“Ik kan dit niet,” roept Joke meteen als Matthias zijn telefoon opneemt. Hij krijgt niet eens de tijd om zijn naam volledig uit te spreken.
“Ik weet wat je gezegd hebt over doorzetten en goed bezig en al die andere onzin, maar ik kan dit gewoon echt niet. Het is te veel, het is te moeilijk, het is… te,” besluit ze. De woorden tuimelen uit haar mond. “En ik weet dat je me gaat straffen als ik niet slaag, maar dat wil ik niet, want ik kàn hier niet voor slagen, dat lukt echt niet, daarvoor is het veel te moeilijk en…” Ze hapt naar adem, waardoor er even een stilte valt. Net als ze haar mond opendoet om verder te razen, houdt Matthias’ stem haar tegen.
“Dag Joke,” zegt hij kalm. “Je lijkt een beetje in paniek.”
“Nee maar, wat een opmerkingsgave,” sneert ze.
“Rustig meisje…” klinkt het waarschuwend aan de andere kant van de lijn. Ze slikt haar volgende opmerking in.
“Ik ben hier nog pakweg een halfuurtje bezig,” hoort ze Matthias dan zeggen. “Kom daarna maar naar hier. En neem je cursus mee. Dan bekijken we het samen wel even.”
Ze knikt en bedenkt dan dat hij dat natuurlijk niet kan zien.
“Ok,” zegt ze daarom.
“Tot straks meisje.”
De verbinding valt weg.
Zuchtend gooit Joke zich op haar buik op het bed, haar hoofd begraaft ze in de dekens. Dat examen wordt een flop. Het is overmorgen al! Nee, dat lukt haar nooit…

Een halfuur later staat ze bij Matthias voor de deur. De deur van zijn bureau is dicht, dus loopt ze naar de wachtkamer. Wat voelt het lang geleden dat ze hier de eerste keer zat! Toen had ze er geen idee van wat haar te wachten stond… Hoe hard hij zou slaan. Dat hij haar überhaupt zou slaan. En al de rest… Een kriebel trekt door haar buik. Maar nu komt ze daar niet voor. Nu wil ze voor een deel haar studiebegeleider, die haar wat op weg helpt, maar vooral haar vriendje, die zijn armen om haar heen slaat, haar troost en haar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Onwillekeurig grinnikt ze. Wie maakt ze wat wijs? En toch… een meisje kan maar hopen!

En inderdaad, als Matthias even later in de deuropening verschijnt, terwijl achter hem de voordeur dichtvalt nadat zijn vorige “klant” erdoorheen is verdwenen, slaat hij meteen zijn armen om hem heen. Genietend drukt ze zich tegen hem aan, terwijl ze onwillekeurig diep inademt om zijn geur op te snuiven.
“Ik heb je gemist,” fluistert ze.
Het is al meer dan een week geleden dat ze zijn verjaardag vierden en sindsdien hebben ze enkel telefonisch en via mail contact gehad. Joke moet elke avond laten weten hoeveel ze gestudeerd heeft en hoe het vordert. Die stok achter de deur helpt wel om gemotiveerd te blijven. Maar het examen van overmorgen ziet ze gewoon écht niet zitten. Ze geraakt niet door de leerstof heen.
Na een tijdje – veel te kort volgens Joke, maar dat zal ze wellicht altijd vinden – laat hij haar los. Een vinger onder haar kin tilt haar hoofd op, waarna hij haar zacht op de lippen kust.
“Dag meisje,” zegt hij.
“Mmm,” is het enige antwoord van Joke. Haar knieën zijn week geworden.
“Kom maar even mee binnen.” Matthias gaat haar voor naar zijn kantoor. Zoals steeds neemt hij achter het bureau plaats in zijn gemakkelijke stoel, terwijl Joke op een van de houten stoelen mag plaatsnemen.
“Vertel het eens,” zegt hij.
Even stoort Joke zich eraan dat hij nu de studiebegeleider gaat uithangen. Ze wil hem veel liever knuffelen. Toch haalt ze diep adem en steekt dan van wal.
“Ik ben dus bezig aan die cursus familierecht en het lukt gewoon echt niet. Maar echt niet. Het examen is overmorgen al, maar ik weet niet hoe ik dat moet halen. Alles zit zo ingewikkeld in elkaar en die cursus is zo slecht geschreven en…”
Matthias laat haar even uitrazen. Uiteindelijk valt ze stil.
“Beter?” vraagt hij.
Blozend knikt ze. Ja, dit lucht best op.
“Ok, haal dan nu maar die cursus boven, dan kijk ik even mee.”
Hij loopt om het bureau heen en gaat naast haar zitten.
“Die cursus is inderdaad heel slecht geschreven,” zucht Matthias enkele minuten later. “Wat een puinhoop heeft die prof ervan gemaakt. Ik zou hem nog wel een en ander kunnen leren.”
“Haar,” verbetert Joke hem. “De professor is een vrouw.”
“Nog beter,” grijnst Matthias met een veelbetekenende blik. “Ik wil haar gerust een snelcursus cursussen schrijven geven.”
Joke grijnst terug en stompt tegen zijn bovenarm. Wanneer Matthias haar waarschuwend aankijkt, is ze echter alweer geconcentreerd naar het boek voor hen aan het staren.
“Ik weet gewoon echt niet wat ik hiermee moet aanvangen,” zucht ze.
“Ik begrijp je, maar je mag de moed niet opgeven. Je bent naar alle lessen geweest, toch?”
Joke knikt. “Wel dan, haal er je notities even bij. Hopelijk werken die verhelderend.”

Gelukkig blijkt dat inderdaad het geval. Ze raken nog steeds geen wijs uit het handboek, maar met haar notities komt ze een heel eind.
“Kijk, dan kun je voor dit hoofdstuk best gewoon het handboek even negeren en je enkel op je notities concentreren. Gelukkig ben je naar de lessen geweest,” knipoogt Matthias.
“Niet dat je me veel keuze liet,” glimlacht Joke.
“En nu niet meer zo panikeren hoor,” maant hij haar aan. “Je kunt het wel, ik supporter voor je!”
“Ja… Ik weet het. Sorry, ik flipte even.”
“Je bent er bijna. Nog even volhouden. Dit is het laatste examen, overmorgen deze tijd ben je klaar.”
“Nog twee dagen…” Het klinkt weinig, maar het voelt alsof het nog twee jaar gaat duren. Plots staan de tranen in haar ogen. Ze wendt haar blik af, maar het is te laat: Matthias heeft het al gezien.
“He, kom even hier,” zegt hij, terwijl hij haar tegen zich aan trekt. “Het zit je hoog he?”
Zonder hem aan te kijken, maar met haar hoofd tegen zijn borstkas gedrukt, knikt ze van ja.
“Daar weet ik wel wat op.”
Ze protesteert niet als hij gaat zitten en haar over zijn knie heen trekt. Ze had niet de moeite genomen om zich mooi aan te kleden, aangezien ze toch een hele dag zou studeren, dus had ze enkel een trainingsbroek en een simpele t-shirt en trui aan. En daarnet was ze te veel in paniek geweest om eraan te denken iets eleganters aan te trekken voor ze naar buiten zou gaan. Nu pas beseft ze hoe slonzig ze erbij loopt. Maar dat duurt niet lang meer, want bijna meteen trekt Matthias haar trainingsbroek naar beneden. Eronder schuilt een grote oma-onderbroek. Helemaal niet sexy, maar wel comfortabel als je een hele dag op je stoel aan je bureau zit te studeren. Ook die gaat naar beneden.
