Het is eind van de middag als ze wakker wordt. Gina luistert waar Adeleine is. Het is stil. Voorzichtig loopt ze naar beneden. ‘Zo heb je lekker geslapen?’ Adeleine kijkt haar bezorgd aan. ‘Was je zo moe? Geeft niet hoor. Ga maar lekker zitten. Wil je wat hebben? Je zal wel honger hebben. Ik zal even je bord pakken. Ik heb een broodje voor je gesmeerd, niks bijzonders hoor gewoon een broodje.’

Gina wrijft over haar slapen. ‘Sorry Adeleine. Ik ben in de war. Dit is mijn leven niet. Ik wil helemaal niets leren.’

‘Ik begrijp het mevrouw.’ Adeleine kijkt haar even bezorgd aan. ‘Oh ik wil me nergens mee bemoeien, maar je telefoon bliepte een aantal keer. Misschien is het belangrijk.’

Gina pakt de telefoon en kijkt op het scherm. Het zijn berichtjes. Allemaal van Jonas. Eerst om haar te bedanken voor het lieve briefje. Dan om de lunch de hemel in te prijzen en vervolgens een bezorgd berichtje omdat ze niet reageert. Ze besluit heel kort te reageren om hem niet boos te maken.

De rest van de dag probeert ze Adeleine te ontwijken. Het lukt aardig, voornamelijk omdat Adeleine haar met rust laat.

Als ze de deur hoort merkt ze pas dat het heerlijk ruikt. Blijkbaar heeft Adeleine eten opgezet. Adeleine staat al klaar met haar jas aan. ‘Goedenavond Mijnheer.’

‘Dag Adeleine is het goed gegaan?’

‘Ja hoor, ze leert snel. Komt vast goed.’ Zonder verdere confrontatie aan te gaan loopt ze de deur uit.

‘Dag knappe vrouw. Hoe gaat het?’

Hij neemt haar in zijn armen en houdt haar stevig vast. Gina wringt zich los. ‘We moeten praten.’

Jonas kijkt haar even strak aan. Het kriebelt in haar buik. ‘Wacht, ik haal het eten van het vuur anders brandt het aan.’

Snel loopt ze naar de keuken. Ze draait het gas uit en barst dan in huilen uit. Dit maakt de verwarring compleet. Vanaf het moment dat hij in haar aanwezigheid is wordt ze weer de brave, welwillende huisvrouw. Zodra hij uit het zicht verdwenen is wordt ze weer de opstandige, weerbarstige Gina.

‘Kom bij me Gina, je wilde praten. Hier ben ik. Praat met me.’

Hij neemt haar mee naar zijn makkelijke stoel en trekt haar op schoot. Ze legt haar wang op zijn schouder. ‘Ik heb het zo verpest. Ik ben zo in de war. Adeleine heeft gelogen. Ik heb vandaag helemaal niks van haar geleerd.’

Jonas ademt rustig. Het brengt ontspanning. ‘Ik ben een slechte vrouw geweest.’

Jonas streelt haar rug. ‘Wat goed dat je me dit vertelt. Ik ben blij dat je eerlijk bent. Wat maakt je zo in de war?’

Er ontsnapt een traan uit haar ogen. ‘Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik nooit meer zal zijn dan alleen maar een simpele huisvrouw. Ik heb altijd makelaar willen worden. Een eenvoudige versie van wie jij bent zeg maar.’

Jonas houdt haar nog steviger vast. ‘Je zal nooit een simpele huisvrouw zijn. Je bent mijn vrouw. De vrouw naast mij. Samen zijn we een team. Mijn vader kan wel een goede frisse blik gebruiken binnen het bedrijf. Wij zijn allemaal gefocust, hebben misschien wel last van tunnelvisie. Ga met hem sparren. Gewoon als schoonvader en schoondochter. Wie weet steekt hij wat van je op en jij van hem.’

Gina gaat rechtop zitten. ‘Ben je niet boos?’

‘Nee Gina, ik ben niet boos. Je bent eerlijk, je bent in de war. Het is een compleet nieuw leven waar je in bent gerold. Ik verwacht niet dat je in een keer perfect alles accepteert.’

Gina haalt diep adem. ‘Het spijt me zo. Ik heb iedereen teleurgesteld vandaag.’

‘Wie dan? Je bent eerlijk geweest, je hebt je emoties getoond en je hebt je gevoelens en gedachten met me gedeeld. Morgen nieuwe dag nieuwe kansen.’

Gina huilt. Het is allemaal zo ingewikkeld. Was Shirley er maar om haar te helpen.

‘Adeleine probeerde zo te helpen, maar ik liet haar niet toe.’

‘Het is al goed meisje. Het is niet erg. Je doet zo je best. En vandaag vond je het lastig. Ik ben blij dat je zo open en eerlijk bent tegen me.’

Gina kijkt hem bedenkelijk aan. ‘Ben je echt niet boos?’

Hij lacht. ‘Nee, tenzij je me nog langer laat wachten met eten dan word ik wel boos.’

Gina lacht. ‘Oké, ik begin ook wel trek te krijgen ja.’

Het is een gezellige avond. Ze praten nog veel over haar onzekerheden, haar frustratie en haar angst om niet te kunnen voldoen aan zijn verwachtingen. Het is dan ook laat als ze eindelijk in slaap vallen.

De volgende ochtend begint Gina met goede moed aan een nieuwe dag. Het loopt precies hetzelfde als de dag ervoor. Als Adeleine de gang in loopt, loopt Gina haar meteen tegemoet. ‘Het spijt me van gister. Ik hoop dat ik het vandaag goed kan maken met je.’

Adeleine slaat een arm om haar heen. ‘Joh het is al helemaal goed. Zullen we er een leuke dag van maken vandaag?’

Gina knikt. Ze draait zich om naar Jonas en geeft hem een kus. ‘Vergeet je lunch niet lieverd?’ Jonas schudt zijn hoofd. ‘Die heb ik allang veilig gesteld. Fijne dag schat. Ben je me even halverwege de dag?’

Gina knikt. Hij geeft een bemoedigende tik op haar billen. ‘Ik ben trots op je meisje.’

Gina houdt hem nog even stevig vast.

‘Maar wat jou betreft Adeleine.’ Hij laat een korte stilte vallen. Er verschijnt meteen een kleur op haar gezich. Gina kijkt gespannen toe. Hij zal toch niet?

‘Ik ben er niet van gediend dat je tegen me liegt. Ook al was het uit goede bedoeling.’

Hij pakt een spatel die hij overduidelijk al klaargelegd had en knikt naar het werkblad. Adeleine laat haar broek zakken en leunt met haar armen op het werkblad. Gina staart haar man met grote ogen aan. Jonas laat de spatel tien keer hard neerkomen. Adeleine trekt een van pijn verwrongen gezicht. ‘Goed. Laat me dit in de laatste dagen dat je hier bent niet nog een keer hoeven doen.’

Adeleine komt overeind en wrijft over haar billen. ‘Nee Mijnheer. Het spijt me dat ik gelogen heb.’

Hij knikt goedkeurend. De verbaasde Gina geeft hij nog een laatste kus en dan loopt hij echt de deur uit.

Adeleine heeft haar broek weer omhoog gedaan en leunt nonchalant tegen de muur. Gina voelt een steek van jaloezie.

‘Oké Adeleine, op naar de dieren. Alleen die boodschappen? Die gaan we toch echt in de winkel doen.’ 

Adeleine loopt achter Gina aan en als ze haar ingehaald heeft slaat ze een arm om haar heen. ‘Ik ben blij dat je je beter voelt dan gister.’

