Katy legde haar pen neer en deed haar dagboek dicht. ‘Genoeg….’, dacht ze bij zichzelf terwijl haar hand nog steeds op het boek rustte. Ze schoof haar stoel naar achteren en stond langzaam op. Haar bips deed nog steeds zeer, vooral het plekje waar ze op zat. Katy trok een grimas en wreef over haar billen. ‘Oh’, kreunde ze terwijl ze haar billen zachtjes masseerde. Ze keek naar buiten. Haar oog viel op het bloemenperk. Haar gedachten dwaalden af. De planten waren beroofd van hun prachtige kleuren. Ze wilde de zomer terug. Langzaam maakte een triest gevoel zich van haar meester.

‘Houd daar mee op!’, corrigeerde Katy zichzelf, ‘voordat Tom weer met dat stomme spelletje aan komt lopen’.

Als het gelopen zou hebben, was ze gaan stampvoeten. In plaats daarvan zette ze een gemaakte glimlach op, schudde haar hoofd en richtte haar aandacht weer op haar bureau. Ze legde wat papieren recht en borg haar dagboek op de vaste plaats op, zodat Tom het makkelijk zou kunnen vinden. De wereld zou te klein zijn als hij het niet zou kunnen vinden. Katy grinnikte.

Ze keek op het beeldscherm van de computer. Ze overwoog even om wat tijd te nemen om de berichten op het forum te bekijken. Maar toen ze nogmaals over haar billen wreef, bedacht ze zich. Dat kon later nog wel. Misschien nadat ze de lunch klaargemaakt of nadat ze har middagdutje gedaan had.

Ze liep om het bureau heen om het raam dicht te doen. Terwijl ze het raam naar zich toe trok, wierp ze een blik op het terras. Ze zag Tom en Martin in de schaduw zitten. Ze glimlachte en bleef even naar hen kijken. Het was goed om te zien dat Tom het even rustig aan deed. Het had het veel te druk. Hij was altijd bezig, maar de meeste tijd was hij nog bezig om voor haar te zorgen.

‘Ik ben een geluksvogel, fluisterde ze, terwijl ze de mannen observeerde. Op een gegeven moment begonnen ze te lachen. Ze moest onwillekeurig mee lachen, al had ze geen idee wat er zo grappig was. Het deed haar goed om Tom te zien lachen. Hij had de mooiste lach van de hele wereld.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

‘Ik zal je eens wat zeggen, Martin. Zo te horen moeten Wouter en ik eens een keer met je om de tafel. We kunnen nog wat van je leren. De manier waarop jij het aanpakt lijkt veel meer effect te sorteren dan onze aanpak’, zei Tom toen ze een van de verhalen van Wouter nabeschouwden.

‘Stel je er maar niet al te veel bij voor, Tom. De laatste weken ben ik flink door de mangel gehaald. Het voelde alsof ik met hoge snelheid over een hobbelig zandpad aan het rijden was’. Beide mannen moesten hier hard om lachen. Toen ging Martin verder met zijn verhaal.

Nadat de auto ingepakt was, besloten Kim en Martin ’s avonds nog te vertrekken in plaats van te wachten tot de volgende ochtend. Beiden waren blij met de aankomende vakantie, die ten doel had hun relatie een nieuwe start te geven.

De eerste twintig kilometer verliepen goed. Ze babbelden er vrolijk op los. Maar niet te lang daarna begon kim op haar stoel heen en weer te schuiven. Het steeds in dezelfde houding op een paar zere billen moeten zitten, was erg onaangenaam. Er klonk steeds meer irritatie in haar stem door. Martin bleef rustig tegen haar praten in een poging haar te kalmeren. Hij zei dat ze zichzelf weer zonder reden zat op te fokken.

‘Dat was fout nummer één, Tom. Zeg nooit tegen een vrouw dat ze moet kalmeren terwijl ze lange autorit moet maken nadat ze kort daarvoor stevig op haar billen heeft gehad. Die dingen gaan niet samen, kan ik je vertellen’, zei Martin met opgetrokken wenkbrauwen. Tom en Martin bulderden van het lachen.

De volgende honderd kilometer van de reis van Kim en Martin werd een ware hel. Kim wilde dat Martin om zou keren en terug naar huis zou rijden. Het was onbespreekbaar dat ze zo lang in deze staat in de auto zou zitten. ‘Het doet verschrikkelijk zeer’, jammerde ze, ‘breng me naar huis!’. Maar Martin weigerde om om te draaien.

