“Ik kies … 125 met de haarborstel en 15 met de cane. Dat klopt toch?” “Hmm-mm,” bevestigt Paul, “sta maar even op.” Je komt overeind en wacht terwijl Paul de instrumenten gaat halen. Gelukkig, hij heeft niet de grootste haarborstel uitgekozen, maar nu je dat ding in zijn hand ziet, twijfel je toch over de juistheid van je keuze. Paul ziet je ook twijfelen en kijkt je glimlachend aan. “Krijg je al spijt?” “Pff, van dat kleine dingetje? Dat zal wel meevallen.” Paul blijft lachen, maar zegt niets en neemt weer plaats. “Terug over de knie, dame,” kondigt hij aan. Met een kleine aarzeling ga je weer liggen. Paul slaat zijn rechterbeen over je benen en pakt je rechterhand vast. Je voelt hoe hij met het koude hout kleine rondjes maakt over je licht opgewarmde billen. Dat voelt eigenlijk wel goed. Je begint er net een beetje van te genieten als Paul begint te slaan. Hard. Heel hard. En heel snel. Je grijpt de stoelpoot stevig beet en trappelt met je benen. “Au, oooww, stop Paul, alsjeblieft!” “Ow kijk, blijkbaar voel je het toch. Heb je al spijt van je keuze?” Dit is niet het moment om stoer te zijn. “Ja, Paul, niet zo hard!” Gelukkig is Paul een stukje liever als hij weet dat hij gewonnen heeft. Het tempo gaat naar beneden en de slagen zijn ook wat minder hard. Het doet nog steeds pijn, maar het voelt als een enorme verlichting.

Twee pijnlijke minuten later sta je weer overeind. Je voelt de warmte van je achterwerk stralen. Voorzichtig duw je met je duimen in de dikke plekken die onderaan zijn ontstaan. Je vertrekt je gezicht en laat gauw weer los. “We zijn er bijna. Handen op de stoel,” kondigt Paul aan. “Alsjeblieft Paul, is het niet genoeg geweest?” “Als de tas 300 euro had gekost wel, maar nu zijn we pas op de helft. Handen. Op. De. Stoel.” Met een kleine zucht buig je voorover. Op je arm verschijnt kippenvel van het ‘proefzwiepen’, zoals Paul dat noemt. Een paradoxaal gevoel overvalt je: je wil tegelijkertijd dat hij eindelijk eens begint en dat het nog oneindig duurt voor het zover is. Dan gaat het snel, een klein tikje tegen je bil en tsak, de eerste slag. Je vliegt overeind en knijpt in je billen om de pijnlijke lijn eruit te wrijven. “Kom, kom, blijven staan. Als je niet meewerkt, komen er slagen bij. Voorover!” commandeert Paul. Je buigt weer voorover en direct volgt de tweede slag. Het doet zeer, maar langzaam besef je ook dat het niet de hardste slagen zijn die hij ooit met dat rotding heeft uitgedeeld. De volgende slag is net een stukje lager, en de volgende weer lager, zodat zich langzaam een ladder van brandende strepen op je billen vormt. Sneller dan je had durven hopen, is er nog één slag te gaan. “Dat viel nog best mee, he?” vraagt hij. Het klinkt onschuldig, maar de toon heeft een scherp randje. “Ja, Paul, dankjewel,” zeg je verstandig. “De laatste is wat harder, zodat je niet vergeet voorzichtig met je budget om te gaan. Houd je vast.” Twee tikjes en dan komt met een luide zoef de laatste slag neer, perfect horizontaal onderaan je billen bovenop de blauwe plekken van de borstel. Je doet je ogen dicht en knijpt zo hard als je kunt in de zitting van de stoel terwijl de pijn naar het hoogste punt gaat en dan langzaam wegzakt. “Kom maar overeind,” zegt Paul. Je draait je om en kijkt hem aan. “Zo, meisje, volgens mij heb je wel spijt van je keuzes en van je gedrag vandaag,” zegt Paul grijnzend. Je geeft het niet hardop toe, maar je blik spreekt boekdelen. Dan word je beetgepakt en in zijn armen gesloten. Met een dikke knuffel wordt de straf afgesloten. Één ding is zeker, je zal niet nog eens zoveel geld uitgeven dat je niet hebt!