Gina lacht voorzichtig. ‘Het spijt me echt dat ik gister zo’n monster was. Ik moet nog zo wennen aan dit leven.’ Met een wijds gebaar zwaait ze om zich heen.

‘Ik snap het wel. Zo’n huwelijk uit status in plaats van liefde is niet niks. Je kan er nog zo in geloven, de praktijk blijft toch hard werken om het te laten slagen.’

Gina knikt. ‘Maar eigenlijk is dat wel bij elk huwelijk.’

Gina duwt de staldeuren open en trekt het overall aan wat Adeleine haar gister heeft aangeraden. Het zit een beetje vreemd zo over haar rok, maar dat hindert niet. Haar schoenen verwisselt ze voor laarzen. Samen verversen ze het voer voor de geiten en het water wordt ook vervangen. ‘Zeker met deze kou zou ik het water vaker op een dag verversen. Anders is het wel heel koud. Ze zijn nou eenmaal verwend door mij.’

Daar zou Gina nooit bij stil gestaan hebben. ‘Staat dat op die instructielijst die je voor me gemaakt hebt?’

Adeleine knikt. ‘Dank je wel. Vertel eens wat meer over jezelf. Hoe oud ben je? Ben je getrouwd? Je komt hier niet vandaan toch? Ik kende je eerst nog niet dus ik denk dat je niet hier woont.’

Adeleine pakt de bezem aan van Gina. Samen vegen ze de stal. ‘Ik ben 28. Oorspronkelijk kom ik uit de hoofdstad, maar woon sinds zeven jaar met mijn vrouw in Venen. Ik heb voor de rest geen school afgemaakt dus ik werk bij gezinnen in de huishouding. De laatste drie jaar ongeveer voor Mijnheer Clarckx en over vier weken ga ik naar een familie in de stad.’

Gina laat alle informatie even op zich inwerken. ‘Hoe heb je jouw vrouw leren kennen? Jullie zijn getrouwd uit liefde neem ik aan.’

Adeleine begint hard te lachen. ‘Ja mijn familie had voor mij een hele andere partner voor ogen. Maar die heb ik voor het altaar laten staan. Op dat moment had iedereen het te druk met de bruiloft waardoor ik kon vluchten met Mara. We waren altijd al vriendinnen. Alleen haar ouders lieten haar wel vrij in haar keuze voor de liefde. Het zijn fantastische mensen. Dus ik ben mijn familie verloren, maar ook een familie rijker.’

Al kletsend lopen ze naar de kippen. ‘In de winter leggen de kippen over het algemeen niet. Dus als je eieren wil moet je die in de winkel kopen. Maar je moet wel goed voor ze zorgen. Ze hebben lichaamsbeweging nodig om zich goed warm te houden. En ze moeten goed eten natuurlijk.’

Gina probeert alles zo goed mogelijk te onthouden wat Adeleine haar allemaal laat zien en vertelt. Ze lopen nog een stukje verder het land op waar normaal de moestuin is. ‘Als het straks voorjaar wordt is dit wel jouw verantwoordelijkheid. Heb je verstand van groente verbouwen?’

Gina knikt. ‘Ik ben altijd gek geweest op het buitenleven. Mijn ouders wilde geen dieren, maar groenten en fruit telen deden we wel zelf.’

‘Mooi. Negeer die pagina’s uit mijn instructieboekje dan maar.’

Gina haakt haar arm in die van haar. ‘Kom ik doe dit overall uit en dan gaan we lekker naar binnen.’

Het is aangenaam warm binnen. Samen lopen ze naar de bijkeuken. In een kast staan alle schoonmaakspullen keurig geordend. ‘Hier staan alle schoonmaakspullen. Hier op de deur heb ik een briefje geplakt met welke kleuren en middelen voor welk doeleinde is. Je wil natuurlijk niet met de doek van de wc het bureau van je man schoonmaken.’

Gina schiet in de lach. ‘Ach als hij onuitstaanbaar is behoort het tot de mogelijkheden.’

Adeleine grijnst. ‘Dan ben je in ieder geval verzekerd van een pak op je billen.’

Gina bloost en voelt zich ongemakkelijk. Adeleine merkt het. ‘Sorry ik wil je niet in verlegenheid brengen.’

Ze pakt wat spullen. ‘Ik ga er van uit dat je weet hoe je moet poetsen. Daar twijfel ik niet aan. Er zijn alleen een paar dingen waar Mijnheer specifieke wensen voor heeft en dat zal ik je laten zien.’

De tijd vliegt voorbij. Gina geniet ervan om te kletsen met Adeleine. Het is jammer dat ze over twee weken afscheid moet nemen. De hele bovenverdieping is gedaan. Het is eind van de ochtend en Gina heeft dorst. ‘Zullen we een boodschappenlijst maken onder het genot van een kopje thee?’

Adeleine knikt. ‘Is goed, lekker.’

Gina wil het water opzetten, maar Adeleine is haar voor. ‘De vrouw des huizes zet nooit thee voor de hulp.’

Verontwaardigd zet Gina de waterkoker aan. ‘Wat een onzin. In mijn huis beslis ik dat zelf wel. En als Jonas daar problemen mee heeft gaat hij zelf maar over de knie.’

Adeleine proest het uit. ‘Laat het hem maar niet horen.’

Ondertussen heeft Adeleine een theepot klaargezet en twee grote theeglazen. Gina vult de pot en pakt de boodschappenlijst en een pen. ‘Kom we gaan in de salon zitten. In de serre is het nu niet zo warm.’

‘Ik heb gister wel gewoon boodschappen besteld hoor. Die komen eind van de middag. Maar niet zo uitgebreid, want ik wilde het vandaag nog een keer met je doen zodat je alles zou weten.’

Gina zucht. ‘Ik ga echt never nooit meer bestellen. Ik wil naar de winkel en naar de markt.’

Adeleine schudt haar hoofd. ‘Je hebt geen rijbewijs. Hoe wil je alles meenemen?’

‘De ene hand een boodschappenmand en de andere hand een boodschappentas op wielen. En ik kan best een paar keer per week boodschappen doen.’

‘Wat jij wil.’

Samen stellen ze de boodschappenlijst op. Adeleine geeft haar tips over wat Jonas graag eet en drinkt en welke verzorgingsproducten hij graag in huis heeft.

Als ze alles doorgenomen hebben staat Gina op. ‘Ga je mee?’

Adeleine kijkt haar afwachtend aan als ze bij de deur staan. ‘Mevrouw, volgens mij liggen de sleutels, de telefoon en de pinpas nog in de keuken.’

‘Heb jij die niet dan? En noem me alsjeblieft Gina.’

Adeleine grijnst. ‘Oké Gina, maar vanaf nu is het jouw huis, zijn het jouw boodschappen en moet jij daaraan denken.’

Gina rolt met haar ogen en loopt terug. Aan de kapstok hangt haar handtas.Alles propt ze daarin. ‘Die telefoon is echt onhandig, die laat ik thuis hoor.’

Adeleine kijkt bedenkelijk. ‘Geloof me, daar zal Mijnheer Clarckx niet blij mee zijn. Stel dat er wat gebeurt en je kan niemand bellen of hij heeft je ergens voor nodig en je neemt niet op. Hoe denk je dat hij zal reageren?’

Gina ziet hem al staan met zijn strenge blik en de haarborstel in zijn handen. ‘Oké, dan kan ik straks in het dorp gelijk kijken naar een grotere tas.’

Het is een flinke wandeling naar het dorpsplein. Gina twijfelt of ze in de winter echt een paar keer per week dit zal ondernemen. Maar als ze op de markt aankomen weet ze weer waarom ze het doet. Ondanks dat er vanwege de winter veel marktkramen er niet zijn is het toch erg gezellig. ‘Eerst even snel de supermarkt in, dat is het handigst lijkt me.’

