“Ik wil liever gaan, Paul,” zeg je met een iets hardere ondertoon dan je bedoeld had. Om verdere opmerkingen te ontlopen loop je naar de gang om je jas aan te trekken. Bij terugkomst reik je Paul zijn jas aan. “Euh, nou ja, het wordt inderdaad ook wel wat laat,” stamelt Michiel, enigszins verrast. Tessa kijkt je vragend aan. Wanneer je haar blik niet beantwoordt, geeft ze je een knuffel en strijkt je door je haar. Paul staat nog wat te kletsen, maar je trekt hem aan zijn jas. Een beetje gehaast gaan jullie richting de auto.

“Nou, dat was gezellig toch, liefje?” probeert Paul wanneer jullie eenmaal rijden. Je zwijgt. “Wat is er, je bent zo stil? En je wilde zo snel weg. Voel je je niet lekker?” Meer stilte. “Was je een beetje onder de indruk van het pak slaag van Tessa?” probeert Paul nog. Wanneer hij weer geen antwoord krijgt, heeft hij er duidelijk genoeg van. “Er is in elk geval iets en als we straks thuis zijn, ga jij haarfijn uitleggen wat.” Hij klinkt geïrriteerd, maar het maakt niet veel meer uit. Je voelt je toch al miserabel. De rest van de autorit verloopt in doodse stilte.

“Zo, jas uit, zitten en praten,” bepaalt Paul zodra de voordeur achter jullie dichtslaat. Wanneer jullie beide zitten, kijkt Paul je eerst lang aan. “Wat is er nu precies aan de hand, Irene? Het was toch gezellig?” Je kijkt op en wil wat zeggen, maar de stem stokt in je keel. Je voelt hoe een traan langzaam over je wang naar beneden rolt. Paul zucht. “Kan het zijn dat je je soms schuldig voelt, omdat je toch wel een aandeel had in jullie dwaze autorit en Tessa nu de enige is die gestraft is?” Met je ogen op het laminaat gericht knik je. “Goed, laten we daar maar wat aan doen. Ga de badborstel maar even halen.” Je kijkt op, maar de blik van Paul duldt geen tegenspraak. En, nu je erover nadenkt, misschien is het ook wel de juiste keus.

“Broek en ondergoed mogen uit,” geeft Paul aan wanneer je hem de badborstel overhandigt. Je volgt de aanwijzing op en neemt zijn hand, waarmee hij je over zijn schoot begeleidt. Dan voel je het koude hout tegen je billen. Heel even vraag je je af of dit wel een goed idee is, dat je niet gewoon op moet springen en moet zeggen dat je geen schuld had en dat het zo wel goed is. Diep vanbinnen fluistert echter een stemmetje dat dit precies is wat je nu nodig hebt en dat je niks minder verdient dan dit helse instrument. “Meisje, ik weet dat je dit even nodig hebt. Je hebt je vriendin in de steek gelaten en dat doet pijn. Ik ben trots op je, maar zorg dat je de volgende keer direct eerlijk bent. Ga je dat doen?” “Ja, Paul,” zeg je met schorre stem. Je voelt alweer een traan prikken.

“Goed,” zegt Paul dan, ten teken dat hij gaat beginnen. Hij haalt hard uit en het geluid knalt door de kamer. Shit, wat doet dit veel pijn. Paul laat het effect rustig op je inwerken, voor hij een soortgelijke klap op de andere bil geeft. Weer een lange pauze. Zo bewerkt hij, uiterst langzaam, je hele achterwerk. Elke klap voel je branden en diep doordringen in je spieren. Wanneer de plekken elkaar overlappen, lijkt de pijn meer dan te verdubbelen. Een voor een biggelen er nu tranen naar beneden. Dan legt Paul zijn hand in je rug. “We zijn bijna klaar. Nu nog even een paar goede klappen, zodat je jezelf kunt vergeven. Geef me je hand maar.”

