‘Dat weet ik niet! Dat heb ik toch gezegd – ik werd bang!’ piepte Lana. ‘Je gaf geen antwoord en het begon koud te worden, en ik moest steeds aan spoken denken en toen ben ik je gaan zoeken!’

Adam begon met de borstel op zijn hand te tikken. Er liep een rilling over haar rug toen ze zich voorstelde hoe deze op haar tere billen zou neerdalen. ‘Het spijt me, Lana, ik kan er niet bij dat je naar aanleiding daarvan hebt besloten je veiligheid in de waagschaal te stellen. Als je werkelijk zo bang was, waarom ben je dan niet gewoon weggegaan?’

‘Ik maakte me zorgen om je! Ik wilde jullie hier niet alleen achterlaten’, zei Lana naar waarheid en hoopte van ganser harte dat hij haar zou geloven.

‘Dacht je werkelijk dat wij in gevaar waren? De waarheid, Lana!’.

‘Ja! Ik was bang, Adam! Je had moeten zeggen waar jullie mee bezig waren. Die muziek was angstaanjagend en de koude wind voelde alsof er geesten waren!’

Ze zag de twijfel in zijn ogen, waar kortgeleden alleen nog vastbeslotenheid te zien was. Lana slaakte een zucht van verlichting en ging toen verder, ‘Ik wist niet dat jij het raam opengedaan had, Adam. Ik wist ook niet dat je me niet zou kunnen horen omdat die grammofoon zo hard stond’.

Oh-oh, dacht ze, toen ze zag hoe hij zijn wenkbrauwen fronste. ‘Je hebt ons gezien!’, zei hij beschuldigend. ‘Je hebt het raam gezien, en de grammofoon – je bent helemaal de hoek om geweest, tot bij de koffers!’

‘Eh…ja…ik ben doorgelopen tot ik jullie gevonden had’.

‘Waarom heb je dan niet laten weten dat je daar was? Toen je zag dat we veilig waren?’

‘Omdat…’ Lana’s hart begon sneller te kloppen. Daar had ze geen weerwoord op. ‘OK, ik was opgelucht dat jullie in orde waren, maar ik wilde niet dat jullie zouden weten dat ik daar was’.

‘En dus probeerde je er stiekem vandoor te gaan zodat we niet zouden weten dat je daar geweest was’.

‘Ja’. Lana keek naar de grond en voelde de tranen in haar ogen branden. Nu was ze er gloeiend bij. ‘Het spijt…’

‘Niet zoveel spijt als je straks zult hebben. Zelfs al is het waar waarom je de zolder opgegaan bent, nadat je ons gezien had besloot je je veiligheid opnieuw op het spel te zetten’.

‘Nou ja, ik heb er nooit aan gedacht dat ik in gevaar zou kunnen zijn…’

‘Dat is precies wat ik bedoel. Je hebt nergens bij stil gestaan. Je hebt maar wat gedaan, zonder bij de risico’s stil  te staan’. Adam begon heen en weer te ijsberen terwijl hij met de borstel in zijn hand tikte.

Toen ging hij voor haar staan en zei, ‘Ik geloof wat je daarnet tegen me gezegd hebt. Als je wat gezegd had toen je ons zag, zou ik je op dat moment ook geloofd hebben.’

Lana keek naar hem op. ‘Ik denk dat die pijnstillers invloed hebben op mijn beoordelingsvermogen’, probeerde ze.

‘Nou, misschien helpt het ook wel de pijn van dit ding te verzachten’, plaagde hij. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar mond. Ondanks dat ze zich realiseerde dat haar bips binnen de kortste keren in brand zou staan, werd Lana overspoeld door een keur aan gevoelens. De blik in zijn ogen was nu vertrouwenwekkend, liefdevol en zelfs vriendelijk. Zijn aftershave verleidde haar, ze ademde zwaar en drukte haar lippen stevig tegen de zijne. Uit de haard klonk een zacht fluitend geluid omdat de wind door de schoorsteen blies. Op dat moment bestond niets meer, verdwenen alle gedachten aan heden en verleden. Ze liet zijn blik over zijn brede schouders en sterke bovenarmen gaan. Ze stelde zich voor hoe hij naakt was en in haar binnendrong en haar helemaal opvulde. Ze huiverde van genot.

‘Draai je om’, zei hij zachtjes en Lana gehoorzaamde hem. Hij deed haar pyjamabroek naar beneden en vervolgens haar onderbroek. Ze voelde de koude lucht op haar huid. Hij liet zijn strelende hand over haar bips en over haar bovenbenen glijden.

‘Het is zover’, zei hij en liet de haarborstel met een klap op haar rechterbil neerkomen.

‘AAUUWWW!!!’, gilde Lana en probeerde zich van de afschuwelijke pijn weg te draaien. ‘Dat doet zeer!’

‘Ik heb je maar nauwelijks geraakt’. Hij liet hem weer neerdalen, iets zachter nu, en weer probeerde ze haar billen weg te draaien.

‘Alsjeblieft Adam, niet meer met dat ding!’

Lana hoorde hoe hij zuchtte. ‘Verdomme, Lana, dit is geen spelletje, hoor’. Er klonk frustratie door in zijn stem. Hij begon haar de mantel uit te vegen, ‘Je probeerde je op de zolder voor me te verstoppen. Je besloot op eigen houtje terug te gaan! Je hebt jezelf in gevaar gebracht! Je hebt een paar zware koffers omgegooid – wat als die bovenop je gevallen waren? Hoe vaak heb ik je niet gezegd geen gevaarlijke dingen te doen?’

Lana luisterde stilletjes. Verdomme, hij wist wel hoe hij haar schuldig moest laten voelen, dacht ze. Het had de beoogde uitwerking. Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken. ‘Ik weet het niet’, mompelde ze.

‘Ik zal er voor zorgen, dat je nooit weer zoiets uithaalt’. Adam ging rechtop zitten en sloeg zijn linkerarm om haar middel en begon met de borstel op haar bips en de achterkant van haar benen te slaan. Pijngolven schoten door haar heen en ze stribbelde om weg te komen. Met haar goede hand greep ze de sprei in haar vuist terwijl de tranen opkwamen. Maar ze maakte geen geluid, bang dat Steven het zou horen.

Adam pauzeerde maar een keer, om haar te laten weten, ‘De volgende keer dat je besluit je veiligheid op het spel te zetten, moet je hier maar eens aan terugdenken!’ In minder dan een minuut had hij de rest waarvan hij dacht dat ze het verdiend had, toegediend. Maar voor Lana leek het wel een eeuwigheid te duren. Iedere klap liet zichtbaar zijn sporen na, de pijn werd steeds erger, totdat ze tenslotte hete tranen huilde. Haar snikken werden in de beddensprei gesmoord, zodat alleen zij tweeën het konden horen. Hij sloot af met een paar kletsen die nog harder waren dan de anderen, en toen was het voorbij. Hij liet haar los en ging naast haar liggen. Eén hand op haar onderrug rustend.

‘Heb je je lesje geleerd?’, vroeg hij toen haar huilen uiteindelijk overging in snikken.

‘Ja! Dat was verschrikkelijk! Het doet nog steeds zeer!’

‘Als je jezelf weer in gevaar brengt, krijg je twee keer zoveel’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ondanks de kloppende pijn in haar billen, voelde Lana een golf van opwinding door zich heen trekken. Wat was er toch in hemelsnaam met haar aan de hand? Ze wilde nooit weer zoveel pijn voelen en toch wond de hele situatie haar op. Ze bleven een poos zo liggen tot de pijn wegebde tot een dof gevoel. Ze huiverde en duwde zich vervolgens omhoog en keek op haar goede elleboog steunend op hem neer.

‘Waar keken Steven en jij naar in die koffer?, vroeg ze en veegde met haar mouw over haar gezicht.

Adam lachte, en antwoordde, ‘Goud’.

‘Echt waar?’

‘Een gouden postzegelbakje, een gouden presse papier, gouden boekensteunen…we hebben niet alles eruit gehaald, dus ik weet niet wat er precies allemaal inzit’.

‘Mijn God, Adam, denk je niet dat een aantal van die dingen op een veiliger plaats opgeborgen moeten worden, zoals bijvoord die bijbel? Als hier brand uitbreekt, dan zou je een fortuin verliezen en dan hebben we het nog niet eens over de historische waarde’.

Adam knikte en kneep zijn ogen half dicht. ‘Nu ik weet dat daar dingen liggen die het bewaren waard zijn, ja, ik denk dat we beter moeten beschermen’.

‘Ik zou je graag willen vertellen over een droom die ik gehad heb’.

‘OK’.

Lana  begon te vertellen, maar nog voor ze bij het incident met de zweep aangekomen was, lag Adam in diepe slaap. Ze bleef lange tijd naar hem kijken en vergeleek zijn profiel met dat van James. Ze voelde hetzelfde verlangen opkomen als bij Elizabeth het geval geweest was. Als Steven er niet geweest was, dan zou ze Adam in een ommezien verleid hebben.

De gedachte aan Steven bracht haar weer in het heden, en ze maakte zich zorgen dat hij gehoord had hoe ze daarnet een pak op haar bips gekregen had. Waarschijnlijk wel – de haarborstel maakte een hels kabaal. Ze kreeg een kleur en liet zich voorzichtig, zonder Adam wakker te maken, op de vloer zakken. Ze wilde zien wat ze allemaal van de zolder gehaald hadden.

Steven stond in de keuken en maakte een broodje toen ze daar eindelijk arriveerde. Haar knieën deden zeer, omdat ze er de voorkeur aangegeven had zich op knieën voort te bewegen in plaats van op haar zere billen.

‘Hoi Lana, wil je ook wat eten? Waar is Adam?’ Hij keek in de richting van de deur alsof hij Adam daar ieder moment verwachtte.

‘Nee dank je, ik heb geen hoger. Ik moet wel wat drinken en mijn medicijnen innemen. Adam ligt boven, op het bed van zijn betovergrootmoeder, te slapen’.

Steven keek haar een beetje onwennig aan. ‘Hij is moe, hè? Zo te horen heeft hij je er flink van langs gegeven omdat je de zolder opgelopen bent’.

De vlammen sloegen Lana uit bij deze nuchtere constatering van Steven. Ze wist niet wat ze zou moeten antwoorden en zei daarom alleen maar, ‘Ik ga naar de woonkamer om de spullen van de zolder eens goed te bekijken’.

‘OK. Geef maar een gil als je iets nodig hebt’. Hij grijnsde tegen haar en ze gaf hem een flauwe glimlach terug voordat ze voorzichtig de keuken uitkroop.

__________________________________

Adam liep de woonkamer in, waar Lana op dat moment druk bezig was met een veiligheidsspeld in het slotje van het juwelenkistje te poeren. Hij keek het even aan en ging toen met een zucht naast haar zitten.

‘Er ligt een bos oude sleutels in een van de laden in het dressoir wat boven staat’, zei hij.

Lana keek verrast op. ‘Echt waar? Zou je die alsjeblieft voor me willen halen?’

‘Straks. Ik wil eerst even rustig wakker worden. Ik heb er een hekel aan midden op de dag in slaap te vallen’.

‘Oh, dat wist ik niet, anders had ik je wel wakker gemaakt. Aan de andere kant heb je maar een half uurtje of zo geslapen’.

Adam glimlachte, en pakte vervolgens de afstandbediening van de televisie.

‘Steven heeft gehoord hoe je mij een pak op mijn bips hebt gegeven’, fluisterde ze, en kreeg een vuurrood hoofd.

‘Nou en?’

‘Hij moest er een beetje om lachen, Adam, en het klopt niet dat hij het weet, vind ik’.

Adam haalde zijn schouders op. ‘Dan moet je maar zorgen dat ik geen pak slaag meer hoef te geven’.

Lana gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Als je dat nog eens doet, geef ik je hier ter plekke een pak op je billen’, waarschuwde hij en ging achterover zitten en keek naar de televisie.

Lana deed erg haar best om hem niet nog een knal te verkopen, maar besloot het er maar niet op te wagen. Eén keer op een dag was genoeg, meer dan genoeg, vond ze.

‘Ben je altijd zo chagrijnig als je net wakker bent?’ vroeg ze terwijl ze hem onderzoekend aankeek.

‘Ja. Dat is ook waarom ik er zo’n hekel aan heb. Bovendien ligt dat bed voor geen meter’.

Lana glimlachte, maar hij haalde zijn ogen niet van het beeldscherm af. Ze sloeg weer een fotoalbum open en bestudeerde de foto’s nauwkeurig. De manier van kleden verschilde niet eens zoveel van tegenwoordig, althans niet voor de mannen. De vrouwen droegen echter altijd jurken. Lange jurken tot op de grond, zijden hemdjes en korsetten. Ze vroeg zich af hoe haar dit zou staan. Op dat moment schoot haar droom haar weer te binnen – ze zag zichzelf, ze zag de wapperende lange jurk terwijl ze liep en voelde hoe deze over haar hoofd getrokken werd toen James haar een pak slaag gaf. Verdomme, die droom was levensecht geweest! Ze besloot dat ze die James helemaal niet zo aardig vond. Ze was ervan overtuigd dat hij een stuk hardvochtiger was dan Adam ooit zou kunnen zijn. En ook al was het een van de fantasieën die aan haar eigen onderbewustzijn ontsproten was, toch had ze het gevoel dat ze die man kende.

Hoe afstandelijk Elizabeth in haar dagboek ook was, Lana was ervan overtuigd dat ze in werkelijkheid een gevoelige vrouw geweest moest zijn. Toen ze zich herinnerde waarom Elizabeth in haar droom zo hard gestraft was, opende Lana het dagboek op de bladzijde dat de tweeling doorgeboren was. James was pisnijdig. Ja, natuurlijk! In haar onderbewuste had ze een redden waarom James boos was op Elizabeth – hij gaf haar de schuld van de dood van de tweeling, omdat ze dingen gedaan had die schadelijk voor hen had kunnen zijn. Nu het allemaal wat duidelijker werd voor Lana, sloeg ze het boek met een zucht dicht. Wat had ze toch een levendige fantasie! Ze zou wel een boek over die twee kunnen schrijven – en het zou best heel interessant kunnen zijn, ook al was het fictie…

____________________________

Een uur later had Adam nog steeds niet de sleutels opgehaald en dus stond Lana op om het zelf te doen. Ze ging eerst naar het toilet en klom vervolgens de trap op. Toen ze eindelijk boven was, brandden haar knieën van de pijn. In welke kamer zou ze moeten zijn? Ze keek eerst in de eerste slaapkamer aan de rechterkant. Een mooie kamer met verbleekt blauw behang en een oude verweerde beddensprei die daar waarschijnlijk ooit goed bijgepast had. Hier vond ze niet wat ze zocht en dus kroop Lana weer naar de overloop. Precies op dat moment kwam Adam de trap oplopen.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ze liggen in de laatste kamer aan de rechterkant’, merkte Adam droog op toen hij Lana in het vizier kreeg. Ze voelde hoe hij naar haar keek toen ze langzaam over de overloop kroop. Hij tilde haar op en droeg haar weer naar de slaapkamer van Elizabeth.

‘Zet me neer’, riep ze, en duwde tegen zijn borst.

Adam zette haar op het bed en trok een van de pijpen van haar pyjamabroek omhoog. Haar knie was rood en opgezwollen. Zelfs Lana was verbaasd.

‘Dat dacht ik al’ foeterde Adam ‘je bewoog je ook wel heel wonderlijk voort’. Lana trok haar knieën op en schoof ook de andere pijp omhoog. Beide knieën zagen er gehavend uit. Toen hoorde ze de la van het dressoir openschuiven.

‘Nee’, gilde ze en rolde helemaal naar de andere kant van het bed.

‘Wat had ik gezegd over jezelf pijn doen?”, vroeg hij streng, terwijl hij om het bed heen liep. Lana rolde in haastige paniek weer naar de andere kant om aan de haarborstel te ontkomen.

‘Ik wist niet dat mijn knieën zo gezwollen waren!’

‘Maar ze deden vast wel pijn?!’

‘Ja! En is dat nog geen straf genoeg?’

Adam deed de slaapkamerdeur dicht. ‘Kennelijk niet! – je kruipt er nog steeds op rond’.

‘Het spijt me!’, riep ze, ‘je hebt niet gezegd dat ik niet meer mocht kruipen!’. Maar hij draaide haar op haar buik en rukte haar broek naar beneden en liet de borstel hard en vaak achtereen op haar billen neerdalen.

‘Ik dacht dat je over genoeg verstand beschikt om dat zelf te kunnen bedenken. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat jezelf pijn doen goed is voor een pak op je bips?’

De pijn gierde door haar lichaam, maar het was al even snel voorbij als het begonnen was. Hij hield haar in zijn armen en wreef zachtjes over haar rug, terwijl de tranen over haar gezicht liepen.

‘Verdorie Lana, ik meen het echt hoor. Ik wil dat je goed voor jezelf zorgt, al zal ik daar met behulp van de paddel voor moeten zorgen!’

‘Een paddel’, zuchtte ze en droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Er is nog eentje die mijn betovergrootvader gemaakt heeft’, antwoordde hij. Het hart van Lana ging van angst sneller slaan.

‘Wat zeg je?’, ze hield op met huilen en ging rechtop zitten, trok een grimas en keek hem aan.

‘Hij heeft er een gemaakt. Hij hangt in de kast’.

‘Adam, daar heb ik over gedroomd! Ik droomde dat ik je betovergrootmoeder Elizabeth was en dat James mijn man was. Hij heeft me een pak slaag met de zweep gegeven en vervolgens met een paddel die hij zelf gemaakt had! Die droom was levensecht, Adam en nu ben ik bang!’Ze zag hoe de ogen van Adam steeds groter werden terwijl hij naar haar keek.

‘Hoe zag hij eruit?’

‘Ik heb hem niet echt van dichtbij bekeken, maar hij op zijn minst een centimeter of zestig lang en een 12 centimeter breed, hij was licht van kleur en glom alsof hij gelakt was’.

Adam floot. ‘Dat was nog eens een droom!’ Het hart van Lana sloeg op hol toen hij de kastdeur opende. Hij nam de paddel van het haakje en nam deze mee naar het bed. Ze voelde haar maag omdraaien toen ze de vorm ervan herkende. De kleur was donkerder dan ze zich herinnerde, maar dat zou van de leeftijd kunnen komen.

‘Oh, mijn God, Adam…’ Ze voelde zich duizelig worden en liet zich in de kussens zakken die nu over het bed verspreid lagen.

‘Weet je zeker dat je nooit in die kast gekeken hebt?’, vroeg hij, ‘en dat later helemaal vergeten bent?’

‘Ik…ik weet het niet. Misschien wel…maar ik kan er niks meer van herinneren dat ik hier ene kastdeur geopend heb. Ik ben er vanuit gegaan dat ze allemaal leeg zouden zijn.’

‘Waarom gaf James Elizabeth een pak slaag in je droom?’

‘Ze was gaan paardrijden toen ze zwanger was. Ze reed heel roekeloos, sprong over de beek, en zo. Hij was daar behoorlijk kwaad over’.

Adam dacht even na. ‘Daarom schreef ze natuurlijk in haar dagboek dat hij boos was dat ze doodgeboren waren?’

‘Natuurlijk niet!’, riep Lana. ‘Het is iets wat ik in mijn slaap verzonnen moet hebben! Dat kan niet echt waar zijn!’

‘Nee, dat denk ik ook niet’, antwoordde Adam, maar het zag er niet naar uit dat hij echt overtuigd was. Lana ging op haar knieën zitten, trok een grimas en sloeg haar armen om zijn nek. Ze voelde zich veilig en beschermd toen hij zijn armen om haar heen sloot. Hij zou zorgen dat haar niets zou overkomen. Hij zou niet eens toestaan dat ze zichzelf iets zou aandoen, dacht ze wrang.

‘Ik ga de sleutelbos halen’, zei hij terwijl hij haar weer op het bed duwde. ‘En daar na gaan we naar beneden en zullen we wat ijs op die knieën van je doen’.

‘Ja, Adam…’ Lana kon haar tong wel afbijten toen ze zichzelf ‘Ja, Adam’ hoorde zeggen, maar hij lachte, gaf haar een knipoog en liep de kamer uit. Wat als ze zoiets nog eens in het bijzijn van haar familie zou zeggen? Ze zouden zich allemaal bescheuren!

Met trillende handen pakte ze de oude en verweerde paddel op en bestudeerde hem nauwkeurig. Hoe kon ze hier over gedroomd hebben? Waar had ze hem eerder gezien? Het gladde oppervlak voelde warm aan en niet koud zoals je zou verwachten van een stuk hout dat in een kast in een onverwarmde kamer hing. Ze gooide hem terug op het bed en had opeens zin om hem beneden in de open haard te gooien. Maar goed, ze had het recht niet om dingen hier in dit huis te vernietigen.

Lana stond op en hinkelde op één been naar de kaptafel. Ze keek in de spiegel en raakte deze aan terwijl ze eraan dacht dat heel veel jaren geleden Elizabeth hier vaak gezeten had. ‘Verdomme, dat was in je droom’, riep ze zichzelf tot de orde. Dat weet je helemaal niet. Lana wilde naar huis, weer leven in de moderne wereld, zonder alle naargeestigheid van hier. Misschien kon ze Adam overhalen naar vanavond naar huis te brengen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen het etenstijd was, waren de knieën van Lana nog steeds opgezwollen, deed haar sleutelbeen pijn, klopte haar enkel en brandde haar bips. Het maakte niet uit hoe ze op de zachte bank ging zitten, het was niet comfortabel.

Hoewel Adam haar al verschillende keren een pijnstiller had aangeboden, had ze deze steeds geweigerd omdat ze zich niet de hele tijd gedrogeerd wilde voelen. Ze at met lange tanden nog niet een kwart van wat Adam op haar bord geschept had. Ze dronk het grote glas water leeg en zette haar bord vervolgens op de salontafel.

‘Ben je te moe om te eten?’, vroeg Adam, die met zijn lege bord van de bank opstond.

‘Ik heb gewoon geen honger’, mompelde ze en deed of ze met interesse naar het spelletjesprogramma op de televisie keek.

‘Je hebt slechts een paar muizenhapjes gegeten. Ik maak me zorgen om al het gewicht wat je al verloren bent’.

‘Het is al goed, Adam. Ik krijg genoeg vocht binnen. Jezus leefde veertig dagen lang op niets anders dan water. Er zal me dus niet zo snel iets overkomen’.

‘Moet dat een grapje voorstellen?’, gromde hij. Lana keek hem aan en schudde verdrietig haar hoofd. ‘Je hebt momenteel veel pijn, of niet?, vroeg hij vriendelijk en boog zich naar haar toe. Hij wreef even zachtjes over haar gezicht.

Ze knikte. ‘Maar ik denk wel dat ik zou kunnen slapen. Zou je me nu naar huis willen brengen?’

Adam ging weer staan en pakte hun borden op. Ze had nog niet eerder zo’n gekwetste gezichtsuitdrukking bij hem gezien. Ze zou nog best een nachtje willen blijven als hij dat zo graag zou willen. Ze was net van plan hem dat te laten weten, toen hij zich naar haar omdraaide.

‘Als je echt zo graag naar huis wilt, dan zal ik je brengen. Maar dan blijf ik wel in jouw flat slapen voor het geval je iets nodig mocht hebben’, zei hij.

Lana glimlachte. ‘Nee, ik heb me bedacht. Ik denk dat ik toch maar hier blijf. Dan hoef je je morgen niet zo te haasten om Steven naar huis te brengen en heb ik meer tijd om me klaar te maken voor het werk’.

De spieren in de onderkaak van Adam verstrakten en ze herkende de ‘Ik zal je eens vertellen waar het op staat’ blik in zijn ogen. ‘Wanneer ga jij eens proberen tot rust te komen? Als je niet rust, wordt je nooit beter. En hoe meer je jezelf vermoeit, hoe meer kans je een eventueel HIV virus geeft.’

‘Maar ik heb geen zin om hier morgen de hele dag alleen te zijn!’, bracht ze uit. Ze verraste zich zelf al even veel als hem.

Adam deed niet eens moeite er achter te komen wat ze daar mee bedoelde. ‘Ik zou je morgen naar je eigen huis kunnen brengen voor ik naar het werk ga’.

‘Daar wil ik ook niet de hele dag alleen zijn’, zei ze en hoopte dat hij er iets van zou begrijpen.

‘Wat ga je dan de hele dag op het werk doen? Je kunt niet goed zitten, je kunt niet goed lopen, je kunt niet schrijven, je kunt niet geen injecties klaarmaken omdat je daar twee handen voor nodig hebt, je kunt geen bloeddruk meten, je kunt geen…’

‘Ik kan heus wel zitten’, protesteerde Lana. ‘Ik zou de gesprekken kunnen voeren en dergelijke – ik kan nog heel goed praten!’ Ze hield zich stil toen hij zijn hand naar haar uitstak en haar haren over haar schouder streek.

‘En wie gaat dan opschrijven wat je allemaal met je patiënten bespreekt?’

‘Ik zou het op de computer uit kunnen typen en het vervolgens uitprinten’.

‘OK’, gaf Adam toe. ‘Als je nu naar bed gaat en zorgt dat je een goede nacht draait, dan neem ik je morgen mee naar het werk. Maar dat wil niet zeggen dat ik het allemaal zo’n goed idee vind. Je zult de hele dag in een rolstoel moeten zitten. Met dat gebroken sleutelbeen kun je geen eens krukken gebruiken’.

‘Ik kan best met een kruk lopen’.

‘Nee – je goede arm zit daarvoor aan de verkeerde kant’.

‘Let jij maar eens op’.

Adam zuchtte. ‘Er zitten grenzen aan het incasseringsvermogen van het menselijk lichaam. En die zoek jij aardig op. Als je zo doorgaat kom je nog in het ziekenhuis terecht’.

‘Het gaat prima. En je zult zien dat ik er zomaar bovenop ben. Ik kan heel wat hebben. En ik vind het heel erg dat ik mijn Taekwondo oefeningen niet kan doen, of…’, ze brak haar zin af. Tranen schoten in haar ogen.

‘Oh, we kunnen best oefenen hoor’, glimlachte hij, ‘als dat is wat je wilt. Daar zorg ik wel voor’. Toen hij dat zei, zette hij de borden op de salontafel en deed zijn beide handen om haar kuit. ‘En nu duwen, dan duw ik terug’, zei hij.

Met een verbaasde glimlach deed Lana wat hij zei. Zo werd er helemaal geen druk op haar enkel gezet en ze oefende de spieren van haar kuiten en bovenbenen er wel mee. Nadat ze dit een keer of vijftig herhaald hadden, legde Adam haar been weer neer en maakte een heel spektakel door zijn handen heen en weer te wapperen alsof hij pijn had. Lana giechelde.

‘En mijn rechterarm?’, vroeg ze.

Adam dacht even na. ‘Daar kunnen we niet zo veel mee doen. De meeste bewegingen zetten druk op het sleutelbeen. Nee – wacht eens even…doe die mitella eens af’. Lana liet hem over haar hoofd glijden. Hij ging naast haar zitten en legde haar arm voorzichtig langs haar lichaam terwijl hij haar elleboog bleef ondersteunen. ‘Buig nu je elleboog maar eens en strek hem vervolgens helemaal. Laat het gewicht van je arm helemaal op mij rusten. Goed zo en nu duw je je pols weer terug…’

Na dat ze dit vijftig keer herhaald had, grijnsde Lana van oor tot oor. Ze deed de mitella weer om, deed haar goede arm om de nek van Adam en duwde hem om. Toen ze bovenop hem lag fluisterde ze in zijn oor, ‘Ik houd van je, Adam!’

Hij grinnikte en liet zijn handen naar beneden glijden tot ze op haar billen rustten. Toen hij erin kneep, kneep ze in zijn arm.’Dat kan ik ook’, giechelde ze, en lachte vervolgens uit volle borst toen hij haar kietelde.

‘Oh! Ophouden! Ik geef me over!’ Adam ging rechtop zitten en trok haar met zich mee.

‘Tijd om naar bed te gaan’, zei hij. Ze liet hem los met de bedoeling te gaan staan, maar hij deed een arm om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Zet je zere voet eens bovenop die van mij’, zei hij. Op deze manier was ze in staat naar de badkamer te hobbelen, waar hij haar hielp zich uit te kleden.

‘Wat moet ik in vredesnaam met je aan?’, gromde Adam terwijl hij naar haar toeliep.

Lana beantwoordde zijn strenge blik met een glimlach, monter zijn boosheid negerend. ‘Het is al goed, Adam. Het gaat prima met me. Heb je het dagboek gevonden?’ Steven liep op dat moment de overloop op. Hij hield twee boeken in zijn hand.

‘Oh, jullie hebben het gevonden!’, riep Lana opgetogen toen ze het dunne boekje met de leren omslag herkende.  ‘Wat is het andere boek dat je daar hebt?’

‘Het is een bijbel’, antwoordde Steven. ‘Er staan allemaal geboorte- en overlijdensdata in, een eigendomsakte en een stapel oud geld! We hebben het in een la met een dubbele bodem gevonden!’

‘Wauw! Hoe ver gaan die data terug?’

‘Tot ongeveer 1750 of zoiets’. Toen mengde Adam zich in het gesprek. ‘Je moet niet van onderwerp veranderen, Lana. Je hebt je rust nodig, en ik ben vastbesloten ervoor te zorgen dat je die ook krijgt. Ik heb het etentje bij mijn ouders thuis van vanavond afgezegd’.

‘Wat geweldig!’, zei Lana tegen Steven. ‘Mag ik het zien?’ Lana stak haar hand uit en Steven gaf haar het boek. Ze begon voorzichtig de dunne bladzijden om te slaan terwijl ze tegen de muur leunde om haar evenwicht te kunnen bewaren.

‘Lana, als je nu niet naar beneden gaat, dan draag ik je de trap af’. Aan de stem van Adam was duidelijk te horen dat het hem menens was. ‘En ik beloof je dat je dat niet leuk zult vinden. Ze keek omhoog en zag zijn samengeperste lippen. Lana geloofde hem. Met een zucht deed ze het boek dicht en ging op de grond zitten. Ze legde het boek op haar schoot en schoof in de richting van de trap.

‘Adam gaat straks de zolder op!’, zei Steven en zijn ogen glinsterden opgewonden. ‘Ik blijf in de deuropening staan kijken voor het geval hij door de vloer zakt’.

‘Ik wil kijken!’, riep Lana en keek op om te zien hoe Adam zijn wenkbrauw optrok. Opeens realiseerde ze zich hoe kinderachtig ze geklonken moet hebben en daarom vroeg ze nu netjes, ‘Mag ik alsjeblieft ook vanuit de deuropening toekijken?’

‘Later misschien’, antwoordde Adam.

‘Maar Adam’, protesteerde ze, ‘Ik zal niets anders doen dan rustig zitten toekijken’. Toen hij een stap in haar richting zette, had hij een erg donkere blik in zijn ogen. Lana begon de trap af te dalen. ‘OK, OK, ik ga al. Lana was het pak op haar bips dat hij haar gisteravond gegeven had, nog niet vergeten en de twee kletsen op haar natten billen vanmorgen evenmin. Ook al wist ze dat hij het deed omdat dit goed voor haar was, vond ze nog steeds dat ze best voor zichzelf kon zorgen.

Lana schoof het boek in haar mitella en kroop naar de bank in de woonkamer om het daar door te kunnen lezen. De handgeschreven aantekeningen leken wel een soort ramen waardoor je naar het verleden kon kijken. Ze liet haar vingers over het oude handschrift glijden en stelde zich voor hoe velen dat in de loop der eeuwen gedaan hadden. Het boek was in een verbazingwekkend goede conditie, omdat het al die jaren goed verstopt geweest was voor stof en daglicht. De doodgeboorte van de tweeling was trouw opgeschreven. De data eindigden toen Adam geboren was. Ze vroeg zich af wie die datum bijgeschreven had. Zijn moeder? Waarom had ze Adam nooit iets over het boek verteld? Wachtte ze misschien op een speciale gelegenheid om dat te doen? Waarom lag het boek niet in een bankkluis in plaats van de zolder waar het met een brand gemakkelijk verloren had kunnen gaan?

Lana liet haar vingers voorzichtig over de oude en broze bankbiljetten gaan – ze waren nu waarschijnlijk heel wat meer waard dan de oorspronkelijke waarde en ze waren in een prima conditie. Ze zou ze het liefst allemaal inlijsten en tegen de muur hangen in de studeerkamer, boven de schoorsteenmantel. Lana zuchtte, langzaam raakte ze zich ervan doordrongen dat ze zelf deel uit zou maken van de geschiedenis van zijn familie. Het voelde alsof ze daar ook thuishoorde; sinds het moment dat ze het huis voor het eerst binnengestapt was voelde ze een zekere nieuwsgierigheid. Had het lot ervoor gezorgd dat hun wegen elkaar gekruist hadden? Was het voorbestemd geweest dat ze met Adam zou trouwen? Was dat waarom de zolder zo’n aantrekkingskracht op haar had? Lana trok haar wenkbrauwen op bij de gedachte. Zij was de ontdekkingstocht begonnen en was nu gedwongen om toe te kijken hoe Adam en Steven alle leuke dingen deden. Zij hadden deze bijbel gevonden, en nu zouden ze waarschijnlijk allerlei oude schatten vinden, terwijl zij hier vast zat, helemaal buiten beeld.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana nam ongeïnteresseerd de eigendomsakte. Deze was beschreven in bunders en akers samen met lengte- en breedtegraden. Het speelde zich in de omgeving af en Lana ging ervan uit dat het land wat nu van Adam was hier beschreven werd. Het zou interessant zijn het eens te laten onderzoeken, bijvoorbeeld of de erfgrenzen nog steeds hetzelfde zouden zijn. Ze voelde haar ogen zwaar worden en leunde achterover en deed ze dicht…

‘Elizabeth!’, hoorde ze haar echtgenoot vanuit de hal  roepen. Wat zou er aan de hand zijn, dacht Elizabeth Hayes, terwijl ze haar borduurwerkje aan de kant legde en in de richting van de trap liep.

‘Ja, James?’ Toen ze naar beneden keek trok haar maag samen. Hij was boos. Dat was wel zeker. Wat had ze nu weer gedaan? Ze keek naar zijn knappe gestalte, met zijn opmaat gesneden rijbroek die iedere spier in zijn bovenbenen accentueerde. Ze kreeg er nooit genoeg van daarnaar te kijken en het maakte dat ze zin kreeg om te vrijen. Als ze ’s avonds naar bed gingen had ze altijd zin. Soms greep hij haar ook overdag beet om haar mee te trekken naar de slaapkamer, haar uit te kleden en op het bed neer te duwen. Maar daar zag het deze keer niet naar uit…

James rende de trap op; hij had zijn rijzweep nog in zijn hand. Bovenaan gekomen pakte hij zijn vrouw bij haar arm en trok haar mee naar de slaapkamer. Ze kromp ineen toen hij op het bed ging zitten. Zijn ijzeren greep om haar arm begon pijn te doen.

‘Hoe vaak heb ik je niet gezegd dat je niet alleen moet gaan rijden?’, bulderde hij. Ondanks de diepe fronzen zag hij er nog steeds knap uit.

Het hart van Elizabeth ging sneller kloppen. Drie dagen geleden was ze ‘s morgens vroeg stiekem weggeglipt om door de met dauw bedekte landerijen te galopperen met haar merry, Lacy. Ze deed dit de laatste tijd wel vaker. Op dat uur van de dag lag iedereen nog te slapen. ‘W-wat bedoel je, James?’, vroeg ze met trillende stem.

‘Tom heeft me daarnet verteld dat hij je een paar dagen geleden door het land heeft zien jakkeren en over de beek zien springen!  Wou je zeggen dat het niet zo was?’, brieste hij.

Elizabeth hield zich even stil. Het woord van de stalknecht werd gerespecteerd; hij stelde zich altijd loyaal op en was nog nooit op een leugen betrapt. Aan de ander kant, als ze vol zou houden dat zij dat niet geweest was, dan zou James haar misschien geloven. Maar als hij er ooit achter zou komen dat ze gelogen had, dan zou hij haar heel streng straffen. ‘Nee’, mompelde ze, en liet haar blik naar de grond zakken. ‘Ik heb het gedaan’.

‘Je bent verdomme vier maanden zwanger! Ga je het leven van je ongeboren kind in de waagschaal stellen voor je eigen pleziertje? Mijn God, Elizabeth, hier ga je spijt van krijgen, heel veel spijt!’ Met die woorden draaide hij zich om en trok haar over zijn schoot ervoor zorgend dat haar bollende buik tussen zijn knieën hing. Hij gunde haar geen kans het te ontkennen of het zelfs maar uit te leggen. Haar bovenlichaam lag op het bed, haar billen staken hoog in de lucht nadat hij zijn knie omhoog gebracht had. Haar rokken werden tot over haar hoofd omhoog geschoven en met een scheurend geluid werd haar onderbroek omlaag gerukt. Ze zou dus op de blote krijgen dacht ze en greep naar een kussen om haar gezicht in te kunnen drukken. Hij strafte haar alleen maar op deze manier als ze zwaar de mist in gegaan was. En nu was ze fors over de grens gegaan wist ze en kneep haar billen instinctief samen.

‘Zwiep!’De zweep beet in haar bips en zond een felle pijn naar haar hersenen toen ze in de kussen gilde. Hij had haar niet eens met zijn hand opgewarmd! De zweep daalde keer op keer neer en zette haar billen en dijen in brand. Ondanks zijn herhaalde waarschuwen, begon ze zich heftig te verzetten, ze trappelde met haar benen en probeerde zijwaarts van zijn schoot te schuiven. Hij liet de zweep eerst op haar ene kuit en vervolgens op de andere neerdalen, en droeg haar op stil te blijven liggen. Elizabeth gilde bij iedere klets en deed haar benen bij elkaar om ze stil te kunnen houden. Het zou nog veel erger worden als ze  niet zou doen van hij zei.

