Phoebe en Tom gaan samen uit eten en lijken een heerlijke avond te hebben… tot dat Phoebe haar scherpe tong weer niet kan bedwingen!

Zoals beloofd pikte Tom Phoebe de volgende avond om zeven uur op en nam haar me naar het ‘Reserve’ in Camworthy. Hij had een privé gelegen tafeltje besproken in een gezellig nisje bij het raam met uitzicht over Camworthy Hollow, een van de meest spectaculaire en prachtige plekken in West Dorset. Hij had overal aan gedacht; Perfect gekoelde champagne, bedauwde rode rozen op het midden van de tafel, verlicht door een enkele kaars.

Phoebe had zichzelf inderdaad verwend met een nieuwe jurk. Ook deze zat strak om haar heen, maar was netjes en van een kastanje bruine fluwelen stof. Het had haar een klein fortuin gekost, maar ze vond dat ze het verdiend had omdat ze al in geen jaren frivole kleren voor zichzelf had gekocht. Vanaf het moment dat hij haar zag waren Tom’s prachtige ogen steeds over haar heen gegleden, waardoor het overduidelijk was dat hij het mooi vond. En om de een of andere rede betekende dat meer voor haar dan dat dit eerder bij andere mannen had gedaan.

De introductie tot hun nieuwe, zeer speciale, relatie van gisteravond was nog niet besproken. Maar Phoebe wist dat het ter sprake zou komen, hij vond zijn werk te leuk om het te vermijden. En Phoebe realiseerde zich, na een lange nacht van hard, dromerig denken, dat ze in ieder geval een ‘project’ zou zijn. Hij zou haar gaan kneden, haar onderwijzen, de nieuwe Phoebe naar boven laten komen. Ze voelde zich als een delicate rozenbottel in een vaas: een pure bloem waarvan de blaadjes zich begonnen te openen voor een geheel nieuwe wereld.

Ze was uiteindelijk in slaap gevallen met een grote glimlach op haar gezicht en een warme gloed op haar achterste. Oh heerlijk!

Tom schonk haar nog een glas champagne in en grinnikte alsof hij het wist.

‘Vanwaar die dromerige blik?’

Phoebe bloosde licht en lachte.

‘Jij weet verdomde goed waarom dat is!’

Zijn donkere wenkbrauwen schoten omhoog en zijn grijns verwijdde zich terdege.

‘Zit je comfortabel of wil je dat ik om een extra kussentje vraag?’

Phoebe schudde lachend haar hoofd. Wat was dit een bevrijdend gevoel; om haar fantasie te beleven zonder zich te hoeven schamen.

‘Waag het niet, want dan ga ik de hele avond mokken’, zij ze met een gemaakt pruillipje.

Hij knipoogde naar haar en nam een slokje van zijn champagne.

‘Maar serieus Phoebe,’ zei hij zachtjes met een zachtaardige gloed in zijn ogen, ‘Ik weet dat ik je pijn heb gedaan gisteravond en dat was ook mijn bedoeling, maar ik vond het niet leuk, geloof me. Maar hoe vaak je zo gestraft zult worden hangt geheel van jou af.’

Hij grinnikte licht.

‘Niet dat ik het prachtige uitzicht op jouw naakte achterste verschrikkelijk vond! Maar een pak op je billen voor straf zullen pijnlijk zijn voor ons allebei.’

Zijn blik werd beduidend verleidelijker.

Er zijn veel prettigere manieren om onze gedeelde aandrang te bevredigen en hopelijk zal ik dit binnenkort aan je introduceren.

Een heerlijk, warm gevoel vond zijn weg langs Phoebe ’s ruggengraat naar beneden toen zij zijn zwoele blik naar binnen zoog. Ze voelde zich als was in zijn handen bij alleen al de gedachte van zijn aanraking. Ze realiseerde zich dat ze graag plezier aan zijn lichaam zou willen beleven. Ze glimlachte wat ongemakkelijk en kleurde rood tot in haar nek.

‘Meneer! Heb meelij. Laat dit meisje niet blozen, ik smeek u. Gemene, gemene man!’ zei ze, met een gezicht als in ‘Pride ad Prejudice’.

Tom lachte bulderend.

‘Och! Maar het is zo’n prachtig gezicht als je die rode gloed draagt!’

Zijn stem werd laag en hij mompelde hees; ’Vooral als je het op die andere rondingen draagt, mijn lieveling.’

Phoebe’s hartslag versnelde opnieuw tot oncontroleerbare hoogte en de avond was nog maar net begonnen.

Hij knipoogde met één lang gewimperd ooglid naar haar en zei; ’Ik zie dat ik even een stapje terug moet doen schatje, ik wil niet dat dat snel kloppende hartje van jou explodeert, nog niet. Later misschien, maar nu nog niet.’

Phoebe gaf een lange trillende zucht en klopt op haar hart.

‘Ik hoop bij God dat het sterk genoeg is om jouw genadeloze aanvallen te verdragen!’ zei ze en lachte.

Ze bestelden iets van de kaart en Phoebe bedankte voor een verleidelijke rode wijn, aangezien ze het meeste van de champagne alleen op zou moeten drinken. Tom moest nog rijden en dronk daarom bijna niets. Tijdens de maaltijd spraken ze op comfortabele en ontspannen toon, alsof ze elkaar al jaren kenden. Phoebe deed allerlei dingen uit de doeken tegen hem die ze eerder voor zichzelf had gehouden. Dingen waarvan ze eerst bang was dat ze haar bescherming te kwetsbaar zouden maken. En hij luisterde aandachtig, met oprechte interesse en gevoel.

Ook dit was een nieuwe ervaring voor haar. Zij was normaal degene die luisterde in al haar eerdere relaties en met vrienden. Zij was de rots, de schouder waarop zij uit konden huilen. Degene met wie anderen hun lasten, angsten en onzekerheden deelden. Tot nu toe was er maar één persoon die ze haar kwetsbaarheden had toevertrouwd, haar beste vriendin Claire.

Maar Claire woonde meer dan 300km weg van haar, met haar lieve nieuwe echtgenoot in Hertfordshire. En naast hun frequente en lange discussies over de telefoon, zagen ze amper kans elkaar te zien.

Maar ondanks hun bijna zusterlijke relatie had Phoebe nooit haar geheime behoeften aan Clair verteld. Niet omdat ze bang was om afgewezen te worden of dat Claire het weerzinwekkend zou vinden, ze vroeg zich zelfs soms af of Claire misschien dezelfde voorkeuren zou hebben omdat ze zo op elkaar leken. Maar ze had zich diep van binnen altijd geschaamd voor haar behoeften en doordat ze het nooit echt ervaren had of het compleet begreep, wist ze dat ze het niet goed genoeg uit zou kunnen leggen om het een ander te laten begrijpen. Ze begreep het zelf nog niet eens.

Maar nu zou ze het haar zeker vertellen. Ze kon amper wachten!

Ze kwamen op het onderwerp ‘families’. Tom had geen verrassende of diep liggende emotionele problemen betreffende zijn kindertijd, noch met betrekking tot zijn volwassenheid. Zijn vrouw had zijn behoeften nooit gedeeld, maar evengoed had hij haar voor enkele kleine vergrijpen billenkoek gegeven tijdens hun korte huwelijk. Maar ze waren jong getrouwd en al na vier jaar gescheiden. Ze hadden twee prachtige dochters. Kate van 24 en Lucy 22. Allebei getrouwd. Hij zag zijn ex-vrouw zelden, maar als ze elkaar bij familiegelegenheden tegen kwamen konden ze wel met elkaar overweg. Er was teveel tijd overheen gegaan om nog vervelende gevoelens tegenover elkaar te hebben. Hij was nooit opnieuw getrouwd, maar ook hij had verschillende saaie relaties achter de rug die gedoemd waren te falen.

Phoebe vertelde hem dat zij haar enige broer had verloren door een auto-ongeluk toen hij pas 18, zij 14 was. Ze vocht tegen haar tranen toen ze er opnieuw aan dacht hoe de politie haar ouders meenam om het lichaam van Ray te identificeren. Ze was uit de politieauto gesprongen voordat haar moeder haar tegen had kunnen houden en rende haar vader achterna die het mortuarium was ingelopen. Toen ze binnen kwam had de lijkschouwer net het laken van Ray’s gezicht gehaald. Haar vader had afgemeten geknikt, leunde naar voren en kuste zijn voorhoofd. Phoebe had hem ook een afscheidskus willen geven. Ray’s zachte gezicht was zo bleek en koud tegen haar lippen.

Phoebe zag dat Tom’s ogen ook volliepen toen zij haar verhaal vertelde, maar hij hield zij tranen tegen.

Ray’s dood had een grote impact op de relatie tussen Phoebe en haar vader. Het leek of hij toen pas door had dat zij er ook was. Hij werd overdreven streng en beschermend, hij verstikte haar zowat. Ze kon het niet uit staan. Ze haatte het eigenlijk. Ze had het gevoel dat zijn zogenaamde liefde als een soort vervanging moest dienen voor zijn verloren zoon, in plaats van voor zijn eigen dochter. Toen ze wat ouders werd, begreep ze haar vader beter. Maar ze hadden nog steeds niet zo’n goede band en met een ondertoon van schuldgevoel bekende ze dat ze blij was dat haar ouders nu in Nieuw-Zeeland woonden. Daardoor kon ze de tijd met haar ouders reguleren en niet te veel gebukt gaan onder de taken als dochter die ze zou hebben wanneer haar ouders dichterbij zouden wonen.

Het was alleen jammer dat ze dol was op haar moeder en hun lange gesprekken en haar lach verschrikkelijk miste.

Ze was weggelopen van huis toen ze pas 16 was, door de moeilijke relatie met haar vader. En naast een enkele keer dat ze vanwege magere tijden even terug was gegaan, had ze geen keus dan alleen door te zetten. Ze was al vroeg zelfstandig geworden en had harde lessen gehad. Ze was er hard en sterk van geworden, hield ze zelf vol.

‘Gaf je vader je billenkoek?’ vroeg Tom op ongedwongen toon.

‘Nee! Nooit!’ Snauwde Phoebe. De vraag shockeerde haar, temeer omdat ze er eigenlijk niet van schrok. Hoe zou dat komen?

Tom hief zijn handen in gespeelde overgave.

‘Okay okay, het was maar een vraag.’

Hij liet zijn kin op zijn knokkels rusten en bestudeerde haar grondig. Phoebe begon zich voor het eerst die avond ongemakkelijk te voelen.

‘Waarom wordt je zo bang van die vraag?’ vroeg hij terwijl hij haar doortastend aan bleef kijken.

‘Ik word er helemaal niet bang van!’ zei ze iets te snel. ‘Het is alleen… nou, ik weet het niet… ik heb er nooit over nagedacht.’

Dat lag dicht bij de waarheid.

‘Denk je dat je… je verlangens hebt gekregen doordat je vader je als kind nooit geslagen heeft?’

‘God, hij ging onverbiddelijk door wanneer hij ergens zijn tanden in gezet had, dacht Phoebe.

