Nadat de vorige drie keer de gekozen strap is afgewezen, neem je nu een tawse mee. Deze is wat gemener dan de straps die je had uitgekozen, maar in je hart weet je ook wel dat deze tawse niet zo gemeen is als de rubber paddle. Sterker, het is niet eens de zwaarste tawse in de koffer, al heb je dat andere onding maar niet eruit gevist. De hoop die je had dat het zo goed zou zijn vervliegt al zodra Paul ziet. “Jij neemt dit volgens mij totaal niet serieus he!” zegt hij boos. Hij grist de tawse uit je hand. “Omdraaien en broek naar beneden. Onderbroek mag je aanhouden.” Enigszins in verwarring draai je je om. “Hopelijk helpt dit je een betere keuze te maken” zegt Paul, nog steeds boos. Je hoort de tawse zoeven en ineens voel je een enorme pijn midden op de achterkant van je benen. Voor je echt doorhebt wat er aan de hand is, haalt Paul nog twee keer uit. Je schreeuwt het uit en grijpt naar de warme huid die duidelijk een beetje hoger ligt dan de ongeschonden stukken ernaast. Je draait je half om en ziet een paar gemeenrode brandmerken in de vorm van de uiteindes van de tawse. “Trek je broek maar weer aan en ga nog maar eens zoeken.” Met je ogen naar de grond volg je de aanwijzing op. Je wrijft nog eens over je pijnlijke benen als je door de instrumenten gaat. Met tegenzin pak je de rubber paddle eruit. Risico lopen om nog weer ‘gemotiveerd’ te worden, zie je niet zo zitten. Je loopt met de paddle terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. “Ik zie dat je dit nu wel serieus neemt” zegt hij goedkeurend. Laten we maar beginnen. Billen bloot maken en over de knie.”

Pas later besef je dat er op zo’n moment helemaal geen schaamte is, terwijl je dat zeker wel eens hebt als je in een andere situatie je broek uit moet doen om op je billen te krijgen. Nu wil je gewoon dat het zo snel mogelijk begint, of misschien vooral dat het zo snel mogelijk voorbij is en je je weer beter voelt. Je buigt over zijn schoot en gaat liggen. Daar voel je zijn hand rusten in je rug. Daar word je iets rustiger van. “Lig je goed?” vraagt hij liefdevol. Je knikt, en bedenkt dan wat hij wil horen. “Ja Paul“. Je voelt heel even het koude rubber tegen mijn achterste. Dan wordt het opgeheven en keihard neergebracht. Heel even voel je niks, behalve dat je met een behoorlijke kracht tegen Pauls been geduwd wordt. Dan begint het langzaam branden over het hele oppervlak waar de paddle net geland is. De brand neemt nog steeds toe als de tweede klap je weer tegen zijn been aanduwt. Nog steeds neemt het gevoel toe, terwijl de klappen in een traag tempo op je achterwerk blijven regenen. Na nog geen tien klappen houd je het al niet meer en begin je te schoppen. “Stil liggen!” roept Paul streng. “Auauau, ik probeer het!” jammer je. “Niet proberen, doen!” werpt hij tegen. Je doet je best wel, maar het lukt niet. Met een diepe zucht houdt Paul even in en slaat hij zijn rechterbeen om jouw benen heen. Nu kun je geen kant meer op. Je kunt alleen nog ondergaan.

Zonder genade blijft Paul doorslaan. Het rubber schroeit en bij elke klap word je door het zware instrument naar voren geduwd, waarna de pijn weer een stukje heftiger is. Nu je niet meer kunt bewegen lukt het eindelijk om los te laten. Je laat je tranen de vrije loop en langzaam wordt het schuldgevoel vervangen voor leegte. Zo leeg zelfs, dat je eerst niet doorhebt dat Paul gestopt is met slaan en alleen nog zachtjes over je rug wrijft. “Gaat het?” vraagt hij zacht wanneer hij door moet krijgen dat de tranen minder worden. Het lukt niet om direct te reageren, maar langzaam krijg je je ademhaling weer onder controle en kun je antwoord geven. Na nog een minuut zachtjes wrijven helpt hij je overeind om je vervolgens een stevige knuffel te geven. “Het spijt me dat ik je cadeautje heb verpest.” Het valt je niet meer zo zwaar om het te zeggen, wat precies de kracht van een goed pak slaag aangeeft. “Het is goed schatje” zegt Paul. Ineens trekt hij je weer over de knie. “Hey, het was toch goed?” roep je, half in paniek. “Ja, dat is het ook” zegt hij, maar tegelijkertijd zie je ook dat hij over je heen buigt naar de tafel om de haarborstel te pakken. “Daarom heb je nu je cadeautje wel verdiend.” “Maar je hebt me net al geslagen?” probeer je nog. “Tsja, dat is jouw probleem he. Volgens mij is deze borstel al pijnlijk genoeg als je niet net een pak slaag hebt gehad, nu zal het zeker wel even doorbijten zijn. tsja…”