Gina knikt. ‘Doen we.’

Als ze een tijdje later weer buiten komen is Gina blij dat Adeleine mee is. Twee extra handen zijn nu erg welkom. ‘Nu op zoek naar een tas voor jou.’ Adeleine sleept haar mee naar een kraam. Gina ziet meteen een tas waar ze helemaal weg van is. ‘Die is echt gaaf! Mevrouw zou ik die eens mogen bekijken alstublieft?’

Het is een beetje norse dame. Zonder al te veel woorden reikt ze de tas aan zonder Gina uit het oog te verliezen. Gina bekijkt hem van alle kanten. ‘Perfect. Wat kost deze, mevrouw?’

‘Even kijken hoor. Honderdzestig euro.’

Gina zucht even. ‘Gewoon doen.’ Adviseert Adeleine. Gina kijkt bedenkelijk. ‘Zal Jonas dat wel goed vinden?’

‘Smijt je gewoonlijk met geld?’

Resoluut schudt Gina haar hoofd. ‘Zeker niet. Ik ben juist erg zuinig en ik vind sparen belangrijk.’

‘Dan is het toch niet erg?’

Gina kijkt op naar de marktkoopvrouw. ‘Ik neem hem.’

De mevrouw is plots een stuk vriendelijker. Tevreden pakt Gina haar nieuwe aanwinst aan.

Na de groente- en fruitkraam wil Gina alleen nog naar de bloemenstal. ‘Echt niet meer hoor Gina. Ik kan het haast niet dragen!’ Klaagt Adeleine.

‘Kom, neem jij de trolley, dan neem ik de tassen wel.’

Het gaat allemaal zo snel dat Adeleine niet kan protesteren. ‘Maar dat was niet de bedoeling! Kom, geef die tassen terug.’

‘Gina!’ Verheugd draait Gina zich om. Haar schoonmoeder komt aangesneld. ‘Wat leuk je hier tegen te komen.’

Gina kust haar schoonmoeder op haar wang. ‘Gaat u ook altijd naar de markt?’

Mevrouw Clarckx schudt Adeleine de hand. ‘Ja ik ga elke week. Zo fijn altijd even rondkijken en verse producten te kopen. Zo te zien heb jij ook aardig ingeslagen schat.’

Gina bloost. ‘Ik hoorde van Adeleine dat Jonas de boodschappen altijd laat bezorgen, maar ik wil graag zelf naar de supermarkt. Zeker als er markt is.’

Mevrouw Clarckx kijkt naar de tassen. ‘Heb je nog meer nodig? Ik breng jullie wel even thuis. Dit is geen doen. En voortaan gaan we lekker samen naar het dorp. Dan haal ik je op en kunnen we ook even samen tijd doorbrengen. Goed idee kind?’

‘Nou graag! Dat vind ik enig. Dat zou ik erg gezellig vinden. Ik wilde eigenlijk alleen nog bloemen halen, vindt u dat goed?’

Mevrouw Clarckx overhandigd Adeleine de autosleutels. ‘Je weet welke auto van mij is toch? Als jij vast de spullen inlaad, komen wij er zo aan.’

Adeleine pakt de sleutels aan. ‘Geen probleem mevrouw. Dan zie ik u beide zometeen. Zal ik de auto vast laten verwarmen?’

‘Graag Adeleine.’

Een beetje verbouwereerd door de hele situatie laat Gina zich meevoeren naar de bloemenstal. Daar kijkt ze haar ogen uit. Voor de keuken, de eettafel, de woonkamer, haar atelier en de werkkamer wil ze eigenlijk wat bloemen hebben, maar dat is misschien teveel van het goede. Ze besluit het te houden bij de eettafel en de woonkamer. Haar schoonmoeder adviseert haar. Toch weet ze ook aardig haar eigen keuze naar voren te brengen. Het worden uiteindelijk twee prachtige bloemstukken. Tevreden loopt ze arm in arm met haar schoonmoeder naar de parkeerplaats.  

Gina houdt haar ogen stijf dicht. Klaar voor dat vreselijke onding. Jonas komt weer staan en fatsoeneert zichzelf enigszins. De paddle neemt hij in zijn hand. Hoeveel zal hij haar eens geven? Hij besluit dat het al heel wat is geweest voor haar. ‘Twintig Gina.’

Er klinkt een gesmoorde kreet bij de eerste klap. Keer op keer landt de paddle op haar billen. Gezien de grootte van het instrument is de plek waar hij neerkomt steeds hetzelfde. Geen variatie, alleen maar constante pijn. ‘Ik hoop dat je wat meer controle krijgt over die grote mond van je. Als ik dit frequent moet doen dan zal je nooit meer fatsoenlijk kunnen zitten.’

Gina biedt geen weerstand meer. De tranen lopen over haar wangen. Door de roes van hun eerdere avontuur en alle vermoeidheid van de laatste dagen is al haar verzet gebroken.

Jonas slaat allang zo hard niet meer. Hij merkt ook dat het aankomt en dat de straf zijn werk doet.

‘Nog twee en dan is het klaar.’

Gina gilt het uit. Die laatste twee zijn nog erger dan de hel. Voor zover ze zich een voorstelling kan maken van de hel.

Jonas ruimt alle voorwerpen op in de kast. Gina blijft snikkend op bed, over het kussen, liggen. Hij buigt naar haar toe en helpt haar overeind. Dan neemt hij haar in zijn arm. Met lange uithalen huilt ze bij hem uit. Als ze wat gekalmeerd is laat hij haar los. ‘Kom we gaan ons klaarmaken voor de nacht.’

Voetje voor voetje loopt ze naar de badkamer. Ze schrikt als ze haar betraande gezicht in de spiegel ziet. Ze wast haar gezicht en poetst haar tanden. Hij houdt haar goed in de gaten. Als ze klaar is tilt hij haar op in zijn armen. Verschrikt slaat ze haar armen om zijn hals. ‘Ik bof met jou mevrouw Clarckx.’

Verbaasd staart ze hem aan. ‘Echt waar ik ben nu al zo gek op jou. Het kan alleen maar beter worden.’

Gina wordt er verlegen van en weet niet goed wat ze moet zeggen. Voorzichtig legt hij haar in bed. Ze trekt een pruillip als haar billen contact maken met het matras. Snel drukt ze haar wekker aan. Jonas maakt de lichten uit en komt naast haar liggen. Hij neemt haar in zijn armen. Verbaasd van hoe goed dat voelt drukt ze zich tegen hem aan. ‘Slaap lekker schoonheid.’

‘Slaap lekker lieverd.’

Gina kreunt klagelijk als haar wekken gaat maar drukt hem snel uit. Voorzichtig stapt ze uit bed. Dat is best een opgaven met spierpijn en pijnlijke billen. Vlug schiet ze haar makkelijke jurk aan en poetst ze haar tanden. Het is koud in de keuken. Bedenkelijk kijkt ze naar het schermpje van de thermostaat. ‘Op hoop van zege.’ Fluistert ze tegen zichzelf.

Gina zet de koffie klaar en maakt een lunchpakket. Uit het notitieblokje voor de boodschappenlijst scheurt ze een papiertje. Geniet van je lunch echtgenoot. Liefs Gina, schrijft ze erop. Die verstopt ze tussen zijn lunch.

Boven hoort ze hem rommelen. Hij is dus ook wakker. Haar moeder heeft haar geleerd de wekker een half uur voor die van hem te zetten om op tijd zijn ontbijt klaar te hebben staan.

Even spookt er een gedachte door haar hoofd. Zal ze? Voor ze zich kan bedenken snelt ze zich naar boven. In de kleedkamer doet ze haar ondergoed uit. Zo te horen zet hij net de douche aan. Verlegen stapt ze bij hem onder de douche. ‘Dat is een aangename verrassing. Goedemorgen Gina.’