De lucht op haar blote billen voelt onwennig. Het is al even geleden dat ze hier lag, zo over zijn knie. Ze is een beetje bang – gaat het veel pijn doen? – maar tegelijk voelt het vertrouwd en veilig. Onbewust ontsnapt er een diepe zucht uit haar longen, terwijl Matthias met beide handen haar billen kneedt. Dit voelt goed…
Dan begint hij het kneden af te wisselen met een paar klappen. Hij slaat niet echt hard, maar het is ook geen aaien. Het brandt eigenlijk wel lekker, moet Joke toegeven. Dat, in combinatie met het kneden tussen de klappen door, zorgt ervoor dat ze al snel nat wordt tussen haar benen. Shit, als zij dit voelt, moet Matthias het ook opmerken. Even overweegt ze om iets te ondernemen waardoor hij zou stoppen, maar ze kan niets bedenken en ze ligt gewoon te lekker.
Geleidelijk merkt ze dat het kneden minder wordt en dat Matthias steeds sneller en harder begint te slaan. Af en toe spant ze haar bilspieren op als er een slag iets venijniger aankwam dan ze voorzien had, maar over het algemeen ligt ze er nog steeds ontspannen bij, ook al slaat hij intussen aan het redelijk hoog tempo door en gloeien haar billen behoorlijk.
Dan vermindert het tempo tot de klappen uiteindelijk ophouden en zijn rechterhand bewegingloos op haar billen blijft liggen.
Even blijft het stil. Dan zegt Matthias zacht: “Als je er klaar voor bent, mag je recht staan.”
“Mmm,” antwoordt Joke. Ze merkt dat ze haar ogen gesloten heeft. Langzaam opent ze die en staart het diepe rood van het vloerkleed haar aan. Vreemd genoeg vindt ze de kleur geruststellend. Ze sluit haar ogen weer, maar enkele seconden later opent ze ze opnieuw. Voorzichtig laat ze zich van Matthias’ knie glijden. Net zoals er geen elegante manier bestaat om over de knie te gaan liggen, heeft ze ook nog geen goede manier gevonden om na het pak slaag gracieus recht te staan. Ze valt altijd eerst wat onbeholpen op haar knieën op de grond. Deze keer vindt ze dat echter niet erg. In plaats van zo snel mogelijk overeind te krabbelen, blijft ze zo voor hem zitten. Het voelt goed. Klein. Veilig.
Zijn hand onder haar kin dwingt Jokes blik omhoog.
“Voelt dat beter, meisje?” vraagt Matthias, terwijl hij haar vertederd aankijkt.
Ze wil knikken, maar herinnert zich dan de hand onder haar kin.
“Ja,” zucht ze.
“Ja wie?” Ineens klinkt hij streng.
Ze schrikt. “Ja Matthias,” corrigeert ze snel.
“Goed zo.”
Hij kust haar op haar lippen. Gretig opent ze haar mond om zijn tong te ontvangen. Zijn hand ligt nog steeds onder haar kin. Hij bepaalt wanneer deze kus eindigt. Naar haar gevoel is dat veel te snel.
“Dan ga jij je nu aankleden. Je pakt je cursus in en je gaat thuis nog wat verder gaan studeren.”
Hij laat haar los. Teleurgesteld blijft Joke nog even zitten. Ze wil meer. Meer van dit. Meer van hém.
“Niet beginnen mokken nu hoor,” waarschuwt Matthias haar.
“Ik ben de examens gewoon zo beu!” roept ze klagerig uit.
“Ik weet het, maar je bent er bijna. En ik heb je net goede motivatie gegeven denk ik.”
“Misschien moet ik het straks maar weer niet snappen,” stelt Joke ondeugend voor.
Matthias zegt niets, maar draait zich om en opent de kast die achter hem staat. Even later ligt zijn cane op het bureau tussen hen in.
Joke slikt en wendt haar blik af.
“Al goed, ik ga al,” zegt ze, terwijl ze haar trainingsbroek weer omhoog trekt.
“Als je extra motivatie nodig hebt, dan wil ik je die wel geven hoor,” antwoordt Matthias. Hij glimlacht erbij, maar Joke weet dat hij het meent. Onwillekeurig voelt ze met haar handen aan haar gloeiende achterwerk.
“Nee, het zal zo ook wel gaan.”
“Dat dacht ik al,” zegt Matthias tevreden.
Dan slaat hij zijn armen om haar heen voor een laatste knuffel. “Je kunt het meisje, ik geloof in je. Bel me gerust op als er wat is.”
Dan laat hij haar los. Met tegenzin trekt ook Joke haar armen terug. Ze zucht diep. Was het maar al overmorgen!

“Pfoeh, wat was dat?” roept Joke uit als ze samen met Marie het examenlokaal verlaat.
“Een straf in wording,” vrees ik, is Marie het met haar eens dat het examen onredelijk moeilijk was.
“Hopelijk kan ik hem omkopen met een leuk verjaardagscadeau,” grommelt Joke.
“Juist, Matthias is morgen jarig! Door al die examens was ik dat helemaal uit het oog verloren!” roept Marie uit.
“Vanmiddag ga ik een cadeautje voor hem zoeken, daar heb ik nog geen tijd voor gehad. En vanavond vieren we het. Zodat ik morgen weer verder kan studeren.” Joke zucht. “Ik mag al blij zijn dat ik vanavond vrij heb gekregen. En de middag na een examen, hoeven we niet te studeren als er meer dan drie dagen tussen het volgende examen zitten, tenminste. Is dat bij jou ook zo?”
Marie knikt. “Het volgende examen heb ik pas over een week, en jij?”
“Over vijf dagen. Statistiek. Bleargh. Maar zeg, als jij ook vrij hebt vanmiddag, waarom kom je niet met mee om een goed cadeau voor hem uit te zoeken? Lekker gezellig met ons twee, even echt ontspannen, de examens vergeten.”
“Goed idee! Weet je zeker dat je dat niet erg vindt?”
“Natuurlijk niet,” lacht Joke. “Ik stel het toch zelf voor? En het lijkt me ook gezelliger met ons twee. In m’n eentje een cadeau kopen, daar ben ik niet goed in. Dan koop ik gegarandeerd het verkeerde. En jij kent ‘m ook.”
“Ok, dan ga ik mee,” beslist Marie. “Gaan we nu meteen? Dan kunnen we eerst nog een hapje eten. Na zo’n examen verdienen we wel een extraatje.”
“We kunnen best een broodje halen,” is Joke het met haar eens.

Even later wandelen de twee meiden met gevulde magen over het Ladeuzeplein in de richting van de Diestsestraat, de winkelstraat bij uitstek in Leuven.
“Laten we ook even binnengaan bij Dille en Kamille,” stelt Marie voor. “Dat vind ik zo’n leuke winkel en je weet maar nooit dat er iets voor Matthias bij zit.”
“Dat is goed,” knikt Joke.
Al meteen aan de ingang zien ze een emmer met grote mattenkloppers staan. “Wie koopt er dat nu nog?” vraagt Joke zich hardop af. “De stofzuiger is toch al lang uitgevonden…”
Marie kijkt haar veelbetekenend aan. Als Joke blanco terugkijkt, fluistert ze: “Je kunt ook op andere dingen slaan dan enkel tapijten.”
“Nee!” roept Joke uit.
“Tuurlijk wel,” lacht Marie.
“Ik geloof zelfs niet dat Matthias er een heeft. Hij heeft er bij mij in elk geval nog nooit een gebruikt. En gezien jouw onwetendheid neem ik aan bij jou ook niet.”
Met grote ogen schudt Joke haar hoofd.
“Zie je,” vervolgt Marie, “dit zou dus best een goed cadeau voor hem kunnen zijn.” Ze grijnst.
Vol afgrijzen kijkt Joke naar de mattenklopper. “Maar… Dat oppervlak is zo groot… Dat moet toch ongelofelijk pijn doen?”