Je weet wat gaat komen, toch doe je wat hij zegt. Je geeft hem je hand, die direct op je rug wordt vastgepind. Ook neemt hij je over één knie, terwijl hij met zijn andere been jouw benen vastzet. Heel voorzichtig trekt hij je aan je hand iets naar beneden, zodat je billen, het hoogste punt van je lichaam, nog wat verder uitsteken. “Je kunt het, meisje,” zegt Paul. Dan begint hij te slaan, hard, snel. Al je spieren spannen zich aan en je zet je schrap tegen het lijf van Paul, dat geen krimp geeft. In een hoog tempo wordt elk plekje van je billen geraakt. De pijn is onbeschrijfelijk. Je hapt naar adem, je slaakt hoge kreten en uiteindelijk laat je los. Dan houdt Paul op met slaan. Slap lig je over zijn schoot en laat je de tranen de vrije loop.

Na een paar minuten helpt Paul je overeind. Je snikken zijn inmiddels gestopt. In één beweging neemt hij je in een stevige omhelzing. “Goed gedaan, liefje,” blijf hij zachtjes herhalen. Wanneer je helemaal tot rust gekomen bent, laat je los. Je geeft Paul een flinke zoen, veegt het laatste snot weg en probeert weer te lachen. “Laat ik die broek maar uithouden, die heb ik niet nodig.” Je pakt je broek op en loopt naar de slaapkamer. Je voelt even aan je billen, die flink gezwollen zijn. Met de telefoon maak je een paar foto’s in de grote spiegel om je billen wat beter te inspecteren. Wat een slagveld! Gemeen rode en beurse plekken staan over je hele billen. Dit zul je nog wel een aantal dagen voelen …

Eenmaal in bed besluit je Tessa nog even te appen. “Hey, ben je nog wakker?” Dat is ze inderdaad. “Het spijt me dat ik jou alleen voor de straf heb laten opdraaien. Ik voelde me best schuldig.” “Dat dacht ik al ;)” antwoordt Tessa. “Voelde?” vraagt ze daarna. Je stuurt haar de foto’s die je zojuist genomen hebt. “Jezus, wat gemeen van Paul! Dat ziet er echt erg uit!” “Mja, gemeen, maar ’t voelt wel beter,” geef je toe. Tessa steekt een duim om. “Voorlopig even niet naar het strand!” Nee, dat lijkt je nu ook.

“We kunnen nog wel even blijven,” zeg je zonder veel enthousiasme. “Ha, gezellig!” zegt Michiel. De wijn wordt geschonken en Tessa zet wat hapjes op tafel. Het is gezellig. Tenminste, voor de andere drie, want je krijgt geen hap door je keel. Na een paar minuten krijgt Paul het ook door. “Irene, wat is er toch, je bent zo stil?” Je weet nog steeds niets uit te brengen. Tessa geeft je een medelevende blik en pakt je hand vast. “Volgens mij voelt ze zich een beetje schuldig omdat ik als enige straf heb gekregen voor die inhaalactie en ze toch ergens vindt dat ze zelf aan de situatie heeft bijgedragen.” Je weet nog steeds niks te zeggen, wat door kan gaan voor een bekentenis. “Ik zie het, dank je Tessa,” zegt Paul. Dan tilt hij je kin op en kijkt hij je strak aan. “Kom jij even met me mee?”

Gedwee volg je hem richting dezelfde hoek waarin Tessa niet lang hiervoor nog stond. “Billen bloot, benen een stukje uit elkaar en handen op je hoofd,” beveelt Paul. Je doet wat hij zegt en dan sta je daar. Je voelt je ontzettend klein, zelfs al voor Paul aan zijn preek begint. “Tessa opjutten in de auto was niet slim en zelfs kinderachtig, maar je hebt gelijk, ik vind dat de bestuurder verantwoordelijk is. Dat je Tessa volledig de schuld geeft, zonder ook maar een moment naar jezelf te kijken, is wel ernstig. Ik ben blij dat je toch wel enig schuldgevoel kreeg, nadat zag hoe je vriendin er zo van langs kreeg, maar volgens mij heb je zelf ook een lesje nodig. Neem maar plaats over de bank.”

