dit is mijn vrije weekend. Ik ben vrij, hoor je me! Je hebt niets te zeggen over wat ik wel en niet kan doen als ik vrij ben!’ Inge liet zich helemaal gaan.

‘Kom Inge, we gaan’, herhaalde Dirk. Uit zijn hele verschijning sprak de boosheid en dreiging die hij niet uit wilde spreken.

Inge haar vriendinnen hadden de boodschap feilloos opgepakt. ‘Inge, misschien kun je beter gaan?’, zei één van hen.

‘Dat doe ik verdomme niet!’, protesteerde Inge.

‘Inge, als je niet wilt dat je vriendinnen en iedereen die hier om je heen zit, te zien krijgen wat er gebeurt als je je blijft verzetten, dan stel ik voor dat je je kont van je stoel verheft, je consumpties betaalt en met me meekomt. NU!’ De waarschuwing liet geen enkele ruimte voor twijfel en gaf veel redenen tot bezorgdheid. Inge voelde hoe haar maag omdraaide en de zenuwen gierden door haar keel en gaven haar het gevoel dat ze zou stikken. Haar handen en voeten begonnen te tintelen van spanning over wat er zou komen. De vlammen sloegen haar uit.

Toen ze naar haar vriendinnen keek om hulp te zoeken zag ze hun gezichtsuitdrukkingen. Ze realiseerden zich dat zij de boodschap net zo goed begrepen hadden als zij. Het deed haar in elkaar krimpen en maakte haar tegelijkertijd erg boos. Ze wist dat ze geen hulp van hen kon verwachten en wist dat ze uiteindelijk met dirk mee zou gaan. Ze hoefde alleen nog uit te maken of ze hem zou dwingen zijn dreigement waar te maken, of dat ze haar trots zou inslikken en met hem mee zou gaan.

‘Nou, neem een beslissing. Ik heb niet veel geduld’, de ijzige toon in de stem van Dirk hield de druk op de ketel.

‘Ga nu Inge!’, zei één van haar vriendinnen zachtjes, net op tijd om te zorgen dat ze voor haar trots wegslikte. Dirk was net van plan omhaar uit haar stoel overeind te trekken.

Inge deed wat hij zei. Ze legde zes euro op tafel om haar deel van de drankjes te betalen en vroeg of ze haar spulletjes zondag of maandag naar de boerderij wilden brengen. De meiden gingen hiermee akkoord en Inge stond op en liep met Dirk het terras af. Toen ze naast hem stond, pakte hij haar bij haar arm en zei zodat haar vriendinnen het konden horen, ‘Jij zult een maand niet kunnen zitten tegen de tijd dat ik met je klaar ben’. Vervolgens verbaasde hij haar meer dan ze zich ooit in haar leven verbaasd was. Hij pakte haar gezicht en trok het naar zich toen om haar ruw en bezitterig te kussen. Toen hij haar losliet, duwde hij haar voor zich uit en gaf haar een klets op haar billen om haar in beweging te zetten.

**************************

Inge liep voor Dirk uit het terras af. Haar gedachten waren op haar bips gefixeerd en de wetenschap dat al haar vriendinnen, Dirk, en alle andere mensen ernaar keken. Voor de dag voorbij zou zijn, zou hij rood zijn en misschien wel blauw omdat ze hier was. Deze wandeling voelde als een laatste daad van waardigheid, hoe onbetekenend het ook mocht zijn, die Inge de rest van de dag zou meemaken. En die waardigheid was maar betrekkelijk omdat in ieder geval haar vriendinnen wisten wat de dag nog voor haar blote billen in petto had.

‘Raak me niet aan!’, Inge trok haar arm van Dirk vandaan toen hij probeerde Inge naar de parkeergarage onder het Casino te leiden, waar hij zijn Mercedes geparkeerd had. ‘Waarom heb je mijn weekend bedorven?’

‘Je hebt zelf je weekend bedorven. Ik heb het je gezegd, maar je wilde niet luisteren’, antwoordde Dirk. ‘Hierheen!’, dirigeerde hij haar in de richting van de auto.

‘Jij verdomde klootzak!’, antwoordde Inge. Ze begaf zich in de richting die hij aangaf.

