Het is eind van de middag als ze wakker wordt. Gina luistert waar Adeleine is. Het is stil. Voorzichtig loopt ze naar beneden. ‘Zo heb je lekker geslapen?’ Adeleine kijkt haar bezorgd aan. ‘Was je zo moe? Geeft niet hoor. Ga maar lekker zitten. Wil je wat hebben? Je zal wel honger hebben. Ik zal even je bord pakken. Ik heb een broodje voor je gesmeerd, niks bijzonders hoor gewoon een broodje.’

Gina wrijft over haar slapen. ‘Sorry Adeleine. Ik ben in de war. Dit is mijn leven niet. Ik wil helemaal niets leren.’

‘Ik begrijp het mevrouw.’ Adeleine kijkt haar even bezorgd aan. ‘Oh ik wil me nergens mee bemoeien, maar je telefoon bliepte een aantal keer. Misschien is het belangrijk.’

Gina pakt de telefoon en kijkt op het scherm. Het zijn berichtjes. Allemaal van Jonas. Eerst om haar te bedanken voor het lieve briefje. Dan om de lunch de hemel in te prijzen en vervolgens een bezorgd berichtje omdat ze niet reageert. Ze besluit heel kort te reageren om hem niet boos te maken.

De rest van de dag probeert ze Adeleine te ontwijken. Het lukt aardig, voornamelijk omdat Adeleine haar met rust laat.

Als ze de deur hoort merkt ze pas dat het heerlijk ruikt. Blijkbaar heeft Adeleine eten opgezet. Adeleine staat al klaar met haar jas aan. ‘Goedenavond Mijnheer.’

‘Dag Adeleine is het goed gegaan?’

‘Ja hoor, ze leert snel. Komt vast goed.’ Zonder verdere confrontatie aan te gaan loopt ze de deur uit.

‘Dag knappe vrouw. Hoe gaat het?’

Hij neemt haar in zijn armen en houdt haar stevig vast. Gina wringt zich los. ‘We moeten praten.’

Jonas kijkt haar even strak aan. Het kriebelt in haar buik. ‘Wacht, ik haal het eten van het vuur anders brandt het aan.’

Snel loopt ze naar de keuken. Ze draait het gas uit en barst dan in huilen uit. Dit maakt de verwarring compleet. Vanaf het moment dat hij in haar aanwezigheid is wordt ze weer de brave, welwillende huisvrouw. Zodra hij uit het zicht verdwenen is wordt ze weer de opstandige, weerbarstige Gina.

‘Kom bij me Gina, je wilde praten. Hier ben ik. Praat met me.’

Hij neemt haar mee naar zijn makkelijke stoel en trekt haar op schoot. Ze legt haar wang op zijn schouder. ‘Ik heb het zo verpest. Ik ben zo in de war. Adeleine heeft gelogen. Ik heb vandaag helemaal niks van haar geleerd.’

Jonas ademt rustig. Het brengt ontspanning. ‘Ik ben een slechte vrouw geweest.’

Jonas streelt haar rug. ‘Wat goed dat je me dit vertelt. Ik ben blij dat je eerlijk bent. Wat maakt je zo in de war?’

Er ontsnapt een traan uit haar ogen. ‘Ik vind het moeilijk om te accepteren dat ik nooit meer zal zijn dan alleen maar een simpele huisvrouw. Ik heb altijd makelaar willen worden. Een eenvoudige versie van wie jij bent zeg maar.’

Jonas houdt haar nog steviger vast. ‘Je zal nooit een simpele huisvrouw zijn. Je bent mijn vrouw. De vrouw naast mij. Samen zijn we een team. Mijn vader kan wel een goede frisse blik gebruiken binnen het bedrijf. Wij zijn allemaal gefocust, hebben misschien wel last van tunnelvisie. Ga met hem sparren. Gewoon als schoonvader en schoondochter. Wie weet steekt hij wat van je op en jij van hem.’