Je gaat over de bank liggen en staart naar de zitting. Wat zal Paul in gedachten hebben? Dan hoor je het, het gemene zoeven van de cane. “Ik zal het bij een korte straf houden. Je krijgt, net als Tessa, zes slagen met de cane.” Shit, zonder opwarming? Je wil je bijna aanmelden voor een extra pak slaag, maar besluit toch te blijven liggen. Zes slagen, je kunt het. Een slag, en je moet er nog maar 5. Twee slagen, en je bent bijna op de helft. Kleine stukjes, je kunt het. Dan suist de cane door de lucht en voel je een gloeiende streep over je billen. Direct schreeuwen je hersenen: “Nee, je kunt het niet, dit is gekkenwerk!” Gelukkig neemt de pijn dan iets af en krijg je jezelf weer onder controle. Lang heb je niet om na te denken over het psychologische effect van een enkele slag, want Paul laat de volgende alweer landen. Owww, wat een rotding is het ook!

Bij de derde slag stamp je hard met je voet op de grond om de ergste golf van pijn af te schudden. “Irene, blijven staan,” zegt Paul streng. Ja, probeer jij maar eens te blijven staan wanneer iemand keihard met een stok tegen je billen mept, denk je. Uit ervaring weet je dat het niet verstandig is om zulke dingen te zeggen. Dan voel je Paul zachtjes met de cane tegen je bovenbenen tikken. “Nee!” roep je uit. “Jawel, en als je niet meewerkt, komen er gewoon slagen bij.” Paul maakt direct duidelijk dat hij niet op tegenspraak zit te wachten en haalt hard uit. “Owowowow!” roep je uit als je de cane in het vlees bovenaan je dijen voelt bijten. “Blijven staan!” geeft Paul aan. Hij tikt nogmaals, onderaan de billen. Je zet je schrap. De vijfde slag landt en je knijpt je ogen dicht. Net op het hoogtepunt van de pijnopbouw, landt de zesde slag al. Je piept het uit en vliegt met beide handen naar je billen. “Handen weg! Anders beginnen we opnieuw!” Zo langzaam als je durft haal je je handen weg. Je billen lijken wel te stralen van pijn, maar je hebt het gered. Wanneer het mag, kom je opgelucht overeind.

Tessa loopt direct naar je toe en geeft je een dikke knuffel. “Goed gedaan hoor! En eerlijk gezegd, een klein beetje straf had je volgens mij ook wel verdiend.” Je kijkt op. “Een klein beetje? Dit is wel meer dan een klein beetje hoor!” Dan zie je Tessa lachen met een twinkeling in haar ogen, en je begint zelf ook te lachen. “Zo, dames, helemaal opgelost. Nog een beetje wijn?” stelt Michiel voor. Nou, dat gaat er wel in. Houterig en voorzichtig neem je plaats op de stoel. “Doe mij maar een glaasje, hoor!”

“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zat. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed niet, dus was ik niet verantwoordelijk. Je hebt me vaak genoeg gezegd dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen rijgedrag.” Paul blijft je zwijgend aankijken. Zo te zien vindt hij het niet leuk dat je zijn woorden onthouden hebt. Gek eigenlijk. Tessa kijkt ook niet al te blij, maar ze zwijgt eveneens. Maar goed ook, ze krijgt al straf, als ze nu nog eens gaat protesteren, wordt het vast niet beter.

“Met Paul heb ik besproken dat je eerst bij mij over de knie gaat. Daarna krijg je van hem nog straf omdat je Irene in gevaar hebt gebracht met je inhaalactie. Tessa blijft zwijgen en Michiel gaat op zijn favoriete houten stoel zitten. Tessa gaat naast hem staan. Ze legt haar vingers op de broeksknoop en kijkt hem vragend aan. Hij antwoordt met een klein knikje. Ze slaat haar ogen neer en knoopt haar broek los om haar billen te kunnen ontbloten. Dan neemt ze plaats over zijn schoot.

