Hutje in het bos

“Hé, kijk, een vlinder!”

Hij glimlacht. Ze kan soms zo heerlijk spontaan zijn. Schattig vindt hij het. Maar als hij haar dat zegt, zet ze haar stekels op. Wat haar overigens alleen maar schattiger maakt, al haalt hij het niet in z’n hoofd om haar daarop te wijzen.

“Oeh, daar staat een pijltje naar het speelbos. Kom, we gaan daarheen!”

Zonder zijn reactie af te wachten slaat ze het pad in. Hij volgt. Het is hem allemaal best. Ze dwalen al een halfuur op goed geluk door het bos. Het plan was om een wandelroute te volgen, maar tegen de verwachtingen in wordt die route niet met bordjes aangegeven. En aangezien ze geen van beiden zin hebben in kaartlezen, besloten ze dan maar om willekeurig en op gevoel een pad te kiezen. Hoe ze straks terug bij het beginpunt komen, is een zorg voor later.

“Kijk uit voor de tak!” roept ze plots, terwijl ze een tak aan een boom opzettelijk tegen hem aan laat zwiepen.

“Hé!” roept hij uit.

“Oepsie.” Haar ogen twinkelen te hard om er ook maar iets van te geloven. Dit was duidelijk met opzet.

“Kijk maar even uit jij,” gromt hij.

“Ik kijk uit, maar jij duidelijk niet. Ik kan er ook niets aan doen dat jij die tak niet had gezien.”

Voor ze erop bedacht is, heeft hij haar oor beet. De brutale grijns staat nog op haar gezicht, maar er is ook wat onzekerheid bij gekomen.

“Let maar op, anders neem ik je mee naar een geheim hutje. Het geheime hutje in het gevaarlijke, donkere bos.”

“Zo donker is het hier niet,” werpt ze tegen, terwijl ze mokkend over haar over wrijft. “En ik zie ook geen hutjes.”

“In dat hutje staat een stoel midden in de kamer. Waar zou die toch voor dienen…”

Ze haalt haar schouders op, maar zorgt verstandig dat ze buiten handbereik blijft.

“Kijk, daar is een kabelbaan!” roept ze plots. Handige wissel van onderwerp. “Gaan we erop?”

Hij zucht. “Goed hoor.” Inmiddels weet hij al beter dan tegen dit soort dingen in te gaan. Ach, als ze daar blij van wordt. Beter dit dan dat ze kattekwaad uithaalt. Dus gaan ze elk om beurt van de kabelbaan. Hij één keer, om haar plezier te doen. Zelf gaat ze nog een keertje extra.

“Dat was leuk,” grijnst ze. “Maar ik wil eerst even wat drinken voor we verder lopen.” Ze haalt een fles water uit haar rugzak en draait de dop open. Ze neemt een grote slok. “Wil je ook wat verfrissing?” vraagt ze dan. Ze biedt hem de fles aan, maar wanneer hij zijn hand uitsteekt om die aan te nemen, knijpt ze er hard in, waardoor er een hele straal water in zijn gezicht spuit.

“Zoë!” roept hij uit.

Ze plooit dubbel van het lachen. “Wat?” vraagt ze dan onschuldig. “Ik bood je verfrissing aan. Is dat niet verfrissend genoeg? Wil je nog?”

Gelukkig voor haar zijn er nog wandelaars in het bos en net nu passeren er weer drie mensen met een hond.

“We zullen toch maar even langs dat hutje moeten gaan,” dreigt hij dan maar, terwijl hij het water uit zijn gezicht veegt.

“Dat niet bestaande hutje,” hoont ze. “Tuurlijk.”

Ze stappen verder. En intussen praten ze. Over van alles. Serieuze onderwerpen, minder serieuze onderwerpen, helemaal niet serieuze onderwerpen. Het voelt heerlijk om even in dit bos te zijn, weg van het leven van alle dag. Een paar uur lang gewoon wat wandelen, wat babbelen en af en toe op een kabelbaan gaan. Natuurlijk kan ze het niet laten om regelmatig een brutale opmerking te maken of iets wat hij zegt opzettelijk verkeerd te begrijpen en te verdraaien. Maar dat wist hij vooraf, dat het zo zou gaan. Op zijn beurt stelt hij haar lastige vragen, waarvan hij weet dat ze er verlegen van zal worden: “Heb je liever dat je benen in de lucht bungelen als je over de knie ligt of dat je voeten de grond nog raken?” Ze houdt zich groot terwijl ze antwoord geeft, zeker, maar het is duidelijk dat ze soms moeite heeft om hem te blijven aankijken. Hij geniet ervan. Met volle teugen. Want o wat kan ze hem jeukende handen bezorgen…

“Het is echt heel warm,” merkt hij op een bepaald moment op. “Gelukkig is hier veel schaduw.”