‘Ikke?’, zei Dirk met een grijns die niet veel goeds beloofde. ‘Ben ik een klootzak?’

‘Dikke lul!’, antwoordde Inge.

‘Hoor nou toch eens! Ik ben niet degene die niet heeft gedaan wat haar gezegd is. Ik ben niet degene die gaat schelden en vloeken, terwijl ze tot over haar oren in de problemen zit. Ik ben niet degene die degene die haar gastgezin met al dat werk heeft laten zitten’, grijnsde Dirk.

‘Verdomme!’, siste Inge opnieuw. Een paar voorbijgangers namen het stel van top tot teen op. ‘Waar kijken jullie verdomme naar’, richtte Inge haar boosheid op hen.

Dirk pakte haar bij haar arm, verstevigde zijn greep en trok zich naar hem toe zodat ze hem aan moest kijken. ‘Kalmeer een beetje jij! Nu meteen!’, waarschuwde hij met opeengeklemde kaken, terwijl hij haar door elkaar rammelde. Inge zag zijn koude, waarschuwende ogen en sloeg onmiddellijk haar blik neer. Zijn autoriteit haar haar plotseling helemaal in zijn macht.

De Poelestraat, die van de Grote Markt naar het Holland Casino liep, leidde hen langs diverse winkeltjes. Het langzame geslenter van het winkelend publiek kalmeerden Inge een beetje. Toen Dirk wat gekalmeerd was, verslapte hij zijn greep. Inge trok zichzelf vrij en ging naast hem lopen, maar zo dat hij niet bij haar kon.

‘Als je probeert er vandoor te gaan, dan maak ik je billen hier midden op straat bloot!’, waarschuwde Dirk rustig. De koude blik in zijn ogen was in tegenspraak met de vriendelijke glimlach op zijn gezicht.

‘Ik ga nergens naar toe’, antwoordde Inge scherp. Ze verplaatste haar aandacht naar de etalages. ‘Laat me in ieder geval even in die winkeltjes kijken’, vroeg ze toen ze een paar leuke boetiekjes passeerden.

‘Nee vandaag niet, we hebben een date in de schuur’, antwoordde Dirk.

’Ah toe! We zijn hier nu toch! Wat maken die twintig minuten nu nog uit?’, hield Inge aan. Het was moeilijk genoeg om zich op de winkeltjes te concentreren, omdat ze wist wat er stond te gebeuren als ze weer teug waren op de boerderij, maar ze was bereid alles te proberen om dit zolang mogelijk uit te stellen. Impulsief sprintte ze het trapje op voor een juwelierszaakje. Dirk volgde haar en bleef een tijdje achter haar lopen, om vervolgens zijn hand op haar schouder te leggen om vervolgens zijn mond bij haar oor te brengen.

‘Je hebt drie tellen om je om te draaien en naar de auto toe te lopen’, gromde hij.

Inge slaakte een diepe zucht en maakte een verveeld geluid met haar tong tegen haar gehemelte. ‘Alsjeblieft!’

‘Één!’, begon Dirk met tellen.

‘Je hebt het lef niet’. Inge draaide zich om en keek hem aan.

‘Probeer me maar uit dan. Twee!’, waarschuwde Dirk.

‘Verdomme!’, siste Inge en duwde hem aan de kant en beende het winkeltje uit.

Dirk glimlachte naar de verkoopster. ‘Ze is wat in de war’. De verkoopster glimlachte terug en keek toe hoe het stel het trapje afliep.

Ze liepen een eindje zonder een woord te wisselen. Inge was boos en bezorgd. Dirk was vastbesloten, geïrriteerd en ook wel een beetje geamuseerd over de houding van de kleine helleveeg. Hij zou zorgen dat ze spijt ging krijgen van de show die ze opgevoerd had. Ze zou een ongenadig pak op haar billen krijgen.

De auto was op slot en toen ze hem naderden twijfelde Dirk even. In plaats van de deur van de bijrijderplek met de afstandsbediening te openen liep hij samen met haar naar de deur. Hij stond dicht achter haar toen hij de deur met de sleutel opende.

