Joke neemt haar telefoon erbij om te kijken hoe laat het is: 17u57. Ze heeft pas om half zeven afgesproken met Marie om samen te koken. Mooi. Er is nog genoeg tijd om wat wijn te gaan kopen. Na het gesprek met Matthias van daarnet, kan ze wel wat alcohol in haar bloedbaan gebruiken.
Een halfuurtje later staat Marie bij haar voor de deur. Ze kijkt verrast als Joke de flessen wijn omhoog houdt. “Was het zo erg bij Matthias?” vraagt ze. “Zal ik maar een kussentje op je stoel leggen?” Ze grijnst.
“Nee, niet nodig,” antwoordt Joke. “Hij heeft niets gedaan. Alleen gepraat.”
“Dan is het een heftig gesprek geweest,” zegt Marie, “als je zoveel wijn nodig hebt om het te boven te komen.”
“Het is om te delen hoor!” protesteert Joke. “Ik heb wel geen wijnglazen, dus we zullen uit de fles moeten drinken.”
“Goed voor mij.” Marie haalt haar schouders op.
“Even kijken of ik een kurkentrekker kan vinden,” zegt Joke. Ze rommelt in de lades met bestek. “Als ik er geen vind, kunnen we nog altijd de flessen sabreren,” lacht ze, terwijl ze een groot broodmes in de lucht houdt.
“O ja, goed plan,” lacht Marie mee. “Dan zitten we straks allebei op de spoedafdeling van het ziekenhuis.”
“Aha, hebbes!” De kurkentrekker zat verstopt in een hoekje van de lade, onder een aantal houten lepels.
“Jij mag koken, dat kun jij beter dan ik. Dan doe ik de flessen wijn wel open.”
Met enkele snelle bewegingen vanuit haar polsen haalt Joke de kurk eraf. Ze zet de fles meteen aan haar mond en neemt een paar flinke slokken.
“Wil je ook wat?” vraagt ze, terwijl ze Marie de fles aanreikt.
“Straks, eerst even de currysaus afwerken.”
“Kan ik helpen?”
“Dek jij de tafel maar. Ik weet hier niet waar alles zit.”
Joke neemt nog een flinke slok van de wijn en zet de fles daarna als eerste op tafel. Dan haalt ze borden en bestek uit, net als een paar onderleggers om de potten op te zetten. Net op tijd, want Marie kondigt al aan dat het eten klaar is. Ze zet de potten op tafel en trekt een wenkbrauw op als ze ziet dat Joke de fles intussen al bijna halfleeg gedronken heeft.
“Zo erg, hé?” herhaalt ze haar vraag.
Joke giechelt. “Nu zie je er net uit als Matthias, met die opgetrokken wenkbrauw.”
Daar moet Marie zelf ook om lachen. “Vréselijk, als hij dat doet,” bevestigt ze.
“Die blik van hem he… Daar krijg ik gewoon de kriebels van,” geeft Joke toe. “Alsof hij dwars door je heen kijkt.”
“Ik kan nooit terugkijken,” vult Marie aan.
“Jij ook niet?” Joke kijkt opgelucht. “Ik dacht dat het aan mij lag.”
“Nee hoor. Die man kan gewoon zo eng kijken. Zo… intens.”
Joke knikt heftig.
“Pffff,” ze zucht diep en neemt nog een grote slok van de fles. “Ik heb hem gezegd dat ik ermee op wilde houden,” zegt ze dan.
“Wat?” Marie was net wat van de wokschotel op haar bord aan het scheppen, maar staat nu stokstijf stil. Een sliertje paprika valt van de lepel naast haar bord. “Waarom? En hoe reageerde hij?”
Joke haalt haar schouders op. “Ik weet niet goed waarom. Eigenlijk wil ik er niet mee stoppen. Maar ik wil ermee willen stoppen.” Ze ratelt. “En toen stak hij een hele preek af over dat het normaal is dat het verwarrend is. En toen gaf hij me nog een knuffel en mocht ik vertrekken.” Ze haalt even diep adem. “En nu ben ik nog meer in de war.”
“Waarom?”
Joke schudt haar hoofd.