‘Nee, helemaal niet.’ Ze schudde haar hoofd en fronste.

‘Ik snap niet wat dat er mee te maken heeft. Deed jou vader het?’ Ja! Dat was een goede reactie, het balletje terugspelen.

‘Billenkoek? Nee. Maar hij heeft wel een paar keer zijn riem gebruikt. Maar zoals ik het mij herinner had ik het verdiend.’

Hij leunde achterover en bestudeerde haar gezicht van een afstandje

‘Vind je dat je een goed kind was. Ik bedoel, was je gehoorzaam en meewerkend? Deed je wat je gezegd werd, wanneer je het moest doen?’

Phoebe moest erom lachen. Nee. Ze was een vreselijk vervelend sujet, waarschijnlijk omdat ze niet voldoende aandacht kreeg.

‘Ik zou een verdomde leugenaar zijn als ik zou zeggen dat ik het was. Nee, ik was absoluut abominabel. Ik werkte mij constant in de nesten op school. Ik kon mijn grote mond niet houden.’

Tom grijnsde. ‘Dat spreekt boekdelen, niet waar? Je bent duidelijk niet veel veranderd.’

Phoebe glimlachte schaapachtig.

‘Jij zult die kant van mij vast temperen de komende tijd.’

Hij lachte. ‘En hoe, schatje!’

Toen, wat voor hen slechts een oogwenk leek, was het diner voorbij. Ze dronken elk bijna een hele pot koffie en Phoebe had grotendeels de champagne opgedronken. Het was tijd om te gaan. Phoebe voelde zich nogal aangeschoten en dan werd ze overmoedig.

‘Breng me naar huis Tom. Ik ga je neuken tot je sterretjes ziet,’ mompelde ze op verleidelijke toon.

Zijn gezicht werd plotseling donker en boos en hij kreeg een koude blik in zijn ogen. Phoebe deinsde terug door zijn reactie.

‘Nee Phoebe, dat ga je niet. En als je ooit weer zoiets tegen me zegt, sla ik de blaren op je achterste ook al zijn er honderd mensen bij die het zien!’, gromde hij op een diepe, even toon.

Phoebe slikte en voelde zich klein worden toen hij dichterbij kwam.

‘Als ik besluit de liefde met je te bedrijven, dan zal ik dat doen. Misschien ben ik gisteravond niet duidelijk genoeg geweest, dus ik zal het je opnieuw zeggen, voor de laatste keer. Ik heb hier de leiding Phoebe. En dat zal jij accepteren en omarmen, mettertijd’

Hij schudde zijn hoofd langzaam en leunde achterover, geselde haar met zijn blik.

‘Je hebt nog veel te leren, jongedame. En de lessen zullen steeds harder en harder worden als je mij tegenstand blijft bieden. Begrijp je dat?’

Phoebe knikte, maar de verbale klap die hij haar zojuist had gegeven stak haar. Ze deed haar best om haar mond in bedwang te houden en afwijzend te kijken, maar mislukte hierin. Een scherpe kreun van verzet schoot uit haar mond voordat haar verstand het kon tegenhouden.

“Nou, jij gaat vanavond zeker niet de liefde met mij bedrijven! Tenzij je verkrachting acceptabel gedrag vindt?’

Hij hield zijn hoofd schuin en keek haar woedend aan. Zijn wangen waren zelfs rood van boosheid. Phoebe zou haar eigen tong eruit gesneden hebben als ze dat kon. Dat was wel het ergste wat ze had kunnen zeggen tegen de man die meer goedheid, liefde en begrip in één avond had laten zien dan alle mannen die zij ooit bij elkaar had gekend.

Shit, haar stomme, domme mond! Ze sloeg haar ogen neer, weg van zijn vorsende blik en schudde verontschuldigend haar hoofd.

‘Ik… het spijt me, dat wilde ik niet zeggen. Ik weet dat je nooit… oh, Christus, vergeef me, alsjeblieft. Ik ben een brutaal kreng.’

Ze gluurde snel naar zijn gezicht.

Hij was een beetje gekalmeerd maar de kou in zijn ogen zei haar dat dit nog niet voorbij was. Ze zou nog heel wat excuses moeten maken voordat de avond voorbij was. Het gouden randje dat ze rond gisteravond had gecreëerd verdween plotseling. Het was alleen nog maar een vernederende pijnlijke en angstige herinnering. De warme gloed op haar achterste begon te jeuken en irriteren toen ze zich bedacht dat haar waarschijnlijk nog een dosis van Tom’s kenmerkende manier van corrigeren te wachten stond. En tegelijkertijd, verdomme, zond die gedachte een bizarre trilling langs haar ruggengraat!

Zijn stem had opnieuw de bekende afstandelijkheid in zich.

‘Wacht hier terwijl ik de rekening afhandel.’

Hij stond op en liep naar de bar.

Phoebe wachtte tot hij in gesprek was met de ober voordat ze op durfde te kijken. Langzaam richtte ze haar ogen op en gluurde naar hem. Hij draaide zich om en keek naar haar, alsof hij haar ogen op zich gericht had gevoeld.  Zijn uitdrukking was verre van vriendelijk of vergevingsgezind. Snel keek ze weg.

‘Verdomme!’ mompelde ze zuchtend, terwijl ze zich realiseerde dat de passievolle nacht waar ze al de hele avond naar had uitgekeken er niet meer in zou zitten. Hij was terecht furieus. Hoe meer ze er over nadacht, hoe erger ze het vond. Hem beschuldigen van het in staat zijn tot verkrachting, in Gods naam! Hoe had ze zoiets kunnen zeggen? Hoe godvergeten beledigend kon ze zijn? Als hij maar zoiets in de buurt ervan had gezegd, zou ze hem in zij gezicht hebben geslagen en zijn opgestapt! Haar misstappen van de vorige avond verbleekten hierbij. Dat was niet geheel haar schuld geweest. De omstandigheden en het lot hadden ook een kleine rol gespeeld. Maar dit? Dit was een onoverkomelijke daad van schofterigheid en ze verdiende alles van wat ging komen.

‘Maar,’ zei het kleine duiveltje in haar, ‘misschien kun je je er nog onderuit praten! Misschien als je heel verontschuldigend bent, hem laat zien hoeveel het je spijt wat je hebt gezegd, verandert hij misschien van gedachten en laat hij je gaan. Daarbij, twee keer een pak slaag achter elkaar? En je hebt hem pas gisteravond ontmoet. Zo erg kan hij het toch niet al maken?’

‘Ben je klaar?’ Zijn toon was koud, bijna dreigend.

Phoebe dook ineen, ze had niet eens doorgehad dat hij naderbij was gekomen, ze was te druk geweest met het uitstippelen van een strategie. Ze knikte en stond op, zich plotseling erg kwetsbaar en zwak voelend in de schaduw van deze grote man. Hij stapte opzij en gebaarde dat ze langs hem heen kon lopen. Phoebe toverde een mager lachje op haar gezicht voor de ober die de deur voor haar open hield en wandelde – zo nonchalant mogelijk – naar buiten.

Op weg naar huis zou ze al moeten beginnen met haar excuses te maken. Als ze zou wachten tot hij haar beet had zou het te laat zijn. Ze had veertig minuten om haar ding te doen.

‘Bedankt voor een heerlijke avond, het was een ware traktatie.’ Zij ze warm

‘Graag gedaan’, antwoordde hij effen.

Phoebe slikte luidruchtig.

‘Kijk Tom. Ik kan mij niet genoeg excuseren voor de dingen die ik heb gezegd. Ik heb teveel gedronken… en… nou, het was onvergeeflijk. Je weet dat ik het niet meende, toch?’

‘Mmmm Hmmm.’

Niet bepaald overtuigend, dacht Phoebe. Ze zou harder moeten werken.

‘Ik heb gezegd dat ik een flapuit ben. Ik spreek voordat ik denk. Dat heb ik altijd al gedaan en ik haat mijzelf erom. Vooral vanavond. Je bent zo vriendelijk en sensitief geweest en… en… gewoon prachtig. En mijn toenadering was vulgair, en dat spijt me ook.  Ik verdien het om…’ ze slikte hard en verlaagde haar stem een beetje, ‘gestraft te worden. Je hebt gelijk.

Goed gedaan! Ze feliciteerde zichzelf in gedachten. Je hebt spijt en acceptatie laten zien, dat zal hij waarderen. Nu ze op gang was ging ze door.

‘Maar, het is alleen, nou ja, na al die hints die je eerder gaf, ik… ik,’ Ze voelde dat ze bloosde ‘Ik keek zou uit naar het bedrijven van e liefde met jou, en…’

‘Stop nu meteen jongedame!’ bastte hij en zuchtte in ongeloof. ‘Je hebt niet eens door wat je aan het doen bent, of wel?’

‘W… wat? Ik begrijp… niet…’

‘Manipuleren. Je probeert je onder een pak slaag uit te praten, terwijl je drommels goed door hebt dat je het hebt verdiend.’

Phoebe nam een hap lucht om te reageren, maar hij was haar voor.

‘Geen woord meer van jou Phoebe, dat maakt me alleen maar bozer. Luister voor het eerst in je leven eens een keer.’

Zijn ogen bleven op de weg terwijl hij sprak.

‘Ja, je praat voordat je denkt. En dat is het meest zelfdestructieve aan jou. Ik vraag me af hoe vaak je daardoor mensen van je weggeduwd hebt, hmmm? Honderden waarschijnlijk. Je bent het klassieke voorbeeld van het verwende kind dat de roede werd bespaard! Als je vader je achterste een paar keer rood zou hebben gekleurd, had je misschien wat meer zelfdiscipline ontwikkeld. Maar het werd steeds erger en oncontroleerbaarder, zo erg dat je er zelf niet eens meer vat op hebt. Daarom heb je mij opgezocht Phoebe. Omdat je haat hoe je geworden bent. En hoewel je dat diep van binnen weet, blijft het verwende krengetje daarbinnen je naar beneden trekken. Maar niet voor lang meer Phoebe, daar zorg ik wel voor.’

Zijn mond klapte vastbesloten dicht.

Phoebe hapte paniekerig naar adem. Ze had de controle over de situatie verloren. Hij accepteerde het niet! Ze probeerde al haar hele leven een boze reactie te ontlokken omdat ze dacht dat ze dat leuk zou vinden, maar nu ze het voor de tweede keer binnen vierentwintig uur zou krijgen was ze daar niet meer zo zeker van. Ze voelde zich klein en belachelijk en… en kinderachtig. Hete, boze tranen begonnen te stromen en ze vocht tegen de neiging om hard te snikken. En het feit dat hij aldoor zo verdomde gelijk had maakte het alleen nog maar erger. Ze zou deze man nooit om haar vinger kunnen winden. En om het nog maar even erger te maken, ze begreep dat ze dat eigenlijk ook niet wilde. Ze had haar gelijke ontmoet. Nee, haar meerdere!

‘Stop met huilen Phoebe. Je waterlanders zullen niet helpen,’ zei hij vlak.

En toen stopten ze voor haar huis.