Terwijl je staat te rekenen, schiet je ineens een briljante oplossing te binnen. Met een brutale grijns kijk je Paul aan. “Ik kies 1200 met de hand,” zeg je triomfantelijk. Paul zijn arm zal wel moe worden en zijn hand zal ook vast wel pijn gaan doen. Zo kom je er nog best aardig vanaf. Paul lijkt onaangedaan. “Prima, kom maar hier,” zegt hij nadat hij op zijn favoriete houten stoel is gaan zitten. Hij klopt met zijn hand op zijn knie en op de aanwijzing buig je voorover en ga je over zijn schoot liggen. Direct begint Paul aan zijn taak met een aantal klappen op je linkerbil. Ongeveer een klap per seconde, misschien iets meer, en nog niet te hard. Eigenlijk nog wel goed te doen en niet per se onaangenaam. Alleen, er is iets mis. Sommige spankers slaan strikt om en om, links-rechts-links-rechts. Zo is Paul nooit geweest. Hij wil je kunnen verrassen, zodat je je niet kunt voorbereiden of mentaal weg kunt zakken in het ritme. Nu gaat hij wel erg lang door op die linkerkant en heeft hij rechts nog niet één keer geslagen “Paul, vergeet je niet iets?” probeer je nog. “Hmm?” is het weinig nuttige antwoord. “Je slaat alleen links!” “Ah, dat. Ja, jij koos voor 1200 klappen, da’s een heleboel. Daar moeten we wel zorgvuldig naartoe bouwen. Eerst een tijdje links, en dan straks rechts.” Dan wordt zijn toon wat scherper. “En stil nu, ik heb je geen vraag gesteld. Als je denkt je te kunnen bemoeien met de manier waarop ik een pak slaag geef, mag je straks voordoen hoe jij jezelf zou slaan. Met de badborstel. Dat wil je niet he?” “Nee Paul,” mompel je. “Wat zeg je, ik versta je niet?” Grrr, zo irritant, maar ja, je weet wel beter. “Nee Paul, dat wil ik niet!”

Paul begint weer te slaan, en nog steeds alleen de linkerkant. Die begint steeds warmer te voelen, terwijl de andere kant nog koud en onaangedaan is. Het voelt zo vreemd asymmetrisch, je bent er in je hoofd de hele tijd mee bezig. Hij slaat ook hard en je voelt het meer dan je vooraf had gedacht. Paul lijkt zelf nog geen last te hebben en gaat onverstoorbaar door, tot hij aankondigt dat hij bij 300 aangekomen is. Even wrijft hij zijn handen over elkaar. Gelukkig, blijkbaar voelt hij ook wel wat. “Zo, halverwege deze kant!” zegt hij vrolijk. Je kunt er niet meer tegen. “Nee, je moet de andere kant doen!” “Ik moet niks, dame! Maar misschien kun je erom vragen.” Je klemt je kaken op elkaar, je wil niet. Met een zucht legt hij zijn hand weer op dezelfde kant en je zwicht. “Wil je alsjeblieft rechts verder gaan?” “Natuurlijk wil ik dat, wat een goed voorstel!” Je krijgt steeds meer spijt van je keuze om alleen klappen met de hand te kopen.