‘Jij moet voortaan twee keer nadenken voor je weer gaat rijden’, liet James luid en duidelijk weten terwijl hij de zweep liet neerdalen. Hij zorgde dat ieder plekje gekleurd werd. Hij had zich tot een ware expert ontwikkeld die nooit twee keer het zelfde plekje raakte. Hij wilde wel een ondraaglijke pijn veroorzaken maar geen blijvend letsel toedienen. ‘Je zult een week niet kunnen zitten tegen de tijd dat ik met je klaar ben!’

Elizabeth wisselde gillen en snikken af terwijl de straf doorging. Niet meer in staat om rationeel na te denken begon ze weer met haar benen te spartelen. Dat de striemen daarna op haar benen neerdaalden, voelde als een weldaad aan op haar billen. Er leek geen eind aan te komen.

Toen hij uiteindelijk even ophield en zijn hand op haar brandende bips legde, dacht ze dat het voorbij was. Maar ze kon zich niet erger vergissen.

‘Elizabeth, beheers je een beetje’, liet hij haar weten. Hij tilde haar op en legde haar met haar heupen op het bed.

‘Het spijt me’, snikte ze. ‘Ik zal het nooit weer doen, dat beloof ik!’

‘Ga liggen!’, beet hij haar toe. In haar vertwijfeling was ze helemaal vergeten wat er van haar verwacht werd. Ze trok snel haar knieën onder haar lichaam, knielde op het bed. Bips omhoog, hoofd in het kussen. James schoof haar rok goed omhoog, zodat ze onder haar middel helemaal bloot was. Hij deed een stapje terug en keek naar het kunstwerk dat hij op haar billen had achtergelaten. ‘Over een uur ben ik terug voor de rest van je straf’, liet hij haar weten.

‘Oh, God, James, alsjeblieft, niet meer! Het doet zo verschrikkelijk zeer!’, riep ze. De gedachte dat ze nog meer op haar billen zou krijgen was onverdraaglijk.

‘Denk aan je ongeboren kind!”, schreeuwde hij bijna en daarna hoorde ze zijn zware voetstappen die de kamer uitliepen, de trap af. Hij had de deur van de slaapkamer niet eens dicht gedaan. Elizabeth zou heel graag op willen staan om deze dicht te doen, maar ze durfde niet. Ze bleef lang nadat hij vertrokken was in het kussen huilen. Een opkomend schuldgevoel werkte verstikkend. In deze oncomfortabele houding, kon ze haar hoofd maar een klein stukje optillen zonder van positie te veranderen. Maar ze wist wel beter dan dat te doen, omdat hij soms weer even kwam kijken en het was nooit een aangename ervaring geweest als ze niet in precies dezelfde houding had gelegen. Ze gluurde door haar gezwollen oogleden naar de prachtige kaptafel die hij vorig jaar voor haar verjaardag gemaakt had. Hoeveel uren had ze er wel voor gezeten terwijl ze met allerlei crèmepjes, lotions en andere cosmetica in de weer was? Hij was zo’n liefdevolle echtgenoot – waarom moest ze hem altijd zo dwarszitten met haar buien, brutale opmerkingen en haar opzettelijke ongehoorzaamheid? Ze had een pesthekel aan deze pijnlijke straffen – wanneer zou ze het eindelijk eens leren?

James was teruggekomen en had gezien dat de striemen al een beetje waren weggetrokken. Hij zou de volgende reeks even hard toedienen. Hij kon er niet bij dat ze het leven van hun kind, laat staan dat van zichzelf, in gevaar gebracht had. Hij had haar wel eens eerder zo zien rijden, roekeloos maar op een vreemde manier ook op prachtige wijze. Haar haren hadden achter haar aan gewapperd. Hij zou haar deze manier om zich te ontladen ook niet misgunnen,  als ze niet zwanger geweest was. Het was hun derde kind, en hij wist hoe gemakkelijk een kind in de schoot van zijn moeder beschadigd kon worden. Zijn moeder was zijn jongere broertje verloren  door een te wilde rit toen ze al te lang zwanger was. Hij was doodgeboren en de ellende  van die gebeurtenis had zijn schaduw lange tijd over het landhuis geworpen.

Elizabeth had hem binnen horen komen en liet haar tranen weer de vrije loop. Ze vroeg zich vaag af hoe een mens zoveel tranen kon hebben en dat er nog steeds weer nieuwe waren. Maar er waren nog heel veel meer ontdekte ze, toen James een lange paddel tevoorschijn haalde. Hij had hem vorig jaar gemaakt. Ze keek toen hoe hij hem met houtsnijwerk versierd had. En toen hij klaar was, had hij haar de scherpe pijn die hij voortbracht laten voelen. Hij had hem tot nu toe maar twee keer eerder gebruikt. Ze huiverde toen ze het koele oppervlak tegen haar billen voelde.

‘Je krijgt er vijftig. Als je beweegt beginnen we weer van voor af aan’. Ze hoorde de strenge toon in zijn stem en begon te huilen voor de eerste klap gevallen was. Dit was veruit de strengste straf die ze ooit van hem gekregen had, van alle keren die hij haar sinds hun huwelijk bijna wekelijks gegeven had. Toen het hout op haar zere billen neer kletste, gilde ze. Ze deed geen  moeite meer het geluid te dempen. Het ging maar door en het ging maar door. Toen de laatste klap viel, liet ze zich voorover op het bed vallen, volledig overmeestert door de pijn om een paar tellen later weg te zakken in een zalige slaap.

James wreef de bips van zijn vrouw in met een verzachte olie terwijl ze lag te slapen. Hij had spijt van zijn handelen, ook al geloofde hij er heilig in. Hij wilde niet dat ze onnodig zou lijden – de ervaring op zich was genoeg om ervoor te zorgen dat ze het kind nooit weer in gevaar zou brengen. Hij wist precies wat nodig was om door de koppigheid en het temperament van dit meisje heen te breken. Ze was in staat om een pak slaag lachend in ontvangst te nemen terwijl zijn hand ervan gloeide. Hij kende haar zo langzamerhand, hij wist dat hij gelijk had, en hoe zijn verantwoordelijkheden eruit zagen. Als ze dit ooit nog eens zou doen, dan zou hij haar…

Lana werd wakker en merkte dat Adam naast haar zat en zijn vingers door haar haren liet glijden. Ze zag zijn glimlach toen hij zich voorover boog om haar te kussen. In plaats van zijn knappe groene ogen, zag ze duidelijk de staalblauwe van James.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana ging rechtop zitten en keek de kamer rond. Ze was Lana Taylor, die op het punt stond mevrouw Hayes te worden. Ze was helemaal niet Elizabeth Hayes, de vrouw wiens pijn en lijden haar dromen daarnet gevuld hadden. Niet in staat omlaag te grijpen en over haar billen te wrijven, vroeg ze zich af waar die pijn vandaan kwam. Het had helemaal niet zoveel pijn gedaan toen ze daarnet de trap afgedaald was. Wat was er dan aan de hand? De droom van daarnet leek zo levensecht!

‘Alles in orde, liefje?’, vroeg Adam terwijl hij haar over haar wang streek.

Ze wreef met een trillende hand over haar gezicht – het voelde klam aan. ‘Ik heb liggen dromen’, fluisterde ze. ‘Het was zo levensecht. Ik heb in mijn droom liggen huilen…’

Adam sloeg zijn arm om haar heen, er voor zorgend dat haar zere kant niet in de verdrukking kwam. ‘Nu is alles weer goed. Het was maar een droom. Wat zeg je er van? We gaan naar de zolder – wil je nog kijken?’

‘Zijn jullie dan nog niet geweest?’

‘Nee’, glimlachte hij, ‘we hebben buiten nog meer hout gehakt. Ik wilde dat je erbij kon zijn als we naar boven gingen’.

‘Dank je wel’, zei Lana en glimlachte terug. Op dat moment merkte ze pas dat het haardvuur in de kamer brandde. Het zag er gezellig uit. Ze kon de warmte van de vlammen voelen. Het grote platte televisiescherm even wegdenkend, zou het zo maar weer het jaar 1800 kunnen zijn. Alles zag er een beetje wazig uit – waarschijnlijk kwam dit van de pijnstillers. Ze nam zich voor het vanaf nu bij de paracetemol te laten…

__________________________

‘Voorzichtig, Adam!’, riep Lana, toen ze de vloerdelen van de vloer van de zolder gevaarlijk hoorde kraken.

Hij grijnsde en antwoordde, ‘Ik loop alleen maar over de balken, niet op de plaatsen daar tussen’.

‘Hoe weet je dan waar die precies lopen?’

‘Daar komen de vloerdelen samen. Het is dus goed te zien’.

‘Oh’. Lana kromp echter bij iedere stap ineen. Hij stopte bij een groot dressoir en deed een la open.

‘Bingo’, zei hij en Lana boog zich voorover in een poging te kunnen zien. ‘Foto albums. Zo te zien behoorlijk oud’. Hij nam ze mee en gaf ze aan Steven, die een paar meter van de deur op zijn hurken zat. Hij leek wel op een roofdier, die klaar was om de sprong te maken, dacht Lana.

Steven gaf haar de foto albums een voor een aan. Haastig opende ze er een en werd geconfronteerd met een portret van James.

Haar adam stokte toen ze de echtgenoot van Elizabeth zag, de man uit haar droom. Adam had duidelijk dezelfde beenderenstructuur in zijn gezicht; het enige echte verschil waren de ogen. Die van Adam waren lichter van kleur en waren warmer. Ze had James gister natuurlijk op die andere foto gezien, dacht ze. Deze was alleen scherper. Daarom had ze geweten hoe hij eruit zag.

‘Nadat we getrouwd zijn’, zei Adam en bracht haar terug in het heden, ‘brengen we al deze spullen naar beneden om te vloer te laten vervangen’.  

‘Waarom zouden we daarop wachten?’, vroeg Lana terwijl ze een bladzijde van het album omsloeg.

‘We hebben de andere vertrekken hard nodig voor alle bruiloftsgasten. We zullen dan alle kamers hard nodig hebben en kunnen ze niet als opslagruimte gebruiken. Bovendien, ben jij bepaald niet in de juiste conditie om met die spullen te lopen slepen, en ik zal je daar hard bij nodig hebben’.

Lana keek hem aan en zag zijn brede grijns. ‘Best hoor. Ga nu maar door met je werk’.

Lana bleef gefascineerd door de fotoalbums bladeren totdat ze merkte dat Steven een heleboel boeken en andere spulletjes achter haar opgestapeld had. Haar oog viel op een houten kistje met hetzelfde motief als de kaptafel in de slaapkamer van Elizabeth. Zou het een juwelenkistje zijn? Ze boog zich voorover en schoof het naar haar toe – het was te zwaar om het met één hand op te pakken. Opgewonden probeerde ze het te openen, maar het zat op slot.

‘Zou hier nog een sleuteltje bij zijn?’, vroeg ze aan Adam, die inmiddels uit het zicht was. ‘Adam?’

‘Ik ben hier achter’. Zijn  stem klonk gedempt. ‘Ik kom zo bij je’.

‘Waar is Steven?’, riep ze.

‘Die is hier bij me. Even geduld’.

Lana kon niet voorbij al het meubilair en de opgestapelde dozen kijken. Maar ze kon hun stemmen wel horen. Deze klonken gedempt. Toen hoorde ze het geluid van een Weense wals over de zolder schallen. Een oude radio? dacht Lana en tuurde het schemerdonker in. Ze voelde een koele bries in haar nek.

‘Adam!’, riep ze, maar kreeg geen antwoord. Ze hoorde alleen nog maar de muziek. Opeens wilde ze hier helemaal niet meer zijn – waarom gaven ze geen antwoord? Ze huiverde en de temperatuur om haar heen leek flink te zakken. Het vuur beneden moest uitgegaan zijn, bedacht ze zich, of misschien had Adam wel een van de zolderramen opengezet. Een koele bries waaide in haar gezicht. ‘Adam!’ Hij had gezegd dat hij in geesten en spoken geloofde! Als zo’n rationele en relativerende man daarin geloofde, dan was het misschien ook wel zo!

Zouden Adam en Steven een raam opengezet hebben en naar buiten gevallen zijn? Ze voelde de angst opkomen. Omdat ze hen niet alleen achter wilde laten, schuifelde ze voorzichtig langs de rand van de zoldervloer. Geen van de vloerdelen begon te kraken toen ze passeerde. Ze zorgde ervoor netjes over de balken te blijven lopen. Na een paar meter wachtte ze even. Ze herinnerde zich dat Adam haar gezegd had te blijven waar ze was. Ze hield zichzelf voor dat ze haar toch niet boven de muziek uit zouden kunnen horen, dat ze zich niet zo aan moest stellen. Ze deed weer een paar stappen naar voren. Ze was ervan overtuigd dat ze een goed excuus had als ze betrapt zou worden. Ze wrong zich tussen twee stapels oude koffers door en keek om het hoekje. Daar zag ze Adam en Steven. Ze stonden met hun rug naar het open raam en keken in een oude koffer. Er zat een oude grammofoon in, wiens enorme toeter een orkaan van lawaai de ether inblies.

Nu ze zag dat beiden in orde waren, draaide Lana zich om, om terug te lopen. Ongelukkigerwijs was er niet genoeg ruimte om zich om te kunnen draaien en dus moest ze achterwaarts tussen de koffers door manoeuvreren. Toen ze bijna de nauwe opening bereikt had, stopte de muziek. In de oorverdovende stilte kon Lana het bloed in haar oren voelen kloppen. Toen hoorde ze voetstappen en probeerde zich door de nauwe opening te wringen. Toen hoorde ze een schuivend geluid en zag hoe een van de koffers aan de linkerkant begon te schuiven.

‘Kijk uit!’, gilde ze. Ze wist niet waar Adam en Steven precies waren. De bovenste twee koffers vielen en kwamen op een stapel dozen terecht, die het begaven onder het enorme gewicht. Een van de deksels sprong open en een stapel netjes opgevouwen linnengoed tuimelde over haar voeten. Lana keek in het boze gezicht van Adam dat aan de andere kant van de stapel koffers verscheen en beet vertwijfeld op haar lip. Ze wilde dat ze niet zo geschreeuwd had, dan had ze zich misschien stilletjes uit de voeten hebben kunnen maken. Ze waren helemaal niet in gevaar geweest.

‘Had ik je niet gezegd dat je moest wachten’, beet hij haar toe. Hij deed een stap aan de kant en glipte langs de koffers die er nog lagen. ‘Moet je kijken wat je gedaan hebt!’

‘Het s-spijt me! Ik bleef maar roepen, maar er gaf niemand antwoord! Ik dacht dat jullie iets overkomen was!’, stotterde ze, maar Adam pakte haar vast en tilde haar als een klein kind op. Ze sloeg naar arm om zijn nek en hield zich stevig vast, toen hij zijn weg zocht terug naar de zolderdeur.

‘Ik ben zo terug, Steven’, riep hij naar achteren. ‘Zou jij deze spullen al vast naar de woonkamer willen brengen?’

‘Ja, meneer’, hoorden ze de jongeman antwoorden. Lana had hem Adam nog nooit eerder ‘meneer’ horen noemen. Waarom deed hij dat deze keer wel? Toen concentreerde ze zich weer op de man die haar voorzichtig de nauwe trap afdroeg. De blik op zijn gezicht zorgde dat de rillingen over haar lijf liepen. Ze was haar hoogtevrees op slag vergeten. Ze verborg haar gezicht in zijn shirt, terwijl hij de overloop afliep. Toen stapte hij de slaapkamer van Elizabeth binnen en zette haar neer op de rand van het bed.

Het was alsof ze een klap in haar gezicht kreeg, toen Lana in de spiegel van de kaptafel naar zichzelf keek. James had Elizabeth in precies dezelfde kamer gestraft. En nu stond Adam bij de kaptafel en opende de la om de grote houten haarborstel tevoorschijn te halen! Lana schudde haar hoofd, om de herinnering te verdrijven. Het was maar een droom, het was allemaal niet echt. Maar Adam was levensecht.

Lana slikte hoorbaar toen hij de deur dicht deed en zich naar haar omdraaide. ‘Je b-bent z-zeker niet van plan om mijn haar te b-borstelen, of w-wel?’, stotterde ze. Ze wist het antwoord eigenlijk wel, maar hoopte dat het niet waar zou zijn.

‘Nee! En waarom heb je je zelf in hemelsnaam in gevaar gebracht door zomaar de zolder op te lopen? Hoe vaak moeten we het hier nog over hebben?’

Adam kwam even later terug met een ijspakking, een rol verband en een theedoek. Hij rolde Lana voorzichtig op haar goede zij en legde de ijspakking op haar sleutelbeen en hield deze op zijn plaats door het verband een paar slagen over haar schouder en onder haar arm door te wikkelen. Met de theedoek fabriceerde hij een mitella, die hij vastmaakte met een grote veiligheidsspeld. Vervolgens rolde hij haar voorzichtig op haar rug.

Lana bleef stil liggen toen Adam haar verzorgde. De felle pijn was overgegaan in een doffe, kloppende pijn. En hoewel Adam haar met fluwelen handschoentjes aanpakte verwachtte ze dat hij ieder moment tegen haar uit zou kunnen varen. Hij zou zich gaan afvragen wat ze eigenlijk op de zoldertrap te zoeken had. Hij zou vast en zeker denken dat ze op de zolder geweest was. Toen hij haar op haar rug rolde keek ze hem aan en zag tot haar verrassing alleen maar liefde en bezorgdheid in zijn ogen.

‘Lana, ik ga je nu helpen rechtop te zitten, goed?’ Hij reikte naar haar goede hand en zij trok zichzelf overeind.

Terwijl ze voorzichtig over haar nek wreef, zei ze, ‘ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren! Het spijt me dat ik zo onhandig ben geweest, Adam…’

‘Liefje, ik weet zeker dat je er niets aan kon doen! Struikelde je ergens over toen je de trap afliep?’ Adam ging staan en wierp een onderzoekende blik op de trap achter hen. ‘Kijk, deze trede deugt niet. Die ene kant staat een paar centimeter hoger dan de andere. Ik zal daar snel naar laten kijken. Maar we gaan nu eerst naar de spoedeisende hulp om een röntgenfoto te laten maken’. Adam deed de deur naar de zoldertrap dicht en stak zijn hand uit om haar overeind te trekken.

Zodra Lana gewicht op haar rechterenkel zette, schoot er een felle pijnscheut doorheen. Ze gilde en probeerde het nog eens, met hetzelfde resultaat. Adam ging onmiddellijk door zijn knieën om er naar te kijken.

Je hebt ook een dikke enkel!’, zei hij en tilde haar op om haar van de trap te kunnen dragen.

Lana sloeg haar goede arm om zijn nek. Maar toen ze een blik naar beneden wierp, piepte ze, ‘Zet me neer! Je kunt me niet van de trap dragen, we zullen vallen!’

‘Lana, ik heb je goed beet. Ik laat je heus niet vallen.’ Hij stond boven aan de trap.

‘Zet me neer!’, zei ze eisend. Ze was nu bijna hysterisch en probeerde zich uit zijn armen te bevrijden. Omdat hij totaal verrast was, had Adam geen andere keuze dan haar op de grond te laten zakken.

Lana stond op haar goede been en zette haar hand tegen de muur omdat ze van plan was te gaan zitten en vervolgens treetje voor treetje naar beneden te gaan. Ze voelde hoe Adam zijn sterke arm om haar middel deed. Haar adem stokte toen hij haar een paar keer hard op haar bips sloeg. Van de pijn schoten de tranen in haar ogen.

‘Wat mankeert jou?’, vroeg hij. ‘Je zorgde er bijna voor dat ik je bovenaan de trap liet vallen! Wil je nooit weer zo gevaarlijk doen?’

Ze draaide zich om en wierp zich in zijn armen en klampte zich stevig aan hem vast, terwijl ze op lette dat haar gewonde schouder niet in de verdrukking kwam. ‘Het spijt me…ik raakte in paniek – ik heb af en toe last van hoogtevrees…’

‘Oh’, Adam wreef met zijn rechterhand over haar rug. ‘Dat wist ik niet. Maar je had het beter gewoon kunnen zeggen dan ons beiden bijna van de trap te storten. Maar kom, we moeten in actie komen. Ik zal je enkel inpakken en daarna gaan we naar het ziekenhuis.’

Nadat ze met haar mouw haar ogen drooggewreven had ging Lana zitten en schoof op haar zere billen over de vloer met gebruikmaking van haar goede arm en haar goede been. Op dezelfde manier daalde ze de trap af, terwijl Adam naast haar meeliep.

‘Wacht hier maar even’, zei hij toen ze onderaan de trap beland was. Toen hij weg was keek Lana naar haar enkels. De rechter was behoorlijk gezwollen en deed net zoveel pijn als haar sleutelbeen. Ze zag er niet uit. Haar haren hingen gedeeltelijk los en tot haar afschuw zag ze hoe er mascara op haar mouw zat. Op deze manier kon ze niet naar de spoedeisende hulp…

_____________________

Toen Adam weer in de hal kwam, was ze vertrokken. ‘Lana!’, baste hij, ze kon hem helemaal in de badkamer in de oost vleugel van het huis horen. Ze was er op een hand en beide knieën naartoe gekropen en stond bij de wastafel.

‘In de badkamer’, schreeuwde ze terug en draaide de kraan open om een washandje nat te maken. Tegen de tijd dat ze de mascara van haar gezicht gewassen had, verscheen hij in de deuropening. Zijn hele houding straalde ongenoegen uit.

‘Volgens mij had ik je heel duidelijk laten weten te blijven waar je was! Ga zitten!’ Lana ging op de wc zitten en tilde haar rechterbeen voor hem op, terwijl hij bij haar neer knielde met een ijspakking en een rol verband in zijn hand. Toen hij het ijs op haar enkel legde begon ze te grinniken.

‘Wat is er zo grappig?’, hij keek naar haar op.

‘Ik…ik zit op de troon…en…jij knielt aan mijn voeten!’, proestte ze uit.

‘Ik denk dat je zo langzamerhand in shock raakt’, gromde hij en wikkelde het verband om haar enkel.

‘Ik moet ook nog heel nodig plassen’, lachte ze, ‘dus schiet op!’

Adam scheurde het uiteinde van het verband een stukje in en wikkelde beide stukken ieder een kant op en legde er vervolgens een knoop in om het vast te zetten. Hij klopte op haar knie, ging staan, liep de badkamer uit en deed de deur achter zich dicht.

Lana plaste, waste haar goede hand, haalde een borstel door haar haar en hinkelde in de richting van de deur. Iedere keer als ze op haar voet landde, trok ze een pijnlijke grimas omdat de pijn door haar schouder trok. Adam zat op de rand van het bed op haar te wachten. Zonder een woord te zeggen liep hij naar haar toe, tilde haar op en liep in de richting van de voordeur. ‘Mijn tasje ligt nog in de studeerkamer’, zei ze toen hij de deur open deed. ‘En ik moet mijn jas hebben – het is koud buiten!’

Adam zette haar neer en ze leunde tegen de muur, terwijl hij de spullen ging halen. Ze glimlachte toen ze zich bedacht dat deze kleine noodsituatie zijn nuchtere verstand begon te beïnvloedden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen Adam Lana op de bijrijderstoel neergezet had, riep hij Steven. De jongeman kwam aanrennen van de nog steeds aangroeiende houtstapel en koos ervoor om mee te gaan. Eenmaal onderweg reed Adam aanzienlijk sneller dan hij gewoon was.

Nadat hij met piepende banden een scherpe bocht genomen had, keek Lana opzij, en zei, ‘van mijn huidige verwondingen zal ik niet zo snel doodgaan, maar dat zou wel kunnen gebeuren als we een ongeluk krijgen’.

‘Sorry’, mompelde hij en nam gas terug. ‘Ik maak me alleen zorgen over die enorme smak die je gemaakt hebt, voor hetzelfde heb je ook last van inwendige bloedingen’.

‘Ik heb verder geen pijn behalve in mijn nek, mijn enkel en mijn…’. Lana kuchte, toen ze zich herinnerde dat Steven achterin zat.

‘Maar Adam reageerde onmiddellijk, ‘Je wat?’

‘Mijn hoofd’, antwoordde ze en draaide zich om en keek naar buiten. Toen hoorde ze een vreemd geluid. Toen ze naar Adam keek, zag ze dat hij dit voortbracht toen hij zijn best deed niet in lachen uit te barsten. Met een glimlach liet Lana zich in de stoel zakken en probeerde te ontspannen. Gelukkig, Adam was niet zo bezorgd meer.

____________________

Adam was als vertegenwoordiger van een patiënt nog een stuk erger dan welke moeder van welk kind dan ook. Lana was er van overtuigd dat het personeel van de spoedeisende hulp opgelucht was toen ze bijna vier uur later vertrokken. Adam had erop gestaan dat er een hele reeks lab onderzoeken uitgevoerd werden, röntgenfoto’s en zelfs een CT-scan van haar ingewanden, voor hij ervan overtuigd was dat ze niet levensbedreigend gewond was. Ze was verbaasd dat de dienstdoende arts ook nog met hem meegegaan was en de meeste onderzoeken had laten uitvoeren.

Steven was de hele tijd zoet geweest met het bestuderen van alle apparatuur in de kamer en probeerde er achter te komen wat er achter de andere gordijnen gaande was. Nadat Adam hem echter had gezegd dat hij bij hen moest blijven, was hij gaan zitten en ging naar de televisie kijken die daar opgesteld stond.

Nadat ze Lana pijnstillers gegeven hadden, zakte ze de rest van de middag weg in een aangename roes. Adam en Steven hadden haar op de bank in de kamer in de kussens en met een dekentje over zich heen geïnstalleerd te midden van warme chocola, bekers melk en de afstandbediening. Ze voelde zich eigenlijk wel prima totdat de medicijnen uit begonnen te werken…

Als eerste begon haar sleutelbeen te kloppen. Het was inderdaad gebroken en werd nu met een ‘figure of eight’ verband die haar schouders naar achteren drukten en een mitella. Vervolgens begon haar enkel pijn te doen. Het was alleen maar verstuikt, maar flink opgezet. Er was een drukverband aangelegd. En toen ook haar hoofd nog zeer begon te doen, riep ze Adam die met weinig succes bezig was alle papieren uit de studeerkamer in een la te stoppen.

‘Alles doet zeer’, klaagde ze en keek naar hem toen hij naast haar op de bank kwam zitten. ‘Ik wil naar huis, een warm bad nemen en daarna mijn bed in!’

Adam pakte haar hand en hield deze vast. ‘Je kunt beter hier blijven, liefje. Ik zal een nieuwe pijnstiller voor je gaan halen.

‘Maar mijn Indinavir ligt ook nog thuis, net als mijn kleren en mijn make-up en mijn…’

‘Maak maar een lijstje, dan zal ik het straks allemaal voor je gaan halen’.

‘Nee’.

Adam keek haar verbaasd aan. ‘Nee? Moet ik je er nog even aan herinneren wat het beste voor je is?’

Lana keek vertwijfeld naar het plafond. ‘Ik wil nu alleen nog maar waar ik mezelf prettig bij voel. Waarom zou hier blijven het best zijn? Ik voel me een stuk beter in mijn eigen huis en in mijn eigen bed’.

‘Van deze bank is anders een heel comfortabel bed te maken’.

‘Dat is prachtig. Maar breng me alsjeblieft naar huis, OK? Ik wil hier niet iedereen tot last zijn. Ik wil alleen maar tot rust komen, zodat ik maandag weer fit naar mijn werk kan’.

‘Je kunt maandag helemaal niet aan het werk!’

‘Oh, jawel! Ik kan dan misschien niet zo goed lopen, maar als ik een rolstoel zit, kan ik alles doen wat ik normaal gesproken ook doe!’

‘Hoe wil je die rolstoel dan met één hand verplaatsen?’

‘Ik denk dat ik net zolang rondjes ga draaien tot iemand me komt duwen. En vergeet niet dat ik nog een goede voet heb’. Lana liet haar ogen nog een keer naar het plafond gaan. Toen kwam Steven binnen en ging in een van de fauteuils zitten.

‘Als je nog eens zo irritant met je ogen doet, dan leg ik je over de knie!’, waarschuwde Adam alsof er helemaal geen Steven was.

‘Jij en wie zijn leger?’, reageerde ze met een felle blik in haar ogen.

‘Ben je van plan dit op de spits te drijven?’

‘Nee!’

‘Goed zo, want ik ga niet graag de strijd aan met iemand die niet in staat is zich te verdedigen’.

Steven barstte in lachen uit. Adam draaide zich om en glimlachte naar hem, alsof hij zich nu pas realiseerde dat Steven in de kamer was.

Lana liet haar blik weer omhoog gaan. ‘OK, daar kan ik mee leven’, gaf ze toe, ‘maar ik weet zeker dat als je op de spoedeisende hulp een CT-scan van je hoofd had laten maken, gebleken was dat deze helemaal leeg was!’, liet ze Adam weten. Ook hier moest Steven hard om lachen.

‘Ik ben dus dom en hersenloos?’

‘Daar lijkt het wel op. En ga je me nu naar huis brengen, of moet ik zelf rijden?’

Toen ze dat zei, verdween de glimlach bij Adam. Hij keek haar boos aan, stond op en tilde haar op, met dekens en al. ‘Wil je ons even excuseren, Steven?’, vroeg hij.

‘Zet me neer!”, protesteerde ze. Maar Adam negeerde haar en droeg haar de kamer uit. Toen ze voelde hoe ze langzaam uit zijn armen gleed, was ze gedwongen haar goede arm om zijn nek te doen. ‘Ik wil niet dat je me draagt! Zet me neer!’ Maar hij hield haar alleen maar steviger beet.

Lana kookte van boosheid omdat ze op deze manier gedwongen werd met hem mee te gaan. Als ze een vrij hand zou hebben, zou ze hem geslagen hebben. Zich niet bewust van zijn plannen, kneep ze hem in zijn nek.

‘Als je dat nog eens doet, dan haal ik de haarborstel van betovergrootmoeder’, waarschuwde hij. Lana staakte haar verzet. Hij droeg haar zijn kamer in en schopte de deur achter zich dicht. ‘Wat ga je doen?’, Lana’s hart ging sneller kloppen, toen hij haar voorzichtig op zijn bed neerzette. Hij zou haar toch niet een pak slaag gaan geven na alles wat er vandaag gebeurd was? Ze stond op en begon in de richting van de deur te hinkelen. Maar het was een koud kunstje om haar weer terug te brengen. Hij nam de deken van haar af en deed haar ruimzittende spijkerbroek naar beneden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hou je nu op?’, vroeg Adam nonchalant terwijl Lana zich vrij probeerde te worstelen?

‘Ben je helemaal gek geworden? Ik heb een gebroken sleutelbeen en een verstuikt enkel! Bovendien zal Steven het horen als je me hier een pak op mijn bips geeft!”

Je doet dan ook erg je best om een pak op je billen te versieren. En het kan me niks schelen dat Steven het hoort’. Adam ging naast haar zitten, pakte haar bij haar goede hand en trok haar over zijn schoot.

‘Ik wil niet dat hij het te weten komt! Houd hier mee op!’, gilde ze en probeerde zich los te trekken.

‘Je doet net of het heel wat is, in plaats van een eenvoudig pak op je billen!’

‘Het is vernederend! NEE!’, riep Lana terwijl ze tenslotte voorover tuimelde ervoor zorgend dat haar geblesseerde schouder het bed niet raakte.

‘Ik zou stil blijven liggen als ik jou was, anders doe je je sleutelbeen zeer’.

‘Ik zal me niet bewegen als jij me loslaat!’

‘Je hebt zelf gekozen voor een pak slaag, dat weet je dondersgoed!’

‘Dat is niet waar. Ik had alleen maar een grote mond. Je hebt gezegd dat je me daar nooit voor zou slaan!”

‘Je krijgt een pak op je bips omdat je van plan was in je auto te stappen. Je bent onder invloed van medicijnen, je kunt maar met een hand sturen en hebt maar één goede voet om de pedalen te bedienen. Je zou voor iedereen een gevaar zijn, inclusief jezelf!’

‘OK! Dat neem ik terug!’ Maar Adam liet zijn hand hard neerdalen. Methodisch begon hij haar achterkant rood te kleuren, van de bovenkant van haar billen tot halverwege haar dijen. En hoewel hij niet lange tijd doorsloeg, was ze veranderd in een timide jongedame tegen de tijd dat hij klaar met haar was. Voorzichtig rolde hij haar op het bed. Ze verstopte haar gezicht in de kussens en deed haar best om niet te gaan huilen.

Adam ging naast haar liggen en begon zachtjes haar rug te masseren. ‘Het is een lange dag geweest, liefje. Ik weet dat je heel wat meegemaakt hebt vandaag, maar hier vroeg je echt om’.

Het ergste van alles, dacht Lana, was dat hij nog gelijk had ook. Haar hoofdpijn was verdwenen en ze voelde zich erg opgelucht, alsof er heel veel opgekropte emoties verdwenen waren. Vervolgens bedacht ze zich hoe het eigenlijk gekomen was dat ze haar sleutelbeen gebroken had.

‘Ik ga straks naar je flat om wat spullen op te halen. Ik weet dat je het liefst op je zelf zou zijn, maar je kunt gewoon niet naar je eigen huis, dat zou niet veilig zijn’.

‘OK…’, zei Lana. Haar stem klonk gedempt in het kussen. ‘maar nu je hier nog bent kun je me net zo goed een pak op mijn bips geven omdat ik op de zolder geweest ben. Dat ben je toch van plan!’

‘Wat? Ben je op de zolder geweest?’

‘Nee! Dat niet, maar ik weet dat je denkt dat dit wel het geval is, omdat ik op die verdieping geweest ben.

Lana schreeuwde het uit toen een harde klap neerdaalde op haar toch al brandende billen. ‘Dat dacht ik helemaal niet! Je hebt gezegd dat je daar nooit naar toe zou gaan en dat geloofde ik! Ik denk dat ik je een pak op je bips moet geven omdat je geen vertrouwen in mij hebt!’ Hij voegde de daad bij het woord. Lana dacht dat het eerste pak slaag al hard was, maar deze bracht de pijn op een heel ander niveau. Na dat hij haar slechts een stuk of tien kletsen gegeven had, stopte hij en vroeg, ‘Ben je daarom van de trap gevallen? Ben je de trap afgerend omdat je niet wilde dat ik je daar zou betrappen?’

‘JAAAAA’, jammerde Lana in het kussen en liet haar tranen de vrije loop. ‘Ik hoorde je mijn naam roepen. Ik was net in een van de kastjes aan het kijken omdat ik een oud dagboekje van je betovergrootmoeder in haar kamer gevonden had!’

 ‘Echt waar? Een dagboek?’

‘Ja! Maar ik weet niet waar het nu is! Ik had het voordat ik de trap afrende en gevallen ben…’

‘Dat klinkt interessant. Ik zal straks kijken of ik het kan vinden. Kijk, volgens mij is het duidelijk dat als je wat meer vertrouwen in me gehad had, dan zou je er nu niet zo aan toe zijn. Ben je dat met me eens?’

‘Ja, Adam’, mompelde ze en reikte naar de deken om die over zich heen te trekken. ‘Het spijt me’.

‘Ik ben zo terug’, zei hij en zij voelde het bed opveren toen hij opstond. Lana lag stilletjes te snikken, terwijl de pijn in haar billen langzaam wegtrok. Waarom had ze eigenlijk gedacht dat hij haar niet zou geloven als ze zou zeggen dat ze niet op de zolder geweest was? Het was niet eens bij haar opgekomen dat hij dat zou doen.

Adam keerde terug met een tabletje een glas water en een flacon lotion. Nadat ze de pil had ingenomen wreef hij de rode huid voorzichtig in met de zalf. Het duurde niet lang voordat ze in een diepe slaap lag. Hij stopte haar in en ging vervolgens naar haar flat.

_______________________

Behalve toen Adam haar de Indivanir bracht en wat water, werd Lana niet meer wakker tot de volgende ochtend. Ze lag nog steeds in het bed van Adam en haar sleutelbeen en haar enkel deden pijn. Ze liet zich van het bed glijden en kroop naar de badkamer om een plasje te doen. Toen ze haar broek weer met één hand omhoog trok, zag ze tot haar verbazing dat haar billen helemaal niet rood meer waren. De knoop en de rits zaten nog steeds dicht. Ze was in de afgelopen periode de nodige kilootjes kwijtgeraakt. Dat was vast gekomen door al dat water drinken – ze had nooit meer echt honger. Ze keek verlangend naar het bad achter haar, ging op de rand zitten en draaide de kraan open.

Toen Adam binnenkwam met een dienblad met het ontbijt, vond hij Lana tot aan haar nek in het water. Haar ogen waren dicht!

‘Lana!’, hoorde ze in de verte en opende langzaam haar ogen. Adam stond bij het bad en keek op haar neer. ‘Probeer je jezelf te verdrinken? Het is gevaarlijk om in bad te gaan liggen slapen!’

Lana was van plan haar blik vertwijfeld naar het plafond te laten gaan, maar bedacht zich. ‘Het spijt me’, zei ze terwijl ze hem aankeek. ‘Ik was niet van plan in slaap te vallen’.

‘Waar is je brace?’ Hij leek niet echt genoegen te nemen met haar excuses. Ze maakte een hoofdbeweging naar het handdoekenrekje, waar hij hing.

‘Hij moet opnieuw gevouwen worden voordat ik hem weer om doe’, liet ze hem weten. ‘Kijk, hij heeft mijn hele schouder rood geschuurd’.

Adam boog zich voorover om het goed te kunnen bekijken. Zij kon het niet laten een plons water in zijn gezicht te spatten.

‘Als je niet ophoudt, ga je straks een groot probleem krijgen’, waarschuwde hij, terwijl hij haar schouder bekeek.

‘Heb je nog een pijnstiller, Adam? In denk dat ik er af en toe nog wel een nodig heb’.

