“Waar ben je? De les is net begonnen!!!!!”
Maries berichtje haalt Joke uit haar slaap.
“Ik voel me echt niet goed, heb Matthias al laten weten dat ik niet naar de les kom,” typt ze als antwoord.
“Te veel wijn :D” krijgt ze even later terug. En daarna: “Ik kom straks wel langs met mijn notities.”
“Je bent een engel!”
Soezend blijft Joke nog even in bed liggen. Haar hoofd doet pijn en ze weet dat ze eigenlijk wat zou moeten drinken, maar ze kan het niet opbrengen om recht te staan om een glaasje water te halen.
Ze moet weer in slaap gevallen zijn, want plots gaat de bel. Zou Marie daar nu al zijn? Snel klautert ze in bed en neemt ze de telefoon van de intercom op.
“Ik kom je een overlevingspakketje brengen,” hoort ze een vrolijke mannenstem zeggen. Matthias! Wat doet hij hier?
“Eh, uh, ok… Kom maar naar boven, eerste verdieping.” Ze duwt op de knop om hem binnen te laten. Dan zoekt ze snel haar pyjama en trekt die aan. Ze is nog aan het worstelen met een van de mouwen als ze al een klopje op de deur hoort.
“Momentje!” roept ze.
Paniekerig kijkt ze in het rond. Haar kot is een slagveld: de etensresten van gisteren staan nog op tafel, net als de lege flessen wijn. Bovendien liggen er lege bierflesjes en zakken chips op de grond. Maar ze heeft geen tijd om op te ruimen.
“Alles ok?” hoort ze Matthias door de deur heen vragen.
Ze heeft de deurbel beantwoord, dus hij weet dat ze thuis is. Zich doof houden zal dus niet werken. Er zit niets anders op dan hem binnen te laten.
“Hoe gaat het met de zieke?” Matthias heeft een lach op zijn gezicht, maar die sterft snel weg als hij naar binnen kan kijken.
“Eh, het gaat wel…” antwoordt Joke. “Ik heb vooral erg veel hoofdpijn.”
“Ja, dat zal wel,” merkt Matthias op. “Maar zo te zien komt het niet van een virus of bacterie.”
Joke kijkt beschaamd.
“En ik kwam je nog wel een ziekenzorgpakketje brengen.” Matthias wijst naar de zak met kippensoep, beschuiten en appelsapjes. “En dan blijkt dat je helemaal niet ziek bent, maar gewoon een kater hebt!”
O jee, hij lijkt echt boos te zijn.
“Ik voel me wel echt niet goed,” probeert Joke nog, “mijn hoofd…”
Intussen heeft Matthias de deur achter zich dichtgedaan. “Maak je maar geen zorgen, ik zal ervoor zorgen dat je straks geen last meer hebt van die kater.”
“Wat ga je…” begint Joke, maar ze zwijgt snel als ze Matthias gezicht ziet. Dan volgt ze zijn blik naar de tafel achter haar. Tussen alle eetspullen ligt een blad met een tekening. Het is een karikatuur van Matthias, met opgetrokken wenkbrauw en opgestoken vinger. “Ga naar de les!” staat er in een tekstballon. Het ziet er belachelijk uit. Marie heeft het getekend toen het al laat op de avond werd en alles grappig leek. Op dit moment vindt Joke het helemaal niet grappig. Ze kan wel door de grond zakken.
Met twee grote passen staat Matthias bij de tafel. Hij neemt het blad op en bekijkt het zwijgend.
“Wat is dit?” vraagt hij. Zijn stem klinkt gevaarlijk zacht.
“Een tekening.”
Fout antwoord. Nu is het niet het moment voor sarcasme.
“Dat zie ik, ja. Ik wist niet dat je zo goed kon tekenen.”
Joke heeft het niet getekend, maar ze besluit om dat niet te zeggen. Ze wil Marie niet in de problemen brengen.
