Even lekker een avondje niks, daar kijkt Sanne de hele week al naar uit. Zo’n handeltje in Chinese telefoons runt zichzelf niet en ze kan wel wat afleiding gebruiken. Daarom heeft ze vanavond een avondje bioscoop gepland met haar beste vriendin Evi. Die heeft een kaart waarmee je naar voorpremières kunt. Je weet nooit van tevoren wat je te zien krijgt. De ene week zit je te zwijmelen bij een Frans drama, de volgende week ligt de vloer al voor de reclames goed en wel afgelopen zijn bezaaid met lijken. Bij de plaatselijke bios hebben ze een mooie deal, waarbij je eens per maand iemand mee mag nemen. Daar maken de meisjes nu gebruik van.

“Ik haal even nog wat popcorn,” zegt Evi in de hal van de bios. “Ik wacht hier wel,” antwoordt Sanne. “Zorg je ook voor cola voor ons?” Evi knikt. Terwijl Evi in de rij staat, kijkt Sanne naar de grote schermen waarop trailers van hollywood-blockbusters draaien. Opzwepende dancemuziek klinkt door het hele gebouw. Er hangt een zoete geur van popcorn en snoepgoed met veel te veel suiker. Eigenlijk komt ze hier niet zo heel vaak. Haar leven bestaat vooral uit studeren overdag en geld verdienen in de avond en als niemand kijkt. Ze is nooit op een date geweest in een bioscoop, eigenlijk überhaupt niet vaak. Nu waren de meeste jongens van haar leeftijd ook niet echt de moeite waard. De meesten waren niet al te snugger of ze liepen als hondjes achter haar aan. Wie zat daar nu op te wachten?

“Zo, ik heb voor jou een beker cola, en een grote bak popcorn voor ons beide,” zegt Evi wanneer ze terugkomt. Sanne lacht even als teken van dankbaarheid. Dan lopen ze samen naar zaal 4, waar hun film die avond vertoond zal worden. “Zo dames, samen naar de film?” zegt de controleur wanneer Evi haar kaart laat zien. Met een blik op de jongen heeft Sanne haar oordeel geveld. Natuurlijk, zo’n lange blonde jongen, net wat ouder dan zij, is op het eerste gezicht best aantrekkelijk. Zij kijkt echter direct verder dan dat. Een jongen van 20 die nog in de bioscoop werkt, die gaat nergens heen met zijn leven. Daarnaast kijkt hij ook niet al te snugger. Ze keurt hem verder geen blik meer waardig. “Wacht even, klopt dit wel? Ben je deze maand niet al samen geweest?” vraagt hij wanneer hij de kaart onder ogen heeft. “Euh, nee?” antwoordt Evi met enige arrogantie. “Het is net december, de nieuwe maand is begonnen.” De jongen loopt rood aan. “Excuses, dat is ook zo. Veel plezier dames.” Evi en Sanne kijken elkaar aan en beginnen te proestend te lachen. Zonder groet lopen ze door.

“Wat zou het worden?” fluistert Sanne wanneer ze op hun plaatsen zitten. De reclames spelen inmiddels op de achtergrond. “Ik weet het niet, een romantische comedy met een van de Hemsworth-broertjes zie ik wel zitten” antwoordt Evi. Sanne zegt wel dat haar dat ook leuk lijkt, maar eigenlijk vindt ze dat ook maar een stel dommekrachten. “Zolang het maar niet die nieuwe Rocky-film is,” schampert ze. Evi laat haar lip slap naar beneden vallen en schreeuwt: “Aaaadriaaaan!” Naast haar draait iemand zich naar hen om en ze beginnen weer te proesten van het lachen.