De volgende fase gaat zoals verwacht kan worden: alle klappen vallen nu aan de rechterkant en terwijl de pijn daar langzaam opbouwt, zakt het gevoel aan de andere kant wat weg. Even is er iets van balans, maar over het algemeen is dit bijna net zo frustrerend als het eerste kwart van de bestraffing. “600,” meldt Paul terloops terwijl hij door blijft slaan. Het goede nieuws is dat je direct merkt dat hij links en rechts weer afwisselt. Het slechte nieuws is dat hij beduidend lager is gaan slaan, op je tot nu toe nog maagdelijke dijbenen. “Au au, niet zo laag!” roep je uit en je trappelt met je benen. Zonder een verder woord duwt Paul je bovenlijf naar beneden en je billen verder omhoog over zijn linkerbeen. Daarna klemt hij je knieën stevig vast met zijn rechter en slaat nog maar wat harder op het gevoelige vlees onder je billen. Je omklemt met je handen de stoel, zo stevig als je kan. Zo gaat het door en door en door, tot er eindelijk ook weer op je billen geslagen wordt. De klappen blijven hard, zonder herkenbaar patroon. Drie klappen op je linkerbil, afgewisseld met enkele slagen om beurten op je dijen, om dan weer gevolgd te worden door vijf klappen aan de rechterkant. Het tempo gaat nog verder omhoog, de klappen worden zo mogelijk nog harden en je houdt het bijna niet meer. De tranen staan in je ogen en je knokkels zien wit van de grip om de stoelpoot. “1200!” roept Paul dan en eindelijk is het klaar. “Zo, meisje, volgens mij heb je wel spijt van je keuzes en van je gedrag vandaag,” zegt Paul grijnzend terwijl je overeind komt. Je geeft het niet hardop toe, maar je blik spreekt boekdelen. Dan word je beetgepakt en op zijn schoot getild. Met een dikke knuffel wordt de straf afgesloten. Eén ding is zeker, je zal niet nog eens zoveel geld uitgeven dat je niet hebt!

“Jij vindt dit leuk he, dat ik hier mijn eigen straf moet bepalen!” zeg je kattig. Paul lijkt niet onder de indruk. “ik vind het helemaal niet leuk dat ik, nu ik net terug ben, meteen jouw gedrag moet aanpakken.” Je weet dat het niet waar is, maar je weet wel beter dan er tegenin te blijven gaan. “Doe eerst maar, eeum, 400 met de hand,” besluit je. “Uitstekend,” zegt Paul terwijl hij plaatsneemt op de houten stoel. “Kom maar hier. O, als we klaar zijn, wil ik wel direct weten hoe je de rest van je straf invult.” Even kijk je hem nog boos aan, maar dan ga je over zijn schoot liggen.

Paul slaat in een prettig ritme en zeker de eerste klappen voel je wel, maar zijn niet direct onaangenaam. Wanneer je, volgens je eigen telling, zo rond de 200 bent, gaat het tempo wat omhoog en worden de klappen ook harder. Door elk klap word je een stuk voorover geduwd. Onbewust trek je je voeten wat omhoog en duw je je voet tegen je enkel. Paul herkent dit direct als een signaal dat je het begint te voelen en voert het tempo nog iets op. “400!” kondigt hij aan. Je komt langzaam overeind en wrijft een beetje. Dat voel je al meer dan je gedacht had! Toch, een derde van het bedrag heb je ‘afgelost’. Nu nog beslissen wat je kiest voor de rest van het bedrag.

“Pff, weet ik veel, waarom doe je zo gemeen? Gooi je niet veel liever deze dingen aan de kant en kruip je met me het bed in?” Paul laat zich niet vermurwen. “Nu, of we doen dit morgen nog eens.” “Ik weet het niet! Nou ja, doe maar eerst 100 met de hand,” zeg je snel voordat Paul wat kan zeggen. “Prima, maar daarna maak je direct een keus voor de rest voor je budget. Begin daar maar vast over na te denken.” Je slikt een opmerking in over de moeilijkheid van denken als je over de knie ligt en nadat Paul plaats heeft genomen op een stevige houten stoel, ga je over zijn schoot liggen.

Paul gaat direct aan de slag. Ritmisch gaat hij van bil naar bil. Je voelt dat hij niet op zijn hardst slaat, maar je voelt het wel. Langzaam voel je een gloed ontstaan, op zichzelf niet geheel onprettig. Met een klein beetje spijt ontvang je de aankondiging dat de 100 bereikt is. Misschien had je nog wat meer moeten kiezen. Aan de andere kant, misschien blijft Paul niet zo lief en heb je slechts 50 euro ‘verbrandt’. “Heb je nog nagedacht over het vervolg?” Je twijfelt nog even. Je hebt twee combinaties bedacht waarmee je, hopelijk zo snel mogelijk, door het hele bedrag heen bent, maar welke ga je kiezen?

