Als Matthias de deur van de wachtkamer open doet, durft Joke hem eerst niet goed aankijken. Terwijl ze langs hem heen zijn werkkamer binnen loopt, kijkt ze vanuit haar ooghoeken toch even. Ze verwacht een harde, strenge blik in zijn ogen te zien, maar die is er niet. In plaats daarvan ziet ze… opluchting? Nu kijkt ze hem wel recht aan. Hij ziet er onmiskenbaar opgelucht uit. Misschien had hij gedacht dat ze niet zou komen. Ze krimpt in elkaar. Nadat ze vorige donderdagochtend boos was weggestormd had ze inderdaad niets meer van zich laten horen. Ze had niet gereageerd op zijn berichtjes en als hij belde had ze haar telefoon naar voicemail laten overgaan. De ingesproken berichten had ze niet beluisterd. Ze had niet gedurfd. En als Marie vanochtend niet op haar had ingesproken, was ze hier nu inderdaad misschien niet geweest. Marie… Ook haar had ze genegeerd, ook al had ze diep vanbinnen best geweten dat het niet haar schuld was. Dat ze zonder Marie Matthias zelfs niet eens had gekend! Joke voelt zich vreselijk.
Snel kijkt ze weer van Matthias weg terwijl ze op een van de houten stoelen voor zijn bureau plaatsneemt. Ze verwacht dat hij naar de andere kant van het bureau zal lopen en op zijn gemakkelijke stoel zal gaan zitten, maar de gebeurt niet. In plaats daarvan komt hij op de stoel naast haar zitten.
“Wat was dat nu allemaal, vorige donderdag?” vraagt hij dan. Hij kijkt haar recht aan, maar in zijn blik valt geen greintje strengheid te bespeuren. Integendeel, hij kijkt enkel bezorgd.
Joke knippert met haar ogen om de tranen tegen te houden. “Het spijt me,” zegt ze. Haar stem klinkt schril omdat ze de woorden uit haar toegeknepen keel moet persen. “Ik dacht gewoon… Ik wilde niet…”
Matthias wacht geduldig af.
“Ik wilde gewoon meer tijd met jou en toen moest jij weg om een andere meid over de knie te leggen, halfnaakt te zien en… ik werd jaloers,” eindigt ze beschaamd, haar blik naar Matthias’ knieën gericht.
“Meisje toch… Ik snap dat ergens wel hoor, maar dat is nu eenmaal mijn job. Dit doe ik al jaren, ik doe het graag en ik ben er goed in.”
“Ja, dat weet ik, dat heb ik al gevoeld,” flapt Joke eruit.
Matthias grinnikt even. “Het geeft mij erg veel voldoening om mensen met hun studie te kunnen helpen. Om te zien hoe ze zich ontplooien, hoe ze plots wél gemotiveerd zijn, zich wél achter hun bureau kunnen zetten en daar dan ook de vruchten van plukken.”
Joke knikt.
“En ja,” gaat Matthias verder, “ik zie hen halfnaakt en ik leg hen over mijn knie, maar dat wil niet zeggen dat er meer is dan een pure mentorrelatie. Met geen van hen heb ik wat ik met jou heb. Met geen van hen wil ik hebben wat ik met jou heb.”
Hij kijkt Joke recht aan, terwijl hij dit zegt. “Jij bent speciaal. Jij bent niet zomaar een van velen. Dat moet je geloven. Daar moet je me in vertrouwen.”
Ze knikt. “Ja…” zegt ze. En dan opnieuw: “Het spijt me.”
Matthias trekt haar tegen zich aan in een knuffel. Stiekem wrijft ze enkele tranen uit haar ogen. Dan laat hij haar los.
“Eigenlijk had ik dit gesprek vorige donderdagavond willen voeren,” zegt hij dan. Plots wordt de sfeer gespannen.
“Ik had al plannen gemaakt, dat zei ik toch,” probeert Joke zich te verdedigen.
“Het kwetst me dat je die plannen belangrijker vond dan dit gesprek,” begint Matthias. Hij steekt zijn hand op om Joke tot stilzwijgen te manen als ze haar mond opendoet. “Uitgaan kun je bijna elke dag, je had desnoods erna nog weg kunnen gaan.”
Nu doet ze haar mond weer dicht. Hij heeft wel een punt.
“Maar wat ik het ergste vind,” gaat Matthias verder, “is dat je het niet eens nodig vond om de telefoon op te nemen of mijn berichten te beantwoorden.”
Joke staart naar de grond.
“Ik dacht dat ik je kwijt was, weet je dat? Ik heb me ronduit ellendig gevoeld dit weekend. Ik was er al bijna van overtuigd dat je ook vandaag niet langs zou komen. Heb je enig idee hoe opgelucht ik was toen ik je in de wachtkamer zag zitten?”
Ze zwijgt. Ze had er nooit bij stilgestaan dat Matthias zo hard onder haar radiostilte zou lijden.
“Waarom?” vraagt hij dan. “Waarom heb je het hele weekend niets van je laten horen?”
Nog steeds zwijgt Joke. Wat valt er te zeggen? Ze heeft geen goede reden. Behalve dat ze kwaad was. Maar Matthias heeft gelijk: dat was heel kinderachtig van haar. Ze had contact moeten opnemen, het uitpraten. Desnoods gewoon maar om ruzie te maken, om hem te zeggen dat hij de pot op kon, niet dat dat was wat ze dacht. Maar ze had iéts van zich moeten laten horen.
“Het spijt me,” herhaalt ze voor de zoveelste keer. Ze meent het. “Ik… Het was verkeerd. Ik had iets van me moeten laten horen.”
Nu is het de beurt aan Matthias om te zwijgen. Aandachtig kijkt hij haar aan. Ze ontwijkt zijn blik. Ze weet wat ze moet doen, waar hij op wacht. Ze slikt. Als ze niet om straf vraagt, zou hij haar dan gewoon laten gaan? Maar dan blijft ze zich zo ellendig voelen als nu. Dan blijft ze met dat schuldgevoel zitten. Ze heeft immers straf verdiend en ze weet het.
“Ik…” begint ze. Dan stopt ze weer. “Wil je…” probeert ze nogmaals.
Matthias geeft geen krimp. Hij laat haar zweten.
“Zou je me willen straffen?” mompelt ze vervolgens tegen zijn voeten.
“Wat was dat?” vraagt hij. “Ik verstond je niet. Kijk me eens aan als je wat wil zeggen.”
Met moeite heft ze haar blik omhoog. “Zou je me willen straffen?” vraagt ze nogmaals, ditmaal iets luider.
“Vind je dat je straf hebt verdiend?” vraagt Matthias. Hij is duidelijk niet van plan om dit gemakkelijk voor haar te maken. Net zoals zij het hem dit weekend moeilijk heeft gemaakt.
Ze knikt.
Hij wacht. Ze zal het echt hardop moeten zeggen.
“Ja,” fluistert ze. “Ik had iets van me moeten laten horen. Dat niet doen, was kinderachtig.”
“Goed,” zegt hij, terwijl hij recht staat.
“Ga maar even in de hoek gaan staan, dan leg ik een aantal dingen klaar.”
Opluchting en angst strijden om voorrang terwijl ze doet wat hij zegt. Opluchting omdat de vraag gesteld is en ze de straf zal krijgen die ze verdient, angst voor de pijn die ongetwijfeld zal komen. Zonder dat hij haar daartoe opdracht geeft, vouwt ze haar handen achter haar hoofd. Achter zich hoort ze Matthias rommelen en lades opentrekken. Dan hoort ze de bekende “zwiep” van zijn riem die door de lussen van zijn broek getrokken wordt. Haar onderbuik trekt samen bij het geluid. Strak staart ze naar de hoek, terwijl ze probeert de geluiden achter zich buiten te sluiten.
“Kom maar hier,” klinkt Matthias’ stem. Daarnet was die stem nog vol warmte, nu klinkt hij streng, zakelijk en afstandelijk.
Ze slikt als ze een hele collectie op het bureau uitgestald ziet liggen. Hij wijst de instrumenten één voor één aan: zijn riem, een grote houten paddle, een kleine houten paddle, drie canes, elk met een verschillende dikte, een grote en een kleine leren paddle, een tawse en een dikke rubberen paddle.
“Bij wijze van opwarming krijg je met elk van deze instrumenten drie klappen,” kondigt Matthias aan. “Daarna ga je mij vertellen met welke twee je jouw straf wil krijgen. Wat ik dus eigenlijk van je wil horen is hoe zwaar jij vindt dat de straf moet zijn. Als ik het niet met je eens ben, dan zul je dat wel merken.”
Bang staart Joke naar de uitgestalde instrumenten.
“Trek je broek maar uit en buig je over het bureau. Je handen laten het bureau niet los.”
Zwijgend volgt ze zijn aanwijzingen op.
“Eerst de hand,” geeft hij aan. Drie klappen landen op haar billen. Oef. Hij slaat hard. Als dit de opwarming moet voorstellen, dan staat haar nog wat te wachten.
“Nu de riem,” kondigt hij aan. Opnieuw haalt hij hard uit. Een zacht gekreun ontsnapt aan Jokes lippen, maar Matthias negeert het. Als de grote paddle voor de eerste keer hard op haar billen landt, stampt ze met haar linkervoet op de grond. Met veel moeite weet ze haar handen echter op het bureau te houden. Matthias geeft haar een seconde respijt, daarna volgen de tweede en derde klap. Ze zakt iets door haar knieën, maar houdt haar positie wel aan. De kleine paddle landt drie keer op het zachte vlees op de overgang tussen haar billen en benen. Voor haar gevoel is alles nu al bont en blauw.
Dan neemt Matthias de eerste van de drie canes in zijn handen, de smalste. Hij zwiept er even mee door de lucht. Wat is dat toch met dat geluid dat het haar elke keer opnieuw in elkaar laat krimpen? Dan tikt hij met de cane tegen haar billen. Eén, twee, drie keer. Daarna haalt hij uit. Joke zet haar tanden op elkaar. Dat striemt! Nog twee keer landt de dunne cane op haar billen. Daarna laat ze haar ingehouden adem ontsnappen. Pfoeh, wat is dat toch een rotding!
Nu zwiept de tweede cane door de lucht. Dat is ook waar, ze is er nog niet van verlost: er komen nog twee canes. Deze zijn dikker en zwaarder dan de cane die ze al gevoeld heeft. Zou het veel erger zijn? Meteen bij de eerste klap met de middelste cane kent ze het antwoord: ja, het is erger. Veel erger. Ze bijt op haar tanden en spant al haar spieren aan om de volgende twee klappen op te vangen. Als Matthias de derde cane tegen haar billen tikt, lopen de tranen over haar wangen. Ze wil niet weten hoe erg deze zal zijn, maar ze heeft geen keuze. Inderdaad landt de eerste zwiep al snel op haar al veel te pijnlijke billen. Door de impact van de slag wordt ze tegen het bureau aan gedrukt. Even lijkt het mee te vallen, dan beneemt de snijdende pijn haar de adem. In plaats van langzaam weg te trekken, lijkt het steeds erger en erger te worden. Op het hoogtepunt van de pijn landt de tweede slag. Joke schreeuwt het uit, maar weet gelukkig nog net haar handen op het bureau te houden. Haar knokkels zien wit van de inspanning. Na de derde slag begint ze te huilen.
Matthias legt even zijn hand op haar rug. Ze put er troost uit. Ze veegt de tranen uit haar ogen en neemt dan haar positie weer in. Als volgende zijn de leren paddles aan de beurt. Die zijn ook wel pijnlijk, zeker nu haar billen al wat geteisterd zijn, maar in vergelijking met de canes valt het erg goed mee.
“Nu twee instrumenten die je nog niet kende,” kondigt Matthias aan. “De tawse en de rubberen paddle. Eerst de tawse.”
Ow! Dit voelt ze wel. Het is gelijkaardig aan de leren paddles, behalve dat het veel meer striemt. Het zet haar billen in lichterlaaie en dat na slechts drie klappen! En de rest die ze al gehad heeft natuurlijk… Nog maar één instrument te gaan. En dan is de opwarming voorbij. Ze slikt. Niet aan denken. Dat is een zorg voor straks. Eerst die rubberen paddle overleven. Zou die even gemeen zijn als hij eruit ziet? Al meteen bij de eerste klap weet ze het antwoord: ja. Ze voelt de blauwe plekken gewoon ontstaan, zo diep en dof dringt de pijn door. Na de derde klap legt ze haar hoofd op haar handen. En dit was nog maar de opwarming! Maar ze dringt de tranen terug. Ze heeft dit verdiend. De wanhoop die ze nu voelt, is niets in vergelijking met wat ze Matthias het hele weekend heeft aangedaan. Zij weet tenminste zeker dat het straks voorbij is. Hij wist niets, een heel weekend lang…
Dus komt ze langzaam overeind.
“Welke twee worden het?” vraagt Matthias haar.
Even aarzelt ze. Ze wil deze keuze echt niet maken. Ze wil het liefst de minst erge dingen kiezen, maar zo gemakkelijk komt ze er vast niet vanaf. Zo gemakkelijk wil ze er ook niet vanaf komen. Maar hoe erg wil ze het voor zichzelf maken?
“Komt er nog wat van?” Matthias heeft zijn wenkbrauw opgetrokken en kijkt haar aandachtig aan. Die lieve Matthias, die dit weekend zo om haar in de rats heeft gezeten. Die ze met haar kinderachtige gedrag bijna was kwijtgeraakt. Dan wijst ze naar de rubberen paddle en… ze slikt even… de zwaarste cane.
Ze probeert van Matthias’ gezicht af te lezen of ze een goede keuze heeft gemaakt, maar hij heeft zijn pokerface op. Zijn blik blijft even ondoorgrondelijk terwijl hij de twee aangewezen instrumenten oppakt. Hij wijst naar het midden van de kamer. “Ga daar staan, benen gespreid en houd je handen aan je kuiten.”
Onmiddellijk stijgt het bloed naar haar hoofd. Niet enkel omdat ze op deze manier met haar hoofd naar beneden hangt, maar ook omdat het een wel erg vernederende positie is. Ze is er zeker van dat alles tussen haar benen open en bloot te zien is. Matthias komt vlak achter haar staan en laat zijn rechterhand onderzoekend over haar beide billen glijden. Dan geeft hij twee korte, scherpe petsen op de binnenkant van haar benen. “Wijder,” gebiedt hij. Ze schuift haar benen nog wat verder uit elkaar. Hoe zal ze op deze manier haar evenwicht kunnen bewaren? Ze voelt zich intens klein en kwetsbaar.
“Eerst de rubberen paddle,” kondigt Matthias aan, terwijl hij een paar passen achteruit zet om een betere zwaai te kunnen maken.
Hij heeft geen aantal genoemd, maar Joke durft er niet naar vragen. Daar krijgt ze ook de tijd niet voor, want bijna meteen landt de eerste klap met de rubberen paddle vol op haar billen. Doordat de huid zo strak gespannen staat door de moeilijke positie die ze moet aannemen, is de pijn nog erger dan daarnet, toen ze over het bureau boog. Even wankelt ze, maar ze slaagt erin om in positie te blijven. Matthias geeft haar even de tijd om te herstellen, daarna volgt de volgende klap. En zo gaat het verder. Na elke klap krijgt ze een paar seconden om haar positie terug aan te nemen. En om bang te worden voor de volgende klap, dat ook. Als ze snel na elkaar komen, dan is er geen ademruimte, maar dan is het iets gemakkelijker om het gewoon te ondergaan. Maar nu moet ze telkens moeite doen om haar positie aan te houden en krijgt ze de tijd om zich op elke klap voor te bereiden. Ze moet dus actief aan haar straf meewerken. Dat is natuurlijk ook exact Matthias’ doel. Eerst zelf de instrumenten kiezen, daarna deze onmogelijke positie, die ze zo goed mogelijk moet aanhouden. Hij laat haar zichzelf straffen, waarbij hij enkel een handje (of een instrumentje) helpt.
Intussen voelen haar billen helemaal beurs aan. Als er dan ook een klap op haar bovenbenen landt, springt Joke overeind. “Terug in positie.” Matthias klinkt rustig, maar beslist. Helemaal in controle. Ze buigt haar hoofd en doet wat hij zegt. Opnieuw landt de rubberen paddle op haar bovenbenen. En opnieuw springt ze overeind. Deze keer heeft ze geen aanmoediging nodig, maar neemt ze uit zichzelf haar positie terug aan. “Dat proberen we nog een keer,” hoort ze achter zich. Voor ze zich echter schrap kan zetten, landt de klap al, opnieuw op dezelfde plaats. En opnieuw springt ze in een reflex recht.
“Terug in positie,” zegt Matthias onverstoord. “We gaan verder tot het lukt.”
De tranen springen in haar ogen terwijl ze haar benen weer wijd open zet en haar kuiten vastgrijpt. Deze keer wankelt ze enkel een beetje als de rubberen paddle opnieuw vol op haar bovenbenen landt. Ze schreeuwt en zakt licht door haar knieën, maar haar voeten blijven op hun plaats.
“Heel goed,” zegt Matthias. “Nog drie. Deze komen snel, maar als je uit positie gaat, tellen ze niet.”
De woorden zijn amper tot haar doorgedrongen als hij de rubberen paddle al op haar billen laat neerkomen. Meteen volgen de tweede en ook de derde klap. Ze weet niet hoe, maar op een of andere manier slaagt ze erin om in positie te blijven. Nahijgend blijft ze staan. Dit deel heeft ze in elk geval al overleefd. Dan herinnert ze zich wat het volgende instrument is. Ze vervloekt zichzelf om haar keuze van de cane, maar daar valt er nu niets meer aan te veranderen.
“Kom maar overeind,” geeft Matthias aan. Opgelucht haalt ze haar handen van haar kuiten en plaatst ze haar stramme benen dichter tegen elkaar. Moeizaam zet ze enkele stappen in de richting van het bureau, waar Matthias een kussentje tegen de rand heeft gelegd. “Ga maar over het bureau liggen, je heupen tegen het kussen aan,” zegt hij. Dit ligt eigenlijk best comfortabel. Alleen worden haar billen nu nog meer naar achteren geduwd, waardoor ze een nog beter doelwit dan gewoonlijk vormen. Dan loopt Matthias naar de andere kant van het bureau. Hij haalt een stuk touw uit een van de lades en bindt haar handen samen, waarna hij het touw stevig aantrekt en aan het bureau vastbindt. Haar bewegingsvrijheid is uiterst beperkt. Met bange ogen kijkt ze toe hoe hij de gevreesde cane van het bureau neemt en terug achter haar gaat staan. De cane zwiept door de lucht. “Six of the best,” kondigt hij aan. Wanhopig trekt ze aan de touwen, maar ze ligt vast: ze kan geen kant uit. Dan voelt ze de lange stok tegen haar billen aan tikken. Eén, twee, drie zachte tikjes, een ferme zwiep en dan wordt ze door de impact tegen het bureau aan geduwd. Nu snapt ze waarom het kussen daar ligt: om haar heupen te beschermen tegen de scherpe rand van het bureau. Dan beneemt de pijn haar de adem. Het is onbeschrijflijk. De pijn wordt erger en erger en erger. Ze voelt nauwelijks hoe Matthias de cane opnieuw op haar billen legt en weer drie zachte tikjes geeft om zijn doelwit te bepalen. Net als ze denkt dat de pijn onmogelijk nog veel erger kan worden, landt de volgende slag. Ze schreeuwt het uit. De tranen stromen over haar wangen, waarna ze een plasje vormen op het bureau. Nog een slag, genadeloos. Joke gooit haar hoofd in haar nek in een poging de pijn uit te bannen, maar het heeft geen zin. Opnieuw drie tikjes en een luide zwiep later landt de vierde slag laag op haar billen. Voor de vijfde slag mikt Matthias op de overgang tussen haar billen en haar benen. Bang knijpt ze haar billen toe als ze de drie tikjes voelt die de slag aankondigen. Ze huilt en ze schreeuwt, maar ze is er bijna. “Nog één,” klinkt Matthias bemoedigende stem als van ver. “De laatste is de hardste, zet je schrap.” Ze hoort het wel, maar ze registreert het nauwelijks meer. Dan voelt ze de cane tegen haar bovenbenen tikken. “Nee!” roept ze uit, maar Matthias reageert niet. Eén, twee, drie en dan de verschrikkelijke, withete pijn. Het gaat maar niet over, maar blijft voortduren. Door een waas van tranen ziet ze hoe Matthias voor haar komt staan om haar handen los te maken. Hij aait over haar haar. “Je hebt het zo goed gedaan meisje, ik ben ongelofelijk trots op je.”
Joke kan alleen maar meer huilen. Alle spanning, boosheid, twijfels en jaloezie komen er in één keer uit. Matthias laat haar even rustig uithuilen, terwijl hij over haar haar en rug aait. Eindelijk kalmeert ze wat.
“Het spijt me zo,” zegt ze, haar blik van hem weg gedraaid.
“Ik weet het,” antwoordt Matthias. “En ik denk niet dat je me nog eens dagenlang zult negeren.” Verwoed schudt Joke haar hoofd. Dat zal ze nooit nooit nooit meer doen.
“Maar je hebt je straf heel goed ondergaan. Ik had niet gedacht dat je voor deze twee instrumenten zou kiezen,” geeft Matthias toe.
“Dat was echt geen goed plan,” antwoordt Joke met een grimas. “Het doet vreselijk veel pijn. Ik denk dat ik twee weken lang niet zal kunnen zitten!”
Matthias grijnst even. “Tja, dat hoort erbij. Nu weet ik tenminste zeker dat je heel vaak aan me zult denken.” Dan helpt hij haar overeind en neemt hij haar in zijn armen. Ze vleit haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Haar billen doen vreselijk pijn, maar alles is tenminste weer goed.

