“Joke toch, je bent zo verstrooid,” moppert haar moeder als ze voor de derde keer moet vragen om te herhalen wat er gezegd is geweest.
“Ze is vast verliefd,” grapt haar vader.
O nee… Ze hoopt maar dat ze niet te hard bloost. Ze is nog helemaal niet klaar om haar ouders over haar relatie te vertellen. Wat zou ze ook moeten zeggen: “Hij heet Matthias, hij is mijn studiebegeleider en hij slaat me als ik niet doe wat hij zegt”? Ze rolt met haar ogen.
Maar het is wel waar: Matthias leidt haar af. Ze moet tegen maandag een hoop krantenartikels lezen, verslaggeving over rechtzaken, en daar dan zelf een paper over schrijven. Ze heeft de afgelopen weken trouw de kranten doorgenomen en artikels verzameld, het schrijven zelf zou ze dit weekend doen. Op die manier kon ze ook de meest actuele feiten in haar verslag opnemen. Maar ze kan zich echt niet concentreren. Bij elk woord dat ze typt, gaan haar gedachten terug naar de gebeurtenissen van de voorbije week. Naar Matthias’ handen op haar lichaam. Hard, zacht, aaiend, slaand, strelend, knijpend… Ze wou dat het al maandagavond was en dat ze weer bij hem was. In plaats van naar haar toetsenbord, glijden haar handen over haar lichaam, in een slechte imitatie van de zijne. Routineus vindt ze haar genotsknopje en met het beeld van Matthias in haar hoofd komt ze binnen de minuut klaar. Toch bevredigt het haar niet. Ze wil hém.
Een halfuur voor ze de trein naar Leuven moet nemen en haar ouders haar roepen voor het avondeten, is de paper nog steeds niet af. Dit is echt een probleem aan het worden, want morgen om 9u moet ze hem indienen. Zuchtend gooit ze haar laptop bovenop de kleren in haar koffer en vertrekt ze naar beneden. Als ze straks in Leuven is, kan ze er nog even aan werken.

“Joke! Joehoe!”
Joke kijkt om. Er staan veel mensen op het perron. Eentje staat op en neer te springen en naar haar te zwaaien. Het is Stephanie.
“Neem je ook deze trein?” vraagt ze nogal overbodig. “Gezellig, dan kunnen we samen gaan. Dat is zoveel leuker dan alleen.”
Paper schrijven in de trein is dus geen optie meer. Maar verder vindt Joke het wel gezellig. Zo vaak ziet ze Stephanie inderdaad niet meer, terwijl ze vroeger net heel veel dingen samen deden.
“Ga jij donderdag ook naar het gekostumeerd bal van Crimen? Ik ga als Pinokkio!” Stephanie babbelt enthousiast verder terwijl ze een lange neus van papier-maché met een elastiekje eraan uit haar koffer haalt. “Dit weekend zelf in elkaar geknutseld!” lacht ze. “Dat is verdorie nog moeilijker dan het eruit ziet. Ik ben zeker drie keer opnieuw moeten beginnen! Een halve dag kwijt. Maar het resultaat is wel leuk, vind je niet?”
Joke lacht en knikt. Ze krijgt er nauwelijks een woord tussen, zo’n spraakwaterval is haar vriendin. Maar ze geniet er wel van. Ze heeft Stephanie gemist, beseft ze.
“Ja, ik ga wel mee, donderdag,” besluit ze. “Alleen heb ik nog geen kostuum.”
“We verzinnen wel iets,” verzekert Stephanie haar. “Zal ik straks even meekomen naar je kot? Kijken wat je allemaal hebt en wat we kunnen omtoveren tot een mooi kostuum?”
“Leuk!” Joke wordt nu ook enthousiast. Ze denkt al helemaal niet meer aan de paper en de krantenartikelen.
“Ik denk wel dat ik een rood jurkje met witte bolletjes heb. Dan kan ik als Minnie Mouse gaan. Moeten we enkel nog oren vinden.”
“Die hebben ze vast wel ergens in de Hema of zo. We kunnen morgen even samen gaan zoeken?” stelt Stephanie voor.
“Morgen kan ik niet, dan heb ik studiebegeleiding,” antwoordt Joke. Bijna vindt ze het spijtig, maar ze verlangt ook heel erg hard om Matthias terug te zien. Ze hoopt maar dat ze niet bloost.
“Dinsdag dan?”
“Dat lukt vast wel,” antwoordt Joke, opgelucht dat Stephanie niet weer begint te zeuren over haar studiebegeleiding.

Het is al tegen middernacht eer Stephanie naar haar eigen kot vertrekt. Ze hebben een erg gezellige avond gehad. Het was lang geleden dat ze nog eens zo met hun tweeën konden kletsen en lachen. Het voelde vertrouwd. Even was Joke in de verleiding gekomen om Stephanie te vertellen over Matthias en zijn … methoden. Maar uiteindelijk besloot ze het toch maar niet te doen. Wellicht zou ze het niet begrijpen en Stephanie kennende zou ze het niet kunnen laten rusten. Dan zou er een heleboel gedoe van komen.