“Tja, je moet wat overhebben voor zijn verjaardag, toch?”
“Hij zal dit vast niet enkel op zijn verjaardag gebruiken,” antwoordt Joke zuur. “En wellicht ook niet enkel op mijn billen.” Nu is het haar beurt om te grijnzen, terwijl de lach van Marie van haar gezicht verdwijnt.
“Moving on,” zegt ze, terwijl ze snel verder loopt. “Geen slagmateriaal dus.”
“Ze hebben hier nochtans genoeg keuze,” merkt Joke op, als een muur vol houten planken en lepels, van hele grote tot hele kleine, zichtbaar wordt.
“Wat is dit voor winkel??”
“Gerund door mensen als jij en ik en Matthias, dat kan niet anders,” lacht Marie.
“Je zou haast gaan denken van wel! Help me onthouden dat ik hier nooit, maar dan ook nooit, met Matthias kom… Die mag hier liefst gewoon niet binnen. Zou ik hem op een of andere manier op de zwarte lijst kunnen zetten?” denkt Joke hardop.
“Als hij daar achter komt, kun je er zeker van zijn dat er wat anders zwart zal zijn dan enkel die lijst…”
“Pfff…”
“O kijk, wat een schattige kleine lepel!” roept Marie plots uit. Ze wijst naar een houten lepeltje van nog geen tien centimeter lang en twee centimeter breed. “Dit moet je hem cadeau geven!” roept Marie uit. “Hiervan vind ik het niet erg als hij het ook op mij gebruikt.”
Joke schiet in de lach. “Het kost maar een euro…” Breed grijnzend kijken ze elkaar aan.

“Nu nog een écht cadeau vinden ook,” zegt Joke als ze Dille en Kamille uit lopen. “Maar wat geef je aan iemand die 34 wordt? Straks wordt hij weer kinds!”
“Een vals gebit? Een looprek?” suggereert Marie.
“Een wandelstok,” antwoordt Joke zuur. “Niet dat die zal gebruikt worden om mee te wandelen…”
“Nee, daarom zei ik ook een looprek, dat slaat minder makkelijk.”
“Was het nu een goed idee of niet om jou te laten meekomen? Je probeert ervoor te zorgen dat ik morgen sowieso niet zal kunnen zitten, wat moet ik daarvan denken?”
“Dat je het zelf ook grappig vindt,” antwoordt Marie gevat.
“Ja, dat wel,” moet Joke toegeven. “Alleen breng je me in de verleiding om het ook echt te doen.”
“Ja!” juicht Marie. “Doen! Alsjeblieft, doe dat! En film zijn reactie!” voegt ze eraan toe.
“Misschien lukt dat nog wel ook, dat filmen bedoel ik,” zegt Joke bedachtzaam. Het is een beetje raar om het te willen filmen als hij zijn verjaardagscadeautje openmaakt, maar dat gebeurt wel nog, toch? Ik kan zeggen dat dat bij ons in de familie de gewoonte is of zo. Dan laat hij het me vast wel filmen.”
“Doen, doen, doen!” Marie springt uitgelaten om haar heen.
“Maar ik kan hem toch geen looprek geven?” lacht Joke.
“We vinden wel iets, kom op!” En Marie trekt haar mee richting de Diestsestraat.
“Misschien focussen we ons te veel op de lichamelijke aftakeling,” zegt Joke plots. “Wat als we hem nu iets geven waar hij nog plezier van heeft als hij weer kinds wordt? Een gezelschapsspel bijvoorbeeld.”
Marie schiet luidop in de lach. Enkele voorbijgangers staren haar aan, maar ze negeert hen. “Jij bent geniaal,” zegt ze.
“Maar ik meen het wel,” antwoordt Joke. “Hij speelt graag gezelschapsspelen, dat weet ik. Dus dat zou ook echt een goed cadeau zijn.”
“Dat doen we dus! Eerst een kaartje voor erbij!” Enthousiast sleep Marie Joke mee naar een boekenwinkeltje waar ze ook verjaardagskaarten verkopen.
“Deze!” roept Marie uit. Ze wijst naar een groene kaart met een aap met een bril erop. De tekst zegt: “Slecht nieuws: je zicht wordt minder naarmate je ouder wordt. Maar het goede nieuws is dat je dus ook niet ziet wat er met je lichaam gebeurt.”
Joke giert het uit van het lachen. “Nee, doe maar niet. Dan kan ik morgen echt niet meer zitten. Die koop ik niet hoor.”
“Maar ik wel,” beslist Marie. Onder protest van Joke, die tevergeefs probeert haar aan haar arm terug te trekken, loopt ze met het kaartje naar de kassa.
“Ik geef het hem niet, hoor je?” zegt ze als Marie met het kaartje de winkel uitloopt.
“Is goed hoor,” antwoordt die onverstoord.
“Je hebt net anderhalve euro uitgegeven voor niets.”
“Sja…”
Joke zucht. Als haar vriendin zich iets in het hoofd gehaald heeft… Maar dit kaartje zal niet van haar komen. Matthias moet Marie er maar voor slaan, zij is tenslotte degene die hem dit kaartje wil geven.

Met de twee cadeautjes, maar zonder kaartje, staat ze een paar uur later bij Matthias voor de deur.
“Gelukkige verjaardag!” roept ze meteen als de deur opengaat.
“Het is morgen pas he,” lacht Matthias bij het zien van haar enthousiasme.
“Maar we vieren het vandaag!”
Ze duwt hem de twee cadeaus in handen en haalt een feesttoeter uit haar zak, die ze meteen aan haar mond zet. “TOOOEEEET!”
Matthias legt zijn handen op zijn oren.
“Straks word ik doof!” lacht hij.
“Tja, dat hoort er nu eenmaal bij, op jouw leeftijd,” kan Joke het niet laten om op te merken. Meteen heeft ze een harde klap op haar billen te pakken.
“Ik word 34, dat is niet oud!” zegt Matthias gespeeld verontwaardigd.
“Meningen verschillen,” grijnst Joke, terwijl ze ervoor zorgt dat ze buiten handbereik gaat staan. “Maak je je cadeaus niet open?”
“Rustig aan, je bent net binnen,” lacht Matthias. “Laten we eerst maar even naar de woonkamer gaan.”
Terwijl Joke ongeduldig op de bank gaat zitten, loopt Matthias naar de keuken om hen iets te drinken in te schenken.
“Ga je je cadeautjes niet uitpakken?” herhaalt ze ongeduldig, terwijl ze een glas cola van hem overneemt. Geen alcohol tijdens de examens, zelfs niet na een examen, zelfs niet omwille van een feestelijke gelegenheid zoals zijn verjaardag, het is één van zijn regels.
“Jaja,” zegt hij met een knipoog. Als zij dat zou zeggen, zou hij gegarandeerd slaan, dat weet ze zeker. Maar hij mag dat blijkbaar. Ook goed, het is zijn verjaardag.
Ze zit op het puntje van de bank toe te kijken hoe hij voorzichtig het plakband van het kleinste cadeautje lospeutert. Zijzelf had het papier al lang losgescheurd, maar Matthias weet zijn nieuwsgierigheid duidelijk beter te bedwingen dan zij.
Eindelijk komt het kleine houten lepeltje tevoorschijn. Een grote grijns verschijnt op Matthias’ gezicht. “Geniaal. Die kunnen we straks wel even uittesten tijdens de birthdayspanking. Als je maar niet denkt dat je daardoor ontsnapt aan de rest. Dit komt er gewoon bij.”
“Maak nu je volgende cadeau maar open,” negeert Joke het dreigement dat uitgaat van zijn woorden.
