Deel 3b: Samenwonen

De billen van Logan gloeien flink na van het pak slaag met de haarborstel. Voorzichtig voelt hij aan zijn billen en voelt hoe strak en opgezwollen zijn huid is. 

“Goed. Het volgende punt,” steekt zijn vader van wal. “Waar was je afgelopen donderdag? Waarom was je niet op kantoor? Ik had je dringend nodig en ik kreeg je niet te pakken.”

“Hoe bedoel je? Ik had vrij genomen, ik was toch op huwelijksreis? We waren op excursie,” zegt Logan verward.

“Vrij gevráágd bedoel je, en heb je ook gekeken of je aanvraag was goedgekeurd? Dat was het namelijk niet.”

“Wát? Waarom heb je niks gezegd?” vraagt Logan verbijsterd. Zijn hart mist even een slag en hij voelt het bloed uit zijn gezicht wegtrekken. Dit kan niet waar zijn.

“Waarom? Jij had dat moeten controleren Logan. Ik heb geprobeerd je afgelopen donderdag te bellen maar je nam niet op. Ik had je nodig met onderhandelen om Ricardo Perez aan boord te houden. Hij eiste ineens een spoedoverleg. Ik had jouw diplomatie nodig met die bespreking. Nu overweegt Perez serieus om de hele investering in te trekken. Toen ik doorhad dat je er niet fysiek was wilde ik je via Teams bellen maar je was niet te bereiken. Echt Logan, als één van mijn andere personeelsleden zoiets flikt dan zijn ze per direct ontslagen. Zonder pardon. Ik kan dit niet door de vingers zien en het goedpraten binnen het bedrijf, zeker niet aangezien je straks op tv te zien bent. Je hebt wéér niet goed nagedacht over de gevolgen van je acties, Logan. Je kan zelfs een officiële waarschuwing van HR verwachten, vanwege het nemen van ongeoorloofd verlof, ik kan er niets anders van maken. Als junior partner heb je nou eenmaal een voorbeeld functie en als je iets verkloot dan zijn er ook voor jou gevolgen. Geloof me dat het me zwaar valt om zo’n beslissing te moeten nemen.”

“Nee… nee… dit meen je niet,” vol ongeloof laat hij zich op de stoel vallen en veert even snel weer overeind van de pijn. Dit had hij niet zien aankomen. Perez is één van hun belangrijkste investeerders op dit moment en hij meende alles goed geregeld te hebben voordat hij naar Tenerife vertrok.

“Ik snap niet wat er verkeerd gegaan is. Ik had met hem aankomende week een afspraak staan. Ik zal hem bellen en hem uitnodigen voor een potje golf en de zaken nog eens doorspreken. Ik kan dit weer rechtzetten.” zegt Logan zelfverzekerd.

“Dat is je geraden. Maar eerst ga je bij mijn bureau staan en buig je voorover. Je krijgt met de tawse en daarna met de strap. En die zullen goed aankomen na de haarborstel van je tante, denk je ook niet?”

Logan kan haast niet geloven wat voor puinhoop hij er onbedoeld van heeft gemaakt. Eigenlijk voelt hij er meer voor om die ongeduldige Perez te trakteren op een flinke scheldkanonnade in plaats van een paar potjes golf. Hij schuifelt met zijn broek en boxershort op zijn enkels naar voren en leunt op het bureau.

“Voor wat het waard is, ik had echt niet door dat je me zo dringend nodig had. Want dan had ik het anders aangepakt,“

Hij sluit zijn ogen in afwachting van de eerste klap en hoopt vurig dat het snel voorbij is.

“Weet je Logan, eigenlijk is het meestal wel jouw gebrek aan voortschrijdend inzicht dat je in de problemen brengt. Wanneer ga je leren beter na te denken? Je prioriteiten horen altijd bij het belang van de familie te liggen. Heb je enig idee van hoe erg je me teleurgesteld hebt? De tawse krijg je voor het ongeoorloofde verlof, de strap voor het niet bereikbaar zijn. Met beide twee keer je leeftijd. Als je je verantwoordelijk genoeg voelt om een huwelijk aan te gaan dan pak ik je ook serieus aan als je een misstap begaat. Dus hoeveel krijg je er?”

“Twéé keer? Oh my god…” De moed zakt in zijn schoenen. Hierna kan hij waarschijnlijk dagenlang niet fatsoenlijk zitten.

“Vijftig keer per instrument,” vervolgt Neil. “Blijf in deze positie staan, anders beginnen we helemaal opnieuw. Ben je er klaar voor?”

Logan lacht wrang. “Nee, maar ik heb niet echt een andere keuze vandaag,”

“Ik realiseer me dat het veel is maar je komt hier echt niet makkelijk vanaf. Ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt als je de waarschuwing van HR tekent en als je straks met Perez onderhandelt.“

De tawse landt hard. Het doet na de haarborstel minder pijn dan hij verwacht had, maar dit is nog maar het begin. Zijn vader heeft een hoog tempo erin, hij krijgt de eerste tien slagen snel achter elkaar. De volgende tien slagen voelt hij al heftig branden en bij de tien daarna kost het hem moeite om stil te blijven staan. Hij verbijt de pijn want hij wil niet dat zijn vader hem zwak vindt, of dat Kim hem per ongeluk hoort. Bij de volgende tien slagen breekt hij echter en begint te snikken.

“Voortaan controleer je netjes je aanvragen, begrepen. Je mag dan wel mijn junior partner zijn maar ook jij moet je binnen het bedrijf aan de regels houden. Laatste tien. Zet je schrap,” waarschuwt zijn vader. De tawse komt snoeihard neer. Logan sluit zijn ogen en houdt zijn adem in om zo min mogelijk geluid te maken.

“En dan nu het laatste. Mocht je om welke reden dan ook tijdelijk niet bereikbaar zijn dat laat je dat te allen tijden op voorhand weten, duidelijk? Je hebt me als zakenpartner in de steek gelaten en als vader doodongerust gemaakt. Als je was verongelukt wist ik niet eens dat je in het buitenland zat. Flik dit nooit meer, oké?”

“Ja Athair, het spijt me, ik had het niet door,” zegt Logan oprecht, zich beseffend dat hij zich onbedoeld als een eerste klas kloothommel heeft gedragen.

Hij haalt diep adem en probeert zich te herpakken voor de volgende ronde.

“Kom maar over de stoel liggen Logan, ik denk namelijk niet dat je in deze houding kan blijven staan als je met deze strap krijgt.”

Dankbaar schuifelt Logan naar de stoel maar blijft zenuwachtig voor de stoel staan. Nóg een ronde kan hij niet meer aan, zeker niet met de strap. Zijn vader legt zijn hand op zijn schouder.

“Dit gaat even heel moeilijk voor je worden, Logan. Maar bedenk je dat uiteindelijk dit de momenten zijn waarop je leert en je groeit als mens. Denk je dat je ooit de man was geworden die je nu bent als ik je nooit ergens voor aangepakt zou hebben? Kom op, over die stoel nu. Ik doe dit omdat ik van je hou en weet dat je beter kunt dan dit. Het is bijna voorbij. Maar niet voordat het je goed duidelijk is geworden dat je niet zomaar onbereikbaar kunt zijn. Je kan dan wel volwassen zijn maar dat betekent niet dat je geen enkele verantwoording meer hoeft af te leggen aan je familie.”

Logan haalt een keer diep adem en gaat over de stoel liggen.

De strap komt neer en het doet flink pijn. Zijn vader slaat langzamer dan met de tawse en de napijn houdt seconden lang aan. Logan jammert zachtjes en probeert zo stil mogelijk te blijven liggen uit angst dat de strap hoger of lager uitkomt dat de bedoeling is. Hij grijpt de stoelpoten vast en probeert zijn aandacht te verleggen naar het voelen van het koele hout onder zijn handen. Hij heeft geen idee hoeveel klappen hij nog krijgt en hij probeert vooral rustig te blijven.

“De laatste tien,” kondigt zijn vader aan.

De volgende slagen raken nu ook de achterkant van zijn dijen. “Athair… auuuu… niet zo laag alsjeblieft,” smeekt Logan.

“Ik zei toch dat ik wil dat je hier de komende week aan terug denkt. Dit gaat je er zeker bij helpen. Tien erbij,”

“Nee… auuuuu,” Luid snikkend probeert Logan stil te blijven liggen terwijl de laatste slagen ongenadig op zijn dijen neerkomen.

“Dat was de laatste. Dus wat ga je voortaan doen?”

 “Ik zal voortaan niet meer onbereikbaar zijn en doorgeven als dit wel het geval is,” zegt Logan met onvaste stem.

“Juist. Dat is het enige juiste antwoord. Dit heb je goed gedaan. Neem even een kwartiertje voor jezelf om jezelf te kalmeren. Ik ga even bij je tante en Kim kijken, ik kom je zo wel halen.”

Versuft blijft Logan liggen. Hij laat zijn tranen even komen maar haalt dan diep adem. Klaar ermee. Wat een enorme puinhoop heeft hij ervan gemaakt. Voorzichtig komt hij overeind. Hij durft niet meer aan zijn billen te voelen. Voorzichtig trekt hij zijn boxershort en daarna zijn broek omhoog, het voelt erg gevoelig. Daar is hij voorlopig nog niet klaar mee. Hij snuit zijn neus en zoekt zijn telefoon. Hij kan maar beter gelijk tot actie overgaan.

“Meneer Perez? Het spijt mij te horen dat het laatste overleg niet het gewenste resultaat heeft gegeven. Mijn excuses voor mijn afwezigheid, ik was op huwelijksreis. Laten we het volgende week op de golfbaan verder bespreken… Ja… ik ben iets verkouden, die vliegtuig airco altijd hè…”

Een ongewenst poststuk

Met een zucht stapt Lily de auto uit. Het was een lange dag op werk, en ze kan niet wachten tot ze haar geliefde man Ruben vanavond weer in de armen kan nemen. Ze bliept haar auto op slot, en loopt naar haar huis.
Zodra ze de voordeur open doet, ziet ze een stapeltje post liggen. Reclame van de loterij, een brief van de verzekering, en eentje met een paarse rand.

Nee toch, dat zal toch niet?

Lily rijdt altijd netjes en heeft, behalve voor over de stoep fietsen toen ze twaalf was, nog nooit een bekeuring gehad. Tot nu dus. Ze kan zich de haren wel uit haar hoofd trekken.

Snel opent ze de envelop, om de schade op te nemen. Volgens de envelop is ze 15 km/h te hard gereden, op de snelweg bij Schiedam. Of ze eventjes 155 euro, plus 9 euro administratie wil dokken.

Een aantal woorden die dames misstaan verlaten haar mond. Toch kijkt ze nog eens naar de brief. De A4, zaterdag twee weken geleden, om 18:53, 115km/h… wacht eens even.

Haar ogen worden groot. De mond die net nog vuile taal de wereld in slingerde verandert in een met kleine grijns. Dit was Ruben. De auto staat op Lily’s naam, maar Ruben zat die avond achter het stuur, op weg naar huis na een verjaardag.

Ruben is nog op werk, maar die zal wel binnen een half uurtje thuis komen. Lily loopt snel naar de slaapkamer, en legt daar de brief bij het opgemaakte bed. Ze loopt naar naar de kast en trekt de lade open. Ruben houdt wel van een beetje kink op z’n tijd, en hier bewaren ze al hun spullen. Ze rommelt wat tussen de zweepjes en de touwtjes, maar vindt niet echt iets wat haar aantrekt op dit moment. Nee, Ruben, die verdient niet die leuke flogger, of anaal met een strapon genomen worden terwijl hij vastgebonden zit. Ruben, die verdient gewoon een ouderwets pak slaag.

Lily’s oog valt op haar nachtkastje. Daar ligt een massief houten haarborstel. Misschien kan ze daar wat mee. Ondanks hun kinky seksleven -waarin Lily meestal de leiding neemt- heeft ze Ruben eigenlijk nooit billenkoek gegeven.

Ze laat de slaapkamer achter met de brief van het CJIB op het bed, en de haarborstel ernaast. Snel gaat ze naar de keuken, zet de oven aan, en begint aan het maken van de ovenschotel.

Een minuut of twintig later hoort ze de voordeur open gaan. Ruben komt binnen. Precies op tijd, want de ovenschotel is klaar voor de oven. Die moet er ongeveer 40 minuten in, dat komt mooi uit denkt Lily.

“Dag lieverd”, met een kus en een omhelzing begroet Lily Ruben als hij de keuken in loopt. “Ik zet even deze schotel in de oven, loop jij even naar de slaapkamer?”. Ruben kust terug en antwoordt “Hoi schat, de slaapkamer? Hoezo?”. Lily grijnst en zegt “daar ligt een verrassing voor je!”.

Rubens ogen staan direct op vrolijk, en met een grote glimlach verdwijnt hij de keuken uit. Lily zet de schotel in de oven, en wacht even. Laat hem maar even in z’n sop gaarkoken, even in spanning laten staan.

Na een minuut of vier loopt ook Lily de slaapkamer in. Ze ziet een Ruben staan, die een beetje wit is geworden en de brief vast heeft. “Dit… dit ben ik geweest toch?” stamelt hij. “Ja lieverd, ik ben bang van wel. Geef mij die brief maar even. Ik denk dat het tijd is dat je in de hoek gaat staan” antwoordt Lily.

Ruben kijkt haar wat wazig aan, maar Lily wijst vastberaden naar de hoek naast de kast. “Daar”, zegt ze streng, “met je handen op je hoofd en neus naar de muur, graag”. Ruben staat nog steeds besluiteloos naast haar. Dan rukt Lily de brief uit zijn handen, en geeft hem een klap op z’n billen. Dat “Nu”.

Dat motiveert Ruben eindelijk om zich richting de hoek te begeven. “Sorry, schat”, zegt hij, met de handen op z’n hoofd.
Zijn stem is van de schrik bijna verdwenen. Lily vindt het bijna een belachelijke situatie, maar ziet de brief in haar handen weer.
“Lieverd, wat is er gebeurd, daar op die A4?” vraagt Lily, terwijl ze achter Ruben staat. “Je houdt je toch gewoon aan de maximumsnelheid? Wat is die op de A4 vóór 7 uur ’s avonds?”
“Die is 100” zegt Ruben. “Ik rijd altijd netjes 100 voor die tijd. Daarna is het 120 of 130, dat heb ik even niet scherp”.
“Dus hoe komt het dat je hier om zeven voor zeven 115 hebt gereden?”
“Dat… dat weet ik niet” antwoordt Ruben. “Misschien heb ik verkeerd op de klok gekeken?”
Lily kijkt weer even naar de brief. 18:53, dat is ook wel erg gemeen. Hij is gewoon zeven minuten te vroeg hard gaan rijden.
“Dat zal het wel zijn, je hebt niet goed opgelet op de klok en het verkeer, dus je bent onveilig gaan rijden. Dat vind ik niet fijn, lieverd. Ik heb je graag in 1 stuk thuis, en ook de auto.”
“Sorry, schat” zegt Ruben.
“Ik denk dat je hiervoor billenkoek gaat krijgen. Wat vind je daarvan?”
Ruben snuift een beetje alsof hij moet lachen.
“Billenkoek, schat? Als, als straf bedoel je?”
“Jazeker, ik denk dat dat een prima oplossing voor dit probleem is. Naast dat je kas van de Nederlandse Staat ook natuurlijk een handje helpt met de 155 euro.”
Lily pakt Ruben bij z’n arm vast, en trekt hem mee, uit de hoek, naar het bed. Bij het bed gaat ze zitten, en neemt Ruben aan haar rechterkant.
Ruben weet meteen wat de bedoeling is. Hij is een kop groter dan Lily, maar drapeert zijn lichaam toch zo elegant mogelijk over haar schoot.

Het moet voor een buitenstaander een grappig schouwspel zijn geweest; een grote man over de knie van een vrouw, op bed. Maar Lily maakt het niet grappig voor Ruben, pakt de haarborstel erbij, en begint de billen te behandelen.
Na een paar minuten vol slagen op de broek van Ruben, sommeert Lily haar man om op te staan. Ongemakkelijk doet Ruben dit.
“Haal je riem uit je broek, en trek je broek uit” zegt Lily. “Geef die riem maar aan mij, die kunnen we straks misschien nog gebruiken. Kom maar weer terug”.
Ruben ligt nu in zijn onderbroek, en dat merkt hij. De spijkerbroek van net maakte de slagen van de haarborstel een stuk minder pijnlijk. Hij mag dan wel single tails en andere narigheden gewend zijn, dit is eigenlijk vervelender dan al die sadistische tools!

Na wat voor Ruben als een hele lange tijd voelt, stopt Lily even.
“Lieverd, wat doen we nu, wat krijg je nu precies?”
“Uhh.. billenkoek, schat”.
“En billenkoek, hoort dat op de boxer? Sta maar even op en doe hem uit”
Even later staart een erectie haar aan. Lily knippert even met haar ogen, besluit deze te negeren, en tikt op haar schoot – het teken dat Ruben weer terug moet.
Eenmaal daar begint Lily weer met de haarborstel. Rubens billen zijn al een wat roze geworden, maar dat vindt Lily nog niet genoeg. Ze blijft doorslaan, en vergeet hierbij de sit-spots en dijen niet.