Een niet al te harde klap landt op haar bil. Hé, wat?
“Opstaan luilak,” hoort ze, vlak voor een tweede klap op haar andere bil neerkomt.
Nog half versuft draait ze zich om naar haar rug, zodat haar billen veilig zijn. Door haar halfopen ogen ziet ze Matthias naar haar glimlachen.
“Opstaan slaapkopje,” zegt hij vrolijk. Zo te zien is hij al helemaal aangekleed.
“Urgh,” is Jokes enige antwoord.
Een hand in haar zij draait haar om, zodat ze opnieuw met haar billen naar boven ligt. De andere hand laat een tiental slagen op haar achterwerk neerregenen.
“Ik zei ‘opstaan’,”herhaalt Matthias.
“Moet dat?” gromt ze, terwijl ze haar billen uitdagend nog iets meer naar boven duwt.
Matthias grinnikt. “Ja, dat moet,” antwoordt hij. “Of zal ik de paddle er even bij nemen?”
Dat laat haar overeind vliegen. “Nee!” schrikt ze. En dan: “Kunnen we echt niet nog even blijven liggen? Ik heb pas om 11 uur les.”
“Maar ik heb om 9 uur een afspraak, dat is al over een halfuurtje. Dus als jij nog even wil douchen… Ook al hebben we gisteren samen gedoucht…”
Joke bloost bij de herinnering. En daarna moet ik even bekijken of jouw vriendin zich deze week aan de afspraken heeft gehouden.
Dat is ook waar. Marie heeft elke week op donderdag om 9u een afspraak. Straks dus. En daardoor kan zij nu niet blijven liggen.
“He, niet beginnen mokken hoor,” waarschuwt Matthias, die haar gezicht ziet betrekken.
Hij komt bij haar op het bed zitten.
“Ik geloof niet dat ik het leuk vind dat jij al die meiden halfnaakt ziet.”
“Dat hoort nu eenmaal mijn job.”
Mokkend trekt Joke het deken helemaal over zich heen. “Ga jij maar werken, ik blijf hier wel.”
“Niets van.” Met een besliste beweging trekt Matthias het deken terug van haar af.
“Jij moet je les van straks nog voorbereiden, dus je moet nu uit bed.”
Zwijgend trekt Joke het deken terug over zich heen en rolt ze zich erin.
“En nu is het genoeg.” De toon in Matthias’ stem is plots helemaal omgeslagen. “Ik snap dat je het moeilijk kunt hebben met mijn job, ook al is dat niet terecht, jij bent de enige met wie er meer is dan een pure mentorrelatie. Daar moeten we het later dus even over hebben. Maar dan op een volwassen manier. Nu gedraag je je als een klein kind. Als je weet wat goed voor je is, trek je nu dat laken van je af, kom je uit bed en ga je douchen.”
Met haar gezicht op onweer stampt Joke naar de douche. Matthias kijkt haar hoofdschuddend na.

Even later komt ze met een handdoek om haar hoofd aan de ontbijttafel zitten. Matthias zoekt haar blik, maar die ontwijkt ze.
“Lekker,” zegt ze in plaats daarvan, als ze het versgeperste fruitsap ziet staan. Ze neem een boterham uit de broodzak en kwakt er een hoop choco op.
Matthias wacht tot ze haar boterham op heeft. Al die tijd zegt ze geen woord en kijkt ze hem niet aan. Als ze de laatste hap in haar mond stopt, staat hij op en komt hij naast haar staan. “Kijk me eens aan,” zegt hij.
Vijf seconden blijft ze naar haar bord staren, dan heft ze met een ruk haar hoofd op. Haar hele gezicht en houding staan op standje koppig.
“Moet dit nu?” vraagt Matthias. Hij is lichtjes geïrriteerd. Hij had kunnen voorzien dat dit onderwerp ooit ter sprake zou komen, dat er wat jaloezie bij zou komen kijken. Maar hij had zo zijn best gedaan om lekker te koken en er gisteren een gezellige avond van te maken. Vanochtend had hij haar speciaal wat langer laten liggen terwijl hij voor een lekker ontbijtje zorgde. En dit is zijn dank?
In plaats van antwoord te geven, kijkt Joke weer weg, naar haar bord. Ze maakt aanstalten om op te staan, maar Matthias trekt haar aan haar arm terug neer op de stoel.
“Ik moet mijn les gaan voorbereiden,” zegt ze nukkig tegen haar bord. “Dat zei je zelf. En jij moet gaan werken.”
“Niet zo, meisje. Niet op deze manier.”
Nu kijkt ze hem wel recht aan. “Wat wil je dan? Jij slaat me letterlijk uit bed en ik moet dat zomaar goedvinden? Ik word graag rustig wakker, dank je wel.”
“Eerst leek je het nochtans niet bepaald erg te vinden.”
Joke haalt haar schouders op. “Sja…”
“Ik moet nu gaan werken, maar we moeten hier zeker nog over praten. Kom vanavond rond 20u maar naar hier.”
“Ik wilde uitgaan met Stephanie,” protesteert Joke. Dat is niet helemaal waar. Stephanie had haar inderdaad gevraagd of ze zou meegaan, maar ze had de boot wat afgehouden.
“Dan zul je even goed moeten nadenken wat je belangrijker vindt. Ik vind dat dit moet uitgepraat worden en liefst zo snel mogelijk. En als het vanavond niet kan, dan moet het wachten tot na het weekend, dat duurt te lang.”
Voor ze kan antwoorden, biept Jokes gsm. Het is een berichtje van Marie: “Ben je lief voor hem geweest? Wish me luck!”
Zonder te antwoorden stopt ze haar telefoon terug weg.
“Iets belangrijks?” vraagt Matthias.
“Nee.”
Dan staat ze recht en loopt ze naar de kapstok, waar ze gisteren van hem haar jas moest ophangen.
Matthias loopt met haar mee. Voor ze door de deur verdwijnt, duwt hij een kus op haar lippen, maar Joke kust niet terug. Hij zucht. “Joke toch… Tot vanavond dan maar?”
Ze antwoordt niet, maar verdwijnt via de trap naar beneden. Ze is echt niet van plan om haar avondje uit met Stephanie af te zeggen omwille van Matthias. Hij bekijkt het maar.

20u15 en nog geen Joke te zien. Dat was ergens te denken. Ze was vanochtend echt in een slecht humeur. Toch had hij gewild dat ze was langsgekomen om er met hem over te praten in plaats van als een klein kind te gaan mokken en weg te blijven. Hij zoekt haar nummer in zijn telefoon en duwt op de groene knop. “Tuuuut tuuuut tuuuuut. Hallo, dit is Joke! Ik ben er niet, maar je weet wat je moet doen! Biep!”
“Joke, met Matthias. Ik dacht dat wij afgesproken hadden dat je naar hier zou komen, maar blijkbaar heb je besloten om toch uit te gaan met Stephanie. We moeten praten, dat weet jij ook. Bel je me even terug?”
Dan legt hij neer en ploft hij in de zetel. Hij verwacht niet dat hij vanavond nog iets van haar zal horen.

Het is maandag. Marie loopt de aula binnen en kijkt zoekend in het rond om te zien of Joke er al is. Ze heeft niets meer van haar gehoord sinds vorige woensdag. Op haar sms’je kreeg ze geen antwoord. Donderdag was Joke heel laat aangekomen in de les en was ze in een hoekje van de aula gaan zitten. Meteen na de les, was ze verdwenen. En vrijdag was ze helemaal niet naar de lessen gekomen. Marie had nog een paar berichtjes gestuurd om te vragen waar ze was, maar opnieuw had ze geen antwoord gekregen. Ze had getwijfeld om na de les nog even langs haar kot te gaan, maar Joke was vast al naar haar ouders vertrokken.
Ja! Vandaag is Joke er wel. Ze zit helemaal bovenaan in een hoekje van de aula, zo ver mogelijk van de professor verwijderd. Marie gaat naast haar zitten.
“He, waar was je?” vraagt ze. “Je liet plots niets meer van je horen, ik was al bezorgd!”
“Ja, sorry,” mompelt Joke.
“Wat scheelt er?”
Joke haalt haar schouders op, maar Marie laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. “Je kunt het mij toch wel vertellen?”
Joke schudt haar hoofd, maar barst dan toch plots los. “Ik vind het gewoon soms moeilijk. Matthias kent zoveel meiden… Dan word ik soms jaloers.”
Marie is even stil. “Is dat waarom je niet antwoordde? Was je ook jaloers op mij?”
Joke knikt. “Stom, ik weet het. Maar ik was bij hem blijven slapen en toen begon hij te zeuren dat ik moest vertrekken omdat hij een afspraak had met jou. En… jah…”
“Het spijt me,” begint Marie.
“Nee, niet doen,” zegt Joke. “Ik weet wel dat het niet jouw schuld is. Ik was gewoon boos omdat ik bij hem wilde blijven. Het was puur toeval dat die afspraak met jou was en niet met iemand anders. Maar toen begon ik dus te denken aan al die andere meiden die hij halfnaakt ziet en…”
Marie kijkt zenuwachtig om zich heen om te kijken of niemand het gesprek aan het volgen was.
“Sorry,” fluistert Joke. “Ik zal wat stiller praten.”
“Ik snap je wel, ik denk dat het ook door mijn hoofd zou gaan. Wat mij betreft hoef je je in elk geval geen zorgen te maken. Matthias is m’n studiebegeleider, meer niet. Ik hoef zo’n oude vent niet,” lacht ze erachter aan.
Nu moet Joke ook een beetje lachen. “Ja, dat weet ik wel, maar… Sja…” Ze zucht.
“Heb je het er met Matthias over gehad?”
Joke aarzelt. “Hij vroeg me om die avond terug te komen, maar ik had al met Stephanie afgesproken en was niet van plan om dat zomaar af te zeggen. En toen belde hij me en liet een voicemail achter om te vragen waar ik was, maar ik heb hem nog niet teruggebeld. Normaal heb ik om 17 uur een afspraak, zoals elke week, maar ik weet nog niet of ik durf gaan.”
“Je moet gaan,” beslist Marie.
“Maar…”
“Nee, geen gemaar,” kapt Marie haar vriendin af. “Jullie moeten dit uitpraten. Daar kun je toch niet onderuit. Ik wil wedden dat als je straks niet zelf gaat, hij bij je aan de deur staat. Dan kun je beter zelf de eerste stap zetten.”
“Maar hij gaat zo hard slaan,” klaagt Joke.
“Waarschijnlijk wel,” geeft Marie toe. “Maar je beseft vast ook wel dat je dat ergens verdiend hebt als je hem het hele weekend in z’n sop hebt laten gaar koken…”
Joke knikt en kijkt weg. Gelukkig besluit de professor net op dat moment om zijn les te beginnen, zodat ze geen antwoord meer moet geven. Maar Marie heeft wel gelijk. Ze heeft haar straf meer dan verdiend. Alleen zorgt dat er niet voor dat ze er minder bang voor is. Het gaat vast erg veel pijn doen… Of stel je voor dat Matthias niets meer met haar te maken wil hebben. Dat ze het verbrod heeft. Ze slikt in een poging om de knoop in haar maag los te weken, maar het helpt niet. Er zit maar één ding op: hoe hard ze er ook tegenop ziet, ze moet vanavond naar Matthias gaan.

“Ga je vanavond lief voor hem zijn?” vraagt Marie. “Voor mij?”
“Voor jou?”
“Ja… Ik moet morgen gaan. Als hij in een goed humeur is, slaat hij hopelijk wat minder hard.”
Joke grijnst. “Ik zal mijn best doen,” belooft ze.
“Of dan scheldt hij me mijn straf misschien wel kwijt. Zoals bij jou!” Marie kijkt hoopvol.
“Ik zou er niet op rekenen. Ik ben nu eenmaal een speciaal geval,” lacht Joke.
Marie trekt een pruillip en lacht dan mee. “Dat ben je zeker!” roept ze uit. “Met zo’n stokoude man…”
Joke stompt haar op haar bovenarm. “Let op wat je zegt, straks krijgt hij het te horen en dan zal hij vast net harder slaan…” dreigt ze.
“Als je het maar niet waagt hoor!”
“Want anders?”
Marie denkt even na. “Dan… dan… dan…Dan krijg je nooit meer een kussentje om op te zitten als je bij mij komt eten!”
Joke lacht. “Ik neem mijn eigen kussen dan wel mee.”
“Ja, ik zie je al gaan, met een kussen over straat lopen. Daar gaan de mensen zich geen vragen bij stellen.”
“Ach, het is Leuven. De mensen zijn hier wel wat gewend.”
“Ja, heb je dat gehoord van die student die met een slang rond zijn nek over de Oude Markt liep?” verandert Marie handig van onderwerp.
“Nee!” roept Joke uit. “Was het een giftige?”
“Nee, gelukkig niet. Maar toch, stel je voor zeg!”
“Het is eens iets anders dan een sjaal,” grijnst Joke.
“Zeg dat wel… Misschien kun jij een slang aandoen om Matthias te verleiden?”
“Eh… Nee. Maar we moeten wel nog even kijken wat ik straks best kan aantrekken. Een jurkje denk ik.”
“Ja, zeker een jurk,” bevestigt Marie. “En een mooi lingeriesetje eronder.”
“Of niets,” zegt Joke stout.
Marie kijkt haar even verbaasd aan. “Dat kan natuurlijk ook,” lacht ze dan. “Je moet je ondergoed toch uittrekken, dan kun je jezelf misschien inderdaad beter de moeite besparen!”
“Precies!” roept Joke. “Sexy kledij voor luie mensen.”
“Beter dan gewoon een joggingbroek,” meent Marie. “En daar is Matthias het vast mee eens.”
“Goed, geen ondergoed,” beslist Joke. “Nu enkel nog kiezen wat ik dan wél ga aantrekken.”
“Je kunt ook gewoon naakt gaan…”
“Ja dahaag. Geen sprake van hoor.”
“Dat zou hij vast heerlijk vinden,” plaagt Marie.
“Vast wel ja… Toch maar niet. Hij mag nog een beetje moeite doen.”
“Dat is natuurlijk ook waar. We moeten het hem niet te gemakkelijk maken.”
Samen kiezen ze een elegant groen jurkje uit dat tot net boven Jokes knieën komt en een mooie inkijk in haar behaloze decolleté geeft. Haar tepels priemen door de stof heen, maar onderweg zal ze toch een jas aantrekken en als ze eenmaal bij Matthias binnen is, geeft dat niets meer. Integendeel. Het is haar beurt om hém eens het hoofd op hol te brengen. Hij moet niet denken dat hij de enige is die dit soort spelletjes kan spelen.

