Toegevoegd op by admin · 1 Comment

Een dag vol keuzes

Elke dag sta je weer op met nieuwe mogelijkheden en nieuwe keuzes. Niemand weet van tevoren waar die keuzes toe gaan leiden, al kun je soms wel inschatten of een keuze verstandig is of niet. Dit verhaal biedt je de mogelijkheid om in het lichaam te kruipen van een jonge vrouw, zodat je haar keuzes voor haar kunt maken. Wat ga je doen met je dag? En wat voor gevolgen heeft dat?

Dit is een lang verhaal, en het wordt in de toekomst nog langer, zoals je wel zult merken. Soms leiden keuzes uit het verleden tot nieuwe mogelijkheden in de toekomst, en het zal even duren voor je alle verschillende mogelijkheden ontdekt hebt! Je kunt verschillende content tegenkomen, uiteraard met heel veel spanking, maar ook seks, age play en verschillende alternatieve straffen.Mocht je een bepaald stuk niet leuk vinden, kun je altijd teruggaan en nieuwe keuzes maken. Veel leesplezier!

Naamkeuzes

Hieronder kun je aangeven hoe je personage en haar partner heten.

    Vul de naam van je personage in.

    Vul de naam van de partner van je personage in.

    Toegevoegd op by admin

    TechIT

    Soms zit je tegen je plafond en heb je hulp nodig om verder te kunnen groeien. Daarbij kan het nodig zijn om een klein steuntje in de rug te krijgen. Op het kantoor van TechIT is het niet anders, al zal je de coaching die Stefan aan Lara geeft niet overal tegenkomen.

    Inhoudsopgave

    Toegevoegd op by admin

    TechIT (1)

    Al jaren was Stefan aan het werk voor TechIT, een van de grootste en meest toonaangevende consultancybedrijven in ‘de cloud’, zoals dat anno nu heet. Onderaan de ladder begonnen als junior consultant, maar inmiddels uitgegroeid tot een zelfverzekerde ‘senior’ van begin 30. Hij voelde zich ook op zijn gemak in zijn baan. Zijn team was gezellig, met een goede sfeer op het kantoor, maar ook leuke uitjes daarbuiten. Ook voelde hij zich gewaardeerd. De jongere collega’s vroegen hem regelmatig om advies. De truc van Stefan was dan om niet de vragen te beantwoorden, maar juist nieuwe vragen te stellen. Zo werden collega’s geprikkeld om goed na te denken over de beste koers.
    Stefan genoot van het helpen van zijn collega’s. Zelf was hij, net als ieder ander, ook niet zonder hulp gekomen tot waar hij was. Na de eerste paar jaar bij TechIT merkte hij dat nieuwe klanten zelden zijn naam of gezicht leken te onthouden. Tuurlijk, nadat hij een aantal keer werk voor ze had verricht, wisten ze maar al te goed wie hij was, en bleven ze hem terugvragen. Stefan was daar heel gelukkig mee; hij werd gewaardeerd op wat hij liet zien, niet op een façade. Toch wilde hij graag dat hij wat meer gezien werd. Daarom ging hij op zoek naar hulp.

    Die hulp vond hij in Gerben. Gerben was een man van vooraan in de 50. Ook hij was een zeer gewaardeerde collega, niet alleen om zijn werk voor klanten, maar ook vanwege zijn passie voor het coachen van collega’s. Na een voorzichtige kennismaking werd Stefan al gauw openhartiger. Middels oefeningen leerde hij steeds beter over zichzelf na te denken, zichzelf te begrijpen. De manier waarop hij zich voorstelde bij nieuwe klanten was de reden dat hij niet opviel. Hij wilde niet opvallen, omdat hij zichzelf dat had aangeleerd. Oud gedrag zat hem dwars, en oud gedrag is te veranderen, als je zelf wil en je weet waar het gedrag vandaan komt.

    Met die gedachte in het achterhoofd, komt Stefan vandaag op kantoor voor wat nieuws. Vandaag heeft hij een nieuwe coachingsessie, maar voor het eerst met hem in de rol van coach. Aan de andere kant van de tafel zit Lara, een ‘junior’ collega van 25, vorig jaar begonnen bij de buren van de kantoortuin aan de overkant van het gangpad. Ze zaten samen in hetzelfde loopgroepje en hadden elkaar zo leren kennen. De laatste maanden had Stefan gemerkt dat ze niet meer zo lekker in haar vel zat. Ze zonderde zich steeds vaker af en tijdens gemeenschappelijke vergaderingen bleven de scherpe opmerkingen ook steeds vaker weg.

    Tijdens een gezamenlijk etentje, vlak voor kerstavond, kwam alles er in een keer uit. Lara was in tranen uitgebarsten. De werklast was al weken te hoog, en ze voelde zich alsof ze vastzat in een eindeloze stroom vervelende taken. Samen met de andere collega’s had Stefan haar getroost. Bij het afrekenen stonden ze nog even samen, en bood hij haar aan te helpen. Hij zou haar coach worden, om zo samen te bedenken hoe ze haar werklast beter zou kunnen behandelen en hoe ze weer plezier in haar werk zou kunnen krijgen. Dankbaar had ze het aanbod aanvaard, en direct de volgende dag had Stefan een afspraak ingeschoten.

    ‘Kom je mee?’ Vroeg Stefan aan Lara, terwijl hij opstaat van zijn bureau. Met een vale glimlach staat ze op en volgt ze hem naar de linkervleugel op de eerste verdieping. Hoewel de ruimtes daar oorspronkelijk niet bedoeld waren als kantoorruimtes, stond de vleugel al tijden leeg, waardoor ze uiterst geschikt zijn voor het voeren van overleggen waarbij wat meer privacy gewenst is, zoals een jaargesprek. Ook de coachingsessies die Stefan met Gerben had gevoerd hadden in deze vleugel plaatsgevonden. Nadat ze beiden wat te drinken hebben gepakt, nemen ze plaats in een klein hokje achterin.

    Na eerst de lopende zaken en wat koetjes en kalfjes te bespreken, komt Stefan ter zake. ‘Heb je nagedacht over de hoofdvraag die je wil stellen?’. Lara denkt even na. ‘Ik denk dat ik wil weten wat me plezier geeft in het werken’ is haar antwoord. ‘Nou, dat lijkt me een uitstekend begin’ geeft Stefan aan. ‘Daarvoor heb ik wel een oefening’. Samen beginnen ze aan de oefening om werkaspecten te benoemen en aan te geven hoeveel energie die haar geven. Steeds daagt Stefan Lara uit om over haar formuleringen na te denken en langzaam vormt zich een lijstje. ‘Dat lijkt me voldoende voor nu’ geeft Stefan aan. ‘Hoeveel tijd ben je nu bezig met zaken die je energie geven, en hoeveel met zaken die energie roven?’. Lara denkt even na. ‘Dat weet ik eigenlijk niet zo goed’ bekent ze. ‘Ik heb wel eens eerder geprobeerd dat in kaart te brengen, maar om dat elke dag te noteren, dat is echt zó saai. Dat vergeet ik iedere keer. Ik denk dat ik gewoon een stok achter de deur nodig heb!’.

    Meteen zijn de hersenen van Stefan alert. Dit gebeurt vaker, al zo lang hij kan herinneren. Als er opmerkingen vallen als ‘stok achter de deur’ of een ‘helpende hand’, tamelijk onschuldige frases, klikt er direct wat in zijn hoofd. ‘Hoe bedoel je dat?’ vraag Stefan. ‘Nou, gewoon’, zegt Lara. Ze kijkt zenuwachtig naar beneden. ‘Dat iemand anders helpt dat ik eraan blijf denken, dat er ook consequenties zijn als je het niet doet’. ‘Consequenties?’ Vraagt Stefan. Zijn hartslag gaat omhoog. ‘Ja, dat we niet verder kunnen’. ‘Ah’, zegt Stefan. Hij verbergt zijn teleurstelling op haar reactie. Het gesprek gaat een andere richting in en na het maken van een vervolgafspraak gaan ze beide weer aan het werk.
    ’s Avonds in zijn bed kan Stefan de slaap niet vatten. Hij blijft denken aan de opmerking van Lara over consequenties. Wat bedoelde ze daar nu mee? Was het een onschuldige opmerking, zonder bijbedoelingen? Of wilde ze dat hij streng voor haar moest zijn, vooral als ze zich niet aan de afspraken hield? Hij schudt de gedachte van zich af. Ik hoor wat ik wil horen, concludeert hij. Het is beter om voorzichtig te zijn en niet te veel aan te nemen. Toch weet hij niet waar hij op moet hopen. Aan de ene kant kunnen ze alleen verder met de coaching als ze haar lijstje ook netjes maakt, maar als ze het niet doet, is er ruimte om nog wat dubbelzinnige opmerkingen te plaatsen. Een beetje voorzichtig prikken moet toch geen kwaad kunnen?

    In zijn dromen herhaalt Stefan het gesprek met Lara keer op keer. Verschillende antwoorden komen voorbij. ‘Dat lijkt me duidelijk, toch?’ zegt ze met een ondeugende glimlach. ‘Ik denk dat je dat wel weet’ zegt ze, terwijl ze hem strak aan blijft kijken, zonder met haar ogen te knipperen. ‘Dat je me straf geeft als ik niet luister’ zegt ze, terwijl haar stem nog zachter wordt dan in het gesprek van de vorige dag. Slecht uitgerust wordt hij wakker. Hij denkt eigenlijk maar aan een ding en ook tijdens de rit naar het werk is hij nauwelijks bij de weg. Op kantoor aangekomen ziet hij Lara niet zitten. Hij kijkt in haar agenda en ziet dat ze een klantafspraak heeft. Kort daarna wordt hij gebeld door een van zijn klanten. Langzaam komt de aandacht weer terug bij het werk en verdwijnt het gesprek van de dag ervoor naar de achtergrond.

    Vier weken later staat het volgende gesprek op de agenda. In de laatste dagen voor het gesprek komen steeds weer nieuwe gedachten bij Stefan naar boven. Hij stopt ze echter weg, overtuigd dat alles wat hij bedenkt zich uitsluitend in zijn hoofd afspeelt. Vlak voor het gesprek staat Lara ineens aan zijn bureau. ‘Eum, Stefan’, begint ze, ‘ik ben niet toegekomen aan het invullen van de uren’. Stefan kijkt op en kijkt haar aan. ‘Niet aan toegekomen, of geen zin gehad?’ Hij laat zich streng klinken, maar van binnen voelt hij het plezier. Zo kan hij toch een stukje van zijn fantasie beleven. ‘Geen zin..’ zegt Lara, terwijl haar stem tot een gefluister wegzakt. ‘Nou, dan kunnen we de coaching beter uitstellen, denk ik’. Lara geeft geen antwoord. ‘Laten we zeggen, over twee weken. Ik plan een nieuwe afspraak voor ons in’. Stefan kan het niet laten om nog toe voegen ‘en als je het nu weer nalaat je uren bij te houden, zullen er stevigere consequenties zijn’. Lara kijkt verschrikt op, maar herpakt zich. ‘Ja Stefan’, zegt ze, en zonder verdere vragen loopt ze terug naar haar bureau.
    Er verstrijken weer twee weken, waarin Stefan regelmatig terugdenkt aan het gesprek met Lara en fantaseert hoe het verder had kunnen lopen. Hoe langer hij er over nadenkt, hoe meer hij zeker weet dat het ook niet meer dan fantasieën zijn, en dat hij uitspraken van Lara niet moet overinterpreteren. Het is leuk om over na te denken, niets meer. Zo verstrijken de dagen tot de volgende sessie. Wanneer Stefan ’s ochtends aankomt, ziet hij Lara al staan bij de waterkoker. ‘Ha Lara, kijk je uit naar ons gesprek’. Lara groet terug. ‘Ja natuurlijk’, zegt ze vrolijk. ‘Dus deze keer heb je beter voorbereid?’ zegt Stefan gespeeld streng. ‘Ja natuurlijk’, zegt Lara weer, maar het klinkt wat minder zeker. ‘Mooi, dan zie ik je om twee uur bij de vergaderzalen’. Stefan pakt zijn koffie en loopt naar zijn bureau. Misschien was ze het weer vergeten. Vervelend voor de coaching, maar wel leuk voor een gesprek.

