Voor een ‘man van zijn woord’ zoals Michael, was afzegging van de afspraak (tenzij er zeer dringende redenen waren) niet aan de orde. Toch moest hij wel even slikken toen hij om 8 uur ’s avonds, na een hele werkdag op het evenement aanbelde bij het adres dat Ellen had opgegeven.
‘Hallo Michael, ik zag op de camera dat jij het was. Aangenaam, ik ben Ellen’. Ellen was inderdaad ergens in de veertig. Ze had een lief gezicht, blond haar en zowel haar stem als haar blik straalden enthousiasme uit. ‘Wat goed dat je gekomen bent!’ Michael mocht binnenkomen, zijn jas ophangen en werd naar de centrale ontvangstruimte gebracht. Daar werd hij al even hartelijk welkom geheten door Anna, eveneens een dame van in de veertig. Zij was iets korter van stuk, stevig gebouwd en donkerblond. Omgekeerd leek ze hem ook even ‘op te meten’.
‘Eerst maar eens een kopje koffie, dat praat wat makkelijker’ was het motto. Ellen vond het prettig als Michael nog even kon samenvatten hoe de voice-chat gisteren verlopen was. ‘Ja het was toch wel een beetje een eye-opener geweest’ begon Michael, ‘ik was me nooit zo bewust van mijn gedrag in het verkeer’. Terwijl hij het uitsprak kwam het schaamrood opnieuw naar boven. ‘Bewustwording is inderdaad vaak een onderdeel van de problematiek’ mengde Anna zich in het gesprek. ‘Maar behalve bewustwording biedt de VTBVHG ook een goede afhandeling’ vulde Ellen aan.
‘Daar was Michael ook voor gekomen, nietwaar?’ ging Anna verder. Michaels gezicht trok eventjes wit weg. Zou het bezoek dan toch verdergaan dan een kennismaking?! Op dat moment legde Ellen zachtjes haar hand op zijn schouder. ‘Als je nog wil afzien van een behandeling, dan kan dat nog steeds Michael … maar zowel gisterenavond als nu, voel ik gewoon dat je eigenlijk zelf ook de volgende stap wil zetten. Want jij wil ook weer met een schone lei verder.’ … ‘En wij willen je daar heel graag mee helpen’ vulde Anna aan.
Ellen pakte nu ook Michaels hand; haar warmte was voelbaar. ‘Kom maar, dan gaan we rustig een kijkje nemen in de ruimte hiernaast.’ De kamer straalde een huiselijke sfeer uit. Warme kleuren. Een geriefelijke sofa, salontafel, brede fauteuils en de nodige planten. Vitrages en gordijnen, die nu door Anna werden gesloten.
‘Oké Michael, dit is wat we gaan doen’ pakte Ellen de draad weer op nadat hij een beetje op zijn gemak was gekomen. ‘Er gaan geen rare dingen met je gebeuren. Anne en ik staan allebei in voor jouw veiligheid. Je zult even een straf krijgen die je zult voelen, dat is alles. ‘Wat we wèl verwachten, is dat je meewerkt aan jouw behandeling.’ Vulde Anna aan.
Het kostte Michael enige moeite om zijn gedachten en gevoelens te ordenen. Moest hij dit echt doen? Wilde hij een lijfstraf ondergaan? Van één of twee dames die hij nog maar kortgeleden had leren kennen? Had hij dit echt verdiend en ook nodig? Hij dacht even terug aan zijn belevenissen in het woon-werk verkeer van afgelopen week. ‘Als ik me respectvoller had gedragen dan was ik nooit in deze situatie terechtgekomen’ dacht hij hardop na.
‘Dat klopt Michael, en dat is ook de enige reden dat je straf krijgt’ pakte Ellen de draad weer op, ‘Kom maar even voor me staan, met je handen op je hoofd … dan maak ik je broek los. Ga dan maar even op de sofa zitten, dan kun je op je gemak je schoenen en broek helemaal uittrekken. Dat maakt het comfortabeler. Ook je overhemd mag uit. We hebben de thermostaat al een graadje hoger gezet, dus je zult het niet koud krijgen.’
Terwijl hij deed wat van hem werd gevraagd, voelde Michael een vreemde sensatie door zijn lichaam gaan. De modieuze en representatieve outfit waarin hij zich vaak ‘het heertje’ voelde, maakte nu plaats voor een slechts zijn blauwe slip en hemd, welke sterk contrasteerden met zijn blote armen en benen. Het voelde ontegenzeggelijk als een demasqué, maar er een vleugje opwinding zat er ook wel bij.
‘Hoe voelt dat nu, Michael?’ wilde Ellen graag weten. ‘Eh, een beetje vreemd …alsof ik wat kleiner ben geworden … of dat ik bij de dokter of de fysiotherapeut ben’. ‘Artsen en therapeuten hebben altijd het beste met je voor … net als wij. Je zult ja na afloop een stuk beter voelen, dat garanderen we.’ Het had allemaal zeer aanmoedigend geklonken. Vreemd genoeg voelde Michael op dit moment nu zelfs een verlangen opkomen om op zijn billen gestraft worden -hoe irrationeel dat ook leek. ’Ik hoop dat jullie me kunnen geven wat ik nodig heb’ sprak hij richting Ellen en Anna.
‘Mooi. ’ Vandaag zal Anna daarvoor zorgen. Ga maar weer bij de sofa staan, dan zal zij jou over de knie nemen. Nadat Anna zich comfortabel had geïnstalleerd op de sofa, maakte ze even oogcontact met Michael. Anna bleek met haar grijsblauwe ogen over een zeer indringende blik te beschikken; genoeg om Michael weke knieën te bezorgen. Het was inderdaad maar beter om nu maar snel over haar schoot te gaan liggen. Michael voelde hoe Anna’s bovenbenen hem omhoog drukten, terwijl zijn knieën en ellebogen op de sofa konden rusten. Dit was eigenlijk best een comfortabele positie.
Anna’s hand maakte nu contact met Michaels onderbroekje. ‘Ben je er klaar voor, Michael?’ checkte ze nog even. Ja, Michael was er wel klaar voor. Sterker nog, hij wilde niets liever dan dat zijn bestraffing nu meteen begon! Hij wilde voelen hoe het is om op je billen te krijgen. De rest was van later zorg. Toch kon hij er niet meer uitpersen dan een heel zwak ‘Ja Anna’.
Wat Michael op dat moment niet kon zien was, hoe Anna en Ellen even een geamuseerde blik met elkaar uitwisselden. En toen was het moment gekomen om Anna’s hand te laten spreken. Haar stevige rechterhand kwam links en rechts neer op Michaels ‘maagdelijke’ billen. En nog eens. En nog eens. Michael voelde een lichte pijn opkomen, maar daarnaast was het eigenlijk best lekker. De klappen lieten een aangename warme gloed achter.
‘Hij kan het best goed hebben’ merkte Ellen op. ‘Ja, maar zijn onderbroekje zit er ook nog tussen’ riposteerde Anna, ‘misschien moesten we daar maar eens verandering in aanbrengen’. Instinctief wilde Michael nog protesteren, maar toen bedacht hij dat de VTBVHG expliciet was geweest in hoe haar cliënten bestraft zouden worden. Met Anna’s vingers onder de elastieken band was het een koud kunstje om Michaels slipje naar beneden te trekken en zijn billen bloot te stellen aan de temperatuur van de kamer én aan de nieuwsgierige blikken van Anna en Ellen.
Zoals de contouren al eerder hadden gesuggereerd, bleek Michael inderdaad geprononceerde billen te hebben. Een roze gloed was al zichtbaar op zijn blanke huid. Maar dat was natuurlijk bij lange na niet genoeg. Straf moet écht gevoeld worden, en dan ziet het er meestal toch wel wat anders uit.
Anna’s hand kletste nu hard op Michaels blote billen. Voor de beide dames was dit zeker geen nieuw geluid, maar elke keer opnieuw konden ze daar weer ontzettend van genieten. Voor Michael lag dat nu een beetje anders. Zijn aanvankelijke schaamte en opwinding begonnen plaats te maken voor een pijn die niet meer zo snel wegebde na elke klap. Het feit dat Anna de klappen nu sneller op elkaar liet volgen droeg daar verder aan bij. Maar ‘in grote problemen’ was hij nog niet.
Ervaren als ze waren, constateerden Ellen en Anna al snel dat Michael inderdaad een hogere pijndosis nodig had. ‘Michael, heb je écht nooit eerder op je billen gekregen?’ wilde Ellen weten, ‘want het blijkt dat je dit nog steeds goed kan verdragen’. Nee dit was voor hem echt ‘de eerste keer’. Eventjes voelde Michael zich trots op zichzelf. Maar een klein denkstapje verder was genoeg om dat weer snel te doen verdwijnen. Zijn vermoeden werd bevestigd toen Ellen een ebbenhouten haarborstel vlak voor zijn ogen neerlegde op de armleuning van de sofa. ‘Dit is wat jij nodig hebt’ sprak Ellen nu gedecideerd, ‘bereid je er maar vast op voor’.
Na een korte pauze zag Michael de borstel weer uit zijn blikveld verdwijnen, wat maar één ding kon betekenen: Anna had de borstel opgepakt. Luttele seconden later liet zij het voorwerp met hoge snelheid neerkomen op Michaels onbeschermde billen. Het was voldoende om hem heel eventjes te laten ‘opveren’ van de schrik. Dit deed echt zeer! Maar Anna drukte hem weer omlaag. ‘Even volhouden Michael!’. En inderdaad, zo lang duurde het vervolg van de bestraffing niet. Maar het was wel een barrage van klappen, in hoog tempo toegebracht op beide billen, met speciale aandacht voor zijn zitvlak. Michael kon het alleen maar piepend en kreunend ondergaan. Zijn gevoel van ‘een flinke jongen zijn’ was helemaal verdwenen nu.
En toen zat zijn straf erop. Hij mocht overeind komen en zijn billen in de spiegel bekijken. Helemaal rood waren ze, met hier en daar nog wat donkere schakeringen. Het klopte ook met hoe pijnlijk en heet ze aanvoelden. ‘Ja, je hebt echt wel straf gekregen’ vatte Ellen samen, ‘Anna heeft zich goed van haar taak gekweten’.
Na een liefdevolle hug van zowel Anna als Ellen, kon Michael zich weer aankleden en kreeg hij een kopje thee. Als Michael behoefte had om na te praten, dan kon dat nu met Ellen. Een nagesprek de volgende dag was ook een optie. Michael opteerde voor het laatste; het bezoek had sowieso langer geduurd dan hij had ingeschat, en hij had tijd nodig om het allemaal te laten bezinken. Maar ‘onder de streep’ voelde het bijzonder goed op dit moment! Heerlijk ontspannen en een ‘leeg gemaakt’ hoofd. Hij had een grote stap gezet: verantwoording afleggen én boete doen voor zijn onbehoorlijke gedrag.
De warme gloed in zijn billen zou hem daar nog wel een tijdje aan herinneren.
De voucher (2)
Met stijgende verbazing had Michael het bericht gelezen. In eerste instantie had hij gedacht aan een marketing trick om hem te interesseren in een commerciële dienst. Maar daarna leek het bericht meer persoonlijk gericht. Kennelijk waren er mensen die hij nooit had gesproken, maar die wèl zijn naam kenden. Ze hadden hem zelfs over langere tijd geobserveerd … omdat zijn gedrag in negatieve zin was opgevallen! Dat laatste is natuurlijk nooit leuk om te horen. Waarover zou dit kunnen gaan? Misschien moest hij maar eens bij zichzelf te rade gaan …
Of was het toch allemaal één of andere stunt om hem (en anderen?) in het ootje te nemen. Een morele schuld inlossen door een lijfstraf te ondergaan? En dan ook nog op de blóte billen? Dat was toch te absurd voor woorden? In de middeleeuwen deden ze dat soms met veroordeelde misdadigers. Maar anno 2024? Wat zat er dan wel achter deze voucher?
Nieuwsgierig maakte het hem wel. Als dit een of ander spelletje was, dan kon hij dat wel een stukje meespelen. Hij hoefde alleen maar het balkje op het scherm aan te klikken. Wat volgde was een keuzemenu:
1. Ik wil een afspraak maken voor een sessie
2. Uitnodiging was mogelijk niet voor mij bedoeld
3. Ik wil geen contact met de VTBVHG
Hmm. De derde optie was misschien toch de beste. Om dit definitief te maken, moest hij nog wel iets afvinken: Ik begrijp dat deze keuze kan leiden tot uitsluiting van deelname aan bepaalde evenementen.
Oef, dat klonk toch wat onheilspellend. Toch maar terug naar het menu, en dan optie 2 kiezen. Rechtsonder op het scherm verscheen nu een pop-up: even geduld alstublieft … we gaan op zoek naar een beschikbare medewerker. Het was al 8 uur ‘s avonds … zou dat nog lukken? Maar binnen een minuut meldde een zekere Ellen zich. Zij kon op haar scherm al zien op welke uitnodiging Michael gereageerd had. Dat hij enigszins verbaasd was geweest over het ontvangen bericht, daar kon zij wel inkomen. Maar toch ‘sprak’ hij nu echt met iemand van de VTBVHG. Ze moest even zijn dossier erbij pakken.
…
‘Eh, Michael? (mag ik gewoon tutoyeren?) … ik heb jouw dossier gevonden. Er staan wel een paar dingen in, die ik kan toelichten. Het liefst doe ik dat echter via een voice-chat. Heb je microfoon en luidspreker op je laptop? Uiteraard had Michael dat, maar op deze manier zou hij Ellen van de VTBVHG wel ‘dichterbij’ laten komen. Toch voelde dit nog altijd als ‘veilig’ genoeg.
Ellen bleek een prettige stem te hebben! Ze was vermoedelijk ergens in de veertig. En tactvol bleek ze ook nog te zijn. Vriendelijk legde zij uit dat Michael zeker niet de eerste was, dat er in het hedendaagse sociale verkeer nu eenmaal dingen misgaan, en dat de VTBVHG de missie had om hierin verbetering aan te brengen. In het geval van Michael betrof dit eh … een zeker gebrek aan algemeen respect. Of dit misschien een belletje deed rinkelen?
‘Nou, niet meteen …’ was zijn antwoord, maar Ellen gaf aan dat soms een onderdeel van het probleem is. Zij wilde weten of het klopte dat Michael op elke werkdag met fiets naar het treinstation ging (dit was correct). En of hij zich daarbij altijd netjes aan de verkeersregels hield. Of hij altijd ‘hoffelijk’ voorrang verleende aan daartoe gerechtigde medeweggebruikers. Of hij bij kleine verkeers-conflicten zich altijd onthield van vijandig taalgebruik. Helaas kon Michael geen van beide vragen bevestigend beantwoorden. Ellen ging nog even door: op het treinstation was Michaels gedrag ook niet even vlekkeloos … voordringen bij het in- en uitstappen, niet opstaan voor reizigers die slecht ter been waren, en nog een paar dingen. Michael moest toegeven dat dergelijke situaties zich inderdaad hadden voorgedaan …
‘Dus ik ben eigenlijk een soort verkeershufter?’ vroeg Michael zich hardop af. Plots had hij een gevoel van schaamte over zich gekregen. Hij had eigenlijk nooit zoveel nagedacht over hoe hij ‘lomp’ kon over komen op andere verkeersdeelnemers. Maar de opsomming door Ellen bracht onmiskenbaar aan het licht wat voor gedragspatroon hij (in feite al jaren) vertoonde. Het was maar goed dat Ellen het schaam-rood op zijn kaken niet kon zien.