De arme Ruben begint het warm te krijgen, vooral in zijn billen. Hij begint te bewegen, en kreunen. Lily vindt het allemaal prachtig, maar houdt hem stevig vast terwijl ze zijn dijen goed met de borstel bewerkt.

Zodra zijn billen en dijen donkerroze zijn, laat Lily hem los. Een blik op de klok zegt haar dat ze nog ongeveer twintig minuten heeft voor het eten klaar is. Dat komt mooi uit, denkt ze.
Als Ruben is opgestaan, nog nahijgend van de inspanning van de pijn. Terwijl hij over zijn billen wrijft, staat Lily op en pakt ze de twee hoofdkussens. Deze legt ze op elkaar in het midden van het bed.
“Ga maar daar overheen liggen” zegt ze, terwijl ze de riem van Ruben alvast pakt.
Ruben ziet dat, en kreunt een beetje. “Asjeblieft niet schat, het spijt me!”
Maar Lily is vastberaden.
“Hoe duur is je boete, weet je dat nog?” vraagt ze, als hij eenmaal ligt.
“Honderd nog wat..”
“Honderdvijfenvijftig euro, exclusief administratie. Ik ga je er voor elke euro één met deze riem geven. Tel ze hardop voor me, lieverd”.

De slagen van de riem komen hard, maar niet te snel. Lily is in opperste concentratie en werkt netjes de hele billenpartij af. Ruben begint al snel te snikken.

Na 155 slagen is het eindelijk over. Rubens billen zijn donker rood, met wat blauwe striemen.
Lily gaat naast hem liggen op bed, en slaat haar armen om hem heen. “Goed gedaan, lieverd.”. Zo knuffelen ze nog een tijd.

Dan gaat het alarmpje op de telefoon van Lily af.
Het eten is klaar.

Deel 3a: Samenwonen

“Dit bezoek aan mijn ouderlijk huis is niet helemaal wat ik in gedachte had met de samenwoonfase,” zegt Logan zenuwachtig tegen Kim terwijl hij de bel indrukt.

Als zijn vader hem thuis uitnodigt om naar zijn werkkamer te komen en “een stevig gesprek over zijn gedrag” te hebben dan weet hij wel hoe laat het is. Hij voelt een knoop in zijn maag als hij bedenkt dat Kim straks waarschijnlijk getuige is van zijn straf. Hij had gisteren geprobeerd om haar op subtiele wijze met iemand anders te laten afspreken. Maar ze wilde zo graag zijn familie ontmoeten dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen om verder aan te dringen.

Zijn vader doet open. Hij knikt naar Logan en schudt daarna formeel Kim’s hand. “Neil McCallum, welkom Kim. Jullie mogen je even opfrissen. Kom daarna meteen naar mijn kantoor, begrepen?”

Zijn vader laat er vandaag duidelijk geen gras over groeien. Een paar minuten later staan ze in het kantoor van Logan’s vader. Hij zit achter een antieke kersenhouten bureau en is met papierwerk bezig. Hij kijkt met peinzende blik op.

“Dat werd tijd.” De man legt zijn pen rustig neer op het bureau, naast een tawse en strap. Logan ziet Kim’s ogen groter worden bij het zien van deze voorwerpen. Het geeft hem zelf ook een ongemakkelijk gevoel om de instrumenten op het bureau te zien liggen, wetende dat ze voor hem zijn klaargelegd. Hij slikt. De tawse en strap beloven niet veel goeds samen. Zeker als de strap erbij komt, zijn vader gebruikt die doorgaans alleen als hij een flinke straf op zijn plaats vindt.

“Maak je geen zorgen, love,” zegt zijn vader tegen Kim, “ik ga ze niet op jou gebruiken, niet vandaag in ieder geval,” en hij knipoogt naar haar. Verlegen slaat Kim haar ogen neer. Neil staat op.

“Ga maar op mijn bureaustoel zitten Kim, dan kun je zien hoe we bij familie McCallum bepaalde zaken afhandelen.

Logan, je hebt jezelf dit keer goed in de nesten gewerkt. Je weet dat er dan consequenties zijn. En je zal je niet alleen bij mij moeten verantwoorden vandaag,”

“Wat? Maar… Bij wie nog meer? Waarom?” vraagt Logan verbaasd. De knoop in zijn maag wordt strakker.

“Een speciaal verzoek van tante Amelia. Ik heb haar toestemming gegeven je te straffen. Je hebt je niet aan een afspraak met haar gehouden of zo? Ze kwam met een heel lang verhaal. Nou ja, je zult het straks aan den lijve ondervinden.“

Neil haalt zijn schouders op en pakt de tawse van het bureau. Hij gaat voor Logan staan.

“Je tante is nog onderweg, dus dat komt straks. Ik heb vandaag meerdere dingen met je te bespreken. Het eerste is een dringend advies dat je niet hebt opgevolgd. Welk advies bedoel ik Logan? Hou je hand omhoog, en vlug een beetje.”

Logan houdt zijn rechterhand omhoog en ondersteunt zijn pols en hand met zijn linkerhand. De tawse komt hard neer op Logan’s hand. Hij geeft geen krimp. Hij haalt diep adem en houdt vervolgens zijn andere hand omhoog.

“Even kort voor jou Kim, als ik Logan hier thuis uitnodig om naar mijn kantoor te komen dan beginnen we met een handstrapping. Dat is om de verhouding tussen ons even goed duidelijk te maken. En meestal blijft het niet bij een handstrapping alleen.”

De tweede klap komt een stuk harder aan dan de eerste. Hij houdt zijn andere hand weer op.

“Nou Logan? Welk advies?” vraagt Neil ongeduldig.

“Het niet meedoen met Married At First Sight, gok ik zo,” zegt Logan droogjes.

Derde klap. Logan onderdrukt de neiging om zijn handen weg te trekken. Hij wisselt van hand. Vierde klap. Hij was vergeten hoeveel pijn de tawse daadwerkelijk doet.

“Precies, je wist dat ik er nou niet bepaald enthousiast over was,” zegt zijn vader geïrriteerd.

“Maar ik wist niet dat het een bindend advies was,” sputtert hij verontwaardigd tegen.

“Je had niet mee hoeven doen. Je was je tenslotte alleen maar opgegeven door Patrick. Hoe ging dat eigenlijk bij jou Kim?”

“Mijn beste vriendin had me opgegeven, meneer McCallum,” antwoordt ze met timide stem.

De tawse landt weer. Automatisch wisselt hij van hand. Volgende klap. Wissel. Met moeite houdt hij zijn gezicht in de plooi.

“Dus jullie zijn beide opgegeven voor dit programma en jullie zijn allebei met je volle verstand mee gaan doen? Om jezelf voor schut te zetten op tv? Ieder negatief momentje zullen ze uitvergroten en ze vinden altijd wel iets. Qua domheid passen jullie wel goed bij elkaar.”

De tawse blijft ongenadig op zijn handen neerkomen. De pijn is heftig maar Logan probeert nog steeds zijn gezicht strak te houden. Hij focust op zijn ademhaling in plaats van zijn handen. Hij moet sterk blijven in het bijzijn van Kim. Hoe kan ze zijn leiding accepteren als hij zelf niet kan incasseren?

“Begrijp je wat het voor de familie betekent als je op een slechte manier op de televisie komt? Heb je nagedacht wat het met onze reputatie kan doen? En ons familiebedrijf? Waar zit jij überhaupt de laatste tijd met je hoofd?” Iedere volgende slag met de tawse is nog harder dan de andere.

“Ahhhh,” kreunt Logan, “oké, ik heb niet goed nagedacht, het spijt me,” Tranen springen in zijn ogen. Met moeite houdt hij ze in.

“Dat is een goed begin. Nog zes. In het vervolg neem je mijn adviezen ten harte en denk je beter na, heb je dat begrepen?”

Nog zes? Zijn hart begint te bonken. Hij kan zich niet herinneren ooit zoveel klappen op zijn handen gehad te hebben.

Als zijn vader klaar is met de tawse haalt Logan een aantal keer diep adem en knippert zijn tranen weg. Het duurt even voordat zijn hart weer een normaal ritme te pakken heeft. Zijn handen kloppen en lijken wel in brand te staan.

Logan kijkt bezorgd naar Kim. Zou ze inmiddels spijt hebben van haar ja woord en met deze vreemde familie opgezadeld te zijn? Gechoqueerd door wat ze net gezien en gehoord heeft? Nog voordat hij iets tegen haar kan zeggen wordt hij uit zijn gedachten gehaald door het geluid van de deurbel.

“Ah, daar is je tante. Ik ben absoluut nog niet klaar met jou, Logan. Hierna wil ik nog een stevig gesprek met jou voeren, onder vier ogen. Heb je dat begrepen?”

“Ja, Athair,” Logan zucht diep als zijn vader kamer uitgaat om open te doen. Dit wordt een lange, lange dag voor hem.

~

Amelia komt het kantoor binnen en geeft Logan een knuffel.

“Fijn je weer zien Logan. We zien elkaar tegenwoordig allemaal veel te weinig, en welkom, Kim is het toch? Ik wil straks graag uitgebreid kennis met je maken, maar eerst moet ik dringend een hartig woordje met mijn neefje spreken,” zegt ze.

“Want Logan, dit is helaas een serieus bezoekje. Ik heb vorig jaar iets met je afgesproken. En je bent nu een volwassen man, inmiddels getrouwd nota bene, dus ik verwacht echt dat je je aan je afspraken houdt.”

Logan weet niet precies meer wat ze afgesproken hebben, zijn tante kletst zo ontzettend veel over onbelangrijke zaken. Meestal luistert hij maar met een half oor naar haar gekwebbel. Hij haalt zijn schouders op en slikt als hij haar strenge blik ziet.

“Jij en Patrick zijn echt te ver gegaan met die onvolwassen grappen. Het moet echt eens afgelopen zijn met die flauwekul. Hij heeft jou opgegeven voor dat trouwprogramma.” Ze glimlacht even als ze naar Kim kijkt. “Je hebt een knappe bruid aan de haak geslagen zie ik. Maar waar heb jij je neef vervolgens voor opgegeven?”

“Kamp van Koningsbrugge. Blijft ie een beetje in het gareel.” Logan probeert een grijns te onderdrukken maar slaagt er niet helemaal in. Hij moest Patrick natuurlijk wel terug pakken met een ander tv programma. En Patrick houdt wel van een beetje actie dus hij zag er niet veel kwaads in verder.

“O, vindt je het grappig?” Amelia zet een stoel neer naast het bureau en haalt een ebbenhouten haarborstel uit haar tas tevoorschijn.

“Ik kom dan maar meteen ter zake. Broek omlaag, je krijgt van mij een flink pak slaag met deze haarborstel. Het lachen zal je zo vanzelf wel vergaan.”

“Wat?” protesteert hij, “Maar iedereen is hier in de kamer.” Hij kijkt verschrikt naar zijn vader. Hij laat haar hem toch niet slaan waar zomaar iedereen bij is? Zijn vader heeft hem nog nooit in bijzijn van een ander een pak slaag gegeven. Dat is een privé aangelegenheid achter gesloten deuren.

“Maar… Athair… Dit kan toch niet. Ze is mijn tante… en, en mijn vrouw zit daar…” stamelt hij verbouwereerd.

“Kalmeer en doe wat je gezegd wordt Logan. Je wil niet nog meer problemen toch? Of moet ik soms de cane van je grootvader van zolder plukken? Broek onmiddellijk omlaag. Luister naar je tante. Je krijgt straf van haar dus het gaat ook op haar manier,” zegt Neil streng.

Het zweet breekt hem uit maar veel keus heeft hij niet. Met moeite maakt hij zijn riem en broek los. Iedere beweging maakt hem pijnlijk bewust van de handstrapping van zojuist.

“Logan, ik heb jullie vorige zomer al gewaarschuwd, als jullie niet zouden stoppen met die rare fratsen dan zou ik jullie beide hoogstpersoonlijk onder handen nemen. Je dacht toch niet dat ik grapje maakte? Jullie zijn geen kinderen meer. Dit gedoe tussen jullie eindigt vandaag, heb je dat begrepen? Patrick was vanmorgen aan de beurt. Nu jij. Over mijn knie, nu.”

“Nee… tante Amelia, stuur ze de kamer uit, alsjeblieft.” smeekt hij. Het schaamrood staat op zijn wangen. Hij wil niet dat Kim hem zo kwetsbaar ziet. “Ik snap dat je me wil straffen,” vervolgt hij, “en dat accepteer ik, maar laat dat tussen ons twee blijven.”

“Logan, ik tel tot drie. Sta je dan nog steeds daar dan vraag ik je vader om die cane voor me te halen. Ik meen het. Eén, twee…” telt zijn tante onvermurwbaar.

Logan haalt diep adem. Hij kent de verhalen van vroeger over zijn grootvader die het gebruik van de cane niet schuwde, met bloederige striemen tot gevolg. De getuchtigde kon zeker een week niet zitten. Gelukkig heeft zijn vader de cane bij hem nooit gebruikt en dat wil hij graag zo houden.

Zonder verdere tegenwerking gaat hij bij haar over de knie. Hij voelt hoe Amelia zijn boxershort omlaag trekt. Zijn vader en Kim hebben nu vol zicht op zijn blote billen. Logan is blij dat hij alleen de vloer kan zien en godzijdank niet de blikken van zijn vader en Kim.

De haarborstel komt snoeihard en in een flink tempo neer op zijn billen. Hij probeert stil te blijven liggen maar het doet al snel veel pijn. Hij vecht opnieuw tegen zijn tranen, want hij kan echt niet gaan huilen waar Kim bij is.

Zijn tante versterkt haar grip op zijn heup en klemt haar been over zijn kuiten. Ze slaat nu nog harder en pakt nu ook af en toe de achterkant van zijn dijen mee.

“Au, au het spijt me… ik haal geen grappen meer uit.” Hij voelt zijn ogen volschieten maar knippert zijn tranen weg. Hij moet sterk blijven.

“Je gaat er zeker spijt van krijgen. Jij en Patrick laten elkaar voortaan met rust, begrepen?” zegt tante Amelia en slaat gestaag door met de haarborstel. Na een tijdje heeft hij geen besef meer van de tijd en wie er in de kamer zijn. Hij vecht niet langer tegen zijn tranen en laat het over zich heen komen.

“Kom maar voorzichtig overeind,” hoort hij Amelia na een tijdje zeggen. Haar stem klinkt ver weg en hij is blij dat ze hem overeind helpt. Als hij voor haar staat pakt ze zijn kin beet.

“Kijk me aan Logan, laat ik niet merken dat jullie nog één keer zo’n streek onderling uithalen. Ben ik zo duidelijk?”

“Ja tante. Het spijt me,” Amelia geeft hem een knuffel.

“Het spijt mij ook, dit had je nodig zodat ik tot je door kon dringen. Ik wil alleen het beste voor iedereen snap je dat? Ik hou van jullie en ik verwacht dat iedereen in deze familie op een fatsoenlijke manier met elkaar omgaat, begrepen?”

Logan knikt en veegt met de rug van zijn hand de tranen van zijn wangen.

“Kim, ga je mee een kopje thee drinken? De heren hebben volgens mij nog wat zaken te bespreken. Je wilt vast even bijkomen van wat je net gezien hebt. Ik wil alles horen over de bruiloft en jullie huwelijksreis, oké?”

“Tot zo,” zegt Kim zachtjes tegen Logan en ze knijpt even bemoedigend in zijn arm. De dames lopen het kantoor uit. Logan is opgelucht dat Kim verder niets meekrijgt van de volgende straf.

Juf Astrid

Gebogen in haar bureaustoel zat Astrid nog diep verdiept in de schriften van de kinderen. Ze was nog druk bezig met het nakijken ervan. Zoiets deed ze toch liever in de stilte van een leeg klaslokaal dan thuis in de herrie en ruziënde van twee opgroeiende pubers van haar. Haar leesbrilletje zat iets afgezakt op haar neus. Voor haar op haar bureau bevond haar groene pennen etui. Daarnaast lag het kokertje met haar gewone bril erin. In het penen etui bewaarde ze alle haar verschillende kleuren inkt pennen. Haar vulpen, die ze van Sinterklaas had gekregen, lag buiten het etui in een speciaal doosje. Op het dekseltje stond ‘Lamy,’ dat was het merk van haar vulpen. Ze was zo blij als een kind toen ze hem uitpakte op de verjaardag van Sinterklaas. Nico, haar man, heeft nog op verzoek van Sinterklaas haar naam laten ingraveren. De Lamy vulpen lag zo prettig in haar vuistje. Nu lag haar vulpen er werkeloos bij. Ze had in haar rechterhand namelijk een rood schrijvende kleurende inkt pen. Deze pen gebruikte ze uitsluitend om correctie aan te brengen in de schriften van de kinderen. Ze was al aantallen jaren de juf van groep vijf. Ze vond de kinderen van die leeftijd zo puur en eerlijk.

