Kiria stond de volgende ochtend zo fris als een hoentje in alle vroegte op. Ze kleedde zich zoals haar opgedragen was. Ze moest lachen toen ze de deur voor Ansel open deed. Hij droeg een baseball petje, een zonnebril, een warme koltrui en een beige vest met kleine zakken die gevuld waren met allerlei dingen. Aan zijn pet hing een plastic kunstvisje wat heen en weer schommelde terwijl hij aan het kauwgom kauwen was. Hij grijnsde terug en liep vervolgens in de richting van zijn Jeep.

‘Je lijkt wel een stroper’, plaagde ze.

‘Je zult mijn fans vast niet horen klagen’, lachte hij.

‘Nou dat weet ik nog zo net niet… wacht maar tot ze je zo gezien hebben’. Ze babbelden honderduit tot ze bij zijn huis arriveerden. Het was net of de avond ervoor niets gebeurd was. Als haar zere billen niet anders vertelden, zou ze denken dat ze het gedroomd had.

Ted Stevenson was blij Kiria te zien, toen ze op de filmset arriveerden. Als hij nog boos was om haar gedrag de laatste keer aan de telefoon, dan liet hij daar niets van merken. Ze nam zijn warme begroeting in ontvangst en beantwoordde deze al even warm. Toen liet Mary Lawrence haar weer wat papieren tekenen, inclusief een contract waarbij ze per aflevering betaald zou worden. Ansel kwam aanlopen toen Kiria op het punt stond te tekenen. Hij nam de papieren van haar over, las ze door, bracht met een pen een aantal wijzigingen aan en toen Mary zich daar in kon vinden, zette iedereen een paraaf onder het contract. Kiria wilde weten wat al het juridische jargon betekende, maar ze vertrouwde erop dat Ansel wist wat goed voor haar was. Bovendien wilde ze de opnames niet ophouden.

Toen was het tijd om te beginnen en Kiria volgde Ansel langs zijn huis in de richting van de rivier. Ansel liet haar een geweer dragen en Kiria was aangenaam verrast dat hij zoveel vertrouwen in haar had. De reportage van die dag zou over het vissen op forel gaan. Ansel droeg een grote rieten mand over zijn ene schouder en een geweer over de andere. Daarnaast droeg hij twee hengels met zich mee.

Terwijl ze liepen, volgde Kevin hen met een lopende camera. Ansel droeg een draadloze microfoon en vertelde honderduit over de verschillende soorten dorel die in de rivier aangetroffen konden worden. Kiria luisterde aandachtig en verbaasde zich erover hoeveel hij wist te vertellen zonder te hoeven spieken.

‘We gaan vandaag op zoek naar de regenboogforel. Ze kunnen over het algemeen in open, snelstromend water gevonden worden, waar ze over het algemeen meer aan de oppervlakte zwemmen dan hun soortgenoten. Oorspronkelijk hoorde deze omgeving niet tot hun leefgebied – ze is hier zo’n vijftig jaar geleden uitgezet. Het is de meest eenvoudige en ongecompliceerde vis van alle forellen en ze doen het prima hier. Ze houden ervan zich onder in ruig water te begeven en daar gaan we nu naar toe’.

Nadat hij dat gezegd had, hield hij stil aan de oever van de rivier en bracht Bill hem zijn plunjezak. Hij gaf Kiria zijn geweer en haalde rubber lieslaarzen uit de zak en trok deze aan. Toen gebaarde hij de anderen om de geweren van Kiria over te nemen en goed te letten op de aanwezigheid van wilde katten. Kiria was niet aan deze mannen voorgesteld, maar ze had ze wel eens eerder in de programma’s van Ansel voorbij zien komen. Toen haalde Ansel nog een paar lieslaarzen tevoorschijn en gaf deze aan Kiria. ‘Waar ben ik nu weer aan begonnen’, dacht ze, maar pakte de laarzen aan en probeerde er achter te komen hoe ze die aan moest trekken.

‘Veel mensen hebben nog nooit met vliegen gevist, omdat het de nodige oefening en vaardigheid vereist omdat te kunnen. Maar de beloning zal groot zijn zoals jullie straks zullen zien. Dat het niet veel tijd hoeft te kosten om het onder de knie te krijgen, zulen we laten zien door mijn vriendin, Kiria, als proefkonijn te gebruiken’. Ansel draaide zich naar Kiria en lachte naar haar. Ze lachte terug en zwaaide even naar de camera. Maar van binnen was ze behoorlijk geïrriteerd om zijn veronderstelling dat hij wel even zou leren vissen. Inderdaad, een proefkonijn. Hij had vanmorgen niet eens de moeite genomen om haar vertellen wat er die dag op het programma stond.

‘Proefkonijn, mompelde ze buiten gehoorafstand van de camera.

‘Goed, laten we je die lieslaarzen eens aantrekken’, zei hij en stond met twee sprongen naast haar. Hij hield de laarzen voor haar open, zodat ze erin kon stappen, trok ze omhoog en hing de banden om haar schouders.

Nu ga ik de hengels klaar maken en zal daarna de verschillende stappen doornemen’, vervolgde hij zijn verhaal. Kiria luisterde aandachtig.

‘Komt er ook een examen?’, vroeg ze met grote onschuldige ogen.

‘Ja’, antwoordde hij afgemeten, ‘een heel belangrijke’. Ansel haalde verschillende gereedschappen tevoorschijn. Een ‘vlieg-vis’ uitrusting bestaat uit zes onderdelen – een hengel, een molen, touw, snoer, verbindingen en vliegen’, zei hij en wees een paar onderdelen aan die zich al aan de hengel bevonden. ‘Vertel me nu eens welke onderdelen al aan de hengel zitten’, ging hij verder en gaf de hengel aan Kiria.

‘Um… ik heb nog nooit eerder een hengel gezien’. Ze dacht even na, toen ging ze verder, ‘Kijk, dit is een hengel, de molen en het touw’.

‘Helemaal goed. Zie je hoe het gemakkelijk het is?’ Hij draaide zich weer in de richting van de camera en ging verder met zijn verhaal terwijl hij de verbindingen en het snoer bevestigde. Aan het uiteinde van het snoer van Kiria bond hij een stukje plastic in plaats van een vlieg. Nu zal ik Kiria voordoen hoe het in zijn werk gaat. Er zijn een paar basisprincipes. Om te beginnen moet je de hengel goed beetpakken’.

‘Ik denk dat ik me daar nog wel mee kan redden’, liet ze hem weten.

‘Oh, maar je moet wel de goeie grip hebben’, antwoordde hij. ‘Te losjes en de hengel vliegt uit je handen. Te stevig en het snoer zal geen mooie boog maken’.

‘Ok’, zei Kiria, ‘we willen geen rondvliegende hengels en geen snoeren die een mooie boog maken?’

‘Nee’

Ansel deed voor hoe je de hengel met je rechterhand steving moet vasthouden, met de duim bovenaan de handgreep. Houd het achterste van de hengel laag, zodat hij een lijn vormt met je pols en je onderarm’.

‘Wat moet ik met mijn achterste doen?’, Kiria keek hem weer met een onschuldige blik aan.

‘Ik bedoel het uiteinde van de hengel’, legde hij uit. ‘Als je hem zo houdt, dan blijft alles op zijn plaats als je straks gaat zwaaien. Als je dat niet doet, dan komt je tuig in de war’.

‘En we willen absoluut niet dat het tuig verloren gaat’, stemde Kiria in, ‘we krijgen waarschijnlijk toch al teveel betaald’. Ansel draaide zijn ogen naar boven, en Ted proestte het uit van het lachen.

‘Goed’, ging Ansel verder, ‘vervolgens ga je zo staan’. Hij deed het voor en zette zijn voeten een eindje uit elkaar, ‘vervolgens trek je een meter of van van het snoer van de molen en dat leg je hier op de grond’

‘Waar vissen we dan op, op slangen?’, plaagde Kiria.

‘Je moet eerst op de grond oefenen voor we het in het water gaan doen’, antwoordde hij geduldig. ‘Nu moet je er goed op letten dat het snoer op de grond mooi recht ligt en niet in bochten’. Ansel nam haar hengel over en deed het voor. Het uiteinde van het snoer maakte een sierlijke boog en landde een aantal meter voor hem in het gras. ‘Het is een beetje alsof je een frisbee gooit. Je moet je pols rechthouden en de beweging van de hengel plotseling afbreken. ‘In plaats van het snoer op te rollen, zorgde Ansel dat het met een sierlijke boog achter hem neerviel. ‘Nu moet jij het maar eens proberen. Kracht en afstand doen er niet zoveel toe, probeer vooral om een boog te maken, timing is hierin het belangrijkste. Ga daar maar een poosje met Bill staan oefenen’.

Kiria knikte. Ze vergat helemaal een onnozel antwoord te geven en pakte de hengel van hem aan.

‘Wacht even’, zei Ansel en greep in een van zijn zakken. ‘Trek deze eerst aan’. Hij gaf haar een paar leren handschoenen. Ze deed ze aan. Toen liep ze met Bill het grasveld op. Ze probeerde alles na te doen wat Ansel haar voorgedaan had, maar haar snoer maakte geen mooie boog, maar vloog in allerlei kronkels door de lucht. Bill filmde haar eerste pogingen en ging vervolgens opnames maken van Ansel die nu aan de oever door de rivier waadde.

Hij liet zijn aas, een geel blinkertje van kunststof over het water vliegen. Het landde aan de andere kant van de rivier in het stromende water vlak bij een rots. Ongeveer twintig seconde later, hapte een niets vermoedende forel in het aas en Ansel gaf een kort rukje aan de lijn waardoor de haak zich vastzette. Hij liet de vis een eindje weg zwemmen en begon het vervolgens in te halen in de richting van zijn schepnet. Ansel hield de vis omhoog voor Kevin, die inzoomde op de ongeveer dertig centimeter grote regenboogforel. Ansel deed de vis in de mand en stapte de rivier weer in om verder te vissen. Een half uurtje later had hij nog drie forellen gevangen.

Kiria bleef stug dooroefenen met werpen en slaagde er uiteindelijk in het snoer met een boog door de lucht te laten vliegen en netjes een eindje verder op het gras te laten landen. Tegen de tijd dat Ansel haar vorderingen kwam bekijken had ze echter last van haar arm en waren haar bovenbenen hevig aan het zweten in de rubberen lieslaarzen.

‘Je gebruikt teveel kracht’, zei hij en liep naar haar toe om haar te helpen. Kevin liep achter hem aan met de camera.

Kiria stopte midden in een worp en het snoer viel in een groet ‘S’ vorm op het gras. Ze gaf de hengel aan Ansel zodat hij het voor kon doen. Hij haalde het snoer binnen en legde het in een mooie rechte lijn op de grond.

‘Je moet wat meer aaien, zoals dit’. Zei hij en liet de lijn met een boog door de lucht vliegen. ‘Je moet het snoer de tijd geven om helemaal uit te strekken’.

‘Volgens mij heb je jarenlang geoefend met aaien, zei ze. Ze zag hoe hij kleurde tot achter zijn oren.

Maar hij herstelde zich snel. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘daarom kan ik het nu ook zo goed’. Nu was het de beurt aan Kiria om een kleur te krijgen toen hij haar verleidelijk aankeek. Hij gaf haar de hengel terug en ging aan haar linkerzij staan, terwijl zij het opnieuw probeerde. Het snoer viel in vrijwel een rechte lijn op de grond.

‘Zo breek je je pols’, zei hij. ‘Probeer het nog eens’.

‘Tja, ik heb nog niet zoveel geaaid’, zei ze met een pruillip, maar Ansel negeerde haar commentaar. Kiria zwiepte de lijn naar achter en probeerde haar pols recht te houden. De lijn maakt een sierlijke boog en viel een paar meter achter haar op de grond.

‘Heel goed!’ Zijn compliment zorgde ervoor dat ze hem het liefst wilde omhelzen, maar ze weerstond de aandrang.

‘Als je dat nu nog eens in voorwaartse richting probeert…’

Ze slingerde het snoer een paar keer heen en weer, tot hij tevreden was over haar kunsten.

‘Zullen we het nu dan maar in het water proberen?’

‘Is het water koud eigenlijk”, vroeg ze terwijl ze haastig het snoer oprolde.

‘Ja, maar de lieslaarzen zullen je wel warm houden’.

‘Nee, ik wil huist wel een beetje afkoelen. Ik heb het vreselijk warm met die dingen aan. Ik kan ze beter uit doen’, protesteerde ze.

Ansel draaide zich om en keek haar met een waarschuwende blik aan, waarmee de discussie abrupt tot een einde kwam. Ze moest goed begrijpen dat hij het hier voor het zeggen had.

Ansel hield haar bij de hand toen ze tussen de stenen door waadden. Het viel niet mee je evenwicht te bewaren in het snelstromende water en op de gladde stenen. Ze topten ongeveer tien meter uit de kant en Ansel bond een blinkertje aan het uiteinde van haar snoer.

‘En nu wil ik dat je naar die stenen daar verderop werpt, daar waar het water snel stroomt. Richt bij het werpen een paar meter meer naar links dan daar waar je wilt dat hij terecht komt’.

Kiria had Ansel niet zien vissen en gooide een paar keer helemaal verkeerd.

‘Ik kan het niet’, klaagde ze. ‘Ik sta compleet voor gek’.

‘Niet meer dan ik zonet toen je al die bijdehante opmerkingen maakte’, grinnikte hij. Hij wist dat Kevin hun gesprek niet op zou kunnen nemen in verband met het lawaai van het stromende water.

Ze deed nog een poging. Haar lijn maakte een poging en landde tien meter rechts van de stenen die hij aangewezen had. ‘Shit’, mompelde ze onbedoeld.

‘Je moet zulk taalgebruik niet voor de camera’s bezigen’, antwoordde hij rustig en Kiria keek over haar schouder naar Kevin die op de oever stond te filmen. ‘Ze kunnen ons niet horen’, lachte Ansel, ‘en als dat wel het geval is, dan knippen ze het er wel uit. Nu je pols rechthouden en het nog eens proberen’.

Kiria viel bijna bij de volgende worp. Dat zou ook gebeurd zijn als Ansel haar niet aan de achterkant bij de banden van haar lieslaarzen gegrepen had. Na tien keer proberen landde het blinkertje eindelijk in de buurt van de stenen en Ansel zei haar dat het snoer nu heel langzaam binnen moest halen. Een paar minuten later zei haar opnieuw in te gooien.

‘Ik begin moe te worden, Ansel’. Haar arm deed pijn en haar benen waren koud van het koude water wat langs de lieslaarzen stroomde.

‘Ik weet het. Het is niet makkelijk om goed te gooien als je in een rivier staat, bovendien moet je de slag nog even te pakken krijgen. Nog een paar keer, goed?’

‘Uh-huh’, mompelde ze en probeerde het opnieuw. Deze keer zag Ansel een zilverkleurige glimp toen haar blinker neerkwam. Hij pakte haar snoer om de vis aan te slaan.

‘Je hebt er een!’, riep hij. Ze begon onmiddellijk het snoer in te halen. ‘Nee, geef hem eerst een beetje ruimte’, zei hij en legde zijn hand op de hare.’En nu langzaam inhalen. Zet de molen niet vast, want dan kan de lijn breken. Kiria probeerde precies te doen wat hij zei. Beurtelings haalde het snoer in en liet het vieren. Na wat wel een uur hard werken leek, kwam de vis eindelijk in zicht. Kiria was dolgelukkig toen ze de vis zag. Het was een regenboogforel van een centimeter of vijfentwintig.

‘Al dat werk voor zo’n klein visje?’, zei ze verbaasd over zijn formaat.

Ansel lachte. ‘Het is een mooi vis hoor’, liet hij weten. ‘Je hebt het knap gedaan’.

Ze schudde vol afschuw haar hoofd en waadde voorzichtig terug naar de oever, waar de rest al bezig was de spullen in te pakken. Ted stond op van zijn klapstoeltje en kwam Kiria feliciteren, die zijn complimenten met gemengde gevoelens in ontvangst nam. Ze trok een beetje onhandig haar lieslaarzen uit en gaf die aan Bill, die ze terugstopte in de plunjezak. De wandeling terug leek wel een eeuwigheid te duren en Kiria wreef over haar zere arm terwijl ze achter Ansel aanliep. Ze liepen een flink stuk achter de anderen, behalve Ted Stevenson die een meter of vijfentwintig achter hen liep. Toen zag ze opeens dat niemand een geweer droeg en Ansel scheen er wel erg onbezorgd bij te lopen. Ze rende op een holletje naar voren en tikte hem op zijn schouder.

‘Ja?’ Hij draaide zich om en zag haar bezorgde blik.

‘Hoe zit het met die wilde kat?’

‘Wilde kat?’

‘Ja, niemand schijnt daar momenteel op te letten’. Ze keek angstig om zich heen. ‘En je hebt ook helemaal geen geweer bij je!’

Ze keek naar zijn merkwaardige gezichtsuitdrukking. Hij zei niets.

‘Wat?’, vroeg ze. Ze realiseerde zich plotseling dat er iets was dat zij nog niet wist.

‘Het spijt me, liefje. Ik ben helemaal vergeten je het te vertellen’, legde hij uit. ‘Die wilde kat is er niet meer. We droegen de geweren vandaag alleen maar voor de show’.

Kiria keek hem verbijsterd aan. ‘Hoe bedoel je, die is er niet meer?. Toen je me vorige week leerde schieten was hij er toch nog wel?’

‘Ja. Maar toen begon hij een kippenschuur te plunderen. We hebben hem gevangen en nu zit hij in een dierentuin’.

‘Waarom heb je me dat verdomme niet eerder verteld?’ Boosheid nam het over van Kiria’s nuchtere verstand. ‘Je hebt me de hele tijd in de waan gelaten dat we gevaar liepen?’ Met haar handen in de zij staarde ze Ansel aan.

‘Het spijt me’, begon hij, maar ze viel hem in de rede.

‘Dit was dus allemaal een toneelspel? Zelfs toen Bill met me mee moest lopen toen ik met die verdomde hengel stond te oefenen?’.

‘Ja, ik dacht dat je wel wist dat het niet echt was. Sorry. Ik ben vergeten het je te vertellen, dat is alles. Wat is nu precies het probleem?’

‘Het probleem is dat ik de hele dag in angst heb gezeten dat die verdomde wilde kat tevoorschijn zou komen. Dat is het probleem!’

Ze draaiden zich beide om en zagen hoe Ted naar hun stond te kijken.

‘Kun je een beetje zachter praten?’, zei hij waarschuwend, ‘en houd op met vloeken!’

‘Waarom? Omdat Ted me kan horen?’, riep Kiria nog luider.

‘Misschien wel en misschien niet, maar je staat tegen me te schreeuwen zonder dat je me da kans geeft uit te leggen wat…’

‘Het kan me niks schelen of hij het kan horen, verdomme! Het kan me verdomme niets schelen wat hij er van denkt!”, schreeuwde ze. Nu leed het geen enkele twijfel meer of Ted haar kon horen.

Kiria zag hoe Ansels ogen zich vernauwden. Hij pakte haar bij haar arm en trok haar mee naar een grote boomstam die aan de rand van het bos lag.

‘Oh, het kan je niets schelen wat hij ervan denkt?’, zei hij en ging zitten. Hij legde haar over zijn knie.

‘Nee!’, schreeuwde ze, opens oog in oog met een bos dood gras. Hij reikte onder haar en maakte haar spijkerbroek open. Hij trok hem omlaag tot onder haar billen.

‘Als je mij voor schut zet, dan zal ik jou voor schut zetten’, zei hij en liet zijn hand op haar onderbroek neerdalen. Godzijdank heb ik een degelijke onderbroek aan en niet een string’, dacht ze. Ansel sloeg haar een volle minuut flink hard op haar billen, terwijl zij vergeefs probeerde weg te komen. Toen zette hij haar overeind zodat hij haar aan kon kijken, deed haar spijkerbroek omhoog en liet haar op de boomstam zitten. Kiria vloog overeind om aan de pijn te ontkomen, weg van de gapende blik van Ted en weg van de schaamte die door haar lichaam trok, maar Ansel deed zijn arm om haar middel en hield haar tegen.

‘Hier blijven’, zei hij en trok haar dicht tegen zich aan. ‘Dit zat er de hele dag al aan te komen. Ik zou nog wel even gewacht hebben als je niet zo ongelofelijk grof had gedragen. Ben je nu bereid om naar me te luisteren?’

Kiria bleef doodstil staan. Niet dat ze zich had kunnen bewegen als ze dat gewild had. Ze had zin om een potje te huilen, maar de tranen wilden niet komen. Haar bips brandde, maar het was niet eens zo’n hard pak slaag geweest. Net genoeg om haar te laten weten dat ze zo niet met hem om kon gaan. Ze draaide zich om en zag Ted lopen, met zijn rug nar hen toe, alsof er niets gebeurd was. Ansel wreef over haar rug en drukte zich lange tijd stevig tegen zich aan.

‘Kiria, het spijt me dat ik je niet verteld heb dat we die wilde kat gevangen en weggebracht hebben. Het spijt me echt. Ik heb het niet met opzet gedaan’.

Kiria drukte haar gezicht tegen zijn vest. Ze voelde de schaamte gloeien. Natuurlijk had hij dat niet met opzet gedaan.

‘Kijk, ik weet dat je boos op me bent, maar dat is geen reden om me als oud vuil te behandelen’, ging hij verder. ‘En ik zal de volgende keer niet aarzelen om je dat duidelijk te maken, ook al zijn er anderen bij’, waarschuwde hij.

‘Dat weet ik’, ze huilde bittere tranen. ‘Je hebt me ook al voor de ogen mijn moeder een pak op mijn billen gegeven. En ik maar denken dat erger niet mogelijk was…’

‘Kiria, dat zou ik nooit gedaan hebben, als je haar zelf al niet verteld zou hebben dat ik je af en toe over de knie leg’.

‘Maar ik heb het Ted nooit verteld, hoor!’

‘Nee, maar je zei dat je het niets kon schelen hoe hij erover dacht, en je hebt er met opzet voor gezorgd dat hij ons wel moest horen. Waarom was je grof tegen hem, als je kwaad op mij was?’

‘Ik… ik weet het niet, Ansel, ik was gewoon even de weg kwijt. Het spijt me’. Ze voelde nieuwe tranen opwellen en over haar wangen biggelen.

Ansel viste een zakdoek tevoorschijn en gaf haar die. ‘Ben je bereid je excuses aan hem aan te bieden?’ Ze knikte en veegde haar tranen weg. ‘Laten we hem dan inhalen’.

Hij hield zijn arm om haar schouders terwijl ze liepen en Kiria slaagde erin haar emoties weer de baas te worden voor ze de camper en de anderen bereikten. Ze bleef staan terwijl Ansel even met Kevin praatte. Ted kam met een grote grijns op haar af lopen.

‘Ted’, begon ze, ‘Ik heb spijt ban wat ik gezegd… geschreeuwd heb daarnet. Haar gezicht werd rood van schaamte.

Zijn grijns verbleekte niet. ‘Het is wel goed Kiria, ik neem het je niet kwalijk’.

‘Goed…’, iets anders wist ze niet te zeggen. ‘Bedankt’, mompelde ze verder en keek naar de punten van haar schoenen.

‘Gaat het wel goed met je?’. Kiria keek naar zijn nu serieuze gelaatsuitdrukking en gaf hem een dun glimlachje.

‘Ja, het gaat prima’, verzekerde ze hem. ‘Ik wilde alleen maar even zeggen dat het me spijt’.

‘Geen probleem hoor. Ik heb wel ergere dingen gehoord’.

‘Maar je verdiende het niet. Je bent altijd heel aardig tegen me’.

‘Kiria’, hij leek zich nu wat ongemakkelijk te voelen. ‘Toen ik horde wat je schreeuwde, was ik eerst een beetje kwaad. Maar wat er daarna gebeurde heeft die boosheid weer helemaal weggenomen. Voor mij wel tenminste’. Hij grijnsde en zij bloosde nog harder.

Ansel liep naar ehn toe en deed een arm om Kiria heen. ‘Kom, deugniet’, plaagde hij en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Het is tijd om naar huis te gaan’.

Kiria gaf heem een speelse schop. ‘Ik ben helemaal geen deugniet’, pruilde ze. Ze wierp een steelse blik naar Ted. Ze zag een grote bewondering in zijn blik, toen hij Ansel liet weten wanneer de volgende opnames gepland stonden.

‘We zullen er zijn’, verzekerde Ansel hem. Ted zwaaide gedag terwijl hij in de cabine van de camper klom.

‘Ik neem aan dat je je verontschuldigingen heb aangebonden, zei Ansel terwijl ze hand en hand door de velden liepen.

‘Natuurlijk heb ik dat gedaan. Maar het bleek al geen punt meer voor hem te zijn’.

‘Waarom niet?’

‘Hij zei dat hij niet boos meer was nadat hij gezien had wat er gebeurde nadat ik tegen geschreeuwd had’.

Ansel grinnikte en gaf haar een kneepje in haar had.

‘Weet je, Ansel, je kunt me niet zomaar overal een pak op mijn billen geven, hoor. Niet iedereen zal het begrijpen. Misschien dat iemand de politie zelfs belt’.

‘Dat zou zomaar kunnen’.

‘Zul je dan voortaan wat voorzichtiger zijn? Ik wil je niet in de gevangenis zien. Bovendien kan het je hele carrière ruineren.

Ansel bleef staan en keek haar aan. ‘Kiria, ik weet heus wel wat ik doe. Ik zal je heus niet ten aanzien van iedereen een pak op je billen geven. Alleen maar als het veilig is’.

‘Oh. Het spijt me. Ik had al visioenen dat je me in een restaurant of zoiets over de knie zou leggen…’ Ze bloosde en schopte met haar voet in het gras.

‘Maak je geen zorgen. Dat zal ik niet doen’. Hij gaf haar een kus en begon weer te lopen. Hij voegde eraan toe, ‘Tenzij je het verdiend hebt natuurlijk’.

Ze lachte en gaf hem een tik op zijn arm.

‘Over billenkoek gesproken, er staat je vanavond nog een stevig pak op je billen te wachten’.

Kiria’s maag draaide om. ‘Wat! Je hebt me net al een pak op mijn bips gegeven!’

‘Nee, hoor, dat was niet een echt pak op je billen. Dat was alleen maar om je duidelijk te maken, dat je niet tegen me moest schelden en vloeken.

Kiria wilde er tegenin gaan, maar ze wist dat hij gelijk had. Het had helemaal geen pijn gedaan. ‘Vanavond heb je nog wat van me tegoed omdat je je handen beschadigd hebt, en voor al het vloeken wat je gedaan hebt’. Ze bereikten de achterdeur en Ansel hield deze voor haar open. Zonder wat te zeggen ging ze aan de keukentafel zitten, terwijl hij de zalf pakte en haar leren handschoenen uitdeed.

Kiria voelde zich geweldig toen ze de volgende ochtend wakker werd. Ze rekte zich uit en probeerde zich te bedenken waarom ze zich zo goed voelde en toen herinnerde ze zich dat Ansel en zij weer bij elkaar waren. Niet alleen waren ze weer bij elkaar, maar ze hoefde niet meer te vrezen voor een pak op haar billen en ze zouden die avond voor het eerst seks met elkaar hebben!

Kiria deed de handdoeken in de wasmachine en maakte haar bed op. Vervolgens maakte ze het aanrecht schoon. Toen zette ze de tv aan en ging een poosje zitten kijken, maar ze was te onrustig om lang stil te kunnen blijven zitten. Uiteindelijk deed ze een jasje aan en liep naar de voordeur om een eind te gaan joggen. Haar lichaam was sterker geworden en was gewend aan de fysieke arbeid en voelde zich kennelijk niet goed als het achterwege bleef. Kiria dacht aan bevrediging en hoopte dat Ansel dit die avond zou bereiken. Ze was waarschijnlijk niet ervaren genoeg om hem klaar te kunnen laten komen, maar hij zou het haar vast wel willen leren. Ze begon steeds harder te lopen om haar grenzen op te zoeken, net zoals ze de dagen in de voorbije week steeds gedaan had. Na een poos gaf ze op en liep langzaam naar huis terug. Toen ze de voordeur open deed, was ze net op tijd om de telefoon op te pakken.

‘Dag liefje’, zei Ansel.

‘Oh, hoi!”

‘Hoe is het met je vandaag?’

‘Fantastisch! En met jou?’

‘Ook prima. Um… je bent toch niet van gedachten veranderd over vanavond, is het wel?

‘

‘Nee…’ Ze was in verwarring gebracht. ‘Waarom zou ik van gedachten veranderd zijn?’

‘Nou, het is een belangrijke beslissing. Ik wilde alleen maar even zeker weten of je ermee door wilt gaan”.

‘Natuurlijk wil ik dat. Ben jij van gedachten veranderd?’ Er klonk achterdocht in de stem van Kiria.

‘Ja, dat klopt’, gaf hij toe. Haar hart begon te bonzen. ‘Ik vroeg me af of je ermee ingestemd hebt omdat je opgelucht bent dat we geen ruzie meer hebben. Ik vroeg me af of je hier wel echt mee door wilt gaan. Het is een onomkeerbaar gebeuren, weet je’.

‘Ansel’, begon ze. Ze was boos, maar probeerde respectvol te blijven. ‘Als ik dit besluit onweloverwogen zou nemen, dan was ik op mijn tweeëntwintigste allang geen maagd meer! Ze wachtte de stilte die viel af.

‘Ik denk dat je daar een punt hebt’, gaf hij toe. ‘Ik denk dat ik graag wil weten waarom je het nu plotseling wel wilt, nadat je er zolang mee gewacht hebt. Ik bedoel, heb je het niet bewust bewaard tot na het huwelijk?’

Kiria begon gesmoord te lachen, terwijl ze naar woorden zocht die uiting gaven aan haar gedachten. ‘Nee, ik was niet bezig mezelf te bewaren tot na het huwelijk. Maak je je daar zorgen om?’

‘Nee! Ik wil het alleen… tja… ik wil het gewoon niet voor je verpesten…’

‘Bedoel je te zeggen, dat ik niet moet denken dat je met me wilt trouwen?’

‘Nee, liefje, dat is niet wat ik wil zeggen’, begon hij, maar Kiria kapte hem af.

‘De enige reden waarom ik nog maagd ben, omdat ik het nog nooit wilde doen met iemand waar ik mee uitging’.

‘Ok, ok’, probeerde hij opnieuw, ik probeer me er alleen maar van te overtuigen dat je dit echt wilt en…’ Kiria wist echter genoeg en haar laatste remmingen vielen weg toen ze hem opnieuw onderbrak.

‘Kijk, Ansel, ik ben prima in staat om mijn eigen beslissingen te nemen. Laten hier vooral niet moeilijk over doen… Ik wil dat je me neukt, omdat ik verschrikkelijk graag seks met je wil hebben. En ik wil je graag gelukkig zien, omdat ik van je hou, boerenlul dat je bent!’

Ze smeet de horen op de haak en liet met afschuw haar laatste woorden nog eens door zich heen gaan. Neukt? Seks? Boerenlul? Heeft ze dat echt tegen Ansel gezegd? Haar gedachten sloegen op hol toen ze bedacht welke gevolgen dit kon hebben. Ze schrok toen de telefoon opnieuw begon te rinkelen, maar ze nam niet op en liep naar haar kamer om na te denken.

Als Ansel bang was dat ze met hem wilde trouwen, dan zou ze hem alleen maar afschrikken met uitingen dat ze van hem hield. Hij zou haar vast een standje geven en haar daarna nooit meer willen zien. Als hij nog helemaal niet trouwen gedacht had, dan had ze hem waarschijnlijk de stuipen op het lijf gejaagd.

Het was echter pijnlijk duidelijk geworden dat hij haar niet in staat achtte een weloverwogen besluit te nemen. Het komt vast van haar roekeloze rijgedrag. Of zou het misschien zijn omdat hij wist dat ze de afgelopen week zo schaamteloos over de gevoelens van haar moeder heen gewalst was? Misschien omdat ze zich tijdens haar uitstapjes in gevaar bracht, alleen maar voor een schilderijtje? Oh, mijn God, ze was helemaal niet in staat om een weloverwogen beslissing te nemen. Juist daarom was ze verliefd op hem geworden; ergens diep van binnen wist ze heel goed dat ze egoïstisch en zelfdestructief is en dat ze het nodig heeft dat hij de touwtjes in handen neemt. Kiria keek mistroostig naar het bed waar hij haar voor het eerst een pak op haar bips gegeven had.

Hoeveel ze er ook een hekel aan had, ze wist dat ze het nodig had. En nog steeds nodig heeft. Ze is een enorme bofkont iemand te hebben, die haar aan de hand neemt, iemand die om haar geeft en iemand die het niet erg vindt de leiding te moeten nemen… Maar hij was zo timide geweest aan de telefoon, alsof hij haar naar de mond praatte. Zo was hij helemaal niet.

Ze wilde door hem gerustgesteld worden, niet aan een onzeker vragenvuur blootgesteld worden. En nu heeft ze het allemaal verprutst, hij zou nooit weer iets van zich laten horen. De tranen liepen over haar wangen. Ze liet zich voorover op het bed vallen en huilde in haar kussen.

Heel veel tranen later hoorde Kiria haar moeder binnen komen. Toen ging haar slaapkamerdeur zachtjes open en werd een zachte hand op haar schouder gelegd. Kiria begon weer te huilen. ‘Mam, ik heb daarnet alles verprutst! Ansel heeft me gebeld en ik heb hem uitgescholden en ik heb ervan beschuldigd te denken dat ik met hem wilde trouwen en ik heb hem verteld dat ik van hem hield! Nu wil hij me vast nooit meer zien!’

‘Ja, hoor, dat wil hij wel’. Ze schrok bij het horen van de stem van Ansel. Ze krabbelde overeind en keek in zijn rustige, blauwe ogen.

‘Ansel’, hijgde ze en slaagde erin een flauwe glimlach te produceren. Hij ging naast haar op het bed zitten. Ze veegde haar gezicht droog met de mouw van haar shirt. Ze wilde haar rode gezicht graag voor hem verbergen, maar bleef hem aankijken.

Hij glimlachte en opende zijn armen en trok haar tegen zich aan. ‘We moeten hier eens over praten’, zei hij op een zachte, geruststellende toon.

Kiria omhelsde hem stevig en wachtte af.

‘Ik hou ook van jou’. Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘En het spijt me dat ik aan je besluit getwijfeld heb. Je had gelijk dat je boos werd. Maar ik kan me niet vinden in de rol die je voor mij in gedachten hebt. Ik kan gewoon niet leven met de gedachte dat je, uh… domme dingen doet. Ik kan het gewoon niet negeren als he tegen me vloekt en scheld. Ik ben ervan overtuigd dat je een pak op je bips nodig hebt, of je je daarvan bewust bent of niet. Maar ik zal je dat pak slaag niet geven, omdat ik je dat beloofd heb. Maar hoe gaan we dat verschil van inzicht nu oplossen? Ik zal nooit terug gaan schelden’.

Kiria duwde hem een eindje van zich af. ‘Ik… je mag op je belofte terugkomen… ik wil dat je me een pak op mijn bips geeft. Ik heb het nodig’. Ze draaide zich om en ging over zijn knie liggen en deed haar joggingbroek tot haar knieën omlaag.

‘Ik zal je niet tegenspreken’, hoorde ze hem zeggen. Toen viel de eerste klap.

Hij begon zachtjes, maar de klappen bouwden zich al snel op. Al snel lag ze te piepen ban pijn en genot. Ze probeerde niet een keer onder zijn neerdalende hand vandaan te komen. Ze bleef stil liggen en accepteerde wat hij voor haar in petto had. Toen het voorbij was ging hij naast haar op bed liggen en trok haar dicht tegen zich aan.

‘Dank je wel’, snikte ze. ‘Ik heb zo’n spijt van alles wat ik heb gedaan!’

‘Dat weet ik’, stelde hij haar gerust. ‘En ik zal je iedere dag tot onze huwelijksdag over de knie leggen en waarschijnlijk nog een poosje langer’.

‘Wat’, Kiria snoof en luisterde goed, had ze hem wel goed verstaan?

‘Ik wil met je trouwen. Ik wil je de rest van mijn leven iedere dag aan mijn zijde en iedere nacht in mijn bed’.

‘Echt waar?’

‘Echt waar. Ik hou van je, Kiria. Ik hou van je zoals je bent en ik zal niet van je vragen iets te veranderen, alleen maar dat je je straf accepteert wanneer je ere en potje van gemaakt hebt’.

‘Oh, maar ik zal wel veranderen, Ansel, dat zul je zien! Ik zal helemaal geen gevaarlijke fratsen meer uithalen en ik zal niet zoveel vloeken en schelden, ik zal meer rekening houden met anderen, en…’

‘Nee, dat zul je niet. Misschien dat het na verloop van tijd wat beter zal worden. Maar ik heb alle tijd van de wereld en heel veel liefde te investeren en het zal me nooit vervelen je over de knie te moeten leggen als je weer eens de mist ingegaan bent’.

Kiria omhelsde hem stevig en duwde haar gezicht tegen zijn hals. ‘Ik hou van je, Ansel’.

‘Ik hou ook van jou’, zei hij en wreef zachtjes over haar rug. “Wanneer zullen we gaan trouwen?’

‘Nu meteen’, antwoordde ze onmiddellijk.

Hij grinnikte. ‘Mijn ouders vermoorden me als ik zonder hen en zonder een kerkdienst ga trouwen. De enige reden om niet te lang te wachten is dat we zeker geen seks met elkaar hebben tot onze eerste huwelijksnacht’.

‘Nee, Ansel…’. Kiria deed haar broek omhoog en ging rechtop zitten en keek ham aan. ‘Ik heb mezelf nooit willen bewaren tot na het huwelijk! We kunnen tot die tijd gewoon ons gang gaan’.

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik vind het wel prettig om tot na ons trouwen te wachten. We wachten gewoon nog even’.

‘Maar Ansel’, ging ze verder, maar ze deed haar mond weer dicht toen ze de blik in zijn ogen zag.

‘Nog een woord en ik leg je weer over de knie’.

Kiria voelde haar buik kriebelen, toen ze zich voorstelde hoe ze weer met haar blote billen in de lucht over zijn knie lag. Ze slikte haar teleurstelling weg en mompelde, ‘Goed dan’.

‘Wil je eigenlijk een grote bruiloft os een eenvoudige?’