Ze knikt. “Wil je nog wat water?” biedt ze aan. De ondeugende twinkeling in haar ogen spreekt boekdelen. Toch knikt hij. Zou ze het serieus nog eens durven? Ja hoor, ook deze keer knijpt ze in de fles, maar nu was hij erop bedacht en kan hij het water ontwijken.

“Je vraagt er echt om, meisje.”

Ze lacht en knikt. “Tja,” zegt ze. “Wat jammer nu dat er hier zoveel andere wandelaars zijn.”

“Kom jij maar eens even mee.” Hij neemt haar bij de arm en trekt haar mee, van het pad af, tussen de bomen door.

“Waar gaan we heen?” vraagt ze, nu toch een beetje ongerust. “Naar dat hutje van je zeker?”

“Inderdaad,” knikt hij.

Ze lacht schamper, maar wordt abrupt stil als ze een paar minuten later voor een houten deur staan. Wat bijzonder dat ze die niet eerder had opgemerkt. Maar het hutje zit dan ook echt goed verscholen tussen de bomen. Als je het niet weet zijn, zul je het nooit vinden. In dit deel van het bos komen er sowieso ook al minder wandelaars, omdat het eigenlijk de bedoeling is dat je op de paden blijft.

Hij haalt een sleutel tevoorschijn en opent de deur.

“Vanwaar komt die sleutel?”

“Dit hutje wordt gebruikt door de scouts. Ze komen hier regelmatig een bosspel doen en leggen hier dan hun materiaal en de rugzakken van de leden, zodat alles veilig ligt. Ik heb een vriend bij de leiding die me voor vandaag de sleutel wilde lenen. Ik had al zo’n vermoeden dat het weleens nodig zou kunnen zijn.”

Met een armgebaar nodigt hij haar uit naar binnen. Zoals hij had voorspeld, staat in het midden een houten stoel. Hij sluit de deur achter hen en gaat zitten. “Kom jij nu maar eens even hier.”

Aarzelend loopt ze op hem af. Hier had ze niet op gerekend. Dat hij later eens met haar zou afrekenen, dat wel. Dat zeker. Maar niet hier en nu.

“Doe je broek naar beneden.”

Heel even aarzelt ze. Ze werpt een blik op het raam, maar dat is zo vuil dat je er niet meer dan schaduwen door kunt zien. Ze betwijfelt of iemand naar binnen zal kunnen kijken, als er al iemand langs zou komen, wat op zichzelf ook twijfelachtig is.

Dan doet ze wat hij zegt en gaat ze met een diepe zucht over zijn knie liggen.

“Ik hoef je zeker niet te vertellen waarom je hier ligt?”

Ze schudt haar hoofd.

“Dan kun jij me dat vast zelf wel vertellen.”

Even stilte. Een opstandige stilte. Hij laat het duren.

“Wel?” vraagt hij dan.

“Wellicht omdat ik misschien een beetje brutaal was,” mompelt ze.

“Misschien?” Hij lacht. “En: een beetje brutaal? Je was zeker weten heel erg brutaal.”

“Het viel best mee,” mompelt ze binnensmonds.

“Het viel even goed mee als dit pak slaag zal meevallen.”

Ze kreunt. Hij heeft er duidelijk erg veel plezier in, dus ze betwijfelt of dit pak slaag zal meevallen. Daarvoor heeft hij veel te veel lol. O, het is duidelijk dat het geen echte straf is, maar het is ook duidelijk dat ze haar grote mond beter iets had kunnen temperen. Daarvoor is het nu echter te laat.

Enkele minuten later geven haar billen een warme gloed af. Ze mag opstaan en haar broek aandoen. Gelukkig heeft hij geen instrumenten bij, bedenkt ze. Zijn hand is ook hard, maar dat is nog te doen.

“Nee,” zegt hij. Ze kijkt hem vragend aan. “Ik denk niet dat je je nu al zult kunnen gedragen.”

Ze snapt het niet. Het is toch klaar? Ze heeft haar broek al weer aan.

“Ga maar even buiten een paar goeie takken zoeken. Ik blijf hier wachten. Je hebt vijf minuten. Voor elke seconde die je te laat bent, krijg je extra. Hij haalt zijn telefoon uit en stelt een timer in.

Verstomd kijkt ze hem aan. Meent hij dit nu?

“De tijd gaat in.”

Nog heel even staart ze hem aan, dan beseft ze dat ze beter kan voortmaken. Het kan niet moeilijk zijn om midden in het bos een paar takken te vinden. Maar hoeveel is “een paar”? En los daarvan heeft ze helemaal geen zin om takken te moeten zoeken waar hij haar straks mee zal slaan. Heel even overweegt ze om met lege handen terug te keren, maar ze besluit bijna meteen dat dat een heel slecht idee zou zijn. De man stroomt over van de gemene ideeën, dus dan tovert hij gewoon wat anders uit zijn hoed wat nog erger is.