Ze drukt haar lichaam tegen dat van hem. ‘Goedemorgen Jonas.’

Een tikkeltje zenuwachtig pakt ze de shampoo van het plankje en geeft het hem aan. Ze kijkt gretig toe hoe hij zich wast. Ondertussen wast ze ook snel haar haren. Gelukkig heeft ze makkelijk haar en dankzij de goede tips van haar moeder heeft ze weinig tijd nodig om het goed in model te krijgen.

Gina slaat haar armen om zijn lichaam. ‘Ik hoop niet dat je het vervelend vindt dat ik je zo kom storen.’

Hij grijnst en geeft haar een kus. ‘Nee ik word graag zo wakker.’

Gina stapt vast onder de douche vandaan en slaat een handdoek om haar lichaam. Als hij de douchekraan dichtdraait geeft ze hem een handdoek aan. Snel droogt ze zich af. Het wordt haar eerste dag zonder hem en zonder de hulp van haar moeder. Het is een koude dag dus ze kleedt zichzelf goed warm aan.

Beneden drukt ze de koffiemachine aan. Meteen wordt de keuken vervult met het heerlijke koffie aroma. Ze vult twee bakjes met yoghurt, fruit, noten en zaden. In de keukenmachine maakt ze een lekkere frambozensaus. Die druppelt ze over de yoghurt en als laatste toevoeging een kleine lepel stroop. ‘Dat ziet er heerlijk uit Gina. Zal ik het meenemen? Dan kan jij de koffie pakken.’

Samen lopen ze naar de ontbijttafel. Als Gina de koffie neerzet bedenkt ze zich wat. Zichtbaar teleurgesteld kijkt ze naar de tafel. ‘Sorry ik ben de krant vergeten.’

Jonas proest het uit. ‘Sorry, ik wil je niet uitlachen, maar je zou je eigen gezicht moeten zien. Schatje toch, ik heb een goddelijk ontbijt, lekkere koffie, een schat van een vrouw en de krant lees ik altijd op mijn telefoon. Gelukkig ben je niet voor niks naar de brievenbus gelopen.’

Gina lacht een beetje onbeholpen. Zwijgzaam eten ze hun ontbijt. Gina wil net de tafel afruimen als ze wat hoort in de gang. Verschrikt veert ze op. ‘Oh dat is Adeleine.’

Dan herinnert ze zich weer dat ze hulp vandaag krijgt.

Een vrolijke verschijning stapt de kamer in. ‘Wat leuk dat ik je eindelijk kan ontmoeten! Ik ben Adeleine. Oh goedemorgen Mijnheer Clackx.’

Jonas lacht om haar. ‘Goedemorgen Adeleine. Wat ben je toch weer energiek en gezellig.’

Adeleine doet een stap richting Gina en geeft haar een knuffel. Het overvalt Gina. Een beetje onhandig klopt ze haar op haar rug. ‘Ik ga even mijn spullen neerzetten en mijn jas uit doen. Tot straks mevrouw Clarckx. Prettige werkdag Mijnheer.’

Zo snel als ze binnen kwam vallen, zo snel is ze ook weer de kamer uit. Jonas volgt Gina mee naar de keuken. ‘Ik heb hier een betaalpas voor je. De pincode is 2366. Je kan me altijd bellen als er iets is.’

‘Waar is de telefoon?’

HIj wijst naar het grote aanrecht. ‘Daar ligt jouw telefoon. Alle nummers van de mensen die voor jou belangrijk zijn staan erin. Dus als je even met je moeder wil kletsen bijvoorbeeld of met Shirley als ze thuis is van haar huwelijksreis.’

Blij vliegt ze hem om de hals. Nooit eerder heeft ze een telefoon mogen hebben. ‘Dank je wel Jonas. Ik ben je zo dankbaar. Oh voor ik het vergeet, je lunch staat in de koelkast.’

Jonas kijkt verrast. ‘Wat fijn. Ik lunch altijd buiten de deur op werk, maar een lunch van mijn vrouw sla ik niet af.’

‘Oh dat wist ik niet. Dan weet ik het voor de volgende keer.’ Ze klinkt teleurgesteld.

‘Volgens mij heb je me niet goed begrepen. Ik ben heel blij dat je lunch voor me hebt gemaakt en daar kan ik goed aan wennen.’

Het is nu dat ze hem goed aankijkt dat ze een bijzonder gevoel voelt. Iets wat gelijktijdig haar in verwarring brengt. Dit is niet het leven wat ze wil. Waarom bevalt het dan zo goed?

‘Geniet van je dag Gina. Tot vanavond mooie vrouw.’

‘Tot vanavond Jonas.’

Hij merkt haar verandering, maar laat het even voor wat het is. Vanavond praten ze er wel over.

Gina kijkt hem na als hij de deur uit loopt. Meteen komt Adeleine druk pratend binnen. ‘Zullen we maar meteen beginnen met de diertjes?’

Gina kijkt op en knikt kortaf. ‘Kijk, je kan maar beter even de overall aandoen die in de stal hangt. Dan blijf je schoon. Er komt twee keer per week iemand die de dieren grondig verzorgd. Jij moet ze wel elke dag voorzien van voer, water en lichte verzorging. De geiten borstelen, eieren rapen, vegen en dat soort dingen. Ik heb alles voor je opgeschreven, mocht je het even niet meer weten.’

Adeleine ratelt maar door. Gina laat het gelaten over zich heen komen. Niks van wat ze zegt blijft hangen. Gedachteloos doet ze precies hetzelfde als wat Adeleine doet.

Als ze niet zo in de war was zou ze juist genieten van het zorgen voor de dieren. ‘Kom het is koud buiten, laten we binnen boodschappen bestellen.’

‘Bestellen?’

‘Ja lekker makkelijk. Dan wordt het aan huis geleverd.’

Gina schudt haar hoofd. Het wordt haar nu echt even te veel. Ze rent naar boven. In blinde paniek rent ze naar de badkamer. Dat is de enige kamer die op slot kan boven. Pas als ze de koelte tegels voelt komt ze een beetje tot rust. Het duurt even voor ze zich realiseert waarom ze zo van slag is. Ze wil niet wennen aan dit leven. Ze wil studeren, carrière maken, van nut zijn voor de maatschappij. Wat nu? Ze kan niet de rest van haar leven in de badkamer blijven zitten. ‘Mevrouw? Ik heb een kop thee naast de deur gezet. Als je wil praten dan ben ik in de woonkamer aan het schoonmaken.’

Het duurt niet lang voor de voetstappen wegsterven. Gina haalt diep adem. Die thee, hoe goed bedoeld ook, hoeft ze niet. Ze opent de deur en loopt naar de slaapkamer.

Het duurt niet lang voor ze slaapt.

Gearmd lopen ze door de sneeuw naar huis. Het is een lekkere wandeling. Hun boerderij ligt net buiten het dorp. Gina legt haar wang tegen zijn arm. ‘Ik vond het erg gezellig lieverd.’ 

Even schrikt ze van haar uitspraak. Hij houdt haar nog steviger vast. ‘Dat klinkt goed. Daar kan ik wel aan wennen denk ik.’

Dit had ze allemaal gemist als ze ook was gaan studeren en het vrije leven tegemoet gegaan was. Vaak genoeg had ze gefantaseerd over weglopen van huis om carrière te maken en haar eigen toekomst te kiezen. Toch is deze levensweg zo gek nog niet. Oké, ze heeft voor niks het Gymnasium doorlopen, want ze zal er nooit iets mee gaan doen. Maar als dit soort gezellige, fijne, romantische dagen haar leven zullen kleuren dan is dat een prachtige alternatieve route. 