Met een zucht loop je achter hem aan en enkele instructies later sta je, met je billen al bloot, met je neus tegen de witte spachtelputz in de hoek waar je al veel vaker gestaan hebt. Achter je wordt gerommeld. Wat Paul precies van plan is, blijft onduidelijk, maar het duurt in elk geval erg lang. Sowieso duurt dat hele in de hoek staan altijd wel te lang. “Zo, dame, draai je maar om.” Voor je op het bed liggen allerlei strafinstrumenten uitgestald. Bij elk instrument ligt een klein briefje. Het lijken wel prijskaartjes. Wat zou dit zijn? “Jij hebt besloten om 599 euro uit te geven uit een budget dat er eigenlijk niet is. Om het leereffect wat te vergroten, ga je nu je eigen straf budgetteren. Elk instrument heeft een prijskaartje gekregen. De prijs staat voor 1 klap met dat instrument. Jij gaat bepalen hoeveel klappen je van elk instrument krijgt. Voor het gemak rond ik af naar 600, dat rekent een stuk eenvoudiger.”

Wat een belachelijke opdracht weer! Je hebt er een hekel aan als Paul creatief gaat doen met zijn straffen. Kan het niet gewoon snel voorbij zijn? Hij staat echter kaarsrecht, met zijn armen over elkaar, en dat betekent over het algemeen dat er weinig onderhandelingsruimte is. Je zucht en bekijkt de instrumenten van dichtbij.

Bij een tekening van een hand ligt een bordje van 50 cent. Pff, dat schiet echt niet op. Aan de andere kant, het is wel een wat minder heftig begin misschien. Daarnaast, een kleine haarborstel, 2 euro. De leren paddle is dubbel zo veel waard, maar dat is best een gemeen ding. Een brede, leren riem is op 5 euro gewaardeerd. Dan een rubber paddle op 8 en een tawse en badborstel, beide met 10. Helemaal rechts liggen nog een grote, houten paddle met 15 en een cane met 20. Je rekent even snel door. Dat zouden 50 klappen met de paddle zijn, of 40 met de cane. Pff, heftig! Je twijfelt, je voelt aan de instrumenten, maar je maakt nog geen keuze. “Kom dame, we hebben niet de hele dag,” zegt Paul ongeduldig. Waar start je mee?

Aan het eind van de middag kom je van de bank om het avondmaal voor jou en Paul te maken. Dan hoor je de sleutel in het slot. “Schatje, ik ben thuis!” Enthousiast ren je naar hem toe en vlieg je hem om de hals. “Ik ben ook blij jou te zien,” zegt hij met een lach.

Even later zitten jullie aan tafel. “Lekker liefje, waar heb ik dit aan te danken?” “Gewoon, ik ben blij dat je er weer bent!” Je buigt over de tafel en geeft Paul een dikke zoen. Het is niet moeilijk om Paul de rest van de maaltijd over zijn zakenreis te laten praten en zo kun je voorkomen dat het gesprek over je eigen dag gaat. De wijn komt op tafel en jullie praten nog gezellig even door. Na het tweede glas ruimen jullie samen de tafel af. Je zet de laatste glazen in de afwasmachine terwijl Paul naast je op zijn telefoon bezig is. Plots kijkt hij op met een ernstige blik. “Irene, kun je me uitleggen wat dit is?” Hij houdt het scherm naar je toe. Het is de bankapp, maar wat wil hij nu precies laten zien? Dan zie je het: het is jouw rekening! En daar staat het afschrift, 599 euro. “Hoe, hoe kun je dit zien?” probeer je nog. Verkeerde keus, zijn gezicht betrekt meteen. “Nou, dame, wij hadden afgesproken dat ik je zou helpen bij je maandbudget. Daarom heb ik me wat inzicht verschaft. Waarvoor is deze rekening? De tandarts, waar je nog steeds naar toe zou gaan, mag ik hopen? Dat zal wel niet he, volgens mij heb je van dit merk in de beschrijving wel meer tassen.”