Kiria wilde altijd een grote bruilift, met tenminste zeven bruidsmeisjes, maar nu maakte het haar allemaal niets meer uit. ‘Ansel, mijn moeder en ik kunnen ons niet veel veroorloven. Laten we er maar een eenvoudige bruiloft van maken’.

Hij glimlachte. ‘Je wil erbij zijn als we trouwen en hetzelfde geldt voor mijn familie. Bovendien kan ik me een bruiloft veroorloven. Zo groot je maar wilt.

Ze ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Ansel White, je weet dekselsgoed dat de ouders van de bruid altijd de bruiloft betalen. Het is uitgesloten dat jij voor de kosten opdraait’.

‘Hoezo? Wil ji dan betalen? Ok, ga je gang. Verkoop je auto, verkoop jullie huis. Dan zal ik nieuwe voor jullie kopen, als huwelijksgeschenken’.

‘Mijn moeder zal dit huis nooit verkopen!’.

‘Kiria, ze heeft me verleden week verteld, dat zodra jij het huis uit bent, zij het wil verkopen om in een flatje te gaan wonen. Ze is hier alleen maar vanwege jou blijven wonen’.

Kiria keek hem verbaasd aan. ‘Wat?’

‘Liefje, je weet heel goed dat je moeder je een veilige basis heeft willen geven, omdat je je vader altijd hebt moeten missen’.

‘Ik dacht altijd… ik heb altijd gedacht dat ze hier graag woonde. Ze heeft er tegen mij nooit iets over gezegd’. Kiria voelde zich plotseling buitengesloten omdat haar moeder Ansel in vertrouwen genomen had en haar niet. Opeens realiseerde ze zich hoe haar moeder zich gevoeld moest hebben toen ze haar de hele week genegeerd had. ‘Ik geloof dat ik maar eens een goed gesprek met haar moet hebben’.

Ansel knikte. ‘Laten we maar eens horen wat ze ervan vindt. Maar ik zou wel een bruiloft willen met alles erop en eraan, want jij zult de mooiste bruid zien die deze stad ooit gezien heeft’. Hij trok haar stevig tegen zich aan en ze moest alweer huilen. Maar deze keer waren het tranen van geluk.

De volgende drie dagen brachten ze bij Ansel thuis door. Hij leerde haar hoe ze met een geweer om moest gaan. Kiria luisterde zorgvuldig wat hij haar allemaal vertelde met betrekking tot de veiligheidsvoorschriften. Vervolgens gaf hij haar een schriftelijke test, die ze keurig invulde, hoewel ze dacht dat het wel een beetje overdreven was. En iedere avond na het eten legde hij haar over de knie voor een langdurig pak op haar blote billen, wat steevast in eindigde dat hij haar naar een hoogtepunt bracht. Kiria twijfelde eraan of de sessies nu voor straf of voor haar plezier bedoeld waren. Maar ze keek iedere dag reikhalzend uit naar het gebeuren.

Zondagavond gingen ze naar haar moeder te eten. Angela had een nieuw Frans recept gemaakt, waar ze heerlijk van gegeten hebben. Ze hebben haar huwelijksplannen besproken en Angela liet haar dochter weten dat ze er op rekende dat het de grootste bruiloft ooit in geschiedenis van het kleine stadje zou worden.

‘Kiria, ik heb meer dan tachtigduizend euro aan eigen vermogen in dit huis zitten. We hebben hier twintig jaar gewoond en de huizen om ons heen zijn de laatste tijd voor flinke prijzen van de hand gegaan. Ik heb altijd gedacht dat ik het huis zou verkopen wanneer je zou gaan studeren of trouwen. En dat is wat ik nu dus ga doen’.

‘Maar mam, je kunt niet zoveel geld aan een bruiloft spenderen!’, protesteerde Kiria, maar haar moeder grinnikte alleen maar.

‘Dat doe ik ook niet. Ik reserveer dertig voor de bruiloft, tien voor een cruise en de rest is voor mijn oude dag’.

‘Een cruise?’

‘Ik heb er altijd eentje willen maken. En als jij straks getrouwd bent, heb ik daar de tijd en het geld voor’.

Kiria glimlachte gelukkig. Wat viel alles mooi op zijn plek. Ze stond op en liep naar de badkamer en liet Ansel en haar moeder achter in de keuken’.

Ansel keek haar wiegende billen na, tot ze de keukendeur achter haar dicht deed en richtte zich vervolgens tot haar moeder. ‘Angela, heeft Kiria je verteld dat ik haar beloofd heb dat ik haar iedere avond een pak op haar billen zal geven tot we getrouwd zijn? Ze is het er helemaal mee eens, maar ik wil niet dat je schrikt als je kletsende geluiden uit haar slaapkamer hoort komen’.

Angela grinnikte en haalde een sigaret uit het pakje. ‘Nee, maar het verbaast me niets. We hebben elkaar trouwens maar weinig gesproken sinds jullie weer bij elkaar zijn’.

‘Echt waar? Ze vertelde me dat ze een goed gesprek met je zou hebben’.

Angela schudde haar hoofd en glimlachte. ‘Dat geeft niets. Ik ben blij dat ze weer gelukkig is. Ga jij haar nu maar een pak op haar bips geven, dan ruim ik de keuken op’.

Ansel glimlachte terug. ‘Laat haar dat straks maar doen. Volgens mij verdiend ze dat wel’.

Angela haalde haar schouders op en trok aan haar sigaret. ‘Jij schijnt te weten wat goed vaar haar is’.

Ansel keek haar aan. Zijn gezicht verraadde weinig emotie. Toen zei hij, ‘Je hebt heel goed werk geleverd toen je haar opvoedde. Ik hoop niet dat je vindt dat ik mijn plaats niet ken’.

Angela keek naar zijn oprechte gezichtsuitdrukking. ‘Nee, Ansel. Ik denk dat ik haar gegeven heb wat ze op dat moment nodig had. Nu heeft ze iets anders nodig en ben jij op het toneel verschenen. Daar ben ik blij om en mijn zegen heb je. Ik weet dat je van haar houdt’.

Ansel glimlachte en legde zijn hand op de hare. ‘Dank je wel. Ik kon me geen betere schoonmoeder wensen. Ze grijnsden even naar elkaar en toen stond Ansel op om naar Kiria te gaan.

‘Het is tijd’, zei hij. Kiria keek op naar Ansel die in de deurpost van haar slaapkamer stond. Ze legde haar haarborstel neer en zwaaide met een hoofdbeweging haar haren op haar rug. Ze wist dat het tijd was voor een pak op haar bips, maar jeetje, hij ging het toch niet hier doen, nu haar moeder thuis was?’

‘Hier?’, vroeg ze.

‘Ja, hier en nu’.

‘Maar Ansel, mijn moeder is thuis!’, fluisterde ze, en keek hem aan.

‘En?’

‘Als je denkt dat ik je me een pak op mijn billen laat geven waar zij het kan horen, dan ben je niet goed bij je hoofd!’

‘Wie heft iets gezegd over me laten?’, antwoordde hij onverstoorbaar en liep langzaam naar haar toe. Kiria deed een stap achteruit. ‘Ik heb je iets beloofd en daar zal ik me aan houden. Maar ik wil niet dat je je ervoor schaamt. Er is trouwens niets om je voor te schamen. Ik heb je moeder al laten weten dat ik je nu een pak op je billen ga geven’.

Kiria sperde haar ogen verschrikt open. ‘Wat?’

Ansel nam de tijd terwijl zij letterlijk in de hoek kwam te staan. ‘Als je dat goede gesprek met haar gehad zou hebben, wat je beloofd hebt, dan was dit niet als een grote verrassing aangekomen’.

Een golf van schuldgevoel ging door haar heen. ‘Daar heb ik de tijd nog niet voor gehad! Bovendien, wat gaat jou het aan?’ Ze drukte zichzelf tegen de muur terwijl hij steeds dichterbij kwam. Vervolgens leunde hij met een hand tegen de muur waar zij tegenaan gedrukt stond’.

‘Alles van jouw is mijn zaak, zoals dat omgekeerd ook het geval is’.

‘Als je me nu een pak op mijn bips geeft’, schreeuwde ze, ‘dan zal… dan zel… dan zal ik je bijten!’

Ze dook onder zijn arm door en sprintte in de richting van de deur. Maar Ansel pakte haar rond haar middel en trok haar mee naar het bed. Ze vocht als een leeuwin, helemaal buiten zinnen.

‘Nee!’, gilde ze en gaf hem een schop tegen zijn scheenbeen.

‘Houd daarmee op!’ Hij pakte haar bij haar polsen.

Op dat moment verscheen Angela in de deuropening omdat ze zich afvroeg welke gewelddadigheden er plaatsvonden. Kiria boog zich voorover en beet Ansel hard in zijn arm. Maar geduldig trok hij het tegenstribbelende meisje mee naar het bed. Kiria rukte een hand los en begon hem verwoed tegen zijn borst te slaan, ook schopte ze hem opnieuw. Maar Ansel bleef uiterlijk onbewogen. Hij bereikte het bed, ging zitten en legde haar over zijn knie.

Angela had genoeg gezien. ‘Heb je hup nodig?’, vroeg ze. Ze schaamde zich voor het gedrag van haar dochter, maar amuseerde zich om de hachelijke situatie waarin ze zich bevond. Toen Kiria haar stem hoorde, begon ze Ansel uit maken voor alles wat mooi en lelijk was.

Ansel keek aan en keek Angela met een grimmig lachje aan. ‘Als je mij die haarborstel aan zou willen geven’, zei hij met een knikje naar de kaptafel.

Angela glimlachte en bracht hem de haarborstel. Ansel fixeerde Kiria over zijn schoot. Hij zette zijn rechterbeen over haar beide benen en duwde haar met zijn ene hand op haar rug omlaag. Met zijn andere hand deed hij haar rok omhoog en deed haar onderbroek omlaag tot halverwege haar dijen.

‘Ansel White! Laat me los! Heb het lef niet!’

KLETS! De haarborstel kwam op haar linkerbil neer en ze gilde toen de brandende pijn door haar lichaam schoot. Ze bleef zich hevig verzetten terwijl Ansel de borstel liet neerkomen van de bovenkant van haar billen tot de onderkant van haar bovenbenen.

Angela ging weg om tv te kijken. Ze zette het geluid zo hard dat het gegil van Kiria overstemd werd. Maar het geluid werd niet geheel uit gebannen en ze was zich er goed van bewust toen enige tijd over de kletsen ophielden. Niet lang daarna hoorde ze het stel de kamer van Kiria verlaten en even later hoorde ze de kraan in de keuken lopen. Toen Ansel binnenkwam en op de bank ging zitten, zette ze de televisie zachter. Ze keken elkaar aan, maar woorden waren overbodig.

Kiria droogde haar ogen met een papieren zakdoekje toen ze de laatste borden in de vaatwasser zette. Wat moest ze nu doen? Bij Ansel gaan zitten? Maar de gedachte dat ze haar moeder onder ogen moest komen na wat zich daarnet allemaal had voorgedaan was om je dood te schamen. Heel voorzichtig ging ze aan de keukentafel zitten en trok de krant naar zich toe.

‘Kiria? Ben je nu nog niet laar?’, riep Ansel.

‘Nee’, riep ze terug en stond op om de pannen om te spoelen. Het duurde niet lang of Ansel kwam kijken waar ze mee bezig was. Een week geleden viel er nog een heleboel schoon te maken, maar sindsdien was Kiria urenlang bezig geweest de vloeren te schrobben en de kasten af te soppen. Ansel zag hoe ze Vim in de toch al blinkende gootsteen strooide.

‘Waar zijn je handschoenen?’, vroeg hij en Kiria keek hem verward aan.

‘Handschoenen?’, herhaalde ze.

‘Ja, om je handen te beschermen’, legde hij geduldig uit, maar Kiria zag de afkeurende blik in zijn ogen.

‘Um… die heb ik niet’, mompelde ze en begon verwoed te schrobben.

Ansel liep rustig naar haar toe, draaide de kraan open en begon de gootsteen en haar handen af te spoelen. Terwijl de kraan stroomde liet hij haar weten, ‘Morgenavond zullen we het hier nog eens goed over hebben. Het is niet de bedoeling dat je jezelf op deze manier pijn doet. Moet je je handen eens zien!’

Kiria keek naar haar handen en opeens kwam haar vermoeide brein weer tot leven. ‘Oh’.

‘Wanneer we morgen naar de filmopnames gaan, dan zal ik een paar leren handschoenen voor je meenemen’. Hij droogde haar handen met een handdoek en keek op zijn horloge. ‘Tijd om naar bed te gaan’, kondigde hij aan.

Hij pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de woonkamer. Kiria liep zwijgend mee. Ze liepen langs haar moeder die gelukkig niet opkeek toen ze passeerden.

Eenmaal op haar slaapkamer aangekomen, deed hij de deur dicht en ging aan haar bureautje zitten.

‘Maak je klaar om te gaan slapen, dan zal ik je nog even lekker instoppen’, zei hij. Kiria pakte snel een nachthemdje uit haar kast en liep naar de badkamer. Toen ze haar tanden stond te poetsen, dacht ze na over wat hij gezegd had. Ze hadden het bij hem thuis over de filmopnames gehad, maar ze was het niet echt met hem eens geweest. Hij nam gewoon maar aan dat ze het wel zou doen, net zoals hij nu verwachtte dat ze gehoorzaam naar bed zou gaan omdat hij haar dat opdroeg. Kiria deed haar kleren uit en deed deze in de wasmand. Toen ving ze een glimp op van haar nog steeds rode billen in de spiegel. Het zag er niet zo erg uit als ze verwachtte. Die haarborstel deed zeer als duizend bijensteken, maar hij liet nauwelijks schade achter. Toen ze vervolgens naar haar rode handen keek, snapte ze wat Ansel bedoelde toen hij zei dat billen heel wat straf konden verdragen. Ze deed haar nachthemd aan, borstelde haar haren en haastte zich terug naar bed.

Ansel zat nog steeds aan haar bureau. Hij had zijn armen over elkaar en tikte ongeduldig met zijn voet op de grond. Hij voelde zich warm worden toen hij haar in haar dunne zijdeachtige nachthemd binnen zag komen. Hij stond op om haar een dikke knuffel te geven. Hij wreef voorzichtig over haar onderrug en vervolgens over haar billen. Hij fluisterde, ‘Je bent mijn lieve meisje’. Kiria stapte in haar bed en wachtte tot hij de wekker op vier uur gezet had. ‘Ik ben om vijf uur terug’, liet jij weten. Hij boog zich voorover om haar een kus te geven en het dekbed tot onder haar kin omhoog te trekken. ‘Zorg ervoor dat je een spijkerbroek en dichte schoenen aan hebt en ook een warme jas’. Toen was hij verdwenen en lag Kiria binnen tien minuten diep te slapen.

Het rennen langs de weg bracht een vreemd soort rust. Terwijl haar voeten het asfalt teisterden schold ze op haar zelf. Stommeling! Leugenaar! Zo krijg je nooit een man! Je hebt hem afgestoten! Hij was alles wat je in je man wilde en nu heb je het verknald! Je hoefde niet akkoord te gaan zijn discipline, maar dat heb je wel gedaan! Stomme griet! Een auto passeerde haar en toeterde. Stomme auto! Als ik hier wil hard lopen, dat doe ik dat! Ansel denkt dat ik geen andere man kan krijgen, maar dat is wel zo! Ik had een heleboel mannen kunnen krijgen en het zou ze niets uitgemaakt hebben of ik een leugenaar ben of niet! Het zou ze niets kunnen schelen… Ze hadden heel graag met me uitgewild of geprobeerd hebben met me te zoenen… Geen van allen heeft ooit geprobeerd me iets bij te brengen, waren niet geïnteresseerd in mijn denkbeelden of mijn intelligentie of mijn veiligheid… Ze hoorde weer een auto komen, maar hij minderde snelheid toen hij haar passeerde en stopte voor haar. Ook Kiria stopte, moe en achter adem.

Ansel stapte uit zijn Jeep. Hij liep naar haar toe, pakte haar bij haar arm en zette haar op de passagiersstoel van zijn auto. Hij deed de veiligheidsriem vast, terwijl zij uit het voorraam staarde. Ze kon het niet opbrengen hem aan te kijken of iets te zeggen. Ze vocht tegen haar tranen en langzaam werd haar ademhaling weer normaal. Ansel stapte in en draaide de weg op, op weg naar haar huis.

De hele weg naar huis bleef het stil, op het zachte gejank van de V-snaar na. Toen Ansel voor haar huis stopte, deed Kiria haar gordel los, stapte uit zonder iets te zeggen en liep de oprit op. Ze keek niet een keer om. Eenmaal binnen, rende ze naar haar kamer en heeft een uur liggen huilen. Tot ze uitgeput in slaap viel.

Kiria kon zich niet veel herinneren van de week die erop volgde. En toen Ansel haar niet belde om welterusten te zeggen, zoals hij in de afgelopen week elke avond gedaan had, wist ze dat het voorbij was. De dagen gingen langzaam voorbij, terwijl ze de hele dag voor de televisie hing. Iedere ochtend ging ze joggen, ze liep door tot haar lichaam begon te protesteren en haar smeekte om te stoppen. Vervolgens liep ze terug naar huis vanaf het punt waar dat gebeurde om een frisse douche te nemen. Ze maakte het huis van top tot teen schoon. Ze stofte, zoog en boende tot haar handen rood en stuk waren. Angela zag het gebeuren, maar bemoeide zich niet met de zelfdiscipline die haar dochter liet zien. Kiria zou wel gaan praten als ze er klaar voor was.

De zaterdag erop belde Ted Stevenson.  Ze herkende hem onmiddellijk aan zijn rauwe stem.

‘Hallo Ted’, zei ze met tegenzin.

‘Ik wilde je even laten weten dat het programma van gister alle kijkcijfer records heeft gebroken! Blijkbaar vinden mensen het geweldig dat Ansel gezelschap heeft. Ik zou je voor aanstaande maandag weer in het programma willen hebben’.

Kiria zei niets. Herinneringen aan Ansel spookten door haar hoofd. Ze was er de afgelopen week redelijk in geslaagd hem uit haar gedachten te verbannen en was er niet op voorbereid dat de gevoelens die ze dacht succesvol weggestopt te hebben, zo gemakkelijk weer aan de oppervlakte kwamen.

‘Kiria?’

Ze hing de telefoon hebben. Ze slikte de tranen weg en probeerde haar hoofd leeg te maken door naar buiten te gaan en een eind te gaan rennen.

Ted belde die avond weer. ‘Kiria, hang alsjeblieft niet op., we willen je echt heel graag in het programma hebben’, begon hij.

‘Nee’, zei Kiria en hing weer op. De volgende ochtend arriveerde een grote bos rozen met een kaartje eraan van de studio. Angela zag hoe Kiria de bloemen mee nam naar de keuken om ze daar regelrecht in de vuilnisbak te deponeren.

‘Mam, ik ga weg om wat te schilderen’, riep ze haar moeder toe. Ze deed haar rugzak op haar rug en liep zonder wat te zeggen naar buiten.

‘Dat is goed. Laat me even weten als je tussen de middag niet komt eten’.

‘Goed hoor’, riep Kiria en liep naar haar auto.

Angela schudde wanhopig haar hoofd. Er moest iets gebeuren. Ze had zich nog nooit eerder zoveel zorgen om haar dochter gemaakt.

Kiria reed doelloos rond, op zoek naar een mooi plekje voor het laatste schilderij voor het stadhuis.

“Sure,” said Kiria, and headed for her car. Ze had een berg scene en een niet zo bruisende scene in de stad. Deze zou heel anders moeten zijn, maar nog steeds verband moeten houden met de directe omgeving. Wat zou mensen ertoe brengen een bezoekje hier aan de omgeving te brengen? Het meer, natuurlijk. Ze sloeg rechtsaf en reed met hoge snelheid in de richting van het meer. Hard rijden was nieuw voor haar. Ze reed normaal gesproken nooit te hard. Ze hield zich altijd keurig aan de maximum snelheid. Maar nu ontdekte ze dat hard rijden een flinke golf adrenaline door haar lijf liet gaan. Vergelijkbaar met wat ze voelde toen Ansel haar kuste. Ach, wie zat er eigenlijk om een man te springen?

Toen ze op de rem trapte om een bocht te kunnen nemen, piepten haar banden. Ze lachte bijna hysterisch en draaide de bassen van haar radio op het hoogste volume. Als ze later rijk en beroemd was, moest ze misschien maar eens een Porsche of een andere snelle wagen kopen. Ach, wie zat ze eigenlijk voor de gek te houden? Ze was maar een lokale kunstenaar met een bescheiden inkomen. Hoewel, ze had al verschillende telefoontjes gehad met opdrachten sinds haar foto in de krant gestaan had. Ze had nog niets aangenomen, maar ze mocht Randy Parsons wel dankbaar zijn.

Kiria scheurde het parkeerterrein op bij het meer en trapte hard op de rem. Maar ze had er geen rekening mee gehouden dat er allemaal kleine steentjes lagen in verband met asfaltwerkzaamheden. De auto raakte in een slip en ze drukte de rem nog harder in, waardoor de auto zijwaarts in de richting van een geparkeerde Jeep gleed. Hij was groen. Oh God, nee! Ze sperde haar ogen wijd open toen de afstand tot de Jeep steeds kleiner werd. Ze trapte nog harder op de rem. Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, mompelde ze en voelde het schokken van het anti blokkeer system van de wielen. Ze zette zich schrap om de exploderende airbag op te kunnen vangen. In plaats daarvan kwam de auto centimeters van de Jeep tot stilstand. Het was die van Ansel, dat leed geen twijfel. Kiria parkeerde de auto, zette de motor uit en bleef een poos roerloos zitten.

Toen stapte ze uit, zwaaide ze haar rugzak over een schouder en liep nonchalant over het strand naar de oude toren van de reddingsbrigade. Ze hoopte dat als iemand haar bezig had gezien, ze zouden denken dat ze een stuntvrouw was. Het leek wel of het allemaal zo bedoeld was, grinnikte ze in zichzelf toen ze zich een voorstelling van het gebeuren maakte. Draaien, slippen, tegensturen, stoppen, uitstappen en rustig weglopen. Ze keek van achter de donkere glazen het strand rond. Er liepen alleen een paar mensen langs de vloedlijn. Niemand lette op haar, behalve een gespierde man die van de linkerkant dichterbij kwam. Kiria versnelde haar pas, omdat hij haar kennelijk probeerde te kruisen op haar weg naar de toren. Zonder haar blik zijn kant op te richten begon ze te rennen en bereikte de toren ongeveer honderd meter voor hem. Ze begon meteen naar boven te klimmen, lenig als een aap en door al het joggen in een uitstekende conditie. De toren was een bouwval en werd nauwelijks meer gebruikt, hij begon te wiebelen terwijl ze naar boven klom.

‘Kiria!’ Ze hoorde hem roepen op het moment dat ze op het platform klom. Ze keek naar beneden en zag hem onder de toren staan.

‘Oh, hoi’, riep ze en keek hem afkeurend aan.

‘Kom naar beneden!’ De strenge toon zijn stem bracht een mengeling van liefde schuldgevoelens teweeg, maar ze onderdrukte ze snel. Hij had niets over haar te zeggen en geen enkel recht om haar te commanderen.

‘Goed hoor. Als ik klaar ben met schilderen’. Kiria vouwde haar stoeltje en schildersezel open.

‘Zolang houdt die toren het niet vol!’, riep hij.

‘Hij staat hier al twintig jaar, hoor’

‘Als je niet heel snel naar beneden komt, dan kom ik je halen!’

‘Ok’, stemde ze toe, en boog zich over de rand. Hij zette zijn voet op de eerste trede en stapte omhoog. Maar hij brak en zorgde ervoor dat hij op rug in het zand belandde. Vloekend probeerde hij de volgende trede. De toren begon onder zijn gewicht heen en weer te zwaaien, terwijl Kiria over de balustrade hing. Ansel wist dat ze gewonnen had. Hij deed een stap achteruit en keek wanhopig naar boven. Kiria kon het niet laten, ze maakte haar paardenstaart los en schudde haar haren heen en weer.

‘Zal ik mijn haar naar beneden laten zodat je omhoog kunt klimmen?’, giechelde ze.

‘Repelsteeltje had haar van goud;, antwoordde hij, draaide zich om en liep weg in de richting van de parkeerplaats.

Kiria voelde een steek van teleurstelling, maar zette deze snel van zich af en begon haar pallet gereed te maken. De uren erop verstreken terwijl ze behendig het schouwspel voor haar vast begon te leggen. Er stond een zacht windje en de zon scheen warm door de koele lucht. De vlammende kleuren van de herfstbladeren waren in hun heldere glorie niet moeilijk vast te leggen en vormden een mooi contrast met het lichtblauwe water. Creatief bezig zijn deed haar goed, voor het eerst die week voelde ze zich rustig, ontspannen en op haar gemak. Het was een overweldigend gezicht. Uiteindelijk borg Kiria het schilderij trots op in de doos en pakte haar spullen in.

Haastig klauterde ze van de toren naar beneden en liep over het zand in de richting van de parkeerplaats. Na een poos hield ze haar pas in. ‘De auto van Ansel en die van haar waren nog de enige twee op het parkeerterrein. Een paar honderd meter verder, aan haar rechterhand zat Ansel in een groene strandstoel een boek te lezen. Ze trok haar rugzak recht en begon weer te lopen. Vanuit haar ooghoeken zag ze hoe Ansel zijn boek dicht deed, zijn stoel oppakte en in de richting van zijn Jeep begon te lopen. Kiria ging langzamer lopen om de onvermijdelijke confrontatie nog even uit te stellen. Hij zou waarschijnlijk nog fatsoenlijk afscheid willen nemen, nu hun afscheid tamelijk onbevredigend was verlopen. Kiria haalde haar sleutels uit haar zak en opende het passagiersportier. Ze legde haar rugzak op de stoel. Ansel stond met zijn armen over elkaar tegen de Jeep geleund en keek zwijgend toe. Kiria liep om de auto heen en deed de deur aan de bestuurderskant open.

‘Kiria’, zei hij, en ze keek behoedzaam in zijn rustige, blauwe ogen. Hij is niet boos, zo te zien, stelde ze vast en ontspande een beetje. ‘Kiria, ik heb op je gewacht om je mijn verontschuldigingen aan te bieden’.

‘Is dat zo?’, Haar hand op de deurpost aarzelde.

‘Ik ben fout geweest. Ik heb de hele week op een telefoontje van je gewacht waarin je je verontschuldigingen zou aanbieden, toen ik er achter kwam dat ik zelf degene ben geweest, die er een potje van heeft gemaakt’. Ansel liet zijn armen langs zijn lichaam hangen en hij liep langzaam om haar auto heen. Hij bleef vlak voor haar staan. Kiria verstrakte, klaar om er bij de eerste de beste beweging vandoor te gaan.

‘Ik heb een heerlijke tijd met je gehad’, ging hij verder. ‘Maar ik ben teveel met mezelf bezig geweest en ik heb er niet bij stil gestaan wat het allemaal met jou zou doen. Ik had het recht niet om zo tegen je uit te vallen’.

Kiria keek op en zag zijn oprechte gezichtsuitdrukking. Ze verloor zichzelf in zijn blauwe ogen.

‘Tja…’, ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

Ansel legde zijn vinger op haar lippen. ‘Laat mij mijn zegje doen, alsjeblieft, je hoeft niets te zeggen. Ik voel me ellendig zonder jou. Ik kan er ’s nachts zelfs niet van slapen. Ik wil jou… niet dat billenkoek-gedoe. Ik wil je zoals je bent, als je tegen me wilt liegen of schelden, dan zal ik proberen dat te accepteren. En als je van die gevaarlijke dingen wilt doen’, hij knikte in de richting van de toren, ‘dan zal ik maar veel schietgebedjes moeten doen. Ik wil graag met je om blijven gaan… ik wil je liefhebben… en ik zal maar een ding van je vragen’. Kiria smolt bij zijn woorden en was bloednieuwsgierig naar dat ene ding’.

‘Beloof me alsjeblieft dat je niet meer zo roekeloos zult rijden. Alsjeblieft, Kiria, dat  is het enige wat ik niet kan accepteren’. Ansel stond doodstil, zijn ogen stonden vriendelijk en smekend.

Kiria knikte en deed een stap in zijn richting en sloeg zijn armen om hem heen. Ze drukten elkaar stevig tegen zich aan. Ze legde haar wang tegen zijn brede borst en rook de vage geur van zijn eau de toilette. Hij trok haar paardenstaart los en liet zijn vingers door haar zachte, lange haren glijden. Kiria wist niet hoelang ze daar al stonden, maar ze werd zich er op een moment bewust van de ondergaande zon boven het water. Ze tilde haar hoofd op en keek naar Ansel.

‘Kom, we gaan naar huis, zei hij en boog zich voorover om zijn lippen over de hare te laten glijden. Een golf van verlangen bevestigde dat ze hem nodig had. Met een glimlach beantwoordde ze zijn vraag. Ansel hield de deur van haar auto open en ze ging op de bestuurdersstoel zitten. Toen gebaarde hij dat ze vooruit moest rijden. Kiria reed het parkeerterrein af en volgde de weg tot het eind van het meer. Ze wist niet zeker of hij zijn huis of het hare bedoelde, maar ze reed in de richting van haar huis. Hij wilde haar. Hij wilde haar met al haar tekortkomingen, haar leugens en haar gevaarlijke toeren. Met een grijns van oor tot oor reed ze naar zijn huis.

Ansel behandelde haar als een prinses. Hij zette haar met een tijdschrift en een glas wijn op de bank terwijl hij naar de keuken verdween, waar ze hem met potten en pannen in de weer hoorde.

Vervolgens hoorde ze het water in de badkamer stromen. Toen leidde hij haar een groot, met kaarsen verlicht, achthoekig bad, wat met warm schuimend water gevuld was. Zodra hij de badkamer uit was, deed Kiria haar zanderige joggingpak uit en liet zich dankbaar in het weldadige water glijden. Miljoenen waterstraaltjes masseerden haar van verschillende richtingen terwijl ze zich waste met zijn stuk zeep. Toe het water begon af te koelen, draaide ze de kraan dicht, droogde zich af en trok de blauwe ochtendjas aan, die ze al vaker aan gehad had.

Kiria liep op blote voeten naar de keuken. Ansel, die bij het fornuis stond, draaide zich om en spreidde uitnodigend zijn armen. Hij tilde haar om en zwaaide haar rond en keek haar glimlachend aan.

‘Ga maar aan tafel zitten, het eten is bijna klaar’. Hij liet haar los en Kiria voldeed graag aan zijn verzoek. ‘Kan ik je ergens mee helpen?’, vroeg ze.

‘Mee, vanavond niet. De volgende keer mag jij koken en help ik je’, grinnikte hij.

‘Afgesproken’. Hij zette haar een nieuw glas wijn voor. Ze dronk met kleine slokjes terwijl ze toekeek hoe Ansel met het eten bezig was. Hij was in de keuken al net zo thuis als in de ongerepte natuur, dacht ze terwijl ze bewonderend toekeek.

‘Waar heb je zo goed leren koken?’

‘Toen ik een tiener was, is mijn moeder een eigen zaak begonnen. Ze werkte altijd door tot ’s avonds laat en iedere avond met een bord op schoot zitten begon te vervelen. Mijn moeder heeft een kookboek voor me gekocht en daar heb ik het uit geleerd’.

‘Hmmm. Dus je bent altijd al zo vindingrijk geweest’.

Ansel glimlachte en draaide het gas uit onder de saus waarin hij stond te roeren. Hij dekte de tafel en een paar minuten later verschenen een paar dampende schotels op de tafel. Kiria snoof de heerlijke geur op, terwijl hij haar overal een beetje van opschepte. Hij schepte zichzelf ook op en ging naast haar zitten. Ze keken elkaar aan.

Toen pakte Ansel haar hand, deed zijn ogen dicht en zei, ‘Here zegen deze spijs, om Jezus wil, Amen’. Hij liet haar hand los en pakte zijn vork, terwijl Kiria hem verbaasd aankeek.

‘Wanneer je mijn vader dat hoort zeggen, zou je willen dat ik dat ook zo mooi kon’, zei hij. Zijn knikje zette Kiria eindelijk in beweging. Ze pakte haar vork en prikte er een stukje asperge, bedekt met een zachte gele saus aan. De pittige smaak zorgde ervoor dat ze het in een ommezien op had en om meer vroeg.

Ansel grinnikte en reikte haar de pan aan. ‘Wil je niet ook iets anders proberen?’

‘Huh-uh’, glimlachte ze, haar ogen gelukzalig dichtgeknepen. ‘Ik wil de rest van mijn leven alleen dit maar eten’. Toen ze even later haar bord weer leeg had, schepte ze een portie kalfsvlees met gegratineerde aardappelen op.

Ansel pakte haar hand in zijn beide handen, en draaide hem voorzichtig om, om haar beschadigde handpalm te bekijken. ‘Wat is er met je hand gebeurd?’, vroeg hij en schoof zijn stoel naar achter en stond op.

Kiria zag hoe hij een poosje in een la rommelde. ‘Niets’. Ze voelde een vreemd gevoel van schaamte in zich opkomen.

‘Ik geef je tien seconde om te vertellen wat er gebeurd is’. Hij vond een tube zalf en nam deze mee naar de tafel.

Kiria voelde zich op een vreemde manier gedwongen om aan zijn dwingende verzoek te voldoen en ze stotterde, ‘Ik… ik heb het huis schoongemaakt’. Wat was ze eigenlijk een idioot dat ze op zijn dwingende vraag inging’.

‘Echt waar? Waarom heb je dan geen handschoenen aangedaan?’. Hij pakte haar hand en wreef deze in met de verzachtende zalf. Voorzichtig masseerde hij iedere vierkante centimeter. Kiria vond het heerlijk, maar wist niet wat ze moest antwoorden. ‘Hmm?’, hij keek haar vragend aan.

‘Daar heb ik niet aan gedacht’, mompelde ze. Hij reikte naar haar andere hand en ze legde deze in de zijne. ‘Het kon me ook niet zoveel schelen’, voegde ze eraan toe,

Tot haar verbazing knikte Ansel instemmend. Terwijl hij haar hand masseerde dwaalden haar gedachten terug naar de schoonmaakpartij. Ze had de pijn van de blaren zelfs verwelkomd, want het leidde haar af van de pijn die ze voelde nadat ze Ansel verlaten had. En nu hij de wonden van zowel haar handen als van haar hart heelde, voelde ze een overweldigende liefde tussen hen, hoewel geen van beiden dat woord ooit hadden laten vallen. Hield ze van hem? En als dat zo was, hield ze dan van de persoon of van de beroemdheid?

Toen hij uiteindelijk haar hand losliet, pakte ze haar wijnglas en rukte zich los van haar overpeinzingen. Het kon nog niet zijn dat ze van elkaar hielden, ze kenden elkaar nog maar een paar weken Ansel schepte haar nog meer vlees op. Ze glimlachte hem een bedankje toe en viel er gretig op aan.

Nadat haar bord leeg was, begon Ansel de tafel af te ruimen. Kiria stond ook op, maar hij wees haar hulp van de hand en zei haar dat rustig moest blijven zitten. Ze voelde zich een beetje opgelaten dat zij aan de tafel zat terwijl hij de pannen schoon schrobde. Ze sloop achter hem en begon zachtjes zijn schouders en nek te masseren.

‘H, dat voelt lekker’, zei hij en haalde zijn schouders op van genot.

‘Is je familie echt gelovig?’, vroeg ze terwijl ze zich op de rechterkant van zijn nek concentreerde.

Ansel grinnikte. ‘Tja, het zijn geen godsdienstwaanzinnigen, maar ze gaan wel naar de kerk en ze hebben strenge normen en waarden. Ze dringen hun overtuiging niet aan anderen op, maar ze zullen wel laten weten hoe ze erover denken als daarnaar gevraagd wordt’.

‘Net zoals jij, is het niet?’, plaagde Kiria, terwijl ze over zijn schouderbladen wreef.

‘Ik denk het. Ik heb alleen niets met bidden. Ik denk dat God helemaal niet in al die langdradige verhalen geïnteresseerd is. Mijn vader laat zich helaas af en toe wat teveel meeslepen’. Ansel droogde zijn handen en draaide zich om. ‘Kiria, ik wil dat je dit weekend met me meegaat om hen een bezoekje te brengen. Het is drie uur rijden, dus ik blijf altijd een nachtje slapen. Heb je zin om mee te gaan?’ Ze zag aan zijn ogen dat het belangrijk voor hem was en dat maakte op zijn beurt weer dat zij zich speciaal voelde.

‘Ja! Ik wil je ouders graag ontmoeten, Ansel’. Hij sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Goed dan vertrekken we vrijdagmiddag en gaan zondag weer naar huis’.

Toen kuste Ansel haar en haar gedachten veranderden in pure opwinding toen hij de voorkant van haar ochtendjas open deed en met zijn vingers langs de zijkanten van haar blote borsten streek. Toen hij zijn hand tussen haar benen liet glijden, voelde ze hoe haar knieën begonnen te knikken. Plotseling werd ze opgetild en naar de slaapkamer gedragen. Hij legde haar op de zachte sprei en kuste haar eerst voorzichtig op haar mond. Toen wrong hij zijn tong tussen haar tanden door in haar mond. Kiria kreunde en wreef over zijn rug en spoorde hem aan haar te nemen.

‘Alsjeblieft, Ansel, ik wil je in me voelen’, fluisterde ze, en liet haar hand over zijn erectie glijden. Hij was een stuk groter dan ze zich voorgesteld had ze deed aarzelend haar hand erom heen. Ze voelde de zijdezachte huid.

‘Nu nog niet’, hijgde hij. Hij liep zijn tong plagend over haar tepel glijden. Ze liet een hand door zijn haar glijden terwijl zijn tong er rondjes omheen draaide. Toen nam hij de stijve tepel in zijn mond en zoog erop. Golven van genot spoelden door haar lichaam. Opnieuw gleed zijn hand tussen haar benen en streelde haar zachtjes. Ze voelde hoe ze ongelofelijk nat werd. Hij liet een vinger naar binnen gaan. Ze voelde zich helemaal opgevuld. Toen trok hij zijn vinger net zo hard terug – Kiria keek in zijn verwilderde ogen.

‘Ben je nog maagd?’, de bozen, beschuldigende toon in zijn stem klonk onheilspellend.

Kiria probeerde zo onschuldig mogelijk te kijken en sperde haar ogen open. ‘Ja’, fluisterde ze.