‘Hebben jij en je broer een goede band?’

Jonas kijkt schuin naar haar. ‘Ja zeker. We werken natuurlijk samen, maar daarnaast doen we vaak dingen samen en we delen veel met elkaar. We hebben geen geheimen voor elkaar.’

Gina stelt zich voor hoe de mannen met elkaar een biertje drinken in een hotellobby en zich beklagen over hun dwarse vrouwen. Alhoewel Oscar waarschijnlijk weinig te klagen heeft met Shirley. Ze durft te wedden dat Shirley nog geen pak slaag gehad heeft. 

‘Wat is er Gina? Wat kijk je sip. Heb ik iets verkeerd gezegd?’

Gina schudt stellig haar hoofd. ‘Nee hoor, echt niet. Ik besefte me ineens dat ik nooit langer dan een paar uur Shirley niet heb gesproken. Eigenlijk is dit de eerste keer dat we elkaar zo lang niet zien of spreken. Ik mis haar denk ik.’

Jonas knikt. ‘Ik begrijp het. Ik heb hetzelfde bij Oscar. Eigenlijk zijn wij nog nooit een dag zonder elkaar geweest en nu met de bruiloften en de voorbereidingen daarvoor en de huizen die we beide aangepakt hebben voor jullie en de huwelijksreis hebben we elkaar nauwelijks gesproken en dat voelt gek. Dus ik denk dat we hetzelfde voelen. Van wat ik begrepen heb van jouw vader zijn jullie net zussen.’

‘Ja dat klopt wel. Shirley is als een zus. We zijn altijd samen. We waren wel vaker bij haar thuis. Mijn oom is veel minder hard en stug dan mijn vader. Dus hij was vaak een bemiddelaar als mijn moeder het ook niet meer kon oplossen tussen ons.’

Jonas laat zijn gedachte even gaan. Hij heeft in aanloop naar hun huwelijk vaak met zijn schoonvader gesproken. Het is hem duidelijk dat de band tussen zijn vrouw en haar vader behoorlijk turbulent is. Hij houdt overduidelijk van Gina, maar hij kan maar moeilijk omgaan met haar vrije, explosieve karakter. En dat explosieve is juist datgene waar Jonas gek op is.

‘Morgen maar even het pad sneeuwvrij maken.’ Mompelt Gina als ze naar de deur loopt. Jonas geeft haar een kus voordat ze naar binnen gaan. ‘Ik ben trots op je.’

Gina loopt aarzelend de gang door. Wat is hij van plan? Eerst nog wat drinken of gelijk door naar de slaapkamer? Hij loopt achter haar aan de keuken in. Hij opent een kast en haalt er een mand uit. Daar liggen nog veel meer spatels in dan in de la. Ze heeft nu ook meteen gevonden waar het dienblad ligt. ‘Kijk, deze zijn nog nooit gebruikt om te koken.’

‘Nou zeg nu doe je alsof je honderden vrouwen op hun billen slaat.’ Bitst ze zuur. 

Geamuseerd kijkt hij haar aan. ‘Jaloers?’

Hij pakt een flinke houten lepel uit de mand en tikt ermee op zijn hand. ‘Dit is in deze ruimte mijn favoriet. Draai je eens om.’

Langzaam draait ze zich om. Hij tikt even flink op haar billen. Ondanks de stof van haar jurk voelt ze het toch aardig. Laat staan als die op haar blote huid kletst. Hij legt hem terug en verspreidt zich een aangename gloed over haar billen. Er verschijnen blosjes op haar wangen. Hetgeen hem niet ontgaat. Hij pakt haar hand en loopt met haar naar de woonkamer. Op de schouw ligt een mooi bewerkte lat. Het handvat doet vermoeden dat de sierlijst niet bepaald voor de sier is. Hij laat het gevaarte door de lucht zwiepen. Ze krijgt de rillingen van het suizende geluid. ‘Over de bank, handen op de zitting.’

Een tikkeltje zenuwachtig doet ze wat hij van haar vraagt. Deze keer maakt hij wel eerst haar billen bloot. Haar panty en slipje laat brengt hij net tot onder haar billen. Hij meet een paar keer af en laat dan een scherpe tik neerkomen. Haar hele lijf wil protesteren, maar ze weet wel beter. Met haar vuisten drukt ze in de bank. Hij merkt dat dit een gunstig effect op haar heeft. Zijn vermoeden is dat hij alleen maar naar de lat hoeft te kijken om haar te doen krimpen. Goed om te weten. ‘Wat vind je ervan Gina?’

‘Ik denk dat dit een onding is waar ik oprecht bang voor ben.’

Hij grijnst. ‘Dat dacht ik al.’ Hij geeft haar nog een zacht tikje en helpt haar omhoog. 

‘Dan houden we die voor wanneer je zwaar gestraft moet worden.’

Gina slikt. Ze hoopt dat ze hem nooit zo ver drijft, maar diep van binnen weet ze dat ze hem vaker zal voelen dan haar lief is. 

‘Aan de muur boven de plant hangt iets waarvan ik wil dat je het pakt.’

Gina draait zich om en ziet meteen waar hij op doelt. Er hangt een kleine variant van de mattenklopper. Het loopt wat ongemakkelijk nu haar panty en slipje zo tussen haar benen bungelen. Met trillende handen haalt ze het ding van de haak af. Hij kijkt haar lachend aan als ze naar hem terug loopt. Het liefst smijt ze het ding naar zijn hoofd, dat ziet hij aan haar lichaamstaal. Hij knikt veelbetekenend naar de bank. Ze neemt dezelfde positie weer aan. 

‘Was het moeilijk om je in te houden en deze niet naar mijn hoofd te smijten.’ Bij het woord ‘deze’ laat hij de klopper hard op haar billen neerkomen. 

Gina slaat verwoed in de zitting van de bank. Hoe weet hij dat? De pijn is vele malen minder heftig dan van het instrument hiervoor, maar ook deze wil ze graag ontwijken. Weer komt hij hard op haar billen neer. ‘Nou, ik vroeg je wat meisje.’ Ze voelt zichzelf bezwijken onder zijn woorden. Ze voelt zich een stout meisje dat wordt toegesproken. Tranen van frustratie wellen op. ‘Ja, ik had het liefst de hele inboedel naar je hoofd gesmeten.’ schreeuwt ze. 

Hij trekt haar overeind. ‘Ben je zo gefrustreerd? Meisje toch.’ Hij klinkt gemeen en gevaarlijk. 

Hij duwt haar dwingend in een stoel en knielt voor haar neer. Zonder zijn blik van haar los te maken trekt hij haar schoenen uit, haar panty en als laatste haar slipje. Het verwart haar. Wat is hij allemaal van plan? Hij neemt haar in zijn armen en tilt haar op. ‘Nu naar boven. Voor de echte pret.’

Ze slaat haar armen om zijn nek en laat zich meevoeren naar boven. In de slaapkamer zet hij haar weer neer. ‘Ga naar de kleedkamer. Ik wil je alleen in een shirtje zonder mouwen en een slipje.’

‘Nou ja, die heb je net uitgedaan en nou moet ik het weer aandoen!’ Antwoordt ze brutaal. 

Er verschijnt een gevaarlijke glinstering in zijn ogen. ‘Dat is een stap te ver meisje. Dat wordt met een van de instrumenten straf. Ik weet met welke, jij nog niet.’

Verlegen slaat ze haar ogen neer. Het is onmogelijk om haar grote mond te houden. Dat is iets wat ze nooit zal afleren, hoe vaak ze ook ervoor op haar billen zal krijgen. 