‘Ik heb al je medicijnen bij het ontbijt gelegd. Kom nu maar het bad uit, het wordt koud’.

‘Nee hoor, het water is nog lekker warm’.

‘Ik bedoel, je ontbijt…’, hij brak zijn zin af toen hij haar grijns zag. ‘Het ziet er anders niet uit of je veel pijn hebt’.

‘Ik probeer afleiding te zoeken om het weg te laten gaan, maar het werkt niet echt’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven omdat je in bad in slaap gevallen bent – bovendien wordt je aandacht dan van de andere pijn afgeleid’.

Daar wist Lana niets op te zeggen en pakte de zeep op om zich te wassen.

‘Schiet maar op’, liet Adam haar weten, ‘en probeer niet uit het bad te komen zonder mijn hulp’. Lana stak haar tong naar hem uit op het moment dat hij zich omdraaide om weg te lopen. Hij zag het echter in de spiegel en trok zijn wenkbrauwen naar haar op.

Ze kreeg een kleur dat ze dat zomaar gedaan had en begon zich haastig te wassen terwijl ze moest glimlachen om haar eigen domheid. Ze ging staan en hij deed een grote handdoek om haar heen en trok haar tegen zich aan om haar te ondersteunen.

‘Ik kan het wel’, protesteerde ze en probeerde hem weg te duwen.

In plaats van haar los te laten, deed hij de handdoek aan de achterkant omhoog en sloeg haar een paar keer hard op haar natte billen.

‘AUW!’, gilde ze. Ze was volkomen hulpeloos en niet eens in staat om bij hem uit de buurt te komen.

Adam bromde in haar oor, ‘Zul je je nu als een meewerkende patiënt opstellen of moet ik andere maatregelen nemen?’

‘Ja! Ik zal me gedragen!’ Hij tilde haar uit bad en zette haar op het toilet. Het duurde even voor hij haar schouder met duoderm had ingesmeerd, verband om de brace gewikkeld had om deze zachter te maken en deze weer goed omgedaan had.

‘Je moet hem nu niet weer afdoen’, waarschuwde Adam streng. ‘De komende tijd moet je je maar een beetje aan de wastafel wassen’.

Lana had geen zin om tegen hem in te gaan; haar billen deden nog steeds zeer. Klappen kwamen op natte billen veel harder aan dan op droge!

Hij hielp haar met het aantrekken van een schone BH en onderbroek en ging toen haar enkel opnieuw verbinden. Aankleden was verder niet zo moeilijk want hij had een paar van haar flanellen pyjama’s meegenomen. Vervolgens de mitella en ze zag er weer uit om door een ringetje te halen. Op haar haren na dan, die nat waren aan de uiteinden. Lana borstelde haar haar met een hand uit en wilde dat ze het op zou kunnen steken. Misschien dat ze Adam later zou vragen haar te helpen… Hij tilde haar op en zette haar op bed met een fles water en haar medicijnen.

Adam ging nieuwe, warme koffie halen terwijl zij haar medicijnen innam en een halve liter water dronk. Hij kwam terug om de koffie te brengen en verliet meteen de kamer weer. Hij zei dat ze moest gaan rusten.

Lana nam een paar hapjes van het ontbijt. Hoewel het er allemaal lekker uit zag, had ze geen honger. Ze deed de televisie aan, keek een poosje naar een tell sell programma om hem vervolgens weer uit te zetten. Ze was ook niet slaperig, hoewel de medicijnen er wel inhakten en de pijn langzaam verdween. Ze verveelde zich en vroeg zich af wat Adam en Steven zouden doen.

_____________________

Adam had het dagboek gevonden. Het was onder een eiken stoel op de overloop geschoven. Steven en hij lazen het samen door en waren beiden al even gefascineerd als Lana geweest was. Al snel gingen ze naar de zolder en keken daar in alle kasten en bedden. Toen ze in de vierde slaapkamer waren, verstijfden ze beiden toen ze een bonkend geluid van de overloop komen.

Adam stapte de slaapkamer uit en zag hoe Lana op haar knieën bovenaan de trap aangeland was. Hij wachtte even tot ze veilig de overloop bereikt had voordat hij haar stevig de mantel begon uit te vegen en haar ondubbelzinnig duidelijk te maken wat hij onder het begrip ‘rusten’ verstond.

Lana trok zichzelf omhoog om te gaan staan. Ze luisterde maar met een half oor. Toen hij even stil was om adem te halen, vroeg ze, ‘Heb je het dagboek gevonden?’

De labuitslagen wezen uit dat Lana negatief was. Haar vreugde werd echter snel overstemd door de waarschuwing van Adam dat ze de medicijnen nog 30 dagen door moest slikken. Het was nog maar een week geleden dat ze blootgesteld was aan het AIDS virus en ze was het nu al helemaal zat om zoveel water te moeten drinken. En dan te bedenken dat er mensen waren die dat vrijwillig een levenlang volhielden.

Zaterdagochtend vroeg arriveerde Lana bij het huis van Adam met haar financiële huishouding netjes in twee mappen die ze in een kartonnen doos meedroeg. Steven deed de deur open en pakte de doos van haar aan toen ze de hal instapte.

‘Adam zit in zijn kantoor’, zei Steven met een hoofdknik in die richting. Lana deed haar jas uit, hing deze aan de kapstok en liep achter hem aan. Het huis rook naar verse citroenen en ze vroeg zich af waar dit vandaan kwam.

Steven zei dat hij de vorige dag na school de vloeren geboend had. ‘Als ik flink meehelp in de huishouding, dan is Adam minder aan schoonmaakkosten kwijt’.

Lana glimlachte tegen hem. Hij was zo ambitieus en wilde zo graag op zijn manier iets terugdoen. Ze verbaasde zich er opnieuw over hoe een dergelijk milieu zo’n geweldige jongeman voortgebracht had. Toen ze de studeerkamer binnenstapte hield ze even haar pas in toen ze zag hoe Adam over een bureau gebogen zat wat bezaaid lag met paperassen. Een paar stapels waren zo hoog dat ze hem bijna niet kon zien.

‘Hoi’, groette ze terwijl ze naar zijn kant van het bureau liep.

Adam keek op met een diepe rimpel in zijn voorhoofd. Deze rimpel verdween op het moment dat hij haar zag. Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op, rekte zich uit en strekte vervolgens zijn armen naar haar uit. Zij stapte naar hem toe en zuchtte genotvol toen hij haar dicht tegen zich aan trok.

‘Ik ben al even bezig, maar ik ben bijna klaar’, liet hij weten.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik ben alle rekeningen en financiële overzichten aan het uitzoeken. Ik had alles rechtstreeks vanuit de brievenbus in dozen gedaan. Daar betaal ik nu de rekening voor’.

Lana grinnikte bij de gedachte dat Adam, zijn boekhouding niet op orde had. Op de een of andere manier paste dat helemaal niet bij hem.

‘En daarbij, Robert heeft me vanmorgen al drie keer vanuit de kliniek gebeld. Ik dacht dat hij met zijn kennis en ervaring geen moeite zou hebben me te vervangen, maar hij vraagt overal mijn advies over, van wat hij voor moet schrijven tot welke labwaarden binnen de normale grenzen horen’.  Robert Hurley was een arts in opleiding die door Adam tijdelijk had ingehuurd voor twee dagen per week. Nu de kliniek op rolletjes liep en steeds meer winst ging maken, was het bestuur ermee akkoord gegaan dat er ondersteuning voor Adam ingehuurd werd. Het was een non profit organisatie die nooit winst gemaakt had, tot Adam aan het roer kwam.  Het bestuur was erg tevreden met de laatste resultaten. Als dit het bedrijfsleven betrof, dan was winst maken het belangrijkste oogpunt en zouden extra kosten bovenop het reguliere budget nooit toegestaan zijn, tot het volgende budgetjaar. Adam wist dit uit ervaring en het was een van de belangrijkste reden waarom hij voor deze specifieke baan gekozen had. Extra winst betekende meer werknemers, meer materiaal en meer apparatuur als dat noodzakelijk was. Er waren geen eindejaarsuitkeringen of winstdelingen die ervoor zorgden dat de zorg uitgehold werd.

‘Maar hij zou gisteren met je meelopen zodat je hem in zou kunnen werken’, zei Lana.

‘Ja, ik heb hem laten zien waar hij alles kon vinden, hij heeft mijn spreekuur meegemaakt. Ik dacht dat dit wel genoeg zou zijn, maar blijkbaar is dat niet het geval. Het is zelfs zo, als wij niet afgesproken hadden, was ik er naar toe gegaan om orde op zaken te stellen’.

‘Adam, als je denkt dat hij je nodig heeft, ga er dan in vredesnaam naar toe! Dit kan nog wel even wachten’, bood Lana aan.

Zijn dankbare blik verwarmde haar hart. ‘Weet je het zeker? Ik weet dat dit heel belangrijk voor je is’.

‘Dat is het ook. Maar het kan nog wel even wachten. De patiënten niet. Wil je dat ik deze papieren voor je uitzoek terwijl je weg bent?’

Adam kneep even in haar hand. ‘Nee liefje…ga jij maar lekker wat voor de televisie ontspannen tot ik weer terug ben’.

‘Ik vind het niet erg hoor en het zal ons later veel tijd schelen’, bood ze nogmaals aan.

Adam draaide zich om en keek naar de grote stapels papier. ‘Tja…als je het echt niet erg vindt?’

‘Nee!’ Lana ging op zijn stoel zitten en schoof naar het bureau. ‘Heb je toevallig dossierdozen in huis?’

‘Daar op de vloer’, wees hij. ‘Daar liggen nog drie nieuwe dozen. Ik heb ze vorig jaar aangeschaft en ze nooit gebruikt’.

‘Ga jij nu maar, dan zorg ik dat het allemaal in orde is als je terug bent’. Lana lachte toen hij haar met een brede grijns aankeek en haar een kus op haar wang gaf en daarna in de richting van de voordeur liep. Een uur later hoefde ze nog maar een doos papieren uit te zoeken en ze zou klaar zijn. Ze typte een lijst met verschillende categorieën die hij nodig zou hebben, sorteerde deze op alfabet en schreef ze vervolgens op de dozen.

‘Hallo?’ Lana schrok op toen een man de kamer binnen kwam lopen. Hij hield zijn pas in toe hij haar zag, en vroeg, ‘Wie bent u?’

‘Ik ben…ik ben Lana, en wie bent u?’, vroeg ze nog steeds een beetje in de war van zijn verschijning.

‘Tom Hayes’, zei hij en deed een stap naar voren en stak zijn hand uit. Lana schudde deze en zag vervolgens vage overeenkomsten tussen hem en Adam.

‘Bent u de vader van Adam?’

‘Ja. Is hij thuis?’

‘Dat was hij wel, maar hij is voor een poosje naar zijn werk vertrokken. Zal ik hem voor u bellen?’

De man haalde een mobiele telefoon uit zijn zak tevoorschijn. ‘Nee, doe geen moeite, dat doe ik zelf wel’, zei hij en ging op de leren bank bij de open haard zitten. Lana kon niet naar de bank kijken zonder het beeld dat Adam haar daar een pak op haar blote bips had gegeven. Met een blos op haar wangen ging ze weer zitten en ging verder met haar werk.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dag, jongen’. Lana moest wel meeluisteren, zo luid klonk zijn stem. ‘Ik ben bij jou thuis – en je vriendin, Lana, zit hier met haar neus in jouw papieren’.

Lana trok verbaasd haar wenkbrauwen op, maar keek niet op.

‘Nou ja! Hoe kon ik dat nu weten?’ Lana voelde hoe zijn ogen op haar gericht waren. ‘Werkelijk! Nou goed, dan ga ik maar naar huis om je moeder het nieuws te vertellen!’ Na een korte pauze zei Tom, ‘kom morgenavond dan maar met haar eten…OK…dag’.

Tom Hayes stond op, klapte zijn mobieltje dicht en liep naar het bureau om een blik op de papieren te werpen. Lana verwachtte dat hij zou feliciteren of iets dergelijks, maar ik plaats daarvan bulderde hij, ‘Jeetje, hij vertrouwt je echt overal mee, is het niet?’

Lana hield haar adem in bij deze nauwelijks gefundeerde belediging en hield zich in om niet uit te halen in zijn richting. Hij moest per slot van rekening even verrast zijn als haar omdat hij tot een paar minuten geleden klaarblijkelijk niet van haar bestaan had afgeweten.

‘Ja. We gaan binnenkort trouwen. Ik heb mijn eigen papieren meegenomen en Adam heeft me gevraagd die van hem uit te zoeken’.

‘Jouw papieren? Ben je een rashond?’ Tom moest om zijn eigen stompzinnige grapje lachen. Lana keek hem koeltjes aan.

‘Ik ben bang van niet. Ik ben maar een verpleegkundige, voorheen een verwende rijkeluisdochter’.

‘Oh ho! Zit dat zo? Ik moet toegeven, je hebt wel pit!’

‘Ik heb veel meer dan pit alleen, maar ik ben bang dat je me eerst wat beter moet kennen voor je daar achter komt’.

Tom Hayes boog zich voorover om haar beter in zich op te kunnen nemen. Lana voelde de drang om op te springen en zich in de oost vleugel te barricaderen, maar ze staarde even hard terug tot hij overeind kwam, zich omdraaide en zonder nog een woord te zeggen de kamer uitliep.

Tja, dat verliep verre van vlekkeloos, dacht Lana. Haar hart ging tekeer toen ze zich probeerde te ontspannen. Ze hoorde de voordeur met een klap dichtslaan en even later stak Steven zijn hoofd om de hoek van de deur.

‘Wie was dat?’, vroeg hij.

‘De vader van Adam. Hij deed niet erg aardig’, antwoordde Lana. Ze kneep haar lippen stijf op elkaar.

‘Ik hoorde hoe jullie met elkaar praatten. Ben toen hier naar toe gekomen, maar hij was al weg voor ik er was’.

‘Gezien zijn houding is dat waarschijnlijk maar goed ook. Ik ben blij dat jullie elkaar misgelopen zijn’.

‘Lana, hij is toch niet de eigenaar van dit huis, toch?’

Lana keek hem even onderzoekend aan. ‘Nee! Het is volledig het eigendom van Adam, Steven. Maak je geen zorgen, je bent hier veilig’, zei ze en duwde met die ferme uitspraak het vleugje twijfel wat ook nu bij haar ontstond, naar de achtergrond.

‘Oh, maar ik maak me ook helemaal geen zorgen, hoor’, zei hij. ‘Ik heb vertrouwen in Adam. Hee, heb je zin in een broodje?’

‘Altijd’, grijnsde ze. ‘Wat voor?’

‘Ik zou een uitsmijter kunnen maken’.

‘Klinkt goed, doe maar’. Lana dook de papieren weer in en probeerde niet meer aan de ouders van Adam te denken. Tot nu toe waren het twee missers geweest, de confrontaties met zijn familie. Ze at de uitsmijter die Steven voor haar gemaakt had, maar het smaakte haar niet echt. Tegen de tijd dat Adam weer terug was, was ze bijna klaar met het sorteren van zijn paperassen en had ze tientallen keren geoefend hoe ze hem ermee zou confronteren dat hij zijn ouders nog niet van hun verloving in kennis had gesteld.

Adam had zich er echter op voorbereid. Hij had een groot bos rode rozen meegenomen en zette dat voor haar op het bureau om haar vervolgens een dikke knuffel te geven. ‘Je hoeft het niet te zeggen’, fluisterde hij in haar nek. ‘Ik weet het, ik had het hen eerder moeten vertellen. Het spijt me. Ik wilde een geschikt moment afwachten en dat heeft zich nog niet voorgedaan’.

‘Adam’, begon Lana, maar hij nam het woord weer.

‘Mijn vader is af en toe een grote hork, maar hij is niet zo erg als mijn zuster. Maar dat is vissen met olifanten vergelijken.

Vissen met olifanten?’, slaagde Lana erin in te breken.

Adam grinnikte. ‘Ik dacht dat je ‘appels met peren’ afgezaagd zou vinden. Hoe dan ook, we gaan morgenavond bij ze eten en dan kun je zelf oordelen’.

Lana ging staan een keek hem aan. ‘Ik heb al heel wat gezien en ik weet niet of ik wel mee wil. Hij heeft zich nog niet zo lang geleden behoorlijk onbeschoft gedragen. Hij vroeg me of ik een stamboom had en deed ronduit vervelend omdat ik in jouw papieren zat’.

Adam glimlachte naar haar. ‘Neem me niet kwalijk. Het is mijn schuld. Ik had er rekening mee moeten houden dat hij vroeger of later binnen zou komen vallen. Maar ik wil heel erg graag dat je morgenavond meegaat – dat wil je toch wel? Voor mij?’

Lana moest lachen om zijn charmante pogingen en knikte. ‘OK. Maar je gaat toch niet van mij verlangen dat ik aardig blijf doen als ze onbeschoft tegen me doen?’

Adam ging zitten en legde zijn handen gevouwen op het bureau. ‘Lana, van mij hoef je niet aardig te doen als zij onbeschoft tegen je doen. Ik wil dat wij een gezin gaan stichten. Een gezin waar men lief voor elkaar is, niet grof of beledigend. Als wij ons grof opstellen tegen anderen, zullen onze kinderen dat zien en het voorbeeld volgen. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja. Maar we hebben nog geen kinderen. Wij zijn nog niet een goed voorbeeld voor anderen. Het is zelfs mogelijk dat we helemaal geen kinderen krijgen omdat er nog steeds een kans is dat ik HIV geïnfecteerd ben’.

‘Dat weet ik. Maar in dat geval zouden we kunnen adopteren’.

‘Adam, je zou ze dan voor een groot gedeelte alleen moeten opvoeden als ik AIDS blijk te hebben!’

‘Dat zal niet gebeuren, Lana. Ook al zou je het krijgen, dan zou je met de medicijnen van tegenwoordig nog steeds minstens twintig jaar voor de boeg hebben’.

‘Als ik geluk heb. Je weet evengoed als ik dat medicijnen soms helemaal niet aanslaan’.

‘Dat is vrij zeldzaam. Kijk, als we met alles rekening moeten houden met het slechtste scenario, kan kunnen we helemaal niets meer plannen’.

‘Ik houd gewoon overal rekening mee’, objectiveerde Lana.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Je ziet het nogal somber in’, antwoordde Adam. ‘Laten we liever gaan kijken hoe we het goed kunnen laten verlopen. Aan de hand van bevindingen kunnen we altijd nog gaan herijken’.

‘Herijken? Je gebruikt vandaag wel allemaal vreemde woorden’.

‘Het was ook een vreemde dag’. Lana ging achter hem staan en begon zijn schouders te masseren. Met een zucht van genot leunde hij achterover tegen haar aan. ‘Lana, het spijt me. Alles wat vandaag gebeurd is, is het gevolg van mijn laksheid. Het spijt me dat jij er de gevolgen van hebt moeten ervaren’.

‘Het is al goed Adam’, zei ze. ‘Ik ben niet boos meer. Bovendien kun jij er niets aan doen dat je vader zo reageerde. Ik had graag gezien dat je me verteld had hoe hij in elkaar steekt, dan was ik een beetje voorbereid geweest’.

‘Dat was ik ook wel van plan, ik had niet verwacht dat je hem nu al tegen het lijf zou lopen’.

‘Kennelijk niet. Kijk, ik kan er best mee omgaan. Maar waar ik slecht mee overweg kan, is dat je me straft omdat ik van me afbijt. Je zei eerder dat ik tegen Anna wel van me af kon bijten. Waar zit het verschil in?’

Adam zuchtte. ‘Er zijn een heleboel verschillen. Om te beginnen zijn we nu verloofd. We worden een grote familie. Ik heb jouw familie ontmoet. En ook al ben je gezegend met een huisvol aardige mensen, zag ik me genoodzaakt je te straffen omdat je hen zonder dat hier een aanleiding voor was, grof behandelde. Ik vind het vreselijk als je je zo gedraagt. Ik wil niet dat mijn kinderen zich zo gedragen, dus kunnen dingen beter nu veranderen, voordat er kleine potjes in de buurt zijn’. Lana liet zijn schouders los en liep om het bureau heen.

‘Hm…’, zei ze, deed haar armen over elkaar en keek hem aan. ‘Ik denk dat dingen inderdaad wel wat anders zijn. Maar jouw familie doet gewoon niet aardig – tenzij je moeder anders is?’

Adam perste zijn lippen op elkaar en antwoordde, ‘Ze is heel aardig. Ik kan niet begrijpen hoe ze het zo lang met mijn vader uitgehouden heeft. Ze spreken amper nog met elkaar. En doen ze dat wel, dan kan ze heel fel zijn. Ze ontwijken elkaar dus zo veel mogelijk’.

‘Wat een verdrietige situatie…maar ik zie nog steeds niet in waarom ik me maar moet laten beledigen zonder dat ik iets terug mag zeggen. Dat gaat dwars tegen mijn karakter in en dat zal niet veranderen ook al geef je me iedere dag een pak op mijn bips’.

Adam trok zijn wenkbrauw op. ‘Geloof je dat echt? Je hebt nog nooit een pak slaag met de haarborstel gehad’.

Lana keek hem aan. ‘En daar ben ik ook helemaal niet nieuwsgierig naar. Kijk, ik heb het wel afgeleerd dingen achter te houden, zoals jij nu gedaan hebt, maar dat ter zijde. Ik heb het ook wel gehad met gevaarlijk gedrag vertonen, ik heb afgeleerd om me als een klein kind te gedragen of onaardig te doen tegen mijn familie. Ik verwacht dus niet dat het nodig is dat ik ooit nog gestraft moet worden!’

Adam knikte langzaam. ‘Nou goed dan. Alles wat ik van je vraag is dat je je best doet aardig tegen hen te zijn. Ik kan je op de voorhand vertellen dat het geen zin heeft de discussie met mijn vader aan te gaan. Hij houdt er irrelevante redenaties op na, heeft lak aan de basale communicatieregels. En als hij het idee heeft dat hij niet gaat winnen dan komt hij met beledigingen of niet ter zake doende argumenten om het onderwerp te veranderen. Met Anna kun je wel de discussie aan gaan, maar als ze haar punt gemaakt heeft, zal ze weer nieuwe dingen bedenken waar ze je mee om de oren kan slaan. Als je dat onthoudt dan zal het wel los lopen. Gewoon negeren wat niet belangrijk is.

Lana liet haar armen langs haar lichaam hangen, ze was niet langer boos. ‘Ik ben er jammer genoeg van overtuigd dat onze verloving en mijn geschiktheid als huwelijkskandidaat het voornaamste gespreksonderwerp zal zijn. Dat is behoorlijk belangrijk, vind je niet?’

‘Ja…maar laat mij het woord dan maar doen, dan hoef je ook geen dingen te zeggen waar je later misschien spijt van krijgt’.

Lana dacht even na en antwoordde toen ‘ik zal even afwachten tot jij het woord neemt. Doe je dat niet, dan zal ik zelf antwoorden’.

‘Dat is goed’. Adam keek omlaag naar de rozen die bovenop de dikke stapels papieren op het bureau lagen. ‘Ik ben blij dat je dat allemaal voor mij gedaan hebt, liefje. Het lijk of je al bijna klaar mee bent, of zie ik dat verkeerd?’

Lana knikte. ‘Dank je wel voor de rozen. Ik zal ze eens in een vaas gaan zetten’.

__________________________

Het was vervolgens weinig om kennis te nemen van elkaars financiële situatie. Toen ze beide wisten wat de ander tot op de cent waard was, stond Adam op en rekte zich uit.

‘Zo’, zei hij ‘en wat heeft deze exercitie nu opgeleverd?’

‘We hebben in ieder geval onze administratie weer op orde. Verder weten we dat jij tien keer zoveel vermogend bent als ik. Toch maar huwelijkse voorwaarden?’, vroeg Lana en ging ook staan.

‘Nee, dat wil ik niet’.

‘OK, goed dan, vind je dan dat we een gezamenlijk spaartegoed moeten maken, of meer gaan beleggen?’

‘Beide klinken wel goed’.

‘Nadat we getrouwd zijn, natuurlijk’.

‘En daarin ligt nog een vraag verscholen die nog niet beantwoord is…wanneer gaan we trouwen?’, grijnsde Adam.

‘De huurperiode van mijn appartement verstrijkt over twee maanden. Denk je dat we dan tijd genoeg hebben om alles voor de bruiloft te regelen? Ik heb eigenlijk geen idee wat er allemaal bij een huwelijk komt kijken, behalve dat wat ik van Elaine gehoord heb’.

Adam liep naar de kalender die aan de muur hing. ‘Over twee maanden is het kerst. Dat kan dus beter niet. Maar wat dacht je van nieuwjaarsdag?’

Lana zuchtte. ‘Dan denk ik dat ik al voor ons trouwen bij je in moet trekken…’

‘Het klinkt net alsof je dat niet ziet zitten’.

‘Ik trek liever bij je in nadat we getrouwd zijn’.

‘Misschien dat je huisbaas het goed vind het vanaf nu van maand van maand te bekijken?’

‘Daar zal ik naar informeren’. Op dat moment hoorden ze hoe buiten een motor gestart werd.

‘Wat is dat?’, vroeg Lana, maar Adam was al onderweg naar de voordeur. Toen ook Lana de deur bereikte,  zag ze hem over het gazon rennen in de richting van Steven, die met kettingzaag in de hand naast een paar dode bosjes stond. Lana glimlachte en keek toe wat er ging gebeuren.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam stak zijn hand uit in de richting van de kettingzaag en Steven zette de motor af. Van een afstand kon Lana duidelijk horen wat er allemaal gezegd werd.

‘Ik had gedacht dat als we meer gebruik maken van de open haarden, dan zou er minder gebruik gemaakt hoeven te worden van de centrale verwarming’ zei Steven tegen Adam.

‘Dat klopt. Maar heb je wel eens eerder met een kettingzaag gewerkt’, vroeg Adam, terwijl hij deze van hem over nam.

‘Nee’, grijnsde hij vrolijk. ‘Maar ik heb wel eens toegekeken hoe anderen ermee werkten’.

‘Lana!’, riep Adam. ‘We gaan even hout sprokkelen – we zijn over een uurtje terug’.

 Lana zwaaide en liep weer naar binnen. Ze zouden vast koud en hongerig zijn als ze weer terug kwamen, dus ging ze alvast met de lunch aan de slag. Nadat ze de inhoud van de koelkast had geïnspecteerd, pakte ze een kookboek van de plank om een recept uit te zoeken.

Uiteindelijk viel de keuze op tosti’s en tomatensoep uit blik. Lana bedacht zich dat ze nog wel een half uurtje kon wachten voor ze aan de slag ging. Ze keek om zich heen in de sfeervol verlichte keuken en voelde voor het eerst dat het ook haar keuken was. Met een hernieuwd enthousiasme opende ze alle kastjes om te kijken wat er in stond. De glazen stonden in de buurt van het fornuis, in plaats van bij de koelkast waar ze het meest gebruikt werden. En de kruiden stonden in de buurt van de spoelbak in plaats van bij het fornuis. Lana begon de kastjes leeg te ruimen en borg ze vervolgens weer op plaatsen waarvan ze dacht dat ze thuishoorden. Toen ze na een kwartiertje klaar was, besloot ze het huis eens wat beter te gaan verkennen.

Lana liep door het stille huis naar boven en schrok op van alle piep- en kraakgeluiden. Zou ze daar ooit aan kunnen wennen? De lege slaapkamers voelden koud aan en ze probeerde zich voor te stellen wie hier gewoond hadden. Volgens Adam had sinds de dood van zijn betovergrootmoeder niemand meer in haar kamer geslapen; hoelang was dat eigenlijk geleden? Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en keek naar zichzelf in de spiegel. Het bed was hard en hobbelig, hetgeen zou kunnen verklaren waarom niemand er meer wilde slapen. Ze tilde de sprei op en zag een katoenen matras, en een gevlochten raamwerk in plaats van veren. Het matras was loodzwaar, maar ze slaagde erin deze een stukje op te tillen. Tot haar verrassing  zag ze er een klein boekje met een leren omslag liggen. Ze trok het voorzichtig onder de matras vandaan.

Lana opende het boek. Op de eerste pagina stond met vulpen ‘Dagboek van Elizabeth Hardin Hayes’. Lana’s hart ging sneller kloppen toen ze de volgende pagina omsloeg. De betovergrootmoeder van Adam was niet een begenadigd schrijver, maar iemand die de kale feiten van het leven in en om het landhuis beschreef. Op haar trouwdag had ze alleen maar geschreven, ‘Vandaag met James Hayes getrouwd, 42 bruiloftsgasten’.

Lana sloeg gretig de bladzijde om, maar die was van een maand later en er stond alleen maar ‘James heeft vandaag twee koeien gekocht. Ik heb gordijnen voor de babykamer genaaid. ‘Waarom schreef deze vrouw nooit over haar gevoelens, gedachten en verlangens? Lana sloeg de ene bladzijde na de andere om, maar kwam niet veel meer tegen dan saaie feiten zoals bijvoorbeeld geboortedata van de kinderen, tot het einde van het boek, waar het handschrift bibberig was en nauwelijks leesbaar. Ze las, ‘Vanochtend is de tweeling dood geboren. De pijn was bijna ondraaglijk. James is woedend. Ik wilde dat ik tegelijk met hen doodgegaan was’.

Lana zuchtte, en drukte het boekje tegen haar borst. Waarom was haar echtgenoot boos geweest? Zou hij haar de dood van de baby’s kwalijk nemen? Waarom wilde deze vrouw dood, zonder in haar dagboek daarvoor of daarna enige emotie over te tonen? Lana kwam overeind en schoof een van de laden van het dressoir open, in de hoop meer stille getuigen van haar leven tegen te komen. Ze wist niet eens waardoor ze zo door haar gefascineerd geraakt was. De laden waren gevuld met oud linnengoed en mottenballen, maar tussen de lakens vond ze twee foto’s. De namen stonden achterop de verbleekte kiekjes geschreven. Op eentje stonden Elizabeth en James, zittend, met vier van hun kinderen om hen heen staand. Geen van allen lachte, maar Lana wist dat het in die tijd de gewoonte was om foto’s op deze manier te maken. James zag er streng uit en Lana vond dat zijn kaaklijn overeenkomsten vertoonde met die van Adam. Hij had echter de ogen van Elizabeth. Op de andere foto stond een van de baby’s. Achterop stonden de naam John William Hayes. Lana herinnerde zich de naam van het dagboek. Ze schoof de foto’s in het boekje en nam het met haar mee toen ze de kamer verliet.

Toen ze de zolderdeur passeerde, voelde ze weer de sterke drang om het daar boven te gaan verkennen. Omdat ze wist dat dit gevaarlijk was, zou ze alleen maar een kijkje gaan nemen in de personeelsvertrekken. Met kloppend hart klom ze de smalle trap op en stapte het eerste kleine kamertje binnen. In de houten bedbak lag een met veren gevuld matras, maar er lag niets onder. Eén voor één opende Lana de kasten en laden – maar ze waren allemaal leeg. Ze ging naar het tweede kamertje, die een beetje groter was. Er stond een zelfde bed tegen de muur. Hier stonden twee ladekasten, en net toen Lana de eerste la opentrok, hoorde ze van beneden haar naam roepen.

‘Lana!”, riep Adam toen hij van de keuken naar de studeerkamer liep. Lana verstijfde. Zou hij in de gaten hebben dat ze op de zolder geweest was? Ze wilde beslist niet op de zoldertrap gezien worden en rende naar beneden. Toen ze bijna beneden was struikelde ze over een oneffenheid en viel voorover en sloeg met haar schouder tegen de deurpost aan voordat ze haar handen naar voren kon steken. Ze tuimelde verder naar beneden en stootte haar hoofd tegen een van de treden.

Door een waas van pijn zag ze hoe Adam de trap naar de eerste verdieping op rende.

‘Lana! Ben je gevallen? Gaat het wel goed met je?’ Hij hurkte naast haar neer.

‘Mijn schouder’, kreunde ze en probeerde overeind te komen, maar haar bovenlichaam lag klem tussen de deurpost en de onderste trede. ‘Ik kan me niet meer bewegen!’ Adam liet zijn handen over haar nek en schouder glijden. Vervolgens tilde hij haar bij haar heupen omhoog totdat ze los was. Er schoot een felle pijn van haar ribben tot haar nek. Lana rolde op haar rug terwijl Adam voorzichtig beide kanten van haar nek en schouders betastte. Vervolgens legde hij zijn handen op haar sleutelbeenderen om ze met elkaar te kunnen vergelijken.

‘Ik denk dat je je sleutelbeen gebroken hebt! Het begint al behoorlijk dik te worden … blijf daar liggen tot ik terug ben! Niet bewegen’. Adam sprong overeind en rende de trap af. Lana vroeg zich ondertussen af hoe ze zich überhaupt zonder hulp zou kunnen bewegen.

‘Wat ik nu ga doen had je vader jaren geleden al moeten doen’, hield Adam Lana voor, ‘en anders een van je broers wel’. Hij duwde haar door de hal en hield toen even stil. Hij hield haar stevig om haar middel vast. ‘Waar hebben we wat privacy?’, zijn stem klonk zacht maar streng.

‘Er is hier helemaal geen privacy’, antwoordde ze terwijl haar blik ongewild afdwaalde in de richting van de trap. Ze kon niet geloven dat dit allemaal gebeurde – er zou straks vast iemand komen kijken wat er gebeurde! Ze kon hem het beste hier in de hal wat proberen bezig te houden, tot iemand op dat idee zou komen…

‘Niet jokken. Vertel het me, Lana, en anders, de hemel sta me bij, geef ik je hier en nu een flink pak op je blote bips!’

‘Hier?! Maar Adam’, sputterde ze, ‘dat kun je niet maken! Mijn ouders…’ Lana stopte midden in haar zin toen hij haar in de richting van een mahoniehouten stoel begon te trekken die tegen de lambrisering stond. Hij had er blijkbaar geen enkele moeite mee haar een pak op haar billen te geven ten overstaan van haar familie! ‘OK, OK!’, siste ze, boven, in mijn oude slaapkamer…’

Terwijl ze met tegenzin Adam de trap opleidde aan het eind van de hal, kon Lana de enthousiaste geluiden van de kids uit de speelkamer aan de andere kant van het huis horen. ‘Die zijn in ieder geval een flink eind uit de buurt’, dacht ze opgelucht, ‘zij zullen niets kunnen horen’.

Op de overloop sloeg Lana rechtsaf, met Adam op haar hielen. Ze begon steeds meer te treuzelen, totdat hij haar arm pakte en haar dwong hem aan te kijken. De strenge blik in zijn ogen zorgde voor een huivering.

‘Je zei dat je tot woensdag zou wachten voor je…je…je weet wel!’, riep ze.

‘Dit kan niet langer wachten’. Hij had zich tussen haar en de trap opgesteld en keek haar resoluut aan.

Lana bleef de discussie aangaan, ‘Maar Adam, ik probeerde me best wel goed gedragen. Karl begon ermee, het deed erg onaardig!’

‘Het maakt me niet uit wie er begonnen is – je kunt best aardig doen als ik je net gewaarschuwd heb. Maar waarschuwingen blijven kennelijk niet al te lang hangen. En ik pas ervoor om je de hele avond te volgen en steeds in te moeten grijpen!’

De tranen prikten Lana al in de ogen. Alle erotische spanning was plotseling uit zijn gedrag verdwenen. ‘Je hebt eerder gezegd dat me nooit een pak slaag zou geven wanneer ik me grof gedraag!’

‘Ik heb gezegd dat ik je geen pak slaag zou geven als je grof tegen mij bent. Dit is iets heel anders en ik heb je verschillende keren de kans gegeven je gedrag bij te stellen!’

‘Het gaat jou helemaal niets aan hoe ik met mijn broers omga. Ik snap niet wat het jou kan schelen!’

‘Je bent mijn toekomstige vrouw! De moeder van mijn kinderen!’ Lana deed een stap terug toen ze zag hoe zijn ogen vuur spuwden. ‘Ik wist dat je wel eens wat verwend zou kunnen zijn omdat je de enige dochter bent, maar ik had niet bedacht dat je je zo onhebbelijk zou gedragen als je bij je familie bent. Zeuren tegen je vader, terwijl hij dingen doet omdat hij van je houdt, je moeder negeren terwijl die er veel werk van gemaakt heeft om je verloving te vieren, onder het eten je broers afsnauwen en hen en hun vrouwen vervolgens wat beledigen…maar ik zal dat allemaal een halt toeroepen. Ik zal zorgen dat je spijt krijgt van je woorden! En hiermee eindigt de discussie, jongedame! Waar is je oude slaapkamer?’

Lana stond als aan de grond genageld en liet zijn woorden tot haar doordringen. Had ze dat echt allemaal gedaan? Aan de boosheid van Adam te oordelen, was dit kennelijk het geval. Ze zag hoe hij zich omdraaide en de eerste de beste deur opendeed, en de oude kamer van Chip in keek. Het was tegenwoordig een logeerkamer. Hij deed de deur weer dicht en opende de volgende die een paar meter verder lag. Vervolgens wenkte hij haar. Zij liep langzaam naar hem toe, haar blik naar de grond gewend. Haar wangen rood van schaamte.

‘Dit is het vroegere domein van het verwende rijke luismeisje, neem ik aan?’, vroeg Adam en duwde haar de kamer in die sinds haar jeugd niet meer veranderd was. Er lag een knalgele sprei op het bed en ontelbaar veel knuffels stonden opgesteld op de planken die de hele kamer rondhingen. Tegen de wand stond een grote televisie en een stereo-installatie opgesteld en in de open kast stonden op zijn minst honderd spellen opgestapeld. In een andere kast, met glazen deur stonden alle Barbie poppen opgesteld die in de tachtiger jaren in de winkels gekomen zijn.

