Een eerste autobiografische verhaaltje over de eerste ontmoeting van spankee en spanker in Amsterdam.
Na ‘Toren voor schreiende vrouwen’ volgt dan het verhaal over de eerste keer. In tegenstelling tot de eerste verhaal, dat uit uitsluitend mijn pen kwam, hebben wij dit verhaal samen geschreven (wat leidde tot leuke, eigenwijze discussies over hoe zaken het beste kunnen worden weergegeven en hun ‘voor de hand liggende’ consequenties).
Anne staart dromerig over de stad heen. Vanaf de veertiende etage heeft zij een prachtig uitzicht. Het lukt haar niet meer om zich op het werk te concentreren. Alleen maar door die ene opmerking van haar nieuwe leidinggevende. Hiervoor zou ik je over de knie moeten leggen, had hij gezegd. Anne werkt al zeven jaar met plezier voor de organisatie. Onlangs heeft zij promotie gemaakt en sinds drie weken werkt zij onder Jack. Door die ene opmerking wordt ze teruggeslingerd in de tijd. Pakweg een jaar of vijftien terug, naar meneer de Groot van drie HAVO.
Het is een bekend gegeven dat meneer de Groot met stipt de strengste leraar van de school is. Wanneer je je Engelse woordjes niet geleerd hebt en hij merkt dat dan moet je je de volgende ochtend een uur voor schooltijd melden om je te laten overhoren en je moet voor straf de woordenlijst overschrijven. Voor de rebelse Anne is dat nog geen reden om haar huiswerk te leren. Klas 3HB is een moeilijke klas. Veel docenten klagen in de lerarenkamer over de moeilijke HAVO klas. Meneer de Groot is het onderhand ook zat. Hij besluit de klas die ochtend eens goed toe te spreken. Laat dat net de dag zijn dat Anne haar woorden expres niet geleerd heeft. Het is een kabaal in de klas. Meneer de Groot kijkt streng de klas rond. Hij pakt de lange aanwijsstok en laat die keihard op zijn lessenaar neerkomen. Het valt direct stil. Anne slikt. Die stok bezorgd haar kriebels in haar buik. ‘Ik ben jullie gedrag meer dan zat. Vroeger had de jeugd respect voor docenten! Nu is daar niks van te bespeuren en zeker bij jullie niet. Vooral op de engelse scholen wisten zij wel raad met ongehoorzaam tuig.’ Hij ziet dat hij de aandacht van de klas heeft. Zijn stem is kalm, maar er klinkt een duidelijke waarschuwing in. ‘Vroeger werd brutaal gedrag bestraft. En in Engeland hebben ze daar een mooie term voor. Dan kreeg je een spanking.’
Anne kijkt haar leraar met grote ogen aan. Als hun blikken elkaar kruisen slaat zij nerveus haar ogen neer. Om haar heen wordt er hard gelachen. ‘Ik meen het jongens het is gedaan met die chaos in deze klas. Een beetje lol is geen probleem, maar jullie moeten echt leren om respect te tonen naar volwassenen.’
Het gelach verstomt. Tevreden kijkt hij de klas rond. De boodschap is overgekomen. Zeker bij Anne. ‘Ik ga de nieuwe werkboeken halen. Anne help je me even?’
Nerveus staat Anne op en loopt mee naar de gang. Het blijft angstvallig stil. Bij de materialenkast blijven ze staan. ‘Volgens mij heb ik een gevoelige snaar geraakt is het niet?’
Anne krijgt een kleur. Nauwelijks zichtbaar knikt ze. Meneer de Groot leunt tegen de muur. ‘Vaak helpt mijn praatje over de ouderwetse Engelse aanpak om een moeilijke klas te laten indimmen. Heel soms leg ik daarmee precies de vinger op de gevoelige plek. Zoals vandaag bij jou.’
Anne voelt tranen prikken achter haar ogen. ‘Beloof me Anne dat je het niet gaat opzoeken totdat je een volwassen vrouw bent? Er zijn genoeg mafketels op de wereld die maar wat graag misbruik maken van meisjes zoals jij.’
Het blijft stil. ‘Beloof je dat?’ Klinkt het streng.
Anne trilt een beetje. ‘Ja meneer.’
Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Waarom ben je zo zenuwachtig Anne?’
Nerveus wiebelt ze heen en weer met haar blik op de grond gericht. ‘Ik heb mijn woordjes niet geleerd. Expres niet en nou ben ik bang dat u me gaat overhoren.’
Er klinkt een afkeurend geluid. ‘En nou ben je zo afgeleid door die klap van mijn stok op mijn bureau dat je als de dood bent dat ik je morgenochtend ga overhoren en je een pak op je billen geef.’
Anne hapt naar adem bij het horen van die woorden. Dat is precies wat ze dacht.
‘Nogmaals Anne, niet voordat je een volwassen vrouw bent.’
Ondertussen pakt hij de werkboeken uit de kast en geeft haar een stapel. ‘Deze les zal ik je niet overhoren. Morgen wel. Dan ben jij aan de beurt en ik wil dat jij vandaag thuis drie keer de woordenlijst overschrijft, omdat je vandaag expres je woordjes niet geleerd hebt en die lever je voor de les in.’
‘Ja meneer.’ fluistert ze zachtjes.
‘Anne?’
Meteen is Anne weer terug in het heden. ‘Waar dacht je aan?’ vraagt Jack met een strenge ondertoon. Verlegen slaat ze haar ogen neer. Ze voelt zich betrapt. De tranen branden, maar nu kan ze het niet tegenhouden.
Jack ziet een traan over haar wang lopen. ‘Loop maar even mee naar mijn kantoor.’
Er explodeert een vuurwerkshow in haar buik. Snel veegt ze haar tranen weg en loopt dan achter hem aan. Haar collega’s kijken haar bezorgd aan.
‘Ga zitten.’ Hij wijst naar een stoel en neemt zelf plaats achter zijn bureau. ‘Vertel eens waar dacht je aan?’
Hij klinkt nu niet meer streng. Alleen maar warm en bezorgd.
Nerveus plukt ze aan haar ketting. Ze kan toch niet zomaar aan hem vertellen dat ze door zijn opmerking, die vast als grap bedoeld is, moest denken aan haar strenge leraar die haar spankinggevoelens aangewakkerd heeft?
Er ontsnapt haar weer een traan. ‘Het zit je blijkbaar erg hoog. Je kan me alles vertellen. Ik ben je leidinggevende, maar ik kan ook erg goed luisteren als je ergens mee zit.’
Bemoedigend steekt hij haar een tissue toe. Dankbaar pakt zij hem aan.
‘Toe maar meisje, vertel het maar.’
Dat is het laatste zetje wat nodig is om haar verhaal te doen. Met horten en stoten vertelt zij over haar herinneringen over de strenge meneer de Groot en over de gevoelens die ze zo zorgvuldig had weggestopt tot vandaag. Haar wangen gloeien als ze beseft hoe stom dit geklonken moet hebben.
Jack tikt zachtjes met zijn pen op zijn agenda. ‘Dus ik had het goed ingeschat.’
Verward kijkt ze hem aan. ‘Wat goed ingeschat?’
Hij lacht even. ‘Dat je baat hebt bij een flink pak op je billen.’
Anne hapt naar adem. Hoort ze het goed? ‘Heb je nooit meer wat met dat verlangen gedaan?’
Anne kijkt naar buiten. Het uitzicht is hier zowaar nog adembenemender. ‘Nou, ik heb mijn belofte aan meneer de Groot verbroken en ik heb als minderjarige afgesproken met een meerderjarige. Dat bleek een meneer te zijn met verkeerde bedoelingen die al een tijdje werd gevolgd door de zedenrecherche. Toen het tot een ontmoeting kwam was ik getuigen van een arrestatie en had ik thuis heel wat uit te leggen.Daarna heb ik nooit meer wat durven ondernemen.’
Jack zijn vriendelijkheid is op slag verdwenen. Hij is geschrokken van haar bekentenis. Hij moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren als de politie niet had ingegrepen.
‘Dus je hebt een pak slaag verdiend voor het verbreken van een belofte, voor het maken van een grove fout vandaag en voor het niksen op het werk.’
Als door een wesp geprikt springt ze op. ‘Dat is jaren geleden! En ik was aan het niksen doordat jij zo’n opmerking plaatst terwijl iedereen het kan horen!’
Geamuseerd bekijkt hij haar verhitte reactie. ‘Toch ben je er nooit voor gestraft en dat is wel nodig. En je had ook naar me toe kunnen komen als het je zo dwars zat.’
Anne wil wat zeggen, maar ze houdt zich toch stil. ‘Dus ik stel voor dat je vandaag bij me komt eten en dat we vanavond die schuld gaan inlossen.’
De manier waarop hij het meedeelt laat haar geen ruimte om te weigeren. ‘Ik hoop maar dat je van pasta houdt. En nu ga je het laatste uur nog productief aan het werk.’
Zonder verder wat te zeggen draait hij zich naar zijn computer. Verbouwereerd loopt Anne terug naar haar werkplek. Haar collega’s knikken haar bemoedigend toe. Verlegen verdwijnt ze achter haar laptop.
Eind van de dag staat iedereen op. Het geklets vult de ruimte. ‘Ga je mee?’ vraagt Sophie. Anne schudt haar hoofd. ‘Nee ik maak dit even af en dan ga ik ook. Goed weekend!’
Jack ziet dat ze als enige achterblijft in het grote kantoor. Meteen de eerste dag dat ze op deze afdeling kwam werken was hij gecharmeerd van haar koppige, maar leuke karakter. Buiten dat vindt hij haar ook gewoon erg knap.
Hij opent de deur. ‘Ga je mee?’
Gedwee knikt ze. De laptop schuift ze in het laadstation en snel pakt ze haar spullen bij elkaar. Ze doet haar jas aan en loopt met hem mee. ‘Ben je met de auto?’
‘Nee, openbaar vervoer.’
Hij knikt. Anne volgt hem de garage in. Ze kijkt goedkeurend naar de glimmende Audi A5 waar hij instapt. ‘Ja bevalt ie?’ Vraagt hij als ze instapt.
Ze knikt gretig. ‘Wat een mooie! Ik ben gek op auto’s’
Hij grijnst. ‘Waarom kom je dan met het openbaar vervoer?’
Meteen trekt ze een boos gezicht. ‘De reparatie was zo duur. Dat kon ik niet betalen. Dus hij moest weg.’
‘Wat reed je?’ ‘Mazda 323.’ mijmert ze.
Dat had hij niet achter haar gezocht. De rit verloopt ontspannen. Ze kletsen oppervlakkig. Zou hij dan toch een grapje hebben gemaakt? Zullen ze gewoon samen eten als collega’s onder elkaar? Hij helpt haar snel uit de droom. ‘Ik vraag me af of ik je voor of na het eten een pak op je billen moet geven.’
Moeizaam slikt ze. ‘Doe je dat vaker, collega’s meenemen om ze te slaan?’
Hij lacht hard. ‘Nee, dat is geen gewoonte. Er is nog niet eerder een collega bij mij thuis geweest.’
Als hij de oprit van een oud vrijstaand huis oprijdt is ze verbaasd. Ze had een modern nieuwbouwappartement bij hem verwacht.
Hij houdt de voordeur voor haar open. ‘Welkom Anne. Doe alsof je thuis bent.’
Ze hangt haar jas op en doet haar schoenen uit. Samen lopen ze verder. Ze neemt alles goed in zich op. Hij heeft een grote keuken met een kookeiland waar barkrukken aan staan. Zij neemt plaats en hij gaat meteen aan de gang met het eten.
‘Na het eten dus hè.’ Oppert ze dapper.
Hij zet ongevraagd een glas bruiswater voor haar neer. ‘Juist.’