‘Waarom heb je dat in vredesnaam niet eerder gezegd?’ Kiria voelde hoe haar hart op hol sloeg. Het was maar goed dat hij met dat billenkoek-gedoe gestopt was.

‘Tja… het onderwerp is nooit ter sprake gekomen’.

Ansel kon er echter maat weinig begrip voor opbrengen. ‘Je hebt het zover laten komen, terwijl je wist dat we het niet af konden maken!’

‘Maar Ansel, natuurlijk kan dat wel – ik heb het alleen nog nooit eerder gedaan!’

‘Ik kick niet op het ontmaagden van meiden’, zei hij en ging op zijn rug liggen.

Kiria wist dat dit er keer van moest komen, maar ze had er geen rekening mee gehouden, dat ze zo door emoties overspoeld zou worden. Ze had er in haar fantasieën geen rekening mee gehouden, dat hij het niet zou willen! Waarom toch? Alle andere vriendjes zouden er heel wat voor gehad hebben om zover te komen bij haar! Ze ging rechtop zitten, deed de ochtendjas dicht en opende de aanval.

‘Wat is er verdomme met jou aan de hand?, schreeuwde ze tegen hem. ‘Je zou blij moeten zijn dat ik nog maagd ben’.

Ansel keek haar verbaasd aan.

‘Je doet net of ik melaats ben, of zo’, fulmineerde ze. ‘Nou, ik schaam me er anders niet voor, hoor! Loop maar naar de hel, als je me niet wilt, wil ik jou ook niet meer!’ Kiria schoof naar de rand van het bed, maar hij hield haar tegen door een arm om haar heen te slaan.

‘Het spijt me Kiria’, begon hij, maar ze vocht als een leeuwin om weg te komen. Hij draaide haar om zodat ze hem aan moest kijken en ze trommelde in razernij met haar vuisten tegen zijn borst. Ansel pakte haar armen en wachtte tot ze kalmeerde. Het duurde even voordat ze zich realiseerde dat ze niets kon uitrichten, dat hij haar niet los zou laten. Er verschenen tranen in haar ogen terwijl ze langzaam tot rust kwam.

Ansel probeerde het nog eens. ‘Natuurlijk wil ik je… ik werd alleen verrast, dat is alles. Je hebt me nooit verteld dat je nog maagd was, ik verwachtte het gewoon niet. Ik bedoel, je bent een mooie meid en je bent tweeëntwintig jaar oud, ik kon me gewoon niet voorstellen dat niemand… nou, je weet wel…’ Hij liet haar armen los en drukte haar tegen zich aan, terwijl hij zachtjes over haar rug wreef. ‘Ik ben trots op je, liefje, echt waar. Ik had het alleen graag eerder geweten – je hebt me laten geloven dat we zouden vrijen. Je hebt er zelf om gevraagd….’

Kiria voelde de spanning weer opkomen. Uiteindelijk zei ze, ‘Ik heb het gevraagd omdat ik het heel graag wilde. Ik snap er ook niets van dat je het niet wilt’. Ze voelde de tranen weer opkomen en Ansel pakte haar gezicht in zijn beide handen.

‘Ik kan het niet. Ik weet niet hoe ik het moet doen. Ik heb nog nooit eerder iemand ontmaagd en ik wil je geen pijn doen’.

Verontwaardiging laaide op in haar ogen. ‘Je wilt me geen pijn doen? Je hebt mijn kont bont en blauw geslagen met een paddel!’ Ze zag zijn gezicht betrekken. ‘Dat is iets heel anders’, liet hij haar boos weten. ‘Ik zou het zo weer doen, als ik je niet beloofd zou hebben dat ik het niet weer zou doen’.

Kiria voelde kriebels in haar buik. ‘Dat heb je dan goed gedaan!’

‘Ik weet niet of ik het onder woorden kan brengen, maar ik zal het proberen. Ik ben opgevoed in de wetenschap dat de bips, de billen of de kont zoals je wilt, gemaakt is om straf te ontvangen’. De strenge toon in zijn stem stelde haar op de een of ander vreemde manier gerust. ‘Je kunt iemand geen blijvende schade toe brengen door haar een flink op de billen te geven. Het is de grootste spier van het menselijk lichaam en kan heel wat hebben’.

Er zijn daar geen botten die kunnen breken. Alleen de huid kan zeer gaan doen, maar die zal snel herstellen. Ik zou je nooit een pak op je billen hebben gegeven als je er niet zelf mee akkoord gegaan was’.

Kiria knikte onbewust dat ze het met hem eens was en ze keek naar de bezorgdheid in zijn ogen. ‘En nu je van gedachten veranderd bent, zal ik dat respecteren. Maar dat veranderd er niets aan dat ik je nooit ergens anders pijn zal doen dan op je bips’.

Kiria dacht een hele poos na. ‘Maar Ansel, je hebt me ook op mijn bovenbenen geslagen’, protesteerde ze.

‘Goed dan, je billen en je bovenbenen. Maar daar blijft het ook bij. Ik heb wel eens gehoord van mensen die elkaar met een zweep over het hele lichaam afranselen, dat zou niets voor mij zijn’.

‘Ok, ok, daar wil ik verder niets over horen. Het spijt me dat ik je nooit verteld heb dat ik nog maagd ben, maar ik snap niet waarom je me niet zou kunnen… um… neuken…’, ze liet haar blik zakken en staarde naar zijn borst.

‘Ik heb niet gezegd dat ik dat nooit zou willen, maar dat ik het niet zou doen omdat ik niet wist hoe ik het zou moeten doen’.

Kiria glimlachte. ‘En nu? Nu ga je het nodige research doen?’

Ansel speelde het spelletje mee. ‘Ja, als jij daar geen probleem mee hebt, dan zal ik dat gaan doen’.

‘En als ik het zou doen?’

‘Wat?’ Voor het eerst sinds Kiria hem kende, leek Ansel onzeker te worden.

‘Zorg jij maar dat je hem stijf krijgt en ga op je rug liggen, dan zal ik het zelf wel doen’, giechelde ze.

Ansel grinnikte terug. ‘Dat zou misschien best leuk zijn, maar ik wil ook niet dat je jezelf pijn doet’.

‘Tja, hoe lang moeten we dan nog wachten?’

‘Nier zo lang. Wat dacht je van morgenavond?’

‘Ik denk niet dat ik nog zo lang kan wachten’, zei ze laconiek en liet een vinger van zijn buik naar zijn lies glijden. Hij pakte haar hand om haar tegen te houden.

‘Kiria’, zei hij koeltjes en ze keek hem wat bedrukt aan. ‘We doen dit morgenavond’.

Nog steeds in de hoop dat hij van gedachte zou veranderen’, glimlachte ze en zei plagend, ‘En wat als ik daar niet op wacht?’

Zelfs aan het geduld van Ansel kwam een eind. ‘Als je morgenavond geen maagd meer bent, dan zou het zomaar kunnen dat ik vergeten ben dat ik je niet meer over de knie zou leggen!’

Kiria keek hem aan. ‘Maar je hebt het beloofd!’, zei ze.

‘Dat weet ik’, zei hij met een zachte stem. ‘En ik zal me aan mijn woord houden. Wil je ook dat ik er niet meer mee dreig?’

‘Ja. Je zou er mee ophouden, maar je begint er steeds weer over’, pruilde ze.

‘Je bent er zelf over begonnen toen ik zei dat ik je geen pijn wilde doen’, herinnerde hij haar.

‘Ok. Daar heb je gelijk in. Ik zal er niet weer over beginnen’.

‘En nu’, hij legde haar op haar rug en boog zich voorover om haar te kussen, ‘wil ik alsnog met je vrijen’.

‘Wat?’, ze probeerde te gaan zitten, maa rhij hing over haar heen. Ze voelde zijn hand over haar buik gaan.

‘Blijf liggen en probeer je te ontspannen’, liet hij weten en liet zijn tong over haar bovenbeen glijden.

‘Maar je zei dat je niet wilde…’, protesteerde Kiria terwijl hij haar streelde, maar haar zwakke protesten veranderden al snel toen zijn bedreven handen haar gek van verlangen maakten. Een paar minuten later kreeg ze een verpletterend orgasme. Toen het schokken van haar lichaam tot bedaren gekomen was, nam hij haar in zijn armen.

‘Morgen zal het nog beter zijn’, beloofde hij. Kiria kon zich nauwelijks voorstellen dat dat mogelijk was.

Een uur later reed hij in zijn Jeep achter haar aan naar haar huis. Kiria had hem laten weten dat ze best zelf kon rijden, maar toen hij stond erop achter haar aan te rijden, had ze haar verzet opgegeven. Toen ze samen het huis binnen kwamen, stond Angela op uit haar fauteuil.

‘Kiria, waar ben je de hele dag geweest?’, vroeg ze. Kiria ging instinctief een beetje achter Ansel staan.

‘Wat?’ Kiria had haar moeder nog nooit eerder zo boos gezien.

‘Je bent vanmorgen weggegaan en je hebt de hele dag niets meer van je laten horen! Wanneer ga je eindelijk een mobieltje aanschaffen zodat mensen je kunnen bereiken?’

‘Mam, is er iets? Is er iets ergs gebeurd?’

‘Nee, en dat is maar goed ook. Waarom heb je me niet gebeld om me te laten weten dat alles goed met je is?’

‘Daar… daar heb ik nooit aan gedacht, mam. Bovendien ben je anders nooit zo bezorgd!’

‘Dat komt omdat ik nog nooit eerder een heel week lijdzaam heb moeten toekijken hoe jij jezelf ten gronde richt! Toen je vanmorgen de deur uit ging, heb je beloofd tussen de middag te bellen!’

Kiria voelde hoe Ansel tussen haar en haar moeder vandaan stapte. Hij deed een stap in de richting van de deur. ‘Het spijt me Angela, ik heb haar tussen de middag meegenomen naar mijn huis en daar zijn we de rest van de dag gebleven. Het is ook mijn schuld, ik heb er ook niet aan gedacht dat we je even moesten bellen’.

‘Ansel White, jij kunt er helemaal niets aan doen!’, Angela keek hem met tranen in haar ogen aan.

‘Behalve dan dat mijn dochter me altijd liet weten waar ze uithing toen ze jou nog niet kende. Nu weet ik nooit waar ze uithangt, weet ik nooit of het wel goed met haar is…’

Kiria keek haar verbaasd aan toen haar moeder begon te huilen. Ze had haar nog nooit eerder zien huilen, zelfs niet op de dag dat haar vader er vandoor ging. Ansel stapte langs haar heen en nam Angela in zijn armen. Ze moest nodig getroost worden.

‘Het spijt me, mam’, zei Kiria en legde haar hand op de schouder van haar moeder. ‘Ik had geen idee dat je zo ongerust zou zijn. Ik heb me de hele week al egoïstisch gedragen, was alleen maar met mezelf bezig’.

‘Vroeger vertelde je me altijd wat je dwars zat’, huilde Angela en deed een arm om de nek van Kiria. ‘Je hebt de hele week niet tegen me gepraat! Je hebt onverantwoord in je auto rondgescheurd en jezelf bijna in de vernieling gelopen. Ik was zo bang dat er op vandaag iets verschrikkelijks gebeurd was!’.

‘Het spijt me, mam’, herhaalde Kiria. Ze keek Ansel even aan en zag spijt in zijn ogen. ‘Ik wilde je helemaal niet ongerust maken; ik kon er alleen nog niet over praten…’ Op het moment dat Ansel haar losliet, nam Kiria haar moeder liefdevol in haar armen.

‘Ik bel je nog wel’, zei Ansel en liep in de richting van de voordeur. Kiria knikte en keek hem na. Hij trok de deur zachtjes achter zich dicht. Ze ging met haar moeder op de bank zitten. Ze hebben nog wel een uur gepraat voordat Angela ervan overtuigd was dat Kiria voortaan zou bellen. Kiria vertelde dat Ansel had beloofd haar nooit meer een pak op haar bips te geven, maar vertelde er niet bij wat ze de volgende avond van plan waren.

Angela stond op, ging in haar fauteuil zitten en stak een sigaret op. Ze inhaleerde diep en blies een grote rookwolk in de richting van de open haard. ‘Ik voel me een beetje belachelijk’, zei ze. ‘Ik was zo ongerust dat ik me in het bijzijn van Ansel helemaal heb laten gaan. Hij zal me wel een raar mens vinden…’

‘Oh, mam, zit daar maar niet over in. Ik had ook wat rustiger moeten rijden, ik heb geluk gehad dat me niets overkomen is. En ik weet zeker dat Ansel het niet erg vind dat hij je heeft zien huilen’.

‘Hij is een goed mens’, antwoordde Angela. ‘Maar ik weet niet of die nieuwe afspraak van jullie nu wel zo’n goed idee is’, glimlachte Angela, blij dat ze haar dochter weer van een advies kon voorzien.

‘Wat?’, zei Kiria op een voor haar zo kenmerkende toon. ‘Waarom niet?’

‘Wat houdt je nu nog tegen om tegen hem te schelden en te liegen?’

‘Nou… ik doe het niet meer… omdat ik van hem houd en ik hem geen pijn wil doen’. Kiria benoemde haar gedachten voordat ze wist dat ze deze had. Ze hield van Ansel. Het was een openbaring, maar toch wist ze het al, diep van binnen.

Angela glimlachte. ‘Ik hoop voor je dat het goed uitpakt’.

‘Tja, ik houd ook van jou en ik lieg niet tegen je’.

‘Dat is waar’.

‘Het is vast niet zo moeilijk. Ik zal af en toe nog wel eens vloeken, maar hij zei dat hij dat zou accepteren’.

Angela knikte en zette de televisie aan om naar het nieuws te kijke. Kiria ging niet lang daarna naar bed en toen Ansel even later belde, hebben ze het kort gehouden.

“Kiria, I’m sorry you had such a hard week,” Ansel told her.

‘Nee, Ansel, het is mijn schuld. Ik had ook gewoon met mijn moeder kunnen praten, in plaats van me te wentelen in zelfmedelijden. Ik heb de verkeerde keuzes gemaakt. Maar voortaan weet ik wel beter’.

‘Jullie huis ziet er trouwens geweldig uit’.

‘Oh, is het je opgevallen dat ik schoongemaakt heb?’

‘Ja, het ziet er plotseling heel anders uit!’

‘Dank je wel. Ik geloof dat in toch nog iets goed gedaan heb’.

‘Ik ben doodop, liefje. Ik kom je morgenmiddag ophalen, goed?’

‘Uh-huh. Welterusten’.

‘Welterusten’.

Kiria hing op en had er meteen spijt van dat ze hem niet verteld had dat ze ban hem hield. Het viel niet mee om dat te doen, zeker niet omdat ze niet wist of hij ook van haar hield. Wat als ze het tegen hem zou zeggen, en hij het gek zou vinden? Ze kenden elkaar nog maar een paar weken! Maar Kiria wist dat het waar was en ze had het gevoel alsof ze elkaar al jaren kenden. Ze dacht na over hun nieuwe afspraak en vroeg zich af of hij er wel gelukkig mee was.

Toen realiseerde ze zich dat ondanks dat hij beloofd had haar niet meer over de knie te zullen leggen, hij nog steeds de leiding had. Ook al was hij lief en zorgzaam voor haar geweest, had hij de besluiten genomen en was haar invloed marginaal geweest. Hij was nog steeds in staat om haar zich schuldig te laten voelen wanneer hij boos werd. Hij had haar vastgehouden terwijl hij haar klaar liet komen. Ook hier had ze geen keuze in gehad. Kiria glimlachte. Dat ze geen billenkoek meer kreeg, had geen invloed op hun relatie. Ze viel in slaap en droomde dat ze de liefde bedreven.

Kiria keek naar haar moeder om steun, maar Angela vluchtte naar de keuken en ging met het eten aan de gang.

‘Er mankeert me niks, Ansel. Ik heb alleen last van mijn spieren, dat is alles’.

‘Het gaat goed, betekent dat er niets aan de hand is. Waarom heb je me het niet verteld?’

Kiria drukte zich in de kussens van de bank. Ze wilde dat ze erin kon verdwijnen. ‘Kijk, ik wilde je er niet mee lastig vallen toen je aan het werk was. Ik had ook niet verwacht dat ik je vandaag nog zou zien. En morgen heb ik waarschijnlijk nergens geen last meer van’.

‘Kiria’, zei hij en keek haar indringend aan, ‘informatie voor me achterhouden, staat gelijk aan liegen’.

Ze keek naar een lege chipszak op de grond en mompelde, ‘Je had maar weinig tijd om met me te praten. Ik wilde je niet lastig vallen met die achterlijke spierpijn’.

Nadat hij lange tijd nagedacht had, glimlachte hij uiteindelijk tegen haar en schudde zijn hoofd. ‘Laat ik het nog eens heel duidelijk stellen. Ik vraag dat je de waarheid zegt als ik vraag hoe het met je gaat. Dat is toch niet zo moeilijk?’

‘Nee…’. Ze keek hem aan en voelde zich weer een klein meisje. ‘Maar ik wil niet dat je denkt dat ik een hypochonder ben of zoiets. Het lijkt wel of je altijd voor me moet zorgen’.

‘En dat vind ik leuk om te doen’. Ansel gooide de krant op de salontafel. Toen hij opstond om naast haar te gaan zitten, viel de krant van tafel en viel op de voorpagina.

Toen ze naar voren boog om hem op te pakken, zag Kiria tot haar ontzetting een grote kleurenfoto van zichzelf terwijl ze pontificaal op de rand van het platte dak van het postkantoor zat. Ze wierp een snelle blik op Ansel, maar die keek naar de televisie. Ze vouwde de krant voorzichtig dubbel en pakte de lege chipszak. Nonchalant legde ze hen op het tafeltje.

Woede op Randy Parson kolkte door haar heen toen Ansel zijn arm om haar schouders legde. Die klootzak! Na al het werk dat ze voor hem gedaan had! Waarom had ze het filmpje niet van hem opgeëist? Haar handen trillen. Ze drukte ze snel in haar schoot.

‘Is alles goed met je?’, vroeg hij terwijl hij over haar schouder wreef.

‘Ja’, antwoordde ze en kroop wat dichter tegen hem aan. Nu moest ze tegen Ansel liegen omdat Randy dubbelspel had gespeeld.

Niet lang daarna riep Angela dat ze konden eten. Ze aten lasgana met een frisse salade. Na het eten gingen ze allemaal aan de slag. Kiria ruimde de troep in de huiskamer op. Daarna masseerde Ansel haar rug tot ze onder zijn magische handen op de bank in slaap viel.

Een paar uur later werd Kiria wakker. Ze lag met haar hoofd op de borst van Ansel. Ze ging rechtop zitten en knipperde met haar ogen. Ze zag dat het journaal van elf uur op de televisie was. Haar moeder keek haar aan en glimlachte.

‘Ik kon het niet opbrengen jullie tweeën wakker te maken’, glimlachte ze.

Kiria glimlachte terug, maar het blik in de richting van de slapende Ansle getrokken. Zijn hoofd knikkebolde tegen het kussen, het wiegde zachtjes heen en weer op het ritme van zijn ademhaling. Hij zag er zo lief uit, dat ze bijna op hun oude bank in katzwijm viel. ‘Ik ben blij dat hij niet snurkt’, zei Kiria zachtjes.

‘Alleen als ik slaap’. Ze schrok van zijn onverwachte antwoord. Ze pakte een kussen en smeet dat lachend naar zijn hoofd.

‘Je bent afschuwelijk’, liet ze hem weten. Hij ging rechtop zitten en begon haar in haar zij te kietelen, terwijl zij vocht om weg te komen.

‘Ow, ow, ow!’, lachte ze. ‘Ophouden!’

‘Je kunt hier vannacht wel blijven slapen als je wilt’, kwam Angela tussen beiden en Kiria keek haar verrast aan.

‘Moeder!’

‘Op de bank natuurlijk’, lachte ze. ‘We moeten om vier uur al opstaan, dus dat is een goed idee. Bedankt’, zei Ansel.

‘We?’, vroeg Kiria.

‘We gaan slangen merken, weet je nog?’

‘Ik?’

‘Ben ik helemaal vergeten om je dat te vragen?’

‘Ja…’

‘Oh, het spijt me, het moet me ontschoten zijn. Hoe dan ook, we moeten er morgenochtend om zes uur zijn. Ik zal je morgen de regels wel vertellen’. Hij gaapte en rekte zich uit, zijn spierballen zwelden op tot imposante proporties.

‘Welke regels?”

‘Gewoon de gebruiken in de filmwereld. Maar over het algemeen hoef je alleen maar te doen wat ik je zeg als er gefilmd wordt’.

Kiria trok een raar gezicht. ‘Daar is dan niets ongewoons aan… wat zal ik aandoen?’

Ansel gaapte nog eens. ‘Een spijkerbroek. Een shirt. Een bh…’ Kiria gaf hem een stomp tegen zijn schouder en hij moest lachen.

‘Hé, ik kom op de televisie, waar ik me niet bepaald zeker over voel. Ik wil er wel goed uitzien’.

‘Je kunt best wat make-up op doen als je wilt, maar kleed je niet te uitbundig. Het is een shot buiten in de natuur. Trek buitenkleding aan. In ieder geval een lange broek, geen korte.

‘OK, dan ga ik nu maar eens naar bed’, zei Kiria, en ze worstelde onder de deken vandaan. Ansel ging languit op de bank liggen en legde een kussen onder zijn hoofd. Kiria legde de deken over hem heen en keek hem met een glimlach aan.

‘Zou je me een wekker kunnen brengen, liefje?’, vroeg hij. Ze liep weg om de hare te halen. Hij had haar ‘liefje’ genoemd. Wat klonk dat lief.

Kiria zette het alarm van de wekker op vier uur en zette hem op de salontafel. Toen gaf ze Ansel een kusje op zijn wang voor ze de kamer uit liep.

Om half vijf schrok Angela wakker uit een diepe slaap. Ze hoorde gesnurk uit de woonkamer komen, en glimlachte toen ze bedacht wie dat geluid voort bracht. Ze wierp een blik op haar wekker en sprong haar bed uit om Ansel wakker te schudden. Hij zat onmiddellijk rechtop en staarde naar de wekker.

‘Verdomme!’, mompelde hij en Angela liep terug naar de hal om haar dochter wakker te maken. Kiria vloog haar bed uit en stormde naar de badkamer. Maar de badkamerdeur zat op slot. Ze klopte aan, maar Ansel zei dat ze nog even moest wachten. Kort daarna deed hij de deur open. Ze stormde langs hem heen naar binnen en sloeg de deur achter zich dicht. Haar spieren waren nog steeds pijnlijk, maar niet zo erg meer als de dag ervoor.

‘Waar kan ik een handdoek vinden?’, vroeg Ansel door de deur. ‘Ik an niet een vinden’. Opeens herinnerde Kiria zich wat haar moeder de vorige dag gevraagd had.

‘Eh… er zijn geen schone handdoeken meer’, riep ze terug.

‘Dan gaan we ons bij mij thuis douchen. Zorg dat je binnen vijf minuten klaar staat!’

Angela stond in de deuropening van haar slaapkamer. Ze had haar armen over elkaar en tikte met haar voet op de vloer toen Kiria de badkamer uitstormde. ‘Waarom heb je de handdoeken gister niet gewassen?’

Kiria hield haar pas in en keek haar moeder even aan. ‘Ik ben het helemaal vergeten, moeder’, antwoordde ze en haastte zich vervolgens naar haar kamer op wat kleren bij elkaar te zoeken.

‘Waarom is de wekker niet afgegaan?”, vroeg Ansel vanaf de andere kant van de hal.

‘Ik heb geen idee’, jammerde Kiria. ‘Misschien ben ik wel vergeten het knopje uit te trekken’.

Ansel pakte de wekker op om het te controleren; het knopje was ingedrukt.

‘Kiria, je hebt nog twee minuten om je klaar te maken’, waarschuwde hij,  ‘als je dan niet klaar bent, zal ik je een flink pak op je billen geven!’

‘Geef haar namens mij ook maar een pak op haar bips’, riep Angela en deed de deur van haar slaapkamer dicht. Ansel grinnikte in zichzelf.

‘Lieve help!’, klaagde Kiria en haastte zich met een tas met kleren en make-up spullen naar de woonkamer. Ze schoot een jasje aan en liep achter Ansel aan naar zijn Jeep. Tot Kiria’s opluchting werd er onderweg niet veel gezegd. Ze had een preek verwacht vanwege haar onoplettendheid. Bij Ansel thuis namen ze een in aparte badkamers een douche en kleden zich aan. Ze waren een paar minuten voor zes op de filmset. De eerste zonnestralen zorgden ervoor dat er schaduwen vielen op het met dauw bedekte gras.

‘Wat ben ik blij dat we nog op tijd zijn!”, fluisterde Kiria tegen Ansel toen ze hand in hand de set opliepen.

‘Het was anders prettig geweest als we nog tijd hadden gehad om te ontbijten. We krijgen nu waarschijnlijk niet eerder wat te eten dan tussen de middag’. Ansel kneep even in haar hand en liet haar toen los.

Ze wist dat het haar schuld was dat ze hun ontbijt gemist hadden. Kiria bleef achter toen hij op een paar mannen afliep die naast een camper stonden. Eén van hen overhandigde Ansel een beker dampende koffie en ze stonden daar een poos te praten. Kiria had verschrikkelijk veel zin in koffie, maar was te verlegen om er om te vragen. Na een paar minuten riep Ansel haar naar hen toe, gaf haar een beker koffie en stelde haar voor aan de anderen.

De regisseur, Ted Stevenson, schudde haar de hand. ‘Ik vroeg me al af waar Ansel het de hele week zo druk mee had’, liet hij haar weten. ‘Ik kon hem bijna niet te pakken krijgen’.  Hij grijnsde breed. ‘Nu weet ik waarom’.

Kiria glimlachte terug, en voelde hoe ze een kleur kreeg. Het was nog nooit in haar opgekomen dat ook anderen iets van Ansel zouden willen. Ze voelde zich heel speciaal dat hij zoveel tijd aan haar besteedde. ‘Aangenaam kennis te maken’, antwoordde ze.

‘Hebben we elkaar niet eens eerder gezien?’ Ted nam haar van top tot teen op.

‘Nee, dat geloof ik niet’.

Hij deed een stap achteruit en dacht diep na, toen Ansel de andere twee mannen voorstelde als Bill en Kevin, beide cameramannen. De mannen namen vervolgens de draaiboeken van die dag door. Om zeven uur waren nog meer teamleden gearriveerd, onder wie een vrouw die zich voorstelde als Mary Lawrence. Mary en Kiria tekenden papieren waarin stond dat ze programmamakers niet verantwoordelijk zouden stellen als er iets mis mocht gaan. Er werd haar gevraagd een beetje aan de kant te blijven totdat ze haar nodig hadden. Kiria knikte. Ze schikte zich volledig in de rol van de onervaren gast.

Het team kon goed met elkaar opschieten en ze vond het een genot om te zien hoe ze met elkaar samen werkten. Iedereen maakte grapjes met de anderen, maar iedereen richtte zich het meest op de ster van de show. Uiteindelijk kwam Ansel naar heer toe om haar uit te leggen wat er allemaal stond te gebeuren. Ze zouden een paar slangen gaan zoeken langs de oever van de rivier zoals ze een paar dagen terug gedaan hadden. Als ze er geen zouden vinden, dan zouden ze zelf een slang tussen de stenen leggen, om deze vervolgens ‘te vinden’. Kiria moest lachen om het bedrog, maar het verbaasde haar niets. Ansel gaf haar twee injectiespuiten die ze bij zich moest houden, ze borg ze zorgvuldig in de zak van haar shirt op. Toen liepen ze met zijn allen door het veiligheidshek en liepen naar de oever, met de filmploeg op hun hielen.

Hoewel Kiria niet bepaald bang was voor de camera, ontweek ze de lens zoveel mogelijk. Ansel was per slot van rekening de ster en zij vond het wel prettig een beetje op de achtergrond te blijven. Ze was zelfs buiten beeld toen Ansel een grote Moccasin slang onder een steen aantrof.

‘Kiria!’, riep hij en hield de slang voor de camera. Zijn vuist omvatte de slang vlak achter de kop. Kiria liep naar hem toe terwijl Ansel zijn publiek alles over de slang vertelde.

‘Meer mensen worden in de Verenigde Staten door een Moccasin slang gebeten dan door alle andere slangen bij elkaar. Maar het gif is meestal niet dodelijk’. Ansel gaf de slang aan Kiria, die opeens de neiging voelde er hardlopend van door te gaan. Maar ze klemde haar kiezen op elkaar en pakte de slang aan. Ze hield hem stevig vast, terwijl Ansel de toeschouwers wees op de bruinbeige ringen op de huid. ‘Probeer dit thuis niet na te doen’, zei Ansel en grinnikte om het cliché.

‘Of waar dan ook’, mompelde Kiria. Ze aaide de slang dapper over zijn buik en stond toe dat hij zich om haar onderarm kronkelde. Ansel bleef rustig doorpraten terwijl hij de slang uitrekte zodat Kiria de injectie kon geven.

 Toen de chip ingespoten was, liepen Ansel en Kiria samen terug baan de camper. ‘Ik ben trots op je optreden vanochtend’, zei Ansel. ‘Je hebt niet eens met je ogen geknipperd. En je handen waren zo vast als die van een neurochirurg’.

‘Dank je’, bloosde ze.

‘Je hebt het zo goed gedaan, dat ik besloten heb je geen pak op je bips te geven omdat we ons vanmorgen verslapen hebben’.

Kiria bloosde nog meer en keek snel om zich heen of zich iemand binnen gehoorafstand bevond.

‘Ik ben alleen maar vergeten het knopje uit te trekken’, protesteerde ze.

‘En je bent vergeten de handdoeken voor je moeder te wassen… Kijk, op zich heb ik er niet zoveel mee te maken, maar ze heeft me gevraagd je een pak op je billen te geven. En wie ben ik om niet aan dat verzoek te voldoen?’

Ze zag de grijn op het gezicht van Ansel. Toen stak ze haar tong uit. Dit leverde haar een snelle tik op haar billen op. Ze keek schuchter om zich heen of iemand het gezien had.

Terug bij de camper voelde Kiria de ogen van Ted op zich gericht terwijl de rest van het team aan het inpakken was. Het leek Ansel niet op te vallen. Ze haalde haar schouders op en dacht dat ze het haar verbeeldde. Mary kwam haar de hand schudden en haar vertellen dat ze het geweldig gedaan had tijdens haar eerste opname. Kiria voelde zich overgelukkig.

Vlak voor ze weggingen stapte Ted op haar af. Hij had een geheimzinnige blik in zijn ogen. Hij ging voor haar staan en zei, ‘Ik ben er eindelijk achter waar ik je van ken!”

‘Is dat zo?’, vroeg Kiria een beetje verward. Hij zou toch niet het plaatselijke sufferdje gelezen hebben?

“Jij bent die kunstenares die gisteren in de krant stond!’, verklaarde hij.

‘Oh! Ja, dat zou best kunnen’, zei Kiria. De moed zonk haar in de schoenen. ‘Leuk dat je opgevallen is, maar het was niets bijzonders hoor’. Ze glimlachte even tegen hem en draaide zich vervolgens naar Ansel, in de hoop een einde aan het gesprek te maken.

‘Je bent niet erg bang uitgevallen, dat je daar zo durfde te zitten’, ging Ted onverstoorbaar verder. ‘Het verbaasd me niets dat je niet bang bent voor slangen’. Ansel keek haar even aan. Hij deed geen enkele moeite zijn verbazing te verbergen.

‘D-dank je wel’, zei Kiria en voelde zich ongemakkelijk worden toen Ansel naast haar kwam staan.

‘Stond er een foto van jou in de krant?’, vroeg hij achteloos, maar zijn hand verdween achter haar en bleef bezittelijk op een bil rusten.

‘Mm-hmm’, glimlachte Kiria en draaide zich vervolgens naar Ted. ‘Het was leuk je gezien te hebben Ted, maar we moeten weg. Ik moet mijn moeder nog helpen’.

Maar Ted zag haar niet eens zo graag wilde hij Ansel de details vertellen.

‘Hij stond op de voorpagina van de plaatselijke krant’, vertelde Ted aan Ansel. ‘Ze zat op het dak van het postkantoor op een klein stoeltje, met een schildersezel aan haar zij. Ze leunde over de rand en het leek net of ze naar beneden zou vallen als ze er nog verder voorover geleund had. Het was een prachtige foto!’’

‘Oh, een verhaal over de liefhebberij van iemand, of zoiets?’, Ansel gaf haar een tikje op haar bips.

‘Meer de act van een waaghals’, lachte Ted. ‘Neem haar eens vaker mee, Ansel. Ik ben benieuwd wat ze allemaal nog meer wil proberen’. Ted grijnsde naar haar en schudde haar inmiddels slap hangend hand en stapte in de camper.

Kiria keek hen nerveus na toen ze wegreden, Mary volgde hen in haar zilverkleurige Mercedes. Ze zwaaiden allemaal vrolijk gedag en Kiria zwaaide met een gemaakte glimlach terug. Toen de auto’s de snelweg opgereden waren, pakte Ansel haar stevig bij haar arm en begon in de richting van het huis te lopen. Kiria trippelde met hem mee. Ze had moeite zijn grote passen bij te houden. Hij pakte de twee kranten op, dit op de stoep voor het huis lagen, pakte zijn sleutels en deed de deur open.

De deur sloeg met een klap achter hen dicht. Hij trok Kiria mee naar de keuken, zette haar op eens stoel en sloeg de kranten open op de tafel. De foto op de voorpagina van de lokale krant bevestigde het verhaal van Ted.

‘Zou je alsjeblieft uit willen leggen?’, vroeg Ansel, maar het klonk eerder als een bevel dan als een vraag. 

‘Ik moest een goed uitzicht hebben’, zei Kiria. ‘Ik schilder realistisch; anders wil niemand ze hebben’.

‘Het was gevaarlijk’, bromde Ansel.

‘Niet zo gevaarlijk als nu’, mompelde ze. Ansel deed zijn armen over elkaar en keek haar een poos zwijgend aan.

‘Je wist dit gisteravond al, is het niet?’

‘Tja, de krant viel op de grond en toen ik hem oppakte, zag ik het’.

‘Je hebt het verborgen voor me gehouden. Is dat waarom je zo gestrest was?’

‘Nee, niet echt’, gaf Kiria toe. ‘Ik was boos. Ik had gezien hoe Randy Parsons de foto maakte vanaf de andere kant van de straat. Ik ben naar hem toe gegaan en heb hem een voorstel gedaan. Ik zou zijn kantoor schoonmaken als hij beloofde de foto niet te publiceren. Maar hij heeft het toch gedaan’, zei ze bitter.

‘Hij heeft je dus bedrogen. Dat voelt akelig, is het niet?’

Kiria keek hem aan. Opeens gingen haar ogen open. ‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd.

‘Hij heeft tegen je gelogen en je voelde je besodemieterd’.

‘Ja’.

‘Je vroeg je af, waarom hij zo tegen je doet’.

Kiria liet haar blik zakken en staarde naar de afwasmachine aan de andere kant van de keuken. De ebbenhouten fineerlaag leek wel een zwart gat in de atmosfeer, omdat haar gedachten lange tijd in zijn diepte verdwenen. Toen herpakte ze zich zelf en keek Ansel aan, ‘Hij wilde de foto op de voorpagina zetten. Het kon hem niets schelen dat ik dat niet wilde. Hij heeft gelogen en het toch gedaan omdat hij wist dat er toch niets tegen kon doen.

‘Waarom wilde je niet dat hij gepubliceerd werd?’

‘Omdat…’

‘Had je geen trek in de publiciteit?’

‘Nee…’

‘Wilde je de publiciteit dan wel?’

‘Die… die publiciteit kon met niet zoveel schelen, maar ik wilde niet… wilde niet dat je de foto te zien zou krijgen’. Ze schaamde zich en kreeg een kleur als vuur. Waarom voelde ze zich eigenlijk zo slecht?, vroeg ze zich af. Het was verdorie maar een simpele foto.

‘Weet je, als ik die foto gister gezien had, dan zou ik me zorgen om je gemakt hebben, en ik had je misschien wel een pak op je bips gegeven omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt’.

‘Misschien…  ik dacht dat je je alleen maar zorgen maakte om mijn veiligheid als we de natuur in trokken?’

‘Als je niet goed begrepen hebt wat ik bedoelde met jezelf in gevaar brengen, waarom zou je dan die foto voor mij achterhouden?’

‘Dat weet ik niet’.

‘Nou, ik weet het wel. Je wist dat je erdoor in de problemen zou komen’.

‘Daar heb ik wel aan gedacht, maar wist het niet zeker’.

Kiria wilde het liefst in het zwarte gat verdwijnen om zijn beschuldigende ogen te ontwijken. Zou dit de druppel zijn die de emmer deed overlopen? Zou hij het nu uitmaken?’

‘Je was echt heel boos op die vent, hè, omdat hij je zoiets geflikt heeft?’, vroeg hij. En toen ze knikte, vervolgde hij, ‘Hij heeft tegen je gelogen en het maakte hem niets uit of hij je daar pijn mee deed. Ik wil maar één ding weten…’ Ansel legde zijn hand onder haar kin. ‘Kijk me aan’. Hij keek haar indringend aan. ‘Kan het jou wat schelen dat je leugens en die gevaarlijk stunten van je, mij pijn doen of niet?’

Ze moest aan zijn ex-verloofde denken. Maar zij was een prachtige meid en rijk. Iemand die op hetzelfde niveau stond als Ansel. Dit was gewoon teveel voor haar. Ze was niet gewend om met schuldgevoelens om te gaan. Het drukte zwaar op haar, tot ze het niet langer kon volhouden.

Opeens wilde ze niet meer veilig en beschermd zijn, wilde ze niet dat iemand om haar gaf; ze wilde zich niet constant beter voordoen dan ze was. Ze wilde zich niet langer hoeven te verantwoorden en nauwlettend in de gaten gehouden worden. Ook als dit zou betekenen dat ze hem kwijt zou raken.

‘Ik heb alleen maar een schilderij gemaakt. En dat zal ik in de toekomst nog veel vaker doen. Het is niet mijn schuld dat Randy die foto gemaakt heeft en ik kan het niet helpen dat het jouw goedkeuring niet kan wegdragen. Ik kon niet anders dan hem voor jou verstoppen’.

Ansel keek haar vol ongeloof aan. ‘Meen je dat nu echt?’