Als ze een uurtje later bij hem aan de voordeur staat, steekt ze haar borst dan ook trots vooruit. Ze heeft schoenen met hoge hakken aangetrokken die haar benen erg goed laten uitkomen. En haar billen ook, dat zag ze in de spiegel en Marie bevestigde het. “Hij zal zijn handen niet van je af kunnen houden,” had ze tevreden geconstateerd.
“En dat is hem geraden ook!”
Hij stelt haar niet teleur. Al meteen na het openen van de deur, trekt hij haar tegen zich aan in een omhelzing. Haar mond vindt de zijne, terwijl zijn handen haar billen vinden en kneden. “Geen ondergoed?” bromt hij tevreden, terwijl zijn handen nu ook keurend over haar borsten glijden. Joke bloost. “Dat moet ik van jou toch maar meteen uittrekken,” verdedigt ze zich. Matthias lacht. “Kom binnen,” zegt hij dan.
Joke schiet in de lach. “Ook hallo,” grijnst ze, terwijl ze langs hem heen de hal instapt.
Binnen vindt ze een netjes gedekte tafel, zelfs met gevouwen servietten.
“Je hebt er je werk van gemaakt,” zegt ze bewonderend.
“Natuurlijk. Alleen het allerbeste is goed genoeg voor mijn meisje.”
Ze bloost. Dan trekt ze haar jasje uit en gooit het over een stoel.
“Hang je dat even aan de kapstok?” wijst Matthias haar terecht.
Joke zucht. “Je klinkt net als mijn moeder,” moppert ze. Toch neemt ze haar jas van de stoel en loopt naar de kapstok.
Daarna gaat ze achter Matthias staan, die naar het fornuis gelopen is en slaat ze haar armen om hem heen terwijl hij in een pot roert. “Dat ruikt heerlijk,” zucht ze verzaligd. Ze legt haar hoofd tegen zijn rug en geniet ervan haar lichaam tegen het zijne te duwen. Zou hij haar tepels door de stof van hun beider kledij heen kunnen voelen?
Haar handen zakken naar beneden tot ze de bobbel ter hoogte van zijn kruis bereiken.
“He zeg, gedraag je eens,” lacht Matthias.
“Moet dat?”
Matthias draait zich om en slaat nu ook zijn armen om haar heen. Hij neemt geen omweg, maar legt zijn handen meteen op haar billen, waar hij hard in knijpt, terwijl hij Joke vol op de mond kust. Dan laat hij abrupt los.
“Ja, dat moet,” zegt hij gespeeld streng. Zijn ogen lachen. “Hop, ga maar aan tafel zitten. Het voorgerecht is klaar.” Hij geeft haar een tik op haar billen.
“Voorgerecht? Krijg ik meerdere gangen?”
“Jazeker. Drie gangen: voorgerecht, hoofdgerecht, dessert.”
“Wauw, je mag vaker voor me koken hoor,” lacht Joke. “Tenminste… Ik moet wel nog even proeven om te weten of je wel kunt koken.”
“Zeg, brutaaltje. Let een beetje op wat je zegt.” Intussen komt hij aangelopen met een grote kom soep.
“Met deze kou buiten, gaat een beetje soep er vast wel in, dacht ik zo.”
“Zeker!” glundert Joke. “Welke is het?”
“Courgette.”
“Heerlijk, voor de soep ben je alvast geslaagd,” knipoogt ze.
“Let maar op dat jij straks niet ‘geslaagd’ wordt.”
Een kriebel roert zich in haar buik. Met fonkelende ogen kijkt ze hem aan. “Behandel jij al je gasten zo?” vraagt ze hem.
“Wel als ze er zo verleidelijk uitzien als jij,” komt het snelle antwoord.
“Kunnen we niet voor een tussengerechtje gaan?” stelt Joke stout voor.
Matthias schiet in de lach. “Jij windt er ook geen doekjes om hé. Nee nee, geduld is een schone zaak. We gaan eerst eten. Ik heb me niet voor niets een hele middag staan uitsloven.”
“Weet je het zeker?” Intussen is ze om de tafel heen gelopen en laat ze haar handen over zijn borst glijden, terwijl ze aan een oorlelletje knabbelt. “Dit smaakt ook goed hoor.”
Matthias is zwaarder gaan ademen. Het werkt, denkt ze triomfantelijk. Dan grijpt hij plots haar beide polsen vast, staat hij in één beweging recht en duwt hij haar met haar rug tegen de muur, een hand op haar keel.
“Let op waar je om vraagt, meisje,” zegt hij hees. “Je zou wel eens meer kunnen krijgen dan waar je op uit was.” Haar ogen schitteren in triomf als hij haar loslaat en beveelt haar jurk uit te trekken. Intussen loopt hij naar de slaapkamer. Ze trekt haar jurk over haar hoofd en laat die losjes op de grond vallen. Zou hij hier straks ook iets van zeggen?
Als hij terugkomt, heeft hij twee wasknijpers en een vibrator in zijn handen.
Zonder veel omhaal duwt hij haar met haar bovenlichaam op tafel. Met zijn ene hand spreidt hij haar billen en schaamlippen, terwijl de andere hand de vibrator naar binnen schuift. Hij zet hem aan en een zachte trilling doet haar huiveren van genot. Dan zet hij de vibrator meteen twee standjes hoger. “Bzzzz,” trilt de tafel mee. Snel geeft hij haar een tiental klappen op haar billen. Oef… Hij slaat goed door. Dan trekt hij haar aan haar haar overeind en draait hij haar naar zich toe. Hij houdt de twee wasknijpers voor haar gezicht.
“Weet je waar deze gaan?” vraagt hij.
Met bange ogen kijkt ze hem aan. Ze heeft wel zo’n vermoeden.
“Wel?” Zijn greep in haar haar wordt nog wat steviger.
“Op mijn tepels?” fluistert ze.
“Heel goed,” grijnst Matthias.
Behendig knijpt hij in haar borst, zodat de tepel duidelijk naar voor gericht staat. Dan plaatst hij er een wasknijper op. Joke snakt naar adem. Dat doet pijn! De volgende borst ondergaat dezelfde behandeling. Dit keer is ze voorbereid op de pijn, toch klemt ze haar tanden nog op elkaar. Gelukkig trekt de ergste pijn snel weg. Het voelt eigenlijk niet onaangenaam, beseft ze verrast. Tot Matthias gemeen even tegen beide wasknijpers aan tikt. “Ow!” roept ze uit.
“Zal mijn meisje zich nu wat kunnen gedragen terwijl ik het hoofdgerecht ga afwerken?” vraagt hij.
Ze knikt.
“Ga dan maar weer zitten. Het zal niet lang duren.”
Zich erg bewust van de trilling tussen haar benen en de wasknijpers op haar tepels neemt Joke weer plaats.
Een paar minuten later komt Matthias de kamer ingelopen met een dampende schotel.
“Huisgemaakte vol-au-vent,” kondigt hij trots aan.
“Njam, lekker!”
Met een grote lepel schept hij het eten uit op haar bord, waarbij het “per ongeluk” een paar keer tegen de wasknijpers tikt.
Joke kijkt hem gemeen aan, maar is slim genoeg om verder geen commentaar te geven.
“En, kan het je goedkeuring wegdragen?” vraagt Matthias nadat ze een paar happen genomen heeft.
“Zeker weten!”
“Je ziet er afgeleid uit,” grijnst hij.
“Hoe zou dat nu toch komen…” is haar gevatte antwoord.
“Tja, je vroeg erom.”
“Ik heb mezelf dat niet horen vragen hoor.”
“Niet? Ik hoor nu nochtans duidelijk een vraag om wat klappen op je billen…”
“Ik niet,” antwoordt Joke. En na een korte aarzeling, op bezorgde toon: “Misschien moet je je oren eens laten nakijken.”
Meteen beseft ze dat dit de stap te ver was in de plagerijtjes. Een paar tellen later ligt ze al over zijn knie. “Bzzzz”, doet de vibrator tegen zijn broek aan. Haar borsten met de wasknijpers op bungelen naar beneden.
Een serie harde klappen landen op haar billen.
“Ow ow ow!” Ze brengt haar hand naar achteren in een poging zichzelf te beschermen, maar die wordt meteen op haar rug geklemd.
“Als je een grote mond opzet, moet je de gevolgen kunnen verdragen,” hoort ze Matthias zeggen. Ze voelt gewoon dat hij een grote lach op zijn gezicht heeft. Inderdaad begint hij even later zelfs vrolijk te fluiten!
Intussen branden haar billen steeds meer en meer. Ze zien intussen vast al goed rood, want Matthias lijkt op volle kracht te slaan.
“Wat denk je? Ga je je grote mond wat in bedwang kunnen houden, of moet ik nog even verder doen?”
“Nee, nee, ik zal braaf zijn!” roept ze uit.
“Mooi zo.” Hij geeft nog een paar extra harde klappen op de onderkant van haar billen en laat haar dan los. Bij het overeind krabbelen schiet een van de wasknijpers van haar tepels. De tranen springen in haar ogen. Dat doet pijn! Nog meer dan het erop zetten.
Matthias raapt de knijper op en houdt die voor haar neus.
“Wat denk je? Terugzetten?” Verschrikt kijkt Joke hem aan. “Je mag kiezen: ik zet deze terug en dan blijven beide knijpers nog 10 minuten op je tepels staan. Of…” Hij pauzeert even. “Of ik sla de andere eraf met die lineaal.” Hij knikt met zijn hoofd in de richting van de kast, waar inderdaad een houten liniaal klaar ligt.
Joke twijfelt. De tweede knijper eraf slaan doet vast nog meer pijn dan toen de eerste eraf ging, maar als hij ze er nu weer op zet, dan moeten ze er daarna toch ook weer af. Misschien kan ze beter voor de korte pijn kiezen. “De liniaal,” zegt ze daarom, terwijl ze haar ogen alvast toeknijpt in anticipatie op de pijn.
“Handen op je rug, borst vooruit, kin omhoog,” commandeert Matthias.
Doordat ze haar kin omhoog kan houden, ziet ze niet wat hij doet, maar ze voelt wel hoe hij de liniaal even op haar borst legt, vlak boven haar tepel. Daarna volgt een harde klap. De wasknijper valt op de grond en een brede rode streep ontstaat op haar borst. Meteen vliegen Jokes handen naar haar borst en begint ze te wrijven.
“Handen terug op je rug,” zegt Matthias.
“Maar…” begint Joke, maar ze zwijgt snel als ze zijn blik ziet. Die toont weer die donkere, gevaarlijke gloed die haar vertelt dat ze maar beter kan doen wat hij zegt.
Ze neemt de positie terug aan. Even voelt ze de liniaal op haar andere borst, daarna volgt daar ook een klap. Met veel moeite houdt ze haar handen achter haar rug. Dan wrijft Matthias met zijn rechterhand over haar geteisterde borsten.
“Nu zijn ze tenminste symmetrisch,” grijnst hij. “Veel mooier zo.”
Joke kan er niets aan doen: ze rolt met haar ogen.
“Misschien moet ik er nog een paar extra strepen bij zetten,” dreigt Matthias dan.
“Nee, nee!”
“Weet je het zeker!”
“Ja!” roept ze uit.
“Ik niet. Handen terug op je rug.”
Zichzelf én Matthias in stilte vervloekend doet ze wat hij zegt. Deze keer laat hij de liniaal niet eerst op haar borst rusten. Snel landen twee slagen na elkaar: één op elke borst.
Achteloos gooit Matthias de liniaal terug op de kast. Gemeen grijpt hij beide tepels vast en knijpt er even in. Joke stampt even met haar voeten, want ze zijn nog erg gevoelig na de wasknijpers van daarnet, maar verder houdt ze haar positie wel aan, haar ogen stijf gesloten tegen de pijn.
“Dan is het nu tijd voor het dessert,” kondigt Matthias aan.
Ze opent haar ogen. Matthias is weggelopen en de tafel beginnen afruimen.
“Ga maar liggen,” zegt hij dan.
“Liggen?”
“Op je rug,” wijst hij naar de tafel.
Niet-begrijpend kijkt ze hem aan. “Ik dacht dat we dessert zouden eten?” vraagt ze.
“Niet we. Ik. Ik ga dessert eten.”
Ze begrijpt er nu nog minder van.
“Als mijn dessert tenminste haar instructies wil opvolgen en op tafel wil gaan liggen.”
Is zij het dessert? Joke snapt er niets van. Toch gaat ze zoals aangegeven op haar rug op tafel liggen.
Matthias trekt haar armen en benen open naar de vier hoeken van de tafel en bindt elk ledemaat aan een poot vast. Zo ligt ze er wel erg kwetsbaar bij.
“Deze heeft er intussen lang genoeg in gezeten denk ik.” Hij haalt de vibrator uit. Het lijkt wel alsof alles daar beneden nog even natrilt, zo bizar voelt het dat die constante stimulatie plots verdwenen is.
Matthias loopt naar de keuken. Als hij terugkomt, heeft hij een pot vast. Joke kan niet zien wat erin zit.
“Nog even voor wat decoratie zorgen,” kondigt hij aan.
Voorzichtig houdt hij de kom boven Jokes buik. Een druppel donkerbruine vloeistof valt naar beneden.
“Ow, dat is warm! Wat is dat?” vraagt ze.
“Gesmolten chocola.”
Meer druppels volgen. Telkens is het heel even pijnlijk warm, maar na een seconde trekt dat meteen weg.
Matthias trekt een spoor van haar navel tot aan haar borsten. Ook haar beide tepels worden bedekt met chocola.
Dan zet hij de kom weg en brengt hij zijn mond naar haar buik. Met kleine likjes volgt hij het spoor in chocola. Joke giechelt, aangezien het kietelt. “Hou op! Dat kietelt!” roept ze. Maar Matthias luistert niet en de touwen zorgen ervoor dat ze geen verweer heeft.
Eindelijk komt hij bij haar borsten aan. Daar kietelt het niet meer. Plagend laat hij zijn tong nog even heen en weer gaan voor hij haar tepel volledig in zijn mond neemt en erop zuigt. Hij likt en zuigt tot elk beetje chocola weg is. Dan laat hij zijn tong via het kuiltje tussen haar borsten een weg naar de andere tepel zoeken. Ook deze wordt helemaal schoongelikt en -gezogen.
Dan is het plots voorbij. Matthias kijkt op haar neer. “Je bent een lekker dessertje,” complimenteert hij haar.
Joke bloost. “Krijg ik geen dessert?” vraagt ze dan.
“Jawel hoor.” Matthias neemt er de kom gesmolten chocola weer bij. “Doe je mond maar open.”
Meent hij dat nu? Intussen kent ze Matthias al goed genoeg om te weten dat als ze chocola wil, het op zijn manier zal zijn. Dus opent ze haar mond. Voorzichtig laat hij er wat chocola in lopen. Hij houdt de kom vrij hoog, waardoor er ook druppels chocola over haar wangen en kin lopen.
“Je maakt er wel een smeerboel van zeg,” grijnst hij.
“Daar kan ik toch niets aan doen,” protesteert Joke.
“Niet praten met je mond vol,” wijst Matthias haar terecht, terwijl hij er nog wat chocola bij giet. Joke kan niet anders dan de chocola proberen door te slikken. Gespeeld verontwaardigd kijkt ze hem aan.
Als de kom leeg is, neemt Matthias de liniaal er weer bij.
“Je moet wel netjes leren eten hoor,” zegt hij, terwijl hij de punt van de liniaal dreigend over haar lichaam laat glijden.
Joke bijt op haar tong, maar zegt niets. Dit verliest ze toch.
Dan houdt de liniaal stil ter hoogte van haar venusheuvel. Een paar lichte tikjes kondigen aan wat er gaat gebeuren. Joke spant zich op en inderdaad landt het ellendige ding niet veel later vol tussen haar benen. En nog eens. En nog eens.
Joke snakt naar adem. Dit is nog veel erger dan op haar billen en borsten geslagen worden.
Gelukkig wordt de liniaal daarna weer weggelegd. Joke volgt Matthias met haar ogen. Wat zou hij nog van plan zijn? Dan begint hij de touwen los te maken.
“Misschien moeten we je maar even onder de douche zetten. Je zit helemaal onder de chocola, tsk tsk.” Ze schiet bliksems uit haar ogen, maar ziet de liniaal liggen en weet zich in te houden om verder geen reactie te geven.
Matthias begeleidt haar naar de badkamer, waar hij de douche alvast laat lopen zodat het water warm kan worden. Intussen trekt hij – eindelijk – zelf ook zijn kleren uit.
Joke laat haar hand over zijn borst glijden en draait kringetjes in het haar dat daar groeit.
“Kom meisje, eerst wassen,” lacht Matthias. “Ik heb geen zin om straks ook helemaal onder de chocola te zitten.”
Samen stappen ze onder het warme water. Hm, heerlijk. Dan neemt Matthias een washandje en begint hij Joke in te zepen. Dat voelt best gek, alsof ze het zelf niet kan. Maar tegelijk is het heerlijk om zo voor zich te laten zorgen. Dus laat ze het gebeuren. Intussen gaat ze met haar handen over Matthias’ borstkas, op en neer, tot ze uiteindelijk stilhouden bij zijn lid, kloppend in haar handen. Ze opent haar benen en brengt hem dichterbij, wijst hem de weg. Even later staat ze tegen de koude tegelmuur geduwd. Even snakt ze naar adem: wat is dat koud! Maar ze vergeet de kou al snel als ze Matthias in zich voelt stoten. Dan is hij plots weer verdwenen. Ruw draait hij haar om, zodat ze met haar handen tegen de muur staat. Haar heupen trekt hij naar achteren. Verleidelijk steekt ze haar billen uit. Ze wordt beloond met enkele stevige petsen op haar achterwerk voor hij opnieuw bij haar naar binnen dringt. Met zijn ene hand zoekt hij steun bij de muur, de andere hand kneedt haar op en neer deinende borsten om daarna haar gevoelige plekje tussen haar benen te vinden. Even later komen ze schokkend klaar.
Joke draait zich weer om en leunt tegen Matthias aan, die zijn armen om haar heen slaat, terwijl het warme water uit de douchekop over hen heen stroomt.
“Héhé,” zegt hij. “Jij weet hoe je een man het hoofd op hol moeten brengen.” Hij schudt zijn hoofd. “Zomaar aankomen zonder ondergoed en me schaamteloos beginnen te verleiden.”
Joke bloost. “Sja…” zegt ze.
“Droog je maar af, ik heb nog een echt dessert voorzien ook.” Hij stapt uit de douche en reikt haar een handdoek aan.
Even later zit ze met een dekentje om zich heen geslagen op de bank. “Chocomousse!” roept ze uit als Matthias met twee schaaltjes de kamer terug in komt. “Ik moest toch iets met al die gesmolten chocola, behalve die over jou heen gieten,” glimlacht hij.
“Lekker!” Joke valt meteen aan. “Ik stop dit toch liever in mijn mond dan het over me heen te laten gieten hoor.”
Matthias lacht. “Ik vond het anders best leuk,” grijnst hij.
“Je mag nog voor me koken,” zucht Joke gelukzalig. “Dit is heerlijk! Je bent geslaagd voor de test.”
Even ziet ze de donkere blik terugkeren in zijn ogen, dan trekt hij haar tegen zich aan. “Let maar op wat je zegt,” mompelt hij in haar nek. “Je zou wel eens meer kunnen krijgen dan enkel waar je om vraagt.”
“Daar reken ik op,” antwoordt Joke tevreden, terwijl ze zich tegen hem aan krult.