Nou, dit is ineens goed misgegaan! En het wordt nog erger, want Paul denkt intussen ook na. “Hoe komt het dat je hier überhaupt tijd voor had? Je moest vandaag gewoon werken, toch?” Shit, shit, ook dat nog! Je twijfelt heel even, waarheid of een smoesje, maar aangezien je toch al in de problemen zit, lijkt het je niet verstandig om nu te liegen. Als hij daar doorheen prikt, dan houd je geen zitvlees meer over. Je kijkt naar de grond, ver van zijn ogen, “Ik heb me ziek gemeld vanmorgen.” Paul kijkt nu nog duisterder. “Daar gaan we het dan over hebben zodra we het gesprek over je recente aankoop hebben afgerond.” Even denk je nog dat hij waarschijnlijk een ander beeld heeft van een gesprek dan jij, maar voordat je echt afgeleid bent, bromt Paul al dat je hem moet volgen naar de slaapkamer.

Aan het eind van de middag kom je van de bank om het avondmaal voor jou en Paul te maken. Dan hoor je de sleutel in het slot. “Schatje, ik ben thuis!” Enthousiast ren je naar hem toe en vlieg je hem om de hals. “Ik ben ook blij jou te zien,” zegt hij met een lach.

Even later zitten jullie aan tafel. “Lekker liefje, waar heb ik dit aan te danken?” “Gewoon, ik ben blij dat je er weer bent!” Je buigt over de tafel en geeft Paul een dikke zoen. Het is niet moeilijk om Paul de rest van de maaltijd over zijn zakenreis te laten praten en zo kun je voorkomen dat het gesprek over je eigen dag gaat. De wijn komt op tafel en jullie praten nog gezellig even door. Na het tweede glas ruimen jullie samen de tafel af. Je zet de laatste glazen in de afwasmachine terwijl Paul naast je op zijn telefoon bezig is. Plots kijkt hij op met een ernstige blik. “Irene, kun je me uitleggen wat dit is?” Hij houdt het scherm naar je toe. Het is de bankapp, maar wat wil hij nu precies laten zien? Dan zie je het: het is jouw rekening! En daar staat het afschrift, 599 euro. “Hoe, hoe kun je dit zien?” probeer je nog. Verkeerde keus, zijn gezicht betrekt meteen. “Nou, dame, wij hadden afgesproken dat ik je zou helpen bij je maandbudget. Daarom heb ik me wat inzicht verschaft. Waarvoor is deze rekening? De tandarts, waar je nog steeds naar toe zou gaan, mag ik hopen? Dat zal wel niet he, volgens mij heb je van dit merk in de beschrijving wel meer tassen.”

Nou, dit is ineens goed misgegaan! En het wordt nog erger, want Paul denkt intussen ook na. “Hoe komt het dat je hier überhaupt tijd voor had? Je moest vandaag gewoon werken, toch?” Shit, shit, ook dat nog! Je twijfelt heel even, waarheid of een smoesje, maar aangezien je toch al in de problemen zit, lijkt het je niet verstandig om nu te liegen. Als hij daar doorheen prikt, dan houd je geen zitvlees meer over. Je kijkt naar de grond, ver van zijn ogen, “Ik heb me ziek gemeld vanmorgen. Maar daar ben ik eigenlijk al voor gestraft, hoor! Er kwam een bedrijfsarts langs en die had me in de gaten. Toen heeft hij mijn temperatuur opgenomen, in m’n … nou ja, je weet wel. Heel vernederend! Misschien moet je daar eens achteraan bellen, want dat kan echt niet hoor!” Even lijkt het te werken als ze opkijkt en Paul ziet fronsen. “Dat is inderdaad wel gek voor een arts, hij … Hey! Jij probeert mij af te leiden van je overtredingen.” Je kijkt hem met reeënogen aan, maar het gewenste effect blijft uit. “Jij, mee naar de slaapkamer, nu!”