De reclames gaan voorbij en ook de aankondigen zijn geweest. Het moment waar ze allemaal op zitten te wachten. Wordt het een romantische comedy? Wordt het een spannende film met een intelligente en charismatische geheim agent? Er klinkt spannende muziek, de titels springen in beeld, het wordt… Transformers? “Wat?!” brengt Sanne uit, op een toon die nauwelijks nog als fluisteren te beschrijven is. “Dit zuigt! Robots, een matig plot en ook nog de zoveelste keer? Dit wordt echt niks!” “Ssht, laten we eerst kijken,” probeert Evi. Met een diepe zucht probeert Sanne het flinterdunne verhaal te volgen. Dan ziet ze haar vriendin naast haar langzaam wegglijden in de stoel. “Brrraahh, bo-ring!” fluistert Evi. “Dit is echt zó slecht, laten we naar huis gaan.” Daar heeft Sanne geen zin in. “Nee, ik wil een avondje gezellig doen, laten we nog even blijven zitten. Misschien wordt het toch nog wat.” Het blijkt ijdele hoop. Enkele minuten later zit ze, net zo onderuitgezakt, te lurken aan haar cola, die aan het geluid te horen op lijkt te zijn. Ook dat nog.

Ze wiebelt met het rietje over de bodem van de beker terwijl ze er hard aan zuigt. Af en toe vindt ze nog een druppel, maar het grootste deel wordt er alleen lucht aangezogen. De luide slurpgeluiden zorgen ervoor dat de vrouw voor haar zich omdraait. “SSsst!” zegt ze met een boos gezicht en kijkt dan weer naar het scherm, zodat ze niet ziet dat Sanne met haar ogen naar haar rolt. “Wat een zeikerds hier,” begint ze het gesprek met Evi. “Ja, ik zag ‘t. Je mag hier niet eens wat drinken, blijkbaar,” antwoordt Evi. “Het zijn vast een beetje treurige mensen, dat ze deze film leuk vinden. Of ze doen heel goed alsof, dat kan natuurlijk ook,” zegt Sanne en ze lurkt nog een keer aan haar beker. “Dan moeten ze trouwens wel heel hard hun best doen. Die gesprekken gaan helemaal nergens over. “Hur-hur, ik ben een auto en een robot, hur-hur.” Evi schiet in de lach en neemt een van de andere rollen op zich. Zo synchroniseren ze de film na, tot een man schuin voor hen zich woedend omdraait: “Zouden jullie alsjeblíeft stil willen zijn? Ik probeer hier de film te volgen.”

Even zorgt de spanning ervoor dat ze zich beschaamd stilhouden, maar al gauw maakt de schaamte om dit standje plaats voor verontwaardiging. Waar bemoeit zo’n vent zich eigenlijk mee! Evi lijkt zich precies zo te voelen. Ze pakt een grote hand popcorn en gooit die tegen het achterhoofd van de man. Op dat moment maakt die man een fatale vergissing: hij hoopt dat het probleem zich oplost door het te negeren. Een spelletje is geboren. Om beurten gooien ze wat popcorn tegen de man en daarna wordt er flink gegiecheld. De kunst is om de tussenpozen precies zo lang te laten duren dat er een kleine hoop ontstaat dat ze eindelijk zullen stoppen met gooien, zonder dat e zich te lang hoeven te vervelen tussendoor. Hij probeert het nog een keer wanneer hij zich met een ruk omdraait. “Dames, nu is het afgelopen, begrepen?” De kracht van het eerste standje is er nu niet meer. De meiden kijken hem ondeugend aan en Sanne grijpt haar kans om een popcornkorrel in zijn gezicht te gooien. Boos staat de man op en loopt de zaal uit.