    Om twee uur stipt loopt Stefan de vergaderruimte binnen. Lara zit al achter het bureau. Eerst bespreken ze de dagelijkse gang van zaken en de lopende projecten. Na enkele minuten besluit Stefan ter zake te komen. ‘Hoe is t gegaan met t invullen van de uren’ vraagt hij. ‘Goed hoor’, zegt Lara. Ze rommelt in haar spullen, vindt haar papieren en geeft die aan Stefan. Hij kijkt door de papieren en ziet dat ze elke dag wat heeft bijgehouden. Ineens valt hem wat op; op de 20e staan allemaal werkactiviteiten, maar dat was een zaterdag. ‘Lara, heb je nog zo hard gewerkt van het weekend? Ik dacht dat je een familiedag had?’. Lara loopt rood aan. ‘Ik vroeg me al af waarom je wat onzeker klonk vanmorgen. Heb je de uren elke dag ingevuld, of heb je t vanochtend snel gedaan?’. Lara blijft even stil. ‘Vanochtend, nou ja behalve de eerste twee dagen dan. Die had ik netjes ingevuld. Maar na twee dagen vergat ik t weer. Het is ook zo saai!’.

    Stefan ziet de lol er wel van in. Het is ook saai. Aan de andere kant, wiens coaching is het eigenlijk? ‘Lara, voor wie zitten we hier, voor mij of voor jou?’. Lara wordt weer rood. ‘Voor mij..’ mompelt ze. ‘Precies! Je zie dat je een stok achter de deur wilde, dat er consequenties moesten zijn. Blijkbaar is het niet doorgaan van een gesprek niet voldoende, of dat ik teleurgesteld in je ben. Wat moeten we dan doen?’ Lara blijft stil. ‘Moeten we stoppen?’ vraagt Stefan? ‘Nee..’ mompelt Lara. ‘Wat dan, moet ik je over de knie nemen?’
    Shit, denkt Stefan, waarom zei ik dat nou. Hij probeert een beetje te lachen, zodat ze het als een grap op zal vatten. Van binnen ziet hij het ergste al gebeuren. Dat wordt zeker een enkele reis richting HR. Zulk gedrag wordt niet geaccepteerd, niet in deze tijd en zeker niet in een coachingrelatie. Verschrikt kijkt Lara Stefan aan. Ze kijkt hem recht in de ogen aan, klaar om het zwaard over zijn carrière bij TechIT te laten vallen. Dan volgen haar woorden, waarschijnlijk de laatste die hij van haar hoort. ‘Misschien helpt dat wel’.
    ‘Misschien helpt dat wel?’ reageert Stefan, voor hij er erg in heeft. Lara knikt ernstig. De gedachten razen door Stefans hoofd. ‘Ik moet iets zeggen!’. ‘Dat lijkt mij ook, dame!’, brengt hij min of meer geloofwaardig uit. Wat nu te doen? Stefan pakt zijn laptop erbij en opent de kalender. Verderop in de gang is een kolfkamer. Een afgesloten ruimte, geluidsdicht en niemand komt je er storen. Tot zijn geluk staat er nog geen reservering voor het komende uur. Snel grijpt Stefan zijn kans. ‘Laten we maar meteen ter zake komen’ zegt hij snel. Lara kijkt wat angstig. ‘Niet hier, ik weet dat t rustig is maar er kan zomaar..’. ‘Nee, niet hier’ onderbreekt Stefan haar. ‘Ik heb de kolfkamer gereserveerd, dus we zullen niet gestoord worden. Dus hop, in de benen en lopen!’.

    Lara staat op, kijkt naar Stefan, die met zijn armen over elkaar naar haar kijkt, en begint te lopen. Stefan klapt zijn laptop dicht, sluit de deur weer en loopt achter haar aan. Met alle adrenaline in zijn lijf is het moeilijk geconcentreerd te blijven. Flarden van fantasieën, die nu eindelijk uit gaan komen, schieten zo snel door zijn gedachten dat ze geen geheel meer vormen. In een poging zich te herpakken, fixeert hij zijn blik op Lara, de lange donkerblonde haren die over haar schouders vallen. Langzaam zakt zijn blik over haar rug naar beneden, naar haar in strakke jeans verpakte billen. Zachtjes wiegen ze heen en weer, op weg naar het kamertje. Zwijgend en starend komt er weer een klein beetje rust in zijn hoofd.

    Aangekomen in de kolfkamer ziet Stefan, tot zijn geluk, een stoel zonder armsteunen. Hij zet de stoel met een grote armzwaai in het midden van de kamer en neemt plaats. Met zijn rechterhand tikt hij tweemaal op zijn dij. ‘Moet ik..?’ Vraagt Lara. ‘Over de knie’ is Stefans korte antwoord. Enigszins onwennig buigt Lara naar voren, steunt even met haar hand op Stefans linkerbeen en gaat dan liggen. Haar billen liggen nu pontificaal op Stefans schoot. Gelukkig bedenkt hij dat hij niet te lang kan blijven kijken. De voorbereiding in zijn dromen werpt nu de vruchten af. ‘Lara, je weet waarom je hier ligt. Je hebt mij teleurgesteld door je opdracht niet serieus te nemen, en je hebt jezelf teleurgesteld’. ‘Dit gaat je helpen volgende keer de juiste keuzes te maken. Ben je er klaar voor?’ Lara knikt. ‘Ik kan je niet horen’ zegt Stefan. ‘Ja’ zegt Lara zachtjes. Hij laat zijn rechterhand een aantal seconden op haar onderrug rusten. ‘Ik wacht even tot je je zin afmaakt. Lara zucht. ‘Ja Stefan, Ik ben er klaar voor’.

    Stefan heeft zijn rechterhand en laat deze hard op Lara’s linkerbil neerkomen. Er volgt geen reactie. Meteen volgt een tik op de rechterbil, en nog een, net wat lager. Lara reageert niet, maar Stefan heeft snel een goed ritme gevonden. Hij wisselt de richting van de slagen af; soms van bil naar bil, dan weer een aantal op dezelfde flank, van boven naar beneden. Na een minuutje begint Lara op de klappen te reageren door soms haar voet op te tillen of te steunen, zeker als een aantal keer kort achter elkaar dezelfde plek wordt geraakt.
    Stefans handen zijn echter niet gestaald door ervaring en na enkele minuten begint hij het zelf ook te voelen. Natuurlijk zou het zonder spijkerbroek makkelijker gaan. Aangemoedigd door zijn succes tot zover besluit hij de volgende stap te nemen. ‘Je bent nu wel voldoende opgewarmd, kom maar even overeind ‘ commandeert hij. Lara steunt even op zijn knie en staat dan op. ‘Die broek biedt veel te veel bescherming. Knoop losmaken en tot je knieën naar beneden, daarna mag je weer gaan liggen.’ Lara kijkt hem even aan, en doet vervolgens wat haar gezegd is.

    De onderbroek die haar billen nog omspant biedt duidelijk minder bescherming dan de jeans die inmiddels om haar onderbenen bungelen. De kreetjes en uitroepen komen vaker en worden luider, steeds vaker en verder tilt ze onwillekeurig haar voeten op. Net onder haar onderbroek is een duidelijk kleurverschil zichtbaar tussen de lichtroze dijen en de lichtrode billen. Stefan brandt van nieuwsgierigheid om de rest ook te zien en grijpt zijn kans. ‘Zoals je weet wordt echte billenkoek op de blote billen gegeven’ zegt hij, terwijl hij met beide handen de zijkanten van haar ondergoed pakt en dit tot halverwege haar dijen naar beneden schuift. Lara kreunt van schaamte, maar protesteert niet.
    Met hernieuwde inzet gaat Stefan aan de slag. In hetzelfde tempo als hiervoor bewerkt hij het bevallige achterwerk van Lara. Ook Lara reageert op dezelfde manier. Na een minuutje probeert ze met haar linkerhand haar billen te beschermen, maar Stefan ziet het op tijd en pint deze op haar onderrug. ‘O nee, daar komt niets van in’ zegt hij met een lach. Het gekerm van Lara neemt verder toe, en ze tilt haar billen af en toe op van Stefans schoot, alsof ze zijn hand tegemoet wil komen. Stefan besluit dat het zo bijna voldoende is, alleen nog even afronden. Hij laat haar hand los, gebruikt deze om de huid van haar rechterbil wat omhoog te trekken en strak te spannen. Met zijn andere hand slaat hij tien keer hard op de onderkant van haar bil, waar deze samenkomt met haar bovenbeen. Daarna herhaalt hij de procedure aan de andere kant en laat dan beide handen op haar rug liggen. Even laat hij een stilte vallen, terwijl Lara slap over zijn schoot ligt.

    Na een lange pauze verbreekt Stefan de stilte. ‘Ik hoop dat je je les geleerd hebt’ zegt hij, maar hij klinkt niet meer zo streng. Hij aait zachtjes in cirkels over haar billen. Lara zegt niets. Na nog een tijdje in stilte zo door te zijn gegaan, geeft Stefan aan dat ze overeind kan komen. Terwijl ze opstaat, draait ze zich even om en ziet Stefan tranen in haar ogen staan. Ze wrijft even over haar billen en trekt dan haar onderbroek en jeans weer aan. Langzaam weet ze zich weer te herpakken. ‘Dat deed goed zeer!’ zegt ze, terwijl ze een klein lachje tevoorschijn tovert. ‘Zo hoort t ook natuurlijk. T moet je helpen om je opdrachten uit te voeren’ antwoordt Stefan. ‘Nou, ik weet zeker dat ik dit wel even onthoud’. ‘Mooi’ zegt Stefan. ‘We hebben nog wel wat tijd over, maar ik kan misschien beter vast naar beneden. Dan heb jij even de tijd om je make-up bij te werken’. Lara knikt. ‘O Stefan?’ hoort hij in de deuropening. Hij draait zich om. ‘Bedankt!’ zegt Lara oprecht. Stefan krijg een grote grijns. ‘Graag gedaan’.

    De dagen erna spreken Lara en Stefan elkaar enkele keren, maar beide beginnen ze niet over het pak slaag van de vorige coachingsessie. Bij de volgende sessie heeft Lara, diep van binnen tot lichte teleurstelling van Stefan, zich prima voorbereid. Toch is het fijn om eindelijk stappen in het proces te kunnen maken en hij ziet dat het denkproces dat volgt hen beide goed doet. Aan het eind van de sessie kan hij het toch niet laten nog een opmerking te plaatsen over de vorige keer. ‘Leuke sessie Lara, ik merkte dat je je veel beter hebt voorbereid. Goed, dat je tot dat besef bent gekomen’. Lara bloost. ‘Ja, en helemaal uit mezelf he!’. Ze lacht, en Stefan lacht mee. Dan blijft ze even stil. ‘Ik had t echt nodig, nogmaals bedankt’. Stefan kijkt enigszins beduusd. ‘Het was niets hoor’. ‘Neem je compliment in ontvangst, zoals je geleerd hebt’ verwijst Lara naar de theorie van de coaching. Weer blijft t even stil. ‘Wat ik wil vragen is, of je het vaker zou willen doen, als het nodig is natuurlijk’. Stefan denkt niet lang na. ‘Natuurlijk wil ik je daarbij helpen’. ‘Dat is mooi’ zegt Lara. ‘Je hebt me weer huiswerk gegeven, en ik wil zeker weten dat ik het ook op tijd maak. Ik zag in je agenda, dat je nog wel een half uurtje hebt. Onze kamer is al geboekt’.

    Toegevoegd op by admin

    Tanja schaamt zich bij de controlearts

    Gedurende de week was de spanning bij Tanja weer opgelopen. Nu ze zeker wist dat Karel haar te grazen zou nemen, vond ze het leuk en eng en spannend tegelijk. Even een kleine aarzeling voor ze de deurbel indrukt en dan gaat ze ervoor. Ze wacht, en wacht. Net als ze denkt dat Karel het niet gehoord heeft, wat op zich logisch is op zijn leeftijd, gaat de deur open. “Binnenkomen,” zegt Karel bars, met bijpassende stem. Voorzichtig stapt ze door de deur. “Schoenen uit, handen achter je hoofd, kin omhoog,” is het volgende commando. Ze volgt de stappen op en wacht op Karel. Die kijkt haar recht in de ogen aan terwijl hij haar broek losmaakt. Vervolgens buigt hij licht door de knieën, wringt de broek en onderbroek van haar heupen tot op de enkels. “Meekomen,” beveelt hij. Tanja buigt door de knieën en pakt haar broek vast. “Nee nee, dat is niet de bedoeling.” Hij draait zich om en loopt weg. Tanja twijfelt even, maar loopt dan met babystapjes achter hem aan.