‘Ik ben het zat om altijd maar aan een kruisverhoor onderworpen te worden!’ Kiria ging voor hem staan en keek hem recht aan. ‘Ik ben het zat me schuldig te voelen over alles wat ik doe! Ik ben een volwassen vrouw, geen klein meisje. Ik ben geen crimineel en jouw lat ligt gewoon te hoog!’

‘Net of iemand anders op jouw oneerlijkheid en minachting voor je eigen veiligheid wel zou pikken…’

‘Schei nou toch uit! Jij pikt helemaal niets. Je straft me ervoor en denkt vervolgens dat alles perfect zal zijn!’, schreeuwde Kiria en deed een stap achteruit. ‘Ik ben niet perfect en dat zal ik ook nooit worden! Het is afgelopen!’ Ze draaide zich om en rende de keuken uit, door de hal en gooide de voordeur open. Ze had niet eens in de gaten dat ze huilde, tot ze halverwege op de oprit was. Ze ging langzamer lopen en liet alle pijn over zich heenkomen. De tranen stroomden over haar gezicht, alsof het een wolkbreuk was. Geen snikken of hoesten, alleen maar intens verdriet en spijt van haar harde woorden. Ze kwam bij het hek een de uitgang en wrong zich door de opening in het midden.

‘Het spijt me, Kiria’, zei hij. ‘Het spijt me echt’. Hij duwde haar overzichtig van zich af en zette zijn tanden in de zoom van zijn overhemd en scheurde ere en brede strook stof af. Toen wikkelde hij deze voorzichtig om haar arm.

Hij keek naar Karia’s voeten en zag allemaal kleine schrammen en builen. Hij realiseerde zich dat ze haar sokken en schoenen in het water kwijt geraakt was. Ze rilde en was een shock nabij. Ze keek Ansel aan. Haar tanden staken wit af tegen haar blauwe lippen. De uitputting nabij, pakte hij haar op en begon wankel de helling te beklimmen. Boven aangekomen legde hij haar in de zon in het gras. Hij liet haar rechtop staan en begon haar T-shirt over haar hoofd te trekken.

‘W-wat ben je van plan?’, protesteerde ze, maar ze was te zwak om hem tegen te houden. Ze bedekte haar borsten toen hij haar bh los haakte en deze ook uit deed.

‘Je bent veel te koud’, antwoordde hij. ‘je raakt in een shock als we niet oppassen’. Hij deed haar broek tot haar knieën omlaag. ‘Ga zitten’. Ze verzette zich gelukkig niet meer’, dacht hij, toen ze in het gras ging zitten. Hij deed haar broek helemaal uit en begon vervolgens zijn eigen kleren uit te doen.

‘Ik heb geen deken bij me, dus de zon moet het werk doen. Ga liggen en stop met jezelf te bedekken!’

Kiria ging achterover op het warme gras liggen, maar ze hield haar armen gekruist voor haar borsten. Koppig meisje, dacht Ansel. Hij voelde hoe de zon zijn rug opwarmde en hij wist dat het wel goed zou komen. Toen zag hij verderop een grote, plaat zwerfkei liggen. Hij stond op, trok haar overeind en samen strompelden ze er naar toe.

‘Ik ben duizelig’, zei ze. Er ging een golf van angst door hem heen. Hij legde zijn vingers in haar hals, maar haar hartslag voelde krachtig en regelmatig.

Ze bereikten de zwerfkei en ze ging er op haar buik bovenop liggen. Ansel ging naast haar zitten en keek naar de handafdruk op haar billen. De fel rode afdruk stak schril af op de bleke huid. Misschien moest hij haar overal slaan – om haar op te warmen? Hij verwierp het idee onmiddellijk. Hij was niet in staat helder te denken.

De zwerfkei voelde aangenaam warm aan, waar was niet zo warm als hij gehoopt had. Het scheen dat de enige andere warmtebron zijn lichaam was. Hij verzamelde alle wilskracht die hij nog had. Ook hij zou wel eens in het beginstadium van een shock kunnen zijn. Maar hij stond op en begon te lopen, eerst langzaam maar vervolgens steeds sneller, tot hij in een grote cirkel om de steen aan het rennen was waar Kiria op lag. Hij voelde dat hij steeds warmer werd, hoewel zijn hand nog steeds ijskoud waren. Hij dreef zichzelf tot het uiterste. Nu had hij er spijt van dat hij in zo’n goede conditie was. Het duurde lang voor hij begon te zweten Zodra de eerste zweetdruppels op zijn voorhoofd verschenen, liep hij naar Kiria toe en ging naast haar liggen. Hij drukte zijn lichaam tegen het hare.

‘Mmmm…’ Ze kreunde en schurkte haar lichaam tegen hem aan. ‘Wat ben je lekker warm’. Na een poosje controleerde hij haar hartslag en constateerde tevreden dat alles in orde was.

‘Draai je om’, droeg hij haar op. Toen hij haar gezicht zag, zag hij dat haar lippen nog steeds blauw waren, maar dat er langzaam weer wat kleur op haar wangen kwam.

‘Ik denk dat het wel weer gaat’, fluisterde ze. ‘Ik begin warm te worden en ben niet duizelig meer.

‘Maar het is nog lang niet voorbij’, liet hij haar weten. Hij wreef de natte lokken uit haar gezicht en keek haar recht in haar ogen. Waarom staan ze zo flets? ‘We zijn een heel eind van de bewoonde wereld, we zijn moe en zijn niet gewapend’.

Kiria schoot overeind. Haar ogen scanden de omgeving af. ‘Zitten hier dan wilde katten?’, piepte ze.

‘Dit is niet echt zijn territorium. Dat bevindt zich ongeveer twee kilometer verderop. Die kant op’.

Ansel wees naar het terrein achter haar. ‘De meeste wilde katten laten zich alleen ’s nachts zien, maar de mijne was de dag dat jij hem gezien hebt aan het eind van de ochtend op jacht. ‘Dus ja, hij zou hier ergens rond kunnen lopen’.

‘Waar zijn mijn kleren?. Ik wil hier weg!’

Ze liggen daar in het gras, maar je kunt ze nog niet aan doen’.

‘Waarom niet?’

‘Ze zijn nog nat. Je zou het direct weer koud krijgen’.

‘Dat kan me niets schelen! Ik wil hier weg! Beweegt daar iets in de bosjes?’, ze knikte in de richting van de oever van de rivier.

‘Nee. Je kunt beter gaan liggen en nog wat uitrusten’.

‘Wat? Zodat die wilde kat ons kan aanvallen?’

Ansel ging achter haar zitten en sloeg zijn armen om haar blote borsten. ‘Weet je’, zei hij, ‘een wilde kant is niet in ons geïnteresseerd zolang wij hem maar niet lastig vallen. En nu gaan liggen, of ik geef je een pak op je billen’.

Kiria ging liggen, hoewel ze het vermoeden had dat hij vast geen lawaai zou willen maken om de aandacht van een wilde kat te trekken.

‘En reken maar dat ik nog wat voor je in petto heb zodra we weer thuis zijn’, voegde hij eraan toe. ‘Ik zal je een flink pak op je blote bips geven omdat je niet naar me geluisterd hebt’.

‘Wat? Maar ik heb al een pak op mijn billen gehad’, protesteerde ze. Haar hart sloeg een slag over.

‘Blijkbaar nog niet genoeg – je gaat nog steeds de discussie aan. Ik heb je al eerder gezegd dat dit een hele andere wereld is. En jij dient precies te doen wat ik je allemaal zeg. Ik kan niet geloven dat je achter dat bos bloemen aan ging, toen ik tegen je riep dat je naar de andere kant moest komen!’

‘Ik weet dat het heel dom van me was, Ansel. Het was een beangstigende ervaring om onder die brug gezogen te worden, neem dat maar van me aan! Ik heb mijn lesje wel geleerd, dat beloof ik. En ik zal voortaan goed naar je luisteren’.

Ze keek gefascineerd toe hoe zijn gezicht langzaam rood begon te worden.

‘Kiria’, zei hij, zijn kalme toon kon zijn boosheid niet helemaal verbergen. ‘Je hebt helemaal niets geleerd. Je ging daarnet al weer de discussie met me aan omdat je die natte kleren aan wilde doen. Je wilde niet ophouden je naakte lichaam te bedekken. Je ging de discussie aan toen ik je zei dat je moest gaan rusten. Wanneer ga je me nu eindelijk eens vertrouwen en doe je gewoon wat ik je zeg?’

Kiria’s mond viel open van verbazing. Had ze dat echt allemaal gedaan? Zelfs nu dit angstige avontuur haar dood had kunnen zijn?

Ansel ging onverstoorbaar verder. ‘En ik wil wedden als die wilde kat hier plotseling opduikt en ik je porbeer te beschermen, jij de discussie met me aangaat, terwijl we op het punt staan aangevallen te worden!’

Kiria voelde hoe haar onderlip begon te trillen en er verschenen tranen in haar ogen waardoor ze alles wazig begon te zien. Ze veegde de tranen haastig weg met de achterkant van haar hand en ging op haar buik liggen om de tranen de vrije loop te laten.

‘H-het spijt me. Je hebt gelijk. Ik weet ook niet wat me mankeert!’, huilde ze. Ze wist dat de hele situatie haar schuld was.

Ansel ging naast haar liggen en trok haar tegen zich aan. ‘Stil nu maar’, fluisterde hij in haar oor. ‘Je bent gewoon moe, en bang. Het zal straks beter gaan, dat beloof ik’. Hij zette zijn elleboog op de steen en leunde met zijn hoof op zijn hand. Zo lag hij naar haar te kijken, terwijl ze langzaam in slaap viel. Misschien had hij haar helemaal niet mee moeten nemen, maar hij had dit al veel vaker met vrienden gedaan. En nooit was er iets gebeurd. Natuurlijk hadden zijn vrienden in het begin wel precies gedaan wat hij gezegd had, totdat ze de route uiteindelijk net zo goed kenden als hij. Kiria was gewoon niet gewend aan gevaarlijke situaties en ze was afgeleid door die verdomde bloemen. Hij moest haar leren beter met leven of dood situaties om te gaan, zelfs als het een betrekkelijk avontuur was als vandaag. Hij moest wel, anders zou ze nooit met hem op avontuur kunnen gaan.

Na ongeveer een uur was het lichaam van Kiria weer hersteld. Haar pols was krachtig en regelmatig en in haar slaap was ze op haar rug naast hem gedraaid. Ansel had grote moeite om zich op de omgeving te blijven concentreren, in plaats op het erotische tafereeltje naast hem. Haar perfect gevormde borsten rezen als halve grapefruits van haar borstkas, haar tepels waren groot en bruin van kleur. Hij blies op een van haar tepels en keek toe hoe deze groeide en stijf werd.

En dat was ook heel gevaarlijk, zei hij streng tegen zichzelf. Hij stond op en trok zijn bijna droge overhemd aan en speurde voor de duizendste keer de omgeving af. Hij pakte het T-shirt van Kiria. Het was nog steeds nat, ondanks dat het de hele tijd in zon had gelegen. Haar bh was ook nog nat. Hij deed zijn overhemd uit en legde dat over haar heen.

‘Kiria’, riep hij en keek hoe ze haar ogen open deed. ‘Het is tijd om te gaan’. Ze ging langzaam rechtop zitten en knipperde met haar ogen.

‘Is alles ok?’

‘Ja’, fluisterde ze. Langzaam stelden haar ogen haar omgeving scherp. Ze keek naar zichzelf en trok haastig zijn overhemd omhoog.

‘Je moet mijn overhemd maar aandoen. Jouw kleren zijn nog helemaal nat’.

Kiria ging met haar rug naar hem toe liggen en stak haar armen in de mouwen van zijn overhemd. Ze deed de knoopjes dicht terwijl ze om haar heen keek. ‘En mijn broek?’

‘Die is bijna droog’. Hij gooide hem naar haar toe. En keek glimlachend toe hoe de tevergeefs probeerde haar bips bedekt te houden en tegelijkertijd haar broek omhoog te doen. Zijn overhemd reikte tot vlak onder haar middel, omdat hij er eerder een flinke strook afgescheurd had. De rode plekken op haar billen waren helemaal verdwenen. Er waren alleen nog een paar afdrukjes te zien die de zwerfkei had achtergelaten. Het voelde meteen een stuk beter haar straks nog een pak op haar billen te moeten geven. Ze keek hem aan en liet haar vingers door haar haren glijden.

‘Ga zitten en wacht nog even’, zei hij. Ze gehoorzaamde zonder wat te zeggen.

Even later kwam Ansel terug met een paar stukken boomschors. Voordat Kiria bezwaar kon maken, had hij haar T-shirt door midden gescheurd en knielde hij voor har neer. Hij wonden de doeken om haar voeten en bond de stukken schors onder haar voetzolen.

‘Ik heb verdorie dertig euro voor dat shirt betaald toen ik bij een concert was’, klaagde ze terwijl hij bezig was.

‘En hoeveel zou je wel niet willen betalen om niet op blote voeten naar huis te hoeven lopen?’

Ze zag wat hij bedoelde.

‘Probeer het zo eens’, zei hij en deed een stap achteruit. Kiria ging staan en deed voorzichtig een paar stapjes. ‘Het gaat prima’, glimlachte ze tegen hem.

‘Mijn band ligt nog steeds aan de kant van de rivier, Maar ik ga vandaag niet meer het water in’, zei hij. Kiria knikte  en pakte zijn uitgestrekte hand. Toen liepen ze samen terug naar de rivier en begonnen deze in oostelijke richting te volgen.

Bijna een uur later waren ze nog geen dieren tegengekomen, behalve een paar wilde konijntjes. Ansel wees op de punt van het dak van zijn huis dat boven de heuvel uitstak.

‘Je hebt je kranig gedragen’, zei hij tegen Kiria. ‘Wil je dat je het laatste stuk naar huis draag?’

Kiria moest lachen. ‘Nee, ik kan het nog wel even volhouden’.

‘Doen je voeten nier zeer?’

‘Nee’, zei ze net iets te snel. Toen hij haar even strak aankeek, mompelde ze, ‘Nou ja… een klein beetje dan…’

‘Klim op mijn rug’, zei hij. Hij draaide zich om en ging op zijn hurken zitten.

‘Dat wil ik niet’, begon ze, maar herinnerde zich opeens wat ze beloofd had. ‘Nou, ok!’, gromde ze. Ze boog zich over hem heen en legde zijn armen om zijn nek. Hij klemde haar benen in zijn zij en ging staan. Ze voelde zich net een klein kind dat gedragen moest worden.

Tien minuten later zette hij haar op de grond, zodat hij de poort in  hete elektrische hek open kon maken, dat rond de paar hectares land rond het huis stond. Kiria ging in het zachte gras zitten en haalde de schors van haar voeten. Ze wreef met een pijnlijk gezicht over haar tenen en wachtte tot Ansel het hek open gedaan had.

‘Als je nog een paar minuten doorgelopen had, dan had je nu blaren gehad’, zei hij en knielde neer om haar voeten goed te kunnen bekijken. Toen trok hij haar overeind en liepen ze samen, hand in hand, naar het huis.

Ansel wees haar zijn slaapkamer. Kiria vond hem prachtig. Er lag een mooi Berber tapijt op de vloer en er hingen lange gordijnen voor de openslaande deuren die naar het terras leidden. Het bed stond in het midden van de kamer, een groot mahonie houten bed met een lichtblauwe sprei. Aan de lang wand hingen mahoniehouten boekenplanken. Ansel liep door naar de badkamer, terwijl Kiria aarzelend achter hem aanliep. Hij gaf haar twee handdoeken en een ochtendjas, glimlachte en liep de slaapkamer uit. Kiria keek om zich heen en zag dat de badkamer groter was dan haar hele slaapvertrek thuis. De badkamer in de hal, die ze eerder gezien had, was maar half zo groot. Alles was smetteloos schoon en ze bloosde toen ze aan haar eigen kleine, stoffige slaapkamer dacht. Geen wonder dat hij zei dat ze een huishoudster nodig had.

Tja, dacht ze, als zij zo’n huis had, dan zou ze het ook wel schoonhouden. Maar thuis, was maar gewoon thuis en het viel nooit iemand op dat het niet helemaal schoon was. Kiria draaide de goudkleurige kraan  van de douche open en stapte eronder om de laatste beetjes gras en het vuil dat aan haar lichaam plakte van de zwerfkei van zich af te wassen. Met een hand deed ze zo goed en kwaad als kon shampoo in haar haar. Ze wilde niet dat het verband om haar arm nat werd.

Kiria droogde zorgvuldig de kraan en de wanden van de douche voor ze op de marmeren vloer stapte. Ze deed de dikke ochtendjas van badstof aan, borstelde haar haar en droogde de vloer voor ze de handdoeken netjes over de goudkleurige stand aan de muur hing. Nu zou hij in ieder geval niet denken dat ze een sloddervos was. Ze kromp ineen toen ze eraan dacht dat hij gisteren bij haar thuis in de badkamer geweest was, waar de wastafel bezaaid was met make-up, gel, potjes en tubetjes. Gelukkig was het toilet wel pas schoongemaakt. Ze liep naar de keuken waar Ansel bezig was om fruit klaar te maken.

‘Bedankt voor de heerlijke douche’, zei ze. Ze voelde zich als herboren.

‘Ga zitten’, zei hij toen ze langs de keukentafel liep.

Kiria bleef staan en keek hem verbaasd aan. ‘Weet je, ik hoef nu niet meer te doen wat je allemaal zegt. We zijn nu weer veilig thuis’.

Ansel legde zijn mes neer en draaide zich om. Hij keek haar rustig aan. ‘Zou je alsjeblieft willen gaan zitten?’, vroeg hij. Kiria ging zitten. Ze keek toe hoe hij een grote teil met warm water vulde en er zeep in deed. Hij zette de teil voor haar op de grond. Toen hij haar voeten erin zette, ging ze achterover in de stoel zitten. Hij pakte een ander, kleiner bakje en pakte haar rechterhand en maakte aanstalten het professorische verband eraf te halen

‘Dat kan ik zelf wel’, protesteerde ze en trok haar arm terug. Ansel liet het haar proberen, maar hij had de knoop in de uiteinden van de strook linnen te vast getrokken. Met haar andere arm en haar tanden deed ze haar best de knoop eruit te halen, terwijl hij twee glazen wijn inschonk. Ze keek op toen hij de glazen op de tafel zette. Ze pakte een van de glazen en dronk deze in één teug voor de helft leeg.

‘Dank je’, zei ze met een glimlach. ‘Daar was ik wel aan toe’.

‘Waar jij aan toe bent, is aan een stevig pak op je blote billen, jongedame. Maar dat kan nog wel even wachten’, antwoordde hij en hield haar een schaar voor. Kiria negeerde wat hij zei en probeerde het verband eraf te knippen. Dat viel niet mee met haar linkerhand. Piepend en jammerend probeerde ze het verband eraf te halen, maar door het gestolde bloed zat het vastgeplakt.

‘Kiria’, zuchtte Ansel, ‘Laat mijn dat nu even doen’.

‘Nee”. Ze trok haar wenkbrauwen op.

‘Zoals jij het doet, doet het alleen maar pijn’.

‘Nee, het lukt me wel’.

Maar Ansel had er genoeg van. Hij pakte haar arm en duwde die in het teiltje water. ‘Laat het eerst maar even weken’.

‘Oh?’, Kiria kreeg een kleur van schaamte. Waarom voelde ze zich toch altijd een dom gansje in zijn buurt? Ze had het Atheneum gedaan, maar waarom werkte haar gezonde verstand nooit als Ansel in de buurt was?

‘Ik ben zo terug. Laat het allemaal maar even goed weken’, zei en liep de hal in. Even later hoorde ze de douche lopen’.

Toen Ansel terugkwam, droeg hij een korte broek, een T-shirt en de vage geur van eau de toilette. Hij legde gazen en verband op de tafel. Kiria keek hem geamuseerd aan. Hij vond het kennelijk wel leuk om doktertje te spelen.

Hij zette de televisie in de hoek van de keuken aan en samen keken ze een poosje naar ‘Lingo’ en dronken van hun wijn. Kiria was hem maar één keer te snel af met het raden van de woorden. Om het hardst riepen ze mogelijke oplossingen en moesten om elkaar lachen. Ze wist dat ze hier goed in was. Ze won het ook steeds van haar moeder en van haar vriendinnen. Maar Ansel kon er ook wat van. Eigenlijk was ze best blij dat hij zo slim was, maar haar eigen ego was al even gebutst als haar lichaam.

Toen het programma afgelopen was, ging uit en Ansel legde een handdoek op zijn schoot. Hij gebaarde dat ze hem een van haar voeten moest toesteken. Ze kon het niet laten een flinke plas water mee te nemen toen ze hem gehoorzaamde. Hij trok zijn wenkbrauw op, maar zei niets. Hij inspecteerde haar voet op de aanwezigheid van wondjes. Tevreden droogde hij haar voet zorgvuldig af en smeerde deze in met een ontsmettende zalf. Toen trok hij haar een witte, schone, veel te grote sok aan. Kiria genoot van zijn aandacht en stak hem gulzig haar andere voet toe voor een zelfde behandeling. Haar arm was een heel ander verhaal. Ze voelde zich een beetje misselijk worden toen ze het roze verband in het rode water zag drijven. Ze draaide zich om toen Ansel haar hand pakte om de wond te kunnen bekijken.

‘Het ziet er niet zo erg meer uit als eerder’, liet hij haar weten. Kiria liet toe dat hij het schoonmaakte en verbond met desinfecterende gazen en verband, terwijl ze zich op de televisie probeerde te concentreren. Er was een comedy voor, maar ze vond er niet veel aan. Toen hij klaar was, ruimde hij alle troep op. Hij pakte het bord met fruit en zette dat voor haar op te tafel. Kiria haar wijnglas was leeg en ze stond om hem te vullen met koud water. Ze zaten zwijgend te eten en keken elkaar af en toe aan terwijl ze een aardbei of een stuk perzik in hun mond staken.

‘Dank je wel’, zei ze terwijl ze de voorkant van haar ochtendjas recht trok.

‘Graag gedaan’, glimlachte hij. Daarna werd zijn blik serieus.

Kiria wist wat er ging komen, maar ze probeerde er aan te ontkomen. ‘Mag ik wat kleren van je lenen om thuis te kunnen komen?’

Hij knikte.

Ze stond op en trok de ceintuur van de ochtendjas strak om zich heen.

‘We moeten echt gaan’, zei ze. ‘Mijn moeder zit op ons te wachten. Ze gaat me leren hoe ik Crepe Suzettes moet maken. En ik weet niet wat ze verder nog in petto heeft.

Ansel knikte. ‘We gaan die kant op, zodra we het hebben gehad over het probleem van het niet luisteren’.

Kiria ging weer zitten en plukte zenuwachtig aan de zachte stof van de ceintuur. Ze durfde hem niet aan te kijken en richtte haar blik naar de tafel. Doe klok uit grootvaders tijd in de huiskamer sloeg vijf keer. ‘Het si al laat’, smeekte ze. ‘laten we alsjeblieft gaan’.

‘Ik zou niets liever willen dan deze hele geschiedenis vergeten, Kiria’. De enige reden waarom in dit doe, is om te zorgen dat je de volgende keer niet weer van die domme dingen doet. De keus is dus aan jou. Als je nooit meer met me mee wilt de natuur in, dan is het verder niet belangrijk en kunnen we nu wel gaan’.

Kiria ontmoette zijn kalme blik. ‘Ik… Maar…. Ik wil de volgende keer wel weer met je mee! Ik neem aan dat ik met al die schrammen en builen al genoeg gestraft ben?’

Ansel schudde zijn hoofd. ‘Bijna verdrinken heeft je er niet van weerhouden de discussie aan te gaan en mijn woorden in de wind te slaan. Die schrammen maken dat niet anders’. Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit.

Er ging een huivering door haar heen. Zou hij haar over de stoel laten buigen. Het klonk zo onpersoonlijk en afstandelijk. Ze haalde diep adem. Ze zou haar onplezierige lot volwassen onder ogen zien. Een volwassene die een pak op haar billen zou krijgen, hield ze zichzelf schuldbewust voor.

Hij pakte haar bij haar hand en nam haar mee naar de slaapkamer.

Ansel liep naar de kast en pakte iets van de bovenste plank, een grote, brede paddel, van glanzend gelakt eikenhout.

‘Hoe kom je daaraan?’, vroeg Kiria. Haar hart sloeg op hol toen hij zijn hand over de rondgeschuurde randen liet gaan. ‘Mijn grootvader heeft hem gemaakt’, antwoordde hij.

‘Waarom dat?’ Brandende nieuwsgierigheid maakt zich van haar meester. Maar eigenlijk wist ze het antwoord al.

‘Om in geval van serieus wangedrag te gebruiken’.

‘Heb jij hem ooit gevoeld?’

‘Maar een keer… heel lang geleden. Ik had toen iets heel doms gedaan’.

‘Wat dan?’

‘Hij had me geleerd hoe ik met een geweer om moest gaan, ik moet een jaar of tien geweest zijn. Ik ben toen vergeten de trekker te vergrendelen. Terwijl hij dat misschien wel honderd keer gezegd had. Ik had op konijnen gejaagd en toen ik thuis kwam en het geweer tegen de muur zette, ging hij af. Hij schoot een heel gat in het plafond.

Kiria wilde in lachen uitbarsten, maar het ernstige gezicht van Ansel weerhield haar daarvan.

‘Hij sprong op van de keukentafel, pakte me bij mijn oor en nam me mee naar de schuur. Zijn paddel hing daar aan de muur. Ik had hem wel eens zien hangen, maar ik had nog nooit gezien dat hij gebruikt werd. Hij liet me over zijn werkbank buigen, deed mijn broek naar beneden en gaf me zo’n verschrikkelijk pak slaag dat ik dagenlang niet kon zitten. Ik zal nooit vergeten hoeveel pijn het deed. Mijn billen bont en blauw.

Kiria voelde de tranen in haar ogen branden. Ze deed een stapje achteruit.

‘Ik zal jou niet zo hard slaan, Kiria, maar ik zal er wel voor zorgen dat je het de volgende keer als we erop uit trekken nog niet vergeten bent’.

‘Nee’, fluisterde ze en schudde haar hoofd. ‘Ik zal het goed onthouden! Dit is helemaal niet nodig!’, zei ze en deed nog een stap achteruit.

‘Goed dan’, zei hij en gooide de paddel op het bed. ‘Laten we naar je moeder gaan’.

Er ging een golf van opluchting door haar heen. Ze begon hysterisch te lachen. Toen herinnerde ze zich zijn eerdere woorden en werd stil. ‘Maar… dan neem je me nooit meer mee de natuur in, of wel?’

‘Nee’. Hij liep naar de slaapkamerdeur. ‘Ga je mee?’

Kiria bleef aan de grond genageld staan en probeerde te bedenken wat erger was. ‘Nooit meer?’

Hij deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de deurpost. ‘Ik wil je leven niet weer in gebaar brengen. Neem het pak slaag in ontvangst of gan niet weer mee. Zo simpel is het’.

‘Zul je dan niet te hard slaan… je slaat me toch niet bont en blauw?’

‘Nee’.

Kiria haar gedachten gingen terug naar het moment dat zij aan die tak hing en hij zijn hand naar haar uitstek. ‘Vertrouw me’, had hij gezegd. Ze moest hem vertrouwen. ‘Oh… Goed dan…’

‘Wil je zeggen dat je voor het pak op je billen kiest?’

‘Ja… ja’. Als een slang die naar voren schoot om zijn prooi aan te vallen, stak hij de kamer over en pakte haar bij haar hand, de paddel in zijn andere hand.

‘Je krijgt niet de kans om nog van gedachten te veranderen, jongedame!’, hoorde ze hem mompelen. Hij ging op een stoel zitten en legde haar over zijn schoot. Hij deed haar ochtendjas omhoog en ontblootte haar bips. Ze beet op haar lippen om de protesten die in haar opkwamen binnen te houden.

De eerste klap viel op haar beide billen neer. Ze gilde en schopte haar benen in de lucht om aan de brandende pijn te ontkomen. De pijn was niet voor te stellen, waarom was ze hier ooit mee akkoord gegaan? Voor dat ze een woord uit kon brengen, kletste de paddel opnieuw neer en zette haar bips in brand. Ze schoot naar voren om bij de paddel uit de buurt te komen en ze grabbelde wanhopig in het tapijt.

Weer daalde het hout neer. Ze vocht als een leeuwin om weg te komen en vond eindelijk haar stem terug. ‘Nee! Aaagh! Niet doen! Alsjeblieft!’

Hij topte. ‘Zul je de volgende keer doen wat ik je zeg?’

‘Ja! Dat beloof ik!’ Het hout kwam nog een paar keer snel achter elkaar op haar billen neer. Kiria greep zich vast in het tapijt en bleef met haar benen trappelen. Ansel wachtte even. ‘Ga je de volgende keer weer de discussie met me aan als er buiten zijn?’.

‘Nee, ik zal nooit weer de discussie met je aangaan! Alsjeblieft, Ansel, laat me gaan’, huilde ze.

‘We zijn bijna klaar’, liet hij haar weten, ‘maar alleen als je ophoudt je te verzetten’. Kiria probeerde zich te ontspannen. Maar toen de paddel opnieuw op haar bips neerkwam, rolde ze bijna van zijn schoot. Ansel hield haar stevig vast en vertraagde zijn tempo. Hij gaf haar na iedere klap even de tijd om zich te herstellen. Toen ze uiteindelijk, huilend van pijn, in staat was om een paar klappen stil te blijven liggen, trok hij haar overeind om haar op schoot te nemen. Ze ging op haar knieën voor hem zitten en verborg haar gezicht in haar handen. Hij tilde haar op en droeg haar naar het bed. Hij ging naast haar leggen en trok haar dicht tegen zich aan. Zachtjes streek hij over haar haren.

Geen van beiden zei lange tijd iets en Kiria hield op met huilen toen de pijn langzaam begon weg te trekken.

Uiteindelijk zei ‘hij zachtjes, ‘Denk je dat je dit nog zult herinneren als we er de volgende keer samen op uit trekken?’

Ze knikte heftig met haar hoofd. In gedachten zag ze het kolkende water en ze wist dat ze van geluk mocht spreken dat haar niets ernstigs overkomen was. En dat Ansel er alleen maar voor wilde zorgen dat het niet weer zou gebeuren. Ze haalde haar mouw over haar gezicht en kroop dichter tegen hem aan. Opeens werd het haar allemaal duidelijk – overtreding en straf, zonde en vergeving, goed en kwaad. Ansel deed dit omdat hij van haar hield. Ze slaakte een diepe zucht toen hij zachtjes over haar rug wreef.

Een paar minuten later ging Ansel zitten. ‘Kom, we moeten gaan’.

Kiria stond op en gooide een joggingbroek en een T-shirt in haar richting. Ze kleedde zich snel aan, en trok een pijnlijk gezicht toen de broek over haar bips gleed.

‘Ik denk dat ik maar zonder schoenen moet gaan’, zei ze terwijl ze naar haar voeten keek. Er kwam geen antwoord en toen ze zich omdraaide zag ze dat Ansel de slaapkamer verlaten had. Ze pakte de ochtendjas en hing deze terug in de badkamer.

Kiria en haar moeder maakten die avond samen het eten klaar, terwijl Ansel aan de keukentafel zat en hen vermaakte met leuke verhalen over zijn televisie programma. Het was een heerlijke maaltijd en Kiria had veel geleerd toen ze die klaarmaakten. Vooral omdat ze bij kon blijven staan. Haar billen voelden aan als een grote blauwe plek op de hard, houten keukenstoel. Ze schuifelde af en toe onrustig heen en weer. Daarna gingen ze nog een poos in de huiskamer zitten. De kussens van de bank waren gelukkig een stuk zachter.

Na een poos stond Ansel op en liet hen weten dat hij er vandoor ging. Hij moest de volgende ochtend vroeg in de studio zijn en zou waarschijnlijk ’s avonds pas laat thuis zijn.

Kiria probeerde haar teleurstelling te verbergen en liep met hem mee naar buiten. Zodra de deur achter hen dichtviel, nam Ansel haar in zijn armen. Ze keek omhoog om hem aan te kunnen zien. ‘Ik zal je missen morgen’, zei hij en zijn blauwe ogen spraken boekdelen.

‘Ik jou ook’, mompelde ze. Toen hij zich naar haar toe boog om haar te kussen, voelde ze een aangenaam kloppen die het plekje tussen haar benen in brand zette. Kiria huiverde en vroeg zich af hoe het was om met iemand naar bed te gaan, wanneer een simpele kus dit al teweeg kon brengen. Hij beloofde haar te bellen zodra hij thuis was en ze keek hem na toen hij zachtjes weg reed. Het volgende uur heeft ze haar moeder alles verteld wat ze die dag meegemaakt hadden, maar ze sloeg het verhaal van wat er onder de brug gebeurde over en liet het pak slaag met de paddel ook achterwege.

Kiria was van plan geweest om de volgende ochtend het laatste schilderij voor het gemeentehuis te maken, maar toen ze wakker werd, deed haar hele lichaam zeer. Ze dacht dat ze de griep had en sleepte zichzelf uit bed en ging naar het medicijnkastje in de keuken. Ze has al twee Ibuprofen dragees ingenomen, toen ze zich bedacht waarom ze zich zo beroerd voelde. Haar billen schrijnden nog een beetje, maar ze had flink last van de spieren van haar armen. Ondanks dat ze wel wat gewend was, hadden ze er gister, toen ze aan de tak hing, flink van langs gehad. Kiria rekte zich voorzichtig uit en kreunde van de pijn toen haar moeder de keuken binnen kwam.

‘Last van je spieren?’, vroeg Angela en grijnsde naar haar dochter.

‘Ik voel me verschrikkelijk!’ Kiria ging heel voorzichtig aan de keukentafel zitten. ‘Ik denk dat ik het vandaag maar een beetje rustig aandoe, dan is het morgen misschien beter’.

‘Vast wel’, zei Angela. ‘En terwijl je het rustig aandoet… doe je dan de stapel handdoeken die in de badmaker liggen, in de was?’

‘Natuurlijk, mam!” Ze blies haar moeder een handkus toe toen deze vertrok naar haar werk.

Niet lang daarna lag Kiria op haar zij op de bank naar de televisie te kijken en verwende zichzelf met popcorn en warme chocolademelk. Ansel belde haar tussen de middag met zijn mobieltje. Hij vertelde haar enthousiast over het nieuwe televisieprogramma. Kiria luisterde geïnteresseerd naar zijn verhalen. Ze maakten een programma over het merken van slangen. Morgen zouden ze een demonstratie opnemen hoe dat precies in zijn werk ging. Ze vroeg zich af wie dan de injectie zou geven’, maar ze vroeg het hem niet. Hij kon niet te lang aan de telefoon blijven en ging weer snel aan het werk toen zij hem verteld had dat het goed met haar ging. Kiria keek nog een film en viel toen op de bank in slaap.

Angela kwam thuis van haar werk. Ze raapte de krant op die buiten op de oprit lag en gooide hem in de fauteuil toen ze de kamer binnen stapte. ‘Is alles goed met je?’, vroeg ze toen ze Kiria op de bank zag liggen, omringd door het afval van een hele dag snoepen.

‘Een stuk beter dan vanmorgen’, antwoordde Kiria. ‘Ze ging rechtop zitten en rekte zich uit.

De deurbel ging en Angela deed open. Het was Ansel. Ze nodigde hem binnen.

‘Ansel!’, riep Kiria uit en haar hele gezicht klaarde op. Ze keek naar haar dunnen, roze zijden pyjama en trok de deken omhoog om zich te bedekken.

Ansel wierp een blik op de puinhoop op de salontafel. ‘We zijn klaar voor vandaag’, zei hij. Ik dacht ik zal haar eens verrassen door bij haar langs te gaan…’

Kiria stond stijfjes op . ‘Laat me even iets aantrekken. Ik ben zo terug’.

‘Nee’, zei Ansel en ging zitten. ‘Het is prima zoals je nu bent. Gaat alles goed met je?’

‘Ja hoor…’, begon ze en realiseerde zich vervolgens dat ze beloofd had niet meer te liegen. ‘Nou ja, iedere spier in mijn lichaam doet zeer van de avonturen van gister’.  Ze lachte een beetje schaapachtig.

Maar Ansel lachte niet terug. Hij pakte de krant uit de fauteuil, en legde deze op zijn schoot toen hij voor haar ging zitten. ‘Kiria… waarom heb je dan aan de telefoon tegen me gezegd dat alles goed was?’

De voordeur sloeg met een klap dicht. Ansel deed snel haar T-shirt omlaag, stond op ban het bed en trok zijn broek recht. Kiria ging zitten en knipperde met zijn ogen toen hij het licht aandeed. ‘Ik ben even naar de badkamer om mezelf te fatsoeneren’, liet hij haar met een grijns weten.

Kiria keek even gedesoriënteerd om zich heen. Toen stond ze op van het bed en trok het dekbed recht. Vervolgens liep ze naar beneden om haar moder te helpen met het opruimen van de boodschappen. Er stonden een heleboel plastic zakken op het aanrecht en Kiria moest lachen toen ze een aantal ingrediënten herkende die bij de Franse keuken hoorden.

‘Mam!’, riep ze uit. ‘Ga je vanavond voor ons koken?’

‘Nee, maar ik zal je morgen leren hoe je het moet doen’, glimlachte Angela.

‘Wat?’ Kiria rolde met haar ogen en wilde de discussie met haar moeder aangaan, toen ze Ansel in de deuropening zag staan. Ze deed haar mond dicht en keek hem aan.

‘Vanavond heb je al een andere afspraak’, herinnerde hij haar.

‘Dat weet ik’, giechelde ze, ‘maar ik kon natuurlijk proberen om daar onderuit te komen!’

‘Ik geloof dat ik je vanavond maar eens moet leren hoe je een ‘boeuf bourguignon’ klaar moet maken’, plaagde hij.

‘Dat klinkt goed’.

‘Hebben jullie hulp nodig?’ Hij liep naar het aanrecht en begon zonder een antwoord af te wachten een van de plastic tassen leeg te maken. Kiria hield even op de koelkast in te ruimen en keek hoe de keuken eruit zag nu Ansel erin stond. De boodschappen waren in een ommezien opgeruimd en ze grinnikte toen ze aan de kleine keukentafel gingen zitten. Hij paste ternauwernood tussen de tafel en de muur en de houten stoel kraakte onder zijn gewicht. Angela ging tegenover hen zitten en Kiria ging naar boven om iets anders aan te trekken.

