“Jij vindt dit leuk he, dat ik hier mijn eigen straf moet bepalen!” zeg je kattig. Paul lijkt niet onder de indruk. “ik vind het helemaal niet leuk dat ik, nu ik net terug ben, meteen jouw gedrag moet aanpakken.” Je weet dat het niet waar is, maar je weet wel beter dan er tegenin blijven gaan. “Doe eerst maar, eeum, 400 met de hand,” besluit je. “Uitstekend,” zegt Paul terwijl hij plaatsneemt op de houten stoel, “Kom maar hier. O, als we klaar zijn, wil ik wel direct weten hoe je de rest van je straf invult.” Even kijk je hem nog boos aan, maar dan ga je over zijn schoot liggen.

Paul slaat in een prettig ritme, en zeker de eerste klappen voel je wel, maar zijn niet direct onaangenaam. Wanneer je, volgens je eigen telling, zo rond de 200 bent, gaat het tempo wat omhoog en worden de klappen ook harder. Door elk klap word je een stuk voorover geduwd. Onbewust trek je je voeten wat omhoog en duw je je voet tegen je enkel. Paul herkent dit direct als een signaal dat je het begint te voelen en voert het tempo nog iets op. “400!” kondigt hij aan. Je komt langzaam overeind en wrijft een beetje. Dat voel je al meer dan je gedacht had! Toch, een derde van het bedrag heb je ‘afgelost’. Nu nog beslissen wat je kiest voor de rest van het bedrag.