Ellen verklaarde ‘eigenlijk wel blij’ te zijn met Michaels vraag. Het getuigde van eerlijkheid en introspectie, en vatte de essentie goed samen. De vraag was nu, hoe Michael daar verbetering in wilde aanbrengen. Precies op dit punt kon de VTBVHG namelijk een ondersteuning bieden, die bij velen zeer goed had gewerkt.
‘En daarmee doelt u op lijfstraffen’ floepte Michael eruit. Tot zijn eigen verbazing was hij nu zelf degene die dit punt als eerste aanroerde. ‘Ja, dat klopt’ zei Ellen zo luchtig mogelijk. ‘Dit is helemaal niet zo vreemd als veel mensen denken. Vroeger was het zelfs normaal. Heb je vroeger wel eens een pak voor je billen gekregen?’ Nee. dat had Michael niet. ‘Nou, daarna gaat het leven gewoon weer door hoor. Dan heb je je lesje geleerd, en kun je met een schone lei weer verder. Meer dan 80 procent van onze cliënten is achteraf superblij dat ze onze behandeling hebben gekregen’.
‘Cliënten? Betekent dit dat er ook nog voor jullie diensten betaald moet worden?’ reageerde Michael spontaan. ‘Je zult begrijpen dat wij wel onkosten maken’ legde Ellen uit, ‘maar we zijn een stichting die ook sponsorgelden ontvangt. Dit dekt een significant deel van onze kosten.
…
‘Michael, gaande het gesprek krijg ik steeds meer het gevoel dat de ondersteuning die wij als VTBVHG bieden, ook voor jou heel heilzaam zal zijn. Kan ik je misschien uitnodigen om een keer persoonlijk kennis te maken? Het kantoor van de VTBVHG ligt vlak bij het evenement waar je onze voucher hebt ontvangen, en ik ben daar morgenavond’.
Na een korte aarzeling besloot Michael hier mee in te stemmen. ‘Een nadere kennismaking’ klonk nog steeds veilig. Toch had hij die nacht opvallend veel moeite om in slaap te vallen.
De voucher (1)
Het evenement was begonnen met een receptie zoals vele anderen: lekkere hapjes en drankjes, met een paar bekenden het glas heffen, en een paar nieuwe mensen de hand schudden. De verbazing kwam pas nadat ik was teruggekeerd in mijn hotel, en ik de ontvangen visitekaartjes nader bekeek. Eén ervan vermeldde geen naam, en leek eerder op een soort advertentie. Toch was het dat niet, want er stond vermeld dat het een voucher was. En verder alleen een webadres en een ‘persoonlijke toegangscode’.
Nog vreemder werd het toen ik de website bezocht en aldus inlogde. Goedenavond … (mijn naam!), het verheugt ons om te zien dat U gereageerd heeft op onze oproep. Wij hebben namelijk al een tijdje geprobeerd U te bereiken. Op voorspraak van leden van onze organisatie komt U in aanmerking voor een behandeling waar U uiteindelijk veel baat van zal hebben.
Graag lichten wij dit nader toe. Wij zijn VTBVHG, de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag (in het maatschappelijk verkeer). Het ‘hoffelijk’ gedrag omvat hier een scala van wenselijke gedragingen: beleefdheid, hulpvaardigheid, respect, zich aan regels houden, etc. De maatschappelijke behoefte hieraan is momenteel groter dan ooit. Helaas lukt het niet iedereen om dit op te brengen, en daarom werkt de VTBVHG met verkenners en rapporteurs. Dit is ook de manier waarop U in beeld bent gekomen. Hopelijk en waarschijnlijk heeft U zelf wel een idee over welk niet-hoffelijke danwel asociale gedraging(en) van uw kant het hier gaat. Mocht U geen idee hebben, of dit een vergissing zijn, dan horen wij graag van U.
We verwachten hoe dan ook van U te horen: ons voucher is namelijk niet geheel vrijblijvend. Mocht U er geen gebruik van maken, dan blijven uw overtredingen geregistreerd staan in ons systeem. Uiteindelijk, en zeker bij geconstateerde nieuwe overtredingen, kan dit leiden tot uitsluitingen; denkt u aan lidmaatschappen van vele andere verenigingen dan alleen de VTBVHG.
Zowel onze filosofie als onze behandelingen zijn simpel: ‘back to the basics’. Wie zich misdraagt, krijgt een passende straf. Bij ons betekent dat vrijwel in alle gevallen: een ouderwets pak slaag op de blote billen, toegediend door een professional. Onderzoek heeft aangetoond dat dit voor meer dan 80% van onze deelnemers werkt. Dit zal waarschijnlijk dus ook voor U gelden.
Tot slot nog dit: De voucher heeft geen vervaltermijn, en is internationaal geldig. U kunt uw straf dus op elk gewenst moment en overal ter wereld in ontvangst nemen (en daarna weer met een schone lei beginnen). Wij werken alleen samen met organisaties die een ‘international spanking certificate’ hebben.
Om U aan te melden hoeft U alleen maar het vakje aan te klikken. Wij wensen U een goede betraffing toe.
Met vriendelijke groet, VTBVHG
De voucher
Plots ontvang je een niet zo vrijblijvende voucher voor een pak slaag van de Vereniging Ter Bevordering Van Hoffelijk Gedrag. Hoe zou jij reageren?
Inhoudsopgave
Overdonderend
Ze kijkt op haar telefoon om te zien hoe laat het is. Niet dat tijd ertoe doet, nu ze in haar eentje op vakantie is, maar het is de macht der gewoonte. Nog een halfuurtje lezen, dan ergens avondeten gaan scoren, beslist ze. Geen nieuwe appjes van Jan. Ook daarom keek ze op haar telefoon. Hij heeft nu al twee uur lang niet meer gereageerd. Ach, hij is vast bezig. Met stoom afblazen, grinnikt ze bij zichzelf. Ze is al vijf dagen in haar eentje in dit hutje, een huisje kun je het niet noemen. Een woonkamer en keuken in één, een douchehok met wasbak en een slaapkamer waar er net een tweepersoonsbed in past. Maar meer heeft ze ook niet nodig. Deze week is van haar alleen. Om te wandelen, te zwemmen, te lezen, te doen waar ze zin in heeft. Er even uit te zijn. Ver weg van alles en iedereen. Ook van Jan, die ze nu ongestoord kan plagen. Na deze week volgen er vast consequenties. Onwillekeurig schuift ze op haar billen heen en weer. Dat zal ze na die consequenties wel een tijdje niet meer kunnen. Maar laten we wel wezen: of ze zich nu gedraagt of niet, als ze terug is, slaat hij haar toch wel. Dan kan ze deze week even goed losgaan en er plezier aan beleven. Met een grijns neemt ze haar boek er weer bij. Even later legt ze het weer neer. Ze heeft helemaal geen zin om straks nog de deur uit te gaan. Daarom neemt ze haar telefoon terug en bestelt pizza. Die geleverd wordt. Dan kan zij heerlijk verder lezen.
Er wordt aan de deur geklopt. Ze fronst. Die pizzajongens zijn wel heel snel. Maar wanneer ze de deur opentrekt, verbleekt ze. Dat had ze niet verwacht. Totaal niet. Snel doet ze de deur weer dicht en leunt ertegenaan.
*******
Jan kijkt verbluft naar de deur die zo pardoes in zijn gezicht werd dichtgegooid. Dan grijnst hij. Dit had ze duidelijk niet verwacht. Hij heeft haar totaal overdonderd. Mooi zo. Opnieuw klopt hij aan. “Ik ben niet thuis,” roept ze. Nu schiet hij hardop in de lach.
De deur gaat open op een kier. Meteen legt hij zijn hand ertegen en duwt die zachtjes verder open. Ze houdt de deur open, maar zegt niets. Ze laat hem er wel langs. Even blijft hij staan. Met de rug van zijn wijsvinger tikt hij zachtjes tegen haar wang. “Dag meisje.” Hij probeert haar blik te vangen, maar ze durft hem duidelijk niet aan te kijken.
******
Haar benen zijn pudding. Dat tikje op haar wang… De kriebels gieren door haar buik. Haar keel zit toe. “Dag Jan,” perst ze er dan uit.
“Had je me niet verwacht?”
Ze hoeft de pretlichtjes in zijn ogen niet te zien om te weten dat ze er zijn. En hoe. O, hij vindt dit heerlijk, haar zo te overdonderen. En overdonderd is ze. Kom op, meid, raap jezelf samen, denkt ze.
Jan is al op de bank gaan zitten. “Mooi hier.” Hij wijst door het grote raam naar buiten, waar je niets anders dan bomen ziet. “Je kunt hier regelrecht het bos in.” Zijn ondertoon en bijbedoelingen ontgaan haar niet.
“Ik heb lang gereden en lust wel een kopje koffie,” zegt hij dan.
Nou ja, zeg. Dat komt hier binnen in haar territorium alsof het de normaalste zaak van de wereld is en eist dan bediend te worden. Maar ze is nog te overdonderd om te protesteren.
******
“Alsjeblieft.” Het is het eerste woord dat ze uitspreekt, sinds hij hier is.
“Dank je, meisje,” zegt hij. “Je had me duidelijk niet verwacht.”
Ze schudt haar hoofd.
“Tja, dan had je je maar wat beter moeten gedragen op de app. Ik vrees dat dit geen gezelligheidsbezoekje wordt. Voor jou toch niet. Ik vind het reuzegezellig.”
Ze kijkt hem vuil aan. Mooi zo, er zit nog pit in. Na al die brutale appjes had hij ook niets anders verwacht. Maar het schokeffect van hem onverwacht voor de deur te zien staan, heeft duidelijk gewerkt, want normaal is ze pas zo stil en gedwee NA een pak slaag, niet ervoor al.
*****
“Ik denk dat je wel weet waarom ik hier ben.”
Het is geen vraag, maar ze antwoordt toch. “Die appjes…” Voor het eerst sinds hij hier is, kijkt ze hem aan. Ze had zich niet vergist, er staan inderdaad pretlichtjes in zijn ogen zo helder als de helderste ster.
“Je dacht toch niet dat je zomaar die toon met mij kon aanslaan?”
“Eigenlijk wel,” haalt ze haar schouders op. “Na deze week had je me toch wel geslagen, of ik nu brutaal was geweest of niet.”
“En nu sta ik hier. Ik hoop niet dat je nog gepland had om te gaan zwemmen tijdens de komende dagen.”
“Eigenlijk wel. Dus me nu een pak slaag geven zal niet lukken. Helaas,” voegt ze er nog gauw aan toe.
Hij schiet in de lach. Shit, dat is geen goed teken. “Ik heb pizza besteld,” probeert ze. “Die wordt straks geleverd.”
“Lekker,” hij knikt. “Die houden we wel warm in je oventje. Of ik leg hem even op je billen als ik met je klaar ben. Dan warmt hij vast ook weer snel op.”
Ze steekt haar tong naar hem uit. Meteen beseft ze haar vergissing, want hij staat op en neemt haar oor in een houdgreep. “Auwwww.”
“Wat mag jij niet doen?”
“Veel dingen,” piept ze.
De pijn in haar oor wordt intenser. Fout antwoord, dat wist ze zelf ook wel.
“Mijn tong naar je uitsteken,” kermt ze daarom snel.
“Ach kijk, zie je wel, dat weet je best. Waarom doe je het dan toch?”
Ze haalt haar schouders op. De greep op haar oor blijft onverminderd.
“Ik weet het niet,” roept ze uit.
Eindelijk laat hij haar oor los. “En waarom doe je zo brutaal over de app? Weet je dat ook niet?”
Ze kijkt naar de grond. Ze weet het wel: omdat het leuk is. En grappig. Omdat ze ervan houdt om de stoom uit zijn oren te laten komen en zijn handen te laten jeuken terwijl ze veilig is. Behalve dat ze dus niet veilig was, blijkt nu. Maar dat kan ze niet zeggen.
“Ga er maar even in de hoek over nadenken.”
*****
Hij drinkt de laatste slok van zijn koffie op. Ilse staat intussen al zo’n tien minuten in de hoek. Heeft ze de tijd gehad om wat te bekomen van de schok dat hij zo plots voor haar deur stond.
“Kom maar hier,” geeft hij aan.
Schoorvoetend draait ze zich om en komt voor hem staan. “Het spijt me,” zegt ze.
“Ik geloof er niets van,” lacht hij. “Straks, dan zal het je spijten.”
Haar mondhoeken trekken even, maar ze weet beter dan zelf ook in de lach te schieten. Jammer.
“Doe je broek en onderbroek naar beneden en kom over mijn knie liggen.”
*****
Urgh. Ze haat dit moment. En ze houdt ervan. Vreselijk is het.
Langzaam maakt ze de knoop van haar broek los en stroopt ze de stugge stof langs haar benen naar beneden. Haar onderbroek volgt. Dan gaat ze over zijn knie liggen. Ze knijpt haar ogen stijf dicht in afwachting van wat er gaat komen.
Met zijn hand wrijft hij even over haar billen, dan begint hij te slaan. Hard.
“Even iets aan de jeuk doen,” refereert hij aan een van haar appjes.
“Die anti-jeukzalf vond ik een beter voorstel,” mompelt ze. Dat levert haar twee klappen op haar bovenbenen op.
“Dit werkt beter,” antwoordt hij tevreden. Waarom klinkt hij zo tevreden? Ze zou een diepe zucht slaken, maar krijgt er niet de tijd voor. De klappen regenen neer op haar billen. Ze branden, nu al. Iets zegt haar dat dit nog maar het begin is.
Dan wordt er plots aan de deur geklopt. Jan houdt op met slaan. De pizza! Die was ze helemaal vergeten. Gered door het geklop, denkt ze, terwijl Jan naar de voordeur loopt. Zelf gaat ze zo zitten, dat het niet opvalt dat ze halfnaakt is. Ze hoort hoe Jan de pizza aanneemt en de deur terug sluit.
“Zo, die ruikt lekker,” merkt hij op.
“Zonde om koud te laten worden,” probeert ze.
“Je hebt gelijk,” antwoordt hij tot haar verbazing. “Dek de tafel maar.”
Ze reikt naar haar broek, maar een strenge blik houdt haar tegen.
“Jij dekt de tafel, ik ben zo terug.”
*****
Hij hoeft niet ver de deur uit om te vinden wat hij zoekt. Hij raapt een lange tak van de grond en zwiept er een paar keer mee door de lucht. Perfect. Nu nog even in de koffer van de auto kijken… Een badborstel en een kokosmatje. Hij had getwijfeld of hij het wel moest meenemen, maar nu is hij blij dat hij het tot zijn beschikking heeft.