    Na lang schuifelen komen ze in de logeerkamer aan. “Uitkleden, alles uit en kleren netjes op bed.” Karel lijkt vandaag niet lang van stof te zijn. Als arts heeft hij alles al gezien en bij elk pak slaag gaan er ook kleren uit of uit de weg. Uiteindelijk ziet hij haar edelste delen toch iedere keer weer. Langzaam trekt ze haar kleren uit en maakt ze netjes gevouwen pakketten op het bed. Wanneer ze klaar is, kijkt ze weer naar Karel. Die zet een gemene glimlach op en trekt de kledingkast open. Tanja kijkt met open mond naar wat hij tevoorschijn haalt. Het is een onesie, zacht en harig. “Aantrekken,” zegt Karel terwijl hij het kledingstuk aanreikt. “Zit er nog ondergoed bij?” vraagt ze. “Heb je niet nodig,” antwoordt Karel. Geen verrassing, denkt ze, terwijl ze de onesie aantrekt. Het pakje is lekker zacht, maar er zitten konijnenoortjes op. “Moet dit?” vraagt ze, en Karel knikt. Met een zucht zet ze de oortjes op. In de spiegel ziet ze ook dat ze een klein wollig bolletje heeft als staartje. Ze ziet er werkelijk belachelijk uit.

    “Je ziet er schattig uit zo. Kom maar mee.” Wat makkelijker ter been volgt ze Karel naar de grote stoel waar ze al zo vaak over zijn schoot gelegen heeft. Karel gaat zitten, neemt haar hand en begeleidt haar met een soepele beweging over de knie. Zonder woorden begint hij te slaan. Het voelt raar en gedempt met de stof van de pyjama tussen haar en zijn handen. Natuurlijk, je voelt ‘t wel, maar ‘t is een gloed die langzaam opbouwt. Na een paar minuutjes, eigenlijk te snel, houdt Karel stil. “Je hoeft niet te stoppen hoor,” zegt ze brutaal. “Ah, Tanja en haar praatjes. Altijd klaar om zichzelf in de problemen te praten. Dat is 1. Je merkt later wel wat dat betekent.” “Je mag ‘t ook nu wel vertellen hoor,” reageert ze ad rem. “2,” is het enige wat Karel zegt en ze besluit ‘t even hierbij te laten. “Volgens mij schiet dit niet op,” vervolgt hij. Ze voelt hoe er aan de achterkant aan haar onesie getrokken wordt. Dan voelt ze de koude lucht op haar billen wanneer Karel een grote flap naar beneden trekt. “Zo, dat is beter. Nu kan ik zien wat ik doe en zorgen dat alles goed voorverwarmd is.”

    Met die woorden vervolgt Karel zijn taak. Methodisch bewerkt hij elke vierkante centimeter van het oppervlak van Tanja’s billen. Haar billen worden vastgepakt zodat de gevoelige huid tussen beide kan worden opgewarmd. De achterkanten van haar dijbenen ontsnappen ook niet aan Karels aandacht. Dan tikt hij aan de binnenkant van haar benen met de woorden “Uit elkaar”. Tanja gromt en beweegt niet. Karel wacht even en begint dan haar benen weer te bewerken. Langzaam voert hij de intensiteit op. Ze wiebelt over zijn schoot en probeert de piepjes die ze uitbrengt te onderdrukken. Uiteindelijk wordt het te veel. Met tegenzin opent ze haar benen. Karel grijpt meteen zijn kans om haar benen vast te zetten en begint de gevoelige plekken aan de binnenkant van haar benen ook te verwarmen. “Heel goed , alles moet goed warm zijn, vind je ook niet?” “Ja Karel,” zucht Tanja. Iedere keer toch weer die vragen, weet hij dan niet hoe irritant dat is?

    Wanneer Karel klaar is, beveelt hij Tanja naar de hoek. Op haar knieën, met haar armen achter haar rug gevouwen, zit ze te wachten op de volgende ronde die hij voor haar in petto heeft. Ze probeert zich te concentreren op de warme gloed die ze beneden voelt. Na een veel te lange tijd hoort ze een nieuw commando: “Omdraaien!” Ze probeert half op te staan maar wordt tegengehouden door Karels hand. “Ik heb niet gezegd dat je overeind mocht komen.” Ugh, wat gemeen weer! Ze zet kleine stapjes op haar knieën en draait langzaam om. Na het bevel “kijk me aan” kijkt ze steil naar boven, heel klein naast de torende Karel. “Aangezien je dit pak slaag zo nodig had, zoals vorige week is gebleken, lijkt ‘t me niet meer dan gepast dat je er netjes om vraagt.” Ook dat nog, dit is altijd zo verschrikkelijk. Wie gaat er nu vragen om straf? Toch weet ze, als ze Karel in zijn ogen kijkt, dat ze geen keus heeft. Ze gooit het over een andere boeg. “Alsjeblieft Karel, zou je me een goed en beschamend pak slaag op mijn blote billen willen geven? Ik heb het zó verdiend” Buiten de klemtoon en de spottende blik in haar ogen was ‘t perfect!

    Karel lijkt echter minder onder de indruk. “3,” zegt hij droog en hij trekt Tanja aan haar oor overeind. Ze lopen weer terug naar de stoel. “Deze keer mag jij gaan zitten, maar dan met je neus richting de leuning.” Voorzichtig volgt Tanja de aanwijzingen op. De enige manier waarop ze zo op de stoel kan zitten, is door haar benen aan beide kanten van de zitting te plaatsen. Wanneer ze bijna zit, voegt Karel nog toe dat ze een holle rug moet maken. Haar billen steken aan de achterkant nu vervaarlijk uit en vormen een prachtig doel. Ze ziet hoe Karel een grote strap pakt en achter haar gaat staan. Met een harde klap laat hij deze neerkomen en Tanja voelt een brede brandende streep ontstaan. Ook hier vindt Karel al snel zin ritme. Onder de regen van slagen danst Tanja op de zitting heen en weer. Wanneer het vuur tot niet geheel onaangename hoogtes is opgelaaid, krijgt ze te horen dat ze weer mag staan. In plaats van naar de hoek gestuurd te worden ziet ze hoe Karel een doekje pakt. Met haar geschuif heeft ze een natte plek op de stoel achtergelaten. “Tsk tsk, vies meisje,” zegt Karel hoofdschuddend. Sprakeloos en met een pioenrood hoofd kijkt Tanja naar de grond.

    “Als je zo alles nat gaat maken, moet ik voorbereidingen treffen. Maar eerst is er nog een eigenschap van dit pak die we niet benut hebben.” Hij pakt het pak bij de voorkant met beide handen vast en trekt twee kleine flapjes los, waardoor haar borsten plots onbedekt zijn. “Het is een borstvoedingsvariant.” Hij flikt zijn vingers een keer tegen beide tepels. Tanja grimast van de plotse pijn. “Ik zie ‘t al, je vindt het veel te leuk. Eens kijken of we daar wat aan kunnen doen en van jou een minder stout meisje kunnen maken. Terug in de hoek, handen op je hoofd.”

    Terwijl ze nog een beetje van de schaamte staat te bekomen, hoort ze Karel al weer achter haar. “Blijf staan,” beveelt hij. Ze voelt dat er iets tussen haar billen gestopt wordt, een langwerpig voorwerp. “Zorg dat de cane niet valt terwijl ik wat klaarzet.” Bijna onmiddellijk hoort ze de cane op de grond vallen. “4. Deze keer beter je best doen.” Karel pakt de cane weer op en steekt deze opnieuw tussen haar billen. Door deze goed aan te spannen lukt het haar om de cane vast te houden. In combinatie met de handen op haar hoofd duwt ze haar borsten pront naar voren. Ze ziet er belachelijk uit, maar gehoorzaamt toch. Wat die extra straf is, weet ze niet, maar Karel kennende zal dit maar zelden aangenaam zijn.

    Ze hoort het gesleep en het schuren van meubelen achter zich, en nog andere geluiden die ze niet kan thuisbrengen. Wanneer Karel de cane heeft gepakt en ze zich weer mag omdraaien, ziet ze dat hij een onderzoeksbank, precies zoals hij die in zijn praktijk heeft, in het midden van de kamer heeft gezet. Terwijl ze ernaartoe loopt, bekleedt Karel de bank met een groot vel papier. “Zo komen er geen vlekken in. Kom maar zitten aan het uiteinde.” Tanja gaat op het einde van de bank zitten en wacht op Karel, die even naar de keuken gelopen is. “Liggen,” commandeert hij wanneer hij terugkomt. Ze zet zich af om naar boven te schuiven, maar Karel houdt haar weer tegen. “Liggen, op deze plek, dan benen in de lucht en daar vasthouden.” Tanja volgt met tegenzin zijn aanwijzingen op. Volkomen weerloos ligt ze te wachten op wat Karel bedacht heeft.

    Karel gaat echter rustig zitten. Hij houdt een stuk groente omhoog. “Dit is gember, heb ik vanmorgen even gehaald bij de supermarkt.” Hij heeft het echt gedaan! Ze hebben het er wel eens over gehad, maar ze had ‘t nooit aangedurfd. Gefascineerd kijkt ze toe hoe Karel rustig de gember schilt en op maat snijdt. Met een steeds hogere hartslag ziet ze hoe Karel naar haar toe loopt en achter haar gaat staan. Uit pure schaamte knijpt ze haar ogen dicht. Ze voelt zijn vingertoppen op haar billen, dan wat koud en vochtigs dat naar binnen gedrukt wordt. Het voelt vreemd, maar niet heel groot. Het brandt wel een beetje. Nou ja, een beetje, best behoorlijk. Of meer dan dat eigenlijk. De brand die ze van binnen voelt blijft maar groeien. Ze begint te kreunen. Haar hele concentratie is weg en de wereld is niet groter dan het gevoel in haar anus. Met enige moeite hoort ze nog wat Karel zegt. “Omdat je vier overtredingen hebt gemaakt vandaag, krijg je vier maal ‘six of te best’. Hier komt de eerste set.”

    Ze voelt hoe Karel de cane tegen haar billen tikt. Dan hoort ze het beruchte suizende geluid en direct daarna de pijnlijke streep op haar billen. Ze spant haar spieren aan om de volgende tik op te vangen. Ho, fout! Ze dacht dat de gember zijn hoogtepunt bereikt had, maar door het aanspannen golft er een nieuwe lading vuur door haar achterste. Bij de volgende vier slagen probeert ze zich te ontspannend, maar dat lukt maar matig.

    Na de eerste set voelt ze Karels vingers over de verse strepen op haar billen gaan. “Prachtig toch,” zegt hij bewonderend. Tanja is daar totaal niet mee bezig. Haar enige gedachte is hoe ze dit inferno kan uitbannen. Karel pakt zijn cane weer op en legt weer zes keurige slagen neer. Tanja kreunt bij elke slag. Het is een duivels dilemma. Als ze zich ontspant, dan lijkt de cane nog gemener te bijten. Tijdens de derde set breekt ze. “Alsjeblieft, haal het eruit!” schreeuwt ze. “Wat, dit?” zegt Karel gemeen, terwijl hij met het uiteinde van het stuk gember wiebelt. “Ja, ja, alsjeblieft!” smeekt ze. “Vooruit, omdat je je goed gedragen hebt,” geeft Karel toe. Het eruit halen is zijn eigen kleine hel, maar daarna neemt de brand langzaam maar zeker af.

    “Nog acht te gaan” kondigt Karel aan. “Maar voor wat hoort wat. Ik wil dat je netjes om elke slag vraagt.” “Karel, wil je me alsjeblieft een tik met de cane geven?” zegt ze met moeite. “Natuurlijk,” antwoordt Karel en hij laat de cane hard op haar sit spots neerkomen. Nu de gember verdwenen is, beseft ze pas ten volle hoe pijnlijk deze positie is. Zeker als de volgende slagen op de toppen van haar dijbenen terecht komen. ‘Gelukkig’ weet hij daarna haar billen weer te vinden. In haar hoofd telt ze af, met haar vingers knijpt ze in haar benen, totdat Karel aangeeft het voorbij is. Met een zucht laat ze haar benen los en ontspant ze.

    Ze gaat rechtop staan, eerst nog een beetje duizelig. Voorzichtig voelt ze aan haar billen. Gezwollen en gevoelig, ze gaat hier zeker nog dagen plezier aan beleven. “Je gaat ‘t nooit toegeven, maar was dit beschamend genoeg?” vraagt Karel haar. Ze zegt inderdaad niets, maar de enorme knuffel die hij krijgt spreekt boekdelen.