“Ga jij maar even in de hoek staan, jongedame.”
Even aarzelt ze, maar Matthias kijkt zo streng, dat ze niet durft tegenspreken. Langzaam loopt ze naar de aangewezen hoek.
“Handen op je hoofd,” zegt Matthias. “En waag het niet om achterom te kijken.”
Dit is zo mogelijk nog erger dan vorige keer dat ze in de hoek stond bij Matthias op kantoor. Nu is het in haar eigen omgeving. Dit is normaal haar plekje. Hier is zij eigen baas. En nu heeft Matthias de leiding overgenomen. Ze voelt zich diep vernederd en weet zeker dat ze deze hoek nooit meer normaal zal kunnen bekijken.
Achter zich hoort ze gerommel. Is Matthias door haar lades aan het gaan? Wat denkt hij te vinden?
Plots gaat de bel. O nee! Dat is waar ook: Marie zou langskomen. Joke maakt een beweging om de deur te beantwoorden, ze wil Marie op een of andere manier waarschuwen, maar Matthias is haar voor.
“Hallo?” zegt hij in de intercom, terwijl hij Joke met een strenge blik terug de hoek in dwingt.
“Joke? Ik kom je notities brengen! Dan kan Matthias daar al niet meer moeilijk over doen.”
Joke kreunt.
“Is dat zo?” antwoordt Matthias. Hij klinkt geamuseerd.
“Wie is dit?” vraagt Marie.
“Kom maar naar boven.” Hij duwt op de knop om haar binnen te laten en opent dan de deur van Jokes kot om Marie op te wachten terwijl ze de trap oploopt. Die verschiet van kleur als ze Matthias in de deuropening ziet staan. Even twijfelt ze of ze weer weg zal lopen, maar hij heeft haar natuurlijk al lang gezien.
“Het spijt me, Marie,” zegt Joke. “Ik kreeg niet de tijd je te waarschuwen.”
“Mond dicht,” zegt Matthias. “En kijk voor je.”
Joke schrikt van de barse toon van zijn stem. Moet ze nu echt in de hoek blijven staan terwijl Marie hier ook is? Toch durft ze niet protesteren en doet ze wat hij zegt.
“Zo…” zegt Matthias, nadat hij de deur achter Marie heeft gesloten. “Jullie kennen elkaar dus.”
Marie knikt. “Ja, ik, ehm. Sorry van wat ik zei… Dat was niet echt voor jou bedoeld.”
“Net zoals deze tekening niet voor mij was bedoeld zeker?” Matthias houdt het blad omhoog. Erop rekenend dat hij op Marie gefocust is, draait Joke zich wat om stiekem te kunnen kijken. Marie is vuurrood geworden en staart naar de grond.
“Maar jij bent wel naar de les geweest, meen ik te begrijpen?”
Ze knikt.
“Jij had geen kater?”
“Maar een beetje,” piept ze. Joke heeft Marie nog nooit zo stil en timide weten spreken.
“En wie van jullie heeft deze tekening gemaakt?”
“Ik…” zegt Marie na een korte aarzeling.
“Ik, Matthias,” corrigeert ze zichzelf haastig bij het zien van zijn opgetrokken wenkbrauw. De gelijkenis met de karikatuur is onmiskenbaar en even flikkert er een grijns over haar gezicht, die ze snel probeert te onderdrukken. Te laat.
“Blijkbaar vind je het grappig,” constateert Matthias op ijzige toon. “Ik stel voor dat je je vriendin even gezelschap gaat houden. Ga jij maar in de andere hoek gaan staan, terwijl ik beslis wat ik met jullie ga doen.”
Snel draait Joke zich terug en kijkt ze weer naar de muur.