Eventjes dacht Phoebe erover om het op een rennen te zetten en de deur in zijn gezicht dicht te gooien. Maar ze wist dat ze dat niet zou redden, zelfs niet als ze het echt zou willen. Ze verlieten samen de auto en hij liep om de auto naar haar zijde. Ze slofte vooruit met haar hoofd omlaag, draalde, om het gevreesde moment maar zo lang mogelijk uit te stellen.

Tom sloeg hard tegen haar achterste. ‘Opschieten!’ donderde hij.

Phoebe gilde en versnelde haar pas.

Eenmaal binnen ging ze richting de zitkamer, daar waren geen rechte stoelen. Tom greep haar bovenarm en stuurde haar richting de keuken, terwijl hij opnieuw een klap uitdeelde. Toen ze de keuken binnen kwamen, brak ze vrij en draaide zich om zodat ze hem aan kon kijken, maar stapte achteruit. Dit was haar laatste kans op amnestie, ze moest het proberen ook al zou ze het er waarschijnlijk alleen maar erger mee maken.

‘Tom, alsjeblieieieieft! Ik heb mij verontschuldigd en ik meen het. Echt waar, ik beloof het. Laat me deze keer gaan, doe me een plezier. Ik leer het wel. Je hebt je punt gemaakt! Je hebt me bang gemaakt!’ ze huilde hopeloos, haar tranen stroomden.

Hij kwam naderbij en dreef haar in de hoek. Zijn ogen waren koud en hard. Bijna levenloos en angstaanjagend vastbesloten. Hij greep haar en draaide haar om, duwde haar neus in de hoek. Toen trok hij haar jurk omhoog zodat de stretchstof zich om haar middel ophoopte. Ze probeerde haar jurk weer omlaag te trekken, maar hij pakte haar polsen beet en hield ze met één hand vast terwijl hij met één ruk haar dunne slipje los trok. Phoebe schreeuwde en worstelde in verzet, maar dat leverde haar opnieuw een felle klap op, nu op haar blote billen.

‘Houd je armen langs je lichaam en waag het niet uit de hoek te komen, Phoebe, hoor je me?’ blafte hij woedend ‘Anders zal dit de godganse nacht door gaan als het moet, geloof me!’

Phoebe haalde diep adem en liet haar armen langs haar lichaam vallen toen hij haar polsen los liet. Ze voelde dat ze hevig bloosde. Daar stond ze dan, in de hoek als een stout schoolmeisje. Haar jurk rond haar middel, geen slipje, alleen maar hold-up kousen om haar benen half te bedekken. Ze had zich nog nooit zo tentoongesteld en kwetsbaar gevoeld.

‘Zo, jij zult daar staan tot je mij vraagt om je een pak op je billen te geven Phoebe,’ zei hij op vanzelfsprekende toon.

Phoebe hapte naar adem en draaide zich bijna om, maar wist zichzelf nog net te bedwingen.

‘NEE! Dat kun je niet maken! Dat doe ik niet! Dat is gewoonweg te vernederend!’

‘Oh ja, dat ga jij wel doen. En voor elke minuut die ik moet wachten tel ik er twintig bij op. En voor elk woord dat je zegt buiten “Mag ik u alstublieft mijn billenkoek ontvangen meneer?” krijg je er tien extra.’

Phoebe schreeuwde woedend. ‘Meneer! Fuck you! Dat ga ik niet zeggen!’

‘En voor elke vloek wordt er nog twintig toegevoegd,’ zei hij, met wat leek op een geamuseerde en tevreden zucht.

‘Dat brengt het op… eens kijken… al een mooi rond getal van 100! Wat vind je daarvan Phoebe, liefje?’ zei hij met een kwaadaardige grijns, snel toevoegend ‘Daar zou ik maar geen antwoord opgeven als ik jou was. Als dit je niet leert je scherpe tong te bedwingen, zal niets helpen! Behalve dan misschien herhaaldelijk flink op te treden.’

Phoebe gromde woedend en stampte met haar voeten, piepend als een klein kind dat een driftaanval had, maar ze dacht eraan om niets te zeggen.

Tom wachtte tot ze wat gekalmeerd was en haar gilletjes veranderde in hopeloos snikken. ‘En dat uitbarstinkje bezorgt je er nog twintig. De tijd tikt door Phoebe. Er is net nog een minuut voorbij gegaan. Je zit nu aan de honderdveertig. Ik denk dat je maar beter op kunt schieten met je vraag, voordat je de eerste vrouw wordt die omkomt door een pak op haar billen!’

Hij lachte onbedaarlijk.

Phoebe gilde opnieuw, maar minder overtuigd dit keer. Ze klemde haar vuisten samen terwijl ze deze onoverkomelijke situatie probeerde te bedwingen. Hij meende elk woord dat hij zei. En ze voelde de tijd doortikken! Als ze het niet snel zou vragen zou ze nooit meer kunnen zitten! Het voelde of al haar jaren van brutaliteit betaald werden gezet, hier en nu. En hij vond dit zoooo leuk.

Ze haalde diep adem en siste, ‘Mag ik alssssstublieft mijn… billenkoek… meneer.’ zei ze knarsetandend.

‘Ik zal je een beetje matsen, gegeven wat je reeds staat te wachten. Maar als je het niet snel netjes vraagt, passend bij het schuldbewuste meisje dat je zegt te zijn, zal ik pas stoppen als je FLAUW VALT!’ Alle sporen van humor waren uit zijn stem verdwenen en al wat was overgebleven was een steenkoude toon.

Ze hoorde het schrapen van een stoel over de stenen vloer en kromp ineens. Ze gooide het er bijna uit.

‘M… mag ik nu alstublieft het pak op mijn billen, meneer?’ Ze pauzeerde niet eens bij dat woord.

‘Ja, dat mag. Draai je om, bedek jezelf NIET en kom over mijn knie liggen.’

Phoebe draaide langzaam, ademde hortend en stotend. Hij zat op de stoel, handen licht rustend op brede, gespierde dijen, zijn wenkbrauwen beangstigend gefronst. Hij had de mouwen van zijn overhemd opgerold en de bollende spieren van zijn gebruinde onderarmen spanden zich in voorbereiding. En die ogen, zo hard als diamant, glinsterden staalachtig. Ze was kansloos.

Ze schuifelde naar voren, keek mistroostig naar zijn schoot, snikken wegslikkend. Zo laat mogelijk keek ze hem nog stil smekend in zijn ogen. Zijn frons werd dieper. Ze keek snel weg. Toen liet ze zich op één knie zakken en ging over zijn schoot liggen. Zijn benen waren hard, als graniet tegen haar bewegende ribbenkast. Hij duwde haar nog iets naar voren, zodat haar achterste in de lucht werd geheven en haar gezicht slechts centimeters van de vloer verwijderd was. Een stevige arm klemde zich om haar middel en pinde haar vast. Ze kreunde toen de kracht de lucht uit haar perste. Dit ging ondraaglijk langzaam in vergelijking met de wervelwind van gisteren. Opzettelijk, realiseerde ze zich. Hij wilde dat ze zou lijden onder het wachten,  dat de angst voor de zware straf zich op zou bouwen, dat ze zou leren van haar fouten.

En hij sloeg haar langzaam. Afgemeten, bijna ritmisch. Ze voelde elke en iedere klap, met zorg geplaatst op elke centimeter van haar billen en dijen. Hij zei deze keer geen woord. Het enige geluid was het neerkomen van een harde hand op zacht soepel vlees en het gejammer, gesmeek en gesnik van Phoebe.

Hij nam haar mee naar de rand en tot ver, ver erover. Tegen de tijd dat hij haar hele straf had uitgedeeld was het gestribbel van Phoebe verzand in een puur automatische schok bij iedere stevige klap. Ze huilde openlijk en onbeschaamd. Ze had zojuist het recht gekregen om de schaamte over haar foute gedrag te laten varen. Ze had betaald voor haar schulden. En ze wist dat ze er altijd op zou kunnen rekenen dat hij daarvoor zou zorgen.

Hij draaide haar op zijn schoot en nam haar in zijn armen, net als gisteravond. Het zijdeachtige materiaal van zijn broek voelde aan als schuurpapier op haar rauwe achterste. Ze kromp ineen en hij wreef zachtjes over haar naakte vlees in circulaire bewegingen. Ze huilde, doorweekte zijn shirt met haar stromende bevrijdende tranen. Ze kroop tegen hem aan, haar armen tegen haar borst geslagen, terwijl hij zijn armen om haar heen sloeg en haar knuffelde, geruststelde, wiegde en haar haar kuste.

‘Shhh shhh. Het is voorbij, lieveling. Huil maar. Laat het eruit komen. Ben maar weer een keer 14.’ Fluisterde hij. En dat was ze. Het duurde minstens tien minuten voordat haar tranen over waren. Toen keerde hij haar voorzichtig zodat ze elkaar aankeken, zijn ogen zacht en liefdevol. Hij veegde over haat natte wangen met de toppen van zijn lange vingers. ‘En, wat zeg je dan?’ mompelde hij?

Phoebe gooide het eruit voordat ze erbij nadacht ‘Dankje,’ fluisterde ze.

Voor het eerst in haar leven had ze iets goeds gezegd zonder er bij na te denken.

Tom glimlachte… verlegen… tevreden… verlegen; en knuffelde haar opnieuw.

‘Nu breng ik je naar bed,’ mompelde hij zachtjes. ‘We gaan de liefde niet bedrijven. Ik hou je alleen de hele nacht vast. Maar morgenochtend mijn hartje, morgen zal ik je een prachtige les leren…’

Phoebe heeft een date met Tom. Maar ze is niet van plan zich meteen aan zijn charmes over te geven en blijft koppig haar eigen boontjes doppen, waarbij ze zichzelf op zeer glad ijs begeeft.

* * *

Phoebe Simons staarde naar het computerscherm, haar vinger rustte op de muis. Dit was het; dit was het omslagpunt. Het moment waarop ze eindelijk zou gaan voor iets waar ze al haar hele leven over fantaseerde maar pas recentelijk de moed voor had opgepakt om er ook echt wat mee te doen.

De dag dat ze waarachtig het woord ‘spanking’ in de internet zoekmachine durfde te typen, waren de resultaten overweldigend. Er waren letterlijk duizenden sites. Het onderwerp was praktisch gewoontjes. Ze was niet alleen in deze ogenschijnlijk perverse fantasie. En toen ze ontdekte dat er verschillende dating sites waren die gelijkgezinden aan elkaar koppelden, voelde ze zich opgewonden worden. Het had nog weken nodig voordat ze de moed had om met één van de internetsites contact op te nemen. Maar toen ze het eenmaal in haar hoofd had, werd het een zeurende obsessie. Wat had ze te verliezen?