    Toegevoegd op by admin

    Tanja is boos op de controlearts

    Hij had ‘t gewoon expres gedaan he! Ze weet het zeker. Hij wist dat toen hij begon over een echt beschamend pak slaag dat als een zaadje zou gaan groeien in haar hoofd. Natuurlijk vindt ze het niet leuk. Wie vindt het nu leuk om als een klein meisje behandeld te worden of volkomen weerloos vernederd te worden? Niemand natuurlijk. En zelfs als zou er een kleine kern van waarheid in zitten, dan gaat ze hem dat al helemaal niet vertellen. Ze slikt nog liever haar tong in! Het is gewoon een intrigerende gedachte, een soort morbide nieuwsgierigheid om te erachter te komen wat hij met zijn sadistische geest nu weer in zijn hoofd gehaald heeft, zodat ze haar hoofd kan schudden en hem kan vertellen dat het helemaal nergens op slaat, wat hij bedacht heeft. Daarom is het ook zo gemeen wat Karel doet! Hij bungelt de gedachten als een worst voor haar neus en dwingt haar om ernaar te vragen. Ja, dit was duidelijk expres! Maar ze gaat hem het genoegen van de overwinning niet geven. Deze keer niet. Hij zou wel zien hoe lang ze het vol kon houden. Sterker nog: deze keer gaat hij toegeven en er zelf over beginnen.

    Misschien zal hij vanavond eindelijk zijn plan uitvoeren. Bij de laatste twee afspraken, voor haar ‘lijstjes’ had hij er ook allang over kunnen beginnen, maar hij deed net of hij zijn opmerking alweer vergeten was. Maar zo makkelijk gaat dat niet, ze heeft niet toegegeven. En nu hebben ze een andere sessie gepland. Een soort onderhoud, om helemaal tot rust te komen. Soms worden er dan ook nieuwe spelletjes bedacht of video’s van het internet nagespeeld. Karel heeft ongetwijfeld op dit moment gewacht. Stiekem raakt ze een beetje opgewonden als ze nadenkt over wat haar te wachten staat. Nou ja, iets wat daar op lijkt tenminste, want verder kan absoluut niet natuurlijk.

    ’s Avonds zit ze bij Karel op de bank. Een van de vaste rituelen is om eerst samen een kopje thee te drinken en even bij te kletsen. Normaal een ontspannen moment, maar nu lijkt ze onbewust haar spieren aan te spannen. Wat gaat heeft hij nu verzonnen? Gaat het direct beginnen? “Tanja, gaat het?” hoort ze plotseling naast haar. “He wat? Ja, ja natuurlijk.” Waar heeft hij het ineens over? “Waarom zou het niet gaan?” “Nou, ik heb je al twee keer gevraagd of je nog wat wil drinken, maar je lijkt helemaal weg te dromen,” antwoordt Karel. “Nee dank je, ik heb genoeg gehad,” zegt Tanja. Had hij nou echt al wat gevraagd of speelt hij een spelletje? Ze kijkt hem aan. Ja, zie je wel, dat is duidelijk een blik! Goh, hij kan toch een meester zijn in dit soort dingen.

    “Laten we beginnen” zegt Karel, terwijl hij gaat zitten op zijn favoriete armloze stoel. Hij klopt op zijn been, als uitnodiging. Blijkbaar beginnen we conventioneel, denkt Tanja. Ze gaat over de knie liggen, precies zoals ze al heel vaak gelegen heeft. Dan begint Karel rustig te slaan. Langzaam went ze aan het tempo, het gevoel, de warmte. Na een minuutje vraagt Karel haar om op te staan. Ook nu heeft hij nog niks geks in gedachten en vraagt hij alleen of ze haar broek even naar beneden doet. Terug over de knie trekt hij haar ondergoed naar beneden en gaat rustig door, tot beide billen een mooie egaal roze kleur hebben bereikt.

    “Kom maar overeind en trek je broek maar weer aan,” zegt Karel nu. Ze doet wat hij zegt en gaat weer met hem op de bank zitten. Deze keer weet ze het gesprek nog te volgen, tot de na een paar minuten weer gaat maken. Ok, blijkbaar staat de warming up los van de andere zaken die hij voor me in petto heeft, denkt Tanja. Er sluipt wel langzaam enige twijfel in haar gedachten. Zou hij er nu serieus niet aan gedacht hebben? Nee, het komt vast nog. “Buig maar al over de stoel, dan kom ik er zo aan. Ik heb nog wat,” is de volgende aanwijzing van Karel. Zie je wel, er komt nog wat. Ze buigt over de stoel en wacht af. Zou hij haar ineens verrassen? Ze kan natuurlijk niet zien wat er achter haar allemaal gebeurt. Er beginnen weer gedachten door haar hoofd te spoken.

    Ze hoort hoe Karel terug de kamer inloopt, maar die doet weinig geheimzinnig. “Ik heb een nieuwe strap gekocht! Die gaan we eens uitproberen. Eerst over lagen kleding, dan op je blote billen.” Hij tikt haar een paar keer aan en begint dan in een ritmisch tempo te slaan. Het doet niet echt veel pijn en het zorgt op zich voor een fijne warme gloed, waar ze normaal gesproken best van zou kunnen genieten, maar nu is ze daar helemaal niet mee bezig. Ze is geïrriteerd, boos misschien wel. Weken is ze er al mee bezig en hij is het gewoon vergeten! Hier maakt ze zich zo druk om en hij geeft nergens om. Weer hij dan niet wat hij met haar doet?

    “Nou. Ligt lekker in de hand, valt niet tegen. Tijd om je broek uit te doen voor de volgende ronde,” zegt Karel vrolijk. Maar Tanja blijft liggen. Hij zoekt ‘t maar even uit. “Volgens mij was ik duidelijk Tanja,” klinkt het met gespeelde strengheid. Maar Tanja verroert zich niet. “Hey, wat is er aan de hand meid?” vraagt hij nu bezorgd. “Niks,” zegt Tanja stuurs. “Heb ik iets verkeerd gezegd?” probeert hij nog. “Of je te hoog geraakt? Ik dacht dat ik aardig gemikt had, maar ‘t ding is net nieuw. Hoe dan ook gaat dat wel beter als mijn doelwit duidelijker wordt.” Weer gebeurt er niks. “Tanja, zeg eens wat er is,” zegt Karel geïrriteerd. “Ik zei het toch: niks!” Daarna zwijgt ze.

    “Er is duidelijk wel iets en je gaat me vertellen wat het is,” zegt Karel streng. Tanja zwijgt. Hij weet echt wel wat er is, of hij zou het in elk geval moeten weten. Dat hoeft zij hem niet te vertellen. “Dan gaan we ‘t anders oplossen,” zegt Karel. Hij laat de strap hard op haar billen neerkomen. En nog eens, en weer. In een hoog tempo komen de harde klappen. Tanja bijt op haar tanden, maar ze beweegt zich niet. Na een minuut stopt hij weer. “Ga je nu vertellen wat er is?” vraagt hij weer. Opnieuw zwijgt ze. Dan hoort ze hoe de strap wordt neergelegd en voelt ze hoe Karel zijn handen om haar middel doet, de knoop van haar broek losmaakt en haar broek naar beneden sjort. Haar onderbroek komt er direct achteraan. Ze beweegt niet, ze zwijgt. De strap wordt weer opgepakt en in hetzelfde tempo over haar nu naakte achterste gestriemd.

    De pijn is steeds groter, maar Tanja weet zich nog steeds zo goed als stil te houden. Langzaam verdwijnen de gedachten en blijven alleen de pijn en de emoties nog over. De boosheid, de teleurstelling. In de verte hoort ze Karels stem, die nogmaals vraagt wat er scheelt. Ze reageert niet. Dan volgen nieuwe slagen. Bewuster, trager, harder. Ze komen van de top van haar billen tot aan haar bovenbenen. De pijn wordt steeds sterker en de tranen springen in haar ogen. De boosheid komt langzaam los. De teleurstelling laat los. Haar vuisten ontspannen en ze begint zachtjes te huilen. Haar spieren ontspannen en ze ligt slap op de bank. Dat achter haar het pak slaag ophoudt, heeft ze niet eens in de gaten.

    Stil snikkend over de bank voelt ze een hand in haar haren, zachtjes strelend. De hand verplaatst zich naar haar schouder. “Kom maar overeind,” hoort ze zijn zachte stem. Heel langzaam staat ze op en draait ze zich om. Karel staat met open armen en omhelst haar. Ze slaat zijn armen om hem heen en snikt weer verder tegen zijn borst. Langzaam keert de rust terug in haar lichaam. Ook de gedachten komen weer terug. Ze laat de knuffel los en Karel laat haar los. Ze veegt een traan weg. “Laten we even op de bank zitten,” zegt Karel weer zachtjes. “Eerst even wat aandoen,” antwoordt Tanja met een flauwe glimlach.

    Tanja zit rustig op de bank terwijl Karel een nieuwe kop thee haalt. Hij zet de thee neer en gaat zitten, terwijl Tanja rechtop gaat zitten en haar handen aan de thee warmt. “Gaat het weer een beetje?” vraagt hij haar en ze knikt. “Wil je me vertellen wat er is?” Tanja lacht weer. “Ik was boos op je.” Karel kijkt verbaasd. “Heb ik iets geks gezegd? Volgens mij was er niet veel bijzonders.” “Nou, het ging meer om een paar weken geleden,” legt Tanja uit. “Toen je een paar weken geleden, toen met Rosa, zei dat je een nog veel beschamender pak slaag in petto had, triggerde dat bij mij enorm veel gedachten aan wat je zou doen. Ik dacht er de hele tijd over na, en er kwam maar niets. Toen werd ik boos, omdat je geen idee hebt wat je opmerkingen met me doen. Soms kun je zo lichtzinnig zijn! Nou ja, opeens kon ik nergens anders meer aan denken…”

    Karel kijkt een beetje beduusd. “Sorry, het spijt me Tanja, ik zei het zomaar tussendoor, ik had geen idee dat het zoveel met je zou doen.” Hij zwijgt even. “Je had ‘t ook kunnen zeggen.” Tanja schudt haar hoofd. “Ik ga niet vertellen wat ik wil dat jij me aandoet, dat moet je zelf bedenken.” “Dat is goed, maar als je ergens mee zit, mag je het wel zeggen hoor. Of moet ik het er elke keer uit slaan?” werpt Karel tegen. “Je kunt ‘t ook gewoon merken als er iets mis is hoor, zelfs een onattente man moet dat kennen. Maar als je weer zo slecht oplet, is dat inderdaad nog een optie.” Karel moet lachen, blijkbaar keert de brutaliteit langzaam terug. “Al goed dame, ik zal beter opletten, als jij een klein beetje je best doet om eerder te vertellen als er wat is.” “Afgesproken!” zegt Tanja enthousiast. “O, en nog een ding,” voegt Karel eraan toe. “Volgende week, zelfde tijd, krijg jij je beschamende pak slaag. Volgens mij krijg je er spijt van, maar het is jouw keus.” Tanja zwijgt met een rood hoofd. Van binnen lacht ze weer.

    Toegevoegd op by admin

    Tanja, Rosa en de controlearts

    Drie weken hebben Tanja en Rosa gewacht tot ze Karel konden terugpakken en vandaag was het eindelijk zover. Tanja had afgesproken wat met Karel te gaan eten. Ze gaan zelden uit eten, maar met een reservering bij die nieuwe Sushi-tent in de binnenstad was het niet moeilijk Karel te overtuigen om mee te gaan. Bij het vertrekken had ze de deur op een klein kiertje laten staan, zodat Rosa naar binnen kon glippen. Een kwartier later kwam ze Karels huis binnen en had ze de tas meegenomen. Nu was Tanja terug. Ze had alvast een wijntje klaargezet om de overwinning te vieren.

    “Was het een goed restaurant?” vraagt Rosa, wanneer Tanja haar schoenen heeft uitgedaan en op de bank is geploft. “Ja, echt heel lekker! Veel te veel gegeten natuurlijk. Karel zei al dat dat minstens een keertje extra sporten betekent, maar ik denk niet dat ik daarnaar zal luisteren. Ah, lekker, daar had ik net zin in,” zegt Tanja terwijl ze haar wijn aanneemt. “Hoe was het bij jou gegaan?” “Ah, appeltje eitje,” antwoordt Rosa. “Je had de deur goed open laten staan, ik ben naar binnen geglipt en ik was binnen een minuut weer buiten. Wanneer heb je weer een afspraak met hem?” Ze is inmiddels helemaal op de hoogte van de afspraken tussen Tanja en Karel. Helemaal begrijpt ze het niet, en zo leuk vond ze het niet om geslagen te worden, maar ze weet wel, dat het voor beide heel belangrijk is. Ze merkt ook wel dat Tanja het fijn vindt om met iemand te kunnen bespreken. Ze praat er in elk geval vaak over.