Een stapeltje van twaalf schriften lagen links van haar en waren al voorzien van plaksticker. Mickey Mouse en Kwik, kwek en Kwak stickers waren populair onder de meisjes. Bijna net zo geliefde als stickers met paarden erop . De jongens uit haar groep gaven de voorkeur aan sticker met Dagobert Duck. Niet dat hij het grote idool was van de jongens. Nee, maar ze wilden later net zo rijk worden als hij. Ook plakstickers met afbeelding van auto’s of met straaljagers kon ze elk jongetje in haar groep blij mee maken.

Het was voor haar een kleine moeite en ze maakte op die manier het kind zo trots als een pauw. Het stapeltje van negen schriften rechts van haar waren nog niet voorzien van een plaatje of van een persoonlijke boodschap in rode letters. Deze moeten nog even wachten op hun beurt om nagekeken te worden. Ze vond trouwens dat elk schrift een stickertje heeft verdiend. Elk kind deed tenslotte altijd zo zijn best erop. Het was voor haar dan ook meer een persoonlijk aandacht dan dat ze deed ze deed uit een beoordeling.

Het galmen door het schoolgebouw van de kinderen was zeker al paar minuten verstompt. Ook het schoolplein, waar ze op uitkeek, lag er nu verlaten bij. Elke keer was ze met stomheid verslagen hoe snel zo schoolplein weer leeg was na zo schooldag.

Soms als de kinderen druk geconsenteerd waren met hun opdrachten en ze had even niets te doen, of ze zat in een dipje, keek ze soms even door het raam over het schoolplein. Haar blik werd dan altijd automatisch aangetrokken door een kastanjeboom op het schoolplein. Elk seizoen zag die boom er anders uit. Ook in de winter met zijn kale takken was voor haar een lust voor haar ogen. In het in het voorjaar wanneer de boom opnieuw bladeren kreeg was het net of de boom tegen haar glimlachte. Net of de boom tegen haar sprak. ‘As, je bent mij toch niet vergeten?’ Daar kreeg ze enorme en nieuwe energie van. Dan was haar dag weer helemaal goed en haar dipje was ze dan helemaal kwijt. Als ze zo zat te dagdromen dan dacht ze weleens. ‘Dit moet het ultieme gevoel zijn waarover Anne Frank schreef in haar dagboek.

De Pijn, de vreugde, de traan en de lach komen op hetzelfde moment samen.

Een kringloop van het leven en de dood. Elk jaar een jaar een nieuwe seizoencyclus.

En elk jaar weer opnieuw.

Op het moment dat Astrid een nieuw schrift wou pakken om dit te corrigeren stond plotseling, uit het niets de directrice Kitty voor haar neus.

‘Zo Astrid nog druk bezig?’ Kitty liet Astrid even schikken met deze vraag. Het was niet de vraag waar Astrid van schok, maar meer van haar onverwachte verschijnsel.

‘Ja, ik ben bijna klaar, dan ga ik naar huis. Dan kun je alles afsluiten. O, maar daar kom ik niet voor. ‘ Astrid zette haar leesbril af en pakte haar gewone bril uit de koker. Ze wisselde brillen om in de koker. ‘Ik ben vanochtend gebeld door Richard, je weet wel, de vader van Arnold uit je groep. Hij vroeg; Of je hem wilt terugbellen? Het was dringend, zei hij nog . Wat het was kon hij mij niet zeggen. Hij wilde dit eerst met jou bespreken.’

Kitty pakte uit verveling het pennendoosje waar Astrid haar Lamy vulpen in bewaarde van haar bureau en maakte met haar hand een diagonale beweging met dat doosje. Terwijl Astrid zo na de hand van Kitty keek moest ze ineens denken aan haar eigen kindertijd. Als kind had ze namelijk een bellenblazer. In het dopje van de bellenblazer zaten twee kleine ijzeren kraaltjes. Tegenovergestelde van elkaar bevonden zich twee kleine gaatjes . Door een bewegen te maken met haar hand moest ze proberen om de kraaltjes door een doolhofje zien te leiden en voorzichtig in het gaatjes zien te krijgen.

Eentje ging altijd wel heel gemakkelijk in, maar het tweede kraaltje dat gaf altijd problemen bij haar.. Als ze te snel bewoog met haar hand dan ging het eerste kraaltje al weer uit het gaatje. Het tweede kraaltje bleef vaak steken in het doolhof. Dan kon ze weer helemaal opnieuw beginnen . Het gebeurde weleens dat het dopje niet goed vast zat of hij zat er scheef op dan vloog al dat zeepsop uit het flesje zo over haar hand heen. Maar gelukkig dat de vulpen stevig geklemd in het doosje zat, waardoor de pen niet alle kanten op schoof. Astrid moest een beetje van binnen lachen om haar gekke gedachten. Stel dat niet het zeepsop uit het doosje stroomt , maar de inkt uit de vulpen. Dan zat Kitty haar hand nu onder de blauwe inkt. ‘

Zo pen heb ik ook ooit gehad Astrid. Deze heb ik van Sinterklaas gekregen,’ was plompverloren antwoord van Astrid.

‘Richard heeft jouw niet verteld waarom ik hem moest terugbellen?’ Terwijl Astrid dit tegen Kitty zei, pakte ze haar tas van de grond, die naast haar bureau stond. ‘Nee, het enige wat hij me zei, ”dat het dringend was en dat hij dit liever met jou over wou spreken onder vier ogen.’ Met deze woorden legde Kitty de pen weer terug op het bureau van Astrid en verliet het klaslokaal. Astrid viste snel haar mobieltje uit haar tas en scrolde snelde de naam van Richard. Als het echt zo dringend is zal ik hem maar gelijk bellen, dacht Astrid bij haarzelf. Haar vinger raakte het icoontje aan met het telefoonhoorntje. Gelijk trad er een metamorfose in werking. Het icoontje veranderd namelijk van kleur rood in groen. Ook de vorm van de hoorn van het icoontje kreeg een gedaante verandering.

Maar het duurde een poos voordat er opgenomen werd. Op het moment dat Astrid op het punt stond om de verbinding te verbreken met de gedachten in haar achterhoofd , ik bel hem later wel, hoorde ze een stem.’ Hoi, Astrid. ‘Ik hoorde van Kitty dat ik je dringend moest terugbellen. Ja, dat klopt. Het is inderdaad dringend. Het gaat om Arnold.’ Het was voor Astrid een complete raadsel, waarom ze op stel en sprong de vader van Arnold moest terug bellen. Het ging juist heel goed met Arnold in haar groep . Ze had zojuist een sticker van een Porsche in zijn schriftje geplakt. Ze kon maar twee kleine foutjes ontdekken in zijn schriftje. Dus waarom zo dringend?’ ‘Ik begrijp de haast niet zo, het gaat juist heel goed met Arnold!’ Aan de andere kant van de lijn hoort ze . Maar toch zijn er dingen die ik graag met je wil bespreken. Twee uur vanmiddag bij mij thuis, Astrid. !’ Astrid zat versteend in haar stoel. Ze wist even niet wat ze moest zeggen.

‘Volgende week vrijdag is er trouwens een ouderavond op school. Kunnen we dan niet over Arnold hebben? Dan heb ik alle tijd om met jullie over Arnold te praten. Zo probeerde ze nog om Richard op een andere gedachten te brengen . ‘ Nee Astrid, dit kan echt niet op zich laten wachten. Daar is de situatie te ernstig voor Maar ik moet mijn dochter ook nog naar hockeytraining brengen. Dat heb ik haar beloofd. Daarna willen we nog kleren gaan kopen in de stad,’ probeerde Astrid opnieuw. Ze had totaal geen zin om huisbezoekjes af te leggen en zeker niet op haar vrije middag. Alleen als een kind langdurend ziek was dan werd er een uitzondering door haar gemaakt. Hoe laat moet ze trainen?’ Was het korte antwoord aan de andere kant van de lijn. ‘Half twee, ‘ was het botte antwoord van Astrid. ‘Mooi dan heb je een halfuur om bij mij te komen. Dat moet volgens mij wel lukken. We kijken bijna uit op de hockeyvelden. ‘Twee uur!, Astrid, tot dan

En de de verbinding werd door Richard verbroken, Astrid zat gebiologeerd op haar mobiel te staren. Ze kon nog niet helemaal bevatten wat zojuist allemaal gepasseerd was.

Astrid was gegroeid door de jaren heen, zoals het in de volksmond wordt genoemd een echte Rubensvrouw. Haar lengte van 1,78 was is in de loop van de jaren niet mee gegroeid met haar omvang in de breedte. Door de jaren heen was er rond haar heupen een klein buikje ontstaan. Niet echt storend. Ook haar bekken waren wat uitgezet. Dit was waarschijnlijk ook te wijten aan haar zwangerschap. Hier en daar waren in haar zwarte haren plukjes grijze lonken te zien. Het leven van 48 jaar had in haar gezicht grote sporen achtergelaten. Doordat de huid rond haar ogen dunner is geworden waren de kraaienpoten goed zichtbaar in haar gezicht. Ook de levenssporen van haar rimpels hadden diepe groeven achtergelaten in haar gezicht.

Ondanks dat ze haar uiterlijk niet mee had was ze èen en al lief en wollige juf. De kinderen waren stapel gek op haar. Sommige jongens uit haar groep ontdekte voor het eerst hoe verwarrend verliefdheid kon zijn.

Als ze voorlas dan hingen de kinderen aan haar lippen. Iedereen in haar groep leefde dan in een trance. Haar voorleesstem vervulde het hele klaslokaal en liet een wolk van zwijgzaamheid over de kinderen achter. Het enige wat nog boven haar stem uit kwam was het geluid van de wind, die zijn adem door de bladeren van de kastanjeboom op het schoolplein uitblies.

Terwijl Astrid de nagekeken schriften en nog niet de corrigerende schriften in haar tas deed, vroeg; ze zelf af wat Richard met haar te bespreken had.

Kan niet veel zijn! Maar waarom kon het niet wachten tot volgende week vrijdag tijdens de ouderavond?’ Ach, waar maakt ze druk om. Trouwens Anneke de moeder van Arnold zal haar wel bijstaan tijdens dat gesprek. Gewoon Floor naar hockeytraining brengen en snel daarna het bezoekje afleggen bij de ouders van Arnold. Voor drie uur zou dat gesprek wel voorbij zijn. Dan had ze nog ruim de tijd om haar belofte als moeder in te wilgen bij haar dochten. Misschien was ook nog wel even tijd over om in het clubgebouw een kopje thee te drinken en wat bij te praten met een van moeders van de medespeelsters van haar dochter. Mocht de training van Floor toch door welke omstandigheden uitlopen, zoals altijd.

Ze verheugd zich al op om vanmiddag Anneke weer te zien. Anneke was tot verleden jaar haar hulpmoeder geweest in haar klas. Omdat Arnold nu in haar groep zat vond Anneke het beter zowel voor Arnold, als voor haar zelf om afscheid te nemen van juf Astrid en van haar groep. Astrid vond dit wel een groot verlies. Anneke was voor haar meer dan alleen een hulpje.

Ze was gedreven, begripvol en zorgzaam naar de kinderen toe. Astrid was soms al kijkend van een afstand elke keer weer verbaasd, hoe Anneke nooit haar geduld verloor. Maar ze begreep wel de keuze van Anneke.

Met goede moed pakte Astrid haar tas en deed haar leesbril en haar pennen etui in de tas. Uiteraard werd de Lamy vulpen ook niet door haar vergeten.

Een minuut later zat ze al op haar rijwiel richting haar huis. Gelukkig had ze nog tijd genoeg om snel een boterham uit het vuistje te eten en paar slokken nemen van haar inmiddels afgekoelde thee .

In de badkamer ging ze zich snel even opfrissen met kleuren en geuren.

Ze gaf Floor bij hockeyveld snel een afscheidszoen. Zonder gedag te zeggen had Floor haar vriendinnen in de drukte al gevonden en was de aandacht voor haar moeder snel verleden tijd.

Vijf minuten voor twee was Astrid al bij het huis van Arnold en zijn ouders. Snel werkte ze haar lippen met lippenstift bij en met goede moed drukte ze op de deurbel. Maar er was geen leven te bekennen achter de voordeur. Ze zouden toch wel thuis zijn? Was haar eerste reactie. Nog maar een keertje aanbellen. Dit leverde weer geen gewenste resultaat op. Dit is wel heel vreemd. ‘Het was dringend’ zei Richard en ze zijn niet eens thuis. Voor derde keer aanbellen dorste ze niet. Geduldig bleef Astrid maar eventjes afwachten Op het moment dat ze wou om draaien om naar huis te gaan hoorde ze de kerktoren uit de verte twee keer slaan. Opdat moment deed Richard de voordeur open.

‘ Juf Astrid, je bent er al. Kom verder! Ik heb twee keer aangebeld. Heb je de deurbel niet gehoord?

Zeker, maar onze afspraak was twee uur. O, je bent wel een man van de tijd.’

Astrid was niet gewend om de bezoeker op die manier te laten wachten. Ik vind wel raar van zaken doen om je bezoek op die manier te laten wachten.

In het kleine voorhal ritste ze haar jas los. ‘Zal ik je jas even aannemen?’ Richard stond al in de aanslag met een hangen in zijn hand. Gelukkig Richard had blijkbaar wel iets van manieren geleerd en ze gaf haar jas aan hem. ‘Loop maar door, de woonkamer in.’ Astrid passeerde Richard en liep rechtdoor de woonkamer in. Richard draaide zich om bij de kapstok en hing de jas van haar op de kleren stang, tussen de andere jassen.. Snel ontdekte Astrid bij de deur naar de woonkamer toe op kinderhoogte, drie haakjes. Aan een van het haakje herkende zij de jas van Harold onmiddellijk aan de kleur blauw. Gelukkig Harold is toch thuis, dan zou Anneke wel in de woonkamer zitten en haar verwelkomen. Terwijl ze met die gedachten speelt, stapte ze de woonkamer binnen. Snel keek ze rond in de woonkamer om Anneke ergens te ontdekken. Maar helaas voor haar op dat moment was Astrid het enige levende wezen in deze kamer. Nog geen glim van Harold of een vriendelijk welkomstwoord van Anneke waren door Astrid te zien of te horen . Richard liep nu de kamer binnen. Achter Astrid hoorde ze zijn complimenten over haar donkere blauwe bloemetjespatroon jurk. De gele riem om je middel paste perfect bij je jurkje, was zijn volgende compliment, ‘Je parfum ruikt bijna net zo lekker als de nectar van de bloemetjes op je jurk.’

Astrid voelde zich een beetje gevlijd door deze complimenten. ‘Eh, dank je, maar is Arnold en Anneke er niet? Nee, je moet het met mij doen. Ze zijn naar haar moeder toe. Ga maar ergens zitten . Maak niet uit waar. Wil je iets drinken? Lekker, doe maar een glas water.’ Astrid zag in de huiskamer een leren driezitsbank. Tegen over de bank stond de tv meubel. Tussen de tv meubel en de bankstel stond daar een ronde saloon tafel. Verder viel Astrid de vele grote en hoge groene planten in de huiskamer haar op. Deze waren veel mooiere en groener dan bij haar thuis. Dat moet vast het werk van Anneke zijn. In de hoek aan de overkant van de bankstel naast de tv stond een leren fauteuil. Een beetje verscholen tussen de planten in naast de bank stond de tweede fauteuil. Naast die fauteuil was er een kleine bijzet tafel neergezet. Zowel de bank als de fauteuils hadden de zelfde kleuren. Achter de bankstel stond een boekenkast. Toen Astrid naar de bank liep om erin te plofte, viel haar meteen een leeg hoekje naast de boekenkast op. Vreemd, tussen de kast en dat hoekje was zeker een meter ruimte over. Ik had daar een plant neergezet was haar eerste gedachten. ‘Mooie planten hebben jullie. Dank je .Ja, dat is het werk van Anneke’ zei Richard toen hij weer terug kwam uit de keuken met een dienblad Op het dienblad stond een torentje van twee glazen en een kannetje met water. Hij vulde de glazen met water en gaf eentje aan Astrid. Het tweede glas nam hij mee en ging tegen over Astrid zitten in de fauteuil bij de tv en nam een slokje uit het glas. ‘Heeft Anneke zulke groene vingers?’ Jammer , dat ik haar niet even kan zien. Weet je ook hoe laat ze thuis komen? Geen idee, ik had ze beloofd dat ik ze ging ophalen,’ was het korte antwoord van Richard.

Even was er een stilte tussen hen. Richard was de eerste die het woord nam.