“Je hebt me vandaag heel erg teleurgesteld, meisje,” zegt Michiel nog voor hij begint. “Ja, ik weet het,” piept Tessa zacht. Michiel houdt nog even in en begint dan te slaan. Blijkbaar is hij iemand die het belangrijk vindt dat de klappen om beurten links en rechts gegeven worden. Paul gelooft daar niet zo in, die vindt dat het te voorspelbaar is. Je ziet hoe snel Tessa’s billen rood worden en scherp afsteken tegen de kleur van de omliggende huid. Ondanks de harde klappen en de snelle verkleuring blijft ze wel stoïcijns liggen. Pas na enkele minuten, wanneer Michiel het tempo verlaagt, maar wel harder gaat slaan, komen de eerste protestgeluiden over haar lippen.

“Ga je haarborstel maar even halen. Die grote, op je nachtkastje,” zegt Michiel nadat hij even gestopt is. Tessa komt overeind en begint haar broek op te hijsen, maar ze wordt onderbroken. “Doe die maar helemaal uit, die heb je voorlopig niet nodig.” Tessa kreunt, maar gehoorzaamt wel. Niet veel later komt ze beneden met de borstel, een groot houten gevaarte, en neemt weer plaats. Zonder poespas begint Michiel weer met slaan. Dit keer is er wel een duidelijke uitroep bij elke klap. Je ziet de blauwe plekken verschijnen op haar billen. Al haar spieren spannen zich aan bij het opvangen van de klappen en haar been begint zelfs een beetje te trillen.

Dan mag Tessa eindelijk weer overeind. Ze begint direct haar gehavende billen te masseren. “Billen los, handen naast je lichaam. We zijn nog niet klaar,” zegt Michiel streng. “Jij gaat nu netjes aan Paul vragen of hij je wil straffen.” “Moet dat echt? Jullie hebben het toch al afgesproken!” zegt Tessa klaaglijk. Dat had ze beter niet kunnen doen, want met een snelle beweging buigt Michiel haar voorover en geeft haar enkele felle klappen onderaan haar billen. “Volgens mij was ik duidelijk!” gooit hij er achteraan. Tessa vlucht aan de kant en kijkt hem even pruilend aan. Dan loopt ze naar Paul, staart naar de grond en fluistert “Zou je me alsjeblieft willen straffen, Paul?” “Wat zeg je, iets luider graag,” antwoordt hij gemeen. Even flitst ze een boze blik naar hem, maar dan wendt ze haar ogen weer af en herhaalt ze haar vraag, net iets harder. Gelukkig verstaat Paul het nu wel.

“Heb je een cane voor me, Michiel?” vraagt Paul. “Nee!” roept Tessa uit. “Zo is het genoeg, Tessa,” onderbreekt Michiel haar, “je gaat gewoon gehoorzamen en doen wat Paul zegt, anders volgt er straks nog een tweede pak slaag van mij. Heb je dat goed begrepen?” Dat is genoeg om Tessa te doen gehoorzamen. “Buig maar over de bank,” instrueert Paul. Wanneer ze ligt, laat Paul de stok een paar keer door de lucht zwiepen. Zelfs nu je niet het lijdend voorwerp bent, gaan de haren in je nek recht overeind staan bij het geluid. “Je krijgt er zes. Six of the best”. Paul tikt nog een paar keer zachtjes, om zijn doelwit te bepalen, en laat de cane dan hard tegen Tessa’s billen zwiepen.