    “Komende zaterdag ga ik weer langs. Ik heb natuurlijk die dag sporten al gemist toen ik bij jou langskwam, dus hij zal hoe dan ook wel naar zijn spulletjes gaan zoeken. Dan komt hij van een koude kermis thuis.” Tanja grijnst van oor tot oor. “Kom, laat me eens zien, wie weet zitten er ook wel nieuwe dingen waarmee hij me wil verrassen.” Rosa pakt de tas en zet deze op tafel. Meteen wordt Tanja doodsbleek en slaat ze de hand voor de mond. “Rosa! Dat is de verkeerde! Dat is zijn dokterstas!” “Wat? dat meen je niet!” roept Rosa en ze ritst de tas open. Medicijnen, een stethoscoop, in elk geval geen leren of houten speeltjes. “Shit, dat is niet goed! Wat gaan we doen?” Tanja denkt snel na. “Ik kan morgenvroeg de tas naar zijn werk brengen? Dan lijkt het net of hij die gisteren zelf vergeten is.” Rosa denkt en denkt, maar vindt geen beter idee. “Flink duimen dan maar dat hij die tas vannacht niet nodig heeft.” Tanja lacht. “Duimen inderdaad. Hoezo neem je weer de verkeerde tas mee?” Rosa lacht terug als een boer met kiespijn. “Dit is anders, nu is t per ongeluk…”

    Met slechts 1 drankje, maar toch een flinke kater, gaat Rosa slapen. De volgende dag treft ze Tanja op het werk. “En, is het gelukt?” vraagt ze zenuwachtig. “Misschien, ik was er voor hij er was, en ik denk dat ik langs de assistente geglipt bent zonder dat ze me gezien heeft,” zegt Tanja met een voorzichtig glimlachje. “Pfoeeh, dat was te close! Nou gelukkig dat we ermee weggekomen zijn. De volgende keer zal ik de goeie tas meenemen,” antwoordt Rosa. “De volgende keer!? Jij bent ook onverbeterlijk zeg.”

    Een uur later krijgt ze een skypebericht. Het is van Tanja. “Kun je even bij me komen?” “Waarvoor?” vraagt Rosa, maar ze krijgt geen antwoord. Met een zucht staat ze op. Het is altijd vervelend als iemand je uit je concentratie brengt. “Wat wilde je bespreken?” vraagt ze als ze het hokje van Tanja binnenstapt. Tanja zwijgt en laat haar telefoon zien. “Vanavond melden, 19:30. Geen excuses.” Afzender: Karel. “Nee, hoe dan!” roept ze uit. “Weet ik ook niet, hij neemt niet op,” zegt Tanja. “Het betekent vast niets goeds.” “Ik ga met je mee!” zegt Rosa vastberaden. “Dat hoeft niet hoor, hij weet volgens mij niet dat jij er iets mee te maken hebt,” werpt Tanja tegen. “We hebben dit samen gedaan, we gaan samen met hem praten,” zegt Rosa. Tanja knikt. “Vooruit: samen uit, samen thuis.”

    De rest van de dag komt de concentratie niet meer terug. Bij Tanja gaan ze samen nog een hapje eten, maar er komt maar weinig door haar keel. Zwijgend vertrekken ze naar Karel. Hij doet de deur open met een gezicht als een donderwolk. “Waarom verbaast het me niets dat jij er ook bij bent?” bijt hij Rosa toe. Ze weet even niet wat ze moet zeggen. “Nou, snel doorlopen en zitten, nu kan het nog!” Ze volgt Rosa naar de bank. “Dus, jullie vonden het leuk om mijn dokterstas te stelen,” barst Karel direct los. Tanja staart naar de grond. “We wilden je andere tas stelen, die met je slagspulletjes,” mompelt ze. Karel haalt even diep adem. “Nou, dat is dan niet gelukt! Jullie hebben mijn dokterstas meegenomen. En jullie hebben heel erg geluk dat ik vannacht niet opgeroepen ben. Als ik mijn medicijnen niet had kunnen meenemen, had dat hele lelijke situaties kunnen opleveren. En jullie wisten het ook, anders had je niet in alle vroegte geprobeerd om die tas weer naar binnen te smokkelen.” Rosa voelt zich doodongelukkig wanneer ze dit hoort. Ze weet dat het echt stom is wat ze gedaan hebben.

    “Jij blijft hier, dit kan niet tot zaterdag wachten,” zegt hij met een blik op Tanja. Tanja zit met haar hoofd in haar handen naast haar. “Jij hebt net zo goed straf verdiend, maar omdat wij daar niets over hebben afgesproken, kun je er nog voor kiezen om naar huis te gaan.” Rosa beseft nogmaals hoe slecht ze zich voelt. “Dan blijf ik ook. We hebben dit samen gedaan, we hebben samen straf verdiend.” Tanja kijkt verbaasd, maar durft niets te zeggen. Karel kijkt haar echter streng aan. “Prima, dan jij in die hoek, en jij daarachter. Handen op de rug gevouwen en geen woord, dan ga ik de juiste spullen halen.”

    Met een bonkend hart wacht Rosa in de hoek tot Karel klaar is. Ze durft geen piep te geven. Hoeveel pijn zou het gaan doen? Waarom is ze niet gewoon weggegaan? Ze kon toch naar huis gaan? Maar dan bleef Tanja hier alleen achter om te boeten voor de streek die ze samen hadden uitgehaald en die door haar fout was misgelopen. Nee, dat kon niet, dan kon ze Tanja nooit meer aankijken, en voorlopig ook niet in de spiegel kijken. Ze had geen keus. Ze moest hier doorheen.

    “Omdraaien en meekomen,” beveelt Karel streng. Gedwee lopen Tanja en Rosa achter hem aan. “Jij eerst, over de tafel buigen en aan de andere kant vastpakken,” zegt hij tegen Tanja. Zonder opmerkingen volgt ze zijn aanwijzingen op. Karel haalt intussen zijn leren riem uit de lussen van zijn broek en vouwt deze dubbel. “Goed kijken Rosa, jij bent hierna aan de beurt.” Zonder verdere aanwijzingen haalt hij zijn riem naar achteren en laat deze hard neerkomen de Tanja’s achterwerk. Ze slaakt een gedempte kreet, meer uit verrassing dan uit pijn. Karel gaat in hoog tempo door. Rosa ziet dat hij, met een kleine zwaai van zijn pols, de riem nog net iets harder laat neerkomen. Ze ziet hoe Tanja op haar tenen gaat staan, haar lichaam draait om aan de riem te ontsnappen, tot Karel haar met zijn woorden of met zijn vrije hand terug in positie zet. Tanja kreunt onder de regen van slagen. Dan houdt hij plots op. “Zo, Tanja, je bent voldoende opgewarmd, jij gaat daar staan. Rosa, over de tafel.”

    Met een kleine aarzeling buigt Rosa over de tafel. Ze voelt zich zo kwetsbaar, met haar billen naar achteren. Ze wacht, maar er gebeurt niets. Net op het moment dat ze zich afvraagt of er überhaupt nog iets komt, voelt ze de riem hard neerkomen. Van schrik schiet ze omhoog en pakt haar billen met beide handen vast. “Rosa, blijven liggen, anders doe ik je nog pijn,” geeft Karel aan. “Wat is dit dan?” flapt ze eruit. Karel laat het gelukkig gaan. Meteen komt de volgende slag, en de volgende. Rosa knijpt haar ogen dicht en bijt haar tanden op elkaar. Ze snapt nu het draaien van het lichaam bij Tanja, want haar rechterbil komt er beduidend slechter vanaf dan haar linker. Met alle macht knijpt ze met haar vingers in de tafelrand om overeind te komen, tot ook hier de straf plots stilhoudt. “Rosa, kom overeind,” hoort ze, en ze laat de tafelrand eindelijk los.

    “Dat jullie geintjes met me willen uithalen begrijp ik, en ik snap ook wel dat jullie samenspannen, maar dit was gevaarlijk. De volgende keer denken jullie iets langer na, is dat duidelijk?” Als kleine schoolmeisjes kijken Tanja en Rosa beide naar de grond. “Ja, Karel,” stamelen ze gelijktijdig. “Mooi, goed dat het doordringt.” Hij pakt een grote houten paddle. “Om dat effect helemaal door te laten dringen, krijgen jullie beide nog 10 klappen met deze paddle. Jullie buigen zo direct beide aan een kant over deze tafel, en houden elkaars handen vast. Samen zorgen jullie ervoor dat niks tussen mijn paddle en jullie billen komt, want anders gebeuren er misschien ongelukken. En omdat jullie toch zo graag samenwerken, gaan jullie dit hele stuk samen doen. Tanja jij trekt Rosa’s broek en onderbroek uit en zorgt dat deze keurig gevouwen hier midden op tafel liggen. Daarna doet Rosa hetzelfde bij jou.”

    Tot nu toe heeft Tanja heel volgzaam haar straf ondergaan, maar nu kijkt ze Karel verbolgen aan. “Waarom moet je toch altijd weer iets bedenken om me te beschamen, is dat slaan soms niet genoeg?” “Als je denkt dat dit beschamend is, dame, dan moet je binnenkort maar eens terugkomen. Het kan nog veel erger,” countert Karel. “Vooruit, ik heb niet de hele dag.” Met een gezicht op onweer loopt Tanja naar Rosa en maakt haar knoop los. Met een vuurrood gezicht laat Rosa dit gebeuren. Ze voelt hoe Tanja haar duimen in de broek zet en deze langzaam over haar licht gezwollen billen naar beneden trekt. Wanneer haar kleren op de grond liggen, stapt ze eruit. Ergens heeft ze wel een bewondering voor Karel: dit was nog weer erger dan het zelf te moeten doen. Nou ja, bewondering is misschien niet helemaal het juiste woord. Wanneer Tanja de kleren heeft opgevouwen, loopt Rosa naar haar toe om haar onderlijf te ontbloten. Tanja probeert zoveel mogelijk weg te kijken, maar staat er ook met rode wangen bij. Wanneer Tanja’s kleren ook zijn opgevouwen, lopen ze zonder woorden naar de tafel. Ze gaan tegenover elkaar staan, buigen naar elkaar toe en grijpen elkaars handen stevig vast.

    Karel loopt naar Tanja toe en tikt de paddle een paar keer voorzichtig tegen haar billen. Tanja knijpt haar ogen weer dicht. Dan gaat de paddle naar achter en hard weer naar voor. Door de kracht en het gewicht schokt Tanja naar voren. Haar mond en ogen gaan wagenwijd open en ze knijpt in Rosa’s handen. Karel wacht even en dient dan de tweede klap toe. Deze keer heeft Tanja haar evenwicht beter onder controle, maar knijpt ze nog iets harder. Zo volgen de klappen elkaar op. Bij iedere klap vertrekt Tanja’s gezicht meer en knijpt ze nog harder. Bij nummer 9 wordt Tanja verrast door Karel, die meteen nummer 10 laat volgen. Ze gilt het uit, maar laat niet los. “Goed gedaan Tanja,” complimenteert Karel haar. “Nu moet je Rosa nog even helpen.”

    Veel te snel voelt Rosa de zachte tikjes op haar billen. Dan volgt plots de klap. Ze voelt hoe ze naar voren gedrukt wordt, hoe haar dijbenen tegen de tafel drukken. En de pijn, de helse pijn in haar billen, vooral die arme linkerbil. Ze beseft nog niet helemaal wat er gebeurd is wanneer de volgende klap al volgt. Wat doet dit verschrikkelijk pijn! Dit is de haarborstel op anabolen! En wat is 8 nog veel. ‘Gelukkig’ is dat getal al snel 7, want Karel gaat gewoon door. Bij elke volgende klap slaakt Rosa een harde kreet, om de pijn eruit te schreeuwen. Bij 8 houdt Karel even in. “Tot nu toe heb je het goed gedaan. Wil je de laatste 2 ook zo snel achter elkaar, of los?” Een duivels dilemma. Snel doet vast meer pijn, maar dan is ze nu klaar. Langzaam betekent dat het nog weer langer duurt. “Snel graag,” besluit ze. Voor ze het weet zijn de twee klappen toegediend. Wanneer de pijn doordringt, wil ze met haar handen naar achter vliegen om alles weg te wrijven. Tanja heeft haar echter nog vast, zodat ze stampvoetend blijft liggen.