Opnieuw maakt hij tergend langzaam eerst elk stukje plakband los om daarna rustig het pakpapier open te vouwen. Joke zit op het puntje van haar stoel, net alsof ze niet weet wat erin zit. Dan slaat hij het laatste stukje papier weg en wordt er eindelijk zichtbaar wat er in het pakje zit. Joke snakt naar adem. Hoe heeft Marie dat gedaan? Ze moet het kaartje achter Jokes rug om aan de verkoopster hebben gegeven zodat ze het bij het spel kon inpakken. En nu ligt het daar, recht in Matthias’ zicht, die het oppakt en leest om haar daarna met een donkere blik aan te kijken. De twinkeling in zijn ogen en de glimlach die aan zijn mondhoeken trekt, verraden dat hij het best een goede grap vindt.
“Zozo,” zegt hij, terwijl hij het kaartje ophoudt.
“Het was Marie!” roept Joke uit. “Ik wilde het je niet geven, maar zij stond erop, ze moet het op een of andere manier erin gesmokkeld hebben!”
“Zozo,” herhaalt Matthias. “Dan zal ik daar ook met haar even een gesprekje over moeten hebben. Maar jij vond het vast ook grappig, of niet?”
Joke weet niet of ze durft lachen of niet. Zijn woorden zijn speels, maar hij kijkt zo streng. Dan knikt ze. “Ja, het is wel grappig. 34 is gewoon zo… oud!”
“Je zult wel merken hoe oud tijdens de birthday spanking. 34 klappen een selectie van mijn instrumenten, plus telkens 1 extra voor goed geluk.” Hij wijst naar de tafel, waar een houten paddle, een tawse en een cane klaar liggen.
“Met allemaal?” vraagt Joke bang. “En mijn riem,” knikt Matthias, naar zijn broek wijzend. Ook met de cane?” Onwillekeurig zoekt ze naar vluchtwegen, maar Matthias zit tussen haar en de deur in en door het raam springen van de tweede verdieping naar beneden lijkt haar nu ook niet zo’n goed idee.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. “Dit is geen straf, dit is fun. Ik ben niet van plan om je tot moes te slaan, ik zal rustig aan doen. Als jij je gedraagt en me niet meer uitmaakt voor bejaard tenminste,” knipoogt hij.
“Ik zou niet durven,” antwoordt Joke. Ze is niet helemaal gerustgesteld. 35 klappen met al die instrumenten! Morgen zal ze vast liggend op het bed studeren. Of staand. In elk geval niet zittend.
“Maar bedankt voor het spel! Kolonisten van Catan, die vind ik inderdaad leuk, maar ik had ‘m nog niet zelf.”
“Die is wel helemaal van mij,” glimlacht Joke.
“Een goede keus,” oordeelt Matthias. “En nu mijn belangrijkste cadeau nog uitpakken.”
Niet-begrijpend kijkt Joke hem aan.
“Jou,” verduidelijkt hij. “Sta maar even recht en draai je om, zodat je met je rug naar me toe staat.”
Blozend doet Joke wat haar gezegd wordt. Het voelt best kwetsbaar om niet te kunnen zien wat hij doet. Tegelijk windt het haar mateloos op, te weten dat hij achter haar staat, naar haar kijkt en dat zij niet terug mag kijken. Even gebeurt er niets, kijkt hij inderdaad alleen. Dan gaan zijn handen naar de rits van haar jurk die over haar hele rug naar beneden loopt tot vlak boven haar billen. Langzaam opent hij die en schuift hij de rits naar beneden. Dan legt hij zijn handen op haar schouders, onder de bandjes van haar jurk, die hij langzaam langs haar armen naar beneden schuift, tot de jurk op een hoopje op de grond valt. Daarna maakt hij de sluiting van haar beha los en herhaalt hij het trucje met de bandjes. Als laatst haakt hij zijn duimen achter haar slip en schuift hij die langs haar benen naar beneden.
“Stap er maar uit en kijk me aan,” verbreekt hij de stilte.
Verlegen draait ze zich om. Het is niet de eerste keer dat hij haar naakt ziet, maar op deze manier… voelt ze zich tentoongesteld. Bekeken. Het windt haar op, maar ze schaamt er zich ook voor.
“Kijk me aan,” herhaalt hij.
Voorzichtig heft ze haar hoofd op tot haar ogen de zijne ontmoeten. Meteen slaat ze ze weer neer. Een hand onder haar kind dwingt haar ogen terug naar de zijne, heel even, voor hij zijn lippen op de hare drukt.
“Dit is pas een verjaardagscadeau,” mompelt hij dan. “Even kijken. Leg je handen in je nek, ellebogen wijd, voeten onder je schouders.” Opnieuw gaat haar blik richting de grond terwijl ze zijn opdracht uitvoert. Nu voelt ze zich pas echt bekeken, gekeurd bijna.
Matthias loopt rond haar. Ze wil haar hoofd draaien om te zien wat hij doet, maar hij houdt haar tegen: “Voor je kijken, meisje.” Enkel hij mag kijken blijkbaar. Opnieuw die kriebel door haar buik terwijl hij haar aandachtig in zich opneemt, terwijl ze zo tentoongesteld staat. Dan voelt ze een hand bovenaan haar rug, net onder haar nek. Traag gaat de hand zachtjes over haar ruggengraat naar beneden, tot aan haar stuitje. Vlak boven haar billen verdwijnt hij weer. Twee handen worden vlak onder haar oksels geplaatst en glijden zachtjes over haar zijen, langs de welving van haar borsten, naar beneden.
Dan loopt hij weer naar voren. Hij legt zijn rechterhand op haar borst, vlak onder haar hals. Eén centimeter hoger en hij zou haar luchttoevoer kunnen afknijpen. Het beneemt haar nu al de adem. Tergend langzaam verplaatst hij zijn hand naar beneden, tot aan de welving van haar borsten. In anticipatie gaat ze sneller ademen, maar in plaats van een kant te kiezen, links of rechts, gaat de hand midden tussen haar borsten door, over het borstbeen heen en glijdt hij zo naar beneden, tot aan haar navel, nog lager, tot aan haar venusheuvel. Even lijkt hij te aarzelen, blijft de hand hangen, dan verdwijnt hij weer. Om weer tevoorschijn te komen aan de binnenkant van haar dijbeen. Daar glijdt hij naar beneden tot aan haar knie, waarna de andere kant aan de beurt is.
Ze merkt dat ze hijgt. Dit is zo ongelofelijk opwindend. Matthias lijkt het ook te hebben opgemerkt: “Vindt mijn cadeautje het zelf ook leuk?” vraagt hij ondeugend.
Ze knikt.
“Even controleren.” Snel, bijna geroutineerd haalt hij twee vingers tussen haar schaamlippen door. Als ze weer tevoorschijn komen, glinsteren ze en hangt er zelfs een sliertje vocht van naar beneden.
“Duidelijk wel, ja,” constateert hij.
Joke wordt vuurrood en staart naar de grond, naar de muur,… Alles om maar niet naar Matthias te moeten kijken.
“Wat een nattigheid,” zegt die en hij veegt zijn vingers af aan de zijkanten van haar borsten.
Joke kan wel door de grond zakken, maar lang krijgt ze niet de tijd om daarbij stil te staan, want Matthias’ hand is opnieuw tussen haar benen verdwenen. Deze keer duwt hij enkel zijn duim op haar clitoris. Verder doet hij niets. Geen beweging, geen extra stimulatie, gewoon die duim die op haar clitoris duwt.
Ze kreunt en duwt haar heupen naar voren. Ze wil meer.
“Geduld, meisje, geduld.”
De duim verdwijnt. Even is ze gedesoriënteerd, dan komt de schaamte terug.
