“Zoveel keus heb ik niet, een strafblad zou ik echt niet willen. Het pak slaag dan maar.” De bewaker glimlacht flauwtjes. “Heel verstandig. Leuk wordt het niet, maar dat is ook niet het doel. Sta maar op en ga aan het hoofd van de tafel staan.” Woordeloos sta je op en neem je plaats. “Goed, broek naar beneden en voorover buigen,” is het volgende commando. “Wat, dat is toch niet nodig?! Je kunt me toch ook zo wel slaan?” Ineens staat de bewaker heel dicht bij en je deinst een stukje terug. “Luister, dame, ik weet niet waar bij jou de verwarring vandaan komt, maar dit is geen situatie waarin jij kunt bepalen wat er gebeurt. Jij gaat precies doen wat ik zeg, anders bel ik de politie alsnog en heb jij een strafblad. Dus, broek naar beneden en voorover buigen, nu!” Heel even kun je zijn blik nog weerstaan. Dan kijk je naar de grond en begint de frunniken aan je broekknoop. Langzaam wurm je broek over je billen naar beneden en buig je voorover.

Tevreden kijkt de bewaker naar je nu je zijn aanwijzingen opvolgt. Dan loopt hij naar een kast in de hoek van de ruimte. Na wat rommelen loopt hij terug met een grote, zwartleren strap. “Onderbroek ook naar beneden,” geeft de bewaker aan. Licht grommend rijk je met je handen naar achter en schuift je ondergoed tot vlak onder je billen. De bewaker grinnikt even. “Hier, ik help je wel” en hij trekt de stof tot halverwege je benen. “Houd je vast aan de tafel,” is de laatste aanwijzing voor je het leer tegen je billen voelt tikken. Je knijpt je billen samen in afwachting op de eerste klap. De strap suist en met een hard geluid landt deze op je achterste. Direct daarna voel je het brandende gevoel in een brede streep over je huid. Meteen volgt een volgende klap, en nog een. Hij slaat in een hoog tempo door en je hebt moeite de tafel vast te houden. Je hapt naar adem en maakt daarbij enkele gekke geluidjes, die je maar niet onder controle krijgt. Wat slaat hij hard! Blijkbaar heeft hij dit vaker gedaan en al dat trainen in de sportschool zal ook wel bijdragen.

Hij slaat maar door en door en door. Je benen dansen op de grond en je probeert je aan de kant te draaien, maar door de tafelrand lukt dat niet. Je kunt een “Au!” niet meer onderdrukken als een gevoelig plekje onderaan de rechterkant weer geraakt wordt. Voor de bewaker is het een signaal om verder te gaan met zijn preek. “Het is goed dat je dit voelt. Misschien leer je ervan dat het on-ac-cep-ta-bel is om tassen te stelen.” Elke lettergreep van onacceptabel wordt geaccentueerd door een harde, laag gemikte klap. De pijn, de schaamte en je gedachten aan een mogelijk strafblad worden te veel en er lopen tranen in je ooghoeken. Je schouders zakken naar beneden wanneer je weerstand afneemt. Gelukkig heeft de bewaker het ook in de gaten. Het tempo neemt af. “Je krijgt nog tien klappen, dan zijn we klaar.” Of je dankbaar moet zijn of niet, weet je niet, al voelt het niet direct zo. Zacht snikkend vang je de laatste klappen op. Als het klaar is, blijf je even liggen om te herstellen, ook nadat je gezegd is dat je overeind mag komen. Na een minuut ben je er klaar voor. Je komt stijfjes overeind en trekt je kleren weer aan. Waarom heb je vanochtend geen ruimzittend rokje gekozen? “Zien we je hier nog een keer?” vraagt de bewaker? Met tranen nog in je ogen schudt je van nee. “Mooi, dan nog een prettige dag. Hier, laat me je helpen.” De bewaker opent de nooduitgang, zodat je niet door de zaak hoeft. Even later sta je weer buiten, je heel bewust van je gloeiende achterwerk. Het dagje winkelen is wel voorbij. Dit is meer een middag geworden om op de bank te liggen.

Thuis op de bank kijk je op je buik naar Netflix. Je krijgt steeds minder mee van wat er zich op het scherm afspeelt, want je kunt alleen maar denken aan het moment dat Paul thuiskomt. Moet je vertellen wat er gebeurd is of moet je erover zwijgen? Je bent altijd eerlijk, maar je weet ook vrij zeker dat hij de straf van vanmiddag nog eens dunnetjes over gaat doen en het doet al zo zeer! Je kijkt naar de klok. Bijna vijf uur, Paul komt over een uur thuis. Wat ga je doen?