Paul begint te slaan en hoewel je voelt dat hij niet zo hard slaat als hij kan, merk je ook wel dat hij een gemeen ding heeft gekocht. De pijn dringt diep door in je toch al uiterst gevoelige billen. “En, hoe voelt het?” vraagt hij opgewekt. “Pijnlijk” breng je tussen geklemde kaken uit. “Mooi, dat is ook de bedoeling” zegt hij even zo vrolijk. God, wat haat je hem toch als hij die toon aanslaat. Nou ja, je houdt vooral van hem, maar je haat hem ook. Het is ingewikkeld. Gelukkig duurt het pak slaag niet te lang, al is het lang genoeg om een beeld te krijgen van wat Paul met dat ding kan doen als hij echt wil. Deze keer wrijft hij niet alleen over je rug, maar ook zachtjes over je billen. Dat voelt wel ontspannend, pijnlijk maar ook fijn. Zo gaat het minuten door, tot Paul je overeind helpt en hartstochtelijk zoent. “Wijntje?” Daar zeg je geen nee tegen.

Je rommelt toch nog maar verder in de koffer en komt uiteindelijk bij een van de vele straps uit die Paul in de loop der jaren heeft aangeschaft. Je loopt ermee terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. Zijn blik staat direct weer op onweer. “Je denkt toch niet dat ik je daarmee ga straffen? Jij gaat nu terug en je gaat wat serieuzers uitzoeken. Vooruit!”

Even denk je aan protesteren, maar je weet zelf eigenlijk ook wel dat dit instrument niet geschikt was voor de straf die je verdient hebt. Weer ga je door de koffer. Je pakt de rubber paddle nog eens op, voelt het gewicht. Je weet wel dat dit is wat je verdient, of toch in elk geval wat Paul verwacht. Maar dat ding doet zo’n zeer! Je kijkt nog eens. Misschien zit er nog wat anders geschikts in?

Ja, die rubber paddle is wel geschikt voor de straf die je nu voelt nodig te hebben. Je loopt ermee terug naar de woonkamer en geeft het aan Paul. “Ik zie dat je dit in elk geval serieus neemt” zegt hij goedkeurend, “en ik zie ook dat je er heel erg mee zit. Laten we maar direct beginnen. Billen bloot maken en over de knie.”

Pas later besef je dat er op zo’n moment helemaal geen schaamte is, terwijl je dat zeker wel eens hebt als je in een andere situatie je broek uit moet doen om op je billen te krijgen. Nu wil je gewoon dat het zo snel mogelijk begint, of misschien vooral dat het zo snel mogelijk voorbij is en je je weer beter voelt. Je buigt over zijn schoot en gaat liggen. Daar voel je zijn hand rusten in je rug. Daar word je iets rustiger van. “Lig je goed?” vraagt hij liefdevol. Je knikt, en bedenkt dan wat hij wil horen. “Ja Paul“. Je voelt heel even het koude rubber tegen mijn achterste. Dan wordt het opgeheven en keihard neergebracht. Heel even voel je niks, behalve dat je met een behoorlijke kracht tegen Pauls been geduwd wordt. Dan begint het langzaam branden over het hele oppervlak waar de paddle net geland is. De brand neemt nog steeds toe als de tweede klap je weer tegen zijn been aanduwt. Nog steeds neemt het gevoel toe, terwijl de klappen in een traag tempo op je achterwerk blijven regenen. Na nog geen tien klappen houd je het al niet meer en begin je te schoppen. “Stil liggen!” roept Paul streng. “Auauau, ik probeer het!” jammer je. “Niet proberen, doen!” werpt hij tegen. Je doet je best wel, maar het lukt niet. Met een diepe zucht houdt Paul even in en slaat hij zijn rechterbeen om jouw benen heen. Nu kun je geen kant meer op. Je kunt alleen nog ondergaan.