‘Nee’, antwoordde hij kalm. ‘We hebben een belangrijke missie. Deze vakantie zal ons de privacy geven die we nodig hebben. En als je nu niet op houdt te drammen, dan zet ik de auto stil en laat je voelen waarom het zo belangrijk is dat we er tussen uit gaan.

Kim werd woedend toen hij dat zei. Ze deed haar armen over elkaar en keek kilometerslang stuurs uit het zijraam. Ze weigerde antwoord te geven op de vragen die Martin haar stelde. Wel bleef ze onrustig in haar stoel heen en weer schuiven.

‘Ben je nog van plan om een plaspauze in te lassen?’, snauwde ze tegen Martin.

Martin zat gespannen achter het stuur. Toen Kim haar vraag stelde, leek het of hij wakker schrok.

‘Moet je plassen?’, vroeg hij.

‘Nee! Ik wil gewoon een paar minuten uit deze verdomde auto’, barste ze uit.

‘Ok. Als ik me niet vergis, is even verderop een parkeerplaats. Over een paar minuten zullen we daar zijn. We kunnen dan even de benen strekken. Maar ik heb zo mijn twijfels of jij wel blij zult zijn met de wending die een en ander zal krijgen’.

Kim hoorde Martin alleen maar zeggen dat er een parkeerplaats in de buurt was waar ze haar benen kon strekken. Zoals altijd hoorde ze allen wat ze wilde horen.

Niet veel later reed de auto de parkeerplaats op. Hij legde zijn hand op de arm van Kim en zei, ‘Wacht hier tot ik je kom halen’. Hij trok de sleutels uit het contact. Kim was woest. Ze wilde eruit, maar de strenge toon van Martin zorgde ervoor dat ze besloot te doen wat hij zei.

Tot haar verrassing liep Martin niet direct naar haar kant van de auto. In plaats daarvan liep hij naar de achterkant van de auto en deed de kofferbak open. Omdat ze niet wist wat Martin aan het doen was, raakte haar geduld op. Ze opende het portier en stapte uit.

‘Had ik niet gezegd dat je in de auto op me moest wachten?’, zei Martin streng.

‘Dat kan me niks schelen. Ik moet er gewoon uit. Je speelt een spelletje met me, Martin. Ik wil dat je daar mee ophoudt’, zei ze terwijl zich omdraaide en wegliep.

‘Je hebt het er zelf naar gemaakt, schatje’, zei hij terwijl hij zijn hand uitstak. Kim stopte om te kijken wat hij in zijn hand had.

‘En wat denk je daar in vredesnaam mee te doen?’, vroeg ze cynisch.

‘Ik stel voor dat je daar naar de toiletten gaat om deze aan te trekken’, zei hij bars.

‘Geen denken aan’, snauwde ze.

Martin sloeg de kofferbak met een klap dicht en beende naar Kim. Ze bleven elkaar aankijken. Martin pakte haar bij haar arm en drukte het roze jurkje in haar rechterhand. Bovenop het jurkje lag een rode string die ze nog nooit eerder gezien had. Kim staarde er vol ongeloof naar.

‘Je denkt toch zeker niet dat ik dat aantrek?’, beet ze hem toe.

‘Dat denk ik wel degelijk. Je hebt precies vijf minuten om dat te doen en geen seconde langer’, zei Martin terwijl hij naar het toiletgebouw wees. ‘Je tijd gaat nu in’, voegde hij eraan toe terwijl hij in de richting van het gebouwtje draaide en haar met een klets op haar billen in beweging zette.

‘Verdomme Martin’, zei Kim.

‘Je maakt het er zo niet beter op, meisje’, zei Martin streng. ‘En je verspilt je tijd. Hoe langer het duurt, hoe meer je op je billen krijgt’.

Kim draaide zich vol ongeloof om. De tranen sprongen in haar ogen. ‘Nee!’, gilde ze.

Martin sloeg zijn armen over elkaar. ‘Je hebt me wel gehoord. Het pak slaag wat ik je eerder gegeven heb, was kennelijk niet voldoende. Daar ga ik zo wat aan doen. En nu zou ik voortmaken als ik jou was, anders leg ik je nu direct over de knie voor een voorproefje van wat je straks nog te wachten staat’.