In zichzelf mopperend raapt ze een lange tak van de grond. Hij is vrij lang en zonder al te veel aftakkingen. Ideaal geschikt voor het doel dus. De knoop in haar maag groeit. Ze wil zich niet inbeelden hoe het zal voelen als die neerkomt op haar billen. Pijnlijk wordt het zeker. Had ze daarnet nu maar een toontje lager gezongen. Net iets minder brutaal geweest. Die tweede keer water in z’n gezicht spuiten, dat had ze beter niet gedaan. Waarom deed ze dat ook?

Omdat ze zich onschendbaar waande. En eer hij de kans zou hebben om er iets aan te doen, was de grootste irritatie al wat gezakt en had het niet uitgemaakt of ze iets meer of minder had gedaan. Dat was haar redenering geweest. Hoe had ze ook kunnen weten dat dat stomme hutje echt bestond?

Hoeveel minuten zou ze nog hebben? Ze is echt niet goed in tijd inschatten. Ze kan beter voortmaken. Zou drie takken genoeg zijn? Het moet maar, wat haar betreft is de tijd om. Terwijl ze terugloopt, kijkt ze nog even goed om zich heen, maar er is echt niemand te zien die iets zou kunnen horen. Gelukkig maar.

“Nog een halve minuut over,” zegt hij als ze terug binnenkomt. “Toon maar eens wat je hebt.”

Zwijgend reikt ze hem de drie takken aan. Hij inspecteert ze op gladheid. Met een mesje snijdt hij enkele oneffenheden weg. Dan zwiept hij ze elk om beurt door de lucht.

Zoë weet zich intussen geen houding te geven. Ze wil liefst wegkijken, maar kan het niet helemaal. Tegen wil en dank volgt ze zijn bewegingen vanuit haar ooghoeken.

“Leg je handen op het zitgedeelte van de stoel,” gebiedt hij eindelijk.

Zwijgend gehoorzaamt ze. Nu hij die takken in zijn handen heeft, is haar neiging om tegen te spreken volledig verdwenen.

Hij trekt haar broek opnieuw naar beneden en legt de eerste tak aan.

“Eens kijken welke tak de beste is,” zegt hij. Ze ziet zijn gezicht niet, maar aan zijn stem hoort ze dat hij breed grijnst. Hij geniet hiervan, de sadist.

Even houdt hij de tak stil tegen haar billen, dan zwiept hij drie keer kort na elkaar. Ze slaakt een kreet en stampt met haar voet op de grond als reactie op de felle pijn.

“Tut-tut,” maant hij. Kwaad kijkt ze achterom, maar meer durft ze niet te protesteren.

“De tweede tak,” kondigt hij aan. Opnieuw drie felle slagen kort na elkaar.

“Deze zwiept ook lekker,” is zijn oordeel. Zelf voelt ze geen verschil.

Nog één tak te gaan. Ook deze draagt zijn goedkeuring weg.

“Dat heb je goed gedaan,” zegt hij waarderend.

Ze knarsetandt, maar weet beter dan hem van repliek te dienen.

“Eens kijken hoe het voelt als ik ze alle drie tegelijk gebruik.”

Verschrikt kijkt ze om, maar hij verpinkt niet.

Hij neemt de drie takken gebundeld in zijn rechterhand en legt ze even aan tegen haar billen. Ze spant op. Even gebeurt er niets, dan een driedubbele zwiep. Ze schiet overeind. Verdomme, dat doet pijn.

“Terug in positie,” maant hij.

Vuil staart ze hem aan.

“Je hebt duidelijk nog meer nodig,” concludeert hij.

De takken landen nu snel op haar billen. Hoe erg ze ook probeert stil te staan, het lukt haar niet. Hij legt een hand op haar rug om haar beter in positie te houden.

“Nog tien keer,” kondigt hij aan. “Zet je schrap.”

En dan is het eindelijk voorbij. Ze trekt haar broek op en ontwijkt zijn blik, terwijl hij haar in een knuffel tegen zich aan trekt.

Hij grijpt haar oor. “Ga je nu weer lief zijn?” vraagt hij.

Ze knikt. “Ja,” fluistert ze.

“Mooi zo.” Troostend wrijft hij over haar billen.

Dan gaan ze weer naar buiten. “Welke kant zullen we nu op gaan?” vraagt hij. “Misschien kunnen we zoeken of er ook een schommel in dit speelbos staat? Is vast erg leuk om met pijnlijke billen op te gaan zitten.”

Hij grijnst en ze kan er niets aan doen, maar ze grijnst terug. “Sadist,” grinnikt ze.

“Zeker weten,” antwoordt hij. “Gelukkig vind je het net zo leuk als ik.”