Geniet van het ritje naar huis. Het zal voor het laatst in lange tijd zijn dat je zonder problemen kunt zitten’, zijn stem was kalm, maar de belofte die er in doorklonk deed Inge huiveren en blozen. Haar hele huid prikkelde toen ze dacht aan wat haar te wachten stond. Haar kruis kneep samen en haar maag draaide om. Het hele scala aan gevoelens voelde niet eens onplezierig, maar de opwinding die het veroorzaakte hield het midden tussen opwinding en een onaangenaam gevoel. De angst voor de pijn zorgde dat het echt onplezierig werd, maar Inge bloosde toen ze zich realiseerde dat haar lichaam haar aan het verraden was. Ze huiverde opnieuw toen hij haar op haar billen tikte en haar in haar stoel duwde.

De rit terug naar de boerderij verliep veel te snel.

Zowel Peter als Rosa zaten op het terras toen Inge uit de auto stapte en in de richting van het huis liep.

‘Niet die kant op!’, riep Dirk tegen haar. Inge deed net of ze niets hoorde en liep in de richting van het terras.

Peter stond op uit zijn tuinstoel. ‘Je hoorde toch wat hij zei, jongedame!’, zei hij. Nog één stap in deze richting en ik zal je ook kennis laten maken met een zwiepende twijg.

’Peter de Jong, bemoei je met je eigen zaken!’, bemoeide Rosa zich ermee.

‘Jij bemoeial!’ Peter draaide zich om en keek zijn vrouw waarschuwend aan. ‘Of je moet hetzelfde willen?’

Rosa bond onmiddellijk in, maar haar gezichtuitdrukking veranderde niet. Als blikken konden doden dan zouden Peter, Dirk en Inge alledrie dood zijn.

‘Drijf me niet tot het uiterste jongedame! Ik heb je gewaarschuwd!’, zei Peter opnieuw tegen zijn vrouw. Er was een snelle blik van verstandhouding die Inge niet zo snel kon ontcijferen, voor Peter zijn aandacht weer op haar richtte. En nu jij meisje! Ga met Dirk mee en prijs jezelf gelukkig dat je alleen maar verantwoording aan hem hoeft af te leggen over alles wat je in de afgelopen dagen veroorzaakt hebt’ De oudere man wees om de hoek van het huis heen in de richting van de schuur.

Dirk liep diagonaal over het grasveld om een ontsnappingspoging te kunnen verijdelen als ze die zou ondernemen. Inge keek van de één naar de ander en voelde dat ze misselijk werd, toen ze in de richting van Dirk en de schuur liep.

Dirk bleef achter haar lopen en dreef haar in de goede richting.

‘Naar binnen’, zei hij toen ze een paar meter voor de deur bleef staan.

‘Nee! Je kunt die niet doen! Dit klopt niet!, protesteerde Inge ook al wist ze dat dit zinloos was.

‘Ik kan het wel en zal het doen ook’, zei Dirk rustig. ‘Daar heb je zelf voor gezorgd toen je besloot er vandoor te gaan, toen je gezegd was dat je hier moest blijven’.

Hij gaf haar geen kans de discussie verder aan te gaan. Ik plaats daarvan pakte hij haar bij haar arm en duwde haar de schuur in. Binnen glom het gladde oppervlakte van een oude boomstronk dat als hakblok dienst deed in de zon. Twee leren riemen, een stuk of wat dunne twijgen en een stugge oude paddel hingen aan de binnenkant van de deur. Het leed geen twijfel waar de oude schuur in hoofdzaak voor gebruikt werd. Oude sneden van de bijl in het hakblok wezen erop waar de schuur ooit voor gebruikt moest zijn, maar dat aan dit gebruik een einde gekomen was met de komst van de elektriciteit en gasverwarming.

Dirk pakte de smalste van de twee riemen van het haakje van de deur en trok Inge mee naar het hakblok. Hij ging erop zitten.

‘Doe je broek naar beneden!’, droeg hij haar op.

‘Nee!’ Inge probeerde zich los te rukken.

‘Je maakt het alleen maar erger als je niet doet wat ik zeg’, antwoordde Dirk met een kille waarschuwende stem.

Inge bleef tegen stribbelen en deed net of ze niets hoorde.