Gina gaat rechtop zitten. ‘Ben je niet boos?’

‘Nee Gina, ik ben niet boos. Je bent eerlijk, je bent in de war. Het is een compleet nieuw leven waar je in bent gerold. Ik verwacht niet dat je in een keer perfect alles accepteert.’

Gina haalt diep adem. ‘Het spijt me zo. Ik heb iedereen teleurgesteld vandaag.’

‘Wie dan? Je bent eerlijk geweest, je hebt je emoties getoond en je hebt je gevoelens en gedachten met me gedeeld. Morgen nieuwe dag nieuwe kansen.’

Gina huilt. Het is allemaal zo ingewikkeld. Was Shirley er maar om haar te helpen.

‘Adeleine probeerde zo te helpen, maar ik liet haar niet toe.’

‘Het is al goed meisje. Het is niet erg. Je doet zo je best. En vandaag vond je het lastig. Ik ben blij dat je zo open en eerlijk bent tegen me.’

Gina kijkt hem bedenkelijk aan. ‘Ben je echt niet boos?’

Hij lacht. ‘Nee, tenzij je me nog langer laat wachten met eten dan word ik wel boos.’

Gina lacht. ‘Oké, ik begin ook wel trek te krijgen ja.’

Het is een gezellige avond. Ze praten nog veel over haar onzekerheden, haar frustratie en haar angst om niet te kunnen voldoen aan zijn verwachtingen. Het is dan ook laat als ze eindelijk in slaap vallen.

De volgende ochtend begint Gina met goede moed aan een nieuwe dag. Het loopt precies hetzelfde als de dag ervoor. Als Adeleine de gang in loopt, loopt Gina haar meteen tegemoet. ‘Het spijt me van gister. Ik hoop dat ik het vandaag goed kan maken met je.’

Adeleine slaat een arm om haar heen. ‘Joh het is al helemaal goed. Zullen we er een leuke dag van maken vandaag?’

Gina knikt. Ze draait zich om naar Jonas en geeft hem een kus. ‘Vergeet je lunch niet lieverd?’ Jonas schudt zijn hoofd. ‘Die heb ik allang veilig gesteld. Fijne dag schat. Ben je me even halverwege de dag?’

Gina knikt. Hij geeft een bemoedigende tik op haar billen. ‘Ik ben trots op je meisje.’

Gina houdt hem nog even stevig vast.

‘Maar wat jou betreft Adeleine.’ Hij laat een korte stilte vallen. Er verschijnt meteen een kleur op haar gezich. Gina kijkt gespannen toe. Hij zal toch niet?

‘Ik ben er niet van gediend dat je tegen me liegt. Ook al was het uit goede bedoeling.’

Hij pakt een spatel die hij overduidelijk al klaargelegd had en knikt naar het werkblad. Adeleine laat haar broek zakken en leunt met haar armen op het werkblad. Gina staart haar man met grote ogen aan. Jonas laat de spatel tien keer hard neerkomen. Adeleine trekt een van pijn verwrongen gezicht. ‘Goed. Laat me dit in de laatste dagen dat je hier bent niet nog een keer hoeven doen.’

Adeleine komt overeind en wrijft over haar billen. ‘Nee Mijnheer. Het spijt me dat ik gelogen heb.’

Hij knikt goedkeurend. De verbaasde Gina geeft hij nog een laatste kus en dan loopt hij echt de deur uit.

Adeleine heeft haar broek weer omhoog gedaan en leunt nonchalant tegen de muur. Gina voelt een steek van jaloezie.

‘Oké Adeleine, op naar de dieren. Alleen die boodschappen? Die gaan we toch echt in de winkel doen.’ 

Adeleine loopt achter Gina aan en als ze haar ingehaald heeft slaat ze een arm om haar heen. ‘Ik ben blij dat je je beter voelt dan gister.’

Gina lacht voorzichtig. ‘Het spijt me echt dat ik gister zo’n monster was. Ik moet nog zo wennen aan dit leven.’ Met een wijds gebaar zwaait ze om zich heen.