“Alleen wat pijnlijker,” moppert ze lachend.

“Tja, verschil moet er zijn.”

Keuzes (164)

Nee, natuurlijk niet” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Je knijpt in je bovenbenen om ervoor te zorgen dat je niet nerveus gaat lachen. “Nee, ik bedoel ik weet dat dat hier gebeurt, maar ik heb het nog nooit meegemaakt.” Michiel lijkt even geïrriteerd te kijken, maar hij herpakt zich. “Je weet dat de studenten straf krijgen als ze iets doen wat niet mag?” vraagt hij. je knikt. “Zoals.. te laat komen op een belangrijke afspraak?” Je kijkt snel op wanneer je beseft waar dit gesprek naartoe gaat.

Irene

Je zegt ja

Je zegt nee

      Keuzes (163)

      “Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond. Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: “Je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site. Ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Hij buigt een beetje naar je toe. “Krijg je ook straf als je iets gedaan hebt wat je niet zou moeten doen?” “Soms…” antwoord je, nu bijna onhoorbaar. “Zoals… te laat komen op een belangrijke afspraak?” Je kijkt snel op wanneer je beseft waar dit gesprek naartoe gaat. Michiel kijkt je echter strak aan en je slaat je ogen weer naar. Je knikt en probeert je woorden weer terug te vinden. “Ik voelde me er wel schuldig over, ja. Ik dacht dat ik nog wel snel een kop koffie zou kunnen drinken, maar toen zat werkelijk alles tegen.” “Daar had je ook rekening mee kunnen houden in de planning,” werpt Michiel tegen. “Ja, dat zegt Paul ook altijd,” mompel je.

      “Natuurlijk is het niet direct mijn plek om je straf te geven,” gaat Michiel verder, “maar ik heb wel een planning en als iemand te laat komt, heb ik daar ook last van. Dat is ook iets wat de studenten hier leren, ook al is daar soms best wel wat tijd voor nodig om het duidelijk te maken. Volgens mij weet je dat wel al, daarom voel je je schuldig. Als je je schuldig voelt, kan het soms best handig zijn om een oude les nog eens te herhalen. Daarna voel je je dan weer beter. Denk je dat zoiets nu het geval is?” Je zucht en knikt. “Ik denk het wel…” “Ik denk het ook,” beaamt Michiel. Hij staat op, pakt een stevige houten stoel en zet die in het midden van de kamer. Hij gaat zitten en tikt een aantal keer op zijn knie. “Je weet hoe het werkt!” Je zucht nogmaals en loopt naar hem toe. Wanneer je gaat liggen,word je tegengehouden. “Mag je normaalgesproken je broek aanhouden als je straf krijgt?” Je kijkt hem even aan, maar wanneer hij toevoegt dat dit pak slaag is om iets te doen aan jouw schuldgevoel en het verbeteren van jouw gedrag, geef je je over en trek je je broek naar beneden. Daarna komt Michiel je een klein beetje te hulp. “Laat je onderbroek maar aan en kom over mijn schoot liggen.” Ondanks alles ben je hem een beetje dankbaar. Je doet wat hij zegt en voelt al snel hoe hij de stof van je ondergoed strak trekt tussen je bilnaad. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te te laat te komen?” “Nee…” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Nee wat?” “Nee, Michiel…” Nee meneer gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Plots voel je hoe Michiel met zijn linkerhand de bovenkant van je onderbroek strak trekt. Je voelt dat je minder goed kunt bewegen, maar het is ook gruwelijk beschamend om zo vastgehouden te worden. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen en dan is het voorbij. Hij helpt je overeind en je wrijft even over je billen. Je hebt veel pijnlijker gehad, maar om hier te staan bij iemand die je nog maar net kent, voelt toch heel erg. “Laten we de hoek maar even overslaan, volgens mij is het punt wel gemaakt,” zegt Michiel glimlachend. Je wil niet dankbaar zijn, maar je bent het toch. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je doet je kleren goed, gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Ik voel me wel een stuk beter,“ geef je toe. “Nou ja, behalve mijn billen dan.” Je wrijft even om je opmerking te onderstrepen. Michiel lacht. Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

      Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor negen studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

      Tijd voor lunch

        Keuzes (165)

        Hoofdtak niet naar lyceum

        Irene

        Je zegt ja

        Je zegt nee

            Keuzes (162)

            “Nee, natuurlijk niet” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen. Je kijkt echter naar de grond. Wanneer je weer opkijkt zie je dat Michiel je strak aankijkt. Je probeert zijn blik te weerstaan, maar je voelt dat je flink bloost. “Weet je dat zeker?” zegt hij streng. Net wanneer je wil antwoorden, wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zich terug naar jou: “Je zult er nu snel achter komen dat het echt is.” Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Gaan je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren? “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

            Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Even pauzeert Michael, maar dan begint hij weer te praten en je voelt dat de toon een beetje anders is. “Een ding dat bij het contact heel belangrijk is, is eerlijkheid. Eerlijk zijn tegen anderen betekent eerlijk zijn tegen jezelf en dat ligt aan de basis van een juiste zelfdiscipline. Volgens mij was jij straks niet helemaal eerlijk.” “Wat bedoel je?” probeer je vol zelfvertrouwen te zeggen, maar in je buik voel je vlinders wanneer je zijn woorden hoort. De timer gaat af en Michael staat op. “Ik ga naar Jasmine, dan kun jij even nadenken over wat ik zou kunnen bedoelen.” Je hebt nauwelijks aandacht voor de knuffel die hij haar geeft voordat hij haar het kantoor uitstuurt, want je kunt alleen maar denken over zijn woorden. Dan keert hij weer terug en gaat voor je zitten. Hij lijkt wel een stukje gegroeid. “Weet je al wat ik bedoelde?” “Nee?” antwoord je zonder overtuiging. “Kijk, nu jok je alweer.” De haren op je arm gaan een stukje overeind staan van dit kinderachtige woordgebruik. “Jij zei eerder dat je nog nooit billenkoek gehad had, maar al je reacties zeggen wat anders. Zeg eens eerlijk, was het waar?” Je weet dat je nu niet meer kunt liegen. “Nou, misschien toch wel, maar dat is toch niet belangrijk?” “Nee, dat niet, maar dat had je ook kunnen zeggen. Jij besloot je te verbergen achter een leugentje. Hier leren we onze studenten dat een klein leugentje snel kan groeien tot iets groots. Een tegenvallend cijfer wordt een mislukte studie, een avondje stappen wordt een vergooid tentamen. Daarom pakken we zoiets vaak zo vroeg mogelijk aan. Lijkt je dat geen goede methode?” Je hart bonkt in je keel omdat je heel goed beseft wat er achter deze woorden schuilgaat. Dan sla je je ogen neer. “Ik denk het wel…”

            “Mooi!” zegt Michiel monter terwijl hij op dezelfde stoel gaat zitten als vanwaar hij net Jasmine aan nieuwe inzichten bracht, “dan weet je wat je te doen staat.” Om zijn woorden te onderstrepen klopt hij op zijn bovenbeen. Je staat op en je twijfelt even. “Moet ik…?” vraag je met je hand op de knoop van je broek. “Hm hm, zo wordt straf hier gegeven, dat heb je zelf kunnen zien.” Met een lichte kreun knoop je je broek los. Wanneer je weer aarzelt, komt Michiel je een klein beetje te hulp. “Laat je onderbroek maar aan en kom over mijn schoot liggen.” Ondanks alles ben je hem een beetje dankbaar. Je doet wat hij zegt en voelt al snel hoe hij de stof van je ondergoed straktrekt tussen je bilnaad. “Normaal gesproken wordt straf hier altijd op de blote billen gegeven, maar omdat je te gast bent en dit je eerste keer is, althans hier,” zegt hij met nadruk, “moet dit ook voldoende zijn. Ben je er klaar voor?” Het lukt je niet om direct antwoord te geven, maar blijkbaar is hij dat wel gewend en besluit hij zelf maar te beginnen. De klappen zijn niet hard, maar ze komen gestaag. Langzaam begint het toch wel zeer te doen. “Was het verstandig om te liegen?” “Nee..” Je voelt een harde klap op je linkerbil en je gilt even. “Nee wat?” “Nee Michiel…” Nee meneer gaat je veel te ver, maar zo te voelen was dat ook niet nodig. “Mooi, dan zijn we hier zo klaar. Nog even zorgen dat de les blijft hangen.” Nu begint hij sneller en harder te slaan en je hebt moeite om te blijven liggen. Je benen schieten omhoog. Plots voel je hoe Michiel met zijn linkerhand de bovenkant van je onderbroek strak trekt. Je voelt dat je minder goed kunt bewegen, maar het is ook gruwelijk beschamend om zo vastgehouden te worden. Je kreunt zachtjes terwijl klappen vallen, en dan is het voorbij. Hij helpt je overeind en je wrijft even over je billen. Je hebt veel pijnlijker gehad, maar om hier te staan bij iemand die je nog maar net kent voelt toch heel erg. “Laten we de hoek maar even overslaan, volgens mij is het punt wel gemaakt,” zegt Michiel glimlachend. Je wil niet dankbaar zijn, maar je bent het toch. “Mag ik je een knuffel geven?” Hij kijkt ineens een stuk vriendelijker dan net, en je staat het toe. Het voelt wel fijn, zo direct na de straf. Je doet je kleren goed, gaat weer zitten en Michiel neemt ook weer plaats. “Dat was ook wel gemeen van mij om te doen, maar ik denk dat je ook wel behoorlijk wat spanning had meegenomen hier naartoe. Volgens mij helpt dit wel om het eruit te krijgen.” Je denkt erover na en voelt dat hij wel gelijk heeft. “Misschien had ik het ook een beetje verdiend en ik had ook makkelijk nee kunnen zeggen,” geef je toe. Hij lacht nog een keer. “Kom, ik zal je de school eens laten zien.”