“Kom binnen,” verwelkomt Matthias Joke. Ze ziet er bleek uit. Zenuwachtig. Hij zucht en loopt zelf naar de andere kant van het bureau, waar hij in zijn gemakkelijke stoel plaatsneemt. Dat was een goede koop geweest. En het contrast met de ongemakkelijke houten stoelen voor zijn slachtoffers blijft in zijn ogen een goede grap. Zonder een beetje humor kom je niet ver, vindt hij. Of de studenten die hij begeleidt het ook zo zien, weet hij niet, maar af en toe een binnenpretje is wel veroorloofd.
Joke ziet er extreem gespannen uit terwijl ze plaatsneemt. Ze heeft hem nog niet één keer aangekeken.
“Ik moet me verontschuldigen,” zegt hij dan. Nu kijkt ze wel op. Haar blik staat vragend, verward.
“Ik heb te heftig gereageerd, vorige week,” gaat hij verder. “Ik vergeet soms dat dit allemaal nog vrij nieuw is voor jou. Hoe kon je ook weten dat ik nooit op zo’n blauwe billen zou slaan? Dat was absoluut niet verantwoord geweest en voor mij is dat vanzelfsprekend, maar voor jou niet.”
“Nee, ik, het…”
Matthias houdt zijn hand op om haar tot zwijgen te brengen. “Ik ben nog niet klaar,” zegt hij. “Ik weet dat ik veel van je vraag. Geloof me, daar ben ik me van bewust.” Hij houdt haar reactie scherp in de gaten. Ze kijkt naar het bureau, haar handen liggen al wat meer ontspannen in haar schoot dan eerst.
“Laat ik duidelijk zijn: met die 7/20 kan ik niet blij zijn, natuurlijk niet. Maar ik ben geen boeman. Ik wil niet slaan enkel om te slaan. Ik wil je slaan om je te helpen, je te motiveren. Niét als je al nauwelijks kunt zitten. Dat heeft trouwens geen enkele zin.”
Hij zwijgt even om zijn woorden te laten inzinken.
“Dus ik ga je vandaag niet straffen,” zegt hij uiteindelijk.
“Niet?” Joke kijkt verwonderd op. Ze snapt er niets van.
“Nee, niet. Ik had duidelijker moeten communiceren naar jou toe. Jij kon het niet weten en ik begrijp ergens wel dat je je slechte cijfer niet aan mij durfde vertellen. Al deed het me wel pijn dat je me niet vertrouwt, maar dat is iets waar ik aan moet werken. Niet jij, maar ik ben in de eerste plaats in de fout gegaan.”
Nu ziet Joke er ronduit verbijsterd uit. Dit gaat duidelijk een heel andere kant op dan wat ze verwacht had.
“Maar ik had niet tegen je mogen liegen,” fluistert ze dan.
“Dat is ook waar. Maar opnieuw: daar neem ik zelf de verantwoordelijkheid voor.”
Ze knikt, zij het aarzelend.
“Je moet wel beseffen dat dit eenmalig is. Ik zal het niet kunnen waarderen als je een volgende keer weer tegen me liegt.” Nu zet hij zijn strenge stem weer op.
“Ja Matthias,” fluistert ze. Ze kijkt naar de grond. Hij staat op, loopt om het bureau heen en duwt haar kin met zijn wijsvinger omhoog, tot haar ogen de zijne ontmoeten.
“Ik wil dat je me kunt vertrouwen, dat je me gelooft als ik zeg dat ik nooit iets zou doen om jou schade te berokkenen.”
Ze probeert te knikken, maar de vinger onder haar kin bemoeilijkt dat.
“Ja,” zegt ze zacht.
Dan drukt hij een kus op haar lippen, voor hij terug naar zijn eigen stoel loopt. Hij wil meer, veel meer. Maar dat zal nog even moeten wachten.
“Hoe is de rest van de week dan gegaan?” vraagt hij.
Ze lijkt in de war door de abrupte verandering van onderwerp.
“Goed,” aarzelt ze.
Hij zegt niets, maar blijft haar gewoon neutraal aankijken.
“Ja, echt goed. Ik, ehm,… Niet veel speciaals. Ik ben naar al mijn lessen geweest, heb mijn taken gemaakt,…” Ze ratelt. Hij laat haar even doen, tot haar stem wegsterft. Dan glimlacht hij. “Ik ben blij dat te horen. Over het algemeen ben je goed bezig. Dit moeten we nog een tweetal weken volhouden en dan natuurlijk nog de blok en de examens overleven.”
Eindelijk glimlacht ze naar hem.
“Heb je nog bepaalde vragen of dingen waar je mee zit?” Het is niet echt een vraag. Hij kent het antwoord. Ze heeft zich dagenlang zitten opvreten over zijn reactie, zich opgewerkt om vandaag een flink pak op haar billen te krijgen. Al die spanning moet ergens heen. Hij had dit gesprek eerder willen voeren met haar, maar ze moest naar haar ouders en het lukte niet om haar eerder te zien. Over de telefoon vond hij dit niet kunnen. Dus moest het wachten. Onverdraaglijk wachten. Voor hem, maar nog meer voor haar.
En nu zit ze natuurlijk met al die opgekropte spanning, die moet er nog uit.
Ze schudt haar hoofd. Aarzelend.
“Weet je het zeker? Je mag me alles vragen.” Hij probeert zijn gezicht op standje “geruststellend” te zetten. Vraagt hij te veel van haar? Alweer?
Nee, besluit hij dan. Als ze slaag wil, moet ze erom vragen. Een teken van vertrouwen. Hij hoopt maar dat zijn speech van daarnet dat vertrouwen al wat hersteld heeft.
“Ik… Het is gewoon…”
“Ja?” moedigt hij haar aan.
“Ik had niet verwacht dat je me niet zou slaan,” gooit ze er dan uit.
“Ik weet het, ik had dit gesprek eerder met je willen voeren, maar ik kon je niet zien en over de telefoon is verre van ideaal.”
Ze knikt. “Ik begrijp het. Maar…” Ze aarzelt.
Matthias zwijgt, geeft haar de tijd.
“Ik vind toch dat ik straf verdiend heb,” zegt ze dan tegen haar schoenen.
Even laat hij de stilte voortduren.
“Waarom?” vraagt hij dan.
“Omdat ik tegen je gelogen heb. Alweer. En voor die 7. Ik ben teleurgesteld in mezelf.”
Een traan druppelt op het bureau.
Intussen is Matthias recht gestaan en naar haar toe gelopen. Hij legt zijn hand op haar wang.
“Moet er wat spanning uit, meisje?” vraagt hij.
Ze knikt.
“Vraag er dan om.”
Verschrikt kijkt ze hem aan. “Ik… Nee, dat kan ik niet,” zegt ze verschrikt.
“Dat kun je wel,” zegt hij. Opnieuw neemt hij haar bij haar kin en draait hij haar hoofd naar zich toe. “Dat kun je wel,” herhaalt hij. “Vraag het me.”
Ze sluit haar ogen en probeert haar hoofd toch nog weg te draaien. “Wil je me slaan?” fluistert ze dan.
Moet hij het haar laten herhalen? Luider, deze keer, en met haar ogen open? Nee, besluit hij. Voor nu is het genoeg. Ze heeft deze ontlading verdiend.
“Natuurlijk,” antwoordt hij dus. Dan gaat hij op de tweede houten stoel zitten. Hij begeleidt haar over zijn schoot. Haar rok gaat omhoog, onderbroek naar omlaag, tot die over haar voeten heen komt en op de grond valt. Een diepe zucht ontsnapt uit Jokes keel. Even aait hij over haar billen. De meeste kleur is weggetrokken, ziet hij. Enkel een vage gele schijn herinnert nog aan haar laatste pak slaag. Dat van vandaag zal bijlange zo erg niet zijn. Dan laat hij zijn hand neerkomen op het gevoelige vlees op de overgang tussen bil en bovenbeen. Eerst rechts, dan links. Hij slaat niet door, maar het is zeker ook niet zacht. Aan het schokken van haar bovenlichaam merkt Matthias al snel dat ze is beginnen huilen.
“Goed zo, meisje,” fluistert hij. “Laat het er maar uit.”
In een gestaag tempo slaat hij verder. Niet om haar pijn te doen, deze keer niet. Vandaag wil hij haar enkel helpen loslaten.
Na een hele tijd vermindert het schokken wat tot het uiteindelijk ophoudt. Haar billen zien al aardig rood. Nog even slaat hij door, dan stopt hij en begint hij te kneden in plaats.
Uitgeteld ligt Joke over zijn knie.
“Als je er klaar voor bent, mag je overeind komen,” zegt hij dan, terwijl hij haar billen blijft kneden.
Ze knikt, maar blijft nog even liggen. Pas na nog een tweetal minuten komt ze langzaam toch overeind. Haar ogen zijn gezwollen en rood van het huilen, maar er speelt een glimlach rond haar mond.
“Dank je wel,” zegt ze.
“Graag gedaan,” grijnst hij.
Hij trekt haar bij zich op schoot, haar billen nog steeds bloot. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder, terwijl hij zijn armen om haar heen slaat. Zo blijven ze even zitten.
Dan kan Matthias zich niet meer inhouden: zijn handen glijden zacht over haar rug, van haar nek tot haar billen en terug. Telkens gaat hij een beetje verder: langs haar benen, haar zijkanten, dan ook de voorkant… Jokes ademhaling gaat steeds sneller, al lijkt ze pogingen te doen om dat voor hem verborgen te houden. Eens kijken wie dit spelletje zal winnen: hij kust haar in haar nek en bijt zacht. Ze snakt naar adem. Dan glijden zijn handen onder haar t-shirtje naar boven. Hij duwt zijn vingers onder haar beha en omvat haar beide borsten, waarbij hij ervoor zorgt dat haar tepels tussen zijn wijs- en middelvinger terecht komen. Terwijl hij zijn tong kringetjes laat maken in haar hals, blijft hij haar borsten kneden.
Dan voelt hij Jokes beide handen op zijn wangen. Ze trekken zijn gezicht weg van haar hals, zodat ze haar lippen vol op de zijne kan duwen. Gulzig dringt haar tong bij hem naar binnen.
Hij haalt zijn handen van onder haar kleren uit en tilt haar op het bureau, zodat hij tussen haar gespreide benen komt te staan. Zonder het contact met haar lippen te verliezen, opent hij zijn broek, haalt zijn lid eruit en dringt hij bij haar naar binnen.

“Deze afspraak is totaal anders gelopen dan ik had verwacht,” lacht Joke, terwijl ze even later haar kleren terug aantrekt.
“Beter zo, toch,” grijnst Matthias. “Sja, ik kan je nu eenmaal niet weerstaan.”
“Goed om weten!”
Plots grijpt hij haar oor stevig vast. Slaakt een kreetje van verrassing.
“Denk maar niet dat je daar misbruik van kunt maken, hoor je?”
“Nee Matthias!” Ze klinkt geschrokken.
“Goed zo,” gromt hij, terwijl hij haar oor loslaat. Met zijn wijsvinger volgt hij de lijn van haar hals, tot in het kuiltje van haar nek. Daar laat hij zijn vinger even hangen.
“Jij gaat je studie serieus nemen en niet meer tegen mij liegen, is het wel?”
Ze schrikt van de blik in zijn ogen. Maar dit moet even heel duidelijk gesteld worden.
Snel knikt ze.
“En als je je ergens zorgen om maakt, dan kun je me dat gewoon vertellen.”
“Ja Matthias,” zegt ze zacht.
“Mooi zo.”
“Kan ik je deze week nog zien?” vraagt ze dan.
“Dat lijkt me een goed idee!” reageert hij enthousiast. “Toevallig had ik woensdagavond vrijgehouden, wat denk je?”
Ze knikt. “Kom tegen 18u naar hier, dan ga ik voor je koken.”
Even glijdt er iets van teleurstelling over haar blik. Wilde ze liever weer uit? Misschien wel, maar hij heeft andere dingen in gedachten. Dingen waardoor ze net liever met hem binnen zal willen blijven.
Hij drukt nog een laatste kus op haar lippen en geeft haar dan een klap op haar billen terwijl ze naar de deur loopt. “Tot woensdag,” zegt ze, terwijl ze hem een kushandje toewerpt.
“Tot woensdag, meisje.”

Het geluid van haar wekker haalt haar uit een diepe slaap. Ze droomde over… Nee, ze is het kwijt. Daarnet wist ze het nog, maar nu is het alsof ze haar arm zover uitstrekt als ze kan en er met haar vingertippen net niet bij kan. Nog even probeert ze de droom terug te halen, dan geeft ze het op. Ze zwaait haar benen over de rand van het bed en gaat overeind zitten. “Auw!”
Zitten doet pijn. Zo vlug en voorzichtig mogelijk gaat ze staan. Ze loopt naar de spiegel en ziet donkerpaarse vlekken op haar billen. Matthias heeft haar goed te pakken gehad… Wel terecht. Over een paar weken is het semester al afgelopen. Ze is zo goed bezig, ze kan het zich niet veroorloven om nu te beginnen slabakken. Bovendien heeft hij haar beloofd dat ze deze zomer een weekendje samen weg gaan. Maar enkel als ze daar tijd voor heeft, dus als ze geen extra herexamens meer bij krijgt.
Joke is vastbesloten om haar uiterste best te doen. Daarom heeft ze haar wekker op 8u30 gezet, ook al heeft ze pas om 11u les. Dan kan ze eerst nog even een uurtje aan haar case-study werken. Die moet ze over twee weken presenteren. Een belangrijk aandeel van haar eindscore voor dat vak hangt daarvan af.
Rechtstaand schrokt ze twee boterhammen met choco naar binnen, terwijl haar computer aan het opstarten is. Staand werken lijkt echter niet zo praktisch: dan moet ze de hele tijd voorovergebogen staan om te kunnen typen. Dus gaat ze voorzichtig op de stoel zitten. Haar gezicht vertrekt even. Ze zal zo stil mogelijk moeten zitten, vooral niet te veel heen en weer schuiven.
Eerst meldt ze zich aan op Toledo, het studentenportaal. Er is een nieuw mailtje. Ze opent het. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich vanuit haar borst een weg door haar hele lichaam baant. Het cijfer voor haar paper is bekend. De paper die ze vorige week heeft ingediend, die ze op een uurtje tijd in elkaar heeft geflanst op maandagochtend omdat ze in het weekend er haar gedachten niet bij had en omdat ze op zondagavond in plaats van eraan te werken samen met Stephanie plannen had zitten maken voor het gekostumeerde bal. “7/20”, staat in het vet in de mail. En dan “We willen je eraan herinneren dat dit cijfer meetelt voor het 5 van de 20 punten van het examen.” Shit shit shit. Een 7… Matthias vermoordt haar. Zeker als hij hoort waarom de paper zo slecht is. Wat moet ze doen? Abrupt staat ze recht, waarbij ze de stoel omstoot. Ze begint door de kamer te ijsberen.
Kan ze een herkansing vragen aan de prof? Beweren dat ze ziek was en dat het daarom zo’n ondermaatse paper was? Nee… Dat laat hij nooit toe. “Dan had u er maar eerder aan moeten beginnen, juffrouw.” Ze hoort het hem al zeggen, op dat verwaande professorentoontje van hem. Alsof hij alles weet en zij niets. Nee, dat is geen optie. Wat dan wel? Wat moet ze aan Matthias gaan zeggen? Ze kan hem niet vertellen dat ze een 7/20 heeft. Hopelijk vraagt hij er niet naar en hoeft ze het nooit op te biechten. Of in elk geval niet tot haar billen al wat genezen zijn. Nu kan ze echt geen slaag meer aan. Echt niet. Het enige probleem is dat Matthias vanavond hierheen komt. Ze zouden samen koken. Joke denkt niet dat ze zomaar kan doen alsof er niets aan de hand is. Hij zou het meteen opmerken. En haar dwingen het op te biechten. Haar arme billen… Ze kan er zelfs niet heel zacht over wrijven zonder pijn te hebben. Er zit niets anders op: ze moet vanavond afzeggen. Maar pas na haar lessen. Ze zal eerst naar de lessen gaan, goed opletten, goede notities nemen en daarna stuurt ze Matthias een berichtje dat ze ziek is, dat ze wel naar haar lessen is geweest, maar dat het haar heel erg spijt, dat ze beter in haar bed kan kruipen om morgen hopelijk beter te zijn en geen lessen te moeten missen. Als ze zegt dat ze moet rusten, komt hij vast ook niet langs. Niet zoals vorige keer. Maar dan nog: deze keer zullen er geen lege wijnflessen staan. Ze zal zorgen dat ze in pyjama op haar bed zit, zodat ze heel snel alles kan ensceneren om het te laten lijken alsof ze echt ziek is, als dat nodig zou zijn. Ja, dat gaat ze doen.
Iets rustiger gaat ze opnieuw zitten. Haar case-study. Nu moet ze aan haar case-study werken. Daar moet ze wél een goed cijfer voor halen.

“Het spijt me heel erg, maar ik moet afzeggen voor vanavond,” stuurt Joke na haar laatste les. “Ik voel me echt niet goed. Ik ben naar al mijn lessen geweest, maar nu kan ik beter mijn bed in kruipen om te rusten, zodat ik morgen hopelijk beter ben.”
Dan trekt ze haar pyjama aan en gaat ze op haar buik op het bed liggen, haar laptop voor haar. Eindelijk hoeft ze niet meer te zitten. Haar arme billen… Het doet echt vreselijk veel pijn. Ze had gehoopt dat Matthias zachter zou slaan, nu ze een relatie hebben, maar het tegendeel blijkt net waar. Dit gaat ze nog wel een paar dagen voelen, vermoedt ze. Al te meer reden om te zorgen dat ze de eerstkomende tijd niet nog geslagen wordt. Als de minste aanraking nu al zoveel pijn doet, wat zou de paddle, of zelfs maar zijn hand, dan wel niet kunnen veroorzaken? Ze wil het echt liever niet te weten komen.

Ze is niet heel verrast als Matthias een klein uurtje later toch voor haar deur staat.
“Dat je ziek bent, is des te meer reden dat ik voor je kom koken,” zegt hij, terwijl hij haar kort omhelst. “Je moet goed eten, zodat je snel beter wordt.”
Hij heeft opnieuw kippensoep bij zich, net als broodjes, een komkommer, rijst, wat kalkoen en een blik perziken. Hij zet alles wat koud moet blijven in de koelkast en stalt de rest uit op de tafel.
“Dat hoeft niet hoor, echt. Ik kan misschien beter gewoon slapen.”
“Niets van, ik ga je verzorgen, of je dat nu wil of niet.” Matthias kijkt haar onderzoekend aan. “Je lijkt gespannen… Is er iets wat je me niet verteld hebt?”
“Nee, ik voel me gewoon… Tja, ziek.”
“Heb je koorts? Moeten we een dokter bellen?”
“Nee, ik geloof het niet.”
“Beter het zekere voor het onzekere nemen,” besluit Matthias. Hij opent de kast waar hij vorige keer haar overlevingspakketje had in gezet. Precies zoals hij dacht: er zat ook een thermometer bij.
Hij gaat naast haar op het bed zitten. “Kom maar even hier, dan zullen we eens kijken hoe groot de schade is.”
Hij trekt haar over zijn knie.
“He, niet doen!” roept Joke. “Ik ben ziek, je moet me nu niet slaan.”
“Ik ga je niet slaan,” stelt Matthias haar gerust. “Ik ga gewoon je temperatuur opmeten.”
Joke kijkt hem niet-begrijpend aan. Waarom moet ze daarvoor over de knie liggen? En dat kan ze best zelf. Dan trekt Matthias haar pyjamabroek naar beneden.
“Dat ziet er mooi blauw uit,” lacht hij.
“Je hebt je werk goed gedaan,” antwoordt Joke zuur.
Voorzichtig trekt Matthias haar billen uit elkaar en brengt hij de thermometer anaal bij haar naar binnen. Jokes kaken worden vuurrood. Dit meent hij toch niet! Ze brengt haar hand naar achteren om hem tegen te houden, maar Matthias houdt haar tegen.
“Dit is nog steeds de meest betrouwbare manier om de temperatuur op te meten. Het is zo gebeurd,” stelt hij haar gerust.
Maar Joke kan wel door de grond zakken. Dit is helemaal niet zo pijnlijk als een buttplug, maar de vernedering is oneindig veel groter. Hier ligt ze dan: een volwassen vrouw, over de knie, met de billen bloot en een thermometer in haar achterste! Eindelijk hoort ze het verlossende biepje dat aangeeft dat de temperatuur gemeten is. Voorzichtig verwijdert Matthias de thermometer. Joke wil overeind komen, maar hij houdt haar tegen.
“37.1,” leest hij af. “Dat is een perfecte temperatuur.”
“Eh… Ik had net een pijnstiller genomen,” verzint Joke snel. “Die is ook koortswerend.”
“O ja?” Matthias fronst. “Dat is gek. Het doosje pijnstillers lag naast de thermometer. En het was nog verzegeld, nog nooit geopend.”
Joke zwijgt. Shit.
“Is er iets wat je me wil vertellen?” Plots klinkt hij helemaal niet meer zo lief. Hij klinkt streng. Ze besluit eieren voor haar geld te kiezen, aangezien ze ook nog steeds over zijn knie ligt.
“Ok dan,” zucht ze. “Ik ben niet ziek. Ik wilde gewoon niet… Ik dacht dat… Ik was bang dat je me zou slaan en het doet al zoveel pijn!” flapt ze er dan uit.
“Maar meisje toch…” zegt Matthias vertwijfeld. “Op zo’n blauwe billen zou ik je echt niet slaan. Denk je dat echt van me?”
Joke slikt even. “Wel als je hoort dat ik maar 7/20 heb voor die paper,” bekent ze stilletjes. Ze spant haar billen op, maar er gebeurt niets. Voorzichtig draait ze haar hoofd, zodat ze hem kan aankijken. Ze verwacht dat hij boos zal zijn, maar hij ziet er eerder bedroefd uit.
“Ik vind het inderdaad erg om dat te horen,” zegt hij eindelijk. “Maar ik vind het veel erger dat je het nodig vindt om tegen me te liegen. Alweer. Ik dacht dat we dit gesprek al eens hadden gevoerd. En ik vind het ook erg dat je me niet vertrouwt. Ik heb het beste met je voor, echt. We hadden een leuke avond samen kunnen hebben, zelfs als je me had verteld van die paper.”
Plots is de grond erg interessant. Jokes ogen zijn open, maar ze ziet niets. Ze voelt alleen de immense teleurstelling in zichzelf. Ze schaamt zich diep.
“Ik ga je inderdaad niet slaan, dat kunnen je billen nu niet aan,” gaat Matthias verder. Toch is Joke niet opgelucht. Nu zou ze net willen dat hij haar slaat. Alles liever dan dit, deze teleurstelling. Als hij haar slaat, dan kan ze daarna met een schone lei beginnen. Dat zal nu niet gebeuren.
“Maandag is je volgende afspraak. Dan zullen we het hier zeker over hebben. Over die 7, maar vooral over het liegen. Je moet me vertrouwen, anders heeft het geen zin. Niet voor de studiebegeleiding en al helemaal niet voor onze relatie.”
Intussen lopen de tranen over Jokes wangen.
“Nu kun je kiezen: je kunt er samen met mij een gezellige avond van maken door samen te koken en te eten, of je kunt volhouden dat je ziek bent en gaan slapen. Wat wordt het?”
“Een gezellige avond,” fluistert Joke.
“Kom dan maar overeind en help me even met die kip.”
Snel staat Joke recht en trekt ze haar pyjamabroek op. Terwijl ze van Matthias afgekeerd staat, veegt ze de tranen van haar gezicht. Wat nu? Hoe kan ze zich een houding geven? Verlegen drentelt ze naar de tafel waar de boodschappen op uitgestald staan.
“Eerst maar wat soep?” vraagt Matthias. “We kunnen er evengoed een meergangenmenu van maken.” Hij grijnst erbij. Gelukkig. Het kan misschien toch nog een gezellige avond worden. Al betwijfelt ze of dat ook voor maandag zal gelden. Het zal vast nog heel lang duren eer ze weer normaal kan zitten.