“Tijd voor mijn birthdayspanking,” beslist Matthias. Hij neemt haar beide tepels vast en trekt haar zo met zich mee, tot ze over zijn knie ligt. De lucht die haar hoog opgestoken billen streelt en haar naar beneden bungelende borsten maken dat ze zich erg bewust is van haar naaktheid. Het voelt vertrouwd, comfortabel bijna, en toch zo kwetsbaar en eng. Wat gek dat iets zo dubbel kan zijn.
Dan begint Matthias te slaan. Hij slaat niet zacht, maar dit is duidelijk geen straf. Na 35 slagen, een voor elk jaar plus een extra, is er een aardige gloed over haar billen gekomen.
“En, kan deze oude man er nog wat van?” vraagt hij, terwijl hij haar in positie houdt.
Joke lacht. “Ja hoor, voor jouw leeftijd doe je het best aardig.”
Nu lacht Matthias ook. “Erg verstandig van je om zo’n opmerking te maken terwijl je in deze positie ligt.”
Daar had ze inderdaad beter wat langer over nagedacht, maar nu is het te laat.
“Laten we maar eens beginnen met dat mini-lepeltje van je.”
Hij reikt naar de tafel naast zich en neemt het lepeltje vast. De eerste pets landt op haar rechterbil. Het steekt een beetje, maar echt pijn doet het niet. Pets pets pets.
35 klappen later besluiten ze allebei dat hier toch niet heel veel aan is.
“Deze doet het vast beter,” kondigt Matthias aan, terwijl hij haar de paddle toont.
“Ow, ja, dat denk ik ook,” zegt Joke zuur.
Weer volgen er 35 klappen. Deze zijn een stuk moeilijker te verteren. Haar billen branden als ze mag rechtstaan om zich over de tafel te buigen.
Matthias trekt zijn riem uit zijn boek en houdt het koele leer even tegen haar billen.
“Ben je er klaar voor?” vraagt hij.
Ze knikt.
Dan volgt de eerste slag. Oef… Hij slaat opnieuw niet voluit door, maar dit is zeker geen aaien. De tweede slag volgt er net onder. Zo gaat hij verder, terwijl hij de slagen over haar billen en bovenbenen verspreidt. Als hij klaar is met de riem, haalt hij zijn hand er even overheen. Alles zit mooi rood.
Ook met de tawse past hij dezelfde strategie toe. Af en toe slaakt Joke een gilletje of vliegt haar been even in de lucht of richt ze zich half op, maar steeds herstelt ze zich en neemt ze de positie weer aan.
“Je doet het heel goed, ik ben trots op je,” fluistert Matthias in haar oor. “Nu de cane nog, je kunt dit.”
Hij haalt de cane van tafel en laat die even door de lucht zwiepen. Joke lijkt wat in elkaar te krimpen, maar ze blijft haar billen in de lucht houden. Dan landt de eerste slag op haar billen. Niet hard. Het steekt wat, maar het is niet de onbeschrijfelijke pijn van een harde caning als straf. Toch zakt ze even door haar knieën als de volgende slag de overgang tussen bil en been raakt. Geconcentreerd werkt hij zich daarna van boven naar beneden.
“Dit is de laatste,” kondigt hij uiteindelijk aan. “Je weet hoe het werkt, de laatste is de hardste.”
Joke zet zich schrap. De laatste is inderdaad de hardste. Deze geeft Matthias wel voluit, schuin over alle andere canestrepen heen. Ze moet op haar tong bijten om het niet uit te schreeuwen en zakt wat door haar knieën in een poging de nog steeds opbouwende pijn op te vangen. Matthias staat al naast haar en neemt haar in zijn armen.
“Ow, die laatste deed echt pijn,” klaagt ze.
“Je hebt het heel goed gedaan,” zegt Matthias nogmaals, terwijl hij een kus op haar lippen drukt. “Tijd om mijn cadeautje helemaal te gebruiken,” lacht hij. Dan trekt hij haar mee naar de slaapkamer, waar hij ook zijn kleren uittrekt voor hij bovenop haar op het bed duikt.

Ze parkeert haar fiets in een van de fietsenstallingen bij de kinepolis en stopt het fietssleuteltje in haar handtas. Dan loopt ze de hal van de kinepolis binnen, waar Matthias haar al staat op te wachten. Hij staat met zijn rug naar haar toe, terwijl hij de affiches van de verschillende films bestudeert. Voorzichtig en op haar tenen, zodat het geluid van haar hakken haar niet zou verraden, sluipt ze naar hem toe. Net voor ze hem kan verrassen, draait hij zich echter al om. Teleurgesteld begint ze te lachen. “Bijna… Nog even en ik had je kunnen doen schrikken,” roept ze uit.
Matthias lacht mee. “Helaas…” zegt hij. Zijn ogen twinkelen geamuseerd. Dan legt hij zijn beide handen op de zijkant van haar hoofd, zorgt er op die manier voor dat ze hem recht aankijkt en drukt dan een kus op haar lippen. Haar knieën worden week. Ze was zelf ook van plan geweest om hem te kussen, maar op deze manier… Dat heeft toch iets extra. Hij bepaalt, dat is nu al duidelijk. En ze zijn nog maar een halve minuut samen. Een kriebel trekt door haar buik.
“Welke film wil je zien?” vraagt ze hem als haar lippen weer van haarzelf zijn.
Met een grote grijns wijst hij naar de affiche van een horrorfilm. Maanlicht door het duistere bos, een krakemikkig gebouw waar de ketchup vanaf druipt,…
Vol afschuw kijkt Joke hem aan. Nu is het Matthias’ beurt om te beginnen lachen.
“Grapje,” knipoogt hij.
Zonder nadenken stompt Joke hem op zijn arm. Meteen verandert zijn blik. Verschrikt begint ze zich te verontschuldigen: “Sorry, ik… eh…Het was niet de bedoeling…Ik dacht niet…” Hij laat haar even stamelen, neemt daarna haar kin vast. “Je dacht inderdaad niet na,” zegt hij. Zijn stem klinkt rustig. Niet boos, gewoon in controle. Zijn ogen boren zich in de hare. Ze slikt even. “Maar let goed op je tellen, meisje. Vanavond ben je van mij.”
Weer die kriebel in haar buik. Woordeloos knikt ze. Hij drukt een korte kus op haar lippen en laat dan haar kin los. Zijn vinger glijdt langs haar hals naar beneden. Dan verdwijnt hij. Matthias draait zich om. “Wat denk je van die film?” wijst hij. Het duurt iets meer dan een seconde voor Joke lichtjes gedesoriënteerd opkijkt. Zonder echt te zien welke film hij aanwijst, knikt ze. Zolang het niet die horrorfilm is, maakt het haar echt niet uit. Matthias koopt twee kaartjes voor wat een kruising tussen een komedie en een actiefilm blijkt te zijn. Ze merkt wel wat het wordt. Het gezelschap is vanavond belangrijker dan het scherm.
Beladen met popcorn en frisdrank lopen ze even later de filmzaal binnen. Joke volgt Matthias terwijl hij haar naar hun plaatsen leidt. Ze hebben twee zetels op de bovenste rij gekozen. Voorlopig zijn er niet veel andere mensen in de zaal. Een groepje tieners heeft de middelste rijen ingenomen en hier en daar zitten er nog stelletjes. De meeste zetels zijn leeg. Ook op de bovenste rij zit er nog niemand. Daarom leggen ze hun jassen en tassen op een derde stoel voor ze neerploffen in de voor hen gereserveerde plaatsen. Of ja, Matthias ploft neer, Joke gaat iets voorzichtiger zitten, tot groot vermaak van Matthias natuurlijk. “Liefje, wil je nog even opstaan en me mijn telefoon uit mijn jaszak aangeven?” vraagt hij met een brede grijns als ze eenmaal zit. Ze kijkt hem vuil aan, hij kijkt lachend terug. “Doe maar,” zegt hij. De lach staat nog steeds op zijn gezicht, maar zijn stem bevat een waarschuwing. Kreunend staat ze op en reikt ze hem zijn telefoon aan. Hij wacht tot ze weer zit – auw, haar billen -, lijkt iets te bekijken, ook al weet ze zeker dat hij maar doet alsof, en geeft haar dan de telefoon terug. “Zou je hem nog willen terug wegstoppen? Ik moest even zeker zin dat hij op stil staat. We kunnen niet hebben dat hij straks midden in de film zou afgaan, toch?”