Kim stampte met haar voet om de grond en draaide zich vervolgens om en rende naar het toiletgebouw. Ze was woedend. Dit kon niet waar zijn. Ze gooide het jurkje op de grond en liep naar een wasbak en waste haar gezicht met koud water. Nadat ze haar handen afgedroogd had, wreven haar handen automatisch over haar billen. Ze had zere billen van het eerdere pak slaag en de kilometerslange autorit. Hoe haalde hij het in zijn hoofd om haar weer over de knie te willen leggen.

‘Je kunt maar beter je tijd niet verdoen, schatje’, klonk zijn stem van buiten. ‘Als het moet, kom ik naar binnen om je een handje te helpen!’.

Kim huiverde. Ze wist niet waar Martin die nieuwe houding plotseling vandaan haalde, maar ze besloot het niet op de spits te drijven. Ze dacht dat als ze gehoorzaam mee zou werken, hij haar er misschien wel mee weg zou laten komen. ‘Alsjeblieft Kim’, mompelde ze tegen zichzelf, ‘gebruik alsjeblieft je vrouwelijke charmes. Dat heeft jarenlang gewerkt. Doe zoals Tineke gisteren gezegd heeft, wind hem om je vingertje’. Haar gedachten maakten overuren. Als ze zich niet vergiste waren ze kilometers van de bewoonde wereld verwijderd. Misschien kon ze Martin wel overhalen snel een hotelletje op te zoeken.

Kim deed haar nieuwe outfit aan en liep naar Martin. De koele avondwind streek langs haar benen en haar blote billen. Ze keek schichtig om zich heen of er andere mensen te zien waren. Maar er was niemand.

Zonder een woord te zeggen pakte Martin haar bij haar arm en nam haar mee naar een picknicktafel. Hij ging op een hoek van de tafel zitten en zette zijn linkervoet op het bankje. In een mum van tijd lag Kim over zijn linkerknie en kreeg een klinkend pak op haar bips. Niks geen vrouwelijk charmes, dacht ze terwijl Martin enthousiast zijn nieuw verworven vaardigheden demonstreerde.

Martin bleef Kim de waarheid zeggen terwijl hij haar op haar billen gaf. Kim draaide en kronkelde. Ze huilde en smeekte. Toen Martin het idee had dat hij tot haar doorgedrongen was, hielp hij haar overeind en liet haar voor hem staan. Hij pakte haar bij haar schouders en zei haar dat ze door zouden rijden naar de camping. Dat hij geen zin had om de hele weg ruziënd af te moeten leggen. Als er wederom gestopt moest worden, verzekerde hij, dan was dat om wederom de nodige aandacht aan haar brutale billen te besteden.

‘Het is helemaal aan jou, meisje. Het is een kleine moeite om de auto nog een keer langs de kant van de weg te zetten om met dat irritante gedrag van jou af te rekenen. Heb je dat goed begrepen?’, vroeg Martin streng. Hij veegde het haar uit haar gezicht en wreef even over haar rug.

Kim viel in de armen van Martin en huilde. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en probeerde haar zo goed mogelijk te kalmeren. Toen hij haar uiteindelijk in zijn armen voelde ontspannen en er niet meer restte dan een incidentele snik, duwde hij haar kin omhoog om haar met tranen bedekte gezicht te zien. Hij veegde de tranen weg en streek haar haren een beetje in model.

‘Moet je nog plassen?’, vroeg hij.

‘Ja’, antwoordde ze. ‘Hoe weet je dat?’

‘Omdat je altijd nog moet plassen’, glimlachte hij. ‘Kom’, spoorde hij haar aan. ‘We moeten weer verder. We hebben nog zeker 200 kilometer te gaan.

‘Oh Martin’, het is onmogelijk nog 200 kilometer te moeten zitten. Het was de eerste honderd kilometer al niet te doen’, smeekte Kim. ‘Hoe moet dat nou?’

‘Tja, je zult het toch moeten leren. Dat je niet zo brutaal en veeleisend moet zijn. Je zult echt moeten leren dat we sàmen hard aan de slag moeten om ons huwelijk te redden. Ik weet dat je niet goed kunt zitten. Dat spijt me. Maar je hebt het helemaal aan jezelf te danken. Zie het maar als een verlengstuk van je straf. Net zoals in de hoek moeten staan. En nu moest je maar gaan plassen. Het is tijd om te gaan’, zei Martin streng.

De reis was onaangenaam voor Kim. Maar haar houding was 180 graden omgedraaid. Ze zat nog steeds onrustig in haar stoel te draaien. Maar het fitten richting Martin was afgelopen. Ze hield gewoon het gesprek gaande en negeerde Martin niet langer, zoals ze eerder deed.

