Moe en voldaan, door de persoonlijke verhalen van Koos en Lijanne over hun avonturen met Simon en Christa, verloor Marlies het besef van tijd en bleef tot diep in de nacht doorlezen.

21 mei 1867

De zon is inmiddels onder en Simon en ik hebben gepraat. We zijn het niet met elkaar eens. Ik accepteer de discipline die onze relatie veel goeds brengt, maar dit is een privé aangelegenheid en ik heb er moeite mee wanneer dit in het openbaar gebeurd. Simon en Koos mogen dan er dan wel prat op gaan dat zij de heer des huizes zijn, maar ik heb mijn trots en maak er bezwaar tegen dat hij me straft waar anderen bij zijn.

Hij is het niet helemaal met me eens, maar heeft wel toegezegd dat hij me voortaan alleen maar toe zal spreken als we onder vier ogen zijn. Zijn voornaamste argument is dat het weinig uitmaakt, omdat we hier toch al geen privacy hebben en als ik een pak op mijn billen krijg, iedereen de klappen toch wel zal horen.

Ik heb hem gezegd dat er straks als we ons eigen stekje hebben en dat het dan niet moeilijk meer is om dergelijke zaken voor de ogen en oren van anderen verborgen te houden. Toen we vanavond het licht uitdeden heeft Simon voor het eerst een punt van mij geaccepteerd wat de huiselijke discipline betreft.

27 mei 1867

Lieve help, voor het eerst in mijn leven had ik het gevoel iemand te willen vermoorden! Godzijdank zijn we weer onderweg. Ze hadden ongelijk, het si niet gaan sneeuwen hoewel we wel een flinke storm hebben moeten doorstaan. Het heeft van dagen geduurd voor de gewonden hersteld waren en de schade gerepareerd. Roddelaars en pottenkijkers! Wat heb ik een hekel aan hen. Laura heeft inmiddels vijf bondgenoten gevonden onder de andere vrouwen. Zij maken ons het leven behoorlijk zuur. Ik heb het inmiddels tot kunst verheven om mijn mond te houden, maar ik ben bang dat Lijanne die kunst veel minder verstaat. Lukte het maar om Koos en eventueel Simon te laten hoe zijn hoe gemeen ze te werk gaan. Als hun echtgenoten maar eens hoorden wat ze allemaal zeggen. Alsjeblieft God, doe er wat aan.

We zijn de Nederlandse grens over getrokken en de karavaan is gesplitst. Twaalf gezinnen, inclusief de Huismannen zijn naar het noordoosten gegaan en de rest naar het noordwesten. Het is nog maar een paar maanden geleden dat we huis en haard verlaten hebben, maar het lijkt wel een eeuwigheid!

Lijanne heeft zich twee keer in zeg dagen de woede van Koos op haar hals gehaald vanwege haar gedrag jegens Laura cum suis, en ik heb maar ternauwernood de dans kunnen ontspringen.

Ik heb echter wel een pak op mijn blote billen gehad, want in ben vandaag jarig. Simon stopte niet toen de 20 bereikt waren, hij had iets anders in gedachte. Hij bleef doorslaan tot ik in de zevende hemel was, het was een kwestie van pure lust.

We hebben ons geëxcuseerd en zijn een lange wandeling gaan maken langs de beek, waar we aan het eind van de middag ons kamp opgeslagen hebben. Lijanne heeft gekookt en Simon en ik hebben een paar uurtjes vrijaf genomen. Lieve help! Is het zondig dat ik geniet van wat hij allemaal doet nadat hij mijn blote bips in brand gezet heeft? Na deze ervaring vind ik het krijgen van een pak op mijn billen om andere reden dan voor straf, pure lust.

30 mei 1867

Lijanne is vandaag 20 geworden. Maar ik blijf de oudste!

Ze zal vanavond een heerlijke avond alleen met Koos doorbrengen. Gelukkig heeft ze de afgelopen week geen last meer gehad van het edele vijftal. Zelf ben ik er lange tijd in geslaagd uit de problemen te blijven, maar vandaag was het weer raak, ik heb mijn mond weer aardig geroerd en ze verdenken mij ervan dat ik met het eten geknoeid heb.

Simon gelooft me niet. Ik kan er niets aan doen! Hij wil  me best geloven, maar mijn verleden spreekt niet in mijn voordeel, zegt hij.