Dirk trok haar naar zich toe, legde de riem neer en begon er meteen werk van te maken de knoop en rits van haar spijkerbroek los te maken. Haar jeans en onderbroek werden in één ruk naar beneden getrokken. Het contact van haar buik met zijn harde bovenbenen benam haar de adem. Het pijnlijke contact van zijn hand met haar blote billen zorgde dat ze deze met een gil terugvond.

Dirk sloeg haar voor wat wel een eeuwigheid leek met zijn hand op haar bips. Haar gillen en schreeuwen maakte geen enkele indruk op haar. Langzaam voelde hij de frustratie die zich in de afgelopen dagen in hem opgebouwd had, langzaam wegvloeien. Hij hoopte dat Inge een lesje zou leren wat ze voorlopig niet zou vergeten. Tegen die tijd was Inge hard aan het huilen en schopte met haar benen om de pijn op te vangen. Haar billen zagen donkerrood, maar haar hautaine houding hield ze vast. Dirk moest even pauzeren ook al was hij nog niet voor de helft met haar klaar.

Na vijf minuten hard geslagen te hebben,trok Dirk Inge overeind en duwde haar in de richting van de hoek. Hij hield haar schouders stevig beet omdat ze nog tegenstribbelde en zei streng tegen haar dat ze moest blijven staan.

‘Loop naar de hel’, Inge duwde terug en bukte voorover om haar broek op te trekken. Dirk stopte haar onmiddellijk door een paar keer uit volle kracht met één van de twijgen naar haar dijen uit te halen er vervolgens naar haar bips.

Inge schreeuwde het uit en schoot overeind. Haar hoofd botste tegen zijn kin, hetgeen hem van pijn in elkaar deed krimpen. Hij bleef echter rustig en pakte haar handen voordat ze de kans kreeg ze over haar billen heen te leggen. ‘Deze gaan hiernaar toe’, zei hij en legde haar handen op de achterkant van haar hoofd, ‘en deze gaan hier naar toe’, zei hij en dirigeerde haar neus in de richting van de hoek.

‘En nu blijf je daar staan, of ik geef je honderd striemen met die twijg’, beloofde Dirk.

Inge jammerde, maar gehoorzaamde. De twee striemen van de dunne twijg hadden een pijn veroorzaakt, waarbij de rest van haar billen in het niet vielen. Inge had nog nooit iets gevoeld wat pijnlijker was. Ze wist dat ze nooit 100 dergelijke striemen zou kunnen verdragen.

Dirk ging weer op het hakblok zitten en ordende zijn gedachten. Wat was zij koppig! Hij luisterde een minuut of tien naar haar snikken en riep haar toen bij zich voor de rest van haar straf.

‘Je hebt me al een pak slaag gegeven en ik heb hier al uren gestaan. Nu is het genoeg’, sprak Inge tegen.

‘We zijn nog niet eens op de helft, jongedame! Tenzij je wilt dat we dit morgen nog eens grondig overdoen, kom je hier!’. Dirk sloeg op zijn bovenbeen.

Inge vervloekte hem binnensmonds, maar ze pakte haar broek en trok hem zover omhoog dat ze zou kunnen lopen zonder te vallen. Ze stopte bij zijn rechterbeen en keek hem met zoveel mogelijk berouw aan als ze op kon brengen, aan. ‘Het spijt me Dirk, het spijt me echt’, zei ze, terwijl ze de woorden met moeite uitsprak.

‘Dat zul je zeker, dat beloof ik!’, grijnsde Dirk. Hij trok haar weer over zijn schoot en hief de riem omhoog. De brand die het leer veroorzaakte, maakte dat Inge opnieuw begon te gillen en binnen de kortste tijd had Dirk een vechtende wilde kat over zijn schoot liggen. Hij duwde haar wat verder voorover zodat hij zijn rechterbeen over haar benen kon zetten. Hij pakte haar vrije hand en duwde die tegen haar heup. Nadat hij dat gedaan had liet hij de riem opnieuw over haar billen dansen.

‘Hoe groter het verzet, hoe groter de pret’, dacht hij en grijnsde in zichzelf. Inge kreeg een werkelijk ongenadig pak slaag. Zij bleef zich verzetten en bleef veel langer dan Dirk voor mogelijk had gehouden heel hard schreeuwen. Hij was vast van plan om al het verzet uit haar te slaan, maar was een tijdlang niet zeker of hij het wel langer vol zou kunnen houden dan zij.