De popcorn is echter nog niet op en de film is nog niet eens bij de pauze. Al gauw wordt een nieuw spelletje bedacht. De popcorn wordt in grote bogen door de zaal gegooid, waarna er hard gelachen wordt als bezoekers zich omdraaien om te zien waar deze vliegende snacks vandaan komen. Plots voelt Sanne een scherpe pijn in haar oor. In haar ooghoek ziet ze de grimas van Evi en een oor dat tussen duimen en wijsvinger is vastgepakt. “Au, au, laat me los!” schreeuwt ze uit en ze klauwt naar de arm die ergens achter haar oor zou moeten zitten. Ze voelt hoe er steeds harder getrokken wordt en ze staat in een reflex op, om te ontkomen aan het gevoel dat haar oor eraf getrokken wordt. Naast haar doet Evi hetzelfde. Even kijken ze elkaar aan, een blik vol pijn en ongemak.

“Meekomen, dames,” klinkt het bevel. Niet dat het nodig is, met haar oor zo in de houdgreep. Met ongemakkelijke stappen wordt ze samen met haar vriendin meegevoerd, alle protesten ten spijt. Vanuit de zaal klinkt een applaus en luid gejoel. Ze worden meegesleurd over de balustrade – god weet hoeveel mensen vanuit de hal naar hen staren – en naar een slecht verlichte kamer gebracht. Daar worden de oren eindelijk losgelaten. Meteen schiet Sannes hand naar haar oor om de pijn een beetje weg te wrijven. Evi doet in spiegelbeeld hetzelfde. Dan herstelt ze zich en kijkt woedend naar de man die haar dit heeft aangedaan. Het is de jongen van de kaartjes! “Lompe eikel, wat denk je dat je aan het doen bent,” schreeuwt ze boos. De jongen blijft ijzig kalm. “Ik kreeg berichten van overlast, ben gaan kijken en heb toen met eigen ogen waargenomen dat jullie andere bezoekers lastigvielen. Daarop heb ik besloten om actie te ondernemen.” “Actie, ons mishandelen bedoel je! En nu heb je ons naar dit donkere hok gebracht om ons wie weet wat aan te doen. Laat ons los.” Ze is helemaal buiten adem na deze tirade.

“Al goed dames, jullie kunnen vertrekken,” opent de jongen de onderhandelingen. Even kijkt Sanne hem verbluft aan, maar wanneer ze weg wil lopen steekt hij waarschuwend zijn vinger op. “Alleen dan bel ik nu wel de politie voor huisvredebreuk.” Haar hart maakt een sprongetje. In aanraking komen met de politie is zeker geen goed idee! Voordat ze het weet, komen ze achter haar handel. “En anders?” vraagt ze voorzichtig. “Sanne, hoezo ‘en anders’, we hebben niks gedaan!” protesteert Evi. “Ik heb gewoon geen zin in politie, ok?” is het gespannen antwoord en ze kijkt de jongen weer aan. “Het alternatief is dat jullie hier beide een pak slaag van mij in ontvangst nemen en dan weer braaf plaatsnemen in de zaal. Als jullie je daar kunnen gedragen, mogen jullie je bioscoopkaart nog houden ook.”

“Dit is belachelijk, kom we gaan!” zegt Evi beslist. Ze wordt onmiddellijk door Sanne aan haar arm getrokken. “Volgens mij zei ik dat ik niets met de politie te maken wilde hebben. En volgens mij ben je vaak genoeg bij mij op bezoek geweest om ook niets met de politie te maken te willen hebben.” Ze staren elkaar even aan, tot Evi haar ogen neerslaat. “We kiezen voor de tweede optie,” zucht Sanne. De jongen lacht. “Prima, dan mag jij daar gaan staan en kijken wat je te wachten staat, en jij komt met mij mee.” Sanne loopt naar de zijmuur en ziet hoe de jongen op een stoel gaat zitten en Evi wenkt. Even kijkt Evi haar weer aan. Met haar ogen maakt ze duidelijk dat ze zijn aanwijzingen moet opvolgen. Zuchtend gaat Evi over zijn schoot liggen.