Ik had niet eens genoeg peper om de klapstuk zo scherp te maken. Ja, ik heb inderdaad gekookt, maar hoe kan ik het gedaan hebben als we niet eens peper hadden? En mijn zoutpot zat nog helemaal vol. Hoe kan ik dan in vredesnaam zoveel zout over de aardappelen en uien hebben gedaan dat het niet meer te eten was? Ik doe nooit zout over de aardappelen. Ik vind zout eten helemaal niet lekker. Ja, ik heb de aardappelen opgezet, maar ik heb niet als enige bij het fornuis gestaan. Simon antwoordde dat ik vaker dergelijke streken uitgehaald heb en dat ik best in staat was om dit gedaan te hebben. Ik kan de peper en zout best van anderen geleend hebben.

Het is door mij eigen toedoen dat Simon niet op onderzoek uit wil gaan en anderen erin wil betrekken. Hij wil de andere mannen niet vragen uit te zoeken wie mij geholpen heeft. Ik snap best wel dat hij in deze omstandigheden mij in het openbaar niet buiten schot kan laten. Ik hen hem ook alleen maar gevraagd mij in het openbaar niet voor schut te zetten met preken en waarschuwingen.

Ik heb er nog even over nagedacht. Vanavond krijg ik een flink pak op mijn blote bips omdat ik met het eten geknoeid heb, Ik heb dat niet gedaan, maar slaag er niet in de verdenkingen te ontzenuwen. Ik ga een pak op mijn billen krijgen voor iets wat ik niet gedaan heb, omdat ik zoiets eerder gedaan heb en omdat ik mijn man gevraagd heb er geen anderen bij te betrekken.

***********

Marlies legde het boek op haar borst na en dacht na over hetgeen Christa geschreven had. Zou ze echt overwegen een straf te accepteren die ze helemaal niet verdiend had? Het was niet alleen verwarrend, maar het irriteerde haar ook. Simon zou zijn vrouw moeten vertrouwen, hij zou haar moeten geloven.

**********

31 mei 1867

Mijn billen voelen vandaag heerlijk warm aan. Ik kon Simon wel wat doen omdat hij me in de waan liet dat hij me zou straffen. Maar hij legde zijn vingers om mijn lippen toen ik uiteindelijk bereid was de straf te ondergaan. Toen zag ik in zijn ogen dat hij me helemaal niet wilde bestraffen.

‘Dank je wel liefste, dat je bereid was om je aan mijn oordeel over te geven. Ik geloof je, Ik weet dat je het niet gedaan hebt. Dank je wel voor het vertrouwen dat je in me had en vastgehouden hebt onze afspraak dat dit iets tussen ons is. Je gaat straks een pak op je billen krijgen, liefje, maar alleen jij en ik weten dat het niet voor straf is, maar voor het plezier van ons beiden’, fluisterde hij tegen me.

Vervolgens ging hij een paar soepele twijgen afsnijden om de nieuwsgierigen tevreden te stellen. Daarna hebben we het kamp verlaten. We hebben wel een half uur gelopen.

Het was een heerlijke avond. Zijn kussen waren teder, zijn handen zelfverzekerd en stevig. Toen we een geschikte plek gevonden hadden, kon ik niet wachten mijn billen voor zijn hand te ontbloten. Als iemand ons gevolgd zou zijn, dan zou hij getuige zijn van een langdurend pak op mijn bips vergezeld met geluiden die zouden doen denken aan een preek.

Ik barstte in lachen uit toen hij, terwijl zijn handen op mijn brandende billen bleef neerdalen, in mijn oor fluisterde, ‘Als je met de wijven aanpapt, krijg je zo’n pak slaag dat je een week niet kunt zitten’.

Simon liet zijn ene hand steeds harder op mijn bips neerdalen, terwijl de andere zich bezig hield met mijn geheime plekje. Mijn jammeren hield op en ik gaf me aan hem over. Deze keer niet door de pijn van de straf. Ik genoot met dezelfde intensiteit als wanneer hij bij me naar binnendringt als we liggen te vrijen.

Het pak slaag met de twijg was zwaar om in ontvangst te nemen, maar de gedachte aan wat zou volgen, leidde me af van de pijn. De tijd die nodig was om terug te lopen gaf me de gelegenheid om tot me door te laten dringen wat er gebeurd was, de diepste gevoelens die we met elkaar gedeeld hebben.