Ze was vrijgezel. Waarom zou zij zich hierover schuldig blijven voelen, terwijl duizenden anderen dit duidelijk niet deden? Een zin waarvan zij zich al miljoenen keren van had voorgesteld dat die bars tegen haar gezegd werd, speelde door haar hoofd: “Kom hier jongedame. NU METEEN. Jij gaat het pak slaag van je leven krijgen omdat je zo verdomde stom en uitdagend bent geweest!” Ze rilde en een bekende tinteling schoot over haar ruggengraat en rond haar billen. Zou ze die woorden ooit in het echt horen? Zou het dreigement ooit uitgevoerd worden? God, ze hoopte het, maar zou ze er wel mee om kunnen gaan als het echt zou gebeuren?

Ze slaakte een diepe zucht en staarde naar de e-mail waar ze het laatste uur aan gewerkt had om hem ‘precies goed’ te krijgen. Het was een samenvatting van haar ‘behoeften’ voor een internet dating site voor ‘spankofielen’. Ze haatte het woord; het klonk vunzig en denigrerend en het leek te veel op het woord pedofielen. Dat was ze zeker niet en ze wilde ook niets te maken hebben met een man die dat was. Nee, haar vurige fantasieën waren alleen geschikt voor volwassenen die er beiden mee instemden. Ondanks het kleine zeurende stemmetje in haar achterhoofd, klikte ze op ‘verzenden’ en de gevreesde daad was gedaan.

* * *

Phoebe bekeek in de week daarna haar email elke morgen en avond, maar buiten de gebruikelijke berichten van haar redacteur en agent was er niets bijzonders. Ze legde zich neer bij het feit dat er waarschijnlijk geen geschikte partners in het slaperige buitengebied van West Dorset waren.

Het was vast haar leeftijd die de mogelijkheden al uit sloot en daar had ze zelfs over gelogen. Ze had twee jaar van haar negenendertig jaar afgesnoept, maar zevenendertig klonk veel verder weg van de gevreesde vier nul. Nou ja, ze was lang, slank, erg fit, en haar jaren als model hadden haar geleerd om haar lengte met allure en uitstraling te dragen. Ze had de tijd noch de drang gehad om kinderen voort te brengen, waardoor ze gevrijwaard was van striae en andere verraderlijke tekenen van het moederschap. En in haar gezicht was nagenoeg geen rimpeltje te bekennen. Die zegening had zij echter wel verdiend. Tijdens haar adolescentie en tot ver er na had ze vernederend veel puistjes gehad. Maar een olieachtig goedje leverde haar dividend op in haar latere leven. Op haar negenendertigste keken er meer mannen naar haar om dan gemiddeld naar een vijfentwintig jarige. Maar hoe kon ze dat zeggen in haar CV?

Tegen de tijd dat het opnieuw zaterdag werd had ze alle hoop opgegeven en voelde ze zich een beetje vernederd doordat ze stilletjes was afgewezen door onbekende mannen!

Haar laatste relatie had zich gedurende zes lange jaren voortgesleept en stierf drie maanden geleden een stille dood. Ze had nooit de moed gehad om haar fantasieën aan Peter toe te geven, omdat ze bang was dat hij dan zou denken dat ze een afwijking had. En hoe vaak ze ook had geprobeerd hem te testen en hem boos te krijgen zodat hij haar uit zichzelf zou aanpakken – hij deed gewoon een stapje terug en liet haar winnen. In feite was ze er zeker van dat het hem eigenlijk niet zoveel kon schelen of haar roekeloos oude spullen haar ooit nog eens de nek zouden kosten. Ook als het om haar paarden ging leek het hem niet veel te schelen. Terwijl daar toch heel wat risico’s waren op ernstige ongelukken. Simpel gezegd hield hij duidelijk niet van haar en hij zou al helemaal nooit tegen haar in gaan of haar weerstand bieden.

Nadat ze zoveel jaar de sterke, capabele, stoïcijnse vrouw had moeten zijn, waartoe zij door haar lengte, gestalte en houding verplicht was, twijfelde ze er sterk aan of er ooit een man zou zijn die haar aan zou kunnen. In feite intimideerde ze de meeste mannen op het moment dat ze hen in de ogen keek. Ze konden de uitdaging niet aan.

Phoebe wanhoopte dat ze nooit een man zou vinden die de ballen had om haar te overheersen. Zoveel verspilde jaren en jeugd.

Phoebe zat ontmoedigd in haar draaistoel en startte haar PC op terwijl ze zich wanhopig en miserabel eenzaam voelde. Ze logde in om haar berichten te openen, wetende dat er tenminste één van Mary, haar redacteur, zou zijn, waarin ze zeurde over het afmaken van de eerste aanpassingen aan haar nieuwste roman.

Weer een zaterdag gespendeerd aan werk, opgesloten in haar werkkamer, starend uit het raam naar het prachtige uitzicht, maar niets om naar vooruit te kijken aan het einde van de dag. Nou ja, ze zou met één van de paarden gaan rijden vanmiddag: een goede lange rit vrolijkte haar altijd op.

Wat eruit sprong in de lijst van nieuwe emails maakte dat haar hart in haar keel ging kloppen en haar handen gingen zweten. Een antwoord van het dating bureau. Met een licht trillende hand opende ze het bericht. Er was een lijst van vijf gegadigden. Terwijl haar hart bonsde opende ze het eerste cv en las. Toen de tweede, toen de derde… en de vierde… Oh, NEE! Geen van deze mannen was geschikt. Ze waren of centimeters kleiner dan zij, of eisten TOTALE onderwerping, variërend van ondubbelzinnige onderdanigheid tot regelrechte slavernij.

Bij één leek het er op dat hij wat meer geïnteresseerd was in iets wat als eh… tamelijk afwijkende seks gezien kon worden, en enkele anderen deden suggesties waar ze niet eens aan wilde denken. De moed zonk Phoebe in de schoenen en ze wilde bijna alle cv’s wissen zonder de laatste een blik waardig te gunnen. Maar toen haar vinger boven de delete toets hing, schreeuwde er een klein stemmetje in haar hoofd ‘EERST LEZEN!’

Phoebe zuchtte opnieuw diep en opende het CV.

 ‘Mijn naam is Tom en ik ben op zoek naar een liefdevolle, duurzame termijn relatie met de vrouw van mijn dromen. Ik ben geen ‘Moderne Man’. Ik heb ouderwetse waarden en ouderwetse methoden om om te gaan met onverantwoordelijk, belachelijk of vervelend gedrag, en ik ZAL een verdiend pak op de billen ongenadig uitdelen. Dat gezegd hebbende, ik heb veel respect voor intelligente, liefdevolle, zorgzame vrouwen en de juiste dame kan liefde, bescherming, toewijding, trouw, steun, respect en begeleiding van mij terug verwachten. Als jij denkt die dame te zijn, neem dan contact op.’

Hij beschreef zichzelf als een jeugdige zesenveertig jarige lange, stevige rugbyspeler met zwart haar, blauwe ogen en vaak omschreven als ‘woest aantrekkelijk’, gevolgd door verschillende uitroeptekens. Phoebe dacht dat dit te bescheiden over kwam. Zij had zichzelf omschreven als ‘niet onaardig om vast te houden!!’ Ze herkende de verlegen terughoudendheid en de overvloed aan leestekens. Hij was gescheiden met twee volwassen kinderen en had zijn eigen bedrijf goed voor elkaar.

Ze ademde de lucht die zich had opgestapeld in haar longen toen ze het CV van Tom verslond uit. Hij klonk te goed om waar te zijn! Dat was waarschijnlijk ook zo. Hij was vast een machtswellustige viezerik zoals die anderen. Ze voelde dat ze bijna onbeheersbaar trilde doordat ze toch zeker wist dat ze contact op zou nemen. Het trok haar aan, ze moest wel, ook al zou het op een teleurstelling uitdraaien.

Ze klikte op ‘antwoorden’ en met trillende vingers begin ze te typen.

 ‘Hallo Tom, Zojuist je CV gelezen. We klinken compatibel. Jij hebt mijn details waarschijnlijk ook, zoals ik de jouwe heb. Lees ze en laat me weten of je geïnteresseerd bent, Phoebe.’

Goh, dat was zwakjes en koud, dacht Phoebe, maar ze klikte op verzenden voordat ze er de moed niet meer voor zou hebben. Bijna meteen begon het ‘lezen’ knopje in de hoek te knipperen. ‘Shit’, riep ze uit, ‘Ik wed dat dat Mary is voor nog een zeursessie.!’

Ze klikte op de mailbox en voor de tweede keer die ochtend stond haar hart even stil. Het was Tom’s email adres! Hij kon toch niet zo snel hebben gereageerd? Ze opende het bericht en begon te lezen met een wild kloppend hart.

 ‘Hallo Phoeby, Ik heb zojuist je CV gelezen en, God, we zijn perfect voor elkaar! We moeten elkaar ontmoeten, snel. Neem alsjeblieft contact op. Tom.’

Phoebe ademde oppervlakkig en ze voelde haar hoofd rood en warm worden alsof het in brand stond. Hij moet haar details gelezen hebben en zijn reactie op bijna hetzelfde moment als zij hebben gestuurd. Hij was lid van dezelfde provider. Misschien was hij nog steeds online! Ze voegde hem snel aan haar vriendenlijst toe en voordat ze de kans had om op ‘instant message’ te klikken, sprong er een box op in haar scherm.

 ‘Hi, Phoebe, ik ben het, Tom. Wil je praten?’

Phoebe’s hart klopte pijnlijk hard toen ze haar antwoord typte.

 ‘Hi Tom. We moeten elkaar hebben overlapt. Toeval of lot, vraag ik mij af’

 ‘Lot, vast en zeker. Maar één op één op internet is wel leuk, maar meer voor zakelijke dingen. Ik wil je liever in je grote bruine ogen kijken als we praten. Wanneer kunnen we elkaar ontmoeten? ZSM. Vandaag, vanavond… God! Gisteren is niet snel genoeg!’

Phoebe vroeg zich af of haar hart nog meer zou kunnen verdragen voor het zich overgaf.

 ‘Nou… ik denk dat we elkaar later vandaag wel zouden kunnen ontmoeten voor een drankje. Ergens op neutraal terrein.’

Ze kon niet geloven dat dit zo snel ging. Ze typte verder.

 ‘Ken jij de Archway pub in Theakston?’

 ‘Ken ik goed. Zeven uur komt je uit?’

 ‘Prima. Hoe kan ik je herkennen?’ Phoebe veegde een transpiratie druppel van haar wenkbrauw.

 ‘Ik zal een Farnworth Rugby Club T-shirt dragen. En jij?’

 ‘Vind je het leuk om een vrouw te vragen wat ze op korte termijn aan gaat trekken!? Ik heb nog geen idee, tot ik mijn complete garderobe binnenste buiten heb gekeerd. Ik zal jou wel herkennen… en ik beloof dat je mij ook zult herkennen, ik ben degene waar alle mannen naar omkijken!’

Shit! Dat was schandalig!  Ze was nu al aan het proberen hem jaloers te maken en ze had hem nog niet eens ontmoet!

 ‘Hoop maar dat dat al het ‘draaien’ is dat jij zult doen als ik besloten heb dat je van mij bent, jongedame!’