Sanne ziet hoe de jongen zijn hand in een stevig tempo laat neerkomen op de goedgevulde jeans van haar vriendin. Ze vindt het wel zielig dat ze zo geslagen wordt, maar het kan niet anders. Ze kan zelf geen risico lopen. Daarnaast, het is ook haar eigen schuld dat ze daar zo ligt. Ze had zelf ook genoeg popcorn gegooid. Binnen een minuut houdt het pak slaag al op. Pff, die loser heeft zeker niet meer in zich. “Hier voel je volgens mij niets van. Opstaan en broek naar beneden.” Weer protesteert Evi, maar een duidelijk “Eev!” van Sanne doet haar toch gehoorzamen. Meteen nadat ze weer over zijn schoot ligt, trekt hij haar ondergoed ook naar beneden. “Hey, viespeuk, laat los,” roept Evi, maar het heeft geen zin.

Dan kijkt de jongen opzij, naar Sanne. “Maak jij je billen ook maar vast bloot,” zegt hij geamuseerd. “Wat, ik ga hier niet in mijn blootje staan?” protesteert ze. “Prima, prima, ik zal de politie bellen, dat kan ook,” is zijn antwoord. Wat een eikel, hij maakt gewoon misbruik van de situatie. Alleen, ze weet dat hij alle macht in handen heeft. Ze kijkt hem boos aan, maar maakt dan uiterst langzaam de knoop van haar broek los en laat deze tot onder haar knieholte zakken. Na een volgende pauze volgt ook haar onderbroek. “Handen op je hoofd,” is het volgende sadistische bevel. Weer luistert ze met volle tegenzin. “Nu nog een rondje om te zien of je billen zo echt bloot zijn.” Ze heeft nog nooit zo boos gekeken, maar doet toch wat hij zegt. “Uitstekend,” is het commentaar.

Evi heeft het schouwspel met open mond gadegeslagen, maar nu gaat de aandacht weer naar haar achterste uit. Sanne ziet hoe de billen van haar vriendin langzaam rood geslagen worden. De paardenstaart aan de andere kant van de schoot wipt mee op het ritme van de slagen. Ze geeft echter geen kik, ook niet wanneer de jongen met een aantal harde klappen eindigt. “Goed, overeind en daar bij de muur. Jij, over mijn knie” beveelt hij met een priemende vinger naar Sanne. Met grote tegenzin volgt ze de aanwijzingen op. Ze schuifelt met haar broek rond haar enkels naar hem toe. Wanneer ze Evi passeert, geeft ze even een klein glimlachje en knijpt in haar hand. Daarna neemt ze de positie aan waarin haar vriendin net nog lag. Direct voelt ze de hand op haar billen en het begin van het pak slaag. Na de eerste schrik merkt ze dat het niet zozeer de klappen zelf zijn, als meer het niet aflatende ritme dat het zwaar maakt. Vastberaden houdt ze haar mond. Als Evi dit pak slaag stil kan ondergaan, kan zij het ook. Met een stevige bijt in haar lip voorkomt ze dat er geluid uit haar mond kan ontsnappen. Ooh, het begint nu wel zeer te doen. Nog even volhouden …

“Zo, overeind,” klinken de verlossende woorden. Sanne komt overeind, wrijft een keer over haar achterste en buigt door haar knieën om haar broek weer op te hijsen. “Ho, ho, wat denk je dat je aan het doen bent? Jullie denken toch niet dat je al klaar bent?” Wat een sadist! “We zijn echt wel klaar ja, je hebt je pleziertje gehad,” bitst Sanne. “Dames, dames, moet ik nu alsnog de politie bellen? Ik ben nog lang niet klaar met jullie, zeker niet na de manier waarop jullie mij behandeld hebben. Jullie zijn een verwaand snel onvolwassen meisjes, maar vanavond gaan jullie een toontje lager zingen.” Om zijn woorden kracht bij te zetten, gaat hij staan en haalt met een zoevend geluid de riem uit de lussen van zijn broek. “Ik wil dat jullie met de handen tegen de muur gaan staan, naast elkaar, voeten een pas uit elkaar en billen goed naar achter, zodat volkomen duidelijk is dat jullie je aan mij overgeven voor deze meer dan verdiende straf.”