Jack legt paprika, champignons, spinazie, tomaten en verse kruiden neer. ‘Iets wat je niet lust?’
Anne schudt haar hoofd. ‘Ik vind heel veel lekker. Zal ik je helpen?’
‘Nee, ik kook graag en daar wil ik geen hulp bij.’
Anne haalt haar schouders op. Het geeft haar de kans om nog eens goed om zich heen te kijken. Hij heeft smaak moet ze toegeven. Het huis is gezellig ingericht.
Als ze weer naar Jack kijkt ziet ze dat hij haar in zich op neemt. ‘Hoe reageerden je ouders eigenlijk toen je door de politie werd thuisgebracht? Tenminste ik neem aan dat ze je thuisgebracht hebben.’ Ondertussen pakt hij een dikke, houten spatel en legt die pontificaal voor haar op het aanrechtblad.
Anne zucht diep. ‘Nou mijn ouders moesten me komen halen. Ik moest mee naar het politiebureau en daar kwam iemand van de kinderbescherming. Ik moest heel veel vragen beantwoorden. Ondertussen waren mijn ouders er ook en die werden geïnformeerd over wat er was gebeurd, maar ik mocht niet naar ze toe.’
Snel drinkt ze een paar slokken water. ‘Mijn ouders zijn lief, maar ook erg soft en gericht op de buitenwereld. Wat moest men wel niet denken. Dus eenmaal in de auto begon het gesprek al. Mijn moeder vertelde dat ik dacht met een leeftijdsgenootje te chatten, maar dat het een pedofiel bleek en dat het net op tijd door de politie opgevangen is. Dat was het verhaal wat ik zou vertellen als er vragen kwamen en daarmee was de kous af. Er werd nooit meer over gepraat en er werd gedaan alsof het nooit gebeurd was.’
Jack trekt zijn wenkbrauw op. ‘Dus omwille van de buitenwereld heeft ze het verhaal verdraaid en nooit een goed opvoedkundig gesprek gevoerd met je?’
‘Nee en ik heb geprobeerd er een keer over te praten, maar dat werd meteen afgekapt.’
Lijkt het nou zo of begint hij nou agressiever in de groenten te snijden? Het blijft even stil. Er stijgen heerlijke geuren op uit de keuken. ‘Zal ik de tafel dekken?’
Jack zat ver weg in gedachte. ‘Ja dat is goed. In die hoge kast vind je de borden en in die la het bestek.’
Tijdens het eten hebben ze het voornamelijk over het werk en over auto’s. Anne is zo ontspannen dat ze bijna vergeet wat er nog komen gaat. ‘Normaal had ik je bij het eten een lekker glas wijn aangeboden, zeker bij pasta. Alleen wil ik je volledig helder hebben als je over de knie ligt. Meteen kleuren haar wangen rood. Jack ruimt de tafel af. Anne wil helpen, maar hij gebaart haar te blijven zitten. ‘Dus je hebt nog niet eerder in je leven een pak op je billen gehad?’
Anne schudt verlegen haar hoofd. Haar hart gaat als een bezetene tekeer als hij op haar af komt lopen met een streng blik in zijn ogen. Hij pakt haar bij haar hand en neemt haar mee naar een kamer aangrenzend aan de woonkamer. Het is een imposante studeerkamer. De achterwand is een grote boekenkast. Er staat een mahoniehouten Engels bureau. Hij duwt haar in een hoek. ‘Zo, blijf hier maar even staan. Als ik je straks bij me roep wil ik duidelijk van je horen waarom je straks gestraft gaat worden. Handen op je rug en voor je kijken.’
Hij loopt even de kamer uit, maar is snel weer terug. Aan de andere kant van de kamer staat een prachtige fauteuil waar hij plaats in neemt. Zo heeft hij perfect zicht op zijn schuldbewuste collega. Het uitzicht bevalt hem wel.
‘Kom maar even hier meisje.’
Haar hart maakt een sprongetje. Doordat hij haar meisje noemt voelt ze zich nog kleiner worden. Op het tafeltje naast hem ligt de spatel die hij ongetwijfeld zojuist gehaald heeft.
Jack kijkt haar doordringend aan. ‘Vertel mij eens Anne, waarom heb je straf verdiend?’
Ze wendt haar blik af. ‘Kijk me aan.’ De waarschuwende klank is voldoende om hem te gehoorzamen. Hoe graag ze ook van hem wegkijkt, ze durft het niet.
‘Omdat ik eh mijn belofte heb verbroken, een fout gemaakt heb en niet aan het werk was.’
Jack vindt het maar een summiere uitleg, maar aangezien het de eerste keer is dat ze in deze situatie beland is helpt hij haar een handje. ‘Je hebt niet alleen je belofte aan je docent verbroken, je hebt jezelf daardoor in gevaar gebracht.’
Hij laat even ruimte om zijn woorden op haar te laten inwerken. ‘Vandaag heb je een fout gemaakt die ons heel veel geld had gekost als ik het niet op tijd had ontdekt. Daarna had je blijkbaar een probleem met hetgeen ik tegen je gezegd heb waardoor je urenlang geen werk verzet hebt.’
Toch slaat ze weer haar ogen neer. Nu vindt hij het niet erg. Haar gedachten vliegen alle kanten op. Hoe ben ik in hemelsnaam in deze situatie beland, voert wel de boventoon.
‘Open de bovenste la van mijn bureau, daar ligt wat in wat ik ga gebruiken. Ik wil dat je dat gaat pakken. Nerveus geeft ze gehoor aan zijn verzoek. Met trillende handen opent ze de la. Er ligt een houten paddle. Verschrikt slaat ze haar handen voor haar mond. ‘Volgens mij heb je gevonden wat ik bedoel. Kom nu hier ermee.’
Alles in aan weigert dienst. ‘Moet ik ongehoorzaamheid aan het lijstje strafbare feiten toevoegen?’
Anne schudt haar hoofd en met grote tegenzin neemt ze de paddle mee terug. Hij knikt goedkeurend als hij hem van haar overneemt. ‘Doe je rok uit.’
Ze schudt haar hoofd. Zijn wenkbrauw schiet omhoog. ‘Als ik je moet helpen ben je verder van huis.’
Bewegingloos blijft ze staan. ‘Anne nu! Je hebt echt al meer dan genoeg te verduren zometeen, daar wil je niet de cane ook aan toevoegen.’
Dat is voldoende aanmoediging. Haar handen trillen zo erg dat ze het ritsje van haar rok niet los krijgt. Jack maakt hem voor haar los en knijpt even bemoedigend in haar hand. Met groeiende angst ontdoet ze zich van haar rok. Haar nette kokerrok hangt ze over een van de stoelen. Ze heeft er een kanten broekje onder aan. Dan klopt hij op zijn schoot. In automatische piloot buigt zij over zijn schoot heen. Hij streelt haar billen. ‘Goed zo meisje. Je luistert goed.’ Hij wacht even, maar trekt dan met een ruk haar broekje naar beneden. Er ontsnapt haar een klagelijke grom. ‘Je bent toch niet echt verbaasd toch?’
Anne weigert antwoord te geven. De eerste tik overvalt haar. Het brandt, het doet niet gelijk zeer. Er overvalt haar een soort roes. Het geluid van de tikken op haar billen en zijn rustige ademhaling brengen haar in trans. Langzaam voert hij de intensiteit wat op. Het branden gaat nu over in pijn. Anne probeert zich te concentreren op haar ademhaling, maar het lukt haar niet. HIj ziet wat ze probeert om zich af te sluiten, maar dat laat hij niet toe. Hij wisselt het tempo constant. Ondanks dat ze het nu wel degelijk voelt gaat het precies zoals ze er altijd over gefantaseerd heeft. Plots stopt het. Dan voelt ze het koele hout van de spatel op haar huid. Ze zucht. Is dit niet waar ze altijd naar verlangd heeft? Het komt haar nu zomaar aanwaaien. Ze slikt even. De woorden van meneer de Groot vliegen voorbij. Vervolgens hoort ze Jack herhalen dat hij haar voor die fout over de knie zou moeten leggen. En nu doet hij het daadwerkelijk.
‘Het is de eerste keer dat je een pak op je billen krijgt. Ik ga je per instrument dertig tikken geven. In totaal negentig.’
‘Negentig?’ Mompelt ze zachtjes.
‘Ja, het derde instrument houd ik nog even geheim.’
Hij brengt de spatel omhoog en laat hem hard op haar billen neerkomen. Verschrikt veert ze omhoog, maar hij houdt haar stevig in zijn greep. De stekende pijn voelt verschrikkelijk. Dit had ze in haar fantasie nooit kunnen bedenken. Hij levert geen half werk af. De klappen laat hij hard neerkomen. Het is de bedoeling dat ze het goed voelt.
Haar verstand wil opspringen en wegrennen. Waarom laat ze dit met zichzelf doen? Maar haar gevoel schreeuwt om meer. Haar gevoel komt tot rust. Hij merkt dat ze zich overgeeft aan de klappen van de spatel. De laatste tien geeft hij haar nog een beetje harder.
Er loopt een traan over haar wang. Het voelt als thuiskomen. Als daadwerkelijk eens gezien worden. Hij helpt haar overeind. Er staat een vriendelijke lach op zijn gezicht. Voorzichtig veegt hij haar traan weg. ‘Je doet het goed.’
Hij brengt haar naar de hoek terug. ‘Blijf hier maar even staan. Je bent nu gestraft voor het werk. Het volgende deel is voor het feit dat je jezelf in gevaar hebt gebracht.’
Anne gaat weer terug in de tijd. Die avond nadat ze urenlang met de jeugdzorgmedewerker gesproken heeft denkt ze aan de waarschuwende woorden van meneer de Groot. Er zijn inderdaad meer dan genoeg idioten in de wereld die kwade bedoelingen hebben. Als ze haar ogen sluit ziet ze de strenge blik van meneer de Groot opdoemen. Hij spreekt haar streng toe over wat er allemaal had kunnen gebeuren. Dan wenkt hij haar en voor ze het weet ligt ze over zijn knie te huilen en te smeken onder zijn straffende hand. Huilend roept zij zichzelf een halt toe. Nooit, maar dan ook nooit meer wil ze dat haar fantasieën haar leven zo beheersen. Die avond valt ze eindelijk na uren huilen in slaap.
‘Anne? Gaat het?’
Verward kijkt ze op. Jack draait haar om. ‘Waar zat je? Je was ver weg.’
‘Ik ging even terug in de tijd. Dat gebeurt wel vaak vandaag.’
Het valt er dan pas op dat ze huilt. Jack pakt haar bij haar arm beet en neemt haar mee naar zijn bureau. Hij laat haar voorover buigen. Nu voelt ze zich helemaal kwetsbaar in deze positie. Toch mist ze de geborgenheid die ze ervaart als ze over zijn knie ligt.
Hij pakt de pabble. Wat ze ook had gedaan, ze had zich nooit kunnen voorbereiden op de pijnsensatie die op haar billen explodeert. ‘Au! stop!’
Jack legt zijn hand op haar onderrug. ‘Nee Anne, je hebt straf verdient.’
Hij laat de paddle hard drie keer achter elkaar neerkomen. ‘Wat als de politie er niet was geweest Anne? Wat als hij je meegenomen had?’
De paddle blijft meedogenloos neerdalen. ‘Dan had ik je nooit leren kennen Anne.’
Anne ademt zwaar. ‘Anne, het liefst zou ik dit elke dag herhalen. Wat jij hebt gedaan als koppige puber moet flink bestraft worden. Of niet Anne?’
Alle weerstand die ze nog had ebt weg. De laatste slagen met de paddle geeft hij langzaam met flinke tussenpozen.