Toen ze haar slaapkamer instapte en haar bed zag staan, dwaalden haar gedachten terug naar wat er eerder gebeurd was. Wat haar nog het meeste bij stond, was het harde lijf van Ansel bovenop haar, en dat hij haar gek maakte van verlangen. Gek genoeg was het niet het schaamtevolle pak op haar bips wat hij haar gegeven had. Ze glimlachte en trok een spijkerbroek en een blouse aan. Maar de ruwe spijkerstof wreef teveel over haar zere billen en dus deed ze deze weer uit en trok een rokje aan. Ze deed haar sandalen aan, haalde snel een borstel door haar haren en haastte zich terug naar de keuken. Haar moeder en Ansel beëindigden net een boeiende discussie over politiek, toen Kiria voorzichtig aan de keukentafel ging zitten.

Ansel glimlachte en legde zijn hand op de hare. ‘We moeten maar snel je auto gaan halen, voor de garage gesloten is’.

‘Dat is goed’.

‘Het was leuk je ontmoet te hebben, Angela’, zei Ansel tegen Kiria’s moeder.

‘Het genoegen is volkomen wederzijds’, glimlachte Angela en gaf een knipoog aan Kiria.

Ansel hield de deur van de Jeep voor Kiria open en grijnsde toen ze heel voorzichtig op de stoel ging zitten. Ze slaagde erin om hem een zachte schop tegen zijn scheenbeen te geven voor hij de deur dicht deed.

Later die nacht speelden de gebeurtenissen van die dag nog eens door haar hoofd. Ze had een pak op haar blote bips gekregen en ze hadden bijna de liefde bedreven, haar auto was weer zo goed als nieuw en ze had geleerd hoe ze boeuf bourguignon klaar moest maken. Ze had niet gelogen, niet gevloekt en ze voelde zich geweldig. Er bleef alleen één ding door haar hoofd spoken – hoe moest ze Ansel vertellen dat ze nog maagd was? Ze wist dat het niet vaak voorkwam bij meisjes van haar leeftijd, maar ze had haar maagdelijkheid niet opzettelijk tot na haar huwelijk bewaard. Ze had alleen nog nooit eerder een man ontmoet met wie ze naar bed zou willen gaan.

Maar Ansel was anders. Hij was intelligent en spannend, hij was lief en aardig, hij was sterk en speels en behalve zijn ideeën omtrent een pak slaag, was hij eigenlijk perfect. Ze wist dat ze verliefd op hem was en ze wilde niet overkomen als een onervaren meisje die eindelijk de liefde ging bedrijven. Ze wilde als een ervaren geliefde overkomen, die hem net zo speciaal kon laten voelen als hij met haar deed. Uiteindelijk viel Kiria in slaap. Een onrustige slaap waarin Ansel haar een pak slaag met de haarborstel gaf omdat ze nog steeds maagd was.

Kiria ging de volgende zitten schilderen op het dak van het postkantoor in het centrum van het kleine plaatsje. Ze schilderde het gemeentehuis, met zijn majestueuze gevel van baksteen en besteedde veel aandacht aan het torentje met de klok.  De aangrenzende gebouwen waren een uitdaging in het perspectief van het platte dak van de plaatselijke postkantoor, maar ze slaagde er wonderwel het goed in.

Terwijl ze de laatste details van het gebouw van de plaatselijke krant schilderde zag ze een kleine beweging achter een van de grote ramen. Een flits bevestigde haar vermoeden en ze stopte haar doek haastig in haar schilderdoos en pakte haar kwasten in. Ze Liep langs de dakgoot naar de brandtrap en klom snel naar beneden en wilde de straat oversteken toen de deur van het kantoor open zwaaide en Randy Parsons, de hoofdredacteur, tevoorschijn kwam. Hij had bij Kiria op school gezeten en runde zich enige tijd de krant.

‘Randy! Heb niet het lef om die foto te publiceren!’, waarschuwde Kiria en duwde de deur verder open. Ze kloste over de antieke vloer naar binnen en ging vlak voor hem staan.

Randy moest lachen. ‘Waarom niet?’

Om te beginnen omdat ik daar geen toestemming voor geef!’

‘Heb ik daar dan toestemming voor nodig? Je bevond je gewoon op een openbare plaats. Iedereen kon je zien’, plaagde hij.

Kiria wist niet precies hoe het wettelijk in elkaar zat met het publiceren van foto’s en veranderde van tactiek. ‘Randy ik krijg er problemen mee als je die foto publiceert. Doe het alsjeblieft niet’, smeekte ze.

‘Maar ik denk dat hij heel mooi zal staan op de voorpagina van de editie van morgen. Bovendien, waarom zou jij daardoor in de problemen komen? Het kan ze bij het postkantoor niets schelen dat je op hun dak gezeten hebt’.

‘Dat weet ik ook wel. Ik heb zelfs toestemming gevraagd aan meneer Grossman voor ik daar ben gaan zitten’, zei ze doelend op de directeur van het postkantoor, de vader van een van haar vriendinnen.

‘En je moeder kan het ook niets schelen’, ging hij verder.

‘Het kan haar heus wel wat schelen, maar ze heeft niet de behoefte zich ermee te bemoeien’.

‘Ja ik bedoel ook, dat ze het niet erg zal vinden als ze morgen deze foto ziet’.

Kiria deed haar armen over elkaar en trok een pruillip. ‘Ik kan niet zeggen waarom ik er door in de problemen kom. Maar dat gebeurt wel. Het is me heel wat waard als je die foto niet publiceert! Ik zal je vloer schrobben, ik zal de puinhoop op je bureau opruimen’, bood ze aan. ‘Ik ben zelfs bereid de wc schoon te maken!’

Randy legde zijn hand op zijn kin en dacht even na. ‘Wat zou je ervan zeggen als we vanavond samen iets gingen drinken?’

‘Randy, ik heb al een vriendje, dus dat kan niet.

‘Waarom niet? Je hebt verschillende vriendjes voor zover ik weet’.

‘Nee, ik heb een nieuwe vriend en ik ga niet meer met de anderen om’.

‘Oh? Wie?’

‘Je kent hem toch niet’.

‘En hij wil niet dat je met andere mannen uitgaat?’ Randy klonk behoorlijk sceptisch. Voor zover hij wist, kon niemand Kiria Martin voorschrijven wat ze wel en niet mocht doen.

‘Nee’, gaf ze toe. ‘Maar ik zelf ook niet meer met anderen uitgaan’.

Randy dacht nog even na, voor hij besloot op haar aanvankelijke voorstel in te gaan en hij ging op zijn dure bureaustoel toe zitten kijken hoe zij meer dan een uur bezig was zijn kantoor schoon te maken. Haar boerenblouse liet de zwelling van haar borsten zien wanneer ze zich voorover boog en wanneer ze voorover bukte dan liet haar laagzittende spijkerbroek het gebied vlak boven haar billen zien. Nadat ze het laatste stof van zijn antieke bureau geveegd had, bedankte hij haar hartelijk en liet haar uit.

Kiria reed zo snel ze durfde naar huis in de hoop dat Ansel gebeld zou hebben toen ze weg was. het was de bedoeling dat ze veel eerder thuis zou zijn, het was nu al bijna één uur. Ze reed de oprit uit en sprong uit haat auto, griste haar rugzak van de achterbank en haastte zich naar binnen. Haar moeder zat in de woonkamer te lezen.

‘Heeft Ansel gebeld?’, vroeg ze buiten adem.

‘Ja, een paar keer. Hij vroeg of je hem terug wilde bellen wanneer je thuis zou zijn.

Kiria pakte de telefoon en toetste het nummer van Ansel in. Hij nam, de telefoon na twee keer overgaan op. Haar hart sloeg een slag over toen ze zijn stem hoorde. Ze ging snel op zijn voorstel in die middag op de rivier te gaan ‘banden’. Ze had geen idee wat dat inhield, maar zolang ze het samen met Ansel ging doen, wou ze het graag proberen.

‘Ga je weer weg, Kiria?’, vroeg Angela terwijl ze haar dochter indringend aan keek. Ze had haar dochter nog nooit zo opgewonden gezien.

‘Ja we gaan banden op de rivier!’

‘En hoe zit het dan met het Franse koken?’

‘Oh mam, kunnen we dat vanavond niet doen? Ik ben over een paar uur weer thuis. Oh, en kan Ansel met ons mee-eten?’

Angela lachte. ‘Natuurlijk. Ik wacht wel op jullie’.

Kiria gaf haar een brede grijns en haastte zich naar boven om zich te verkleden. Ansel had haar gezegd dat ze iets duns moest dragen, wat haar armen en benen goed bedekte, zodat ze zich niet kon schaven in het water niet gehinderd werd door zware kleding. Ze vond een spandex legging en trok een zwart T-shirt aan. Ze bond haar haren in een paardenstaart, riep gedag tegen haar moeder en ging er vandoor.

Een uur later stond ze op de oever van een rivier een paar kilometer verderop. Het riviertje stroomde bergafwaarts en kronkelde naar beneden. Ansel gaf haar een van de twee binnenbanden van een vrachtauto, die in de achterbak van de Jeep lagen.

‘Onthoud goed’, zei hij voor de derde keer, ‘Stuur de band met je handen en ga precies daarheen waar ik je zeg. Het enige gevaarlijke stuk is waar de rivier onder de snelweg doorgaat en het water rond de pilaren kolkt. Je moet daar aan de rechterkant van de rivier blijven, dan drijf je er zo voorbij. Ik laat je het ruim van tevoren weten’.

‘Ok, Ansel. Ik begrijp het’, zei Kiria en ze vroeg zich af of hij dacht dat ze een volslagen idioot was. ‘Je hoeft niet alles drie keer te zeggen’.

Ansel glimlachte en trok zijn wenkbrauwen op. ‘Ik wil het alleen maar zeker weten’, zei hij. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking ernstig. Die brug is gevaarlijk, Kiria. Onthoud dat goed. Je moet goed opletten en precies doen wat ik zeg’.

Ze knikte instemmend. ‘Laten we gaan’.

Kiria stapte naïef in het ijskoude water van de rivier en gilde. ‘Het water is ijskoud! Je zou verwachten dat het water hier wat warmer zou zijn’, jammerde ze.

‘Kiria, het is een smeltrivier. Het water komt van hoog uit de bergen’. Alweer voelde ze zich een domoor. Dat had ze ook wel kunnen weten. Ze ging voorzichtig een stapje verder en probeerde aan de temperatuur te wennen. Ook Ansel stapte de rivier in en ging op zijn band zitten. Zijn adem stokte en hij sloeg wild in het water. Kiria volgde zijn voorbeeld en schreeuwde toen miljoenen zenuwuiteinden in haar onderlichaam nerveus samentrokken. Toen hij haar nat begon te spatten, gign ze snel weer staan. Ze protesteerde luidkeels en schopte een flinke golf water in zijn richting’.

‘Goed, daar gaan we!’ Ansel ging achterover op zijn bank zitten en dreef langzaam weg. Kiria haastte zich achter hem aan. In het begin stond weinig stroming. Hand in hand dreven ze langzaam verder.

‘Het is hier prachtig!’, zei Kiria. Ze ging achterover liggen en keek naar de overhangende takken van de iepen en de eiken’.

‘Ja, maar straks wordt het een stuk ruiger’, grinnikte Ansel. De banden dobberden langzaam om een bocht en Kiria’s hart ging sneller slaan toen ze zag hoe de rivier verderop begon te stromen. Het water kreeg schuimkopjes toen het snel om een paar stenen stroomde.

‘Weet je wel zeker dat dit v-veilig is?’ Haar tanden klapperden van het koude water.

‘Ja!’, lachte hij. Er komen een paar watervalletjes maar die zijn niet hoger dan een halve meter, of zo. Blijf alleen bij me in de buurt wanneer de brug in zicht komt’.

‘D-dat is goed’, antwoordde Kiria. Ze verstijfde toen het water sneller begon te stromen.

‘Houd je billen een beetje omhoog’. Ansel deed het haar voor door plat op zijn band te gaan liggen. ‘Anders krijg je blauwe plekken als je op een steen stoot’.

Ze moest lachen en deed hem na. ‘Net of het jou wat kan schelen dat ik blauwe billen krijg’, plaagde ze.

Ansel grinnikte en stak waarschuwend zijn wijsvinger op.

Ze begon het leuk te vinden dat het wat sneller ging. Haar band draaide en dook door het water als een visdobber.

‘Kom nu naar deze kant van de rivier’, riep Ansel, terwijl hij met zijn handen door het water roeide. Hij greep zich vast aan een overhangende takken wachtte tot Kiria haar band langszij gestuurd had. Een paar minuten later en een paar kleine watervalletjes later, stroomde het water weer wat langzamer. Ze hielden elkaars hand weer vast en praatten, terwijl ze langzaam verder dreven. De zon schitterde door de schone, frisse lucht. Het was alsof ze door een sprookjesland dreven’, dacht Kiria en ze voelde zich heerlijk ontspannen.

Toen zag ze een groot aantal wilde bloemen aan de kant en peddelde er heen om er wat te plukken. Ansel liet haar begaan. Hij had gezien dat ze de band aardig kon sturen. Terwijl ze voorbij dreef plukte Kiria een bloem en even later nog een. Ze plukte de ene bloem na de andere en bond ze samen met een paar lange grassprieten. Ze legde het boeket op haar buik en draaide zich om toen Ansel haar riep. Hij dreef een eind voor haar en gebaarde dat ze naar de andere kant moest komen. Kiria begon met haar handen te peddelen, maar toen ze over een steen hobbelde, viel haar bos bloemen in het water.

‘Ik om zo’, riep ze terug en probeerde de bloemen terug te pakken. Er verschenen steeds meer schuimkoppen om haar heen, maar ze was er nu niet bang meer voor.

‘Nee, Kiria!’, schreeuwde Ansel van verderop. ‘Kom naar deze kant!’

‘OK!’ Het bos bloemen dreef weg, maar het dreef veel sneller dan haar, dus het viel niet mee het in te halen.

‘Kiria! Kom hier! Vlug!’

Nog maar een paar centimeter…

‘Kiria! De brug! Kom nu hier!’

Ze boog zich voorover en greep het bos bloemen. Een blik vooruit leverde alleen maar op dat de rivier een bocht maakte. Ze nam de stengels tussen haar tanden en begon peddelend met haar handen haastig de rivier over te steken. Ze kon Ansel nog maar nauwelijks horen schreeuwen. Hij was uit het zicht verdwenen.

Kiria begon harder te peddelen terwijl haar band de bocht in stroomde. Opeens doemde de brug voor haar op, nog maar een paar honderd meter voor haar. Langzaam voelde ze de paniek opkomen. Ze bevond zich nog maar in het midden van de rivier en ze zou de overkant nooit op tijd bereiken. Het diepe water kolkte brullend op de twee betonnen pilaren af. Het nodige wrakhout had zich rond de pilaren verzameld.

Kiria hield op met paddelen, liet het bos bloemen vallen en keek speurde de rivier af op zoek naar Ansel. Maar hij was nergens te bekennen. Ze keek ontzet naar de grote massa water die zich naar beneden stortte. Het water kolkte om haar heen en sloeg met tussenpozen over haar heen. Vlak voor haar lag een waterige hel.

‘Nee! Dit kon niet waar zijn! Ze keek om zich heen en zag een bos taken voorbij drijven. Ze probeerde een van de takken te pakken te krijgen, maar hij brak af, waardoor ze bijna van haar band viel. Even verderop lag een grotere boomstam op de rand van een waterval. Terwijl ze zich eraan vastgreep, voelde ze de band onder haar vandaan glijden en werd in een grote draaikolk naar beneden gezogen. Het leek wel of hij door een toilet gespoeld werd. Ze klemde zich aan een van de takken van de boomstam vast en begon de naam van Ansel te roepen. Herinneringen aan vroeger trokken letterlijk als een film aan haar voorbij. Ze wilde graag nog een herkansing. Ze zwoor bij God dat ze nooit meer zou liegen, dat ze naar Ansel zou luisteren en dat ze zich de rest van haar leven als een engel zou gedragen!

‘Kiria! Godzijdank! Ze keek naar het lijkbleke gezicht van Ansel vlak boven haar. Hij klom langs een grote boomstam in haar richting. ‘Houd je goed vast! Ik kom eraan!’.

Oh, mijn God!, dacht ze, zou hij wel bij haar kunnen komen? Ze klemde zich stevig vast, terwijl het water haar mee naar beneden dreigde te zuigen. Ze stond tot halverwege haar dijen in het water, maar was niet in staat een van haar voeten op te tillen. Wat als haar hand los glipte? Ansel was in de buurt, hield ze zichzelf voor. Niet in paniek raken, gewoon volhouden. Hij komt je redden. Ze zag hoe hij langzaam dichterbij kwam. Hij probeerde naar haar toe te komen zonder dat de tak, die voor haar als levensader fungeerde los zou laten.

Hij lag plat op de boomstam en klemde zich met zijn benen vast. Toen greep zijn hand plotseling haar rechter pols vast. Hij schreeuwde dat ze zich aan zijn arm moest vastgrijpen. Kiria keek hem in de ogen. Ze was niet in staat de tak die ze vastklemde los te laten. Ze wist dat hij kon zien dat ze bang was. Ze durfde er niet op te vertrouwen dat hij haar vast zou houden. Ze keek naar de tak boven haar en probeerde de moed te verzamelen deze los te laten.

‘Kiria!’ Zijn stem klonk boos en ze keek in zijn woedende blauwe ogen. ‘laat die tak los’, schreeuwde hij. ‘Nu!’.

Toen gehoorzaamde ze. Ze grabbelde even in het luchtledige, en voelde een overwinning toen haar hand zich om zijn pols sloot. Hij trok haar naar zich toe. Met haar andere hand hield ze nog steeds de tak beet, En nu je andere hand naar mijn andere hand. Hij strekte zijn hand naar haar uit. Ze keek in zijn ogen en vond de kracht die ze nodig had. ‘Nu’, commandeerde hij. Kiria slingerde haar arm in zijn richting en hij greep ook deze vast. Nu hing ze aan Ansel, zoals ze daarnet aan de tak gehangen had.

‘Ik schuif nu langzaam achteruit tot je omhoog kunt klimmen’, schreeuwde Ansel. Kiria knikte, ze was niet in staat om te praten. Haar tanden klapperden van de verlammende angst en van de ondraaglijke kou. Toen Ansel langzaam een stuk naar achteren schoof, kwam ze dichter bij het snel stromende water. Ze voelde hoe de stroming sterker werd en ze hield de polsen van Ansel nog steviger beet. Godzijdank! Centimeter voor centimeter kwam ze omhoog, hoewel het water nog steeds boven haar knieën stond. Ze probeerde haar rechtervoet op te tillen, zodat ze omhoog zou klimmen, maar ze ontdekte al snel dat er dan teveel druk op haar handen kwam.

Haar linkerhand begon langzaam van de pols van Ansel te glijden! Paniek overviel haar en ze begon wild met haar benen te schoppen.

‘Blijf rustig!’, hoorde ze hem schreeuwen. Ze bleef weer slap hangen, behalve haar brandende vingers die zich nog steeds aan zijn polsen vastklemden. Hij zou haar er wel uit krijgen. Ze hoefde alleen maar te blijven hangen en rustig af te wachten. Ze deed haar ogen dicht en begon langzaam en diep adem te halen en concentreerde zich op haar vingers. De pijn werd ondraaglijk. En zij maar denken dat een pak op je billen zeer deed! Ze had er nu heel wat voor over om terug te keren naar dat moment dat ze gisteren op haar billen kreeg.

Na wat een eindeloos lange tijd leek, keek ze naar beneden en zag ze hoe haar voeten bijna uit het water waren. Heel voorzichtig tilde ze een been op en zette haar tenen tussen twee dikke takken.

Ansel voelde kennelijk een verandering in haar gewicht, want hij riep tegen haar, ´Je mag me niet loslaten!´ Toen werd ze in een keer een stuk omhoog getrokken. Haar andere voet kwam ergens op te rusten, hoewel ze beneden haar middel compleet gevoelloos geworden was. Ze moest kijken waar ze haar voeten neerzette toen ze omhoog klom, maar vanaf hier ging alles heel snel. Met gevoelloze en trillende benen, bereikte ze de bovenste stam en liet zich bovenop Ansel neerploffen.

Kiria probeerde zijn polsen los te laten, maar hij liet maar een van haar handen los. Met zijn andere hand hield hij haar stevig vast, terwijl ze zich een weg baanden naar de oever. Zodra ze vaste grond onder hun voeten hadden, trok hij haar stevig tegen zich aan. Er werd niets gezegd. Ze lieten zich tegen de met gras begroeide helling aanvallen terwijl ze elkaar nog steeds niet loslieten.

Na een paar minuten, vond Kiria haar stem terug. ‘Oh, m-mijn God!’, jammerde ze. ‘Ik ben van m-mijn leven nog nooit zo b-bang geweest!’

Opeens liet Ansel haar los en ging rechtop zitten. Kiria had maar een fractie van een seconde de tijd om hem verbaasd aan te kijken, voor hij haar voorover over zijn schoot trok. En met verwoed begon uit te halen, naar het zitvlak van haar dunne, natte broek. Kiria zette het automatisch op een gillen, maar ze kwam er al snel achter dat ze bijna niets voelde, zo koud was ze.

‘je hebt niet naar me geluisterd’, schreeuwde hij met hese stem, ‘Je had wel dood kunnen zijn!’ Toen brak zijn stem en werden de klappen minder hard. Kiria lag met de handen voor haar gezicht te huilen. Niet van pijn, maar vanuit een pure emotionele shocktoestand. Ze proefde bloed en zag het rauwe, gebarsten vlees van haar rechterarm die ze eerder geschaafd had. Hij trok haar op schoot en drukte haar stevig tegen zich aan.

Angela kwam de volgende dag vroeg thuis van haar werk, ze wilde er voor Kiria zijn, in het geval zij haar nodig had. Toen ze om een uur thuis kwam, lag Kiria nog steeds op de bank te slapen. Angela liep op haar tenen naar de keuken. Ze kwam net binnen toen de telefoon op het kleine formica tafeltje begon te rinkelen. Ze pakt hem snal op in de hoop dat haar dochter niet wakker geworden was.

‘Is Kiria ook thuis?’ Angela herkende de aangename stem van Ansel de Wit.

‘Ze ligt momenteel te slapen, meneer de Wit’, zei Angela zachtjes. ‘Kan ik een boodschap doorgeven?’

‘Ja, ja haar auto klaar is en dat ik jullie kant op wil komen om haar op t e halen’.

‘In welke garage staat haar auto? Dan zal ik haar daar naartoe brengen zodra ze wakker is’.

‘Spreek ik met mevrouw Martin?’

‘Ja, daar spreekt u mee’.

‘Ik hoop dat u het niet erg vind, dat ik haar op kom halen zoals we afgesproken hebben. Bovendien wil ik u ook graag eens ontmoeten. Als dat tenminste geen probleem is’.

‘Meneer de Wit, ik begrijp niet goed waarom u dat zou willen. U hebt Kiria vannacht ondubbelzinnig duidelijk gemaakt dat het uit was tussen jullie twee. Ik denk dat het maar het best is als jullie elkaar niet meer zien’.

‘Wat? Waar heeft u het over?’

‘Meneer de Wit, Ik heb jullie gesprek vannacht meegeluisterd. Ze heeft u vannacht om vier uur gebeld. Ze heeft toegegeven dat ze tegen u gelogen heeft en u hebt haar gezegd dat ze u nooit weer hoeft te bellen!’

‘Mevrouw Martin, ik heb vannacht om vier uur helemaal geen telefoon gehad. En ik weet ook niet dat Kiria weer gelogen heeft!’

‘Lieve help’, riep Angela luider dan de bedoeling was. ‘Dan moet ze een verkeerd nummer gebeld hebben!’

‘Daar lijkt het wel op. Kan ik haar nu alstublieft aan de lijn krijgen, zodat ik haar een en ander uit kan leggen?’

Angela dacht even na voor ze antwoordde, ‘Nee, ik wil niet dat ze nog een keer zo’n huilbui krijgt’.

‘Mevrouw de Wit, ik kom nu naar jullie toe’.

‘Je zult ons niet kunnen vinden!’, lachte Angela. Ze heeft u vannacht naar het verkeerde huis gebracht, omdat ze zich schaamde voor het armmoedige huisje waar we wonen’.

Na een lange pauze zei Ansel, ‘Ok, waar wonen jullie dan?’

‘Er zijn nog meer leugens’, voegde Angela eraan toe.

‘Ga door, alstublieft’.

‘Ze heeft nog nooit van haar leven gekookt, behalve verbrande tosti’s. En ik was gisteravond helemaal niet thuis en kon dus ook niet gewekt worden. Ze is doodsbang voor slangen en weet ik wat ze allemaal nog meer verteld heeft, meneer de Wit. Ik haar geadviseerd alles op te biechten, en dat heeft ze gedaan, maar helaas is dat tegen een wildvreemde geweest’.

‘Mevrouw Martin, heeft Kiria u over onze relatie verteld?’

‘Ja, ik denk ik alles wel zo’n beetje’.

‘Dan wil ik graag dat u goed naar me luistert. Ik ben stapeldol op uw dochter, leugens of niet, en ik ben niet van plan haar kwijt te raken. Ik kom naar jullie toe, ik zou heel graag zien dat u me verteld waar jullie wonen, anders zal ik het in het telefoonboek op meten zoeken. Ik ben er over twintig minuten. Ik zou graag willen dat u haar wakker maakt en haar zegt dat ze zich aan moet kleden. Dan breng ik haar naar de garage en daarna gaat ze voor me koken, ook al is het patat met frikadellen’.

‘Ja, meneer’, zei Angela zonder erbij na te denken.

‘ik denk dat ik verliefd op haar ben, maar waag het niet haar dat te vertellen’.

‘Ja, meneer’, zei Angela opnieuw. ‘We wonen naast het huis waar u haar vannacht heeft afgezet, is het kleine, blauwe huis, waar de verf afgebladderd was en waar het gras in de voortuin een halve meter hoog staat.

‘Ik hem em, Ik ben er zo’

‘Eh… ik zie ernaar uit om u te ontmoeten, meneer de Wit’, zei Angela en legde de telefoon neer.

Kiria werd wakker toen haar moeder aan haar schouder schudde. ‘Kiria, wakker worden! Je moet je klaar maken, Ansel is onderweg hiernaar toe!’

‘Wat?’ Was haar moeder helemaal gek geworden? ‘Waar heb je het over?’

‘je hebt vannacht het verkeerde nummer gebeld!’ Angela moest lachen en Kiria draaide zich met een ruk om naar de klok op de schoorsteenmantel’.

‘Is het kwart over een?’

‘Ja, Ansel belde net en hij wist niets van een telefoontje vannacht. Je hebt een wildvreemde aan de telefoon gehad!’

Kiria’s hart sloeg een slag over van vreugde. ‘Bedoel ej dat hij het helemaal niet uitgemaakt heeft?’

‘Nee hoor’.

‘En dat hij niets van mijn leugens weet?’

‘Tja… ik moest hem natuurlijk vertellen waar we woonden, dus heb ik hem ook maar ook de andere leugens verteld. Hij liet me vervolgens weten dat ik je wakker moest maken, omdat hij hier over twintig minuten zou zijn. Waarschijnlijk om je een flink pak op je billen te geven’, lachte Angela.

Kiria trok bleek weg. ‘Heeft hij echt gezegd dat hij me een pak op mijn billen gaat geven?’, vroeg ze bezorgd.

‘Nee, niet echt. Maar hij klonk ook niet echt vrolijk toen hij hoorde dat je hem voorgelogen hebt’.

Kiria keek haar moeder verbaasd aan en sprong toen overeind en rende naar de badkamer om een douche te nemen. Onder de douche zong ze het hoogste lied, terwijl ze het warme water over haar lichaam liet stromen. Ze was helemaal blij. Ansel had geen hekel aan haar. Hij wist dat ze gelogen had en toch kwam hij haar kant op! Ze lachte hardop, föhnde haar haar droog en borstelde het uit. Ze deed een joggingbroek en een T-shirt aan. Toen vroeg ze zich af of hij haar een pak op haar bips zou geven. Kon ze beter een rok aandoen? Wat deed je eigenlijk aan als je wist dat je een pak slaag zou krijgen? Ze lachte hardop en pakte haar make-up spulletjes. Maar toen bedacht ze zich dat ze vorige keer dat ze een pak op haar billen kreeg, moest huilen. Als hij haar een pak slaag ging geven, ging haar make-up naar de maan. Uiteindelijk koos ze voor een watervaste mascara, een eyeliner en een beetje rouge. Ze had wellicht de rouge wel achterwege kunnen laten, want ze had al blozende wangen. Ze smeerde wat Aloë Vera op haar arm, die nog steeds zeer deed en blauw begon te worden. Het was maar goed dat ze haar billen niet meer voelde.

Kiria liep de huiskamer in en ging naast haar moeder zitten. Het zou nog een paar minuten duren voor Ansel zou arriveren.

‘Ik wil een sigaret’, zei ze tegen Angela, die haar eentje toegooide. Kiria blies rook in de richting van de open haard en wachtte in gespannen afwachting de komst van Ansel af.

‘Mam, denk je dat hij nog steeds iets met me wil? Hij zag toch niet hier naar toekomen om te zeggen dat het uit is?’

‘Natuurlijk niet’

‘Hoe weet je dat nou?’

‘Omdat hij gezegd heeft dat hij samen met je naar de garage gaat en dat je daarna voor hem moet koken, ook al is het patat met frikadellen’.

‘Oh’, glimlachte Kiria en ze nam een trek van haar sigaret. Ze voelde zich opgelucht dat ze geen leugens meer op hoefde te biechten, maar de gedachte dat hij haar misschien wel een pak op haar blote bips zou geven, maakte haar bloednerveus. Ze keek naar de klok en drukte haar sigaret uit en ging naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Op dat moment ging de deurbel. Ze haastte zich naar de voordeur. En daar stind Ansel, zoals beloofd. Hij stapte naar binnen en Kiria deed de deur achter hem dicht. Na een kort moment van stilte, trok hij haar tegen zich aan en op slag was alles weer goed. Ze sloeg haar goede arm om zijn hals en hij pakte haar andere hand en gaf er kus op.

‘Hij snoof. ‘Waarom ruik je naar sigarettenrook?’

‘Oh, ik heb net de asbak schoongemaakt’, begon ze, maar ze bedacht zich. ‘En ik heb net voor je kwam een sigaret gerookt’.

‘Ik wist niet dat je rookte’.

‘Alleen als ik heel gespannen ben. Misschien een keer in de maand’.

‘Maak daar maar een keer in de week van, Ansel’, klonk de stem van Angela uit haar fauteuil. Kiria keek voorzichtig naar haar. Ansel liep de kamer in om Angela een hand te geven.

‘Aangenaam kennis met u te maken, mevrouw Martin’, zei hij. Angela bloosde.

‘Zeg maar gewoon Angela’, antwoordde ze. ‘Ik ben ook blij kennis met jou te maken’.

Ansel ging op de bank zitten en Kiria ging naast hem zitten. Ze spraken een poosje over koetjes en kalfjes.

‘Zo, ik ga maar eens boodschappen doen’, zei Angela. Kiria keek haar geschrokken aan. ‘Veel plezier jullie beiden’, grinnikte ze, pakte haar tasje, deed haar jas aan en liep naar buiten. Kiria zat in gedachten verzonken naast Ansel. Ze vreesde wat komen ging.

Ansel voelde hoe ze hele tijd naast hem zat te trillen. Hij draaide zijn gezicht naar haar toe en pakte haar bij haar handen. ‘Kiria, ik mag je ontzettend graag en ik zal het heus niet uitmaken omdat jij de slechte gewoonte hebt te liegen’.

Kiria bloosde en bestudeerde zijn halsketting.

‘Maar ik heb je een flink pak op je blote bips beloofd als je weer zou liegen. En ik doe altijd wat ik beloofd heb’.

Kiria’s ingewanden begonnen opgewonden te kriebelen, maar haar billen knepen protesterend samen. ‘Ja, Ansel’, mompelde ze. Haar wangen gloeiden. Hij zou het echt gaan doen!

‘Ik ben teleurgesteld dat je me zoveel dingen verteld hebt die niet waar zijn’, ging hij verder.

‘Het spijt me’, zei Kiria en staarde opgelaten naar haar blote voeten. ‘het was niet mijn bedoeling om te liegen, ik wilde alleen niet dat ik me voor je zou schamen, met zaken als…’

Ansel onderbrak haar. ‘Het kan me niet schelen waar je woont, of je kan koken of niet en of je wel of niet ergens bang voor bent’.

‘Echt niet?’, ze keek hem een ogenblikje met een blik van ongeloof aan.

‘Je hoeft je nergens voor te schamen en nergens over te liegen’, ging hij verder. Uit zijn ogen sprak oprechtheid.

‘Echt waar?’, er brak bijna een brede glimlach bij haar door, maar zijn strenge blik hield dit tegen.

‘Denk er niet te lichtvaardig over’, waarschuwde hij. ‘Ik wil wedden dat je nergens spijt van hebt, behalve dat je leugens uitgekomen zijn.

Kiria liet haar blik naar de grond zakken en veranderde van onderwerp. ‘Waarom kan je het niets schelen dat ik niet kan koken en mijn huis een bouwval is?’

‘Omdat ik die dingen niet belangrijk vind. Eerlijkheid is belangrijk en ik denk dat je dat heel goed wist toen je me van alles op de mouw spelde.

‘Op de mouw gespeld? Ik wilde niet…’ Kiria stopte, haar mond viel open van verbazing toen ze zich eindelijk realiseerde wat ze allemaal gedaan had. Ze had hem laten geloven dat ze heel iemand anders was dan ze in werkelijkheid was. ‘Je hebt gelijk. Zo heb ik het nog niet bekeken. Het spijt me echt heel erg, Ansel’. Ze keek hem schuldbewust aan. De aankomende straf was niet ene spelletje en haar leugens niet langer onschuldig.

‘Kok’, zei Ansel. Hij stond op en stak zijn hand naar haar uit.

‘Waar gaan we naar toe?’

‘Ik wil dat dit op je slaapkamer gebeurd, zodat je er iedere avond aan herinnerd wordt wat er gebeurd als je weer tegen me liegt’.

‘Maar… maar ik begrijp het nu wel, Ansel. Ik zal het nooit weer dien, dat beloof ik! Daar is geen pak op mij b-billen voor nodig!’

‘Misschien begreep je niet helemaal waarom ik zo’n hekel aan liegen heb, maar je hebt heel goed begrepen wat er zou gebeuren als je het weer zou doen. Ik heb je daarnet al gezegd, wat ik beloof, dat doe ik ook. Kom, we gaan’, Ansel stak zijn hand weer naar haar uit.

Kiria zette grote ogen op, maar ze pakte zijn hand en stond op. Toen ze door de hal liepen, bedacht ze zich dat ze gelukkig haar bed opgemaakt had en dat ze haar kleren opgeruimd had. Ansel deed zijn jasje uit en ging op het voeteneind van haar bed zitten. Kiria keek hem aan toen hij de mouwen van zijn overhemd begon op te rollen. Zijn krachtige spieren kwamen tevoorschijn. Ze wilde het liefst wegrennen, maar ze stond als aan de grond genageld, gefascineerd ondanks de kriebels. Ze wilde om genade smeken, maar ze besefte zich dat hij toch niet van gedachte zou veranderen. Ze zou eigenlijk blij moeten zijn dat hij dit wilde doen, dat hij haar wilde helpen van haar liegen af te komen.

‘Hier’, zei hij en klopte op zijn bovenbeen.

Kiria deed een stapje achteruit, staarde naar de grond en wrong haar handen zenuwachtig ineen. ‘Ik… ik kan het niet’, zei ze. Haar hart ging als een bezetene tekeer. Ze kon zich er zelf niet toe bewegen.

‘Kiria, je hebt dit zelf met me afgesproken’.

‘Ik weet het. Maar ik ben bang’, zei ze blozend. ‘Kunnen we het voor deze keer niet vergeten? Kunnen we niet gewoon…’

‘Waar ben je bang voor? Je gedrag onder ogen te zien? Boete te doen?’ Zijn zachte, vriendelijke stem, zorgde ervoor dat ze weer een stap naar voren deed.

‘Eh… nee… Ik ben niet bang voor jou. Ik ban bang voor de pijn… Ik ben de nachtmerrie voor iedere tandarts. Ik schud als een blad aan de boom als ik eenmaal in de stoel zit’.

‘En als ik je zeg dat het precies zo zal gaan als toen ik je gisteravond een pak op je billen gaf, ban je dan nog bang?’

Kiria dacht terug aan de vorige avond. Ze kon zich de brandende pijn herinneren en haar tranen die op de motorkap drupten. Maar ook dat Ansel haar nadien getroost had. Nee. Ze schudde haar hoofd. Daar was ze niet bang voor.

‘Deze keer zal het harder zijn. En langer. En op je blote billen. Maar het zal snel voorbij zijn en dan speelt er niets meer tussen ons’.

Kiria wist dat er nu van alles tussen hen speelde. Ze had hem telkens opnieuw misleid en daar moest ze nu voor boeten. Ze wilde een stap naar voren doen, maar ze kreeg het niet voor elkaar. ‘Gister heb je me gedwongen’, zei ze. ‘Doe dat maar weer, ik kan het niet opbrengen’.

‘Nee’. Zijn antwoord klonk beslist.

‘Gister heb ik je geen keus gelaten. Nu is de keus aan jou. Het is jouw beslissing. Ik ga je niet dwingen’. Zijn ogen dwaalden van haar angstige gezichtsuitdrukking naar haar trillende handen en stopten bij haar gekwetste arm. ‘Wat is er met je arm gebeurd?’

‘Ik ben vannacht gevallen toen ik bij de buren vandaan kwam rennen. Ze hadden me bijna betrapt in hun garage’, mompelde ze.

Ansel schudde afkeurend zijn hoofd. ‘Dat is niet zo fraai’.

Kiria keek hem aan. ‘Vind je dat ik niet al genoeg gestraft ben? Het doet echt zeer’, smeekte ze, terwijl ze hem haar arm voorhield.

Ansel schudde zijn hoofd. ‘Je hebt tegen me gelogen. Verschillende keren. En je zult tegen me blijven liegen als we daar niets aan gaan doen’.

Kiria wist dat het nu of nooit was. Ze deed aarzelend een stap in zijn richting en bleef vervolgens even staan. Toen weer een stap en weer even blijven staan. Nog een stap en ze stond naast hem, haar hart klopte in haar keel. Ze wilde er het liefst vandoor gaan, maar ze ging over zijn schoot liggen.