‘Ik snap het wel. Zo’n huwelijk uit status in plaats van liefde is niet niks. Je kan er nog zo in geloven, de praktijk blijft toch hard werken om het te laten slagen.’

Gina knikt. ‘Maar eigenlijk is dat wel bij elk huwelijk.’

Gina duwt de staldeuren open en trekt het overall aan wat Adeleine haar gister heeft aangeraden. Het zit een beetje vreemd zo over haar rok, maar dat hindert niet. Haar schoenen verwisselt ze voor laarzen. Samen verversen ze het voer voor de geiten en het water wordt ook vervangen. ‘Zeker met deze kou zou ik het water vaker op een dag verversen. Anders is het wel heel koud. Ze zijn nou eenmaal verwend door mij.’

Daar zou Gina nooit bij stil gestaan hebben. ‘Staat dat op die instructielijst die je voor me gemaakt hebt?’

Adeleine knikt. ‘Dank je wel. Vertel eens wat meer over jezelf. Hoe oud ben je? Ben je getrouwd? Je komt hier niet vandaan toch? Ik kende je eerst nog niet dus ik denk dat je niet hier woont.’

Adeleine pakt de bezem aan van Gina. Samen vegen ze de stal. ‘Ik ben 28. Oorspronkelijk kom ik uit de hoofdstad, maar woon sinds zeven jaar met mijn vrouw in Venen. Ik heb voor de rest geen school afgemaakt dus ik werk bij gezinnen in de huishouding. De laatste drie jaar ongeveer voor Mijnheer Clarckx en over vier weken ga ik naar een familie in de stad.’

Gina laat alle informatie even op zich inwerken. ‘Hoe heb je jouw vrouw leren kennen? Jullie zijn getrouwd uit liefde neem ik aan.’

Adeleine begint hard te lachen. ‘Ja mijn familie had voor mij een hele andere partner voor ogen. Maar die heb ik voor het altaar laten staan. Op dat moment had iedereen het te druk met de bruiloft waardoor ik kon vluchten met Mara. We waren altijd al vriendinnen. Alleen haar ouders lieten haar wel vrij in haar keuze voor de liefde. Het zijn fantastische mensen. Dus ik ben mijn familie verloren, maar ook een familie rijker.’

Al kletsend lopen ze naar de kippen. ‘In de winter leggen de kippen over het algemeen niet. Dus als je eieren wil moet je die in de winkel kopen. Maar je moet wel goed voor ze zorgen. Ze hebben lichaamsbeweging nodig om zich goed warm te houden. En ze moeten goed eten natuurlijk.’

Gina probeert alles zo goed mogelijk te onthouden wat Adeleine haar allemaal laat zien en vertelt. Ze lopen nog een stukje verder het land op waar normaal de moestuin is. ‘Als het straks voorjaar wordt is dit wel jouw verantwoordelijkheid. Heb je verstand van groente verbouwen?’

Gina knikt. ‘Ik ben altijd gek geweest op het buitenleven. Mijn ouders wilde geen dieren, maar groenten en fruit telen deden we wel zelf.’

‘Mooi. Negeer die pagina’s uit mijn instructieboekje dan maar.’

Gina haakt haar arm in die van haar. ‘Kom ik doe dit overall uit en dan gaan we lekker naar binnen.’

Het is aangenaam warm binnen. Samen lopen ze naar de bijkeuken. In een kast staan alle schoonmaakspullen keurig geordend. ‘Hier staan alle schoonmaakspullen. Hier op de deur heb ik een briefje geplakt met welke kleuren en middelen voor welk doeleinde is. Je wil natuurlijk niet met de doek van de wc het bureau van je man schoonmaken.’

Gina schiet in de lach. ‘Ach als hij onuitstaanbaar is behoort het tot de mogelijkheden.’