Lana gaf geen antwoord terwijl hij de deur achter hen dicht deed en op slot draaide. Met drie grote passen beende hij naar de televisie en zette deze aan en draaide aan de volumeknop tot de geluiden van een voetbalwedstrijd door de kamer schalden. Toen hij zich naar haar omdraaide, wendde ze haar blik af en keek naar de beddensprei, terwijl het hart haar in de keel klopte. Hij liet er verder geen gras over groeien dat moest ze hem meegeven. Voordat ze haar mond kon openen om opnieuw de discussie aan te gaan, had hij haar over de rand van het bed geduwd, haar rok omhoog en haar broekje naar beneden. Hij ging naast haar zitten en deed zijn linkerarm stevig om haar middel.

Hij warmde haar niet op. Zijn grote hand liet hij hard op haar zere billen neerkomen, waardoor de boodschap onmiddellijk naar haar hersenen verstuurd werd. De pijn joeg door haar heen en hoewel ze krampachtig probeerde geen kik te geven, zorgden de klinkende kletsen binnen de kortste keren dat ze hem smeekte op te houden.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Ik heb zelden zo’n kruidje roer me niet gezien!’ KLETS!

KLETS! KLETS! ‘Ja gaat straks naar beneden om je excuses aan Karl en zijn vrouw aan te bieden! Heb je dat goed begrepen?’

‘Jaaaaa!”, klaagde Lana, terwijl ze onder zijn arm kronkelde. Tevergeefs probeerde ze haar bips onder zijn neerdalende hand weg te draaien. Het leek zelfs wel of hij steeds harder ging slaan! ‘Alsjeblieft! Het spijijijt me!’

Toen hield Adam even op en gaf haar de gelegenheid op adem te komen. ‘En van nu af zul je je een stuk beter gedragen’, zei hij waarschuwend, ‘anders gaan we weer naar boven. En dan zal ik mijn riem gebruiken!’

‘Neeee!’, jammerde Lana toen een volgende serie klappen er voor zorgde dat ze wild met haar benen schopte. Bijna raakte ze zijn neerdalende hand die meedogenloos zijn weg zocht naar haar blote billen. Haar broekje vloog door de lucht en kwam op de pluchen vloerbedekking terecht.

Hij stopte weer even en zette zijn been over haar beide onderbenen. ‘Ik heb er een hekel aan wanneer je zo overdreven je blik naar het plafond laat gaan, alsof ik net iets heel doms gezegd heb! Het wordt tijd dat je eens volwassen wordt, Lana!’

Ze voelde zich allesbehalve volwassen toen hij haar op haar bips bleef slaan en vervolgens –weliswaar minder hard- op haar bovenbenen. Toen hij klaar was en haar overeind trok en in zijn armen nam, brandden de billen van Lana als vuur en rolden de tranen over haar gezicht. Haar haren kwamen los uit de clip waardoor de lokken verwilderd over haar schouders en borsten kwamen te hangen. Adam haalde zijn zakdoek te voorschijn en depte haar ogen.

Lana kromp ineen toen haar bips over de ruwe stof van zijn Dockers broek wreef. ‘Ik wil staan!’, huilde ze. ‘Alsjeblieft, laat me opstaan!’

‘Goed dan. Ga maar eens in die hoek daar staan’, zei hij en hij zette haar op haar benen en drukte de zakdoek in haar handen.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘In de hoek?’, herhaalde ze.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ja’, bevestigde Adam. ‘Ga jij maar eens nadenken waarom je een pak op je bips gehad hebt’.

Na nog een kleine aarzeling liep ze langzaam naar de dichtstbijzijnde hoek, die naast de deur gelegen was. Waarom hij haar een pak slaag gegeven? Die vraag was niet zo moeilijk te beantwoorden omdat hij haar dat daarnet nog omzichtig duidelijk gemaakt had. Lana draaide zich om en keek hem aan.

‘Ga met je neus in de hoek staan’, liet hij haar weten. Ze deed wat haar gezegd werd en begreep opeens het gebruikelijke (volgens de forumberichtjes) verzoek. De enige manier om eraan te voldoen is door haar borsten tegen de muur te drukken en haar bips naar achteren te duwen. Ze kon niet zeggen dat het nu zo’n comfortabele houding was nu haar billen in brand stonden. Zou hij naar haar zitten kijken? Of keek hij inmiddels naar de voetbalwedstrijd op de televisie?

‘Ik moet plassen’, liet ze na ongeveer een minuut weten.

‘Nu niet’, antwoordde Adam streng. ‘Ik laat je wel weten wanneer je kunt gaan’.

Lana ging er niet tegen in. Het duurde niet lang toen haar benen pijn begonnen te doen. En niet lang daarna haar onderrug. Ze verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere. Ze dacht aan haar eerdere fantasie over het in de hoek moeten staan. Met enige spijt constateerde ze dat er helemaal niets erotisch aan was. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk wat tegen haar zei.

‘Waarom sta je daar in de hoek. Lana?’

Omdat ik verliefd geworden ben op een overdreven dominante man die er ideeën op na houdt die uit de vorige eeuw stammen, dacht ze, maar durfde dat niet te zeggen. ‘Ik…ik denk omdat ik onbeschoft tegen mijn broers geweest ben en omdat ik mijn ouders afgekat heb na alles wat ze voor me gedaan hebben’.

‘En ben je het daar mee eens?’

‘Dat weet ik niet. Daar moet ik eens goed over nadenken’.

‘Lana, ik besef me dat je dit allemaal wel gewend bent, maar ik wil niet dat mijn kinderen in een dergelijke situatie opgroeien. Wanneer iemand onbeschoft tegen je doet, ondanks dat je zelf heel aardig doet, dan zal ik me ermee bemoeien en er iets van zeggen. OK?’

‘Ik weet het niet’.

‘Ik denk dat ze wel zullen veranderen als ze zien hoe jouw gedrag in het voordeel verandert’.

Lana had even de neiging om te ontkennen dat ze een probleem met haar gedrag had, maar hield wijselijk haar mond. Hij liet haar weten dat ze de hoek mocht verlaten en ze stommelde naar haar oude badkamer. Ze had het gevoel dat het wel twintig jaar geleden was dat ze naar haar kamer gestuurd was omdat ze haar broers geslagen had. Haar broers hadden overigens nooit teruggeslagen. Op die manier was ze vroeger tot de orde geroepen. Ze dacht hoe anders het er nu aan toe ging. Wat als haar ouders haar vroeger over de knie gelegd hadden? Zou ze hen dan nu met meer respect behandelen? Zou ze dan nu helemaal geen gedrag meer laten zien waar Adam van vindt dat het bestraft moet worden? Lana deed een plas, waste haar handen en hield een nat washandje op haar brandende ogen. Ze vroeg zich af of Adam nog steeds in de slaapkamer was.

Toen ze klaar was, trof ze hem languit liggend op het bed aan, zijn handen in zijn nek gevouwen. Als je niet beter wist zou je denken dat hij sliep. Snel trippelde ze naar de zijkant van het bed. Hij deed zijn ogen open, pakte haar hand en trok haar naar zich toe zodat ze boven op hem kwam te liggen. Hij wreef over haar rug en zij drukte haar hoofd tegen zijn schouder. Op dat moment wist ze, dat hoe vaak hij haar ook een pak slaag zou geven, dit het allemaal meer dan waard was. Ze had nog nooit een man getroffen die zijn vrouw met zoveel zorg behandelde als hij. Misschien was het uiteindelijk de relatie van hen wel die vreemd was, maar ze zou hem nooit op andere gedachten kunnen brengen over wat hoort en wat niet of hoe hij er op zou moeten reageren. Ze zou zelf wat zaken veranderen of dat nu leuk was of niet. Lana voelde een diep verlangen in zich opkomen en begon hem in zijn nek te zoenen en vervolgens zijn oorlelletje.

‘Dat moet nog maar even wachten’, zei hij lachend. Ze kon zien dat hij stijf werd toen hij dat zei. Lana stopte met zoenen maar haar borsten voelden zwaar aan toen ze over zijn harde borst wreven. Ze liet haar hand over zijn borst en buik naar beneden glijden over de bobbel in zijn broek. Maar hij pakte haar hand en trok deze weg.

‘Niet nu’, liet hij weten. Lana lachte in zichzelf. Met een boosaardige lach deed ze haar rok omhoog, draaide zich om en duwde haar billen in zijn kruis. ‘Verdomme, Lana’, zei hij en duwde zich tegen haar aan en werd in no time keihard toen haar billen zich tegen zijn penis duwden. Met een diep gegrom ging hij rechtop zitten, draaide haar om, schoof een kussen onder haar heupen en sloeg haar rok op tot boven haar blote billen. Lana kronkelde van genot toen zijn vingers haar gevoelige plekje vonden. Ze hoorde hoe zijn rits open werd gedaan en vervolgens het scheuren van plastic en het geluid van een condoom dat omgedaan werd. Het meest erotische geluid dat er bestond vond ze, op zijn kreunen na. Hij kon altijd wel, mijmerde ze. Vervolgens werden alle gedachten uit haar hoofd verbannen toen zijn harde lid een weg vond tussen haar vochtige lippen. De hitte in haar billen werkte nu heel erg stimulerend, toen de warmte uitstraalde naar haar kruis.

Toen hij op en neer begon te bewegen, boog Adam zich naar voren en fluisterde in haar oor, ‘Het voelt zo goed! Je warme billen tegen me aan en je bent zo nauw’. Lana kwam klaar bij het horen van zijn woorden, haar kreten van opwinding werden door de dikke sprei gesmoord.

Toe ging hij op zijn knieën zitten en drong nog dieper in haar door. Ze had het gevoel dat hij bijna haar maag bereikte. Hij greep haar bij haar heupen en begon in en uit te bewegen. Hij stootte telkens helemaal naar binnen. Net toen ze begon te denken dat ze niet meer zou kunnen, hield hij op en spande zijn spieren. Hij trok haar stevig tegen zich aan. Ze voelde hem kloppen en zo mogelijk nog harder worden en spoot vervolgens in het condoom diep in haar. Zij kwam nog een keer klaar. Adam lag bovenop haar en liet zijn handen onder haar glijden om zachtjes in haar tepels te knijpen terwijl haar lichaam nog naschokte.

‘We moeten weer naar beneden’, mompelde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar bips toen hij van haar af rolde. Lana gaf geen kik. Toen ze het water in de badkamer hoorde stromen kwam ze langzaam weer bij haar positieven. Haar hele familie zou er waarschijnlijk nog zijn, wachtend tot ze weer beneden zouden komen. Het was tenslotte hun feestje.

Met een diepe zucht stond ze van het bed op en liep in de richting van de badkamer. Beiden wasten ze zich en wisten de sporen van de vrijpartij uit. Lana keek in de spiegel – het was overduidelijk dat ze gehuild had en ze had haar tasje niet mee naar boven genomen. Maar ze zou naar beneden gaan en doen alsof er niets aan de hand was…

Lana vond haar tas en dook ermee het toilet in om de oogschaduw bij te werken en de mascara te vernieuwen. Dat leek al een stuk beter, vond ze, en ging op zoek naar Karl en Brenda. Na een welgemeend excuus over haar eerdere opmerkingen, was ze aangenaam verrast dat haar excuus aanvankelijk verbaasd maar later vriendelijk in ontvangst genomen werden. Niemand maakte een opmerking over hun lange afwezigheid.

Al snel maakten haar broers en hun gezinnen zich klaar om te vertrekken. Nathan en Sheila vertrokken als eerste, maar Nathan keerde nog even terug om nog iets tegen Adam te zeggen. Hij wierp een sympathieke blik op Lana, zei vluchtig gedag en was opnieuw vertrokken.

Lana ging bij haar moeder zitten en vroeg zich af wat dat gedrag van Nathan te betekenen had. Toen zag ze dat Adam naar haar vader liep die bij het haardvuur stond. Sean knikte tegen Adam en vervolgens trokken ze beiden hun jas aan en liepen naar buiten. Lana was ervan overtuigd dat ze de strijd aan zouden gaan wie de bruiloft ging betalen. Ze deed haar ogen dicht en hoopte vurig op een goede afloop. Als er woorden van kwamen, wiens kant moest ze dan kiezen? Die van Adam? Of die van haar vader?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘We moeten een trouwdatum vaststellen’, zei haar moeder. Maar Lana was heel ergens anders met haar gedachten en antwoordde slechts met het ophalen van haar schouders.

Toen Adam bijna een kwartier later binnenkwam, keek hij allesbehalve vrolijk. Hij haalde de jas van Lana uit de kast en gaf deze aan haar. Het afscheid was echter hartelijk en Lana hoopte er maar het beste van toen ze met Adam naar de auto liep. Hij opende de deur voor haar open en ze klom naar binnen.

‘Bedankt voor het opwarmen van de auto’, zei Lana toen ze in de stoel zat.

Hij deed zijn veiligheidsriem om en draaide zich om en keek naar haar. Ze glimlachte, maar zijn blik bleef strak. ‘Lana’, begon hij en ze verstrakte. Die toon kwam haar inmiddels bekend voor.

‘Wat? Ik heb mijn riem om!’

‘Ik heb de auto daarnet samen met je vader met behulp van startkabels moeten starten. Je hebt je deur niet goed dichtgedaan en daarom was de accu leeggelopen’.

‘Oh!’ Lana herinnerde zich opeens hoe ze haastig achter hem aangerend was in de richting van het huis. ‘Ik kan niet geloven dat ik zo dom geweest ben! Het spijt me verschrikkelijk!’

Adam knikte en trok zijn wenkbrauw op. ‘Laten we eens kijken’, hij begon met behulp van zijn vingers te tellen, ‘Ik heb je een pak op je bips gegeven vanwege liegen, omdat je je schuldig voelde, omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt, omdat je mij voor schut gezet hebt en omdat je nadat ik je gewaarschuwd hebt jezelf onbehoorlijk gedragen hebt bij je familie. Zullen we slordigheid ook maar op de lijst zetten?’

Hoewel Lana het echt heel dom vond wat ze gedaan had, schudde ze heftig van nee. ‘Adam…ik wil sowieso nooit weer een pak slaag hebben! Op deze manier houd ik geen billen meer over!’ Ze schoof heen en weer op haar stoel en trok vervolgens een grimas.

‘Het is anders heel eenvoudig, Lana. Als jij geen kinderachtige dingen uithaalt waarvoor je een pak slaag verdient, dan zul je er ook geen krijgen’.

Lana knikte. Ze was te moe om tegen hem in te gaan. ‘Goed. Maar is het vergeten een deur dicht te doen kinderachtig?’

‘Nee, maar pruilen en weigeren naar binnen te gaan, was dat wel. En daarom ben je vergeten de deur dicht te doen’.

‘Het spijt me. Ik zal er voortaan beter om denken. Ik heb sindsdien heel wat mee gemaakt en heb me voorgenomen wel meer dingen te veranderen’.

De gezichtsuitdrukking van Adam ontspande toen ze hem aankeek. ‘OK. Maar verander niet te veel, want doorgaans ben ik heel tevreden over je manier van optreden’.

Lana kneep haar ogen dicht en keek hem achterdochtig aan. ‘Je begint het toch niet leuk te vinden om mij een hard pak slaag te geven?’

‘Niet voor straf. Ik vind het veel leuker om je een goodgirl spanking te geven’.

‘Goed. Dan zul je een heel andere ik te zien krijgen…’ Lana knipperde nog een paar keer met haar ogen en deed vervolgens haar ogen dicht. Ze sliep al bijna toen hij de oprit afdraaide. Adam reed rechtsreeks door naar haar flat en overtuigde zich ervan dat ze haar medicijnen innam voordat ze de deur achter hem op slot deed.

___________________________

Lana was de volgende ochtend al vroeg op en wachtte tot Adam haar op zou komen pikken om naar het werk te gaan. Ze douchte, waste haar haren, nam haar medicijnen en keek naar de televisie toen ze buiten een auto hoorde stoppen.

De dag verliep prima totdat Adam haar tussen de middag mee nam naar het restaurantje om daar te lunchen. Ze hadden net besteld en hingen achterover, genietend van een beker warme chocola.

‘Je vader en ik hebben gister een heel gesprek gehad toen we bezig waren mijn auto weer aan de praat te krijgen’, zei Adam.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘Waarover? Wie de bruiloft gaat betalen?’

‘Nee’, glimlachte Adam. ‘Die eer is aan hem’.

‘Waarover dan?’ Lana was opgelucht dat dit probleem in ieder geval uit de wereld was.

‘Hij zei me dat iedereen zich gisteravond afvroeg waarom we ineens verdwenen waren en wachtte vervolgens op een antwoord’.

‘Nou, en wat heb je hem gezegd?’

‘Ik heb hem gezegd dat we even een gesprek onder vier ogen gevoerd hebben. Toen zei hij dat hij dat al gedacht had omdat het leek alsof je gehuild had’.

‘Oh, nee!’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Ik hoopte nog zo dat niemand het op zou vallen’.

‘Toen zei hij dat hij er niet goed tegen kon als je huilde en zei me dat ik er maar voor moest zorgen dat het niet weer voor zou komen’.

Lana keek hem van tussen haar vingers aan. ‘Oh, mijn God…’

‘Dus…moest ik hem wel vertellen waarom je gehuild had. Dit omdat het vast nog wel eens zal voorkomen’.

Lana liet haar handen zakken en keek even om zich heen of er iemand in de buurt was. ‘Heb je hem gezegd dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt’, fluisterde ze, terwijl ze een kleur kreeg als vuur.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik heb hem gezegd dat ik je verschillende keren gewaarschuwd heb dat je om je gedrag moest denken, en dat toen je gewoon doorging je broers grof te behandelen, ik actie moest ondernemen. Ik heb hem gezegd dat we boven, in je oude slaapkamer een serieus gesprek gevoerd hebben en dat je je excuses hebt aangeboden. Hij heeft gezien hoe je verontschuldigingen aan Karl hebt aangeboden. Dat was al zo bijzonder dat hij de rest van mijn verhaal ook geloofde. Ik heb hem echter niets over het pak slaag verteld’.

Lana keek hem beschaamd aan. ‘Denk je dat hij er zo genoegen meeneemt?’

‘Ja. Hij heeft me een hand gegeven en me succes gewenst toen we weer naar binnen liepen’. Adam lachte naar haar en zij lachte tenslotte met hem mee.

De serveerster kwam hun bestellingen brengen. Het viel Lana op dat ze vandaag niet naar Adam knipoogde. Daar voelde ze dan tenminste nog iets van voldoening over. Adam was door haar familie geaccepteerd, dacht Lana, ondanks zijn dominante karakter, dat nogal haaks stond op dat van haar ouders. Ze glimlachte nogmaals en was blij dat zaken zo goed uitgepakt waren. Nu moest ze nog met zijn ouders gaan kennismaken…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana reed na het werk met Adam mee, bleef eten, en reed naar huis toen Adam en Steven zich voor het voetballen genesteld hadden. Adam was de volgende ochtend laat op het werk, want hij had Steven naar de middelbare school in de buurt gebracht om hem in te schrijven. Na alles wat zich in de afgelopen periode had voorgedaan, wilde Lana wel eens een rustige avond meemaken om ongestoord met de plannen voor het huwelijk bezig te kunnen zijn en haar dagelijkse dingetjes te kunnen doen.

Zo ging ze woensdagavond naar huis en settelde zich op de bank om een poos te gaan lezen voordat ze iets te eten ging maken. Hoewel ze Adam de vorige avond wel gemist had, had ze echt meer tijd voor zichzelf nodig. En hij zou ook wel wat tijd nodig hebben om Steven beter te leren kennen, veronderstelde ze. Toen om een uur of zeven de deurbel ging, had ze geen idee wie dat zou kunnen zijn. Toen ze door het kijkgaatje keek, zag ze Adam voor de deur staan en ging haar hart sneller slaan. Ze opende de deur en wierp zich in zijn sterke armen.

‘Wat doe jij hier?’, lachte ze terwijl hij zijn jas uitdeed. ‘Ik dacht dat je het wel druk zou hebben met het geven van kooklessen aan Steven’.

Adam lachte terug, ‘Ik heb een pizza voor hem besteld en hem alleen met zijn huiswerk gelaten. Hij moet nog veel inhalen, maar vindt het echt leuk om te studeren. Ik heb hem gisteravond maar een keertje hoeven helpen’.

‘Oh. Wat heb je daar?’, vroeg Lana terwijl ze naar een plastic tas wees die hij in zijn hand hield.

‘Je nieuwe haarborstel. Ben je het vergeten?’

Lana deed een stap naar achteren. De adrenaline schoot door haar lichaam toen ze zich herinnerde dat hij haar een pak op haar bips beloofd had voor het niet dragen van de veiligheidsriem. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen.

‘Je was het echt vergeten!’

‘Ja, dat klopt! Ga je me werkelijk alweer een pak slaag geven? Ik heb daarna steeds de gordel om gehad en mijn billen doen nog steeds zeer van zondag’. Lana voelde zich opeens erg hulpeloos. Alsof ze helemaal geen controle meer had over wat er ging gebeuren.

‘Lana, ik kom mijn beloftes altijd na. Wanneer ik zeg dat ik je een pak op je billen met de haarborstel ga geven, dan doe ik dat ook’.

‘Het kan toch geen kwaad om eens van gedachten te veranderen?’ Lana had een hekel aan het klagende ondertoontje in haar stem, maar ze kon het niet tegenhouden. ‘Alsjeblieft, Adam?’ Ze voelde de tranen opwellen en probeerde ze weg te knipperen.

‘Lana, maak je toch niet zo druk. Het is niet meer dan een pak op je blote billen om je er aan te herinneren dat je een veiligheidsriem moet dragen. Niets meer dan dat’.

Ze keek hem aan. ‘Niet meer dan een pak op mijn blote billen’, sneerde ze. ‘Heb je enig idee hoeveel pijn dat doet? Ik wil het gewoon niet!’ Toen liepen de tranen over haar wangen, hoeveel moeite ze ook deed om niet te gaan huilen. Ze keek Adam nog een keer aan en draaide zich toen om en liep naar de bank en haar lot tegemoet.

Adam haalde de borstel tevoorschijn en ging naast haar zitten. Opeens gooide hij de borstel op de salontafel en trok haar stevig tegen zich aan.

‘Verdomme, Lana, ik kan er niet tegen als je begint te huilen voor ik nog een vinger uitgestoken heb. Ik zal je vanavond niet meer slaan. Ik wil niet dat je er bang voor bent. Bovendien denk ik dat het nu niet veel zoden meer aan de dijk zet. Gezien het feit dat je het alweer vergeten was, is het te lang geleden’.

Lana smolt in zijn armen, dankbaar voor de seponatie. Bovendien was dit het ultieme bewijs dat hij er niet van genoot om haar te straffen! Ze voelde hoe ze door zijn liefde omhelsd werd en legde haar hoofd op zijn borst. Ze hoorde zijn hart luid en krachtig slaan.

‘Vanaf nu zal er geen uitstel meer zijn als je een pak slaag verdient. Waar we ook zijn, ik zal wel een plekje zoeken waar we privacy hebben’.

Lana bewoog naar achteren en keek hem aan. ‘Waar we ook zijn? Jeetje, Adam, wat als ik je op het werk boos maak?’

Adam was even stil. Zijn blik was gefixeerd op het lege televisiescherm. ‘Ik denk dat ik dan inderdaad tot na het werk moet wachten, maar zal het zeker op dezelfde dag nog ten uitvoer brengen. Bovendien weet jij dondersgoed dat ik je geen pak slaag zal geven omdat je me boos gemaakt hebt’.

Lana ging weer tegen hem aanliggen. ‘Zal ik wat te eten bestellen?’, vroeg ze.

‘Lekker. Zullen we iets eenvoudigs doen?’

‘Dat klinkt goed’.  Lana ging rechtop zitten en pakte een tissue uit de doos die op tafel stond. Ze depte haar ogen droog en liep vervolgens naar de telefoon.

‘Denk maar niet dat huilen je de volgende keer zal helpen, Lana. Ik geef je een pak op je bips voor je überhaupt de kans krijgt om te gaan huilen’.

Lana keek om in zijn richting. ‘Ik ging niet huilen om er onderuit te komen. Ik ging huilen omdat ik wist dat het heel zeer ging doen!’

‘OK’, knikte Adam. ‘Ik wilde alleen maar dat je het weet’.

‘Het was anders niet mijn bedoeling om je de volgende keer te manipuleren met mijn tranen, hoor!’

‘Goed. Ik geloof je’.

‘Vanwaar dan die waarschuwing?’

‘Ik bedacht me dat je zou kunnen denken dat het een mooie manier was om onder een pak op je billen uit te komen. Het spijt me. Ik had niet verder gedacht dan toen ik zei dat het de volgende keer niet zou helpen’.

Lana deed haar armen over elkaar en stak haar neus in de lucht. ‘Ik denk dat je wat schuldig bent door te denken dat ik zo slecht zou zijn’.

Adam sloeg met zijn handen op zijn knieën en ging staan. Ze schrok zich een hoedje van het plotselinge lawaai, maar ze deinsde niet terug toen hij langzaam dichter bij kwam met een neutrale gezichtsuitdrukking. Toen hij vlak bij haar was, deed ze een stap naar voren en ging tegen hem aan staan. Hij deed zijn armen om haar heen en duwde haar zodat ze met haar rug tegen de muur kwam staan. Hij liet zijn handen op en neer over de zijden van haar lichaam gaan en liet ze tenslotte op haar billen rusten.

‘Lana’, fluisterde hij in haar oor, ‘Als we het eten straks op hebben zal ik je een goede massage geven. Ik zal je achterkant masseren en vervolgens de voorkant en alles er tussenin. Ik zal ervoor zorgen dat je kronkelt van genot. Daarna ga ik je een pak op je blote billen geven’, hij kneep haar daar, ‘totdat je me smeekt de liefde met je te bedrijven. Hoe klinkt dat?’

‘Goed’, zei Lana, en ze vroeg zich af of ze daarna nog over de kracht zou beschikken om wat te eten te bestellen.

Lana zag hoe haar tranen op het stuk zeep terecht kwamen dat in de met de make-up bedekte wastafel lag. Toen ze weer in de spiegel keek zag ze dat de roze lippenstiftstrepen over de linkerkant van haar gezicht liepen. Ze zag er meelijwekkend uit. Toen de absurditeit van de situatie plotseling tot haar doordrong, hield ze op met huilen om daar eens over naar te denken. Nog niet zo lang geleden was ze een eenvoudige verpleegkundige met belangstelling voor kunst. Nu stond ze hier met brandende billen en opgezette ogen te midden van de stille getuigenissen van wat een grap had moeten zijn. Maar ze was gepakt en gestraft, net als een ondeugend kind. Lana had in haar stoutste dromen geen rekening gehouden met dit scenario.

Toen ze zich de opmerking van Adam herinnerde over het in de hoek staan, probeerde ze zich voor te stellen hoe ze daar stond, misschien wel met haar rode bips tentoongesteld en hij een oogje in het zeil houdend om te voorkomen dat ze van haar plaats zou komen. Misschien zou ze wel met haar neus tegen de muur moeten staan zoals ze in sommige forums gelezen had. Die gedachte bracht echter geen reactie te weeg. Ze realiseerde zich dat het het voyeuristische aspect was wat haar opwond. Dat hij naar haar zou kijken, dat hij misschien wel naar haar verlangde en dat hij moest genieten van het uitzicht dat hij had. Ze schudde haar hoofd en herinnerde zich dat hij haar ook een verwend nest genoemd had! Een wrange glimlach speelde om haar mond toen ze naar de puinhoop om zich heen keek en de troep begon op te ruimen.

Ze veegde de commode schoon en keek in het kastje of er ook Glassex stond of iets dergelijks. Maar er stonden alleen maar verzorgingsartikelen voor de man uitgestald. En een grote doos condooms. Jeetje, dacht ze, en keek naar het getal wat trots op de voorkant van de doos gedrukt stond. Tweehonderdveertig stuks! Ze had nog nooit eerder een verpakking gezien die meer dan een dozijn bevatte. Nou ja, Adam was kennelijk optimistisch van aard…

‘Lana. Ben je al bijna klaar?’, klonk de stem van Adam aan de andere kant van de deur.

‘Nee, antwoordde ze en deed snel het deurtje van het kastje dicht. ‘Heb je een glasreiniger in huis?’

‘Ben zo terug’.

Lana maakte een washandje nat met koud water en drukte het vervolgens op haar ogen. Het zou waarschijnlijk ook weldadig aanvoelen aan haar zere billen. Ze weerstond de neiging om het uit te proberen, legde het washandje neer en begon de haarborstel van Adam schoon te maken.

Nadat hij haar de reiniger gebracht had, maakte ze de klus af. Zodat alles weer even onberispelijk schoon was als voordat ze haar slag geslagen had. Maar ze kon haar gedachten niet van de doos condooms houden en probeerde zich de hoeveelheid vrouwen voor te stellen die maakten dat hij zoveel condooms in huis had. Hoeveel zou hij al gebruikt hebben? Was zij de eerste? In ieder geval de laatste was ze van overtuigd, maar al snel nam de nieuwsgierigheid het over van haar nuchtere verstand. Toen Adam weer kwam kijken of ze al bijna klaar was, zat ze op de vloer, omgeven door condooms die in nette stapeltjes van zes uitgestald lagen.

Hij had niet geklopt zoals ze verwacht had. De deur zwaaide open, en daar stond hij. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar irritatie toen ze met grote ogen naar hem opkeek en een kleur kreeg als vuur. Haar billen knepen onwillekeurig samen alsof ze zichzelf wilden beschermen en herinnerden haar aan de recente striemen die daar nog steeds gloeiden.

‘Tweehonderdentweeëntwintig’, zei ze en boog zich weer voorover in de richting van de condooms. ‘Je zou zeggen dat ze hen beter per vijf konden verpakken, dat telde veel gemakkelijker’. ‘Tweenhonderdenachtentwintig…tweehonderdenvierendertig’. ‘Wat zou je met al die dingen gedaan hebben als je er allergisch voor gebleken was?’ Lana begon ze allemaal weer in de doos te proppen, zonder zich nog druk te maken of het wel in nette stapeltjes gebeurde.

‘Dan zou ik ze weggegooid hebben en een andere doosje gekocht hebben. Deze doos heb ik bij wijze van grap van een vriend gekregen, vorig jaar Kerst’.

‘Oh’. Lana pakte de doos op en ging staan. ‘Eh…’ Omdat hij tussen haar en de commode opgesteld stond en geen aanstalten maakte om aan de kant te gaan, zette Lana de doos op de wastafel, deed een stap achteruit en vroeg zich af wat er nu weer zou volgen.

‘Het is bijna tijd om te vertrekken’. Adam draaide zich om en liet het er bij.

Met een zucht van verlichting zette Lana de doos terug in de commode en bekeek zich nogmaals in de spiegel. OK, dus de vorige aanblik was ronduit belachelijk geweest? Deze keer waren haar ogen niet meer opgezet, alleen nog een beetje rood rond de oogleden. Ze pakte haar tasje en deed wat oogschaduw en mascara op. Zo, dat was veel beter.

______________________________

Toen Adam met een kalm gangetje de afrit afreed, dacht Lana even terug aan haar meest recente escapade. Zat ze nu in de problemen? Was hij er boos over? Ze keek even heimelijk opzij; zijn wenkbrauwen stonden niet omhoog en zijn mond was ontspannen. Oh, maar er was duidelijk beweging in zijn kaak en wang te zien, omdat hij herhaaldelijk zijn kaken op elkaar klemde. Ze keek snel weg en staarde uit het zijraampje naar buiten. Shit, hij was boos. Er ging een siddering van verlangen door haar heen. God, genoot ze van deze constatering? Wilde ze dan alweer een pak op haar billen?

Toen hij remde en aan het stuur draaide om de weg op te rijden, zag ze hoe de spieren van zijn biceps zich spanden in de mouwen van het Hugo Boss shirt wat hij droeg. Haar tepels reageerden. Wat had dit te betekenen?  Sterke biceps hielden harde klappen in natuurlijk. Maar harde klappen deden zeer. En haar bips deed nog steeds zeer! Ze ging voor de zoveelste keer verzitten op de leren stoel en bracht vervolgens haar knieën omhoog in de richting van haar borst en sloeg haar armen erom heen.

‘Adam’, ze keek hem aan. ‘Ik…eh…ik wil graag weten of je…of ik in de problemen zit omdat ik die…eh…dingen zat te tellen?’ Tot haar afschuw trapte hij op de rem en zette de auto aan de kant van de weg.

‘Wat?’, vroeg zij.

Adam zette de versnelling in de vrij en draaide zich naar haar om. ‘Je weet dat ik niet goed kan praten als ik aan het rijden ben. En voor zover je zat te tellen om te controleren hoe vaak ik seks heb gehad, tja, dan weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet. Tenminste ik neem maar aan dat je daarom zat te tellen, en niet om  me nogmaals duidelijk te maken dat ik mijn spullen beter niet door anderen kan laten gebruiken’.

Lana hield haar adem in, verbaasd over zijn woorden. ‘Nee! Dat wilde ik niet duidelijk maken – geloof me, mijn billen doen nog veel te zeer!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dan wilde je dus kijken hoe vaak ik seks gehad heb?’, vroeg Adam.

Lana voelde hoe ze een kleur kreeg en ze liet haar blik afglijden naar zijn grote, warme handen. ‘Ik…ik denk het wel. Ik was er gewoon nieuwsgierig naar’.

‘En…voelt het goed om te weten dat ik ze alleen met jou gebruikt heb?’

Lana knikte. ‘Ja, Adam’, mompelde ze.

‘Denk je dat je een pak op je billen verdiend heb omdat je in die doos hebt gesnuffeld?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Je had toch gezegd dat ik alles mocht gebruiken?’

Ze keek op toen ze zijn bulderende lach hoorde. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘ik zal je er geen pak slaag voor geven’.

Lana lachte verlegen terug, en ging weer verzitten.

‘Maar als je steeds maar blijft zoeken naar bewijzen van vroegere relaties, dan zul je vroeger of later wel wat vinden. Ik heb tot nu toe niet als een monnik geleefd’.

‘Oh, maar dat weet ik toch al’, protesteerde Lana.

Adam knikte. ‘Als je dus eens iets mocht vinden, dan zal het niet een groot probleem zijn, toch?’

‘Nee! Echt niet, dat beloof ik!’

‘Goed. Laten we dan maar snel verder gaan, anders komen we nog te laat. Toen Adam de auto de weg weer opstuurde, slaakte Lana een zucht van verlichting. Vooral omdat ze opgelucht was dat ze zich opgelucht voelde. Het was dus niet het pak op haar billen waar ze op triggerde, het was gewoon het alpha mannelijke gedrag dat haar dreigde met een pak slaag! Nu was alles wat haar te doen stond, het stellen van een grens voordat ze echt tegen een pak slaag opliep.

De rest van de rit verliep rustig en Lana probeerde te ontspannen en aan normale dingen te denken, zoals het trainen voor haar volgende Dan, of koken leren of hun trouwplannen. Maar haar zere billen verstoorden haar gedachten steeds en ze begon zo langzamerhand te denken dat een pak op de bips wel degelijk een afschrikwekkende werking zou kunnen hebben ondanks dat ze daar tot voor kort anders over dacht. Ze keek wel uit voor dat ze er weer zo’n puinhoop van zou maken. Lana keek naar buiten en zag dat ze haar geboortedorp begonnen te naderen. Ze vertelde Adam hoe hij moest rijden en ze voelde hoe ze langzaam zenuwachtig begon te worden omdat ze zich afvroeg of haar vader zich met de trouwplannen zou bemoeien. Toen ze de brede oprit naar haar ouderlijk huis opreden zag ze hoe de auto’s van haar broers er allemaal stonden.

‘Verdomme! Al mijn broers zijn thuis!’, riep ze.

‘Dat is toch geen probleem?’, vroeg Adam en hij parkeerde zijn auto tussen die van Karl en Nathan in. Karl was al vijf jaar getrouwd en had drie zonen. Nathan had twee dochters, maar Chip had nog geen kinderen.

‘Alleen maar dat het een drukke bedoening gaat worden’, grinnikte ze. ‘Twee ouders, drie broers, drie schoonzusters, vijf neefjes en nichtjes en wij’.

‘Nou ja, we zien het toch wel? Laten we gaan’. Hij zette de motor uit en deed zijn veiligheidsriem af. Lana ging rechtop zitten en keek in het spiegeltje van de zonneklep.

‘Is het nog te zien dat ik gehuild heb?’, vroeg ze bezorgd.

‘Nee, maar als iemand er wel over valt, kun je altijd nog zeggen dat het vreugdetranen waren’, antwoordde hij droog.

Lana liet haar blik naar het plafond gaan en taste naar de deurhandel.

‘Wat is er met je veiligheidsriem gebeurd?’, vroeg Adam en trok zijn wenkbrauw op.

‘Mijn veiligheidsriem?’ Lana keek naar beneden. ‘Geen idee – heb ik die daarnet niet afgedaan?’

‘Nee, je het hem niet afgedaan. Je had hem blijkbaar helemaal niet om!’

‘Natuurlijk wel! Ik heb mijn gordel altijd om!’

‘Lana, je hebt hem nooit afgedaan. Dus je hebt hem niet om gehad’.

Toen Lana zich bedacht hoe makkelijk ze op haar stoel heen en weer had kunnen schuiven en haar knieën op had kunnen trekken, realiseerde ze zich dat hij gelijk had. Er trok een ongemakkelijke rilling door haar heen en ze zei, ‘Wauw. Je hebt gelijk! Ik kan er niet bij dat ik dat vergeten ben. De volgende keer moet je maar controleren of ik hem wel om heb, huh?’ Ze keek hem aan en zag hoe zijn geïrriteerde blik juist veranderde in een strenge.

‘Ja, dat zal ik doen’, liet hij haar weten, ‘maar als we hier vertrekken dan gaan we eerst een nieuwe haarborstel voor je kopen en daarmee gaan we naar je flat om hem uit te proberen’.