Ansel deed haar joggingbroek naar beneden, gevolgd door haar witte onderbroekje. Ze huiverde toen ze de koele lucht op haar blote huid voelde. Nu kon hij haar blote bips zien, dacht ze. Ze hoopte dat het hem bevallen wat hij zag. Hij wreef even over haar billen. Toen begon hij haar, alsof hij haar niet af wilde schrikken, niet al te hard te slaan, waardoor haar huid langzaam opgewarmd werd. Haar lichaam ontspande toen ze in de gaten kreeg dat het geen pijn deed.

Kiria omklemde haar kussen en bedacht zich dat het bij nader inzien helemaal niet zo erg was. Ze wist eigenlijk niet waarom ze hier zo bang voor geweest was. Er verspreidde zich zelfs een aangename warmte over haar billen en yussen haar benen. Onbewust duwde ze haar billen omhoog om te klappen tegemoet te komen toen de mild brandende sensatie begon toe te nemen.

Ansel bleef doorslaan en de warmte bouwde zich langzaam op, terwijl ze zichzelf over zijn schoot begon te wrijven.

Ze had nog nooit eerder zoiets gevoeld. Het deed niet zeer zoals het pak slaag van gisteravond dat wel deed. Ze schuifelde onrustig met haar benen. Ze wilde meer en was helemaal vergeten hoe ze erbij lag. Ze kreunde en draaide met haar billen.

Maar toen zette hij zijn been over haar onderbenen en trok haar met zijn linkerarm stevig tegen zich aan. Hij begon sneller en harder te slaan.

‘Ansel! Nee, alsjeblieft…’, ze schopte haar benen een eindje omhoog. ‘Het spijt me, echt waar…’. Hij liet zijn hand op haar bovenbenen neerkomen, waardoor ze bijna van zijn schoot sprong. ‘Auw! Niet doen, alsjeblieft! Ik zal nooit meer liegen! Dat beloof ik! Maar hij bleef hard doorslaan, van de bovenkant van haar billen tot halverwege haar bovenbenen.

Kiria vocht als een leeuw om van de ondraaglijke pijn weg te komen. Hoe had ze kunnen denken dat ze dit wel lekker zou vinden? Ze smeekte, maar ze kon niet aan de vurige aanval ontsnappen. De kalme, strenge woorden van Ansel sneden diep door haar ziel. Hij zei haar nooit meer tegen hem te liegen. Ze probeerde zich op zijn woorden te concentreren. Niet snel daarna lag ze in haar kussen te huilen, niet meer in staat om terug te vechten, niet eens om helder na te denken, toen de klappen uiteindelijk ophielden. Ze voelde hoe Ansel zijn hand op haar brandende bips legde. Toen wreef hij zachtjes over haar rug en liet haar weten dat ze het goed gedaan had en dat alles weer goed zou komen. Ze kuchte en droogde haar tranen aan het kussensloop, terwijl het brandende gevoel langzaam overging in een milde pijn. Zijn troostende woorden en zijn zachte strelen hadden een hypnotiserende uitwerking. Ze lag bijna te slapen toen ze een harde klets op haar nog steeds blote billen voelde.

‘Kom, we hebben nog werk te doen’, zei hij.

Kiria drukte zich een beetje omhoog en deed haar slip en joggingbroek omhoog, terwijl hij onder haar vandaan gleed. Het leek wel of de sessie nog niet af was. Ze had net een flink pak op haar blote billen gekregen en er werd nu van haar verwacht dat ze overging tot de orde van de dag alsof er niets gebeurd was? Met tegenzin ging ze naast hem zitten en liet haar handen door haar haren glijden. Ze schaamde zich teveel om Ansel aan te durven kijken. En ze vroeg zich wederom hoe je je moest gedragen als je net een pak slaag had gekregen.

‘Alles goed met je?’ Hij sloeg zijn arm om haar schouder.

Kiria staarde naar de vloer en mompelde, ‘Nee, het doet nog steeds pijn’. Ze beet op haar onderlip en haalde diep adem.

‘Tja, je zult het nog wel even blijven voelen. Het zal je eraan herinneren dat je geen leugens mag vertellen’.

Ze barstte weer in tranen uit. ‘Het spijt me’, snikte ze. Hij draaide haar om zodat hij beide armen om haar heen kon slaan. Ze drukte haar gezicht in zijn overhemd en probeerde met weinig succes tegen de tranen te vechten. ‘Ik ben geloof ik een huilbaby’, snikte ze.

‘Nee hoor, dat ben je niet. Je bent hel alleen niet gewend om gestraft te worden. Voel je je niet opgelucht, nu alles voorbij is?’

‘Ja…’, ze bleef maar huilen. ‘Maar het doet zo zeer!’ Kiria kon niet ophouden met huilen. En hoe aardiger hij tegen haar deed, hoe meer ze moest huilen. Opeens liet hij haar los en ging staan’.

‘Zo is het wel genoeg, Kiria!’

‘Huh? Geschrokken van zijn stem, veegde ze haar gezicht af aan de mouw van zijn overhemd en ging rechtop zitten. Hij gooide een paar tissues op haar schoot. Ze pakte ze op, depte haar ogen en snoot haar neus.

‘Het is heel simpel’, zei Ansel op een no-nonsense toon. ‘Je hebt gelogen, hebt daar de prijs voor betaald en nu is het voorbij. Je zei dat het je speet en ik heb het je vergeven. Maar als je je in zelfmedelijden blijft wentelen, waarom ga je dan niet in de hoek staan?’

‘W-wat?’ Kiria keek hoe hij naar een lege hoek bij het raam wees. ‘Ga staan, trek wat anders aan en maak je klaar om weg te gaan’, liet hij haar weten, ‘en ga anders in de hoek staan tot je gekalmeerd bent.

Kiria keek hem even woedend aan en liet zich vervolgens voorover op het bed vallen en drukte haar gezicht in het kussen. ‘Ik wil niet weg’, jammerde ze en kneep haar ogen stijf dicht, maar er slechts één krokodillentraan tevoorschijn.

Ansel ging zitten, deed haar broek met een ruk naar beneden en slaagde erin haar drie kletsen op haar bips te geven, voor ze zich met een ruk omdraaide, overeind sprong en broek omhoog deed. Hij zat op het bed en keek naar haar.

Ze keek hem verbaasd aan terwijl ze over haar billen wreef. Uiteindelijk herpakte ze zichzelf. ‘Goed’, zei ze, ‘laten we gaan’.

Hij glimlachte, ging staan en drukte haar even stevig tegen zich aan. Toen liep hij naar de deur. ‘Zie je nu wel?’, zei hij, ‘als je een pak op je billen verdiend, dan zal ik je die geven. Daarna vergeef ik je en is het weer voorbij. Goed?’

‘Ik vraag me af hoe jij zou reageren als je de ontvangende partij zou zijn’. Ze trok haar la open en vroeg zich af wat ze aan zou doen.

‘Oh, dat is vaak genoeg gebeurd. Toe ik nog een kind was. Mokken en zelfmedelijden helpen niet. Geloof me maar’.

‘Oh’. Op de een of andere manier verbaasde het haar dat hij ook wel eens gekregen had wat zij net had moeten ondergaan.. Maar zo te horen had hij het vaker meegemaakt dan zij. ‘Goed’.

Ansel keek de kamer rond en zag een blouse en een spijkerbroek liggen.

‘je hebt echt een huishoudster nodig’, zei hij.

‘Huh?’, ze volgde zijn blik naar de uitpuilende wasmand, het stof op het dressoir en de stapel schoenen bij de kastdeur. ‘Ik vind mijn kamer gezellig zo’.

Hij lachte naar haar. ‘Schiet nu maar op en trek andere kleren aan; we moeten je auto op gaan halen. ‘Oh ja, in de garage zeiden ze dat er veel te weinig olie in zat’.

Kiria keek hem aan. ‘Ansel, je hebt me net een pak op mijn billen gegeven vanwege liegen, hebt me nog eens op mijn bips gegeven omdat ik huilde, je hebt commentaar op mijn kamer, staat erop dat ik andere kleren aan doe en wrijft me nog eens onder mijn neus dat ik mijn auto niet op tijd naar de garage gebracht heb’. Ze propte de spijkerbroek in haar la en sloeg haar armen over elkaar. ‘Wat vind je eigenlijk wel leuk aan me?’

Ansel grijnsde, pakt haar als een baby op en liet zich met haar op het bed vallen. Hij kuste haar vluchtig en gaf haar een dikke knuffel. ‘Ik vind het leuk dat je niet helemaal perfect bent’, fluisterde hij in haar oor. Ze moest erom lachen. ‘Ik vind het leuk dat je graag nieuwe dingen probeert, je houdt van avontuur, je hebt talent, je bent slim en ik vind je mooi’. Hij wreef met zijn lippen over de hare en kneep tegelijkertijd in haar billen. Ze maakte een felle beweging en hij grinnikte. ‘En je sterke lichaam windt me op’.

Hij ging op haar liggen. ‘Het spijt me van alle kritiek’, zei hij. Zijn ogen stonden serieus. ‘Ik heb je niet willen beledigen’. Toen begon het te lachen. ‘Je doet gewoon heel veel dingen waarvoor je een pak op je billen verdiend’.

Kiria grijnsde en kneep in zijn arm. ‘Ik denk dat ik een zelfde pak slaag als verdaag niet nog een keer overleef’.

‘Vandaag was speciaal. Je moet leren dat je niet mag liegen. Je hoeft niet bang te zijn dat ik de benen neem, dus je hoeft niets voor me achter te houden’.

Kiria glimlachte. ‘Ik denk dat je nu wel op de hoogte bent van al mijn geheimen’.

‘Ja, maar ik had het over een minder serieus pak op je billen. Je weet wel, je over de knie leggen en je paar flinke tikken geven omdat je gevloekt hebt of een snel pak op je bips omdat je je kamer niet opgeruimd hebt’, grinnikte hij en kneep nog eens in haar billen, ‘of ik geef je een pak slaag over de motorkap als ik er ooit nog eens achterkom dat je oliepeil veel te laag is…’

Kiria slikte moeizaam. ‘Dus je wilt meer dan toezien op mijn veiligheid en mij het liegen afleren’. Ze kronkelde onder zijn gewicht. Haar zere billen drukten hard tegen de matras, en ze voelde zijn stijve tegen haar bovenbenen duwen.

‘Ja, dat denk ik wel. Ik weet dat ik gisteravond nog anders beweerde, maar ik geloof dat ik een gulzigaard ben. Hoe meer ik krijg, hoe meer ik wil hebben’.

‘Maar ik wil niet de hele tijd op mijn billen krijgen!’

‘Maar in het begin vond je het best lekker’.

‘Natuurlijk! Maar toen deed het ook nog niet zo zeer’.

‘Ik zal je voor kleine dingen ook niet zo’n pijn doen’.

Kiria voelde de tranen weer in haar ogen branden. Zou ze hem dat wel willen geven? Moest het zeer doen om je leven met hem te delen? ‘Ik weet best dat ik bepaalde dingen moet veranderen’, zei ze zachtjes, ‘en hoewel ik denk dat het goed voor me is, wat doet een pak op je billen verdomde zeer! Op de een of andere manier dacht ik dat het romantisch en sexy zou zijn, maar het was afschuwelijk. Ik wil dat nooit weer meemaken!’

Ansel negeerde het vloekwoord en probeerde het geduldig opnieuw. ‘Dat was nu prcies de bedoeling Kiria. Het was een pak op je billen voor straf. Als je niet tegen me liegt, dan gebeurt het niet nog eens. Als ik je leugens allemaal genegeerd had, dan was ik nooit in staat geweest je nog te vertrouwen. En je kunt geen relatie hebben zonder vertrouwen.

‘Bedoel je dat je me nu wel vertrouwd?’, vroeg Kiria verrast.

‘Natuurlijk vertrouw ik je’.

Ze glimlachte. ‘Tja, hoe zal het dan gaan als ik perfect geworden ben en nooit meer iets verkeerd doe?’

‘Dan geef ik je een pak op je bips omdat je zo lief bent’, lachte hij. ‘Ik zou je zachtjes slaan, zoals ik daarnet begonnen ben. Dat zou je wel bevallen, denk ik’.

Kiria kon zich nog goed herinneren dat ze het in het begin lekker vond. Ze herinnerde zich dat ze haar billen omhoog duwde in de richting van zijn hand, verlangend naar de volgende klap. ‘Goed’, zei ze en ze vroeg zich af of ze soms een beetje masochistisch was.

Ansel glimlachte en gaf haar een voorzichtig kusje op haar mond. Ze deed haar armen om hem heen en trok hem dichter tegen zich aan voor een hartstochtelijker kus. Zijn hand streek over haar zij, toen langs haar nek en toen vlak langs haar borst, terwijl ze elkaar bleven kussen. Voordat ze het wist, masseerde hij haar borsten, kneep er zachtjes in en plaagde haar tepels terwijl hij met zijn erectie over haar been streek. Kiria deed haar ogen dicht, overweldigd alle gevoelens. Opeens deed hij haar T-shirt omhoog en deed haar bh aan de kant om haar linkerborst te kussen. Zijn lippen sloten zich erom heen en hij begon haar tepel te likken en er zachtjes op te knabbelen. Zijn hand gleed tussen haar benen. Hij streelde haar zachtjes door de dunne stof, waardoor er huiveringen van genot door haar heen gingen. Kiria had nog nooit eerder van haar leven zoveel passie gevoeld. Toen ze haar ogen een beetje open deed, voelde ze zich verdoofd en werd de gevoeligheid tot een bijna ondraaglijke hoogte opgestuwd.

‘Het… het spijt me Ansel’, zei ze. ‘Het was niet mijn bedoeling om dat te doen…’ Ze wist niet goed wat ze moest zeggen.

‘Kiria’, zijn stem was kalm. ‘Je kunt me vertrouwen. Ik zal nooit dingen doen, die je niet wilt’.

Ze glimlachte verlegen. ‘Dat verwacht ik ook helemaal niet’.

Zijn mondhoeken begonnen te trillen. ‘Behalve als je een pak op je bips verdiend hebt’.

‘Misschien’. Ze grijnsde en stapte in haar auto, ze wilde snel weg uit deze ongemakkelijke situatie.

‘Vergeet niet om te bellen wanneer je thuis bent’, drong hij aan.

‘Ik zal het niet vergeten. Welterusten!’, riep ze en draaide de contactsleutel om. Er gebeurde niets. Ze probeerde het nog een keer, maar het enige wat te horen was, was een korte tik van de startmotor. Ze voelde zich opgelaten. Ze trok aan de handel die de motorkap ontgrendelde en stapte uit.

‘Godverdomme!, vloekte ze binnensmonds. Ze pakte een grote moersleutel uit de achterbak en nam de sleutel mee naar de voorkant. Ansel deed een stap achteruit en bleef nieuwsgierig staan kijken. Ze opende de motorkap en gaf een paar flinke klappen op de startmotor. Ze gaf een flinke trap tegen het voorwiel en sprong in de auto. Ze draaide de sleutel om.

De motor startte nu wel, maar ook de startmotor bleef hangen en bleef janken tot ze wederom uitstapte en er nog een keer met de moersleutel op sloeg. Vervolgens deed ze de kap dicht en liep naar de achterbak om de sleutel weg te leggen. Ze gaf Ansel een geruststellend knikje, stapte in de auto en zette deze in de versnelling. De motor sloeg af. Draaien aan de sleutel bracht daar geen verandering in.

‘Wel gloeiende gloeiende’, schreeuwde ze. Ze was helemaal vergeten dat ze een toeschouwer had. Ze trok de motorkap weer open, Ze sprong weer uit de auto, maar kwam deze keer niet ver. Ansel hield haar staande en legde zijn handen op haar schouders.

‘Zo is het wel genoeg’, zei hij. Ze keek hem verbaasd aan. ‘Ik zal je naar huis brengen’.

‘Nee, dat hoeft echt niet. Deze keer zal hij het wel doen’, protesteerde ze. Ze schaamde zich voor de slecht functionerende auto.

‘Kiria, ik wil dat je je tasje pakt en in de Jeep gaat zitten. Het is niet veilig om met deze auto te rijden’.

‘Maar Ansel’, protesteerde ze opnieuw. Ze keek hem aan en zag een diepe frons in zijn voorhoofd. Met een zucht deed ze een stap achteruit, griste haar tasje uit de auto en liep in de richting van zijn auto. Het stond haar helemaal niet aan dat ze haar auto moest laten staan, maar ze kon hem niet weigeren. Ze deed haar armen over elkaar en leunde tegen de Jeep, terwijl Ansel de motorkap van haar auto dicht deed en de sleutels uit het contact haalde. Toen ging hij voor haar staan.

‘Is er een reden waarom je die startmotor niet hebt laten vervangen? Het is duidelijk dat je er al langer problemen mee hebt’, zei hij. Zijn stem klonk bijna boos.

‘Ja, daar is een reden voor!’, Kiria keek ham aan.

Toen ze verder niets zei, drong hij aan, ‘Nou?’

‘Nou? Nou, dat gaat je geen reet aan!’En dat was ook zo, hield ze zichzelf voor.

‘En waarom laat je de motor niet afstellen? Zo te horen loopt hij maar op de helft van de cilinders’, ging hij verder, haar brutale mond negerend.

‘Hij is nog maar pas over tijd. Ik was van plan om hem volgende week weg te brengen!’

Je banden zijn ook bijna glad. Die hadden al lang geleden vervangen moeten worden’.

Ze zijn helemaal niet glad. Ze zijn prima in orde. Ik heb nog nooit een lekke band gehad!’

‘Is het geld? Heb je niet genoeg om je auto te laten maken?’

‘Nee, ik heb genoeg geld’, verzekerde Kiria hem. ‘Ik begrijp niet waarom ik mezelf hier sta te verdedigen – maar je doet momenteel niet aardig!’

‘Vind je het dan leuk om in zo’n wrak op wielen te rijden?’, zijn sarcasme maakte haar nog bozer.

‘Nee!Ik had alleen geen tijd om naar de garage te gaan. En het gaat je nog steeds niks aan!’

‘Misschien ging het me gister niet aan, maar vandaag hebben we wat afgesproken. En sindsdien gaat het me wel aan!’

‘Wat hebben we afgesproken? We hebben helemaal niets afgesproken!’

‘Je hebt in het bos met me afgesproken dat we samen een relatie hebben, je geen andere vriendjes zult hebben, dat op ophoudt met liegen, niet meer zult vloeken en schelden en jezelf niet in gevaar zult brengen!’

Kiria keek hem verbaasd aan. ‘Is dat zo?’ Ze probeerde terug te halen wat ze precies gezegd had. ‘En wat was jouw kant van de deal?’

‘Dat ik geen andere vriendinnetjes zal hebben, dat ik je zal beschermen, je het liegen af zal leren en je een pak op je billen zal geven als dat nodig is’.

En zei maar denken dat hij niet luisterde. Kiria voelde zich warm worden, maar dat was weer snel voorbij bij zijn volgende woorden.

‘Het is dom en gevaarlijk om in een auto te rijden die zoveel gebreken vertoond. En omdat je het probleem niet serieus neemt, is het aan mij om erop toe te zien dat je je auto laat repareren’.

‘Hoor ik je daar zeggen dat ik dom ben?’

‘Dat hoef ik helemaal niet te zeggen’.

‘Waarom zeg je niet gewoon dat je me dom vindt?’

‘Omdat je helemaal niet dom bent. Je wist heel goed wat er moest gebeuren, je hebt het alleen niet gedaan’. Dat is dom!’

‘Wat kan het ook schelen! Ik heb gewoon geen tijd gehad om naar de garage te gaan, dat is alles!’ Kiria had schoon genoeg van deze genante vertoning. Niemand had haar ooit eerder aan een kruisverhoor onderworpen omtrent haar beweegredenen, haar financiële situatie of wat dan ook. Niemand had haar ooit eerder zo onnozel laten voelen en haar zeker nooit dom genoemd. Ook al had ze vaag het vermoeden dat hij gelijk had, was het een belediging die ze niet over haar kant kon laten gaan.

‘Nou, dan maak je er maar tijd voor! Hoe zien je plannen voor morgenochtend eruit?’, vroeg Ansel.

Met een verontwaardigde beweging van haar hoofd, reageerde ze fel, ‘Ik ben van plan om  morgen naar boven te klimmen en de andere kant van die verdomde berg van je te schilderen!’

Onmiddellijk werd ze stevig bij haar arm gepakt en meegesleurd over de oprit in de richting van haar auto. ‘Dat was de druppel die de emmer doet overlopen, jongedame!’

‘Dat is het domste cliché wat ik ooit gehoord heb! Kiria zette haar benen schrap en begon de andere kant uit te trekken, maar Ansel tilde haar gewoon op en droeg haar naar de voorkant van haar auto.

‘Stop!’, schreeuwde ze, maar hij duwde haar moeiteloos voorover over de motorkap en zette zij hand op haar onderrug.

‘Ik heb je verteld wat er zou gebeuren als je gevaarlijke dingen zou doen!’

Ansel liet zijn grote hand op haar billen neerdalen en gilde van woede en worstelde om weg te komen. Haar dunne kaki broek bood weinig bescherming. ‘Met gladde banden rijden! Je motor loopt slecht! Als hij al wil starten!’ Haar billen stonden al in brand en ze probeerde tevergeefs met haar benen te schoppen – hij had zijn been over de hare gezet en hield ze in bedwang.

‘En ga nu niet zeggen dat het met niets aangaat, je weet deksels goed dat dit wel het geval is!’ Hij voerde het ritme op terwijl hij haar streng toesprak en Kiria sloeg met haar vuisten op de motorkap van de auto.

‘Stop! Je doet me pijn!’, schreeuwde ze, ‘Shit, dat doet zeer! Verdomme! Laat me los…’

‘Ophouden met vloeken!’ Kiria probeerde haar billen weg te draaien, maar hij trok haar moeiteloos weer in de juiste positie en de straf ging onverdroten voort.

‘En als ik je betrap als je alleen mijn land opgaat, dan geef ik je een pak slaag met een twijg’. Hij sloeg nog harder en toen Kiria zich uiteindelijk realiseerde dat ze niets kon doen om het te laten stoppen, begon ze te huilen.

‘Alsjeblieft, Ansel! Stop, alsjeblieft!’ De tranen liepen vrijuit over haar wangen en druppelden op de motorkap. ‘Alsjeblieft!’ Haar verzet was nu gebroken, ze was volledig aan zijn genade overgeleverd. Hij gaf haar nog een paar welgeplaatste kletsen en trok haar vervolgens tot haar opluchting overeind en nam haar in zijn armen. Hij wreef zachtjes over haar rug, terwijl ze haastig haar gezicht aan zijn mouw afveegde. De brandende pijn werd al een beetje minder. Vreemd genoeg voelde ze zich opgelucht, dat ze een watervaste make-up opgedaan had.

‘En vertel me nu maar eens waarom ik je een pak op je bips gegeven heb’, zei hij.

Kiria kon van schaamte geen woord uitbrengen en de directheid van zijn woorden maakten het alleen maar erger. ‘Pak op haar bips?’

Na een lange stilte, legde hij zijn hand op een van haar gevoelige billen. ‘Moeten we weer van voor af aan beginnen?’

‘Nee!’, piepte Kiria, en draaide haar heupen bij hem vandaan. ‘Ik… ik probeer na te denken!’

‘Heb je wel geluisterd toen ik je een pak op je billen gaf?’Hij trok haar weer tegen zich aan en zij legde haar hoofd tegen zijn borst.

‘Nee! Ik heb je niet gehoord! Ik was alleen maar met de pijn bezig!’

‘Goed, dan zal ik het nog een keer zeggen. Je brengt jezelf in gevaar door in een auto te rijden die niet veilig is. Je was erg brutaal tegen me, je hebt gevloekt en je hebt gedreigd jezelf nogmaals in gevaar te brengen door in je eentje de berg op te klimmen’.

‘Oh, maar dat zou ik heus niet echt gedaan hebben. Ik was allen maar boos omdat je grof tegen me deed’.

‘Ik deed grof?’ Ansel dacht even na. ‘Je bedoeld toen ik je al die vragen over je auto stelde?

Ze knikte.

‘Ik denk dat er een groot verschil zit tussen grof zijn en bijvoorbeeld streng, serieus of bezorgd zijn. Het spijt me – het is nooit de bedoeling om grof tegen je te zijn. Ik wilde alleen maar dat je in zou zien dat je auto gevaarlijk is en dat jij dat daar veel te luchtig over deed’.

‘Maar je stelde helemaal geen vragen, je was eisend, je deed sarcastisch en je schold me uit, terwijl we afgesproken hebben elkaar niet uit te schelden’.

‘Heb ik je uitgescholden?’ Ansel duwde haar schouders een eind van zich af, maar ze keek hem niet aan.

‘Kijk me eens aan’.

‘Nee, ik heb allemaal mascara onder mijn ogen hangen’. Ansel ging op zijn hurken zitten en keek haar aan. Hij glimlachte toen ze haar gezicht achter haar handen probeerde te verstoppen.

‘Het kan me nog niets schelen als je helemaal onder de modder zou zitten, maar je kunt best naar binnen gaan om je op te knappen als je dat wilt’.

‘Ok’. Kiria draaide zich om en haastte zich in de richting van het huis. Ze wilde graag even alleen zijn om na te kunnen denken. Ze deed de badkamerdeur achter zich dicht en ging voor de spiegel staan. Er zaten zwarte vegen onder haar ogen en ze had blosjes op haar wangen, maar verder zag ze er beter uit dan ze verwachtte. Ze waste haar handen en haar gezicht en haar billen streken langs de rand van de wastafel toen ze zich omdraaide om een handdoek te pakken. Zo te voelen was haar bips bont en blauw. Ze deed haar broek naar beneden om te kunnen kijken. Er was alleen maar een rood vlekje te zien. Ze vroeg zich af hoe het kon dat het zo zeer gedaan had en dat er maar zo weinig van te zien was. Toen ze de voordeur open en dicht hoorde gaan, deed ze snel haar broek omhoog en liep de badkamer uit. Ansel stond in de hal, naast de opgezette bergleeuw. Kiria stak haar hand uit en streelde de zachte vacht.

‘Vertel me nu eens wat ik gezegd heb toen ik je uitgescholden heb’. Ansel deed zijn armen over elkaar en leunde tegen de muur.

‘Je zei dat ik dom ben’, mompelde Kiria en deed of ze plotseling grote belangstelling had in het linkeroor van de leeuw.

‘Ik zei dat je domme dingen had gedaan had, ja. Maar ik heb er zelfs nog bij gezegd dat ik je niet dom vind’.

‘Ik heb jou anders niet uitgescholden’.

‘Zeggen dat je domme dingen doet, kun je moeilijk schelden noemen! Vind je zelf ook niet dat het dom is om met een auto te rijden die zoveel gebreken vertoond?’

Kiria kriebelde de leeuw onder zijn kin. ‘Nee’, antwoordde ze zachtjes. ‘Maar ik vond het niet leuk hoe je tegen me praatte. Je was eisend en sarcastisch. Ik voelde me net een klein meisje wat met haar handen in de koektrommel betrapt werd.

‘Kiria, na die woede uitbarsting daar bij je auto, ja, toen heb ik je als een klein kind behandeld!’

Ze draaide zich om, deed haar armen over elkaar en keek hem aan. ‘Woede uitbarsting?’

‘Vloeken, tegen banden aanschoppen, met moersleutels gooien?’ Hij trok een wenkbrauw op . Ze ontspande een beetje en liet haar blik naar de grond zakken

‘Ok. Je hebt gelijk. Het spijt me. Het spijt me echt – ik heb me niet gerealiseerd wat voor indruk ik gemaakt moet hebben’.

Ansel sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zich aan. ‘Het spijt mij ook. Ik heb er geen spijt van dat ik je een pak op je billen gegeven heb, dat was meer dan verdiend. Het spijt me echter wel dat ik je dom genoemd heb’.

Kiria glimlachte en sloeg haar armen om zijn middel. ‘het is al goed’.

‘En als ik je in de toekomst een standje geef, dan kan ik best een beetje grof overkomen, maar het is alleen maar mijn bedoeling om serieus mijn punt te maken. Het komt allemaal recht uit mijn hart, omdat ik me zorgen om je maak’.

Nog nooit eerder in haar leven had Kiria zich zo geliefd gevoeld. Het was eigenlijk belachelijk om over liefde te spreken, terwijl ze Ansel nog maar twee dagen kende, maar ze kon geen ander woord vinden voor het warme gevoel wat hij uitstraalde en wat haar als een warme deken bedekte. ‘Het is goed’, fluisterde ze in zijn jasje.

Ze bleven minutenlang zo staan, beide genietend van elkaars nabijheid, totdat Ansel haar uiteindelijk los liet. ‘Kom, we gaan’, zei hij.

Kiria liep met hem mee naar zijn Jeep. Hij deed de deur voor haar open en ze ging voorzichtig zitten. Ze trok een grimas toen haar gewicht op haar bips drukte. Ansel gespte haar riem vast. Ze bleef stil zitten en voelde zich als een klein kind wat vastgezet werd. Hij liep om de auto heen en ging op de bestuurdersstoel zitten. Ze reden zwijgend een poos tot Ansel uiteindelijk het woord nam.

‘Morgenochtend laat ik je auto naar de garage in de Dorpstraat slepen, tenzij je liever naar een andere garage wilt?’

‘De garage in de Dorpstraat is prima’.

‘Mooi. Moet je morgen nog ergens naar toe?’

‘Nee, niet echt’.

‘Dan bel ik zodra de auto weer opgehaald kan worden. Dan kom ik je ophalen’.

‘Dank je wel’. Kiria glimlachte blij. Ze zou hem morgen alweer zien.

‘Heb je zin om morgenavond samen te gaan eten?’

‘Ja! Dat zou heerlijk zijn!’

‘Neem dan een lijstje mee. Dan gaan we boodschappen doen, voor je Franse maaltijd’.

‘Dat is goed’.  Kiria slikte moeizaam, en vroeg zich af of ze het voor morgenavond onder de knie zou kunnen hebben. Ze zou vroeg op moeten staan om wat te oefenen. Terwijl ze Ansel de weg wees, realiseerde ze zich plotseling, dat ze niet wilde dat Ansel het armmoedige huisje zou zien waar zij al haar hele leven met haar moeder woonde. Ze gras stond hoog omdat de grasmaaimachine het een paar weken geleden opgegeven had en de erf afscheiding was dringend aan een lik verf toe. De buren hadden aangeboden om te helpen, maar zoals gewoonlijk had haar moeder iedere hulp trots afgewezen. Ze waren van plan om er over een paar weken een weekend samen mee aan de slag te gaan, maar Kiria had daar niet veel zin in. Toen Ansel de straat in draaide maakte ze zich steeds bezorgder wat hij van hun huis zou vinden. Toen ze het huis van de buren naderden, dat veel groter was en een verzorgde tuin en afscheidingen had, hoorde Kiria zichzelf tegen Ansel zeggen dat hij moest stoppen.

‘Hier is het’, zei ze en opende de deur om uit te stappen. ‘Blijf maar zitten, mijn moeder ligt waarschijnlijk al te slapen en ze heeft er een hekel aan gewekt te worden’.

‘Goed’, zei hij en gaf haar een handkusje.

‘Welterusten! Ze zwaaide nog een keer en begon de lange oprit op te lopen. Het geluid van zijn motor veranderde niet. Toen ze achterom keek, zag ze hem zitten wachten. Hij wilde zeker zijn dat ze veilig binnen was. Ze vloekte binnensmonds en liep onder de carport door in de richting van de achterdeur. Opeens zag ze de lichtschakelaar. Ze deed het licht uit.

Uiteindelijk hoorde ze Ansel wegrijden. Op hetzelfde moment hoorde ze Bello, de grote Duitse herder van de buren aansloeg. Ze wist dat Bello het niet op haar had staan, omdat ze hem een keer, toen hij bij hun in de tuin zat te poepen met een tuinslang had natgespoten. Kiria haastte zich de garage uit en rende de oprit af en stapte tussen de bosjes door voor de lichten weer aangingen en Bello naar buiten werd gelaten.

‘Wat is er aan de hand, Bello?’, riep de buurvrouw. ‘Is daar iemand?’ In haar haast struikelde Kiria over een tuinhark en viel languit in het lange gras. Ze kwam met haar arm op een grote steen terecht.

‘We verdomme!’, vloekte ze. Ze sprong overeind en rende naar de voordeur. Ze maakt gehaast de deur open, ging naar binnen en sloeg de deur dicht. Haar arm deed zeer. Nog erger dan haar billen. Ze deed haar kleren uit om onder de douche te gaan en zag dat haar arm van haar pols tot haar elleboog geschaafd was. Het warme water deed in het begin een beetje zeer, maar vervolgens begon de pijn weg te trekken. Al snel voelde ze zich beter. Ze deed haar ochtendjas aan en ging achter de computer zitten om op zoek te gaan naar Franse recepten.

Ansel had al een kilometer afgelegd toen hij zich plotseling realiseerde dat Kiria hem gezegd had dat haar moeder pas laat thuis zou komen. Ze zei dat haar moeder vaak tot na middernacht de hort op was en het was nu pas tien uur. Hij vroeg zich af wat ze voor hem verborgen hield terwijl hij naar huis reed. Was ze bang alleen met hem te zijn?  Nou ja, ze had beloofd morgen voor hem te zullen koken en daar was hij erg blij mee. Hij wist dat hij het rustig aan met haar moest doen, ze had gezegd dat ze bang was nadat hij haar gekust had. Hij wilde haar helemaal niet bang maken. Hij glimlachte over de tegenstelling, je accepteerde wel een pak op haar bips, maar wilde niets hebben van liefdesuitingen.

Toen Angela die nacht thuis kwam, werd ze opgewacht door een uitzinnige dochter, die erop stond dat ze onmiddellijk les kreeg in de Franse keuken.

Maar Kiria, het is midden in de nacht. Ik heb helemaal geen zin om te koken’.

‘Oh, alsjeblieft mam, ik moet het morgen onder de knie hebben!’

‘Waarom?’

‘Omdat ik Ansel verteld heb dat ik een cursus Frans koken aan het volgen ben’.

‘Maar waarom heb je tegen hem gelogen?’

‘Omdat hij ook zo goed kan koken, ik wilde niet dat hij zou weten dat ik niet veel verder kom dan thee zetten! Ik zal je ervoor betalen, ik zal je voeten masseren, ik ben bereid alles te doen!’

‘Morgen misschien, liefje. Maar ik ga eerst naar bed’.

‘Maar mam, je kunt me nu niet in de steek laten! Ik moet oefenen, tot ik het onder de knie heb!’

Angela keek haar dochter lang en indringend aan. ‘Kiria, ik heb je altijd geleerd dat je jezelf moet kunnen redden. Je hebt altijd de gevolgen van je gedrag moeten dragen. Je hebt jezelf in de nesten gewerkt, je moet nu ook zelf maar zorgen dat je er weer uit komt’.

Kiria zuchtte en liet zich op de bank vallen. Ze trok een pijnlijk gezicht toen haar billen in aanraking kwamen met de veren in de kussens.

‘Wat is er aan de hand?’, vroeg Angela plagend. ‘Heb je nu al een pak op je bips gehad?’

Kiria keek haar zwijgend aan.

‘En wat is er met je arm gebeurd? Dat ziet er niet fraai uit!’ Angela ging in een fauteuil zitten en zette haar tasje op de grond. Ze pakte een sigaret en stak deze aan.

Kiria vertelde haar vertelde wat er die dag allemaal gebeurd was. Ze hield niets halverwege behalve dat ze erectie van Ansel tegen haar buik gevoeld had.

Angela keek haar dochter verbaasd aan. ‘Weet je Kiria, hij is niet een meeloper zoals die andere vriendjes van je. Hij zal je leugens door hebben, als dat nu al niet het geval is. Je kunt het maar beter opbiechten en hopen dat hij je nog steeds wil zien’.

‘Maar mam, als ik hem een heerlijke Franse maaltijd voorzet, dan is er niets aan de hand. Fat zal hij het nooit weten. En hij zal denken dat ik meer ben dan alleen maar een gekke kunstenares’.

Kiria, kijk nou eens naar alle leugens die je hem verteld hebt. Je kunt Frans koken, je woont in de grote villa hiernaast, je moeder gaat vroeg naar bed en heeft er een hekel aan gewekt te worden, je durft zomaar een slang op te pakken, en alles wat je nog vergeten bent te vertellen’.

Kiria voelde hoe haar hart sneller ging kloppen toen ze zich bedacht dat ze Ansel eerder had verteld dat haar moeder altijd laat naar bed ging. ‘Ik denk dat ij inmiddels al weet dat een van die dingen niet waar is’, stotterde ze. Ze was verbaasd hoze de spanning bij zichzelf voelde oplopen. ‘Oh, mam, wat moet ik nu? Dat pak slaag op mijn broek deed al hartstikke zeer, hoe zou een pak op mijn blote billen wel niet aanvoelen?’

‘Ik zou het niet weten, meisje. Ik heb nog nooit een pak op mijn billen gehad. Maar als hij toch al weet dat je gelogen hebt, maakt het dan nog uit of het één leugentje was, of vier? Of hij maakt het uit, wat zijn goed recht zou zijn of hij geeft je een flink pak op je bips, wat meer dan verdiend zou zijn. Als ik jou was, zou ik dat koken maar vergeten en alles gewoon toegeven. Angela drukte haar sigaret uit. ‘En nu ga ik naar bed’.

Kiria bleef somber op de bank zitten, ze zag op tegen de volgende dag, wanneer ze Ansel weer zou zien. Ze wist dat ze die nacht geen oog dicht zou doen. Ze had zich flink in de nesten gewerkt. Het was een nieuwe ervaring voor haar. Zo had ze zich nog nooit eerder gevoeld, tenminste niet sinds de derde klas van de HAVO toen ze naar de conrector gestuurd werd omdat ze met propjes gegooid had. Ze had alleen maar wraak genomen op een paar jongens die de tafel waaraan zij zat onder vuur genomen hadden. Ze moesten dus allemaal nablijven. Maar dat stelde niets voor. Niets vergeleken met een pak op haar billen.