Dertig, ze heeft meegeteld. Er volgt een moment van rust. ‘Ik was zo dom. Maar er was niemand die ook maar iets gaf om wat ik deed.’
Jack strijkt geërgerd door zijn haren. Haar woorden blijven zich herhalen. Er was niemand.
Hij gespt zijn riem los en trekt hem uit zijn lussen. Anne weet precies wat dat geluid in moet houden. Berusting. Jack ziet dat ze het moeilijk heeft. Dat schuldgevoel gaat hij voor eens en voor altijd bij haar wegnemen. Hij houdt zich niet in. Ele keer laat hij de riem hard op haar billen neerkomen. Hij is de dertig allang voorbij. Haar ademhaling klinkt onsamenhangend.
‘Anne, dit heb je verdiend. Er had een volwassene moeten zijn die je had moeten beschermen. Nu ben ik er en ik bescherm je. Je gaat nooit meer jezelf zo in gevaar brengen.’
Er zit nauwelijks nog pauze tussen de slagen. ‘Het spijt me.’
Jack haalt opgelucht adem. ‘Goed zo. Nou komen we ergens. Waar heb je spijt van?’
‘Dat ik mezelf in gevaar heb gebracht en dat het me vandaag de dag nog zo beheerst.’
Hij laat zijn riem voor de laatste keer extra hard neerkomen. Anne begint onbedaarlijk te huilen. Hij haalt haar omhoog. Hij slaat zijn armen om haar heen en houdt haar stevig vast.
Er gaan minuten voorbij. Anne wordt steeds rustiger. ‘Gaat het?’
Anne knikt. Ze maakt zich los uit zijn omhelzing. ‘Bijzondere eerste date zo.’
Hij grijnst. ‘Zeer actief ook. Wijntje doen dan?’
‘Ik dacht dat je het nooit zou vragen!’
Hij geeft haar een kus op haar voorhoofd. Wie weet waar dit toe leidt. Voor hem smaakt het naar meer. Als hij haar zo inschat geldt dat ook voor Anne.
Daar stond ze dan.. met haar hand op de klink van de deur. Ze had zich zelf in een onmogelijke situatie gemanoeuvreerd. Ze had hem niet alleen uitgedaagd maar ze was ook behoorlijk onbeschoft geweest en daarnaast had ze glashard tegen hem gelogen. Maar ja, wist zij veel dat hij haar dit verschrikkelijke dilemma zou voorleggen. Hij had haar de keus gegeven: óf de consequenties onder ogen zien van haar gedrag, wat betekende dat ze een ongenadig pak op haar blote billen zou krijgen, óf ze kon vertrekken en ze zou de cursus fotografie die ze bij hem volgde niet mogen afmaken. Hij had zelfs aangeboden haar het geld van de resterende lessen terug te betalen. Wat betekende dat hij haar dus onder geen beding meer in zijn lokaal wilde toe laten.
Ergens diep van binnen had ze aangevoeld dat hij wel eens met een voorstel als dit zou kunnen komen. Waarom wist Robin niet precies, Vincent had iets autoritairs over zich. Een blik in zijn ogen en een toon in zijn stem die haar de kriebels bezorgde en waardoor ze soms onverwacht haar ogen neersloeg wanneer hij haar streng aankeek. Maar het zorgde er tegelijkertijd voor dat ze het leuk vond om hem uit te dagen, te kijken hoe ver ze kon gaan. Dat was in een setting als zojuist ideaal gebleken. Want wat wilde hij doen? Het was niet dat ze met zijn tweeën waren, ze genoot de bescherming van een lokaal vol andere cursisten.
Ze had haar opdracht voor die week niet af gehad, ze had het druk gehad met haar werk, de kinderen en het huishouden. Door haar gebrek aan planning was haar huiswerk opdracht er totaal bij ingeschoten. Als oplossing had ze snel wat oude foto’s gebruikt en zelfs wat van het internet geplukt. De camera instellingen verzon ze er wel bij. Ze dacht Vincent hiermee wel om de tuin leiden, ze zou het de les erna wel goed maken door extra hard haar best te doen. Want de cursus was belangrijk voor haar, ze vond het leuk en ze bleek er ook nog goed in te zijn. Ze had het alleen nu even verprutst. Alleen kwam ze er niet zo gemakkelijk mee weg dan dat ze had verwacht. Vincent had het vanaf minuut één al in de gaten gehad. Toch bleef ze stug vol houden dat ze de foto’s afgelopen dagen had genomen en dat ze allemaal van haarzelf waren terwijl Vincent haar uitvoerig ondervroeg. Toen het haar te heet onder haar voeten werd besloot ze een grote mond op te zetten, hem voor gek te verklaren. Hoe durfde hij haar uit te maken voor leugenaar?? Wie dacht hij wel niet dat hij was?! Ze had in zijn ogen gezien dat hij kookte van woede en dat hij moeite moest doen zijn zelfbeheersing te bewaren. Eigenlijk vond ze dat op dat moment wel amusant. Het enige dat hij toen nog gezegd had was: na de les wil ik je spreken, onder vier ogen!
Diep van binnen vermoedden ze wat hij het liefst met haar wilde doen, ze herkende het aan zijn manier van reageren, aan zijn hele houding. Daarnaast had hij zijn uiterlijke verschijning op dat vlak ook behoorlijk mee. Hij was ergens achter in de 40, gespierd en groot. Meer het type Gerard Butler en om eerlijk te zijn was hij behoorlijk indrukwekkend en knap. En nu stond ze hier… En wist ze diep van binnen dat ze wilde dat hij haar zou straffen voor wat ze gedaan had, dat ze verdiende wat hij voor haar in gedachten had. Alleen werkte haar lijf niet mee, ze stond daar als aan de grond genageld. Ze wilde dit, maar ze wilde het tegelijkertijd ook heel erg niet. Ze schrok op uit haar overpeinzingen toen de barse stem van Vincent klonk. Robin ik heb nog meer te doen, ik tel tot drie en bij drie zit je of weer op je plek of ik zet je eigenhandig de deur uit! Één….. twee…. drie… Bij twee had ze zich met lood in haar schoenen omgedraaid en bij drie zat ze weer op haar plek. Ze hoorde hoe Vincent de la van zijn bureau open trok en zag dat hij er een vel papier uit pakte. Ik wil dat je hier je handtekening onder zet, je verklaard hiermee dat je akkoord gaat met de straf die ik voor je in gedachten heb. Jeetje hij deed wel erg officieel, ze zat hier toch al! Toch zette ze haar handtekening.
Daarna begon ze lichtelijk paniek te voelen en de drang om zich eronder uit te praten. Proberen kon altijd toch? “Luister Vincent.. het spijt me ok? Kunnen we het niet gewoon verg…” Ze kreeg geen tijd om haar zin af te maken. Robin ik doe niet aan smoesjes! Je weet heel goed waarvoor je net getekend hebt en ook dat dat precies is wat je verdiend. Ik wil je daar, in die hoek! En je komt er pas uit als ik het zeg! Fuck!! Wat een eikel… Ze stond op maar durfde hem niet aan te kijken. Hij klonk echt serieus kwaad en dit keer vond ze het allesbehalve amusant. Schoorvoetend liep ze naar de aangewezen hoek en hoopte ze dat ze haar broek mocht aanhouden. Hij had in elk geval (nog) niet gezegd dat deze uit moest. En nu stond ze hier, wat haatte ze dit! Misschien nog wel het meest van alles. Waarom wist ze zelf eigenlijk niet, ze voelde zich dan zo ontzettend klein en de schaamte was alles overheersend.
Ergens wist ze dat ze zich altijd nog gewoon kon omdraaien en de benen kon nemen. Toch koos ze ervoor om hem te gehoorzamen, om hier in die stomme hoek te blijven staan omdat hij haar dat had opgedragen. Hoe kon het toch dat ze altijd weer in dit soort situaties terecht kwam? Zo had ze namelijk een dag eerder ook gestaan maar toen in haar eigen woonkamer en zonder de bescherming van haar spijkerbroek. Daar neergezet door haar eigen man, die inmiddels wist hoe “lastig” ze af en toe kon zijn. Haar eigenwijze, felle en soms impulsieve karakter zorgde ervoor dat hij haar geregeld op haar plek zette als ze dat nodig had. Hij deed het omdat hij van haar hield. En diep van binnen zou ze het ook niet anders willen. Robin had eigenlijk steeds het idee gehad dat Vincent haar niet mocht, het leek soms alsof hij juist elke keer op haar wat aan te merken had. Maar het feit dat hij het de moeite waard vond haar te straffen deed haar daar opeens aan twijfelen.
Zij mocht hem ook ondanks dat ze dat goed wist te camoufleren. Ze merkte dat ze graag zijn goedkeuring wilde en ze zich trots voelde als hij haar een compliment gaf. Maar ook dat ze teleurgesteld was wanneer hij kritiek op haar had. Opeens drong tot haar door dat de sporen van het pak slaag dat ze de dag daarvoor had gehad nog heel goed zichtbaar waren en dat Vincent dat zou zien zodra hij haar billen bloot maakte. Shit!!! Ze zou gigantisch voor schut staan! Dan wist hij meteen dat het niet de eerste keer was dat ze op deze manier voor haar gedrag werd aangepakt. Het was allemaal nog erger dan ze in eerste instantie had gedacht. Het op haar billen zitten tijdens de les was al niet heel comfortabel geweest laat staan hoe het zou aanvoelen als er klappen op neer daalden. Maar er was nog iets waarover ze zich zorgen maakte. Iets wat ook altijd gebeurde wanneer ze thuis een pak slaag kreeg. Ze was bang dat hij zou merken hoe opgewonden ze ervan werd. Ze wist dat Vincent een lichtblauwe spijkerbroek aanhad, wat als hij haar over zijn knie zou leggen en ze zou een zichtbare vlek op zijn broek achter laten? Of hij liet haar voorover buigen en hij zou zien hoe haar vocht naar beneden droop. Dan zou ze pas echt dood gaan van schaamte. Op dat punt voelde ze zich altijd verraden door haar eigen lichaam. Want hoeveel pijn het ook deed en hoe graag ze ook wilde dat het ophield kon ze deze fysieke reactie niet tegen houden. Daarnaast voelde het verkeerd naar haar man toe. Ze wist dat dit met Vincent niets met seks te maken had, het was puur en alleen straf. Toch voelde ze zich schuldig. Ze bedacht dat ze een string droeg. Ze zou er op staan dat ze deze mocht aanhouden. Het bood haar billen misschien geen bescherming maar het zou haar op dat andere vlak wel wat kunnen helpen.
Ze werd ruw uit haar overpeinzingen weg gerukt toen ze een stoel hoorde schuiven. Meteen daarop volgde de strenge stem van Vincent die haar accuut kippenvel bezorgde. Robin kom hier. Gehoorzaam en bijna opgelucht draaide ze zich om en zag hem op de stoel zitten. Met haar ogen op de vloer gericht liep ze naar hem toe, ze voelde dat haar wangen knalrood werden. Ze kreeg geen kans om te twijfelen of ze over zijn knie zou gaan liggen. Zodra ze bij hem stond voelde ze zijn sterke hand om haar pols en in één soepele beweging trok hij haar over zijn knie. Het kon niet anders of hij had dit vaker gedaan, ze dacht niet dat dat voor haar heel positief zou zijn. Hij verschoof haar nog een beetje zodat haar billen voor hem in perfecte positie lagen. Pfff dit lag ongemakkelijk! Haar man zat altijd op de bank wanneer hij haar over de knie trok waardoor ze een stuk comfortabeler lag. Toen klonk de stem van Vincent: Robin ik wil van jou horen waarom je denkt dat je hier zo ligt. Verdomme echt waarom die klote vragen? Kon hij niet gewoon beginnen met slaan, wat hij toch wel zou gaan doen. Des te eerder had ze het gehad. Dit vond ze zo moeilijk, hardop toegeven dat ze zich misdragen had. Ze klemde haar kaken op elkaar, dat hij het maar bekeek. Ok dan doen we het op jouw manier hoorde ze hem zeggen. En toen kwamen de eerste klappen. Hard.. Heel hard. Fuck hoe kon dit al zoveel pijn doen terwijl ze haar broek nog steeds aan had? Als dit zijn manier van opwarmen was dan wilde ze niet weten wat er nog zou volgen. Een hele serie klappen liet hij neerknallen op haar rechterbil, precies op dezelfde plek. Daarna was haar linkerbil aan de beurt. De pijn overviel haar en zorgde voor lichte paniek omdat ze wist dat dit nog maar het begin was. Nou Robin waarom lig je hier? Ik verwacht een antwoord, dan pas begint je straf. Wat?? Ze dacht toch echt dat dit al een behoorlijk begin was. Ze kon er echt niet onderuit, dat werd haar nu wel duidelijk.