Daar staan ze dan. Allebei in de hoek gezet, terwijl Matthias door haar kot rondstruint. Wat zou hij toch aan het doen zijn? Plots wordt Joke zich er erg van bewust dat ze enkel een pyjama aanheeft. Met niets eronder. Het zweet breekt haar uit. Wat is Matthias van plan? Wat het ook is, het zal vast pijn gaan doen… Bij zichzelf moet ze toegeven dat ze het ook wel verdiend heeft. Hij was nog wel zo lief om haar een overlevingspakketje te brengen en dat terwijl ze helemaal niet geveld was door een virus, maar een kater had door haar eigen schuld. Het is haar eigen schuld dat haar hoofd zoveel pijn doet en dat ze zich zo rot voelt. En nu komt daar nog het schuldgevoel bovenop. Zachtjes begint ze te huilen. Ze hoopt dat Matthias en Marie het niet merken.
“Joke, kom maar hier,” hoort ze Matthias dan zeggen.
Ze haalt haar handen van haar hoofd en veegt snel de tranen uit haar ogen. Maar natuurlijk heeft Matthias het toch gezien. Hij zit op de rand van haar bed. Naast hem liggen haar haarborstel en een stel houten lepels. Daar was hij daarnet natuurlijk naar op zoek geweest.
“Vertel eens meisje?” vraagt hij.
Ze schudt haar hoofd. “Niet? Ok, moet je zelf weten. Kom dan maar over de knie liggen.”
“Mijn hoofd doet al zo’n pijn,” klaagt ze.
“Dat geloof ik best. Daar ga ik je zo meteen mee helpen. Als ik met je klaar ben, zal het niet langer je hoofd zijn dat pijn doet. En nu over de knie.”
Aarzelend doet Joke wat hij zegt.
Zonder omhaal trekt hij haar pyjamabroek naar beneden en begint hij haar te slaan met zijn vlakke hand. Pets pets pets pets pets, klinkt het luid door de kamer. Joke voelt zich diep vernederd als ze bedenkt dat Marie zomaar alles kan horen, inclusief haar pijnkreetjes.
“Weet je waarom je hier ligt?” vraagt Matthias zonder te stoppen met slaan.
“Auw, ja!” roept ze.
“Vertel maar.” Steeds opnieuw komt zijn hand hard op haar billen neer.
“Omdat ik gisteren te veel gedronken heb en daarom vandaag niet naar de les ben geweest.”
“En?” vraagt Matthias.
Het blijft stil, op het luide gepets na. Matthias gaat nog wat harder slaan. “En wat nog?” herhaalt hij.
“Ik weet het niet!” roept Joke uit. “Auw auw auw!”
“Omdat je in je berichtje naar mij liet uitschijnen dat je echt ziek was en dat je zo hoopte op medelijden. Je wilde me manipuleren in de hoop dat ik je niet zou straffen omdat je niet naar de les was geweest, of niet?”
Joke zwijgt bedremmeld. Het is waar wat hij zegt. Ze had hem inderdaad proberen te manipuleren. Nog steeds landen de slagen hard op haar billen.
“Auw!” kan ze niet binnenhouden bij een paar gemene klappen op de overgang tussen haar billen en bovenbenen. Hij slaat er verdorie niet naast!
“Ja,” antwoordt ze dan.
“Ja wat?” vraagt Matthias, zonder het tempo of de intensiteit van het pak slaag naar beneden te halen.
“Ja Matthias.”
“Dat is al beter, maar ik wil je horen zeggen waarom je gestraft wordt.”
“Omdat ik je probeerde te manipuleren!” Ze roept het bijna, zo erg wil ze dat hij ophoudt met slaan.
Nog even gaat hij door en dan houdt het inderdaad plots op.
“Ga maar terug in de hoek gaan staan,” zegt hij dan.
Ze komt overeind en probeert haar pyjamabroek terug aan te trekken.
“Die heb je niet nodig,” houdt Matthias haar tegen.
Beschaamd en met vuurrode, blote billen loopt ze terug naar de hoek en legt ze haar handen op haar hoofd.