‘Weet je al waarom ik je hebt gevraagd om langs te komen, juf Astrid?’ Juf vond Astrid een beetje vreemd klinken uit de mond van een volwassene man. ‘Zeg maar gewoon Astrid. Euh, ik heb geen idee waarom ik hier ben. Behalve dan dat je zei; dat het iets met Arnold te maken heeft en dat het dringend is. Ik wil iets met je bespreken wat Arnold vrijdag ons vertelde bij het avondeten. O,’ was het korte reactie van Astrid en nam een klein slokje van haar water. ‘Hij vertelde ons dat jij hem vrijdag een tik tegen zijn billen hebt gegeven, klopt dat ?’ Astrid was sprakeloos van zijn directe vraag.’ Astrid moest zelf even diep nadenken wat Richard eigenlijk bedoelde. Het duurde dan ook even voordat ze het voorval weer goed kon herinneren met Harold bij het zandbak. Je begrijpt zeker wel dat we dit eerst niet wilde geloven. De kinderen zeggen soms de gekste dingen, vandaar dat ik je vroeg om vandaag langs te komen. Misschien dat jij mij hier meer over kunt vertellen. ‘ Hier schok Astrid een beetje van. Deze ongemakkelijke situatie zag ze niet aankomen. Ze nam even de stilte in haar op en maakte met het puntje van haar tong haar drogen lippen een beetje vochtig. Ze brak de stilte en nam het woord

‘ Ik had vrijdag in de pauze schoolpleinwacht. Waarschijnlijk heeft Anneke je weleens verteld wat dat inhoudt om schoolpleinwacht ter zijn. Ja dat begrip ken ik. Ga verder Astrid. Nu is het zo dat als de bel gaat dat dan de kinderen weer terug de school ingaan. Ik zag bij Arnold dat zijn veter van zijn rechte schoentje los zat. Hij vroeg of ik hem wilde vastmaken. Wat ik uiteraard deed. Toen ik weer opstond gaf ik hem inderdaad een tikje tegen zijn bibs. Heel zachtjes hoor!’ Astrid nam weer kleine slokje water. ‘ Ga verder Astrid ik ben een en al oor. Ik zei toen dat het tijd was om weer naar binnen te gaan. Toen ik dit tegen hem zei gaf ik inderdaad als aansporing een tik tegen zijn billen. Het was liefkozend bedoeld en als aansporing. Je bagatelliseert de ernst wel een beetje Astrid. Vind je het normaal om kinderen een tik te geven? Nee, natuurlijk vind ik het niet normaal om kinderen een tik te geven. Maar het was een zachte tik. Het lijkt mij sterk dat hij daar iets van gevoeld heeft,’ verdedigd Astrid zich. Richard nam weer het woord. ‘Dat hij niets van gevoeld heeft lijkt mij heel sterk, dus daar ben ik niet met je eens Astrid. Hij verteld dit natuurlijk niet zo maar tegen ons . Ik moet zeggen dat ik een beetje teleurgesteld ben in je. Ik hoorde verleden jaar nog van Anneke dat je zo goeie juf bent. Anneke en ik waren dan ook ontzettend blij voor Arnold dat hij dit jaar in jou groep zou komen. Anneke heeft zelf haar werk voor opgezegd als klasse ondersteuner. Ook omdat zij vanuit ging dat Arnold helemaal op zijn plaats zou zitten bij jou. We dachten nog. Dat zit met Arnold volgend jaar wel goed bij juf Astrid!. Het valt ons wel een beetje tegen van je. Misschien hebben we ons toch een beetje vergist in je, Astrid.’ Astrid was sprakeloos en nam snel nog een slokje van haar water.

‘Hoe denk je dit op te lossen Astrid? Ik zal beloven dat ik Arnold nooit meer een tik zou geven,’ was het korte en voor de hand liggende antwoord van Astrid

‘Je begrijp toch wel dat ik hier niet bij kan laten. Het is nota bene strafbaar om een kind te slaan. Je doet net of ik Arnold heb mishandeld. Het was gewoon een onschuldig tik.

‘Wel of geen onschuldig tik. Tik is een tik.’ Richard ging wat meer naar achter leunen in zijn stoel en dacht even na.’

‘Sta je wel bij stil hoe ik dit morgen tegen Kitty moet zeggen. Een juf geeft een tik tegen de billen van een van haar leerling. Ik ben benieuwd hoe Kitty zou reageren. Je mag nog blij zijn dat ik haar nog niets verteld heb vanochtend. Ik weet niet of je de ernst van de situatie goed inschat Astrid. En ik weet ook niet hoe mijn advocaat hier op zou reageren. Sta je daar bij stil, Astrid. Het zou zo kunnen zijn dat vandaag jouw laatste dag was als juf Astrid.’

Deze kwam bij Astrid wel binnen. Als Kitty morgen werkelijk op de hoogte worden gesteld dan is haar ontslag een feit. Dit staat ook niet goed op haar cv. Het vinden van een nieuwe baan als juf zou alleen door dit incident tegen haar kunnen werken. Ook eventuele rechtsgang van zijn advocaat zou grote gevolgen kunnen hebben. Hoe zou Nico reageren als hij erachter komt? Want ze kan eventuele zo rechtsgang natuurlijk nooit aan hem verzwijgen. Haar huwelijk zou weleens in gevaar kunnen komen. ‘Haar hersencellen in haar hoofd maakte overuren.

Ontslag, geen baan, stafblad en geen huwelijk meer. Astrid moest er niet aandenken hoe in de toekomst haar cv en haar leven na vandaag eruit kwam te zien.

Richard nam weer de voortouw.

‘Maar Kitty hoeft hier natuurlijk niets over te weten. Astrid begon een beetje op te bloeien met deze opmerking. Ze veerde zelf een beetje op. ‘Je bedoelt dat je afziet van het gesprek met Kitty en de rechtsgang. Nee, dat heb ik niet gezegd Astrid. Als je akkoord gaat met mijn voorstel misschien dat ik het hier bij laat.

Ik ben getrouwd, ik ga echt niet met jou naar bed, Richard, als je dat bedoelt ‘ Het was eruit voordat Astrid het door had ‘Hoe durf je zo over mij te denken Astrid​? Zie je deze ring. ‘ Richard liet zijn linke ringvinger zien aan Astrid en zei erbij; ‘ ‘Vena Amoris!’

Na een rustpauze van tientallen seconde nam Astrid weer het woord. ‘Ik kan een keer op Arnold oppassen, zodat jullie samen een avondje weg kunnen. Dan betaal ik het etentje en de schouwburg of de bioscoop. Je denkt toch niet dat wij jou alleen vertrouwen met Arnold! Als we terug komen van zo avond zijn zijn billen zeker bont en blauw geslagen. Dat lijkt mij onverantwoord. Is dit niet een beetje overdreven Richard?’

Dat vertrouwen boterzacht was tussen de ouders van Arnold en haar was, voor haar wel opslag duidelijk geworden, na zo opmerking van Richard. ‘Nee juffrouw Astrid ik heb een ander voorstel. Je hoeft niet gelijk ja op te zeggen, denk er rustig over na.

Waar denk je dan aan Richard? Richard nam een slok water en sprak tot haar. ‘Eigenlijk het zelfde wat je ook deed bij Arnold. ‘Wat veters strikken? Was het naïeve antwoord van Astrid.

‘Nee, juffrouw bij -de- handje! Het andere ding wat je bij Arnold deed.’ Astrid begreep niet helemaal wat Richard bedoelde. Wát bedoel je dan Richard. Je weet wel.’ Nee ik weet niet welke kant je op wilt. Moet ik het uittekenen voor je Astrid. ‘ O, een tik. Is dat het wat je bedoelt. He, hé, het kwartje is bij je ingedaald ‘ Richard richtte zijn hoofd richting Astrid. ‘Maar dan bedoel ik een echte tik.’ Astrid wist niet helemaal wat Richard hier weer mee bedoelde. Hij zag de onbekendheid in de ogen van Astrid en verloste haar gelijk met haar eigen onbekendheid.

Dan bedoel ik flink pak voor je billen.

Astrid kon haar oren niet geloven wat ze hoorde. ‘Wat pak voor mijn billen?”

Ben je gek of zo. Je denk toch niet dat ik op mijn billen laat slaan? Wat moet mijn man hier wel niet van denken. Ik ben getrouwd. Ik ben een volwassen vrouw. Volwassen vrouwen kunnen ook pak voor de billen krijgen. Daar staat gelukkig geen leeftijd voor,’ was het tegen argument van Richard. ‘Trouwens je bent niet de eerste vrouw die over de knie wordt gelegd . Persoonlijk vind ik een milde straf en dat je daar nog aardig mee wegkomt.’ Astrid was sprakeloos wat ze allemaal uit de mond van Richard hoorde. Dit gesprek ging helemaal verkeerde kant op voor haar. Ze schoof met haar billen over de bank en trok onbewust haar jurk strakker onder haar billen over haar benen heen.

Astrid zocht na een wapen wat ze kon gebruiken tegen Richard

‘Wat zou je vrouw Anneke wel niet van zeggen als ze hier achter komt, als je, – je weet wel’?

Ze kreeg het woord ‘billenkoek’ niet over haar lippen. Anneke heeft heel wat ervaring opgedaan ze gaat namelijk geregeld bij mij over de knie. Ze weet van haarzelf dat ze dat hard nodig heeft om goed te kunnen functioneren. Het is namelijk voor haar het intieme besef dat ze leeft. Even het gevoel dat ze alle controle over haar kan laten laten varen. Even alles van los komen. Ze ziet dit als een soort medicijn. Het gevoel dat er voor haar gezorgd wordt.’ Astrid kon zich niet voorstellen dan Anneke het normaal vindt om geslagen te worden op haar billen. Uitgerekend Anneke, waar ze enorm veel respect voor had, laat zich geregeld en vrijwilliger door haar eigen man over de knie leggen. Plotseling begreep ze nu ook waarom Anneke soms na het dragen van een spijkerboek de volgende dag in een jurk rond liep. Ineens had ze ook een verklaring voor waarom Anneke weleens op haar stoel zat te wiebelen. Astrid maakte even snel oogcontact met Richard. Ze zag Richard zijn laatste slokje van zijn water nemen.

‘Trouwens het was ook Anneke haar voorstel om jou over de knie te leggen. ‘ Nu brak bij Astrid echt haar klomp. Hoe kan Anneke, uitgerekend Anneke dit nu aan Richard voorstellen.

Zij wil je namelijk, al was het maar voor éen keer dat je het het zelfde ervaart als zij. En volgens Anneke is jou man Nico niet in staat om jou over de knie te leggen.” Dat had Anneke inderdaad goed ingeschat. Haar Nico zou haar nooit haar voor de billen durven te geven. ”Jouw akkevietje met Harold was voor Anneke een perfecte manier om dit met mij te bespreken. Maar ik moet van haar wel bij vertellen dat je er zelf wel achter moest staan. Nu wordt het helemaal fraai. Jij laat mij kiezen. Ontslagen te worden of om vrijwilliger over de knie? En daar moet ik ook nog achter staan.’ ‘ Astrid wist even niet meer hoe ze het had.

‘Ik denk dat ik dit gesprek ga beëindigen. Ik moet mijn dochter ook nog op halen van het hockeyen. Is goed mag je morgen aan Kitty uitleggen hoe het gesprek is verlopen. Hoe bedoel je dat Richard? Net hoe ik zeg. Ik bel morgen Kitty op en vertel haar dat we Arnold van school afhalen en andere school voor hem gaan zoeken. Juffrouw Astrid kan je precies vertellen waarom we Arnold op een andere school zetten. Daarna zal ik met mijn advocaat bespreken hoe we aangifteprocedure zullen opstarten. Dit is pure chantage Richard, Dit kun je me niet aandoen.’ Astrid voelde ineens dat ze schaakmat stond. Ze probeerde op alle manieren om hier er uit te komen. ‘Kunnen we dit niet op een andere dag afhandelen? Ik moet mijn dochter nog ophalen. Je denkt toch niet dat we agenda gaan trekken. Hoe laat is ze klaar met trainen? De training duur tot drie uur.’ Richard keek even snel op zijn mobieltje en zag dat het bijna kwart over twee was.’ Het is nu bijna kwart over 2, dus tijd genoeg voor je strafsessie. Even was het stil, Astrid dacht even goed na en ging verder met het gesprek . ‘Als je, je weet wel bij met doet. Je bedoelt billenkoek,’ was het snelle antwoord van Richard.’ Ja dat, ga je dan morgen dan niets tegen Kitty zeggen en doe je dan ook geen aangiften? Nee, dan is alles vergeven en vergeten.’ Astrid voelde zich heel klein worden en besefte dat ze weinig te kiezen had. Misschien valt de pijn van zo billenkoek wel mee Ze had tenslotte ook niet het gevoel dat Anneke er blijvende letsel aan over hield. ‘ Oké, ik ga onder proces mee akkoord. Waarmee ga je mee akkoord, Astrid? Dat je weet wel. Nee, ik weet van niets.’ Richard wilde net als bij Anneke dat Astrid zelf om ging vragen. Het moet tenslotte uit iemand zelf komen.

‘Ik wil dat je het zegt, Astrid! Gewoon.’ Astrid voelde zich nog meer vernederend door hem, moet ze werkelijk het woord billenkoek uit haar mond hard opzeggen.? ‘Dat je me pak voor mijn billen mag geven. Oh dat, is wat je bedoelt, is dat nou zo moeilijk omdat te zeggen?’ Astrid werd van binnen erg stil en liet nu maar alles over haar heen komen.

‘Goed Astrid, we doen het volgende! Als je gezicht omdraait zie je achter je een boekenkast.’ Astrid draaide haar hoofd om richting de boekenkast. ‘Naast die boekenkast is een leeg hoekje. Zie je dat? Ik wil dat je rustig naar dat hoekje loopt. Je gaat met je gezicht naar de muur toe staan. Je doet netjes je armen in je nek en ik wil je niet horen of zien bewegen, totdat ik zeg dat je uit de hoek mag komen.’ Astrid had nu pas door waarom er een lege ruimte was naast de boekenkast.

Zou Anneke daar ook moeten staan voordat ze over de knie wordt gelegd?

Astrid had het gevoel dat de bank een soort een magneet geworden was. Het leek net alsof de bank aan haar billen bleef trekken. Het was net alsof ze niet meer uit de bank kon komen. Wat speelt toch allemaal in haar hoofd? Richard deed zijn mobieltje uit.

‘Astrid, ik heb niet de hele middag de tijd.’ Plotseling veranderd zijn stem van vriendelijkheid tot strengheid. ‘Ik tel tot 3 en dan sta je daar in de hoek, begrepen?

Richard begon hard op te tellen.

‘1..,’ Astrid wist niet wat haar overkwam. De tel en zijn stem bracht haar in een roes.

”2..,’ Jezus hij meent het echt. Ze begon met haar billen over de bank te wrijven. Ze kwam zelf een beetje los van de bank. De magneet onder haar billen werd wat minder sterk.

‘2,5.., Ja ik ga al.’ Ze stond op van de bank en liep richting de hoek.

‘3 ..’ Ze stond nu netjes in de hoek met haar gezicht tegen de muur. Haar handen vouwde ze achter haar nek. Onbewust zonder dat Richard iets tegen haar zei, spreidde ze lichtjes haar benen.

Astrid hoorde achter haar de stem van Richard, nu iets minder streng dan toen hij tot drie telde. ‘Grote Meid.!’

Richard stond nu op uit zijn stoel. ‘Blijf staan ik ben zo terug!’ Astrid was versteend en durfde zich niet om te draaien en bleef maar stoïcijns en stokstijf tegen de muur staren.

Ze hoorder nu alleen de voetstappen van Richard in het niets verdwijnen.

In haar hoofd klonk de echo nog van zijn voetstappen.

Wat gek, terwijl ze zo stond tegen de muur werd ze steeds rustiger in haar hoofd. Het tijdsbesef werd in haar hoofd een subjectief begrip. Er was een oase van rust in haar hoofd ontstaan.

Hoelang zou ze al zo staan in de hoek. Uur, minuut seconde. Hoe lang zou ze zo nog met haar gezicht tegen de muur moeten staan. Seconde, minuut uur.

Haar verleden, heden en de toekomst werd voor haar gevoel geprojecteerd als een film tegen dat stukje kale muur . Dit was nu even haar wereld!

Als kind is ze nooit over de knie gelegd ook niet door èen van haar ouders. Zelf toen ze in de vijfde klas zakte voor haar HAVO diploma werd ze niet op haar billen geslagen. Uiteraard werd ze vroeger wel gestraft als ze iets deed wat niet mocht. Dan monde het meestal uit in huisarrest of ze mocht een week niet paardrijden. Iets wat ze verschrikkelijk vond. Paardrijden was haar lust en haar leven Ze was namelijk gek op paarden.

Het woord billenkoek kende ze als het ware alleen maar als een woord zonder betekenis uit het Van Dale woordenboek. Op welke bladzijde dat woord zou staan , zou ze niets eens weten of kunnen aanwijzen. Ze heeft gelukkig dat woord nooit hoeven op te zoeken in de dikke Van Dale. Maar het moet wel ergens staan.

Nico was zelf ook niet mee opgegroeid met het krijgen en geven van billenkoek. Zelf een speels tikje tegen de billen van Astrid kwam niet eens bij hem op. Ook niet als Astrid voorover gebukte stond voor de koelkast om er iets uit te halen. Nico zou eerder tegen haar zegen, ‘AS, kun je het vinden ? Pak je voor mij een biertje, als je wilt.’ In de huidige wereld van Nico en Astrid was het juist abnormaal om een iemand voor de billen te geven. Ook op een speelse manier .

Wat haar bezielde om uitgerekend die vrijdag Arnold een tik te geven was voor haar onverklaarbaar. Zo iets heeft ze nooit gedaan zelfs niet bij eigen kinderen. Maar waarom juist bij Harold? Wat bezielde haar, die vrijdag?

