Joke is ruim op tijd bij het lesgebouw. Ze ziet nog niemand die ze kent. Gelukkig, dat geeft haar even de tijd om naar de toiletten te lopen en wat koud water in haar gezicht te gooien. Haar ogen zijn nog wat rood en gezwollen van het huilen en ze wil niet dat er straks iemand vraagt wat er scheelt.
Zou ze even durven in de spiegel kijken wat de schade is? Schattend kijkt ze naar de deur. Hoe groot is de kans dat er iemand binnenkomt? De les begint pas over tien minuten… De spiegel hangt wel hoog. Maar als ze nu eens op een van de toiletten gaat staan, met de deur open, dan kan ze het vast wel zien. En dan is de kans ook kleiner dat ze betrapt wordt, als er toch iemand binnenkomt. In elk geval heeft ze dan genoeg tijd om haar jurk over haar billen te laten vallen, zodat die persoon niet ziet wat ze aan het doen was.
Ze neemt haar besluit en loopt het toilethokje in. Ze klapt het deksel neer en test even of het haar gewicht wel kan dragen. Dan stapt ze er ook met haar andere voet op. Snel trekt ze haar legging en onderbroek tot onder haar billen en terwijl ze haar jurk omhoog houdt, draait ze zich half om naar de spiegel. Zes vuurrode dubbele striemen staan scherp afgetekend op de bruin-gele achtergrond van haar billen. Geschokt slaat Joke een hand voor haar mond. Wat een slagveld. Letterlijk. Even grinnikt ze om haar eigen woordgrapje. Na nog een laatste geschrokken blik op de spiegel, trek ze haar onderbroek en legging weer omhoog, laat ze haar jurk los en springt ze van het toilet af. Als ze nu alvast naar de aula gaat en achteraan plaatsneemt, zal er hopelijk niemand zien dat ze gehuild heeft.

Geleidelijk aan druppelen de studenten de aula binnen. De zaal loopt al aardig vol als Joke eindelijk Marie aan de deur ziet staan. Ze zwaait om aan te geven dat ze een plaatsje voor haar bewaard heeft.
“Hehe,” zegt Marie. “Net op tijd. Het is maar beter, want ik moet straks naar Matthias.”
“Die heeft een drukke dag vandaag,” antwoordt Joke.
“Hoezo?”
“Ik kom net bij hem vandaan.”
“Huh? Moest je gisteren niet gaan?”
“Jawel…” Ze wil net aan Marie uitleggen wat er gebeurd is, als Stephanie aan de andere kant naast haar komt zitten.
“Ik leg het je later nog wel uit,” seint Joke met haar ogen.
“He Joke,” roept Stephanie. “Dat is al lang geleden!”
“Tja, we hebben enkel deze les nog samen hé,” zegt ze.
“Dat is waar, maar ik zie jou ook nooit meer op feestjes en zo.”
Net op dat moment kucht de professor in zijn microfoon om de aandacht op te eisen.
“Kom je vanavond niet mee? Er is een kotfuif bij Sebastiaan.”
“Ik kan niet,” fluistert Joke terug, terwijl de prof aan de les begint. Stephanie kijkt teleurgesteld, maar richt haar aandacht nu ook op de professor, na een laatste bedachtzame blik op Joke.

“Ga je echt niet mee vanavond?” vraagt Stephanie na de les.
“Ik kan niet, ik heb al iets anders,” herhaalt Joke.
“We missen je,” zegt Stephanie. “We hebben je nog nauwelijks gezien dit semester.”
“Ik weet het, maar ik probeer wat minder uit te gaan en wat meer mijn lessen bij te houden. Ik moet het dit semester echt beter doen, ik wil graag slagen.”
“Daar heb je de herexamens toch voor,” lacht Stephanie. “Kom je dan op z’n minst morgenavond langs? Het is zaterdag mijn verjaardag en ik geef morgen dus een feestje.”
“Klinkt leuk,” vindt Joke. Het is waar, ze is al twee weken niet meer uitgeweest met Stephanie en de rest van de groep. En als het haar verjaardag is, moet ze erbij zijn. “Ik zal er zijn!”
“Leuk, tot dan!”

Om 17u zit de laatste les er eindelijk op.
“Ik dacht dat hij nooit zou ophouden,” klaagt Marie, terwijl ze door de Leuvense straten fietsen. “Ik denk dat ik de helft van de les niets geregistreerd heb. Alles klonk als blablabla.”
“Vreselijk, hoeveel monotoner kun je praten?” is Joke het met haar eens.
“Denk je dat als we onze notities samenleggen, we er nog iets van kunnen maken?” Marie kijkt haar smekend aan.
“Vast wel,” knikt Joke.
“Dank je!” Marie knikt opgelucht. “Nu hopen dat Matthias ze niet nu meteen al wil zien.”
“Kom anders morgen na je lessen naar mijn kot, dan kunnen we ze samenleggen.”
“Dat is goed!”
“En succes bij Matthias!” roept Joke haar nog na, terwijl Marie de andere straat indraait.