“Had je liever wel een pak slaag gehad?”
Ze zwijgt, maar wordt vuurrood.
“Je had het hem kunnen vragen, hij had het vast gedaan. Met alle plezier zelfs,” voegt Marie er grijnzend aan toe.
“O ja, vast. Maar ik kan er toch niet zomaar om gaan vragen? En al helemaal niet als ik vijf seconden eerder nog had gezegd dat ik ermee op wilde houden.”
“Ach, dat meende je niet, dat weet hij ook wel.”
“Ergens meende ik het wel. Altijd maar naar de les moeten gaan en alle opdrachten moeten maken en nooit te laat mogen zijn… Pfff… Ik heb nauwelijks meer tijd om uit te gaan! Hoe doe jij dat? Jij lijkt er geen problemen mee te hebben.”
“Ik vind het soms ook moeilijk hoor. Zeker in het begin, toen was het nog veel erger. Maar ik heb gemerkt dat sinds ik naar Matthias ga, mijn resultaten veel beter zijn. En ik ga wel nog af en toe uit, alleen niet meer als ik de dag erna om 9u les heb, of dan ga ik toch niet zo lang uit.”
Joke zucht en drinkt de rest van de fles wijn leeg.
“Misschien kun je maar beter wat eten,” merkt Marie verstandig op. “Het is trouwens koud aan het worden.”
Joke knikt en steekt een vork vol eten in haar mond.
“Je had beter om een pak slaag gevraagd, je bent echt jezelf niet,” grapt Marie.
“Ik ga er echt niet om vragen hoor… Dan kan ik beter met opzet wat te laat komen in de les of zo. Of een paper niet op tijd indienen of een les gewoon helemaal overslaan.”
“Dat zou ik niet doen, als ik jou was. Als hij erachter komt dat het met opzet was, dan maakt hij het nog veel erger. En hij komt er sowieso achter.”
“Ja… Ik weet het. Hé, heb je nog wat aan mijn notities gehad?”
Marie vertrekt haar gezicht. “Weet je nog dat ik je notities meenam vlak voor ik een afspraak had?”
“Ja?”
“Ik ben zo stom geweest om hem jouw notities te tonen alsof ze de mijne waren. Maar hij had natuurlijk meteen door dat het niet hetzelfde handschrift was als de notities die ik eerder al had overgeschreven. Dus toen moest ik wel opbiechten dat ik jouw notities had gekopieerd. Dat op zich vond hij niet erg, want het zijn goede notities, zei hij. Maar ik had er niet over mogen liegen…”
“Ai…” Joke trekt een meelevend gezicht. Ze kan zich haar eigen caning nog maar al te levendig herinneren.
“Ja, precies. Ai is wel de goede omschrijving.”
Ze lachen allebei.
“Zullen we die tweede fles ook maar openmaken?” vraagt Joke.
“Heb jij niet al genoeg gehad?” Marie trekt haar wenkbrauw op en gebruikt dezelfde strenge toon als Matthias.
Joke grijnst. “Ik wel, jij nog niet.”

Als Marie een paar uur later naar huis gaat, staan de twee lege wijnflessen op de onafgeruimde tafel. Joke had ook nog een paar bierflesjes gevonden, die liggen leeg op de grond. Dat ruimt ze morgen wel op, bedenkt ze. Nadat Marie is vertrokken, doet ze een halfslachtige poging om haar pyjama aan te trekken. Alles draait. Misschien heeft ze toch wat te veel gedronken. Uiteindelijk besluit ze dat het te veel werk is om haar benen in haar pyjamabroek te wurmen en laat ze zich naakt op het bed vallen. Ze trekt het deken over zich heen en valt in slaap.

Ze heeft zeker weten te veel gedronken. Haar wekker klinkt alsof er een volledig orkest in haar kamer het beste van zichzelf aan het geven is. Kreunend zoekt ze in het rond tot ze haar telefoon op de vloer naast haar bed vindt. Moet ze echt nu al opstaan? Haar hoofd doet pijn en zelfs het kleinste beetje licht is te fel. Zo kan ze onmogelijk naar de les.
