“Kom, meisje, je hebt wel wat nazorg verdiend,” zegt Paul wanneer hij je loslaat. “Kleed je maar helemaal uit, dan haal ik wat crème.” Het vooruitzicht van een massage garandeert dat je zonder sputteren gehoorzaamt. Wanneer je net je sokken uitgetrokken hebt, komt Paul weer binnen met een klein potje in zijn hand. Hij gaat op de rand van het bed zitten en wenkt je over zijn schoot. Voorzichtig ga je liggen. Je hoort hoe Paul het potje openschroeft en niet veel later voel je hoe op elke bil een beetje koude crème wordt aangebracht. Je slaakt een diepe zucht wanneer hij de crème begint uit te smeren.

Paul masseert het hele oppervlak en je begint zachtjes te kreunen. Af en toe knijpt Paul even of geeft hij een paar zachte klappen. “Om je huid wakker te houden,” legt hij uit, maar je weet dat hij het vooral doet om je te plagen. “Wat had je eigenlijk opgegeven als ziekte bij je werk?” vraagt hij plots. “Euh, weet ik niet meer precies?” zeg je eerlijk. “Koortsig en zwakjes, denk ik?” Je bent ineens weer wat alerter. Waar gaat hij naartoe met deze vragen? “Hmm, koorts zeg je. Misschien is het goed om dan even te controleren of die nu weg is. Je kunt morgen niet ziek naar je werk, tenslotte.” “He, wat?” vraag je verward. Dan voel je hoe Paul je billen uit elkaar duwt en hoe er iets kouds bij je achterste naar binnen gaat. “Wat doe je?” vraag je scherp, maar wanneer je overeind probeert te komen, voel je hoe Paul je met zijn hand onder in je rug naar beneden duwt. “Nee, nee, blijven liggen. We moeten nu even je temperatuur meten.”

Daar lig je dan, met een hoofd als een boei, terwijl je alleen kunt denken aan de thermometer die tussen je billen uitsteekt. Na wat wel een eeuwigheid lijkt te duren, begint het ding te piepen. Eindelijk gaat dat ding eruit. “36,9, prima!” zegt Paul als hij het display afleest. “Morgen gezond weer naar het werk dus, gelukkig.” “Ja, uiteraard, ik had helemaal geen koorts!” zeg je kribbig. “Ach ja, dat is waar ook. Je was helemaal niet echt ziek. Hoe dom van mij!” Dan geeft hij een paar stevige klappen. “Dit is de laatste keer dat jij je zomaar ziek meldt, heb je dat begrepen, Irene?” zegt Paul streng. “Ja, ja, ik zal het niet meer doen!” piep je wanneer de pijn uit je blauwgeslagen billen weer opleeft. “Mooi,” bromt Paul tevreden. Hij brengt nog twee nieuwe kloddertjes crème aan en begint weer te wrijven. Al snel lig je weer tevreden zachtjes te kreunen.

Dan voel je hoe Paul je dijen een stukje uit elkaar duwt en met zijn vingers tussen je benen voelt. “Ben je nu zo nat geworden van je straf? Tsk, tsk, stoute meid” zegt Paul spottend. Je wangen worden vuurrood en je bent sprakeloos. Paul beweegt zijn vingers tussen je schaamlippen, langzaam naar boven richting je clitoris. Eerst zachtjes, en steeds een beetje harder en sneller, begint hij je te vingeren. Je hartslag versnelt en je begint te hijgen. “Zeg het maar, Irene, moet ik stoppen?” Je wil het niet zeggen, maar je wil ook niet dat hij stopt. Met tegenzin geef je je over. “Nee, doorgaan …” kreun je. Paul vindt het juiste ritme. Je klemt je benen om zijn hand terwijl je het gevoel voelt opbouwen, totdat het als een golf door je lichaam gaat. Alle spieren spannen zich aan tot je met een lange zucht alles loslaat en je slap over de schoot van Paul blijft liggen.

Niet veel later lig je met een warm achterste tegen Paul aangekroeld onder de de dekens. “Heb je wat geleerd, of moet ik de prijslijst nog wat aanpassen?” vraagt hij, terwijl hij met zijn duim hard op een van de blauwe plekken duwt. Je knijpt je ogen even samen. “Ik heb mijn lesje geleerd, Paul,” zeg je braaf. Of je het meent, valt nog te bezien.