Met z’n vieren genieten jullie van de maaltijd. Na het eten komt de wijn op tafel en neemt de gezelligheid verder toe. Dan zie je dat Paul naar zijn telefoon zit te staren. Je besteedt er niet te veel aandacht aan, ook niet wanneer hij Michiel wenkt en ze even de kamer uit stappen. Je bent diep in gesprek met Tessa wanneer de beide mannen weer terug de kamer in komen. “Dames, we moeten even wat overleggen,” zegt Michiel. Je wordt direct wat alerter. Als Paul ‘dames’ zegt belooft dat meestal weinig goeds, en je vreest dat het met Michiel niet anders is.

“Zojuist kreeg ik een bericht op ‘mijnCJIB’ en ik zie dat jullie vandaag met de auto hebben ingehaald over een doorgetrokken streep. Kunnen jullie dat uitleggen?” Michiel wisselt zijn priemende blik tussen jou en Tessa. Je wordt rood. Krijg je dat tegenwoordig al direct digitaal doorgestuurd? Je had nog een stille hoop dat Paul er nooit achter zou komen. “Je moet niet naar mij kijken, Tessa reed!” flap je eruit. Tessa kijkt je boos aan. “Jij zei dat ik moest inhalen!” Je bent niet onder de indruk. “Dat maakt niet uit, jij bent verantwoordelijk,” zegt ze uit de hoogte. Paul valt jullie in de rede: “Genoeg gekibbel, dames. Hier schieten we niets mee op. Wiens schuld is het nu?” “Haar schuld!” zeg je gelijktijdig met Tessa. Paul en Michiel zuchten. “Dit kan zo niet,” zegt Michiel streng. We gaan het anders oplossen. Jullie gaan even op de gang staan en overleggen wie van jullie verantwoordelijk was. Dan gaan jullie zeggen wie wat verkeerd heeft gedaan. De verantwoordelijke krijgt van ons een stevig pak slaag. Denk er goed over na, ik wil niet dat jullie weer naar elkaar gaan wijzen. Is dat duidelijk? “Maar …” probeer je nog, maar je wordt weggesssht. “Ik ben duidelijk geweest,” zegt Michiel. Schoorvoetend ga je met Tessa naar de gang.

“Ik ken Michiel, het beste is dat we allebei zeggen dat het onze schuld is. Hij heeft er een zwak voor als ik naar mijn eigen rol kijk en toegeef dat ik wat verkeerd gedaan heb,” opent Tessa de onderhandelingen. “Ik ga geen pak slaag krijgen om iets wat ik niet gedaan heb, jij reed!” werp je tegen. “Kom nou, je weet best dat je me aan het pushen was om in te halen. Anders had ik het niet gedaan. Hoe dan ook, Irene, als we nu allebei toegeven dat we wat verkeerd gedaan hebben, komen we er vast beter van af,” probeert ze nog. “Of, jij zegt dat het jouw schuld is en ik zeg dat het jouw schuld is, jij krijgt de straf die je verdient en ik krijg niks?” Je kijkt haar aan met onschuldige ogen, maar vanbinnen kook je. “Toe Irene, samen uit samen thuis?” Je rolt met je ogen en loopt de kamer in. Je hebt geen zin in straf en Tessa reed, dus die had sowieso beter moeten weten. Alleen, je hebt haar wel aangemoedigd om in te halen terwijl je wist dat het niet kon. Misschien moet je ook je eigen rol onder ogen zien.