Met dichtgeknepen ogen tegen het licht stuurt ze Matthias een berichtje. Dan kan hij haar achteraf niet verwijten dat ze hem niet gewaarschuwd heeft omdat ze niet naar de les gaat.

Matthias zit in zijn bureaustoel op zijn kantoor. Joke ligt over zijn knie. Ze is naakt. Haar billen zien al flink rood, toch laat hij zijn hand nog een paar keer hard neerkomen op het zachte vlees.
“Auw!” jammert ze.
“Doet het pijn?” vraagt Matthias.
“Ja!”
Hij kneedt haar billen met beide handen.
“Is dit beter?”
“Hmmm, ja.”
Dan haalt hij zijn handen weg. Joke blijft netjes liggen. Hij reikt over haar heen naar het bureau, waar een aantal attributen klaarliggen. Hij neemt de tube glijmiddel en spuit een klein beetje rond haar anus. Even trekt Joke haar billen samen tegen de onverwachte koude, dan ontspant ze weer. Met zijn linkerhand kneedt hij haar ene bil, terwijl hij met de rechter een klein plugje anaal bij haar inbrengt. Ze biedt geen weerstand, maar laat hem gewoon doen.
Dan geeft hij haar twee felle klappen op haar rode billen en gebiedt hij haar recht te staan. “Handen op je rug,” geeft hij aan.
Snel gehoorzaamt ze, haar blik beschaamd naar de grond gericht. Wat is ze mooi, met die lichte blos op haar wangen. Hij veegt wat haar uit haar gezicht en stopt het achter haar oor. Dan laat hij zijn handen zakken langs haar hals en schouders, tot ze bij haar borsten uitkomen. Zachtjes glijden ze over haar borsten, waarbij hij ook vederlicht haar tepels aanraakt. Op haar huid verschijnt kippenvel. Ze bijt zachtjes op haar lip.
Nu neemt Matthias haar beide tepels tussen zijn vingers en hij rolt ze heen en weer. Heel even kijkt Joke op, maar meteen als ze zijn blik opvangt, richt ze haar blik weer naar de grond. Goed zo, ze durft hem niet aankijken. Zonder waarschuwing trekt hij hard aan de tepels terwijl hij ze fijn knijpt. Een kreetje ontsnapt aan Jokes lippen, maar hij is alweer bezig met masseren. Nog een paar keer wisselt hij knijpen af met masseren. Dan gaat hij achter haar staan. Ze probeert hem binnen haar zicht te houden door haar hoofd te draaien.
“Voor je kijken,” gromt hij.
Hij laat zijn hand over haar rug naar haar billen glijden, waarna hij er nog een paar flinke petsen op geeft. Joke snakt naar adem, maar hij geeft haar geen tijd om te bekomen. Meteen grijpt hij haar beide borsten vol in zijn handen en begint hij te kneden. Met duim en wijsvinger knijpt hij hard in haar tepels, terwijl de rest van zijn hand haar volle borsten plet. Pas na een tiental seconden laat hij los.
Joke hijgt. Hij besluit haar even wat respijt te gunnen en herneemt zijn verderlichte aanrakingen van eerder. Haar ademhaling blijft oppervlakkig. Het is duidelijk dat ze hiervan geniet. Opnieuw neemt hij haar tepels en borsten vast en knijpt hij hard. Joke zakt een beetje door haar knieën in de hoop aan zijn greep te ontsnappen, maar dat laat hij niet toe. Hij blijft de druk opvoeren en telt bij zichzelf tot tien voor hij overgaat tot een iets zachtzinnigere massage.
Intussen zakt Joke zowat door haar benen van genot. Hij laat haar los. “Ga maar even zitten.” Hij wijst naar een van de houten stoelen voor zijn bureau en grijnst als hij ziet hoe ze voorzichtig gaat zitten om de buttplug zo weinig mogelijk te belasten. Met een stuk touw bindt hij haar armen achter haar rug en haar voeten bindt hij aan de stoelpoten vast, waardoor ze geen andere keuze heeft dan haar benen te spreiden. Smekend kijkt ze hem aan terwijl hij de wasknijpers van zijn bureau neemt.