Zonder genade blijft Paul doorslaan. Het rubber schroeit en bij elke klap word je door het zware instrument naar voren geduwd, waarna de pijn weer een stukje heftiger is. Nu je niet meer kunt bewegen lukt het eindelijk om los te laten. Je laat je tranen de vrije loop en langzaam wordt het schuldgevoel vervangen voor leegte. Zo leeg zelfs, dat je eerst niet doorhebt dat Paul gestopt is met slaan en alleen nog zachtjes over je rug wrijft. “Gaat het?” vraagt hij zacht wanneer hij door moet krijgen dat de tranen minder worden. Het lukt niet om direct te reageren, maar langzaam krijg je je ademhaling weer onder controle en kun je antwoord geven. Na nog een minuut zachtjes wrijven helpt hij je overeind om je vervolgens een stevige knuffel te geven. “Het spijt me dat ik je cadeautje heb verpest.” Het valt je niet meer zo zwaar om het te zeggen, wat precies de kracht van een goed pak slaag aangeeft. “Het is goed schatje” zegt Paul. Ineens trekt hij je weer over de knie. “Hey, het was toch goed?” roep je, half in paniek. “Ja, dat is het ook” zegt hij, maar tegelijkertijd zie je ook dat hij over je heen buigt naar de tafel om de haarborstel te pakken. “Daarom heb je nu je cadeautje wel verdiend.” “Maar je hebt me net al geslagen?” probeer je nog. “Tsja, dat is jouw probleem he. Volgens mij is deze borstel al pijnlijk genoeg als je niet net een pak slaag hebt gehad, nu zal het zeker wel even doorbijten zijn. tsja…”

Paul begint te slaan en hoewel je voelt dat hij niet zo hard slaat als hij kan, merk je ook wel dat hij een gemeen ding heeft gekocht. De pijn dringt diep door in je toch al uiterst gevoelige billen. “En, hoe voelt het?” vraagt hij opgewekt. “Pijnlijk” breng je tussen geklemde kaken uit. “Mooi, dat is ook de bedoeling” zegt hij even zo vrolijk. God, wat haat je hem toch als hij die toon aanslaat. Nou ja, je houdt vooral van hem, maar je haat hem ook. Het is ingewikkeld. Gelukkig duurt het pak slaag niet te lang, al is het lang genoeg om een beeld te krijgen van wat Paul met dat ding kan doen als hij echt wil. Deze keer wrijft hij niet alleen over je rug, maar ook zachtjes over je billen. Dat voelt wel ontspannend, pijnlijk maar ook fijn. Zo gaat het minuten door, tot Paul je overeind helpt en hartstochtelijk zoent. “Wijntje?” Daar zeg je geen nee tegen.

“Ja, toevallig wel, ik zag het staan toen ik aan het schoonmaken was. Je moet maar gauw thuiskomen hoor, ik kan niet wachten!” Je staat even van jezelf versteld: dat je dit zo snel had kunnen bedenken! “Ik ben er zo snel mogelijk,” zegt Paul. Je zet de schuldgevoelens zo goed als je kan van je af en gaat verder met koken. Na een half uurtje is Paul thuis. Zodra hij binnen is, vlieg je hem vol enthousiasme om de hals. “Ik heb ook blij om jou te zien!” zegt hij nadat je hem eindelijk even hebt losgelaten. Niet veel later zitten jullie samen aan tafel en gaat de wijn open. Het wordt een gezellige avond.

“Bijna vergeten, ik moet je cadeautje nog pakken. Blijf hier maar even zitten,” zegt Paul opeens. Hij kijkt met een speciale blik, een combinatie van ondeugendheid en dominantie die je altijd erg aantrekkelijk vindt. Niet veel later is hij terug, maar de blik is nu wel vervangen door een peinzende frons. “Het lijkt wel of dit pakketje open is geweest. Zouden ze dat bij de post gedaan hebben?” Bij het horen van die woorden word je rood. Paul kijkt op. Je ziet zijn uitdrukking veranderen wanneer hij in de gaten krijgt wat er aan de hand is. Eerst is er verbazing over je gekleurde wangen, dan begrip en tot slot een diepe teleurstelling die je alleen maar dieper laat blozen. Je slaat je ogen neer. “Ah,” zegt hij alleen maar, maar hij had niks ergers kunnen zeggen.

Hij staat op om het pakje terug te leggen. Zonder verder nog iets te zeggen loopt hij daarna naar de bank, jou vol schuldgevoel achterlatend. Met een brok in je keel loop je naar hem toe. “Zeg alsjeblieft iets Paul!” Hij kijkt je teleurgesteld aan. “Dit had een heel leuke verrassing kunnen zijn. Ik heb die haarborstel speciaal voor jou gekocht. Een mooie houtsoort, echt authentiek. Uren heb ik besteed aan het vinden van een juist model en net voor ik het je kan geven, besluit jij dat je zelf wel even kijkt. Dat is niet zo leuk he?” Je voelt je nu ontzettend klein. “Nee Paul, het spijt me zo” is alles wat je weet uit te brengen. Hij zucht nog een keer. “Ga nu maar zitten, dan hebben we het er nog wel over”. Terwijl hij het zegt kijkt hij alleen maar naar de televisie en ziet hij niet hoeveel spanning er in je lijf zit. Je kunt nu niet rustig gaan zitten, je hebt straf nodig. Dat heb je verdiend. Na wat twijfel loop je naar kast om daar het pakje weer te pakken. Je haalt de haarborstel tevoorschijn en brengt die naar Paul. Zonder woorden geef je hem de borstel aan. “Denk je nu echt dat ik je nog ga belonen met een pak slaag nadat je de verrassing verpest hebt?” vraagt hij fel. Dan kijkt hij je goed aan en ziet hij de spanning in je lijf en de tranen in je ooghoeken. “Alsjeblieft Paul, wil je me een pak slaag geven?” stamel je uit.