Ze wordt wakker van Matthias’ hand die haar billen kneedt.
“Goeiemorgen,” zegt hij als ze loom haar ogen opendoet.
“Grrmmmm,” antwoordt ze.
Hij lacht en geeft haar een speelse klap op haar linkerbil. “Wakker worden!”
“Maar ik lig zo lekker,” protesteert ze.
“En toch moet je wakker worden, je moet zo naar de les.” Nog een klap, ditmaal op haar andere bil.
“Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Een heel salvo aan klappen landt nu op haar zitvlak.
“He zeg, laat me eens rustig wakker worden!”
“Niets van, uit bed jij.”
Snel draait Joke zich onder zijn handen uit op haar rug. Ze trekt het deken over zich heen en steekt haar tong naar hem uit. Meteen verandert zijn gezicht van speels naar streng.
“Ik had je gezegd dat ik je dat niet meer wilde zien doen.”
“Ik, sorry,” verontschuldigt ze zich. En dan, verontwaardigd: “Ik slaap nog half! Ik heb tijd nodig om wakker te worden hoor.”
Maar Matthias heeft het deken al van haar afgetrokken, ondanks haar protesten. Even lijkt hij afgeleid bij het zien van haar naakte lichaam, maar dan grijpt hij plots haar rechtertepel vast. Hij knijpt. Hard. Heel hard. Joke probeert zijn hand weg te duwen, maar het helpt niets.
“Jij mag je tong niet naar me uitsteken, is dat goed begrepen?”
“Ja Matthias!” Ze schreeuwt het net niet uit.
Hij laat los. “En nu uit bed jij.”
Snel doet ze wat hij zegt.
“Mag ik tenminste wel even douchen?” vraagt ze timide. “Dan kan ik wat wakker worden.”
“Natuurlijk,” zegt Matthias. “Ik kan je anders ook even wakker slaan, hoor.” Hij grijnst erbij. Oef, hij is niet langer boos.
“Nee bedankt,” antwoordt Joke. Snel loopt ze naar de badkamer, terwijl ze zijn speels grijpende handen ontwijkt. Bijna had ze weer haar tong naar hem uitgestoken, maar ze weet zich nog net op tijd in te houden.
Als ze even later uit de douche komt, staat het ontbijt al klaar. Brood, choco, cornflakes en er is zelfs fruitsap!
“Je verwent me,” glimlacht Joke, terwijl ze aanschuift.
“En dat heb je nu pas door?” vraagt hij.
“Wel… Meestal doet het nogal pijn,” is het antwoord.
“Dat vind je leuk.”
Joke zegt niets. Ze bloost. Alweer.
“Dat mag je best toegeven hoor. Pijn is fijn.”
“Wat neem jij?” verandert Joke van onderwerp, terwijl ze naar de uitgestalde etenswaren op de ontbijttafel wijst.
“Ik denk dat ik jou maar even neem als ontbijt.” Matthias kust haar in haar nek en plaatst zijn handen op haar borsten.
“Je hebt weer een beha aan,” klinkt het dan teleurgesteld.
“Ik moet zo naar de les, dat zei je net zelf.”
“Dat kan toch ook zonder beha,” vindt Matthias.
“Het zal al zonder onderbroek moeten,” moppert Joke. “Die moest ik gisteren op mijn kot laten.”
Weer die grijns. Dan kruipt zijn hand onder haar jurk, waar hij al snel haar genotsknopje vindt. Even draait hij cirkeltjes, dan laat hij los.
“Eerst maar even ontbijten,” kondigt hij aan. “We willen niet dat je te laat komt en straf verdient.”

Joke wandelt de aula niet binnen, nee, ze zweeft.
“Het was leuk gisteren met Matthias,” constateert Marie. “Vertel!”
“Het was meer dan leuk. Het was… Eng, heftig, geweldig, romantisch. Een beetje alles.”
“En hebben jullie…?” Ze knipoogt.
Joke bloost en knikt.
“Hoe was het?”
Net op dat moment eist de prof iedereens aandacht op en begint de les.
“Niet hier,” fluistert Joke. “Kom straks na de les mee naar mijn kot.”
Marie knikt. Beide meisjes richten hun aandacht op de prof. Of doen toch een poging daartoe. Marie kan niet wachten tot de les gedaan is, want ze staat te popelen om te horen hoe Jokes date gisteren ging. Joke zelf is dan weer nog veel te veel met haar gedachten bij alles wat er gisteren – en vanochtend – gebeurd is. Dat ze nog steeds geen onderbroek onder haar korte jurkje draagt, helpt daar niet bepaald bij.
Beide meisjes hebben dan ook niet bepaald kwaliteitsvolle notities. “Dat is een probleem voor maandag,” besluit Joke. “Dan pas zie ik hem weer. Het is ook zijn eigen schuld dat ik afgeleid ben.”
Na de les gaat Marie met Joke mee. Ze wil alles horen over gisterenavond! In stukjes en beetjes vertelt Joke: over het etentje, het bowlen, dat ze haar ondergoed moest uitdoen, de buttplug,…
Marie kan nauwelijks blijven zitten. “Wow,” is alles wat ze kan zeggen.
“Zeg dat wel. Het was allemaal zo… intens. En heerlijk.”
“Ja, dat geloof ik! En nu?” vraagt Marie dan.
“Nu ga ik straks naar dat gekostumeerd bal met Stephanie. Ik heb hem beloofd om een foto door te sturen als ik mijn kostuum aan heb. Dan ga ik morgen naar mijn ouders voor het weekend en maandag heb ik weer een studiebegeleidingafspraak staan.”
“Is dat niet raar? Om nog die studiebeg leiding met hem te hebben?”
“Hij heeft me vanochtend letterlijk uit bed gemept zodat ik op tijd naar de les kon.”
Marie grinnikt. “Ok, dat is best grappig.”
“Op het moment zelf vond ik dat niet, ik wilde gerust nog een uurtje blijven liggen.”
“Sja, jij bent degene die iets begint met je studiebegeleider.”
Daar weet Joke niets meer op te zeggen.
“Ga je straks echt niet mee naar dat gekostumeerd bal?”
“Ik heb helemaal geen kostuum!”
“Ga dan als jezelf?”
“Ja tarara. Niet dus.”
“Heb je echt helemaal niets?”
“Nee,” zucht Marie. “En ik heb nog een hoop te doen. Papers lezen, bleargh. Maar anders krijg ik het met jouw vriendje aan de stok.”
“Letterlijk,” lacht Joke.
“Zwijg maar. Die cane is echt vreselijk… Goed, jij moet je vast klaarmaken en ik moet maar eens gaan beginnen.”
Joke zwaait haar uit. Dan loopt ze naar de kleerkast en haalt ze haar rode jurk met witte bolletjes tevoorschijn. Die trekt ze aan. Dan zet ze ook de oren op die ze dinsdag samen met Stephanie gekocht heeft en gaat ze voor de spiegel staan. Minnie Mouse. Niet helemaal, maar jah. Het kan ermee door. Met haar telefoon maakt ze een foto van haar spiegelbeeld. Die stuurt ze door naar Matthias.
“Schattig,” krijgt ze terug. En dan: “Draag je er vandaag wel iets onder?”
Ze antwoordt bevestigend en krijgt meteen een berichtje terug: “Trek dat maar uit.”
Wat? Echt? Even twijfelt ze. Als ze het niet doet, zal hij het nooit weten… Langs de andere kant: het is wel echt spannend. En dit jurkje is een stuk langer dan dat van gisteren. En van dikkere stof, waardoor haar tepels minder zichtbaar zullen zijn.
“Ok dan,” stuurt ze terug. Snel trekt ze haar onderbroek en beha uit, dan neemt ze haar sleutels en loopt ze de deur uit. Ze heeft over tien minuten met Stephanie afgesproken aan de ingang van de fuifzaal. Pas als ze op het zadel van haar fiets gaat zitten, beseft ze dat geen ondergoed toch niet praktisch is. Niet als ze moet fietsen… Maar ze heeft geen tijd meer om terug naar boven te gaan en Matthias daarvan te overtuigen. Het zal zo moeten. In elk geval is hij er op deze manier een beetje bij. Ze verlangt naar zijn handen op haar lijf. Maandag. Maandag ziet ze hem weer.

Ze is meer dan een kwartier te vroeg. De les was iets eerder gedaan en Joke vond het zinloos om voor zo’n korte tijd eerst nog naar haar kot te gaan. Vol enthousiasme duwt ze de deur van het Slaagsleutels-kantoor open. Matthias’ deur is dicht. De wachtzaal dan maar. Even later hoort ze iemand naar buiten lopen. Vast zijn vorige slachtoffer. Nog twee minuten later staat Matthias in de deuropening van de wachtzaal. Ze drukt een kus op zijn mond en slaat haar armen om hem heen.
“He, hallo. Jij bent blij om me te zien.”
“Natuurlijk,” antwoordt Joke.
“Wil dat zeggen dat je deze week weer alles goed hebt gedaan?”
“Dat ook, maar ik ben vooral blij je weer te zien.” Moet hij nu echt meteen over die stomme studiebegeleiding beginnen?
“Kom maar binnen.”
Mokkend volgt ze hem. Ze wil helemaal niet over haar studie praten, ze wil hem! Liefst hier, gewoon over het bureau heen, waar de paddle al klaar ligt.
Maar Matthias loopt naar zijn eigen bureaustoel en gebaart haar om plaats te nemen op de houten stoelen aan de andere kant van het bureau.
“Heb je je notities meegebracht?” vraagt hij.
Zwijgend haalt Joke ze boven en schuift ze over het bureau heen naar hem toe. Hij bekijkt ze aandachtig.
“Ik ben hier niet van onder de indruk,” merkt hij dan op. “De kwaliteit is er sterk op achteruit gegaan.”
“Moeten we het hier echt over hebben?” zucht Joke. “Ik heb je gemist. Ik wil over leuke dingen praten.”
Matthias legt de papieren neer en kijkt haar aan.
“Ik heb jou ook gemist,” zegt hij. “En ik wil het ook over leuke dingen hebben en dat gaan we ook nog doen. Maar niet nu. Ik ben nog altijd je studiebegeleider. Het is niet omdat ik nu ook meer ben voor je, en jij voor mij, dat ik dat niet meer ben. Ik wil dat mijn meisje goede resultaten haalt. Dus ja: we moeten het hier echt over hebben.”
Joke kijkt beteuterd, maar knikt wel.
“Deze notities zijn ondermaats,” gaat Matthias dan verder. Hij heeft zijn strenge stem weer opgezet. “Wil je me dat even uitleggen?”
“Ik was afgeleid,” mompelt Joke.
“Excuseer? Afgeleid?”
“Jouw schuld hoor!”
Matthias trekt een wenkbrauw op, maar zegt niets.
“Jij leidde me af,” gaat Joke verder. “Met je verbod op ondergoed en je stiekeme aanrakingen en…” Haar stem sterft weg als ze Matthias gezicht ziet.
“Voor zover ik weet, heb ik jou geen enkele keer verboden ondergoed te dragen tijdens de lessen, of wel?”
Ze schudt haar hoofd.
“En was ik er ook niet om je aan te raken tijdens je lessen.” Hij wacht even af en opnieuw schudt ze haar hoofd.
“Dus wil je mij nog eens vertellen waarom het mijn schuld zou zijn dat jij geen goede notities hebt gemaakt deze week?” Zijn stem klinkt kalm. Te kalm. Gevaarlijk kalm.
“Omdat ik er de hele tijd aan moest denken.”
Matthias zucht. “Ik snap het wel: het is nieuw en intens en heftig en je kunt aan niets anders denken. Maar…” gaat hij verder, als Joke enthousiast knikt en haar mond opendoet, “maar de examens komen eraan. Jij moet slagen. Liefst met mooie cijfers. Zodat je kunt blijven verder studeren en niet moet gaan werken. En dus mag jij je niet laten afleiden. Je moet die knop omzetten. Als je bij mij bent, dan kan het. Als je in de les zit, of huiswerk maakt of studeert of papers schrijft of iets anders voor je studie, dan moet je je daarop richten. Enkel daarop. Tussen ons kan het alleen maar werken als je je daaraan houdt.”
Joke kijkt naar de grond. Bedoelt hij nu…?
“Ik wil onze relatie niet verbreken. Ik ben ook graag bij je. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn werk niet meer moet doen. Of dat jij je niet meer op je studie moet richten. Je studie komt op de eerste plaats.”
“Ja Matthias,” fluistert Joke. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar pffff… Zo gemakkelijk is dat niet hoor!
“Doe je broek dan maar uit.”
Het bevel komt onverwacht. Angst en opluchting tegelijk overspoelen haar. Angst voor de pijn, opluchting omdat hij haar niet opgeeft.
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze.
“Dat is je geraden! En nu over mijn knie.”
Hij begint niet zacht, maar slaat meteen goed door. Al snel staan haar billen in vuur en vlam en spartelt ze om weg te komen, maar hij klemt haar benen onder zijn been en pint haar arm vast op haar rug. Ze kan geen kant op.
Even stopt het. Ze voelt hoe hij over haar heen reikt en iets van het bureau neemt. De paddle! Die lag op het bureau.
“Nee,” kreunt ze, maar de eerste klappen landen al op haar billen.
Ze spartelt zo hard ze kan, maar het heeft geen zin: ze ligt muurvast. Matthias is veel sterker dan zij en in deze positie kan ze ook niet genoeg kracht zetten om vrij te komen, zelfs als hij dat niet was.
Als ze daarnet al dacht dat haar billen in brand stonden, dan staan ze nu in lichterlaaie. Ze schreeuwt en ze huilt, maar het gaat maar door en door en door. Uiteindelijk geeft ze haar verzet op en blijft ze huilend over zijn schoot liggen. Nog even slaat hij verder, dan hoort ze de droge tik van hout op hout als hij de paddle terug op het bureau legt. Hij laat haar arm los en aait haar over haar rug.
“He, meisje,” zegt hij. “Ik geef om je. Ik doe dit omdat ik om je geef, omdat ik het beste voor je wil.”
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze snikkend.
“Ik weet het,” zegt hij. “Ik weet het.”
Nog even blijft ze zo liggen, terwijl ze nog wat nasnikt. Dan komt ze overeind. Matthias trekt haar op zijn schoot.
“Auw,” grimast ze.
Maar als Matthias erom grinnikt, moet ze meelachen. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder. Ze zal echt beter haar best doen om zich niet te laten afleiden tijdens de lessen.