            Jullie staan op en Michiel gaat voor door de deur. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat net klaar.”

            Tijd voor de lunch

              Keuzes (161)

              “Euhm, ja?” zeg je met een klein stemmetje. Je kijkt naar de grond, Michiel durf je nooit meer aan te kijken. “Zoiets dacht ik al,” zegt Michiel, duidelijk tevreden met zichzelf. “Dat is niks om je over te schamen hoor. Zoals ik zei: je bent de enige niet. Ben je daarom ook zo snel naar ons toegekomen?” Je haalt diep adem en probeert jezelf te herpakken. “Ja, ik zag het staan op de site, ik kon eigenlijk niet zo goed geloven dat het echt was.” Op dat moment wordt er op de deur geklopt. “Binnen,” zegt Michiel met luide stem. Een jonge vrouw, je schat begin twintig, met een zandloperfiguur en een lange bruine paardenstaart doet voorzichtig de deur open. “Ah, Jasmine, kom erin,” zegt Michiel hartelijk. Even richt hij zijn blik op jou om te zeggen dat je er snel achter gaat komen dat het echt is. Dan vestigt hij zijn aandacht weer op Jasmine. “Ik heb je hierheen laten komen omdat wij volgens mij een afspraak hadden.” Jasmine kijkt even weifelend naar jou, maar onmiddellijk pakt Michiel haar bij de kin en draait haar hoofd weer naar hem. “Hier moet je zijn. Irene is hier te gast, maar die staat buiten dit gesprek tussen jou en mij. Wat hadden wij afgesproken?” “Dat ik op tijd naar huis zou gaan gisteren,” mompelt Jasmine. “En wat is op tijd?” vraagt Michiel door. “12 uur…” En hoe laat was je thuis?” “4 uur…” “Juist, en wat zou er met jou gebeuren als je weer te laat zou zijn?” Ze kijkt hem met een smekende blik aan, maar Michiel blijft onbewogen staan. “Dan zou ik straf krijgen,” zegt ze met een klein stemmetje. “Juist,” zegt Michiel. Hij trekt een la open en haalt een leren paddle tevoorschijn, daarna neemt hij plaats op een stoel. “Broek naar beneden en over de knie,” zegt hij streng. Jasmine kijkt nog even smekend, maar maakt dan met een zucht de knoop van haar broek los. Daarna trekt ze haar ondergoed naar beneden en gaat bij Michiel over de knie. Je twijfelt of je wel moet kijken, maar zelfs als je zou willen, lukt het je nog niet om je ogen van dit schouwspel af te houden. Zonder verdere woorden legt Michiel het koude leer op haar billen en begint te slaan, harde klappen vanaf het begin. Je ziet hoe het gezicht van Jasmine vertrekt. Ze steunt en kermt onder de regen van slagen, links rechts links rechts op haar snel verkleurende billen. Af en toe gaan haar voeten de lucht in, maar ze blijft liggen. Het doet zichtbaar steeds meer pijn en na een minuutje begint ze te jammeren. “Ga je volgende week op tijd naar huis?” “Au, ja meneer!” “Moeten we dan weer dit gesprek voeren?” “Aaah, nee meneer!” “Dat hoop ik ook,” zegt Michiel en hij onderstreept elk van zijn woorden met een harde klap. Dan helpt hij haar overeind en geeft haar een dikke knuffel. “Dankjewel,” zegt ze oprecht, met een veel minder klein stemmetje dan hiervoor. “Ik weet dat je het lastig vindt om nee te zeggen tegen je vriendinnen, maar met een klein steuntje in de rug, gaat het soms net iets makkelijker,” zegt Michiel vriendelijk. “Denk daar nog maar even over na. Neus in de hoek, handen op je hoofd.”