In de kast ligt een kanten hemdje. Dat is beter dan die saaie andere mouwloze shirts. Ze kiest een bijpassend zwart kanten slipje. Zelfverzekerd loopt ze terug. Maar al snel zakt de moed haar in de schoenen. Het licht is wat meer gedimd. Op het bed liggen stuk voor stuk eng ogende voorwerpen. 

Jonas kan zijn ogen niet van haar af houden. Hij komt achter haar staan en legt zijn handen op haar schouders. Voorzichtig kust hij haar hals. ‘Het bevalt me wel wat ik zie. Bevalt jouw uitzicht ook?’

Ze bekijkt de voorwerpen stuk voor stuk. ‘Nee.’ Antwoordt ze dan. ‘Eh, nee Jonas bedoel ik.’

Hij lacht even.

‘Ga maar liggen.’ 

Op het bed ligt een soort kussen. Hij laat haar daar overheen liggen. ‘Dit is ook een speciaal hulpmiddel om stoute meisjes goed op hun billen te kunnen slaan.’

Ze schuift een beetje tot ze goed ligt. ‘Sinds wanneer ben ik geen vrouw meer maar een meisje?’ Pruilt ze.

‘Nu ben je een stout, ondeugend meisje.’

Hij gaat naast haar zitten en streelt zacht haar rug, benen en billen. Hij wijst naar het eerste voorwerp wat voor haar ligt. ‘Dat is een leren paddle. Vervolgens krijg je de tawse.’ Hij peilt haar reactie bij elk voorwerp. ‘Daarnaast ligt de welbekende riem, de badborstel, de haarborstel.’ Haar ogen blijven bij de riem hangen. Dat is de meest indrukwekkende riem ooit. ‘Souvenir van een van mijn reizen met mijn broer. Hand gelooid en speciaal voor mij gemaakt door een indianenstam die we bezochten. Daar werden we uitgenodigd op onze reis.’

Gina slikt. Het blijft even stil. Hij wijst weer iets aan. ‘Dat is de houten paddle en daarnaast de lichte cane en als laatste de zware cane.’

Van die laatste drie kan ze haar blik niet los maken. Wat een vreselijke voorwerpen. De lichte cane is haar bekend, maar die zware cane lijkt de hel. En die paddle lijkt haar helemaal verschrikkelijk. 

De paddle schuift hij naar voren. ‘Daarmee krijg je straf.’

Verschrikt schudt ze haar hoofd. ‘Nee dat kun je niet doen. Nee, alsjeblieft niet.’

Hij woelt door haar haren. ‘Rustig maar, altijd in verhouding weet je nog?’

HIj verplaatst zijn hand naar haar billen en wisselt strelingen af met lichte tikken. ‘Maar dit is mijn favoriete instrument. Mijn hand heb ik altijd bij me en kan ik gebruiken, waar en wanneer ik maar wil.’

De strelingen en tikken afgewisseld brengen haar in een soort roes. Tevreden sluit ze haar ogen en ze geniet van alle nieuwe gevoelens. Hij voert de intensiteit van de tikken iets op. De aangename gloed maakt haar ook een beetje in de war. Telkens drukt ze zichzelf iets op om zijn hand te ontvangen. Waar hij ook gretig gehoor aan geeft. Het duurt niet lang voor haar billen een mooi rood kleurtje hebben. Hij ziet een plekjes van de borstel en spatel. Die ontwijkt hij zoveel mogelijk. Toch is het niet blauw zoals ze gedacht had. 

‘Ben je klaar voor de kennismaking met mijn collectie?’ Fluistert hij zachtjes.

Gina schudt haar hoofd. ‘Nee dit is net zo lekker.’ Meteen schrikt ze van haar eerlijkheid. 

Jonas laat even zijn hand hand tussen haar benen glijden. Hij voelt hoe nat ze is. ‘Foei meisje. Geniet je zo van klappen op je billen?’

Ze drukt haar hoofd in de lakens zodat hij haar niet kan zien. Hij pakt haar hand. ‘Je bent niet de enige.’ Als hij haar hand op zijn broek legt voelt ze hoe hard hij is. Er verschijnt een lach op haar gezicht. Hij pakt de leren paddle en staat op. Hij gaat achter haar staan. Ze jammert klagelijk. ‘Even een paar regels. Geen handen voor je billen en je blijft over dit kussen liggen. Zo niet volgt er straf. Begrepen?’

‘Ja Jonas.’ Klinkt het timide. 

Plagerig tikt hij een beetje met de paddle tegen haar billen. De onzekerheid wanneer hij echt begint is haast ondoenlijk. Dan hoort ze een licht suizen. De realiteit is minder erg dan de verwachting. Hij wacht even kort en dan klinkt weer het suizende geluid. Ze ontspant. Dit is goed vol te houden. Na de vijfde klap legt hij de leren paddle neer. ‘Hoe gaat het?’

Gina kijkt iets op en glimlacht naar hem. ‘Het voelt wel goed eigenlijk.’ Klinkt het loom. 

Hij grijnst. Nu nog wel. ‘Geef de tawse maar eens hier.’

Ze geeft hem de tawse aan en gaat weer goed liggen. ‘Deze voelt heel anders dan de paddle van net.’

De tawse met drie strengen legt hij even op haar billen. Dan laat hij hem flink neerkomen. Even denkt ze dat het heel erg meevalt, maar dan wordt ze overvallen door de scherpe, vurige pijn. Alsof er een hete lat op haar billen gelegd wordt. Er ontsnapt haar een gil. Dit is absoluut geen instrument waar ze van ontspant. Gina hapt naar adem. 

Pas als de afdruk van de tawse weer weggetrokken is volgt de volgende klap. Deze lijkt nog erger dan de vorige. Niet dat de pijn onhoudbaar is, maar het mentale spelletje maakt haar gek. Het harde geluid, de pijn die wel meevalt en de vurige pijn die een paar seconde later in alle hevigheid zich manifesteert. 

Na de vierde klap kan ze niet meer. ‘Stop alsjeblieft. Even wachten.’

Jonas stopt even en komt naast haar zitten. ‘Kortsluiting in mijn hoofd geloof ik. Mijn chaotische brein snapt dit niet.’

Jonas veegt de haren uit haar gezicht. ‘Oké liefje, rustig maar. Deze laten we nu voor wat het is. Daar laat ik je een andere keer aan wennen.’

Gina haalt opgelucht adem, maar niet voor lang. Als ze de riem uit het zicht ziet verdwijnen huivert ze. Jonas laat de riem door zijn handen glijden. De gesp maakt een onheilspellend geluid. Het geluid echoot in haar oren. De pijn is intens, maar vervliegt ook weer snel. Het kriebelt in haar buik als ze bedenkt hoe Jonas er nu bij staat. Stoer, mannelijk en zelfverzekerd. Ze sluit haar ogen en kreunt. Ze kan het niet helpen. ‘Is het lekker meisje?’

Gina zucht diep. ‘Ja!’ roept ze terwijl de riem nogmaals neerkomt. 

Ze grijpt even in het laken en ontspant dan weer. Dit kan ze voor haar gevoel wel eeuwig volhouden. Als hij de vijfde striem aftekent zucht ze klagelijk. ‘Niet stoppen.’

Jonas gooit zijn riem neer. ‘Badborstel alsjeblieft.’

Met grote tegenzin reikt ze hem de borstel aan. Aangezien de borstel al zeer deed vanmorgen, kan ze zich indenken hoeveel erger deze zal zijn. De badborstel ligt dreigend op haar billen. Ze houdt haar adem in als hij hem omhoog brengt. De doffe pijn is heftig, maar niet ondraaglijk. De volgende tik laat hij precies onder de vorige landen. Ze haalt diep adem en zucht flink uit. Wat gebeurt er met haar? Waarom geniet ze hier zo van? 