Inge dacht dat hij nooit op zou houden en werd steeds wanhopiger om weg te komen. Hij hield haar echter stevig beet en na verloop van tijd begon haar verzet te breken. De woede die ze naar hem voelde veranderde langzaam in spijt dat ze hem kwaad had gemaakt. En niet eens omdat ze daar nu de prijs voor betaalde. Maar omdat ze oprecht spijt had van haar gedrag en omdat ze zoveel problemen had veroorzaakt. Dirk voelde hoe haar verzet begon af te nemen, dus toen ze uiteindelijk begon te snikken dat ze er spijt van had, wist hij dat dit ook waar was. Hij gaf haar tot besluit twintig harde klappen en tilde haar toen op om haar op zijn schoot te laten zitten.

ij H   
Inge lag eerst een beetje gespannen tegen zijn borst, maar nadat ze en poosje had liggen huilen, voelde Dirk haar ontspannen. Ze liet zich door hem troosten. Hij voelde de zachte druk van haar slappe benen, alsof er geen botten inzaten, en haar lichaam leek tegen de zijne aan te smelten. Hij kon er niets aan doen, maar voelde de opwinding in zich opkomen en ondanks dat Inge veel te moe was om hem dit te laten weten, merkte zij het ook. De bewustwording van zijn reactie op haar op dat moment, droeg er toe bij dat het vredige gevoel dat bezit van haar genomen had, compleet was.

Ze knuffelden bijna een uur, totdat de bel van het avondeten hen weer in de realiteit bracht. Inge lag bijna in zijn armen te slapen, toen het geluid en de beweging van Dirk haar deden opschrikken.

Hij hielp haar om haar broek omhoog te doen en toen liep ze, met zijn armen stevig om zich heen, naar het huis.

Rosa glimlachte toen ze de keuken instapten. ‘Gaan jullie je allebei maar even opknappen’, zei ze zonder verder een opmerking te maken over de straf of de schaamte van Inge.

Het avondeten verliep vredig. Zoals de bedoeling was, had het pak slaag een einde gemaakt aan alle vijandigheden en de frustratie die Inge met haar gedrag in het huishouden had veroorzaakt. Voor de eerste keer was het gesprek aan tafel beschaafd en vriendelijk. Inge wist aanvankelijk niet goed hoe ze zich moest gedragen, maar het gezin gaf haar het goede voorbeeld en al snel was ze opgelucht dat ze geen blijvende schade had aangericht. Het was zelfs zo dat ze zich meer welkom en op haar gemak voelde dan ooit.

Toen ze later die avond in bed lag, overdacht ze de gebeurtenissen van die dag. Deze keer wentelde ze zich in de wetenschap toen ze terugdacht aan de kus en hoe de sterke armen van Dirk haar vast hadden gehouden.

Toen Inge bijna lag te slapen, hoorde ze stemmen in de verte en even later gillen. Ze stond op en liep naar het raam. Eerst hoorde ze niets, maar toen begonnen de geluiden opnieuw. Ze kwamen uit de schuur. Ze kon een lichtstreep onder de deur zien en toen ze goed luisterde hoorde ze onmisbare geluid van een hand of een paddel die contact maakte met vlees. Ze kon ook de stem van Peter horen,ook al kon ze niet verstaan wat hij zei.

Rosa nam haar pak slaag een stuk beter in ontvangst dan zij gedaan had. ‘Man! Alle levende wezens in de wijde omtrek hebben me moeten kunnen horen’, ze kromp ineen bij de gedachte, luisterde nog een poosje en gunde Rosa en Peter daarna hun privacy. Inge had het idee dat Rosa de prijs betaalde voor haar bemoeienis op het terras toen Dirk en zij op de boerderij arriveerden. Even bekroop haar een schuldgevoel, maar dit hield niet lang aan. Rosa was een volwassen vrouw, die al heel lang met Peter samenleefde. Als ze hem durfde tegenspreken, ondanks de wetenschap dat haar dit een reisje naar de schuur zou kunnen kosten, dan zou ze waarschijnlijk zo haar eigen redenen hebben en was het niet waarschijnlijk dat Inge daar op de één of andere manier invloed op had.