Onze behoeften zijn zo sterk dat de dreiging van een pak slag al genoeg is. Ik raakte helemaal opgewonden van het dreigement. En hij ook.

Toen we terug waren in onze wagen en ons klaar maakten om naar bed te gaan, streelde en kuste Simon mijn ‘gestrafte’ billen. Vervolgend likte hij aan het meest intieme plekje tussen mijn benen, tot mijn lichaam weer samentrok onder de genotvolle krampen.

Zijn lid werd groot en stijf, net als toen hij me op mijn billen gaf en ik streelde het toen we terugliepen naar het kamp om te zorgen dat hij stijf bleef. Ondanks dat ik al twee keer tot een hoogtepunt gekomen was, raakte ik in zwijm toen hij in me drong. Ons liefdesspel begon heel voorzichtig, maar toen zijn handen stevig mij zere billen begonnen te kneden, wilde mijn lichaam harder genomen worden. Hij bracht me wederom tot een hoogtepunt. Even later kwam hij ook zelf klaar.

Mijn Simon is de liefste man die bestaat. Ik ben een geluksvogel.

4 juni 1867

Koos is een held! Ik weet dat Simon en hij uitvoerig met elkaar gepraat hebben en ze waren het er over eens dat ze net tweelingbroers waren. Hij is de enige met wie Simon openlijk over ons geheim heeft, zoals Lijanne ook mijn enige vertrouwelinge is. Gisteren hoor Koos een aantal bendeleden van Laura zeggen dat ze gezien had dat ik moeite had met zitten na het incident met het eten. Hij heeft ze ondervraagd over de details die ze met elkaar bespraken en die ze nooit geweten konden hebben als ze er niet bij betrokken waren geweest. Natuurlijk vielen ze door de mand en Koos in naar hun echtgenoten gestapt om hen op de hoogte te stellen van zijn bevindingen.

Ik ben in het gelijk gesteld!

Simon gaf me een knipoog toen hij me liet weten dat me wat te wachten zou staan als ik zou lachen om het ongelukkige lot wat hen nu te wachten staat. Maar als ik vanavond een pak op mijn billen krijg en daarna bemind zal worden, zal ik met plezier denken doe zij hun verdiende loon krijgen.

**********

Marlies stopte het boek onder haar kussen, draaide de lamp uit, rolde op haar zij en deed het haar ogen dicht met het beeld van Christa en Simon op haar netvlies. De woorden van Christa schepten een heel ander beeld van de relatie tussen een man en een vrouw dan de voorstelling die Marlies daar tot nu toe van gemaakt had. De schaamteloze lust die uit de woorden van Christa uitging maakte een diep verlangen in Marlies wakker. Bepaalde van lichaamsdelen branden en haar handen zorgen onwillekeurig voor verzachting.

Uiteindelijk viel ze in een rusteloze slaap. Hoewel ze een heerlijke avond gehad had, en de beelden waarbij ze in slaap gevallen was plezierig waren, was de droom die ze had dat niet. De herinnering aan brute daden van een man die geen gezicht meer had, achtervolgde haar. Het schrille contrast tussen wat Christa beschreven had en wat ze zelf had ervaren zorgde ervoor dat haar kussen nat werd van de tranen.

Het was nog donker toen Marlies lag te draaien en te woelen. Ze probeerde wegwijs te worden in de wirwar aan gedachten en dromen.  ‘Dergelijke liefde is niet voor mij weggelegd!’

Christa streelde over haar wang. ‘Dat mag je niet denken!’

Marlies bevond zich weer in de buitenlucht, zittend is de zachte sneeuw die glinsterde in het licht van de maan. Christa zat weer naast haar, achter de grafsteen.

‘Laat die pijn toch los Marlies’, fluisterde Christa. Je zult veilig zijn als je hier blijft. Simon zal je nooit op zo’n manier pijn doen. Hij zal je van die pijn bevrijden als je hem de kans geeft.

‘Ik ben het niet waard!’ Marlies werd heen en weer geslingerd tussen haar dromen en Christa.

‘Dat ben je wel!’ Christa pakte Marlies bij haar schouders en schudde haar door elkaar. ‘Blijf hier en ik zal je laten zien hoe fatsoenlijke mannen omgaan met fatsoenlijke vrouwen die een laag zelfbeeld hebben’.