Nauwelijks verstaanbaar zei ze dat ze niet zo’n grote mond had moeten opzetten. Precies! Een volgende serie slagen daalde neer. Hij stopte weer. Maar dat is niet alles, waarom lig je hier nog meer? En ik wil nu een duidelijk hoorbaar antwoord, begrepen? Meteen volgden er een aantal harde klappen om zijn woorden te benadrukken. “Ja begrepen” kermde Robin. “Ik lig hier ook omdat ik mijn opdracht niet af had.” Auwwww…. Ze had haar zin nog maar net afgemaakt of er volgende weer een salvo aan harde klappen. En waarom nog meer Robin? Ze wist wat hij wilde horen. “Omdat ik erover heb gelogen gaf ze toe.” Precies ja, was dat nu zo moeilijk? Zei hij met iets van trots in zijn stem. Je snapt dus wel dat dit geen lichte straf zal worden. Bij elkaar genomen heb je je niet aan je afspraak gehouden om de opdracht van deze week goed uit te voeren, heb je er glashard over gelogen en heb je je ontzettend kinderachtig en brutaal gedragen tegenover mij in het bijzijn van alle andere cursisten. Je hebt me enorm teleurgesteld Robin. Juist omdat ik een hoge pet van je op heb en je graag mag. Dus ik zal je heel goed laten voelen hoe ik met dit soort gedrag afreken. Hij sloeg nog een aantal keren heel hard op haar broek en toen voelde ze hoe zijn hand de knoop van haar broek zocht en hem openmaakte. Zonder erover na te denken duwde ze haar heupen iets omhoog zodat hij haar broek omlaag kon schuiven. Zijn woorden hadden indruk gemaakt. Hij mocht haar en ze had hem teleurgesteld met haar gedrag. Ze had zichzelf teleurgesteld. Ze verdiende wat komen ging, dat wist ze zelf ook.
Zodra haar broek ver genoeg naar beneden was om haar billen te ontbloten floot Vincent zachtjes. Waarom ben ik niet verbaasd om te zien dat je heel recent nog een pak voor je billen hebt gehad. Mooi, wat ik voor je in petto heb zal extra hard aankomen op al gehavende billen. Robin wilde het liefste ter plekke verdwijnen, in het niets op lossen. Toen begon hij met slaan, hard, heel hard en in een vast ritme. Ze snapte er niets van, ze kon normaal best wat verdragen maar nu had ze al snel het gevoel dat ze het niet meer kon volhouden. Blijf stil liggen Robin want anders duurt het allemaal nog een stuk langer. Jeetje ze deed verdomme haar best, hij had makkelijk praten, hij hoefde deze intens brandende pijn niet te incasseren. Ze deed haar uiterste best om stil te blijven liggen. Ze voelde hoe hij een hand om haar heup legde en haar stevig vasthield zodat ze wat makkelijker in positie kon blijven. Hierdoor voelde ze de metalen gesp van zijn broekriem tegen haar naakte huid, het deed haar huiveren. Vervolgens ging hij verder en verdwenen haar gedachten langzaam naar de achtergrond. Ze voelde alleen nog maar de allesomvattende pijn van zijn hand op haar zitvlak. Ze voelde tranen prikken in haar ogen en probeerde ze angstvallig weg te knipperen. Dat genoegen zou ze hem niet gunnen. Net toen ze dacht dat ze het niet meer kon verdragen stopte hij.
Kom overeind hoorde ze Vincent zeggen. Hij klonk nog steeds streng. Onhandig kwam ze van zijn schoot af, hopend dat het klaar was. Zodra ze weer met beide benen op de grond stond werd ze wederom naar de hoek gesommeerd. Ze wierp zo onopvallend mogelijk een blik op zijn broek, tot haar grote schaamte zag ze dat ze daar een donkere vlek had achtergelaten. Ze hoopte uit de grond van haar hart dat hij er niets over zou zeggen, dat hij het ook zou zien was al vernederend genoeg. Gelukkig hing haar broek niet tot op haar enkels zodat ze nog enigzins waardig naar de aangewezen plek kon lopen. Daar mag je even bijkomen en tot je door laten dringen dat je gedrag volkomen onacceptabel is geweest. Want dit was pas de opwarming jongedame, met mijn riem zal ik het afmaken. Een beetje beduusd stond ze in de hoek, ze wilde over haar brandende billen wrijven maar durfde het niet. Ondanks dat hij er niets over gezegd had was ze er van overtuigd dat hij het niet goed zou vinden. Ze ging deze man niet de gelegenheid geven extra klappen uit te delen. Ze was stik zenuwachtig, zelfs een beetje bang. Zijn stem had zonder meer overtuigend en zelfverzekerd geklonken. Ze hoorde er ook een vlaag boosheid en irritatie doorheen. Hij was nog niet met haar klaar en het feit dat dit al zoveel indruk had gemaakt, ze de pijn maar amper had kunnen verdragen bezorgde haar kippenvel.
Ze wist niet of ze die riem wel kon hebben. Hij was van stevig zwart leer, dat had ze allang gezien. Wel was ze opgelucht geweest dat hij haar haar string had laten aanhouden. Ze vond het een teken van respect naar haar man toe en was hem daar oprecht dankbaar voor. Nu kon ze dat stukje schuldgevoel in elk geval loslaten. Ze hoopte dat hij haar eindelijk bij zich zou roepen, het leek een eeuwigheid te duren. Maar toen ze hem daadwerkelijk hoorde zeggen Robin kom hier! wilde ze weer dat ze mocht blijven staan. Ze haatte die dubbele gevoelens! Ze haalde één keer diep adem en liep toen naar hem toe. Hij stond bij zijn bureau, wat nu helemaal leeg was. Hij wees naar een plek op de vloer waar ze moest gaan staan. Buig maar over het bureau luidde zijn opdracht. Zonder commentaar deed ze wat hij vroeg, ze wilde niets liever dan het achter de rug hebben. Toen ze voorover gebukt over het bureau stond hoorde ze het rinkelen van de gesp en hoe hij zijn riem uit de lussen van zijn spijkerbroek trok.
Ze kneep haar ogen stijf dicht en wachtte tot hij hem voor de eerste keer zou laten neerdalen. Ze wist dat dit pijn zou gaan doen, veel pijn, maar ze was vastberaden om hier zo min mogelijk van te laten merken. Plotseling hoorde ze de knal van zijn leren riem op haar blote huid, gevolgd door een withete brandende pijn die zich in een baan over haar billen verspreidde. Ze balde haar handen tot vuisten en probeerden zo min mogelijk geluid te produceren. Nog voor ze bekomen was van de schrik daalde de volgende klap neer en ging hij in een vast ritme door. Ze begon haar billen weg te draaien om de slagen te ontwijken. Sta stil! Ik meen het Robin. Ik wil dat je netjes blijft staan anders ga je, nadat ik hiermee klaar ben, nog een keer over de knie! Geef je verzet nu maar op, je komt er toch niet onderuit. Je krijgt er nog 50 en die zou ik maar keurig incasseren als ik jou was. En ik wil dat je meetelt. Als ik vraag hoeveel je er nog te gaan hebt wil ik daar een correct antwoord op, begrepen? Ze slaakte een zucht en zei timide: “ja ik heb het begrepen”. Ze had een hekel aan dat tellen, zeker wanneer het op deze manier moest. Het was lastig wanneer je achterkant in vuur en vlam werd gezet. Ze kreeg alleen geen tijd om er over te piekeren want Vincent hervatte het pak slaag. Hij liet de klappen snel achter elkaar neerkomen en hij leek er nog meer kracht achter te zetten dan daarvoor. Een “aaauuuwww” en “stop alsjeblieft” kon ze niet meer onderdrukken. De pijn was zo alles overheersend dat ze geen idee had hoeveel klappen ze gekregen had toen hij vroeg: hoeveel nog? Ze gokte op 35 en tot haar grote opluchting had ze gelijk. Meteen ging hij verder en bij zijn volgende hoeveel nog? had ze het mis. Ze wist precies hoeveel klappen ze gehad had maar om dan ook nog het rekensommetje te moeten maken lukte haar op dat moment soms gewoon niet. Dit was zo gemeen! Beter opletten Robin, we beginnen weer van voren af aan.
Ze kreeg geen tijd om dit te verwerken want hij sloeg meteen toe. De riem landde net onder haar billen en de pijn was zo fel dat ze in een reflex rechtop vloog en haar handen naar haar billen bracht. Nog voordat hij wat had kunnen zeggen bukte ze weer voorover. “Sorry ok! Het ging vanzelf! Geef alsjeblieft geen extra straf, het zal niet nog een keer gebeuren..”jammerde ze. Maar Vincent gaf geen strobreed toe. Je weet wat ik gezegd heb, dus ik zou nog maar wat beter je best doen. Deze reken ik niet mee dus begin maar weer bij één. Ze moest zich focussen anders kwam hier nooit een einde aan, ze moest proberen zich er niet tegen te verzetten maar dat was zo verdomde moeilijk. Ze balde haar handen tot vuisten en kneep haar ogen weer dicht. Uit alle macht probeerde ze de slagen op te vangen, zich te concentreren op het tellen (ze kreeg de heldere ingeving terug te tellen in haar hoofd zodat ze het rekensommetje kon overslaan) en de pijn te ondergaan. Eindelijk was het voorbij en ze besefte dat haar wangen nat waren van de tranen. Ze voelde zich leeg en moe. Maar ze wist dat hij woord zou houden en er nog een laatste ronde zou komen. Ze veegde snel haar tranen weg, nog steeds niet in staat ze aan hem te tonen. Ze voelde zijn hand op haar schouder. Kom maar overeind Robin, we zijn bijna klaar. Maar je gaat nog één keer over de knie. “Ok” was het enige dat ze uit kon brengen. Haar verzet was gebroken en ze liet zich door Vincent mee leiden terwijl hij plaats nam op de stoel en hij haar dit keer rustig maar gedecideerd over zijn knie nam. Hij legde haar met haar volledige gewicht op zijn linkerbeen en zette haar klem door zijn rechter been over haar beide benen heen te plaatsen. Hier was ze blij om, nu hoefde ze niet meer haar best te doen om netjes te blijven liggen. Hij hielp haar door haar te fixeren, ze kon geen kant meer op en eindelijk kon ze zich volledig overgeven. Ze wilde zich ook niet meer verzetten. Vincent had gelijk, ze had zich vreselijk gedragen en hen beide teleur gesteld. Ze had dit dubbel en dwars verdiend en ze was blij dat hij haar er niet mee weg liet komen.