Woensdag om 17u52 gaat de bel. Joke kijkt verstoord op. Ze staat in haar onderbroek en beha voor het bed, waar ze twee jurkjes op heeft klaargelegd. Ze weet nog steeds niet welke ze vanavond wil aantrekken. Maar als ze de intercom beantwoordt, blijkt dat Matthias er al is. Snel trekt ze het eerste jurkje aan, terwijl ze hem binnenlaat.
“Je bent te vroeg,” constateert ze.
“Ik kon niet meer wachten,” bekent hij. Hij doet de deur achter zich dicht en neemt Joke stevig vast terwijl hij haar kust.
“Ook hallo,” lacht ze, als hij haar eindelijk loslaat.
“Kon je niet kiezen welke jurk je zou dragen?” Matthias grinnikt als hij het tweede jurkje op het bed ziet liggen. “Ik vind die andere leuker hoor.”
“Echt?” Joke twijfelt. “Dan moet ik misschien nog wisselen.”
“Grapje!” lacht Matthias, maar Joke is al onderweg naar de badkamer.
“He, dat mag je ook gewoon hier doen hoor!” roept hij haar na.
Als ze terugkomt, in het andere jurkje, zit hij op het bed. Hij wenkt haar bij zich: “Kom eens hier, meisje.”
Ze komt voor hem staan en draait even een rondje om haar jurk te showen.
“Mooi,” prijst hij. “Ik heb nog iets om het te vervolledigen.” Hij haalt een doosje uit zijn broekzak en opent het.
“Herken je dit nog?” vraagt hij.
Joke wordt vuurrood als ze de buttplug ziet. Ja hoor, die herinnert ze zich nog. Hoe zou ze het kunnen vergeten…
“Die mag je vanavond in hebben.”
“Maar…” Joke wil protesteren, maar Matthias onderbreekt haar.
“We gaan er een leuke avond van maken. Op mijn manier. Ik bepaal.”
Spannend, vinden de kriebels in haar buik. Ze knikt.
“Goed, kom dan maar even hier.” Hij tikt op zijn been.
Verlegen gaat ze liggen. Hij schuift haar jurk omhoog en trekt haar onderbroek naar beneden. Hij stopt niet als haar onderbroek aan haar knieën hangt, maar trekt die helemaal uit. Dan opent hij met zijn linkerhand haar billen wat en met zijn rechter brengt hij de buttplug, waar hij eerst wat glijmiddel op heeft gedaan, naar binnen. Het doet even pijn op het breedste punt, maar eigenlijk is het goed te doen, zeker als hij er eenmaal in zit. Al zal ze zich er natuurlijk wel de hele avond van bewust zijn.
Daarna geeft hij haar nog een aantal klappen op haar zitvlak, tot het wat begint te gloeien. Het voelt niet onaangenaam. Dan mag ze weer rechtstaan, maar haar onderbroek krijgt ze niet terug.
“Maar dit is zo’n kort jurkje,” protesteert ze. “Dan kan ik me niet bukken.”
Matthias grijnst. “Dat kun je wel, alleen heb ik dan leuk zicht.”
Joke steekt haar tong uit. Meteen heeft Matthias haar oor te pakken. Hij knijpt. Hard. “Laat ik je dat nooit meer zien doen, meisje.” Zijn stem klinkt donker. Gevaarlijk.
“Auwauwauw. Nee Matthias, sorry Matthias,” piept Joke.
Hij laat los. “Dat is beter.”
Snel wrijft ze over haar oor, terwijl ze hem verongelijkt aankijkt.
Hij neemt haar kin vast en brengt zijn hoofd dicht bij het hare. “Ga je boos worden, meisje van me?” vraagt hij lief. Hij heeft pretlichtjes in zijn ogen.
Ze schudt haar hoofd.
“Dat dacht ik wel. Het wordt een gezellige avond. Jij en ik.” Even laat hij zijn tong van haar oorlelletje naar haar hals lopen, dan laat hij los.
“We moeten maar eens gaan,” kondigt hij aan.
Joke hijgt een beetje. Ze wil meer. Ze wil hem. Hier. Nu. Maar hij houdt de deur al voor haar open.
Bij elke stap die ze zet, is ze zich bewust van de buttplug in haar achterste. Het maakt haar vreemd trots en een beetje samenzweerderig: enkel zij en Matthias weten dat. De jongen die hen passeert op de trap, heeft er geen idee van.
Op straat legt Matthias zijn hand net iets te laag op haar rug om nog zedelijk te zijn. Het stuurt een rilling door haar lijf. God, wat verlangt ze naar hem. Alsof hij haar gedachten kan lezen, buigt hij zich naar haar toe en fluistert in haar oor: “Vanavond ben je van mij. Maak me trots, meisje.” Dan bijt hij even zachtjes in haar oorlelletje.
Ze gloeit vanbinnen.
“Waar gaan we heen?” vraagt ze.
“Eerst uit eten. Ik heb een tafeltje gereserveerd bij Casa Mia, in de Muntstraat.”
“Italiaans, lekker!”
Er staat inderdaad een tafeltje voor hen klaar. De servetten zijn mooi in waaiertjes gevouwen en er staat een kandelaar in het midden van de tafel.
Matthias schuift haar stoel naar achteren, zodat Joke kan plaatsnemen.
“Dank je wel,” zegt ze, terwijl ze gaat zitten. Daardoor wordt ze zich weer extra bewust van de buttplug, die door de stoel nog wat meer aangedrukt wordt. Voor Matthias naar zijn eigen plaats loopt, aait hij over haar wang om een pluk haar achter haar oor te stoppen. Zijn hand dwaalt subtiel af over haar borst en verdwijnt dan weer. Joke bloost. Hopelijk heeft niemand dat gezien.
De ober komt de kaart brengen. “Als je met twee personen bent, kun je een trio van pasta delen,” wijst Matthias aan. “Zullen we dat doen?”
“Klinkt goed,” vindt Joke. “En een fles wijn?”
“Is dat verstandig?” knipoogt Matthias. Joke bloost. Alweer. “Ik ga er heus niet te veel van drinken. Maar een beetje wijn bij de pasta is wel lekker, toch?”
Matthias grijnst even. “Goed hoor. Ik zal wel bestellen. Intussen kun jij even naar het toilet gaan.”
Joke kijkt hem verbaasd aan. Ze is nog geweest voor ze vertrokken, nu hoeft ze echt nog niet.
“Je hebt een kledingstuk te veel aan, dat kon ik daarnet voelen.”
Bedoelt hij…? Nee… Dat kan hij niet menen.
“Ga je beha maar uitdoen. Stop hem gewoon in je handtas.”
Jawel, hij meent het blijkbaar wel. En aan zijn gezicht ziet ze dat ze maar beter niet kan protesteren.
“Vanavond ben je van mij,” herhaalt Matthias zacht. “Vertrouw me. Doe wat ik zeg.”
Langzaam staat Joke op en loopt naar achteren. Zoekend kijkt ze om zich heen.
“Het toilet is die kant op,” wijst een ober naar de trap.
Ze bedankt hem en loopt in de aangewezen richting. Terwijl ze de trap oploopt, is ze zich er erg van bewust dat ze geen onderbroek aan heeft. En wel een buttplug in heeft. Best dat er niemand achter haar loopt op de trap, anders had die vast een veel te mooi zicht gehad!
In het toilet trekt ze haar jurk uit om haar beha te kunnen uitdoen. Zo snel mogelijk trekt ze haar jurk terug over haar hoofd. Naakt zijn in een publieke plaats, al is het in een afgesloten toilet, vindt ze toch maar eng. Voor ze terug naar beneden loopt, werpt ze een blik in de spiegel. Haar tepels priemen lichtjes door de stof van haar jurk heen. Gelukkig is de verlichting beneden in het restaurant wat gedempt. Ze hoopt maar dat het niet al te hard zal opvallen.
Als ze terug aan tafel komt, is de wijn al uitgeschonken.
“Op ons,” zegt Matthias, terwijl hij zijn glas optilt. “Dat het een leuke avond mag worden.” De pretlichtjes in zijn ogen ontgaan Joke niet.
Ze beantwoordt zijn glimlach. “Vast wel,” zegt ze. Dan neemt ze een flinke slok. Die kan ze wel gebruiken. Zoals ze hier nu zit… Maar het is wel extreem spannend, moet ze zichzelf toegeven.
Het is in het begin dan ook Matthias die het hoogste woord voert. Maar eenmaal de pasta opgediend wordt, voelt Joke zich al wat meer op haar gemak. Met Matthias praten is makkelijk. Het gesprek kabbelt voort over koetjes en kalfjes. Joke vertelt onder andere over haar uitstapje met Stephanie gisteren om haar outfit voor het gekostumeerde bal van morgen te vervolledigen.
“Stuur me dan maar een foto voor je vertrekt, ik wil jou wel eens als Minnie Mouse zien!”
Joke belooft het hem.
Voor ze het weet, komt de ober al met de rekening. Ze betalen en even later staan ze weer op straat. Matthias legt een arm over haar schouder, waarbij hij zijn hand nonchalant over haar borst laat hangen. Joke probeert haar positie wat aan te passen. “Toch niet midden op straat,” lacht ze.
“O jawel hoor! Er is toch nauwelijks iemand en de mensen die er zijn, letten echt niet op ons.”
Plagend knijpt hij even in haar borst. “Je bent van mij, dat had ik al gezegd.”
Blozend stopt Joke haar protest. Het heeft toch geen zin. Ze moet maar gewoon hopen dat niemand het ziet. En dat ze niemand tegenkomen die ze kent. Stiekem vindt ze het ook wel heel spannend, maar toch… Ze zucht.
“Waar gaan we nu heen?” vraagt ze dan maar, zich extreem bewust van zijn hand op haar borst.
“Dat zul je wel zien,” is het enige antwoord dat ze krijgt.
Bij elke stap voelt ze zijn hand langs haar tepel wrijven. Inmiddels priemen ze onmiskenbaar door de stof heen. Bovendien is ze door het wandelen na het lange zitten zich opnieuw erg bewust van de buttplug in haar achterste.
Al bij al wordt ze er stil van. Blozend loopt ze dicht tegen Matthias verder. Ook hij is nu wat stil. Hun voetstappen klinken luid in de donkere straat.
Dan komen ze in de Naamsestraat. Hier is de verlichting feller en is er ook veel meer volk: mensen rijden langs op hun fiets en groepjes studenten met flessen bier in hun handen staan te lachen en te praten. Toch haalt Matthias zijn hand niet weg van haar borst. Voor omstaanders moet het lijken alsof hij gewoon nonchalant zijn arm over haar schouder heeft geslagen, meer niet. Dat hoopt ze tenminste.
Dan leidt Matthias haar een gebouw binnen.
“Bowlen?” vraagt Joke ongelovig. “Gaan we bowlen?”
“Jazeker.”
“Maar dat is toch alleen voor kinderen en oude mensen,” flapt ze eruit.
Hij schiet in de lach. “Zeg, ik ben 33, dat is niet bejaard of zo he.”
“Weet je het zeker?” plaagt ze. “Het komt anders wel in de buurt.”
Matthias gromt speels naar haar. “Wacht maar. Dat zet ik je vanavond nog wel betaald. Doe eerst maar je bowlingschoenen aan.”
Joke kreunt. Ze haat het gevoel van die zweterige schoenen die nooit goed lijken te passen aan haar voeten.
“Moet dat echt?” vraagt ze.
“Tenzij je op blote voeten wil spelen,” is het antwoord. “Dan heb je helemaal niets aan behalve je jurkje,” voegt hij er iets stiller aan toe.
De kriebel in haar buik snoert haar de mond. Mokkend, maar zonder verder protest trekt ze de schoenen aan.
“Laten we er een spelletje van maken,” zegt Matthias. Zijn blik staat gevaarlijk enthousiast.
“Bowlen is toch sowieso een spelletje,” is Jokes bijdehante antwoord.
“Wijsneus. Je weet wat ik bedoel. Voor elk punt dat ik haal, ga ik je vanavond 1 klap geven. Voor elk punt dat jij haalt, krijg je vanavond 1 seconde een massage.”
“1 seconde maar? Maar dat komt dan in totaal op maar anderhalve minuut… Ik wil een minuut massage per punt!”
“Zodat ik anderhalf uur bezig ben zeker. Dat dacht ik niet. 5 seconden per punt.”
“Tien,” probeert Joke.
Matthias rekent even snel in zijn hoofd. “Zeven,” zegt hij dan en met een klap op haar billen dirigeert hij haar naar hun baan.
Als Joke als eerste mag werpen, beseft ze dat haar problemen nog niet over zijn. Hoe moet ze in hemelsnaam die bowlingbal de baan op krijgen, zonder dat het voor iedereen duidelijk wordt dat ze geen ondergoed draagt? Straks buigt ze iets te diep door en is alles te zien! Inclusief de buttplug…
Haar eerste worpen belanden dan ook al meteen allebei in de goot.
“Zo zul je niet veel massage krijgen,” merkt Matthias op.
“Ik durfde niet goed gooien,” bekent Joke stilletjes. “Ik was bang dat mijn jurk te veel omhoog zou komen en… Je weet wel.”
“Nee, wat dan?” veinst Matthias onwetendheid.
“Dat ik… er niets onder aan heb,” fluistert Joke blozend.
Nu lacht Matthias hardop. “Geloof me, het is hier donker genoeg. En niemand let op ons. Er is niet eens echt iets te zien. Net niet,” knipoogt hij.
Joke weet niet of ze zich gerustgesteld moet voelen of niet.
Na haar heel gemeen een kneepje in haar bil te hebben gegeven, is het Matthias’ beurt om te gooien. Bij zijn eerste worp gooit hij 8 kegels om. De tweede worp zorgt voor een spare. Joke staat al meteen flink achter. Goed dan, ze zal zich niet laten kennen. Vastberaden loopt ze naar het rek met bowlingballen. Ze is op zoek naar een van de lichtere, maar niet de lichtste. Gewoon een die ze kan dragen zonder haar arm twintig centimeter langer te maken. Terwijl ze op zoek is, is Matthias achter haar komen staan. Zijn handen glijden over haar lijf: op en neer langs haar zijen om vervolgens even snel haar borsten te omvatten. Vaardig vinden zijn vingers meteen haar tepels door de stof geen. Ze weet een kreetje net binnen te houden als hij even hard knijpt, terwijl hij haar in haar nek kust. Meteen daarna zijn zijn handen weer verdwenen. Het heeft in totaal misschien vijf seconden geduurd, maar Joke is helemaal van de kaart.
Zwaar ademend neemt ze een bal op. Opnieuw belandt haar worp in de goot. Matthias kijkt haar triomfantelijk aan.
“Is er iets?” vraagt hij. “Je lijkt zo… afgeleid.”
Vuil kijkt ze hem aan. “Wacht maar…” zegt ze dreigend.
Haar tweede worp van deze beurt is wel goed: negen kegels gooit ze omver. Enkel de tiende blijft staan.
“Jammer,” vindt ze. Zeker als Matthias meteen daarna een strike gooit.
“Jij bent hier veel te goed in,” roept Joke uit. “Zie je wel dat bowlen voor oude mensen is.”
Even wordt Matthias’ blik donkerder. “Geniet maar van het kunnen zitten,” knipoogt hij dan.
Ja tuurlijk. Alsof dat zo aangenaam is, met die buttplug in. Die begint trouwens echt vervelend te worden. Erg afleidend ook. Alsof Matthias haar zo niet al genoeg afleidt.
Aan het einde van het spelletje heeft ze dan ook spectaculair verloren. Zij heeft slechts 69 punten, terwijl Matthias er 192 heeft behaald.
Samen gaan ze naar zijn appartement boven het Slaagsleutelskantoor. Galant laat hij Joke voor zich uitgaan om de trap te nemen. Maar ze is nog maar een paar treden ver als ze zijn bijbedoelingen ontdekt: zo kan hij gemakkelijk zijn hand onder haar jurk steken om aan haar billen te prutsen. Ze probeert zijn hand weg te slaan, maar met zijn vrije hand houdt hij vastberaden haar pols hoog tegen haar rug geklemd. Zo dwingt hij haar verder naar boven. Hij laat haar pas los als ze voor de deur staan en hij zijn sleutel moet zoeken.
“Mag die buttplug uit?” vraagt Joke dan stilletjes.
Matthias kijkt haar even aan en knikt dan. “Kom maar hier.”
Hij draait haar met haar rug naar hem toe en dwingt haar zich diep te bukken. Dan tilt hij haar jurk op en legt die over haar gebogen rug. Even aait hij over haar billen, dan komen zijn vingers tussen haar bilnaad en trekken ze de buttplug eruit.
Oef. Eindelijk. Dankbaar kijkt ze hem aan als ze zich weer opricht en naar hem toe draait.
“Wil je wat drinken?” vraagt hij.
Ze schudt haar hoofd. Ze heeft net tijdens het bowlen ook al twee drankjes gedronken. Straks moet ze de hele nacht naar het toilet als ze nog meer drinkt.
“192…” Matthias laat het getal even in de lucht hangen.
“Trek die jurk maar uit,” zegt hij dan.
Even aarzelt Joke – hij heeft haar immers nog nooit naakt gezien – maar dan doet ze wat hij zegt. Ze trekt de jurk over haar hoofd en laat die naast haar op de grond vallen. Matthias zit op zijn stoel zwijgend toe te kijken. Verlegen staart Joke naar de grond. Wat als het hem niet bevalt, wat hij ziet?
“Leg je handen in je nek, ellebogen wijd en draai je langzaam om,” hoort ze zijn stem.
Ze voelt zich heel erg bekeken. Als ze 360 graden gedraaid is, staat Matthias recht. Hij komt voor haar staan en tilt haar kin op om haar zo te dwingen hem aan te kijken.
“Je bent mooi,” fluistert hij. En hij kust haar lang en zacht. Ze slaat haar armen om hem heen. Het voelt gek, dat zij zo helemaal naakt tegen hem aan staat, terwijl hij nog al zijn kleren aan heeft. Maar ook ergens vertrouwd en veilig.
Dan trekt hij haar met zich mee tot ze over zijn knie ligt.
“192,” herhaalt hij.
De eerste klap valt. Hij slaat hard. Harder dan Joke had verwacht.
“Ow!” Haar been vliegt in de lucht. Meteen volgt de tweede klap. En de derde. Ze blijven komen. Het was maar een spelletje, maar dit is verdomd echte pijn, bedenkt ze.
Dan houdt hij plots op en kneedt hij haar billen. “Dat waren er 100,” zegt hij. “Iets over de helft.”
Joke slikt even. Ze zijn dus nog lang niet klaar. De warmte straalt al van haar billen af, maar dat is natuurlijk net wat Matthias wil. En zij ook. Nu hij gestopt is met slaan, verlangt ze tot hij verder doet. En dat doet hij ook. Meteen bij de eerste slag weet ze al niet meer waarom ze wilde dat hij verder zou doen.
Als hij eindelijk opnieuw stopt, na de laatste twee extra harde slagen, ligt Joke slap over zijn knie. Haar ademhaling gaat snel en intens. Matthias laat haar even bekomen. Dan mag ze overeind komen en op het bed gaan liggen voor haar massage. Genietend van het vooruitzicht legt ze zich op haar buik, haar armen onder haar hoofd. Loom kijkt ze opzij, naar Matthias. Die komt naast haar zitten en zet zijn timer. 69 punten maal 7 seconden, dat is 8 minuten en 5 seconden. Hij drukt op start en begint haar rug te masseren. Hmm, heerlijk. Hij begint bij haar schouders en zakt steeds lager af. Na een minuut of twee is hij bij haar billen aangekomen. Ook die kneedt hij even stevig, waarna hij nog lager afzakt naar haar bovenbenen. Ook de binnenkant van haar dijen neemt hij mee in zijn massage. Hij komt heel dicht bij haar private plekjes, maar raakt die telkens net niet aan. Joke weet niet of ze daar opgelucht of net teleurgesteld over moet zijn.
Dan, na vier minuten, zet hij de timer even stil. “Draai je maar om.”
“Het is nog niet gedaan,” protesteert Joke. “Ik heb nog vier minuten over.”
“En die krijg je ook. Aan de voorkant.”
Aarzelend draait Joke zich om. Het voelt heel erg naakt om zo op haar rug op het bed te liggen. Zeker aangezien Matthias wel nog al zijn kleren aan heeft. Hij kijkt op haar neer met een tedere blik in zijn ogen. Ze durft niet goed terugkijken, dus staart ze maar naar het plafond. Zijn hand streelt over haar buik. “Je bent echt mooi,” fluistert hij weer. Dan herstart hij de timer. Zijn handen beginnen deze keer bij haar bovenbenen en werken zich naar omhoog. Opnieuw raakt hij haar meest intieme delen niet aan. In plaats daarvan gaat hij rechtstreeks naar haar buik. Zoveel valt daar echter niet te masseren, dus komt hij al snel bij haar borsten uit. Die begint hij grondig te kneden, waarbij hij ook haar tepels niet vergeet. Joke kreunt van genot en schaamte. De vier minuten zijn veel te vlug voorbij.
“Nee,” kreunt ze. “Niet stoppen.”
Heeft ze dat echt gezegd?
“Ik ben nog niet met je klaar,” stelt Matthias haar gerust. “Ik heb nog een appeltje met je te schillen, weet je nog?”
Even kijkt Joke hem verward aan, dan weet ze het weer. “33 is niét bejaard,” benadrukt Matthias.
Joke kan een grijns niet onderdrukken. “Wel,” zegt ze loom.
“We zullen even zien of je er straks nog zo over denkt.” Hij reikt onder het bed en haalt een paardenzweepje tevoorschijn. Plagend petst hij er even zachtjes mee op haar bovenbenen. Het doet niet echt pijn, maar ze voelt het wel. En dit is nog niets, dat beseft ze maar al te goed. Gespannen zwijgt ze. Wat is hij van plan?
“33,” kondigt hij aan. “Je houdt je handen langs je zij, anders bind ik ze vast.”
Ze slikt. Ze ligt nog steeds op haar rug. Wat is hij van plan?
Dat wordt snel duidelijk als hij het zweepje op de buitenkant van haar rechterborst laat neerkomen. Daarna op de linkerborst. Twee grote rode vlekken tekenen zich af.
Joke bijt op haar tanden. In een reflex waren haar handen omhoog geschoten, maar na een waarschuwende blik van Matthias laat ze die terug op het matras vallen. Ze klauwt haar vingers in het beddengoed terwijl het zweepje opnieuw haar borsten aanvalt. Matthias slaat geen twee keer op dezelfde plek, maar werkt systematisch het volledige oppervlak rond de tepels af.
“Dat waren er dertig,” zegt hij dan. “Nog drie te gaan.”
Joke zet zich schrap. De laatste zijn de ergste, dat weet ze inmiddels al.
“Pats!” Vol op haar tepel. Meteen volgt de tweede pats, op haar andere tepel.
“Nu de laatste.” Matthias verplaatst zijn zwaartepunt en houdt het zweepje boven haar venusheuvel.
“Nee!” schrikt Joke en ze houdt haar handen ervoor.
“Handen weg.” Hij klinkt streng. Even aarzelt ze, maar als ze de opgetrokken wenkbrauw boven zijn strenge ogen ziet, laat ze aarzelend haar handen opnieuw langs haar zij vallen.
Hij wacht nog twee seconden – een eeuwigheid voor Joke – en laat dan het zweepje neerkomen. Het is zachter dan hij op haar borsten sloeg, maar toch nog hard genoeg.
Meteen gooit hij de zweep weg en aait hij met zijn hand waar hij net geslagen heeft. Dat helpt. In zachte kringetjes gaat zijn hand naar beneden. Met een vinger komt hij tussen haar schaamlippen uit, waar het onmiskenbaar vochtig is. Zijn middelvinger vindt haar genotsknopje, terwijl hij met zijn tong over haar tepel likt en erop begint te zuigen.
Joke weet niet waar ze het heeft. Ze kronkelt over het bed en slaagt er uiteindelijk in haar handen onder zijn t-shirt te stoppen, zodat ze over zijn borstkas kan aaien. Even laat hij haar los om zijn kleren uit te trekken. Dan gaat hij boven haar liggen. Zijn blik houdt de hare vastgepind. Ditmaal is het geen strenge of donkere blik, maar een vol liefde en tederheid. Zachtjes dringt hij bij haar binnen. Ze spreidt haar benen en slaat die om hem heen terwijl hij op en neer stoot.
Even later ligt Joke met haar hoofd op zijn borst, terwijl ze kringetjes draait in zijn borsthaar.
“Wat een avond,” fluistert ze.
“Zeg dat wel.”
Haar ogen vallen dicht en ze laat het gebeuren. Matthias houdt zijn arm stevig om haar heen en drukt een kus op haar haar. Zo vallen ze samen in slaap.

“Joke toch, je bent zo verstrooid,” moppert haar moeder als ze voor de derde keer moet vragen om te herhalen wat er gezegd is geweest.
“Ze is vast verliefd,” grapt haar vader.
O nee… Ze hoopt maar dat ze niet te hard bloost. Ze is nog helemaal niet klaar om haar ouders over haar relatie te vertellen. Wat zou ze ook moeten zeggen: “Hij heet Matthias, hij is mijn studiebegeleider en hij slaat me als ik niet doe wat hij zegt”? Ze rolt met haar ogen.
Maar het is wel waar: Matthias leidt haar af. Ze moet tegen maandag een hoop krantenartikels lezen, verslaggeving over rechtzaken, en daar dan zelf een paper over schrijven. Ze heeft de afgelopen weken trouw de kranten doorgenomen en artikels verzameld, het schrijven zelf zou ze dit weekend doen. Op die manier kon ze ook de meest actuele feiten in haar verslag opnemen. Maar ze kan zich echt niet concentreren. Bij elk woord dat ze typt, gaan haar gedachten terug naar de gebeurtenissen van de voorbije week. Naar Matthias’ handen op haar lichaam. Hard, zacht, aaiend, slaand, strelend, knijpend… Ze wou dat het al maandagavond was en dat ze weer bij hem was. In plaats van naar haar toetsenbord, glijden haar handen over haar lichaam, in een slechte imitatie van de zijne. Routineus vindt ze haar genotsknopje en met het beeld van Matthias in haar hoofd komt ze binnen de minuut klaar. Toch bevredigt het haar niet. Ze wil hém.
Een halfuur voor ze de trein naar Leuven moet nemen en haar ouders haar roepen voor het avondeten, is de paper nog steeds niet af. Dit is echt een probleem aan het worden, want morgen om 9u moet ze hem indienen. Zuchtend gooit ze haar laptop bovenop de kleren in haar koffer en vertrekt ze naar beneden. Als ze straks in Leuven is, kan ze er nog even aan werken.