Martin slaakte een zucht van verlichting toen ze in zijn richting schoof en haar hand op zijn knie legde. Ze had er niets meer over gezegd, maar ze toonde hem haar liefde. Als ze eens wist hoezeer ze hem daarmee opzond, dan had ze er vast een slaatje uit geslagen door hem te verleiden een hotelletje te nemen. Maar hij deelde deze gedachte niet met haar. In plaats daarvan beantwoordde hij haar gebaar op dezelfde wijze.

Even later reed Martin een afrit af om bij een McDrive wat eten te bestellen. Niet veel verder lag weer een parkeerplaats langs de snelweg. Hij reed erheen en parkeerde de auto. Toen hij de motor afzette dacht Kim dat ze in de auto zouden gaan eten. In plaats daarvan stapte Martin uit de auto, pakte de zak met eten en liep naar het portier van Kim.

‘Martin, je denkt toch niet dat ik zo gekleed uit ga stappen?’, zei ze.

‘Dat denk ik wel degelijk. Ik denk dat het goed is om je benen even te strekken en je niet op die stoel te hoeven zitten. De picknicktafel bij het toiletgebouw is niet ver lopen. Bovendien zijn er niet veel menden momenteel. Als je ophoud met tegenspreken en weer een pak op bips te verdienen, dan ben je daar voor iemand het ziet’.

Kim had wel in de gaten dat haar vrouwelijke charmes haar niet zouden helpen. Ze klom uit de auto en was blij dat ze zich had kunnen beheersen een nieuwe scene te veroorzaken. Martin was er eigenlijk van overtuigd dat Kim de kop weer in de nek zou gooien en hem zou dwingen haar opnieuw over de knie te leggen. Tot zijn verrassing deed ze dat niet. In plaats daarvan liep ze naar de tafel die Martin aangewezen had. Hij ging vlak achter haar lopen zodat niemand haar blote bips zou kunnen zien.

Tot hun aangename verrassing was het Big Mac menu best te eten. Toen ze het ophadden trok Martin haar tegen zich aan en gaf haar een dikke kus. Hij knuffelde haar minutenlang. Toen hij haar daarna aankeek zei hij met een glimlach, ‘Dank je wel dat je je zo goed hebt gedragen’.

Kim glimlachte. Ze sloeg haar armen om hem heen en gaf hem op haar beurt een dikke knuffel. ‘Graag gedaan. Ik kan soms onuitstaanbaar zijn. Maar ik doe mijn best, liefje. Echt waar’.