Je hebt het goed gedaan Robin, hierna is het klaar en beginnen we met een schone lei. Ze liet haar tranen al de vrije loop nog voordat hij zijn hand hard op haar billen liet neerdalen. Daar ging hij in een gestaag ritme mee door. Na een paar minuten begon ze steeds harder te huilen en lag ze snikkend over zijn schoot. Hij gaf haar nog een laatste serie harde klappen waarbij hij de intensiteit nog een laatste keer opvoerde. Ze had maar half in de gaten dat hij was opgehouden. Vincent liet haar nog even na snikken, wreef toen zachtjes over haar vuurrode en gloeiende billen en zei zacht en vriendelijk. Het is klaar Robin, ik ben trots op je. Je hebt het goed gedaan. Hopelijk heb je je lesje geleerd en is dit in de toekomst niet meer nodig. Voorzichtig hielp hij haar overeind en deed met een teder gebaar haar broek weer omhoog. Vincent sloeg vriendschappelijk een arm om haar schouder. Langzaam maar zeker kwam ze uit haar roes. Ze voelde zich kalm en tevreden. Voldaan, gelukzalig bijna. Ze had het volgehouden, alles was nu weer goed. Ze keek Vincent in de ogen en zei zacht “het spijt me zo, ik beloof dat ik vanaf nu beter mijn best zal doen”. Dat weet ik antwoordde Vincent met een glimlach. Hij haalde een glaasje water voor haar en samen spraken ze af dat ze de opdracht alsnog voor volgende week per mail zou inleveren. Toen ze weer wat tot zichzelf was gekomen namen ze afscheid. Eenmaal met haar hand op de klink van de deur draaide ze zich om en liep weer terug. Ze gaf Vincent een stevige knuffel en fluisterde: “dankjewel” Daarna maakte ze zich los uit zijn omhelzing en vertrok tevreden naar huis.
Hallo, mijn naam is Stefan. Ja, dat is mijn echte naam, niet eens een soort bijnaam of iets dergelijks. Gewoon Stefan. Ik wil je wat vertellen. Het is een soort bekentenis eigenlijk. Ik was een beetje een deugniet. Of eigenlijk, een onhandelbaar jong. Ik haalde geintjes uit met meisjes, ik was een kleine pyromaan, een gluurder, de schrik van de buurt. En weet je waarom ik dat allemaal deed? Om een reactie uit te lokken. Als puber kon ik enorm fantaseren. Fantasietjes die me uit evenwicht konden brengen. Rare gedachten vond ik het toen. Want het ging altijd maar over één ding: stiekem dacht ik steeds aan wat een deugniet als ik zou moeten krijgen. Een flink pak billenkoek. Billenkoek, zeg je? Ja, billenkoek. Gewoon ouderwets over de knie. Bij de vrouw van de bakker, bij de buurvrouw, bij een tante. Ja, als het maar een vrouw was, streng en onverbiddelijk. Iedere streek, elke deugnieterij was erop gericht om dat uit te lokken. Als ik toen had geweten wat ik allemaal over mezelf zou afroepen, dan had ik het wel gelaten. Maar ja, nu is het te laat, veel te laat. Dus ik heb jullie veel te vertellen, luisteren jullie mee?
Een briefje voor de buurvrouw
Dit verhaaltje gaat over mijn nieuwe buurvrouw en wat er mis ging bij een op het oog onschuldig plannetje…
Ik zat weer voor de raam van mijn tienerslaapkamer. De nieuwe buurvrouw was in de tuin aan het werk. Al vanaf het moment dat ze naast ons was komen wonen was mijn fantasie op hol geslagen. Ze was een mooie, lange en atletisch gebouwde vrouw van midden veertig. Ik had haar alleen nog door het raam gezien, een persoonlijke kennismaking had er nog niet ingezeten. Ik kon het niet helpen, maar ik bedacht me daar op het kamertje: hoe zou het zijn om door haar over de knie gelegd te worden voor een stevig pak voor mijn broek..?
´Stefan, waar ben je, je zou de tuin toch sproeien voor me?’
Ik werd uit mijn dagdromen gehaald door mijn moeder, die mij herinnerde aan mijn taak. Ik zag een kans. De tuin sproeien terwijl de nieuwe buurvrouw ook in de tuin was..
Ik rende naar beneden en pakte de tuinslang en het sproei element. Door de dichte heg zag ik haar bezig. Ze stond ver voorover gebogen onkruid te wieden. Ik had een mooi uitzicht op haar lange benen en mooie kontje. Opeens hoorde ik haar een gilletje slaken en bemerkte tot mijn grote schrik dat de sproeier verkeerd afgesteld stond en haar had nat gesproeid. Voor het eerst hoorde ik haar stem, toen ze verontwaardigd reageerde op deze niet vrijwillige douche. ‘Hallo zeg, ik word hier helemaal nat, hoe kan dat?” Ik stond stokstijf stil en kon in eerste instantie niets uitbrengen. Pas na een lastige stilte kon ik een klein ‘sorry buurvrouw’ over mijn lippen krijgen.
“sorry, sorry, daar hebben we niet veel aan, ik kan me gaan omkleden door jouw slordigheid. Wie ben jij eigenlijk, hebben we al kennis gemaakt?”
‘…eh…ik ben Stefan, buurvrouw, nogmaals sorry’
‘nou Stefan, laat het niet nog eens voorkomen hè, anders moet ik nog echt boos worden”
Na deze wat vreemde eerste kennismaking verdween ze naar binnen en zag ik haar niet meer in de tuin. Haar stem, haar ondertoon, het paste precies in mijn fantasie en liet me dan ook niet meer los. Tijdens mijn masturbatie fantasietjes kreeg ik keer op keer een pak voor mijn broek van haar voor mijn onhandigheid.
Later in die week riep mijn moeder me bij haar. ‘ik ga deze middag naar mijn vrijwilligerswerk. Ik heb onze nieuwe buurvrouw, Joyce, beloofd om rond drie uur onze sleutel aan haar af te geven en ze geeft de hare dan aan ons, zou jij dat even willen doen?’
Vanaf dat moment nam mijn fantasie het over van mijn gezond verstand en bedacht ik een manier om mijn masturbatie fantasietje nog wat spannender te maken. Ik zou een briefje aan de buurvrouw schijven, een soort excuus voor het nat sproeien. Het leek me allemaal vreselijk spannend en mijn puberbrein sloeg ervan op hol.
Om half drie ging ik aan mijn bureautje zitten en schreef op een briefje:
Geachte buurvrouw, ik bied u mijn welgemeende excuses aan voor het feit dat ik u laatst heb nat gesproeid. Dat was echt niet mijn bedoeling en behoorlijk dom. Voor mijn klunzige gedrag verdien ik echt wel billenkoek… Wilt u mij alstublieft een echt hard pak slaag over de knie geven als straf voor mijn onhandigheid van minimaal 5 minuten. U mag me zo hard slaan als u passend vindt, hou u niet in, wat ik ook mag zeggen of doen”
Ik trilde van opwinding en alleen in mijn fantasie zou ik dit briefje natuurlijk echt aan de buurvrouw geven…
Het was een heel warme dag en ik droeg alleen een sportbroek en een hemdje. Zou ik zo naar de buurvrouw durven gaan? Ik was behoorlijk opgewonden geworden van deze fantasie, maar zou dit nog even moeten uitstellen totdat ik de buurvrouw echt zou hebben gezien.
Precies om drie uur stond ik bij haar op de stoep en drukte op de bel. Het briefje zat in de achterzak van mijn sportbroek en ik voelde mijn benen trillen van spanning. De deur ging open en daar stond ze. Opeens had ik niet meer zo’n grote mond en haar aanblik overrompelde me. Ze vroeg of ik even binnen wilde komen. Stotterend zei ik ‘ja’ en liep achter haar aan. Niet naar haar kont kijken, niet naar haar kont kijken, prentte ik mezelf in. Maar natuurlijk keek ik. Ze had een zomerjurk aan en mijn ogen volgden de bewegingen van haar prachtige achterste onder de dunne stof.
Eenmaal binnen keek ze me recht aan: “dat was niet zo heel handig van je laatst, met je tuinslang, niet zo’n goede eerste kennismaking ook”
Ik schraapte mijn keel en er kwam een heel dun ‘sorry uit.
“Ja, dat zei je toen ook al, maar zorg nu in het vervolg maar dat je wat beter uitkijkt en dat het je geen tweede keer overkomt, want anders…”
Ze liet een betekenisvolle stilte vallen. Ik moet haar vrij schaapachtig hebben aangekeken en ze verwachtte blijkbaar een reactie van me.
‘Stefan?’
‘nee buurvrouw, ik zal ik beter uitkijken’
“dat is je geraje ook”, zei ze lachend en gaf me de sleutel. Ze vroeg of ik iets wilde drinken, maar ik wilde zo vlug mogelijk onder haar blikken vandaan.
Ik haastte me terug naar huis. Ik hoopte maar dat ze mijn groeiende erectie niet had gezien..ik vloog de trap op en ging op bed liggen. Ik wilde mijn sportbroek naar beneden trekken en merkte toen tot mijn grote schrik dat het briefje er niet meer in zat…ik liep terug de trap af, maar vond het niet…mijn paniek begon toe te nemen. ik wilde de deur opendoen om te kijken of ik het op het pad verloren had, toen ik heel hard schrok van de deurbel. Met trillende handen opende ik de deur en keek in het verbaasde gezicht van de buurvrouw. Ze hield het briefje omhoog…
‘Meen je dat nou echt?” Ze vouwde het briefje open en lachte wat ongemakkelijk.
Het duurde even voordat ik weer wat kon zeggen.
‘…eh sorry buurvrouw, dat was een geintje’
‘een geintje?’ Ze las het briefje voor en legde de nadruk op de woorden “billenkoek’ en “hard”.
´serieus Stefan, vind je dit een geintje? ‘
Ik probeerde wat stoer te doen en stak mijn handen in de zakken van mijn sportbroek, terwijl ik haar probeerde aan te kijken. “sorry buuv, van het grapje’
‘Dus je wilt niet echt billenkoek van me? Ik vind het wel grappig in het licht van onze rare kennismaking van een paar dagen terug, het zou een goede ijsbreker zijn. Ik wissel de sleutel uit met mijn nieuwe buren en dan vind ik een briefje in mijn kamer van een stout buurjongetje waarin hij vraagt om een pak voor zijn billen. Maar als je het niet meent, dan geef ik je het briefje terug en ga ik weer verder met mijn werk. Waar zal ik het briefje neerleggen? ‘
Ik wees zonder woorden naar de tafel in de gang.
‘maar ik vind eigenlijk wel dat je het verdiend hebt. Niet zozeer vanwege het nat sproeien, dat kan gebeuren, maar over dit briefje ben ik niet echt blij, ook al vind jij het dan een leuk grapje’
Ik zag hoe serieus ze nu keek, terwijl ze deze zinnen sprak.
‘dus ik geef je de keuze, of het was een grapje en dan zal ik genoodzaakt zijn je moeder hierover in te lichten of je krijgt echt billenkoek van me. Wat denk je dat het wordt Stefan?’
De buurvrouw fronste haar wenkbrauwen toen ze dit op strenge toon zei.
‘Nou, wat wil je jongeman? ‘
Mijn gedachten tolden over elkaar heen. Haar stem was plotseling veranderd en klonk heel zelfverzekerd. Dit was geen grapje meer. Mijn fantasie stond hier voor me in de gang, met een boos en verontwaardigd gezicht…en ik wilde niet dat mijn ouders hiervan zouden weten..
‘Stefan?”
Ik knikte.
‘Betekent dat knikje dat je kiest voor een pak op je billen Stefan? ‘
‘ja..ik bedoel nee, ik deed een stap terug en hield mijn handen voor me in verdediging, dit is hartstikke stom, kunnen we het niet gewoon vergeten? ‘
‘Stefan, je hebt duidelijk behoefte aan een correctie, anders had je dit briefje toch niet geschreven?