    “Heel goed gedaan dames! Jullie mogen je weer aankleden.” Stijfjes komt Rosa overeind en pakt ze haar kleren. Bij het aantrekken van haar ondergoed glijdt ze even met haar vingers over haar billen. Ze zijn helemaal gezwollen. Bij Tanja ziet ze het patroon van langwerpige banen en een grote dieprode cirkel met een wit centrum onderaan de rechterkant van haar billen. Zo ziet het er bij mij ook uit, bedenkt ze zich. Het ziet er verschrikkelijk uit. Het aantrekken van haar broek is geen pretje, deze schuurt over haar billen. Uiteindelijk lukt het. Ze gaat voorzichtig op de bank zitten, die gelukkig lekker zacht is. “Willen jullie nog wat dringen?” vraagt Karel, eindelijk wat vriendelijker. Ze kijkt Tanja aan. Een wijntje moet nog wel kunnen.

    Karel loopt de keuken in. Ze kijkt Tanja weer aan. “Ik snap nog niet helemaal wat er leuk aan is, maar het helpt wel tegen het schuldgevoel. Ik moest er niet aan denken dat je dit alleen zou doorstaan.” Tanja glimlacht. “Gek he, dat het zo werkt. Zo is het bij mij ook begonnen.” Ze laat even een stilte vallen. “Toch wel raar dat we ons zo schuldig voelden, terwijl we volkomen gelijk hadden om Karel eens terug te pakken.” Rosa denkt er even over na. Dat was inderdaad wel vreemd, wie was nu eigenlijk onrecht aangedaan. Ze ziet Karel de kamer naderen. “De volgende keer pakken we de goeie tas, he Tanja!” zegt ze met een veelbetekenende blik naar haar bazin. Die begrijpt de hint direct. “Ja, we pakken hem terug, “ antwoordt ze net te hard. “Wat hoor ik daar dames?” vraagt Karel streng als hij de kamer binnenloopt. “Niiiks” klinkt het in koor van de twee dames met reeënogen. Karel rolt met zijn ogen. Hier krijgt hij nog de handen vol aan.

    Toegevoegd op by admin

    Wetenschappelijk onderzoek

    Al sinds zijn vroegste kindertijd was Olivier een man van de wetenschap. Op zijn zesde verjaardag kreeg hij een scheikundedoos. Zijn ouders wisten ternauwernood te voorkomen dat het huis tot op de grond toe werd afgebrand. Na die dag werd kleine Olivier langzaam richting de sociale experimenten geduwd. Tot grote geruststelling van zijn ouders vond hij daar zijn passie en zijn ware talent. In groep acht wist hij feilloos aan te tonen dat mensen snel geneigd zijn te zwichten voor groepsdruk. Met een aantal handlangers wist hij zijn klasgenoten ervan te overtuigen dat alle stokken even lang waren, terwijl het eigenlijk drie verschillende maten betrof. In de tweede klas werd Milgrams experiment herhaald (36% van de klas gaf een ‘dodelijke’ schok) en in de vijfde klas werden alle gymlokalen omgetoverd tot een gigantische gevangenis.

    Kleine Olivier groeide op tot een rijzige man. Met zijn 1.90 m , stevige postuur en blauwe ogen had hij een flinke aantrekkingskracht op zijn medestudentes, en zelfs -studenten, aan de universiteit. Helaas voor hen was Olivier reeds getrouwd met de wetenschap en zag hij hen totaal niet staan. Natuurlijk, zelfs hij was wel eens in de kroeg te vinden, genietend van een koud pilsje na een succesvolle tentamenweek of een afgerond onderzoek, maar hoe de dames ook krullen van hun haar maakten of visten naar een telefoonnummer, ze gingen allen onverrichterzake en duidelijk teleurgesteld terug naar huis.

    Inmiddels is Olivier in zijn laatste jaar aangekomen. Dat betekent, zo mogelijk, nog meer aandacht voor de studie. Bovenal betekent het dat een onderwerp voor de afstudeerscriptie gevonden moet worden. Alle goeie experimenten lijken al eens gedaan, en voor de dertiende keer een nieuw licht schijnen op een proef die in de jaren 30 of 40 voor het eerst is uitgevoerd levert niet de scriptie op om een succesvolle studie cum laude af te ronden. Bij het rondstruinen op het internet komt hij weer uit bij het onderwerp dat hem van kleins af aan fascineert: pijn. Ter inspiratie heeft hij zich zelfs ingeschreven bij een sociale netwerksite voor liefhebbers van BDSM. Terwijl hij de bijdragen van de gebruikers doorleest, klikt het in zijn hoofd.

    Een verhalenreeks beschrijft een toenemende reeks aan straffen. De hoofdpersoon van de verhalen, een dame van Oliviers leeftijd, krijgt billenkoek toegediend om haar beter te laten studeren. De wiskundige logica van de reeks ontglipt hem niet; bij elke editie wordt de toegediende straf strenger en zwaarder. Toch lijkt er een discrepantie te zijn. Van 150 klappen met een leren riem gaat het over naar 6 tikken met een cane. Voor Olivier lijkt dat niet logisch, maar de ‘stoute dame’ in het verhaal vindt de stok veel erger. Hier moet iets inzitten; pijnbeleving bij verschillende personen, gevat in een uitgebreide studie met herhaalde testen. Voor Oliviers geestesoog staat in een keer de hele proefopzet vast. Die 9 kan hem nu al niet meer ontgaan!

    Nadat hij de licht geschokte professor Alsvanoudts van zijn proefopzet heeft weten te overtuigen, met behulp van een door vrienden van de rechtenfaculteit opgesteld document waarmee de universiteit zich vrijwaart van elke mogelijke schadeclaim, begint Olivier met werven. Hij heeft een aardig budget weten vrij te krijgen voor zijn proef. Niet te lang geleden is namelijk uit onderzoek gebleken dat medicijnen, zelfs eenvoudige zoals pijnstillers, veel minder vaak op bijwerkingen getest worden bij vrouwen dan bij mannen. Door zijn belofte aan de medische faculteit dat zijn pijnstudie uitsluitend op vrouwen zou worden toegepast, had hij niet alleen gratis pijnstillers om uit te delen gekregen, maar werd er ook een subsidiepotje opengetrokken voor het werven van proefpersonen.

    Op het prikbord van de universiteit verschijnt al snel de oproep voor Oliviers proef.

    Gezocht: Proefpersoon (v) voor wetenschappelijke test op het gebied van pijnbeleving. Onderzocht wordt hoe twee verschillende soorten pijnprikkels worden ervaren. De testen zijn verdeeld over twee sessies. Betaling geschiedt na voltooiing van de tweede sessie.

    • Eerste sessie: 1 oktober 2019
    • Tweede sessie: 15 oktober 2019
    • Locatie: proefruimte 1c, sociale faculteit, UvH.
    • Vergoeding: 25 euro na afronding tweede sessie
    • Tijd: 15 min/sessie
    • Verklaring omtrent gezondheid vooraf in te vullen
    • Vrijgave van beeldmateriaal en no-claim waver verplicht
    • Partiële naaktheid (billen) noodzakelijk voor toedienen pijnprikkels
    • Combinatie met studie naar pijnbestrijding mogelijk

    (contactgegevens zijn vanwege de AVG onzichtbaar gemaakt)

    Over het een-na-laatste punt had Olivier nog lang getwijfeld, maar uiteindelijk besloot hij dat er anders misschien te veel boze proefpersonen weg zouden gaan. Tegelijkertijd maakte dit de oproep intrigerend genoeg om ook op sociale media gedeeld te worden.

    In de daaropvolgende dagen druppelt de mailbox van Olivier langzaam vol. Sommige potentiële kandidaten worden afgeschrikt als bij navraag blijkt dat sporen van het toedienen van de pijnprikkels mogelijk nog enkele dagen zichtbaar zijn. Hoewel oktober buiten het bikiniseizoen ligt, wordt dit toch als een drempel ervaren. Anderen laten zich evenwel inplannen en er zijn zelfs enkele enthousiaste reacties als inderdaad blijkt dat ze, voor de wetenschap, op hun billen geslagen gaan worden.

    Op de vroege ochtend van 1 oktober staat Olivier fluitend op. Na het ontbijt pakt hij zijn koffertje, als iedere dag, om zijn plastic zakje met brood in te stoppen. Deze keer maakt hij wat extra ruimte. Uit een zakje haalt hij drie identieke, brede, zwartleren riemen. Hij vouwt deze op en legt ze naast het brood in zijn koffertje. Hij klikt de koffer dicht, trekt zijn jas aan en neemt de tekenkoker mee die bij de deur staat. Daarin zitten vijf ‘senior’ canes, zo werd hem aangeprezen. Het zou zonde zijn als een proef vanwege materiaalpech zou mislukken, maar zo lijkt er zeker voldoende voorbereiding te zijn. Olivier doet de deur open en ziet dat de zon schijnt. Dit wordt een prachtige dag.

    Al voor 8 uur komt Olivier binnen bij de proefruimte. Daar treft hij deze aan zoals hij enkele weken geleden heeft uitgeschreven en gisteren heeft ingericht. Net buiten de deur staat een houten bank. Hij heeft deze bij tweedehands bij de NS op de kop weten te tikken, toen zij overgingen naar prettiger zittend materiaal. Direct bij binnenkomst staat een bureau met een comfortabele stoel, waarin Olivier zijn aantekeningen kan maken. Aan de andere kant van het eiken gevaarte staat een kleine houten kruk, waar de proefpersonen de laatste verklaringen kunnen ondertekenen. Tegen dezelfde muur staat ook een kapstok, waar Olivier zijn jas aan hangt. Hij tapt wat water van het mobile waterpunt dat hij tegen een kleine vergoeding heeft kunnen regelen en loopt terug naar het bureau.

    Nippend aan zijn water kijkt Olivier nog een keer rond of hij niets vergeten heeft. Als hij vanaf zijn stoel de kamer inkijkt, ziet hij aan de rechterkant een groot stoffen scherm staan. Hierachter kunnen de proefpersonen hun onderkleding uittrekken en een van de klinische mintgroene schorten aantrekken. Het doel is tweeledig; er zullen geen kledingstukken in de weg zitten, maar de zedigheid van de proefpersonen blijft, in ieder geval tijdelijk, bewaard. Aan de linkerkant staat de proefopstelling. Hier heeft Olivier zelf wat moeten knutselen. Na conclaaf bij zijn collega’s van rechten is het idee om de proefpersonen vast te binden van tafel gegaan. Dit lag wat gevoelig in combinatie met de clausule waarin is aangegeven dat de proefpersoon op elk moment de proef kan beëindigen. Van een stalen picknicktafel heeft hij echter toch nog een acceptabele oplossing weten te maken. Door de tafel smaller te maken, kwamen de bankjes dichter bij elkaar te staan. Vervolgens heeft Olivier een deel van de bank weggehaald, zodat de bankjes aan beide kanten uitstaken ten opzichte van de tafel. Met leren kussens op de bankjes worden de knieën en ellenbogen van de proefpersonen ondersteund, terwijl een concaaf kussen op de tafel voor de juiste ondersteuning van de buik zorgt. Een hoger, langwerpig kussen aan het uiteinde zorgt voor de juiste ondersteuning van de heupen en verzekert dat de billen van de proefpersoon het hoogste punt van haar lichaam vormen, zodat ze een zo duidelijk mogelijk doelwit vormen voor Olivier. Zo kan er zo min mogelijk misgaan tijdens de uitvoering van de proef.

    Aan de voorkant, achterkant en op 45 graden naar rechts staan camera’s gemonteerd. Deze zijn door Olivier met een knop te bedienen. Tot slot staat achter de proefopstelling, tegen de gladde witte muur, nog een kast met meetapparatuur en andere kleine benodigdheden. Olivier staat op, pakt zijn instrumenten en loopt over de koude linoleumvloer richting de witte muur. Een voor een hangt hij de canes en de riemen aan de haakjes. Dan loop hij naar de kast en controleert nog een keer de stuklijst. Hij neemt vast een doos tissues mee en zet deze op zijn bureau. Dan loopt hij richting deur, knipt het Tl-licht van het raamloze lokaal uit en stapt naar buiten. Hij sluit de deur achter zich en wacht op de eerste afspraak van de morgen.

    Tijdens het wachten neemt hij het draaiboek nog een keer door. De proefpersoon schudt zijn uitgestoken hand en volgt hem naar de proefruimte. Daar neemt zij plaats op de kruk terwijl hij iets te drinken pakt. Hij loopt terug en geeft de beker aan, vervolgens neemt hij plaats aan zijn bureau. De proef wordt toegelicht. Ja, haar billen zullen daadwerkelijk bloot zijn en ja, hij zal haar met een riem of een stok gaan slaan, maar dat is allemaal voor de wetenschap! Olivier denkt nog even terug. Aan het begin van de proef speelde hij nog met het idee om een machine te bouwen die elke slag met precies dezelfde kracht toedient. Dit bleek toch niet binnen het budget te passen. In plaats daarvan heeft hij, elke dag, zijn slagtechniek geoefend. Hiermee konden de riemen meteen worden ‘ingeslagen’, wat volgens de kenners de kwaliteit van het instrument ten goede kwam.