“Jouw beurt,” hoort ze Matthias tegen Marie zeggen. “Maar denk maar niet dat ik al met je klaar ben, Joke. Dit wordt straks nog verder afgehandeld.”
Ze slikt. Ze kan zich wel voorstellen wat voor zicht Matthias en ook Marie nu hebben. Ze schaamt zich diep.
Intussen is ook het pak slaag van Marie begonnen. Joke krimpt ineen terwijl ze naar het luide gepets luistert. Bewonderd merkt ze dat Marie geen kik geeft.
“En waarom denk je dat jij hier ligt?” vraagt Matthias uiteindelijk.
“Omwille van die tekening?” Het klinkt meer als een vraag dan als een antwoord. In haar stem klink door dat het toch wel pijn doet.
“En wat nog?” vraagt Matthias.
“Omdat ik te veel gedronken heb?” Weer een vraag.
“Goed zo,” antwoordt Matthias, terwijl hij verder blijft slaan.
“Maar ik ben wel naar de les geweest,” protesteert Marie.
“En hoe goed zullen je notities zijn, als je daar zat met een kater?” komt het antwoord meteen. Nu zwijgt Marie.
“Dat dacht ik al,” zegt Matthias dan. “We kunnen ze zo dadelijk meteen even bekijken, aangezien je zo vriendelijk bent geweest om ze mee te nemen.”
Marie geeft geen antwoord meer. Dat begrijpt Joke wel. Wat valt er verder nog te zeggen? Voor haar moet dit even vernederend zijn als voor Joke.
Plots wordt het stil.
Dan wordt Marie opnieuw in de hoek gesommeerd. Stiekem kijkt Joke even vanuit haar ooghoeken. Ze schrikt. Maries billen zien er echt rood uit! Zouden de hare even rood zijn?
Achter zich hoort ze gestommel en het gerinkel van glas.
“Kom allebei maar even hier,” klinkt het dan.
Schuchter komt Joke uit de hoek, zich erg bewust van haar naaktheid. Nu is het niet enkel Matthias die haar zo ziet, maar Marie ook! Het helpt wel wat dat Marie in exact hetzelfde schuitje zit, ook al voelt ze zich schuldig omdat ze hierbij betrokken is geraakt. Als zij gisteren niet zoveel had gedronken of als ze vanochtend wel naar de les was geweest, was dit allemaal niet gebeurd.
Op tafel staan alle lege drankflessen verzameld. Twee flessen wijn en acht flesjes bier, telt Joke. Ernaast liggen haar haarborstel en de houten lepels.
“Zo dames,” begint Matthias. “Jullie hebben gisteren flink gedronken. Geen wonder dat jullie met een kater zitten. Wat denken jullie: 10 klappen met de haarborstel per bil per fles. De wijnflessen tellen uiteraard dubbel, want daar zit twee keer zoveel in.”
“Dat is niet eerlijk,” piept Joke. Gaat ze dit echt zeggen? “Ik heb veel meer gedronken dan Marie, je kunt haar niet even hard straffen als ik. Die ene wijnfles heb ik bijvoorbeeld in mijn eentje leeggedronken.” Ze kijkt naar de grond terwijl ze dit toegeeft. Nu ze het zichzelf hoort zeggen, hoort ze ook hoe erg het is. Zeker als je bedenkt dat ze die fles op nog geen uur tijd heeft leeggedronken. Misschien duurde het zelfs geen uur… Het is inderdaad niet gek dat ze zich vanochtend helemaal niet goed voelde.
Matthias denkt even na, terwijl Marie Joke dankbaar aankijkt.
“Maar ze heeft je ook niet tegengehouden,” antwoordt hij dan.
“Wel geprobeerd,” protesteert Marie.
“Niet heel erg overtuigend dan toch.”
Nu zwijgt Marie. Joke kijkt bedremmeld. “Sorry,” beweegt ze onhoorbaar met haar mond.