Ik geef je nog vijf seconden, 1…..ik spande mijn vuisten aan, mijn hart ging tekeer…2…..ik beet op de nagel van mijn duim…3…’buurvrouw..wacht…’…4…..
‘Okay, ja’, riep ik uit.
De buurvrouw liet een lange stilte vallen.
‘betekent die ja dat je echt billenkoek van me wilt Stefan?’
Ik slikte onhandig..’ja buurvrouw….’
‘OK, dat kan ik je geven, maar ik wil er achteraf geen gedonder over krijgen, begrepen?’
‘…..ja buurvrouw…
‘Je hebt om een hard pak slaag over de knie gevraagd in je briefje en dat ga ik je geven; de komende vijf minuten zullen we elkaar een stuk beter leren kennen, denk je niet?’
Ik knikte. De angst begon het nu te winnen van de opwinding.
‘okay, hoe laat komt je moeder thuis?’
‘…pas over een paar uur…’
‘mooi, dan hebben we genoeg tijd om dit af te handelen. Breng me naar een geschikte stoel waar ik op kan zitten terwijl ik je over de knie leg’
Aarzelend ging ik haar voor en bracht haar de huiskamer in waar ik wees op een stoel.
‘mooi zo Stefan en nog 1 ding, vanaf nu richt je je tot mij met Mevrouw Post, begrepen?’
‘zeker okay’
Ze pakte mijn arm, draaide me om en gaf drie harde kletsen tegen mijn achterste. ‘Au!’
‘ik wil dus horen, ja Mevrouw Post!’
‘’…..ja Mevrouw Post….’
Ik was verbaasd over de impact van haar klappen tegen mijn sportbroek.
Met een brede glimlach op haar gezicht ging de buurvrouw in de stoel zitten. Ik zag hoe haar broek zich spande om haar dijen en ik voelde me duizelig worden van spanning en opwinding.
Ze keek me heel boos aan. Ik voelde hoe ik trilde toen ze zei: ‘kom hier en ga naast me staan, aan deze kant. Je mag je hemdje aanhouden, maar je broek en onderbroek gaan naar beneden’.
Ik keek haar geschokt aan..
‘…maar…eh…buurvrouw…kan ik mijn onderbroek niet aanhouden….alsteblieft..?’
‘Ben jij betoeterd Stefan, je hebt om een echt pak slaag gevraagd en een echt pak slaag is op de blote billen! Ik aarzelde. Deze fantasie werd opeens te echt en ik keek of ik nog kon vluchten.
‘Je nu nog schamen is te laat Stefan, en geloof me, ik ben alleen maar geïnteresseerd in je blote bips, dus naar beneden met die broek!’
Met grote tegenzin deed ik de sportbroek en de onderbroek in 1 keer naar beneden. Mijn shirt bedekte gelukkig mijn piemel..
Ik keek in het boze gezicht van de buurvrouw. Haar ogen dirigeerde me over haar schoot. Ik knielde naast haar neer en ging over haar schoot liggen. Ik rook haar parfum…mn handen rustten op de grond, maar door haar lengte bungelden mijn voeten in de lucht. Ze lichtte haar rechtervoet wat op en schoof me met mijn onderlichaam tegen haar linkerdijbeen aan. Ik voelde haar blote huid tegen mijn piemel.
Ze negeerde het volledig. Ik voelde hoe ze haar arm optilde.
“klaar voor je echte pak slaag, Stefan?’ Ik knikte alleen maar.
KLETS, KLETS, KLETS, KLETS, KLETS
Ik kreeg een reeks harde kletsen van haar sterke rechterhand.
‘Ja, mevrouw Post, wil ik horen!”
‘auuuuu, ja Mevrouw Post’
“vragen om echte billenkoek, niet te geloven die jeugd van tegenwoordig, maar je zult het krijgen ventje, hier!’
Hierna begon ze in een stevig tempo op mijn blote billen te meppen. Al bij de eerste slagen begon ik wild te bewegen over haar schoot om haar hand te ontwijken, terwijl ik het uitriep van ellende.
De buurvrouw hield me echter stevig in positie en probeerde mijn trappelende benen onder controle te krijgen door haar been over de mijne te klemmen. Mevrouw Post liet er geen gras over groeien, keer op keer kwam haar hand neer op mijn billen. Ze volgde een vast patroon van boven naar beneden en eindigde steeds boven aan mijn dijbenen. Die eerste minuten waren heel erg pijnlijk, maar na verloop van tijd werd mijn bips een beetje beurs en kwamen de klappen niet meer zo hard aan. Ik verloor mezelf in een waas van schaamte en pijn over haar schoot. Toen ze stopte en zei dat de vijf minuten voorbij waren, voelde ik me duizelig van verwarring. Toen zette ze me weer op mijn benen. Ik wist niet waar ik moest kijken. Ik had net een pak op mijn blote billen gehad van mijn buurvrouw….
Ze liet me zo staan en ging op de deur af.
“En nu gedraag je je voortaan met respect tegen mij, want anders kom ik nog eens langs als je moeder weg is en krijg je gewoon weer op je billen”.
En met een vette knipoog liep ze de deur uit, terwijl ik snel mijn broekje omhoog trok over mijn gloeiende achterste.
Neuriënd zet ze de laatste schaal toastjes neer op de salontafel.
Zoals elk jaar viert ze oudejaar samen met Jasper. Gewoon gezellig met hun tweetjes. Ze weten uit ervaring dat ze na de hapjes geen honger meer zullen hebben, dus houden ze het bij een erg uitgebreide aperitief met hapjes verspreid over de avond. Deze worden afgewisseld met … andere activiteiten.
“Het jaar is jarig,” zegt Jasper, elk jaar opnieuw. “En je weet wat dat betekent.” Dan knikt ze. Een birthdayspanking voor het jaar, dat betekent het. 2020 klappen, verspreid over de avond. 200 met de hand, als opwarming. Dan 200 met de riem, 200 met de houten paddle, 200 met de tawse en – ze slikt – 200 met de cane. Gelukkig zijn die caneslagen niet van het niveau van “six of the best”, maar zelfs als hij relatief zacht slaat, zijn 200 slagen met het martelwerktuig dat de cane is afgrijselijk veel. En daarna begint hij nog eens alles opnieuw. Dat zijn er dan 2000.
De laatste twintig, die zijn haar favoriet. Even voor middernacht mag ze over de knie gaan liggen. “Deze laatste twintig geef ik je met de hand,” zegt hij dan. “Omdat we zo het dichtst bij elkaar zijn. Jij bent van mij meisje, vergeet dat niet. Ook in 2020.”
“Ik zal het niet vergeten, ik ben van jou,” belooft ze. Dan, ongeveer een minuut voor middernacht, valt de eerste van de laatste twintig slagen. Hij beneemt haar de adem. Jasper slaat hard. Heel hard. En haar billen zijn al extreem gevoelig. Ze zal sowieso een paar dagen kunnen nagenieten. Dan volgt een tweede hele harde klap op haar andere bil. Ze slaakt een kreetje en moet alle moeite van de wereld doen om haar handen niet naar achteren te brengen. Maar deze twintig moet ze zonder tegenstribbelen ondergaan. Deze twintig bewijzen hem dat ze opnieuw van hem wil zijn. Ze zijn een hernieuwing van de belofte die ze hem jaren geleden al deed: “Ik ben van jou.” Dus bijt ze op haar tanden en balt ze haar handen tot vuisten terwijl ze haar hoofd in de bank begraaft. … Acht, negen, tien.
Er volgt een korte pauze. Op tv maakt men zich klaar om te beginnen aftellen. “Zet je schrap,” klinkt het boven haar. Ze knikt.
“Tien!” roept de presentator op tv. Opnieuw landt zijn hand hard op haar achterste. “Negen, acht,…!” Ze telt mee, terwijl de klappen op haar billen neer regenen. Al is hagelen misschien accurater, gezien de kracht waarmee zijn hand telkens haar al zo pijnlijke zitvlak verder teistert. “Drie, twee, een!” Op tv klinken er toeters en landt er overal confetti.
“Gelukkig nieuwjaar, meisje van me,” fluistert Jasper in haar oor, terwijl hij nog een kneepje in haar pijnlijke billen geeft.
“Gelukkig nieuwjaar,” antwoordt ze hem, het hoofd opgetild om zijn lippen op de hare te ontvangen, waarna ze zich verliezen in de kus, die algauw overgaat in meer. 2020 belooft weer een heerlijk jaar te worden!
“Hoe ging dit ook weer?” grapt ze zenuwachtig. “Het is ook zo lang geleden.”
Meer dan vijftien jaar geleden stond ze hier ook. Drie maanden ervoor was ze begonnen aan haar studie en ze had nog niet één studiepunt gehaald. Het was om moedeloos van te worden. Daarom had ze hulp gezocht, een begeleider die haar zou helpen om te leren studeren en die haar een goed pak slaag zou geven als ze zich niet aan de gemaakte afspraken hield. Halverwege de eerste afspraak was de tijd gekomen om over de knie te gaan. Ineens had ze als verstijfd gestaan, maar zijn rustige, duidelijke stem had haar duidelijk gemaakt wat ze moest doen. Wat frunniken aan de knoop van haar broek, deze wiegend naar beneden schuiven en een ongemakkelijke duik over zijn schoot. Direct volgden de eerste klappen. Er was geen rustige opbouw geweest. Dit was straf, dat was volkomen duidelijk.
Wat had het verschrikkelijk zeer gedaan! Ze had er jaren over gefantaseerd, maar dat het zo erg zou zijn, had ze niet gedacht. Toch stond ze elke dag voor de spiegel om de plekken langzaam weg te zien trekken. Daarnaast was ze optimaal gemotiveerd geweest. Elke keer als ze ging verzitten, werd ze herinnerd aan haar eerste keer. Met het wegtrekken van de plekken gingen de prestaties ook achteruit, althans, zo voelde het. Het begon weer te kriebelen en enkele dagen later lag ze weer over zijn schoot, worstelend tegen de klappen en de pijn. Zo herhaalde het patroon zich gedurende de jaren erna. Ze leerde zichzelf ook steeds beter kennen. Ze had geen pak slaag nodig om te slagen, de discipline zat in haarzelf. Ze ging over de knie tegen de stress, omdat ze boos was op zichzelf of gewoon omdat ze ernaar verlangde. De band die ze met haar begeleider had, groeide uit tot vriendschap, een vriendschap waarbij ze elke keer met uiterst pijnlijke en blauwe billen weer naar huis vertrok.
Niets blijft altijd bij het oude. Ze kreeg een vriendje, dat moeite had met de band met haar begeleider. Hij werd ontslagen en voelde het even niet. Zo verdwenen de gezamenlijke sessies en het contact werd sporadischer. Af en toe werd er nog geappt. Dat voelde nog steeds goed, maar niet meer hetzelfde. Tot ze een maand geleden een appje stuurde. Het was een tijdje uit met haar vriendje en ze was aan een MBA begonnen. Of hij nog steeds studentes begeleidde. Dat bleek inderdaad zo te zijn en na een goed gesprek in een restaurant bleek ook de klik allesbehalve verdwenen. Zij plaagde, hij sprak streng toe. Ze maakten afspraken en bespraken consequenties. En na een week van matig studeren is het nu tijd geworden voor die consequenties.
Hij kijkt haar geamuseerd aan en geeft dan zijn duidelijke instructies: “Broek en ondergoed naar beneden en over de knie.” Ze frunnikt, wiegt en gaat nerveus liggen.
“We spelen een spel vanavond!” kondigt Jeroen met een geforceerde presentatorstem en een grote grijns op zijn gezicht aan nadat hij zijn bord in de vaatwasser plaatste. Lotte houdt zich van den domme: “Spelen we nog eens Monopolie?” roept ze enthousiast uit. “Dat is al lang geleden!”