Ilse is er minder blij om. Haar blik verraadt haar meteen als ze ziet wat hij heeft meegenomen. Maar de tafel is netjes gedekt en er ligt zelfs al een stuk pizza op elk bord.
“Netjes,” knikt hij. De badborstel en de opgeraapte tak mogen op de tafel, naast de pizzadoos, mooi in het zicht. Dan weet ze wat haar nog te wachten staat. Het kokosmatje legt hij zorgvuldig op een van de stoelen.
“Zitten,” wijst hij. Heerlijk, hoe zorgelijk ze kijkt. Begint ze te beseffen dat het geen goed idee was om aan te dringen om eerst te eten? Ach, ze had er al de hele tijd niets over te zeggen. Dit was al lang beslist, eigenlijk al op het moment waarop ze zei dat ze pizza verwachtte.
“Smakelijk.” Over de tafel heen glimlacht hij haar niet-zo-onschuldig toe.
“Smakelijk,” mompelt ze terug.
“Deze stoelen zitten best goed,” merkt hij op.
Dat komt hem op een boze blik te staan. Hij schiet in de lach. Geweldig idee van hem om hierheen te komen en haar een toontje lager te laten zingen. Dit gaat ze niet snel vergeten, daar zorgt hij wel voor.
******
Werktuigelijk kauwt ze op haar stuk pizza. Ze proeft nauwelijks wat erop ligt. Daarvoor prikken de haartjes van de kokosmat te venijnig in haar billen. Moet ze straks echt nog de badborstel en die tak voelen? Haar buik wordt klein van angst. Ze slikt de pizza door, maar die blijft half steken in haar keel.
“Drink een slokje water.”
Moet hij nu echt alles zien? Toch doet ze wat hij zegt. Zonder hem aan te kijken. Dat kan ze niet. Niet meer. Al de hele tijd niet eigenlijk. Ze had nooit verwacht dat hij hier zomaar voor de deur zou staan. Anders was ze niet zo brutaal geweest in haar appjes. Had ze hem niet uitgedaagd. Letterlijk tegen hem gezegd dat ze toch veilig was, wat wou hij doen? Dit dus…
Eindelijk is de pizza op. De kokosmat prikt verschrikkelijk. Ze wil niets liever dan gaan verzitten, maar weet uit ervaring dat de pijn dan alleen maar erger wordt.
“Sta maar op.”
Ook dat doet ze liever niet. Opstaan is het pijnlijkste deel. Maar ooit moet het toch. Dus dan maar beter meteen. Met haar handen duwt ze op de tafel om zichzelf steun te geven. Jan kijkt zwijgend toe. De rotzak. Die geniet hiervan. Zij ook, maar nu nog niet. Achteraf pas. Nu is ze vooral bang voor wat komen gaat.
*****
Hij neemt haar bij haar bovenarm en troont haar mee naar de bank. Die heeft een brede leuning aan de zijkant, waar ze vast mooi overheen past. Inderdaad komen haar voeten nog net aan de grond. Haar bovenlichaam ligt comfortabel op de bank. Haar billen steken hoog de lucht in. Perfect.
Even bewondert hij het patroon van kleine, rode spikkeltjes, veroorzaakt door de kokosmat. Dat moet pijn doen. Hij wrijft eroverheen met zijn hand en voelt het reliëf. Mooi zo. Het gaat nog veel meer pijn doen.
“Heb je enig idee hoeveel brutale appjes je me de afgelopen dagen hebt gestuurd?”
Ze schudt haar hoofd.
“Vijftig? Honderd? Tweehonderd?”
Haar billen knijpen samen. Ze vreest het antwoord.
“Ik heb ze niet geteld,” geeft hij dan toe. Ze ontspant weer. “Maar ik denk dat we gemakkelijk aan honderd komen.
Ze houdt haar adem in, merkt hij.
“Honderd is een mooi getal, vind je niet?”
Ze schudt haar hoofd.
“Tweehonderd dan? Is dat beter?”
“Nee!”
Twee harde klappen op haar bovenbenen.
“Nee, Jan,” corrigeert ze snel.
“Goed zo. Honderd dus.” Hij houdt de badborstel even tegen haar billen aan, haalt hem weg en laat de eerste klap neerkomen. Dan de tweede op de andere bil.
Ilse kreunt van de pijn.
“Nog achtennegentig te gaan,” zegt hij opgewekt.
*****
“Het spijt me,” snikt Ilse. “Ik zal niet meer zo brutaal zijn.” Haar billen voelen alsof iemand er een gloeiende pook tegen houdt. Badborstel na kokosmat valt niet aan te raden, echt niet.
Jan lacht. “Ik geloof er niets van. Je zult heel even niet meer zo brutaal zijn. Daarna begint het weer.”
Daar heeft ze geen weerwoord op. Niet echt. Ze weet zelf ook dat het zo werkt. “Het spijt me echt,” jammert ze. “Het doet zoveel pijn.”
“Kijk, dat geloof ik wel.” Hij strijkt even met zijn hand over haar gezwollen billen. Comfortabel zitten lezen zal de rest van haar vakantie geen optie meer zijn.
“Nu nog de tak,” geeft hij aan.
Ilse schrikt. “Nee!” roept ze uit. Die tak, die was ze al vergeten. “Ik kan niet meer,” jammert ze.
“Jammer dan. Dat had je maar eerder moeten bedenken toen je al die appjes stuurde om me uit te dagen. Buig maar over de tafel.”
Moeizaam komt ze overeind. Haar handen wrijven over haar billen. Ow, het doet zo’n pijn.
Ze zet haar ellebogen op tafel en duwt haar billen achteruit. Wat een rothouding ook.
*****
“Twaalf,” kondigt hij aan.
Als hij haar ogen kon zien, zou hij er angst in lezen, weet hij. Terecht. Deze laatste twaalf zullen tellen. Deze straf zal ze zich nog lang herinneren.
De eerste klap mikt hij in het midden van haar billen. Dan werkt hij gestaag naar onder. Na de vierde is ze beginnen snikken. Toch gaat hij verder. Dit heeft ze nodig.
“Nog twee,” kondigt hij aan.
“Ja, Jan,” snikt ze. Mooi zo. Dit is wat hij wil horen. Die brutale appjes zullen voortaan even achterwege blijven.
Hij houdt de tak tegen haar bovenbenen.
“Nee!” Haar handen vliegen naar achteren, willen haar benen afschermen.
“In positie.”
Ze luistert. Vrijwel meteen. “Goed zo,” zegt hij. Dan laat hij de tak neerkomen. Hard. Ze schreeuwt het net niet uit.
“De laatste…” Vrijwel meteen haalt hij uit, op exact dezelfde plek. Nu schreeuwt ze wel.
Hij gooit de tak weg en slaat zijn armen om haar heen.
“Het is goed, meisje,” fluistert hij. “Je hebt het goed doorstaan. Ik ben trots op je.”
******
Als ze een paar uur later in bed ligt, op haar buik, grijpt ze haar telefoon om Jan nog even een welterusten-appje te sturen. Na de straf is hij nog even gebleven en hebben ze een serie gekeken, maar toen moest hij terug naar huis.
“Niet meer zo brutaal, oké?” Zijn waarschuwing ging vergezeld van een stevig kneepje in haar rechterbil. “Owwww, nee, Jan.”
“Voor heel even dan,” had ze eraan toegevoegd, nadat ze de deur achter hem had dichtgedaan. Even twijfelt ze. Zou ze…?
Toch maar niet, besluit ze uiteindelijk. Even niet. Tot ze weer kan zitten.
Wie zoet is krijgt lekkers…
“Zullen we nog gaan lootje trekken voor 5 december?” Monique keek haar vriendin
enthousiast vragend aan. “Hm..” mompelde deze, “…het is eigenlijk al te kort dag en wie
moeten we nog meer vragen?”
“Nou, ja..” antwoordde Monique, “we kunnen toch vast wel een paar anderen vinden, zo
moeilijk moet dat niet zijn!” Ze zweeg en dacht na, “..maar het is inderdaad al bijna zover,
dus of het nog zin heeft..?”
“Ik denk dat we Sinterklaas beter een jaar kunnen overslaan, vind je niet?” zei Monique’s
vriendin Mirjam met een glimlach, “hij zal ons dit jaar wel vergeten.”
“Snik..snik…” zei Monique met en krulde haar onderlip” en we zijn nog wel zóóó lief geweest
dit jaar! We zullen toch wel íets van hem krijgen?!”
“Ehmm…de roe..misschien?!” riep Mirjam met een streng gezicht. Ze keek Monique aan en
beiden barstten in schaterlachen uit.
“We kunnen natuurlijk wel wat sinterklaasliedjes zingen” zei Monique, “ misschien kunnen
we die ouwe wel een beetje van gedachte laten veranderen.” En ze begon te zingen:
“Sinterklaas ka-poen-ne..”
“Ik moet nieuwe schoene..”
“En niet van die goedkope..”
“Daar kan ik niet op lope…!”
Weer lagen ze allebei dubbel van het lachen. Terwijl ze zo nog wat doorgingen en allerlei
teksten verzonnen op bestaande sinterklaasliedjes werden ze hoe langer hoe meliger.
Plotseling werd er flink op de ramen gebonsd. Bom!..Bom!..Bom!! klonk het hard en de
ruiten trilden in hun sponningen. Monique en Mirjam schrokken geweldig en keken elkaar
verschrikt aan. “W..wat is dat..?!” zei Mirjam met trillende stem. “ Inbrekers..?!!”
“Dat kàn toch haast niet..? zei Monique met een onzekere toon in haar stem.
De bel van de voordeur klonk plotseling hard en schel door het huis. Nog eens en nog eens
werd er op de bel gedrukt, nu heel lang.
Monique stond op van de bank en fluisterde: “Ik zal eens gaan kijken…” Ze liep zachtjes op
haar kousen naar het raam , schoof de gordijnen een klein stukje weg en gluurde door een
kiertje naar buiten. Met een ruk schoof ze het gordijn toen weer dicht en keek Mirjam met
een opgewonden en ook verbaasde blik aan. “Oh….” zei ze en sloeg haar hand voor haar
mond
“ ..het is sinterklaas..!!”
“Dat meen je niet!” zei Mirjam vertwijfeld, “….hoe kan dat nu !!” Monique stond even stil en
besloot toen toch de deur maar te openen, want sinterklaas buiten laten wachten…dat kan
toch ook niet…
Ze liep naar de deur, maar voor ze de deur goed en wel open had, kwam de sint de hal al
binnen en sloot de deur zelf achter zich.
Hij zei verder niets en Monique vond dat hij een beetje een norse blik in z’n ogen had.
Sinterklaas wees haar gebiedend richting de woonkamer en terwijl Monique terugliep, kwam
de sint met verbazend lenige tred achter haar aan.
Monique ging naast Mirjam op de bank zitten en samen keken ze de sint enigszins nerveus
aan, want ze voelden allebei wel aan dat er “iets” in de lucht hing.
Sinterklaas ging op de grote stoel tegenover hen zitten en keek hen beiden eens streng aan.
“Zo…” zei hij tenslotte met een diepe stem, “ daar ben ik dan eindelijk toch nog.. Hadden
jullie nu echt gedacht dat ik jullie zou vergeten?!”
“Nou..eeh.. niet echt sinterklaas” stamelde Mirjam , “maar we dachten…..” ze zweeg en
boog haar hoofd.
“Het duurde ook zo lang..” zei Monique brutaal. Ze begon de hele situatie wel een beetje
leuk te vinden. “..en we dachten dat u te druk was,….. u bent tenslotte ook de jongste niet
meer..!”
Toen ze dit gezegd had sloeg ze als een ondeugende meid haar hand voor haar mond en
proestte een keer.
Boos keek de sint haar kant op en zei een beetje verontwaardigd: “ Zeg, Monique, jij lijkt
toch een beetje minderwaardig over mij te denken, nietwaar!!”
Monique keek verlegen naar de grond en zei:” Sorry, sinterklaas, ik bedoelde het echt niet
zo..”
“Hm…..” bromde de sint, “ daar lijkt het anders helemáál niet op, jongedame..!!”
Hij schoof een beetje recht in zij stoel en vervolgde: “ Ik kan mij vergissen, al lijkt me dat heel
onwaarschijnlijk, maar ik hoorde jou daarnet toen ik voorbij kwam een paar heel vreemde
liedjes zingen!” Hij boog zich wat voorover naar Monique en zei: “Kijk me eens aan
Monique……is dat zo..?!!”
Ze durfde bijna niet omhoog te kijken, maar moest het toch. Ze dacht snel na over een
verhaal om het te ontkennen, maar kon niets verzinnen. Toen knikte ze tenslotte langzaam,
keek de sint heel schuldbewust aan, in een poging om zijn medelijden op te wekken, en zei
zachtjes: “ Ja, sinterklaas, maar het was bedoeld als grapje…snapt u… we verveelden ons
een beetje en toen…..”
Maar de sint was blijkbaar niet in de stemming om medelijden te krijgen, want boos
onderbrak hij haar: “ ..jij bent een ondeugende meid, Monique !!” Hij hief zijn wijsvinger op en
zei: “ …ik ben het zat om me door jou nog langer te laten uitlachen!!”
“Mmaar…..” stamelde Monique, “…het wwas echt niet expres hoor Sinterklaas” en ze
pruilde haar mondje zoals ze dat altijd goed kon doen.
“Niets mee te maken..!!” zei de sint gebiedend: “…..het moet maar eens afgelopen zijn.
Kom jij maar eens even hier, dame!!”
Gehoorzaam stond Monique op en schoorvoetend liep ze langzaam richting sinterklaas.
Toen ze voor hem stond pakte hij haar bij de arm en sprak haar vermanend toe: “ Ik zal jou
eens geven wat jij verdient hebt, Monique! Jij krijgt een flink pak op je billen!!”
Voor ze het wist trok de sint haar met een vloeiende beweging over zijn knie en schoof hij
haar rokje met een ruk omhoog. “ Nnee..”riep Monique, ‘ niet doen sinterklaas! Ik deed het
echt niet expres!” Ze probeerde wanhopig met haar hand haar billen te beschermen, maar
sinterklaas trok haar hand stevig op haar rug en hield hem in een ijzeren greep.
Met een vlugge beweging deed de sint zijn handschoenen uit om haar met zijn blote handen
eens een lesje te leren. Terwijl Monique probeerde tegen te spartelen, schoof de sint
langzaam maar zelfverzekerd haar broekje naar beneden tot over haar knieën. Het begon
langzaam maar zeker tot Monique door te dringen dat het de sint menens was en dat ze
werkelijk een pak op haar blote billen ging krijgen.
Sinterklaas hief zij hand op en liet hem met een KLETS! neerkomen op de ronde billen van
Monique. “Aauw!” schrok deze en spartelde om onder de greep vandaan te komen. Maar ze
hand geen schijn van kans en de sint vervolgde het pak slaag door in een langzaam maar
toch stevig tempo haar blote billen met zijn blote hand te bewerken. PETS!…PETS!…PETS!
klonk het luid door de kamer en de Auw! ’s en Ohww’s van Monique klonken er tussendoor.