Hoe langer Astrid met haar gezicht tegen de muur stond, ging ze steeds meer afvragen. Hoe het zou zijn om geslagen te worden op de billen? Zou het pijn doen? Zou ze heel hard moeten huilen? Zou ze überhaupt nog kunnen zitten, daarna?. Of zou het allemaal wel meevallen? Straks zegt Richard, ‘Astrid kom maar uit de hoek het was maar een grapje. Je mag naar huis.’ Grapje zou het wel niet zijn hij gaf Anneke ook geregeld billenkoek. Astrid kon zich helemaal niets bij voorstellen. Wie is nu in staat om volwassen vrouw over de knie te leggen. Welke vrouw ging ermee akkoord om vrijwillig geslagen te worden? Ja, Anneke en straks zij zelf.

Wel een gek woord eigenlijk billenkoek. Nu ze zo er over nadenkt, klinkt het net alsof een koekje van de maand bij Albert Heijn.

Onbewust werd ze steeds meer geconfronteerd met haar zelf. Het was alsof ze een reis maakte in haarzelf. Een mentale bewustwording met haar eigen identiteit .

Er wordt als het ware een soort onbekende legpuzzel in haar brein gelegd. Elk hersencel pakte het juiste puzzelstukje op en legde elk stukje van de puzzel op de juiste plek. Het leek wel of ieder hersencel nooit misgreep of het verkeerde stukje pakte. Haar hersencellen werken voor Astrid op een onverklaarbare wijze samen. Maar ondanks de onbekendheid voelde dit voor Astrid enorm vertrouwd. Het is net of haar hersencellen deze onbekende puzzel eerder en vaker hebben gemaakt. Zou Anneke dit gevoel ook in haar hoofd ervaren? Bestaat haar puzzel met meer of minder stukjes dan die van haar. Uit hoeveel stukjes zou haar puzzel bestaan? Deze gedachten van Astrid dwarrelde in haar hoofd Is dit wat Anneke bedoelde met een beschermd gevoel en het delen van haar ervaring met betrekking tot het krijgen van billenkoek?

Astrid voelde haar bennen slap worden en begon haar linke been iets te verzetten. ‘Recht blijven staan, Astrid. Niet bewegen, ‘ klonk de stem achter haar. ‘Jezus, Richard is weer terug in de kamer. Ze heeft Richard helemaal niet horen terug komen. Spontaan begon Astrid zich om te draaien om te kijken waar de stem vandaan kwam en waar eventueel Richard zich begaf. ‘Had ik gezegd dat je mocht omdraaien. Omdraaien, nu.’ Nu klonk de stem van af de bank nu stuk strenger dan dat van net. Pardoes draaide Astrid haar gezicht weer richting de muur.

Na een tijdje vond Richard dat Astrid lang genoeg in de hoek heeft gestaan. Discipline is ook niet in een keer aan iemand te leren. Ook niet aan een juf. En zeker niet bij juffrouw Astrid.

‘je mag uit de hoek vandaan en komen en naar mij toe komen ’ Astrid draaide zich gelijk om en begaf met knikkende knieën naar de bank waar nu Richard opzat. Ze had niet eens door gehad dat Richard de gordijnen dicht deed, toen ze in de hoek stond. Ze was in de hoek in een trance geraakt. Ze heeft nu pas door dat Richard heel zachtjes De vijfde Symfonie van Van Beethoven had opgezet. Het leek wel of zij toen in in de hoek stond eventjes doof was in plaats van Ludwig van Beethoven zelf , toen hij dat vijfde stuk schreef.

‘Doe je bril maar af en leg hem maar daar op de tafel.’ Astrid deed wat haar gezegd werd zette haar bril af en legde hem op de tafel neer. Doe je riem maar af en leg die maar er naast. Oei, nu komt het wel heel dichtbij. Terwijl ze haar riem af deed en hem bij haar bril neerlegde, had ze het gevoel dat er geen weg meer meer terug was. Onbewust gingen haar handen over haar maagdelijke billen heen. Richard pakte een van haar armen en trok haar hele gewicht ineen keer over zijn schoot heen. Het ging voor Astrid allemaal te snel en voordat ze wist lag ze al bij hem over de knie. Ze lag met haar onderlijf perfect onder handbereik van Richard. Zachtjes op de maten van de Vijfde Symfonie van Beethoven ging Astrid haar eigen noodlot te gemoed. Richard wurmde zijn linke hand onder de middel van Astrid door en klemde haar onderlijf als het ware af. Haar onderlijf kwam hier net wat hoger te liggen. Zijn andere hand legde Richard liefkozend op de billen van Astrid. Astrid vond deze houding niet echt onplezierig. Haar ademhaling werd zelf rustige hierdoor. De nervositeit vloeide uit haar lichaam. Haar lichaam werd als het ware samengesmolten met haar geest. Dit gaf haar juist een beschermend gevoel Ook de hand op haar billen had iets rustgevend. Ze ging zelf meer ontspannen liggen over zijn schoot .Zou Anneke toch gelijk hebben?

‘Heb je wel eens vaker pak voor je billen gehad , Astrid? Nee, dit is voor mij de eerste keer. Ook nooit van je ouders?’ Vroeg Richard door. Nee, ook nooit van mijn ouders.

Omdat het je eerst keer is ik zal ik langzaam opbouwen. Ben je er klaar voor.’ Richard haalde zijn hand van Astrid haar billen vandaan en plaatste deze ergens in een lege ruimte, vlak boven haar billen. ‘ Ik begin pas als jij zegt dat je er klaar voor bent.’ Astrid kneep even snel haar ogen dicht en dacht alleen maar, laat het maar zo snel voorbij zijn. ‘Ja ik ben er klaar voor.’ was het korte antwoord van Astrid. Plotseling voelde ze de eerste en een harde knal uit haar leven precies in midden op haar billen. Dit herhaalde Richard zo 10 a 15 keer. Tussen elke tik nam hij even honderdste van een seconde een pauze om Astrid even tot rust te laten komen. Astrids haar hersens kon de tussenpozen van honderdste van een seconde niet eens goed registreren. Ze had juist het gevoel dat de salvo van klappen op haar billen een slachtveld van haar billen hadden gemaakt.

Want ondanks dat er nog maar 15 tikken waren op haar billen, ging ze haar billen al aardig te voelen. Niet dat het haar pijn deed, maar haar billen begonnen wel te gloeien en te brandden. De dunne stof van haar jurkje bleef aardig op zijn plek zitten en beschermde haar billen goed af . Omdat Astrid een Rubensvrouw was , had Richard een grote oppervlakte, waar hij zich op kon richten. Zodat hij haar billen de pijn goed kon verdelen op de twee billen helften. Richard merkte wel dat de billen van Astrid nog niet veel gewend waren. Anneke haar billen waren veel meer gewend. . Maar hij ging zeker Astrid niet sparen. Het is voor Astrid wel eens goed om een keer flinke portie billenkoek te krijgen.

‘Ik ga nu wat harder slaan, houd je schrap.’ En weer ging de hand van Richard omhoog. Met nog meer vaart kwam zijn hand op haar billen terecht . Nu niet alleen in het midden van haar billen. Links, ging zijn hand, en dan kwam de de hand weer van rechts vol op haar billen . Ook de bovenkant en de onderkant van de billen werden door Richard niet gespaard. Dit begon Astrid wel te voelen. Ze hield haar kaken stevig op elkaar en kneep hard in haar vuisten. Richard begon nu nog harder te slaan. Het leek wel dat tussenpozen ook steeds korten werden. Astrid begon nu zelf haar billen door de pijnscheuten aan te spannen. Ze bewoog steeds meer met haar onderlijf om op die manier de grote hand van Richard maar te ontwijken. Ze kon steeds minder goed consenteren op de slagen, die haar billen te verduren kregen. ‘Au, au’ kwam het uit haar mond. Astrid stond op de punt te breken. Plotseling voelde ze geen klappen meer op haar billen. Zou het voorbij zijn Zou Richard gestopt zijn met haar te slaan? ‘Even pauze Astrid. Hoe gaat het? Houd je het nog vol? Nee, natuurlijk niet. Het doet verschrikkelijk pijn. ‘Even volhouden, juf.’ Richard schoof nu het zoom van het jurk van Astrid naar boven. Dit zag Astrid niet aankomen en probeerde overeind te komen. Maar de hand van Richard was te sterk voor haar  en drukte haar lichaam weer terug op zijn schoot. ‘Stil blijven liggen, jij,’ terwijl Richard dit zei, gaf hij een flinke tik tegen de onderbroek van Astrid. ‘Maar Richard, dit hadden we niet afgesproken,’ jammerde Astrid. ‘We hebben niets afgesproken dame , nu netjes blijven liggen. De hand van Richard ging weer in de lucht en sloeg nu overal op de onderbroek van Astrid. Deze slagen voelde Astrid beter dan met dat beschermlaagje van haar jurk. Dit deed echt heel veel meer pijn. Ze begon nu zelf met haar bennen te trappelen en tegen de benen van Richard te schoppen. ‘ Astrid, houd je benen stil’ Dit hield Astrid 2 tikken vol. ‘Ik waarschuw je, Astrid.’ Maar Astrid bleef maar spartelen met haar benen na iedere klap op haar billen..’ Nu, heb ik er genoeg van, ik heb je twee keer gewaarschuwd, jonge dame.’ Pardoes trok Richard in een beweging de onderbroek van Astrid van haar billen naar beneden. Astrid begon nu nog meer te spartelen over zijn schoot. Richard wist zonder veel moeite haar benen tussen zijn benen te klemmen. Astrid kon nu werkelijk geen kant meer op. Ze lag nu in zijn houdgreep. Het slaan op haar billen begon weer opnieuw. Nu op haar blote billen. Astrid krijste alles bij elkaar. Ze kwam zelf boven de muziek van Van Beethoven uit. Richard trok hier niets van aan en ging gewoon onverstoorbaar door met het geven van haar eerste pak slaag. Astrid probeerde nu haar billen te beschermen met haar handen. ‘laat dat, Astrid.’ Richard pakte nu de handen van Astrid en spinnende met zijn vrije hand haar handen vast op haar rug. Net boven haar billen. En opnieuw ging de hand van Richard in de lucht en raakte meerder malen de billen van Astrid. Astrid schreeuwende het uit. Op den duur kwamen nieuwe tikken op de oude plekken terecht. Deze waren aardig rood geworden. Astrid had het gevoel dat de tikken steeds harder en en sneller op haar billen terecht kwamen. Astrid stond op de punt om in huilen uit te barsten. Ze voelde steeds meer tranen opkomen. Het slaan op haar blote billen hield maar niet op. Dit was echt geen speelse tikken meer.

Maar op het moment dat ze dacht dat ze moest huilen gebeurde iets vreemds in haar hoofd. De slagen op haar blote billen werden een balans tussen het slaan op haar billen en de muziekmaten van Van Beethoven. Ze werd zelf over de schoot van Richard heerlijk ontspannen door Ze ging onbewust met har billen in de richting van de slagende hand op. Het leek dat haar billen de hand verwelkomd en tot de hand sprak. ‘’Hier moet je me raken. Daar nog een keer. Ja, en daar, Iets meer links graag. Nu weer in het midden. Ook niet de rechterkant van de bil vergeten.

Met de puntje van haar tong ging ze zelf haar lippen bevochten . Dit voelde enorm prettig aan ondanks dat de billen pijn deden

Richard vond dat de billen van Astrid nu wel genoeg gestraft waren en zeker voor de eerste keer. Hij gaf als afsluiting liefkozend en zachtjes op elk bil 10 slagen. Astrid had niet eens door dat Richard gestopt was met het geven van billenkoek. Ze bleef ontspannen liggen over zijn schoot en luisterde nu alleen maar nog na de muziekklanken van Van Beethoven. Astrid had niet eens door dat Richard haar onderbroek weer omhoog schoof en haar jurkje weer over haar onderbroek trok ‘Welkom terug Astrid. ‘Je straf is voorbij.’

‘Hoe vond je eerste pak voor je billen.’ Richard was wel benieuwd na de ervaring van Astrid. Het was voor hem ook nieuw om een vrouw zonder ervaring over zijn knie te leggen. Zeker een volwassene vrouw, die nooit in haar leven voor haar billen heeft gehad.

Anneke had namelijk vaker pak voor haar billen gekregen voordat hij haar leerde kennen. Haar ouders en haar ex vriendjes deden dit geregeld bij haar.. Astrid begon langzaam weer te beseffen wat er gebeurd was. Ze ontwaakte uit haar roes Na een tijdje stond Astrid op en pakte haar bril van de tafel en zette deze op haar neus. Richard hielp haar bij het dicht gespen van haar riem om haar jurk. Astrid ging met haar handen nog paar keer stevig wrijven over haar pijnlijke billen. Toen ze merkte dat dit niet echt hielp om de het bijtende gevoel uit haar billen te wrijven ging haar ene hand onder haar jurk door en wreef paar keer over haar onderbroek. Maar de pijn op haar billen werd hier niet minder door. Het leek zelf op dat ze de pijn door het wrijven alleen maar verplaatsen werd over de hele oppervlakte van haar billen.

Richard vulde opnieuw haar glas met water en gaf dit aan haar. Astrid dronk in een teug het glas leeg en gaf het weer terug aan Richard. Ze ging direct daarna met haar handen weer onder haar jurk om nog een keer over haar billen te wrijven.

‘Richard, je vroeg hoe ik dit ervaarde mijn eerste billenkoek. de In de hoek staan vond ik nog niet zo erg. Ik werd zelf een beetje rustig van in mijn hoofd . Astrid keek even snel na de hoek waar ze zo juist stond. Die plek is voor de volgende keer weer gereserveerd voor Anneke, dacht ze snel. Over je schoot liggen vond ik ook nog niet zo erg. Het had voor mij iets weg van een knuffelgehalte. Je moet weten ik ben een echte knuffelberin. ‘Toen je begon met slaan deed het echt pijn aan mijn billen. Ik vond het ook niet leuk dat je mijn jurk omhoog deed en mijn onderbroek naar beneden trok Ik schaamde me rot om op die manier mijn blote billen te tentoonstellen aan jou. Je hoef je echt niet te schamen voor je billen. ‘ Astrid haalde haar handen onder haar jurk vandaan en deed haar jurkje recht. ‘Trouwens billenkoek hoort nu eenmaal op de blote billen, Astrid, dat zijn de spelregels.’ Richard ging nu zelf staan en kwam naast Astrid staan. ‘Maar naarmate ik meer kreeg op mijn billen werd ik steeds ontspannende. Ik stond op punt te gaan huilen. Maar dat lukte me niet. Ik werd steeds rustiger in mijn hoofd. Is dat normaal Richard. Ja dat zijn endorfine. Die worden in je hersens gemaakt en geven je het zalige gevoel. Is dat wat Anneke ermee bedoelt? Ja, waarschijnlijk wel. Hoe vond jij dat ik het deed?’ Richard nam nog een slokje.’ In het begin zag ik dat je zenuwachtig was. Dat is heel begrijpelijk voor de eerste keer . Daarom heb ik je even eerst in de hoek gezet. Om je even tot rust te laten komen. Volgens mij heb je niet eens door gehad dat ik weer terug was in de kamer en dat ik de gordijnen dicht trok. Nee dat klopt.’ Bekende Astrid.

‘Toen je bij mij over knie lag was je nog behoorlijk gespannen. Ik heb bewust voor gekozen om je een korte sessie geven.’ Astrid haar mond viel van verbazing open.’ Krijgt Anneke dan veel langere sessie ? O, ja ze staat ook veel langer in de hoek. Ze krijgt zelf als ze te bont maakt met de borstel. Dat heb ik jou gespaard.’ Richard pakte de borstel onder de bankkussen vandaan en liet hem aan Astrid zien. ‘ik wou je eigenlijk hiermee nog 25 tikken tegen je billen geven. Maar dat heb ik niet gedaan, omdat het je eerste keer is. Ik wil net als bij Anneke ondanks alles, als het ware je geen pijn doen. Je moet het niet zien als een mishandeling. Maar als een leerproces voor volwassen.

Maar je deed voor het eerste keer heel goed. En nu snel naar hockey je dochter ophalen, voordat ik me bedenk en je als nog trakteert met 25 slagen met deze borstel op je blote billen.’ Richard gaf snel Astrid een speelse tik tegen haar billen en begeleide haar naar de voordeur. Astrid deed haar jas aan en nam afscheid van Richard. Toen ze buiten stond, draaide ze snel om en zei tegen Richard. ‘Oja, voordat ik het vergeet doe je de groetjes aan Arnold en Anneke. Doe ik’

Astrid keek snel bij haar fiets op haar mobiel en zag dat het het bijna tien voor drie was. .

Testpage2

In de decembermaand is het buiten koud, maar gaat binnen de haard aan, het dekentje op de bank en zit je lekker warmpjes bij. Een kopje hete thee of chocolademelk, nog wat extra chocola, cadeautjes onder de boom en elke dag wat uitpakken terwijl je aftelt naar kerst. Maar, dsddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddddd errrrrrrrrrrrrrrg

Links, rechts, links, rechts
Links, links, rechts, rechts
Links, rechts, links, rechts
Links, links, rechts, rechts
Af en toe even afwijken van het ritme om in evenwicht te blijven
En ook om de armspieren niet te laten verstijven
Soms is het nodig even bij te sturen,
Om de boel niet te laten verzuren
Getrappel met de benen
De pijn laat je bijna wenen
Links, rechts, rechts, links
Links, links, rechts, rechts
Harder, harder, bijna klaar
De finish van ons kajaktraject ligt daar!