Joke geeuwt. Ze moet die paper nog schrijven, maar ze is echt veel te moe. Het is ook al veel te laat. Stephanie is langer gebleven dan ze voorzien had, maar ach wat, het was gezellig! En te lang geleden, daar moet Joke haar gelijk in geven.
Ze zet haar wekker op 7u, dan kan ze morgen nog snel iets in elkaar flansen. Nu gaat ze slapen.

Meteen als ze binnenkomt, neemt Matthias haar in zijn armen. Ze vleit zich tegen hem aan, terwijl ze haar hoofd omhoog tilt om zich te laten kussen. Hij smaakt naar cola.
“Dag meisje van me,” begroet hij haar. “Hoe gaat het?”
“Nu goed,” antwoordt ze met een lach. “Ik kon niet wachten tot ik je zag.”
“Dat geldt ook voor mij hoor.”
“Maar jij kunt gewoon in de spiegel kijken en dan zie je jezelf, ik moest wachten tot nu,” antwoordt Joke ondeugend.
“Flauw.” Matthias schudt zijn hoofd, maar zijn mondhoeken trekken omhoog en er stralen pretlichtjes in zijn ogen.
“Wel, kom maar binnen,” zegt hij. “Laten we eerst maar even het officiële gedeelte doen.” Zelf neemt hij plaats op zijn gemakkelijke bureaustoel. “Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij dan.
Joke knikt. Ze weet zich niet goed raad met deze situatie. Eerst kust hij haar en nu speelt hij de strenge studiebegeleider.
“En je hebt al je werk gedaan? Moest je vanochtend geen paper indienen?”
Weer knikt ze, zij het wat minder zeker.
“Hij is ingediend,” zegt ze. Dat is waar. Ze heeft haar paper ingediend. Maar of ze een goed cijfer zal behalen, betwijfelt ze.
“Mooi zo. Dan kunnen we nu nog even het voorbereidingsrooster voor de examens bekijken.” Matthias opent het bestand op zijn computer en het volgende kwartier zijn ze bezig met studieschema’s overlopen.

“Goed, dat is het dan voor vandaag geloof,” besluit Matthias. “Tenzij jij nog iets kwijt wil?” Hij kijkt Joke onderzoekend aan. Die schudt haar hoofd.
Is dit alles? Laat hij haar nu echt gewoon naar huis gaan? Ze is teleurgesteld en ook een beetje kwaad. Wat denkt hij wel?
Nukkig staat ze recht. Ze wil naar buiten lopen, maar Matthias houdt haar tegen. “Kom nog even hier,” zegt hij met een glimlach. Opnieuw trekt hij haar tegen zich aan. “Je denkt toch niet dat ik je er zo gemakkelijk van af laat komen zeker?”
Niet-begrijpend kijkt ze hem aan.
“Ik wil wel even zien hoe het staat met de toestand van jouw billen.” Hij grijnst erbij. “Draai je maar even om.”
Bij die woorden voelt ze de inmiddels bekende kriebel in haar buik. Langzaam draait ze zich om.
“Handen op het bureau.”
Haar jurk wordt op haar rug gelegd, dan neemt Matthias met twee handen haar onderbroek vast en stroopt die langzaam naar beneden, tot vlak onder haar billen. Met zijn vlakke hand wrijft hij keurend over haar blote vlees. Hier en daar zijn nog wat bruin-gele vlekken te zien, maar de ergste blauwe plekken zijn inmiddels verdwenen.
“Wat is je lievelingskleur?” vraagt hij plots.
“Mijn lievelingskleur?” De vraag overvalt Joke. Ze staat daar nu, haar handen op het bureau, haar billen bloot en hij vraagt naar haar lievelingskleur?
“Rood,” antwoordt ze dan.
“Hmmm… Ik hou meer van paars,” zegt Matthias. Iets in de toon van zijn stem waarschuwt haar. Dan landt zijn rechterhand hard op haar ene bil. En daarna de andere.
“Maar rood vind ik ook wel goed. Hoe donkerder rood, hoe beter.”
In een snel tempo slaat hij afwisselend op elke bil. Joke moet er wat moeite voor doen, maar ze slaagt erin om netjes te blijven staan. Haar handen, die eerst plat op het bureau lagen, zijn intussen tot vuisten gebald.
Na een minuut of twee stopt het.
“Dit is eerder roze,” klinkt het dan achter haar.
“Wat? Dat kan niet!” roept ze uit.
Matthias lacht. “Jawel hoor.” Hij loopt naar de kast en haalt er een spiegel uit. “Kijk zelf maar,” kondigt hij aan.