Een heerlijke mix van angst en verwachting bekroop haar bij de suggestie dat hij haar over de knie zou leggen. En het ‘jongedame’. Waarom had die benaming zo’n huiveringwekkend effect op haar?

 ‘Zie je later.’ Antwoordde ze snel en ze logde uit.

Haar arme hart kon niet meer verdragen. Ze moest zich voorbereiden voor vanavond!

* * *

Tegen vijf uur die avond had Phoebe bijna al haar kleding walgend aan de kant gegooid. Ze had al jaren niets leuks voor zichzelf gekocht. Haar kleding had goede kwaliteit, vooral bekende merken, maar oud. Zij en Peter gingen bijna nergens naar toe; hij was niet geïnteresseerd in romantische diners bij goede restaurants. Zijn idee van een goede maaltijd was afhaalchinees weggespoeld met een flesje koud bier.

De scherpe kantjes van de opwinding van die ochtend waren er echter af. Ze had zichzelf er van overtuigd dat Tom ondanks zijn heerlijke woorden waarschijnlijk toch erg ging tegenvallen als ze hem in het echt zo ontmoeten. Maar de hopeloze optimist in haar bleef toch fluisteren, ‘Hij zou vast niet hebben gelogen over zijn uiterlijk als hij van plan was iemand echt te ontmoeten. Daar zou hij de moed niet voor hebben.’

Uiteindelijk koos ze voor het ‘oude vertrouwde’, een knielange, strakke zwarte jurk met laag hangende schouderbandjes die haar brede schouders accentueerden. En een redelijk diep uitgesneden hals die een prikkelende glimp gaf op haar decolleté, maar niet te overduidelijk was. Ze opende een nieuw pakje zwarte hold-up panty’s met zijden randen en stofte haar enige knappe paar zwarte pumps af. Ze was niet gewend aan het dragen van hakken, maar het maakte haar nog imposanter dan normaal.

Ze besteedde een uur aan haar make-up en haar en tegen half zeven deed ze een stap terug voor de lange spiegel en bekeek zichzelf. Het resultaat van haar inspanningen was tamelijk voortreffelijk. Haar slanke figuur had precies de goede en sexy rondingen. Platte buik, geen bobbels. Lange benen en een prachtige taille. Diep koper aubergine haar benadrukte haar lengte. De lichte maar professioneel aangebrachte make-up benadrukte haar mooie vormen nog meer, diep bruine ogen, opvallend hoge jukbeenderen en een klassieke kaaklijn. Terwijl ze haar werk stond te bewonderen vroeg ze zich af hoe lang ze nog had voordat alles ging zakken en rimpelen. Maar daar wilde ze nu niet aan denken, dat werkte niet productief. Ze voelde zich goed en zag er goed uit. Ze moest er van genieten nu het nog kon.

 ‘Mijn God mens, je hebt het nog steeds, ook al ben je een oud wijf!’ Ze giechelde en knipoogde naar haar spiegelbeeld. Als er niets zou gebeuren vanavond, zou ze in ieder geval nog enkele plaatselijke kerels verbazen.

Het was maar een half uurtje over de hoofdweg naar de Archway. Phoebe dacht er nog over om een taxi te nemen, maar deed dit niet. Als Tom haar een lift naar huis zou aanbieden, terwijl zij eigenlijk verder niets van hem wilde weten na vanavond, dan was het laatste dat ze wilde dat hij wist waar ze woonde. Na dat ze diep en rustig had ingeademd en haar make-up voor de laatste keer had gecontroleerd, sloot ze de voordeur van haar afgelegen boerderijtje en klom in de Range Rover.

Terwijl ze over haar afrit reed, pijnigde het bekende snerpend geluid van versleten kogellagers haar oren. ‘Shit!’ vloekte ze, ‘Geen problemen geven vanavond, schroothoop! Ga morgen maar stuk, maar vanavond niet, okay?’

De problemen met de kogellagers waren begonnen nadat Peter weg was gegaan. Hij vond het altijd heerlijk om met auto’s bezig te zijn. Maar wat Phoebe betrof, was alleen al het voltanken van die verdomde auto een rotklus. Ze gaf het graag uit handen aan Peter. Nu realiseerde ze zich dat ze deze dingen zelf moest regelen. Ze had de auto weken geleden al moeten laten repareren, maar ze was er eigenlijk niet aan toe gekomen.

De hele rit kraakten en piepten de lagers verschrikkelijk. In de bocht voor de pub, bedacht ze dat ze haar mobieltje was vergeten. Die lag nog op het aanrecht op te laden. ‘Verdomme!’ dacht ze, ‘Idioot, dat zal je leren zo ijdel te zijn. Nou ja, het maakte niet uit, ze was er nu toch bijna en ze dacht helemaal niet aan de mogelijkheid dat de auto er op de terug weg mee zou kunnen stoppen.

Ze stapte opzettelijk laat de pub binnen. Haar hart begon weer zenuwachtig te kloppen ook al had ze zich er bij neergelegd dat deze date een ramp zou worden. Ze wilde evengoed indruk maken. Ze strekte zich uit tot haar volle lengte en nam lange stappen door het café. Zodra één hoofd zich naar haar omdraaiden, volgden er meer. Ogen gleden over haar welgevormde lichaam. Ze probeerde wanhopig te doen alsof ze niet naar iemand zocht, maar om de een of andere reden gaven de starende ogen haar vanavond een ongemakkelijk en naakt gevoel.

Phoebe keek recht voor zich uit en zette koers naar de bar. Ze bestelde een cola bij een barvrouw met grote boezem, die een blik in haar ogen had waaruit bleek dat ze niet had verwacht dat ze vanavond concurrentie zou krijgen bij het vangen van de blikken van haar bewonderaars. Normaal zou dit Phoebe amuseren, maar vanavond niet. Waarom voelde ze zich toch zo? Het leek net of iemand haar zwijgend in de gaten hield. Alsof de ondoordringbare ijslaag die ze droeg als bewapening weg aan het smelten was onder de hitte van een alwetende, afkeurende blik.

Een zachte, diepe stem dicht achter haar deed haar schokken.

 ‘Je vindt het leuk als ze zo naar je kijken, niet waar?’

Phoebe draaide zich om hem aan te kijken. Plotseling kreeg ze zweethanden. Ze moest omhoog kijken om hem in zijn ogen te kunnen kijken. God! Hij was groter dan zij en gebouwd als een tank. En… en… Christus! Oh Christus! Verrukkelijk! Die ogen; ruggengraat-tintelend, koel ijsblauw. Absoluut vastnagelend. Er lag een wrange glimlach op zijn volle lippen en één donkere wenkbrauw was opgetrokken als in wat alleen maar beschreven zou kunnen worden als een ‘je begeeft je nu al op dun ijs’ waarschuwing. Zijn haar was overwegend zwart, grijzend bij de slapen en geknipt in een niet té netjes zakelijkachtig kapsel.

Phoebe was even niet in staat om ook maar iets te zeggen. Hier was ze niet op voorbereid. Ze slikte harder dan ze hem had willen laten zien. Ze had gedacht dat ze hém zou kunnen intimideren! Lieve God! Hij had haar nu al angst aangejaagd met het optrekken van zijn wenkbrauw! Ze zette snel haar gedachten op een rijtje en reageerde.

 ‘Ik ben er om te plezieren’, mompelde ze, niet bepaald overtuigend.

Ze realiseerde zich dat hij glimlachte om haar ongemakkelijkheid en hij zei; ‘Zullen we gaan zitten. Ik heb voor ons een rustig tafeltje geregeld daar in de hoek.’ Hij nam een stap zijwaarts en wuifde haar langs hem.

Phoebe probeerde zo nonchalant mogelijk te knikken en liep niet al te zelfverzekerd onder de bewonderende blikken naar het beoogde tafeltje in een afgelegen hoek bij de openhaard.

Hij ging tegenover haar zitten met zijn ellebogen op tafel en liet zijn kin op zijn substantiële vuisten rusten. Hij staarde schaamteloos bewonderend in haar ogen. Phoebe had al haar moed nodig, en dan nog wat, om het oogcontact vol te houden.

 ‘Ik wist dat je mooi zou zijn. Ik wist het meteen toen ik je beschrijving las in de fysieke verschijning column van het formulier. Te bescheiden. Een weggevertje.’ Hij grijnsde, warmer deze keer.

Phoebe ontspande een tikje. ‘De jouwe ook. Teveel uitroeptekens.’

 ‘Ik wed dat je het evengoed niet geloofde, toch?’

Hij liet haar ogen niet los. Phoebe glimlachte en wende haar ogen eventjes af.

 ‘Nee. Om eerlijk te zijn niet. Ik had mezelf er van overtuigd dat je wel eens tegen zou kunnen vallen.

Ze maakte weer oogcontact.

 ‘Maar dat ben je niet, en dat weet je, is het niet?’ zei ze terug, waardoor ze haar zelfvertrouwen weer voelde toenemen.

 ‘Je ziet er niet uit als 37. Ik gok eerder 32 of hoogstens 33.’ Zei hij met een prijzende blik in zijn ogen. Phoebe voelde zich schuldig ondanks zijn opmerkingen. Ze staarde in haar glas en zei;

 ‘Het is okay, je kunt stoppen met de complimenten, het is genoeg. We zijn onder de indruk van elkaars uiterlijk. Laten we verder gaan, okay?’

Ze realiseerde zich dat ze een beetje te scherp was geweest met haar opmerking en had er meteen spijt van. Hij strekte zijn hand uit en plaatste een lange, gebruinde vinger onder haar kin. Hij hief haar gezicht op zodat ze zijn ogen niet kon ontwijken. Hij keek haar vorsend aan en schudde nauwelijks merkbaar zijn hoofd.

 ‘Jij hebt hier niet de leiding Phoebe. Dat moet je vanaf het begin weten. Ik heb de leiding. Dat zal ik altijd hebben. Dat kun je net zo goed nu accepteren en stoppen met te proberen mij weg te laten kijken. Het is het niet waard, je zult het verliezen.’

Phoebe’s bloed begon door een plotselinge stoot adrenaline sneller te stromen. Ze voelde haar hart in haar keel kloppen. Hoe lang had ze niet gewacht op die woorden? Gesproken met zoveel zelfvertrouwen en overtuiging, door een man met zowel de fysieke als emotionele kracht om het te dragen?

Ze viel uit pure vreugde bijna flauw. Maar een gemene, hardnekkige, zelfdestructieve innerlijke stem zei, ‘Laat hem daar niet mee weg komen! Arrogante rotzak! Laat zien dat je niet over je heen laat lopen.’

Ze ging achterover in haar stoel zitten, buiten de reikwijdte van zijn elektrificerende aanraking.

 ‘Als je mijn beschrijving goed hebt bestudeerd, Tom, dan weet je dat ik geen onderdanig type ben. Probeer me niet te dwingen, want dan verzet ik mij hevig.’

Ze keek hem uitdagend aan en glimlachte tartend. Zijn reactie was totaal niet wat ze had verwacht. Hij glimlachte een beetje en leunde ontspannen achterover, zijn indringende blik ging over naar een wat meewarige.

