“Ik kies … 125 met de haarborstel en 15 met de cane. Dat klopt toch?” “Hmm-mm,” bevestigt Paul, “sta maar even op.” Je komt overeind en wacht terwijl Paul de instrumenten gaat halen. Gelukkig, hij heeft niet de grootste haarborstel uitgekozen, maar nu je dat ding in zijn hand ziet twijfel je toch over de juistheid van je keuze. Paul ziet je ook twijfelen en kijkt je glimlachend aan. “Krijg je al spijt?” “Pff, van dat kleine dingetje? Dat zal wel meevallen.” Paul blijft lachen, maar zegt niets en neemt weer plaats. “Terug over de knie, dame,” kondigt hij aan. Met een kleine aarzeling ga je weer liggen. Paul slaat zijn rechterbeen over je benen en pakt je rechterhand vast. Je voelt hoe hij met het koude hout kleine rondjes maakt over je licht opgewarmde billen. Dat voelt eigenlijk wel goed. Je begint er net een beetje van te genieten als Paul begint te slaan. Hard. Heel hard. En heel snel. Je grijpt de stoelpoot stevig beet en trappelt met je benen. “Au, oooww, stop Paul, alsjeblieft!” “Ow kijk, blijkbaar voel je het toch. Heb je al spijt van je keuze?” Dit is niet het moment om stoer te zijn. “Ja, Paul, niet zo hard!” Gelukkig is Paul een stukje liever als hij weet dat hij gewonnen heeft. Het tempo gaat naar beneden en de slagen zijn ook wat minder hard. Het doet nog steeds pijn, maar het voelt als een enorme verlichting.

Twee pijnlijke minuten later sta je weer overeind. Je voelt de warmte van je achterwerk stralen. Voorzichtig duw je met je duimen in de dikke plekken die onderaan zijn ontstaan. Je vertrekt je gezicht en laat gauw weer los. “We zijn er bijna. Handen op de stoel,” kondigt Paul aan. “Alsjeblieft Paul, is het niet genoeg geweest?” “Als de tas 300 euro had gekost wel, maar nu zijn we pas op de helft. Handen. Op. De. Stoel.” Met een kleine zucht buig je voorover. Op je arm verschijnt kippenvel van het ‘proefzwiepen’, zoals Paul dat noemt. Een paradoxaal gevoel overvalt je: je wil tegelijkertijd dat hij eindelijk eens begint en dat het nog oneindig duurt voor het zover is. Dan gaat het snel, een klein tikje tegen je bil en tsak, de eerste slag. Je vliegt overeind en knijpt in je billen om de pijnlijke lijn eruit te wrijven. “Kom, kom, blijven staan. Als je niet meewerkt, komen er slagen bij. Voorover!” commandeert Paul. Je buigt weer voorover en direct volgt de tweede slag. Het doet zeer, maar langzaam besef je ook dat het niet de hardste slagen zijn die hij ooit met dat rotding heeft uitgedeeld. De volgende slag is net een stukje lager, en de volgende weer lager, zodat zich langzaam een ladder van brandende strepen op je billen vormt. Sneller dan je had durven hopen, is er nog één slag te gaan. “Dat viel nog best mee, he?” vraagt hij. Het klinkt onschuldig, maar de toon heeft een scherp randje. “Ja, Paul, dankjewel” zeg je verstandig. “De laatste is wat harder, zodat je niet vergeet voorzichtig met je budget om te gaan. Houd je vast.” Twee tikjes en dan komt met een luide zoef de laatste slag neer, perfect horizontaal onderaan je billen bovenop de blauwe plekken van de borstel. Je doet je ogen dicht en knijpt zo hard als je kunt in de zitting van de stoel terwijl de pijn naar het hoogste punt gaat en dan langzaam wegzakt. “Kom maar overeind,” zegt Paul. Je draait je om en kijkt hem aan. “Zo, meisje, volgens mij heb je wel spijt van je keuzes en van je gedrag vandaag,” zegt Paul grijnzend. Je geeft het niet hardop toe, maar je blik spreekt boekdelen. Dan wordt je beetgepakt en in zijn armen gesloten. Met een dikke knuffel wordt de straf afgesloten. Één ding is zeker, je zal niet nog eens zoveel geld uitgeven dat je niet hebt!