Je loopt naar de deur en doet open. “Goedemiddag, mevrouw, bedrijfsarts Peters. U heeft zich  vanochtend ziek gemeld en ik ben hier vanwege een routinecontrole. Het spijt me het u te moeten melden, maar we hebben de laatste tijd veel last gehad van medewerkers die zich ziek melden zonder dat ze daadwerkelijk ziek zijn. We moeten een beetje op de kleintjes letten en het uitdelen van gratis vakantiedagen hoort daar niet bij. Mag ik even binnenkomen?” Zonder op het antwoord te wachten stapt de man langs je af naar binnen en hangt ook direct zijn hoed en jas aan de kapstok. “Eum, ja, kom binnen,” stamel je, een beetje overdonderd. “Volgt u mij maar naar de woonkamer.” Met een goedkeurend knikje loopt de bedrijfsarts achter je aan.

“Laten we beginnen met wat basistesten. Mag ik uw hartslag even opnemen?” vraagt de arts terwijl hij zijn stethoscoop vast uit zijn tas haalt en het membraan ontsmet. “Natuurlijk,” antwoord je en even later luister hij aan je borst. “Vertelt u eens, wat zijn de klachten precies?” Je twijfelt even, wat heb je vanmorgen ook weer verteld? “Euhm, ja, beetje hoofdpijn, vermoeidheid, dat soort dingen.” De arts kijkt even op. “Geen koorts? Ik had doorgekregen dat je ook koorts had?” Shit, das is waar ook! “Ja, ook wel een beetje, maar volgens mij valt dat nu wel mee.” Ineens kijkt hij je recht in je ogen aan. Vreemd, zijn blik doet je een beetje denken aan Paul wanneer hij teleurgesteld is omdat je weer eens wat uitgevreten hebt of wanneer er een leugentje uitkomt. Het zal wel projectie zijn. “Juist, ja.” Meer zegt de arts niet. Hij begint weer te rommelen in zijn tas. “Laten we voor de zekerheid de temperatuur nog even opmeten. We moeten toch iets ernstigs uitsluiten, nietwaar?” Je knikt even en opent je mond. “Ach nee,” lacht hij nu. “Ik ben wat ouderwets met deze dingen. Misschien wat onaangenaam, maar er is maar één goede manier om de temperatuur te meten. Als u uw broek en ondergoed even uit doet, is dit zo gepiept.”

“Wat!” roep je uit. “Dat … dat kan toch niet, dat is ongepast!” De arts wuift het weg. “Mevrouw, het is even erg, maar volkomen routine voor mij. Ik heb dit al honderden, wat zeg ik, duizenden keren gedaan.” Nee, dit kan hij niet maken toch? “Ik kan toch niet in mijn nakie voor u gaan staan?” sputter je tegen. “Dat hoeft ook niet hoor,” lacht hij fijntjes, maar voor je opgelucht kunt ademhalen voegt hij toe: “Alleen de billen even ontbloten is voldoende, dan kan ik mijn instrument anaal inbrengen.” Je bloost bij de woorden die hij uitspreekt, terwijl hij je nog steeds recht in de ogen aankijkt. “Sorry, maar dit is echt niet nodig. Zoals ik zei, ik heb geen koorts.” Ineens vertrekken de spieren in zijn gezicht en kijkt hij een stuk strenger en vastberadener. “Mevrouw, ik denk dat het tijd wordt om mee te gaan werken. Wanneer u mijn aanwijzingen niet opvolgt, zal ik een negatief rapport moeten uitbrengen. Ziek of niet, in dat geval wordt vandaag als ongeoorloofd verzuim genoteerd. Dat zal gevolgen hebben voor uw loopbaan.”

