De drie weken na Matthias’ onverwachte bezoekje zorgt Joke ervoor dat ze niet meer te veel drinkt, naar alle lessen gaat en steeds op tijd is. Ze heeft al drie afspraken op rij geen slaag meer gehad en is daar best trots op. Matthias heeft haar tips and tricks gegeven voor het schrijven van papers en ze heeft nog twee uitstekende resultaten terug gekregen: een 13/20 en zelfs een 16/20.
“Ik weet niet hoe hij het doet, maar die studiebegeleider dringt duidelijk tot je door,” constateert haar moeder tevreden. Joke onderdrukt een grijns: ze moest eens weten…
De blauwe plekken van haar laatste pak slaag zijn intussen helemaal weggetrokken, vertrouwt ze Marie toe tijdens een van hun gezamenlijke etentjes. Nadat ze samen straf kregen, zijn de twee meiden alleen maar dichter naar elkaar toe gegroeid. Bijna geen enkel onderwerp is nog taboe en ze koken en eten vrijwel elke avond samen. Ze vergelijken hun notities en sporen elkaar aan om op tijd in de les te zijn. Af en toe komt er nog eens wijn aan te pas, maar nooit meer dan een fles per avond.
“Misschien moet ik me nog maar eens misdragen,” zegt Joke. “Ik mis het gevoel ergens een beetje. Is dat heel gek?”
“Nee hoor,” antwoordt Marie. “Maar dan kun je beter om een aanmoedingsspanking vragen. Dat doe ik ook. Dan gebruikt hij geen instrumenten, enkel z’n hand. En dan doet hij niet zo streng en gemeen. Veel beter dan wanneer het straf is.”
“Bij mij doet hij dat precies niet.”
“Nee, je moet er wel zelf om vragen.”
“Nu-uh. Echt niet. Dat doe ik nooit.”
“Zelf weten,” haalt Marie haar schouders op. “Toch is het wel fijn zo. Je opzettelijk gaan misdragen lijkt me geen goed idee. Zeker niet als hij erachter komt dat het opzettelijk was. En hij komt altijd overal achter, dat weet je inmiddels al wel denk ik.”
Met een pijnlijk gezicht denkt Joke terug aan haar “ziektedag”, intussen bijna drie weken geleden. De blauwe plekken zijn misschien vervaagd, de herinnering eraan niet.

“Drie weken op rij dat je alles netjes goed hebt gedaan!” glundert Matthias. “Ik ben trots op je!” Ze hebben net samen haar twee papers geëvalueerd. Matthias heeft nog wat extra tips gegeven voor de volgende keer, maar had er eigenlijk niet veel op aan te merken. Ook hebben ze een begin gemaakt voor een studieschema om alvast de examens wat voor te bereiden, zodat ze niet alles op het laatste moment moet doen, zoals vorig semester.
“Blijkbaar heeft je laatste straf echt indruk gemaakt,” knipoogt hij.
Joke bloost en knikt. “Dat was… best erg, ja.”
Matthias grinnikt. “Dat zal wel. Maar hé, het werkt. Kijk eens hoe goed je bezig bent. Doe zo verder!”
Joke wil al rechtstaan, maar met een handgebaar houdt hij haar tegen. “Volgende week is het praesidiumweek, of niet?”
Ze knikt. Praesidiumweek betekent een hele week activiteiten, gratis drank en gratis eten. Verschillende praesidia proberen elkaar te overtreffen in de hoop zoveel mogelijk stemmen te ronselen zodat zij het volgend jaar voor het zeggen zullen hebben. Joke is niet van plan om te stemmen, maar wel om ruimschoots te profiteren van alles wat praesidiumweek maar te bieden heeft. Er zal een springkasteel op het Ladeuzeplein staan, weet ze. En elke middag en avond zal er wel ergens iets van voedsel te krijgen zijn. En drank. Heel veel gratis vaten, dat ook.
“Ik verwacht dat jouw motivatie hier niet door aangetast wordt. Praesidiumweek biedt extra verleidingen, maar de examens komen eraan. Ik wil dat je naar alle lessen gaat, goede notities maakt en dat je géén kater hebt. Is dat begrepen?”
Oef, het is al een tijdje geleden dat ze die strenge blik van hem heeft gezien. In haar buik kriebelt het, terwijl ze haar blik neerslaat. Ze zegt niets.
“Geef antwoord, jongedame. Is dat begrepen?”
“Ja Matthias,” antwoordt ze met tegenzin.
“Goed zo. Denk je dat je dat hele week zult kunnen onthouden, of heb je wat extra aanmoediging nodig?”