Gina probeert zich zo goed mogelijk aan te bieden voor hem. Hij geniet van het aanblik. De serie met de badborstel maakt hij af. ‘De haarborstel graag. Daarna hebben we een korte pauze.’

Snel overhandigt ze hem de borstel. Hij slaat beduidend minder hard van eerder die dag. Hij legt de borstel op bed en komt weer naast haar zitten. Hij laat zijn hand over haar lichaam glijden. ‘Volgens mij geniet je volop, klopt dat?’

Als ze niet antwoord brengt hij zonder enige waarschuwing twee vingers bij haar naar binnen. Er ontsnapt haar een kreun. Jonas zoekt met zijn vingers naar haar gevoelige plekje. Het duurt niet lang voor hij goed zit. Het lukt haar niet om stil te blijven liggen. 

Hij geeft haar een scherpe tik met zijn hand. ‘Lig stil.’ Het klinkt streng, maar ze hoort dat het gespeeld is. ‘Ga je me anders straffen?’ Vraagt ze met haar liefste stem. 

HIj begrijpt dat ze meespeelt. Hij geeft haar nog een tik terwijl hij haar ook tot het uiterste drijft. Als ze echt niet meer rustig kan blijven liggen stopt hij abrupt. ‘Dat is oneerlijk.’ Klaagt ze. 

‘We zijn nog niet klaar.’ Klinkt het gemeen. 

Hij pakt de houten paddle en staat weer op. Ondanks al het genot wordt ze nu weer angstig. Die paddle is reusachtig en van heel dik hout. De intensiteit is nog erger dan ze zich kon voorstellen. Het idee dat ze daar straks straf mee gaat krijgen drijft haar tot wanhoop. 

Al haar waardigheid is weg. Ze jammert en trappelt met haar voeten bij elke klap. Jonas merkt dat ze het moeilijk heeft, maar het laat haar toch ook niet onberoerd. De doffe, overweldigende pijn geeft haar opnieuw een warm en kriebelig gevoel in haar buik. 

Ze kreunt, huilt en ademt onregelmatig. De tegenstrijdige gevoelens maken haar gek. De vijfde geeft hij net wat harder om haar vast een voorproefje te geven voor later. 

‘Wat jammer nou, zijn we bijna klaar met dit gedeelte.’

Hij pakt beide canes van het bed en gaat er even goed voor staan. De lichte eerst. Hij mikt een paar keer goed en dan hoort ze het onmiskenbare zwiepende geluid en dan die scherpe, striemende pijn. ‘Aah!’ Het klinkt niet als een uitroep van pijn. 

‘Kan je me al in je voelen?’

Gina hapt naar adem. De vurige pijn straalt door naar de warme plek tussen haar benen. 

Ze duwt haar billen wat omhoog alsof ze zo vraag om nog een tik. De vijf tikken zijn voor haar gevoel veel te snel voorbij. 

Als ze de zware cane voelt tikken op haar billen weet ze meteen dat dit verschilt met de lichte cane als dag en nacht. Ze zet zich schrap en wacht tot hij toeslaat. Hij laat haar nog even in spanning. De pijn die ze dan voelt is vreselijk. Ze wiebelt en schopt en knijp de lakens fijn. ‘Wacht even, wacht even dit kan ik nooit volhouden.’

Dat had ze beter niet kunnen zeggen. De volgende vier volgen zich in rap tempo na elkaar op. Gina weet niet hoe ze het hebben moet. Als Jonas vervolgens zonder enige waarschuwing bij haar naar binnen stoot valt ze van binnenuit in duizend stukken door een intens orgasme. 

Het duurt niet lang voor hij ook stotend klaarkomt. 

Het blijft even stil. Gina weet niet wat ze moet zeggen en ze ligt zwevend na te genieten van de warmte in haar lichaam en de warme gloed van haar billen. 

‘Dat was hemels.’ Verbreekt ze uiteindelijk de stilte. Jonas zoent haar en kijkt haar diep in haar ogen. ‘Dat was het zeker, knappe vrouw van mij. Het is heerlijk om te zien hoe jij die lekkere billen van je aanbiedt voor nog meer slaag.’

Gina kijkt verlegen de andere kant op. ‘Het is zo gek dat pijn zo lekker kan zijn. Verwarrend eigenlijk.’

Hij draait haar van het kussen af en neemt haar dicht tegen zich aan. Hij geniet van haar lichaam tegen dat van hem. Ze sluit haar ogen en snuift zijn geur op. Het liefst valt ze zo in slaap in zijn armen. Maar ze weet dat er nog wat op de planning staat.

Gina werkt zich uit zijn armen. Enigszins verlegen buigt ze zich weer over het speciale kussen. ‘Ik heb nog wat tegoed geloof ik.’

Jonas gromt en gaat staan. ‘Dat heb je zeker.’

Gina glimt van trots als hij haar hand vastpakt. Het is koud buiten, maar niet te koud. ‘Kijk Gina, hier verblijven de geiten als ze niet in de wei lopen.’ Hij duwt de grote deuren open en laat haar binnenstappen. Acht geiten kijken verwachtingsvol naar de deur. Opgetogen loopt ze de stal door. ‘Wat veel ruimte hebben ze hier! Wat prachtig Jonas. Ik kan niet geloven dat dit mijn thuis is.’

Hoe simpel de verandering van het woord huis met een letter verandert in zoveel meer diepgang. Hij is geraakt door haar enthousiasme. ‘Kan je eraan wennen?’ 

Gina knikt enthousiast. ‘Zeker weten Jonas.’ Hij lacht. 

‘Kom dan lopen we even langs de rivier.’

Het weiland is groot en helemaal achterin kun je via het hek van het erf af. Daarachter stroomt de rivier. Als je die volgt kom je via de andere kant het dorp in. 

‘In het voorjaar is het hier zo mooi.’ Mijmert Gina. ‘Ik kan haast niet wachten om hier te schilderen. Daar bijvoorbeeld aan de overkant. Dan heb ik perfect uitzicht op de boerderij. Dat wil ik zo graag schilderen!’ Enthousiast kijkt ze hem aan. 

Hij houdt haar even stil. ‘Dat gaan we zeker een keer doen, maar beloof me dat je nooit alleen de rivier oversteekt. Ik meen het Gina, ik denk niet dat ik mijn boosheid kan bedwingen als je het wel doet.’

Zijn mond is een dunne lijn geworden en zijn ogen staan kwaad. Dan herinnert ze zich het verhaal van het ongeluk in deze rivier jaren geleden. Zachtjes legt ze haar hand op zijn borst. ‘Rustig maar Jonas. Het is blijkbaar heel belangrijk voor je. Ik zal nooit alleen de rivier oversteken.’

‘Beloof het.’

Verbaasd van zijn hardheid trekt ze haar wenkbrauw op. Het blijft even stil. ‘Ik beloof je dat ik je billen met elk instrument dat ik heb bont en blauw sla als je daar alleen heen gaat.’ Hij klinkt ondanks zijn felheid kalm en gevaarlijk. 

‘Ik beloof het Jonas, echt. Kunnen we nu weer ontspannen alsjeblieft?’

Hij schrikt als hij de bezorgde blik in haar ogen ziet. Hij tilt haar op en draait haar in het rond. Ze gilt het uit van plezier. ‘Weet je? Ik denk dat ik nu al van je begin te houden Gina Clarckx.’

Zijn woorden boren zich in haar hart en stralen een warmte door heel haar lichaam. 

Hij ziet dat ze zich geen houding weet te geven. ‘Kom, je hebt nog een verrassing tegoed.’