Adeleine grijnst. ‘Dan ben je in ieder geval verzekerd van een pak op je billen.’

Gina bloost en voelt zich ongemakkelijk. Adeleine merkt het. ‘Sorry ik wil je niet in verlegenheid brengen.’

Ze pakt wat spullen. ‘Ik ga er van uit dat je weet hoe je moet poetsen. Daar twijfel ik niet aan. Er zijn alleen een paar dingen waar Mijnheer specifieke wensen voor heeft en dat zal ik je laten zien.’

De tijd vliegt voorbij. Gina geniet ervan om te kletsen met Adeleine. Het is jammer dat ze over twee weken afscheid moet nemen. De hele bovenverdieping is gedaan. Het is eind van de ochtend en Gina heeft dorst. ‘Zullen we een boodschappenlijst maken onder het genot van een kopje thee?’

Adeleine knikt. ‘Is goed, lekker.’

Gina wil het water opzetten, maar Adeleine is haar voor. ‘De vrouw des huizes zet nooit thee voor de hulp.’

Verontwaardigd zet Gina de waterkoker aan. ‘Wat een onzin. In mijn huis beslis ik dat zelf wel. En als Jonas daar problemen mee heeft gaat hij zelf maar over de knie.’

Adeleine proest het uit. ‘Laat het hem maar niet horen.’

Ondertussen heeft Adeleine een theepot klaargezet en twee grote theeglazen. Gina vult de pot en pakt de boodschappenlijst en een pen. ‘Kom we gaan in de salon zitten. In de serre is het nu niet zo warm.’

‘Ik heb gister wel gewoon boodschappen besteld hoor. Die komen eind van de middag. Maar niet zo uitgebreid, want ik wilde het vandaag nog een keer met je doen zodat je alles zou weten.’

Gina zucht. ‘Ik ga echt never nooit meer bestellen. Ik wil naar de winkel en naar de markt.’

Adeleine schudt haar hoofd. ‘Je hebt geen rijbewijs. Hoe wil je alles meenemen?’

‘De ene hand een boodschappenmand en de andere hand een boodschappentas op wielen. En ik kan best een paar keer per week boodschappen doen.’

‘Wat jij wil.’

Samen stellen ze de boodschappenlijst op. Adeleine geeft haar tips over wat Jonas graag eet en drinkt en welke verzorgingsproducten hij graag in huis heeft.

Als ze alles doorgenomen hebben staat Gina op. ‘Ga je mee?’

Adeleine kijkt haar afwachtend aan als ze bij de deur staan. ‘Mevrouw, volgens mij liggen de sleutels, de telefoon en de pinpas nog in de keuken.’

‘Heb jij die niet dan? En noem me alsjeblieft Gina.’

Adeleine grijnst. ‘Oké Gina, maar vanaf nu is het jouw huis, zijn het jouw boodschappen en moet jij daaraan denken.’

Gina rolt met haar ogen en loopt terug. Aan de kapstok hangt haar handtas.Alles propt ze daarin. ‘Die telefoon is echt onhandig, die laat ik thuis hoor.’

Adeleine kijkt bedenkelijk. ‘Geloof me, daar zal Mijnheer Clarckx niet blij mee zijn. Stel dat er wat gebeurt en je kan niemand bellen of hij heeft je ergens voor nodig en je neemt niet op. Hoe denk je dat hij zal reageren?’

Gina ziet hem al staan met zijn strenge blik en de haarborstel in zijn handen. ‘Oké, dan kan ik straks in het dorp gelijk kijken naar een grotere tas.’

Het is een flinke wandeling naar het dorpsplein. Gina twijfelt of ze in de winter echt een paar keer per week dit zal ondernemen. Maar als ze op de markt aankomen weet ze weer waarom ze het doet. Ondanks dat er vanwege de winter veel marktkramen er niet zijn is het toch erg gezellig. ‘Eerst even snel de supermarkt in, dat is het handigst lijkt me.’

Gina knikt. ‘Doen we.’