“Niet wat ik bedoel, bijdehandje,” antwoordt Jeroen.
“O.” Ze probeert teleurgesteld te kijken, maar faalt. “Wat dan?”
“Jij krijgt van mij 50 klappen.”
“Hoera,” zegt ze droog.
“Maar…” gaat Jeroen onverstoord verder, “als je beweegt, dan beginnen we opnieuw.”
“En jij gaat natuurlijk je best doen om me zo vaak mogelijk te laten bewegen.” Lotte rolt met haar ogen.
“Je snapt het! Trek je kleren maar uit en buig over de tafel heen. Als je hielen van de grond komen of als je jezelf opduwt, waardoor je bovenlichaam niet meer plat op de tafel ligt, dan beginnen we opnieuw. Goed?”
“Alsof ik een keuze heb,” moppert Lotte terwijl ze de gevraagde positie inneemt. Toch vindt ze het ergens wel leuk. Dit wordt een wedstrijdje. Een die ze wellicht gaat verliezen, maar dat maakt niet uit. Ze wil het zo goed mogelijk proberen. In elk geval is ze niet van plan om het hem gemakkelijk te maken. Stil als een standbeeld, dat wil ze zijn! Laat hem maar…
“Auw!” Ze gilt het uit en springt recht van de schrik als ze plots de tawse hard op haar zitvlak voelt landen.
“En we beginnen opnieuw,” zegt hij droog.
“He, niet eerlijk, ik was nog niet klaar!”
“Tja, ik wel. Terug in positie.”
Binnensmonds mompelend doet ze wat hij zegt. Deze keer blijft ze wel stil liggen als de tawse opnieuw dezelfde plek raakt. Keer na keer landt het ding op haar billen. De veertiende slag landt onverwacht op haar bovenbenen. Ze slaagt er maar heel nipt in om te blijven liggen. Als hij even later het ritme doorbreekt en twee keer snel na elkaar opnieuw op haar bovenbenen slaat, tilt ze haar hielen echter een heel klein stukje van de grond.
“En we beginnen opnieuw,” kondigt hij tevreden aan.
Ze weet beter dan te protesteren. In plaats daarvan haalt ze even diep adem. Ze kan dit. En inderdaad, ze slaagt er een hele tijd in om te blijven liggen. Als ze de veertig haalt, voelt ze de euforie al opkomen. Nog maar tien te gaan.
Dan landt plots de badborstel op haar geteisterde billen. Ze had helemaal niet gemerkt dat hij van instrument gewisseld had, maar van de schrik vliegt ze overeind.
“En opnieuw,” klinkt het triomfantelijk.
Gelaten buigt ze zich weer over de tafel. Toch kan ze een stiekeme glimlach niet onderdrukken. Blijkbaar heeft hij zijn volledige trukendoos bovengehaald. Het is maar best dat zij zo koppig is en het niet zomaar opgeeft. De enige manier om hier onderuit te komen is ook om het vijftig klappen lang vol te houden. The game is on!
Een agent gaat zijn (bekeurings)boekje te buiten…
Dan hoor ik de deur open gaan en een theatraal klagerige stem die roept: “Oh mama, dat is niet eerlijk, u bent al begonnen, ik wil erbij zijn. Wat een schattige onderbroek heeft hij aan, moest hij dat van u?”. “
“Nee, die heeft hij zelf aangetrokken. Maar je bent precies op tijd, ik wil net beginnen”
“o mama, mag ik zijn onderbroek naar beneden trekken, please?”
“Dat mag liefje, maar alleen de billen bloot, de rest hoeven we niet te zien”
Ik wil door de grond zakken..alsof het al niet erg genoeg is gaat dat kreng van een dochter nu mijn slip laten zakken…ik voel hoe ze achter me komt staan. Haar handen bewegen al richting het elastiek.
Dan schrikken we allemaal tegelijk van het luide geluid van een telefoon.
Ik hoor hoe de gravin deze opneemt en langdurig luistert naar de stem aan de andere kant. Haar antwoord klinkt kwaad en bondig. `Dat is heel naar nieuws, heel naar, ik heb er geen woorden voor. Ik zal mijn chauffeur vragen om de jongen op de terugweg op het bureau af te zetten….ja..ja natuurlijk ga ik aangifte doen wegens laster”.
Nadat de vrouw de telefoon heeft neergelegd blijft het even stil. Ik weet direct wie de beller was en dat ik in grote problemen zit….
Terwijl ik daar nog steeds krom sta, hoor ik hoe de gravin me nu van achter benadert. Ze buigt zich over me heen en slaakt een diepe zucht van afkeuring. “Stefan! Bast ze in mijn oor. Dit is niet te geloven! Dat was de politie. Ben jij vanmorgen op het bureau geweest om aangifte te doen tegen mij?” Ontkennen heeft geen zin, dus ik geef toe. Ze gaat nog harder tegen me schreeuwen. Ik voel me kleiner en kleiner worden. Ze trekt me aan mijn oor weg van het raam en sleurt me zo naar haar troon. Ze gaat zitten en ik zie dat ze hardnekkig probeert wat rustiger te worden. Ik moet voor haar komen staan, met mijn handen op mijn hoofd. Marie-Christine neemt haar plaatsje rechts naast haar moeder weer in en beide vrouwen kijken met walging naar me. Ik kijk naar een plekje ongeveer een halve meter voor me en voel me ellendiger dan ellendig.
“Kijk me aan!”
Met moeite kijk ik omhoog en tref haar woedende blik. “Je hebt mij en mijn dochter schandelijk beledigd en als klap op de vuurpijl heb je een aanklacht tegen mij in willen dienen. Ik, die je een kans heeft geboden om boete te doen voor je gedrag zodat je je baan niet hoeft te verliezen. Je moet je diep en diep schamen! Gelukkig heeft de politie alles al in onderzoek en ze willen je zien op het bureau.
Als ik hier klaar met je ben zal Bernadette je bij hen afzetten”
Diep van binnen voel ik verzet tegen het onrecht, maar ik weet ook wel dat deze vrouw de machtigste en rijkste van deze streek is en de politie waarschijnlijk in haar achterzak heeft. Ik schik me in mijn lot en mompel een nauwelijks hoorbaar ‘sorry’.
“Sorry, sorry, is dat alles wat je te zeggen hebt? Je zit heel diep in de problemen mannetje! Dit gaat een staartje krijgen dat heel wat langer is dan een paar klappen tegen je blote gat. Ga daar op je knieën in die hoek zitten met je handen op je hoofd. Ik heb even lucht nodig om na te denken wat ik verder met je zal doen”.
Ik doe direct wat ze vraagt. Meewerken lijkt me nu het beste. Ze verlaat de kamer, samen met haar dochter.
Terwijl ik daar zo zit maken mijn hersens overuren. Ik ben volledig overgeleverd aan deze vrouw. Ik weet haast zeker dat ik nog slaag zal krijgen, maar dat is eigenlijk mijn minste zorg nu. Waarom was ik ook zo dom om naar de politie te gaan…..?
Ik krijg pijn aan mijn knieën en probeer wat te gaan verzitten. Ik durf echter niet uit mijn positie te gaan. Dan hoor ik hoe de deur weer openzwaait. In de ijzig stille kamer hoor ik de stof van de grote fauteuil kraken.
`Stefan, kom hier voor ons staan!`
Ik voel me als een gevangene die in de rechtbank gaat horen wat hem te wachten staat.
“Marie-Christine en ik hebben overlegd en zijn tot de volgende overtuiging gekomen. De volgende vier dagen ga je je steeds om elf uur melden op de stoep van de hoedenwinkel bij mijn chauffeur. Die vier dagen krijg je steeds een flink pak op je blote billen. Ook vandaag krijg je nog een flink pak slaag. Marie-Christine, pak de strafstoel”
Ik zie hoe de dochter een kast opent. Daar komt een stoel uit. Die zet ze naast me neer. De gravin gaat er op zitten en trekt een paar leren handschoenen aan.
“Stefan, trek je trui uit en kom hier naast me staan!”
Ik besef me ten volle wat er gaat gebeuren en dat ik dit aan mezelf te danken heb. Ik trek mijn sweater en hemd in één beweging over mijn hoofd.
“Marie-Christine, trek z’n onderbroek helemaal naar beneden!”
“heel graag mama, hij heeft het verdiend!”
Ik wil haar nog tegenhouden, maar breed lachend trekt ze mijn onderbroek in één ruk omlaag. Het stukje stof ligt, als stille getuige van mijn ultieme schaamte, op mijn blote voeten.
Ik weet niet waar ik moet kijken. Ze laten me nog even zo staan.
“Marie-Christine, pak de plak uit de la”
Ondanks mijn ellendige positie blijf ik de dochter met mijn ogen volgen en zie zo hoe zij een dik langwerpig latje tevoorschijn haalt en aan haar moeder overhandigt.
“Stefan, laat dit een les voor je zijn. Je had er makkelijker van af kunnen komen, maar je krijgt nu en de komende vier dagen een heel stevig pak op je blote billen. Als je alle dagen hierna verschijnt, dan zal ik je na de vijfde tuchtiging verder met rust laten en je niet laten vervolgen. En nu, over mijn knie! Marie-Christine, houd jij z’n benen vast, want hij zal anders vast willen trappelen”
Ik krijg vervolgens een pak op mijn billen dat hooguit een paar minuten kan hebben geduurd, maar de kracht en het hoge tempo deden me naar adem snakken. De hardvochtigheid waarmee mijn billen worden afgestraft, de intense pijn die het houten ding veroorzaakt, het maakt allemaal diepe indruk op me. Ik sta te tollen op mijn benen als ik weer word rechtgezet. Ik moet in de hoek gaan staan. M’n billen branden van de pijn.
“Zo Stefan, nu weet je wat je de komende dagen te wachten staat. Elke dag zal het pak slaag iets langer duren, zodat we zeker weten dat je je lesje hebt geleerd! Je mag je broekje omhoog trekken”
Opgelucht en haastig trek ik mijn onderbroek op. Daarna krijg ik de rest van de kleren terug en word ik door de chauffeur terug gebracht naar de hoedenwinkel.
De hele terugweg verloopt in stilte. Ik heb het te moeilijk met mezelf en voel continu mijn billen en mijn gekrenkte ego. Af en toe zie ik hoe Bernadette me in de achteruitspiegel een begrijpende blik schenkt. Ze weet heel goed wat ik had meegemaakt en wat ik de komende dagen nog zou meemaken.
Eenmaal thuis ga ik naar mijn kamer. Het eerste dat ik doe is mijn broek en onderbroek naar beneden om in de spiegel te kijken naar mijn billen. Ik zie hoe ze eruit zien, van onder tot boven vol agressieve rode afdrukken van het gemene plankje. Ik besluit om ze even wat lucht te geven en ga met ontbloot onderlichaam op mijn buik op bed liggen. Langzaam kom ik tot besef waar ik in beland was. Een nachtmerrie van pijn en schaamte…hoe moet ik de komende vier dagen doorkomen…?
De keus is nog steeds heel simpel, mijn baan verliezen of de volledige straf ondergaan.
Dus ga ik elk van de vier dagen met lood in de schoenen ruim voor elf uur op de stoep van de hoedenwinkel staan. Moet ik elke keer dat hele stuk weer in die muffe Bentley zitten, terwijl Bernadette me meewarig aan kijkt. Iedere dag weer dat wachten op het bankje in de hal.