Martin moest lachen. ‘Dat weet ik, schatje en daarom houd ik ook zo veel van je’.

~~~~~~~~~~~~~

‘Die Martin is een aardige vent’, dacht Katy bij zichzelf toen ze beide mannen op het terras zag zitten.

Het leek erop dat Tom en hij de laatste maanden dikke vrienden geworden waren. Toen ze aan zijn vrouw, Kim, dacht werd ze een stuk minder enthousiast. Ze besloot deze gedachten echter te laten varen. ‘Kim is er te vaak de oorzaak van geweest dat ik een pak op mijn billen heb gekregen’, dacht Kim.

Ze stapte bij het raam vandaan en liep naar de keuken. Het was weer bijna tijd voor haar medicijnen en ze moest met het eten aan de gang. ‘Als ik wat meer maak, kan Martin mooi met ons mee-eten’, dacht ze. Ze stopte even in de bijkeuken. De wasdroger was klaar met het programma. Ze vouwde de droge kleren op en deed een nieuwe lading van de wasmachine in de droger. Er lag nog genoeg was om de wasmachine nog een keer te vullen.

De lunch was snel klaar. Het was niet zoveel werk. Ze had eerder op de dag al een pan soep gemaakt. Ze smeerde een stapel broodjes en liep naar het terras om bij Tom en Martin te gaan zitten. Toen ze aan kwam lopen moesten de heren al weer hard lachen. Het leken net een paar pubers die schuine moppen aan het uitwisselen waren. Als Katy had geweten dat Martin uitgebreid aan het vertellen was hoe hij Kim aan het inwijden was in de spanking wereld, dan zou ze zich omgedraaid hebben en beschaamd weggelopen zijn.

‘Dag Martin’, zei Katy terwijl ze naast Tom ging staan. ‘Heb je zin om een hapje met ons mee te eten? Ik zag jullie zitten dus ik heb wat extra klaargemaakt. Is Kim thuis? Misschien kan ze er ook bij komen zitten’.

‘Dat is een goed idee, Katy’, zei Tom terwijl zij een arm om haar middel sloeg en haar op haar billen sloeg. Het gebeurde puur uit gewoonte. Katy haalde verrast diep adem. Ze legde haar linkerarm op de schouder van Tom om haar evenwicht te bewaren omdat ze zich opnieuw bewust werd van de staat waarin haar billen zich momenteel bevonden.

‘Ik geloof dat Kim zou gaan lunchen met een paar vriendinnen’, antwoordde Martin.

‘Wil je haar even bellen om het zeker te weten?’, vroeg Tom. ‘En we accepteren geen nee als antwoord, of Kim nu wel of niet kan’.

‘Nou goed dan. Je hebt me overtuigd. Ik zal haar even bellen, dan weet ik het zeker. Ik wil het niet op mijn geweten hebben dat ik haar laat zitten. Daar heeft ze een gloeiende hekel aan, weet je. Ze gooit me regelmatig voor mijn voeten dat ik nooit naar haar luister’, legde Martin uit. Hij keek een beetje pijnlijk. Ze glimlachten alle drie begripvol.

‘Ga je gang, De telefoon staat in de keuken’, zei Katy. Martin stond op en liep voor Katy en Tom uit naar het huis.

Katy pakte de twee blikjes en zette de tafel recht en liep richting achterdeur. Tom zag het aan en glimlachte. Hij bedacht zich dat hij een gelukkig man was met zo’n pracht van een vrouw. Ze zorgde altijd goed voor hem. Tegelijkertijd bedacht hij zich dat hij haar goed in de gaten moest houden om te voorkomen dat ze gaan overdrijven.

‘He, jij daar’, zei Tom en hield Katy tegen om haar zijn armen te nemen’.

‘Wat he jij daar’, plaagde Katy. Ze gaven elkaar een kus.

‘Leuk dat je Martin hebt gevraagd om met ons mee te eten, schatje’, zei Tom toen hij zijn handen over haar lichaam liet gaan. Bij haar billen aangekomen, kneep hij met beide handen toe. Katy gaf geen kik, maar Tom kon zien dat ze haar adem inhield.

‘Vraagje, meisje… en ik wil dat je goed nadenkt voor je antwoord geeft’, zei Tom.

‘OK, ik zal mijn best doen’, antwoordde Katy. ‘Heb ik wat misdaan?’

‘Zeg jij het maar. En denk goed na voor je antwoord’, zei Tom nogmaals. Zijn rechter wenkbrauw ging omhoog en hij vroeg, ‘Heb je vandaag iets gedaan waardoor de paddle in actie moet komen?’

Katy keek hem verward aan.

‘Haar gedachten draaiden op volle toeren. Ze liet alle details die ze maar kon bedenken de revue passeren. ‘Verdomme!’, floepte eruit voor ze het in de gaten had. ‘Je hebt het gehoord, is het niet?’. Op hetzelfde moment drukte ze haar gezicht tegen zijn borst en kneep haar ogen dicht.