Er ontstaat een vreemd schouwspel. Met hun onderkleding nog in een hoopje rond hun voeten beginnen Evi en Sanne een geanimeerd fluistergesprek. “Dit gaat te ver Sanne, die puistenkop heeft genoeg met zijn vette vingers aan ons gezeten. Laten we gaan, hij gaat nu echt niet meer de politie bellen. Dan moet hij dit ook allemaal uitleggen. We kunnen zelfs nog zeggen dat hij ons aangerand heeft, sterker, hij hééft ons aangerand!” Sanne kijkt nu een beetje wanhopig. “Ik wil het risico gewoon niet lopen! Als de politie achter mijn handel komt, dan ga ik naar zo’n opvoedingskamp, of misschien zelfs wel naar de gevangenis! Laten we nu maar doen wat hij zegt. Toe, ik heb je uit de brand weten te helpen met die creditcardschuld, help jij me nu uit de brand?” Ze woordgrap in haar hoofd over uit of in de brand helpen laat ze even zitten bij dit betoog.

Met een hele diepe zucht draait Evi een kwartslag en gaat vervolgens met de grootste stappen die ze nog kan maken richting de muur. Op een halve meter achterstand volgt Sanne haar. Zij aan zij staan ze nu te wachten, handen tegen de muur en voeten naast elkaar. “Billen naar achteren, zoals ik had gezegd,” zegt de jongen. Uiterst langzaam en met veel tegenzin duwen ze hun achterwerken hoog de lucht in, tot er eindelijk een tevreden geluid volgt. Dan volgt een luid zoevend geluid en Sanne knijpt haar ogen dicht. Nog een zoef, en nog een. Ze kijkt naar Evi, maar die kijkt alleen vragend terug. Grr, die eikel zit ons alleen angst aan te jagen. Weer een zoef, maar nu ziet ze de pijn op het gezicht van haar vriendin terwijl haar heupen naar voren bewegen. Direct daarna voelt ze de schok van de riem en de brandende streep die achterblijft. Haar goede voornemen om ook nu stil te blijven kan direct in de prullenbak. Meteen volgt er nog een klap, en weer kan ze een luide “aaah” niet inhouden. Dan is Evi weer aan de beurt, een, twee, drie keer achter elkaar. Dan is ze zelf weer aan de beurt. Met diepe ademteugen weet ze deze keer stil te blijven.

Het patroon van de klappen is onvoorspelbaar. Soms komen ze om en om, dan wordt een van de twee meiden tot wel zes keer na elkaar tot doelwit verklaard. Sanne probeert de klappen dapper op te vangen, maar als er enkele achter elkaar vallen, kan ze niet anders dan haar heupen draaien om zo haar billen uit de vuurlinie te krijgen. “Billen naar achteren en blijven staan,” wordt er gecommandeerd. Met een flinke inspanning volgt ze de aanwijzingen op. Net als het gevoel ontstaat dat ze nooit meer normaal kan zitten, hoort ze “Nog tien voor beide, en dan zijn we klaar.” Vreemd dat je dankbaar bent dat je nog ‘maar’ tien keer geslagen wordt, denkt ze wrang. Hij haalt op volle kracht uit naar Evi. Ze schreeuwt het uit en vliegt met haar handen naar haar billen. “Dit telt niet, terug in positie,” zegt de jongen streng. Een traan biggelt over Evi’s wang naar beneden. Sanne ziet hoe moeilijk haar vriendin het heeft en ze legt haar hand op Evi’s schouder. “Je kunt het lieverd, nog even en dan mag je hier weg.” Heel langzaam zakt ze terug in positie. Sanne legt zachtjes haar hand op die van haar vriendin om haar de kracht te geven door te zetten. Zachtjes jammerend doorstaat ze de laatste klappen.