De gravin maakt van de straf een heel ritueel. Zodra ik binnen gelaten was in de voorkamer, moet ik me tot op mijn onderbroek uitkleden en voor het raam staan wachten tot de dochter zich eindelijk weer bij ons voegt. Er wordt niet veel meer gesproken. De stoel komt weer uit de kast, de plak wordt er bij gepakt en zodra ik weer naast die stoel sta, word ik door Marie-Christine ontbloot. Elke dag doet ze het weer met die onuitstaanbare grijns op haar gezicht.
Het daarna volgende pak slaag wordt elke dag moeilijker te verdragen. Mijn billen worden gevoeliger en gevoeliger en ik word steeds banger voor dat plankje.
Toch kom ik op ook de laatste dag van mijn straf weer keurig opdagen. Ik heb het gevoel dat mijn billen nooit meer zouden herstellen en weet niet zeker of ik nog een keer dat pak slaag zou kunnen verdragen. Zodra ze mijn onderbroek weer naar beneden trekt, vindt Marie-Christine het ook nodig om nog even een opmerking te maken over de staat van mijn billen. “o mama, kijk eens, ze zijn nog steeds rood van gisteren, arme jongen”
Haar moeder toont geen enkele vorm van medelijden als ik haar smekend aan kijk. Het latje in haar hand danst nog harder en langer over mijn geteisterde kont dan alle dagen daaraan voorafgaand.
Ik loei van pijn en Marie-Christine moet al haar kracht gebruiken om mijn trappelende benen in bedwang te houden.
Ik sta weer in de hoek, mijn bips één groot pijnlijk oppervlak en het snot loopt uit mijn neus. Daarna krijg ik nog een keer dezelfde preek, alsof dezelfde plaat keer op keer wordt afgespeeld.
Ik wil maar één ding en dat is naar huis. Gelukkig mag ik me daarna weer aankleden en onder de verzekering dat de aanklacht zou worden geseponeerd, neem ik nog eenmaal opgelucht plaats op de achterbank van de auto….
“Ga recht staan en draai je om Stefan, handen op je rug. Ik zie dat je je terecht schaamt voor je gedrag. Bied je excuses aan, eerst aan Marie-Christine!”
Ik kijk recht in het spottend lachende gezicht van de dochter en weet uit te brengen: …eh…sorry…Marie-Christine, dat ik je uitgescholden heb”
“Ik wil dat je mijn dochter ook aanspreekt met mevrouw, dus opnieuw!”
Wat een onzin is dit denk ik, ze is jonger dan ik en ik straal dat net iets te veel uit blijkbaar.
“Ik merk aan je houding dat je je excuses nog niet echt meent, Stefan”. Ze richt zich nu tot haar dochter. “Vertel eens aan Stefan wat er gebeurde met jullie als een excuus niet oprecht was na een pak voor de broek”.
Ik zie het gezicht van de dochter betrekken en ze kleurt tot achter haar oren.
“…eh…eh….Dan kregen we op onze blote billen mama”, zegt de dochter zacht. “Juist, dan kregen jullie straf op je blote billen. En wat vinden wij, liefje, voelt dit excuus van Stefan oprecht?”
“Nee mama, totaal niet”.
“Je hoort het Stefan, je hebt het zojuist niet makkelijker gemaakt voor jezelf. We hadden het hierbij kunnen laten, maar je meent geen snars van je excuus!” Jawel, jawel mevrouw, sorry sorry mevrouw, probeer ik nog haastig. De dreiging van blote billen brengt me totaal in paniek.
“Je halfbakken sorry is nu niet genoeg meer, maar ik zal het voor vandaag hierbij laten”, hervat de vrouw streng. “Je vult nu een formulier in met al je persoonlijke gegevens, zodat we je kunnen vinden indien nodig”
“Hier is de afspraak: Bernadette, mijn chauffeur, staat morgenvroeg, om elf uur stipt, voor de deur van de hoedenwinkel waar ik was toen het incident is begonnen. Als je wilt dat ik de aanklacht intrek, dan sta je daar weer voor de deur en zal mijn chauffeur je daar oppikken. Zij brengt je dan weer hier naar ons landgoed en dan krijg je de afgesproken billenkoek. Daarna is alles vergeten en vergeven en zal ik de aanklacht formeel intrekken. Sta je morgen om elf uur niet klaar, dan is je laatste kans verkeken”.
Vrijwel direct hierna verlaat ze samen met haar dochter de kamer. Even later is de portier weer terug en hij overhandigt mij een papier dat ik moet invullen. Daarna wijst hij me de weg naar de voordeur.
Teruglopend naar mijn fiets komt de werkelijkheid weer wat terug. Mijn billen tintelen en ik voel me raar gespannen. Ik kan me niets herinneren van de fietstocht terug naar huis. Het hele gebeuren blijft rondspoken in mijn hoofd. Het is enorm beschamend om zo als een klein jongetje behandeld te worden en voor je broek te krijgen. En die stomme dochter van haar met dat spottende lachje, die maar toe stond te kijken. Typisch zo’n verwend krengetje dat zelf overal mee weg komt. Telkens weer gaan mijn gedachten terug naar dat moment in die grote kamer dat ik krom moest gaan staan. Ik krijg weer het schaamrood op de wangen, maar tegelijkertijd voel ik dat ik hard word….ik trek me meerdere keren die dag af met die gedachte en daar schaam ik me ook weer voor….
Ik durf nog niet te denken aan de volgende dag..
Die nacht slaap ik bijna niet. Hoe zal dat voelen…slaag op je blote bips…allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd, maar steeds weer voel ik haar hand tegen mijn strak getrokken broek. Dit mag en dit kan toch eigenlijk helemaal niet..moet ik zelf naar de politie toe gaan?
Een pak voor mijn broek tot daar aan toe, maar de billen bloot…? Dat riekt naar aanranding en mishandeling..toch? Voor een paar scheldwoorden…
Rond negen uur sta ik met mijn telefoon in de hand en draai het nummer van de politie. Ze kunnen me om half tien ontvangen. Opgelucht dat ik daar mijn verhaal kan gaan doen en onder de billenkoek uit kan komen, stap ik binnen. Een agent achter een glazen raam gebaart me te gaan zitten. Er verstrijkt een half uur. Ik meld me opnieuw bij de glaswand, maar ik word weer gemaand te gaan zitten. Enige tijd later verschijnt er eindelijk iemand die naar mij toe komt. Ik word in een kleine gesprekskamer geplaatst en de agent gaat tegenover me zitten en kijkt me afwachtend aan. Ik stotter en kom nauwelijks uit mijn woorden als ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is.
Wat volgt is geen begrip, maar een waterval van woorden waaruit ik kan opmerken dat mevrouw Von Sweelinck een zeer gerespecteerd bewoner van deze stad is en dat de politie geen laster tegen haar accepteert. Na die oor wassing word ik het bureau uitgebonjourd. Ik voel meteen dat het geen goed idee was om zelf naar de politie te gaan…daar hoef ik geen steun van te verwachten…ik sta een vol kwartier op de stoep na te denken en kom tot de conclusie dat ik geen keuze heb. Met lood in de schoenen begeef ik me naar de plek waar het gisterenochtend zo vreselijk mis ging…
Op de kerkklok zie ik tot mijn schrik dat het al vijf over elf is. Ik begin te rennen en zie tot mijn opluchting een grote, zwarte Bentley staan. Bernadette staat er naast, ongeduldig haar horloge checkend. Ze schudt misprijzend met haar hoofd als ze me ziet aan komen en doet de deur voor me open. Er wordt geen woord gesproken als ik ga zitten op de bank. De auto zet zich in beweging en ik zit als versteend op de achterbank. Waar ben ik mee bezig? Ik weet wat me te wachten staat daar in dat landhuis. Waarom ben ik dan niet weg gerend?
Als we even rijden pakt Bernadette de telefoon. Ik hoor haar vertellen dat ik in de auto zit, maar dat ik te laat was. Er volgt nog een heel gesprek en dan legt ze de telefoon weer op de stoel naast haar. ”Omdat je te laat was wil mevrouw Von Sweelinck dat je je schoenen, sokken en je broek uittrekt en netjes op de voorstoel neer legt”. De koeltjes uitgesproken zin moet even tot me doordringen. Meent ze dat nu? Wil ze dat ik hier in mijn onderbroek ga zitten?
Bernadette checkt in de achteruitkijkspiegel de voortgang en maant me tot haast als die even op zich laat wachten. Ik aarzel, want ondanks de spanning, of misschien wel juist daardóór, voel ik een beschamende erectie opkomen…ik trek zo onopvallend mogelijk mijn schoenen en sokken uit. De erectie blijft. Dan schuif ik langzaam uit mijn broek. De erectie blijft en wordt harder. Nu pas word ik me ten volle bewust van de onderbroek die ik aan heb..Die ochtend heb ik niet nagedacht over wat ik aan zou trekken. Ik was er immers van overtuigd dat ik gelijk zou krijgen bij de politie. Nu zit ik hier in mijn Simpsons onderbroek….
Ik zie hoe Bernadette met een hoofdknikje naar de voorstoel wijst. Ik vouw mijn broek op en doe mijn sokken in mijn schoenen, buig naar voren en leg mijn spullen weg. Ik zie haar lachje als ze mijn onderbroek ziet. Ik zink terug in de achterbank en voel heel nadrukkelijk hoe het leer klam aanvoelt tegen mijn blote benen. Ik leg mijn handen in mijn schoot om de erg aanwezige bobbel te verbergen. Waarom krijg ik een stijve terwijl ik me moet uitkleden in deze auto?
Bernadette checkt nog een keer en is blijkbaar tevreden, want de rest van de route zegt ze niets meer.
We draaien het grote hek weer door en dan staan we weer stil onderaan de grote trap. Bernadette stapt uit, neemt mijn kleren mee en laat me zitten. Ik transpireer weer aan alle kanten, wat een ellende is dit. Wat staat me te wachten en waarom duurt het zo lang? Gelukkig is mijn erectie wat minder geworden nu. Na een hele poos zie ik Bernadette weer van de trap af komen. Ze opent het portier en ik mag uitstappen. Ik krijg een enorme boei als ik zo in mijn onderbroek op blote voeten achter haar aan de trap op moet lopen. In de hal moet ik weer even wachten. Even later is de chauffeur terug.
“Mevrouw von Sweelinck kan je nu ontvangen in de voorkamer”, zegt ze en wijst me op de deur. Na drie klopjes hoor ik weer haar indringende stem. Met hele kleine stapjes sjok ik naar binnen. Ik wil hier helemaal niet zijn en al zeker niet in mijn onderbroek. De gravin zit weer op haar troon. Haar blik is zeer streng als ik binnen kom. De dochter is er niet deze keer. Dat lucht me wel op met het oog op wat nu onvermijdelijk zal zijn.
“Kom hier voor me staan Stefan”. Ik zie hoe ze me van top tot teen opneemt. “Schattig die onderbroek”. Er volgt zelfs een glimlachje.
“Waarom ben je hier Stefan?”
Ik zucht diep. Waarom moet ik dat nu herhalen? Kan ze er niet gewoon aan beginnen, de trut…
“Waarom ben je hier Stefan? En waarom was je te laat en heb je mijn chauffeur laten wachten?”
Het lukt me niet om te antwoorden.
“Ik zal je helpen Stefan. Je bent hier naar toe gekomen om voor straf een pak op je blote billen te krijgen. En je bent hier vrijwillig naar toe gekomen, klopt dat?”
“Eh…eh…ja Mevrouw”
“Ok, laten we van start gaan dan”
Ik weet dat er nu geen ontkomen meer aan is.
“Ga krom staan met je gezicht naar die muur”.
Ik draai me om en voel me zo ongelofelijk stom……
Users Today : 15
Users Yesterday : 160
Users Last 7 days : 1080
Total Users : 158710
Views Today : 29
Views Yesterday : 855
Views Last 7 days : 5844
Total views : 999376