PETS!….KLETS!….”Zo..jongedame!” PETS!.. “Auw!” …KLETS!… “Ik zal jou eens…” PETS!
..PETS!…”leren ..hoe.. dat.. gaat!!” PETS!… “Owww” ….PETS!
De billen van Monique begonnen nu al een beetje de rode kleur te krijgen als de mantel van
de sint en Monique voelde ze al een beetje tintelen.
Maar de sint was nog lang niet van plan te stoppen en ging maar door met de straf op haar
blote billen.
PETS!..KLETS!…. “meisjes…die…ondeugend..zijn..willen…. PETS!… .PETS!… .PETS!..
“krijgen…op…hun…blote…billen!!” PETS!.. ”auw!”. .PETS!.. PETS!..
Monique voelde haar billen nu flink branden en begon zich wanhopig af te vragen of
sinterklaas nog zou stoppen. Ze voelde de tranen in zich opkomen en na nog een paar flinke
petsen barstte ze in snikken uit. De sint leek echter onvermurwbaar en gaf haar nog zeker
10 flinke kletsen extra op haar gloeiende blote billen.
Toen stopte hij en trok Monique overeind. Hij keek haar streng aan en zei:”Zo, Monique, ik
hoop dat je hier iets van geleerd hebt!!”
Monique knikte door haar tranen heen. Sinterklaas wees haar met een gebiedende
armzwaai naar de hoek van de kamer. Daar moest Monique gaan staan met haar handen op
de rug.
Terwijl ze na moest denken over haar stoute gedragingen, hoorde ze hoe de sint nu Mirjam
ook bij zich riep. Hoewel Monique niets kon zien, hoorde ze dat ook Mirjam met een
benepen stemmetje protesteerde en riep: ‘Nee!..het spijt me Sinterklaas! écht!.. ik zal het
nóóit meer doen!’ Maar de Sint was niet gevoelig voor haar protesten en was van plan om
ook Mirjam eens te laten merken wat hij van haar gedrag vond. Hij pakte haar stevig bij haar
arm en voor ze het wist lag ook Mirjam bij de sint over de knie ging haar broekje naar
beneden. Ze kreeg een zelfde straf in de vorm van een flink pak op haar blote billen, net als
Monique.
De kletsende hand van de sint klonk luid door de kamer en ook Mirjam schreeuwde als een
mager speenvarken en probeerde zich los te worstelen. Maar de Sint was ongekend sterk
voor zijn leeftijd, waardoor Mirjam zich uiteindelijk toch gewonnen moest geven en tenslotte
ook snikkend, met een paar flinke rode billen naast Monique in de hoek kwam staan.
Toen ze beiden een hele poos in de hoek hadden gestaan riep de sint ze weer bij zich en gaf
ze nog een flinke uitbrander. Nadat ze plechtig beloofd hadden om nóóit meer van die
ondeugende liedjes te zingen, mochten ze allebei de kleren weer aantrekken en ging de
sinterklaas de deur weer uit, op pad naar een volgende ondeugende meid…..
4) Nieuwe regels voor Edward
In de zes maanden dat Edward en ik nu samenwoonde raakte we steeds meer gewend aan elkaar en leerde ook elkaars gewoontes en eigenaardigheden kennen. Heel voorzichtig was ik in de afgelopen paar maanden, nadat Edward zijn eerste pak slaag had gehad, steeds wat dominanter geworden richting Edward. Dat uitte zich vooral in mijn instructies over de huishoudelijke taken en de dingen die Edward nog moest leren. Maar Edward luisterde goed en deed wat ik hem zei. Ik had het gevoel dat hij al geaccepteerd had dat ik de leiding had in onze relatie. Het leek mij na zes maanden dan ook een mooi moment om eens de balans op te maken en de touwtjes wat strakker aan te trekken. Tijdens het zondagochtend ontbijt vroeg ik Edward hoe hij de afgelopen zes maanden van samenwonen ervaren had en of hij tevreden was met de manier zoals het nu ging. Edward reageerde heel enthousiast en zei dat hij allereerst superblij was met mij en ook met onze relatie en onze manier van samenleven en dat hij nooit meer anders zou willen. Ik was blij met die reactie van Edward maar ik kon het niet laten om te vragen \”Ondanks dat ik je een paar keer straf heb moeten geven en dat ik dat misschien nog wel vaker moet doen?\”. \”Tja, dat ik straf kreeg vond ik niet fijn al had ik het beide keren wel verdient. En als ik eerlijk ben heb ik af en toe ik wel een beetje sturing van jou nodig en kennelijk hoort straf ook bij jou manier van sturen. Dus moet ik me daar maar bij neerleggen. Want voor de rest ben ik echt superblij zoals ik al zei.\” Ik had geen beter antwoord van Edward kunnen wensen. Hij had zo te horen volledig geaccepteerd dat ik hem strafte en was ondanks dat toch nog \’superblij\’.
\”En jij Johanna, hoe heb jij het de afgelopen zes maanden ervaren?\” vroeg Edward aan mij en ik zag dat hij het spannend vond wat ik zou gaan antwoorden. Ik zei \”Ik heb het de afgelopen maanden best wel fijn gehad samen met jou. Voor mij was het wel even wennen om iemand permanent in mijn huis te hebben. Maar ik heb er zeker een goed gevoel bij en ben ook blij met jou als persoon.\” Ik zag dat Edward positief verrast was met mijn reactie en hij ontspande zichtbaar. Ik wilde echter nog wel wat duidelijker zijn over het vervolg dus ging ik verder met \”Als het aan mij ligt gaan we op deze manier verder onze gezamenlijke toekomst tegemoet. Dat houdt dus ook wel in dat ik, ook in onze verdere toekomst, binnen onze relatie de touwtjes in handen wil houden maar ik neem aan dat je dat al wel begrepen had.\” Edward reageerde op mijn opmerking over onze gezamenlijke toekomst dat hij hoopte dat wij altijd bij elkaar zouden blijven en samen oud zouden worden. \”En, Ja Mevrouw, dat jij de touwtjes in handen wilt houden had ik al begrepen en ook niet anders verwacht.\” zei hij met een grote glimlach. \”Nou daar ben ik blij om. Misschien dat ik je dan nog ooit \’mijn man\’ mag noemen\” en met die uitspraak wist ik dat ik Edward een groot plezier deed en hem extra vertrouwen gaf dat ik met hem verder wilde. \”Zou zomaar kunnen!\” zei hij met een grote grijns op zijn gezicht.
\”Zullen we dan vanavond gezellig samen uit gaan eten om onze toekomst te vieren?\” stelde ik voor en Edward sloot zich daarbij aan.
\”We moeten wel nog wat betere financiële afspraken met elkaar en er zijn zeker nog wel een aantal zaken zijn die ik beslist anders zou willen zien en waar ik het met jou nog absoluut over moet hebben maar ik stel voor dat we dat uitstellen tot morgen en vandaag gewoon genieten.\” Edward reageerde met \”Morgen praten en vandaag genieten lijkt me prima.\”
Het was een heerlijk en romantisch etentje geworden wat we daarna samen thuis hadden voortgezet met alles wat daarbij hoorde.
Die dag erna waren wij allebei vrij en besteedde we allebei tijd aan onze huishoudelijke taken. Na de lunch zouden we met elkaar gaan praten zoals we dat de dag ervoor hadden besproken.
Qua financiën waren we er snel uit. We zouden allebei iedere maand een gelijk bedrag storten op een gezamenlijke rekening en daarvan werden alle kosten betaald. Edward stelde voor dat ik onze administratie zou doen omdat hij daar niet zo goed in was en ook wat slordiger. Ik was het daar wel mee eens. Daarna zei Edward tegen mij \”Jij had nog een aantal andere zaken die je graag anders zou willen zien en met mij wilde bespreken, ik zou zeggen; brand los!.\”
\”Dat klopt, er zijn een aantal zaken waar ik me de afgelopen maanden aan gestoord heb maar er niets over heb gezegd omdat we pas net samenwoonde. En nu wil ik wel dat deze zaken veranderen. Daarnaast heb ik dingen die we al hadden afgesproken en door jou niet werden nagekomen door de vingers gezien maar dat zal ik nu niet meer doen.\” ik pauzeerde even om Edward de kans te geven om te reageren maar hij wachtte rustig af, dus ging ik verder
\”Ik zal de zaken die ik bedoel een voor een opnoemen en ik zou het fijn vinden als je eerst gewoon luistert tot ik klaar ben met een punt voordat je reageert.
Ten eerste: we hebben in de verdeling van taken afgesproken dat ik o.a. zou wassen en voor de vouwwas zou zorgen en jij voor de strijkwas. Dat heb ik je de afgelopen maanden geleerd en dat kun je inmiddels uitstekend. We hadden ook de afspraak dat die strijkwas uiterlijk maandagavond, voordat onze werkweek weer begint, klaar zou zijn. Maar zeker vijf keer in de voorbije maanden heb ik zelf de strijkwas moeten doen op dinsdag omdat jij dat niet had gedaan. En ik zal heel duidelijk zijn; als in het vervolg de strijkwas niet klaar is op maandagavond krijg je straf. Is dat duidelijk?.\”
Edward reageerde schuldbewust \”Ja, heel duidelijk en nog sorry daarvoor. Ik zal zorgen dat het voortaan op tijd gebeurt.\”
\”Fijn, goed om te horen.\”
\”Ten tweede: sinds een maand of vier komt jou post ook aan op dit adres en in die tijd heb jij al drie keer post gehad van het centraal justitieel incasso bureau en een bekeuring moeten betalen voor te hard rijden. Je vertelde me iedere keer heel nonchalant en een beetje lacherig hoeveel je moest betalen. Hieraan heb ik me echt gestoord. In totaal was dat ongeveer 300 euro en dat is gewoon weggegooid geld wat je veel beter had kunnen besteden. Daarnaast is het ook veiliger, vooral voor andere weggebruikers, dat je je aan de toegestane snelheid houdt. Dus als je in het vervolg nog een bekeuring krijgt voor te hard rijden of iets dergelijk dan mag je voor straf, naast het bedrag wat je moet betalen aan het CJIB, ook nog een keer hetzelfde bedrag overmaken op onze gezamenlijke rekening. En dat geld zal ik dan doneren aan een goed doel. En om ervoor te zorgen dat dit ook als straf voelt mag je daarna naar boven en ga je over de knie. Voor iedere euro één klap met de houten borstel. Zou dat helpen denk je om bekeuringen te voorkomen?\”
\”Dat is wel een heftige straf vind ik. Het is maar een bekeuring hoor en zo erg is dat toch ook weer niet.\” was Edwards reactie.
\”Dit is nu precies wat ik bedoel…\”reageerde ik fel \”weer die nonchalance over je geld wat je in het putje gooit. Ik wordt er nu alweer pissig om. Maar dit bevestigd wel dat, behalve het geld wat gedoneerd wordt aan een goed doel, een afspraak met de houten borstel over mijn knie echt wel nodig is om het je af te leren. Dus zo gaan we dat doen, discussie gesloten!\” en met een boze blik keek ik naar Edward die helemaal overdonderd was en met een beteuterd gezicht zei \”Oké.\”
Mooi, dacht ik bij mezelf, hoe strenger ik hem toespreek des te meegaander reageert hij. Maar toch wilde ik van hem horen of hij dit niet allemaal te heftig vond.
\”Dit waren de eerste twee zaken die ik met je wilde bespreken en ik heb er nog drie op mijn lijstje staan. Wil je nog steeds met me samenwonen onder mijn voorwaarden?\” Hij reageerde echter meteen heel vastberaden met \”Ja natuurlijk wil ik nog met je samenwonen. Ik laat me door een paar van die regeltjes niet afschrikken hoor. Daarvoor ben ik veel te blij met onze relatie. En ik vind deze punten zoals jij ze uitlegt gewoon terecht en kan ik daar makkelijk aan voldoen.\” en naar mijn mening vol zelfoverschatting zei hij gekscherend \”laat de volgende drie ook maar horen …. \’Mevrouw\’.\”
\”Ik vind het fijn dat je er zo op reageert. Dat sterkt mijn vertrouwen in onze toekomst nog meer. Laten dan maar verder gaan.\”
\”Ten derde: en dit vind ik misschien wel het punt wat het zwaarste weegt voor mij maar waar jij je vermoedelijk helemaal niet van bewust bent geweest. Dat is namelijk in de situatie wanneer we bij jouw of mijn vrienden of familie zijn of überhaupt in welk gezelschap dan ook en we zijn in een gesprek gewikkeld. Al een paar keer is het voorgekomen dat wanneer ik dan iets zei, jij dan hierop reageerde met \’nee hoor dat is niet zo\’ of iets dergelijks en daarna ten overstaan van iedereen met mij een discussie begon over datgene wat ik gezegd had. Dat voelt echt heel vernederend en dat wil ik niet meer voelen, nooit meer!\” en terwijl ik dat zei merkte ik dat ik mijn tranen moest bedwingen omdat ik een dejavue kreeg van mijn eerste huwelijk. Edward zag dat ook en legde zijn hand op mijn arm en zei \”Het spijt me heel erg dat ik dat heb gedaan maar ik was me er inderdaad niet van bewust. Maar ik snap nu ook dat dat heel vernederend voelt. Ik zal mijn uiterste best doen om je nooit meer zo te laten voelen.\” Ik zag dat Edward dit oprecht erg voor me vond en ik zei \”Mocht je, nu je dit weet, me toch dit vernederende gevoel nog ooit weer geven dan verzeker ik je dat ik ervoor zorg dat je een week niet lekker kunt zitten.\” heel begrijpend zei Edward \”Dat snap ik; en terecht vind ik!\”
Weer een beetje rustiger geworden keek ik naar Edward en zei
\”Laten we maar naar punt vier gaan dus; Ten vierde: we zijn meestal wel een paar keer per week intiem met elkaar en dat voelt fijn. Ik geniet van alle plekjes van je lekkere lichaam alleen vind ik het jammer dat sommige plekjes behaard zijn. Jij vertelde mij dat je het heel fijn vond dat ik overal glad geschoren was en dat je dat opwind. Nou dat is voor mij hetzelfde dus zou ik graag willen dat jij er ook voor zorgt dat je lekker glad bent. Dus dat je ook geschoren bent rondom je piemel, tussen je billen en onder je oksels. Dat moet je natuurlijk wel goed bijhouden dus stel ik voor dat je dat iedere week op vrijdag doet dan ben je lekker glad voor het weekend. En denk eraan; mocht je het vergeten dan zal ik het moeten doen voor je.\” Dat laatste zei ik met een grote grijns op mijn gezicht. Edward zei dat hij niet wist dat ik dat ook fijn vond en dat hij zich op die plekjes nog nooit geschoren had maar als ik dat wilde zou hij dat zeker doen. Hij zou er vrijdag mee beginnen.