Hoe heeft dit ineens zo uit de hand kunnen lopen? Het was maar een dagje ziek, maar nu is het ineens een halszaak geworden. Alleen, je kunt het risico niet lopen. Je schaamt je rot, maar zonder wat te zeggen knoop je je broek los en schuif je deze en je ondergoed tot vlak onder je billen naar beneden. Dan ga je op je zij op de bank liggen, met je gezicht naar de zitting zodat je zeker niet naar de arts hoeft te kijken. Je voelt hoe zijn vingers je billen een stukje uit elkaar duwen en even later glijdt iets kouds en metaligs bij je naar binnen. Je denkt niet dat je wangen ooit warmer hebben gevoeld dan nu. Na wat wel een eeuwigheid lijkt te duren, begint de thermometer te piepen en haalt de arts deze eruit. “Ziezo, weer gepiept. Nou, geen koorts hoor!” “Dat zei ik al,” mompel je terwijl je je heupen een stukje optilt om je onderkleding weer aan te trekken voor je overeind komt. “Dan is mijn rapport compleet. Mocht u morgen nog ziek zijn, neem ik voor de zekerheid mijn analoge thermometer mee. Die voelt misschien nog een beetje ongemakkelijker, maar met een klein beetje glijmiddel is dat wel op te lossen en de metingen zijn veel nauwkeuriger.” Weer voel je een grote golf van schaamte. “Dat hoeft echt niet hoor, ik ben morgen vast weer beter.” “Dat zou heel fijn zijn,” zegt de arts met een zuinig glimlachje. “Nou, dan laat ik mezelf weer uit hoor. Goedemiddag!” Je groet hem nog terug en ploft op de bank. Wat was dat erg! Dat echt nooit meer! De volgende keer neem je wel een vakantiedag op. De rest van de middag eet je snacks en kijk je Netflix. Zolang je maar niet weer aan die vieze dokter hoeft te denken!

Je snuffelt wat door de voorraadkast en zodra je een beetje een beeld hebt wat voor lekkers er in huis is, pak je de kookboeken erbij. Na wat zoeken heb je een goed recept en na een kwartiertje hard werken, heb je een lekkere lunch klaargemaakt. Je gaat op de bank zitten en zet wat lunch-tv op. Wat zou je vanmiddag eens gaan doen? Net als je je lunch opgegeten hebt, wordt je denkproces gestoord door de deurbel.

Net als je je omdraait, merk je ineens dat Paul wakker wordt. “Schatje, wat is er toch allemaal, je bent zo druk?” Even ben je stil. Moet je het nu zeggen? Ja, zeggen de verstandige stemmetjes in je hoofd, dat moet, anders blijf je ermee zitten. En Paul heeft je toch wel door. “Eum, ik moet wat bekennen,” zeg je met een klein stemmetje. Hij knipt het licht aan en lijkt ineens klaarwakker. “Ik ben vandaag niet naar het werk geweest, ik heb me ziek gemeld,” beken je. Paul kijkt je vol ongeloof aan. Hij heeft zichtbaar even moeite dit te verwerken. “Dus, je bent schoolziek en je liegt tegen mij over waar je geweest bent. Toch heb ik het idee dat je daar niet direct wakker van zou liggen.” Wat kent hij je goed … “Nou … ik … Ik ben wezen winkelen en daar zag ik een heel mooie tas. Ik wist dat je ‘m te duur zou vinden, dus heb ik geprobeerd ‘m te jatten.” Paul zijn ogen puilen uit zijn kassen. “Ik moet binnenkort voorkomen, maar ik krijg waarschijnlijk geen aantekening op mijn strafblad, denk ik,” probeer je snel. Het is doodstil. “Ik … ik weet gewoon niet wat ik moet zeggen. ‘Waarschijnlijk geen strafblad’, alsof ‘t niets voorstelt. Heb je enig idee hoe onverantwoordelijk dit is?” Nu is het jouw beurt om te zwijgen. Hoe kun je zo’n vraag nu ook beantwoorden? Je staart naar het bed, verzwolgen door alle gedachten die je hebt, en ineens begin je onbedaarlijk te snikken.