‘Adam!’, riep ze, terwijl haar hart op hol sloeg, ‘ik heb het niet met opzet gedaan! En mijn bips doet al hartstikke zeer; ik kan echt niet meer hebben, en zeker niet met een haarborstel!’

‘Goed dan. Dan wachten we nog een paar dagen. We zullen wachten tot woensdagavond. Bij jou thuis. Om zeven uur. Het doet er niet toe of je het met opzet deed of niet. Het gaat erom dat je het niet weer vergeet’.

Met die woorden duwde hij de deur open en stapte uit, terwijl de strekking van zijn woorden bij Lana doordrong. Dit wond haar helemaal niet op, omdat ze er heilig van overtuigd was dat ze helemaal geen pak slaag met de haarborstel verdiend had. Nu wilde ze niets liever dan blijven zitten en zichzelf wentelen in zelfmedelijden, maar haar hele familie zat op hen te wachten en had hen waarschijnlijk al aan zien komen. Het liefst was ze weer in huilen uitgebarsten. Toen ging haar deur open en stond Adam te wachten hoe ze uit zou stappen.

‘Ik wil nog niet naar binnen’, zei ze tegen hem en maakte geen aanstalten uit te stappen.

‘Lana’, antwoordde hij geduldig, ‘als je niet naar buiten komt, dan ga ik alleen naar binnen, stel mezelf voor en zeg tegen ze dat je hier als een verwend kind zit te pruilen’.

‘Dat doe je niet!’, riep ze, terwijl ze naar hem opkeek.

‘Dat doe ik wel’, zei hij er direct overheen en begon het pad in de richting van de voordeur af te lopen.

‘Wacht!’, riep Lana en sprong in paniek uit de auto. Het zelfmedelijden was op slag verdwenen. Ze streek haar rok glad en haastte zich achter hem aan. Vlak voor de voordeur had ze hem weer ingehaald.

‘Ik bel nooit aan’, hijgde ze, en reikte naar de deur om deze open te duwen. Maar Adam hield haar tegen en pakte haar bij haar pols.

‘Dat zou je wel moeten doen. Je woont hier niet meer; maar je ouders. Het zou van respect getuigen als je rekening zou houden met hun privacy’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Zo had Lana het nog nooit bekeken en trok haar arm terug en wachtte tot de deur opengedaan werd.

En dat gebeurde, toen de deur openzwaaide werd het portaaltje voor de deur verwarmd en verlicht vanuit de hal. De vader van Lana, Sean Taylor, begon breed te grijnzen toen hij zijn dochter zag staan. Zij was wel de laatste die hij verwachtte nu er aangebeld was. Terwijl hij haar een dikke knuffel gaf, knipoogde hij over haar schouder in de richting van Adam.

‘Pap’, protesteerde Lana toen hij haar niet snel genoeg los liet. Ze duwde hem weg en zei lachend, ‘Dit is Adam, mijn verloofde!’

De mannen schudden elkaar hartelijk de hand en toen deed Sean een stap achteruit. ‘Verdomme, wat is het koud buiten!’Ze stapten allemaal de warme hal in met zijn Italiaanse design tegelvloer en de mahonie houten lambriseringen. Aan de wand hing een portret van Lana, geheel in het wit gekleed en met een Mona Lisa glimlach.

‘Wat een prachtig schilderij’, merkte Adam op.

‘We hebben het laten maken voor de zestiende verjaardag van Lana’, zei Sean trots.

‘Ja’, mengde Lana zich in het gesprek en trok haar wenkbrauwen op. ‘Het heeft vier volle dagen geduurd om het te maken. Mijn rug lag aan flarden toen het klaar was!’

Adam week geen moment van haar zijde, hij kneep stevig in haar hand. ‘Maar liefje, dat was het uiteindelijk helemaal waard, of niet?’

Lana keek naar hem op, zag de strenge blik in zijn ogen en kleurde tot achter haar oren. ‘Ja’, antwoordde ze en keek vervolgens glimlachend naar haar vader. ‘Het was het helemaal waard, Pap!’

Sean knikte, leek even afwezig en riep vervolgens uit, ‘Laat me jullie jassen even aanpakken!’ Hij hing ze in de kast en ging hen voor naar de woonkamer. Toen ze binnen stapten schoten er allemaal kleine gedaantes in de richting van Lana.

‘Tante Lana! TantLaana!’ Het opgewekte geluid van hun stemmen vulde de ruimte, terwijl Lana op haar hurken ging zitten om iedereen een knuffel te geven. Vervolgens deden ze een voor een stap terug en keken Adam met grote ogen aan. ‘Wie is dat, tante Lana?’, vroeg de driejarige Denise.

‘Dat is de man waar ik mee ga trouwen’, legde ze geduldig en met een brede grijns uit. ‘Hij is mijn verloofde’.

‘Loofde’, herhaalde het kleine meisje en Adam werd vervolgens door alle kinderen aangesproken als ‘Loofde’. Nadat ze met zijn allen naar boven gerend waren, stelde Lana haar broers en hun vrouwen voor. Ze begroetten Adam allemaal met warmte en enthousiasme.

Toen het pas verloofde stel ging zitten, vroeg Adam, ‘Waar is je moeder?’

‘Ze zal zo wel komen’, antwoordde Lana. ‘Maar het verbaasd me wel dat ze daarnet niet bij de deur was om ons binnen te laten’.

Op dat moment viel een stilte in de kamer toen er gestommel vanuit de hal klonk. Een serveerwagentje reed naar binnen met een grote taart met twee verdiepingen erop. Er branden kaarsen bovenop.

‘Van harte gefeliciteerd!’, riep een vrouwenstem en de moeder van Lana stapte achter het wagentje vandaan. ‘Waar is Lana?’

Lana stond lachend op en riep tegen haar moeder, ‘Dank je wel Mam, maar je hoefde echt geen taart voor ons te maken hoor. Dit is wel een beetje veel van het goede!’

Adam ging naast haar staan en fluisterde in haar oor, ‘ga je moeder eens een knuffel geven!’

‘Wat?’, fluisterde ze verward terug.

Met een zachte duw in haar rug duwde hij haar in de juiste richting. ‘Ga je moeder een knuffel brengen. Nu’.

Lana liep naar het wagentje, keek met een glimlach naar de taart en gaf haar moeder een hele dikke knuffel. Mevrouw Judy Taylor slaakte een diepe zucht en wreef haar dochter over haar rug. ‘Dank je wel Mam!’, zei Lana nog eens.

Judy had tranen in haar ogen toen Lana haar aan Adam voorstelde. Hij gaf haar ook een knuffel en vervolgens begaven ze zich allemaal naar de eetkamer.

‘Ik heb mijn moeder al in geen vijf jaar een knuffel gegeven’, bekende Lana toen ze naast Adam liep in de staart van de optocht.

Adam trok een wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. ‘Dan werd dat hoogtijd, zou ik zeggen’.

Sean wachtte even en liet de hele stoet passeren. ‘Zie je dat schilderij?, vroeg hij aan Adam toen ze hem voorbij liepen.

Adam nam het in zich op en antwoordde, ‘Een feestje’.

‘Ja! Het origineel hangt in het D’Orsay Museum in Parijs. Dit is een reproductie natuurlijk. Het is gemaakt door Jean Beraud’.

‘Ik schaam me dood, Pap!’, jammerde Lana aan de arm van Adam. Hij keek haar vol ongeloof aan. ‘Ze hebben dit gekocht’, zei ze en liet haar ogen naar het plafond gaan, ‘toen ik geslaagd ben voor de middelbare school. Ze hadden hem toen midden in de woonkamer hangen!’ Het schilderij stelde een jonge vrouw voor in de twintiger jaren, te midden van een hele rij aanbidders.

‘En waarom is dit iets waar je voor zou moeten schamen?’ vroeg Adam onschuldig. Lana keek hem aan, verbaasd dat hij dat nog moest vragen.

‘Omdat dat mij moet voorstellen, natuurlijk! Alsof ik in het middelpunt van alles sta zoals dat schilderij impliceert! Dat zouden ze wel willen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sean glimlachte alleen maar bij het commentaar van zijn dochter en merkte op, ‘Ze is zo bescheiden, Adam, ze is zich nooit zo bewust geweest van haar eigen schoonheid en populariteit’.

‘U bedoeld dat u zich bewust geweest bent van het ontbreken daarvan’, antwoordde Lana en toen hoorden ze Judy vanuit de eetkamer.

‘Oeps! Mam roept, we kunnen maar beter opschieten!’, zei Sean en haastte zich de hal door.

Lana liep arm in arm met Adam naar binnen en hij schoof haar stoel aan. Terwijl ze naar hem glimlachte, ging ze zitten. De tafel was vrij formeel gedekt en een vrouw van middelbare leeftijd serveerde de eerste gang vanaf een zilveren blad.

‘Dat is Emma’, fluisterde Lana toen de vrouw aan de andere kant van de tafel was. ‘Ze werkt al jaren voor ons. Ze kan heel goed koken!’

Adam knikte en zei toen zo hard dat iedereen het kon horen, ‘het is niet erg beleefd om in gezelschap te fluisteren’.

Iedereen aan tafel draaide zich naar hen om. Lana kreeg een kleur als vuur, lachte en zei, ‘Hij heeft wel wat vreemde denkbeelden, vinden jullie niet?’ Vervolgens nam ze een grote slok van haar wijn en bekeek met grote interesse haar servet die naast haar bord lag.

‘Vreemde denkbeelden?’, herhaalde Adam, maar hij drong niet verder aan.

Oh, mijn God, dacht Lana. Moet ik dan ieder woord op een goudschaaltje leggen? Adam doet net alsof ik hem iedere keer dat ik wat zeg, voor schut zet! Vervolgens zag ze hoe hij haar wijnglas weghaalde en er een glas water voor in de plaats zette. Ze voelde zich plotseling ontzettend dom omdat ze al weer helemaal vergeten was dat ze geen alcohol mocht nuttigen. Maar Adam leek niet boos te zijn, en dus ontspande ze en genoot van de maaltijd. Het gesprek aan hun kant van de tafel kwam op voetbal en Lana at zwijgend terwijl ze het gesprek volgde. Adam scheen het goed te kunnen vinden met haar broers Chip en Nathan; ze praatten en maakten grapjes alsof ze elkaar al jaren kenden. Lana bemoeide zich alleen maar even met het gesprek als ze vond dat haar broers belachelijke opmerkingen maakten. Voordat ze het wist hadden ze het eten op en keerde iedereen terug naar de woonkamer om daar nog wat te drinken. Adam en Lana waren de laatste die de eetkamer verlieten.

‘Waar zijn de kinderen?’, vroeg Adam toen ze buiten gehoorsafstand waren.

‘Oh, die eten voor de televisie. Ze kunnen maar beter niet bij ons aan tafel eten, we zouden dan niet rustig een gesprek kunnen voeren. Bovendien kennen ze nog geen tafelmanieren’.

‘Jij wel dan?’, grinnikte hij.

‘Denk je dat!’, lachte Lana. ‘Nou zo erg is het nu ook weer niet, hoor!’.

‘Als ik je opmerkingen onder het eten nog eens terug haal, weet ik dat zo net nog niet! Ik zou het op prijs stellen als je voortaan een beetje beter je best doet’.

Lana keek naar hem op. Ze was verbaasd over zijn woorden. ‘Maar Adam, ik ben gewoon mezelf. Zo gedraag ik me altijd – het is per slot van rekening familie’. Ze keek gefascineerd toe hoe de lach van zijn gezicht verdween en zijn lippen zich tot streepjes versmalden.

‘Je moet je wat beter gedragen. Ik meen het!’

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Goed, laten we nog even aansluiten. Dan gaan we daarna naar huis’.

Ze liepen de woonkamer in, waar Sean hen cognac aanbood, die ze beiden beleefd afsloegen ondanks dat hij aandrong. Judy kwam een praatje maken met haar toekomstige schoonzoon en Lana schoof aan bij haar broer Chip en zijn vrouw Sheila.

Sheila werkte in het laboratorium van het plaatselijk ziekenhuis, dus ze hadden wel wat gemeenschappelijke gespreksonderwerpen. Chip studeerde nog. Hij had net een aantal tentamens gehaald en kon mogelijk volgend jaar afstuderen. Lana maakte een aantal opmerkingen dat hij nu eindelijk maar eens aan het werk moest, toen Sheila haar liet weten het helemaal niet erg te vinden kostwinnaar te zijn tot hij afgestudeerd was.

‘Nou ja, dan zal het wel goed zijn, als jij het niet erg vindt’, zei ze tegen Sheila. Terwijl ze op luide toon Chip liet weten, ‘Ik hoop wel dat je niet aan kinderen gaat beginnen voordat je uitgestudeerd bent!’.

Opeens stond Adam naast haar en keek glimlachend op haar neer. Maar zijn ogen lachten niet mee. ‘Zou je ons even willen excuseren, Chip’, hij knikte in de richting van Sheila, en dirigeerde Lana in de richting van de open haard.

‘Lana, heb jij enig idee wat ‘beter gedragen’ inhoudt?’, vroeg hij zachtjes. Ze kon hem maar nauwelijks verstaan, maar was blij dat de anderen het niet konden horen.

‘Ja, Adam’, haar ogen gingen weer naar het plafond. ‘Maar dat is helemaal niet nodig als broers en zusters onder elkaar. Ik dacht dat jij dat wel zou weten, met Anna als zus’.

‘Misschien heb ik er daarom wel moeite mee. Ik probeer me altijd vriendelijk tegen Anna op te stellen en wordt pas onvriendelijker als ze beledigend wordt. Jij probeert het niet eens, jij lijkt op ruzie uit te zijn. Ik wil het niet nog eens horen’.

Lana keek naar hem op en zag dat hij het meende. Ze voelde haar maag samenknijpen. Hij was zo sexy als hij zich zo gedroeg! Nu moest ze oppassen anders zou het uit de hand lopen. Met haar meest onderdanig blik, antwoordde ze, ‘Goed. Het spijt me. Ik zal mijn best doen, OK?’

Hij beloonde haar met een brede grijns en gaf haar een vluchtige kus op haar lippen, waardoor een rilling door haar heen trok. Sean kwam een praatje met Adam maken en Lana verexcuseerde zich en ging even bijpraten met Karl en zijn vrouw, Brenda.

Na hele verhalen over de belevenissen van hun zonen, zei Karl, ‘Lana, ik ben echt gecharmeerd van je verloofde. Hij is alleen het compleet tegenovergestelde van wat ik verwacht had’.

‘Wat had je dan verwacht?’, herhaalde Lana en kneep haar ogen samen. ‘Gedraag je wel een beetje’, hield ze zichzelf voor.

‘Nou ja, ik bedoel, hij is een dokter, heeft goede manieren, is ouder dan jou en loopt zich niet de benen uit zijn gat bij iedere keer dat jij met je vingers knipt’.

‘Nou ja!’, fulmineerde Lana, om er wat rustiger aan toe te voegen, ‘Waarom denk jij in godsnaam dat ik iemand zou willen die dat wel doet?’

Karl trok een diepe denkrimpel en ging verder, ‘Omdat je daar aan gewend bent natuurlijk! Iedereen doet altijd zijn uiterste best om jou in de watten te leggen. We weten allemaal dat je niet lesbisch bent, maar tot nu toe ben je er nooit in geslaagd langer dan een week bij hetzelfde vriendje te blijven’.

‘Nou en?’, schreeuwde Lana, die al haar goede voornemens op slag vergeten was, ‘dacht jij dat ik op zoek was naar een kontkruiper zoals jij gedaan hebt? Heb je…’ Lana stopte midden in haar zin toen ze de arm van Adam om haar middel voelde.

‘Willen jullie ons even excuseren?’, vroeg Adam. Lana ving nog een flits op van het rood aangelopen gezicht van Brenda, voordat ze letterlijk de kamer uitgesleurd werd. Ze probeerde zijn tempo bij te houden, waardoor het leek alsof ze vrijwillig met hem meeliep. Toen ze de kamer uit waren draaide ze zich voor hem.

‘Waar denk jij dat je in hemelsnaam mee bezig bent, Adam?’, siste ze. Toen ze echter de grimmige uitdrukking op zijn gezicht zag, wist ze wat er ontegenzeggelijk zou volgen. Maar niet bij haar ouders thuis – absoluut niet!

Lana kon niet slapen en zat nog naar de televisie te kijken toen de telefoon ging. Ze keek naar de nummermelder en zag dat het Adam was. Hij was nog maar een uurtje weg. Ze hoopte dat er niets ernstigs gebeurd was. Ze nam op, ‘Hallo?’

‘Dag liefje. Het spijt me dat ik niet langer ben gebleven’.

‘Oh, dat geeft niks. Ik bedoel, ik had het natuurlijk leuk gevonden wanneer je langer gebleven was, maar je had een goede reden om weg te gaan’.

‘Tja, ik had eigenlijk in de planning om je een stevig pak op je blote bips te geven omdat je toen je dronken was, me een klootzak genoemd hebt en omdat je me op mijn handen geslagen hebt’.

Lana haar hart sloeg op hol en haar billen begonnen te tintelen. Waarom reageerde ze altijd op zo’n manier als hij dreigde haar een pak slaag te geven? Met een zenuwachtig lachje antwoordde ze, ‘In dat geval ben ik blij dat je naar huis gegaan bent’.

Adam lachte. ‘Ik maakte maar een grapje. Daarvoor zou ik je nooit een pak op je billen geven, je was behoorlijk dronken. Maar ik denk dat je niet snel weer zoveel zult drinken, is het wel?’

‘Niet opzettelijk. Dank je dat je me geen pak slaag hebt gegeven’.  Hm, waarom voelde ze zich nu enigszins teleurgesteld?

‘Er is echter nog iets anders waar ik het met je over wil hebben’.

Lana’s hart ging nog sneller slaan, terwijl ze zich krampachtig probeerde te bedenken wat ze nog meer misdaan had. ‘Ik luister’.

‘Ik wil mijn excuses maken dat ik Steven heb aangeboden dat hij wel bij me kan wonen, zonder dat ik het eerst met jou overlegd heb. Dat had ik niet mogen doen zo vlak na dat ik je ten huwelijk gevraagd heb – het is straks immers ook jouw huis. Maar hij is er nu ingetrokken. Hij heeft een slaapkamer uitgezocht in de andere vleugel. Hij heeft zijn rugzak neergezet, heeft zelf het bed opgemaakt en is in slaap gevallen voor zijn hoofd het kussen raakte. Maar hoe dan ook, het spijt me dat ik niet met je overlegd heb’.

‘Adam, ik vind het helemaal niet erg! Je weet dat ik erg met het lot van Steven begaan ben, vanaf het moment dat aan mij de taak was om hem te vertellen dat hij HIV geïnfecteerd was. Ik vind het geweldig dat jij hem een plekje in je huis aangeboden hebt!’

‘Echt waar? Vind je het niet erg dat ik niet met je overlegd heb?’

‘Nee, en het is ook nog nooit in me opgekomen dat je dat zou moeten doen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat jouw huis ook het mijne zou zijn. Ik ben er zelfs van uitgegaan dat je onder huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen om je familie bezittingen veilig te stellen!’

‘Liefje, het laatste wat ik wil is onder huwelijkse voorwaarden trouwen, zeker nadat Anna me dat tot vijf keer toe heeft laten weten, totdat ik haar duidelijk kon maken dat ze nu eindelijk eens op moest houden’.

Lana verslikte zich bijna. ‘Ik heb nog nooit vijanden gehad, weet je dat. Ik heb wel eens mensen boos gemaakt, maar nog nooit heeft iemand een hekel aan me gehad simpelweg omdat ik besta. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik bedoel, ik probeer het me niet persoonlijk aan te trekken, want ze kent me niet eens. Ik heb medelijden met haar en ik heb geen idee hoe ik me moet verdedigen’.

‘Het spijt me van Anna. Ik wens haar mijn ergste vijand nog niet toe, en jij verdiend het niet met haar geconfronteerd te worden. Laten we er over ophouden…. vertel me liever hoe je erbij komt dat ik op huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen’.

‘Waarom? Tja, omdat je nogal wat geld hebt natuurlijk en ik ben ervan overtuigd dat het huis en de grond in de miljoenen moet lopen. Waarom zou je dat allemaal riskeren voor iemand die je nog niet eens zo goed kent?’

‘Wat is het risico? Een echtscheiding?’

‘Ja’.

‘Lana, weet je nog dat we het de eerste keer over huiselijke discipline hadden?’

‘Ja’.

‘Weet je nog wat ik toen gezegd heb?’

‘Eh…iets over het beslechten van ruzie met een pak op de billen?’

‘Ja’.

‘Maar dat is nogal eenzijdig. Zeker, ik weet het, je geeft me een pak op mijn bips in plaats van dat je van me wilt scheiden. Maar als ik boos ben op jou dan?’

‘Ten eerste, ik zou niet van je scheiden omdat ik alleen maar boos op je ben ongeacht dat pak op je billen of niet. In de tweede plaats, wanneer je boos op mij zou zijn, dan kun je me dat gewoon vertellen. Dan doen we er iets aan’.

‘En wat als je helemaal niet begrijpt waarom ik boos op je ben of wanneer je het niet met mijn reden eens bent?’

‘Ik zal altijd proberen om dingen vanuit jou te bekijken. Je bent niet een onredelijk mens, dus ik zie dat niet gebeuren’.

‘Je hebt mijn vragen van de vorige keer dat we het hier over gehad hebben nooit beantwoord. Je hebt alleen maar gezegd dat we het erover eens moesten zijn dat jij de leiding had. Dat heb ik gedaan’.

‘Lana, ik begrijp niet zo goed waar je naartoe wilt’.

‘Kijk, als ik  buiten mijn boekje ga, dan kun je me een pak op mijn bips geven. Maar wat doe ik als jij er een puinhoop van maakt?’

‘Lana, ik heb je alleen maar voor de fun op je billen gegeven en omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt en omdat je tegen me gelogen hebt. Zie jij me dergelijke dingen doen?’

‘Nee, maar als dat wel zo zou zijn?’

‘Lana…’, ze hoorde hem een diepe zucht slaken. ‘Ik denk dat dit een beetje een machtstrijd is, of niet?’

‘Nee! Ik vind het helemaal niet erg dat jij de leiding hebt. Ik wil alleen maar weten wat mijn mogelijkheden zijn als jij buiten je boekje gaat’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou goed dan…’, zei Adam, ‘Als ik mezelf in gevaar breng, tegen je lieg of iets anders waar jij een pak voor op je billen zou krijgen, dan is het aan jou om te beslissen wat er dient te gebeuren. Maar dat zal geen pak slaag zijn. Bovendien ben ik er rotsvast van overtuigd dat een dergelijke situatie zich nooit voor zal doen’.

‘Dat is wel goed. Trouwens, ik zou je niet eens een pak slaag willen geven. Ik wil helemaal niemand een pak op de billen geven. Zelfs onze kinderen niet, als we die zouden krijgen. Ik wil ook niet dat zij over de knie gelegd worden’.

‘Daar hebben we het wel over als het zover is’.

‘Maar ik wil nu al bepaalde dingen helder hebben, zodat ik weet dat ik met je verder wil’.

‘OK, maar ieder kind heeft zijn eigen persoonlijkheid. Ik zal nooit iemand over de knie leggen als wij het daar niet samen over eens zijn. Hoe klinkt dat?’

‘Klinkt goed. Dus, je zei dat je nooit tegen me zou liegen of dat je jezelf in gevaar zou brengen. En het achterhouden van informatie dan? Is dat ook niet een soort liegen?’

‘Ja, maar alleen als het met voorbedachten rade is. Ik bedoel er zijn zoveel dingen die je niet van mij weet, maar er is niets wat ik willens en wetens achtergehouden heb’.

Lana zuchtte. ‘OK’.

‘Het is dus geregeld?’

‘Ja’, antwoordde Lana, en omdat ze nu toch eenmaal bezig waren, bracht ze meteen maar een ander hekel punt aan de orde. ‘En hoe zit het met onze financiën? Is het de bedoeling dat we onze financiën bijeen brengen en er vervolgens mee omgaan alsof het van ons beiden is? Heb jij investeringen lopen? Ik wel. Heb je spaartegoeden? Aandelen? Gaan we alles op beide namen zetten? Verder moeten we de begunstigden op onze verzekeringspolissen wijzigen…’

‘We kunnen alle informatie eens naast elkaar leggen en er eens goed voor gaan zitten. Ik denk wel dat we daar een dagje voor uit mogen trekken. Wat denk je van volgende week zaterdag?’

‘Dat is geweldig! Oh! En dat herinner ik me nu pas, mijn ouders hebben ons uitgenodigd om morgen te komen eten – ben je in de gelegenheid om met me mee te gaan?’

‘Ja, ik zie er naar uit om ze te ontmoeten. Ik zal ervoor zorgen dat hier wat te eten voor Steven staat. Verder kan ik me niet voorstellen dat hij op een oppas zit te wachten’.

Lana lachte en zei vervolgens, ‘Adam het spijt me als ik veeleisend overkom, ik wil alleen dat we elkaar zo goed mogelijk leren kennen voor we trouwen’.

‘Je klinkt helemaal niet veeleisend, Lana. Een beetje paniekerig hooguit. Maar het gaat ook over gevoelige onderwerpen en ik vind het goed van je dat je zo goed vooruit denkt. Ik heb ook al wat over die dingen nagedacht, maar ik ben er nog niet over begonnen omdat er deze week al zoveel gebeurd is; het valt niet mee om wat te plannen als het leven zo stormachtig verloopt’.

‘Dat heb ik vandaag ook al gedacht! Ik zou graag willen dat het allemaal weer een beetje normaal wordt in plaats van dat we van incident naar incident gaan. Snap je wat ik bedoel?’

‘Zeker weten. Even over morgen, Ik zal morgen Steven een beetje wegwijs maken hier in huis voordat ik hem alleen achterlaat. Kom je morgen, laten we zeggen om een uur of twaalf, lunchen?’

‘Graag, dat klinkt goed. Maar nu moet ik ophangen om mijn medicijnen in te nemen. Ik houd van jou’.

‘Ik hou ook van jou, liefje. En weet je wat? Ik ben nooit erg gecharmeerd geweest van telefoongesprekken, maar vanavond was dat heel anders. Ik houd ervan je stem te horen’.

‘Ik ook’, zei Lana. ‘Ik bedoel, ik houd ervan je stem te horen, niet dat ik niet van telefoneren houdt. Ik vind het heerlijk om urenlang aan de telefoon te hangen met Ron, Elaine, mijn broer, af en toe met oude bekenden, ’t is maar dat je het weet…’.

‘Geen probleem hoor’, lachte Adam. ‘Als jij aan de telefoon bent kan ik altijd nog naar het voetballen kijken’.

‘Geen probleem hoor’, zei Lana op haar beurt. ‘Als jij naar het voetballen kijkt, kan ik altijd achter de computer zitten om je email te bekijken’.

‘Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb je toen een pak op je billen gegeven omdat jij je zo schuldig voelde’.

‘Oh – er is dus nog een reden om me een pak slaag te geven!”

‘Ik vind het leuk om te helpen…’

Lana grinnikte en antwoordde, ‘OK, bijdehandje, ik ga nu echt mijn medicijnen innemen voordat ik het vergeet. Welterusten’.

‘Welterusten. Ik houd van je’.

‘Ik ook van jou. Doei’.  Lana legde de telefoon neer. Ze voelde zich een stuk geruster wat betreft de toekomst van hun relatie.

________________________

Toen Lana de volgende dag naar het huis van Adam reed, waren Steven en Adam met zijn tweeën een balspel aan het doen in de grote voortuin, die groter was dan een volledig voetbalveld. Lachend zwaaide ze naar hen, parkeerde haar auto en stapte uit. Hoewel de wind best koud was, verwarmde de zon haar gezicht. Het rook heerlijk fris buiten.

‘Laten we stoppen en gaan eten’, riep Adam tegen Steven, terwijl hij hem de bal toegooide en op een drafje naar Lana liep.

‘Je hoeft voor mij niet op te houden hoor’, zei Lana toen hij haar naderde. ‘Ik heb vroeger veel met beide broers gevoetbald’.

‘Misschien na het eten. Ik had het graag klaar hebben staan, maar toen we hier een keer bezig waren, was het te leuk om er weer mee op te houden. Het spijt me’.

‘Ik vind het geen probleem, hoor’.

Steven kwam er aan rennen. Lana keek hem met een brede grijns aan.

‘Lana, heb je die plasmatelevisie van Adam gezien? Die is vet!’

‘Ja, ik heb hem gezien’, antwoordde ze en moest lachen om zijn enthousiasme.

‘En wat denk je van de computer? Hij heeft een paar goede boxen en Adam heeft me laten zien hoe ik muziek kan downloaden!’

‘Dat is leuk, Steven!”

‘Heeft hij je verteld hoe zijn overgrootvader in de bibliotheek is overleden? Ik heb in dezelfde stoel gezeten!’ Steven bleef Lana enthousiast vertellen wat hij allemaal beleefd had, terwijl ze met zijn drieën naar het huis liepen. Hij was helemaal veranderd van een serieuze jongeman tot een echte puber.

Lana en Steven dekten de tafel terwijl Adem de lunch klaarmaakte.

‘Ik verwacht ieder moment dat de butler binnen komt stappen’, fantaseerde Steven. ‘Het is net alsof we in de vorige eeuw leven, even afgezien van sommige luxe hier in huis’.

Lana keek hem lachend aan. ‘Ik snap wat je bedoelt. Heb je de zolder ook gezien?’

‘Nee…wat is daar dan mee?’, Steven keek plotseling heel geïnteresseerd.

‘Het staat vol met allemaal bezittingen uit de familie van Adam van de laatste tweehonderd jaar of zo. Ze hebben nooit iets weggedaan of verkocht. Het is fascinerend!’

‘Zullen we er na het eten gaan kijken?’

‘Nee. Adam wil niet dat daar iemand komt omdat de vloeren er verrot zijn. Hij zegt dat je er zo doorheen kunt zakken’.

‘Oh’. Er was teleurstelling op het gezicht van Steven te lezen en Lana vervloekte zichzelf dat ze er over begonnen was.

‘Maar op een dag zal hij alles er weg halen en er een nieuwe vloer in leggen’, voegde Lana er aan toe, waardoor zijn gezicht opklaarde.

Op dat moment kwam Adam binnen met een groot dienblad vol eten. Hij zette het op tafel. Er stonden drie dampende koppen Franse uiensoep op, drie verse salades en drie lege bordjes samen met een schaal belegde broodjes.

‘Wauw!’, zei Lana verlekkerd.

‘Als jullie wat te drinken gaan pakken, kunnen we daarna gaan eten’, zei Adam en ging aan het hoofd van de tafel zitten. Lana en Steven lieten er geen gras over groeien en haastten zich terug naar tafel om aan weerszijden van Adam te gaan zitten.

‘Dit is onze eerste maaltijd samen’, zei Adam, ‘ik wil dus een nieuwe gewoonte introduceren die ‘danken’ heet’.

Lana moest er eerst om lachen, maar realiseerde zich vervolgens dat hij het serieus meende.

Iedereen boog het hoofd en Adam sprak een snel bedankje voor het eten uit. ‘Dat was het, tast toe’, lachte hij en begon van zijn soep te eten.

Lana keek naar hem terwijl ze zat te eten. Alweer een kant van zijn persoonlijkheid die ze nog niet kende. Ze hadden het nog niet over het geloof gehad. Hoe zou het eigenlijk met de politiek zijn? Ze wilde wedden dat hij op de VVD stemde…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Welk geloof hang je aan?”, vroeg ze tussen neus en lippen.

‘Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed’.

‘Oh. Ik ging altijd naar de baptisten kerk toen ik nog jong was. Mijn ouders gaan daar nog steeds naar toe’.

‘Dan loopt het niet zo ver uiteen. Ze verschillen niet zo veel van elkaar’, hij knipoogde naar haar en nam een grote hap van zijn salade.

‘Ben je lid van een politieke partij?’

‘Nee. Ik ben onafhankelijk, dus ik stem altijd op het beste verkiezingsprogramma’.

Lana lachte. ‘Ik stem altijd op de SP, maar die ontlopen alleen helaas altijd de regeringsverantwoordelijkheid’.

‘Ik weet eigenlijk niet waar ik bij hoor’, zei Steven.’We hebben het er vorig jaar in de klas over gehad. Toen heb ik gezegd dat ik op de Partij van de Arbeid zou stemmen maar ik weet het niet eens zeker’.

‘De liberale standpunten van nu zijn de socialistische standpunten van een paar jaar geleden’, zei Adam. ‘Daarom bind ik me nooit aan een bepaalde partij, maar laat het altijd van de programma’s afhangen’.

Vervolgens kwam het gesprek op sport en ging de aandacht van Lana meer uit naar het heerlijke eten dan naar het gespreksonderwerp. Toen Adam en Lana uitgegeten waren, maakte Steven de overgebleven broodjes nog soldaat.

‘Ik doe de afwas wel’, bood de jongeman aan. Adam deed hem voor hoe hij met de afwasmachine om moest gaan en waar hij de schone vaat op moest bergen.

‘Mag ik wel even gebruik maken van je badkamer?’, vroeg Lana aan Adam.

Hij draaide zich naar haar om. ‘Lana, ik heb je al eens eerder gezegd, dat je hier overal gebruik van mag maken. Je hoeft die dingen niet eerst te vragen’.

‘Nou ja, ik probeer alleen maar beleefd te zijn. Het voelt nog zo onbeschoft om zonder te vragen aan al je spullen te komen’.

Adam zuchtte. ‘Voor de laatste keer, liefje, doe alsof je thuis bent. Je hoeft nergens om te vragen’.

‘OK’, antwoordde ze, pakte haar tasje en liep door de hal in de richting van de slaapkamer. De toon in zijn stem had haar niet bevallen. Hij had tegen haar gesproken alsof ze een klein kind was. Ze wilde alleen maar beleefd zijn, precies zoals ze hem gezegd had, maar hij leek haar bedoelingen niet op te pikken. En als hij er werkelijk zo over dacht dan zou hij niet steeds roepen dat iedereen altijd van alles mocht gebruiken.

Lana ging naar de badkamer en haalde haar make-up uit haar tasje. Ze poederde haar gezicht en bewerkte alle glimmende plekjes rond haar neus en kin. Toen ze in de wasbak keek, zag ze dat het hele ivoorwitte oppervlak bedekt was met het bruine poeder. Automatisch pakte ze een handdoek om het schoon te maken, toen ze zich opeens Adam’s laatste woorden herinnerde. ‘Hij vond het toch niet erg, toch?’

Met een ondeugende grijns opende ze een paar laden totdat ze zijn haarborstel vond, waarmee ze uitgebreid haar haren ging borstelen, zodat er allemaal blonde haren in zaten. Ze liet hem op de commode liggen. Ze pakte de tandpasta en kneep in het midden van de tube en legde hem toen weer neer zonder het dopje er weer op te doen. Ze pakte haar lippenstift, deed een beetje op en zette vervolgens een paar strepen over de spiegel. Nadat ze naar de wc geweest was rolde ze de halve toiletrol af en liet het papier op de vloer liggen. Tot slot waste ze haar handen en liet het stuk zeep in de wasbak liggen en de handdoek op de grond. Ha. Ze zou er wel snel achter komen of hij het erg vond of niet, maar hij zou geen maatregelen kunnen nemen nu Steven in de buurt was…

Lana kon haar lachen maar nauwelijks inhouden toen ze terugliep naar de keuken. Maar de keuken was leeg. Ze liep op het geluid van de televisie af en vond de heren voor een oude film. Al snel ging ze helemaal op in het verhaal, en had niet in de gaten hoe Adam de kamer uitging.

Toen de film afgelopen was, hadden ze nog steeds een uur voor ze naar haar ouders moesten. Steven stond op, rekte zich uit en zei, ‘Ik ga nog even een spelletje spelen op de computer, goed?’

Adam knikte. ‘En wij gaan een wandelingetje maken’, liet hij Steven weten en hij leidde Lana naar de hal om hun jassen te halen.

‘En wat als ik helemaal geen zin heb om te wandelen?’, plaagde ze terwijl ze haar arm in de mouw stak.

‘Ik wil je de schuur laten zien’, antwoordde Adam. ‘Steven en ik zijn daar vanmorgen hard aan het werk geweest om de boel op te ruimen’.

‘Oh. Zijn er daar ook beesten?’

‘Niet meer’.

‘OK’. Lana volgde hem naar buiten en ze liepen over een zandpad achter het huis dat ogenschijnlijk nergens naartoe leek te gaan. Maar na een minuut of vijf, toen ze de hoek om liepen zagen ze een grote rode schuur, naast een vennetje.

‘Oh, wat is het hier mooi!’, bracht Lana uit. ‘En kijk er zwemmen eendjes in het water. We hebben niet eens brood meegenomen’.

‘We hebben ze vanmorgen al gegeven, ze hebben dus voorlopig genoeg gehad’.

Lana liep achter Adam aan de schuur in, die bijna vijf meter hoog was. Er was een groot middenstuk met aan beide kanten stallen. Adam beende de schuur door, maar Lana slenterde langzaam achter hem aan om alles goed te kunnen bekijken.

‘Wanneer hebben hier voor het laatst paarden gestaan?’, vroeg ze.

‘Niet meer sinds ik klein was. Mijn moeder en ik vonden het heerlijk om paard te rijden, maar mijn vader niet’.

‘Ik heb op paardrijden gezeten toen ik tien jaar oud was. Al mijn vriendinnen waren helemaal gek van paardrijden’, zei Lana. ‘Maar ik heb nooit zelf een paard gehad, en ik verloor er mijn belangstelling voor toen ik naar de middelbare school ging’.