\”Nou dan ten vijfde en laatste wil ik het hebben over je ondergoed. Als ondergoed draag jij nog altijd de onderbroeken en hemden die je moeder altijd voor je heeft gekocht. Je witte onderbroeken vind ik op zich wel schattig en hygiënisch alleen je hemden vind ik wat ouderwets en daarom wil ik graag dat je in plaats van die hemden T-shirts gaat dragen. Dat past ook beter onder een trui of poloshirt. Natuurlijk wil ik je niet dat je hiervoor extra kosten maakt en omdat ik dat graag wil stel ik voor dat ik in de toekomst je ondergoed koop en dus ook nieuwe T-shirts i.p.v. hemden.\” Ik wachtte zodat Edward kon reageren. \”Oké, die hemden zijn inderdaad wel ouderwets dus wil ik graag in plaats daarvan T-shirts dragen. Maar ik kan die zelf ook wel kopen hoor.\”
\”Nee hoor, ik vind het wel leuk dat ik deze taak van je moeder over kan nemen; ik wil dat graag doen.\” zei ik hem lief aankijkend.
\”Als jij dat persé wil vind ik het goed hoor. Dan zijn we nu klaar want dit was het laatste punt toch?\” vroeg Edward met een blij gezicht.
\”Nou nee, ik heb nog een punt over je ondergoed en dat vind ik wel een beetje lastig maar ik wil het toch zeggen want ik wil wel dat het veranderd.\” Edward keek me nu vragend aan dus ging verder met \”het is namelijk zo, dat ik iedere week als ik de witte en bonte was sorteer om in de wasmachine te doen, in bijna al jouw onderbroeken grote plasvlekken en poepstrepen zie zitten. Allereerst vind ik het niet fris dat je overdag zo\’n vieze broek aan hebt en daarbij hoort het niet bij de onderbroeken van een volwassen man. Ik zou graag willen dat je dat veranderd. Dus na het plassen zorgen dat je niet meer nadruppelt en afvegen met wc-papier en na het poepen beter je bips poetsen. Denk je dat je dat kunt?\” Edward reageerde heel verontwaardigd en misschien wel een beetje boos \”Om te beginnen vind ik het vervelend dat je dit onderwerp aanhaalt en daarnaast ga ik iedere avond na het eten douchen en ben ik daarna weer helemaal gewassen en schoon. Dus ik zie het probleem niet zo.\” Deze reactie van hem irriteerde mij. Wederom de nonchalance die hij vaker liet zien; hij zag het probleem niet zo? Dan moest ik \’het probleem\’ nog maar wat beter gaan benoemen, iets wat ik hem had willen besparen. Dus zei ik \”Oh, jij ziet het probleem niet, nou ik zie het probleem elke week en meestal wel zeven keer als ik de was doe. En het resultaat daarvan ruik ik regelmatig als ik overdag dicht bij je ben. Of dacht jij soms dat die druppels en dus ook de urine geur niet verder komt dan je onderbroek? Nou, dat is dus het probleem!!\” ik keek hem aan en zag dat hij zich heel ongemakkelijk voelde nu ik dat zo had gezegd en het leek erop dat hij zich behoorlijk schaamde. En ik snapte dat wel als zoiets tegen je gezegd wordt maar ja \’hij zag het probleem niet\’ maar nu hoogstwaarschijnlijk wel. Ik besloot verder te gaan want Edward bleef stil. \”Snap je nu het probleem wel Edward?\” hij zei \”Ja, ik snap het en ik vind het heel erg vervelend.\” \”Dus nu je het probleem wel snapt vraag ik je nog een keer; denk je dat voortaan beter je billen kunt poetsen en je plasvlekken kunt voorkomen?\” hij antwoorde met een timide stemmetje \”Ja, dat denk ik wel. Dat moet me wel lukken.\” ik zei \”Dus geen vieze onderbroeken meer in de was! Mocht ik er toch nog tegenkomen dan krijg je onderbroek training van mij zoals dat ook bij kleine kinderen gebeurt.\” het leek me verstandig om ons gesprek nu te stoppen. Eigenlijk wist ik al dat voor alle vijf de punten die we hadden besproken regelmatig straf uitgedeeld zou moeten worden. Het ontbrak Edward namelijk nog aan genoeg zelfdiscipline. Welke straffen dat zouden zijn en op wat voor manier ik die zou uitvoeren daar kon ik nog over nadenken en dat deed ik met veel plezier en heel vaak. Ik zei tegen Edward \”Volgens mij hebben we alles besproken wat ik wilde. Heb je nog vragen ergens over of is alles duidelijk?\” Ik merkte dat Edward na dat laatste punt wat stiller was geworden en hij zei \”Voor mij is alles duidelijk.\” Ik stond op en liep naar hem toe en gaf hem een kus. \”Dank je wel dat je naar me wilde luisteren. Ik moest die punten namelijk wel met je bespreken want die stoorde mijn gevoel naar jou toe en dat wil ik absoluut niet. Laten we samen er iets moois van maken.\” Edward ontspande kuste me terug en zei \”Dat gaan we zeker doen.\”
Deel 2: De huwelijksreis – Tenerife
Kim kijkt lui op van haar boek en rekt zich uit. Vanaf het balkon geniet ze van het uitzicht op zee. Wat zijn ze op een prachtige plek terecht gekomen.
Het is warm, maar niet té warm, met een licht fris briesje. Perfect om in de vroege ochtendzon een boek te lezen. Ze kan haast niet wachten om “Atlas” van Lucinda Riley, het laatste deel van de bekende Zeven Zussen serie, uit te lezen.
Helaas moet haar boek wachten want ze gaan vandaag op excursie naar nationaal park El Teide. Liever zou ze naar het strand of zwembad gaan. Ze zucht. Wat is er nou leuk aan een nationaal park van een vulkaan? Logan lijkt echter heel veel zin in de excursie te hebben.
“Ik ga even snel een krantje beneden halen voor onderweg. De bus komt over een kwartiertje, zie ik jou zo bij de receptie?”
“Prima, ik smeer me nog even in met zonnebrandcrème dan zie ik je zo beneden,” antwoordt ze. Hij geeft haar een kus en dan is ze even alleen.
Ik heb nog een kwartiertje, denkt ze, dan kan ik vast ook nog wel even snel een hoofdstukje lezen. Misschien wel twee. Ik lees toch snel. Nieuwsgierig slaat ze pagina na pagina om.
“Ahum,” hoort Kim ineens naast haar. Verschrikt kijkt ze op van haar boek.
“Waar blijf je nou? De bus is er al. Heb je je eigenlijk wel ingesmeerd? Kom, we moeten gaan.”
Shit! Hoe kan de tijd nou zo snel zijn gegaan? Snel pakt Kim haar spullen bij elkaar en stopt ze in haar tas. Logan pakt haar bij haar arm. “Opschieten mevrouw McCallum. Die chauffeur zit nu op jóú te wachten, we hebben geluk dat ze niet gewoon zonder ons vertrekken.”
“Sorry dit was niet mijn bedoeling,” begint Kim.
“Ik wil nu geen smoesjes horen,” onderbreekt hij haar abrupt. “Je hebt niet alleen de chauffeur maar ook mij laten wachten. Ik rekende erop dat je naar beneden zou komen. Ik kom hier vanavond nog op terug en dan gaan we eens stevig in gesprek hierover,” zegt hij en werpt haar een strenge onheilspellende blik toe. Zijn blik bezorgt haar kippenvel en ze voelt vlinders in haar buik. Zal hij haar vanavond, net zoals de huwelijksnacht, onder handen nemen?
“Laten we er nu verder gewoon een leuke dag van maken samen, oké?” zegt Logan vervolgens met een stralende glimlach, alsof er verder helemaal niets aan de hand is.
De busreis naar El Teide is vreselijk lang en saai. Ze zou nu gewoon met Logan lekker chill in het zwembad moeten rondhangen. Ze hadden een intieme nacht gehad vannacht en ze wilde eigenlijk snel dat gespierde lichaam weer tegen de hare voelen.
Dan zijn ze eindelijk in het nationaal park van El Teide.
De gids vertelt bij een lange dunne steen in geuren en kleuren over verschillende westernfilms die opgenomen zijn op deze locatie, en dat de steen de bijnaam “De vinger van God” heeft gekregen. kim moet toegeven dat het een prachtige plek is en ze lacht naar Logan, die zijn arm om haar heen slaat.
“Zo zie ik je graag,” zegt hij goedkeurend.
Als iedereen klaar is met foto’s maken stappen ze weer in de bus. De bus klimt verder omhoog, op weg naar de krater Pico Viejo van El Teide. Uiteindelijk kan ze zelfs niet meer naar buiten kijken omdat ze letterlijk in de wolken rijden. Als ze er eenmaal zijn is het uitzicht bij de Pico Viejo werkelijk adembenemend.
“Zo,” zegt Logan, “het hoogtepunt van deze excursie is voorbij,” en ze moeten beiden om zijn opmerking lachen. Als snel zitten ze weer in de bus.
Kim doet even haar ogen dicht en doet geen moeite meer om naar het gebrekkige Engelse gebrabbel van de reisleiding te luisteren. Ze is blij want ze zijn nu vast snel terug bij het hotel. Dan ineens stopt de bus en moet iedereen uitstappen.
“Godver,” moppert Kim humeurig, ”waarom gaan we niet gewoon verder?” Ze heeft geen zin om weer uit de airco die hitte in te stappen en op een afgelegen stoffige plek drinken te moeten kopen.
Logan kijk haar aan. “Heb je niet opgelet net?”
“Nee, hoezo, ik wil gewoon terug naar het hotel.” Mokt Kim.
“Hoezo? We moeten rustig stijgen en dalen, anders kun hoogteziekte krijgen. Als je net nog even het fatsoen gehad om te luisteren, mevrouw McCallum, met je hoezo, dan had je het geweten.” Zegt Logan bars. Zijn plotseling veranderde stem bezorgd haar rillingen.
“Nou sorry hoor, wat een flauwekul zeg. Nog nooit van hoogteziekte gehoord,” sputtert ze tegen.
Logan pakt haar bij haar arm en fluistert in haar oor: “twee dingen die je maar beter niet meer in mijn bijzijn moet doen, mevrouw McCallum, vloeken, dat is echt not done, en mijn verhaal in twijfel trekken. Dat wordt een lang gesprek vanavond, als je begrijpt wat ik bedoel. En nu hup opstaan, we gaan de bus uit,” commandeert hij.
Beduusd volgt Kim hem naar buiten en voor het eerst sinds hun huwelijk is de spanning tussen hen te snijden. Als ze even later allebei aan een koud blikje cola zitten blijft het ijzig stil. Logan heeft een iets geïrriteerde frons op zijn voorhoofd. Als hij zijn lege blikje verfrommeld spreekt zijn lichaamstaal boekdelen.
Kim bijt op haar lip en probeert niet in tranen uit de barsten. Ze haat ruzies en dit ziet er niet best uit. Dan verbreekt Logan uiteindelijk de stilte.
“Sorry,” zegt hij met mildere stem, “weet je, ik heb het ook wel een beetje gehad. Dat had ik niet op die manier op jou moeten afreageren. Maar ik meen het wel over die twee dingen.”
Hij pakt haar handen vast en kijkt haar serieus aan en praat zachtjes verder, “Ik zal je hier maar één straf voor geven omdat ik mezelf ook niet helemaal correct heb gedragen. Vind je dat oké?”
Nee, lul-de-behanger, denkt Kim, niets van dit is oké. Ik wil nu overal ter wereld zijn, behalve hier op die stomme vulkaan met jou. Ik wil naar huis en dit rare moment vergeten.
Maar door zijn hoopvolle blik houdt ze haar tirade in.
“Ik weet het even niet, Logan.” Zegt ze eerlijk.
“Als je nog één keer op die cynische toon mevrouw McCallum zegt spring ik waarschijnlijk van de vulkaan af,” Ze moeten beide lachen om haar opmerking en daarna lijkt alles weer koek en ei te zijn.
Eenmaal bij het hotel aangekomen wordt Kim zenuwachtig. Zou hij die tawse eigenlijk gewoon in zijn koffer hebben meegenomen hebben op huwelijksreis? Ze durft het niet te vragen.
Vlak voordat ze bij hun hotelkamer zijn houdt Logan haar staande. “Wil je nu praten of eerst dineren?”
“Ik… euhm,” ze heeft geen honger maar om nu gelijk al in de strafsituatie te stappen vindt ze behoorlijk snel.
Logan voelt haar besluiteloosheid aan en neemt een beslissing. “Volgens mij hebben we allebei nog geen trek. We gaan eerst nog even wat drinken maar daarna heb je nog verantwoording af te leggen, oké?”
De drankjes zijn natuurlijk sneller op dan ze hoopt.
Ze hoort Logan vervolgens in de slaapkamer in zijn bagage rommelen.
Hij komt terug, pakt haar hand en trekt haar overeind. In stilte begeleidt hij haar naar de slaapkamer. Op bed liggen die vervloekte tawse én een houten badborstel klaar. O shit, denkt Kim, dat ziet er echt niet goed uit. Haar hart begint hard te kloppen en de moed zakt haar in de schoenen.
“Kim McCallum-Hartman, je weet nu echt wat het inhoudt om een McCallum te zijn. Wil je nog steeds door met dit experiment?” Hij kijkt haar met zijn doordringende blauwe ogen kalm aan. “Je weet dat ik dit doe vanuit liefde en niet vanuit boosheid. Je hebt wat steken laten vallen vandaag, dat gaan we rechtzetten.”
Kim haalt diep adem en knikt terwijl ze haar paniek onder controle probeert te krijgen. De vorige keer had ze het tenslotte ook overleefd en dat is nu vast niet anders.
“Gebruik woorden, Kim, ik wil het je horen zeggen,”
“Ja, Logan,” zegt ze zachtjes.
“Oké mylady. Ik rammel trouwens dus het zal niet te lang laten duren vandaag.”
Hij legt hun hoofdkussens op het midden van het bed. “Doe je broek en slipje omlaag en ga daar met je buik op liggen,”
Ze legt haar kleding netjes opgevouwen naast het bed en gaat dan liggen zoals gevraagd.
“Kim McCallum-Hartman, je krijgt om te beginnen 12 klappen met de tawse, direct op je blote billen. Je hebt onnodig mensen op je laten wachten door je ondoordachte acties. De chaffeur, het reisgezelschap en mij. Hopelijk helpt dit moment je om zoiets in de toekomst te voorkomen. Ben je er klaar voor?”
Kim haalt nog eens diep adem. Ze wil niet, maar het moet. Alles wat het nu langer duurt is alleen maar uitstel van executie.
“Ja Logan,” fluistert ze met een brok in haar keel.
Een paar tellen is het helemaal stil. Ze wacht gespannen op wat komen gaat. Het wachten lijkt wel een eeuwigheid. Ze hoort Logan iets van het bed pakken. Ze voelt de tawse even kriebelen op haar billen terwijl ze nog steeds wacht op die eerste klap.
Er tikken weer een paar seconden voorbij zonder dat er iets gebeurt. Dan ineens klinkt er een heel snel kort zoevend geluid. Pats.
Kim schrikt van de intense pijn. Dit is heel anders dan eerst opwarmen over de knie. Ze kreunt zachtjes als de eerste pijn is weggeëbd. Kan ze dit wel volhouden?