Dit is haar kans. Dit is waar Marie het over had. Als ze nu ja zegt, krijgt ze vast een aanmoedigingsspanking. Maar ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. Dus schudt ze haar hoofd.
Matthias kijkt haar nadenkend aan. “Als je hulp nodig hebt, mag je me er altijd om vragen,” zegt hij. Hij biedt haar nog een opening. Maar ze kan hem toch niet vragen om haar over zijn knie te leggen! Dat kan echt niet…
“Goed, ga dan maar,” zegt hij als het stil blijft. “En denk eraan: ik wil volgende week hetzelfde goede gedrag van je zien!

Er staat een gigantische rij voor het springkasteel. Joke en Stephanie sluiten helemaal achteraan aan.
“Dit gaat uren duren,” klaagt Stephanie.
“Hopelijk zijn we nog op tijd voor de les.” Joke klinkt bezorgd. Ze is Matthias’ waarschuwing niet vergeten.
“Vast niet. Ach, wat geeft het… Ik heb de laatste tijd zo weinig de kans gehad om tijd samen met jou door te brengen. Dat kunnen we nu inhalen. En we hebben bier!” roept Stephanie vrolijk uit. “Bier en een springkasteel!” Ze grijnst, maar ziet dan dat Joke bedenkelijk kijkt. “He, je gaat me toch niet weer laten stikken?” vraagt ze dan. “Ik had me er zo op verheugd om nog eens een middag met je door te brengen.”
“Ja, ik ook. Maar de les begint al over een uur en zo te zien gaat het hier nog wel wat langer duren.”
“Dan sla je een keertje een les over,” meent Stephanie. “Je bent dit semester volgens mij al naar alle lessen geweest,” gaat ze verder als Joke haar mond opendoet om te protesteren. “En je papers waren toch allemaal goed?”
Joke knikt.
“Wel dan, dan kun je nu best eens een les overslaan. Een keertje kan heus geen kwaad.”
Joke twijfelt. Ze kan moeilijk aan Stephanie gaan uitleggen dat ze zelfs voor één keertje een pak slaag gaat krijgen… En ze heeft wel gelijk: ze hebben de laatste tijd maar weinig dingen samen gedaan.
“Goed dan,” geeft Joke toe, terwijl ze een bierflesje van Stephanie aanneemt. “Bier en een springkasteel,” herhaalt ze Stephanies leuze van daarnet.

Ze is net klaar met eten als haar telefoon gaat. “Hallo?” antwoordt ze.
“Dag Joke, Matthias hier.”
Nee! In paniek kijkt ze om zich heen, ook al weet ze best dat hij niet in de buurt is.
“Hallo…” herhaalt ze.
“Ik wilde even horen hoe het vandaag gegaan is. Ben je naar al je lessen geweest?”
Shit. Hoe weet hij dat? Hoe kan hij dat weten? Ze had gedacht dat ze in elk geval tot volgende week de gevolgen zou kunnen negeren. Wat moet ze zeggen? Liegen? Nee… Eerlijk zijn. Hij komt er toch wel achter.
“Ik heb één les gemist,” geeft ze schoorvoetend toe, terwijl ze de neiging onderdrukt om haar tong uit te steken naar haar telefoon. Wel rolt ze met haar ogen. Hij kan het toch niet zien.
“Ik dacht al dat Praesidiumweek problemen zou opleveren.” Matthias’ stem klinkt nog steeds neutraal. Joke weet niet of dat haar moet geruststellen of net niet.
“Ja, ehm, de rij voor het springkasteel was iets langer dan gedacht en eh…” Ze ratelt.
“Je hebt vandaag geen lessen meer, toch?” vraagt Matthias dan.
“Nee,” antwoordt Joke aarzelend. Ze vreest dat ze wel een idee heeft waar hij heen wil. “Maar ik was van plan om nog een aantal teksten door te nemen voor de lessen van morgen,” voegt ze er daarom snel aan toe.
“Ik denk dat het een beter idee is als je nog even hierheen komt,” hoort ze.
“Moet dat?” vraagt ze voor ze er erg in heeft. Ze bijt op haar tong.
“Nee, ik kan ook naar daar komen,” komt het antwoord meteen.
“Nee nee, ik ben al onderweg.” Ze legt de telefoon neer en vloekt luid. HOE wist hij dat? Dan belt ze Marie.
“Heb jij ook telefoon gehad van Matthias?” valt ze met de deur in huis.
“Wat? Hoe weet jij dat? Hij belde daarnet om te vragen of ik naar alle lessen ben geweest. Gelukkig wel.”