“Ik weet het goedgemaakt,” zegt Matthias. “Joke krijgt eerst nog een extra opwarming met de houten lepels. Ik denk dat die te dun zijn om veel schade aan te richten, maar ik wil ze toch even uittesten. Buig maar voorover.”
Joke staart hem aan.
“Ik ga het geen twee keer zeggen,” waarschuwt Matthias haar.
Snel buigt ze voorover en steunt ze met haar handen op de tafel.
“Zet je schrap,” klinkt het, terwijl hij de eerste lepel vastneemt. “Ik wil je niet zien bewegen. Je krijgt met elke lepel tien klappen.”
Er zijn drie lepels. Dertig klappen. Joke bijt op haar tanden terwijl de eerste slag landt. De impact is niet heel groot, maar veroorzaakt wel een vrij bijtende pijn. Met moeite blijft ze gedurende de eerste tien stilstaan.
“Volgende lepel,” kondigt Matthias aan. Marie kijkt met grote ogen toe hoe haar vriendin onder handen genomen wordt. Ze heeft nog nooit gezien hoe iemand anders geslagen werd en weet niet goed hoe ermee om te gaan. Enerzijds wil ze wel wegkijken, maar anderzijds kan ze haar blik er niet van losrukken. Ziet zij er ook zo uit als Matthias haar slaat? Zo kwetsbaar? Zo… bloot?
Na tien klappen stampt Joke met haar voeten.
“Stilstaan,” waarschuwt Matthias haar. “De laatste tien volgen nog. Van de opwarming dan. De echte straf moet nog komen.” Hij grijnst even naar Marie. Ze kan hem wel wat doen! Maar in plaats blijft ze gewoon staan, met haar blik naar de grond gericht.
Als de laatste pets weggestorven is, wil Joke overeind komen.
“Neenee, blijf maar staan. De echte straf moet nog komen, zei ik toch.” Marie moet naast haar gaan staan, aan haar linkerkant.
“Goed, de eerste fles. Dat is een wijnfles, dus twintig klappen per bil. We beginnen met de eerste bil.” Hij is nog nauwelijks uitgesproken of de eerste klap landt al op Maries linkerbil. Joke knijpt haar ogen stijf dicht in een poging het geluid van hout op vlees buiten te sluiten, maar daar wordt het net alleen maar erger van. Verbazingwekkend genoeg geeft Marie nog steeds geen kik.
“Jouw beurt,” hoort ze Matthias zeggen. Meteen landen de klappen al op haar linkerbil. Twintig klappen, allemaal op ongeveer dezelfde plaats. Joke danst heen en weer, maar houdt haar handen wel op de tafel. Wat doet dat verschrikkelijk veel pijn! Nog veel erger dan als hij elk om beurt op dezelfde bil slaat. Daarna is haar rechterbil aan de beurt. Na vandaag gaat ze een andere haarborstel kopen, neemt ze zich voor. Deze is veel te pijnlijk. En zal voor altijd verbonden zijn aan deze herinnering.
Ook de volgende flessen worden afgewerkt in hetzelfde patroon: eerst Marie, dan Joke, telkens eerst de linkerbil en vervolgens de rechterbil. Voor elke fles kiest Matthias een ander plekje op hun billen, waar hij vervolgens alle klappen op dezelfde plek geeft. Op die manier werkt hij de volledige oppervlakte van hun zitvlak af. Alles doet pijn. Het zal wel een tijdje duren eer ze weer normaal kunnen zitten.
“De laatste fles,” kondigt Matthias eindelijk aan. Opnieuw is Marie als eerste aan de beurt. Intussen kan ook zij al lang niet meer stil blijven. Als Joke opzij kijkt, ziet ze zelfs een traan over haar wang rollen. Snel neemt ze Maries hand vast in een bemoedigend gebaar. Marie kijkt niet op, maar knijpt stevig in haar hand. Ze laat pas los als de laatste klap gevallen is.