Logan voelt opnieuw haar twijfel aan. “Één. Ik zal wel tellen, oké? Blijf in ieder geval netjes liggen anders telt het niet mee, duidelijk?” Hij wacht niet op haar antwoord.
Pats. “Twee,” De tawse land precies op dezelfde plek als de eerste klap. Drie en vier komen op precies diezelfde plek neer. “Au, au, stop,” huilt ze terwijl ze overeind probeert te krabbelen. Ze kan niet meer stil blijven liggen.
“Nee, mylady, blijf liggen anders beginnen we opnieuw,” waarschuwt Logan.
Pats. Nummer vijf komt op een andere plek neer. Kim voelt hoe de tranen nu over haar wangen rollen.
Nummer zes belandt weer op dezelfde plek als nummer vijf.
“Au, au, Logan stop. Het spijt me. Dit doet echt pijn,” snikt ze.
“Je bent halverwege. Rustig maar. Haal even diep adem. Ontspan. Nog maar zes te gaan. Als je dit niet meer mee wil maken stel ik voor dat je je beloftes na gaat komen en op tijd bent de volgende keer.”
Pats. “Zeven.” Pats. “Acht.” Kim schiet opnieuw snikkend overeind. Dit is teveel. Logan duwt haar onverbiddelijk weer terug.
“Nu nog de laatste vier. Blijf liggen. Knijp desnoods in de lakens maar blijf zo liggen. Ik kan je verkeerd raken, snap je. Dan zijn we misschien verder van huis.”
Kim duwt haar gezicht in het bed en pakt het laken stevig vast. De laatste vier slagen komen weer op een andere plek terecht. Kim begint onwijs te trillen maar het lukt haar stil te blijven liggen.
Logan helpt haar van het bed af en trekt haar in zijn armen. Hij houdt haar net zo lang vast totdat ze gestopt is met huilen en trillen.
“Klaar voor ronde twee?” vraagt Logan dan. Kim slikt en schud ongemakkelijk haar hoofd.
“Jij kan dit, ik help je er door heen,” zegt Logan en hij begeleid haar weer naar het bed. Ze werpt een blik op de badborstel en weet eigenlijk zeker dat ze het niet kan.
“Je was onbeleefd én hebt gevloekt…. Je krijgt om te beginnen twintig slagen met de badborstel zodat je de komende dagen je herinnert dat je altijd beleeft blijft. Je kunt zoveel beter dan dit. Van geen enkele McCallum wordt dit getolereerd, we hebben een naam hoog te houden. Ik denk dat je er nog heel genadig afkomt met maar twintig slagen, mylady.”
Logan gaat op het randje van het bed zitten en legt haar in één beweging over de knie.
“Als je rustig blijft liggen houden we het bij twintig. Maar als ik moet stoppen krijg je er iedere keer vijf bij, begrepen?”
“Ja Logan,” mompelt Kim zenuwachtig. Zachtjes masseert hij heel even haar onderrug. Dat voelt best fijn en ze voelt hoe haar lichaam iets ontspant.
“Goed. Je hoeft niet te tellen. Je krijgt ze snel achter elkaar. Ik tel ook niet hardop. Hopelijk kunnen we hierna snel iets gaan eten.”
De eerste klap met de badborstel voelt heel anders dan ze zich had voorgesteld. Haar huid lijkt wel in brand te staan. Het is te heftig. Na een paar klappen schiet haar hand automatisch naar achteren om haar brandende billen te beschermen. Ze schreeuwt het uit als de borstel haar duim raakt in plaats van haar billen.
“Nu begrijp je misschien waarom je stil moet liggen. Dat zijn er vijf meer,” zegt Logan onverbiddelijk.
Met zijn vrije hand pakt hij haar hand vast zodat ze haar billen niet meer kan afschermen.
Logan gaat verder maar na een paar klappen kan ze haar benen niet meer stil houden, uit een reflex schieten ze naar boven.
Logan stopt weer en zucht een beetje overdreven theatraal. Als ze niet over zijn knie zou liggen had ze hier best hard om moeten lachen.
“Vijf erbij, stil liggen zei ik toch,” zegt Logan streng en hij omklemt nu haar benen met zijn been. In deze leglock kan ze geen kant meer op. De laatste slagen zijn zo intens dat ze tranen met tuiten huilt.
Logan helpt haar voorzichtig overeind. Hij pakt haar handen vast en kijkt haar kalm aan.
“Ik heb je gestraft omdat je je beloftes niet na bent gekomen, je onbeleefd was en je ook nog onnodig vloekte. Wat heb je hierop te zeggen?”
“Het spijt me,” antwoordt ze nog nasnikkend. Hij trekt haar in zijn armen en laat haar rustig uithuilen terwijl hij haar haar streelt.
Ze schrikken beide van Logans telefoon die ineens afgaat. Hij drukt het gesprek weg.
“Als we weer thuis zijn ga het allemaal wat duidelijker voor je maken en wat regels opstellen. Geef die witte pot crème achter je maar aan en kom maar weer even liggen.” Logans telefoon gaan een tweede keer af en weer drukt hij het nummer weg.
Kim geeft hem de pot crème en gaat weer liggen. Hij smeert haar billen in en masseert zachtjes haar gekneusde billen.
Dat voelt een beetje pijnlijk maar ook fijn, denkt Kim en ze voelt zich slaperig worden.
Logan’s telefoon gaat weer af en nu neemt hij wel op.
“Athair? Is er iets aan de hand?… Sorry ik was even bezig net … Ja ik ben toch getrouwd … Patrick had me opgegeven, wat had ik anders moeten doen… Ik weet wat je gezegd had… Ja maar… … Oké we hebben binnenkort een gesprekje over mijn gedrag… Ik ben over twee dagen weer thuis. Bye.”
“Problemen?” vraagt Kim als ze Logan’s bezorgde blik ziet. Logan haalt zijn schouders op.
“Dat is iets voor later. Zullen we maar eens gaan eten? Fris jezelf maar even snel op dan gaan we er een leuke avond van maken.”
Kim komt voorzichtig overeind en loopt met gloeiende billen naar de badkamer. Hopelijk vinden ze straks een restaurant met zachte stoelen.
Als ze uit de badkamer komt pakt Logan haar hand.
“Kom, dan gaan we wat eten, mylady. Ik stel voor dat je je verder netjes gedraagt vanavond, anders lig je straks gewoon weer over mijn knie,” zegt hij met een glimlach.
De visser uit Cahuita
Aan de Caribische kust van Costa Rica ligt een plaats die Cahuita heet.
In dit dorp, heel anders dan de spaanse cultuur die elders in Costa Rica heerst, kom je erg veel invloeden tegen van de engelstalige Caribische eilanden.
Het romantische kustplaatsje is opgebouwd uit één hoofdstraat die loodrecht op zee uitkomt en geasfalteerd is. In de enkele zijstraatjes, gemaakt van kleine kiezelstenen, woont de grootste hoeveelheid van de bevolking in kleine felgekleurde huisjes met puntdaken. Rood, groen, blauw, oranje; ze zijn er in allerlei kleuren. Langs de kust loopt zo’n zelfde weg waaraan enkele kleine lodges en restaurantjes staan waar je heerlijke costaricaanse gerechten kunt krijgen als pescoda grillé (gegrilde zeebaars) en casados (rijst met bonen, gebakken banaan en vlees of vis). In de hoofdstraat zelf is het meest te beleven: restaurants, barretjes en winkels wisselen elkaar af. Ook is er een grasveld waar in de weekenden regelmatig heerlijke live reggea muziek te horen is, kortom een ongedwongen sfeer. Op straat loopt jong en oud door elkaar en van een enkeling vraag je je af hoeveel hij gedronken of gerookt heeft…ook die caribische invloed is hier helaas te vinden.
Meer dan de helft van het dorp heeft een bloedband met zwarte Jamaicanen wier voorouders uit Afrika kwamen. Zo ook Carlos, een vijfentwintig jarige, 2 meter lange, costaricaan met donkere huid en lange Rasta dreadlocks die hij meestal oprolde in een gebreide muts, gestreept in de kleuren van de costaricaanse vlag: rood, geel, groen en zwart.
Door zijn zware werk als visser had hij een gespierd lichaam gekregen wat hem goed in trek bij de vrouwen maakte, maar er was er voor hem maar één en dat was zijn Elena. Inmiddels al weer zo’n jaar of drie was zij zijn liefje en hij was dolgelukkig met haar!
Het was vrijdagmiddag een uur of drie toen ze samen in de blauw-witte vissersboot sprongen om de laatste oogst van de week binnen te halen. Met zijn 8 meter was het een behoorlijke boot, gemaakt van hout met een grote kajuit die voor beschutting zorgde bij tropische regenbuien of felle zon.
Voorzien van een pittige motor kon hij met alle gemak de branding trotseren om daarna zijn weg te vervolgen om het koraalrif heen. Het was een stralende dag geweest maar in de verte doemde al wel wat donkere wolken op ten teken dat het aan het einde van de middag wel weer zou gaan regenen, met wellicht wat onweersklappen erbij zoals ook wel voorkwam in deze tijd van het jaar.
“Kom maar lekker bij me zitten, het is nog wel even varen hè!”, zei Carlos enthousiast. Hij voelde zich altijd geweldig zo achter het roer van zijn schip. Maar niks was fijner dan als zijn vriendinnetje bij hem zat. De kleine costaricaanse liet zich dit geen twee keer zeggen en stond op van het voordek waar ze even lag te zonnen. Ze liep over het smalle gangboord naar de kajuit, ging achter Carlos staan en omarmde hem van achteren hartstochtelijk. Met haar 1,65 meter lange, typisch Zuid-Amerikaans gevormde lichaam: half lange, zwarte, krullende haren, licht getinte spaanse huid, mooie vrouwelijke rondingen met vooral de uitgesproken rond gevormde, uitstekende billen, was ze een lust voor het oog.
“Zo, lekker ding, bijna weekend! Even lekker chillen!“, riep ze vrolijk. Terwijl vlak langs de boot een dolfijn uit de blauwe zee tevoorschijn sprong gaf ze hem een dikke zoen in zijn nek.
“Hoe mooi kan het leven zijn“, kronkelde Carlos. Door de laatste branding heen werd het nu wat rustiger op zee en zette hij koers naar de netten die hij uit had staan ongeveer vier kilometer verderop langs de kust. Rechts lag achter de branding het mooie witte zandstrand aangekleed met de eerste rij palmbomen en bananenbomen. Een zeearend dook even verderop van hoog uit de lucht recht naar beneden en plonste in het water, om even later weer naar boven te komen met zijn prooi, een grote tonijn.
Innig van elkaar en van de natuur genietend voeren ze verder en kwamen zo’n twintig minuten later bij de eerste netten aan.
“Hou jij het roer even vast dan gooi ik het anker uit“, commandeerde Carlos terwijl hij naar het voordek toeliep. Met een grote zwaai gooide hij het stalen anker overboord dat verbonden was met een stevig touw. Enkele meters verder kwam het met een flinke plons in de zee terecht en zonk meteen naar de bodem. Hij wachtte nog even en trok hem vervolgens strak en maakte hem vast aan een stalen oog op de rand van de boeg. Terug op het achterdek ging hij samen met Elena het eerste net binnen halen.
“Zo, die zit lekker vol met sappige vissen!“, riep hij toen ze met een aantal stevige rukken het net eindelijk op het dek hadden. Wel zo’n veertig vissen spartelden in het net.
“Dat is weer aardig wat inkomsten“, antwoordde Elena.
Samen leegden ze het net in één van de grote bakken die gevuld was met water zodat de vissen goed vers bleven.
“Op naar de volgende“, riep Carlos terwijl hij naar het voordek liep om het anker gauw binnen te halen.
Weer zo’n tien minuten varen en toen kwamen ze bij het volgende net, ook deze was weer goed gevuld, dus Carlos werd steeds vrolijker. Voor het laatste net moesten ze weer tien minuten varen en dan konden ze aan de terugreis beginnen. Eenmaal bij het laatste net aangekomen liep Carlos weer naar het anker en gooide deze ver de zee in. Terwijl hij wachtte tot hij het vast kon maken verheugde hij zich al op de winst van de goede vangst en hoopte dat deze laatste vangst de room op het toetje zou zijn. Toen draaide hij zich om om terug te lopen naar het achterdek en de laatste vangst binnen te trekken.
“Hé, wat doe jij nou!“, schreeuwde hij en holde naar Elena toe. Die was inmiddels alléén bezig het laatste net binnen te halen. Vlak voordat Carlos bij haar was liet ze het net los want het was veel te zwaar om alléén binnen te halen en de onderstroming in de zee trok er hard aan. Vergeefs probeerde Carlos het nog vast te grijpen voordat ze het zagen verdwijnen onder water.
“Wel verdom…”, riep Carlos terwijl hij de tweede helft van zijn zin inslikte, gelovig als hij was.
“Hoe vaak heb ik je niet uitgelegd dat het veel te zwaar is om het alleen te doen? Mij lukt het maar net!“, bulderde hij verder.
Elena keek schuldbewust naar de laatste bubbels in het water op de plek waar het net ten onder ging.
“Ik, ik dacht, dat kan ik wel“, probeerde ze enigszins iets zinnigs eruit te krijgen.
“Zo’n net weegt wel 50 kilo als het een beetje goed gevuld is en er is nu een sterke onderstroom”, zei hij terwijl hij haar boos aankeek.
Met het schraamrood op haar wangen keek Elena Carlos voorzichtig aan, dit zou hij echt niet leuk vinden….dacht ze.
“Sorry lieve schat, ik wilde ons alleen maar helpen. Het slechte weer komt steeds dichterbij en straks zitten we misschien midden op zee tussen het onweer“,
verdedigde ze haar actie.
“Wat de reden mag zijn van jouw ongelooflijk domme actie interesseert me nu even niet zoveel. Ik ga jou eerst eens even een lesje geven in leren luisteren als ik je een belangrijke tip geef!“, bulderde hij verder terwijl hij haar bij haar bovenarm pakte en meetrok naar de bestuurdersstoel. Hij draaide deze van het stuur weg, ging op de hoge draaistoel zitten en trok Elena in één vloeiende beweging over zijn knieën.
Hij drukte haar onderrug stevig op zijn bovenbenen en begon zonder er verder nog één woord over vuil te maken haar groene korte broek, die strak om haar billen spande, eens flink uit te kloppen.
Elena wist niet wat haar overkwam. In al die tijd dat ze met Carlos samen was was hij een en al liefde en gezelligheid voor haar geweest en nu dit! Natuurlijk was dit dom van haar geweest, maar een pak voor haar broek als een klein meisje zoals haar vader haar vroeger wel eens gestraft had als ze stout geweest was?
“Carlos! Wat doe je nou!?“, gilde ze uit.
Even stopte hij om bij de volgende zin ieder woord te voorzien van een stevige klap op haar broek.
“Als ik tegen jou zeg dat je iets niet mag doen dan heb ik daar een reden voor en die heb ik je nog uitgelegd ook! Je begreep dat, dus moet je je daar ook aan houden!“
Na het laatste woord en de begeleidende klap liet hij haar opstaan en zette haar tussen zijn knieën ingeklemd zodat ze hem recht aan moest blijven kijken.