Tom drukte haar stevig tegen zich aan. Hij rook haar haren en glimlachte. Toen gaf hij haar een kus bovenop haar hoofd. ‘Om je de waarheid te zeggen, Katy… ja, ik heb je gehoord. Het was puur toeval, maar desalniettemin weet je heel goed wat dat betekend, zeker als je daar de uitbarsting en ons gesprek van gisteravond bij optelt?’

‘Oh Tom, het spijt me verschrikkelijk’, fluisterde Katy. Ze durfde hem niet aan te kijken. Daarvoor schaamde ze zich te zeer.

Tom liet haar los. Hij pakte haar kin en duwde die omhoog zodat ze hem aankeek terwijl hij tegen haar sprak.

‘Nu moet je eens goed naar me luisteren. Ik wil dat je jezelf geen verwijten maakt, of ik geef je hier en nu een stevig pak op je blote billen. Het kan me niet schelen of Martin op bezoek is of niet. Je hebt momenteel een paar nare gewoontes. Daar gaan we samen mee aan de slag. Denk even na voor je iets zegt en er bovenop springt, OK?’, vroeg hij streng.

‘Ja Tom’, antwoordde Katy verdrietig. Tom boog zich voorover en gaf haar een kus.

‘Vertel dan maar eens. Weet je nog wat de consequenties zijn van een dergelijk taalgebruik?’

‘Ik ben bang van wel’, antwoordde Katy.

‘Mooi. We zullen het afhandelen nadat Martin vertrokken is en voordat je gaat rusten’, zei Tom. Hij liet geen ruimte voor onderhandelingen. ‘Kom, we gaan naar binnen voordat Martin komt kijken waar we blijven’. Tom stak uitnodigend zijn hand uit.

Katy trok een grimas bij het horen van de haar aangezegde straf. Haar billen en bovenbenen deden toch al zo zeer. Haar maag trok samen. Katy dacht hoe zeer het wel niet zou doen als Tom klaar met haar zou zijn. Ze zei niets, maar zuchtte diep. Toen legde ze haar hand in die van Tom. Samen liepen ze naar binnen.

Martin legde net de telefoon neer toen ze binnen kwamen. Hij zag er wat verhit uit, maar zei niets meer dan dat Kim niet mee zou eten.

‘Jammer, maar misschien een andere keer’, zei Tom.

Terwijl de heren hun handen gingen wassen, zette Katy de soep op tafel. De tafel had ze eerder al gedekt. Toen Martin en Tom terugkwamen, vroeg Katy of Tom de speo op wilde scheppen, terwijl zij wat te drinken ging pakken.

‘Fijn dat ik mee mag eten, Katy’, zei Martin terwijl ze van de soep genoten. ‘het ziet er goed uit allemaal en die prachtige roos op tafel maakt het helemaal af’.

Katy bloosde. Die heeft Tom gister voor me meegebracht. Hij is mooi, he?’

Martin keek naar Tom. ‘Goede zet. Moet ik ook snel eens doen’, zei hij.

‘Oh ja, Martin, dat doe ik altijd wanneer ik Katy wil laten weten dat ik haar mis of dat ik aan haar denk. Het geeft soms uitdrukking aan gevoelens die ik moeilijk kan verwoorden, omdat ik verbaal niet zo sterk ben’, zei Tom. ‘Het is zelfs mijn favoriete manier om haar te laten weten dat ik van haar houd, zeker als we het even moeilijk hebben op dezelfde golflengte te komen’.

Katy kreeg weer een kleur. Ze had geen idee of Martin begreep wat Tom eigenlijk wou zeggen.

‘Maar meestal weet je heel goed de juiste woorden te vinden’, grijnsde Katy.

Ze moesten alle drie hard lachen.

‘Ik heb nog een stuk chocoladetaart als iemand daar zin in heeft’, zei Katy terwijl ze opstond en de borden begon te verzamelen. Het was Tom zijn lievelingskostje, dus hij zei ja. Ook Martin wilde wel eens tukje, hoewel hij behoorlijk vol zat. Maar een stukje taart kon er nog wel bij.

De heren praatten over koetjes en kalfjes terwijl Katy de tafel afruimde.

‘Katy’, Tom draaide zich om en vroeg, ‘Heb je je medicijnen al ingenomen?’

‘Eh, ik heb ze wel klaargelegd, maar ik heb ze nog niet ingenomen’. Katy Liep onmiddellijk naar het aanrecht om ze in te nemen. Ondertussen vervloekte ze zichzelf dat ze het weer vergeten was. Tom zou er later ook vast nog wel op terugkomen.

De telefoon ging.

‘Hallo’, antwoordde Katy. ‘Ha Wouter… ja hij is thuis… komt ie…’ Ze draaide zich naar Tom. ‘Het is voor jou, liefje’. Ze gaf de draadloze telefoon aan Tom en ging weer aan het werk. Door wat te gaan doen, leidde ze haar gedachten af van de paddel, die Tom straks ongetwijfeld in zijn hand zou hebben.