Paul duwt de borstel weg. “Denk je nu echt dat ik je daarmee ga slaan? Met een cadeautje? Dat heb je nu zeker niet verdiend. Maar je hebt gelijk, een pak slaag heb je zeker wel verdiend. Ga maar naar de slaapkamer en breng me een instrument dat wel geschikt is voor de straf die je nu nodig hebt.” Je ziet zijn harde blik en voelt de afstand die er nu tussen jullie is. Met de achterkant van je hand veeg je een traan weg. Daarna loop je naar de slaapkamer en pak je de koffer met instrumenten die achterin de kleerkast staat. Een voor een haal je de instrumenten uit de tas en leg je ze op tafel. Straps, borstels, paddles, van alles komt boven. Maar wat is een geschikt instrument voor de straf? Je haalt een grote rubber paddle tevoorschijn, diepzwart en met gaten van een centimeter groot verspreid over het oppervlak. Op het moment dat je het instrument oppakt, krijg je kippenvel op je arm. Het is lang geleden dat je dit ding gevoeld hebt, maar je weet nog wel hoe erg het was. Je schaamt je voor wat je gedaan hebt, maar misschien is dit ding nog iets te gemeen. Je twijfelt, pak je de paddle, of toch wat anders?

Je blijft lang stil terwijl je wanhopig probeert een goed antwoord op de vraag van Paul te vinden. “Schatje, ben je er nog?” vraagt hij bezorgd. “J..ja ik heb het gezien, bovenop de kast.” Weer ben je stil. “Irene, je bent zo stil. Moet je misschien wat vertellen?” zegt Paul nu, een tikje argwanend. Je kent Paul lang genoeg om te weten dat hij dwars door je heen ziet, en al dat gezwijg en gestotter hebben een smoesje onmogelijk gemaakt. Uit de telefoon klinkt een lange zucht. “Je hebt het pakketje al geopend, of niet?” “Ja, Paul” zeg je beschaamd. “Het moest eigenlijk een verrassing zijn voor vanavond. Nou ja, laten we hem maar meteen gebruiken, dan. Goed luisteren, dan vertel ik precies wat ik van je verwacht als ik straks thuiskom.”

Met rode oren en grote ogen hoor je aan wat Paul beschrijft. “Ik hou van je,” zeg je met een klein stemmetje, net voor er opgehangen wordt. Zwijgend ga je naar de keuken om het eten voor te bereiden, zodat je niet al te lang na de aanstaande straf kunt eten. Je voelt je ontzettend rot. Waarom moest je dat pakje nou openen? Paul wilde je graag verrassen, maar je kon niet eens even een paar uur wachten? Moet je nu altijd alles verpesten? Je gedachten blijven in deze negatieve spiraal zitten tot je het appje van Paul ziet binnenkomen: “ben er over 10 min”.

Je pakt een keukentrapje en neemt het mee naar de slaapkamer. Je klimt op het trapje en pakt het pakje van de kleerkast. Net als eerder vandaag haal je de borstel uit het pakje. Daarna trek je je broek en onderbroek uit om vervolgens met de haarborstel in de hand naar de hoek van de slaapkamer te lopen. Daar sta je dan te wachten, de borstel in beide handen die achter je rug gevouwen zijn en met je neus tegen de muur geduwd. Het wachten duurt eindeloos. Nog steeds kun je alleen maar denken aan hoe je Paul hebt teleurgesteld.

Eindelijk hoor je de sleutel in het slot. Je hoort hoe Paul binnenkomt, zijn jas ophangt en zijn schoenen uittrekt. Daarna volgen nog meer geluiden. Je vraagt je af wat hij aan het doen is, maar je durft niet te kijken en je positie te verlaten. Dan hoor je zachte voetstappen dichterbij komen. Je schrikt een beetje als je een hand in je nek voelt. Tegelijkertijd wordt de borstel uit je handen genomen. “Meekomen” klinkt het bevel, niet hard, maar wel duidelijk. Tegelijkertijd voel je de zachte dwang van de hand in je nek. Voor je weet wat je precies doet, heb je gehoorzaamd en heeft Paul je meegenomen naar de rand van het bed, waar hij je over zijn linkerknie begeleidt. Met zijn rechterbeen pint hij je benen vast en daarna neemt hij je rechterpols vast om die tegen je onderrug te drukken. “Dit is niet de eerste keer dat je nieuwsgierigheid je in de problemen brengt, he?” begint hij. Je knikt omdat je door het brok in je keel geen antwoord kunt geven. Paul neemt daar geen genoegen mee en dwingt je tot antwoorden. “Nee, Paul,” zeg je met een nauwelijks hoorbaar stemmetje. “Dit had een heel leuke verrassing kunnen zijn. Ik heb deze authentieke haarborstel speciaal voor jou gekocht. Uren heb ik besteed aan het vinden van een juist model en net voor ik het je kan geven, besluit jij dat je zelf wel even kijkt. Dat is niet zo leuk he?” “Nee, Paul,” is weer alles dat je uit kunt brengen. Laat de straf nu maar beginnen, ook al gaat ’t pijn doen, ik heb het verdiend, spookt het door je hoofd.