Ze schreeuwt het uit. Je ziet de witte, ongetwijfeld ook withete, streep verschijnen. Langzaam bekruipt je een nieuw gevoel. Tessa wordt heel hard gestraft en jij zit hier, zonder een centje pijn, terwijl je misschien, nou ja, heel misschien, ook wel ietsje onverantwoordelijk was. Een tweede witte streep verschijnt, daarna een derde. Tessa kreunt steeds langer en heviger na elke klap. Dan volgt de vierde, laag, op de blauwe plekken op haar zitvlak. Het is te veel. Schokschouderend begint ze te snikken. Bij de vijfde slag stampt ze met haar voet en blijft snikken. “Nog een, meisje, dan is alles weer goed. Je doet het goed,” zegt Michiel zacht en geruststellend. Paul laat de cane voor de laatste keer landen. Deze keer doorkruist de slag een van de reeds getekende strepen. Tessa slaagt een lange, klaaglijke kreet en blijft dan zachtjes snikkend over de bank liggen, tot Michiel haar zachtjes overeind helpt en in een stevige omhelzing neemt. Met haar hoofd op zijn schouder komt ze langzaam tot rust. “Dat heb je prachtig ondergaan, Tessa, complimenten!” zegt Paul. Tessa geeft hem een waterig glimlachje als dank.

Je schuldgevoel is intussen enorm gegroeid. Allerlei gedachten schieten door je hoofd. Wat zal Tessa nu wel van je denken? Moet je misschien toch maar opbiechten? Je moet iets zeggen, en wanneer Tessa even later langs je afloopt, fluister je snel ”Sorry” in haar richting. Ze aait even over je arm en fluistert ”is al goed.” Om de een of andere reden maakt dat het alleen maar erger. Je moet iets tegen Paul zeggen! Michiel komt inmiddels uit de keuken met een fles wijn. “Blijven jullie nog even? Het was hiervoor zo gezellig en nu alles weer vergeven is, moeten we de avond toch goed afsluiten?” Aan de ene kant schreeuwt het in je gedachten dat je hier weg wil, aan de andere kant zoek je de moed om tegen Michiel en Paul, maar ook vooral tegen Tessa, je excuses aan te bieden. Wat ga je doen?

Met z’n vieren genieten jullie van de maaltijd. Na het eten komt de wijn op tafel en neemt de gezelligheid verder toe. Af en toe maakt Paul wel toespelingen naar zaken die hij nog “te bespreken” heeft, maar je besteedt er niet te veel aandacht aan, ook niet wanneer hij na zo’n opmerking Michiel wenkt en ze even de kamer uit stappen. Je bent diep in gesprek met Tessa wanneer de beide mannen weer terug de kamer in komen. “Dames, we moeten even wat overleggen,” zegt Michiel. Je wordt direct wat alerter. Als Paul ‘dames’ zegt belooft dat meestal weinig goeds en je vreest dat het met Michiel niet anders is.

“Vanmiddag kreeg ik een bericht op ‘mijnCJIB’ en ik zie dat jullie vandaag met de auto hebben ingehaald over een doorgetrokken streep. Kunnen jullie dat uitleggen?” Michiel wisselt zijn priemende blik tussen jou en Tessa. Je wordt rood. Krijg je dat tegenwoordig al direct digitaal doorgestuurd? Je had nog een stille hoop dat Paul er nooit achter zou komen. “Je moet niet naar mij kijken, Tessa reed!” flap je eruit. Tessa kijkt je boos aan. “Jij zei dat ik moest inhalen!” Je bent niet onder de indruk. “Dat maakt niet uit, jij bent verantwoordelijk,” zegt ze uit de hoogte. Paul valt jullie in de rede: “Genoeg gekibbel, dames. Hier schieten we niets mee op. Wiens schuld is het nu?” “Haar schuld!” zeg je gelijktijdig met Tessa. Paul en Michiel zuchten. “Dit kan zo niet,” zegt Michiel streng. We gaan het anders oplossen. Jullie gaan even op de gang staan en overleggen wie van jullie verantwoordelijk was. Dan gaan jullie zeggen wie wat verkeerd heeft gedaan. De verantwoordelijke krijgt van ons een stevig pak slaag. Denk er goed over na, ik wil niet dat jullie weer naar elkaar gaan wijzen. Is dat duidelijk? “Maar …” probeer je nog, maar je wordt weggesssht. “Ik ben duidelijk geweest,” zegt Michiel. Schoorvoetend ga je met Tessa naar de gang.