    Oliver heeft zijn aandacht weer bij de doorloop. Hij pakt een formulier uit het midden van de stapel en vraagt of ze dit goed wil doorlezen en ondertekenen. Op de formulieren heeft hij groene en rode stickers geplakt. Hiermee wordt willekeurig gekozen of de proefpersoon in kwestie eerst met de riem of met de cane geslagen wordt. Dan wijst hij haar naar het scherm, waar ze zich kan omkleden. De broek en onderbroek worden vervangen door een schort. Wanneer de dame in kwestie weer verschijnt, wordt ze door Olivier naar de bank begeleid. Terwijl ze plaatsneemt op de bank, pakt Olivier zijn meetinstrumenten en legt deze achter haar neer. Met enkele geruststellende woorden trekt hij de twee flappen aan de onderkant van het schort uit elkaar en plakt deze aan de zijkant van haar buik.

    Met een kleurenmeter bepaalt hij de complexie van haar huid. Met een meetlint meet hij de afstand van het stuitje tot de plek waar bil naar been overgaat, en van heup naar heup. Noodzakelijk, om een schatting te kunnen doen van het aantal zenuwuiteinden. Voor de flexibiliteit van de huid heeft hij geen correcte meetmethode kunnen vinden in de literatuur, maar enkele strategische kneepjes en een scoresysteem moeten toch tot een eerlijke vergelijking leiden. Dan gaan de meetinstrumenten terug in de kast en pakt Olivier de afstandsbediening. Met een druk worden alle camera’s geactiveerd. Een voor een controleert hij of ze de juiste beelden opnemen. Dan kijkt hij in de voorste camera, herhaalt de proef, de proefpersoon en het instrument.

    Op dat punt zijn er twee mogelijkheden. Naar schatting wordt de helft van de proefpersonen nu met de riem geslagen. De slagzone is hierbij bepaald als net onder het stuitje tot 3 centimeter onder het begin van de billen, met de nadruk op het vlezige midden en het zitgedeelte. Olivier is rechtshandig, wat tot gevolg zal hebben dat de rechterflank het zwaarder te verduren krijgt. Wanneer dit bij alle personen zo is, zou dit echter niet tot problemen moeten leiden. Hij slaat in een stevig tempo door, zodat de planning niet in gevaar komt. Op aanraden van een vriendin wordt op ‘stop!’ niet gereageerd. Alleen wanneer er ‘Wetenschap!’ geroepen wordt, komt de proef ten einde. Terwijl de billen steeds roder worden, kan het natuurlijk zijn dat er sprake is van toenemend geschreeuw of huilen. De microfoons op de 4 camera’s zijn uitstekend in staat dit geluid op de vangen en te verwerken in de analyse.

    Wanneer er met de cane begonnen wordt, ligt het tempo natuurlijk veel lager. Met een wekkertje heeft Olivier geoefend, tot hij elke 20 seconden een slag kan toedienen. De eerste landt bovenaan de billen. Elk volgend exemplaar landt een klein stukje langer. De metingen vooraf komen hier van pas om de tussenafstand te bepalen. De laatste slag eindigt in de hoek tussen benen en billen. Dan wordt de cane teruggehangen aan de haak. Ook nu wordt de kleur van de billen bepaald, net als de stevigheid. Dan wordt het schort weer in positief gebracht en is de proefpersoon vrij zich weer terug aan te kleden.

    Tot slot neemt de proefpersoon nog een keer plaats op de houden kruk en vult zij de vragenlijst in. Hierin kan zij met een cijfer haar eigen pijnbeleving aangeven. Bij de tweede proef kan ze aangeven wat ze zelf het pijnlijkst vond. Verder worden nog wat controlevariabelen gevuld, zoals de status van de maandelijkse cyclus. Hierna wordt nog een keer de hand geschud en neemt de proefpersoon afscheid. Alles klopt helemaal in het hoofd van Olivier. Hij hoort voetstappen en een schaduw verschijnt op de vloer. De eerste proefpersoon is gearriveerd.

    Toegevoegd op by admin

    Tanja en de controlearts

    “Wat een dag!” denkt Karel, terugdenkend aan zijn bezoek aan Rosa die ochtend. Tanja had hem een gouden tip gegeven toen ze zei dat een van haar teamleden het niet zo nauw nam met de regels rondom ziekmeldingen. Hij genoot ervan om zo streng te kunnen optreden. Dat durfde hij inmiddels te zeggen. Zijn gedachten gaan terug naar een aantal jaar geleden, toen hij nog diep in de kast zat. Niet de bekende kast voor homo’s, maar een klein kastje ernaast, voor spanko’s. Daar zat hij opgesloten, tot Tanja langskwam.

    Hij was 46 jaar oud en woonde al 15 jaar boven zijn eigen huisartsenpraktijk. Een lange relatie had hij nooit gehad. Aan de andere kant, hij was er ook nooit echt naar op zoek geweest. Avontuurtjes interesseerden hem nog minder. Het grootste deel van de dag bracht hij door in zijn praktijk of op huisbezoek. Hoewel hij niet echt oud was, was hij een huisarts van de oude stempel. Hij maakte graag tijd voor een praatje, een gesprek, net dat beetje extra. Hij voelde de waardering die hij ervoor terugkreeg, en van die liefde kon hij leven.

    Niet elke patiënt is even gemakkelijk. Soms moet je wat langer volhouden voordat ze inzien dat je als dokter het beste met ze voor hebt. Karel was een volhouder. Hij zette schema’s in elkaar of sprak de patiënten soms streng toe. Diep van binnen had hij soms ook wel andere manieren in gedachten om de patiënt op de goede weg te leiden. Karel hield niet van deze gedachten en stopte ze diep weg. Ze hadden niets met de moderne tijd te maken, en dat ze vooral bij jonge, vrouwelijke patiënten naar boven kwamen, vond hij des te verontrustend.

    En toen kwam Tanja in zijn praktijk. Ze was net verhuisd om als teamleider aan de slag te gaan bij de lokale vestiging van het grootste pakjesbedrijf van het land en zocht naar een nieuwe huisarts. Zoals bij elke nieuwe inschrijving begon de relatie met een kennismakingsgesprek. Hierin kon de medische historie besproken worden (weinig bijzonders) en kreeg hij een beeld van wat voor vlees hij in de kuip had. Hij trof een energieke dame met een druk sociaal leven en een uitdagende nieuwe baan. Karel was altijd voorzichtig met het maken van grapjes tijdens eerste gesprekken, maar hij voelde zich genoeg op zijn gemak om wat te proberen. Zijn indruk was dat hij met een humorvolle en intelligente jonge vrouw te maken had. Je hebt je patiënten niet voor het uitkiezen, maar dit was een goeie aanwinst voor de praktijk.

    Eerlijk gezegd was het letterlijke vlees hem ook niet ontgaan. Met haar lange blonde paardenstaart en een lengte van 1.75 m was ze een mooie verschijning. Bij het pakken van haar jas viel Karels blik op haar welgevormde achterwerk, verpakt in strakke jeans. Zoals altijd maakte hij zich wijs dat hij het niet gezien had, dat hij niet had gestaard, dat je überhaupt niet zo naar een jongedame kijkt. Als hij eraan terug denkt, moet hij grinniken. Wat hield hij zichzelf voor de gek. Als hij haar profiel van achteren nu zou tekenen, kon de politie het zo als opsporingsmateriaal gebruiken.

    Tot Karels geluk kwam Tanja enkele weken later weer bij hem langs. Ze was inmiddels volop met haar werk bezig, maar had moeite om het drukke schema te combineren met haar sociale leven. Ze had wat last van vermoeidheid en hoofdpijn. Een andere dokter had het misschien bij pijnstillers en wat halfslachtig advies gelaten, maar zo zat Karel niet in elkaar. Hij had geluisterd naar haar verhaal en haar aangeraden een schema van haar dagelijkse bezigheden bij te houden. Tanja had beloof alles bij te houden. Vol goede moed had hij haar buiten gelaten.

    Twee weken later bleek die goede moed niet voldoende te zijn geweest. Toen hij naar haar schema keek, bleek het tot zijn teleurstelling nauwelijks ingevuld. “Mevrouw Danneels, we hadden afgesproken dat u zou bijhouden wat u elke dag zou doen. Dit is bijna niet ingevuld!” Tanja zuchtte. “Voor de zoveelste keer, zeg maar Tanja hoor. Het is gewoon zo vermoeiend! Na een hele dag werken heb ik geen tijd voor een heel schema.” Karel schudde zijn hoofd. “Zo blijf je in hetzelfde cirkeltje zitten. De volgende keer wil ik meer inzet zien. Hebben we dat afgesproken?” Er kwam geen reactie, maar hij bleef haar strak aankijken. Uiteindelijk bond ze in, min of meer. “Al goed, ik maak dat stomme schema al, dan hoef je er niet meer om te zeuren.” Karel zweeg. Eigenlijk had hij wel een idee wat er aan zulke brutale reacties op zijn raad gedaan kon worden, maar die gedachte werd snel weggestopt.

    Na nog twee weken kwam Tanja opnieuw bij hem langs. Haar klachten waren erger geworden. Het lukte niet meer om zich te concentreren. Toch was er van het schema weinig gekomen. Karel raakte geïrriteerd. “Mevrouw Danneels, wij hadden een afspraak gemaakt. U zou dit schema invullen zodat we een duidelijker beeld kunnen krijgen van uw levensstijl, om daarna een plan te maken voor de verbetering van uw gezondheid. U heeft wederom uw best niet gedaan. Tanja wuifde het weg. “Dat schema is saai en ik heb het druk. Kunt u niet gewoon een sterkere pijnstiller uitschrijven?” Karel keek haar streng aan. “Een sterkere pijnstiller lost niets op. U moet kijken naar uw levensstijl. Het wordt tijd dat u uw gezondheid serieus neemt.” Tot zijn verbazing begon Tanja te gapen. Misschien was het enkel de vermoeidheid, maar hij kreeg het idee dat hij niet serieus genomen werd, dat hij uitgelachen werd. “Als u niet meewerkt, zal ik u over de knie moeten nemen om het te laten binnendringen!”

    O, waarom had hij dat toch gezegd! Die vraag bleef nog dagen door zijn hoofd spoken bij het slapengaan. Natuurlijk had hij wel vaker zulke gedachten gehad, maar zoiets zei je niet hardop, en zeker niet tegen een patiënte! Toch had ze vrij luchtig gereageerd. “Nou, je meent ‘t wel he. Al goed meneer de dokter, ik zal mijn schema invullen.” Ze maakten een nieuwe afspraak voor over drie weken. Op de ochtend van de afspraak bleek Tanja echter niet in de wachtkamer te zitten. Nu kan iedereen te laat komen, maar een uur later was ze er nog niet. Waren de klachten misschien ernstiger geworden? In de lunchpauze belde hij haar op, maar kreeg alleen de voicemail te horen. Ongerust besloot hij naar haar werkgever te bellen. Daar kreeg hij te horen dat ze die dag zou thuiswerken. Niet geheel gerustgesteld maakte hij ruimte in zijn middagronde om bij haar langs te gaan.

    Rond een uur of drie, na een routinecontrole bij mevrouw Gerits, stond hij bij Tanja voor de deur. Hij belde aan. Niets. Ook een tweede poging bleef zonder succes. Met gedachten aan een flauwgevallen Tanja, hulpeloos op de grond, besloot hij brutaal via de achterdeur te gaan. Door het raampje zag hij haar op de stoel zitten, met een laptop op schoot. Gelukkig, ze was niet van haar stokje gegaan. Hij klopte op het raam, maar kreeg geen reactie. Nog wat harder tikken, weer geen reactie. Zou er dan toch wat zijn?
    Karel opende de deur en stapte naar binnen. Hij zag Tanja opschrikken van de koude wind die binnen kwam waaien. Ze draaide zich om en trok twee oordopjes los. Met grote ogen keek ze hem aan. “Karel, wat doe jij nu hier?!” Hij was even de weg kwijt. “Nou, eeum, mevrouw Danneels, u was vanochtend niet op uw afspraak en, eeum, ik, ik maakte me een beetje zorgen.” Een grote glimlach verscheen op Tanja’s gezicht. “En je bent speciaal langsgekomen om te kijken hoe het met me ging, wat lief! Je ziet er geschrokken uit. Ik zet wel even een kopje thee voor ons.”