Paul lijkt ook in de gaten te krijgen dat je wel doorhebt dat je straf verdiend hebt en besluit je niet langer te laten wachten. Hij laat de borstel hard op je billen neerkomen. Meteen besef je wat voor onding hij gekocht heeft, want de pijn dringt diep door. Zonder verdere woorden gaat Paul over in een traag ritme waarbij hij de borstel om en om links en rechts laat neerkomen. Je worstelt tegen zijn grip en hapt direct naar adem, maar je kan geen kant op. De pijn verspreidt zich al gauw over je hele zitvlak. Na dertig van zulke klappen zit je dicht tegen tranen aan. “Ik hoop dat je hiervan leert, meisje, anders lig je hier weer, tot je je nieuwsgierigheid kunt bedwingen.” Zonder op een reactie te wachten begint hij weer te slaan, sneller dit keer. Je probeert rustig te blijven liggen, maar dat lukt niet. Tegelijkertijd kun je geen kant op door de ijzeren greep waarin Paul je gevangen heeft. Paul begint nog harder te slaan op de gevoelige plekken onderaan de billen. Je houdt het niet meer. Met een lange jammerklacht laat je de spanning los en begin je te snikken over zijn schoot. Het pak slaag vertraagt en met nog enkele laatste klappen die tot diep in je binnenste doordringen sluit Paul de bestraffing af. Terwijl je langzaam tot rust komt, kroelt hij zachtjes door je haar. Dan laat hij zijn grip los en helpt hij je op zijn schoot voor een dikke knuffel. “Het is goed meisje” fluistert hij in je oor.

Je billen branden nog flink als je even later weer in de keuken staat. Dan spring je een halve meter de lucht in als Paul ineens in je bil knijpt. “Wat eten we, schatje?” vraagt hij poeslief. Je kijkt hem vuil aan, maar je kunt niet boos op hem zijn. “Aardappelsalade, zet de borden maar op tafel.” Snel daarna schuiven jullie aan en komt de wijn op tafel.

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje. Nadat dit ook netjes dichtgemaakt is, leg je het pakje terug op zijn plek. Omdat je alleen nog aan vanavond kunt denken, geef je het opruimen snel op. Je hebt ook wel weer genoeg gedaan voor je vrije dag.

Terwijl je in de luie stoel zit te lezen, word je gebeld. Het is Paul. “Hey schatje, ik sta nog vast dus ik ben een half uur later!” zegt hij direct nadat je hebt opgenomen. Je antwoordt dat je rekening houdt met het eten. “Dank je! Ow, trouwens, ik heb nog een verrassing voor vanavond. Of heb je al gezien dat er een pakje in de kast stond?”

Even staat je hart stil. De kans dat Paul weet dat je zijn pakje hebt opengemaakt, is heel klein natuurlijk, maar wat als hij het toch weet? Of dat hij het straks ziet? Je krijgt al medelijden met jezelf als je eraan denkt. Nou ja, hij zou het echt niet weten, toch?

Als ik eerst aan de slag ga, kan ik daarna des te meer genieten, is je eerste gedachte. Je begint in de woonkamer. Je spit door de kasten en haalt spullen tevoorschijn die je al in jaren niet meer hebt gebruikt. Weg ermee! Met het zweet op je voorhoofd en vol goede moed ga je door naar de slaapkamer. Je gaat door de kledingkast en haalt er shirtjes uit die je minstens drie zomers niet meer gedragen hebt. Nou ja, misschien kan een deel van het spul nog op marktplaats en anders kan het naar de kringloop. De kasten zijn hoog en je kunt niet overal goed bij. Wanneer je op je tenen gaat staan kun je net een vinger over de bovenste plank halen. Bah, helemaal vol met stof! Je loopt naar het hok bij de wasmachine en pakt een krukje. Daarmee kun je wat beter zien wat er allemaal op de plank ligt. Terwijl je een stofdoek over de plank haalt zie je een pakketje liggen. Nieuwsgierig pak je het pakje van de plank. Op het etiket staat dat het pakje aan Paul gericht is. Na wat speurwerk zie je dat hij het net voor zijn reis ontvangen heeft. Waarschijnlijk een verrassing voor vanavond. Je draait het pakje om en ziet dat een plastic zegel het pakje dichthoudt. Als je goed peutert, kun je het waarschijnlijk wel losmaken zonder het te beschadigen. Aan de andere kant is het wel leuker als het een verrassing blijft. Misschien moet je je nieuwsgierigheid bedwingen. Wat doe je?

Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zijn. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed natuurlijk niet, maar misschien heb ik Tessa wel een heel klein beetje afgeleid.” Paul lijkt niet eens boos, eerder een beetje tevreden zelfs. “Heel goed dat jullie allebei je verantwoordelijkheid hebben genomen.” “Zeker,” vult Michiel aan, “maar dat neemt niet weg dat jullie wel straf verdiend hebben. Jullie hebben niet alleen de andere weggebruikers, maar ook elkaar in gevaar gebracht. Daarom hebben we besloten dat jullie samen straf van ons krijgen.”

“We hebben toch netjes toegegeven dat we fout zaten? En we krijgen al een boete? Dat is toch wel genoeg?” probeert Tessa nog. “Ja, en het is net zo gezellig. We kunnen veel beter weer gaan zitten en een spelletje doen. Jullie hebben ‘Ticket to ride’, toch?” val je bij. “Nee, dames, daar trappen we niet in. We willen jullie billen bloot en jullie neuzen in de hoek, en snel een beetje. Tessa, jij gaat daar staan en Irene, jij gaat in die hoek staan.” Je zucht, kijkt Tessa even vragend aan en doet dan toch wat Michiel zegt. Achter je rug hoor je het gesleep van stoelen. Je kijkt opzij, richting de hoek waar Tessa staat en ziet dat zij ook naar jou kijkt. Ze rolt met haar ogen en je begint te lachen. “Zo, dame, is het grappig? Tijd om daar verandering in te brengen dan. Kom maar gauw hier en Tessa, jij kunt naar Michiel toe,” zegt Paul streng.

Je schuifelt, met je kleren nog rond je enkels, richting Paul, die op een stoel heeft plaatsgenomen. Tegenover hem zit ook Michiel op een stevige houten stoel. Je gaat over de schoot van Paul liggen. Wanneer je naar rechts kijkt zie je Tessa over de schoot van Michiel liggen. Nou ja, je ziet haar billen die een beetje heen en weer wippen terwijl ze probeert gemakkelijk te liggen. Je begint weer een beetje te lachen. Dan beginnen Paul en Michiel gelijktijdig te slaan. Het jolige is er direct wel vanaf, want Paul slaat stevig door. Al snel begin je een beetje te wiebelen en met je voet te wippen. Niet dat je dat wil, maar het lukt niet om helemaal stil te blijven. Wanneer je opzij kijkt, zie je bij Tessa een mooie blos ontstaan. Ook zij lukt het niet om stil te blijven liggen. Dan houden de klappen op. “Wisselen van plek, dames!” kondigt Michiel aan.

Je komt overeind en voelt even gauw aan je billen. Lekker warm, eigenlijk. Als het nu zou stoppen, zou dat zo gek niet zijn. Dan ga je weer liggen, nu over de schoot van Michiel. Hij helpt je even om goed te gaan liggen en begint dan met het tweede deel van de straf. Blijkbaar wil hij zich niet laten kennen, want hij slaat direct hard. “Au, voorzichtig hoor!” zeg je nog. Dat had je duidelijk beter niet kunnen doen, want zonder verder wat te zeggen begint hij je dijen te bewerken. “Au au, ok! ik houd m’n mond al!” roep je wanneer hij niet lijkt te stoppen. Dat heeft gelukkig wel effect. Michiel heeft dus niet veel meer gevoel voor humor dan Paul. Het zal wel iets met dominanten te maken hebben.

Richting het einde van het pak slaag is het lastig geworden om stil te blijven liggen en doen de klappen behoorlijk pijn, maar je houdt het nog vol. “Zo, voldoende opgewarmd, toch?” overlegt Paul met Michiel. “Ja, dit is wel prima zo. Overeind dames, dan mogen jullie plaats nemen over de rug van de bank.” Met een zucht kom je overeind en uiterst langzaam volg je de aanwijzing op. “Iets dichter bij elkaar, nog wat dichter, ja zo is het prima!” zegt Michiel terwijl jullie naar elkaar toe schuifelen tot je zij aan zij over de bank ligt.