Met een boze blik keek Elena naar hem, nog niet over het gevoel heen dat ze net een pak voor haar broek gekregen had.
“Zo, nou ben ik een beetje de boosheid kwijt over het feit dat ik mijn laatste vangst kwijt ben en dat ik een week lang een nieuw net kan gaan knopen! Dan mag je me nu eens serieus gaan vertellen waarom je het in je eentje was gaan doen, want van dat eerste verhaal geloof ik niets. Liegen is niet jouw beste kant Elena“, zei Carlos inmiddels met een wat rustigere stem.
Shit, waarom kent hij mij toch zo goed? Ze kon toch moeilijk eerlijk gaan vertellen dat ze vanavond met een paar vriendinnen had afgesproken om marihuana te gaan roken? Hij zou nog veel bozer zijn want ook dat was iets waar ze al heel lang geleden over hadden afgesproken dat ze dat nooit zou gaan doen.
“Carlos, het is echt waar! Het is toch gevaarlijk!?“, probeerde ze.
“Ja hoor, hoe vaak denk je dat ik dat al heb meegemaakt? Dat weet je drommels goed!“, antwoordde hij en knoopte haar broek los, om die vervolgens met een flinke ruk op haar knieën te doen belanden, gevolgd door haar slipje.
Hevig protesterend werd ze vervolgens weer over zijn schoot gelegd en de handen, die haar inmiddels blote billen wilden beschermen voor wat er ging komen, werden stevig vastgepakt en op haar onderrug geklemd door zijn grote zwarte hand. Carlos keek even naar de twee heerlijk gevormde rondingen die nu bloot voor hem lagen en waar hij normaliter opgewonden van zou raken maar nu had hij andere plannen.
Hij wilde weten wat de reden was van haar actie dus vervolgde hij waar hij mee bezig geweest was maar nu op een paar stevige blote billen. Weer begeleidde hij de stevige klappen, die nu heel wat harder klonken en ook een stuk meer resultaat hadden, met woorden.
“Liegen is niet jouw beste ding en zeker niet iets dat je tegen mij doet! Vertel me wat de reden was van jouw domme actie en deze pijnlijke sessie stopt“, vervolgde hij.
“Aaaauuuwww, niet doen, stoooopp!“, protesteerde Elena.
Weer zette hij haar rechtop en keek haar streng aan.
“En?“, vroeg hij.
Weer niets. Ze was niet alleen eigenwijs maar ook stijfkoppig.
“Oké“, zei Carlos en weer volgde een stevige partij petsen op haar al zeer gevoelige billen.
Wat moet ik nou dan toch, dacht Elena, als ik het eerlijk opbiecht weet ik niet wat hij doet maar als ik bij mijn huidige verhaal blijf krijg ik alleen maar meer van deze ellende.
Weer stopte Carlos en Elena was wanhopig.
“Alsjeblieft Carlos, niet meer!“, smeekte ze.
“Oké, ik stop nu, ga maar op het voordek nadenken hoe je me het gaat vertellen. Over tien minuten gaan we verder –praten-“, zei hij, terwijl hij haar wegduwde.
Carlos keek haar wachellende achterste na dat gemasseerd werd door haar handen. Hij was er van overtuigd dat er een andere reden moest zijn maar hij wist ook dat ze stijfkoppig kon zijn. Hij zelf had dat nog niet zoveel meegemaakt maar haar vader en broers hadden genoeg verhalen verteld over haar jeugd. Als jongste van vier had ze aardig moeten opboksen tegen haar oudere broers. Menig keer had haar gedrag haar vader tot wanhoop gedreven en een enkele keer bleef hem geen andere keus dan haar een flink pak voor haar billen te geven. Haar jeugd met haar broers had een echte ” tomcat “ van haar gemaakt. Hij was benieuwd wanneer ze het ware verhaal zou vertellen.
Elena hoopte dat ze iets slims kon verzinnen. Terwijl ze daar stond te wachten begon het langzaam te regenen. Verder op zee klonken enkele flinke onweersklappen.
Ze werd echt bang en keek smekend om naar Carlos. Die bleef echter rustig de spullen verder opruimen.
Na tien minuten liep hij naar Elena toe op het witte stalen voordek en hij zij streng:
“Zo, kom maar eens hier, heb je al een idee hoe je het me gaat vertellen?“
“Ik ben zo bang voor het onweer dat er aan komt dat ik het je maar zal opbiechten. Bovendien doen m’n billen al meer dan genoeg zeer!“, zei ze, boos kijkend en wrijvend over haar gehavende achterste.
“Je weet toch altijd alles. Ik zou vanavond met een paar vriendinnen gaan stappen en dan zouden we marijuana gaan roken.“
Carlos sperde zijn ogen wagenwijd open bij het horen van deze verklaring.
“WAT“, schreeuwde hij.
“Wil je zo graag high zijn en vervolgens niet meer zonder kunnen? Je hebt in ons dorp zoveel voorbeelden gezien van hoe het dan met je af kan lopen en bovendien had je me beloofd dat nooit te doen!“
Carlos’ gezicht straalde een mix van boosheid en verdriet uit. Hij liep naar de visbakken die op het achterdek stonden en pakte de houten paddle die hij altijd gebruikte om grotere vissen dood te slaan. Hij liep terug naar Elena die hem verschrikt aan keek.
“Wat ga jij …..” Ze hoefde haar zin niet af te maken om te vragen wat hij ging doen.
Hij ging zitten op de stalen verhoging die de kajuit afdekte en trok Elene in de positie die haar inmiddels niet meer vreemd was.
“Wat heb jij me vandaag teleurgesteld! Net zoveel tijd als het maken van een nieuw net mij gaat kosten zul jij last hebben met zitten! Laat dat DE les voor je zijn om voortaan beter na te denken en beter voor jezelf te zorgen.“
Met al zijn kracht liet hij vervolgens de paddle op haar blote billen, die inmiddels kletsnat geworden waren van de tropische regenbui, neerkomen.
“AAAUUWW“, gilde Elena.
“Die bui waar jij zo bang voor was zorgt voor jou nu voor extra ellende!“, zei hij en hij vervolgde boos haar afstraffing.
KLETSSS klonk het hard en het geluid verdween over de open zee.
“AAAUUUWWWW“, gilde ze nu nog luider.
Haar rechter arm lag inmiddels stevig geklemd op haar rug dus kon ze niet veel méér dan hem schreeuwend duidelijk te maken hoeveel pijn hij haar deed.
Carlos dacht kort aan zijn enige eerste ervaring met de drugs toen hij nog jong en onervaren was en herinnerde zich hoe moeilijk het geweest was er vervolgens vanaf te blijven. Daar wilde hij haar echt voor behoeden. Zijn boosheid over de leugen ebde weg. Het enige dat er over bleef was de wil haar een geheugensteunpunt te geven opdat ze nooit drugs zou gaan gebruiken.
Met nog vier harde klappen die hij snel achter elkaar liet neerkomen beëindigde hij haar bestraffing op haar inmiddels vuurrode billen en liet haar opstaan.
Dikke tranen biggelden over haar wangen. Ze sprong op en neer en wreef intensief over haar billen. Ze keek Carlos boos aan maar realiseerde zich tegelijkertijd hoe gelijk hij had en hoeveel ze diep in haar hart eigenlijk van hem hield.
“Zo, jij hebt je lesje wel geleerd! We zullen er nu niet verder over praten want ik wil terug naar de haven, maar dit weekend blijf jij bij mij. Trek je broek maar omhoog dan varen we terug“, zei hij nu met rustige stem tegen haar.
Ze deed wat haar werd opgedragen met enige moeite.
Carlos trok het anker op en liep naar de stuurstoel en zette koers naar de haven.
Elena kwam achter hem staan, zitten was nu zeker geen optie, omarmde hem weer en veegde haar tranen af aan zijn shirt. Ze had voor het eerst ervaren dat ze bij Carlos in goede handen was, letterlijk en figuurlijk!
La Palio van Sienna
Het schitterende middeleeuwse stadje Sienna in het midden van Toscane, Italië, is gebouwd op 7 heuvels. De smalle steile straatjes vormen een liefelijk labyrint met als hart het Piazza del Campo, een plein van ongeveer 150 meter lang en 70 meter breed. Hierop wordt ieder jaar op 2 juli en op 16 augustus een paardenrace gehouden, La Palio,
Deelnemers zijn Fantini (jockeys) uit 10 van de 17 wijken van Sienna.
De 7 Cotrades (wijken) die niet mee mogen doen aan de vorige race zijn verzekerd van een startbewijs voor de komende race, aangevuld met 3 te loten deelnemers uit de overige Cotrades.
Zo krijgt ieder de mogelijkheid om deze prestigieuze race te winnen.
De race van 2 juli was gewonnen door Gigi bereden door Ivanov, ingehuurd door de Cotrade Onda.
Omdat er veel corruptie plaatsvond en gegokt werd huren de Cotrades Fantinni (jockeys) in om zo de grootste kans te hebben om “La Corsa” te winnen.
Al 2 jaar doet Francesco mee. Hij komt uit de Cotrade Drago. Hij is één van de weinige deelnemers die uit Sienna zelf kwam.
Alexandra is al enkele maanden smoorverliefd op hem. Ze heeft hem dit keer zover gekregen dat als hij wint, hij met haar een avond uit zou gaan.
Dus hoopte ze van ganser harte dat hij deze race zou winnen!
De laatste 100 dagen was er in de stad veel spanning opgebouwd totdat, vandaag, de tweede Corsa zou plaatsvinden en het feest echt los kon barsten.
La Palio is een traditie die al stamt uit het jaar 1287. De eerste eeuwen waren het vooral stierengevechten, maar na een verbod hierop ging men sinds 1650 over op het houden van paardenraces: La Palio.
Vandaag was het dan eindelijk zover: de grote dag was daar!
Door de straten liep een aantal Corteo Corstico, historische stoeten ridders, trommelaars, vaandelzwaaiers en aanhangers van de verschillende wijken.
Ze zongen oude liederen en klapten in hun handen, het gaf een geweldige sfeer!
Ze eindigden met een ronde over het plein en namen dan hun plaatsen in op de tribunes.
Daarna kwam de grote kar met de trofee erop: de Palio.
Gespannen hadden de Fantinni zich opgesteld in de Entrone (de binnenplaats van het Palazzo Pubblico) en probeerden hun Barbero’s (paarden die aan La Corsa deelnemen) zo tot rust te brengen. Al het gezang en geklap, alsmede de tocht door de straten en hun ronde over het Piazza del Campo hadden hen flink opgehitst.
Op het plein zelf was de menigte aangegroeid tot zo’n 20.000 toeschouwers die vol spanning en enthousiasme wachtten op het grote moment.
Alexandra was met haar vriendinnen inmiddels aangekomen op de tribune die om het parcours was opgesteld en had zo een fantastisch uitzicht over het geheel. Op het middenplein stonden zo’n 15.000 mensen die door de “schelpvormige” vorm van het plein een groot deel konden zien van de ongeveer 400 meter lange zandbaan die tussen hen en de huizen om het plein was aangebracht.
Daaromheen zaten de ongeveer 5000 aanhangers van de verschillende wijken op de tribunes die voor deze speciale gelegenheid waren neergezet vlak voor de huizen waar de bewoners vanaf de balkons alles van het spektakel konden zien.
De grote bazen van de verschillende wijken kwamen net in hun mooie strakke pakken het parcours oplopen. Ze liepen voor de tribunes met de joelende menigte langs en genoten van de aandacht.
Eenmaal op hun plaatsen aangekomen klonk trompet geschal en kwam de starter in beeld en werd de volgorde bekend gemaakt.
Negen paarden moeten naast elkaar staan achter een dik touw en één paard moet enkele meters achter de rest staan om met een “vliegende” start de race te beginnen. Dit keer was Francesco de gene die de “vliegende” start mocht maken en zijn rivaal Ivanov stond op de binnenste plek van de baan, deze werd gezien als de beste startplek.
Vol spanning wachtte het publiek af op de Fantinni met hun Barbero’s en toen die eindelijk het plein op kwamen brak er een oorverdovend applaus los.
Zonder zadel zittend op de blote rug van de Barbero’s met alleen de teugels als hulpmiddel om zich vast te houden, kwamen ze het parcours oplopen. Gekleed in hun middeleeuwse kledij van felgekleurde blokken, strepen en wapens was het een geweldig schouwspel.
Francesco droeg een rood/groen geblokte vest, groene broek met rode streep en een groene helm. Ze kregen allen een Nerbo uitgereikt, dat was een zweep van ongeveer een meter lang, gemaakt van een ossenpees. Hiermee konden ze hun paarden mennen maar het was ook toegestaan om een andere Fantino ermee te slaan zodat deze van zijn paard viel of even uit balans raakte.
De namen van de verschillende Fantinni werden voorgelezen in de volgorde van opstelling en toen
iedereen op zijn plaats stond werd het startsein gegeven en barstte de drie rondes durende Corsa los.
Gespannen keek iedereen toe, ook Alexandra, die haar duimen gekruist hield in de hoop dat het iets zou helpen. Francesco liep na de eerste bocht als tweede in de Corsa achter Ivanov, op hun hielen gezeten door de overige acht deelnemers.
Na nog twee bochten kwamen ze bij de beroemde Curva St. Martino, dit was een scherpe bocht van bijna 90 graden. Hier stond al een legertje eerste hulp mensen opgesteld want in deze bocht ging het nog wel eens mis. Zo ook deze keer.
De vierde deelnemer kon de bocht niet houden en viel en nam in zijn val nog drie anderen mee. Enkelen kwamen behoorlijk ongelukkig terecht en werden zo snel mogelijk door de Rode Kruis medewerkers weggehaald, alsmede de paarden, want binnen dertig seconden zouden de Fantinni weer langskomen. Gelukkig was Francesco niet bij de valpartij betrokken, maar hij lag nog wel steeds op de tweede plek.
Maar hij liep langzaam in en kwam naast Ivanov.
Op het rechte stuk kwam hij zo dichtbij dat ze elkaar bijna konden aanraken. Met een grote haal sloeg Francesco met zijn Nerbo richting Ivanov, in een verwoede poging de koppositie over te nemen.
Ivanov’s arm en teugel werden geraakt. Door deze klap nam Francesco de eerste plaats over tot groot genoegen van een deel van het publiek met in het bijzonder natuurlijk Alexandra.
Sneller dan hij gedacht had nam Francesco afstand van zijn tegenstander en hoopte eindelijk op zijn eerste winst na vijf races. De menigte werd gek en zag dat Ivanov ver terug viel, hij werd zelfs door alle overige deelnemers ingehaald.
In de laatste ronde was er voor Francesco eigenlijk geen bedreiging meer en met een grote glimlach op zijn gezicht kwam hij als eerste over de finish.
Alexandra sprong een gat in de lucht en omhelsde haar vriendinnen om deze overwinning. Uiteraard was ze erg blij dat zij nu met hem uit mocht maar ook met de lang uitgebleven overwinning van haar Cotrade. Ze hadden al tien jaar niet gewonnen, en nu was het eindelijk weer eens zover.