‘Hey maatje. Hoe is het?’, zei Tom. ‘Natuurlijk. Geen probleem… Waar moet ik ze ophalen?’ Er viel een korte pauze. Tom luisterde. ‘Ja, dat doe ik. Martin is hier momenteel. Misschien dat ik hem wel even meeneem. Hij heft me allemaal interessante verhalen verteld. Net iets voor jou’. Weer viel er een korte pauze. ‘Ja, dat heb je goed geraden…. OK… Mocht het problemen opleveren, dan bel ik je wel. Heb je jouw mobieltje of die van Annie bij je? OK… tot straks’. Tom drukte de telefoon uit en legde hem op de tafel.

Martin heft problemen met zijn auto. Hij vraagt me of ik een paar onderdelen wil brengen. Heb je zin om een ritje te maken of heb je al andere plannen, Martin?’, vroeg Tom.

‘Ik had een afspraak bij de tandarts maar die is op het laatste moment afgezegd. De tandarts had er een paar spoedgevallen tussendoor gekregen. Dus ik ben vanmiddag vrij. Dus ja, ik wil wel even met je mee. Het is ook leuk om Wouter weer even te zien’, zei Martin en stond op om zijn gebakschoteltje op tafel te zetten.

‘Het was verrukkelijk Katy’, zei hij, ‘bedankt voor alles’.

‘Graag gedaan, Martin’, zei Katy met een glimlach. ‘Kom snel weer eens met Kim langs waaien’.

Tom zette zijn schoteltje ook op het aanrecht. ‘Dank je wel, schatje, het was heerlijk. Ik heb er van genoten’. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus.

‘Als jij je jas eens gaat halen, Martin? Ik moet nog wat gereedschap inladen en nog wat kleine dingetjes regelen. Als ik klaar ben, kom ik je oppikken’, zei Tom.

“Prima. Ik moet nog een paar telefoontjes plegen en Kim een briefje geven.’Ik zie je straks’, zei Martin en draaide zich om, om te vertrekken. ‘Nogmaals bedankt voor de lunch, Katy’.

‘Graag gedaan’, antwoordde ze. Daarna werd het stil. Tom en Katy hoorden de achterdeur dichtslaan.

Tom hielp Katy de laatste dingen opruimen. Geen van beiden zei iets. Toen alles klaar was, wenkte Tom Katy bij zich. Katy keek naar zijn grote hand. Vervolgens keek ze Tom in de ogen. Ze stonden verdrietig en teleurgesteld. Ook zei voelde zich verdrietig en teleurgesteld. En nog steeds zei geen van beiden iets. In plaats daarvan legde Katy haar hand in die van Tom. Samen liepen ze naar de slaapkamer.

‘Moet je nog plassen, schatje?’, vroeg Tom.

‘Ja, liefje, ik moet nog plassen’, antwoordde Katy. Hij gebaarde dat ze dat dan maar moest doen.

‘Als je daar dan toch bent, schatje, doe dan meteen een T-shirt aan. Ik wil dat je de rest van de middag rust neemt. Je slaapt altijd een stuk beter als je weinig kleren aan hebt. Bovendien zal het een stuk lekker aanvoelen zonder broekje’.

Er werd niet gesproken tot Katy terug was uit de badkamer. Tom zat op het bed. De paddel lag aan zijn rechterkant. Zonder te treuzelen liep Katy naar hem toe. Hij stak zijn rechterhand uit om haar over zijn knie te helpen. Toen ze goed lag begon hij met zijn rechterhand over haar billen te wrijven. Er waren nog blauwe plekken zichtbaar en aan de reactie van Katy te zien, was het nog erg gevoelig.

 
‘Geef me je rechterhand, schatje’, zei Tom. Ze stak haar hand naar achter, kneep haar ogen dicht en haalde diep adem.

‘Kun je misschien vertellen waarom je zo ligt en wat er staat te gebeuren?”, vroeg Tom streng.

‘Ik lig hier omdat ik gevloekt heb, waardoor ik een pak op mijn billen verdiend heb’, antwoordde Katy. Het huilen stond haar nader dan het lachen. Maar ze was vast besloten haar straf onder ogen te zien.

‘Is er misschien nog iets wat afgehandeld moet worden?’, vroeg Tom.

Katy kromp ineen. Haar maag draaide om, ondanks haar dappere pogingen zichzelf onder controle te houden. ‘Ik neem aan dat je het over mijn medicijnen hebt, liefje. Ik was echt wel van plan om ze in te nemen. Ik had ze niet voor niets klaargelegd’.

‘Ik twijfel er niet aan dat je van plan was om ze in te nemen. Maar ik twijfel er ook niet aan dat daar niets van terecht gekomen was als ik er niet over begonnen was. Het blijft een probleem. En toch is het dit het allerbelangrijkste wat je op een dag moet doen.

‘Ja Tom’, snikte ze. De tranen liepen over haar gezicht. Tom gaf haar een paar zachte tikjes. Hij vond dit net zo akelig als zij.