Ze stond op van de bank, zette de computer uit en schonk zichzelf een glas wijn in. Ze zette de televisie aan om de late film te kijken. Drie glazen later, stak ze een sigaret van haar moeder aan en blies grote rookwolken uit. Haar billen waren nu gevoelloos en ze werd verteerd door berouw. Ze voelde een opkomende hoofdpijn en toen ze in haar tasje op zoek ging naar Ibuprofen kwam ze het briefje met het telefoonnummer van Ansel tegen. Ze giechelde even in zichzelf en pakte de hoorn telefoon, maar legde deze snel weer neer. Lieve help, wat zou hij wel niet denken wanneer ze hem zo vroeg in de ochtend zou bellen. Hij had gezegd dat hij vroeg op wilde staan. Nou ja, ze kon toch niet dieper in de problemen komen dan ze al was, bedacht ze. Dit zou een goede test zijn of hij haar aardig vond of niet. Als hij zou weten dat ze niet kon koken, een pathologische leugenaar was, in een bouwvallig huis woonde en hij zou haar nog steeds willen zien, dan zou ze het zeker weten. Kiria drukte haar sigaret uit, haalde diep adem en toetste het telefoonnummer van Ansel in.

Hij nam op nadat de telefoon drie keer overgegaan was, zijn stem klonk dik van de slaap. ‘Hallo?’

‘Ansel? Het is met Kiria. Het spijt me dat ik je midden in de nacht bel, maar ik moet je iets bekennen. Het kan niet tot morgen wachten’.

‘Huh?”

Kiria ratelde al haar leugens op. Ze probeerde niet al te luid te praten en was zich er vaag van bewust dat haar moeder de slaapkamer binnenkwam. Ze biechtte al haar leugens aan Ansel op en eindigde met een huilerig excuus voor hij iets had kunnen zeggen. ‘Hoe dan ook, als je niets meer van me wilt weten, dan neem ik je dat niet kwalijk…’

‘Je bent knettergek’, gromde de stem aan de andere kant van de lijn. ‘Ik ga je heus niet bellen en haal het niet in mijn hoofd om mij ooit nog een keer te bellen!’

Kiria’s hart ging als een bezetene tekeer, terwijl ze naar de ingesprektoon luisterde. Ze barstte in tranen uit. Angela ging naast haar zitten en trok haar tegen haar aan. Dat had ze vroeger ook altijd gedaan toen Kiria nog een klein meisje was.

‘Hij zei dat ik hem nooit meer moest bellen!’, jammerde Kiria. ‘En hij zou mij ook nooit meer bellen!’ Ze huilde lange tijd en viel uiteindelijk uitgeput op de bank in slaap. Angela ruimde het lege wijnglas en de asbak op, deed de televisie uit en ging naar bed. Ze had medelijden met haar dochter. Ze hoopte dat ze er snel overheen zou zijn en dat ze geleerd zou hebben dat ze geen leugens meer moest vertellen.

De volgende ochtend vertelde Kiria haar moeder alles over haar avond met Ansel de Wit. Giechelend en blozend vertelde ze haar ook van zijn dreigement van een pak op haar blote bips. ‘Ik vraag me af of hij het ook echt gedaan zou hebben?’, vroeg ze haar moeder.

‘Dat weet ik wel zeker. Ik zou maar een beetje voorzichtig zijn als ik jou was’, antwoordde haar moeder terloops, terwijl ze zorgvuldig haar nagels lakte met een roze neon kleur.

‘Na het eten hebben we een wandeling gemaakt op het plein. Iedereen keek naar ons. Het was echt cool’.

Angela glimlachte naar haar dochter. ‘Weet je zeker dat je hem niet alleen maar leuk vindt omdat hij een bekendheid is, rijk is en er goed uit ziet? Je hebt per slot van rekening een hekel aan mannen die nogal nadrukkelijk aanwezig zijn, je bent kleinzerig, je verteld aan de lopende band leugens en je vloekt als een dragonder als je daartoe uitgedaagd wordt’.

‘Mam, de enig keer dat ik hem als een beroemdheid zag, was toen we door het dorp liepen. Ik vind hem een grote, aantrekkelijke man! Misschien is hij inderdaad een beetje nadrukkelijk aanwezig, maar hij is aardig, lief en eerlijk…’

‘Dus je binnenkort weer met hem uit?’

‘Ja! Vanmiddag gaan we slangen merken op zijn land’.

‘Wat gaan jullie doen?’ Angela was nu een en al aandacht.

Kiria moest lachen. ‘We gaan slangen vangen, zodat hij ze kan merken, zodat hij kan volgen of de oude blijven hangen en of er nieuwe bijkomen. Zoiets’.

‘Misschien moet ik maar eens met hem praten’, mijmerde Angela. ‘Ik wil wel weten of hij je niet in gevaar zal brengen’.

‘Ach mam, je hebt zijn televisieprogramma’s toch gezien? Hij is echt heel deskundig. Hij zal me heus niet in gevaar brengen’.

‘Maar dan moet je wel goed naar hem luisteren’.

‘Nou… ik heb anders wel de onbedwingbare behoefte hem uit te dagen zodat hij me over de knie zal leggen…’

‘Dan kun je hem beter testen voor jullie op Safari gaan. Dan weet ik tenminste zeker dat je niets zal overkomen’.

‘Afgesproken! Dat zal ik doen! Dat is een goed idee. We zullen eens kijken of de daad bij het woord durft te voegen… Ik bedoel of hij de hand op mijn billen durft te leggen…’ Ze moest hard lachen om haar eigen grapje, terwijl haar moeder haar hoofdschuddend aanhoorde.

‘Je zult er spijt van krijgen, ben ik bang’, zei ze en bracht een toplaag op haar nagels aan. Kiria ging uitgebreid in bad en deed vervolgens een kaki broek aan en een halter topje. Ansel had haar gezegd dat ze een broek aan moest trekken, dus ze hoopte dat het niet al te warm zou worden. Ze had een hekel aan dat geplak. Ze deed een beetje mascara op. Ze had goed onthouden dat hij had gezegd dat hij haar zonder veel knapper vond. War bedoelde hij daar eigenlijk mee? Had hij een hekel aan make-up? Of vond hij alleen maar dat ze teveel op gehad had? Goed dan, dan alleen een waterbestendige basis mascara en een beetje oogschaduw, een beetje rouge en een roze lippenstift. Mooi, het leek allemaal heel natuurlijk. Ze miste nog het zelfvertrouwen het helemaal achterwege te laten. Hij moest gewend zijn aan vrouwen met veel klasse en ze had geen zin hem teleur te stellen. Ze vlocht haar haren in twee vlechten en deed een hoed met een brede rand van haar moeder op. Toen ze in de spiegel keek, vond ze zichzelf teveel op een klein meisje lijken met die vlechtjes. Ze smeet haar hoed af en trok de vlechten eruit en haalde er een borstel doorheen. Zo, dat zag er een stuk beter uit.

Kiria reed de oprit van het huis van Ansel op. Ze zag hem bij de voordeur staan. Ze moest zichzelf weerhouden naar hem toe te rennen en zich in zijn armen te werpen. God, een knapper en aantrekkelijker man liep er waarschijnlijk niet op deze aarde rond. Ze keek op haar horloge en zag dat ze twintig minuten te laat was, precies zoals ze gepland had. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van een glimlach naar een strenge blik toen ze op hem af liep.

‘Is het je gewoonte om te laat te komen?’, vroeg hij.

Ze moest erom lachen. ‘Ja, ik ben bang van wel… Ik let meestal niet zo op de tijd. De laatste keer dat ik op de klok keek, had ik nog zeeën van tijd’.

‘En toch ben je te laat. Hoe is dat dan gekomen?’

‘Niets Ansel. Ik heb gewoon teveel tijd nodig gehad om me klaar te maken, denk ik’. Ze glimlachte en bedacht zich dat wanneer ze niet bezig was hem op de kast te jagen, ze zichzelf aan zijn houding geërgerd zou hebben.

Hij zuchtte, pakte haar bij haar arm en trok haar mee naar binnen. ‘Ik maakte me al weer ongerust. Je had toch wel even kunnen bellen? Je hebt kennelijk geen idee hoe het is om te bedenken wat er wel niet allemaal met iemand gebeurd kan zijn als je zolang zit te wachten’. Kiria moest onmiddellijk aan zijn verloofde denken, die niet meer thuis gekomen is. Ze voelde haar maag omdraaien – waarom deed ze hem dit aan?

‘Het spijt me Ansel. Het was niet mijn bedoeling om je ongerust te maken. Je hebt gelijk, ik heb daar nooit aan gedacht. Maar ik ben nu eenmaal heel vaak te laat, je moet daar niet teveel bij denken. Je moet er gewoon niet teveel rekening mee houden dat ik op tijd ben’. Kiria keek hem aan en zag een verblufte blik in zijn ogen.

Toen begonnen zijn ogen te glimmen en zijn mondhoek te trillen. Vervolgens barstte hij in lachen uit. ‘Zo heb ik het nog nooit eerder bekeken’, zei hij. ‘Dus vanaf nu zal ik er rekening mee houden dat je een half uur later zult zijn dan we afgesproken hebben’.

‘Dat is een strak plan. Ik denk niet dat ik meer dan een half uur te laat zal zijn’. Ze ging op de bank zitten terwijl hij wat te drinken ging halen. Tja, dacht ze, dat ging niet helemaal zoals ze het zich voorgesteld had. Hij was niet kwaad geworden, en hij dreigde helemaal niet haar een pak op haar billen te geven omdat ze te laat was. Hij was een stuk redelijker dan ze verwacht had. Het was tijd voor plan ‘B…’

Ansel kwam terug met ijskoude limonade. Terwijl ze een slok nam begon hij uit de doeken te doen hoe hij de slangen wilde vangen.

‘Verdomme!’, zei ze, ‘Moet je ze echt aanraken?’ Toen ze zag hoe hij ineenkromp moest ze inwendig lachen.

‘Niet alleen dat, maar ik laat zou het merkje inbrengen terwijl ik de slang vasthoud’, antwoordde hij.

‘Kut! Dat meen je niet!’, riep Kiria uit. Ze kreeg het er warm van, ze vloekte normaal helemaal niet, tenzij ze helemaal over de rooie was. Ansel schraapte zijn keel, haar zei niets over haar woordkeuze. Hij begon te vertellen over zijn eerdere ervaringen met de slangenjacht’.

‘Dat is verdomme niet te geloven’, riep ze opgewonden toen hij vertelde hoe hij een keer door een slang gebeten was.

Ansel ging opeens staan en keek haar strak aan.

‘Wat?’, vroeg ze en zette onschuldige ogen op.

‘Je hebt gisteravond niet een keer gevloekt en nu doe je het constant. En aan de manier waarop je het uitspreekt valt af te leiden dat je ook niet vaak doet. En mocht ik het nog niet gezegd hebben, ik heb een bloedhekel aan vloeken. Ik verzoek je dus ermee op te houden en je als een dame te gedragen! Ik heb je al eerder gezegd dat ik je aardig vindt zoals je bent, en dat meende ik!’

Kiria keek hem verbaasd aan. ‘Maar probeerde me helemaal niet…’ Ze kon hem de ware reden van haar vloeken niet vertellen. Dat zou haar doel voorbij schieten. Dat stond gelijk aan hem letterlijk vragen haar over de knie te leggen!

‘Als je niet probeerde je als een dame te gedragen, waar was je dan wel mee bezig?’

‘Ik… ik was…’

‘kijk, wat je bedoeling ook was, als je nog meer van dergelijke taal uitslaat, dan geef ik je een pak op je billen. Over de knie, met je broek rond je enkels. En dat wordt geen pretje, dat kan je wel verzekeren!’

Bij het horen van deze woorden voelde Kiria hoe de vlammen haar uitsloegen. Ze kwam ook nergens mee weg bij deze man! ‘Het spijt me’, haastte ze zich te zeggen. ‘Ik zal niet meer vloeken. Dat beloof ik!’ Nu het moment bijna daar was, was het dreigement van een pak op haar blote bips ineens niet zo spannend meer.

Ansel ging weer zitten. ‘Nou goed. En ook geen leugens, vergeet dat niet!’

Kiria keek hem verbaasd aan. Ze kon bijna niet geloven dat deze man haar vertelde wat ze wel en niet moest doen, zonder dat ze tegen hem in ging. De woorden die erop volgden verbaasden haar zelfs nog meer.

‘Oh ja, je ziet er geweldig uit vandaag’.

Ze voelde een golf door haar heengaan. Dit gevoel werkte verslavend. Ze vergat het half uur wat erop volgde haar snode plannen hem uit de dagen en toen ging hij staan met de boodschap dat het tijd was geworden om de slangen te merken. Kiria herinnerde zich vaag dat ze eerst nog een pak op haar billen wilde, maar was vergeten waarom. Ze voelde niet langer de aandrang de strijd met hem aan te gaan.

Ansel gaf haar een jerrycan water. Ze keek toe hoe hij verschillende gereedschappen aan de lussen van zijn riem haakte en in zijn zakken stopte. Hij pakte ook nog een metalen stang en toen waren ze klaar om te vertrekken. Ze liepen door de tuin, door het hek, het weiland in. Kiria bleef vlakbij Ansel lopen. Ze wist inmiddels dat het hier gevaarlijk kon zijn. Na een poosje bereikten ze een rivier, met rotsachtige oevers en overhangende bomen. Het water was zo helder als kristal en stroomde her en der over grote steen partijen, waardoor er af en toe een versnelling ontstond.

‘Wat is het hier prachtig!’, kirde Kiria. Ze vergat helemaal dat ze voorzichtig moet zijn en sprong langs de oever van de ene steen op de andere.

‘Niet te ver gaan’, riep Ansel, die stil was blijven staan om zijn zakken te doorzoeken. ‘Kijk uit voor de slangen’.

Kiria haastte zich naar de kant. ‘Zitten hier veel?’, vroeg ze.

‘Laten we het hopen!’ Hij grinnikte om haar angstige blik en hield haar een plastic spuit voor?’

‘Wat is dat?’

‘Een merkje’.

‘Huh?’

‘Een merk chip. Een injecteerbare chip’

‘Als je chinees blijft praten, ben ik het spoor bijster’, mokte Kiria en trok een pruillip.

Ansel moest lachen. Het is een elektronische chip ter grootte van een rijstkorrel in een glazen capsule. Het wordt in de buik van de slang geïnjecteerd.

‘En je wilt dat ik dat doe?’, vroeg Kiria en deed haar best haar weerzin niet te laten blijken.

‘Het is dat of je moet de slag vast willen houden’. Hij moest lachen toen ze hem de injectiespuit uit zijn hand trok.

‘Goed, pak er maar eentje’, zei ze met een glimlach.

‘Zo gemakkelijk gaat dat niet. We moeten er eerst een zien te vinden’.

‘Nee, JIJ moet er eentje zien te vinden. Ik blijf hier wel zitten wachten’.

‘Je hebt geen geweer, dus je gaat met mij mee’.

‘Je kunt je geweer toch bij mij achterlaten?’

‘En wie moet mij dan beschermen?’

‘Heeft meneer de deskundige bescherming nodig?’ Kiria trok vol ongeloof haar wenkbrauw op.

‘Kiria, we hebben het niet over knuffeldieren. Ik dacht dat je dat na gisteren wel zou begrijpen.

‘Goed dan’, zuchtte ze. ‘Ik ben er klaar voor’.

Ansel pakte de metalen stang. Kiria zag dat hij aan het uiteinde afgerond was.

‘Wat is dat?’, vroeg ze.

‘Een slangenhaak’, antwoordde hij raadselachtig. Hij draaide zich om en liep in de richting van de rivier. Kiria haastte zich om hem te volgen. Ze botste tegen hem aan toen hij plotseling halt hield bij een grote partij steen.

‘Ik wil wedden dat hier een of twee zitten’, zei hij en wees naar een grote spleet tussen twee stenen.

‘Ik heb het niet zo op gokken’, mompelde Kiria en deed een paar stappen achteruit. Ze keek toe hoe Ansel zich voorover bukte en de stang tussen de twee stenen duwde en hem voorzichtig heen en weer bewoog. Vervolgens kwam hij duidelijk teleurgesteld overeind.

‘Als je niet meteen succes hebt…’, zei hij en begon weer te lopen. Kiria haastte zich achter hem aan. Ze klom met enige tegenzin over de twee stenen waar hij net met de stang tussen had zitten prikken. Plotseling verstijfde ze toen ze voor zich een grote slang in de zon zag liggen’.

‘Ansel’, zei ze zachtjes.

‘Ik ben zo klaar’.

‘Ansel kom hier’. Ze hield haar ogen strak op de slang gericht. Ze hoopte dat deze niet wakker zou worden en haar in het oog zou krijgen. Of haar zou horen. Konden slangen eigenlijk horen?

‘Even wachten’, antwoordde hij terwijl hij met de stang tussen twee stenen bleef poeren.

‘Nee!’, bleef ze met een hese stem aandringen. ‘Je moet NU hier komen’.

Ansel ging rechtop staan en keek haar aan. ‘Als ik hier klaar ben, kom ik bij je’, antwoordde hij streng. ‘Even geduld, of anders kom je een pak op je bips brengen’.

‘Prima’, dacht Kiria en voelde een aangenaam gevoel door zich heen gaan, een gevoel wat haaks stond op haar gedachten. Ze bestudeerde de slang. Hij was grijs met zwarte en witte banden die elkaar kruisten. Over zijn rug liep een bruinrode streep. Ze boog zich voorover om zijn staart te kunnen bekijken. Zouden dat ratels zijn, daar op het eind? Ze boog zich nog verder voorover. Het leken wel degelijk ratels… Ze huiverde hoewel de warme zonnestralen door de bomen heen schenen.

‘Zo, en wat was er zo belangrijk?’ Ze hoorde Ansel achter zich naderen en glimlachte in zichzelf.

‘Niets’, ze ze zachtjes. Ze probeerde zo nonchalant mogelijk te klinken. ‘Alleen maar een slang’.

In een ogenblik stond hij naast haar. Hij stapte om haar heen en boog zich in de richting van de volgende staan.

‘Een ratelslang’, zei hij en wreef voorzichtig met de slang langs de zij van de slang. ‘Ligt behoorlijk diep te slapen’. Hij wreef voorzichtig over zijn kop en probeerde vervolgens de haak onder zijn buik te schuiven. Plotseling kwam de slang tot leven. Hij begon te kronkelen en begon luid te ratelen. Ansel greep hem snel achter zijn kop.

Kiria was van de steen weggevlucht zodra de slang begon te bewegen en stond gechokt te kijken naar Ansel en zijn verovering. Hij sprong van de steen, lachte en hield de slang tegen de steel en rekte hem met beide handen uit. De staart bleef driftig bewegen en ratelen.

‘Pak de rolmaat eens die aan mijn riem hangt’, vroeg hij haar. Ze trok hem los en overhandigde het aan hem. Hij keek verwachtingsvol naar haar, toen naar de slang en

Vervolgens weer naar de slang.

‘Wil je dat ik hem ga meten?’, bibberde Kiria.

‘Nee, dat zal ik wel doen’, antwoordde hij vrolijk. Hij liet de staart van de slang los en stak zijn hand uit in de richting van de rolmaat. Kiria sprong gillend achteruit toen de slang langs haar arm streek.

‘Goed, goed, maar blijf stil staan’, riep ze een trok de centimeter uit zijn behuizing.

Ansel rekte de slang weer uit en Kiria spande met meetlint voor de steen langs.

‘Zesennegentig centimeter’, constateerde hij. ‘Pak nu de injectiespuit’.

Kiria keek hem vol ongeloof aan. ‘N-nu?’, stotterde ze terwijl ze haar hand in zijn zak stak.

‘Steek hem daar tussen, tussen de schubben, een kleine centimeter diep’.

Kiria slikt moeizaam en legde haar hand aarzelend op de buik van de slang. Het voelde tot haar verrassing warm en droog aan.

‘Je kunt misschien beter het dopje van de naald halen’.

Ze keek naar de puit en trok de plastic dop van de spuit waardoor een grote stalen naald tevoorschijn kwam. ‘Oooh…’, kreunde ze en keek er met grote ogen naar.

‘Doe het dopje in je broekzak’.

Kiria gehoorzaamde op de automatische piloot. Ze keek hoe de slang met zijn ratels trillen en voelde zich licht in het hoofd worden. ‘Ik kan dit niet’, fluisterde ze.

‘Kijk naar me’.

Ze keek op zoals haar opgedragen was. ‘Je kunt het. Ik weet dat je het kunt. Ik zal ervoor zorgen dat je niets kan overkomen. Doe het nu maar gewoon’. Toen ze in zijn blauwe ogen keek, was ze bereid verder te gaan dan ze ooit gegaan was. Ze wilde dat Ansel trots op haar zou zijn. Ze voelde zijn kracht op haar afstralen en dat gaf haar moed. Ze haalde diep adem, legde een hand op de slang en plaatste de naald tussen twee schubben.

‘Druk hem erin’.

Ze duwde, maar de huid was verbazingwekkend taai en de naald kwam er gewoon niet door.

‘Harder’.

‘Oh, God’, hijgde ze en kromp ineen terwijl ze harder op de spuit duwde. Plotseling schoot de naald door de huid en drong meer dan drie centimeter in de kronkelende slang. ‘Oh, ik heb hem doorboord’, piepte ze en raakte bijna in paniek’.

‘Trek hem een beetje terug en druk dan de zuiger naar beneden’, zei Ansel kalm.

‘Ok, Ok…’ Ze was zich er vaag van bewust dat haar stem bijna een octaaf lager was dan normaal. Ze trok de spuit een eindje terug en drukte de zuiger naar beneden. Toen trok ze naald terug en deed haastig een stap achteruit, terwijl Ansel de slang inspecteerde.

‘Prima werk’, liet hij weten en gooide de slang met een boogje een einde verderop in het gras. De slang koos meteen het hazenpad en Kiria slaakte een zucht van opluchting.

‘Doe het dopje weer over de naald, voordat je jezelf er aan prikt’, zei hij toen hij naar haar toeliep.

Met trillende handen schoof ze het dopje over de naald. Ansel sloeg zijn sterke armen om haar heen. ‘Je hebt het heel goed gedaan! Ik ben trots op je!’

Kiria legde haar hoofd op zijn borst. Ze genoot van zijn armen om haar heen, de frisse geur van zijn shirt en zijn krachtige hartslag tegen haar oor. ‘Dank je wel’, mompelde ze. ‘Nu kan ik zeggen dat ik een slag geïnjecteerd heb’.

Ansel lachte en drukte haar nog dichter tegen zich aan. Toen gaf hij haar een klets op haar linkerbil, liet haar los en haalde een notitieboekje uit zijn zak. ‘Nu alleen nog even noteren’.

Kiria stond als aan de grond genageld. Haar bips gloeide en ze wist niet goed hoe ze moest reageren op zijn uiting van genegenheid. Ze voelde zich als een voetballer die net het winnende doelpunt had gemaakt. Ze keek toe hoe hij de lengte van de slang en zijn registratienummer noteerde.

‘En hoe kun je hem nu terugvinden nu hij ‘gemerkt’ is?’, vroeg ze.

‘Hij wordt niet door een satelliet gevolgd of zoiets. Maar als ik in de toekomst weer een slang vang, dan houd ik er een apparaatje bij die de chip uitleest’.

‘En waarom doe je dit eigenlijk?’

‘Slangen zijn een belangrijk onderdeel van de keten hier in de natuur. Ze zorgen dat de muizenpopulatie en die van andere schadelijke dieren hier in toom blijft. Door te observeren hoe de slangenpopulatie zich verplaatst, kan ik voorspellen hoe het natuurlijk evenwicht zich zal ontwikkelen’.

‘Oh’, zei Kiria. ‘Maar is er niet een vriendelijker manier om ze te merken?’

‘Vriendelijker? We hebben hem alleen maar een prikje gegeven. Voordat deze techniek beschikbaar was, moesten we een merkje maken door schubben te verwijderen, waar door een litteken ontstond waaraan de slang te herkennen was. De schubben gingen vaak bloeden en als je pech had ontsteken. Een vervelende toestand dus. Wat dat betreft is het inbrengen van een chip snel en gemakkelijk.

‘Oh’, zei Kiria en knikte.

Ansel deed zijn notitieboekje dicht. ‘Zullen we op zoek naar de volgende?’

Kiria keek hem aan. ‘Hoe weet je eigenlijk of de slangen die we vangen niet al een chip dragen?’

‘De volgende keer zal ik het DMS meenemen. ‘Hij moest lachen om haar verbaasde gezicht.

‘De Mobiele Satelliet?”, raadde ze.

Ansel schudde zijn hoofd.

‘De Mechanische Slangenzoeker?’

Hij lag dubbel van het lachen. ‘De Mini Scanner’, vertelde hij.

‘Hè, ik was nog niet klaar met raden’, zei Kiria klagend en trok een pruillip. ‘Je had het nog niet moeten zeggen!’

Het keek haar verbaasd aan. ‘Je houdt geloof ik wel van puzzelen, of niet?’, vroeg hij.

Het was er al uit voor ze na kon denken. ‘Oh ja! Ik ben dol op kruiswoordraadsels, cryptogrammen, raadsels…’

‘Ik heb thuis nog wel de nodige voor je liggen.

‘Cool!’ Kiria boog zich voorover om haar veters vast te maken. Ik werkelijkheid was ze in haar leven niet veel verder gekomen als een houten legpuzzel, maar ze had ze had wel eens toegekeken hoe haar moeder met die andere puzzels bezig was. Zo moeilijk kon dat niet zijn.

Ansel begon langs de rivier te lopen. Zo nu en dan bleef hij staan om wat in een spleet tussen twee stenen te prikken. Kiria volgde hem. Ze hoopte dat hij niet een volgend slachtoffer zou vinden.

‘Ansel waarom heb je nu die DMS niet bij je?’

‘Die heb ik niet nodig’ Hij ging op zijn hurken in een diepe spleet zitten porren.

‘Waarom niet?’

‘Omdat dit de eerste keer is dat ik met de chips werk’.

‘Bedoel je te zeggen dat je nog nooit eerder een in een slang gespoten hebt?’

Hij ging staan en keek haar schaapachtig lachend aan. ‘Dat zou wel eens waar kunnen zijn’.

Kiria rolde met haar ogen. ‘Ik kan niet geloven dat je mij iets hebt laten doen, wat jezelf nog nooit eerder gedaan hebt!”

‘Oh, haar ik heb wel eens een slang een injectie gegeven, maar dit met een chip. Bovendien heb ik je niet gedwongen om het te doen. Het was je eigen beslissing’.

‘Niet echt – Je stond te commanderen als een sergeant van het leger en ik was zo bang van die slang dat ik maar alles gedaan heb wat je zei’.

‘Waarom? Je had ook ‘nee’ kunnen zeggen’.

‘Tja, dat is waarschijnlijk wel zo… Dat wilde ik ook wel, maar was gewoon bang het te doen’.

‘Daarom heb ik je ‘gecommandeerd’. Je had nu geen tijd om er over na te denken, toch?’

‘Nee’.

Ansel glimlachte tegen haar. Hij vergat de slangen en liep naar haar toe. Hij ging vlak voor haar staan. Kiria was op haar hoede.

‘Was het dan zo erg?’, vroeg hij zacht.

‘Jou moeten gehoorzamen of de slang een injectie geven?’

‘Mij gehoorzamen’.

Ze trok haar wenkbrauwen op, terwijl ze even nadacht. ‘Nee, het was niet zo erg’. Er brak een brede grijns bij haar door. “Weet je, je zult het bijna niet willen geloven, maar ik ben helemaal niet gewend iemand te gehoorzamen’.

‘Oh, maar dat geloof ik graag”, lachte Ansel terug. Door wat je me verteld hebt en door wat ik gezien heb, heb ik de indruk dat je je behalve door de leraren op school door niemand iets hebt laten voorschrijven’.

‘Tja’, gaf ze toe, ‘ik heb me zelfs van de leraren op school niet zoveel aangetrokken’.

Hij lachte. Toen kregen zijn ogen een ernstige blik. ‘Dan hoop ik wel dat je je realiseert waar je nu aan begonnen bent.

Kiria keek de andere kant op. ‘Ik… ik weet dat ik me hier in de gevarenzone begeef’.

‘Niet alleen hier… maar bij mij’.

‘Ja. Ik bedoel… dat geloof ik ook’. Ze keek hem vluchtig aan en begon te blozen. ‘Ik, eh… het bevalt me wel’. Ze slikte moeizaam. ‘Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld’.

‘Ik ook niet’. Er stak een koel briesje op, dat verkoelend werkte op de opgelopen lichaamstemperatuur bij hun beiden. ‘Weet je, het is ook niet mijn gewoonte om je maar wat te commanderen. Alleen als we hier zijn, of als je andere gevaarlijke dingen doet…’

‘Ok’. De gedachte dat ze iets gevaarlijk zou doen zorgde ervoor dat er een rilling door haar heen ging. Ze vroeg zich af wat hij allemaal gevaarlijk vond, maar voor ze iets kon vragen, nam hij het woord weer.

‘Ik wil wederzijds respect en vertrouwen’.

Kiria knikte instemmend. ‘Dat wil ik ook’.

‘En als ik iets niet kan uitstaan, dan is dat liegen’.

Haar gezicht werd nog roder. ‘Daar ga ik iets aan doen’.

‘Ik kan aan je zien wanneer je staat te liegen’.

‘Dat weet ik’.

‘En ik zal je een pak op je bips geven waar de vonken vanaf vliegen als je weer tegen me liegt’.

Haar hard ging sneller slaan bij de gedachte. ‘Eh… ik moet je iets vertellen’.

‘Nu al? Een blik van ongeloof zorgde er bijna voor dat ze terug begon te lopen in de richting van zijn huis.

Voor de spanning nog verder opliep, zei ze, ‘Ik heb daarnet gezegd dat het leuk vond om te puzzelen, maar dat was overdreven. Hoewel ik het leuk vind om te doen, lukt het me nooit om ze op te lossen. Het is vooral mijn moeder die er goed in is, niet ik’. Ze kuchte even voor ze haar blik op zijn schoenen richtte.

‘Is dat zo’. Hij deed zijn armen over elkaar, waardoor haar hart nog sneller ging kloppen.

Ze probeerde het haastig goed te maken. “Het spijt me. Het was niet mijn bedoeling je te laten geloven dat ik er goed in zou zijn. Hij floepte eruit voor ik het wist. Maar het was niet echt liegen, want ik heb niet gezegd dat ik er goed in was. Ik heb alleen maar gezegd dat ik het leuk vond om te doen. En dat is ook zo. Ik zou het ook graag wat beter kunnen. Maar toen jij dat dacht dat ik het goed zou kunnen, heb ik het besloten dat zo te laten. En nu denk ik dat jij, eh… dat net zo erg vindt als liegen, of niet?’ Ze stopte om diep adem te halen en keek op naar zijn verbaasde blik.

‘Zeg dat nog eens? Nee, wacht. Laat mij even. We nu nog bezig, de basisafspraken te maken, dus ik zal hier nog niets mee doen. Maar je hebt wel gelijk, als je niets zegt als de ander iets voor waar aanneemt, is het zelfde als liegen. Het is verzuimen de waarheid te vertellen.

Kiria glimlachte voorzichtig. ‘Ja, dat is wat ik bedoel. Maar ik vraag me af of iemand anders zou begrijpen wat wij net gezegd hebben’.

Hij keek haar lachend aan. Maar toen werd zijn blik ernstig. ‘Als ik je een pak op je billen geef omdat je gelogen hebt, dan zal dat zeer doen. Heel zeer. Het zal niet zo zijn als de laatste keer, toen je je spijkerbroek aan mocht houden’.

Kiria voelde hoe haar buik begon te kriebelen, maar ze bleef naar zijn halsketting staren. ‘Ik zou… ik zou zelf ook heel graag willen stoppen met het vertellen van leugens’.

‘Dat is mooi. Want ik ben vast van plan het je af te leren’.

Ze zweeg en liet zijn woorden tot haar doordringen. Niemand had haar nog nooit eerder iets af willen leren, en ze was ook verbaasd dat het geen verontwaardiging bij haar opriep. ‘Goed’, hoorde ze haar zelf zeggen. ‘Probeer jij me dat maar af te leren’.

‘Over het algemeen lukken dingen me aardig als ik mijn best ervoor doe’. Zijn stem klonk zelfverzekerd, zoals hij in alles zelfverzekerd was.

‘Dat is bij mi ook zo’. Kiria durfde hem weer aan te kijken.

‘En welke dingen wil jij dan?’

‘Tja… ik wil gewoon avonturen beleven, zoals vandaag…’

‘Ik ook’, lachte hij.

‘Ik heb er altijd een hekel aan gehad als mijn vriendjes me na een paar woorden al mijn zin gaven’.

‘Ik houd wel van een pittige discussie en geef niet snel toe’.

‘Dat is ook goed’.

‘Tenzij je goede argumenten hebt natuurlijk. Maar je zult wel je best ervoor moeten doen’.

Kiria grinnikte. ‘Op de middelbare school zat ik een discussieforum’.

‘Dan ken je de regels van een goede discussie. Niet beginnen te schelden’, glimlachte hij.

‘Natuurlijk niet’.

‘Dus geen gescheld?’

Ze twijfelde even. ‘Eh… ik heb wel de neiging te gaan schelden als ik boos ben. Je zult me toch niet, eh… je zult me daar toch niet een pak op mijn billen voor geven, toch?’

‘Misschien niet. Het hangt een beetje van de omstandigheden af, denk ik. Je weet al dat ik niet van vloeken houd’.

‘Ja, maar wanneer ik echt boos ben, dan kan ik behoorlijk vloeken en schelden. En ik heb geen zin daar een pak slaag voor te krijgen’.

‘Dat is goed. Zolang je maar niet tegen mij begint te schelden’.

Kiria schudde haar hoofd. ‘Dat zal ik niet doen’.

Ansel knikte en veranderde van onderwerp. ‘Heb je een relatie?’

‘Ik heb er zelfs drie’.

‘Ik ben anders niet van plan je met iemand te delen’.

‘Dat is goed, maar dan geldt dat beide kanten op’.

‘Dan denk ik dat we elkaar begrijpen’.

Kiria knikte. Hij deed een stap dichterbij, zodat hij vlak bij haar stond. Hij boog voorover en drukte zijn lippen zachtjes op de hare. Er ging een huivering door haar heen. Ze bedwong de aandrang haar armen om hem heen te slaan, ze wilde het initiatief aan hem overlaten. Weer raakten zijn lippen de hare. Ze deed haar ogen dicht en genoot van de warme sensaties in haar lichaam. Haar hart ging sneller kloppen toen ze zich de volgende stap probeerde voor te stellen, maar toen er een poos niets gebeurde, stak ze haar hand uit naar zijn overhemd. Maar ze tastte in het luchtledige. Toen hoorde ze een paar meter verder het onmiskenbare geluid van zijn slangenhaak op de stenen. Ze draaide haar hoofd met een ruk in de richting van het geluid, volkomen verbaasd dat hij op zo’n intiem moment weggelopen was. Ze vroeg zich zelfs af of hij de onzichtbare energie die zich tussen hen had opgebouwd wel gevoeld had…

Ze vonden nog twee slangen, beiden niet giftig en Kiria was een stuk beter dan bij de eerste in staat hen van een chip te voorzien. Ze vroeg zich af wat ze in de toekomst niet allemaal zou doen met haar nieuw verworven vaardigheden.

‘Ben je klaar om weer terug te gaan?’, vroeg Ansel, nadat het derde reptiel weer vrij gelaten had.

‘Nu al? Ik ben dit net leuk te vinden!’ Ze deed het dopje weer terug op de gebruikte injectiespuit.

‘Het wordt zo meteen snel donker’.

‘Ah, laten we er nog eentje vangen. Deze keer wil ik het doen’.

Ansel trok een wenkrauw op toen ze haar hand uitstak om de stang met de haak aan te pakken. ‘Ik dacht het niet’.

‘Ach toe, laat het me eens proberen. Alsjeblieft? Als we een giftige slang tegen komen zal ik er af blijven. Dat beloof ik’.

‘En hoe jij zien of hij wel of niet giftig is? Hij kan je bijten voor ik kan zien wat voor slag het is. Je hebt hier geen enkele ervaring in’.

‘Tja, voor jou is er ook ooit een eerste keer zijn, of niet?’

‘Dat wel, maar ik heb de verschillende soorten eerst uitgebreid bestudeerd. Boven dien heb ik de eerste paar keren behoorlijk veel geluk gehad’. Ansel pakte haar bij haar uitgestoken hand. ‘Het spijt me, maar we gaan nu terug naar huis.

Hij begon langs de rivier te lopen en Kiria volgde hem gewillig. Ze niet echt een slang vangen, ze wilde alleen maar dat hij dat zou denken. De schaamte over haar reactie toen ze de eerste slang vingen, voelde ze nog steeds en ze hoopte hem nu te laten zien dat ze niet bang meer was.

Ansel maakte thuis het eten klaar. Heerlijke gebakken zalm met wilde rijst en asperges. Kiria smulde.

‘Vind jij het leuk om te koken?’, vroeg hij terwijl ze zijn kookkunsten complimenteerde.

‘Oh, zeker! Ik heb me onlangs bedreven in de Franse keuken, die is echt geweldig’, flapte ze eruit. Haar geweten begon onmiddellijk hard op te spelen. Waarom zei ze dat nu? ‘Crepe Suzettes, canard à lórange, je weet wel…’ Kiria bestudeerde haar zalm. Ze durfde niet op te kijken. Als hij wist dat ze niet veel verder kwam dan thee zetten, dan zou dat weinig indruk maken.

‘Hmmm. Dan denk ik dat jij de volgende keer maar moet koken. Laat me van tevoren maar weten welke ingrediënten je nodig hebt’.

‘Goed’. Kiria zou onthouden dat ze de volgende dag wat Franse recepten van internet moest downloaden. Zo moeilijk kon het zijn. Haar moeder had het zomaar opgepikt tijdens een cursus in het plaatselijke wijkgebouw. Ze kon zichzelf wel een draai om haar oren geven, dat ze zo snel al weer een nieuwe leugen verteld had, maar ze zou proberen er het beste van te maken. Ze was ervan overtuigd dat ze het snel genoeg op zou kunnen pikken. Vreemd genoeg had ze nooit eerder belangrijk gevonden of ze voor een man zou kunnen koken of niet.

Na het eten bleven ze nog wel een uur in de huiskamer zitten praten. Ze vertelden elkaar hun jeugdherinneringen. Ze waren totaal verschillend opgevoed, de een met veel vrijheid en verwennerij, de ander met een strenge, liefdevolle sturing, maar toch hadden ze zo’n beetje dezelfde normen en waarden. Het grote verschil was echter dat Ansel ernaar leefde en dat Kiria er alleen maar in geloofde. Ze was vaak met een flinterdun excuus van haar waarden afgedwaald, maar nam zich altijd voor zich er de volgende keer beter aan te houden.