‘Ik wil in de toekomst graag weer een paar paarden kopen’, zei Adam. ‘Misschien dat Steven ervoor zou willen zorgen in plaats van het betalen van huur. Hij is erg trots – hij biedt steeds aan klussen te willen doen als hij denkt dat iets nodig is. Het was zijn idee om het hier eens op te ruimen en hij heeft er goed zijn best op gedaan. Je had het hier moeten zien voor dat hij aan de slag ging’.

Lana glimlachte toen ze Adam naderde, die aan een smalle deur morrelde.

‘De zadelmaker’, zei hij en de deur ging open.

Lana stapte naar binnen en Adam zette een kleine kachel aan die op de vloer stond. De kamer was een stuk groter als ze dacht dat hij zou zijn. Aan de muren hingen borstels en zwepen en de zadels hingen over houten schragen. De kamer werd snel warm en Adam liet haar de spullen zien die boven de werkbank hingen.

Toen draaide hij zich naar haar om en vroeg, ‘Wat was dat voor een enorme puinhoop in de badkamer?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op en probeerde achteruit in de richting van de deur te schuifelen. ‘Verdomme! Dat was ik helemaal vergeten!’ Ze probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar deze verbleekte toen ze zag hoe Adam een soepel stuk leer van de werkbank oppakte. Ze moest aan het gezegde ‘Kom gerust mijn keuken binnen zei de spin tegen de vlieg’ denken. Nu ging het gebeuren! Hij had haar meegelokt hiernaar toe zodat Steven niets zou kunnen horen en ze was hem gevolgd als een lam naar de slager.

‘Je bent toch niet boos? Het was maar een grapje, omdat je zei dat het je niks kon schelen als iemand je spullen zou gebruiken…’ Lana deed nog een stap naar achter en trok vervolgens plotseling een sprintje naar de deur. Toen ze hem een klein eindje open gedaan had, werd hij met een klap weer gesloten. Ze keek op en zag de grote hand van Adam boven haar hoofd, die stevig tegen de deur drukte.

‘Lana’. Ze keek hem aan en zag een berekenende blik, die ze tot nu toe steeds gezien had vlak voor hij haar een pak op haar billen ging geven. Haar hart sloeg op hol en ze kreeg het plotseling Spaans benauwd. Adam vervolgde, ‘wat je gedaan hebt, is misbruik maken van mijn gastvrijheid’.

Lana schudde haar hoofd. ‘Nee! Het was niet mijn bedoeling om je belachelijk te maken. Ik wilde alleen maar laten zien dat het onverstandig kan zijn als je iedereen zomaar gebruik laat maken van je spullen! Je wilde niet luisteren toen ik je dat probeerde te zeggen, dus dacht ik dat ik het je maar eens moest laten zien! Ik dacht dat dit wel grappig zou zijn!’

‘Je hebt me gezegd dat je niet zomaar de spullen van een ander kon gebruiken zonder er eerst om te vragen. Je hebt helemaal niet gezegd dat het onverstandig zou zijn’.

‘Heb ik dat niet gezegd?’ Lana deed haar best om zich de exacte woorden te herinneren, maar hij was al bezig haar jas uit te doen en haar in de richting van een van de zadels te duwen die over een schraag hing. ‘Hm, ik dacht toch echt dat ik dat gezegd had! Weet je het wel zeker? Ben je nu boos? Ik zal het wel weer schoonmaken, hoor!’

‘Ik ben niet boos meer – dat was een uur geleden nog wel zo, maar dat is nu wel weer voorbij. Ik ben nu alleen nog maar teleurgesteld. Als je doorgaat met die kinderachtige spelletjes, dan neem ik aan dat dit een deel van je persoonlijkheid is en daar weet ik wel raad mee. En nu ga je een voorproefje krijgen hoe ik daar voortaan op zal reageren’. Hij tilde haar bij haar heupen op en duwde haar voorover over het zadel. Ze stribbelde een beetje tegen, maar hij duwde op haar rug, zodat ze goed op haar plaats gehouden werd, met haar billen hoog in de lucht en haar armen en benen in de vrije ruimte bungelend. Ze kon niet met haar handen bij de vloer en kon zich nergens aan vast houden behalve aan een stijgbeugel die daar hing.

‘Het was maar een grapje, Adam! Het is helemaal geen deel van mijn persoonlijkheid! Ik zweer het, ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan! Ik heb geen idee waarom ik het nu wel doe!’

‘Ben je me aan het uitproberen? Even kijken hoe ver je kunt gaan?’, raadde hij en klopte op haar billen.

‘Nee! Dat is niet zo! Echt waar niet! Bovendien, ik dacht dat je me helemaal niet een pak slaag kon geven omdat Steven hier is – dus waarom zou ik een pak slag uitdagen?’

Adam dacht even over haar woorden na. ‘Dus je had zelf al bedacht dat je voor dit gedrag een pak op je bips verdiende. Dan snap ik niet waarom je er nu zoveel moeite mee hebt’.

‘Omdat het zeer gaat doen! Ik heb jou ook geen pijn gedaan…oh, kom op, niet doen, Adam!’, smeekte Lana, maar hij schoof haar rokje tot in haar middel omhoog. Ze droeg een wit katoenen onderbroekje wat hij tot haar knieën omlaag schoof. ‘Asjeblieft!’, gilde ze en toen kwam de eerste klap neer.

‘AAUUWW!!’ Ze voelde een band van vuur over beide billen. Hij had haar werkelijk met dat stuk leer geslagen! ‘Niet doen! Het is veel te hard!’ Ze kwam omhoog door een krachtsexplosie van haar rugspieren, alleen door toedoen van die ene klap. ‘Neeeeeeee!!’

Adam duwde haar stevig terug en hield haar vervolgens op haar plaats terwijl hij de ene striem na de andere over haar billen trok, maar ook vlak onder haar billen op haar bovenbenen. Nadat Lana een stuk of twaalf striemen gillend en schreeuwend in ontvangst had genomen, hield hij even op en bestudeerde haar billen.

‘De huid gaat er niet kapot van’, zei hij hardop. ‘Dit ding is in één woord geweldig!’

‘Adam, in vredesnaam, stop! Laat me los! Het spijt me! Ik zal het nooit meer doen, dat beloof ik!’ Lana stond op het punt te gaan huilen, maar was te trots om er aan toe te geven.

‘Lana, je hebt hier letterlijk om gevraagd. En ik zal niet ophouden voordat je dat toegegeven hebt’. Met deze woorden begon hij weer op haar bips te slaan. Hij probeerde voorzichtig te voorkomen dat hij tweemaal achter elkaar hetzelfde plekje raakte.

Ze begon te huilen; dikke zoute tranen vielen op de vloer, en veroorzaakten donkere natte plekken op het verweerde grijs. Hij hield weer op en legde zijn handen voorzichtig op haar gloeiende billen. Even dacht ze dat het allemaal voorbij zou zijn.

‘Ik heb nog niet gehoord dat je het toegeeft’, drong hij aan en sloeg met zijn hand op haar bil, en veroorzaakte een brandend gevoel op de rode strepen die hij aangebracht had.

‘Ik vroeg helemaal niet om een pak op mijn bips’, huilde Lana. ‘Ik wou je alleen maar voor de gek houden. Oh, alsjeblieft, alsjeblieft, houd op! Het spijt me!’ Adam bleef haar echter hard op haar billen slaan, en terwijl de pijn steeds heviger werd, ontspande haar lichaam volledig ten teken dat ze zich aan haar straf overgaf. ‘OK’, zei ze tenslotte, ‘Ik heb erom gevraagd!’

Adam gaf haar nog een laatste klets en trok haar vervolgens van het zadel en zette haar op haar benen. Hij trok haar rok recht, terwijl zij, nog steeds huilend, haar handen voor haar gezicht sloeg.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast tot het huilen ophield. Toen greep hij in zijn broekzak en haalde een schone zakdoek tevoorschijn.

‘Snuit je neus maar eens’, Hij gaf haar de zakdoek en zij deed wat hij vroeg. ‘Nu gaan we weer naar binnen en jij gaat direct door naar de badkamer om jezelf en wat je aangericht hebt te fatsoeneren. Als Steven er niet geweest was, dan zou ik je nog een poos in de hoek gezet hebben om hier eens goed over na te denken, maar goed, dat kan vandaag duidelijk niet’.

‘In…in de hoek staan?’, reageerde ze een beetje afwezig en bracht haar handen naar achter om over haar brandende bips te wrijven. ‘W-waarom dat?’

‘Omdat je je gedraagt als een verwend klein meisje, daarom’.

‘Adam…’

‘Ga je me nu nog verder tegenspreken?’

Lana kon zich de strengheid in zijn stem maar nauwelijks voorstellen, en schudde haar hoofd.

‘Mooi. Laten we gaan’.

Met een diepe zucht depte ze haar ogen en schuifelde in de richting van de deur. Hij hielp haar in haar jas en ze verlieten de schuur. Lana volgde hem met wankele stapjes over het zandpad. De hele weg terug vervloekte ze zichzelf omdat ze zo dom geweest was. Ze had wel verwacht dat ze daarvoor een pak op haar billen zou krijgen en ondanks dat had ze het gewoon gedaan – misschien had ze er echt wel om gevraagd. Het was natuurlijk een impulsieve daad geweest. Als ze er even langer over nagedacht had, had ze het vast niet gedaan. Ze had echter in haar stoutste dromen niet gedacht dat hij zo ver zou gaan in het haar betaald zetten. Ze had echt niet gedacht dat hij hiertoe in staat zou zijn. Die vergissing zou ze niet nog eens maken. Het was pijnlijk duidelijk geworden dat hij serieus was als het op billenkoek aankwam en dat hij haar niet overal zomaar mee weg zou laten komen. Op de een of andere vreemde manier was die gedachte eerder geruststellend dan beangstigend.

Helemaal in gedachten verzonken, struikelde Lana over een steen. Ze dreigde voorover te vallen, maar de sterke armen van Adam hadden haar beet voor ze kon vallen. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar als een klein meisje terug naar het huis. Hij droeg haar door de keukendeur naar binnen door een nummer in te toetsen dat de deur opende. ‘Ik ben blij dat ik dat slot heb laten repareren’, mompelde hij. In de slaapkamer zette hij haar neer en met een laatste klets op haar bips stuurde hij haar in de richting van de badkamer. Met haar blik op de vloer gericht, schuifelde Lana  naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en keek naar haar rode en opgezwollen ogen in de spiegel en barstte opnieuw in tranen uit. Hoe kon ze in hemelsnaam haar ouders onder ogen komen, nu ze er zo uitzag?

Toen Lana een paar uur later weer wakker werd, had ze een barstende pijn in haar hoofd en voelde zich misselijk. Omdat ze dacht dat dit door de kater kwam, liep ze naar de keuken en at een cracker met kaas en nam twee paracetemol tabletten in met behulp van een glas water. Vervolgens herinnerde ze zich dat ze informatie over de Indivanir nog moest lezen. Met een diepe zucht ging ze op zoek naar de papieren. Ze vond ze op het nachtkastje en ging op het bed zitten om ze door te nemen. Al snel zag ze tot haar opluchting dat het gebruik van paracetemol bij Indivanir niet gecontraïndiceerd was.

De hoofdpijn hield aan en ze liep naar de woonkamer om een poosje voor de televisie te hangen. Het was maar goed dat het zaterdag was en dat ze niet hoefde te werken, dacht ze. Gelukkig was ze gezegend met een uitstekende gezondheid en had tot gister nooit een dag van haar werk hoeven te verzuimen. En dat ook alleen maar omdat Adam daar op gestaan had.

Het rode lichtje op haar antwoordapparaat knipperde – ze drukte op het knopje op de berichten af te luisteren. Er stond er één op. Elaine had gistermiddag om vier uur gebeld om te laten weten dat ze niet in staat was om langs te komen, omdat de ouders van Peter hen uitgenodigd hadden om te komen eten. Lana slaakte een zucht van verlichting dat ze Elaine gister in ieder geval niet voor niets had laten komen.

Nadat ze een poosje naar de televisie gekeken had, realiseerde Lana zich opeens dat haar hoofdpijn verdwenen was en dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Het was zelfs zo dat ze nog wel een poosje naar de sportschool wilde gaan. Toen ze bezig was haar kleren aan te doen bedacht ze zich dat ze geen auto had. Deze stond nog bij Stumpy en Helen thuis, waar dat ook mocht zijn. Ze zocht het nummer van de bar op in het internet telefoonboek, maar toen ze belde kreeg ze slechts een antwoordapparaat – ze gingen om twaalf uur open en het was pas even na achten. Lana gromde gefrustreerd, kleedde zich verder aan en ging naar buiten om haar oefeningen op het grasveld te doen. Het duurde niet lang of meneer Walters kwam aanlopen.

‘Voel je je weer goed”, vroeg hij met luide stem.

‘Het gaat prima, dank je’, glimlachte ze terwijl ze doorging met haar rekoefeningen.

‘Ik denk dat je vriendje wel even naar je omgekeken heeft, huh?’

In plaats van zich af te vragen wat hij daarmee bedoelde, liet ze hem de diamanten ring zien, in de hoop dat dat het onderwerp zou veranderen. ‘Hij is nu mijn verloofde!’ Het werkte. Hij glom van plezier, feliciteerde haar en vertrok, zonder twijfel om het aan iedereen die het horen wilde te vertellen.

Een uur later ging Lana terug naar huis en belde haar ouders om hen te vertellen dat ze zich verloofd had, maar zweeg over het gebeuren met de injectienaald. Ze waren dolblij en stonden erop dat Lana aanstaande zondag met haar nieuwe verloofde zou komen eten. Lana liet hen weten dat ze dit eerst met Adam zou moeten overleggen. Nadat ze opgehangen had vroeg ze zich af hoe de familie van Adam op het nieuws zou reageren. Ze wist natuurlijk wel hoe Anna erover dacht, maar wat zouden zijn ouders er van denken? Zouden ze haar met open armen verwelkomen of zich net zo als Anna opstellen? Lana realiseerde zich dat ze eigenlijk heel weinig wist van de man met wie ze zich verloofd had. Ze wilde meer, wilde alles over hem weten. Zou hij op huwelijkse voorwaarden willen trouwen? Wanneer zouden ze het over de financiën gaan hebben? Het was misschien niet zo verstandig om zich zo hals over de kop in een verloving te storten. Voor zover Adam wist zou ze best hele grote schulden kunnen hebben. Dat was niet zo, maar dat wist hij niet. Lana schudde haar hoofd en ging voorzichtig achter de computer zitten en begon de forumberichtjes door te nemen.

Om een uur of elf begon ze zich rusteloos en verveeld te voelen omdat ze geen vervoer had. Ze ging uitgebreid in bad, het hete water was een weldaad voor haar spieren. Deze ruime badkamer, met gescheiden douche en bad en twee wastafels was een andere reden waarom ze deze flat gehuurd had. Plotseling voelde ze een soort heimwee opkomen. Adam wilde vast dat ze bij hem in zou trekken nadat ze getrouwd waren. Ze zou het hier echt gaan missen, zelfs meneer Walters. Iedere keer dat ze naar de commode keek dan werd ze aan de vorige avond herinnerd; de aanblik van de vloertegels van dichtbij terwijl Adam haar een pak slaag gaf. Ze wilde het het liefst vergeten.

Er waren zoveel dingen gebeurd in de afgelopen week! Van het hebben van seks tot verschillende keren krijgen van een pak op haar blote bips, tot Steven die bijna doodging, tot het blootgesteld worden aan het AIDS virus en haar verloving. Lana kon het bijna niet bevatten en merkte dat ze wenste dat dingen weer waren wat ze voor dat ze Adam ontmoet had, waren. Haar leven was toen ordelijk en voorspelbaar. Afgezien van één van haar eigen impulsieve ingevingen, was het leven rustig en sereen. Nu was alles een chaos, ze wist helemaal niet meer waar ze aan toe was.

Op dat moment ging de bel van de voordeur. Lana sprong het bad uit, deed haar ochtendjas aan, schoot in haar pantoffels en haastte zich om open te doen. Toen ze door het gaatje in de deur keek, zag ze dat het Elaine was.

‘Hou zou je het vinden als we met zijn vieren tegelijkertijd gingen trouwen?’, vroeg haar vriendin toen ze de deur opendeed?

Lana grinnikte. ‘Nee, ik wil liever twee keer een feestje bouwen’.

‘Ik heb chips meegenomen en een paar dvd’s’, zei Elaine en toonde een paar dvd’s over trouwen.

Lana kreunde en verexcuseerde zichzelf om een spijkerbroek en een warme trui aan te trekken. De twee meiden praatten vervolgens urenlang over trouwplannen en verloofdes. Peter en Elaine kenden elkaar door en door omdat ze al jarenlang met elkaar gingen. Dit maakte Lana onzeker over de vraag of Adam en zij wel bij elkaar pasten, ondanks dat Elaine haar gerust probeerde te stellen.

Toen kwam bij Elaine het hoge woord er uit. ‘Peter wil niet dat ik blijf werken nadat we getrouwd zijn’.

Zou Elaine straks geen collega meer van haar zijn? Elaine die al zo lang met haar samenwerkte? ‘Houdt dat in dat je ontslag neemt? Of blijf je toch gewoon werken?’

Elaine keek haar aan alsof ze water zag branden. ‘Natuurlijk neem ik dan ontslag. Waarom zou ik dingen doen die Peter niet ziet zitten?’

‘Wat wil je zelf?’

‘Tja, ik houd van mijn werk, maar ik houd nog veel meer van Peter’.

‘Waarom wil hij dat je ophoudt met werken?’

‘Je kent Peter toch. Hij is nu eenmaal ouderwets. Hij wil gewoon dat ik thuisben en voor hem zorg als hij na een dag van hard werken thuiskomt, voor het gezin zorg…’

‘Elaine, we leven niet meer in de vijftiger jaren’.

‘Wil Adam dan dat je gewoon blijft werken?’

‘Dat weet ik niet’, riep Lana en sprong om en begon door de kamer te ijsberen. ‘Ik weet überhaupt niet wat hij wil! Ik weet eigenlijk helemaal niets van hem! Maar als hij zou willen dat ik op zou houden met werken, dan denk ik niet dat ik dat op zou kunnen brengen’.

‘Waarom niet? Ik heb er wel zin in om iedere ochtend uit te kunnen slapen en gewoon dingen te doen waar ik zin in heb’.

Nu was het de beurt aan Lana om Elaine aan te staren. ‘En het huishouden dan? Boodschappen doen? Koken? Wassen?’

‘Peter heeft nu ook al een huishoudster. Hij zegt dat we die aanhouden nadat we getrouwd zijn’.

Lana ging weer zitten. ‘Zo heb ik het eigenlijk nooit bekeken. Nooit meer in het holst van de nacht op hoeven staan, nooit meer van de wekker wakker worden? Hee, ik denk dat ik ook maar ophoud met werken, we kunnen dan mooi samen leuke dingen doen en iedere middag ergens gaan lunchen…he, wat zeg ik nu? Ik stop helemaal niet met werken. Ik heb een hartstikke leuke baan!’

Elaine lachte. ‘Ik denk dat jij en Adam eens een goed gesprek moeten hebben met zijn tweeën’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Daar was Lana het roerend mee eens. ‘Maar ik heb geen idee wanneer. Zijn zuster is momenteel op bezoek, morgen worden we bij mijn ouders verwacht, en…’ De telefoon ging en Lana sprong overeind om deze op te nemen.

‘Hee, ouwe zuiplap! Ik heb je auto hier nog staan’, klonk de diepe basstem van Stumpy.

‘Bij de bar?’, vroeg Lana.

‘Ja, heb je vervoer om hier naar toe te kunnen komen?’

‘Ja. Bedankt!’ Lana hing op en vertelde Elaine over haar escapades van de vorige dag. Ze deden beiden hun jas aan en liepen naar Elaine’s auto. Elaine zette Lana bij de bar af, want ze had later op de middag nog een afspraak bij een cateraar. Lana ging rechtstreeks terug naar huis en ging op de bank zitten lezen. Ze verveelde zich niet meer en wilde van iedere minuut genieten dat ze alleen was in haar luxe appartement, want dit zou binnenkort wel eens kunnen veranderen. Toen ze haar appartement eens met een tevreden blik rondkeek, zag ze dat het rode lichtje op haar antwoordapparaat weer stond te knipperen.

‘Lana, het is even met Adam. Vergeet om twee uur niet om je medicijnen in te nemen. Anna is vanmorgen met de smoor in op het vliegtuig gestapt, maar dat is ons probleem niet. Na het werk kom ik bij je langs. Dan kunnen we je auto even oppikken, waar je hem hebt laten staan. Ik houd van je’.

‘Om het bericht te bewaren, toets één, om het bericht te verwijderen, toets twee’, echode het apparaat en Lana drukte op de twee.

Ze zuchtte; ze had het alarm van haar horloge al op twee uur gezet en het was nog maar half twee. Dacht Adam nu werkelijk dat ze zich niet aan het schema zou houden? Dacht hij nu echt dat ze helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel had? Ze kon zich niet langer op haar boek concentreren en liep naar de computer om te kijken of er misschien ook berichtjes over dit onderwerp gepost waren. Toen ze de zoekfunctie gebruikte popte er een advertentie tevoorschijn over gratis overzichten van creditcards. Net toen ze het schermpje wilde sluiten viel haar oog op rode letters die zeiden, ‘Voor voorbeeld overzichten, klik hier’.  Impulsief klikte Lana erop.

Een uur later, printte ze een origineel uitziend overzicht van haar hele krediet geschiedenis uit, compleet met betalingsachterstanden op leningen, hypotheekachterstanden en aanzienlijke schulden. Toen ze de volledig verzonnen gegevens doornam, lachte ze en legde het rapport goed zichtbaar op het aanrecht neer. Adam zou meer krijgen dan hij zou wensen, mijmerde ze.

Met hernieuwde energie ging ze naar de supermarkt om inkopen te doen voor het avondeten. Als ze het maar in huis had, dan zou ze het vast ook gebruiken, bedacht ze en vroeg de slager om een recept voor twee mooie haaskarbonades die ze uitgezocht had. Gewapend met een boodschappenbriefje, dacht ze dat ze het nu misschien wel zelf zou kunnen maken. Het recept klonk vrij simpel.

Adam belde om vijf uur aan en Lana haastte zich de deur open te doen. Toen ze de deur achter hen dichtgedaan had, liet ze zich in zijn armen vallen. Zijn sterke armen om haar heen, voelden heerlijk.

‘Ik heb je gemist’, mompelde hij in haar nek, terwijl hij haar haren streelde.

‘Ik ook’, zei ze en snoof zijn mannelijke geur op. ‘Dank je voor je herinneringstelefoontje, ik heb mijn medicijnen netjes om twee uur ingenomen’.

‘Goed zo, meisje’, hij klopte even op haar bips. Lana voelde zich een gehoorzaam hondje. ‘Ik zie dat je je auto alweer terug hebt’.

‘Ja, en ik heb boodschappen in huis gehaald voor het avondeten!’, zei ze toen hij zijn jas uitdeed. ‘Zal ik vanavond koken?’

De manier waarop Adam haar aankeek, zorgde dat ze in de lach schoot. ‘Wil je dat ik het opeet?’, vroeg hij en duwde haar zachtjes aan de kant en liep in de richting van de keuken.

‘Ik wacht hier wel’, riep Lana en ging op de bank zitten. Na een minuut of vijf van doodse stilte, riep ze, ‘gaat het wel goed daar?’

Adam stapte de woonkamer binnen en hield de uitdraaien van het krediet in zijn hand. Lana sprong op en liep hem tegemoet.

‘Wat moet dit voorstellen?’, vroeg ze en keek vervolgens over zijn schouder. ‘Oh!’, riep ze uit en griste de papieren uit zijn handen. ‘Het spijt me! Dat had ik even op moeten ruimen voor je hier was!

‘’Waarom?’, vroeg hij vriendelijk, maar Lana kon zien hoe de spieren in zijn kaken strak gespannen stonden.

‘Tja…het is nogal beschamend, bovendien is het niet erg interessant. Ik had ze willen vernietigen, maar dat ben ik vergeten nadat ik de boodschappen opgeruimd heb’.

‘Lana…we moeten het eens over de financiën hebben’.

Lana keek naar zijn gezicht dat serieus stond. ‘Oh. Je bedoelt omdat we gaan trouwen?’

‘Ja’.

‘Goed. Ik ben zo terug’. Lana haalde een fles water met citroensmaak uit de koelkast en ging aan de eettafel zitten. ‘Ik ben er klaar voor’, verkondigde ze en keek hoe hij eindelijk de plek in de kamer verliet waar hij eerder tot stilstand gekomen was.

Adam ging tegenover haar zitten en legde zijn beide handen op de tafel voor zich neer. De ‘ik-denk-na-houding’, dacht Lana met een inwendige lach en trok een denkrimpel in haar voorhoofd. Zou hij nu proberen onder de verloving uit te komen?

‘Kijk’, begon Adam, terwijl Lana haar kin in haar handen legde en zich volledig concentreerde op wat hij te zeggen had. ‘Ik zag bij toeval hoe slecht je financiële situatie is. Wat ik voorstel is dat ik al die leningen van je aflos, de achterstallige betalingen doe en je weer op het goede spoor zet. Nadat we getrouwd zijn, zal ik voor de financiële huishouding zorgen’.

Lana zette grote ogen op. ‘Zou je dat voor me willen doen?’

‘Ja, natuurlijk! Ik houd van je. Ik wil dat je gaat ervaren hoe zorgeloos je kunt leven als je financiële situatie op orde is. Maar goed, voor zover ik dat papier gezien heb, kan dat nog wel een paar jaar duren’.

Lana voelde dat haar maag door haar schuldgevoel samen kneep. Ze had gedacht dat hij boos zou worden en zou zijn gaan schreeuwen, waarna zij hem had verteld dat het maar een grapje was. Of dat hij teleurgesteld zou zijn en haar een hele preek gegeven had over hoe slecht het wel niet was als je je rekeningen niet op tijd betaalde en dat ze dan gezegd zou hebben dat het maar een grapje was. Of dat hij gezegd had dat hij alleen nog op huwelijkse voorwaarden zou trouwen, of dat hij helemaal niet meer met haar wilde trouwen. Maar ze had niet verwacht dat hij haar schulden zo onvoorwaardelijk op zich zou nemen. Wat moest ze nu doen?

Ze keek hem aan en zei met een benepen stemmetje, ‘het was maar een grapje’.

Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij leek even in de war. ‘Wat?’

‘Het krediet rapport. Het is niet echt. Het is maar een grapje. Ik dacht dat het leuk zou zijn. Ik had niet verwacht dat je die schulden van me over zou nemen’. Lana keek hem zwijgend aan en haar ogen vulden zich met tranen.

‘Waar is de paddel?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Paddel? Maar Adam…’ stotterde Lana en knipperde een traan weg. ‘Ik had niet verwacht dat je het zo serieus zou nemen! Ik dacht dat je er even naar zou kijken en vervolgens zou ik je vertellen dat het een grapje was en dan zouden we er samen over kunnen lachen!’

Adam stond op en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. ‘Waar is de paddel?’, herhaalde hij.

‘Ik deed het alleen maar omdat jij schijnt te denken dat ik geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel heb!’, legde Lana uit terwijl ze opstond en langzaam bij de tafel vandaan liep. ‘Ik dacht, ik zal hem eens laten zien hoe een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel eruit ziet! En jij hebt je gewoon helemaal niets afgevraagd toen je het papier zag! Je geloofde wat daar allemaal stond! Dacht je nou echt dat ik zo verschrikkelijk dom zou zijn? Dacht je ook echt dat ik zou vergeten mijn medicijnen in te nemen?’ Ze bedacht zich dat ze wel een beetje hysterisch zou overkomen, maar dat kon haar niets schelen. Lana begon rondjes om de tafel te lopen, terwijl hij achter haar aan liep. Zijn ogen waren samengeknepen en zijn lippen vormden een smal streepje.

‘Dat ik niet kan koken betekent helemaal niet dat ik alleen maar impulsieve dingen kan doen en dat ik overal een puinhoop van maak, hoor!’, schreeuwde ze bijna tegen hem. ‘Ik heb best wel een verantwoordelijkheidsgevoel! Jij hoeft niet overal voor te zorgen!’

Adam stopte en keek haar aan terwijl hij haar woorden tot zich door liet dringen. ‘Heb je me niet nodig…waar heb je het eigenlijk over?’

‘Nee!…ik wil alleen niet dat je denkt dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb! Daar gaat het me om!’

‘Ik denk dat ik het begin te begrijpen’, antwoordde hij en liep in de richting van de deur!’

‘Nee! Adam!’, schreeuwde Lana en ze sprintte achter de tafel vandaan om voor hem te gaan staan. ‘Ik heb je nodig! Ik heb je nodig om gezond te blijven! Ik wil dat je me vasthoudt! Ik wil…ik wil dat je van me houdt! Alsjeblieft!’

‘Mooi, ik heb het ook nodig dat je van me houdt, maar ik snap niet waarom je me gewoon niet vertelt hoe je over zaken denkt, in plaats van dat je allemaal neprapportjes laat slingeren om me op het verkeerde been te zetten’.

‘Het spijt me! Ik had er geen bijbedoelingen bij, het leek me gewoon een goede grap! Alsjeblieft Adam, ga alsjeblieft niet weg!’ Lana voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen en ze vroeg zich af hoe het zover had kunnen komen, dat ze hem zou smeken om te blijven. Iets waarvan ze zich altijd voorgenomen had dat ze dat nooit zou doen. Ze had altijd medelijden gehad met vrouwen op de televisie of in de film die dat wel deden.

Adam strekte echter zijn armen naar haar uit en accepteerde haar wederom onvoorwaardelijk. ‘Ik zou echt niet weggegaan zijn. Ik wilde alleen maar dat je zou begrijpen dat je eerst moet nadenken voor je iets doet. Het is niet mijn bedoeling om alles maar van je over te nemen’.

Lana smolt tegen hem aan, en huilde zachtjes terwijl hij over haar rug wreef. ‘Het spijt me Adam. Ik ben al zolang op mezelf, ik weet niet goed hoe ik me in een relatie moet opstellen. Ik heb nooit eerder een echte gehad…’

‘Lana, je hoeft niet te leren hoe je je op moet stellen. Je hoeft alleen maar eerlijk tegen me te zijn. Als je je niet begrepen voelt of ik reageer op de verkeerde manier, vertel dan gewoon de waarheid. Daar kan ik best mee omgaan. Dat beloof ik’.

‘Ga…ga je me nog steeds een pak slaag met de paddel geven?’, snikte ze in zijn overhemd.

‘Nee’.

‘Ben je dan niet langer boos?’

‘Nee. En nu ik er even over nagedacht heb, zou ik alleen maar mijn eigen boosheid op jou afgereageerd hebben als ik je een pak slaag gegeven zou hebben. Dat is niet de manier waarop ik het binnen onze relatie wil. Dus hebben we beiden iets nieuws geleerd. En daar laten we het bij, goed?’

‘OK’.

Adam duwde haar voorzichtig aan de kant. ‘Ik heb honger – heb je er bezwaar tegen als ik kook?’

Met haar allerliefste glimlach, veegde Lana met de achterkant van haar hand haar tranen weg. ‘Mag ik helpen?’

‘Natuurlijk”.

‘Misschien leer ik dan nog wat’.

‘Daar ben ik wel van overtuigd’.

Terwijl Adam de karbonades kruidde, liet hij haar zien hoe je kruiden kon kneuzen omdat hij geen kruidenpers had. Hoewel ze hem het recept gegeven had wat ze bij de vleesafdeling gepakt had, viel het haar op dat hij niet alle ingrediënten die ze gekocht had gebruikte, maar er wel een paar nieuwe aan toevoegde.

‘Hoe weet je nu wat je er allemaal bij moet doen?, vroeg ze toen hij een scheut olijfolie bij de marinade schonk.

‘Tja, dat moet de jarenlange ervaring zijn’.

‘Vind je het goed als ik blijf werken als we eenmaal getrouwd zijn?’

Adam zette het flesje olie neer en draaide zich om, om haar aan te kunnen kijken. ‘Of ik dat goed vind?’, herhaalde hij.

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Wil je dat ik nadat we getrouwd zijn blijf werken, of niet?’

‘Natuurlijk, als dat is wat je wilt. Dat moet je zelf maar bepalen. Dat kan ik moeilijk voor je uitmaken’.

‘Ik vroeg het me gewoon af, omdat Peter niet wil dat Elaine blijft werken nadat ze getrouwd zijn’.

‘Oh, dus we hebben zo meteen een vacature?’

Lana lachte. ‘Ja, maar je hebt nog een half jaar voor ze er mee ophoudt. En ze zal het je in ieder geval een maand van tevoren laten weten’.

Adam had het vlees in de marinade gelegd en was begonnen met het schillen van de aardappelen. Op zijn aanwijzing probeerde Lana het ook en hij liet haar zien hoe ze het mes het veiligst kon vasthouden zonder zich te snijden. Toen zette hij de aardappelen in ruim water op een hoog vuur. Zelf ging hij een witte saus maken, waar hij geraspte kaas in verwerkte.

‘Dat lijkt wel tovenarij hoe die saus begint te binden’, merkte Lana op, terwijl Adam in de pan bleef roeren.

‘Niet echt. Bloem zwelt op wanneer het de melk opneemt. Het vet van de boter zorgt er vervolgens voor dat het niet begint te klonteren. Tenminste, zo herinner ik me hoe het in een van mijn eerste kookboeken staat. En de gesmolten kaas in van zichzelf natuurlijk al dik’.

‘Weet je dan echt alles?’, glimlachte ze, terwijl ze van zijn uitleg onder de indruk was.

‘Nee. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe je een echt kredietrapport van nep zou moeten onderscheiden’.

‘Adam! Ik heb je toch gezegd dat het me speet – ik weet dat het dom was wat ik gedaan heb. Maar ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft dan dat je er steeds weer over begint te zeuren’.

‘Daar heb je gelijk in!’ Hij glimlachte tegen haar, ‘Ik maakte maar een grapje – ik zal er niet weer over beginnen’.

Lana glimlachte terug. Ze vroeg zich af of ze er ooit achter zou komen wanneer hij iets serieus meende of niet. Zijn droge humor ontging haar nog wel eens.

‘Adam…ik heb er nog steeds een rotgevoel over’.

‘Een erg rotgevoel?’ Hij goot de saus over de aardappelen.

‘Een erg rotgevoel. Hij lijkt zo onafgemaakt…incompleet…ok, ik voel me er erg schuldig en stom over’.

‘Tja, dat moeten we niet hebben. Of wel?’ Adam pakte haar bij de hand, liep naar de keukentafel en trok een stoel tevoorschijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar ik heb helemaal geen zin in een pak op mijn billen’, protesteerde Lana. ‘Ik bedoel, als ik het kinderachtig vind hoe ik me gedragen heb, hoe kan een straf die je normaal aan kinderen voorbehouden is zorgen dat ik me beter voel?’

‘Je zult je beter voelen, geloof me maar’. Adam ging zitten en klopte op zijn been.

‘Dit kan ik niet doen’, zei ze en deinsde achteruit.

‘Jawel hoor,  maak je broek maar eens los. Gaat dat lukken?’

Lana knikte en haar handen gingen naar haar broek om deze open te knopen.

‘En nu de rits’.

Ook daarvan vond ze dat ze er wel aan kon voldoen.

‘En nu een grote stap naar voren’.

Lana keek hem aan en zag een brede grijns. Met een verlegen glimlach deed ze een stap naar voren en stond nog slechts centimeters van hem af.

‘Doe je broek naar beneden’.

Ze schoof haar broek op haar knieën.

‘En kom nu over mijn schoot liggen’.

‘Eh…’ Ze stond als aan de grond genageld. ‘Ik weet niet…’ Voor ze haar zin af kon maken pakte hij haar bij haar hand en begeleidde haar voorzichtig over zijn knieën. Terwijl zij haar armen nog gebruikte om haar evenwicht te bewaren, begon hij op haar broekje te slaan, zijn blote hand kwam stevig maar niet al te hard neer.

Dit voelde zo slecht nog niet, dacht Lana, terwijl ze steun zocht bij de stoelpoot. Het voelde zelfs wel goed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij dit deed. Zij hield wel van de afhankelijke houding en het gevoel helemaal aan hem overgeleverd te zijn. Ze hield wel van het licht brandende gevoel dat zijn hand op haar billen teweegbracht. Het leek wel of hij nu harder sloeg, maar het deed nog steeds niet echt pijn. Nog maar enkele ogenblikken geleden had ze betoogd hoe belangrijk onafhankelijkheid voor haar was en het vermogen voor zichzelf te kunnen zorgen, waarom hield ze dan zo van dit totaal tegenovergestelde scenario?

Opeens deed Adam haar onderboek tot op haar bovenbenen naar beneden en wreef met zijn ene hand over haar billen, terwijl de andere op haar rug rustte. Net toen Lana in een dagdroom dreigde weg te zakken, begon hij opnieuw te slaan. Het geluid van zijn hand op haar blote vlees klonk een stuk harder dan daarnet op haar onderbroek. Ze greep zich vast aan de stoelpoot en beet op haar onderlip toen de klappen steeds harder en sneller neerdaalden en meer pijn begonnen te doen dan ze kon verdragen.

‘Adam!’, piepte ze, ‘Ik voel me al een stuk beter! Het is wel genoeg! Asjeblieft!’

‘OK’. Hij wreef weer over haar bips, waardoor een warme gloed door haar onderlichaam trok. ‘Nog een paar’, voegde hij er aan toe en hij liet zijn hand nog een paar keer hard op haar billen neerdalen, waardoor ze van zijn schoot kronkelde en op de vloer kwam te zitten, vanwaar ze omhoog keek naar zijn geamuseerde gezichtsuitdrukking.

 ‘Oooh’, kreunde ze en stond op om haar kleren weer in orde te brengen.

‘Kan er geen bedankje af’, vroeg hij haar met een grijns.

Lana moest erom glimlachen. ‘Dat was ik ook van plan, maar die laatste waren niet erg prettig’.