Grote vreugde in het hele vak waar hun Cotrade zat en toen de hekken verwijderd werden stormden ze allemaal op hun held af. De komende dagen zouden voor Francesco één groot feest worden!
Als de winnaar eenmaal bekend is wordt hij door de menigte meegenomen naar de Cotrade waar ze vandaan komen, alwaar een groots volksfeest losbarst. Even had Alexandra oogcontact kunnen hebben toen Francesco op zijn winnende Barbero voorbij kwam en lachend hadden ze elkaar aangekeken. Samen met haar vriendinnen volgden ze de stoet en begonnen aan een feest dat in de kleine uurtjes zou duren.
De volgende dag na een heerlijke lange slaap werd Alexandra wakker met een glimlach op haar gezicht. Ze zou vandaag Francesco opzoeken, hem feliciteren en herinneren aan zijn belofte.
Wellicht konden ze vanavond al samen weg. Ze verheugde zich er heel erg op.
Francesco zelf was met hele andere dingen bezig, hij had eindelijk gewonnen! Toen hij wakker werd was dat het allereerste waar hij aan dacht en keek hij naar het overwinnigsvaandel dat hij gisteren had gekregen. Het was een mooi groot zijden vaandel van de fijnste kwaliteit.
Als één van de weinigen was het hem gelukt om als inwoner van de stad te winnen van de ingehuurde Fantinni. Naast dat hij nu €60.000.- verdiend had, had hij ook eeuwige roem verkregen, hij voelde zich als een echte kampioen!
In de middag ging Alexandra op zoek naar Francesco die, zoals vaak als hij vrij was, op het terras zat van La Combo, één van de vele gezellige restaurantjes in de Cotrade.
“Van harte gefeliciteerd!”, riep ze vrolijk toen ze hem zag en vloog om zijn nek en gaf hem drie dikke zoenen.
“Dank je, wat een fantastische gebeurtenis hè?!”, antwoordde hij enthousiast.
Ze nam plaats aan de tafel waar hij zat en samen met enkele vrienden en vriendinnen vervolgden ze de feeststemming die nog wel even zou blijven hangen. Op een gegeven moment kreeg ze even de mogelijkheid om met hem enkele woorden alleen te wisselen.
“Denk je nog aan de belofte die je mij gedaan hebt?”, vroeg ze hoopvol.
Even dacht hij na en antwoordde: “oh, over dat we een keer samen uitgaan als ik zou winnen? Ja natuurlijk dat is goed hoor. Ik neem je zaterdag wel mee naar Castellina in Ghianti naar dat leuke tentje daar. Dan ontmoeten we elkaar hier voor een drankje en gaan daarna eten!”
Het was nu donderdag dus hoefde ze niet zo lang te wachten totdat haar droom uit zou komen.
Aangezien Francesco de week na de overwinning zijn middeleeuwse kledij van de race bleef dragen, dit was een gewoonte voor de overwinnaar, zocht ze haar mooiste traditionele jurk uit.
Een rode, wijde, lange jurk met een getailleerd bovenstuk met witte kanten rand die haar volle borsten mooi accentueerden. De korte pofmouwtjes zorgden ervoor dat ze het niet te warm zou krijgen.
Lange witte kousen tot boven haar knieën, rode lage schoenen en als sieraden een rode fijne parelketting en rode oorknopjes kleedden het geheel mooi af. Een rode haarband trok haar lange zwarte haar glad naar achteren.
Ze bekeek zichzelf in de spiegel en wist dat menig man haar achttienjarige lichaam zo zeer aantrekkelijk zou vinden. Vol vertrouwen en verlangen ging ze op weg naar Francesco.
Bij La Combo aangekomen was hij er nog niet, dus ging ze op het terras zitten en bestelde een glas cola, drank zou later wel komen.
Na enige tijd wachten zag ze hem in de verte aan komen rijden op zijn Barbero, genaamd Valdimontone. Wat was dat toch een mooi en stoer gezicht op zo’n groot zwart paard!
Hij zwaaide naar haar en bond zijn paard vast aan een paal die in de buurt stond, sprong van zijn paard en kwam op haar af lopen.
”Hallo Alexandra, je ziet er mooi, passend uit!”, zei hij enthousiast en gaf haar drie kussen op haar wangen.
”Sorry dat ik wat later ben, maar ik moest nog wat afmaken”, zei hij verontschuldigend.
”Geeft niet!”, reageerde ze vrolijk en ze gingen aan de tafel zitten.
Hij bestelde een glas Lambrusco en ze begonnen gezellig te kletsen over de race en de feesten die erna al geweest waren. Alexandra voelde zich dolgelukkig.
Na ongeveer een half uurtje kwamen er nog wat anderen bij zitten en werd Francesco weer eens geprezen voor zijn fantastische prestatie.
“Ik ben zo blij dat het gelukt is om de race te winnen, echt super! Het was wel raar dat Ivanov opeens zo weg viel, maar goed, dat doet er niet toe”, zei hij.
Plotseling reageerde één van de vriendinnen van Alexandra met: ”heb je enig idee waarom dat gebeurde Francesco?” en terwijl ze dat zei keek ze Alexandra lachend aan.
Die kreeg een flink rood gezicht en voelde alle ogen op haar gericht.
”Misschien heeft Alex je wel geholpen”, vervolgde Christina.
Francesco keek haar verbaasd aan.
”Hoe bedoel je dat?”, vroeg hij met een vragend gezicht.
”Grapje, Alex had vóór de race gezegd dat ze die weddenschap met jou had en daar zó’n zin in had dat ze Ivanov wel een beetje zou willen helpen, kennelijk is dat gelukt”, legde ze uit.
Nog steeds met een rood gezicht reageerde Alexandra: ”tja, wat gekruiste vingers en een paar Weesgegroetjes al niet kunnen doen hè!”
Iedereen lachte maar Francesco keek haar met gemengde gevoelens aan, hij begreep het niet zo goed. Na nog een half uurtje praten en lachen vertrokken ze op Valdimontone richting Castellina di Ghianti voor een heerlijke maaltijd.
Op een gezellige buitenplaats, aangekleed met olijfbomen en wijnranken, kregen ze een tafeltje met mooi uitzicht over het dal. Ze bestelden een lekkere fles Ghianti van het plaatselijke wijnkasteel Spaltenna en wat lekkere antipasti. Als hoofdgerecht namen ze pasta met gestoofd rundvlees.
Francesco informeerde naar haar ouders, zussen en wat ze volgend jaar voor school wilde gaan doen. Ze hadden leuke gesprekken, echter Francesco merkte dat Alexandra wat meer gespannen was en hem niet echt recht aan durfde te kijken. Dit zat hem wel een beetje dwars.
Hij vroeg zich af of dat iets te maken had met de opmerking van haar vriendin en toen ze aan de koffie toe waren na een heerlijke maaltijd vroeg hij haar dan ook: ”kun je me nog eens uitleggen wat Christina nou bedoelde met die opmerking over de race?”
Weer werd Alexandra rood en kwam niet zo goed uit haar woorden.
“Eh, nou ja, het was toch ook verbazingwekkend dat Ivanov zo weg viel?”, reageerde ze.
“Dat klopt, maar waarom krijg jij een kleur als je alleen Weesgegroetjes en gekruiste vingers gehad hebt?”, keek hij haar lachend aan.
Alexandra keek zwijgend en serieus voor zich uit.
”Is er nog iets anders dat je me wilt vertellen Alex?”, vroeg Francesco nu serieus.
Met een diepe zucht keek ze hem aan en zei: ”ja, ik moet je wat opbiechten. Ik wilde zó graag met je uit dat ik Ivanov een handje geholpen heb om te verliezen.”
Met een gezicht van ongeloof en boosheid keek hij haar aan.
”Wat heb je dan uitgespookt?”, vroeg hij.
Alexandra keek om zich heen en zei zachtjes: ”ik heb aan zijn tuig gesleuteld zodat dat tijdens de race bij de lichtste kracht kapot zou gaan. Dus toen jij hem met je zweep sloeg brak zijn menband. Ik had deze een stuk kapot gesneden vlak bij de bek van het paard zodat het leek alsof het een ondeugdelijk tuig was.”
Francesco reageerde woest: ”hoe heb je het ooit in je hoofd durven halen om zoiets te doen!? Ik weet dat er van alles gebeurt tijdens een race, dat hoort bij de regels. Wij mogen elkaar van alles aandoen om te winnen. Ik weet dat er Fantinni omgekocht worden. Maar zoiets als dit is nog nooit gebeurd!
Weet je wat er gebeurt als ze hier ooit achter komen? Dan kan ik mijn overwinning op mijn buik schrijven en jij krijgt op zijn minst een hele forse boete of misschien wel een celstraf! Natuurlijk wil ik de race graag winnen maar dan wel op eigen benen!”
Hij stond op en liep naar binnen, rekende af en liep weer naar Alexandra toe.
”Jou begrijp ik echt niet!”, zei hij en liep naar zijn paard toe.
Alex had dit totaal niet verwacht en liep hem achterna.
“Francesco ik heb het alleen maar gedaan omdat ik je wilde helpen. Ik hou van je en wilde zo graag met je uit!”, zei ze met smekende en verontschuldigende stem.
Francesco zat inmiddels op zijn paard en stond naast haar. Alexandra pakte zijn rechter been vast om te proberen hem tegen te houden.
“Dus je denkt dat als je dit soort dingen doet, dat je mijn liefde wint?”, zei hij nog steeds boos.
“Ik heb het alleen uit liefde gedaan!”, antwoordde ze.
Francesco keek haar diep in haar ogen aan en aarzelde toen geen moment meer om te doen wat hij al vanaf het eerste moment in zijn hoofd had toen ze haar verhaal begonnen was.
Hij pakte haar bij haar linkerarm en trok haar vóór zich op haar buik over zijn paard en pakte stevig de band van haar jurk vast.
Hij gaf zijn paard de sporen zodat deze in galop wegliep van het restaurant
.”Wat doe je nou!”, schreeuwde Alex, maar hij reageerde niet maar vervolgde zijn weg totdat ze op een rustige plek waren en maande zijn paard tot stilstand.
“Zo en nou zal ik jou eens een echte flinke Sculacciata geven”, zei hij en voegde meteen de daad bij het woord en trok alle lagen van haar jurk omhoog.
”Wat!! Dat kan je niet menen!”, schreeuwde Alex.
Sinds ze als klein meisje van 12 voor het laatst een pak op haar billen had gehad, had ze nooit gedacht dat ooit nóg een keer mee te maken. Maar Francesco was vastbesloten en ging rustig door met het uit de weg leggen van de lagen stof. Door de hangende houding waarin Alexandra lag kon ze zich hiertegen bijna niet verzetten.
Alle lagen waren nu verwijderd en er bleef alleen nog een kanten slipje over.
Ook deze bescherming trok Francesco met een ferm handgebaar tot op haar knieën naar beneden.
Voor zover het kon probeerde Alex te spartelen maar de stevige rechterarm van Francesco had weinig moeite om haar in dezelfde positie over zijn paard te houden. Twee roomwitte rondingen lagen nu voor hem.
”Ik zal jou leren je voortaan niet op deze manier met andermans zaken te bemoeien!”, zei hij en tilde zijn arm zover mogelijk omhoog en liet zijn hand met kracht op haar rechterbil neerkomen.
“AU!”, de eerste rode afdruk werd meteen zichtbaar.
Hij had er flink zin in om haar deze les te lezen en daarna zou hij haar duidelijk maken hoe hij over haar dacht. In een flink tempo liet hij de klappen neerkomen en Alex wist zich al gauw geen raad meer.
”AUAUA,NEEE,NIET EERLLIIJKKK!!”, schreeuwde ze.
Francesco zei geen woord, hij had haar tenslotte al uitgelegd wat de risico’s waren en dat ze zich dit nooit in haar hoofd had moeten halen.
KLITS,KLATS,KLETS,KLATS.
Haar roomwitte billen waren inmiddels flink rood geworden en Alex spartelde wat ze kon.
Zij trapte met haar benen maar lag er zo beroerd bij dat het allemaal weinig zin had en ze moest accepteren wat hij haar wilde geven.
Na zo’n 5 minuten en een hevig huilende Alexandra voor hem liggend over zijn Barbero stopte hij en schoof zichzelf wat naar achteren en pakte zijn Nerbo tevoorschijn die hij tussen zijn riem gestopt had. Doordat hij wat verder naar achteren op het paard zat had hij de ruimte om haar daarmee nog een paar flinke klappen te geven. Alex was meer bezig met wat ze net gehad had, dus zij merkte van dit alles niets, totdat er een scherp brandende lijn hevige pijn veroorzaakte.
”AAUUUUWWWW”, gilde ze en deed nog hevigere pogingen om zich omhoog te drukken maar had geen schijn van kans.
ZWIEP,
”AAUUWW”,
ZWIEP,
”AAAAUUUUWWW.”
Met de ruimte die hij had gaf hij haar zo’n 20 tikken op haar reeds vurige achterste en vond dat ze toen wel genoeg gehad had en stopte zijn Nerbo terug in zijn riem.
Hij legde zijn hand op haar billen en liet haar uitsnikken.
Alex had daar wel even voor nodig en bleef hevig naschokkend over het paard liggen.
Na enkele minuten was ze tot rust gekomen en tilde Francesco haar bij haar middel omhoog en draaide haar om zodat ze schrijlings voor hem op het paard zat. Met dikke betraande ogen keek ze hem aan.
”Zo, ik hoop dat dit je een goede les geleerd heeft. Weet je Alex, ik vind je een leuke meid maar zou nooit een relatie met je willen of kunnen hebben. Ik vind 10 jaar verschil in leeftijd veel te veel, ik zie je meer als mijn kleine zus. Ik wilde me aan mijn weddenschap houden maar had al aan je blikken gemerkt dat je echt verliefd was, een liefde die ik dus niet kan beantwoorden. Ik heb je deze Sculacciata gegeven omdat ik hoop dat het je zal leren niet meer zulke gevaarlijke acties uit te halen omdat je van iemand houdt”, zei hij op rustige toon en vervolgde: “als je om iemand geeft kun je de liefde niet forceren, die is er of die is er niet. Ik hoop dat je gauw iemand zult vinden van je eigen leeftijd die je heel veel liefde kan geven. Blijf mij zien als iemand die om je geeft maar op een andere manier dan als geliefden”, zei hij met een liefdevolle stem terwijl hij de tranen uit haar ogen wegwreef en haar troostend aaide.
Alexandra keek hem vertwijfeld aan een wist niet zo goed hoe ze moest reageren.
“Nu voelt het allemaal waarschijnlijk nog heel raar voor je maar als je morgen tot rust gekomen bent denk ik dat je het allemaal wel begrijpt”, vervolgde hij.
Alex trok haar slipje uit en stak het in de zak van haar jurk.
Ze legde haar armen om hem heen en langzaam liet Francesco zijn paard zijn weg vervolgen naar Sienna.
Users Today : 110
Users Yesterday : 101
Users Last 7 days : 903
Total Users : 126515
Views Today : 643
Views Yesterday : 572
Views Last 7 days : 5110
Total views : 808500