In een hoekje
Met een boekje
En een glaasje wijn
Wat kan het leven toch mooi zijn
Onder een deken
Chocolaatjes in m’n mond steken
Lekker gezellig en knus
Alleen mis ik nog een kus
Geef me nog even
Om dit wat langer te beleven
Dan heb ik m’n lesje straks wel geleerd
En doe ik nooit meer iets verkeerd
Een boek, een dekentje, chocola en wijn
Deze straf in de hoek voelt best wel fijn

1 December
Opent in een modal
2 December
Opent in een modal
3 December
Opent in een modal
4 December
Opent in een modal
Sinterklaas (NL)
Opent in een modal
Sinterklaas (BE)
Opent in een modal
7 December
Opent in een modal
8 December
Opent in een modal
9 December
Opent in een modal
10 December
Opent in een modal
11 December
Opent in een modal
12 December
Opent in een modal
13 December
Opent in een modal
14 December
Opent in een modal
15 December
Opent in een modal
16 December
Opent in een modal
17 December
Opent in een modal
18 December
Opent in een modal
19 December
Opent in een modal
20 December
Opent in een modal
21 December
Opent in een modal
22 December
Opent in een modal
23 December
Opent in een modal
Kerstavond
Opent in een modal
Totaal aantal ratings: 4
Aantal beoordelingen: 1
Gemiddelde beoordeling: 4

f

Een foute zet

Beth Harmon zat aan het bord in het kleine, sfeervolle café waar ze vaak kwam om te schaken. Het was een rustige namiddag en de zon scheen door het raam, waardoor het hout van de tafel een warme gloed kreeg. Terwijl ze haar stukken opzetten, kon ze niet helpen maar denken aan haar volgende toernooi. Maar deze keer was het anders. Ze voelde een sprankje nerveuze spanning, niet alleen om het spel, maar om de aanwezigheid van iemand die haar elke keer weer wist te fascineren.
Dat iemand was Lucas, een oudere schaker die al vele jaren in de competitie zat. Hij had een rustige, kalme uitstraling en een scherpe geest. Beth had hem voor het eerst ontmoet tijdens een lokaal toernooi, waar hij haar niet alleen had verslagen, maar ook een paar waardevolle lessen had gegeven. Hij zag potentieel in haar, iets wat ze toen zelf nog niet volledig erkende. Sindsdien hadden ze een ongewone band ontwikkeld, met hem als haar mentor en haar als zijn veelbelovende leerling. Zijn kalme houding en analytische geest waren een perfecte aanvulling op haar intuïtieve speelstijl.
Terwijl ze nadacht over haar openingszetten, kwam Lucas binnen, zijn handen vol met boeken over schaken en strategieën. Hij begroette haar met een warme glimlach en ging naast haar zitten. “Klaar voor een uitdaging?” vroeg hij, zijn ogen glinsterend van enthousiasme.
“Altijd,” antwoordde Beth, haar hart maakte een sprongetje. Het was niet alleen het schaken dat haar zo aantrok; het was ook de manier waarop hij haar liet voelen. Hij geloofde in haar, en dat gaf haar een zelfvertrouwen dat ze nog nooit eerder had ervaren.

De dagen gingen voorbij en hun sessies werden steeds intenser. Lucas leerde haar niet alleen de tactieken van het schaken, maar ook de filosofie erachter. Hij sprak over geduld, strategie en de schoonheid van het spel.

Beth merkte dat Lucas niet alleen geïnteresseerd was in het schaken. Hij gaf om haar, wat nieuw en verwarrend voor haar was. Hij praatte niet alleen over zetten en strategieën, maar ook over haar leven buiten het bord. De gesprekken gingen van haar kindertijd tot haar dromen voor de toekomst.
Het was een band die zich langzaam maar zeker ontwikkelde, sterker dan ze ooit had kunnen verwachten.
De sessies gingen door en hun vriendschap groeide. Lucas leerde haar niet alleen over
openingszetten en eindspelen, maar ook over discipline en focus. Hij gaf haar boeken om te lezen, analyseerde oude partijen, en hielp haar om de theorie te begrijpen achter de zetten die ze maakte.
“Denk aan schaken als een strijd,” zei hij op een dag. “Elke zet heeft een doel, een reden. Als je dat begrijpt, wordt je spel veel sterker.”
Met elke les groeide Beth’s vertrouwen. Ze begon de theorie te combineren met haar intuïtie, en haar spel ging hierdoor sterk vooruit. Maar de druk om de mensen die in haar geloofden niet teleur te stellen zorgde er voor dat ze soms destructief gedrag vertoont. Een avond, na een vermoeiende trainingssessie, voelde ze de drang om te ontsnappen aan deze druk. Ze ging naar een bar, alleen. De sfeer in de bar was uitnodigend, maar diep van binnen voelde ze de schuld al opkomen. Ze nam zich altijd voor om het bij één drankje te houden, maar dit lukte haar nooit.

Die avond, terwijl ze al meer dan een paar glazen had gedronken, begon ze zich verloren te voelen. Haar gedachten waren een chaos, en ze kon niet stoppen met denken aan de verwachtingen die Lucas en anderen van haar hadden. Het was op dat moment dat haar telefoon trilde. Een bericht van Lucas. “Maak je geen zorgen. Ik geloof in je. Maar als je me nodig hebt, bel me.”
Dat was alles wat ze nodig had. Ze had de neiging om het allemaal alleen te doen, maar op dat moment besefte ze dat ze dat niet hoefde. Ze belde hem, en binnen enkele minuten stond hij voor haar, bezorgd en kalm. Zijn aanwezigheid was als een anker in de storm van haar gedachten.
“Beth, wat is er aan de hand?” vroeg hij, met een bezorgde stem. “Je ziet er niet goed uit.”
Ze wist dat ze met hem moest delen wat er in haar omging, maar de woorden kwamen moeilijk.
Uiteindelijk vertelde ze hem over de druk, over haar angsten om te falen, en over hoe ze soms het gevoel had dat ze het niet aan kon. Lucas luisterde aandachtig, en zijn steun gaf haar de kracht om verder te gaan.
“Je bent niet alleen,” zei hij uiteindelijk. “ Maar bel me alsjeblieft wanneer je je slecht voelt, Beth. Ik wil niet dat je weer in je oude gewoontes terug valt.”

De komende dagen kreeg Beth nieuwe energie. De trainingen met Lucas waren intenser geworden, maar ook leuker. Hij hielp haar om zichzelf uit te dagen en moedigde haar aan om meer te lezen over schaaktheorie.

Op de dag van het toernooi was Beth nerveus. De hallen waren gevuld met andere spelers en de energie was bijna tastbaar. Tijdens haar toernooi stond Lucas aan de zijkant, zijn aanwezigheid een geruststelling. Terwijl ze haar partijen speelde, voelde ze de druk toenemen. Maar elke keer dat ze twijfelde, dacht ze aan Lucas en de woorden die hij had gezegd: “Je bent niet alleen.”

Haar eerste partij verliep soepel. Ze won en voelde een golf van euforie. De volgende partij was uitdagender, maar ze vond kracht in de lessen die Lucas had gegeven. Langzaam maar zeker begon ze in haar ritme te komen, en de overwinning voelde steeds dichterbij.
Maar in de laatste ronde, tegen een ervaren tegenstander, merkte ze dat de druk haar weer begon te overweldigen. De zetten leken te vervagen, en ze begon te twijfelen aan zichzelf. Terwijl ze op het punt stond om een cruciale zet te doen, voelde ze de angst in haar opkomen.
Op dat moment zag ze Lucas aan de zijkant staan, zijn blik vol aanmoediging. Hij gaf haar een subtiele knipoog, en dat gaf haar de kracht die ze nodig had. Met een diepe ademhaling maakte ze haar zet en voelde de spanning in haar schouders verminderen. Het spel draaide en uiteindelijk won ze, haar hart bonsde van vreugde en opluchting.
Na de overwinning zocht ze Lucas op, die met een trots glimlach op haar wachtte en haar omhelsde.
“Je hebt het gedaan, Beth! Ik wist dat je het kon!”

“Ik had je steun nodig,” antwoordde ze, haar ogen straalden van geluk. “Zonder jou had ik dit niet kunnen bereiken.”

De avond na het toernooi besloot Beth met vrienden uit te gaan. Het was een spontane beslissing, en ze voelde een golf van opwinding. Terwijl ze lachten en dronken, voelde ze de spanning van de afgelopen weken van haar afglijden. Ze dronk eerst enkele glazen, maar dit liep al snel uit de hand en naarmate de avond vorderde, voelde ze zich steeds verloren. Haar vrienden waren bezorgd om haar en stelden voor wat rustiger aan te doen, maar Beth gaf hier geen gehoor aan. Toen Beth nog een paar glazen had gedronken en ze nog met moeite recht kon staan besloot een van haar vrienden
dat het genoeg was geweest. Hij bracht haar onder protest van haar kant naar huis.

Diezelfde nacht ontving Lucas een bezorgd bericht van een van Beths vrienden. “Ze is weer aan het drinken,” stond er in de tekst. “We maken ons zorgen. Ze is niet zichzelf.”
Lucas voelde een golf van frustratie door zich heen gaan. Hij had het gevoel dat hij haar zou willen kunnen beschermen tegen zichzelf.
De volgende ochtend was Beths hoofd zwaar van de kater. Ze had een paar uren geslapen en toen ze wakker werd, voelde ze zich ellendig. Haar telefoon trilde op het nachtkastje; het was een bericht van Lucas. “We moeten praten. Vandaag. Ik maak me zorgen.”
Beth voelde een knoop in haar maag. Ze wilde het vermijden, maar ze wist dat ze niet kon ontsnappen aan zijn bezorgdheid. De hele ochtend trok ze zich terug, wat er de vorige avond was gebeurd spookte door haar hoofd. Uiteindelijk besloot ze naar Lucas te gaan. Toen Lucas de deur voor haar open deed kon ze zijn teleurstelling op haar gezicht lezen.

“Wat is er aan de hand, Beth?” vroeg Lucas, zijn stem kalm maar met een ondertoon van
bezorgdheid. “Dit kan niet zo doorgaan.”
Ze opende haar mond om te antwoorden, maar de woorden kwamen niet. Wat kon ze zeggen? Dat ze de controle had verloren? Dat ze zich eenzaam voelde, zelfs in een menigte? “Ik… ik had een beetje plezier,” stamelde ze uiteindelijk.
“Een beetje plezier? Dit is niet wat je nodig hebt;” snauwde Lucas, zijn geduld was op. “Je hebt jezelf in gevaar gebracht, en dat kan ik niet negeren. Je bent beter dan dit.”
De woorden sneden door haar heen. Ze voelde de hitte van schaamte opkomen, maar ook frustratie.
“Waarom maak je het zo moeilijk?” zei ze defensief. “Ik ben het gewoon aan het vieren. Ik heb net een toernooi gewonnen!”
“En wat dan nog? Dit is niet de weg naar succes,” antwoordde hij, zijn stem verhardend. “Je denkt dat je het onder controle hebt, maar je staat op het punt om alles te verliezen waar je voor hebt gevochten.”
Beth’s hart bonkte in haar borst. Ze kon de pijn in zijn woorden voelen, maar ze wilde zich niet laten vertellen wat ze moest doen. “Ik ben geen kind, Lucas. Ik weet wat ik doe!”
“Blijkbaar niet!” riep hij. “Ik kijk naar je en ik zie iemand die zichzelf langzaam verwoest. Dit is niet de Beth die ik ken, en ik ben bang dat ik niet meer kan toekijken.”

Beth sloeg haar ogen neer; de woorden sneden dieper dan ze had verwacht. “Ik weet niet hoe ik hiermee moet omgaan,” fluisterde ze, nu kwetsbaar. “Ik voel me verloren.”
Beth voelde de tranen opkomen, maar ze wilde niet zwak zijn. “Dus je geeft op? Is dat het?” vroeg ze, haar stem trilde.
“Ik geef niet op, maar ik kan je niet dwingen om te veranderen,” zei hij, zijn toon verzachtend. “Ik ben hier om je te steunen, maar ik kan je niet helpen als je niet wilt luisteren.”
“Ik wil het,” zei ze uiteindelijk, haar stem schor. “Ik wil veranderen. Maar het is moeilijk.”

Dat begrijp ik,” zei hij. “Ik wil je helpen, niet alleen als schaker, maar ook om je leven op orde te houden. Maar ik wil dat niet op een traditionele manier doen.”
Ze keek hem nieuwsgierig aan. “Wat bedoel je?”
Lucas leunde naar voren, zijn stem klonk serieus. “Ik wil dat je me toestaat om je verantwoordelijk te houden voor je keuzes. Als je destructief gedrag vertoont, wil ik dat je dat voelt.”
Beth’s hart maakte een sprongetje van schrik. “Wat bedoel je precies met ‘voelen’?”
“Als je weer begint te drinken of jezelf op een andere manier in de problemen brengt, wil ik dat je straf krijgt,” legde Lucas uit.
“Een straf?” vroeg Beth, haar ogen groot van verbazing. “Wat voor straf dan?”
“Wanneer je iets doet waarmee je jezelf schade toebrengt wil ik je een spanking geven, zei hij, zijn blik vastberaden. Wanneer je destructief gedrag vertoont zet je jezelf, je toekomst, en alles wat je hebt opgebouwd op het spel. Ik wil je helpen om dat te voorkomen.”
Beth voelde een mix van emoties door haar heen gaan. Aan de ene kant vond ze het idee van ‘spanking’ vreemd en zelfs intimiderend. Maar aan de andere kant begreep ze de onderliggende motivatie. “Ik snap het. Maar… wat als ik het gewoon niet kan? Wat als ik weer terugval in oude gewoonten?”
“Dat is precies waarom ik dit voorstel,” zei Lucas. “Breken met destructieve gewoontes is niet gemakkelijk. En als je deze strijd wilt winnen, moet je het op een andere manier benaderen. Je moet de consequenties van je acties onder ogen zien.”
Beth slikt, de kans om beter te worden is verleidelijk, maar het idee van spanking voeld als een zware last. “Dus je zegt dat je de rol van mijn mentor wilt combineren met een soort… disciplinaire rol?”

“Ja,” antwoord Lucas. “Ik geloof dat dit je kan helpen, zodat je je op een verantwoordelijkere manier gaat gedragen.

Beth leund achterover en denkt na. De woorden van Lucas klinken logisch, en ze vertrouwd hem volledig, maar het idee om een soort discipline te accepteren maakte haar nerveus. “En als ik het niet wil? Wat als ik gewoon wil blijven schaken en mijn eigen keuzes maken?”
“Dat kan, maar dan loop je het risico dat je weer in dezelfde valkuil valt,” antwoordde Lucas. “Je weet wat er kan gebeuren als je niet oppast. Het is aan jou om te beslissen wat belangrijker voor je is.”
De stilte die volgde was gevuld met onuitgesproken woorden. Beth voelde de zwaarte van zijn voorstel. Het was een kans, maar het was ook een verplichting. Ze wist dat ze de verandering nodig had, maar het idee van straf voelde als een stap in het onbekende.
“Ik wil het proberen” zei ze uiteindelijk, haar hart bonzend van zowel angst als vastberadenheid.
Lucas knikte, en hij omhelzde haar. “Ik weet dat dit geen gemakkelijke keuze is voor je, maar ik vind het heel dapper van je dat je dit wilt aangaan.”

Beth, ik vind dat je ook straf hebt verdiend voor wat je afgelopen nacht hebt gedaan. Je hebt jezelf in gevaar gebracht en je vrienden en mij ongerust gemaakt, zei Lucas terwijl hij haar loslaat uit zijn omhelzing. Hij kijkt haar nu met een serieus gezicht aan.”

Beth schrikt van deze woorden en ze voelt zich zenuwachtig worden, maar ze knikt.
Gezien jouw kater lijkt het me best dat je morgen langskomt om je straf in ontvangst te nemen. Ik stel voor dat we vandaag je spel vanop de toernooien analyseren.
“Maar ik heb gisteren nog maar een toernooi gespeeld”, reageert Beth verontwaardigd.

Ja, en als je je gisteravond wat beter gedragen had zou ik het daarmee eens geweest zijn. Bekijk deze extra trainingssessie maar als het eerste deel van je straf, zegt Lucas op een strenge toon.
Beth schrikt van de strenge toon van Lucas. Ze besluit niet verder tegen hem in te gaan.

De trainingssessie gaat snel voorbij en de rest van de dag kan Beth aan niets anders denken dan aan de spanking die Lucas haar morgen zal geven. Ze heeft nog nooit een spanking gekregen en ze weet niet waar ze zich aan kan verwachten.