Ze kan hem wel wat doen. Ze weet vrij zeker dat hij dat niet nu pas net bedacht heeft. En het is vast ook geen toeval dat de jassen, met zijn telefoon er zogezegd per ongeluk nog in, aan haar kant liggen, waardoor zij degene is die moet opstaan. Ze zou er in principe ook wel zittend bij kunnen, maar dan moet ze al haar gewicht op haar ene bil plaatsen en daar heeft ze ook geen zin in. Bovendien is dat niet de opdracht en heeft ze een nogal sterk vermoeden dat Matthias bezwaar zou maken. Zuchtend staat ze dus opnieuw recht en stopt ze zijn telefoon weer weg. Dan gaat ze voor de derde maal voorzichtig zitten, terwijl ze Matthias vuil aankijkt. Hij grijnst en knipoogt.
“Gelukkig zijn dit zachte zetels,” zegt ze.
“Precies, heb je helemaal geen reden om zo te klagen,” countert Matthias.
“Pfff, flauw hoor. Zal ik nu mogen blijven zitten?” vraagt ze.
“Als je je weet te gedragen, zal ik er eens over nadenken.”
“Ik gedraag me altijd!” Ze zet een pruillip op en Matthias schiet in de lach. “Ja, tuurlijk. Daarom ben je nu zo blij dat de zetel zacht is.”
Daar heeft Joke geen antwoord op, dus vleit ze zich maar gewoon dicht tegen hem aan.
Eindelijk worden de lichten wat gedimd en beginnen de reclames.
Joke propt een handvol popcorn in haar mond en wil het net doorspoelen met een slok cola als ze Matthias in haar oor hoort fluisteren: “Doe je beha maar uit.”
Geschrokken kijkt ze hem met een open mond vol popcorn aan? “Nu? Hier? Maar de lichten zijn nog niet eens helemaal uit!” fluistert ze terug. “Er komen nog steeds mensen de zaal binnen!”
Matthias haalt z’n schouders op. “Sja…” zegt hij, terwijl hij z’n hand uitsteekt om haar beha in ontvangst te nemen.
Joke is niet heel erg verrast. Ergens had ze wel verwacht dat een filmavondje met Matthias meer zou inhouden dan enkel film kijken. Toch blijft het spannend. Haar jurk heeft een hoge rug, dus ze kan niet anders dan het kledingstuk helemaal omhoog te stropen om met haar handen achter haar rug de sluiting van haar beha los te maken. De voorkant blijft gelukkig redelijk op z’n plaats, maar alles wordt toch zo omhoog getrokken dat ook aan de voorkant haar onderbroek net zichtbaar wordt. Zo snel mogelijk haakt ze de sluiting van haar beha los, waarna ze de stof van haar jurk weer beschermend over haar lichaam laat vallen. Nu kan ze simpelweg de bandjes over haar armen trekken, waarna ze haar beha via haar décoté naar buiten trekt. Zwijgend overhandigt ze het kledingstuk aan Matthias, die breed grijnzend had zitten toekijken hoe ze zich in allerlei bochten wrong om zo onopvallend mogelijk aan zijn opdracht te voldoen. Niet dat er iemand keek, maar toch, je weet maar nooit.
Hij stopt de beha in zijn rugzak en haalt er een klein doosje uit. Joke kijkt nieuwsgierig toe. “Wat is dat?” vraagt ze met gedempte stem. “Is dat voor mij?”
“Jazeker,” knikt Matthias, “maar je moet even wachten tot de film echt begint.”
Alsof het zo gepland was, gaan op dat moment de laatste lichten ook uit.
Joke vleit zich tegen hem aan en drukt een zachte kus op zijn lippen. “Mag ik het nu weten?” vraagt ze liefjes, ook al is het nog maar twee seconden geleden dat ze het de eerste keer vroeg.
Matthias schiet in de lach. “Soms ben jij echt ongelofelijk,” zegt hij, net iets te hard.
“Je zei dat ik het mocht weten als de film begon,” fluistert Joke terug. Ze wijst naar het scherm: “De film is net begonnen.”
“Technisch gezien is het nog de begingeneriek,” glimlacht Matthias. “Maar ok, je mag het weten. Doe maar open.” En hij overhandigt haar het doosje.
Nieuwsgierig maakt ze het voorzichtig open. Binnenin liggen twee blinkende…sieraden?
“Wat is het?” vraagt ze, terwijl op het grote scherm een man een juwelierswinkel binnenloopt.
“Laat me het even demonstreren,” antwoordt Matthias met een grote grijns. Hij neemt het doosje terug van haar over en haalt het eerste van de twee identieke voorwerpen eruit. Dan grijpt hij de bovenkant van haar jurk en trekt die naar beneden, zodat haar behaloze borsten eruit vallen.
“Wat doe je nu?” schrikt Joke, terwijl ze haar handen verwerend voor zich houdt.
“Sssst,” maant Matthias, ook al was ze helemaal niet zo luid.
Verschrikt kijkt ze om zich heen, haar handen voor haar blote borsten. Het is jammer dat het donker is, anders kon hij zien hoe haar kaken vuurrood kleuren.
“Handen naar beneden,” commandeert hij.
Even aarzelt ze, maar dan slaat ze haar ogen neer en brengt ze haar handen naar haar schoot. Hij neemt haar tepel tussen duim en wijsvinger en plaatst er het sieraad op. Scherp zuigt ze haar adem naar binnen.
“Het zijn tepelklemmen,” kondigt Matthias nogal overbodig aan, waarna hij ook de tweede uit het doosje haalt en op haar andere tepel plaatst. Daarna trekt hij haar jurk voorzichtig terug over haar borsten heen. De klemmen tekenen lichtjes af door de stof, maar in het donker valt dat helemaal niet op.
Op het scherm loopt de hoofdrolspeler intussen met een gouden verlovingsring de juwelierszaak uit.
“Let maar goed op de film,” waarschuwt Matthias haar. “Straks volgt er een overhoring.”
Joke lacht, maar Matthias gaat verder. “Dat is goede voorbereiding voor je examens straks. Zo leer je om dingen te absorberen en daarna te reproduceren. Een uitstekende oefening, al zeg ik het zelf.”
Onzeker kijkt Joke hem aan, maar ze kan zijn blik maar moeilijk peilen. Meent hij dat nu? De tepelklemmen trekken aan haar tepels, maar de pijn is niet onaangenaam. Afleidend, dat dan weer wel. Veel zal ze niet van de film meekrijgen, vermoedt ze zo. Laat staan dat ze er een overhoring over kan doorstaan. Ah, dat is een zorg voor later. Voor nu legt ze haar hoofd op Matthias’ schouder. Ze besluit om vooral te genieten van deze avond samen. Met tepelklemmen op haar behaloze borsten…
Enkele minuten kijken ze allebei naar de film. Dan gaat Matthias voorzichtig verzitten, zodat hij nog een doosje uit zijn rugzak kan halen. Wat zou dat nu weer zijn? Vanuit haar ooghoeken probeert ze onopvallend zijn bewegingen te volgen, maar hij heeft haar door. “Let maar goed op de film, dit stuk zou weleens in de overhoring kunnen zitten.”