Arme Marie, denkt Joke. Hopelijk is hij wat minder streng dan vanochtend… Ze doet haar fiets op slot en loopt de trap op naar boven. Even kijken of ze nog wat in de koelkast heeft liggen om te eten voor ze naar Stephanies feestje gaat. Een pakje salami en een halve komkommer. Daar komt ze niet ver mee, zeker aangezien ze geen brood meer heeft. Er ligt wel nog een fles witte wijn die ze kan meenemen naar Stephanie. In de kast vindt ze ook nog drie zakken chips. Ze moet voor morgen nog een case study bekijken. Als ze naar Stephanies feestje wil, dan heeft ze geen tijd meer om ook nog naar de winkel te gaan. Zou ze pizza bestellen? Als ze de levertijden bekijkt, ziet ze dat ze minstens anderhalf uur op haar pizza zal moeten wachten. Toch maar gewoon een zak chips, besluit ze.
Met de zak chips, een halflege fles cola en haar laptop ploft ze neer op het bed. Auw! Even vertrekt haar gezicht. Die cane was echt geen lachertje. Hopelijk is Matthias op dit moment wat milder voor Marie. Die ligt nu misschien met blote billen over zijn knie, terwijl zijn handen met lange vingers rake klappen uitdelen.
Joke spreidt haar benen en stopt haar vingers tussen haar schaamlippen. In haar gedachten is het niet Marie die over de knie ligt, maar zijzelf. Zijn slanke handen kneden haar gloeiende billen. Hoe zou Matthias in bed zijn? Even kordaat en vastberaden? Even… dominant? Ze beeldt zich in hoe zijn lange vingers ruw haar tepels masseren en dan over haar buik naar haar geheime plekje tussen haar benen glijden, terwijl hij haar met die intense blik van hem aankijkt. Even later komt ze schokkend klaar.
Beschaamd veegt ze haar vingers af aan haar lakens. Heeft ze nu echt… Terwijl ze aan Matthias dacht? Aan hoe ze over zijn knie ligt? Maar…
Nee, ze wil hier niet verder over nadenken. Snel opent ze haar laptop en zoekt ze de opdracht op via het studentenportaal.

Ze is verstrooid. Haar gedachten dwalen constant af. Het is al bijna 20u en ze heeft nog nauwelijks iets gedaan gekregen. Misschien kan ze de case study beter morgenochtend afwerken. De les is pas om 11u, dan is er nog tijd genoeg. Als ze maar op tijd opstaat. Snel neemt ze haar telefoon erbij en zet ze een wekker om 8u. Zo, dat moet haalbaar zijn.
Dan haalt ze de fles wijn uit de koelkast en loopt ze naar beneden. Haar fiets laat ze staan, Stephanie woont slechts twee straten verder.
“Alvast gefeliciteerd!” roept ze als de deur opengaat.
“Joke! Blij dat je er bent!” Enthousiast trekt Stephanie haar aan haar arm mee naar binnen. “Oeh, wijn, lekker! Dank je wel.”
“Hij is koel,” zegt Joke.
“Fantastisch, dan kunnen we hem meteen opendoen.”
“He, Tom, doe de wijn eens open!” Ze drukt haar vriendje de fles wijn in handen en verdwijnt dan om opnieuw de deur open te doen, aangezien de deurbel net gegaan is.
Er staan bier en chips op tafel en ook wat kaasjes en olijven. Joke neemt een biertje en gaat op het bed zitten, waar drie anderen druk bezig zijn met een wedstrijdje slechte moppen tappen. Jup, daar heeft ze alcohol bij nodig. Ze slaat het flesje achterover en drinkt het in één teug halfleeg.
“Ken je de mop van de twee pizza’s in de oven?” neemt ze deel aan het gesprek.