“Ik moet nu meteen naar hem toe,” zegt Joke.
“O jee…”
“Zeg dat wel… Dat springkasteel gaat me wat kosten vrees ik.”
“Succes ermee…”
“Dank je, ik zal het nodig hebben,” zucht ze. “Ik kan maar beter vertrekken, straks vindt hij dat ik te laat ben.”
“Ga dan maar snel,” raadt Marie haar aan. “En nogmaals veel succes!”
Klonk daar een lach door in haar stem? Misschien een beetje wel. Ach, Joke kan het haar niet kwalijk nemen. Ze was tenminste zo vriendelijk om niet “Zie je wel” of iets dergelijks te zeggen. Want ze had haar immers gewaarschuwd dat Matthias er deze week kort op zou zitten. Dat het zo kort zou zijn, had Joke alleen helemaal niet verwacht.

Onderweg voelt ze de bekende kriebels in haar buik. Wat zou Matthias voor haar in petto hebben? Vast iets wat pijn zou gaan doen…
Als ze binnenkomt, staat de deur naar zijn bureau open. Hij kijkt op en wenkt haar naar binnen. “Ga zitten,” zegt hij, terwijl hij verder typt op zijn laptop.
Onhandig friemelt ze aan de rits van haar jas om hem uit te trekken en over de stoel te hangen.
“De kapstok is daar.” Hij wijst naar de muur achter haar.
Als een kind dat een standje heeft gekregen, hangt ze haar jas op de aangewezen plek. Hoe moest zij dat nu weten? De vorige keren had ze geen jas aan gehad…
Opnieuw gaat ze zitten. Matthias typt onverstoorbaar verder. Pas na enkele minuten klapt hij zijn laptop dicht en kijkt hij haar aan.
“Zo.” zegt hij. “Praesidiumweek he… Ik had je nog gewaarschuwd.”
Matthias zwijgt even, maar Joke antwoordt niet: alles wat ze zegt, zal het alleen maar erger maken. Zo goed kent ze Matthias wel al.
“Ik heb je een kans gegeven om toch naar alle lessen te gaan, maar die heb je verspeeld. Daarom kom je de rest van de week elke avond om 19u naar hier.”
“Wat?” roept Joke uit. “Maar…”
“Maar wat?” onderbreekt Matthias haar. “Maar dan moet ik elke dag verantwoording komen afleggen? Dat klopt. En dat heb je aan jezelf te danken. Je hebt getoond dat ik je deze week niet kan vertrouwen, dus dat ga ik dan ook niet meer doen.”
“Ik…” begint Joke nog een keer, maar ze zwijgt snel als ze Matthias’ blik ziet.
“Geen discussie, jongedame.”
Ze zwijgt.
“Het is je eigen schuld dat je hier zit. Ik had je gewaarschuwd om geen lessen over te slaan, maar je vond het springkasteel belangrijker. Een springkasteel dat er ook na je lessen nog wel had gestaan, zou ik daaraan willen toevoegen.”
“Dat is waar, maar Stephanie wilde per se over de middag gaan en toen was de rij zo lang en… en… Ik verloor de tijd uit het oog!” roept Joke uit. Dat laatste is natuurlijk niet waar, maar Matthias doet zo onredelijk!
“En wiens schuld is dat?” vraagt Matthias haar.
Joke kijkt hem even verbluft aan.
“Wel?” dringt hij aan. “Wiens schuld is het dat je de tijd uit het oog verloor?”
Joke zwijgt. Ze ziet zijn punt, maar ze wil het niet zeggen.
“Niet mijn schuld in elk geval,” gaat Matthias rustig verder. “Aan wie ligt het dan wel?” Hij kijkt haar doordringend aan.
“De mijne,” mompelt ze dan.
“Wat zeg je?”
Boos kijkt ze hem aan. Ze weet zeker dat hij haar gehoord heeft. “Mijn schuld,” zegt ze dan iets luider.
“Ja, dat dacht ik ook. Je weet wat dat betekent. Sta maar recht en doe je broek en onderbroek uit.”
Onwillig doet ze wat hij zegt. Ze heeft hier helemaal geen zin in, maar Matthias maakt het vrij duidelijk dat ze geen keuze heeft.
“Ga maar even in de hoek gaan staan. Dan kun je overdenken wat er vandaag verkeerd is gegaan en hoe je dat de komende dagen gaat vermijden.”
Ze werpt hem een boze blik toe en doet dan met tegenzin wat hij zegt. Met opzet houdt ze haar handen langs haar lichaam terwijl ze haar rug naar hem toedraait.