“Joke, nu jij nog. Dit is geloof ik de fles die je in je eentje hebt leeggedronken.”
Joke schrikt. Dit gaat de verkeerde kant op.
“Daarom krijg jij deze dubbel: veertig klappen op elke bil. En je weet: de laatste zijn de hardste…” Matthias laat de dreiging even stil in de lucht hangen. Dan legt hij zijn linkerhand op Jokes rug en brengt hij zijn rechterhand met de haarborstel naar achteren.
“Je handen blijven op de tafel,” waarschuwt hij.
Nu is het Marie die Jokes hand bemoedigend vastneemt. Ze kijkt haar even aan. Je kunt dit, seinen haar ogen. In die van Joke leest ze alleen paniek. Het doet al zoveel pijn en nu dit…
“Je hebt dit dubbel en dik verdiend, onderga je straf.”
Bij die woorden breekt ze. Het is waar. Het is allemaal haar schuld: haar schuld dat ze zoveel gedronken heeft, haar schuld dat ze een kater had, haar schuld dat ze niet naar de les is geweest en haar schuld dat Marie hierbij betrokken is geraakt. Terwijl de tranen over haar wangen stromen, neemt ze zich voor om de laatste ronde dapper te ondergaan. Ze zet zich schrap.
Ze had gedacht dat Matthias al hard aan het slaan was, maar de eerdere klappen waren niets in vergelijking met degene die hij nu geeft. Ze benemen Joke letterlijk de adem. Deze keer slaat hij niet elke keer op dezelfde plek, maar werkt hij systematisch, van links naar rechts, van boven naar onder, haar volledige bil af. Als hij klaar is met haar linkerbil, staat Joke te hijgen. Alles is verdwenen: haar kot, Marie, zelfs de tafel waar ze zich aan vastklampt. Enkel Matthias, de haarborstel en de pijn zijn er nog.
“Je doet het goed,” hoort ze hem als van ver zeggen. “Hier komen de laatste.”
Haar linkerbil ondergaat dezelfde behandeling. Eindelijk is het klaar. Huilend blijft Joke staan, terwijl Marie nog steeds haar hand vasthoudt.
“Mag ik overeind komen?” vraagt ze na een paar minuten kleintjes.
“Ja hoor,” antwoordt Matthias. Hij neemt haar vast in een stevige omhelzing. Dan laat hij haar los en geeft hij Marie ook een knuffel.
Even kijken ze elkaar ongemakkelijk aan.
“Ik wed dat je nu geen kater meer hebt,” grijnst Matthias dan.
Het is nog waar ook. Ze heeft helemaal geen hoofdpijn meer. Blozend schudt Joke haar hoofd.
“Tja, ik heb nu voor dat verzorgingspakketje gezorgd. Zal ik toch maar wat kippensoep maken? Om te bekomen?”
Dat lijkt hen een goed idee. Matthias loopt naar het fornuis, terwijl Marie snel haar broek terug aantrekt en Joke kleren bij elkaar gaat zoeken, aangezien ze nog steeds enkel het shirtje van haar pyjama aanheeft.
Even later zitten ze met drie rond de klein tafel, elk met een kom soep voor zich.
“Dat was eens wat anders,” concludeert Matthias, terwijl hij de twee meiden elk om beurt aankijkt.
Marie knikt: “Zeker.”
“Bij volgende bijeenkomsten om over mij te roddelen zullen jullie de drank wellicht achterwege laten.”
“Absoluut!” roept Joke uit.
“En geen tekeningen meer van mij maken.” Matthias trekt zijn wenkbrauw op en knipoogt dan naar Marie.
“Dat kan ik niet beloven,” lacht ze. Matthias lacht mee en daarna volgt Joke ook.
“Jullie zijn me wel een stelletje… Ik heb zo het gevoel dat ik nog lang niet met jullie klaar ben.”