 ‘Ik heb jouw zorgvuldig samengestelde beschrijving wel degelijk bestudeerd, Phoebe. Ik heb ook tussen de regels door gelezen. En daar lag de echte waarheid. Je hebt je eerder in je leven nooit echt aan iemand onderworpen, maar dat heb je eigenlijk wel gewild, is het niet? Je droomde altijd van de heerlijkheid om je vrijwillig onder de leiding van een man te plaatsen, jezelf te verlossen van de last van controle, het verpletterende gewicht van zelfstandigheid. Je verlangt naar een sterke man die al je muren afbreekt, met geweld als dat nodig is, en al je kwetsbaarheden bloot legt.’

Hij fixeerde haar met een onmiskenbare genadeloze blik. Blijkbaar wist hij dat elk woord dat hij had gezegd door haar hart drong als vele messteken. Ze was sprakeloos door de impact van zijn welgemeende accurate opvatting. Hij continueerde zijn uitzonderlijk zware aanval op haar neervallende verdediging zonder medelijden of schuldgevoel.

 ‘Je bent zelfdestructief, roekeloos en uitdagend. Wanhopig voor iemand die genoeg van je houdt, om je geeft, om nee tegen je te zeggen, liefdevol, maar zeer stevig en beslist.’

Zijn ijskoude ogen vernauwden lichtjes en zijn donkere, mannelijke stem ging over naar een intimiderende toon. Hij leunde recht over de kleine tafel, zijn gezicht centimeters van de hare, zijn ogen priemden diep in haar ziel die hij zojuist grondig had blootgelegd.

 ‘Ik ben die man Phoebe. En ik weet dat je dat door hebt. Wij zijn voor elkaar gemaakt. We hebben ons hele leven al naar elkaar gezocht. En nu hebben we elkaar eindelijk ontmoet. En ik laat je niet door mijn vingers glippen zonder er verdomd hard voor te vechten!’

Hij leunde achterover terwijl zijn indringende blik haar aan haar stoel vast nagelde. Phoebe had het gevoel alsof ze een klein bang konijntje was dat bevroren in de koplampen van een auto staarde. Hij sloeg zijn armen over elkaar en zei op vlakke toon; ’Wat heb je hierop te zeggen?’

Phoebe’s adem had zich zo diep genesteld, dat ze zich afvroeg of ze ooit nog zou kunnen uitademen. Het was niet over koetjes en kalfjes gegaan, geen lichtvoetigheid vooraf, noch een ijsbreker. Hij was in de eerste minuten meteen op zijn doel af gegaan. Maar zij was de hele tijd al brutaal en uitdagend geweest, vanaf het moment dat ze de deur was binnengestapt, in Jezus’ naam. Ze kreeg precies wat ze had verdiend. En alles wat hij had gezegd was pijnlijk waar! Het leek wel of hij haar geheime levensverhaal had gelezen van de bladzijdes van een open boek. Geen enkele man was ooit zo intuïtief en alwetend geweest als hij. Geen enkele. Nooit. Tot op dit moment had Phoebe nooit geloofd in liefde op het eerste gezicht. Nu echter, al was zij zich er niet van bewust, was ze totaal en hopeloos verliefd aan het worden op deze totale vreemdeling. Maar dat gemene zelfdestructieve stemmetje in haar die hij zo makkelijk had herkend weigerde nog steeds te zwijgen.

‘Je bent wel erg zeker van jezelf, nietwaar?’ Gromde ze. ‘Je denkt dat je alles over mij weet, maar dat weet je niet. Je weet helemaal niets. En je hebt niet eens de moeite genomen om echt iets te weten te komen. Je hebt alleen maar een hele hoop aangenomen en bedacht.’

Ze zette een geërgerde blik op. Ze wist dat ze aan het mokken was, maar dat deed ze nou eenmaal, zo was ze en ze kon er niets aan doen.

Tom schudde bedroeft zijn hoofd en slaakte een diepe ongeduldige zucht.

 ‘Phoebe, waarom vecht je er nog tegen? Ik heb je zojuist de eerste en beste mogelijkheid gegeven om helemaal open en eerlijk te zijn over je behoeften. Waarom blijf je jezelf datgene wat je al je hele leven zo graag wilt toch ontzeggen? Hij maakte wat Phoebe overkwam als een sarcastisch gebaar met zijn hand. ‘Denk je dat je mij met dat egeltjes gedrag van je voor de gek kunt houden? Denk je dat ik niet recht door je onnodige verdediging heen kan kijken?’

Hij schudde zijn hoofd steviger nu en zijn sterke kaak werd nog duidelijker zichtbaar toen hij hem bozig aanspande. Zijn brede donkere wenkbrauwen  gleden in een onmiskenbare donkere vermanende blik en terwijl hij Phoebe fixeerde met zijn meest beangstigende blik tot nu toe, mompelde hij furieus;

 ‘Als je nu jezelf eens zou kunnen zien, daar mokkend als een verwend klein kind. Je liep hier binnen op zoek naar een confrontatie en dat is precies wat je hebt gekregen. Maar nu je die hebt, kun je er niet mee om gaan. Als we nu niet op zo’n publieke plaats waren geweest, zou ik je nu meteen over mijn knie leggen en je ‘tot bloedens toe’ op je achterste meppen!’

Phoebe hapte even naar adem en haar vochtige bruine ogen verwijden zich in shock. Daar! Ze had hem gedwongen het te zeggen. Alleen al na licht denigrerend gedrag van haar kant. Het zou haar uren praten met haar scherpe tong hebben gekost om bij Peter een soort van matig respons te krijgen. Fuck Peter! Elke man voor wat dat aan gaat! Ze had twee huwelijken en verschillende affaires doorstaan, hopeloos voor een dergelijke reactie. Jezus! Ja, hij had gelijk. Haar hele volwassen leven! Haar mokkende gezicht werd donkerder en ze keek naar haar lege glas, bestudeerde de smeltende ijsblokjes met nog steeds een geïrriteerde blik in haar ogen. Ze voelde hoe de gegeneerdheid haar wangen rood kleurde. Waarschijnlijk dezelfde diep rode kleur die hij haar billen zou geven als hij maar even de kans zou hebben. Ze had willen huilen. Ze wilde haar armen om zijn nek slaan en uitroepen. ‘Ja! Alles wat je zei is waar. Ik wil je. Ik heb je nodig.’ Maar oude gewoontes slijten niet snel.

 ‘Phoebe, kijk me aan.’

Zijn stem was weer warm en zacht. Haar ogen gingen omhoog, maar haar gezicht niet. Hij schonk haar een strenge zijwaartse blik. Ze deed haar kin ook omhoog en haar blik ontmoette voorzichtig de zijne.

 ‘We kunnen over alles praten wat je maar leuk vindt. Ik ben te ver doorgegaan voor een eerste afspraakje. Maar het moest gezegd worden. Alles Phoebe. Maar nu dat gedaan is, kunnen we de spanning wat laten zakken door over het weer te praten als je dat wilt. Aan jou de keuze.’

Hij grijnsde plagend en knipoogde naar haar.

Phoebe ademde eindelijk uit en haar spieren ontspanden zich een beetje. Het lukte haar een kleine glimlach op haar gezicht te toveren als antwoord op de twinkelende lichtjes in zijn oh zo prachtige ogen.

Vanaf dat moment praatten en lachten ze en praatten en lachten nog meer. Over van alles en nog wat. Haar schrijven, zijn beveiligingssystemen bedrijf, haar paarden, zijn liefde voor zeilen en hun beider liefde voor alles wat met literatuur te maken had. Phoebe bekende zelfs de abominabele staat van haar auto. Zowel mechanisch als het rommelige interieur. Ze merkte op dat dit vreemd was omdat ze wel veel aandacht besteed aan de netheid in haar huis. Hij gaf ook toe dat zijn auto een alternatieve vuilnisbak was. Ze hadden ongelooflijk veel gemeen. Phoebe vroeg zich steeds af wanneer de droom zou eindigen en ze weer wakker zou worden.

Tegen half twaalf was de pub bijna leeg en de eigenaar maakte duidelijk dat hij graag wilde dat ze weg gingen. En dit was het moment dat ze vreesde vanaf het moment dat ze zich had gerealiseerd dat ze nooit meer zonder deze heerlijke man wilde zijn. Maar ze zou nooit zomaar toegeven aan zijn charmes en hem bij haar thuis uitnodigen. Noch zou ze naar hem toe gaan. Niet op een eerste afspraakje, hoe sterk de gevoelens ook die ze had.

Tom ademde lang uit en haalde zijn schouders schaapachtig op.

 ‘Ik wil je niet meer uit het oog verliezen, nu ik je eindelijk gevonden heb. Maar ik wil je ook niet onder druk zetten. Wanneer kan ik je weer zien? Morgen, voor een diner? Ik weet een prima restaurant dichtbij Camworth. Je zult het prachtig vinden.’

Zijn kristalachtige ogen keken haar smekend aan.

Phoebe knikte enthousiast.

 ‘Dat zou ik heerlijk vinden. En dan heb ik tenminste een gelegenheid om een nieuwe jurk voor mezelf te kopen.’

Ze giechelde en hij lachte met haar mee.

Tom zag er opeens lichtelijk ongerust uit.

 ‘Weet je zeker dat je het terug redt met jouw auto vanavond? Van wat ik van je heb begrepen lijkt hij bijna te overlijden. Misschien moet je hem hier laten staan en dan breng ik je even.’

Phoebe’s hart sloeg een slag over en ze vervloekte zichzelf dat ze het over die stomme auto had gehad. Dit was juist wat ze niet wilde. Om een totaal andere reden dan ze eerst had gedacht, maar toch wilde ze nog niet zo kwetsbaar zijn dat hij wist waar ze woonde, nog niet. Ze had hem verteld dat ze vlak bij Littleham woonde, maar niet de precieze locatie. Hij zei dat hij het kende en hij had ook niet exact gezegd waar hij woonde, behalve dat het in het goede gebied Topsham Hill van West Dorset was.

Ze schudde haar hoofd en wuifde met haar hand. ‘Nee, nee, dat is niet nodig. Ik heb een beetje overdreven. Ik kan er mee thuis komen, geen probleem.’

 ‘Weet je het zeker?’ hield hij fronsend vol. ‘Heb je een mobieltje en een pechplan, voor het geval dat?’

 ‘Ja. Mijn telefoon is in de auto en ik zit bij de wegenwacht. Het zit goed, maak je geen zorgen over mij.’

Ze loog over de telefoon, maar een klein dingetje, maar haar maag draaide zich om door schuldgevoel en schaamte. Hij fronste nog even, toen haalde hij zijn schouders op en glimlachte.

 ‘Okay, ik hield me denk ik gewoon vast aan de laatste strohalm om nog even langer bij je te kunnen zijn. Vind je het veilig genoeg om mij je telefoonnummer te geven, zodat ik je kan bellen om te zeggen waar en hoe laat het diner morgen is?’

Hij glimlachte enigszins uitdagend. Phoebe schudde haar hoofd en draaide met haar ogen.