Ze steekt haar tong naar hem uit, maar richt haar ogen toch weer gehoorzaam op het scherm. Meteen voelt ze echter twee vingers in haar oor knijpen.
“Ik heb je geloof ik al eens eerder gezegd dat ik niet wil dat jij je tong naar me uitsteekt.”
Joke slikt. Vergeten. “Sorry!” piept ze. “Het ging vanzelf, het was niet de bedoeling!” Matthias knijpt alleen maar harder. “Dan moet ik zorgen dat je het je voortaan wat beter herinnert,” merkt hij droog op.
“Auw! Het spijt me Matthias, ik zal het echt niet meer doen!” Ze moet moeite doen om haar stem gedempt te houden. Ze willen immers niet dat andere mensen hier ook maar iets van merken.
“Dit verhaal krijgt straks nog een staartje,” zegt hij, nadat hij eindelijk haar oor heeft losgelaten.
Joke brengt een hand omhoog om erover te wrijven in een poging de pijn wat te verzachten, maar hij houdt haar hand tegen. “Laat maar even nabranden,” zegt hij gemeen. Een kriebel trekt door haar buik. Zonder iets te zien kijkt ze naar het grote scherm waarop de film zich afspeelt. Ze is er met haar gedachten niet bij. Wat zou er in het tweede doosje zitten? De opwindende pijn in haar tepels leidt haar af. Ze heeft geen idee wat er in de film aan het gebeuren is of waarom. Ze hoopt maar dat dat van die overhoring een grapje was. Waarschijnlijk niet, maar dat is dan een probleem voor later. Nu wil ze weten wat hij nog voor haar in petto heeft. Want het is duidelijk dat hij zelf ook niet echt naar de film aan het kijken is.
Matthias’ hand ligt intussen op haar dij, net onder haar jurk. Langzaam kruipt zijn hand omhoog, waarbij hij de stof met zich mee naar boven trekt tot hij bij haar onderbroek aankomt. Zijn hand verdwijnt onder de stof. Gespannen houdt Joke zich stil terwijl zijn vingers tussen haar schaamlippen door glijden. Tsk tsk, doet Matthias’ tong als hij ontdekt hoe nat ze is. Het schaamrood stijgt haar naar de wangen. Gelukkig is het donker, zodat hij het – hopelijk – niet kan zien. Dan voelt ze iets hards. Zijn hand verdwijnt, maar het harde ding blijft achter in haar onderbroek. Van opzij kijkt ze hem aan, maar hij gebaart naar het scherm: daar moet ze haar aandacht heen richten.
“Let maar goed op,” fluistert hij, “dit deel komt zeker in de overhoring.”
Joke heeft al lang geen idee meer waar de film over gaat, maar ze besluit om toch nog een poging te wagen. Zo te zien is de hoofdrolspeler ergens in een hutje in de bergen aangekomen. Hij heeft net een geweer in de kast gevonden dat daar is achtergelaten door jagers. Maar dat weet hij niet, hij schiet in paniek, denkt dat hij een rovershol heeft gevonden, het hoofdkwartier van een moordenaarsbende.
En dan voelt ze hoe er tussen haar benen iets zachtjes begint te trillen. Meteen vergeet Joke de film en kijkt ze Matthias verschrikt aan. Een spottende glimlach veroorzaakt een twinkeling in zijn ogen. In zijn hand houdt hij een afstandsbediening. Hij kijkt haar recht aan, terwijl hij op de knop duwt, waarna de trilling intenser wordt.
“Leuk he,” glundert hij.
Hoe donker het ook is, ze weet zeker dat hij nu wel de donkerrode blos op haar wangen kan zien. Ze kan zijn grijns niet weerstaan en richt beschaamd haar blik op de grond. De vlinders in haar buik draaien overuren.
Plots ligt er een vinger onder haar kin en wordt haar blik weer naar de zijne getrokken. Twee paar lippen landen op elkaar. Joke kreunt van verlangen. Brutaal legt ze haar hand op zijn kruis. Moeilijk te lokaliseren is het niet: er zit een flinke bult in Matthias’ broek die zijn eigen staat van opwinding op geheel onsubtiele wijze verraadt.
“Ga voor me op je knieën zitten,” fluistert hij.
Meteen voldoet ze aan zijn verzoek. Ze is enorm opgewonden. Al deze prikkels: blauwe billen, de klemmen op haar tepels, zichtbaar door de stof van haar jurk heen, de trilling in haar onderbroek en nu dit. En dat terwijl er mensen op nog geen vijf meter van hen af zitten die er geen idee van hebben wat er op dit moment tussen hen aan het gebeuren is. Of dat hoopt ze toch. Snel kijkt ze nog even om zich heen, maar ieders aandacht lijkt nog steeds op het grote scherm gericht te zijn. Haar eigen aandacht ligt echter heel ergens anders. Intussen heeft Matthias zijn broek opengeritst en springt zijn geslacht haar tegemoet. Zijn hand in haar haar laat er geen twijfel over bestaan wat hij van haar verlangt. Even aarzelt ze. Dit kan toch niet zomaar?
“Vertrouw me, het is goed, niemand zal het zien,” fluistert Matthias. Ze hoopt maar dat hij gelijk heeft. Het idee is te spannend en even later is haar mond druk aan het werk. Zelf kan ze nu niet meer om zich heen kijken om zich ervan te verzekeren dat er inderdaad geen toeschouwers zijn die een leukere show dan de film ontdekt hebben. Ze moet erop vertrouwen dat Matthias dat wel nog doet.
Ook al weet ze dat het eraan zit te komen, toch wordt ze nog verrast door het sperma dat plots in haar keel spuit. Ze weet enkele kokhalsgeluiden binnen te houden, maar dat geldt niet voor het sperma zelf. Dat druipt over haar kin naar beneden tot tussen haar borsten. Ze hijgt van de inspanning, maar doet haar best om haar ademhaling terug onder controle te krijgen. Dat Matthias even later de vibrator uitschakelt helpt gelukkig ook. Stram door het knielen komt ze moeizaam overeind en laat zich weer in de zetel vallen. Haar gezicht vertrekt als ze opnieuw herinnerd wordt aan het pak slaag dat ze gisteren kreeg. Was dat pas gisteren? Het voelt al veel langer geleden.
“Ik ben zo trots op je,” fluistert Matthias, terwijl hij zijn hoofd tegen haar aan vleit. Joke zegt niets, maar leunt tegen hem aan, koestert zich in zijn nabijheid.
“Die overhoring, dat wordt niets hoor,” fluistert ze terug.
Even schiet Matthias luid in de lach, maar meteen probeert hij dit met een hoest te maskeren. Het lukt niet echt goed.
“Gelukkig voor jou heb ik zelf ook niet echt opgelet.” Even ziet ze een grote grijns voor hij zijn mond op de hare drukt en ze zich verliezen in een kus die misschien enkele seconden, misschien enkele minuten duurt.
Morgen zal Marie van dit verhaal smullen, bedenkt Joke plots. Bijna schiet ze ook in de lach, maar dan besluit ze om zich op het hier en nu te concentreren en kust ze intens terug. De film, en de overhoring die al dan niet zal plaatsvinden, kunnen haar gestolen worden!