‘Maar je kent me helemaal niet!’ Marlies probeerde zich los te maken.

‘Jawel!’ Christa verstevigde haar greep. ‘Je weet dat het zo is’.

‘Simon is een beste vent. Hij verdiend dat niet ik onheil in zijn leven breng’.

‘Zo mag je niet denken Marlies’. De koude handen van Lijanne veegden haar tranen weg. ‘Niemand kan jou kwalijk nemen wat anderen je hebben aangedaan. Je hebt er niet om gevraagd, het waren de omstandigheden! Je zou je daar nooit opgehouden hebben als je niet door die harteloze man uit huis gezet zou zijn. Ze werden gedreven door je mooie verschijning. Je bent alles, wat zij nooit zullen hebben’.

‘Mijn schande zal over jullie komen…’, snikte Marlies.

‘Onzin! Er is niets om je voor te schamen! Je bent verkracht. Je hebt niets gedaan waar je je voor zou moeten schamen’. Lijanne trok Marlies dicht tegen zich aan. ‘Wanneer je op een goede dag met je geliefde naar bed gaat, dan zul je exclusief van hem zijn. Hij zal niet willen dat je er pijn aan ondervindt. Laat de afgelopen periode achter je, Marlies. Heb vertrouwen in de toekomst.

Marlies was nog lang niet uitgepraat met Lijanne, ze wilde nog heel veel vragen, maar ze liet zichzelf op haar rechterzij vallen en de eerste lichtstralen van de opkomende zon blies de wind haar sporen in de sneeuw uit en bevond ze zich op de ruwe matras op de zolder. Toen ze beneden hoorde giechelen, wist ze dat ze wakker was. De daarop volgende stilte duurde lang genoeg om weer in slaap te vallen.

************

Lijanne kon het niet helpen te giechelen toen Koos wakker werd en haar kietelde en op het moment dat ze zich losgemaakt had, veranderde hij van strategie en kuste haar.

‘Ik houd van je!’, fluisterde Koos in haar oor.

Lijanne was klaar voor hun gebruikelijke vrijpartij. Maar ze had niet gerekend op de manier waarop Koos daar invulling aan gaf. Hij sloeg haar maar zelden op haar bips als ze wakker werden. Deze ochtend waarschuwde hij haar dat ze zich aan haar belofte moest houden en niet mocht zorgen voor extra vertraging. Hij zette zijn woorden kracht bij met klappen op haar blote billen.

‘Ze kan het horen, Koos’, giechelde Lijanne.

‘Mooi zo, het zorgt dat je je plaats weet, jongedame!’, grinnikte Koos. Zijn hand bleef met klinkende kletsen op haar bips neerdalen. Lijanne reageerde door haar billen op te tillen en de klappen tegemoet te komen. Ze raakte opgewonden.

*********

Marlies horde het wel, maar ook weer niet. De geluiden werden opgenomen in haar droom. Toen ze wakker werd kon ze zich niets van haar dromen herinneren. Ze werd wakker met een ochtendhumeur. Iets ergerde haar.

Marlies stond op en klom de ladder af. Het huis was leeg.

‘Zijn jullie vertrokken zonder me wakker te maken?’, schold ze. ‘Lieve help! De dieren!’

Marlies trok haar jas en laarzen aan, negeerde de lichte drang te moeten plassen en holde naar de schuur. Ze verwachtte een kudde hongerige dieren aan te treffen en een koe die op knappen stond. In plaats daarvan trof ze haar gasten aan die haar werk deden en zonder dat ze wist waarom, irriteerde haar dat.

‘Wat zijn jullie aan het doen? Dat hoor ik te doen!’, riep ze. Ze zette haar handen in haar zij en haar houding drukte ergernis uit.

Koos keek naar de deuropening en glimlachte aanvankelijk nog om haar verwarde verschijning. Zijn goed humeur verdween echter als sneeuw voor de zon toen ze haar mond opendeed.

‘We helpen je een beetje lieverd’, antwoordde Lijanne. Haar hart sloeg een slag over toen ze naar Koos keek. Zijn blik beloofde niet veel goeds.

‘Ja we helpen een handje. We helpen een ondankbaar schepsel dat zich verslapen heeft’. Koos ging recht op staan en gooide de schep terug in de bak voer voor de varkens.