“Ik ken Michiel, het beste is dat we allebei zeggen dat het onze schuld is. Hij heeft er een zwak voor als ik naar mijn eigen rol kijk en toegeef dat ik wat verkeerd gedaan heb,” opent Tessa de onderhandelingen. “Ik ga geen pak slaag krijgen om iets wat ik niet gedaan heb, jij reed!” werp je tegen. “Kom nou, je weet best dat je me aan het pushen was om in te halen. Anders had ik het niet gedaan. Hoe dan ook, Irene, als we nu allebei toegeven dat we wat verkeerd gedaan hebben, komen we er vast beter van af,” probeert ze nog. “Of, jij zegt dat het jouw schuld is en ik zeg dat het jouw schuld is, jij krijgt de straf die je verdient en ik krijg niks?” Je kijkt haar aan met onschuldige ogen, maar vanbinnen kook je. “Toe Irene, samen uit samen thuis?” Je rolt met je ogen en loopt de kamer in. Je hebt geen zin in straf en Tessa reed, dus die had sowieso beter moeten weten. Alleen, je hebt haar wel aangemoedigd om in te halen terwijl je wist dat het niet kon. Misschien moet je ook je eigen rol onder ogen zien.

“Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” “Wat wil je hebben? Dan loop ik even naar de strandtent,” bied je aan. Je neemt de bestelling op en loopt rustig naar de strandtent. Het is er erg druk en het duurt even voor je kunt bestellen, en daarna nog wat langer voor je je broodjes ook daadwerkelijk mee kunt nemen. Wanneer je weer terugloopt over het strand richting de handdoeken en Tessa, zie je plots dat Tessa je tegemoet loopt. Nou ja, ze wordt aan haar oor voortgetrokken door een strandwacht! Dat kan toch zomaar niet!

“Stop, laat haar los!” roep je terwijl je op hem afstormt. De strandwacht blijft staan en leunt een beetje achterover. “Wel, wel, als we daar niet ook ons andere naaktlopertje hebben.” “Laat haar los, je kunt niet zomaar iemand mishandelen,” probeer je, maar de strandwacht is niet onder de indruk. “Niks zomaar, jouw vriendin lag naakt te zonnen en toen ik haar van het strand wilde escorteren, vloog ze me aan. Toen heb ik gepaste maatregelen genomen.” Je kijkt hem vol ongeloof aan. “Dat is je excuus? Laat haar los!” Om je woorden kracht bij te zetten begin je aan zijn arm te trekken in een poging het oor van Tessa vrij te krijgen. De strandwacht is veel te sterk en duwt je met gemak aan de kant. In een reflex haal je uit. Met je vlakke hand raak je de wang van de strandwacht.

Je doet een stap achteruit terwijl de strandwacht met een uiterst duistere blik naar je kijkt. “Daar krijg je spijt van, meisje,” gromt hij. Als een kat schiet hij naar voren en grijpt je bij de arm. Je probeert los te komen, maar ook nu ben je geen partij. Hij draait je arm op je rug en geeft een paar flinke tikken op je uitgestoken billen. Dan laat hij je weer los en begin je te wrijven. Het doet niet echt pijn, maar je schaamt je dood om hier, in het openbaar, op je billen te krijgen. “Is het zo genoeg en ga je je spullen halen of moet ik je eerst over de knie nemen?” Zonder nieuwe protesten druip je af. Terwijl je naar de spullen loopt, voelt het net of het hele strand kan zien dat je net gestraft bent, al zit dat waarschijnlijk meer in je hoofd. Hoe dan ook staar je vooral naar het zand bij je voeten, zodat je geen blikken van andere gasten hoeft te kruisen. Snel gooi je alle spullen in de tas en ga je op een drafje terug naar de strandwacht.