              Terwijl Jasmine naar de hoek waggelt, zet Michiel een timer. Daarna kijkt hij jou aan. “Zo, nu kun je zien hoe het hier echt aan toe gaat. Was dit wat je verwacht had?” Je denkt even na en knikt dan. “Ja, wel dat dit zou gebeuren als het echt zou zijn, maar ik wist niet zeker of het echt zou zijn. En iedereen is hier vrijwillig?” “Zeker,” bevestigt Michiel, “zoals ik zei, veel vrouwen, en mannen in onze andere vestiging, zijn hier om wat hulp te krijgen met het opbouwen van discipline en ritme als ze op hun eigen benen komen te staan, maar ook om hun spankinggevoelens te ontdekken. Bij wat je net bij Jasmine hebt gezien kwam weinig praten kijken, maar over het algemeen wordt hier toch meer gepraat nog dan geslagen, zowel tussen de leraren en leerlingen als tussen de leerlingen onderling.” Je praat nog even door tot de timer afgaat. Michiel zegt tegen Jasmine dat ze zich weer aan mag kleden en uit de hoek mag komen. Ze wrijft even over haar billen wanneer ze glimlachend naar Michiel loopt voor een laatste knuffel en afscheid. Wanneer ze het kantoor verlaten heeft, nodigt Michiel je uit voor een volledige rondleiding door de school. De klaslokalen zijn modern en goed voorzien en er zijn vaak maar kleine groepjes leerlingen per leraar. Je neemt aan dat dat helpt om controle te houden. In de bibliotheek is een groepje meiden bezig met de zelfstudie, en in de hoek staat iemand die zo te zien zo net bestraft is. Aan het verre eind van het gebouw zitten zelfs verschillende kleine studentenkamers. “Hier is ruimte voor 9 studentes en zeker in deze tijden zijn de kamers zeer gewild. We maken wel duidelijk wat voor ruimtes het zijn en dat er regels met gevolgen gelden voor de bewoners, maar zolang dat je niet afschrikt, is iedereen vrij om zich aan te melden.” Dan is de tour bijna ten einde. “Hier is de eetzaal en het is een mooi moment om daar naartoe te gaan. De lunch staat klaar.”

              Tijd voor de lunch

                Keuzes (160)

                Je kunt niet zonder koffie, zeker niet met de spanning in je lijf die je voelt wanneer je nadenkt over het lyceum. Zo snel als je kan zorg je voor koffie en daarna ga je vlug richting de auto. Zodra je de snelweg opdraait begin je in jezelf te vloeken. File! Elke minuut dat je vaststaat, lijken er twee minuten extra reistijd bij te komen in je navigatie. Wanneer je eindelijk van de snelweg af bent, blijkt parkeren ook een drama te zijn. Ternauwernood weet je blikschade te voorkomen in een poging de auto in een veel te krap plekje te steken. Uiteindelijk vind je wat, maar het is zeker tien minuten lopen. Om 10 over 10 kom je het lyceum binnen, waar je direct wordt begroet door een slanke dertiger met een klein baardje. “Jij bent Irene?” vraagt hij. Je knikt en jullie schudden elkaar de hand. “Je bent te laat” merkt hij op, niet heel streng, maar toch… er is iets in zijn toon dat ervoor zorgt dat je direct naar de grond kijkt. “Ja, eum, file” mompel je. Gelukkig duurt het moment maar even. “Kom, dan gaan we naar mijn kantoor om kennis te maken.” Je volgt hem door het gebouw, een oud pand met een paar ruimtes voor klassikale instructie. In elk lokaal zitten kleine groepjes studenten, sommigen aan de zelfstudie en anderen met een leraar of lerares voor de klas. Daarnaast zijn er ook aardig wat kantoortjes, ouderwets nog met een deur en een naamplaatje. Hier is duidelijk geen plaats voor een kantoortuin. Even meen je bij het passeren van een kantoor een herkenbaar ritmisch klapgeluid te horen, maar jullie lopen snel door en je blijft onzeker over of het echt waar was of slechts verbeelding.

                Het kantoor van Michiel is vrij ruim, met een grote kast aan de zijkant en een groot, massief houten bureau gericht naar de deur met een hoog raam in de rug. Achter het bureau staat een grote, houten stoel, aan de voorkant een kleinere en lagere variant. Het is duidelijk dat deze opstelling aardig intimiderend kan werken! Aan de andere zijkant staat ook een kleine, ronde tafel met houten stoelen. Michiel neemt daar plaats en wijst naar een stoel schuin naast hem. “Zo, wil je wat drinken?” vraagt hij vriendelijk. “Nou, een kopje koffie zou wel fijn zijn!” Hij staat op en komt even later terug met twee kopjes. “Leuk dat je ons komt bezoeken! Volgens mij weet je inmiddels al dat we een beetje een bijzondere club zijn, maar voor de zekerheid: wij hebben discipline hoog in het vaandel staan en we zijn van mening dat straf, in de vorm van een ouderwets pak slaag, helpt bij het leren. Uiteraard kan zoiets niet op een gewone school, maar alle leerlingen hier zijn volwassen en hebben zelf gekozen voor deze weg. Verder vinden we individuele begeleiding heel belangrijk. Iedereen heeft wat anders nodig: de een heeft moeite met de basisdingen zoals op tijd uit bed komen en niet het studeren over te slaan om in de kroeg te hangen, de ander kan het eigenlijk prima zelf, maar heeft een steuntje in de rug nodig voor het zelfvertrouwen of het volgen van een ritme. En, laat ik ook maar even eerlijk zijn, niet iedereen vindt het even erg om op de billen te krijgen, althans toch niet voor of na een pak slaag.” Je weet even niet wat je moet zeggen. Dit klinkt niet echt, maar toch, waarom zou iemand dit verzinnen? Je wil een vraag stellen, maar Michiel is je voor. “Je lijkt nog niet heel geschokt te zijn, dat is wel eens anders. Heb je zelf ooit billenkoek gekregen?” Je voelt dat je vuurrood wordt. Wat is dat nu voor een vraag? Nou ja, misschien is het wel relevant, maar zoiets durft toch niemand toegeven! Of, nou ja, je wil ook niet liegen natuurlijk.