‘Tja, ik moet morgen vroeg op, dus ik ben bang dat we de avond maar eens moeten beëindigen’, liet hij haar weten.

Kiria keek hem ontzet aan, maar herstelde zich snel en toverde een glimlach tevoorschijn. ‘Ok, ik heb genoten van de maaltijd, en de slangenjacht was geweldig. Bedankt voor je uitnodiging’.

‘Niets te danken’, lachte hij en stak zijn hand uit om haar van de bank overeind te trekken. Kiria pakte haar handtasje en vest en liep in de richting van de voordeur. Toen ze naar buiten liepen, gaf hij haar een briefje.

‘Kijk, hier heb je mijn telefoonnummer. Ik wil dat je me belt als je thuis bent, zodat ik weet dat je veilig overgekomen bent’.

Kiria stopte het briefje in haar tas en schreef vervolgens het nummer van hun huistelefoon voor hem op. ‘Nogmaals bedankt voor de leuke middag en avond’, zei ze. Ze deed de deur van haar auto open en wilde instappen, maar toen Ansel zijn hand op haar arm legde, draaide ze zich om en zag zijn ernstige blik. Hij pakte haar tasje van haar aan en gooide die op de bestuurdersstoel, en sloeg zijn armen om haar heen. Kiria voelde hoe zijn borstspieren zijn spanden tegen haar wang, terwijl zijn handen over haar billen streelden.

Het voelde heel natuurlijk om haar kin op te lichten en hij streek zachtjes met zijn mond over de hare. Ze voelde hoe ze warm van binnen werd toen hij zijn lippen steviger op de hare drukte. Een golf van verlangen ging door haar heen, toen Ansel haar steviger tegen zich aandrukte. Hun tongen kwamen tegen elkaar aan, eerst ontdekkend daarna dansend. Hij rook naar een ongewone eau de toilette en smaakte naar de zoete wijn die ze bij het eten gedronken hadden. Het was bedwelmend en overweldigend en toen ze zich steviger tegen hem aandrukte voelde ze een grote bobbel tegen haar buik drukken. Met een schok van pure paniek, duwde ze tegen zijn borst. Hij liet haar onmiddellijk los.

Kiria herinnerde zich opens het dreigement van Ansel om haar naar het politiebureau te brengen. ‘Ben je nog steeds van plan me aan te geven?’, vroeg ze in de hoop dat hij van gedachten veranderd zou zijn.

‘Nee’, antwoordde hij. ‘Ik denk dat die rekening wel vereffend is’.

‘Dank je wel. En het spijt me echt’.

‘Ik geloof je’.

Kiria lachte in zichzelf terwijl ze naar de overdrijvende wolken keek, blij als zijn kind met zijn simpele antwoord. Even later voelde ze haar maag kriebelen en toen ze haar hand daar neerlegde voelde ze een warme vloeistof. ‘Och!’, riep ze en ging snel rechtop zitten om te kijken wat er aan de hand was. Er sijpelde bloed uit een klein scheurtje in haar navel wat door haar nieuwe piercing veroorzaakt was.

Ansel zat al naast haar. ‘Ga weer liggen’, zei hij en duwde tegen haar schouder. Ze gaf toe.

‘Nou moet je toch kijken…’ Hij keek naar haar buik en haalde een zakdoek tevoorschijn. ‘Ik vraag me af wat iemand mankeert wanneer hij gaten in zijn huid laat prikken’, gromde hij en drukte de zakdoek op de wond. ‘Het is uitgescheurd. We moeten die ring eruit halen’.

‘Nee!’, schreeuwde Kiria. Ik heb bijna tachtig euro voor dat ding betaald!’

Ansel keek haar vol onbegrip aan. ‘Houd deze er dan even op, dan neem ik je mee naar huis om het schoon te maken. Misschien kunnen we hem nog redden’.

‘Terwijl ze de zakdoek stevig tegen haar navel drukte, kwam Kiria overeind en begon de heuvel af te lopen. Ansel pakte zijn geweer en haar rugzak en liep achter haar aan naar haar auto. Ze stopte en leunde er tegenaan. Toen ze naar haar navel keek, ontdekte ze dat het er niet zo fraai uitzag.

‘De sleutels zitten in het zijvakje’, zei ze tegen Ansel terwijl ze op haar rugzak wees.

Hij haalde ze tevoorschijn en deed de deur aan de passagierskant voor haar open. Toen ze ging zitten, trok ze een pijnlijke grimas. Ondanks haar angst, moest ze glimlachen toen hij de stoel een stuk naar achteren schoof en toen nog steeds met zijn knieën bijna tegen het stuur aanzat toen hij op de bestuurdersplaats ging zitten.

Na een kort stukje op de snelweg, reed hij een landweggetje op, tot ze bij een groot hek aankwamen. Ansel tikte de code in en het hek ging open om hen binnen te laten. Het huis bevond zich een paar honderd meter van de weg. Het zag er in eerste instantie niet erg indrukwekkend uit. Hij parkeerde haar auto op een vrije plek naast een groene Jeep en stapte uit. Hij deed de deur voor Kiria open. Ze stapte voorzichtig uit, terwijl ze de zakdoek nog steeds tegen zich aan gedrukt hield. Ze volgde hem naar het huis en stond even later als aan de grond genageld in de hal. Nog geen drie meter van haar verwijderd staarde een opgezette bergleeuw haar aan. Zijn ogen leken levensecht.

Ansel pakte bij haar arm en voerde haar mee naar de keuken, die volledig gerenoveerd was met licht eiken kastjes en een granieten aanrechtblad, er hing nog een verse verfgeur. Hij deed het licht boven de keukentafel aan en zei haar dat ze erop moest gaan liggen. Toen liep hij de keuken uit. Kiria ging op de kop van de tafel zitten. Ze wilde er niet op gaan liggen als een kadaver wat opgezet moest worden. Toen Ansel terug kwam met gaasjes en verband, ging ze echter met tegenzin liggen. Hij haalde haar hand van haar buik en reinigde de huis met antisceptische doekjes. Kiria jammerde. Het prikte heel erg en de tranen stonden in haar ogen, maar ze hield ze tegen en klemde haar kiezen op elkaar, terwijl hij aan het werk was. Ze hoopte dat hij de ring zou kunnen redden.

‘Kiria, hij zal er echt uit moeten’, zei hij uiteindelijk. Ze deed haar hoofd omhoog om te kijken. ‘Kijk, het is hier helemaal uitgescheurd. Dat ktijgt geen kans om te helen als je die ring erin laat.

‘Wat weet jij daar nu van? Ben je soms dokter?’, vroeg ze. Ze wilde niet geloven wat hij zei.

‘Nee, ik ben dierenarts. Ik heb al heel wat wonden gezien en ik weet hoe ze genezen’.

‘Nou, ik ben anders geen dier en denk je niet dat bij dieren anders in zijn werk gaat als bij mensen?’

Terwijl Kiria lag te protesteren, trok Ansel het bolletje van de ring van de ring. Ze hield haar adem in toen ze hem over de keukenvloer hoorde stuiteren. ‘Waarom deed je dat in godsnaam?’. Kiria kwam overeind, maar hij had de ring er al uit gehaald en veegde de rest van het bloed weg.

‘Wel verdomme!’, riep ze boos en ging rechtop zitten. Haar gezicht was rood van kwaadheid.

‘Liggen blijven, dan kan ik het verbinden’, liet hij haar weten.

Niet bepaald onder in de indruk liet Kiria hem luidkeels weten, , ‘Ik kan niet geloven dat je hem eruit gehaald hebt! Het is om te beginnen al jouw fout dat het uitgescheurd is. Wie denk je eigenlijk wel dat je bent, om me zo tegen de grond te werken en me een pak op mijn billen te geven alsof ik een klein kind ben?’

‘Het heeft zo te horen niet veel indruk gemaakt’, zei hij en legde zijn beide handen op haar schouders om haar omlaag te drukken.

‘Dat klopt. Het enige wat het gedaan heeft, is dat het nog bozer gemaakt heeft!’, klaagde ze terwijl ze hem zijn gang liet gaan en de wond liet verbinden.

‘Interessant’, zei hij rustig, ‘Het werkte vroeger heel goed bij mijn zuster. Maar haar billen hadden alleen maar de bescherming van haar onderbroek, terwijl jij een dikke spijkerbroek aan had’. Hij trok een wenkbrauw op en plakte een paar stukken tape om het verband vast te zetten. Kiria begreep wat hij zei en zweeg.

Ansel klopte op haar heup en deed een stap achteruit om het verpakkingsmateriaal weg te gooien. Kiria ging rechtop zitten en zette haar voeten op een stoel terwijl ze toekeek wat hij deed. In gedachten zag ze zichzelf met blote billen over zijn knie liggen en ze voelde een vreemde sensatie in haar buik.

‘Mag ik nu naar huis, alsjeblieft?’, vroeg ze. Ze deed haar best zo beleefd mogelijk te klinken.

‘Laat me eerst het schilderij eens zien wat je gemaakt hebt’.

Kiria liet zich van de tafel glijden en pakte haar rugzak van de vloer. ‘Ik denk dat je niet geloofd dat ik heb zitten schilderen, is het niet?’

‘Overdrijf je nu niet een beetje?’, lachte hij. Ze trok alleen haar wenkbrauwen op terwijl ze haar schilderdoos uit de rugzak trok en en deze open maakte. Het doek was nog een beetje nat, maar het was heel goed bewaard gebleven in zijn speciale opbergplaats. Ansel deed een stap achteruit om hem goed te kunnen bekijken.

‘Het is prachtig!’, zei hij. ‘je hebt echt talent’.

Kiria glimlachte en deed de doos weer dicht. Ze was wel gewend complimentjes te krijgen, maar op de een of andere manier deed zijn mening haar zwellen van trots.

‘Dank je’. Ze deed de doos weer in haar rugzak en pakte haar sleutels van het aanrecht.

‘Ik ben ook onder de indruk hoe je om bent gegaan met die situatie met die wilde kat. Hoe wist je dat je het beste stil kon blijven zitten?’

Ze glimlachte. ‘Ik kijk altijd naar je televisieprogramma, weet je nog?’

‘Maar je bent niet in paniek geraakt; je bleef op je plaats wachten tot hij weg was. Je wist dat hij zijn lunch al binnen had en het dus niet nodig was om hem af te schrikken. Ik ben blij dat ik hem niet af hoefde te schieten.

‘Ik was veel te bang om te bewegen’, gaf ze toe en lachte hem breed toe, waardoor haar perfecte bovengebit zichtbaar werd. Ansel deed een stap naar voren en trok haar paardenstaart uit haar haar. Kiria bleef bewegingsloos staan, terwijl hij de zachte lokken over haar schouders drapeerde. Hij deed een stap achteruit en hij bekeek haar met dezelfde bewonderende blik als toen hij haar schilderij bekeek.

‘Je bent een knappe meid’, zei hij en ze voelde een huivering door haar heengaan. ‘Ik hoop dat je in de toekomst een beetje voorzichtiger zult zijn. Geen navel piercings meer, geen verboden terrein betreden en ga niet meer met vreemde mannen mee zonder dat er iemand bij is’.

Kiria’s mond viel open en haar hart ging sneller slaan. ‘Je bent niet te geloven. Heen wonder dat je nog vrijgezel bent, je bent de grootste controle freak die ik ooit gezien heb!’

Zijn plagende glimlach verdween en zijn gezicht werd donkerder. ‘Je moet niet oordelen over iets waar je niets van weet. Kom, dan zal ik je wat laten zien’. Hij pakte haar bij haar arm en nam haar mee naar de woonkamer. Iets in zijn stem liet haar weten dat ze maar beter mee kon werken.

Ze nam de tijd om uitgebreid om zich heen te kijken toen ze over de drempel stapten, de inrichting was prachtig. Een ingewikkeld geweven Perzisch tapijt lag op de glanzende hardhouten vloer en er hing een geur van leer, die van de twee banken afkomstig was. Ansel liep naar de wit marmeren open haard en wees naar de foto van een mooi meisje op de schoorsteenmantel.

‘Dit was mijn verloofde, vijf jaar geleden, zei hij’, niet in staat om de pijn in zijn ogen te verbergen. ‘Ze hield van hard rijden en ik heb nooit geprobeerd haar op andere gedachten te brengen, anders dan te vragen dat niet te doen. Ik liet haar haar gang gaan. Ik was bang dat ze bij me weg zou gaan, als ik haar zou dwingen dingen te doen die ze niet wilde. Ze was een prachtige meid die nog een heel leven voor zich had, maar op een avond nam ze een bocht te hard, en botste tegen een boom. Ze was op slag dood’.

Kiria staarde geschokt naar de foto. Voor de tweede keer die dag vulden haar ogen zich met tranen. Waarom deelde hij zoiets afschuwelijks, zoiets persoonlijks met haar? Vond hij het echt zo erg dat ze hem een controle freak genoemd had? Ze slikte moeizaam en wist even niet wat ze moest zeggen.

Ansel legde zijn hand voorzichtig op haar arm. Haar hartslag ging omhoog bij dat lichamelijke contact. Haar blik ontmoette de zijne. Ze knipperde om scherp te kunnen zien. Haar wangen waren rood van schaamte toen hij haar tranen zag.

In zijn eigen blik was een intense emotie waarneembaar. ‘Ik heb gezworen dat ik nooit meer lijdzaam toe zal kijken wanneer iemand gevaarlijke dingen doet’, zei hij. ‘En als me dat een controle freak maakt, dan is dat maar zo’.

‘Ik… ik denk dat ik je wel begrijp’, gaf Kiria toe. ‘Het spijt me verschrikkelijk dat je je verloofde verloren hebt’.

‘Het is al lang geleden, maar ik zal het nooit vergeten. En telkens wanneer iemand die ik ken stomme fratsen uithaalt, dan doe ik mijn best om ervoor te zorgen dat ze het nooit weer zullen doen, ongeacht wat er nodig is om ze dat duidelijk te maken’.

‘Maar je kent me helemaal niet’.

‘Dat is waar’.  Hij pauzeerde even en ging toen verder, ‘Maar ik zou je wel graag beter willen leren kennen…’. Zijn ogen verloren hun gepijnigde blik. Er verschenen kleine rimpeltjes die op een soort geheim amusement duiden.

Haar humeur knapte op en ze klaagde zachtjes, ‘Je had geen recht me een pak op mijn b… bi…, om te doen wat je gedaan hebt’.

‘Je een pak op je billen te geven?’

‘Ja! Is het je gewoonte alle vrouwen die gevaarlijke dingen een pak op hun bips te geven?’

‘Nee’, gaf hij toe. ‘Jij bent de eerste’.

Kiria keek hem enige ogenblikje zonder iets te zeggen aan, en flapte er vervolgens uit, ‘Maar waarom heb je dat dan in godsnaam wel bij mij gedaan?’

‘Omdat jij de eerste was waarvan ik wist dat ik ermee weg zou komen’. Hij moest lachen om zijn eigen onhandige woordkeus.

Kiria voelde hoe ze een kleur kreeg.

‘Je begaf je op verboden terrein, je was brutaal, vervolgens heb je me verschillende keren belogen. Dus het leek me toe dat wanneer ik je een pak op je billen zou geven, je niet met geod fatsoen de politie op me af kon sturen. Je bevond jezelf ook in een penibele situatie. Het was een unieke kans om het ten uitvoer te brengen, zonder dat ik me in de nesten zou werken. Ik ben er altijd al van overtuigd geweest dat een pak op de billen een zeer heilzame uitwerking op vrouwen zou hebben, maar ik heb het nooit eerder durven doen’.

‘En hoe zit het met je zuster?’

‘Dat was heel iets anders. Ze was nog maar een kind, jij bent een volwassen vrouw’.

Kiria bloosde nog harder door de manier waarop hij nu naar haar keek. ‘Dus… ik was een soort proefkonijn?’ Ze zag hoe hij zijn ogen geamuseerd een beetje samenkneep.

‘Zo zou ik het niet willen noemen’, zei hij en streek met zijn hand door zijn haar. Kiria zag hoe zijn biceps samenbalden. ‘Het leek me op dat moment het beste wat ik kon doen. Je was me heel erg aan het uitdagen, en ik kon er geen weerstand aan bieden’.

‘Ok… en vond je het leuk om te doen?’, vroeg ze met een fluisterde stem toen ze zag hoe zijn ogen begonnen te schitteren. Ze voelde een soort elektrische spanning in de lucht hangen toen ze een stap naar voren deed. De geur van schone lucht werkten als een soort drug op haar zintuigen. Haar ogen vielen op zijn ongewoon dikke, gouden ketting, met een blauwe saffier, omhuld door een klompje gesmolten goud. Ze deed haar blik omhoog om zijn vurige blik te ontmoeten, waardoor de ban gebroken werd. Ze voelde zich verward.

Ansel zuchtte. ‘Nee, ik vond het niet echt leuk’. Hij keek langs haar heen de hal in en voegde eraan toe, ‘je vocht als een bezetene om weg te komen en je had je broek aan. Ik had je eigenlijk een pak op je blote billen geven, tot ze mooi rood waren’. Hij grijnsde toen hun blikken elkaar ontmoeten.

‘Wat!’, hijgde Kiria verrast en barstte vervolgens in lachen uit. ‘Niemand heeft me ooit eerder een pak op mijn billen gegeven’, gaf ze toe. ‘Dus ik denk dat het voor ons beiden de eerste keer geweest is’.

‘Hebben je ouders je nooit een pak op je bips gegeven?’

‘Ze zijn gescheiden toen ik pas twee jaar oud was. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder me ooit geslagen heeft. We waren meer zussen dan moeder en dochter’.

‘Oh. Nou ja, dat verklaard in ieder geval waarom je weinig respect hebt voor gezag’. Zijn ogen glommen.

‘Ik negeer gezag niet wanneer ik het voel’, antwoordde ze, terwijl de terug lachte.

‘Dan moet je misschien eens naar de opticien’.

‘Er mankeert helemaal niets aan mijn ogen’.

‘En hoe zit het dan met die verboden toegang bordjes?’ Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte.

‘Ik moet nu naar huis’, lachte Kiria en deed een stap in de richting van de hal, maar Ansel legde zijn hand op haar arm waardoor ze bleef staan.

‘Heb je zin om met mij iets te gaan eten vanavond?’

Ondanks zijn openlijke flirten, was ze niet op zijn vraag voorbereid. ‘Eh…’ Ze liet een pauze vallen, conflicterende gedachten schoten door haar heen. Ze voelde zich heel erg tot hem aangetrokken, maar ja, welke vrouw zou dat niet zijn? Hij was rijk, semi beroemd en knap. Maar zij was niemand, had schulden en was niet bijzonder knap. Ze hadden werkelijk niets gemeen, behalve dat ze beiden vrijgezel waren. Daarnaast was hij behoorlijk arrogant en ze had er een hekel aan wanneer anderen zeiden wat ze moest doen. Ze had momenteel verschillende vriendjes, die ze allemaal op veilige afstand hield. Ze schenen allemaal te denken dat zij de baas was. Maar het was duidelijk dat deze man de baas zou zijn en haar waarschijnlijk nooit een gelijkwaardige partner zou laten zijn. Maar nu stond hij voor haar, ongeduldig wachtend op een antwoord.

‘Ik beloof je dat ik je niet een pak op je billen zal geven’, voegde hij er grijnzend aan toe.

Kiria glimlachte terug. ‘Goed dan. Als je ook beloofd dat je geen sieraden van me af zult rukken’.

Ansel keek haar onderzoekend aan. Hij zag twee oorringetjes in ieder oor en toen gleed zijn blik langs haar lippen, neus en wenkbrauwen. ‘Steek je tong eens uit’, zei hij. Ze deed het onmiddellijk.

‘Ik heb nergens anders piercings, als je dat wilt weten’, lachte ze.

‘Mooi zo. Wil je dat ik je op kom halen of kom jezelf deze kant weer op?’

‘Ik kan hier om een uur of zeven terug zijn’.

‘Klinkt goed. Ik zal het hek open laten’. Hij liep met haar mee naar haar auto en gaf haar een knuffel voordat ze op de bestuurdersstoel ging zitten. Haar armen tintelden de hele weg naar huis. Kiria parkeerde haar auto en haastte zich naar binnen. Ze kon niet wachten haar moeder te vertellen wat ze allemaal beleefd had.

Angela moest lachen toen Kiria haar vertelde over het pak op haar billen en dat ze hem in zijn been gebeten had. ‘Zo te horen heb je een echte tijger aan de haak geslagen. Ik hoop dat je hem een beetje aankunt’, grijnsde ze.

‘Oh, mam, daar zit nu net het probleem. Waarom ga ik uit eten met een man die de baas over me wil spelen? Ik lijk wel gek’.

‘Misschien verlang je wel stiekem naar een beetje discipline. Iets wat je vader en ik je nooit gegeven hebben’. Angela glimlachte. Ze was bijna twintig jaar geleden van de vader van Kiria, James en had hier geen moment spijt van gehad. Zij en Kiria waren redelijk gelukkig met zijn tweetjes. James was haar maar twee of drie keer per jaar op komen zoeken om haar mee te nemen uit eten of samen naar de bioscoop te gaan. Kiria had deze bezoekjes altijd erg leuk gevonden, maar leek haar vader verder nooit te missen. Ze was een voorbeeldig kind geweest, probeerde altijd op het rechte pad te blijven en hoefde maar zelden toegesproken te worden.

‘Naar discipline verlangen? Ik heb er een hekel aan wanneer anderen me zeggen wat ik wel en niet moet doen. Ik houd ervan het initiatief in eigen had te houden. Ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur’. Kiria fronste haar wenkbrauwen. ‘Of ben ik dat wel?’

‘Je vader heeft zijn rol in ieder geval nooit vervuld’.

‘Maar Ansel is maar vier jaar ouder dan mij’.

‘Ja maar het klinkt alsof hij zich gedraagt of hij jaren ouder is dan in werkelijkheid het geval is. Kijk Kiria, ga gewoon naar hem toe en vermaak je. Het leven is veel te kort om alles uitgebreid te analyseren. Ik heb vanavond ook een afspraakje en ik ga me echt geen zorgen maken of hij de regie willen hebben of niet. Ik ga me gewoon vermaken’.

Kiria glimlachte tegen haar nog steeds aantrekkelijke moeder. Toen ze veertig jaar oud was, zag ze eruit als dertig. Ze waren meer zusters dan moeder en dochter. Daarom vond Kiria het plezierig hier in huis te wonen en had nooit overwogen om uit huis te gaan. Angela had nooit een van haar ‘vriendjes’ mee naar huis genomen om ze aan Kiria voor te stellen, hoewel Kiria hier een paar keer om gevraagd had. Ze had zich dikwijls afgevraagd op wat voor mannen haar moeder viel. ‘Goed mam. Ik ga nu eerst een douche nemen’.

‘Ik ga om een uur of zes de deur uit en ik weet niet hoe laat ik weer thuis ben. Je hoeft dus niet op mij te wachten’, zei Angela terwijl ze op de bank ging zitten lezen.

Kiria nam uitgebreid de tijd om zich klaar te maken, ze deed een flinke laag mascara op en een eyeliner nadat ze een lichte basis had aangebracht. Ze hoopte dat Ansel haar nieuwe ‘look’ mooi zou vinden. Hij vond haar natuurlijk puur natuur al mooi, maar hij had haar glamour kant nog niet gezien. Misschien dat hij haar nu heel erg mooi zou vinden in plaats van alleen maar knap. Ze plakte voorzichtig een nieuwe pleister over haar navel. Het verband had ze afgedaan voor ze ging douchen. Het had niet meer gebloed. Ze deed een kort, zwart, strapless jurkje aan en haar hoogste, sexy pumps. Hij was ongeveer twintig centimeter groter dan haar, maar ze zou nu bijna even groot zijn. Kiria glimlachte in zichzelf. De man zou niet weten wat hem overkwam vanavond.

Om zeven uur stond Ansel voor het raam. Hij keek of hij Kiria al zag komen. Geen van beiden had gezegd waar ze zouden gaan eten en hij was casual gekleed in een kaki spijkerbroek en een wit gebloemd overhemd wat hij open droeg op een T-shirt. Hij had zich gedoucht en geschoren rond zijn ringbaardje. Hij had nog een keer in de spiegel gekeken en zich voorgehouden dat hij zich niet zo druk moest maken. Kiria vond hem natuurlijk altijd aantrekkelijk, wat hij ook aan had. De honderden vrouwen die hem fanmail schreven, konden het niet allemaal bij het verkeerde eind hebben. Zelfs voor zijn televisieprogramma werd uitgezonden, probeerden vrouwen hem in de kroeg en zelfs in de supermarkt te versieren. Hij keek naar de foto van Betty op de schoorsteenmantel. Het was al lang geleden dat ze verongelukt was, maar hij ging nog steeds niet vaak op stap. Hij bleef liever thuis en verkoos het gezelschap van de dieren boven die van mensen. De vrouwen die hij kende wilden allemaal maar een ding, zijn bekendheid en geld. Kiria was echt een verademing. Hoewel ze aanvankelijk opgewonden was hem te zien, kwam vrijwel onmiddellijk haar eigen persoonlijkheid om de hoek. Hij vond het zelfs leuk wanneer ze brutaal was. Niet veel mensen waren tegenwoordig brutaal tegen hem, alsof ze allemaal bang waren de boot te missen.

Om kwart over zeven begon Ansel zich zorgen te maken. Hij beende met grote passen door de woonkamer en vroeg zich af waarom ze zo laat was. Zou ze misschien niet komen? Had zijn neiging de situatie te controleren haar afgeschrokken? Toen hij haar auto aan hoorde komen was het al bijna half acht. Zijn angst veranderde eerst in opluchting en later in ergernis. Hij deed de voordeur open toen ze uit haar auto stapte en zich in zijn richting draaide.

Hij herkende haar bijna niet. Ze was zwaar opgemaakt maar zag er goddelijk uit. Ze zag eruit als ieder van de tientallen vrouwen waar hij de afgelopen jaren mee uit geweest was. Hij was er niet zeker van of hij haar metamorfose op prijs stelde – waar was de frisse, onschuldige blik die hij eerder die dag gezien had? Ansel deed zijn armen over elkaar terwijl ze op hem afliep.

‘Ha Ansel! Ben je er klaar voor?’, riep ze vrolijk, zich kennelijk onbewust van haar te laat komen.

‘Natuurlijk! Ik ben al meer dan een half uur klaar’, bromde hij.

‘Oh! Het spijt me, ik was al een beetje aan de late kant, toen ik in de stad voor een trein moest wachten. Er stonden tweehonderdveertig auto’s op dat rotding en ik kon je niet bellen, want ik heb je telefoonnummer niet. Bovendien rijd ik nooit te hard, daarom ben ik te laat’. Kiria haalde diep adem en keek hem aan.

Ansel zei niets en had een beetje spijt van zijn houding. Hij was blij te horen dat ze niet te hard reed en hij had haar echt zijn telefoonnummer moeten geven toen ze die middag wegging. Ze stond te wachten tot hij iets zou zeggen, dus hij zuchtte en glimlachte terug. ‘Ik ben blij dat je er veilig en wel bent’, zei hij, ‘en ik had je mijn nummer moeten geven toen je vanmiddag wegging. Hij sloot de voordeur af, liep naar zijn Jeep en hield de deur voor haar open.

Toen ze de snelweg opreden, vroeg ze, ‘Wat vind je van mijn jurk en mijn make-up?’

Ansel keek haar even aan en richtte zijn blik weer op de weg. ‘Je ziet er heel deftig uit’.

Kiria lachte tegen hem aan en ging ontspannen zitten. ‘Vind je het erg als ik de radio aan doe?’

‘Nee. ga je gang’.

Kiria zette een zender op met top 40 muziek en draaide het volume van de bassen flink omhoog. De hele auto schudde bij iedere beat. ‘Mooie speakers’, schreeuwde ze boven het geluid uit, terwijl ze met haar schouders op de maat van de muziek bewoog.

Ansel worstelde zich door de volgende tien minuten van de autorit, totdat ze bij een plaatselijk restaurantje arriveerden. Hij hield ook wel van luide muziek op zijn tijd, maar nu had hij toch liever wat met haar gepraat in plaats van te luisteren naar het oorverdovende gebonk van de bassen. Hij draaide opgelucht de motor uit en stapte uit om de deur voor Kiria open te doen. Toen ze binnen stapten leidde de ober hen meteen naar een tafeltje achteraf.

“Zo. Nu kunnen we tenminste praten’, zei Ansel, toen de ober hen met de menukaarten had achtergelaten.

Kiria lachte tegen hem. ‘Ik rammel van de honger!’ Ze pakte de menukaart en begon erin te bladeren. De ober kwam vragen wat ze wilden drinken. Kiria bestelde een glas huiswijn en Ansel vroeg om een ijsthee.

‘Eet jij niets?’, vroeg Kiria toen het haar opviel dat hij nog niet de menukaart had gekeken.

‘Oh, ik weet al wat ik wil hebben. De kreeft is geweldig en de specialiteit is forel’.

‘Ik vond de forel anders niet zo erg vers de laatste keer dat ik het gegeten heb’, antwoordde Kiria. Ze was nog nooit in zo’n duur restaurant geweest, maar had niet veel zin om het dat te laten merken. Hij mocht best denken dat zij ook best welgesteld was. Ze wilde niet dat hij zou denken dat ze geen klasse zou hebben.

‘Echt waar? Weet je zeker dat het hier was? Dat is heel ongewoon. De vis wordt hier iedere dag vers aangeleverd. Wanneer was je hier voor het laatst?’

Kiria deed haar best zo luchtig mogelijk over te komen. Ze was wel gewend om allerlei kleine leugentjes aan haar vriendjes te vertellen, maar niemand had er zo op doorgevraagd. Dit was zo verwarrend! ‘Ja het was hier. Ik herinner me de inrichting. Maar, het is al zes maanden geleden. Ik ben hier nooit terug geweest omdat de bedienster nogal onbeschoft was geweest’.

‘Nou goed, ik beloof je dat het vanavond vers zal zijn, zoals altijd, De eigenaar is een persoonlijke vriend van me en hij zal het vervelend vinden om te horen dat je vorige bezoek zo tegengevallen is. Hij gaat altijd prat op de kwaliteit. De meeste recepten waren zijn eigen creaties’.

Kiria slikte moeizaam en bestudeerde de voorgerechten op de kaart. ‘Ik wil het best nog een kans geven’, antwoordde ze. ‘Je hoeft hem er niet mee lastig te vallen’. Ze legde de kaart neer, glimlachte naar Ansel en nam een slok van het water.

‘Maar dat doe ik wel’, antwoordde Ansel. Kiria verslikte zich toen ze probeerde adem te halen en te drinken tegelijkertijd. ‘Michel wil vast en zeker persoonlijk zijn excuses maken’. Kiria hoestte in haar servet. Ze ging rechtop zitten. Haar vuurrode lippenstift had een grote vlek achtergelaten op het servet. Ze vouwde hem zo dat de vlek verborgen was en legde hem op de tafel.

‘Als je me even wilt excuseren’. Ze stond op en pakte haar tasje van de tafel. ‘Ik ben zo terug. Wil jij voor mij bestellen?’ Ze liep naar de voorkant van het restaurant op zoek naar de toiletten. De ober liet haar weten dat de toiletten zich achter in de hoek bevonden. Kiria keek naar de volle eetzaal en koos een route die het verst van het tafeltje gelegen was waar Ansel zat, die inmiddels met een kleine, correct geklede man stond te praten. Ze wilde de eigenaar net zo graag ontmoeten als ze een pak op haar billen wilde krijgen van Ansel. Niet dus. Ze liep in de richting van de toiletten en vroeg zich af hoe ze zich hier nu weer uit moest werken. Ansels vriend zou vast boos zijn en ze zou haar excuses moeten aanbieden, wanneer zou blijken dat het niets verkeerd had gedaan. Kiria overwoog of ze haar leugentje niet beter zou kunnen opbiechten, maar ze hoorde nog de dreiging in de stem van Ansel, ‘… en lieg nooit meer tegen me’. Ze zat gevangen in haar eigen web en moest maar proberen er het beste van te maken.

Ze werkte haar make-up bij en keek het restaurant in. Ze zag dat Ansel weer alleen aan het tafeltje zat. Ze haalde diep adem en liep terug naar het tafeltje, ging zitten en pakte haar glas wijn die inmiddels gearriveerd was.

‘Michel wilde weten hoe die serveerster eruit zag, die zo brutaal tegen je geweest is’, zei Ansel met een brede glimlach.

Kiria voelde haar hart een paar slagen overslaan en glimlachte nerveus terug. ‘Ik kan me haar eigenlijk niet zo goed herinneren, behalve dat ze blond was. Het is al heel lang geleden’.

‘Ongeveer een half jaar geleden, zei je?’

‘Ja’.

Ansels glimlach verdween en hij vouwde zijn handen voor zich op de tafel. ‘Kiria’.

Ze keek hem aan ze zag dat hij haar aankeek alsof ze een klein kind was wat daarnet een glas melk omgegooid had. ‘Wat?’ Ze knipperde onschuldig met haar ogen.

 ‘Michel zegt dat hier de laatste twee jaar alleen maar mannen in de bediening gewerkt hebben’.

Kiria voelde hoe ze een kleur kreeg, terwijl Ansel haar strak bleef aankijken. ‘Dat is belachelijk’, sputterde ze. ‘Is dat geen discriminatie?’ Toen hij geen antwoord gaf, ging ze verder, ‘Nee? Vertel me dan eens waarom een vrouw hier niet zou willen werken? De fooien moeten hier enorm zijn!’

‘Kiria… heb je de obers bekeken?’, zei hij uiteindelijk.

Met een demonstratieve zucht liet ze haar blik door de eetzaal gaan. Ze zag een aantal obers bij de ontvangstbalie bij elkaar staan. Opeens viel haar hun vrouwelijke uitstraling op. Ze waren allemaal gay. Ze waren er kennelijk op aangenomen.

‘Misschien…’, begon ze en stopte even om haar keel te schrapen. ‘Misschien heb ik toch wat dingen door elkaar gehaald… misschien was het ergens anders?’

‘Maar je wist zeker dat het hier was, je kon je het interieur herinneren’.

‘Misschien was het een homo die er als een vrouw uitzag?’

‘Misschien zat je wel te liegen?’, zei hij zo zelfverzekerd, dat ze wist dat ze er gloeiend bij was. Het was werkelijk onmogelijk om bij deze man ergens mee weg te komen. Maar ze had nog steeds de keus – blijven vast houden aan haar verhaal en de excuses van de eigenaar in ontvangst nemen, of de waarheid vertellen. Ze zuchtte en staarde in haar wijnglas. Ansel wist dat ze zat te liegen. Ze wist niet hoe hij er achter gekomen is, maar het was een feit. ‘Misschien’, gaf ze schoorvoetend toe, terwijl ze haar haar servet keek. ‘Nou goed. Ik heb gelogen. Het spijt me’.

Ansel bestudeerde haar interne worsteling. Hij zag het aan haar gezicht; haar wimpers trilden, ze durfde hem niet aan te kijken en haar neus bewoog nerveus. Hij was een meester in het bestuderen van gezichtsuitdrukkingen van zowel dieren als mensen. Nu ze had toegegeven dat ze had gelogen, keek ze naar hem als een hert dat naar een koplampen keek. Hij wilde glimlachen, ze was zo aandoenlijk, haar grote ogen, vol huiver. Hij had er bij kunnen laten zitten. Maar hij was in the winning mood. Nu was het moment om door te drukken.

‘Kiria, als je nog één keer tegen me liegt, dan neem ik je mee naar de Jeep en geef je een p[ak op je blote bips waar de vonken vanaf vliegen’. Hij sprak met gedempte stem en zag hoe haar ogen nog groter werden en haar onderlip begon te trillen. Precies de reactie waar hi op gehoopt had. Ze werd niet boos, ze was niet verontwaardigd, ze accepteerde zijn woorden zonder er tegenin te gaan.

‘Eh…’ Het was duidelijk dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. ‘Eh… goed dan… het spijt me echt. Ik zal niet weer liegen, dat beloof ik’, fluisterde ze. Ze richtte haar blik naar de tafel en begon zenuwachtig aan haar bestek te friemelen. Haar wangen hadden een kleur als vuur en zag een traan in haar ooghoek glinsteren.

‘Waar heb je gelogen over de forel?’ Ansel was ervan overtuigd dat je nooit een reden had om te liegen, tenzij je een spion was of een undercover figuur, maar hij wilde weten wat haar motieven waren. Trouwens, het voelde geweldig dat ze zijn ongebruikelijke voorstel zonder tegenspreken accepteerde.

‘Ik wilde niet dat je zou denken dat ik nog nooit in zo’n luxe restaurant was geweest… het floepte er zomaar uit. Het spijt me – ik heb de slechte gewoonte steeds leugentjes om bestwil te vertellen’.

Ansel had er meteen spijt van dat hij deze vraag gesteld had. Waarom dacht ze nu dat ze minder was dan hem? Realiseerde ze zich niet hoe mooi ze was, hoe getalenteerd, hoe creatief, hoe intelligent? Hij was gewend aan vrouwen die een hoge dunk van zichzelf hadden, vrouwen die zich schaamteloos aanboden het bed met hem te delen, vrouwen die rookten en dronken en die het stoer vonden taalgebruik te bezigen, alsof te dom waren om hun woorden beter te kiezen. Hij wilde helemaal niet dat Kiria zich zo als hen zou gedragen. Hij zag hoe ze haar servet rechtstreek en legde zijn hand op de hare.

‘Kiria, kijk me eens aan’. Ze keek langzaam op, haar ogen schitterden in het kaarslicht. ‘Wees gewoon jezelf. Je hebt het helemaal niet nodig om je zelf anders voor te doen door te liegen’. Hij had moeite om de juiste woorden te vinden om uitdrukking te geven aan zijn gedachten. Maar ze glimlachte en kneep zachtjes in zijn hand. Het was een perfecte glimlach, haar parelwitte tanden blonken achter de vuurrode lippenstift. ‘En ik vind je een stuk knapper zonder al die make-up’, voegde hij eraan toe, in de hoop dat ze de volgende keer dat ze elkaar zouden zien minder zou dragen. Aanvankelijk had hij gehoopt dat er een volgende keer zou komen, maar nu wist hij wel zeker dat het zo zou zijn.