‘Maar voel je je wel wat beter?’

Ze knikte, en voelde hoe de vlammen haar uitsloegen bij deze bekentenis.

Toen ging Adam’s mobiele telefoon en hij haalde hem tevoorschijn om op te kunnen nemen. ‘Hallo…ja…’ Er vielen een paar lange pauzes en toen zei hij, ‘ik kom eraan’ en hing op.

Lana wachtte verschrikt af terwijl hij zich naar de keuken haastte om het gemarineerde vlees en de aardappelen in de koelkast te zetten. Wie Kon Adam op dit tijdstip nog verleiden de deur uit te gaan?

‘Dat was de politie’, zei hij, terwijl hij zich naar haar omdraaide, ‘Steven is gearresteerd voor lanterfanten en heeft het nummer van de kliniek gegeven en via het antwoordapparaat zijn ze op mijn nummer terechtgekomen. Ze zijn bereid om hem over te dragen aan een volwassene die de verantwoordelijkheid voor hem neemt. Kennelijk kunnen ze zijn moeder niet te pakken krijgen’.

‘Lanterfanten? Wat houdt dat precies in?’, vroeg Lana, die zich daarbij iemand voorstelde die wat tegen een gebouw aanhing.

‘Hij hangt nu al een paar avonden achter elkaar rond bij de ingang van de kliniek, soms ligt hij daar te slapen, soms ijsbeert hij wat heen en weer. Volgens de politie heeft een van de middenstanders in de straat geklaagd. Vervolgens hebben ze hem ingesloten omdat hij weigerde een adres op te geven’.

‘Jeetje! Nou, neem hem maar mee hiernaar toe, Adam. We hebben vast genoeg eten voor drie’.

Adam knikte, deed zijn jas aan en haastte zich naar zijn auto. Lana deed de deur op slot en ging voor de televisie zitten. Ze wilde dat ze een sigaret had om de tijd te doden. Het was maar goed dat ze geen sigaretten in huis had, dacht ze en besefte zich opeens hoe verslavend ze werken – ze had gister voor het eerst van haar leven gerookt en dacht nu al weer aan om het opnieuw te doen.

Adam was binnen een half uur terug, een aarzelende Steven in zijn kielzog. De laatste deed een stap naar voren en stamelde, ‘Het spijt me, mevrouw Lana, ik had best naar huis willen gaan, maar daar kan ik sinds vorige week niet meer naar toe en nu weet ik niet meer waar ik naar toe moet’.

Lana stond op en gaf hem een knuffel. Hij was nog maar zeventien, hij had AIDS en was nu blijkbaar ook nog dakloos. Ze zag dat Adam naar de keuken liep en nodigde Steven uit bij haar op de bank te komen zitten. Het minste wat ze konden doen was hem een goede maaltijd aanbieden. Ze wist niet wat ze verder nog zou kunnen doen, maar was ervan overtuigd dat Adam wel raad zou weten.

Lana en Steven keken een poosje naar ‘Kinderen geen bezwaar’, totdat Adam riep dat het eten klaar was. Ze gingen met zijn drieën aan de kleine eettafel zitten en gaven de schalen door. Lana schepte net als de anderen kleine porties op. Binnen vijf minuten hadden ze alle drie hun bord leeg. Adam gaf de schalen nog een keer aan Steven en stond erop dat deze nog een keer zou opscheppen. Hij at alsof hij uitgehongerd was en Lana voelde zich goed dat hij in ieder geval een goede maaltijd kreeg.

Na het eten deed Lana de vaat in de afwasmachine en ze gingen met zijn allen naar de woonkamer om nog wat te kletsen. Het was in het begin behoorlijk trekken omdat Steven alle vragen met antwoorden van één woord voorzag, maar toen Adam op een niet bedreigende manier en heel vertrouwenwekkend doorging, ontdooide hij en kwam de woordenstroom op gang.

‘Mijn vader stierf toen ik nog een baby was. Hij nam een overdosis. Tot vorige week woonde ik nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn oudere broer van achttien. Hij zou eigenlijk moeten werken, maar hij komt niet verder dan wat blowen en thuis zitten. Toen ik nog klein was heb ik eens een plastic tas met weed gevonden en deze over de keukenvloer uitgestrooid. Ik keek toe hoe de kakkerlakken er over heen kropen. Toen kwam mijn moeder thuis en die heeft me een ongenadig pak slaag gegeven.  Mijn arm deed twee weken later nog zeer, maar ze zei dat ik het verdiend had en dat het er nog veel erger aan toe zou gaan als ik ooit weer met mijn vingers aan haar spullen zou zitten. Twee jaar later zat ik met een vriend in de auto van zijn vader, toen we tegen een vrachtwagen aanbotsten. Niemand was gewond, maar ze hebben ons evengoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben overal röntgenfoto’s van gemaakt. Ze hebben toen gezegd dat ik een oude breuk in mijn arm had, precies op de plek waar het destijds zeer deed. Tja, zo was mijn moeder. Ze was druk in de weer met drugs en met mannen. Veel verschillende mannen – ze betalen de huur en brengen drugs mee. En zo nam ze op een avond een paar maanden geleden die knakker mee naar huis, die het grappig vond als ik drugs zou gebruiken. Ik bedoel maar, waarom zou ik die rotz…troep gebruiken? Ik heb gezien wat het met je kan doen. Toen belde hij een paar vrienden en zijn ze met zijn allen bij ons op de bank high geworden. Ik zat aan de keukentafel waar ik met mijn huiswerk bezig was. Toen hoorde ik hem zeggen dat dat ‘stomme joch’ nog nooit drugs gebruikt had. En het volgende wat ik wist, was dat ze bovenop me sprongen en me op de grond drukten en iets in mijn arm spoten. Ik ging helemaal uit mijn dak. Ik schreeuwde en schopte om me heen. Mijn moeder was niet thuis en mijn broer moest er alleen maar om lachen. Toen rook ik plotseling iets vreemds, het leek wel op verf of iets dergelijks en toen werd ik helemaal gek. Ik slaagde erin een arm los te rukken en pakte er een bij zijn nek en sloeg hem met zijn hoofd tegen de vloer. De andere jongens lieten me toen los, maar ik was helemaal duizelig en gaf over op die jongen die op de grond lag. Toen ben ik naar buiten gerend en ben daar in een vuilcontainer gekropen en ben daar van mijn stokje gegaan. Toen ik weer wakker werd was het al ochtend en was ik te laat voor school, maar ik zat onder de troep, dus ben ik eerst naar huis gegaan. Iedereen was weg. Ik heb een douche genomen en ben daarna naar school gegaan. Mijn moeder heeft er nooit met een woord over gerept, ik denk dat ze niet eens weet wat er gebeurd is. Maar zo heb ik AIDS opgelopen. Dat weet ik omdat ik nooit andere dingen gedaan heb die in uw folder staan. Ik heb nog nooit sex gehad en ben nooit eerder met het bloed van een ander in aanraking geweest’. Hij hield even stil en staarde naar zijn handen.

Toen ging hij verder, ‘Vorige week bracht mijn moeder die zelfde vent weer mee naar huis. Dit keer was hij zo mager als een lat, terwijl hij voorheen een stevige kerel was. Hij deed alsof hij me nog nooit eerder gezien had en zei gedag alsof er nooit iets had plaatsgevonden. Maar ik keek naar de televisie en kon maar niet loslaten wat hij me aangedaan had. Ik werd steeds kwader. En hij zat maar naast mijn moeder en ze rookten samen een joint. En opeens hield ik het niet langer. Ik sprong overeind en pakte hem bij zijn haar en trok hem van de bank af. Mijn moeder schreeuwde maar ik negeerde haar, zoals ze bij mij ook altijd doet en ik gaf hem een stomp in zijn gezicht en sloeg hem vervolgens de halve kamer door. Hij stond niet meer op, anders zou ik hem opnieuw geslagen hebben. Mijn moeder kwam overeind en sloeg me waar ze me raken kon, maar ik duwde haar aan de kant, deed mijn spullen in mijn rugzak en ben er vandoor gegaan. Sindsdien ben ik niet meer thuis geweest’.

Lana voelde een brok in haar keel, terwijl ze zich verzette tegen een opkomende  boosheid jegens de moeder van de jongen. Wie behandelde zijn eigen kind nu zo? Het was zo…onmenselijk. Ze twijfelde geen moment aan de woorden van Steven. Ze keek in zijn richting, maar hij bleef naar zijn handen staren. Ze hoorde hoe Adam zijn keel schraapte.

‘Steven…Ik weet niet wat ik moet zeggen’. Adam hield zich even stil. ‘Zou je hier een poosje willen blijven?’ Steven keek even verbaasd op naar Adam.

‘Hoeveel huur moet ik dan betalen?’

‘Huur?’ Adam dacht even na. ‘Dan reken ik iedere dag op een bladzijde huiswerk’, glimlachte hij.

Steven liet zijn blik naar de grond gaan. ‘Ik kan uw gastvrijheid niet aannemen. Bovendien, ben ik met school gestopt zodra ik wist dat ik AIDS had’, bekende hij. ‘Ik bedoel… wat maakt het allemaal nog uit?’ Ze keken allemaal een poos stilletjes voor zich uit, Lana en Adam lieten de impact van zijn woorden goed tot zich doordringen.

Uiteindelijk vroeg Adam, ‘Wat wilde je met je leven voordat het allemaal in het honderd liep?”

Steven antwoordde onmiddellijk, ‘Ik wilde alleen maar het huis uit. Ik wilde weg van mijn moeder, mijn broer, de buurt, van alles. Dus studeerde ik hard en haalde goede cijfers in de hoop dat ik zou kunnen gaan studeren en de hele zooi achter me zou laten’.

‘Mooi’, zei Adam en liet een korte pauze vallen, ‘dan ben je vanaf nu het huis uit’.

Steven keek Adam enigszins verward aan. ‘Wat bedoeld u? Ik kan niet zomaar bij jullie intrekken. Dat voelt gewoon niet goed’.

‘Waarom niet?’

‘Nou, dan kost ik jullie geld. En ik heb dikke problemen. En vroeger of later schoppen jullie me toch de deur weer uit en dan sta ik weer op straat. Waarom dan al die moeite?’

Adam zuchtte. ‘Luister, ik woon in een landhuis. Ik verdien goed, veelal door mijn beleggingen. Ik erf nog veel meer geld. Ik heb geen kinderen. Ik heb een huis van bijna duizend vierkante meter, waar bijna niemand ooit komt. Toen ik een kind was, woonden er veel mensen. Jonge mensen, oude mensen, het gaat me af en toe aan het hart dat daar al jaren niemand meer komt. Ik ken je nog maar een paar maanden, maar je bent twee keer in de week stipt op tijd in de kliniek. Je bent een aardige vent, je hebt het hart op de goede plaats zitten, je hebt een goed stel hersenen. Je moeder mag dan een drugsverslaafde zijn, maar ze zal in de afgelopen jaren vast nog wel iets goeds gedaan hebben’. Lana voelde zich schuldig dat ze zo snel over zijn moeder geoordeeld had. ‘Het zou me plezier doen als je mijn aanbod zou accepteren, om te delen in wat ik heb, zolang je dat nodig hebt’. Terwijl Adam sprak zag Lana hoe een keur aan emoties op het gezicht van Steven voorbij trokken. Nu keek hij Adam achterdochtig aan.

‘Wat als je van gedachten verandert?’, vroeg hij zachtjes.

‘ik verander niet van gedachten. Ik geef mensen niet op. Hoe ze de fout ook ingaan, ik blijf in ze geloven’.

Kijk maar naar mij, dacht Lana, maar ze zei niets. Enige tijd zaten ze er allemaal zwijgend bij.

Steven verbrak de stilte. ‘Ik geloof je’, zei hij. ‘En ik wil graag een poosje blijven’.

Adam fleurde helemaal op en hij stak zijn hand uit naar Steven, die overeind sprong en hem de hand schudde, alsof ze afspraak bezegelden. En dat was ook zo. Lana keek hen beiden lachend aan terwijl Steven weer ging zitten, maar geen van beiden keek in haar richting. Ze had zin om haar armen om Adam heen te slaan en hem een dikke knuffel te geven. Ze voelde zich klein worden bij zijn vrijgevigheid en het vermogen zijn gevoelens onder woorden te brengen. Ze wenste dat zij net zo open en eerlijk was als hij. Ze wilde Steven vragen of hij nu weer naar school ging. Maar ze hield zichzelf stil, ze wilde de magie van het moment niet verbreken.

Opeens stond Adam op en rekte zich uit en gaapte terwijl hij op de klok keek. ‘Ik ben hartstikke moe’, zei hij. Lana zag hoe zijn spieren zich onder zijn shirt spanden. ‘Kom mee, Steven, dan zullen we eens kijken of we een kamer voor je kunnen vinden’. Lana moest erom lachen. Er waren op zijn minst vijf slaapkamers in zijn huis die niet gebruikt werden. Vervolgens realiseerde ze zich, dat Adam haar nu niet meer zo hard op haar billen zou kunnen slaan omdat Steven het dan zou kunnen horen. Met een brede glimlach deed ze de deur achter de vertrekkende mannen  dicht, en maakte zich klaar om naar bed te gaan.

Lana deed verwoedde pogingen de koude kraan uit te draaien en slaagde hier uiteindelijk in. ‘Oh, mijn God!’, schreeuwde ze, ‘ik bevries bijna! Adam, waarom d-d-doe je dat?’ Ze stapte hevig rillend de douchecabine uit en pakte een handdoek van het rek.

‘Ik wilde je een beetje ontnuchteren’, antwoordde Adam rustig omdat hij weinig last had van de kou. ‘Volgens mij is dit de snelste manier’.

‘Sh-Sharon zei dat er geen snelle manier om nuchter te worden bestond, m-maar ik denk dat z-ze daar ongelijk in heeft!’ Lana kon bijna niet praten door het klappertanden terwijl ze de handdoek tegen haar borst geklemd hield. Ze voelde zich een stuk helderder dan even geleden. ‘W-wil je me nog een h-handdoek aangeven, alsjeblieft?’

‘Nog niet. Laten we eerst die natte kleren maar eens uitdoen’.

Ze voelde de irritatie oplopen en probeerde langs hem in de richting van de kast te lopen. ‘V-verdomme! Geef m-me een handdoek!’ Adam bleef echter in de weg staan en deed geen stap aan de kant. Hij reikte omlaag en probeerde de knoop van haar spijkerbroek los te maken, ondanks haar slaande handen. ‘Houd daar mee op!’, protesteerde ze luidkeels.

‘Het helpt niets als je een handdoek om je natten kleren heen doet’, legde hij geduldig uit en toen keerde de logica langzaam terug in haar nog steeds benevelde brein. Ze liet toe dat hij haar hielp uit haar doorweekte broek te stappen. Omdat ze verwachtte dat daarna haar shirt aan de buurt was, kruiste ze haar armen om deze over haar hoofd te trekken, maar ze verloor haar evenwicht toen hij haar om haar middel pakte en haar naar zich toe trok. Ze had geen schijn van kans om zich te verzetten toen hij op het krukje ging zitten en haar over zijn schoot legde, haar handen op de vloer om haar evenwicht te kunnen bewaren en haar blote bips hoog in de lucht.

KLETS! Een felle pijn verspreidde zich over haar billen toen zijn vlakke hand in contact kwam met de natte huid. ‘Neeeee!’, gilde ze en trappelde verwoed met haar benen en probeerde van zijn schoot af te draaien. Maar hij hield haar stevig op haar plaats en liet een salvo klappen neerdalen van de ene bil op de andere. Dit alles kwam volledig onvoorbereid, en ze werd volledig verrast en kon niets anders dan het hulpeloos uitgillen van de pijn. Toen hij even ophield, schreeuwde ze, ‘Jij klootzak! Laat me los!’.

‘Je taalgebruik draagt niet bij aan je reputatie’, merkte Adam op en begon weer van voor af aan. Deze keer stopte hij niet voor haar bips donkerrood was, de tranen over haar wangen liepen en ze wanhopig haar excuses maakte. Vervolgens trok hij haar overeind en zette haar op haar trillende benen, deed een greep in de kast en wikkelde een handdoek om haar onderlichaam.

Hij ging weer zitten en zette haar bij zich op schoot en deed zijn armen om haar heen. ‘Ik weet dat dat zeer deed’, liet hij haar op een toon weten die geen tegenspraak duldde, ‘maar er was een goede reden voor’. Ze huilde hete tranen tegen zijn borst en wist aan niets anders te denken dan aan het verlangen dat de brandende pijn zou afnemen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en wreef over haar rug.

Na een paar minuten veranderde de felle pijn in een meer dof gloeiend gevoel. Ze hikte, hoestte en huilde, ‘W-waar was dat nou allemaal goed voor? Ik h-heb alleen maar een paar drankjes gehad!’

‘Nee, het gaat me meer om wat je niet gedaan hebt’.

‘W-wat?’

‘Waar heb je de informatie gelaten die je uitgeprint hebt over het gebruik van Indinavir?’

Lana hield haar adem in en concentreerde zich. ‘Ik…ik weet het niet’, gaf ze toe. Haar stem klonk hoog en klagerig in haar eigen oren. Ze hapte tussen de hikken door naar lucht.

‘Je hebt ze helemaal niet gelezen’. Het was meer een constatering dan een vraag.

‘N-nee’, gaf ze toe.

‘Als je ze gelezen had, dan zou je nooit het eerste drankje genomen hebben. Alcohol is gecontraïndiceerd met het gebruik van Indinavir. Alcohol is zoals je weet een diureticum en die vochtafdrijvende eigenschap volgt een grote bedreiging voor je nieren en verhoogd de kans op nierstenen’.

‘M-m-maar je liet me zelf champagne drinken gisteravond!”

‘Gisteravond realiseerde ik het mezelf niet. Ik heb niet alle bijwerkingen van alle geneesmiddelen die er zijn paraat – ik ben geen computer, hoewel ik op de één of andere manier goed ben met cijfers. Ik heb het vanmorgen nagezocht – dat had jij ook moeten doen. Verder heb je gisteravond maar twee glazen gehad – daar leek je helemaal niet van onder invloed. Hoeveel heb je vanavond gedronken?’

‘Ik…ik weet het niet’. Ondanks haar natte shirt voelde ze hoe Adam haar met zijn lichaamswarmte opwarmde en ze hield uiteindelijk op met trillen. ‘Ik kan me herinneren dat Stumpy op een gegeven moment zei dat hij me niet meer dan één drankje per half uur gegeven had. Ik ben er vier uren geweest, dus ik denk…’

Adam floot zachtjes tussen zijn tanden. ‘Acht drankjes? Dan verbaasd het me dat je nog in staat was om te lopen. Heb je geen water gedronken?’

‘Niet sinds half vijf toen ik mijn pillen ingenomen heb’. Lana draaide haar hoofd in zijn richting en keek hem aan. ‘Adam…mijn drinken had alles te maken met dat ik nog steeds heel bang ben HIV geïnfecteerd te zijn, ook al zeg jij dat dit best wel mee zal vallen. Ik wilde gewoon even plezier maken. En dat heb ik gedaan. Ik wilde dat virus even van me af zetten. En dat heb ik gedaan’.

De blik van Adam werd milder. ‘Ik weet waarom je het gedaan hebt, liefje. Dat neem ik je niet kwalijk’. Hij trok haar dicht tegen zich aan. ‘Ik heb je een pak slaag gegeven omdat je de informatie over de medicijnen niet gelezen hebt. Dat is onvoorzichtig. Ik heb je al eens gezegd dat ik dikke striemen op je bips zou slaan als je slordig met je gezondheid omgaat, dat zal ik deze keer niet doen omdat je het allemaal niet opzettelijk gedaan hebt. Je hebt gelijk, je hebt alleen maar een paar drankjes gehad, maar ik zeg het je nog één keer – als je de informatie gelezen had, dan zou je nooit zijn gaan drinken’.

Lana beet op haar lip; tegen zoveel logica kon ze niet op en dat van die zwiepende stok was ze helemaal vergeten. Misschien dat hij haar er toch echt te gemakkelijk mee weg liet komen…

‘Ik zal even wat water halen. Neem jij maar een warme douche dan ben ik zo terug’. Terwijl hij dat zei, stond hij op, zette haar op haar benen, trok haar shirt uit en maakte haar BH los.

Hoewel hij haar nu al verschillende keren naakt had gezien en zelfs haar lichaam op een hele intieme manier verkend had, schaamde Lana zich enorm dat ze helemaal bloot voor hem stond terwijl hij al zijn kleren nog aan had. Ze trok de handdoek omhoog over haar borsten en stapte de douchecabine is. Ze keek goed waar ze haar voeten neerzette, zodat ze niet uit zou glijden. Ze deed de glazen deur dicht, hing de handdoek erover heen en draaide de kraan open. Ze mengde het water zo heet als ze maar kon verdragen.

De hete straal voelde aan als duizenden bijensteken op haar billen en ze drukte deze tegen de koele tegelwand, terwijl ze de rest van haar lichaam opwarmde. Het voelde goed om weer wat nuchterder te zijn, maar ze voelde zich nog steeds beneveld. Ze zeepte zich snel in, waste haar haren, spoelde zich af en stapte naar buiten om nieuwe handdoeken te pakken. Er hingen twee aan het handdoekrekje en er stond een groot glas oranjegekleurd water op de wastafel. Met een glimlach droogde ze zich af, maakte van een handdoek een tulband om haar hoofd en dronk het glas voor de helft leeg. Ze verbaasde zich erover dat ze zo’n dorst had. Maar goed, ze moest ook veel vochtverlies compenseren…waarom had ze nu niet de info over die medicatie doorgenomen? Ze had er meer dan genoeg tijd voor gehad, maar had in plaats daarvan een boek zitten lezen. Omdat je het liefst doet dat het allemaal niet gebeurd is, kwam haar geweten in opstand. Misschien was het wel goed om de werkelijkheid onder ogen te zien.

Lana rommelde in een la en vond een oude flanellen pyjama. Niet iets waar ze Adam het hoofd mee op hol zou brengen, maar ze dacht dat hij daar toch niet voor in de stemming zou zijn. Hij zou waarschijnlijk de rest van de week nog wel boos op haar zijn! Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten want haar bips deed zeer en ze zette alle domme dingen van die dag nog eens op een rijtje. Eén – dronken worden, nee, dat was twee; het eerste was dat ze de informatie van de Indinavir niet gelezen had zoals zou moeten. Twee – dronken worden, Nee, het tweede was dat ze haar spiksplinternieuwe, dure, diamanten ring was kwijtgeraakt! Drie – dronken worden. Vier – sigaretten roken. Vijf – Adam twee uren op haar laten wachten. Zes – Elaine hebben laten wachten. Zeven – Adam op zijn handen geslagen. Acht – hem een klootzak noemen. Had ze nu alles? Zou ze nog meer domme dingen doen voor de dag voorbij zou zijn? Lana voelde dat ze het weer koud kreeg, en deed een dikke ochtendjas aan. Ze dronk de rest van het water op en liep kalm naar de woonkamer, en was zich nog pijnlijk van bewust van iedere klets die Adam daarnet op haar natte bips uitgedeeld had. Nee, het zou haar niet verbazen als hij nog een maandlang boos zou blijven!

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana bleef aan het eind van de hal even staan. Het haardvuur brandde en de kussens van de bank lagen ervoor op de grond. Toen hoorde ze een klikkend geluid uit de keuken komen. Ze glimlachte en ze liep door om heel voorzichtig op een van de kussens te gaan zitten. Vervolgens sloeg ze haar armen om haar opgetrokken knieën. Adam kwam de keuken uitlopen met twee dampende mokken en ging naast haar zitten. Zijn gezichtsuitdrukking drukte bezorgdheid uit, geen boosheid.

‘Koffie is ook een vochtafdrijver’, zei hij tegen haar, ‘daarom heb ik een beker warme chocola gemaakt. Waar is je water?’

‘Helemaal op!’, ze keek hem onderzoekend aan en pakte de mok van hem aan.

‘Braaf meisje!’ In de volgende minuten zaten ze zwijgend naast elkaar en staarden in de gekleurde vlammen van de met lavablokken gevulde, modern ogende gashaard. Braaf meisje?, dacht Lana. Noemt hij me zo na alles wat zich heeft voorgedaan?

‘Het is niet hetzelfde als een echte open haard, maar hij is wel mooi’, zei Adam en draaide zijn hoofd naar haar toe en gaf haar een flauwe glimlach.

Lana glimlachte terug. Als hij met haar over koetjes en kalfjes wilde praten, dan vond zij dit allang best. ‘De meeste woningcorporaties die flats verhuren in deze stad verhuren geen appartementen met open haarden, deze vormt daar een uitzondering op. Daarom ben ik hier ook komen wonen’.

‘Dat en de nieuwsgierige buren?’

Ze moest lachen. ‘Daar had ik geen idee van tot ik hier kwam wonen’.

‘Meneer Walters kwam wel drie keer voorbij lopen toen ik in de auto op je zat te wachten’.

‘Oh, shit!’ Het was eruit voor ze het zich realiseerde. Ze herinnerde zich dat Adam tegen haar gezegd had dat hij een hekel had aan vloeken. Goed, dan waren het er nu negen. ‘Het spijt me, Adam. Het was echt niet mijn  bedoeling je te laten wachten – en dan moest je het ook nog met hem doen?’

‘Ik mag hem wel. Maar hij was al bijna net zo bezorgd als ik. Hij zei dat het helemaal niet je stijl was om iemand te laten zitten en dat hij er zeker van was dat je een ongeluk had gehad of iets dergelijks’.

Lana zette haar beker op de rand voor de haard en sloeg haar handen voor haar gezicht en kreunde, ‘Oh mijn God, nu weet het hele gebouw wat ik gedaan heb’.

‘Reken maar. Ze stonden waarschijnlijk allemaal voor het raam toen Sharon je de hele weg naar de voordeur begeleidde. Ik heb op zijn minst drie gordijnen zien bewegen’.

‘Shit’, zei ze nogmaals. Ze kromp ineen. Tien.

‘Wil je dat ik je meeneem naar buiten en je daar een pak op je blote billen geef terwijl je voorover over de motorkap van mijn auto gebogen staat, zodat iedereen weet dat je gekregen hebt wat je verdiende?’, vroeg hij en lachte hij besmuikt.

Lana ging rechtop zitten en gaf hem een stomp tegen zijn schouder. ‘Nee! Ze zullen het morgen allemaal wel vergeten zijn. Er zullen wel weer andere dingen komen waar ze zich druk over maken. Bovendien, je hebt me al een pak op mijn bips gegeven, het doet nog steeds flink zeer!’

‘Dat was omdat je jezelf in gevaar gebracht had….en om je te ontnuchteren’.

Lana’s hart ging sneller kloppen. ‘Je gaat me toch niet nog een pak slaag geven, of wel?’

‘Dat weet ik nog niet’.

‘Niet dat ik het niet verdiend heb’, voegde ze er aan toe, en wilde toen haar tong er wel afbijten. ‘Maar ik ben bang dat ik geen billen meer overhoud als je dat vanavond doet’.

Hij grinnikte en antwoordde, ‘Liefje, je bips zal eerder opzwellen van een pak slaag dan dat ie er kleiner van wordt’.

Lana keek hem aan – hij leek het niet serieus te overwegen. Zijn gezicht gloeide zachtjes in het licht van de haard. Er was geen rimpeltje te bekennen. Hij leek wel op een oude Griekse God. Voor de vijftigste keer vroeg ze zich af hoe het mogelijk was dat een dergelijke man uitgerekend op haar viel. Toen ze zich herinnerde hoe Sharon zich over hem uitgelaten had, gloeide ze van trots.

Alsof hij voelde dat hij naar haar keek, draaide hij zich naar haar om. Ze keken elkaar lange tijd recht in de ogen.

‘Heb je het al weer warm gekregen?’, vroeg Adam, terwijl de warmte van zijn ogen haar ziel binnendrong.

Lana knikte. ‘Ik vind het zelfs al heel erg warm worden’. Opeens wilde ze dat ze iets korters en sensuelers had aangedaan.

‘Mooi. Ga je haarborstel maar halen’.

‘Zijn woorden voelden aan als een koude douche in vergelijking met haar eerdere gedachten – zou hij haar er een pak mee op haar billen geven? Rood van schaamte liet ze met tegenzin haar benen los en stond ze op om hem te gaan halen. Haar haarborstel was van nylon, met ribbels over het oppervlak – daar zou hij toch niet mee gaan slaan? Hij dacht waarschijnlijk dat ze een brede, houten haarborstel zou hebben – ja, dat zou het zijn. Wat zou hij op zijn neus kijken als hij hem zag! Ze bracht de borstel bij hem en gooide hem met het nodige zelfvertrouwen op zijn schoot en ging weer zitten.

Adam pakte hem op en bestudeerde hem in het licht. ‘Ik zal zorgen dat je een nieuwe haarborstel en een mobiele telefoon met Kerst krijgt’, zei hij en draaide zich om, om haar tulband los te maken.

‘Dan is het maar goed dat het nog wel zes weken duurt voor het Kerst is!’ Ze voelde zich opgelucht dat hij alleen maar haar haren wilde borstelen.

‘Nou ja, dan krijg je ze gewoon wat eerder’. Hij ging achter haar zitten en begon haar klamme haar te borstelen. Hij begon aan de uiteinden en werkte langzaam omhoog.

‘Van wie heb jij geleerd hoe je lang haar moet borstelen?’

‘Dat wil je vast niet weten’.

‘Ja, dat wil ik wel!’ Lana stelde zich voor hoe hij als kind het lange haar van zijn zus borstelde, of misschien wel dat van zijn moeder.

‘Goed dan – al mijn vriendinnetjes hadden lang haar. Ik heb daar een zwak voor. Dat van jou is echter het mooiste van allemaal. Dik, zacht en licht krullend als het droogt…’

‘Je hebt gelijk’, onderbrak Lana hem. ‘Dit wil ik helemaal niet weten’.

Adam grinnikte. ‘Er komt een dag dat je je realiseert dat ik alles altijd beter weet’.

‘Op een dag zul je het flink verpesten en er achter komen dat je het helemaal niet zo goed wist’.

‘Hoe kom je daar nu bij?’ Adam gaf een kort rukje aan haar haren en ze protesteerde luid. ‘Denk je dat ik perfect ben?’

‘Nee’, lachte ze. ‘Ik denk dat jij denkt dat je perfect bent’.

‘Ook nadat ik met de auto tegen je aan gebotst ben? Ik heb zelfs toegegeven dat ik fout zat’.

Lana zuchtte. ‘Dit gesprek slaat nergens op. Bovendien plaagde ik je maar wat’.

‘Oh, en nu gaan we plotseling serieus doen?’ Adam liet de borstel vallen en liet zijn vingers door haar haren gaan.

‘Nee’, giechelde ze toen hij haar in haar nek kriebelde.

‘Nou ik wel’. Hij ging voor haar zitten, duwde haar achterover in de kussens en boog zich over haar heen. ‘Laten we hier maar eens beginnen’. Hij deed haar ochtendjas open en begon de knoopjes van haar flanellen pyjamajasje open te maken. Lana keek hem alleen maar aan, de zachte schaduwen op zijn gezicht deden hem alleen nog maar knapper lijken. Nogmaals wenste dat ze iets passender had aangedaan. Hij keek even naar haar ontblote borsten en buik en mompelde, ‘je bent een godin’, en sloot daarna zijn mond om een tepel.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Als woorden een libidoverhogende werking zouden hebben, dacht Lana, dan zouden ze in geen verhouding staan met wat de bedreven tong van Adam op haar borst teweeg kon brengen. Al haar zintuigen stonden op scherp en de geur van zijn inmiddels vertrouwde aftershave vermengde zich met de geur van haar karnemelk zeep; het zachtjes knetterende geluid van de haard, het geluid van haar ademhaling, nee, ze hijgde inmiddels nu hij zijn mond over haar buik omlaag liet dwalen, de aanblik en het gevoel van zijn brede schouders terwijl ze haar vingertoppen daar over heen liet glijden. Hij hield halt bij haar navel en liet zijn tong erover heen glijden terwijl hij zijn shirt uittrok, zodat de strakke spieren van zijn armen en borst zichtbaar werden.

Toen hij tussen haar benen aanbelandde, bedreef hij de liefde met zijn mond, en kneedde haar billen toen hij haar onderlichaam omhoog drukte. Hij duwde zijn vingers in haar en toen kwam ze klaar. Ze leek in miljoenen stukjes uiteen te exploderen. Ze wist niet dat het zo snel mogelijk was! Hij bleef haar strelen waardoor het brandende verlangen opgebouwd bleef. Toen haalde hij zijn handen weg om zijn broek omlaag te schuiven. Maar zijn mond bleef waar hij was en zijn tong bleef sidderingen van genot door haar heen sturen. Toen hoorde ze het geluid van een verpakking die opgescheurd werd en even later drong hij bij haar binnen. Hij rekte haar op, zo groot was hij. Hij ging op zijn knieën zitten en trok haar heupen naar zich toe. Met zijn grote handen omvatte hij haar billen en duwde zich helemaal naar binnen, tot zijn krullende haar, over haar meest gevoelige plekje kriebelde.

Ze kon zijn hele bovenlichaam zien, zijn spieren stonden als een veer gespannen toen hij sneller begon te bewegen. Hij drukte zich helemaal naar binnen om daarna weer helemaal terug te trekken en dit steeds weer opnieuw. Het was het meest erotische beeld dat ze ooit gezien had en had nooit gedacht dat dit in werkelijkheid zou kunnen gebeuren. Ze kwam opnieuw heftig klaar terwijl ze met haar handen haar borsten pakte en ze tegen elkaar duwde totdat de krampen langzaam wegtrokken. Toen ging hij naast haar liggen en kuste haar op haar lippen, haar wangen en haar ogen, terwijl hij haar knieën uit elkaar hield en zo hard in haar bleef stoten als de kussens onder hen maar toestonden. Hij had haar nog nooit zo hard genomen, ze voelde hoe hij helemaal bezit van haar nam en toen hij plotseling stopte, helemaal verstrakte, zijn harde spieren tegen haar lijf en klaar kwam, kwam ze nog een keer klaar terwijl ze bijna het bewustzijn verloor van de heftige samentrekkingen in haar lichaam.

Lana voelde hoe de tranen in haar ogen verschenen, terwijl zij zachtjes over haar bovenarmen wreef. Hij lag volkomen slap boven op haar, zijn gezicht in haar haren gedrukt. Ze kon bijna geen adem krijgen toen hij met zijn hele gewicht op haar lag, maar ze wilde niet dat hij van haar af zou rollen – het voelde zo lekker, dat haar inwendige spieren nog steeds om zijn mannelijkheid samenknepen.

‘Ik houd van je, Lana’, mompelde hij in haar nek. Met een glimlach begon ze zijn onderrug te masseren. Ze hoorde hem genotvol kreunen toen ze stevig in zijn spieren kneep.

‘Ik houd ook van jou’, fluisterde ze. Hij deed zijn hoofd omhoog om in haar ogen te kunnen kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was zacht en liefdevol. Toen trok hij zijn wenkbrauwen op en veegde met zijn duim een traan van haar wang. ‘Waarom huil je?’

‘Ik…ik voel me zo gelukkig. Ik zou nu heel vredig kunnen sterven’. Opeens herinnerde ze zich de mogelijke HIV besmetting. ‘Adam, je eh…hebt me daar beneden gekust. Wat als ik nu besmet ben?’

‘Je hebt het niet. En je zult het ook niet krijgen. De labuitslagen zijn allemaal goed. En mocht de theoretische kans dat je het krijgt toch waarheid worden, dan krijg ik het liever zelf ook’. Met een diepe denkrimpel op zijn voorhoofd kwam Adam overeind. ‘Tijd voor je medicatie’, zei hij en ging op zijn knieën zitten.

Lana was niet blij met zijn antwoord, maar gedane zaken nemen geen keer. Ze betwijfelde of ze hem ooit op andere gedachten zou kunnen brengen, waar dan ook over. Ze zag hoe hij naakt in de richting van de keuken liep. Hij had lekkere billen, dacht ze, en verplaatste haar gedachten naar zijn kruis toen hij terugkwam met haar medicijnen en een fles water. Hij had nog steeds een erectie, zijn lid stond fier vooruit toen hij op zijn hurken bij haar ging zitten.

Lana haalde vier pillen tevoorschijn en nam ze met water is en zette de fles vervolgens op de vloer. Zijn lid was maar een paar centimeter van haar verwijderd. Ze leunde zich nog verder voorover en likte over de eikel en keek omhoog om te zien hoe hij reageerde. Eén van de wenkbrauwen was verbaasd omhoog getrokken maar hij keek haar met groeiende belangstelling aan. Ze likte nog een keer en toen ging hij weer naast haar op de kussens zitten.

Lana ging op haar knieën zitten en duwde tegen zijn schouders tot hij op zijn rug kwam te liggen en begon toen voor het eerst in haar leven iemand te pijpen. Hoewel hij instemmend kreunde toen ze haar lippen om hem heen sloot, pasten niet meer dan een paar centimeter in haar mond. Ze vroeg zich af hoe andere vrouwen dat deden. Elaine en zij hadden wel eens een pornofilm gehuurd – en deze vrouwen hadden dat hele ding in hun mond genomen alsof het niet meer was dan een beetje een dikke vinger. Hij smaakte een beetje zout, wel een lekkere smaak en liet haar tong over de hele schacht glijden, van onder naar boven, tot hij zijn hand tegen haar wang duwde om haar te stoppen.

‘Ga op me zitten’, zei hij, meer als vraag dan als opdracht. Zijn half samengeknepen ogen bleven naar haar kijken toen ze in zijn broekzak tastte en een nieuw condoom pakte en deze over zijn lid schoof. Ze kroop gretig naar hem toe. Haar bijna droge haar streelde langs haar borsten en probeerde zich boven hem te positioneren.