“Gaan jullie je nu gedragen en netjes met mij mee van het strand af?” zegt hij streng. Je bent allebei niet van plan nu nog te protesteren. “Mooi, want de volgende keer krijgen jullie allebei een plak slaag en een stevig ook!” Met dat dreigement vertrekt hij. Zwijgend loop je terug naar de auto, waar de ontlading volgt. “Pfoe, wat een eikel!” roep je uit als je weer in de auto zit. “Ja nou, dat kan toch niet, hij heeft je zomaar geslagen! En mij aan mijn oor getrokken! We zouden de politie moeten bellen,” antwoordt Tessa. Je twijfelt. “Ik weet niet of ze hier voor komen.” Tessa zucht. “Nee, dat zal wel niet.” Dan is ze even stil. “Ergens was het ook wel spannend” zegt ze dan. “Ja, als Paul het had gedaan wel. Dit ging wel wat te ver.”

Niet veel later rijden jullie terug naar huis en begint de schaamte te verdwijnen. Misschien kan deze dag toch nog wat worden. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

Een uurtje later zit je bij Tessa thuis aan de wijn. Aan het eind van de middag komen Michiel en Paul terug van hun werk. Niet veel later wordt het eten bezorgd en komt de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

“Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” “Wat wil je hebben? Dan loop ik even naar de strandtent,” bied je aan. Je neemt de bestelling op en loopt rustig naar de strandtent. Het is er erg druk en het duurt even voor je kunt bestellen, en daarna nog wat langer voor je je broodjes ook daadwerkelijk mee kunt nemen. Wanneer je weer terugloopt over het strand richting de handdoeken en Tessa, zie je plots dat Tessa je tegemoet loopt. Nou ja, ze wordt aan haar oor voortgetrokken door een strandwacht! Dat kan toch zomaar niet!

Je stormt op het paar af en begint te protesteren. “Stop, laat haar los! Dit kan toch zomaar niet!” De strandwacht blijft staan. “Mevrouw, deze jongedame heb ik voor de tweede keer vandaag betrapt op naakt recreëren. Dit is een familiestrand en naakte borsten horen hier niet thuis. Ze wilde niet vrijwillig meekomen en daarom begeleid ik haar het strand af.” Je wordt kwaad. “Dat kan wel zijn, maar je mishandelt haar. Laat haar oor NU los, voor ik de politie bel.” Dat heeft effect, want de strandwacht laat het oor van Tessa los. “Mevrouw, ik doe slechts mijn werk,” begint hij, maar het klinkt wat minder overtuigend. “Dan doet u het verkeerd,” zeg je hard. “Ik stel voor dat u deze vrouw met rust laat. Ze zal vast beloven zich vanaf nu netjes te kleden, of niet?” Je knikt naar Tessa in een poging te seinen dat ze mee moet werken. “J-ja, natuurlijk. Ik zal me vanaf nu gedragen,” stottert ze. “Goed, is de zaak daarmee klaar? Of moet de politie er toch bijkomen?” De strandwacht denkt even na. Je merkt dat er inmiddels verschillende omstanders zijn, die met grote ogen kijken hoe dit afloopt. “Vooruit, je krijgt nog een kans,” zegt de strandwacht tegen Tessa. Dan druipt hij af.

De omstanders lopen weg en wanneer er geen meekijkers meer zijn, sla je je arm om Tessa heen. “Jeetje, wat is er gebeurd meid?!” vraag je. Tessa begint haar oor te masseren. “Ohh, dat doet pijn zeg. Nou, ik dacht nog even mijn borsten bij te kleuren. Anders lijken ze maar zo wit. Kwam die bullebak ineens aanzetten. Hij wilde me van het strand sturen en toen ik daar tegenin ging, trok hij me aan mijn oor over het strand. Het voelde haast alsof m’n oor eraf viel! Gelukkig kwam jij toen.” Je moet toch wel een beetje lachen om dit verhaal en gelukkig moet Tessa daar weer om lachen. Niet veel later zit je weer op je handdoek om je broodje op te eten.

De rest van de middag is heerlijk. Jullie liggen op het strand, nemen af en toe een duik, eten nog een ijsje en zijn vooral heel erg ontspannen. Wel ben je allebei braaf en verstandig genoeg om de regels van het strand verder op te volgen. Helemaal voldaan stap je samen in de auto. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

Een uurtje later zijn de glazen gevuld en staat de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.