Als ze over haar schouder kijkt, ziet ze dat haar billen al een mooi egale kleur vertonen.
“Die zijn toch echt wel rood,” protesteert ze.
“Nee nee, dat is roze,” pest Matthias haar.
“Echt niet!”
“Echt wel.” En met die woorden trekt hij zijn riem uit zijn broek.
“Ken je deze nog?” vraagt hij met een veelbetekenende blik.
Joke bloost en knikt.
“Dat dacht ik wel. Deze riem gaat jouw billen rood kleuren. Dan zul je straks het verschil kunnen zien. Kijk maar weer voor je.”
Met haar buik vol vlinders doet Joke wat haar gezegd wordt. Waarom heeft dat simpele zinnetje, die opdracht om voor zich te kijken en daardoor niet te zien wat hij doet, zo’n groot effect op haar? Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want al snel landt de riem met een grote zwaai op haar billen.
“Ow,” kreunt ze. Meteen volgt er nog een slag en nog een en nog een. Ze doet geen poging om de tel bij te houden. Het hele oppervlak van haar billen wordt bewerkt en ook haar bovenbenen delen af en toe in de klappen.
Na een hele tijd stopt het. Even is ze opgelucht, daarna zou ze wel willen dat hij verder slaat, ook al weet ze dat ze daar meteen spijt van zou krijgen. Waarom is dit alles toch zo verwarrend?
“Nu zijn ze rood,” zegt Matthias tevreden. En als Joke weer in de spiegel mag kijken, ziet ze dat haar billen inderdaad een veel donkerdere kleur hebben dan daarnet.
“Zie je het verschil?” vraagt hij. Opnieuw schitteren zijn ogen ondeugend.
Onwillig knikt ze.
“Had ik iets verkeerd gedaan?” vraagt ze dan stilletjes. “Ik begrijp het niet goed.”
“Nee hoor meisje, dit is geen straf.” Matthias klinkt geschrokken. “Dit is gewoon omdat het leuk is. Geloof me, als het straf is, dan zul je het wel merken.”
Opgelucht knikt Joke. Dat is waar, bij straf is hij veel strenger, veel harder. Dit was… speels.
Matthias komt voor haar staan en slaat zijn armen om haar heen, terwijl zijn handen haar billen vastgrijpen.
“Dit doe ik omdat ik het leuk vind,” gaat hij verder. Hij legt zijn lippen zachtjes op de hare. “Net als dit.” Zijn handen kneden haar billen. “Of vind jij dit niet leuk? Wil je dat ik stop?” Hij knabbelt zachtjes op haar onderlip, terwijl hij zijn handen naar boven laat glijden. Even aait hij haar borsten door haar kleren heen, dan verdwijnt zijn linkerhand in haar decolleté. Vaardig vinden zijn vingers haar tepel, die hij meteen begint te masseren. Joke kreunt.
“Moet ik stoppen?” vraagt Matthias opnieuw, terwijl ook zijn andere hand onder haar kledij verdwijnt.
“Nee,” kreunt Joke. “Niet stoppen, alsjeblieft niet stoppen.”
Nu duwt Matthias zijn tong bij haar naar binnen. Hij kust haar hartstochtelijk. Zijn handen omvatten nu haar volledige borsten. Hij knijpt steeds harder, tot Joke naar adem snakt en de kus verbreekt.
“Auw!” roept ze uit.
Matthias grijnst, voert de druk nog even wat op en laat dan los. Joke wrijft verwoed over haar borsten. “Straks heb ik daar ook blauwe plekken!” Ze kijkt verontwaardigd.
“Stel je voor zeg.” Matthias heeft de grootste lol.
“Zullen we eens kijken of dat ook voor je tepels geldt?” Speels grijpt hij beide tepels tussen duim en wijsvinger vast. Joke krimpt in elkaar.
Even knijpt hij hard zijn vingers dicht. Hij houdt dit twee seconden aan, daarna rolt hij haar tepels tussen zijn vingers. Ze kreunt van genot. “Heb je morgen na je lessen al iets gepland?” vraagt Matthias dan, terwijl zijn vingers nog steeds vaardig met haar tepels spelen.
Het duurt even eer de vraag tot Joke doordringt. “Ik ga met Stephanie winkelen voor het gekostumeerde bal van donderdag,” antwoordt ze dan.
“En woensdag?”
“Ja, dan kan ik wel.”
“Goed, ik kom je om 18u oppikken. Trek een jurkje aan.”
Matthias knijpt nogmaals venijnig in haar tepels en haalt dan zijn handen uit haar décolleté.
Pas als ze de lucht traag uit haar longen laat ontsnappen beseft Joke dat ze haar adem had ingehouden.
“Wat gaan we doen?” vraagt Joke nieuwsgierig.
“Dat zul je vanzelf wel merken,” knipoogt Matthias.