Met de wetenschap dat ze nu zelf aan de beurt is, bouwt ze de weerstand op. Dat ettertje zal haar niet ook breken. Na de eerste klap twijfelt ze even. Wat doet dat zeer! Ze moet echter door, ze gaat zich hier niet overgeven. De tweede blijkt nog veel erger te zijn. Ze moet iets doen, anders gaat ze het niet redden. “Schiet je nog op? Dan kunnen we misschien de film nog zien!” roept ze brutaal. Haar opmerking mist zijn kracht niet. Plots komen de klappen in hoog tempo. Ze knijpt haar ogen dicht en blaast haar adem met volle kracht tegen de binnenkant van haar lippen. Nog heel even volhouden, nog heel even, god wat doet dit pijn, tien! Met een grote plof ontsnapt alle binnengehouden adem. Dan springt ze rechtop en draait zich om. Of het lukt om hem aan te kijken alsof het haar niks gedaan heeft, weet ze niet, maar zo voelt het wel. Een gevoel van overwinning.

“Nou dames, kleed je maar weer aan, dan gaan we terug naar de zaal.” Terwijl ze haar kleren weer schikt, werpt ze heel even een blik op de billen van haar vriendin. Wat een slagveld! Grote roden banen, met scherp afgebakende uiteinden aan de rechterkant en een grote boze donkerrode massa in het midden. Bij haar zal het er niet veel beter uitzien … Snel veegt Evi nog wat restjes mascara van haar gezicht. Dan valt ze in de uitgestoken armen van Sanne. Met een dikke knuffel wordt duidelijk dat de vriendschap in elk geval overeind is gebleven, al kan hetzelfde niet gezegd worden van hun waardigheid.

De jongen begeleidt de twee ondeugden terug naar de zaal. Ten afscheid drukt hij hen nog op het hart dat ze de hele film keurig moeten blijven zitten en zich moeten gedragen, anders volgt er nog een derde ronde. Daar wordt flink gegniffeld wanneer ze heel voorzichtig weer plaatsnemen in hun stoel. Gelukkig hebben de andere gasten al gauw weer alleen aandacht voor de film, die ook nu bijster saai blijkt te zijn. Na vijf minuten komt er wel enige verlichting: de pauze. “Zullen we even naar buiten gaan?” vraagt Sanne. “Ik weet niet of dat mag en ik kan echt niet nog meer straf verdragen,” antwoordt Evi zuur. Met een zucht besluit Sanne dat het misschien wel verstandig is om gewoon te blijven. Plots wordt het weer donker. “He, duurt de pauze maar zo kort?” vraagt Evi. Sanne weet het ook niet en kijkt verbaasd naar het scherm.

“Wij onderbreken de pauze voor een bijzondere vertoning,” klinkt de omroepstem. Hmm, dit maakt toch wel nieuwsgierig, denkt Sanne. Het is al gauw beter dan de film zelf. Dan gaat het scherm weer aan. De eerste beelden zijn een beetje onduidelijk, maar dan lijkt het alsof iemand een licht aanknipt. Het lijkt nu alsof het beelden zijn van een veiligheidscamera? Wat een rare beelden. Ze probeert te zien wat er gebeurt, maar kan de beelden nog niet goed ontwaren. Dan hoort ze naast haar Evi schrikken. Ze kijkt opzij en ziet dat zij met een lijkbleek gezicht naar het scherm kijkt. Ze staart weer naar het scherm. Dan ziet ze het. Het is een jongen, en twee meiden. Meiden die aan hun oren meegesleept worden. Ze staat op, klaar om naar de uitgang te rennen, maar in de deuropening staat de jongen hoofdschuddend te wachten met zijn armen over elkaar. Met een rode kop zakt ze diep weg in de stoel en wenst zich hier ver, ver vandaan.