“Handen op je hoofd.” Zijn stem klinkt nog steeds even onverstoorbaar. Is hij dan echt niet van zijn stuk te krijgen?
Ze reageert niet. Even kijken wat hij eraan denkt te doen. Hij is ook zo onredelijk! Het is niet eerlijk dat ze hier nu staat. Ze wil hier helemaal niet zijn.
Met grote stappen komt hij dichterbij. Dan neemt hij haar linkeroor tussen zijn duim en wijsvinger. Auw! Hij knijpt hard!
“Handen op je hoofd zei ik.” Nog steeds klinkt zijn stem even onverstoorbaar. Joke leunt naar links om de pijn in haar oor tegen te gaan. Matthias knijpt nog wat harder. Snel legt ze haar handen op haar hoofd. Nog twee seconden lang voert Matthias de druk op haar oor op, dan laat hij los. Ze zou willen wrijven, maar besluit om haar handen toch maar gewoon op haar hoofd te laten liggen. Haar oor klopt en brandt en de tranen van woede en machteloosheid staan in haar ogen.

Naar haar gevoel staat ze al een eeuwigheid in de hoek. Ongeduldig verplaatst ze steeds haar gewicht van haar ene naar haar andere been.
“Kom hier,” hoort ze eindelijk.
Ze draait zich om en loopt naar Matthias toe.
“Dan mag je me nu even vertellen waarom je hier vanavond bent.”
“Omdat jij niet genoeg geduld had om een week te wachten,” flapt ze eruit. Fout antwoord, weet ze als ze zijn blik ziet.
Ze deinst achteruit als hij opstaat van zijn stoel, maar hij heeft al een vuist om haar haar geklemd. Zonder iets te zeggen duwt hij haar voorover over het bureau. Met zijn andere hand geeft hij haar vier snelle, harde klappen op haar billen. Dan laat hij haar haar los. Geschrokken blijft ze liggen. Dit had ze even niet zien aankomen. Niet zo… Dan voelt ze hoe hij haar billen uit elkaar trekt en iets kouds tegen haar anus drukt.
“Hé,” roept ze. “Wat…?”
Haar gezicht vertrekt terwijl de buttplug naar binnen glijdt.
“Dat gaan we nog eens opnieuw proberen,” zegt Matthias. “Ga maar in de hoek gaan staan.”
Verbaasd en diep vernederd komt ze overeind. Matthias is duidelijk niet in de stemming om er een spelletje van te maken. Pijnlijk bewust van de buttplug in haar binnenste gaat ze in de hoek staan en legt ze haar handen op haar hoofd. Ze is te hard geschrokken van zijn snelle actie om nog tegen te werken.
Na opnieuw een naar haar aanvoelen erg lange tijd, mag ze eindelijk weer bij hem komen. Ditmaal komt ze eerder schuchter voor hem staan, haar blik naar de grond gericht.
“Kun je me nu vertellen waarom je hier bent?” vraagt Matthias nogmaals.
“Omdat ik niet naar de les ben geweest,” antwoordt ze stil.
“En waarom niet?”
“Omdat de rij voor het springkasteel te lang was.”
“En waarom vond jij dat op het springkasteel gaan belangrijker was dan naar de les gaan?”
Ze slikt even. “Ik weet het niet.”
“Je weet het niet.” Matthias klinkt teleurgesteld. “Je hebt twee keer tien minuten de tijd gehad en je weet het niet.”
Ze schudt haar hoofd. “Het spijt me, ik had naar de les moeten gaan.”
“Aha, dan zijn we het daar toch over eens.”
Nog steeds kijkt Joke naar de grond.
“Dan mag je me nu aankijken en me vragen om je te straffen.”
Van schrik kijkt ze inderdaad op, recht in zijn strenge ogen. Meteen slaat ze haar blik weer neer. Moet ze echt…? Moeizaam richt ze haar blik op, tot ze naar zijn kin kijkt. “wiljemealsjeblieftstraffen,” mompelt ze snel, terwijl ze haar blik afwendt.
“Dat heb ik niet verstaan,” zegt Matthias beslist. “En kijk me aan.”
Opnieuw kijkt ze naar zijn kin. “Wil je me alsjeblieft straffen?” vraagt ze, iets luider nu.
“Met twee woorden spreken meisje.”
De wanhoop moet op haar gezicht te lezen zijn. Ze wil dit echt geen derde keer herhalen.
“Wil je me alsjeblieft straffen, Matthias?” zegt ze braaf.
“Waarvoor moet ik je straffen?”
Is deze beproeving nog niet over? Ze wou dat ze al over zijn knie lag. Alles liever dan dit vragenspel.