De volgende dag vertrekt ze met een gespannen gevoel naar Lucas. Wanneer ze voor zijn deur staat aarzelt ze, wil ze dit wel? Kan ze niet beter terugkeren? Ze draait zich om en wandelt de straat uit.
Wanneer ze aan het einde van de straat is gekomen heeft ze toch spijt en besluit ze terug te keren. Ze weet dat Lucas dit enkel doet om haar te helpen en ze vertrouwd hem volledig. Wanneer ze terug voor zijn deur staat belt ze aan, de deur zwaait bijna onmiddellijk open, door haar getwijfel is ze ongeveer 10 minuten te laat. Lucas omhelst haar wanneer hij haar ziet maar zegt daarna op een serieuze toon dat ze in het vervolg, maar beter op tijd kan zijn als ze hiervoor geen extra straf wilt ontvangen. Beth slikt en ze kijkt Lucas met een onzekere blik aan.

Wanneer Beth de woonkamer binnenkomt gebaart Lucas naar haar dat ze op de sofa mag plaatsnemen. Hij gaat naast haar zitten en kijkt haar doordringend aan.

Beth,” begint Lucas, zijn stem vast en doordringend. “Ik heb gisteren veel nagedacht over de afgelopen weken, over wat er is gebeurd na je overwinning. Het is geweldig om te winnen, en je hebt dat zeker verdiend, maar…”
Terwijl hij spreekt, voelde Beth een ongemakkelijke knoop in haar maag. Haar schuldgevoelens drukken zwaar op haar schouders.
“…maar ik ben bezorgd,” vervolgde Lucas, zijn stem nu nog serieuzer. “Je lijkt je successen te vieren met destructief gedrag. Dat kan niet de bedoeling zijn. Je moet begrijpen dat je jezelf en je toekomst in gevaar brengt.”
De woorden raakten haar diep. Elke zin die hij sprak, voelde als een stekende herinnering aan haar tekortkomingen. Ze wilde hem weerleggen, excuses aanbieden, maar ze wist dat dit niet het moment was. De waarheid was dat ze het zelf ook wist: ze had de controle gisteren weer verloren.
“Dit is geen kleine misstap, Beth,” zei hij, zijn ogen nooit van haar afwendend. “Dit is een patroon.
Het is alsof je denkt dat je jezelf kunt belonen door in oude gewoonten te vervallen. Maar wat je echt doet, is jezelf ondermijnen. En dat breekt mijn hart.”
Ze voelde een brok in haar keel. De teleurstelling in zijn stem raakte haar. Hoe kon ze hem zo teleurstellen? Hoe kon ze zichzelf zo voor de gek houden? De schaamte overspoelde haar.
“Je hebt zoveel potentie,” ging hij verder, zijn stem doordringend. “En ik wil dat je dat ziet. Maar als je deze weg blijft volgen, gaat dat niet alleen jouw schaakcarrière kosten. Het gaat ook je welzijn kosten.”
“Ik zeg dit niet om je pijn te doen,” zei Lucas, zijn stem iets zachter maar nog steeds vastberaden. “Ik zeg dit omdat ik geloof in wie je kunt zijn. Maar dat begint met het maken van de juiste keuzes.”
De boodschap was duidelijk, en het raakte haar als een klap in het gezicht. Ze voelde de hitte in haar wangen toen ze haar blik afwende, ze kon het niet langer verdragen om de teleurstelling in zijn gezicht te zien. Hij pakte haar kin zacht, maar dwingend vast zodat ze niet anders kon dan hem aan te kijken.

“Het is niet gemakkelijk om je gedrag te veranderen, dat begrijp ik,” vervolgde hij. “Maar je moet de keuze maken om jezelf te beschermen. De echte overwinning ligt niet alleen in wat je op het bord doet, maar ook in wat je buiten het bord doet. Het vereist discipline, doorzettingsvermogen en, bovenal, de bereidheid om jezelf onder ogen te komen.”
Ik ga je helpen vanaf nu de juiste keuzes te maken, door je het telkens te laten voelen wanneer je een verkeerde keuze maakt. Met die woorden nam hij een stoel die hij in het midden van de kamer neerzet. Hij gaat erop zitten en klopt op zijn knie. Beth kijkt hem met een onzekere blik aan, maar hoewel hij haar streng aankijkt ziet ze toch ook gerustelling in zijn blik.

Ze wandelt naar hem toe en legt zich enigszins onhandig over zijn knie. Beth is zich plots bijzonder sterk bewust van haar kwetsbare positie. Lucas wrijft even over haar rok, tilt dan zijn rechterhand op en laat deze op haar rechterbil neer komen, Beth schrikt hiervan maar vindt dat de pijn nog wel meevalt. Lucas slaat haar afwisselend op haar linker- en rechterbil, ze voelt dat de warmte toeneemt en dat haar billen beginnen te tintelen. Lucas merkt dat Beth dit goed kan hebben dus besluit hij nog een stap verder te gaan, hij wil zeker zijn dat ze haar stunt van na het toernooi niet meer herhaalt.

Hij pauzeert even en zegt dan “Echte straf krijg je op je blote billen”. Je mag recht staan, je onderbroek naar beneden doen en terug over mijn schoot komen liggen. Beth reageert niet. Dit had ze wel verwacht, maar nu het zover is, twijfelt ze of ze dit nog wil. Wanneer Lucas ziet dat Beth niet reageert trekt hij haar rok wat verder omhoog en geeft hij haar vier klappen op de overgang tussen haar billen en haar bovenbenen. Beth slaakt een zachte gil en haar handen vliegen zonder dat ze er bij nadenkt naar achter. Lucas pakt haar handen beet en klemt ze op haar rug vast. Voor ze goed beseft wat er gebeurd geeft hij haar opnieuw vier klappen op haar bovenbenen. Terwijl hij zegt “Waag het niet je handen nog eens voor je billen te houden”. Gevolgd door “Ben je nu klaar om te
gehoorzamen, of heb je meer aanmoediging nodig?”

Hij laat haar los en Beth staat zo snel ze kan op. Ze was geschrokken van hoeveel pijn zijn hand op haar bovenbenen deed, maar nog meer van hoe streng zijn stem klonk. Ze kende hem als haar lieve zorgzame mentor en ze had gisteren stiekem gehoopt dat hij haar nooit echt streng zou durven straffen.

Lucas ziet aan de tranen die in haar ogen branden dat ze het moeilijk heeft. Ze staat recht maar maakt geen aanstalte om haar onderbroek naar beneden te doen. Lucas besluit haar deze keer te helpen. Hij tilt voorzicht haar rok op en schuift haar onderbroek naar beneden, dan trekt hij haar terug over zijn schoot. Hij trekt haar rok omhoog zodat haar billen zichtbaar worden. Hij geeft haar even de tijd om eraan te wennen en streelt voorzichtig door Beths haar.
Beths gedachten razen door haar hoofd; ze voelt zich kwetsbaar en denkt aan de pijn die het zal doen als hij haar onbeschermde billen slaat. Tegelijkertijd voelt ze zich schuldig over hoe hard ze hem heeft teleurgesteld en hoe bezorgd hij was. Bij die gedachte vullen haar ogen zich met tranen.

Lucas verplaatst zijn hand van Beths haar naar haar billen en begint aan een rustig maar hard tempo op haar billen te slaan. Beth voelt meteen dat dit veel meer pijn doet dan toen hij nog op haar rok sloeg. Ze probeert niet te laten merken hoeveel pijn het doet, maar al snel begint ze met haar benen te trappelen, en niet veel later kronkelt ze over zijn schoot. Lucas houdt haar stevig vast, zodat ze niet veel bewegingsruimte meer heeft. Voor ze het zelf helemaal beseft schiet haar hand voor haar billen.

Lucas pakt haar hand vast en klemt deze vast op haar rug. Dan vraagt hij: “Wat had ik gezegd over je handen voor billen houden? “
“Dat ik dat niet mocht doen.” Antwoord Beth met een trillende stem.
“Inderdaad”, antwoord Lucas , vervolgens haalt hij 10 keer hard uit naar haar bovenbenen. Beth gilt het uit van de pijn.

Lucas zet haar straf hierna weer onverstoord door. Beth weet niet hoe lang ze dit nog vol houdt. Ze probeert uit zijn greep los te komen, maar hij heeft haar zo stevig vast dat ze zich amper kan verroeren. Wanneer hij het tempo opdrijft begint Beth hem te smeken om te stoppen: “Auw auw het spijt me. Stop alsjeblieft. Ik beloof dat ik het nooit meer zal doen.”
Lucas antwoord: “Daar zal ik wel voor zorgen.” En met die woorden blijft hij aan een stevig tempo door slaan. Beth begint te huilen en ligt al snel slap over zijn schoot.

Lucas stop met slaan en vraag haar: “Waarom heb je dit pak slaag gekregen?”
Beth antwoordt tussen het snikken door: “Omdat ik je teleurgesteld heb.”
“En waarom heb je me precies teleurgesteld?” vraagt Lucas.
“Door weer te veel te drinken en mezelf in gevaar te brengen,” antwoordt Beth zachtjes.
Lucas besluit dat dit wel genoeg was voor haar eerste keer. Hij trekt haar bij hem op schoot en houdt haar dicht tegen zich aan.
Hij aait over haar hoofd en zegt dat hij trots op haar is, terwijl ze op zijn schoot uithuilt.
“Ben je nog boos op me?” vraagt Beth met een onzeker stemmetje.
“Natuurlijk niet,” antwoordt hij. “Ik heb je helemaal vergeven.”
“Maar als je het nog eens in je hoofd haalt om zo’n stunt uit te halen, zal ik de volgende keer niet enkel mijn hand gebruiken,” voegt hij eraan toe terwijl hij zacht over Beths haar wrijft.

Goed luisteren

‘Weet je nog wat jij vandaag gaat oefenen?’ vraagt hij.
Ik knik.
‘Wat dan?’
Ik zucht en rol met mijn ogen. Waarom vraagt hij toch altijd naar de bekende weg?
‘Ben je dat nu al vergeten?’ vraag ik.
Hij trekt me aan mijn arm mee naar de bank en met een ruk lig ik over de knie. Ik ben te overrompeld om tegen te stribbelen. Eenmaal op de bank probeer ik nog omhoog te komen, maar hij duwt mijn rug naar beneden en zijn andere hand komt hard en snel op mijn achterste neer.
‘Als ik een vraag stel verwacht ik een antwoord en geen brutaal gezucht.’
‘Maar je weet het antwoord toch al,’ protesteer ik.
Hij trekt mijn broek en onderbroek naar beneden. Ik probeer hem tegen te houden, maar kan weinig beginnen in mijn positie.
‘Het gaat er niet om dat ik het antwoord weet, maar dat jij het antwoord weet. Misschien kan je wel antwoorden nadat je op je blote billen hebt gehad.’
‘Ik weet het wel,’ zeg ik snel, als de slagen toenemen in tempo.
‘Te laat.’ Hij slaat hard op mijn onopgewarmde billen. Als hij eindelijk stopt laat hij zijn hand op mijn huid liggen. ‘Nou, vertel maar.’
‘Ik moet leren luisteren,’ mompel ik.
‘Precies en het is in die paar minuten dat ik hier ben alweer gebleken hoe hard dat nodig is. Kom maar staan.’
Ik kom voorzichtig van zijn knie af. Ik wil mijn broek omhoog doen, maar weet wel beter, dus blijf verlegen staan.
‘Je pakt nu het kokosmatje, legt dat in de hoek neer, doet je broek uit en gaat op je knietjes op het strafmatje zitten.’
Ik onderdruk een zucht terwijl ik zijn bevelen opvolg. Ik leg mijn handen in mijn nek en kijk naar de saaie hoek vlak voor mijn neus. Mijn knieën willen weg van die akelige mat, maar ik weet dat ik hier moet blijven totdat hij zegt dat het genoeg is geweest.
Na een paar minuten loopt hij naar me toe. Mijn hartslag versnelt en ik doe mijn best om niet te reageren. Vlak achter me blijft hij staan. ‘Jij gaat dadelijk de paddle pakken zodat ik je goed kan laten voelen hoe belangrijk het is om te leren luisteren. Dan geef ik je strafregels en misschien nog wat opdrachten zodat jij kan gaan oefenen met luisteren. En om te zorgen dat je spijt hebt van al die keren dat je niet geluisterd hebt ga ik je een ongenadig pak op je blote billen geven met de riem.’ Ik krimp ineen, hij weet hoeveel angst de riem mij aanjaagt. ‘Heb je goed geluisterd?’
Ik knik.
‘Dus wat gaat er gebeuren?’
‘Ik ga de paddle pakken en oefenen en straf krijgen,’ vat ik snel samen.
Hij pakt mijn vlecht vast en trekt mijn hoofd naar achteren. Mijn knieën doen pijn door het gewicht dat ik noodgedwongen moet verplaatsen.
‘Ik wil het horen zoals ik het zei meisje, zodat ik zeker weet dat je goed geluisterd hebt.’
Weerstand golft door me heen, ik wil het niet herhalen, ik wil het echt niet.

Hij lijkt me aan te voelen. ‘Of moet ik de riem nu al pakken?’ zegt hij dreigend.
Ik wil mijn hoofd schudden, maar hij heeft mijn haar te stevig vast.
‘Ik ga de paddle pakken, jij gaat me daarmee straffen. Dan ga ik oefenen met luisteren door strafregels te schrijven en…’ ik slik. Hij geeft een rukje aan mijn vlecht. ‘En dan krijg ik voor straf met de riem op mijn blote billen,’ piep ik.
‘Goed zo meisje. Was dat nou zo moeilijk?’ Hij laat me weer los.
‘Ja,’ piep ik klagerig.
‘Dat is niet zo mooi, want het wordt nog veel moeilijker. Hup, sta op en ga de paddle pakken.’
Ik kom haastig overeind. Terwijl ik naar de slaapkamer loop tintelen mijn billen van verwachting. Ik wil dit, ik wil de pijn voelen, me overgeven aan hem, me laten leiden. En ik wil dit niet, niet mijn eigen wil opgeven, niet volgen en zeker niet de riem voelen. Niet dat het ertoe doet wat ik wil.
Met de paddle in mijn handen loop ik terug naar de woonkamer, waar ik hem deze zwijgend aanreik. Hij wijst naar de leuning van de bank en ik buig me er overheen. Hij slaat me op mijn linkerbil, mijn rechterbil, dan in het midden op beide billen. Hij slaat stevig, maar niet te hard, ik kan het tot mijn opluchting goed hebben.
Dan stopt hij, trekt me aan mijn bovenarm overeind en draait me richting de eettafel. Nu pas zie ik dat daar een schrift en een pen liggen en dat het kokosmatje op de stoel neergelegd is. Ik slik en ga op het matje zitten. Hij legt zijn handen op mijn schouders en duwt me nog wat steviger naar beneden waardoor ik de stugge, harde haren van de mat goed voel.
‘Pak de pen en schrijf op…’
Ik pak de pen en zet deze op het papier.
‘Ik ben stout geweest en heb straf verdient op mijn blote billen.’
Ik bijt op mijn lip. Hij weet hoe naar ik het vind om te moeten horen, schrijven of zeggen dat ik op mijn blote billen krijg.
‘Ga maar door tot deze pagina vol is.’
Ik schrijf door, in het begin schrijf ik nog langzaam omdat ik netjes wil schrijven. Halverwege de pagina begint mijn zitvlak pijn te doen. Ik wil mijn gewicht verplaatsen, maar weet uit ervaring dat het daar alleen maar erger van wordt. Ik blijf stil zitten en ga sneller schrijven.
‘Klaar.’ Ik leg de pen neer.
Hij loopt naar me toe en pakt het schrift op. Hij kijkt er even naar en knikt dan. ‘Goed, sta maar op en buig je over de tafel.’ Hij schuift het schrift onder mijn neus. ‘En nu ga je netjes elke zin voorlezen, na elke zin krijg je een klap met de paddle. Jij bent immers zo’n meisje dat niet hoort met haar oren maar met haar billen.’
‘Die kunnen helemaal niet horen.’ Het is eruit voordat ik er erg in heb.
‘Oh, dan moet ik misschien wat harder praten.’ Een regen van klappen daalt neer op mijn billen en bovenbenen. ‘Moet het harder denk je?’
‘Nee, dat hoeft niet!’
‘Oh, kan je nu wel horen met je billen?’
‘Ja!’
‘Mooi zo. Lees maar voor.’
Ik haal diep adem, probeer mijn gedachten uit te schakelen en lees voor. De houten paddle knalt na elke zin op mijn billen neer. Het is alsof ik met elke klap iets meer ontspan in het voorlezen, alsof elke zin me minder moeite kost. Als we eindelijk aan het eind van de pagina zijn legt hij de paddle weer op tafel.
‘Ga maar weer zitten.’
Ik klem mijn kaken op elkaar en ga op het kokosmatje zitten.
‘Op de volgende pagina schrijf je: ik zal goed naar Alex luisteren en doen wat hij zegt.’
Nog meer strafregels? Ik open mijn mond om het te zeggen, maar sluit deze weer. Geen goed idee. In plaats daarvan trek ik het schrift naar me toe en begin ik te schrijven. De pijn in mijn billen is heftiger dan hiervoor. Ik wil weg, ik wil opstaan, maar weet dat ik dat niet moet doen. Ik kan alleen zorgen dat ik zo snel mogelijk klaar ben met schrijven.
Als ik op mag staan voel ik elk haartje afzonderlijk mijn huid loslaten. Ik kan een kreun van pijn niet onderdrukken. Alex glimlacht. Hij geniet hiervan. En ik? Geniet ik hiervan? Nee. Een beetje. Misschien. Geen tijd om na te denken. Ik moet opnieuw voorlezen. Deze zin gaat me makkelijker af dan de eerste.
‘Ga maar weer zitten,’ zegt hij na de laatste klap.
Ik zal toch niet nog een pagina vol moeten schrijven? Ik durf het niet te vragen en ga gehoorzaam zitten. Hij loopt zwijgend een rondje door de kamer en blijft dan naast mij weer staan.
‘Sta op.’
Ik sta op en bijt op mijn lip om geen geluid uit te brengen.
‘En ga maar weer zitten.’
Met een zucht van irritatie laat ik me weer zakken.
Hij pakt meteen stevig mijn oor vast. ‘Wat heb je nou net dertig keer gezegd?’
‘Ik zal goed naar Alex luisteren en doen wat hij zegt. Dat doe ik toch ook?’
Hij knijpt harder in mijn oor. ‘Ik verwacht dat je luistert zonder te protesteren of brutaal te doen. Gaat dat lukken of moet je dat ook dertig keer opschrijven?’
‘Nee, ik onthoud het wel,’ zeg ik snel.
‘Goed zo.’ Hij laat mij oor weer los, wacht een paar minuten en laat me dan opstaan. En weer gaan zitten. Ik zeg niets en houd mijn gezicht vlak. Dit keer laat hij me binnen een paar seconden alweer opstaan.
‘Draai een rondje voor me.’
Wat is dit voor stomme, zinloze opdracht? Ik kijk fronsend naar Alex.
Hij maakt zijn riem los. Ik draai snel een rondje, maar toch hoor ik hem de riem uit zijn broek trekken. Hij duwt me over de tafel en laat de riem hard en snel op mijn billen neerkomen. Ik gooi mijn hoofd in mijn nek en span mijn rug, oh wat heb ik een hekel aan de riem.
Als hij stopt en me vraagt een rondje te draaien, doe ik dat meteen. Als hij me vraagt voor hem te knielen doe ik dat. Hij aait me teder over mijn hoofd. Ik voel vlinders in mijn buik. Ik doe het goed! Hij is blij met mij. Een glimlach ontstaat op mijn gezicht.
Hij laat me een rondje door de kamer lopen en nog een keer voor hem knielen en wanneer ik dat zonder enig teken van verzet doe is hij tevreden. Hij neemt me in zijn armen en ik smelt weg tegen zijn warme lichaam.
‘Je doet het goed meisje,’ zegt hij in mijn oor. ‘Maar we zijn nog niet klaar. Je weet wat er nog komt he?’
Er komt niet meer dan een piepend geluid uit mijn keel.