“Je tepels zijn nu wel genoeg opgewarmd,” denk ik.
“Nee…” kermt ze.
“Wil je nog wat meer opwarming?” Hij trekt zijn wenkbrauw op. “Dat kan hoor, omdat je het zo lief vraagt.” Gemeen neemt hij opnieuw haar beide tepels tussen zijn duim en wijsvinger en knijpt hij nog even hard.
“Is het zo goed voor je?”
Snel knikt ze.
“Ik vroeg je wat.”
“Ja Matthias,” antwoordt ze schor.
“Dat dacht ik al.”
Hij neemt uitgebreid de tijd om met zijn linkerhand haar linkerborst te omvatten en nog wat te aaien voor hij de eerste wasknijper op haar tepel zet. Ze knijpt haar ogen stijf dicht, maar opent ze weer als de initiële pijn wegtrekt en plaatsmaakt voor het constante zeurende gevoel. Hij doet hetzelfde bij haar rechterborst.
Hij loopt een metertje bij haar weg en bekijkt tevreden het resultaat. Ze zit recht op de stoel met haar benen wijd open. Doordat haar armen achter haar rug gebonden zijn, priemen haar borsten mooi naar voren. Hij kan het niet laten: hij tikt lichtjes tegen de wasknijpers om even een pijnscheut door haar tepels te jagen. Wat is ze mooi, zoals ze haar gezicht vertrekt, haar wangen minstens even rood als haar billen, haar haar dat in slierten om haar gezicht hangt, haar ogen beschaamd naar de vloer gericht.
Hij hurkt voor haar neer en stopt liefdevol een paar lokken haar terug achter haar ogen. “Je weet niet half hoe mooi je bent, meisje,” fluistert hij.

Het geluid van een binnenkomende sms haalt hem ruw uit zijn slaap. Even weet hij niet waar hij is. “Joke,” kreunt hij. Zijn erectie zorgt ervoor dat het laken als een tentje omhoog staat. Hij blijft nog even liggen. Waarom heeft hij nu zo van Joke gedroomd? Ze doet iets met hem, dat is duidelijk… Zeker, hij begeleidt meer meiden, maar niemand van hen laat zo’n indruk op haar na. Is het haar onschuld? Haar zachte blik die de zijne nooit kan weerstaan? De blosjes die op haar wangen verschijnen als hij haar de les leest? Toch moet hij professioneel blijven. Haar niet anders behandelen dan de andere meiden. Anders is het einde zoek.
Kreunend komt hij overeind. Het is toch tijd om op te staan. Hij kan maar beter even onder de douche springen. Hij kijkt naar beneden. Nog steeds staat zijn penis fier rechtop. Daar zal hij ook even wat aan moeten doen. Professioneel of niet, zo past hij nooit in zijn broek.

Pas nadat hij uit de douche komt, herinnert hij zich dat zijn telefoon was afgegaan. Het is een berichtje van Joke:
“Even laten weten dat ik vandaag niet naar de les kan. Ik ben ziek.” leest hij.
Hij glimlacht. Goed van haar dat ze het laat weten. Ondanks haar opmerking van gisteren dat ze ermee wilde stoppen, begint ze hem blijkbaar toch serieus te nemen.
Zou hij haar even een overlevingspakketje brengen? Studenten hebben meestal geen echt voedzaam eten in huis, laat staan pijnstillers en koortswerende middelen. Ja, dat is misschien wel een idee. Vanochtend heeft hij geen afspraken, dus hij kan meteen even langs de winkel en dan naar haar kot. Hij moet het adres hier ergens hebben liggen. Hij rommelt in zijn bureau tot hij haar “dossier” – een map waarin hij bijhoudt hoe ze het gedaan heeft en welke straffen hij heeft uitgedeeld – vindt. Op de eerste pagina staan haar persoonlijke gegevens en ook haar kotadres. Tiensestraat. Dan passeert hij langs genoeg winkels om even wat pijnstillers, kippensoep en broodjes te halen. Maar eerst zelf nog ontbijten. Neuriënd loopt hij naar de keuken.