Paul neemt je in zijn armen en fluistert je troostende woorden in. Hij klinkt lang niet zo boos als je had verwacht, maar misschien komt dat ook omdat je het zo moeilijk hebt met jezelf. Het is ontzettend fijn om zo vastgehouden te worden en je voelt dat je niet meer zo vast zit in je eigen gedachten. Toch weet je dat dit niet voldoende gaat zijn … Je raapt al je moed bij elkaar. “Paul, ik weet dat het heel laat is, maar zou je me alsjeblieft nu straf willen geven?” Tegen het einde valt je stem bijna weg, maar je weet door te zetten omdat dit er echt nu uit moet. “Weet je het zeker? We kunnen dit ook morgen doen?” Je schudt je hoofd. “Nee, ik denk dat ik anders niet kan slapen, alsjeblieft?” Paul knikt. “Oké, ik ga even naar het toilet en dan zullen we dit afhandelen.” Nadat hij de kamer uitloopt, loop je naar de kast met de instrumenten en haalt daar een grote, zware strap uit tevoorschijn. Normaal gesproken bemoei je je niet met waarmee je geslagen wordt, zeker niet als het echt straf is, maar je voelt dat je deze strap, zwaar en diep doordringend, nu echt even nodig hebt. Je legt de strap op de rand van het bed en legt er vervolgens twee gestapelde hoofdkussens naast. Dan ontbloot je je billen en ga je over de kussens liggen. Normaal gesproken zou dit beschamend zijn, maar nu voel je alleen dat je hoofd alweer een stukje leger wordt met de wetenschap dat er geen weg terug is. Dan komt Paul terug, hij stelt geen sarcastische vragen over wie er de baas is, omdat hij ook weet dat in controle zijn en er zijn als partner soms best op een andere manier kunnen samengaan. “Irene, volgens mij weet je best dat wat je gedaan hebt, totaal onverantwoord was. Morgen gaan we samen kijken hoe we dit kunnen oplossen, maar nu heb je straf verdiend. Een les waarmee je zult onthouden om dit nooit meer te doen, heb je dat begrepen?” “Ja Paul,” piep je terug. Je voelt hoe de strap op je achterste gelegd wordt. Je knijpt je ogen dicht en hoort het suizen van het leer voordat het hard neerknalt. O, wat doet het toch verschrikkelijk veel pijn. Je kermt en hapt naar adem terwijl je de tijd krijgt om jezelf te herstellen. Dan komt de volgende klap en je billen lijken wel in brand te staan. Zo blijft de strap neerdalen, met flinke tussenpozen. Het duurt niet lang voor je zachtjes begint te snikken, maar je blijft zo stil mogelijk liggen. Tenminste, dat probeer je, maar je uitroepen na elke klap worden steeds een beetje harder en je begint te trillen in je armen en je benen. “Zo is het genoeg,” zegt Paul zacht. Je draait je om en kijkt hem met grote ogen aan. “Alsjeblieft?” Je ziet in zijn ogen dat hij toegeeft en je kijkt weer voor je. Je grijpt een stuk deken in allebei je vuisten en knijpt zo hard als je kunt. Dan komt de strap weer neer, net zo hard maar sneller, steeds sneller. Je hoofd is leeg, je kunt alleen nog denken aan de pijn, de verschroeiende, allesoverheersende pijn. Dan begin je te huilen, geen snikken meer, maar diep en schokkend door je hele lichaam. Je merkt nauwelijks dat de klappen gestopt zijn, alleen dat Paul je overeind tilt en je op zijn schoot neemt. Langzaam laat je jezelf troosten, met zachte woorden, een hand over je haar, je schouders, je rug, je billen en je voelt hoe je rustig wordt. Je billen doen zeer, maar je voelt je zo moe. Zonder woorden tilt Paul je op en legt je in bed. Je draait je op je buik zodat je niet zoveel druk legt op je pijnlijke billen. Paul drukt nog een kus op je achterhoofd en stopt je in onder het deken. Eindelijk zak je weg in slaap.