 ‘Natuurlijk voelt het veilig genoeg om je mijn telefoonnummer te geven.’ Ze krabbelde het op een bierviltje en gaf het aan hem.

Hij deed het in zijn zak en zuchtte opnieuw. ‘Ik denk dat we beter kunnen gaan’ Hij stak zijn duim op naar de starende kroegeigenaar terwijl hij opstond.

Het weer was slechter geworden en de bitter harde wind deed de hagel in hun gezichten striemen. Tom trok zijn schapenvachtje om Phoebe d’r schouders toen ze naar haar auto snelden. Ze sprong in de chauffeursstoel en Tom stond in de open deur met een aarzelende blik op zijn gezicht. Phoebe glimlachte schaapachtig naar hem. Toen boog hij naar binnen, nam haar gezicht in één grote hand en kuste haar vol op de mond. Zijn warme lippen omarmden de hare hongerig als een uitgehongerde man die een hap neemt van een sappige perzik.

Phoebe’s benen werden week, het was verdomde goed dat ze zat. Uiteindelijk stapte hij van haar weg, dralende ogen, lustvol, maar hij blies simpelweg nog een handkus naar haar en zei; ‘Ik bel je morgen’. En hij rende tegen de gierende wind in naar zijn auto.

Phoebe sloeg de deur dicht en nam een moment om weer tot zichzelf te komen voordat ze de sleutel in het contact omdraaide. Tom zat naar haar te kijken, duidelijk om zeker te zijn dat het stomme ding zou starten voor hij weg ging. De Range Rover kwam haperend tot leven, maar toen ze de weg opdraaide piepten de kogellagers erbarmelijk wat ze bleven doen tot op tenminste 100 meter toen het over ging in een klagend gepiep. Ze was te bang om om te kijken.

Toen ze de smalle weg langs de steile, onregelmatige stenen oever van de rivier bereikte – een sluiproute die ze normaal niet nam, ze had een hekel aan hoogtes, maar vanavond wilde ze zo snel mogelijk thuis zijn zodat ze over haar nieuwe prachtige man kon dromen – toen de kogellagers het uiteindelijk opgaven. Het voorwiel sloeg compleet vast en de Range Rover schoot naar links over de glibberige weg en ramde de stalen vangrail met een oorverdovende klap. Phoebe ‘s hart had al genoeg shocks te voorduren gehad vandaag, maar het aanzicht van de gapende diepte onder haar voorwielen, deed het nog sneller en harder kloppen dan voorheen.

Trillend als een blad stapte ze uit de auto en gluurde over de rand. Nog een klein stukje verder en de hele auto zou over de rand gevallen zijn in de razende rivier onder haar. De wind en hagel beet in haar blote armen en klamme lichaam en ze begon oncontroleerbaar te beven. Ze durfde niet terug in de auto te gaan, voor het geval dat de beschadigde reling verder in zou storten.

Ze reikte naar binnen en greep haar tasje en jack, zichzelf vervloekend voor het feit dat ze geen stevige winterjas had meegenomen op zo’n koude avond. En ze vervloekte zichzelf nog harder omdat ze haar telefoon thuis had laten liggen en er nog over had gelogen ook!

Ze klikte de alarmlichten aan en propte de sleutels onder de stoel. De wegenwacht zou het stomme ding ook wel zonder haar weg kunnen slepen. En niemand zou dat stomme wrak toch stelen. Hoe dan ook, het kon haar op dat moment niets schelen. Goddank had ze wel haar comfortabele rijschoenen meegebracht. Anders had ze langs de weg moeten strompelen op haar stiletto’s. En ze moest minstens 8 kilometer in het pikkedonker in dit vieze weer lopen. Shit! Verdomme! Stik allemaal. Ze liet zich gaan in een litanie aan scheldwoorden en stampte woedend de weg op.

Een uur later liep ze nog steeds. Ze had er over nagedacht om aan te bellen bij een van de huisjes aan de kant van de weg, maar die waren allemaal donker. De bewoners waren weg of lagen lekker in hun warme bedjes en ze had niet de moed om ze wakker te maken, vooral omdat het haar eigen schuld was dat ze in deze situatie was beland. Geen enkele auto was haar gepasseerd en inmiddels had ze het zo koud en was ze zo doorweekt dat ze haar vingers, tenen, neus en vele andere lichaamsdelen nauwelijks meer voelde. Toen werd de weg opeens verlicht van achteren. Eindelijk een auto!

Het kon haar geen reet schelen of het een bijlmoordenaar was, ze moest uit dit rotweer komen en weer een beetje opwarmen. Ze stak haar duim op en sprong in de berm, hem aan de kant wenkend. De auto reed naar de kant en de passagiersdeur zwaaide open. Ze bukte om naar binnen te kijken en werd begroet door Tom’s meest furieuze blik.

 ‘Instappen!’ blafte hij kwaad naar haar.

Oh lieve God! Nee! Dit kon er ook nog wel bij. Hij was hartstikke kwaad en zij zag eruit als een verzopen kat. Ze had geen andere keuze dan zich erbij neer te leggen, Christus, wat moest ze anders? Ze zat in haar stoel met een schaamtevolle uitdrukking op haar gezicht.

 ‘Wat dacht je verdomme?’ brulde hij.

 ‘Ik heb de laatste 40 minuten de hele tijd naar je huis gebeld. Die auto was al afgeschreven voordat je er in stapte. Ik wist dat ik je had moeten stoppen op het moment dat ik dat afschuwelijke gepiep hoorde.’ Hij sloeg gefrustreerd op het stuur. ‘Ik heb het laatste half uur als een bezetene de hoofdweg op en af gereden. Zoekend naar een verdomde gecrashte Range Rover. Ik nam de rivierweg als laatste mogelijkheid. Denkend, Neeee, ze zal niet zo verdomde stom zijn om die te nemen! En toen vond ik dat dodelijke wrak van je over die godvergeten reling! En daarbij heb je duidelijk je mobieltje ook niet bij je, wel?’

Phoebe kon hem niet aankijken. Ze voelde zich als een stout schoolmeisje dat door haar vader betrapt was op een leugen. Ze schudde haar druipende hoofd en mompelde.

 ‘Nee, ik was hem vergeten mee te nemen.’

Ze wist dondersgoed dat het nu tijd was om zich te verontschuldigen voor haar stommiteiten zo goed en zo kwaad als ze zou kunnen, maar haar eeuwige koppigheid gecombineerd met de vernedering en woede die ze voelde weerhield haar er van.

Tom staarde haar even aan, ze kon zijn ijzige blik voelen. Toen, ‘Wijs me de weg’, gromde hij en gooide zijn auto in de versnelling.

 ‘Volg de weg nog ongeveer een kilometer of 2, sla dan rechts af en weer rechts. Mijn huis is aan het einde van de lange weg.’

Ze was van plan verder niets meer te zeggen. Ze reden in volledige stilte. De sfeer was geladen door Tom’s woede en haar mokkende gedrag. Phoebe rilde, ze deed haar uiterste best om niet met haar tanden te klapperen. Ze had het erg koud. Zelfs het ziedend hete interieur kon haar verdoofde ledematen niet bereiken. Een paar minuten later arriveerden ze bij haar boerderij. Ze verliet haastig de auto.

Tom volgde.

 ‘Je hoeft niet…’ begon ze, maar zijn stalen gezicht deed haar afbreken. Hij zou met haar mee naar binnen gaan. Misschien dacht hij dat ze niet in staat was om zichzelf adequaat af te drogen! Haar kaak verstrakte en ze liet de voordeur open staan, hem zo de gelegenheid gevend om ongenodigd de gang binnen te komen.

 ‘Ga die doorweekte kleren maar uit trekken’ mompelde hij geïrriteerd. ‘Ik zal iets warms te drinken voor je klaar maken. Maak je geen zorgen, ik vind de keuken zelf wel.’ , zei hij terwijl hij recht op de keukendeur af liep. Om wat voor reden dan ook werd Phoebe nog bozer om zijn goede intuïtie, maar ze stevende naar boven zonder iets te zeggen.

Ze stapte onder een hete douche en spoelde al de kou en pijn van zich af. Terwijl ze haar grote katoenen badjas om zich heen sloeg keek ze in de spiegel. De opgeschilderde façade was weg. Het masker van valse schoonheid was weggewassen. Het kon haar niet meer schelen dat ze er eerder als 32 jaar had uitgezien maar dat dit nu was toegenomen naar 42. De magie was verbroken. Hij vond haar waarschijnlijk toch een waardeloze en hersenloze idioot en dit was vast het laatste dat ze van hem zou zien. ‘Stomme trut!’ siste ze tegen haar reflectie, ‘Je hebt het weer verkloot! En dat is net goed!’

Ze stampte de trap af met een lelijk gezicht maar dat kon haar niets meer schelen. Een kokend hete mok thee stond op de ruw houten keukentafel. Tom leunde tegen de Aga, zijn gespierde armen gevouwen, zijn ogen hard als staal. Nadat ze die onmiskenbare blik gezien had, keek ze weg en nam zwijgend plaats aan tafel.

 ‘Je bent net zo mooi zonder al die oorlogskleuren, weet je dat?’ mompelde hij zachtjes en oprecht.

Phoebe vocht tegen haar tranen. Hoe kon hij zo iets zeggen? Juist nu? Na al die stomme dingen de ze had gedaan? Ze reageerde niet bepaald charmant, zonder van haar mok op te kijken.

 ‘Ja natuurlijk, ik zou de Miss World verkiezingen nu op mijn sloffen winnen.’

Ze hoorde hem zuchten. ‘Ben je al opgewarmd?’ vroeg hij, met een angstaanjagende eentonige en emotieloze stem.

 ‘Mmm hmm,’ mompelde Phoebe. Ze moest even roken. Ze was eindelijk gestopt, vlak nadat Peter was weggegaan, maar ze bewaarde een pakje voor ‘noodgevallen’ in een la. En dit was zo’n noodgeval. Ze stond op, draaide hem haar rug toe, opende de la en pakte het pakje en een aansteker. Toen ze zich met de on-opgestoken sigaret in haar mond omdraaide zag ze vanuit haar ooghoek vanuit zijn kant iets razendsnel flitsen en de sigaret vloog tussen haar lippen vandaan. Ze keek geschrokken op in zijn woedende gezicht. Hij sloeg de aansteker uit haar handen, hard, en keek ziedend op haar neer.

 ‘Haal het niet in je hoofd om te gaan roken jongedame! Je bevindt je al op glad ijs. Zitten nu, het is tijd voor een goed gesprek.’ Hij trok een stoel naar achteren en duwde haar erop. ‘Kijk me aan als ik tegen je praat, hoor je?’ gromde hij.

Phoebe knikte dommig. Dat ‘praten’ zag er niet goed uit. Ze kon hem amper aankijken maar haar instinct zei haar dat ze dat beter wel kon doen, hoe moeilijk ook.