“Omdat ik niet naar de les ben geweest.”
“Nog een keer, ditmaal in één keer.”
Boos kijkt ze hem aan. “Wil je me alsjeblieft straffen omdat ik niet naar de les ben geweest, Matthias?” komt het er bijna sissend uit.
Matthias kijkt haar even bedenkelijk aan, maar besluit dan blijkbaar dat het toch goed genoeg was.
“Kom maar hier,” zegt hij en hij tikt op zijn knie.
Met een zucht van opluchting gaat ze liggen, maar die opluchting verdwijnt snel als ze zijn hand over haar billen voelt gaan. Even duwt hij tegen de buttplug, als om er haar nog even aan te herinneren. Niet dat ze het al vergeten was: het voelt… vol. Het schaamrood stijgt haar opnieuw naar de wangen, maar gelukkig kan hij dat in deze positie niet zien.
Dan landen de eerste klappen al. Hij slaat hard, maar ze had het ook niet anders verwacht. Ze doet een poging om stil te liggen, want bij elke beweging voelt ze de buttplug mee bewegen, maar dat is al snel een hopeloze zaak.
Als haar hele achterwerk in vuur en vlam staat, mag ze recht gaan staan.
“Om ervoor te zorgen dat je hier morgen nog aan herinnerd wordt, krijg je er nog vijftien met de grote paddle,” kondigt Matthias aan. “Buig maar over het bureau, benen wijd.”
Ongemakkelijk doet ze wat hij vraagt. Nu heeft hij vast vol zicht op alles. Wellicht heeft hij het al allemaal eerder gezien, maar toch voelt ze zich heel erg tentoongesteld.
“Jij telt.”
Hij wacht niet op een bevestiging, maar haalt meteen vol uit.
“Ow! Eén!” roept ze.
Meteen volgt de tweede klap.
“Twee!”
In een reflex trappelt ze met haar benen.
“Die telt niet,” zegt Matthias rustig. “Benen weer wijd. Houd de positie aan.”
Opnieuw haalt hij uit. Ditmaal blijft ze wel stilstaan, net als bij de volgende klappen, zij het met veel moeite.
Bij elf slaat hij niet op haar billen, maar op haar bovenbenen. Ze kan er niets aan doen: opnieuw verbreekt ze de positie.
“Deze moet opnieuw,” kondigt Matthias onverstoorbaar aan. “De volgende komen allemaal op je bovenbenen, zodat je het morgen zeker nog goed zult voelen.”
Joke grimast en treuzelt voor ze opnieuw haar positie inneemt.
“Elf!” roept ze, als Matthias op exact dezelfde plek slaat.
Ook de volgende drie komen op dezelde plek terecht. Joke schreeuwt en huilt, maar ze weet haar positie aan te houden.
“De laatste,” hoort ze hem eindelijk zeggen. “Deze is zoals altijd het hardst, zet je schrap.”
Even wacht hij, terwijl Joke gespannen haar adem inhoudt. Eindelijk, als ze het bijna al niet meer verwacht, slaat hij dan toch toe. Ze moet even naar adem happen eer ze “Vijftien!” eruit kan stoten. Ze heeft haar positie behouden. Ook nu het voorbij is, durft ze niet recht te komen.
Dan voelt ze hoe Matthias over haar billen aait. “Ja, dit zul je morgen nog wel voelen,” concludeert hij. Dat denkt ze zelf ook. Alles brandt. En ze had een spijkerbroek aan, tof. Doordat het telefoontje zo onverwacht kwam, had ze geen tijd gehad – en was ze trouwens te overdonderd geweest om eraan te denken – om zich om te kleden.
Even voelt ze Matthias vingers tussen haar bilspleet, dan wordt de buttplug uit haar getrokken. “Owww,” kreunt ze.
“Je mag rechtkomen en je aankleden,” zegt Matthias.
Dat laat ze zich geen tweede keer zeggen. Voorzichtig hijst ze zich in haar spijkerbroek.
“Morgen ga je naar alle lessen. Als je aan activiteiten van Praesidiumweek wil deelnemen, doe je dat maar buiten je lesuren.”
“Ja Matthias,” knikt Joke gedwee.
“En morgenavond om 19u kom je weer hierheen.”
Opnieuw knikt ze.
“Goed, dan heb jij geloof ik nu nog wat voorbereidingswerk voor je lessen van morgen.”
Dat was ze al helemaal vergeten. Toch is ze van plan om eerst nog even bij Marie langs te gaan, die zit vast al te wachten om te horen hoe het ging.