‘Katy, ik wil dat je je volledig focust op alles wat met je gezondheid te maken heft. Dat is heel belangrijk. We gaan momenteel door een kritische fase die geen ruimte laat voor slordigheden’, foeterde Tom.

‘Het spijt me liefje’, snikte Katy.

‘Ik weet dat je er spijt van hebt, Katy, maar dat is niet voldoende’, zei Tom terwijl hij haar met de hand op haar billen begon te slaan. ‘Als het nodig is dat ik je voortdurend op je billen moet geven om je bij de les te houden, dan is dat maar zo’. Hij hield zich verder stil om zich om de klappen te concentreren. Zodra haar billen scharlaken rood waren stopte hij en zette haar rechtop tussen zijn benen en pakte haar handen. Hij wilde niet dat ze de pijn weg zou wrijven en gaf haar af en toe een nieuwe klets.

‘Ik wil dat je nu in de hoek gaat staan. Ik weet dat we dit normaal gesproken nooit doen, maar als het werkt, dan is het mij veel waard. Ik wil dat je je blijft focussen op je gezondheid’. Tom ging staan en bracht haar naar de hoek van de kamer. Hij zij haar dat ze haar T-shirt op moest tillen zodat haar billen zichtbaar waren. Katy huilde nog steeds. Maar ze zei nog steeds niets. Tom had het idee dat ze het zichzelf erg kwalijk nam.

Hij deed een stap achteruit en liet zijn hand door zijn haar glijden. Zijn eerste aandrang was om haar in zijn armen te nemen en haar dicht tegen zich aan te drukken. Hij vond het verschrikkelijk om haar te horen huilen. Het was hartverscheurend. Hij schudde echter zijn hoofd en hield zichzelf tegen. ‘Katy weet dondersgoed waar ze mee bezig is’, hield hij zichzelf voor, ‘en ze weet ook dondersgoed wat er gebeurd als ze er een rommeltje van maakt’.

Tom bleef zichzelf streng toespreken terwijl hij Katy een kwartier in de hoek liet staan. Ze moest hem straks maar eens komen uitleggen vanwaar haar taalgebruik, zeker als je in ogenschouw neemt dat ze daarvoor gisteravond nog met de paddel onder handen genomen was.

Katy was een hoopje ellende. Haar bips en bovenbenen stonden in brand. Ze kon maar niet ophouden met huilen. Ze was boos op zichzelf. Ze maakte zich weinig zorgen dat ze nog meer op haar billen zou krijgen. Niet dat ze nog een pak slaag wilde, maar de grootste horde die ze moest nemen terwijl ze in de hoek stond, was te erkennen dat ze Tom alweer teleurgesteld had.

‘Kom eens even hier’, zei Tom zachtjes.

Katy draaide zich om en zag Tom aan de andere kant van der slaapkamer. Hij zat op de stoel voor het raam. Verward, liep ze langzaam naar hem toe. Haar benen voelden alsof ze van rubber waren. Het voelde alsof ze er zo doorheen kon zakken. Toen ze bij hem was, stak hij zijn linkerhand uit. Ze legde haar rechterhand in de zijne.

Tom hielp haar op zijn schoot. Hij trok haar dicht tegen zich aan. En Katy deed haar armen om Ton heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze had nog steeds geen controle over haar tranen en huilde in de armen van Tom.

Tom wreef over haar rug. Toen Katy langzaam de controle over zichzelf kreeg, pakte Tom haar gezicht in zijn beide handen. Met zijn duimen veegde hij haar tranen weg. Hij gaf haar voorzichtig een kus op haar wang. Ze bestudeerden de pijn van de ander. Op zulke momenten voelden Tom en Katy hun liefde groeien, door deze pijn en deze ervaring.

‘Vergeef me alsjeblieft’, fluisterde Katy. ‘Ik begrijp dondersgoed hoe het ervoor staat. Ik hoop dat je het nu niet opgeeft. Ik weet echt heel goed wat me te doen staat. Ik zal mijn taalgebruik verbeteren. Wat mijn medicijnen betreft, wil ik heel graag een beetje op jou leunen. Ik zal mijn stinkende best doen, maar ik weet niet of ik het wel allemaal gedaan krijg’.

‘Dat weet ik toch’, zei Tom met een flauwe glimlach. ‘Dat maakt ook niet uit. Ik zal je helpen waar ik kan. Dat weet je toch’.

‘Ja, dat weet ik wel’, glimlachte Katy.

Ze kusten elkaar. Tom drukte zijn vrouw dicht tegen zich aan. Geen van beiden zei iets. Woorden waren overbodig. In plaats daarvan hadden ze de aandacht van elkaar nodig en het lichamelijk contact.

En zo verstreek een ochtend in het leven van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie alledaagse stellen uit een alledaags dorp, ergens bij jou in de buurt.