Een niet al te harde klap landt op haar bil. Hé, wat?
“Opstaan luilak,” hoort ze, vlak voor een tweede klap op haar andere bil neerkomt.
Nog half versuft draait ze zich om naar haar rug, zodat haar billen veilig zijn. Door haar halfopen ogen ziet ze Matthias naar haar glimlachen.
“Opstaan slaapkopje,” zegt hij vrolijk. Zo te zien is hij al helemaal aangekleed.
“Urgh,” is Jokes enige antwoord.
Een hand in haar zij draait haar om, zodat ze opnieuw met haar billen naar boven ligt. De andere hand laat een tiental slagen op haar achterwerk neerregenen.
“Ik zei ‘opstaan’,”herhaalt Matthias.
“Moet dat?” gromt ze, terwijl ze haar billen uitdagend nog iets meer naar boven duwt.
Matthias grinnikt. “Ja, dat moet,” antwoordt hij. “Of zal ik de paddle er even bij nemen?”
Dat laat haar overeind vliegen. “Nee!” schrikt ze. En dan: “Kunnen we echt niet nog even blijven liggen? Ik heb pas om 11 uur les.”
“Maar ik heb om 9 uur een afspraak, dat is al over een halfuurtje. Dus als jij nog even wil douchen… Ook al hebben we gisteren samen gedoucht…”
Joke bloost bij de herinnering. En daarna moet ik even bekijken of jouw vriendin zich deze week aan de afspraken heeft gehouden.
Dat is ook waar. Marie heeft elke week op donderdag om 9u een afspraak. Straks dus. En daardoor kan zij nu niet blijven liggen.
“He, niet beginnen mokken hoor,” waarschuwt Matthias, die haar gezicht ziet betrekken.
Hij komt bij haar op het bed zitten.
“Ik geloof niet dat ik het leuk vind dat jij al die meiden halfnaakt ziet.”
“Dat hoort nu eenmaal mijn job.”
Mokkend trekt Joke het deken helemaal over zich heen. “Ga jij maar werken, ik blijf hier wel.”
“Niets van.” Met een besliste beweging trekt Matthias het deken terug van haar af.
“Jij moet je les van straks nog voorbereiden, dus je moet nu uit bed.”
Zwijgend trekt Joke het deken terug over zich heen en rolt ze zich erin.
“En nu is het genoeg.” De toon in Matthias’ stem is plots helemaal omgeslagen. “Ik snap dat je het moeilijk kunt hebben met mijn job, ook al is dat niet terecht, jij bent de enige met wie er meer is dan een pure mentorrelatie. Daar moeten we het later dus even over hebben. Maar dan op een volwassen manier. Nu gedraag je je als een klein kind. Als je weet wat goed voor je is, trek je nu dat laken van je af, kom je uit bed en ga je douchen.”
Met haar gezicht op onweer stampt Joke naar de douche. Matthias kijkt haar hoofdschuddend na.

Even later komt ze met een handdoek om haar hoofd aan de ontbijttafel zitten. Matthias zoekt haar blik, maar die ontwijkt ze.
“Lekker,” zegt ze in plaats daarvan, als ze het versgeperste fruitsap ziet staan. Ze neem een boterham uit de broodzak en kwakt er een hoop choco op.
Matthias wacht tot ze haar boterham op heeft. Al die tijd zegt ze geen woord en kijkt ze hem niet aan. Als ze de laatste hap in haar mond stopt, staat hij op en komt hij naast haar staan. “Kijk me eens aan,” zegt hij.
Vijf seconden blijft ze naar haar bord staren, dan heft ze met een ruk haar hoofd op. Haar hele gezicht en houding staan op standje koppig.
“Moet dit nu?” vraagt Matthias. Hij is lichtjes geïrriteerd. Hij had kunnen voorzien dat dit onderwerp ooit ter sprake zou komen, dat er wat jaloezie bij zou komen kijken. Maar hij had zo zijn best gedaan om lekker te koken en er gisteren een gezellige avond van te maken. Vanochtend had hij haar speciaal wat langer laten liggen terwijl hij voor een lekker ontbijtje zorgde. En dit is zijn dank?
In plaats van antwoord te geven, kijkt Joke weer weg, naar haar bord. Ze maakt aanstalten om op te staan, maar Matthias trekt haar aan haar arm terug neer op de stoel.
“Ik moet mijn les gaan voorbereiden,” zegt ze nukkig tegen haar bord. “Dat zei je zelf. En jij moet gaan werken.”
“Niet zo, meisje. Niet op deze manier.”
Nu kijkt ze hem wel recht aan. “Wat wil je dan? Jij slaat me letterlijk uit bed en ik moet dat zomaar goedvinden? Ik word graag rustig wakker, dank je wel.”
“Eerst leek je het nochtans niet bepaald erg te vinden.”
Joke haalt haar schouders op. “Sja…”
“Ik moet nu gaan werken, maar we moeten hier zeker nog over praten. Kom vanavond rond 20u maar naar hier.”
“Ik wilde uitgaan met Stephanie,” protesteert Joke. Dat is niet helemaal waar. Stephanie had haar inderdaad gevraagd of ze zou meegaan, maar ze had de boot wat afgehouden.
“Dan zul je even goed moeten nadenken wat je belangrijker vindt. Ik vind dat dit moet uitgepraat worden en liefst zo snel mogelijk. En als het vanavond niet kan, dan moet het wachten tot na het weekend, dat duurt te lang.”
Voor ze kan antwoorden, biept Jokes gsm. Het is een berichtje van Marie: “Ben je lief voor hem geweest? Wish me luck!”
Zonder te antwoorden stopt ze haar telefoon terug weg.
“Iets belangrijks?” vraagt Matthias.
“Nee.”
Dan staat ze recht en loopt ze naar de kapstok, waar ze gisteren van hem haar jas moest ophangen.
Matthias loopt met haar mee. Voor ze door de deur verdwijnt, duwt hij een kus op haar lippen, maar Joke kust niet terug. Hij zucht. “Joke toch… Tot vanavond dan maar?”
Ze antwoordt niet, maar verdwijnt via de trap naar beneden. Ze is echt niet van plan om haar avondje uit met Stephanie af te zeggen omwille van Matthias. Hij bekijkt het maar.