 ‘Je had wel dood kunnen gaan vanavond. Dat realiseer je je toch wel hoop ik?’ zei hij op die verschrikkelijke monotone toon. Phoebe knikte, vechtend tegen haar tranen. ‘En dat alleen maar omdat je te lui en te eigenwijs was om je auto goed voor elkaar te hebben. En toen maakte je het nog erger door tegen mij te liegen over de conditie van de auto en over je mobieltje. Zijn we het tot dus ver over eens?’

Phoebe’s ogen liepen vol. Ze slikte hard en knikte opnieuw. Ze kon op dit moment niet spreken.

 ‘Toen nam je een van de beruchtste wegen in de streek als sluipweggetje, in een gevaarlijke onstabiele auto. Je verongelukte. Toen liep je als een idioot, met bijna geen kleren aan, door verschrikkelijk ijskoud weer en dacht er niet eens aan om bij een huis aan te kloppen voor hulp?’

Ze durfde hem niet te onderbreken om te zeggen dat ze daar wel aan had gedacht maar het had genegeerd. Dat zou het alleen maar erger maken. Dus ze slikte hard en knikte.

 ‘Dus je geeft toe dat je je hebt gedragen als een dom, eigenwijs, koppig klein kind?’

Ze sloeg haar ogen neer, dit was teveel. Sneller dan het licht tilde hij haar kin op zodat ze hem weer aan keek en herhaalde de vraag terwijl hij haar kin vasthield.

 ‘Ja’ piepte ze zielig en tranen begonnen te stromen. Hij knikte langzaam zonder een zweem van medelijden in zijn harde blik.

 ‘Dan weet je wat ik ga doen om jouw belachelijke gedrag te bestraffen, niet waar?’

Phoebe’s hart begon sneller te kloppen tot het bonkte in haar borst. Ja. Ze wist wat hij zou gaan doen. Maar ondanks dat ze hier al haar hele leven van gedroomd had, kon ze er, nu het zover was, niet mee om gaan. Ze trok zich van hem weg, schudde haar hoofd terwijl angsttranen van haar knalrode wangen drupten van schaamte. ‘Nee Tom, alsjeblieft. Dat kun je niet doen. Ik kan het niet. Nee, ik ben er niet klaar voor!’

Hij grinnikte kwaadaardig. ‘Niet klaar voor? Kind, je bent al meer dan twintig jaar over tijd. En ik ben er nooit meer klaar voor geweest dan nu. Zeg het! Wees er vanaf. Wat ga ik doen?’

Ze schudde wild haar hoofd. Haar tranen werden snikken.  ‘NEE! Ik kan het niet. Ik wil het niet. Alsjeblieieieieft, doe het niet!’

Zijn ogen gloeiden. ‘Zeg het Phoebe. Hoe sneller je het eruit gooit hoe beter. Want hoe langer je me laat wachten, hoe harder het zal zijn. En geloof me, het is nu al zo erg dat je straks een week niet meer kunt zitten!’

Zijn koude, feitelijke en besliste toon zond golven van hulpeloosheid door Phoebe’s hart. Dit ging echt gebeuren. En ze kon niets meer zeggen of doen om het te voorkomen. Ze liet haar hoofd zakken en nam een paar diepe zuchten om het laatste hoopje moed op te rapen.

 ‘Je gaat mij… mij…’ haar stem daalde tot nauwelijks hoorbaar niveau, ‘een pak op mijn billen geven’.

 ‘Ik hoorde je niet Phoebe. Wat ga ik doen?’

Ze nam opnieuw een zucht. ‘Een pak op mijn billen.’ zei ze luider maar met een hangend hoofd.

 ‘Ja schatje, inderdaad. Heel heel lang en hard. Het gaat erg zeer doen en jij gaat gillen en huilen en vechten en smeken. Maar dat zal je geen zier helpen. Je hebt het nodig. Je hebt het verdiend. En je gaat er een wijze les van leren.’

Hij trok een andere keukenstoel naar achteren en plaatste hem in het midden van de ruime kamer. Hij ging zetten en tikte op zijn schoot.

 ‘Kom over mijn knie liggen!’

Phoebe’s hoofd schoot omhoog en ze staarde hem geschrokken aan met haar betraande gezicht. Meende hij dat serieus? Hij verwachtte dat ze zich zomaar zou aanbieden?

 ‘Nu Phoebe’, gromde hij. Ze schudde haar hoofd. ‘Laat mij je niet komen halen, want daar krijg je spijt van!’

Ze schudde opnieuw haar hoofd. Ze ging zich echt niet zomaar overgeven. Als hij haar echt een pak slaag ging geven, dan zou hij haar er gillend en schoppend bij moeten slepen.

 ‘Wat denk je dat ik ben?’ schreeuwde ze plotseling furieus, ‘Dom of zo?’

Hij sprong plots van zijn stoel, greep haar bovenarm en trok haar overeind.

 ‘Ja Phoebe, dat is precies wat je bent. Precies hoe je je hebt gedragen – dom. En nu voeg ik nog 20 klappen aan het totaal toe, vanwege je neerbuigendheid.’

Hij sleepte haar naar zijn stoel, die ver weg was geplaatste van alles wat maar in de weg van zijn zwaaiende arm zou kunnen staan, en gooide haar over zijn schoot. Ze gilde en schopte, maar hij sloeg één been over de hare, trok haar over de andere en hield haar stevig bij haar middel vast met zijn arm.

Phoebe voelde haar badjas van haar benen glijden, zodat haar opgeheven achterste helemaal bloot en tentoongesteld werd. Alles was duidelijk voor hem te zien. Er was geen gelegenheid voor kuisheid of waardigheid, met haar kruis, en Jezus Christus, zelfs haar anus volledig zichtbaar. Ze gilde woedend door de vernederende positie.

De eerste klap verraste haar en ze klaagde amper. Het was ZO pijnlijk. Ze kon amper bijkomen van de schok voordat de volgende al snel en genadeloos volgde. Ze gilde het uit van pijn telkens wanneer zijn grote hand beurtelings op elke bil sloeg. Soms hoog, dan weer laag of precies op het punt waar haar billen over gingen in haar boven benen, het zitvlak. En een enkele keer de binnenkant van haar dijen als ze stom genoeg haar benen uit elkaar deed. Ze wriemelde en kronkelde maar het hielp niet om zijn genadeloze klappen te ontwijken, schreeuwend, snikkend.

 ‘Jij … KLAP … bent het meest … KLAP … boos makende … KLAP … ongehoorzame … KLAP … verwende … KLAP KLAP … wezentje … KLAP … dat ik ooit … KLAP … ben tegengekomen … KLAP’

Tom ging tekeer terwijl het klappen regende op haar steeds roder wordende achterste.

Phoebe begon te smeken, verzocht hem te stoppen. ‘T… Tom, alsjeblieieieft! Genoeg! Het is genoeg. ALSJEBLIEFT!’

Maar hij stopte niet, hij ging zelfs harder en sneller slaan door haar gesmeek. Haar billen brandden zoals ze nooit voor mogelijk had gehouden. Dit was niet de romantische scene zoals ze het zich had voorgesteld. Het was brute, ongenadige straf en ze wilde zo graag dat het voorbij was. Ze reikte naar achteren en probeerde haar achterste te bedekken, maar hij greep haar pols en pinde hem vast op haar middel, haar nog harder slaand dan daarvoor, als dat al mogelijk was. Zijn hand bleef maar neerdalen in een steeds intenser inferno. Een rare gedachte schoot door Phoebe’s hoofd terwijl ze daar lag te gillen on der de lading klappen – Ik wed dat je nu verdomme een ei op mijn gat zou kunnen bakken! Ze probeerde de klappen die op haar achterste kwamen niet eens te tellen, minstens honderd, dat wist ze zeker, maar de wil om tegen hem te vechten nam snel af. Ze was zo uitgeput en de pijn was zo vreselijk, verschrikkelijk ERG, dat ze zich niet langer kon verzetten. Ze bleef simpelweg op zijn rotsvaste been liggen, rollend bij elke blaartrekkende klap, openlijk snikkend. En toen stopte hij.

Hij draaide haar om, duwde haar ruw op haar knieën en klemde haar tussen zijn benen met haar gezicht naar zich toe.

 ‘Dat is wat ik een pak slaag voor straf noem, Phoebe. En dit is vast en zeker niet de laatste die je zult krijgen.’

Phoebe ging door met oncontroleerbaar snikken terwijl haar achterste gekmakend klopte. Ze reikte naar achteren en begon te wrijven, ze kon het niet helpen. Hij greep haar arm en blafte.

 ‘Nee! Je gaat alles ervan voelen, vervelende koter, of ik begin helemaal overnieuw. Begrijp je mij?’

Phoebe slikte een snik weg en stamelde snel; ‘J… Ja Tom, ik begrijp het’. De gedachte om opnieuw een pijnvolle straf te moeten ondergaan was te erg om over na te denken.

Zijn stem werd onmiddellijk zachter. Ze had de eerste stap naar onderwerping genomen.

 ‘Goedzo meid. Je weet waarom ik je een pak slaag heb gegeven, toch? Omdat je het hebt verdiend. Ten zeerste. En je hebt mij ontzettend bang gemaakt vanavond, meer dan ik ooit voor mogelijk had gehouden.’

Hij tilde haar kin op zodat ze zijn ogen niet kon ontwijken.

 ‘Het klinkt misschien gek, maar ik ben al van je gaan houden Phoebe. Je bent er één uit duizenden en ik ga de rest van mijn leven van je houden.’

Hij trok haar op zijn schoot en pakte haar vast als een baby, sloeg zijn sterke armen om haar heen, kuste haar nek en hoofd zachtjes.

De vreemdste, hoogst uitzonderlijke sensatie overspoelde Phoebe terwijl hij haar vasthield en zachte, lieve woordjes fluisterde terwijl zij in zijn borst snikte. Ze voelde zich totaal rustig worden. Geschoond, vredig. Bevrijd van de eenzame  ketenen van controle. Zwak en kwetsbaar, maar toch veilig. Compleet en totaal veilig in de sterke armen van deze man. Dus zo voelde het als iemand echt van je hield. En ondanks de schijnbare brutaliteit ervan was het pak slaag een absolute bevestiging van zijn gevoelens.

Het kloppen in haar achterste ging over naar een heerlijk warme gloed toen ze begreep waarom ze hier zo lang van gedroomd had. En toen werd ook zij, voor de eerste keer in haar leven, hopeloos verliefd.

Toen het kloppen samen met haar snikken verdween, schoof ze van hem weg en keek hem aan.

 ‘Het spijt me Tom. Het spijt me dat ik zo koppig en stom was. Ik zal het nooit meer doen.’

Tom lachte lichtjes en tikte zachtjes op haar achterste.

 ‘Oh jazeker Phoebe. Je zult het zeker opnieuw doen. Nu ga je naar bed. Je bent moe. Onze reservering voor het diner is om acht uur morgen. Ik zal je om zeven uur ophalen.’

Hij kuste haar op haar voorhoofd en zette haar op haar voeten toen hij opstond.

 ‘Goedenacht mijn lieveling.’

En dat gezegd hebbende ging hij weg.

* * *