Hij leidt me naar de slaapkamer en legt me op mijn buik op bed met een kussen onder mijn heupen. Hij legt de riem over mijn billen en laat deze los.
‘Blijf maar even op me wachten.’ Zijn voetstappen verdwijnen de kamer uit.
Het leer is koel op mijn warme huid. Ik wiebel wat met mijn billen en voel het leer wat verschuiven. Ik stop weer, als hij ziet dat de riem verschoven is zwaait er wat. Ik weet niet of hij een minuut weg is, een kwartier of een half uur. Het ene moment lig ik ontspannen op bed, gedachteloos en tevreden. Het andere moment tril ik van angst voor wat er komen gaat. Het gaat pijn doen, veel pijn doen, dat weet ik.
Eindelijk komt hij weer binnen. ‘Ben je er klaar voor meisje?’
‘Ja Alex,’ fluister ik.
Hij pakt de riem op en even later komt deze weer neer. Ik houd mijn adem in, het doet nog meer pijn dan ik al dacht. Hij bouwt op, eerst zitten er nog pauzes tussen de klappen, maar uiteindelijk komt elke slag direct na de volgende. Ik klem mijn armen onder mijn bovenlichaam om te voorkomen dat mijn handen naar mijn billen gaan. Ik wil niet laten merken hoeveel pijn het doet, maar ik kan niet meer anders. Ik kreun, krom mijn rug en trap soms naar achteren als er een klap gemeen neerkomt.
Eindelijk stopt hij. Direct ontspan ik. Het is voorbij.
‘Je bent er bijna meisje.’
Wat?!?
‘Nog vijftig.’
‘Dat kan ik niet,’ zeg ik paniekerig.
Hij legt zijn hand in mijn nek, stevig en zacht tegelijk. ‘Jawel meisje, jij kan dat.’ Hij laat zijn hand even liggen tot ik weer rustig ben. Als hij zegt dat ik het kan, dan is dat zo. Hij kan me lezen als geen ander. Ik zucht en ontspan.
Alex richt zich op zijn missie om mijn billen rood en blauw te slaan. Ik probeer mee te tellen, maar ben na vier klappen al de tel kwijt. Alex herinnert me er na elke tien aan hoe ver ik ben. Bij dertig waarschuwt hij me dat als ik teveel beweeg hij opnieuw begint. Ik doe mijn best stil te blijven liggen, maar het doet zoveel pijn. Gelukkig staat hij wel wat beweging toe wanneer hij weet dat ik het zwaar heb, maar ook daar zitten grenzen aan.
Ik weet niet hoe, maar ik houd het vol. Na de vijftigste klap begint mijn lichaam onbeheerst te schokken en te trillen. Alex komt naast me liggen, hij kent dit van mij, deze manier van ontladen. Wanneer hij door mijn haar aait begin ik te huilen. Dit gebaar van liefde en zachtheid na alle pijn breekt door mijn allerlaatste muur heen.
De snikken gaan door mijn hele lichaam en warme tranen lopen over mijn wangen.
Hij houdt me vast totdat alles eruit is. Dit is de enige plek waar ik kan huilen, bij hem, na een reis door weerstand, pijn, verzet, overgave en kwetsbaarheid. Het is mijn favoriete, meest veilige plek.

De voucher (3)

Voor een ‘man van zijn woord’ zoals Michael, was afzegging van de afspraak (tenzij er zeer dringende redenen waren) niet aan de orde. Toch moest hij wel even slikken toen hij om 8 uur ’s avonds, na een hele werkdag op het evenement aanbelde bij het adres dat Ellen had opgegeven.
‘Hallo Michael, ik zag op de camera dat jij het was. Aangenaam, ik ben Ellen’. Ellen was inderdaad ergens in de veertig. Ze had een lief gezicht, blond haar en zowel haar stem als haar blik straalden enthousiasme uit. ‘Wat goed dat je gekomen bent!’ Michael mocht binnenkomen, zijn jas ophangen en werd naar de centrale ontvangstruimte gebracht. Daar werd hij al even hartelijk welkom geheten door Anna, eveneens een dame van in de veertig. Zij was iets korter van stuk, stevig gebouwd en donkerblond. Omgekeerd leek ze hem ook even ‘op te meten’.
‘Eerst maar eens een kopje koffie, dat praat wat makkelijker’ was het motto. Ellen vond het prettig als Michael nog even kon samenvatten hoe de voice-chat gisteren verlopen was. ‘Ja het was toch wel een beetje een eye-opener geweest’ begon Michael, ‘ik was me nooit zo bewust van mijn gedrag in het verkeer’. Terwijl hij het uitsprak kwam het schaamrood opnieuw naar boven. ‘Bewustwording is inderdaad vaak een onderdeel van de problematiek’ mengde Anna zich in het gesprek. ‘Maar behalve bewustwording biedt de VTBVHG ook een goede afhandeling’ vulde Ellen aan.
‘Daar was Michael ook voor gekomen, nietwaar?’ ging Anna verder. Michaels gezicht trok eventjes wit weg. Zou het bezoek dan toch verdergaan dan een kennismaking?! Op dat moment legde Ellen zachtjes haar hand op zijn schouder. ‘Als je nog wil afzien van een behandeling, dan kan dat nog steeds Michael … maar zowel gisterenavond als nu, voel ik gewoon dat je eigenlijk zelf ook de volgende stap wil zetten. Want jij wil ook weer met een schone lei verder.’ … ‘En wij willen je daar heel graag mee helpen’ vulde Anna aan.
Ellen pakte nu ook Michaels hand; haar warmte was voelbaar. ‘Kom maar, dan gaan we rustig een kijkje nemen in de ruimte hiernaast.’ De kamer straalde een huiselijke sfeer uit. Warme kleuren. Een geriefelijke sofa, salontafel, brede fauteuils en de nodige planten. Vitrages en gordijnen, die nu door Anna werden gesloten.
‘Oké Michael, dit is wat we gaan doen’ pakte Ellen de draad weer op nadat hij een beetje op zijn gemak was gekomen. ‘Er gaan geen rare dingen met je gebeuren. Anne en ik staan allebei in voor jouw veiligheid. Je zult even een straf krijgen die je zult voelen, dat is alles. ‘Wat we wèl verwachten, is dat je meewerkt aan jouw behandeling.’ Vulde Anna aan.
Het kostte Michael enige moeite om zijn gedachten en gevoelens te ordenen. Moest hij dit echt doen? Wilde hij een lijfstraf ondergaan? Van één of twee dames die hij nog maar kortgeleden had leren kennen? Had hij dit echt verdiend en ook nodig? Hij dacht even terug aan zijn belevenissen in het woon-werk verkeer van afgelopen week. ‘Als ik me respectvoller had gedragen dan was ik nooit in deze situatie terechtgekomen’ dacht hij hardop na.
‘Dat klopt Michael, en dat is ook de enige reden dat je straf krijgt’ pakte Ellen de draad weer op, ‘Kom maar even voor me staan, met je handen op je hoofd … dan maak ik je broek los. Ga dan maar even op de sofa zitten, dan kun je op je gemak je schoenen en broek helemaal uittrekken. Dat maakt het comfortabeler. Ook je overhemd mag uit. We hebben de thermostaat al een graadje hoger gezet, dus je zult het niet koud krijgen.’
Terwijl hij deed wat van hem werd gevraagd, voelde Michael een vreemde sensatie door zijn lichaam gaan. De modieuze en representatieve outfit waarin hij zich vaak ‘het heertje’ voelde, maakte nu plaats voor een slechts zijn blauwe slip en hemd, welke sterk contrasteerden met zijn blote armen en benen. Het voelde ontegenzeggelijk als een demasqué, maar er een vleugje opwinding zat er ook wel bij.
‘Hoe voelt dat nu, Michael?’ wilde Ellen graag weten. ‘Eh, een beetje vreemd …alsof ik wat kleiner ben geworden … of dat ik bij de dokter of de fysiotherapeut ben’. ‘Artsen en therapeuten hebben altijd het beste met je voor … net als wij. Je zult ja na afloop een stuk beter voelen, dat garanderen we.’ Het had allemaal zeer aanmoedigend geklonken. Vreemd genoeg voelde Michael op dit moment nu zelfs een verlangen opkomen om op zijn billen gestraft worden -hoe irrationeel dat ook leek. ’Ik hoop dat jullie me kunnen geven wat ik nodig heb’ sprak hij richting Ellen en Anna.
‘Mooi. ’ Vandaag zal Anna daarvoor zorgen. Ga maar weer bij de sofa staan, dan zal zij jou over de knie nemen. Nadat Anna zich comfortabel had geïnstalleerd op de sofa, maakte ze even oogcontact met Michael. Anna bleek met haar grijsblauwe ogen over een zeer indringende blik te beschikken; genoeg om Michael weke knieën te bezorgen. Het was inderdaad maar beter om nu maar snel over haar schoot te gaan liggen. Michael voelde hoe Anna’s bovenbenen hem omhoog drukten, terwijl zijn knieën en ellebogen op de sofa konden rusten. Dit was eigenlijk best een comfortabele positie.
Anna’s hand maakte nu contact met Michaels onderbroekje. ‘Ben je er klaar voor, Michael?’ checkte ze nog even. Ja, Michael was er wel klaar voor. Sterker nog, hij wilde niets liever dan dat zijn bestraffing nu meteen begon! Hij wilde voelen hoe het is om op je billen te krijgen. De rest was van later zorg. Toch kon hij er niet meer uitpersen dan een heel zwak ‘Ja Anna’.
Wat Michael op dat moment niet kon zien was, hoe Anna en Ellen even een geamuseerde blik met elkaar uitwisselden. En toen was het moment gekomen om Anna’s hand te laten spreken. Haar stevige rechterhand kwam links en rechts neer op Michaels ‘maagdelijke’ billen. En nog eens. En nog eens. Michael voelde een lichte pijn opkomen, maar daarnaast was het eigenlijk best lekker. De klappen lieten een aangename warme gloed achter.
‘Hij kan het best goed hebben’ merkte Ellen op. ‘Ja, maar zijn onderbroekje zit er ook nog tussen’ riposteerde Anna, ‘misschien moesten we daar maar eens verandering in aanbrengen’. Instinctief wilde Michael nog protesteren, maar toen bedacht hij dat de VTBVHG expliciet was geweest in hoe haar cliënten bestraft zouden worden. Met Anna’s vingers onder de elastieken band was het een koud kunstje om Michaels slipje naar beneden te trekken en zijn billen bloot te stellen aan de temperatuur van de kamer én aan de nieuwsgierige blikken van Anna en Ellen.
Zoals de contouren al eerder hadden gesuggereerd, bleek Michael inderdaad geprononceerde billen te hebben. Een roze gloed was al zichtbaar op zijn blanke huid. Maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. Straf moet écht gevoeld worden, en dan ziet het er meestal toch wel wat anders uit.
Anna’s hand kletste nu hard op Michaels blote billen. Voor de beide dames was dit zeker geen nieuw geluid, maar elke keer opnieuw konden ze daar weer ontzettend van genieten. Voor Michael lag dat nu een beetje anders. Zijn aanvankelijke schaamte en opwinding begonnen plaats te maken voor een pijn die niet meer zo snel wegebde na elke klap. Het feit dat Anna de klappen nu sneller op elkaar liet volgen droeg daar verder aan bij. Maar ‘in grote problemen’ was hij nog niet.
Ervaren als ze waren, constateerden Ellen en Anna al snel dat Michael inderdaad een hogere pijndosis nodig had. ‘Michael, heb je écht nooit eerder op je billen gekregen?’ wilde Ellen weten, ‘want het blijkt dat je dit nog steeds goed kan verdragen’. Nee dit was voor hem echt ‘de eerste keer’. Eventjes voelde Michael zich trots op zichzelf. Maar een klein denkstapje verder was genoeg om dat weer snel te doen verdwijnen. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Ellen een ebbenhouten haarborstel vlak voor zijn ogen neerlegde op de armleuning van de sofa. ‘Dit is wat jij nodig hebt’ sprak Ellen nu gedecideerd, ‘bereid je er maar vast op voor’.
Na een korte pauze zag Michael de borstel weer uit zijn blikveld verdwijnen, wat maar één ding kon betekenen: Anna had de borstel opgepakt. Luttele seconden later liet zij het voorwerp met hoge snelheid neerkomen op Michaels onbeschermde billen. Het was voldoende om hem heel eventjes te laten ‘opveren’ van de schrik. Dit deed echt zeer! Maar Anna drukte hem weer omlaag. ‘Even volhouden Michael!’. En inderdaad, zo lang duurde het vervolg van de bestraffing niet. Maar het was wel een barrage van klappen, in hoog tempo toegebracht op beide billen, met speciale aandacht voor zijn zitvlak. Michael kon het alleen maar piepend en kreunend ondergaan. Zijn gevoel van ‘een flinke jongen zijn’ was helemaal verdwenen nu.
En toen zat zijn straf erop. Hij mocht overeind komen en zijn billen in de spiegel bekijken. Helemaal rood waren ze, met hier en daar nog wat donkere schakeringen. Het klopte ook met hoe pijnlijk en heet ze aanvoelden. ‘Ja, je hebt echt wel straf gekregen’ vatte Ellen samen, ‘Anna heeft zich goed van haar taak gekweten’.
Na een liefdevolle hug van zowel Anna als Ellen, kon Michael zich weer aankleden en kreeg hij een kopje thee. Als Michael behoefte had om na te praten, dan kon dat nu met Ellen. Een nagesprek de volgende dag was ook een optie. Michael opteerde voor het laatste; het bezoek had sowieso langer geduurd dan hij had ingeschat, en hij had tijd nodig om het allemaal te laten bezinken. Maar ‘onder de streep’ voelde het bijzonder goed op dit moment! Heerlijk ontspannen en een ‘leeg gemaakt’ hoofd. Hij had een grote stap gezet: verantwoording afleggen én boete doen voor zijn onbehoorlijke gedrag.
De warme gloed in zijn billen zou hem daar nog wel een tijdje aan herinneren.

De voucher (2)

Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
1.      Ik wil een afspraak maken voor een sessie
2.      Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
3.      Ik wil geen contact met de VTBVHG
Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.

‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.

‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’. 
Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.

De voucher (1)

Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.

Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.

Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.

We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.

Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.

Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.

Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.

Met vriendelijke groet, VTBVHG