Verbaasd en verward loopt ze met hem mee naar huis. Nu pas merkt ze hoe koud ze het heeft. Zijn woorden malen door haar hoofd. Zal hij het menen? Houdt hij van haar ondanks dat hij haar al twee keer sinds hun prille huwelijk op haar billen gegeven heeft? 

Het begint te sneeuwen als ze hun erf doorkruisen. ‘Oh Jonas, het sneeuwt. Ik hoop dat het blijft liggen.’

‘Die kans is wel aanwezig. Houd je van sneeuw?’

Ze knikt hevig. ‘Landschappen in de zon en de sneeuw zijn het mooiste om te schilderen.’

Schilderen is voor Gina een uitlaatklep. Een middel om rust te creëren in haar chaotische brein. 

Jonas opent de deur en laat haar binnen. ‘Doe je jas uit het is tijd voor je verrassing.’ Hij grijnst geheimzinnig. 

‘Wil je niet eerst thee om op te warmen?’

HIj schudt zijn hoofd. Hij neemt haar mee naar een kamer aan de de achterkant. Het is een kamer met heel veel ramen en een prachtig uitzicht op de bloementuin. Met de styliste heeft ze besproken dat dit een goede ruimte zou zijn om samen een glaasje te drinken en een boek te lezen. Rustgevend en het uitzicht op de bloemen maakt het romantisch. Voor hij de deur opent legt hij zijn handen op haar ogen. ‘Niet kijken nog.’

Nieuwsgierig wipt ze op en neer. Ze heeft haar ogen stijf dicht. Ze hoort de deur open gaan. Hij begeleidt haar naar binnen. ‘Nog steeds je ogen dicht houden hoor. Ik moet even wat doen. Niet stiekem spieken hoor.’

Jonas opent de gordijnen en komt dan naast haar staan. Hij wil haar reactie goed zien. ‘Kijk maar Gina.’

Met grote ogen kijkt ze om zich heen. Al haar schilderspullen staan hier. Als ze goed kijkt ziet ze dat er nog veel meer staat dan haar eigen spullen. Het is prachtig. Gina kijkt haar ogen uit. ‘Heb je dat allemaal voor mij gekocht?’ vraagt ze verbaasd. ‘Ik weet niet wat ik moet zeggen Jonas. Dit is een veel te groot cadeau.’

De tranen van ontroering staan in haar ogen. Van blijdschap vliegt ze hem in de armen. ‘Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.’

Hij knijpt zachtjes in haar billen, maar hard genoeg om haar te herinneren aan haar bestraffing. ‘Graag gedaan Gina.’

Ze wordt rood aan de herinnering van zijn hand op haar billen. Hij kust haar wang, haar lippen, haar hals. Hij kneedt haar billen. Gretig drukt ze zich tegen hem aan. ‘Meneer Clarckx, ik weet wel hoe ik mijn dankbaarheid kan tonen.’

Jonas schuift haar stoel aan als ze plaatsneemt aan een tafel in een sfeervol restaurant. Er zijn nog blosjes zichtbaar op haar wangen van de lange, lome vrijpartij. Hij heeft haar laten voelen waar ze nooit van had durven dromen. ‘Lust je graag rode wijn?’

Gina wil stoer doen en ja knikken, maar als ze in de mooie ogen van Jonas kijkt besluit ze niet te liegen. ‘Ik heb eerlijk gezegd nog nooit gedronken.’ Hopelijk vindt hij haar geen suf meisje nu. ‘Wil je het proberen?’

Voorzichtig knikt ze. ‘Ja Jonas.’ Zegt ze dan vlug. Hij lacht en knipoogt naar haar. 

Verlegen wendt ze haar blik af. Haar gedachten dwalen af naar de vele gebeurtenissen van deze dag. Het is pas een dag na hun bruiloft en er is al zoveel gebeurt. Jonas bestelt een fles wijn en voor ze er erg in heeft staat er een glas wijn voor haar neus. Het gaat allemaal een beetje langs haar heen. ‘Het is niet heel netjes om niks te zeggen als je wat gebracht wordt.’ Verschrikt kijkt ze op. Toch kijkt hij niet boos of streng. Eerder bezorgd. 

‘Gaat het wel goed Gina? Volgens mij ben je ver weg met je gedachten.’

Gina bloost en plukt aan het tafellaken. ‘Sorry ik dacht gewoon aan ons gesprek bij de rivier en nu realiseer ik me pas dat je sprak over al je instrumenten en daar word ik een beetje bang van.’

Hij legt zijn hand op tafel. Gina legt haar hand in die van hem. Ze trilt een beetje. ‘En toen dacht jij ineens aan allemaal enge martelwerktuigen?’

Alsof hij haar gedachten kan lezen. Hij pakt zijn glas en kijkt haar verwachtingsvol aan. ‘Kleine slokjes nemen en niet te snel achter elkaar.’ Nieuwsgierig pakt ze haar glas. ‘Op mijn prachtige, lieve, ondeugende vrouw.’ Gina lacht. ‘Op ons.’

Voorzichtig neemt ze een slok. Het smaakt niet verkeerd. Het is wel even wennen en het voelt een beetje gek. ‘Lekker wel denk ik.’ 

Hij knijpt even in haar hand. ‘Weet je wat cane is? En een tawse? Of een paddle?’

Gina knippert met haar ogen. ‘De cane ken ik van oom Theodoor.’ Ze rilt bij de herinnering. Het gebeurde niet veel dat Shirleys vader haar strafte maar die paar keer dat ze daar logeerde staat nog goed in haar geheugen gegrift. ‘Die andere twee ken ik niet en ik kan me er ook geen voorstelling van maken.’

‘Een cane, tawse en paddle zijn specifiek gemaakt voor een tuchtiging op de billen. Daarnaast zijn er uiteraard nog andere middelen. Bijvoorbeeld de borstel en spatel van vanmorgen.’

Gina hapt naar adem als ze terugdenkt aan de bestraffing. ‘Er zijn wat zaken die ik in de slaapkamer klaar heb liggen voor het geval ik op moet treden, maar ik ben creatief genoeg om alledaagse voorwerpen in huis te hebben liggen voor als ik niet naar boven wil lopen om een ongehoorzame vrouw te straffen.’  

Gina staart naar beneden. ‘Het klinkt allemaal zo eng.’

Jonas knijpt zacht in haar hand. ‘Net zo eng als de borstel die toch niet zo eng bleek?’

Gina lacht een beetje. ‘Niet eng, maar wel pijnlijk.’

‘Maar ook best fijn toch?’

HIj knipoogt plagend. Gina verschiet nu helemaal van kleur. De gedachte alleen al dat ze opgewonden raakt van een pak slaag is beschamend. 

‘Niet zo gespannen Gina. Vanavond zal ik ze allemaal aan je laten zien. Dan zal ik ze ook rustig aan je laten voelen, zodat we daarna er lekker van kunnen genieten. En nu ga je ontspannen en maken we het gezellig. Als je zo nerveus blijft wordt het straf en dan valt er niks te genieten.’

Van schrik neemt ze een flinke slok wijn. Het vooruitzicht is aantrekkelijk, maar ook ongelooflijk spannend. Normaal zou ze dit soort dingen met Shirley bespreken, maar aangezien zij op huwelijksreis is zal ze alleen met al deze heftige nieuwe situaties moeten dealen. Beide moeten ze lachen om haar glas die plots een stuk leger is. ‘Oeps, dat was niet zo ladylike van me.’ Ze kijkt hem uitdagend aan. 

‘Heeft u een keus kunnen maken?’

‘Het gebruikelijke, tweemaal.’ Zegt hij zonder zijn blik van haar los te maken. De vlinders fladderen door haar buik. En nee die komen niet door de wijn.