    Een paar minuten later zat hij op de bank met een dampende kop thee op het tafeltje voor hem. Inmiddels was hij tot rust gekomen, maar er kwamen nu ook vragen bij hem op. “Mevrouw Danneels, de reden dat ik bij u langs ben gekomen, is dat u uw afspraak vanmorgen heeft gemist”. “Nee toch, dat is toch volgende week?” Ze pakt haar mobiele telefoon en begint te bladeren. “Goh, je het gelijk, het is vandaag. Nou ja, ik had ‘t zo druk, ‘t is me helemaal ontgaan.” Karel raakt een beetje geïrriteerd. Had hij zich hier nu zulke zorgen om gemaakt? “Nu goed, heeft u dan in elk geval het schema van de afgelopen weken voor mij?” Tanja keek nog steeds naar haar scherm. “Hmm? Schema? Nee sorry, heb ik niet.”

    Karel kookte van binnen. Wat dacht deze dame wel! Dat hij zo maar wat bedacht voor zijn eigen plezier? Hij zette zich in voor haar gezondheid en hij kreeg alleen desinteresse terug. Dit was werkelijk onaanvaardbaar. Hij ging staan en verhief zijn stem. “Mevrouw Danneels, legt u de telefoon even weg.” Met een laatste blik op het scherm legde Tanja de telefoon op tafel en keek ze omhoog naar Karel. “Jongedame, ik heb me enorm ongerust gemaakt over uw gezondheid. Als arts is het mijn taak om u te helpen en te voorkomen dat er ernstige klachten ontwikkelen. U lijkt het helemaal niet serieus te nemen. Als u niet, met volle aandacht, gaat meewerken aan het verbeteren van uw gezondheid, dan ga ik, dan zal ik..”. Ja, wat eigenlijk? Even stond Karel vol twijfel. Gelukkig nam Tanja die voor hem weg. Met een spottende blik in zijn ogen zei ze “Wat, me over de knie nemen?”

    Zonder verder na te denken ging Karel tot actie over. Hij greep Tanja bij haar oor en trok haar overeind. “Auw, laat me los!” riep ze uit en ze probeerde met twee handen de greep rond haar oor los te krijgen. Karel was echter veel sterker en dwong haar richting de bank. In een beweging ging hij zitten en trok hij haar over zijn schoot. Met zijn linkerbeen pinde hij haar beide benen vast. Met zijn linkerhand zette hij haar rechterarm vast op haar rug, en met de andere begon hij het zitvlak van haar jeans te bewerken.

    In een hoog tempo regende de klappen neer op het achterste van Tanja. Ze probeerde zich los te werken, maar Karel had haar in een ijzeren greep. “Au, laat me los!” schreeuwde ze uit, maar Karel negeerde haar. Na een minuut kreeg hij wel last van zijn hand. Zo’n spijkerbroek biedt behoorlijke bescherming, en zijn slagtechniek liet ook te wensen over. “Dit schiet niet op. Overeind!” wierp hij haar toe. Langzaam kwam ze overeind, nog steeds geschokt. “Broek uit!” kwam zijn volgende bevel. “Dat meen je niet, ben je gek geworden?” vroeg Tanja met grote ogen. Karel herpakte zich. Hij had een zenuw geraakt en besloot door te pakken. “Tanja, misschien ben ik gek geworden, maar ik ben ook ten einde raad. Ik maak me zorgen om je gezondheid, en je lijkt er niets om te geven. Dit is het enige dat ik nog kon bedenken dat ervoor zorgt dat je je prioriteiten verlegd. Wanneer je daar anders over denkt, zal ik gaan en je uitschrijven in de praktijk, aangezien ik je dan niet meer kan helpen. Als je het met mij eens bent, dan gaat je broek naar nu beneden en ga je weer liggen.”

    Even staarde Tanja hem aan. Dan zuchtte ze en begon ze aan de knoop van haar broek te frunniken. Bevallig met haar heupen wiegend trok ze vervolgens haar broek naar beneden. Hierbij kwam haar slip ook deels naar beneden. Ze probeerde deze weer op te trekken, maar Karel greep in. “Laat maar zitten. Op de blote billen werkt het vast beter.” Hij zag dat ze rood werd, maar ze kwam wel over zijn schoot liggen. In een langzamer tempo ging hij vervolgens verder waar hij gebleven was. Hij merkte wel dat het nu minder pijn aan zijn hand deed. Gefascineerd zag hij dat de billen van Tanja onder zijn handwerk steeds roder werden. Ze begon ook ongemakkelijk heen en weer te schuiven, maar ze protesteerde niet meer.

    Na enkele minuten besloot Karel dat ‘t genoeg was. “Sta maar weer op en trek je kleren weer aan.” Tanja stond op en wreef met haar beide handen over haar billen. Daarna kleedde ze zich weer aan. Karel stond op. “Nu je besloten hebt dat ik het beste met je voor heb, verwacht ik dat je meewerkt. Je kunt een afspraak maken voor volgende week, waarbij je met een ingevuld schema verschijnt.” “Ja Karel,” antwoordde Tanja gehoorzaam. Grappig, maar het leek net of ze een flauw glimlachje had.

    Zonder verder iets te zeggen liep Karel richting de achterdeur. Bijna buiten hoorde hij Tanja weer. “Wacht, Karel, ik moet je nog iets laten zien!” Nieuwsgierig draaide hij zich om. “Hier, op de laptop” zei ze, en hij liep weer naar binnen. Over haar schouder keek hij naar het scherm. Daar zag hij een keurig ingevuld schema van de afgelopen weken. Alle werkzaamheden sinds haar laatste bezoek waren keurig gedocumenteerd en met kleuren in categorieën ingedeeld. “Ik, ik heb het schema ingevuld, zoals je zei. Ik vond het heel fijn dat je je zorgen maakte om mijn gezondheid en toen ik er over nadacht, ben ik het ook serieuzer gaan nemen”. Ze bleef even stil. “Ik vroeg me gewoon af of je het echt zou doen.”

    Karel keek haar niet-begrijpend aan. “Wat echt zou doen?” Tanja begon te lachen. “Wat denk je zelf, me een pak slaag geven natuurlijk!” Karel begreep er niets van, hoe kon ze dat nu weten? “Ow, tuurlijk, ik wist niet dat je nu direct langs zou komen. Ik had eerder het idee dat je me met spoed morgen langs zou laten komen of zo. Je was assertiever dan ik dacht, zeker toen je me aan mijn oor trok.” Ze keek hem pruilend aan. Had ze hem voor de gek gehouden?

    “U zegt dus, dat uw protesten gespeeld waren?” Tanja lachte weer. “Tsja, ‘t was niet gepland, maar niet slecht geacteerd he”. Karel voelde dat hij weer kwaad op haar werd. “Je hebt me dus bewust ongerust gemaakt, en me behandeld als speelgoed. Ik denk dat ik hier nog niet klaar ben. Trek je broek maar weer uit!”. De lach verdween van haar gezicht. “Karel, zo erg is het toch niet? Ik ben gezond, je hebt me gestraft, zo is ‘t goed.” Karel bleef resoluut. “Dit is een stuk erger dan een simpel pak slaag over de knie. Ik kom zo terug, dan liggen je broek en onderbroek gevouwen op tafel.”

    Karel liep naar de keuken en trok de bestekla open. Daar vond hij een mooie stevige pollepel. Met dit instrument in de hand liep hij terug naar de woonkamer, waar Tanja nog als aan de grond genageld stond. “Ik merk dat ik je oren ook moet nakijken,” beet hij haar sarcastisch toe. Hij stak de pollepel in zijn broekzak, maakte de knoop van Tanja’s broek open, ritste haar broek los en trok deze, met haar onderbroek in een vloeiende beweging naar de grond. Tanja bleef als bevroren staan, niet protesterend, niet in staat om te handelen. “Stap er maar uit.” Tanja blijft staan. “Karel…” “Uitstappen!” beveelt Karel en Tanja stapt uit haar kleren. “Nu loop je naar de stoel, buigt voorover en plaatst je handen op de zitting van de stoel”. Tanja kijkt smekend naar Karel, maar ziet aan zijn harde blik dat zijn opdracht niet optioneel is. Ze loopt naar de stoel en neemt de voorgeschreven positie aan.

    Karel liep naar haar toe en ging schuin achter haar staan. “Ik hoop dat hiermee duidelijk wordt dat ik niet met me laat sollen.” Zonder pauze liet hij zijn hand slagen regenen. Af en toe kwamen Tanja’s hand los van de zitting. “Handen blijven op de stoel,” zei Karel onverbiddelijk. Haar billen dansten heen en weer en ze draaide met haar heupen als een aantal klappen achtereen op dezelfde bil landden. Toen stopte hij. “Maak ik me duidelijk, mevrouw Danneels?” Tanja antwoordde gedwee. “Ja Karel, het spijt me dat ik zo met je ben omgegaan”. “Dat is fijn om te horen. Om zeker te zijn van blijvend resultaat, volgt er nog een afsluiting. Blijf zo staan.” Karel haalde de pollepel tevoorschijn en liet deze hard neerkomen op haar linkerbil, precies op de zitplekken. Tanja gilde het uit, van schrik en van pijn. Toch bleef ze Karel gehoorzamen. Opnieuw kwam de lepel neer, nu op de rechterkant. In een rustig tempo herhaalde hij dit patroon, altijd onder op haar billen. Er ontstonden enkele dieprode plekken. Tevreden bedacht Karel dat ze dit nog wel even zou voelen. “Zo moet ‘t voldoende zijn,” sloot hij af. Tanja begon direct stevig over haar billen te wrijven. Alles bij elkaar was dit een bevallig uitzicht, bedacht hij.

    Tanja ging rechtop staan en draaide zich om. Ze pruilde een beetje. “Ok dat deed wel écht pijn. Maar misschien had ik het verdiend.” “Laat dat ‘misschien’ maar weg” kaatste Karel terug. “Maar zo is het afgedaan. Ik ben blij dat je ook zelf aan uw gezondheid werkt, maar we zijn er nog niet. Meld je je spoedig weer bij mijn praktijk.” Daarna veranderde hij van toon en besloot wat te wagen dat hij al jaren niet meer gedurfd had. “En Tanja, als je nog eens behoefte hebt aan een pak slaag, bel me dan op mijn eigen nummer”. Hij krabbelde wat op een briefje en liep zonder om te kijken de deur uit, Tanja met open mond achterlatend.

    Later thuis had hij de zaak overdacht en zich voor gek verklaard. Ze zou nog eerder de politie bellen dan hem. Wel wist hij één ding zeker: die spanning, dat gevoel van macht dat nog steeds voor euforie zorgde, was iets wat al jaren bij hem ontbrak. En Tanja, met haar ronde billen, zo prachtig gekleurd… Tsja, dat waren geen gedachten die bij een arts-patiëntrelatie hoorde. Het wachten werd al snel ondraaglijk, zo vol waren zijn gedachten aan het avontuur van die middag.

    Gelukkig bleek het voor Tanja ook precies te zijn waar ze op gehoopt had. Een sterke man, autoritair, handelend, streng, daar was ze naar op zoek. Hoewel, een klein gevoel voor humor zou ook niet misstaan. Er was een goeie klik op dit vlak, waar ze al jaren veel plezier aan beleefden. Met zijn sterkte hand zorgde hij ervoor dat zij haar gezondheid serieus bleef nemen. Daarnaast was er ook regelmatig een plagerijtje, waarna hij voor een gepaste straf zorgde. In die tijd was ook een hechte vriendschap ontstaan. Tanja was altijd avontuurlijker dan hij, en zorgde ervoor dat hij regelmatige ook in spannende nieuwe kringen kwam. Sinds hij haar kende, was zijn leven spannender dan hij ooit had kunnen bedenken.

    En nu vandaag dus Rosa, die zich zeker voor de laatste keer ten onrechte ziek had gemeld. Hij had even getwijfeld of dit wel kon, maar met de verzekering van Tanja dat er geen problemen zouden zijn, en de gedachte aan een nieuw stel billen, liet hij zich gemakkelijk overtuigen. Plots worden zijn dagdromen verstoord. De bel gaat. Hij loopt naar de intercom. Wie zou er nog bellen op dit uur? “Ja?” Vraagt Karel. Hij hoort een vrouwenstem, een stem die hem bekend voorkomt. “Wil je open doen, Karel? Dit is Rosa en ik wil met je spreken.”

    Toegevoegd op by admin · 2 Comments

    Liezes nieuwe job

    Lieze start een nieuwe job. Op het eerste zicht lijkt alles normaal, maar ze stelt zich toch vragen bij de aanpak van haar teamleader…

    Inhoudsopgave