Joke staart vol afgrijzen naar de spiegel. Haar billen en bovenbenen zien er verschrikkelijk uit. Geen wonder dat ze er niets van druk op kan verdragen, dat zelfs haar onderbroek al te veel is. Het middenstuk van haar billen is paars-zwart gevlekt. Hoe verder naar buiten, hoe lichter de kleur wordt tot het aan de rand van haar billen “slechts” diep donkerrood is. De overgang naar haar benen is dan weer zwart. Zelfs niet paars of blauw, nee, gewoon zwart. En ook haar bovenbenen zelf zien er extreem gehavend uit. Net een regenboog waar alle lichtere tinten zijn uitgehaald en er net nog wat donkere kleuren aan werden toegevoegd. Ze wist niet dat er zoveel tinten donkerblauw bestaan! En over dat alles heen lopen er zes donkere, gezwollen, dubbele strepen. Voorzichtig laat ze haar hand over het oppervlak van haar billen glijden, maar daar houdt ze algauw mee op. Alles doet pijn… En vandaag heeft ze zes uur les. Zes uur! Ze denkt niet dat ze zes minuten op die harde houten banken kan zitten. Misschien moet ze toch maar een kussentje meenemen, hoe belachelijk dat er ook uitziet. Maar zelfs dan… Zes uur! Wat moet ze doen? Niet naar de les gaan? Dat zou heel dom zijn… Dan zien haar billen er volgende week weer even erg uit. Daar schiet ze dus niets mee op, integendeel. Veinzen dat ze ziek is, doet ze niet meer. Ze weet intussen wel beter.
Naar de les dus maar. Er zit niets anders op. “Zit…” Ze zucht en lacht, van ellende. Snel neemt ze haar telefoon om Matthias een appje te sturen: “Zes uur les en ik kan niet zitten, help!” Ze voegt er een smiley met uitgestoken tong aan toe.
Dan begint ze zich aan te kleden. Een jurk, daar is geen twijfel over mogelijk. En… durft ze zonder ondergoed te gaan? Eerst besluit ze van niet, maar ze heeft haar onderbroek nog maar halverwege haar billen opgetrokken als ze met een pijnlijke grimas besluit dat het echt wel zonder zal moeten. Als ze een jurk kiest die lang genoeg komt, zal niemand dat ooit zien. Hoopt ze.
Haar telefoon bipt. Matthias’ antwoord op haar berichtje: “Dan weet ik tenminste zeker dat je de hele dag aan me zult denken.”
Een glimlach verschijnt rond haar lippen terwijl ze haar antwoord typt: “Ik dacht dat ik me op de lessen moest concentreren?”
Ze wil haar telefoon wegleggen, maar bijna meteen komt het volgende bericht binnen: “Ik dacht dat vrouwen konden multitasken?”
Grinnekend schudt ze haar hoofd. En dan zou hij háár bijdehand noemen…
Ze schrikt als ze op de klok kijkt. Ze kan maar beter vertrekken als ze te voet moet gaan. Fietsen ziet ze nu écht niet zitten!
Ze zet er stevig de pas in en probeert de pijn in haar billen zoveel mogelijk te negeren. En nu staat ze nog recht! Dat wordt wat vandaag…
Het voelt best spannend om zonder onderbroek en met blauwe billen door de straten van Leuven te lopen. De mensen moesten eens weten, denkt ze. Niemand heeft er ook maar enig idee van dat ze niet zo onschuldig is als ze eruit ziet: de dertiger die aan zijn smartphone vastgekleefd lijkt niet, de vrouw die met haar hond op wandel is niet en straks haar medestudenten ook niet. Behalve Marie.
Als ze bij de aula is aangekomen, speurt ze zoekend door de halfduistere zaal. De les is nog niet begonnen, maar de prof heeft de lichten alvast gedimd zodat zijn powerpoint beter zichtbaar zou zijn. Eindelijk ziet ze Marie. Wanneer ze voorzichtig naast haar aanschuift, weerklinkt meteen de stem van de prof door de micro. Geen tijd om bij te kletsen dus. Na een vluchtige glimlach naar haar vriendin, haalt Joke snel haar boeken uit. Het is de laatste les van het semester en de prof is zo vriendelijk om een overzicht van alle geziene leerstof te geven en een paar voorbeelden van examenvragen aan hen uit te leggen. Ze gaat er zo in op, dat ze de pijn in haar billen vergeet. Als de twee uren om zijn en de prof hen wegstuurt, staat ze moeizaam op. Ow! Dit is bijna even pijnlijk als gaan zitten. Gelukkig heeft ze een halfuurtje tijd voor de volgende les begint. Dat halfuur zal ze staand doorbrengen.
Samen met Marie loopt ze naar de grote hal, waar er snoep- en drankautomaten staan. Ze koopt een blikje cola en wacht even tot Marie aan de beurt is om een reep chocola uit de snoepautomaat te halen.
“Zullen we buiten even een rondje lopen?” stelt Joke voor. “Het is zo’n mooi weer.”
“En dan hoef je niet te zitten?” vraagt Marie met een ondeugende glimlach.
Joke lacht terug. “Zoiets, ja.”
Gezamenlijk lopen ze naar buiten.
“Pffff, bijna examens…” zucht Joke.
“Zie je het wat zitten? Je bent in elk geval beter voorbereid dan vorig semester.”
“Ja, dat wel… Daar heeft Matthias wel voor gezorgd… Maar of het genoeg zal zijn?”
“Hij zal tijdens de examens ook wel motiveren hoor. Ik moest vorig semester minstens een keer per week gaan, om me ‘gefocust’ te houden.” Met haar vingers maakt ze aanhalingstekens in de lucht. “Nu ja, het hielp wel…”
“Hopelijk helpt het bij mij ook,” verzucht Joke. “Dan is het tenminste allemaal niet voor niets geweest. Het doet echt zo’n verdomde pijn.”
“Ja… Dat doet het zeker…”
“Maar goed,” vervolgt Joke, “vanavond gaan we eerst nog naar de cinema. Nog een laatste keer uit voor de blok begint.”
“Dan moet je ook een hele avond zitten,” antwoordt Marie, met een veelbetekenende blik.
“Ik weet het… Gelukkig hebben ze daar wel zachte zetels!”
“Naar welke film gaan jullie?”
“Geen idee. Denk je dat ik hem zo gek krijg om mee te gaan naar een romantische komedie? Dan kan hij even zien wat normale vriendjes doen om hun vriendin te verleiden.”
Marie schiet in de lach. “Ja, want dat heeft kans op slagen. Pun intended.” Nu lacht Joke ook. Dan kijkt ze op haar telefoon naar het uur.
“We kunnen beter terug naar binnen gaan. De les begint over vijf minuten.”
“Goed dan.” Marie mikt de wikkel van haar chocoladereep in de vuilbak, terwijl Joke de laatste slokken uit haar blikje cola opdrinkt.
“Ik wil nie-hiet!” zegt Joke overdreven zeurderig. “Weer twee uur zitten…” Ze kijkt er zielig bij.
“Sja…”
“Ik weet het.” Joke kijkt sip, maar loopt toch naast Marie verder. Er staat een heel groepje studenten voor de ingang van de aula.
“Wat is daar aan de hand?”
“De les gaat niet door,” zegt een van de studenten hen. “Prof is ziek. Hij zal de laatste stukken van de leerstof op Toledo posten, die zijn nu zelfstudie.”
Plots klaart Jokes blik op. Zelfstudie is altijd kut, maar nu hoeft ze tenminste niet nog twee uur op die harde houten banken te zitten.
“Gered door de bel,” fluistert ze tegen Marie.
“Welke bel?”
Joke steekt haar tong uit.
“Wel, in dat geval ga ik maar terug naar mijn kot. Die zelfstudie doornemen kan ik beter meteen doen, zodat het vanavond gezellig wordt en geen groot opbiechtfestijn.” Ze rolt met haar ogen en Marie schiet in de lach.
“Goed plan, succes ermee! En veel plezier vanavond!”