20u15 en nog geen Joke te zien. Dat was ergens te denken. Ze was vanochtend echt in een slecht humeur. Toch had hij gewild dat ze was langsgekomen om er met hem over te praten in plaats van als een klein kind te gaan mokken en weg te blijven. Hij zoekt haar nummer in zijn telefoon en duwt op de groene knop. “Tuuuut tuuuut tuuuuut. Hallo, dit is Joke! Ik ben er niet, maar je weet wat je moet doen! Biep!”
“Joke, met Matthias. Ik dacht dat wij afgesproken hadden dat je naar hier zou komen, maar blijkbaar heb je besloten om toch uit te gaan met Stephanie. We moeten praten, dat weet jij ook. Bel je me even terug?”
Dan legt hij neer en ploft hij in de zetel. Hij verwacht niet dat hij vanavond nog iets van haar zal horen.

Het is maandag. Marie loopt de aula binnen en kijkt zoekend in het rond om te zien of Joke er al is. Ze heeft niets meer van haar gehoord sinds vorige woensdag. Op haar sms’je kreeg ze geen antwoord. Donderdag was Joke heel laat aangekomen in de les en was ze in een hoekje van de aula gaan zitten. Meteen na de les, was ze verdwenen. En vrijdag was ze helemaal niet naar de lessen gekomen. Marie had nog een paar berichtjes gestuurd om te vragen waar ze was, maar opnieuw had ze geen antwoord gekregen. Ze had getwijfeld om na de les nog even langs haar kot te gaan, maar Joke was vast al naar haar ouders vertrokken.
Ja! Vandaag is Joke er wel. Ze zit helemaal bovenaan in een hoekje van de aula, zo ver mogelijk van de professor verwijderd. Marie gaat naast haar zitten.
“He, waar was je?” vraagt ze. “Je liet plots niets meer van je horen, ik was al bezorgd!”
“Ja, sorry,” mompelt Joke.
“Wat scheelt er?”
Joke haalt haar schouders op, maar Marie laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. “Je kunt het mij toch wel vertellen?”
Joke schudt haar hoofd, maar barst dan toch plots los. “Ik vind het gewoon soms moeilijk. Matthias kent zoveel meiden… Dan word ik soms jaloers.”
Marie is even stil. “Is dat waarom je niet antwoordde? Was je ook jaloers op mij?”
Joke knikt. “Stom, ik weet het. Maar ik was bij hem blijven slapen en toen begon hij te zeuren dat ik moest vertrekken omdat hij een afspraak had met jou. En… jah…”
“Het spijt me,” begint Marie.
“Nee, niet doen,” zegt Joke. “Ik weet wel dat het niet jouw schuld is. Ik was gewoon boos omdat ik bij hem wilde blijven. Het was puur toeval dat die afspraak met jou was en niet met iemand anders. Maar toen begon ik dus te denken aan al die andere meiden die hij halfnaakt ziet en…”
Marie kijkt zenuwachtig om zich heen om te kijken of niemand het gesprek aan het volgen was.
“Sorry,” fluistert Joke. “Ik zal wat stiller praten.”
“Ik snap je wel, ik denk dat het ook door mijn hoofd zou gaan. Wat mij betreft hoef je je in elk geval geen zorgen te maken. Matthias is m’n studiebegeleider, meer niet. Ik hoef zo’n oude vent niet,” lacht ze erachter aan.
Nu moet Joke ook een beetje lachen. “Ja, dat weet ik wel, maar… Sja…” Ze zucht.
“Heb je het er met Matthias over gehad?”
Joke aarzelt. “Hij vroeg me om die avond terug te komen, maar ik had al met Stephanie afgesproken en was niet van plan om dat zomaar af te zeggen. En toen belde hij me en liet een voicemail achter om te vragen waar ik was, maar ik heb hem nog niet teruggebeld. Normaal heb ik om 17 uur een afspraak, zoals elke week, maar ik weet nog niet of ik durf gaan.”
“Je moet gaan,” beslist Marie.
“Maar…”
“Nee, geen gemaar,” kapt Marie haar vriendin af. “Jullie moeten dit uitpraten. Daar kun je toch niet onderuit. Ik wil wedden dat als je straks niet zelf gaat, hij bij je aan de deur staat. Dan kun je beter zelf de eerste stap zetten.”
“Maar hij gaat zo hard slaan,” klaagt Joke.
“Waarschijnlijk wel,” geeft Marie toe. “Maar je beseft vast ook wel dat je dat ergens verdiend hebt als je hem het hele weekend in z’n sop hebt laten gaar koken…”
Joke knikt en kijkt weg. Gelukkig besluit de professor net op dat moment om zijn les te beginnen, zodat ze geen antwoord meer moet geven. Maar Marie heeft wel gelijk. Ze heeft haar straf meer dan verdiend. Alleen zorgt dat er niet voor dat ze er minder bang voor is. Het gaat vast erg veel pijn doen… Of stel je voor dat Matthias niets meer met haar te maken wil hebben. Dat ze het verbrod heeft. Ze slikt in een poging om de knoop in haar maag los te weken, maar het helpt niet. Er zit maar één ding op: hoe hard ze er ook tegenop ziet, ze moet vanavond naar Matthias gaan.