“Eerst de gasten,” zegt Michiel joviaal. Je kijkt naar achteren en ziet dat Paul schuin achter jullie is gaan staan. Je kan niet zo goed zien wat hij in zijn hand heeft, maar het is ongetwijfeld iets pijnlijks. Je voelt hoe hij het instrument op je billen legt om aan te leggen voor de eerste klap. Het zal wel iets van leer zijn. Paul haalt uit en je weet het zeker, een kleinere paddle van stijf leer. Op elke bil laat hij een brandende plek achter. Dan hoor je een, twee, drie, vier klappen zonder dat je wat voelt. Vervolgens voel je weer branden, rechts, links, links, rechts. In dit patroon, en in een hoog tempo, blijft Paul jullie billen bewerken. Het instrument bijt gemeen diep en het duurt niet lang voor je met je voet stampt en met je heupen schudt om het gevoel weg te krijgen. Tessa doet hetzelfde na haar klappen. Je grijpt haar hand en knijpt bij elke klap en bij elke klap die Tessa ontvangt knijpt ze terug. Op deze manier lukt het om het pak slaag vol te houden.

“Zo, dames, goed gedaan hoor! Volgens mij hebben jullie je lesje bijna geleerd.” “Helemaal hoor!” werpt Tessa tegen. Michiel moet lachen. “Wijsneus! Volgens mij zijn tien klappen elk met de paddle voldoende, maar als je het er niet mee eens bent, kan ik er ook twintig van maken?” Tessa houdt wijselijk haar mond. Tien klappen met de paddle klinkt al niet goed, twintig is helemaal de hel. Tevreden over het stilzwijgen neemt Michiel plaats. Hij laat de paddle even rusten en haalt dan uit. “Shiiiit!” schreeuw je uit en je vliegt overeind. “Irene, dat gaan we niet doen he! Gaan liggen of jullie krijgen er allebei een extra. Tessa, dat geldt ook voor jou!” Je buigt weer over de bank, je hoort de paddle zachtjes tikken, gevolgd door een luide klap en een gil van Tessa. Je zet je schrap, wetende dat je weer aan de beurt bent. Het is net genoeg. Je slaakt een oerkreet en je knijpt de hand van Tessa fijn, maar je blijft liggen.

Om en om blijft Michiel jullie achterwerken bewerken. Allerlei nieuwe geluiden worden ter plekke verzonnen en je hand doet inmiddels bijna evenveel pijn als je billen. Je voelt ook een diepe, doffe pijn tot in je spieren, met vooral rechts, bij je sit spot, een dikke, fel stralende plek. Gelukkig is het voorbij wanneer je je ogen hard dicht drukt voor de tiende klap. Je voelt Tessa nog een keer je hand samenknijpen en dan is ook zij klaar. “Ben je tevreden, Paul?” zegt Michiel. “Haauw!” roep je uit. Die eikel duwt recht in de gezwollen blauwen plekken. “HmmmHmmm,” roept Tessa uit wanneer hij haar op soortgelijke wijze mishandelt. “Ja, volgens mij zijn de dames nu voldoende gestraft. Jullie mogen overeind komen.”

Je probeert heel voorzichtig je billen te masseren, maar komt al snel tot de conclusie dat je ze maar beter helemaal met rust kunt laten. Langzaam trek je ook je kleren weer aan. “Alles vergeven, tijd voor een wijntje en een spelletje,” zegt Michiel enthousiast. Je gaat zitten, maar de houten bank is hard en bijna gelijktijdig met Tessa slaak je een zachte kreun. “Goh, nog wat gevoelig?” zegt Paul gemeen. Je steekt je tong uit. “Pas maar op meisje, anders beginnen we opnieuw!” Wijselijk besluit je dit dreigement niet uit te proberen en je deelt de kaartjes van het spel uit. “Wie gaat er beginnen?”

“Ik wil liever gaan, Paul,” zeg je met een iets hardere ondertoon dan je bedoeld had. Om verdere opmerkingen te ontlopen loop je naar de gang om je jas aan te trekken. Bij terugkomst reik je Paul zijn jas aan. “Euh, nou ja, het wordt inderdaad ook wel wat laat,” stamelt Michiel, enigszins verrast. Tessa kijkt je vragend aan. Wanneer je haar blik niet beantwoordt, geeft ze je een knuffel en strijkt je door je haar. Paul staat nog wat te kletsen, maar je trekt hem aan zijn jas. Een beetje gehaast gaan jullie richting de auto.

“Nou, dat was gezellig toch, liefje?” probeert Paul wanneer jullie eenmaal rijden. Je zwijgt. “Wat is er, je bent zo stil? En je wilde zo snel weg. Voel je je niet lekker?” Meer stilte. “Was je een beetje onder de indruk van het pak slaag van Tessa?” probeert Paul nog. Wanneer hij weer geen antwoord krijgt, heeft hij er duidelijk genoeg van. “Er is in elk geval iets, en als we straks thuis zijn, ga jij haarfijn uitleggen wat.” Hij klinkt geïrriteerd, maar het maakt niet veel meer uit. Je voelt je toch al miserabel. De rest van de autorit verloopt in doodse stilte.