Tegen 23u zijn de meesten al goed zat.
“Joke! Ik ben zo blij dat je er nog eens bij bent!” roept Stephanie voor de zesde keer die avond. “We hebben je gemist.” Ze lispelt al een beetje door de drank. “Waarom kom je nooit meer mee met ons?”
“Omdat ik dan altijd zat word en de lessen mis. En dan slaag ik niet voor de examens.”
“Onzin!” roept Stephanie uit. “Naar de les gaan is echt niet nodig! Wat hadden we vanochtend nu ook aan die les? Die prof bleef maar leuteren over dat stomme echtscheidingsrecht. Nergens voor nodig. Je moet gewoon nooit trouwen!”
Tom buldert van het lachen. “Dat spaart me alvast een ring! Hoef ik geen bank meer te beroven.”
“Precies! Kijk, weer een rechtszaak gespaard!”
Nu lacht iedereen.
“Kom, laten we nog even naar de Oude Markt gaan.”
Iedereen staat op en begint zijn spullen bij elkaar te zoeken. Overal liggen lege flessen bier en wijn. Er is al flink gedronken. Joke heeft zelf ook een licht hoofd. Als ze haar trui wil nemen, stoot iemand tegen haar aan, waardoor ze met haar billen tegen de kast geduwd wordt.
“Auw!” roept ze uit, voor ze erbij na kan denken. Gelukkig is er niemand die op haar let. Maar de pijn in haar billen herinnert haar aan de wekker die ze daarnet gezet heeft. Misschien is het toch maar verstandiger om niet mee te gaan…
“Ik ga niet meer mee,” zegt ze daarom tegen Stephanie.
“Komaan, jawel! Doe niet zo saai!”
“Nee, sorry. Ik moet morgenochtend nog een case study afwerken.”
“Die loopt heus niet weg hoor!”
“Was het maar waar…” zucht Joke. “Dan was ik er tenminste van verlost!”
“Ga je echt niet mee?” pruilt Stephanie.
Joke schudt haar hoofd. Ze baalt zelf ook. Wat is verstandig zijn saai. Maar nu misschien even de best optie, vertellen haar billen haar.
Dus terwijl iedereen luid joelend naar de Oude Markt vertrekt, loopt Joke in haar eentje terug naar haar kot. Boos schopt ze tegen een leeg sprite-blikje op het voetpad. Stomme Matthias.