                Je zegt ja

                Je zegt nee

                    Keuzes (159)

                    “Zo te zien haal ik het net!” zeg je vol zelfvertrouwen. Laura glimlacht, “veel plezier dan!” Je pakt gauw je spullen bij elkaar en gaat op een drafje richting de auto. Onderweg kom je langs het koffieapparaat. Sinds vorige week, toen er een nieuwe automaat is geïnstalleerd, is er heel lekkere koffie. Of ze dat op het lyceum ook hebben is nog maar de vraag. Maar ja, het is laat en je moet je al haasten.

                    Koffie pakken

                    Haasten naar het lyceum

                        Keuzes (158)

                        Het moet maar een keertje zonder koffie, besluit je. Je wil niet te laat komen voor deze afspraak, je hebt tenslotte maar één kans voor een eerste indruk. Onderweg bedenk je je dat je de juiste keuze hebt gemaakt, want het is aardig druk en parkeren is ook een hel. Om 1 voor half 10 kom je het lyceum binnen, waar je direct wordt begroet door een slanke dertiger met een klein baardje. “Jij bent Irene?” vraagt hij. Je knikt en jullie schudden elkaar de hand. “Kom, dan gaan we naar mijn kantoor om kennis te maken.” Je volgt hem door het gebouw, een oud pand met een paar ruimtes voor klassikale instructie. In elk lokaal zitten kleine groepjes studenten, sommigen aan de zelfstudie en anderen met een leraar of lerares voor de klas. Daarnaast zijn er ook aardig wat kantoortjes, ouderwets nog met een deur en een naamplaatje. Hier is duidelijk geen plaats voor een kantoortuin. Even meen je bij het passeren van een kantoor een herkenbaar ritmisch klapgeluid te horen, maar jullie lopen snel door en je blijft onzeker over of het echt waar was of slechts verbeelding.

                        Het kantoor van Michiel is vrij ruim, met een grote kast aan de zijkant en een groot, massief houten bureau gericht naar de deur met een hoog raam in de rug. Achter het bureau staat een grote, houten stoel, aan de voorkant een kleinere en lagere variant. Het is duidelijk dat deze opstelling aardig intimiderend kan werken! Aan de andere zijkant staat ook een kleine, ronde tafel met houten stoelen. Michiel neemt daar plaats en wijst naar een stoel schuin naast hem. “Zo, wil je wat drinken?” vraagt hij vriendelijk. “Nou, een kopje koffie zou wel fijn zijn!” Hij staat op en komt even later terug met twee kopjes. “Leuk dat je ons komt bezoeken! Volgens mij weet je inmiddels al dat we een beetje een bijzondere club zijn, maar voor de zekerheid: wij hebben discipline hoog in het vaandel staan en we zijn van mening dat straf, in de vorm van een ouderwets pak slaag, helpt bij het leren. Uiteraard kan zoiets niet op een gewone school, maar alle leerlingen hier zijn volwassen en hebben zelf gekozen voor deze weg. Verder vinden we individuele begeleiding heel belangrijk. Iedereen heeft wat anders nodig: de een heeft moeite met de basisdingen zoals op tijd uit bed komen en niet het studeren over te slaan om in de kroeg te hangen, de ander kan het eigenlijk prima zelf, maar heeft een steuntje in de rug nodig voor het zelfvertrouwen of het volgen van een ritme. En, laat ik ook maar even eerlijk zijn, niet iedereen vindt het even erg om op de billen te krijgen, althans toch niet voor of na een pak slaag.” Je weet even niet wat je moet zeggen. Dit klinkt niet echt, maar toch, waarom zou iemand dit verzinnen? Je wil een vraag stellen, maar Michiel is je voor. “Je lijkt nog niet heel geschokt te zijn, dat is wel eens anders. Heb je zelf ooit billenkoek gekregen?” Je voelt dat je vuurrood wordt. Wat is dat nu voor een vraag? Nou ja, misschien is het wel relevant, maar zoiets durft toch niemand toegeven! Of, nou ja, je wil ook niet liegen natuurlijk.

                        Je zegt ja

                        Je zegt nee