“Joke! Joehoe!”
Joke kijkt om. Er staan veel mensen op het perron. Eentje staat op en neer te springen en naar haar te zwaaien. Het is Stephanie.
“Neem je ook deze trein?” vraagt ze nogal overbodig. “Gezellig, dan kunnen we samen gaan. Dat is zoveel leuker dan alleen.”
Paper schrijven in de trein is dus geen optie meer. Maar verder vindt Joke het wel gezellig. Zo vaak ziet ze Stephanie inderdaad niet meer, terwijl ze vroeger net heel veel dingen samen deden.
“Ga jij donderdag ook naar het gekostumeerd bal van Crimen? Ik ga als Pinokkio!” Stephanie babbelt enthousiast verder terwijl ze een lange neus van papier-maché met een elastiekje eraan uit haar koffer haalt. “Dit weekend zelf in elkaar geknutseld!” lacht ze. “Dat is verdorie nog moeilijker dan het eruit ziet. Ik ben zeker drie keer opnieuw moeten beginnen! Een halve dag kwijt. Maar het resultaat is wel leuk, vind je niet?”
Joke lacht en knikt. Ze krijgt er nauwelijks een woord tussen, zo’n spraakwaterval is haar vriendin. Maar ze geniet er wel van. Ze heeft Stephanie gemist, beseft ze.
“Ja, ik ga wel mee, donderdag,” besluit ze. “Alleen heb ik nog geen kostuum.”
“We verzinnen wel iets,” verzekert Stephanie haar. “Zal ik straks even meekomen naar je kot? Kijken wat je allemaal hebt en wat we kunnen omtoveren tot een mooi kostuum?”
“Leuk!” Joke wordt nu ook enthousiast. Ze denkt al helemaal niet meer aan de paper en de krantenartikelen.
“Ik denk wel dat ik een rood jurkje met witte bolletjes heb. Dan kan ik als Minnie Mouse gaan. Moeten we enkel nog oren vinden.”
“Die hebben ze vast wel ergens in de Hema of zo. We kunnen morgen even samen gaan zoeken?” stelt Stephanie voor.
“Morgen kan ik niet, dan heb ik studiebegeleiding,” antwoordt Joke. Bijna vindt ze het spijtig, maar ze verlangt ook heel erg hard om Matthias terug te zien. Ze hoopt maar dat ze niet bloost.
“Dinsdag dan?”
“Dat lukt vast wel,” antwoordt Joke, opgelucht dat Stephanie niet weer begint te zeuren over haar studiebegeleiding.

Het is al tegen middernacht eer Stephanie naar haar eigen kot vertrekt. Ze hebben een erg gezellige avond gehad. Het was lang geleden dat ze nog eens zo met hun tweeën konden kletsen en lachen. Het voelde vertrouwd. Even was Joke in de verleiding gekomen om Stephanie te vertellen over Matthias en zijn … methoden. Maar uiteindelijk besloot ze het toch maar niet te doen. Wellicht zou ze het niet begrijpen en Stephanie kennende zou ze het niet kunnen laten rusten. Dan zou er een heleboel gedoe van komen.
Joke geeuwt. Ze moet die paper nog schrijven, maar ze is echt veel te moe. Het is ook al veel te laat. Stephanie is langer gebleven dan ze voorzien had, maar ach wat, het was gezellig! En te lang geleden, daar moet Joke haar gelijk in geven.
Ze zet haar wekker op 7u, dan kan ze morgen nog snel iets in elkaar flansen. Nu gaat ze slapen.

Meteen als ze binnenkomt, neemt Matthias haar in zijn armen. Ze vleit zich tegen hem aan, terwijl ze haar hoofd omhoog tilt om zich te laten kussen. Hij smaakt naar cola.
“Dag meisje van me,” begroet hij haar. “Hoe gaat het?”
“Nu goed,” antwoordt ze met een lach. “Ik kon niet wachten tot ik je zag.”
“Dat geldt ook voor mij hoor.”
“Maar jij kunt gewoon in de spiegel kijken en dan zie je jezelf, ik moest wachten tot nu,” antwoordt Joke ondeugend.
“Flauw.” Matthias schudt zijn hoofd, maar zijn mondhoeken trekken omhoog en er stralen pretlichtjes in zijn ogen.
“Wel, kom maar binnen,” zegt hij. “Laten we eerst maar even het officiële gedeelte doen.” Zelf neemt hij plaats op zijn gemakkelijke bureaustoel. “Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij dan.
Joke knikt. Ze weet zich niet goed raad met deze situatie. Eerst kust hij haar en nu speelt hij de strenge studiebegeleider.
“En je hebt al je werk gedaan? Moest je vanochtend geen paper indienen?”
Weer knikt ze, zij het wat minder zeker.
“Hij is ingediend,” zegt ze. Dat is waar. Ze heeft haar paper ingediend. Maar of ze een goed cijfer zal behalen, betwijfelt ze.
“Mooi zo. Dan kunnen we nu nog even het voorbereidingsrooster voor de examens bekijken.” Matthias opent het bestand op zijn computer en het volgende kwartier zijn ze bezig met studieschema’s overlopen.

“Goed, dat is het dan voor vandaag geloof,” besluit Matthias. “Tenzij jij nog iets kwijt wil?” Hij kijkt Joke onderzoekend aan. Die schudt haar hoofd.
Is dit alles? Laat hij haar nu echt gewoon naar huis gaan? Ze is teleurgesteld en ook een beetje kwaad. Wat denkt hij wel?
Nukkig staat ze recht. Ze wil naar buiten lopen, maar Matthias houdt haar tegen. “Kom nog even hier,” zegt hij met een glimlach. Opnieuw trekt hij haar tegen zich aan. “Je denkt toch niet dat ik je er zo gemakkelijk van af laat komen zeker?”
Niet-begrijpend kijkt ze hem aan.
“Ik wil wel even zien hoe het staat met de toestand van jouw billen.” Hij grijnst erbij. “Draai je maar even om.”
Bij die woorden voelt ze de inmiddels bekende kriebel in haar buik. Langzaam draait ze zich om.
“Handen op het bureau.”
Haar jurk wordt op haar rug gelegd, dan neemt Matthias met twee handen haar onderbroek vast en stroopt die langzaam naar beneden, tot vlak onder haar billen. Met zijn vlakke hand wrijft hij keurend over haar blote vlees. Hier en daar zijn nog wat bruin-gele vlekken te zien, maar de ergste blauwe plekken zijn inmiddels verdwenen.
“Wat is je lievelingskleur?” vraagt hij plots.
“Mijn lievelingskleur?” De vraag overvalt Joke. Ze staat daar nu, haar handen op het bureau, haar billen bloot en hij vraagt naar haar lievelingskleur?
“Rood,” antwoordt ze dan.
“Hmmm… Ik hou meer van paars,” zegt Matthias. Iets in de toon van zijn stem waarschuwt haar. Dan landt zijn rechterhand hard op haar ene bil. En daarna de andere.
“Maar rood vind ik ook wel goed. Hoe donkerder rood, hoe beter.”
In een snel tempo slaat hij afwisselend op elke bil. Joke moet er wat moeite voor doen, maar ze slaagt erin om netjes te blijven staan. Haar handen, die eerst plat op het bureau lagen, zijn intussen tot vuisten gebald.
Na een minuut of twee stopt het.
“Dit is eerder roze,” klinkt het dan achter haar.
“Wat? Dat kan niet!” roept ze uit.
Matthias lacht. “Jawel hoor.” Hij loopt naar de kast en haalt er een spiegel uit. “Kijk zelf maar,” kondigt hij aan.
Als ze over haar schouder kijkt, ziet ze dat haar billen al een mooi egale kleur vertonen.
“Die zijn toch echt wel rood,” protesteert ze.
“Nee nee, dat is roze,” pest Matthias haar.
“Echt niet!”
“Echt wel.” En met die woorden trekt hij zijn riem uit zijn broek.
“Ken je deze nog?” vraagt hij met een veelbetekenende blik.
Joke bloost en knikt.
“Dat dacht ik wel. Deze riem gaat jouw billen rood kleuren. Dan zul je straks het verschil kunnen zien. Kijk maar weer voor je.”
Met haar buik vol vlinders doet Joke wat haar gezegd wordt. Waarom heeft dat simpele zinnetje, die opdracht om voor zich te kijken en daardoor niet te zien wat hij doet, zo’n groot effect op haar? Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want al snel landt de riem met een grote zwaai op haar billen.
“Ow,” kreunt ze. Meteen volgt er nog een slag en nog een en nog een. Ze doet geen poging om de tel bij te houden. Het hele oppervlak van haar billen wordt bewerkt en ook haar bovenbenen delen af en toe in de klappen.
Na een hele tijd stopt het. Even is ze opgelucht, daarna zou ze wel willen dat hij verder slaat, ook al weet ze dat ze daar meteen spijt van zou krijgen. Waarom is dit alles toch zo verwarrend?
“Nu zijn ze rood,” zegt Matthias tevreden. En als Joke weer in de spiegel mag kijken, ziet ze dat haar billen inderdaad een veel donkerdere kleur hebben dan daarnet.
“Zie je het verschil?” vraagt hij. Opnieuw schitteren zijn ogen ondeugend.
Onwillig knikt ze.
“Had ik iets verkeerd gedaan?” vraagt ze dan stilletjes. “Ik begrijp het niet goed.”
“Nee hoor meisje, dit is geen straf.” Matthias klinkt geschrokken. “Dit is gewoon omdat het leuk is. Geloof me, als het straf is, dan zul je het wel merken.”
Opgelucht knikt Joke. Dat is waar, bij straf is hij veel strenger, veel harder. Dit was… speels.
Matthias komt voor haar staan en slaat zijn armen om haar heen, terwijl zijn handen haar billen vastgrijpen.
“Dit doe ik omdat ik het leuk vind,” gaat hij verder. Hij legt zijn lippen zachtjes op de hare. “Net als dit.” Zijn handen kneden haar billen. “Of vind jij dit niet leuk? Wil je dat ik stop?” Hij knabbelt zachtjes op haar onderlip, terwijl hij zijn handen naar boven laat glijden. Even aait hij haar borsten door haar kleren heen, dan verdwijnt zijn linkerhand in haar decolleté. Vaardig vinden zijn vingers haar tepel, die hij meteen begint te masseren. Joke kreunt.
“Moet ik stoppen?” vraagt Matthias opnieuw, terwijl ook zijn andere hand onder haar kledij verdwijnt.
“Nee,” kreunt Joke. “Niet stoppen, alsjeblieft niet stoppen.”
Nu duwt Matthias zijn tong bij haar naar binnen. Hij kust haar hartstochtelijk. Zijn handen omvatten nu haar volledige borsten. Hij knijpt steeds harder, tot Joke naar adem snakt en de kus verbreekt.
“Auw!” roept ze uit.
Matthias grijnst, voert de druk nog even wat op en laat dan los. Joke wrijft verwoed over haar borsten. “Straks heb ik daar ook blauwe plekken!” Ze kijkt verontwaardigd.
“Stel je voor zeg.” Matthias heeft de grootste lol.
“Zullen we eens kijken of dat ook voor je tepels geldt?” Speels grijpt hij beide tepels tussen duim en wijsvinger vast. Joke krimpt in elkaar.
Even knijpt hij hard zijn vingers dicht. Hij houdt dit twee seconden aan, daarna rolt hij haar tepels tussen zijn vingers. Ze kreunt van genot. “Heb je morgen na je lessen al iets gepland?” vraagt Matthias dan, terwijl zijn vingers nog steeds vaardig met haar tepels spelen.
Het duurt even eer de vraag tot Joke doordringt. “Ik ga met Stephanie winkelen voor het gekostumeerde bal van donderdag,” antwoordt ze dan.
“En woensdag?”
“Ja, dan kan ik wel.”
“Goed, ik kom je om 18u oppikken. Trek een jurkje aan.”
Matthias knijpt nogmaals venijnig in haar tepels en haalt dan zijn handen uit haar décolleté.
Pas als ze de lucht traag uit haar longen laat ontsnappen beseft Joke dat ze haar adem had ingehouden.
“Wat gaan we doen?” vraagt Joke nieuwsgierig.
“Dat zul je vanzelf wel merken,” knipoogt Matthias.

Nee nee nee nee nee! Wat heeft ze nu gedaan? Ze staat compleet voor gek. Het was niet haar bedoeling geweest om hem te kussen. Niet echt. Ja, ze had er wel eens over gefantaseerd, maar niet als iets dat ze echt zou willen doen. Ze kan toch niet met haar studiebegeleider… Hij is ook zoveel ouder dan zij! Maar toen was hij zo dichtbij en hij lachte zo lief. En voor ze het wist had ze hem gekust. Hij had niet eens teruggekust. En nu weet ze niet hoe snel ze daar weg moet komen. Jawel, ze weet het wel: heel snel. Zo snel mogelijk. En nooit meer terugkomen. Ze kan nooit meer terug. Ze kan hem niet meer onder ogen komen. Ze…
“Joke! Wacht!” hoort ze plots achter zich. Ze negeert het.
“Hé, wacht even!” Plots voelt ze een ruk aan haar schouder als Matthias haar aan haar arm terugtrekt.
“Sorry, ik had niet moeten…” begint ze, maar voor ze haar zin kan afmaken, voor ze weet wat ze eigenlijk wil zeggen, worden haar woorden afgekapt door Matthias’ lippen op de hare. Hij kust haar! Hij kust haar terug!

“En toen?” vraagt Marie ademloos.
“Toen zei hij dat ik maar naar huis moest, aangezien ik morgen om 9u les heb.”
“En in plaats daarvan ben je rechtstreeks naar mij gekomen.”
“Klopt.” Joke grijnst verlegen.
“Wauw.” Marie is er even stil van. “Die had ik niet zien komen,” geeft ze toe. “Is dat allemaal dankzij die onderbroek die je van mij hebt gekregen?”
Joke lacht. “In zekere zin wel, neem ik aan.”
Even blijft het stil. “Maar hij is zo oud!” roept Marie dan uit.
Nu lacht Joke nog harder. “Hij is 33 volgens zijn facebookpagina.”
“Stokoud dus,” is Maries conclusie.
Joke haalt haar schouders op. “Eigenlijk wel. Maar ik denk dat het pijnlijk wordt als we hem dat letterlijk gaan zeggen.”
Marie grijnst. “Je kunt altijd die tekst op een onderbroek laten drukken: 33 IS OUD.”
“Die krijg je van mij cadeau voor je verjaardag. Dan kun jij die aandoen volgende keerals je naar hem moet. Goed?” countert Joke.
“En nu?” De toon wordt plots een stuk serieuzer.
“Nu moet ik nog steeds morgen teruggaan neem ik aan.”
“Zal hij nu milder voor je zijn, denk je?”
“Vast niet,” voorspelt Joke donker. “Integendeel waarschijnlijk.”

De volgende dag zweeft Joke op een roze wolk naar haar lessen. Geen haar op haar hoofd dat eraan denkt om nu een les over te slaan en Matthias kwaad te maken. Maar ze is er ook niet echt met haar gedachten bij. Ze betrapt zichzelf er steeds op dat ze zit te dromen. Haar notities lijden eronder en ze weet het, maar het lukt haar maar niet zich te concentreren. Als de prof van de laatste les van de dag hen tien minuten eerder naar huis stuurt, slaakt ze dan ook een zucht van opluchting. Eindelijk. Er leek maar geen einde te komen aan deze dag. Maar nu is het bijna zover: straks ziet ze Matthias weer. Ze heeft al besloten wat ze gaat aantrekken: een eenvoudig rood jurkje waar haar figuur goed in uitkomt, al zegt ze het zelf.
Eigenlijk zou ze de tijd moeten doorbrengen met papers lezen, maar de woorden dringen niet tot haar door. Na zes keer dezelfde alinea te hebben gelezen zonder te weten wat er staat, geeft ze het op.
Ze kijkt op de klok: nog een halfuur. Zou hij het heel erg vinden als ze te vroeg kwam? Vast niet, hij dramt altijd zo door over op tijd komen… Wel, een halfuur te vroeg is zeker op tijd, ruim op tijd. Snel neemt ze een beslissing en trekt ze haar jas aan. Stomme regen ook. Ze is al de deur uit, als ze bedenkt dat ze beter een haarborstel kan meenemen: de regen haalt haar kapsel vast helemaal door elkaar eenmaal ze op de fiets zit. Met grote stappen loopt ze terug naar binnen en grist ze de haarborstel uit de la. Dezelfde haarborstel als waar zij en Marie mee van langs kregen. Joke glimlacht bij de herinnering en strijkt even met haar hand langs haar billen. Die zijn nog erg gevoelig na gisteren. Even twijfelt ze: is het wel zo verstandig om die haarborstel mee te nemen? Straks krijgt hij nog ideeën… Ach, hij hoeft helemaal niet te weten dat ze hem mee heeft. In de wachtkamer borstelt ze haar haar en daarna stopt ze de borstel onderaan in de tas. Geen haan die ernaar kraait.