‘Dat is mijn werk’. Marlies wist heel goed dat ze buiten haar boekje ging, maar om reden die ze zelf niet begreep bleef ze een uitdagende houding aannemen.

‘Waarom doen wij het dan en lig jij nog lekker in bed?’ Koos deed een maar stappen in de richting van zijn gastvrouw.

‘Ik verslaap me nooit! Dat doe ik nooit en wat kan het schelen als ik dat wel een keer doe, ik ben er nu toch? Als jullie gewoon vertrokken waren dan waren de dieren nog steeds goed verzorgd geworden!’ Marlies antwoordde afgemeten op de geïrriteerde houding van Koos.

‘Dacht je dat wij zonder een woord te zeggen zouden vertrekken? Lijanne heeft je gister toch iets beloofd? Hecht je dan helemaal geen waarde aan wat je vrienden zeggen? Koos pakte marlies bij haar arm voordat ze er vandoor kon gaan.

‘Toen ik wakker werd waren jullie weg. Jullie hebben me niet wakker gemaakt, dus wat moest ik anders denken?

Wij waren maar vast aan het werk begonnen zodat jij wat langer kon blijven slapen omdat het door onze schuld nogal laat geworden is! Koos trok Marlies dicht tegen zich aan. ‘Waarom ging je er godsnaam vanuit dat we met stille trom vertrokken waren terwijl mijn vrouw me met moeite overgehaald heeft wat langer te blijven zodat ze jou nog kon leren pasteitjes te maken?’

‘Ik ken jullie helemaal niet’, loog Marlies. ‘Jullie zijn hier zonder uitnodiging binnen komen vallen, hoe kon ik weten dat jullie ook niet zonder aankondiging zouden vertrekken?’

‘Ik ga je het niet nog een keer vertellen. ‘Ik ge je nu voor eens en voor altijd duidelijk maken dat je nooit meer aan je vrienden hoeft te twijfelen. Zo wordt brutale meiden geleerd dat respect moeten hebben voor hun vrienden!’ Koos trok Marlies mee naar een van de hooibalen.

‘Liefje?!’, riep Lijanne bezorgd.

‘Ga jij alsjeblieft door met je werk’, zei Koos strenger tegen zin vrouw dan zijn bedoeling was. Maar Lijanne begreep het wel. Ook zij was verbijsterd over de manier waarop Marlies stond te brallen en niet in de gaten had dat ze de fout in ging.

De dufheid van Marlies verdween als sneeuw voor de zon zodra ze over de knie van Koos gelegd werd.

‘Nee!’, gilde ze.

‘Ja!’ antwoordde Koos en liet zijn hand hard neerkomen op de met een dun nachthemd bedekte bips van Marlies.

Lijanne deed haar best zich op het melken van Clara te concentreren. Ze probeerde telepathisch contact te krijgen met Marlies. Maar ze kon haar niet bereiken. Lijanne schudde haar hoofd. Marlies onderging de gevolgen van haar brutale gedrag. Lijanne dacht dat het misschien te verklaren zou zijn, maar ze kende Marlies onvoldoende om te weten waar haar onredelijke uitbarstingen vandaan kwamen. Maar deze keer reageerde Koos te snel voor Lijanne om tussen beide te komen.

Marlies en Koos losten hun probleem op, al gebeurde dat voor Marlies op een hardhandige manier. Ze gaf toe dat het fout was om te concluderen dat haar gasten er zonder iets te zeggen vandoor waren gegaan. Koos bleef volhouden dat ze eerst had moeten kijken voordat ze conclusie ging trekken dat haar vrienden hadden staan liegen.

Marlies was naar de schuur gekomen in de verwachting daar niets anders dan haar werk aan te treffen.

Koos bleef haar een minuut lang had op haar bips slaan, ook al leek dat voor Marlies, Lijanne en Clara veel langer. Toen Koos haar los liet, stond Marlies snel op en herhaalde haar verontschuldigingen die ze in eerste instantie onder dwang had aangeboden. De excuses werden geaccepteerd en gingen alsof er niets gebeurd was weer aan het werk. Hun goede humeur werkte al snel aanstekelijk op Marlies. Tegen de tijd dat de pasteitjes in de oven stonden en haar gasten afscheid genomen hadden, was er niets meer over van het slechte humeur waar Marlies mee opgestaan was.