Als ze een tijdje later weer buiten komen is Gina blij dat Adeleine mee is. Twee extra handen zijn nu erg welkom. ‘Nu op zoek naar een tas voor jou.’ Adeleine sleept haar mee naar een kraam. Gina ziet meteen een tas waar ze helemaal weg van is. ‘Die is echt gaaf! Mevrouw zou ik die eens mogen bekijken alstublieft?’

Het is een beetje norse dame. Zonder al te veel woorden reikt ze de tas aan zonder Gina uit het oog te verliezen. Gina bekijkt hem van alle kanten. ‘Perfect. Wat kost deze, mevrouw?’

‘Even kijken hoor. Honderdzestig euro.’

Gina zucht even. ‘Gewoon doen.’ Adviseert Adeleine. Gina kijkt bedenkelijk. ‘Zal Jonas dat wel goed vinden?’

‘Smijt je gewoonlijk met geld?’

Resoluut schudt Gina haar hoofd. ‘Zeker niet. Ik ben juist erg zuinig en ik vind sparen belangrijk.’

‘Dan is het toch niet erg?’

Gina kijkt op naar de marktkoopvrouw. ‘Ik neem hem.’

De mevrouw is plots een stuk vriendelijker. Tevreden pakt Gina haar nieuwe aanwinst aan.

Na de groente- en fruitkraam wil Gina alleen nog naar de bloemenstal. ‘Echt niet meer hoor Gina. Ik kan het haast niet dragen!’ Klaagt Adeleine.

‘Kom, neem jij de trolley, dan neem ik de tassen wel.’

Het gaat allemaal zo snel dat Adeleine niet kan protesteren. ‘Maar dat was niet de bedoeling! Kom, geef die tassen terug.’

‘Gina!’ Verheugd draait Gina zich om. Haar schoonmoeder komt aangesneld. ‘Wat leuk je hier tegen te komen.’

Gina kust haar schoonmoeder op haar wang. ‘Gaat u ook altijd naar de markt?’

Mevrouw Clarckx schudt Adeleine de hand. ‘Ja ik ga elke week. Zo fijn altijd even rondkijken en verse producten te kopen. Zo te zien heb jij ook aardig ingeslagen schat.’

Gina bloost. ‘Ik hoorde van Adeleine dat Jonas de boodschappen altijd laat bezorgen, maar ik wil graag zelf naar de supermarkt. Zeker als er markt is.’

Mevrouw Clarckx kijkt naar de tassen. ‘Heb je nog meer nodig? Ik breng jullie wel even thuis. Dit is geen doen. En voortaan gaan we lekker samen naar het dorp. Dan haal ik je op en kunnen we ook even samen tijd doorbrengen. Goed idee kind?’

‘Nou graag! Dat vind ik enig. Dat zou ik erg gezellig vinden. Ik wilde eigenlijk alleen nog bloemen halen, vindt u dat goed?’

Mevrouw Clarckx overhandigd Adeleine de autosleutels. ‘Je weet welke auto van mij is toch? Als jij vast de spullen inlaad, komen wij er zo aan.’

Adeleine pakt de sleutels aan. ‘Geen probleem mevrouw. Dan zie ik u beide zometeen. Zal ik de auto vast laten verwarmen?’

‘Graag Adeleine.’

Een beetje verbouwereerd door de hele situatie laat Gina zich meevoeren naar de bloemenstal. Daar kijkt ze haar ogen uit. Voor de keuken, de eettafel, de woonkamer, haar atelier en de werkkamer wil ze eigenlijk wat bloemen hebben, maar dat is misschien teveel van het goede. Ze besluit het te houden bij de eettafel en de woonkamer. Haar schoonmoeder adviseert haar. Toch weet ze ook aardig haar eigen keuze naar voren te brengen. Het worden uiteindelijk twee prachtige bloemstukken. Tevreden loopt ze arm in arm met haar schoonmoeder naar de parkeerplaats.