Natuurlijk is ze veel te vroeg. Toch is ze even teleurgesteld als ze ziet dat de deur van zijn bureau dicht is. Zou ze aankloppen? Nee, straks is hij bezig en wil hij niet gestoord worden. Dan staat zij voor gek.
Wat nu? Er liggen geen tijdschriften in de wachtkamer. Toch een gebrek, vindt ze. Niet dat er iets van wat ze leest tot haar door zou dringen, maar het had toch even wat afleiding kunnen bieden. Waarschijnlijk is dat net waarom er geen liggen, schiet het dan door haar heen: zodat zijn ongelukkige slachtoffers enkel maar zouden kunnen denken aan de straf die hen te wachten staat. Wat gemeen! Desondanks betrapt ze zichzelf op een glimlach.
De eerste keer dat ze deze ruimte binnenkwam, had ze geen idee gehad wat haar te wachten stond. En kijk nu. Zenuwachtig loopt ze heen en weer. Drie passen tot de muur en weer terug. Wat als hij er helemaal niet naar uitkijkt om haar terug te zien? vraagt ze zich plots af. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich door haar lichaam verspreidt. Straks heeft hij er spijt van dat ze gisteren gekust hebben en wil hij liefst niets meer met haar te maken hebben!
Ze is zo hard bezig zich druk te maken dat ze niet merkt dat de deur van de wachtzaal is opengegaan en ze botst bijna tegen hem op als ze zich weer van de muur wegdraait voor haar volgende rondje ijsberen. Lachend grijpt hij haar vast. “Jij bent lekker vroeg, kon je niet meer wachten?” Zonder op antwoord te wachten kust hij haar vol op de mond. Al haar zorgen verdwijnen terwijl ze hem terugkust. Hij heeft er dus geen spijt van.
“Dat komt goed uit, ik kon ook niet meer wachten,” zegt hij als hij haar eindelijk los laat. “Kom binnen.” En hij gaat haar voor naar zijn bureau.
“Wacht even,” houdt hij haar tegen als ze wil gaan zitten. “Welke onderbroek heb je aan?” Er speelt een ondeugende twinkeling in zijn ogen die hem erg goed staat, vindt Joke.
“Een gewone,” antwoordt ze met een grijns.
“Laat maar even zien.”
De sfeer is nog steeds luchtig, maar er is toch iets van spanning bij gekomen. Op slag voelt ze zich klein worden. Verlegen draait Joke zich om en tilt ze haar jurk omhoog, zodat hij haar onderbroek kan zien. Zijn hand aait over de dunne, witte stof. Met haar blik naar beneden gericht blijft Joke ingespannen staan, haar handen om de zoom van haar jurk geklemd, haar vuurrode gezicht naar de grond gericht. Dan haalt Matthias zijn hand weg en draait hij haar weer naar zich toe. Hij neemt haar gezicht tussen zijn twee handen, zodat ze niet anders kan dan hem aankijken.
“Ben je naar je lessen geweest?” vraagt hij streng.
Joke knikt. Ze kan niet spreken. Niet zo, niet nu hij haar dwingt hem aan te kijken. Daarnet stonden ze nog te kussen en nu dit. Alsof er een knop is omgegaan. De kriebels razen door haar buik. Het is fijn om zich zo klein te voelen. Klein en veilig. Hoewel… Haar billen zijn vast allesbehalve veilig. “Ik had wel moeite met opletten,” geeft ze fluisterend toe.
“Was je afgeleid?” vraagt Matthias, terwijl hij zijn handen laat afzakken tot ze zacht over haar hals glijden en nog verder naar beneden, tot aan de aanzet van haar borsten. “Waardoor dan?” Hij kust haar in haar hals en sabbelt daarna zachtjes op haar oorlel. Joke snakt naar adem. Wat doet hij toch met haar? Haar lichaam reageert zo intens op zijn aanrakingen. Ze is de controle volledig kwijt.
“Waardoor?” herhaalt hij, als het stil blijft, op haar hijgende ademhaling na.
“Ik… door… jou,” stamelt ze.
“Zat je de hele tijd aan me te denken?” Zijn handen zijn intussen tot aan haar heupen gezakt.
Joke knikt. “Ja,” zucht ze. Ze is als was in zijn handen, wil alleen maar meer. Hij mag niet ophouden, niet ophouden… En dan laat hij haar los. Verwilderd staart ze hem aan.
“Dat kunnen we niet hebben, dat mijn meisje afgeleid is,” zegt hij met een grijns. “Daar zal ik even iets aan moeten doen.” Met een vlotte beweging gaat hij op de stoel zitten en trekt haar over zich heen. Zonder veel omhaal haalt hij haar jurk naar boven en haar onderbroek naar beneden en begint hij te slaan. Joke zet zich schrap, maar dat is niet nodig: hij slaat niet hard. In een rustig tempo komt zijn hand op haar billen neer. Het brandt, maar niet op een pijnlijke manier. Op een fijne manier. Kan dit ook? Blijkbaar wel. Met zijn andere hand aait Matthias over haar rug, steeds hoger en hoger, tot hij de sluiting van haar beha openprutst. Jokes ademhaling stokt even. Zijn hand blijft haar over haar rug aaien, nu niet meer gehinderd door de stof van haar beha, die een eindje naar beneden hangt.
Intussen is zijn rechterhand meer aan het masseren dan aan het slaan. Haar billen voelen lekker warm aan, maar het doet niet echt pijn. Dit is eigenlijk gewoon fijn, besluit ze.
Dan grijpt zijn hand plots in haar haar.
“Hé, auw!” roept ze boos, maar Matthias negeert het.
“Jij denkt dat je mij kunt kussen en daarna weglopen, hé.”
Ze schrikt. Dit had ze niet zien aankomen. Zonder op antwoord te wachten begint hij plots wel vol door te slaan. Tien harde klappen op elke bil. Ze zou wel willen spartelen, maar die hand in haar haar houdt haar op haar plaats. Dan dwingt hij haar, nog steeds met zijn hand stevig in haar haar, voor zich op haar knieën en legt hij zijn andere hand op haar keel.
“Wil je me nu nog kussen?” vraagt hij. Zijn blik is donker, hard en streng, maar Joke ziet nog iets anders in zijn ogen: liefde en zorgzaamheid. Ze knikt.
“Ik kan veeleisend zijn,” waarschuwt Matthias haar.
“Ja, dat heb ik al gemerkt.”
De hand in haar haar verstevigt zijn grip even. “Niet zo brutaal,” gromt hij.
“Sorry, sorry!” piept Joke.
“Sorry wie?”
“Sorry Matthias!”
Hij laat haar los en neemt haar kin vast, terwijl hij haar gezicht dichter bij het hare brengt. Met bange ogen kijkt ze hem aan, dan raken zijn lippen de hare.
Terwijl ze kussen zakken zijn handen naar beneden, naar haar borsten. Haar tepels priemen door de dunne, rode stof van haar jurk heen. Hij raakt haar nauwelijks aan, maar toch, of misschien net daardoor, trekt er een huivering door haar lichaam. Haar ademhaling gaat snel en oppervlakkig. Ze wil meer, dat is wel duidelijk.
“Je zou eens moeten weten wat ik allemaal met je wil doen,” gromt hij laag, terwijl hij plots beide tepels tussen duim en wijsvinger masseert, door de stof van haar jurk heen. “Mijn duisterste fantasieën wil ik op je uitleven.”
Joke kreunt. Ze gaat te zeer op in haar gevoel om zich af te vragen wat die duistere fantasieën dan wel inhouden.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. Hij laat haar tepels los en verplaatst zijn ene hand van haar borst naar haar rechterwang. “Ik doe niets wat jij niet wil.”
Zuchtend leunt ze met haar hoofd tegen zijn hand aan. Zo blijven ze nog een tijdje zitten: Joke geknield voor Matthias, haar hoofd steunend tegen zijn hand, terwijl zijn duim over haar wang aait.

Joke grimast als ze naast Marie schuift in de aula. Ze is ruim op tijd: de les begint pas over tien minuten.
“Doet het nog steeds pijn?” vraagt haar vriendin.
“Ik moest gisteren opnieuw gaan. En vanavond weer. En morgen ook. Elke dag deze week.”
“Maar je was gisteren toch naar al je lessen geweest?”
“Hij heeft toch geslagen,” antwoordt Joke donker. “En ik moest er nog zelf om vragen ook!”
“Ow.” Marie kijkt haar medelijdend aan.
“Ik wil er helemaal niet om vragen, dat is zo vernederend. Maar hij kneep mijn oor fijn en liet niet los tot ik het gevraagd had, dus ik moest wel.” Bij de herinnering wrijft ze opnieuw over haar oor. “Hij zei dat ik hem vorige week maar om aanmoediging had moeten vragen als ik dacht dat het me niet zou lukken. Hij zou me dat wel leren.” Pffff. Ze zucht.
“Maar krijg je dan echt elke dag slaag? Dat moet ongelofelijk veel pijn doen, als je nog blauw bent van de dag ervoor!”
“Ja,” zegt Joke zielig. “Dat doet het ook. Gelukkig heeft hij gisteren geen instrumenten meer bovengehaald. Enkel zijn hand. Maar ik voelde het toch goed! Alles is nog zo gevoelig… En hij is van plan om dat de hele week zo te houden.”
“Ik heb iets wat je kan opvrolijken.” Joke kijkt Marie nieuwsgierig aan. Ze heeft een ondeugende blik op haar gezicht. “Ik zag dit hangen in de etalage van de winkel toen ik langsliep en toen moést ik het wel kopen. Dit kon ik niet laten hangen. Ik heb er ook een voor jou.” Ze haalt een plastic tas boven en overhandigt die aan Joke. “Deze kun je vanavond dragen,” gaat ze verder, terwijl Joke er een felroze onderbroek uithaalt. Op de achterkant staat in grote paarse letters “SPANK ME”.
Joke schiet in de lach. “Hilarisch!” roept ze. “Maar dat ga ik echt niet dragen hoor.”
“Waarom niet? Zoals ik het begrijp, zal hij je toch wel slaan. Dan kun je evengoed nog wat plezier hebben!”
Joke twijfelt. “Straks slaat hij harder.”
“Vast niet. Hij moet gewoon zo hard lachen dat hij niet meer kàn slaan!” giechelt Marie.
Joke lacht mee. Het lijkt haar ook wel een erg grappig idee. “Ok, ik doe het!” belooft ze.

Matthias zit al te wachten als hij Joke door de voordeur naar binnen hoort komen. Ze is mooi op tijd. Toch gaat hij haar niet meteen uit de wachtzaal halen. Laat haar maar even wachten. De zenuwen voelen. Hij leest nog rustig een paar pagina’s van zijn boek. Stipt om 17u staat hij recht en loopt hij naar de deur.
“Kom maar binnen,” zegt hij met een glimlach. Ze ziet er zenuwachtig uit. Zenuwachtiger dan zou moeten. Heeft ze dan toch weer een les overgeslagen?
“Ga zitten,” zegt hij, een grijns onderdrukkend. Hij weet dat haar billen nog gevoelig moeten zijn na de behandeling die ze de afgelopen dagen ondergaan hebben. Het doel van vandaag is om dat effect nog wat langer te behouden.
“Hoe is het vandaag gegaan?” Hij kijkt haar recht aan. Ze kijkt terug. Er staat iets van een glimlach op haar gezicht. Of verbeeldt hij het zich?
“Ik ben naar alle lessen geweest,” verklaart ze.
“Blij dat te horen,” is zijn antwoord. “Maar je weet ook waarom je hier bent: om te zorgen dat dat de rest van de week zo blijft.”
“Ik ga echt geen lessen meer overslaan deze week!” roept ze uit.
Hij trekt een wenkbrauw op.
“Echt niet! En na deze week ook niet.”
Hij kan er niets aan doen, hij schiet een beetje in de lach. “Ik geloof je niet,” zegt hij dan ronduit. “O, ik geloof best dat je dat van plan bent,” is hij haar protest voor. “Maar ik geloof niet dat je je eraan zult houden. De blokperiode begint over twee weken al, dus het is essentieel dat je naar je lessen gaat. Ik wil je gewoon wat extra motivatie geven.”
“Ik heb al wel genoeg motivatie gehad,” mompelt ze, haar hoofd wat weggedraaid.
“Ik denk daar anders over,” is zijn simpele antwoord. Hij staat recht en gaat op de stoel naast haar zitten.
“Kom voor me staan,” gebiedt hij.
Zag hij nu net een glimp van een grijns over haar gezicht glijden? Iets klopt er niet vandaag.
Hij kijkt haar recht aan, terwijl ze voor hem staat. “Ben je zeker dat je alles in orde hebt gedaan vandaag?” vraagt hij dan. Hij zet zijn serieuze stem op. Ze schrikt, ziet hij. Dan knikt ze.
“Weet je het heel zeker? Als ik erachter kom dat je tegen me gelogen hebt…” De herinnering van de afstraffing met de cane hangt tussen hen in.
“Nee, nee, Matthias, echt niet. Ik heb alles goed gedaan!”
“Goed dan,” geeft hij toe. Misschien heeft hij het toch verkeerd gezien. “Je weet wat ik wil horen.”
Joke draait wat heen en weer. “Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Het blijft stil. Ze friemelt aan haar vingers. Mooi zo, ze is zenuwachtig.
“Hoe langer het duurt, hoe langer ik je erna ga slaan,” waarschuwt hij haar.
Ze slikt. Hij vindt het heerlijk als ze dat doet: hoorbaar slikken. Dan weet hij dat hij indruk maakt, tot haar doordringt. Nu kijkt ze naar de grond, terwijl ze nog steeds aan haar vingers staat te friemelen.
“Wil je me alsjeblieft even slaan als aanmoediging om naar de les te blijven gaan, Matthias?”
Het is geen gefluister of gemompel, maar echt luid en duidelijk is het ook niet.
“Wat zeg je? Ik heb je niet begrepen,” antwoordt hij gemeen. Hij geniet hiervan. Zorgen dat ze zich zo klein voelt, dat ze zich zo kwetsbaar moet opstellen, zich aan hem moet overgeven.
Ze herhaalt de zin, ietsje luider maar. Hij besluit het daarbij te laten. “Kom maar liggen,” geeft hij aan.
Wanneer ze haar positie over zijn knie inneemt, kruipt haar rokje al iets omhoog. Hij kan de aanzet naar haar billen net niet zien. Met twee handen neemt hij het vast bij de zoom en brengt het langzaam omhoog, waarna hij het over haar rug heen legt.
Dan ziet hij de onderbroek. “SPANK ME” in grote paarse letters, leest hij. Nu begrijpt hij ook haar glimlach van eerder, de ondeugende blik in haar ogen. Ze test hem, daagt hem uit. Ok, hij speelt wel mee. Dit is een spelletje dat hij gaat winnen. Ze kan het niet zien, maar er verschijnt een grote grijns op zijn gezicht.
“Zo zo,” zegt hij. “Wat dacht je, ik laat het mijn onderbroek voor mij vragen?”
Nu schiet Joke hardop in de lach. “Nu moet je wel op mijn onderbroek slaan, hé. Want die vraagt het. Dus mijn billen moeten niet bloot.”
Bijdehandje.
“Geen probleem hoor,” antwoordt hij. “Maar dat wil zeggen dat je extra bescherming hebt, dus dan moet ik extra maatregelen treffen. Sta maar weer even op.”
Hij geeft haar een klein duwtje, zodat ze niet anders kan dan inderdaad van zijn knie glijden. Ze blijft op de grond op haar knieën zitten en kijkt hem bezorgd aan.
“Wat…?” begint ze, terwijl hij naar de kast loopt en er zijn kleine paddle uithaalt.
“Deze zal wel door de beschermlaag heen kunnen dringen, denk je ook niet?” vraagt Matthias gemeen.
Een angstige blik verschijnt in haar ogen. Dit had ze duidelijk niet meegerekend toen ze haar slimme plannetje bedacht.
“Ga je meteen… Ga je niet…?”
Matthias schudt zijn hoofd.
“Kom maar weer liggen.”
Ze aarzelt. Blijft zitten. “Maar…”
Hij trekt een wenkbrauw op. “Geen gemaar jongedame. Je onderbroek heeft er zelf om gevraagd.” Hij doet geen moeite om de grijns op zijn gezicht te onderdrukken. Eigenlijk vindt hij het best een goede grap. Hij had nooit gedacht dat ze dit zou durven, maar hij vindt het heerlijk. En hij gaat er heerlijk misbruik van maken.
“Nu!” beveelt hij. De autoriteit die hij in dat ene woordje legt, geeft aan dat nog langer treuzelen geen optie is. Even vangt hij een glimp van angst in haar ogen op voor ze zich terug over zijn knie legt.
“Wie vraagt…” zegt Matthias, en hij begint te slaan. Hij slaat niet heel hard door, ze is tenslotte niet opgewarmd en haar billen vertonen nog de sporen van de voorbije dagen. Maar toch slaat hij ook niet zacht. Hij vindt het een goede grap, maar dat wil niet zeggen dat ze er zomaar mee weg mag komen.
Joke begint vrijwel meteen te spartelen en te roepen. Hij moet haar stevig vasthouden om haar over zijn knie te houden. Pas na vijftig klappen laat hij los. Ze hijgt. Haar haar hangt in slierten om haar gezicht.
“Wat denk je? Heeft je onderbroek genoeg gehad?” vraagt hij.
“Ja!” roept ze meteen, heftig knikkend.
“Sta dan maar recht en kom voor me staan.”
Opluchting op haar gezicht. Ze denkt dat hij klaar is. O, wat is ze verkeerd. Zo gemakkelijk komt ze er echt niet van af!
“Dan mag je nu je onderbroek uitdoen en aan mij geven.”
Even kijkt ze hem verward aan. Hij heeft haar nog nooit gevraagd zich zo letterlijk bloot te geven. Zelf haar onderbroek af te stropen, wetend dat hij vol zicht zal krijgen op haar voorkant. Natuurlijk heeft hij alles al lang gezien en dat weet zij ook. Maar het zo expliciet voor hem moeten ontbloten en hem dan nog haar onderbroek aanbieden ook, dat is nog wat anders.
Geduldig wacht hij af, zijn blik strak op de hare gericht. Na een paar seconden geeft ze toe en begint ze haar onderbroek naar beneden te stropen, terwijl een blos op haar wangen verschijnt. God, wat is ze mooi…
Even houdt ze haar onderbroek aarzelend in haar rechterhand, dan steekt ze die naar hem uit. Hij neemt het kledingstuk aan en legt het achter haar op zijn bureau.
“Wel, je onderbroek is al gestraft, nu jij nog,” zegt hij.
Ze maakt een gebaar alsof ze weer wil gaan liggen, maar hij houdt haar tegen.
“Wil je me niets vragen?” zegt hij.
Verward kijkt ze hem aan. “Ik heb daarnet toch al gevraagd…” sputtert ze tegen.
“Ja, maar we werden onderbroken door je onderbroek, geloof ik,” antwoordt hij meteen.
“Dat is niet eerlijk!” roept ze.
“Vind ik ook,” zegt Matthias. “Maar ik kon daar niet echt iets aan doen, of wel?”
Ze slaat haar blik neer.
“Ik wacht,” zegt hij.
Dan kijkt ze hem plots recht aan. “Spank me!” zegt ze met een grote grijns op haar gezicht.
Hij moet moeite doen om niet in de lach te schieten. Die is er me er toch eentje! Meteen grijpt hij haar bij de arm en trekt haar in één beweging over zijn knie. Hij wacht niet tot ze een comfortabele positie gevonden heeft, maar begint meteen te slaan. Met de paddle. Het enige mogelijke antwoord op zo’n expliciete uitdaging.
“He, nee, auw!” roept Joke. “Niet met de paddle!”
“Zelfde vraag als je onderbroek, zelfde behandeling.” Hij slaat rustig verder. Haar billen zien al vuurrood, maar dat heeft ze op dit punt meer dan verdiend. Hij had niet gedacht dat er zoveel brutaliteit, zoveel vuur in haar school, maar hij vindt het stiekem best leuk. Wat uiteraard niet wil zeggen dat hij het zomaar over zijn kant kan laten gaan. Hij wil best spelen, graag zelfs. Zolang hij maar wint.
Na nog eens vijftig klappen met de paddle mag ze opnieuw rechtstaan.
Ze wrijft met beide handen over haar billen. Die zullen intussen wel goed branden, ja.
“Zullen we dat nog eens proberen?” vraagt hij. Even leest hij onbegrip in haar ogen, dan snapt ze het. Ze slaat haar blik neer. “Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” Het komt er erg timide uit. Hij besluit er genoegen mee te nemen.
“Dat wil ik wel,” antwoordt hij. Voor de derde keer mag ze over de knie. Ditmaal blijft de paddle op het bureau liggen. Met zijn hand slaat hij stevig door. Inmiddels is ze immers wel voldoende opgewarmd. Ze kreunt, maar probeert niet meer van zijn knie af te spartelen. Toch blijft hij nog even doorslaan. Dit is het oorspronkelijke pak slaag dat hij voorzien, dat zal ze krijgen ook. Alles hiervoor was extra, dat heeft ze zichzelf aangedaan.
Als hij eindelijk zijn arm op haar billen laat rusten, gloeien die behoorlijk. Er is geen kans dat ze morgen zonder pijn zal kunnen zitten. Hij grijnst. Toch was het een goede grap.
“Kom maar overeind,” zegt hij dan. Maar wanneer ze haar onderbroek van het bureau wil nemen, houdt hij haar tegen: “Als je die weer aandoet, moet ik gehoor geven aan de vraag.”
Blozend trekt ze haar hand terug. In plaats neemt hij zelf de onderbroek op en stopt die in haar handtas, die ze zoals steeds naast de stoelen had gedeponeerd. De boodschap is duidelijk: ze moet zonder onderbroek aan naar huis. En het is duidelijk dat dat haar verlegen maakt.
“Ben je erg boos?” vraagt ze dan stilletjes.
Matthias schrikt. Het was niet de bedoeling dat ze zou denken dat hij echt boos was. “Wat? Nee, helemaal niet! Ik vond het wel een goede grap eigenlijk.”
Voorzichtig kijkt ze hem aan.
“Je sloeg wel hard,” zegt ze, enigszins verontwaardigd.
“Tja, daar had je zelf om gevraagd,” lacht hij. “Of was het je onderbroek die erom vroeg… In elk geval: eigen schuld.” Dan wordt hij serieus: “Maar dat wil niet zeggen dat ik echt boos ben hoor. Ik kon er best om lachen, ik hou eigenlijk wel van dat soort spelletjes. Op het gepaste moment natuurlijk. Daar moet je niet mee afkomen als je een hele week niet naar je lessen bent geweest en je vijf papers te laat hebt ingediend. Maar vandaag kon het wel. Alleen ga je nu iets pijnlijker zitten dan als je dit niet had gedaan, dat hoort erbij.”
Ze glimlacht. Hij ziet een glinstering in haar ogen. Gelukkig, het is weer goed.
“Kom eens hier,” zegt hij dan, terwijl hij haar in een knuffel naar zich toetrekt. “Als ik boos ben, dan zul je het wel merken, geloof me.” Hij houdt haar op een armlengte afstand en kijkt haar aan. Ze knikt. Plots leunt ze voorover en drukt ze haar lippen op de zijne. Dan schrikt ze, trekt zich los en rent de deur uit. Matthias blijft verbouwereerd staan. Dit had hij niet zien aankomen. Joke zit echt vol verrassingen vandaag…