“Zo, jas uit, zitten en praten,” bepaalt Paul zodra de voordeur achter jullie dichtslaat. Wanneer jullie beide zitten, kijkt Paul je eerst lang aan. “Wat is er nu precies aan de hand, Irene? Het was toch gezellig?” Je kijkt op en wil wat zeggen, maar de stem stokt in je keel. Je voelt hoe een traan langzaam over je wang naar beneden rolt. Paul zucht. “Kan het zijn dat je je soms schuldig voelt, omdat je toch wel een aandeel had in jullie dwaze autorit, en Tessa nu de enige is die gestraft is?” Met je ogen op het laminaat gericht knik je. “Goed, laten we daar maar wat aan doen. Ga de badborstel maar even halen.” Je kijkt op, maar de blik van Paul duldt geen tegenspraak. En, nu je erover nadenkt, misschien is het ook wel de juiste keus.

“Broek en ondergoed mogen uit,” geeft Paul aan wanneer je hem de badborstel overhandigt. Je volgt de aanwijzing op en neemt zijn hand, waarmee hij je over zijn schoot begeleidt. Dan voel je het koude hout tegen je billen. Heel even vraag je je af of dit wel een goed idee is, dat je niet gewoon op moet springen en moet zeggen dat je geen schuld had en dat het zo wel goed is. Diep van binnen fluistert echter een stemmetje dat dit precies is wat je nu nodig hebt en dat je niks minder verdient dan dit helse instrument. “Meisje, ik weet dat je dit even nodig hebt. Je hebt je vriendin in de steek gelaten en dat doet pijn. Ik ben trots op je, maar zorg dat je de volgende keer direct eerlijk bent. Ga je dat doen?” “Ja, Paul,” zeg je met schorre stem. Je voelt alweer een traan prikken.

“Goed,” zegt Paul dan, ten teken dat hij gaat beginnen. Hij haalt hard uit en het geluid knalt door de kamer. Shit, wat doet dit veel pijn. Paul laat het effect rustig op je inwerken, voor hij een soortgelijke klap op de andere bil geeft. Weer een lange pauze. Zo bewerkt hij, uiterst langzaam, je hele achterwerk. Elke klap voel je branden en diep doordringen in je spieren. Wanneer de plekken elkaar overlappen, lijkt de pijn meer dan te verdubbelen. Een voor een biggelen er nu tranen naar beneden. Dan legt Paul zijn hand in je rug. “We zijn bijna klaar. Nu nog even een paar goede klappen, zodat je jezelf kunt vergeven. Geef me je hand maar.”

Je weet wat gaat komen, toch doe je wat hij zegt. Je geeft hem je hand, die direct op je rug wordt vastgepind. Ook neemt hij je over een knie, terwijl hij met zijn andere been jouw benen vastzet. Heel voorzichtig trekt hij je aan je hand iets naar beneden, zodat je billen, het hoogste punt van je lichaam, nog wat verder uitsteken. “Je kunt het, meisje,” zegt Paul. Dan begint hij te slaan, hard, snel. Al je spieren spannen zich aan en je zet je schrap tegen het lijf van Paul, dat geen krimp geeft. In een hoog tempo wordt elk plekje van je billen geraakt. De pijn is onbeschrijfelijk. Je hapt naar adem, je slaakt hoge kreten en uiteindelijk laat je los. Dan houdt Paul op met slaan. Slap lig je over zijn schoot en laat je de tranen de vrije loop.

Na een paar minuten helpt Paul je overeind. Je snikken zijn inmiddels gestopt. In een beweging neemt hij je in een stevige omhelzing. “Goed gedaan, liefje,” blijf hij zachtjes herhalen. Wanneer je helemaal tot rust gekomen bent, laat je los. Je geeft Paul een flinke zoen, veegt de laatste snot weg en probeert weer te lachen. “Laat ik die broek maar uithouden, die heb ik niet nodig.” Je pakt je broek op en loopt naar de slaapkamer. Je voelt even aan je billen, die flink gezwollen zijn. Met de telefoon maak je een paar foto’s in de grote spiegel om je billen wat beter te inspecteren. Wat een slagveld! Gemeen rode en beurse plekken staan over je hele billen. Dit zul je nog wel een aantal dagen voelen …

Eenmaal in bed besluit je Tessa nog even te appen. “Hey, ben je nog wakker?” Dat is ze inderdaad. “Het spijt me dat ik jou alleen voor de straf heb laten opdraaien. Ik voelde me best schuldig.” “Dat dacht ik al ;)” antwoordt Tessa. “voelde?” vraagt ze daarna. Je stuurt haar de foto’s die je zojuist genomen hebt. “Jezus, wat gemeen van Paul! Dat ziet er echt erg uit!” “Mja, gemeen, maar ’t voelt wel beter,” geef je toe. Tessa steekt een duim om. “Voorlopig even niet naar het strand!” Nee, dat lijkt je nu ook.