Ze heeft haar case study afgewerkt en er een 14/20 voor gekregen. Toch is ze nog steeds boos op Matthias als ze de week erna voor zijn deur staat voor de volgende afspraak.
Haar billen zijn intussen wel helemaal genezen, dus kan ze op de houten stoel neerploffen nadat Matthias haar zijn kantoor heeft binnengelaten.
“Hoe is het gegaan?” begint hij met zijn klassieke opening.
“Ik ben naar alle lessen geweest en ik ben geen enkele keer te laat gekomen,” antwoordt Joke kort.
“Goed zo!” Matthias glundert. “Geen addertjes onder het gras?” vraagt hij dan. “Geen dingen die je me zou moeten vertellen?”
Joke schudt haar hoofd. Vertrouwt hij haar dan echt niet? Ze wordt een beetje boos, ook al weet ze best dat dat onredelijk is. Hij heeft alle reden om haar dit te vragen, na haar stunt van vorige week.
“Al je opdrachten gemaakt?” vraagt Matthias nog.
“Jaha.”
Matthias trekt een wenkbrauw op, maar geeft geen commentaar. Dat maakt Joke bijna nog bozer. “Ik had zelfs een 14.”
“Echt? Goed zo!”
Hij hoeft niet zo verbaasd te klinken, denkt Joke. Ook al klonk het eerder belangstellend dan verbaasd.
“Zie je wel dat je het kunt, als je maar naar de lessen gaat! Haal je notities maar boven, dan kunnen we die samen even bekijken.”
Buiten Matthias’ zicht rolt Joke met haar ogen terwijl ze met bruuske gebaren haar notities uit haar rugzak trekt en ze op tafel gooit.
Opnieuw die stille, opgetrokken wenkbrauw. Ze wordt er wat ongemakkelijk van en kijkt toe hoe Matthias haar notities doorneemt. Ze heeft haar benen over elkaar geslagen en wipt met haar voet op en neer, waarbij ze soms de rand van het bureau raakt.
“Die zien er weer piekfijn in orde uit.”
“Mooi, dan heb ik geen studiebegeleiding meer nodig denk ik.”
“Joke, wat scheelt eraan?” Matthias’ stem klinkt zacht. “Je bent zo… nukkig… vandaag.”
Ze haalt haar schouders op. “Ik weet nu wat ik moet doen: gewoon naar de lessen gaan en notities nemen. Dat kan ik best zelf, daar heb ik geen studiebegeleiding voor nodig.”
“Denk je echt dat als mijn … begeleiding wegvalt, je nog naar alle lessen zult gaan?”
Er volgt geen antwoord.
“Je weet zelf ook wel dat dat heel onwaarschijnlijk is. En dan kijk je tegen hetzelfde resultaat aan als vorig semester. Je bent goed bezig, je bent goed op weg, ik vind niet dat je nu mag opgeven.”
“Het is niet opgeven, ik doe in mijn eentje wel verder.”
Even zwijgt Matthias, dan loopt hij om het bureau heen om naast haar op de stoel te gaan zitten. Joke zet zich schrap, maar hij legt enkel een hand op haar knie.
“Wat scheelt er echt?” vraagt hij dan. Als Joke geen antwoord geeft, gaat hij verder: “Ik zie heus wel dat er iets scheelt. Je bent ergens tegenaan gebotst. Ik wil weten wat het is, zodat ik je kan helpen.”
Nog steeds geen antwoord. Wat moet ze ook zeggen? Dat ze helemaal in de war is door al deze nieuwe gevoelens die hij bij haar oproept? Dat ze het eng vindt om te merken dat het haar goed doet om geslagen te worden? Geslagen! Dat kan toch niet… Dat ze haar vriendinnen mist? Dat ze met Stephanie en de anderen mee had willen gaan naar de Oude Markt? Dat snapt hij nooit…
Maar blijkbaar onderschat ze hem.
“Het is moeilijk hé, om je zo aan te passen,” zegt hij. “Om plots naar alle lessen te moeten gaan en je opdrachten te moeten maken, terwijl je vrienden dat misschien helemaal niet doen. Om wellicht daardoor ook niet altijd even lang te kunnen uitgaan als zij. En om hen niet helemaal te kunnen uitleggen waarom je dit doet, dat er gevolgen aan vasthangen als je het niet doet. Los van het niet slagen voor je examens dan,” voegt Matthias eraan toe.
Joke kijkt hem verbaasd aan. Hij lacht even. “Je denkt toch niet dat je de enige bent die hiermee worstelt? Dat ik niet weet hoe het is om student te zijn? Ik weet heus wel dat ik veel kan vragen van mijn pupillen. Dat het niet zo simpel is als gewoon naar elke les gaan. Er komt meer bij kijken dan dat, anders zou je het niet moeilijk vinden. En bovendien… Bij het soort… methoden dat ik gebruik, komen er zeker in het begin veel verwarrende emoties boven: waarom doe ik dit, is dit wel ok, ben ik niet gek omdat ik me zomaar laat slaan en…” Hier wacht Matthias even. “En dat misschien stiekem, heel diep vanbinnen een fijn gevoel vind omdat er iemand is die me helpt door me kort te houden. Los van alle endorfines die vrijkomen bij zo’n pak slaag, die je ook een goed gevoel bezorgen,” besluit Matthias.
“Ik vind het vooral veel pijn doen hoor,” zegt Joke. Opnieuw lacht Matthias. “Ja, dat is ook de bedoeling. Maar achteraf voelt het wel goed, is het niet?” Aarzelend knikt Joke. “Dat is dus het werk van de endorfines. En gewoon ook de zekerheid dat je er niet alleen voor staat, dat iemand je helpt om je doelen te bereiken. Want ik heb het je al gezegd: het zijn jouw doelen. Jij moet het willen.”
Nu kijkt Joke naar de grond. Haar opstandigheid is helemaal verdwenen. Verdampt onder Matthias’ woorden.
“Het is gewoon zo… verwarrend.”
“En moeilijk en lastig en frustrerend,” vult Matthias aan.
Joke lacht en knikt. Even trekt Matthias haar in een knuffel tegen zich aan. Het voelt fijn. Zeker. Veilig. Ze snuift zijn geur op. Hmm. Matthias drukt haar stevig tegen zich aan en laat dan weer los. Nu weet ze helemaal niet meer waar ze moet kijken.
“Maar het werkt wél,” zegt Matthias dan. “Heb je vorig semester ooit een 14 gehaald voor een opdracht?”
Ze schudt haar hoofd.
“Wel dan. En door naar de les te gaan heb je goede notities. Als je die gebruikt om te studeren, zullen je examens goed gaan, daar ben ik van overtuigd.”
Nu bloost ze helemaal. Ze hoopt maar dat het Matthias niet opvalt.
“Het zou zonde zijn om er nu mee te stoppen. Geef het nog wat tijd. Laten we er dit semester mee verder gaan en kijken hoe je resultaten dan zijn.”
Joke zwijgt.
“Wel?” vraagt Matthias.
Dan knikt ze.
Hij trekt een wenkbrauw op. Alweer. Bijna schiet ze in de lach. “Ja Matthias,” antwoordt ze braaf.
“Mooi zo. Dan zie ik je volgende week. Ik hoop dat je het dan even goed gedaan zult hebben als nu.”
Even later staat Joke weer op straat. Matthias’ woorden hebben haar goed gedaan. En het is wel waar: het helpt. Ze staat er dit semester al een stuk beter voor dan het vorige.