Grinnikend pakte hij zichzelf beet en leidde zich zelf naar binnen terwijl zij zich liet zakken. ‘Hij breekt niet hoor’, zei hij terwijl hij zijn heupen omhoog drukte om haar tegemoet te komen.

‘Oh!’, hijgde Lana, toen hij haar helemaal opvulde. ‘Laat mij het doen!’, smeekte ze en hij ontspande en vouwde zijn handen in zijn nek.

‘Ga je gang!’, zei hij en sloot met een glimlach zijn ogen. Lana kwam tot de ontdekking dat ze het lekker vond om boven op te zitten, zo had zij de controle over het tempo en kon ze bepalen hoe diep hij in haar kwam. Het duurde niet lang voor ze zich voorover over hem heen liet vallen en kwam hortend en stotend klaar. Ze voelde hoe hij zich in haar spande, maar had de kracht niet meer om nog langer door te gaan.

‘Ik kan me niet meer bewegen’, zei ze en hoorde zijn zachte, warme lach in haar oor.

‘Geeft niks. Vind je het erg als ik het overneem?’

‘Nee…’ Lana probeerde recht te gaan zitten, maar hij zorgde dat ze samen opzij rolden en duwde zich vervolgens omhoog zodat hij haar aankeek en begon vervolgens in en uit haar te bewegen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en harder. Ze keek toe hoe een heel scala aan gezichtuitdrukkingen bij hem verscheen totdat hij zich uiteindelijk kreunend op haar liet zakken. Ze wilde dat ze zijn gezicht op dat moment kon zien.

‘Zal het altijd zo fantastisch zijn?’, fluisterde ze. Zijn gewicht bovenop haar belette haar dat ze meer woorden bezigde.

‘Altijd’, mompelde hij en ging naast haar liggen en liet zijn hand door haar lange lokken haar glijden die op haar borst lagen. ‘Dat beloof ik”.

‘Wat als ik mijn haar kort knip?’  Ze hoorde hem zachtjes lachen.

“Dit is een uitgelezen moment om je een goodgirl spanking te laten voelen’, zei hij en ging rechtop zitten. Hij draaide haar om en liet zijn hand een aantal keren hard op haar blote billen neerdalen.

‘AUW! Niet doen!’, piepte ze, maar ze kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ze probeerde weg te draaien. Net toen het echt pijn begon te doen, hield hij op en liet zijn hand liefdevol van haar schouders naar haar bovenbenen glijden.

‘Kijk, als je echt je haar kortgeknipt zou hebben, dan zou ik je iedere avond met de paddel geven tot het weer aangegroeid zou zijn’.

‘Zou je niet bij me weggaan als ik dat zou doen?’

‘Nee!”

‘Zou je me dan nog steeds aantrekkelijk vinden?’

‘Ja – wat is dit? Een soort kruisverhoor?’

‘Nee…ik ben…moe…’ Lana haar stem stierf langzaam weg toen zijn zachte strelingen haar langzaam in slaap brachten. Ze werd niet meer wakker tot hij haar bij haar schouders schudde om haar te zeggen dat hij naar huis ging om zich klaar te maken voor het werk en om haar eraan te herinneren dat het tijd was om haar medicijnen in te nemen. Lana rekte zich uit op de kussens en trok het dekbed stevig om zich heen. Hij moest deze over haar heen gelegd hebben. Ze stond op, liep naar de badkamer, nam haar medicijnen en ging weer liggen slapen. Ze droomde van Adam en hun heerlijke liefdesspel.

Lana schrok overeind van de wekker. Half vier? Langzaam kwamen de herinneringen terug – ze ging overeind zitten, zette de wekker uit en trok haar ochtendjas aan. Ze liep via de hal naar de keuken. Daar aangekomen staarde ze naar het etiket op het potje. De houten paddel lag nog steeds op de tafel. Tranen begonnen op te wellen toen het allemaal tot haar door begon te dringen – ze was aan het HIV virus blootgesteld en ze had echt een pak slaag gehad met dat vreselijke ding op de tafel en ze was met Adam verloofd! De conflicterende emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gingen waren overweldigend. Ze probeerde ze onder controle te houden en zich te concentreren op wat ze hier kwam doen.

Ze veegde met haar mouw over haar gezicht, pakte het potje en liep naar de koelkast, die helemaal vol stond met flessen water – Adam moest ze daar neer gezet hebben, want ze kon het zich niet herinneren. Twee liter per dag. Met een zucht pakte ze een fles water. Ze slikte de pillen in en dronk er een halve liter water achteraan. Dat viel best mee, dacht ze, en liep terug naar bed, waar ze al snel weer in een droomloze slaap weggleed.

__________________________

De rinkelende telefoon was de volgende stoorzender. Ze pakte hem slaperig op en kreeg een uitzinnige Elaine aan de lijn, ‘Lana, je raad nooit wat er gebeurd is! Peter heeft me gevraagd met hem te trouwen! Oh, het was zo romantisch! Hij heeft me meegenomen naar het strand en is daar voor me op zijn knieën gegaan om me te vragen!’

Lana was meteen klaarwakker. De opwinding van Elaine was aandoenlijk, en ze reageerde hier enthousiast op, feliciteerde haar vriendin en ging ermee akkoord haar getuige te zijn.

‘Eh…Lana, heb je al met Adam gesproken?’ Lana was niet goed voorbereid op die vraag van Elaine. Ze bleef een paar momenten stil en twijfelde of ze het nu zou zeggen of niet. Ze wilde de feestvreugde bij haar vriendin niet minder laten zijn.

‘Lana?’

‘Nou ja, je zult er toch wel achter komen, dus ik kan het je net zo goed vertellen…’, antwoordde Lana. ‘Ik heb me gisteravond aan een injectienaald geprikt, nee geen schone naald, dus moest Adam naar de kliniek komen om allerlei protocollaire handelingen te verrichten. En toen haalde hij een diamanten ring tevoorschijn en vroeg of ik met hem wilde trouwen en toen viel ik flauw en daarna gingen we het samen met Ron vieren in ‘Boszicht’…’ Lana kon niets meer zeggen, want ze werd volledig overstemt door het gegil van Elaine.

‘Wat is er gebeurd? Hoe erg was het? En jij bent ook verloofd? Ik kom na het werk direct naar je toe. Ik moet nu ophangen, maar ik bel je straks nog!’

Lana bleef nog even luisteren naar de kiestoon en legde vervolgens de telefoon neer. Ze vond het jammer dat ze niet even het hele verhaal had kunnen vertellen. Maar goed, het leed geen twijfel dat ze Adam alle details zou ontfutselen voor haar dienst erop zat. Lana maakte zich klaar voor een dagje binnen zitten. Tja, daar werd je vrolijk van…

Wat ze eigenlijk zou moeten doen, was een bezoekje aan de sportschool afleggen, dan kon ze even alle negatieve gedachten van zich af schudden. Ze stak haar haren op en trok een joggingbroek en een sweatshirt baan, pakte haar tasje en stapte de deur uit. De koele wind werkte verfrissend, toen ze naar haar auto jogde, de motor startte en wegreed. De stress nam onderweg alleen maar verder toe en tegen de tijd dat ze bij de sportschool arriveerde, was ze klaar om er eens flink tegen aan te gaan.

Ze zette haar auto op de parkeerplaats en haastte zich naar binnen. Ze deed haar schoenen uit en vond een leeg hoekje op de grote mat om haar warming up te doen. Het was nog te vroeg voor de lessen, maar er waren er al meer voor zichzelf bezig. Even schitterde de ring om haar vinger in haar ogen. Het was niet de bedoeling dat je hier sieraden droeg en omdat Lana eigenlijk nooit sieraden droeg, had ze er niet aan gedacht de ring thuis te laten. Ze deed de ring af en liep naar buiten om de ring voorzichtig in haar schoen bij haar sleutels te leggen.

Nadat ze een half uur op Bob, een grote pop had ingeslagen, voelde ze zich ontspannen. Ze deed haar rekoefeningen om af te koelen en neuriede in zichzelf . Om elf uur reed ze naar huis om een halve liter water te drinken en haar medicijnen in te nemen. Vervolgens keek ze op de bank liggend naar een aflevering van een aflevering van Baantjer en viel vervolgens in slaap.

__________________________

Toen een paar uur later de telefoon ging, schoot Lana overeind en vroeg zich af wanneer ze voor het laatst op een normale manier wakker geworden was. Wekkers, telefoons, deurbellen…was ze ooit wel eens spontaan wakker geworden? Ze pakte de telefoon en mompelde een hallo.

‘Lana? Is alles goed daar? Waar was je daarnet?’ De stem van Adam klonk bezorgd.

‘Het is hier prima, Adam. Ik heb geslapen’, antwoordde ze, terwijl ze nog steeds half sliep.

‘Nou ja, je nam de telefoon vanmorgen niet op. Ik ben blij te horen dat het goed met je gaat’.

‘Oh. Tja, ik ben er even tussenuit geweest, maar maak je geen zorgen, ik heb water gedronken en mijn medicijnen ingenomen’.

‘Ben je naar de sportschool gegaan?’

‘Ja, je weet wel. Van Taekwondo’.

‘Had ik je niet gezegd dat je vandaag binnen moest blijven en uit moest rusten?’, waarschuwde Adam.

‘Ja – en dat is precies wat ik op dit moment aan het doen was toen je me wakker belde’.

Lana glimlachte toen ze een bulderende lach hoorde. ‘Goed, dan laat ik je maar met rust. Ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik vanavond met Anna uit eten ga, maar dat ik daarna nog bij je langs kom. Ik denk dat ik om een uur of acht bij je ben’.

‘OK…Ik…ik houd van je’, fluisterde ze.

‘Ik houd ook van jou!’ Lana kromp ineen bij het horen van zijn luide stem – nou ja, hij schaamde zich in ieder geval niet het te zeggen! Toen ze ophing keek ze met een verliefde blik in de richting van zijn ring – om alleen maar een vinger te zien.

De adrenaline schoot door haar heen toen ze herinnerde dat ze hem in haar schoen had gelegd. Ze sprong overeind en rende naar de slaapkamer, pakte haar schoenen en begon ze verwoed heen een weer te schudden boven het bed. Geen ring. Ze voelde er met haar hand in, maar vond niets. Vlug trok ze de schoenen aan, greep haar tas en sleutels en reed naar de sportschool.

Goeie genade, ze hoopte dat Adam de ring verzekerd had! Natuurlijk had hij dat, een man die zo verstandig en uitgekiend was als Adam zou er vast een verzekering bij nemen…maar had hij daar de gelegenheid voor gehad? Het was nog niet de bedoeling geweest hem aan haar te geven. Zouden ze bij de juwelier verzekeringen verkopen? Ze wist het niet, ze had nog nooit echte juwelen gekocht, de dingen die zij aangeschaft had hoefden zeker niet verzekerd te worden.

Hij had haar gister onder het eten verteld dat de ring twee karaats was. Hoeveel zou hij waard zijn?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Tegen de tijd dat Lana haar auto op de parkeerplaats geparkeerd had was ze een zenuwinstorting nabij. Ze haastte zich naar binnen. Ze bleef staan in het zicht van Jim, een van de andere zwarte-banders, die met een brede glimlach de telefoon neerlegde.

‘Zoek je iets?’, grijnsde hij.

Lana liet zich opgelucht achterover tegen de muur vallen en stak haar hand uit.

‘Je moet me eerst vertellen wat het is’, voegde hij eraan toe.

‘Een twee karaats diamanten ring’, bracht ze uit.

Hij diepte de ring uit zijn zak op en liet hem in haar hand vallen. Met een brede glimlach schoof ze hem om haar vinger.

‘Hij lijkt me een beetje ruim te zitten’, zei Jim.

‘Ik heb hem gisteravond pas gekregen. Hij moet nog een beetje kleiner gemaakt worden. Bedankt dat je hem voor me bewaard hebt!’

‘Het duurde even voor dat je er was. Ik was bezig iedereen die hier vanmorgen getraind heeft te bellen, maar ik was nog niet aan jou toegekomen’.

‘Het spijt me. Ik was naar huis gegaan en ben daar ik slaap gevallen en miste hem pas nadat ik wakker geworden was. Ik had hem in mijn schoen gestopt’.

‘Oh. Nou ja, gefeliciteerd! Wie is de geluksvogel?’

‘Adam Hayes. Hij is de geneesheer directeur van de AIDS kliniek’.

Jim schudde haar de hand. Ze vertrok en voelde zich als een idioot en was tegelijkertijd erg opgelucht door zoveel geluk. Op weg naar huis stopte ze nog even bij de boekhandel om een boek te kopen. Tegenover de boekhandel zag ze bij de HEMA een bak met paddels buiten staan. Ze glimlachte en dacht dat ze dergelijke dingen niet zo open en bloot tentoon moesten stellen.

Toen Lana om half vier haar medicijnen nam, realiseerde ze zich dat ze de hele dag nog niets gegeten had. Ze opende de vriezer en trok een grimas naar de lege inhoud. Ze liep naar de slaapkamer om weer een spijkerbroek en een trui aan te trekken. Ze wist niet wanneer Elaine zou komen en dus plakte ze een briefje op de voordeur met de boodschap dat ze zo terug zou zijn.

Toen ze de straat uitreed, passeerde ze de ene snackbaar na de andere, maar daar had ze geen behoefte aan. Toen zag ze de bar annex eetcafé waar Ron wel eens optrad met zijn band en ze herinnerde zich dat ze daar hele lekkere broodjes hadden.

Ze parkeerde haar auto voorzichtig op het nauwe parkeerplekje, liep naar binnen en ging aan het eind aan de bar zitten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen tot ze gewend was aan de schemerige met rook gevulde ruimte.

Stumpy, de eigenaar, stond achter de bar en liep naar haar toe om de bestelling op te nemen. Hij was een grote man met een Brabants accent. Lana was er al een paar keer getuige van geweest hoe hij een dronken klant die lastig deed de deur uitgezet had. En hij hield altijd een oogje in het zeil bij het vrouwvolk wat bij hem te gast was.

‘Ha, Lana! Waar is Ron?’, zei hij en gaf haar een brede grijns.

‘Op zijn werk, denk ik. Ik ben alleen even binnengewipt om een broodje gezond te halen’, glimlachte ze terug.

‘Tot uw order, wil je er ook nog wat bij drinken?’

‘Een colaatje graag’. Lana dronk zelden meer dan af en toe een glaasje wijn bij het eten, zoals ze gisteravond gedaan had. Ze was gister al een beetje duizelig geweest van de twee glazen champagne die ze gedronken had. Ze keek naar een oudere vrouw die verderop aan de bar nipte aan een groot glas ‘Blue Curaçao’, dat op de één of andere manier heel bijzonder bij haar haren kleurde. De vrouw keek op en glimlachte vriendelijk naar haar. Lana glimlachte terug. Toen ze de tafeltjes langs keek, herkende ze een aantal vaste gasten, een meisje wat Sharon heette en waar Ron en zij wel eens een avondje mee gepraat hadden. Ze groette haar. Het leven was zo gek nog niet, dacht ze. Ze had veel vrienden, ze kende veel mensen, ze had een baan, een mooie flat en nu ook nog een verloofde!

Lana haalde diep adem en riep toen naar Stumpy, ‘Ik heb me bedacht, wil je een scheut rum in mijn cola doen?’ Misschien dat een drankje haar gedachten wat af zouden leiden van de HIV.

Stumpy zette het drankje voor haar neer. ‘Je mist hem, of niet?’

‘Hem missen?’ Lana staarde hem aan en bedacht zich toen dat hij het over Ron had. ‘Nee, ik mis hem niet. Het is wel wat vreemd om hier zonder hem te zijn, maar we zijn gewoon vrienden’.

Stumpy glimlachte, knikte en liep haastig verder naar een andere wachtende klant. Het is maar goed dat niemand hier weet wat zich gisteravond had voorgedaan, dacht Lana en nam een slok van haar drankje. Haar mond trok samen in een grimas die aangaf dat het niet smaakte. Bah. Ze wilde dat ze wat meer verstand van mixdrankjes had. Rum en cola klonk als een goede combinatie, maar ze vond het naar drop smaken, een smaak waar ze echt een hekel aan had. Lana schoof het drankje weg en speelde met een doosje lucifers, terwijl ze op haar broodje wachtte. Het duurde niet lang voordat Sharon aan kwam lopen en naast haar ging zitten.

‘Is er iets aan de hand, Lana? Ik wist niet dat Ron vanavond moest spelen’. Lang en slank met glanzend donker pagekapsel, Lana bewonderde Sharon om haar vermogen de aandacht van mannen te trekken die maar een beetje in de buurt kwamen.

‘Ik heb geen idee of hij moet spleen. Ik kom alleen maar een broodje eten’.

‘Hebben jullie ruzie?’, vroeg Sharon.

‘Nee’, glimlachte Lana, ‘we zijn alleen maar gewone vrienden van elkaar’.

‘Oh’. Sharon bestelde een wodka met tonic. ‘Wat drink jij?’

‘Ron noemt het een rum cola, maar ik noem het anders’. Lana trok een gekke bek en Sharon moest lachen.

‘Je drinkt niet zo vaak, zeker?’

‘Niet echt, nee’.

‘Je zou eens een Aardbeien Margarita moeten proberen. Die smaakt een stuk beter’. Sharon stak een sigaret op en nam een grote slok van het drankje dat Stumpy voor haar neer had gezet. Ze blies de rook over de bar. ‘Ik houd niet zo van zoete drankjes, maar daar kun je wel het beste mee beginnen als je geen sterke drank gewend bent’.

Toen Stumpy haar broodje bracht, vroeg Lana om een Margarita. Een paar minuten later nam ze een voorzichtig slokje en vervolgens een paar grote slokken. Het koude vocht gleed weldadig door haar keel.

‘Mmmm, dit smaakt een stuk beter’, zei ze en nam nog een paar slokken.

‘Hé, niet zo snel’, waarschuwde Sharon. ‘Er zit net zoveel alcohol in als in dat andere drankje, weet je’. Toen zag Sharon de ring om de vinger van Lana. ‘Hee, wie heeft je die prachtige steen gegeven? Ik dacht dat Ron en jij alleen maar vrienden waren?’

Met een brede grijns liet Lana haar weten, ‘Hij is niet van Ron maar van Adam’.

‘Wie is Adam?’

‘Mijn verloofde…hij is de geneesheer directeur van de kliniek waar ik werk.

‘Wauw! Wanneer zijn jullie verloofd?’

‘Sinds gisteravond!’

‘Nou gefeliciteerd! Stumpy, zet die Margarita maar op mijn rekening!’, riep Sharon. Lana kreeg er een kleur van.

‘Dank je wel!’ Lana nam weer een flinke slok en keek hoe de rook van de sigaret van Sharon in de richting van de ventilator boven de bar kringelde. Ze begon zich al een beetje aangeschoten te voelen. ‘Mag ik wel een sigaret?’, hoorde ze zichzelf vragen. Ze had nog nooit van haar leven gerookt en was zich dondersgoed bewust van de gezondheidsrisico’s, maar Sharon zag er zo gelukkig en ontspannen uit met haar sigaretje, en gelukkig en ontspannen wilde Lana ook zijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sharon keek haar aan alsof ze gek geworden was. ‘Wat is er toch met je gebeurd?’, vroeg ze, terwijl ze een sigaret uit het pakje haalde en die aan Lana gaf.

‘Ik weet het niet. Ik voel me gewoon zorgeloos’. Sharon keek haar aan. ‘Ik bedoel, ik voel me een beetje roekeloos. Ach wat kan het schelen, ik zal van één sigaretje heus niet doodgaan’.

‘Dat dacht ik een paar jaar geleden ook’.

Lana deed de sigaret tussen haar lippen en pakte de aansteker van Sharon. Ze hield het vlammetje bij het uiteinde van de sigaret en wachtte af.

‘Je moet er aan zuigen’, lachte Sharon. Dat deed Lana, een paar keer en wuifde de enorme rookwolk weg die onmiddellijk ontstond. Ze glimlachte tegen haar vriendin en nam nog een slok van haar drankje terwijl ze de sigaret losjes tussen haar vingers hield.

‘Kijk’, zei Lana lachend. ‘Het is eigenlijk best wel makkelijk. Ziet het er niet stoer uit?’

‘Nee. Het lijkt er erg op of dit de eerste keer is dat je een sigaret rookt’, glimlachte Sharon, ‘en je hebt nog steeds niet geïnhaleerd’.

‘Dat hoeft ook niet’. Lana nam weer een slok. ‘Ik wilde het alleen maar even proeven’.

‘Smaakt een stuk beter dan het ruikt, vind je niet?’

‘Ja, dat klopt’. Ze nam nog een trekje toen Stumpy naar haar toe kwam en zich over de bar boog.

‘Geniet je een beetje van je slechte invloed?’, gromde hij speels tegen Sharon, die het doosje lucifers naar zijn hoofd gooide.

‘Je ziet het verkeerd, Stumpy’, glimlachte Lana, ‘ik heb zelf om een sigaret gevraagd’.

‘Ja hoor. En als zij niet bij je was komen zitten, was je zelf naar de automaat gelopen om een pakje te halen, of niet soms?’ Sharon gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Ik vind het lekker’. Lana blies een grote rookwolk in zijn richting en probeerde een cirkeltje te blazen.

‘Je ziet eruit als een idioot’, liet Stumpy weten.

‘Mooi’. Lana leegde haar glas. ‘Mag ik nog een Margarita, alsjeblieft?’

‘Zou je niet eerst je broodje opeten?’, adviseerde hij haar.

‘Ja, drinken op een lege maag is niet erg verstandig’, viel Sharon hem bij.

Lana voelde een lichte irritatie in zich op komen omdat ze zo bevoogdend tegen haar deden, zonder dat ze wisten wat er gisteravond gebeurd was. Had ze soms met grote dikke letters, ‘Let een beetje op me!’ op haar voorhoofd staan? Ze wilde gewoon eens lekker onbezorgd plezier maken.

‘Neem me niet kwalijk’, zei ze op luide toon, ‘heb ik iemand gevraagd de rol van mijn moeder op zich te nemen?’

Sharon en Stumpy moesten lachen. Lana nam een grote hap van haar broodje.

‘Ik word wel eens vaker moeder genoemd’, grapte Stumpy, ‘maar ik ben er nooit eerder van beschuldigd iemand te bemoederen. Ik voel me er gewoon verantwoordelijk voor als je aan mijn bar dronken zit te worden’.

Lana slikte. ‘Ik ben helemaal niet dronken’.

‘Nee, maar dat gaat wel gebeuren als je niet wat eet’, voegde Sharon eraan toe. Ze draaide zich om, om het gesprek aan te gaan met de vrouw van Stumpy, Helen, die een kruk verder was komen zitten. De barkeeper liep naar de andere kant van de bar en Lana voelde een weldadige warmte diep in haar buik. Ze keek toe hoe een stelletje aan een van de tafeltjes over hun hand likten en vervolgens hun glazen in één teug leegdronken.

‘Wat doen zij daar nou?’ Lana gaf Sharon een stoot met haar elleboog en wees naar het tafeltje.

‘Hee, je mag niet wijzen’. Sharon moest lachen om de verbaasde gezichtsuitdrukking van Lana. ‘Ze drinken tequila’.

‘Daar wil ik ook eentje van’. Lana pakte een nieuwe sigaret uit het pakje van Sharon en stak deze aan. ‘Stumpy!’, riep ze. De man verscheen als bij toverslag. ‘Ik wil ook zo eentje, alsjeblieft’. Lana wees nog een keer. Stumpy keek vertwijfeld naar het plafond, maar hij vertrok om er eentje voor haar te halen.

__________________________

Een paar uur later, zette Lana weer een leeg tequila glas op de bar. ‘Drie borrels met citrjjoen en zout’, zong ze tegen Sharon. ‘Drie borreljjs met citrjjoen en zout. Drie borreljjs met citroen en ssjjout. Driej borreljjs met citrjjoen en ssjjout’. Stumpy had haar op een rantsoen van eentje in het half uur gehouden, maar dit had kennelijk niet erg geholpen.

‘Hou je mond’, lachte Sharon, en keek om zich heen om te kijken of er mensen zaten mee te luisteren. ‘Je bent dronken’.

‘Hou je mond, sjei Sharon. Hou je mond, sjei Sharon’, giechelde Lana.

‘Hou je kont’, zei Sharon, waardoor Lana het uitgierde van het lachen, waardoor alle bezoekers hun richting uitkeken. Stumpy kwam aanlopen om te kijken wat er aan de hand was.

‘Sij sjei, hou je kont’, lachte Lana met de tranen in haar ogen.

‘Ik ben bang dat ik haar niet mijn wodka tonic heb moeten laten opdrinken’, bekende Sharon een beetje zuur.

Stumpy glimlachte, maar keek geschokt toen hij de zag hoe zijn eens schone bar er inmiddels uitzag.

‘Kijk nou eens naar die bende!’, bracht hij uit en pakte een doekje om het schoon te maken. Lana had allemaal zout gemorst op de bar voor zich en de chaos nog groter gemaakt met citroenschillen en sigaretten as.

‘Sjoriie’. Lana tikte de as op een plaats die hij net schoon gemaakt had.

‘Wie brengt haar thuis?’, vroeg Stumpy. Sharon keek naar Helen, die haar schouders ophaalde.

‘Ik zal het wel doen’, bood Sharon zich aan. ‘Ik ben per slot van rekening de persoon geweest met de slechte invloed’. Haar sarcasme ontging Lana.

‘Nee, dat doe je niet, Sharon. Ik zjei je toch al dat ik roekeloosj wasj vanavond’. Iedereen moest lachen, maar Lana had geen idee waarom. Ze dacht toch dat ze behoorlijk onzelfzuchtig was.

‘Kom aan’, zuchtte Sharon. ‘Ik breng je naar huis en heb daarna nog tijd genoeg om terug te gaan en dan de spetter te ontmoeten die nog langs komt als ik allang weer terug ben. Ze stond op en deed haar sigaretten in haar jaszak, maar Lana bleef zitten en staarde wezenloos in haar lege glas. ‘Doe je jas aan, het is koud buiten’.

‘Oh’. Lana schrok op. ‘Gaan we weg?’ Ze sprong op en greep haar jas van de kruk en schoof haar arm de verkeerde mouw in.

‘Ja. Ik zal je thuis brengen. Je bent lam’. Iedereen keek geamuseerd toe hoe Lana met haar andere arm achter zich tastte en cirkeltjes draaide op zoek naar een mouw die er niet was. Sharon trok haar jas uit om deze vervolgens voor haar op te houden.

‘Dank je’, lachte Lana.

‘Lana, geef me je sleutels dan kan Helen in jouw auto achter ons aanrijden’, stelde Sharon voor.

‘Okeej’. Lana rommelde minutenlang in haar tasje, terwijl Sharon ongeduldig met haar voet op de vloer tikte. Uiteindelijk viste Lana de sleutels tevoorschijn en legde ze met een klap op de bar.

‘En Bedankt! Ik heb me sjupergoet vermaakt!’, zei ze grinnikend tegen Stumpy.

‘Daar denk je morgen vast heel anders over’, waarschuwde hij. ‘Heb je je huissleutel wel?’ Lana schudde haar hoofd. Hij schoof de sleutel die ze aanwees van de bos en gaf deze aan Sharon. ‘Ik zie je straks weer’. Hij haastte zich naar de andere kant van de bar waar nieuwe gasten waren komen zitten.

Na vier mislukte pogingen parkeerden ze de auto uiteindelijk op een plekje een paar straten bij de flat van Lana vandaan. Sharon vroeg zich af of haar vriendin de weg naar huis wel zou kunnen vinden. Ze zette de handrem erop en vroeg in welk gebouw Lana woonde. Sharon zat zich nog te bedenken of ze Lana naar de deur van haar flat moest brengen, toen ze een man in de auto onder de felle bewakingslichten zag zitten. Ze stootte Lana aan.

‘Kijk, daar zit de spetter die ik wel zou willen!”

‘Waar?’, giechelde Lana. Ze voelde zich geweldig, alsof ze nog nooit zo’n goede dag gehad had. Ze boog zich voorover om voor Sharon langs te kunnen kijken.

‘Daar, in die donkere auto. Het lijkt wel of hij op iemand zit te wachten’, zei Sharon. ‘Heb je hem ooit eerder gezien? Man, het lijkt of hij zo is weg gestapt uit de playgirl’.

‘Ik kan hem niet zien’. Lana probeerde zich op een van de auto’s op de parkeerplaats te concentreren, maar er bewogen allerlei dingen om haar heen die helemaal niet hoorden te bewegen. Zoals bomen en bosjes.

‘Daar, links’. Sharon leunde achterover.

Lana zag hem. ‘Oh, sjhit!’, bracht ze uit. ‘Hoe laat isj het?’

Sharon wees naar het digitale klokje in het dashboard. ‘Twintig voor tien. Ik kan mijn oren niet geloven. Je zegt nooit ‘shit’’.

‘Verdomme! Ik dacht dat het nog maar sjesj uur sjou sjijn! Adam sjit op mij te wachten!’ Lana liet zich weer in de stoel zakken en voelde zich op slag een stuk nuchterder.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zit hij op jou te wachten?’, vroeg Sharon opgewonden. ‘Is hij je verloofde?’

Lana knikte en kreunde. ‘Ja…aliasj mijn sjurogaat mentor’.

‘Mmmm…lekker ding!”, antwoordde Sharon. De man keek even in hun richting en keek vervolgens weer weg.

‘Hij let altijd heel goed op mij en spreekt me aan alsj ik het niet goed doe. Ik moesjt vanavond om om acht uur thuisj sjijn, want dan sjou hij langsj komen. Ik vraag me af hoe het met Elaine isj?’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Oh Gopd, Sjharon, isj er een manier om heel sjnel nuchter te worden?’

‘Nee’, glimlachte Sharon, ‘maar ik loop wel even met je mee naar binnen. Ik zal zelfs zeggen dat het mijn schuld is dat je dronken bent, hoe klinkt dat?’

Lana keek van Adam naar Sharon en weer terug. ‘OK’. Ze vroeg zich af of Adam Sharon een pak op haar bips zou geven omdat zij dronken was, en barstte in lachen uit toen ze haar over zijn knieën probeerde voor te stellen.

‘Ik kan het bijna niet geloven dat hij hier meer dan twee uren op je heeft zitten wachten. Hij is echt heel gek op je, of niet?’

‘Gek op mijn?’, herhaalde Lana. ‘Tja, hij sjij wel dat hij van me houdt, maar we hebben wel sjteedsj meningsjver…meningsjff…we bekvechten heel wat af’.

‘Meisje, geen enkele man wacht zolang op een vrouw tenzij hij stapelverliefd is’.

‘Ik hoop dat hij dat nog sjteedsj isj na fanavond’, zuchtte Lana. Ze gluurde om Sharon heen. Adam zat daar nog steeds en keek naar de verkeerde flat. Toen drong het tot haar door dat hij mogelijk wel naar de goede flat keek en dat zij de verkeerde gekozen had. Ja dat klopt, want daar was het grasveld.

‘Ben je klaar om te gaan? Ik kan bijna niet wachten om hem van dichtbij te zien’.

‘OK. OK. Geef me mijn sjleutel maar’. Lana ging rechtop zitten en opende het portier, toen Sharon haar de sleutel gaf. Lana ging staan en probeerde de deur dicht te slaan voor ze er zelf voor weg gestapt was. Ze wankelde, maar slaagde erin op de been te blijven. Sharon zag hoe Adam in hun richting keek.

‘Hij heeft ons gezien’.

‘Mooi’. Lana stapte voorzichtig om de deur heen en sloeg hem dicht. Ze duwde haar schouders naar achteren en begon de parkeerplaats over te steken, met Sharon aan haar zijde. Na een paar onzekere stappen, pakte Sharon haar bij haar arm om haar overeind te houden. Een koude wind woei pal in hun gezicht en ze zetten de pas erin om de warmte te bereiken. Tegen de tijd dat ze bij de voordeur van Lana arriveerden, was Adam uit zijn auto gestapt en liep hij langzaam naar hen toe.

‘W-waarom moest je zo ver weg parkeren?’, huiverde Sharon, en keek toe hoe Lana met de sleutel aan het prutsen was.

‘Ik kon het juisjte gebouw even niet vinduh’, gaf Lana toe terwijl ze nog steeds probeerde de sleutel om te draaien.

‘Zal ik je even helpen?’, vroeg Adam en Sharon deed een stap opzij en wierp een bewonderende blik op de knappe, donkere man.

Toen Adam zijn hand op die van Lana legde om de sleutel van haar over te kunnen nemen, wierp ze zich plotseling in zijn armen, sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een dikke knuffel.

‘Adam!’, kirde Lana, ‘ik dacht dat je nooit zou komen!’ Adam knuffelde haar terug en ving een enorme alcohol- en sigarettenkegel op. Hij maakte zichzelf los en hield haar op een armlengte afstand.

‘Lana, zou je me de sleutel willen geven, alsjeblieft’, vroeg hij. Ze duwde deze hardhandig in zijn hand. Hij maakte snel de deur van het appartement open. Lana stommelde naar binnen en Sharon deed een stap naar voren om afscheid te nemen, maar Adam draaide zich om en stak zijn hand naar haar uit.

‘Hallo’, zei hij en ze schudde zijn hand, ‘Ik ben de verloofde van Lana, Adam Hayes’.

‘Leuk je te ontmoeten’, glimlachte Sharon die enthousiast zijn hand bleef schudden. ‘Ik ben Sharon. Ik ben…eh, een vriendin van Lana’. Zijn hand was groot en warm om haar half bevroren vingers, ze wilde hem het liefst nooit meer loslaten.

‘Bedankt dat je haar thuis gebracht hebt’, glimlachte hij terwijl hij nog steeds haar hand vasthield. ‘Ik denk dat ik het van hier af wel over kan nemen’.

‘OK’, Sharon bleef hem een beetje wezenloos aanstaren. Toen zijn hand wat harder in die van haar kneep, werd ze zich er plotseling van bewust hoe lang ze zijn hand al aan het schudden was. Ze trok haar hand terug en stopte die in haar jaszak. ‘Eh’…ze keek om hem heen de woonkamer in.

Adam trok zijn wenkbrauw op en wachtte af.

‘Ik heb Lana beloofd dat ik je nog wat uit zou leggen…’

‘Ja?’

‘Het is mijn schuld dat ze dronken is. Ik heb haar eigenlijk nooit zien drinken. Ik denk dat ze tot vanavond nog nooit van haar leven dronken geweest is. Ze heeft ook een paar van mijn sigaretten gerookt. Ze had ook nog nooit eerder gerookt. Ze is ook nooit zo laat als nu. Je moet mij de schuld van dit alles maar geven’. Sharon stapte van het ene been op de andere in een poging warme voeten te houden.

‘Is dat zo?’, was alles was de man antwoordde. Sharon knikte en wachtte wat hij nog meer zou zeggen. ‘OK, bedankt! Je redt het wel om terug te rijden, toch?’

Sharon knikte wederom. Hij stapte het appartement binnen en begon de deur dicht te doen.

‘Welterusten’, zei hij en de deur sloot zich met een klik. Sharon draaide zich om en haastte zich terug naar haar auto. Wat zou ze graag hebben willen zien wat er in het appartement gebeurde!

Lana liep onmiddellijk door naar de wc. Nadat ze naar wat het leek twee liter vocht kwijt geraakt was, wankelde ze terug naar de woonkamer, en hield even stil toen ze zag hoe Adam zijn jas op de kapstok hing.

‘Waar is Sjharon?’

Adam draaide zich om en glimlachte naar haar. ‘Die is naar huis’.

‘Maar…sje sjij dat sje nog even mee zou komen’.

‘Ik heb haar weggestuurd’, zijn glimlach verdween geen moment.

‘Waarom?’ Lana voelde zich niet helemaal op haar gemak nu ze alleen met hem was, maar kon niet meer bedenken hoe dit kwam.

De vraag negerend, draaide Adam zich om en liep naar de keuken. Lana liep achter hem aan en leunde tegen de deurpost, en keek toe hoe hij het koffiezetapparaat naar zich toe trok. Ze slaakte een zucht van verlichting. Hij ging een poging doen om haar nuchter te krijgen. Hij gaf om haar.

‘Waar staat de koffie?’, vroeg hij.

Lana giechelde en wees, ‘in dat kleine busje waar ‘koffie’ op staat’. Haar ongemakkelijke gevoel was nu helemaal verdwenen. Adam was hier en alles zou goed komen. Hij draaide zich om, om het waterreservoir met water te vullen.

‘Ik ben vanavond bij Stumpy geweest’, verklaarde ze en hupte een beetje onhandig omhoog om op het aanrecht te kunnen gaan zitten toekijken. ‘Sjeg je niet eensj goeienavond?’, zei ze plagend.

Adam vulde het filter en schakelde het koffiezetapparaat aan. Hij pakte een theedoek en veegde het aanrecht daarmee schoon.

‘Oh, ik sjnap het al. Ik wor doodgesjwegen’, lachte Lana. Ze pakte een flesje saus van de plank achter haar en kneep een paar druppels uit de fles op het aanrecht.

Adam zag het vanuit zijn ooghoeken gebeuren. In twee stappen was hij bij haar,. Hij tilde haar op alsof ze een baby was en droeg haar de keuken uit, de hal door. Ze sloeg haar armen om zijn nek en glimlachte naar hem. Hij duwde de deur van de slaapkamer die op een kier stond open en liep door naar de badkamer. Toen hij haar neerzette, bleef ze tegen hem aan hangen, met haar armen nog steeds om zijn nek. Adam reikte naar de douchekraan en draaide deze open.

‘Doe je schoenen uit’. Zijn stem klonk kalm en geruststellend. Lana deed wat hij zei en trok een beetje onhandig haar schoenen uit. Hij deed zijn armen om haar middel en duwde haar volledig gekleed de douchecabine in. Een luide gil weerkaatste tegen de muren toen het koude water op haar neerplensde en haar in enkele seconden doorweekte.