‘Nu al uitgegeten?’ Simon trok zijn wenkbrauw op. Hij had zijn bord alleen leeg, maar het bord van Marlies was nog nagenoeg onaangeroerd.

Marlies haalde haar schouders op. ‘Kan ik het niet opeten als je klaar bent daarmee?’, ze knikte in de richting van de haarborstel die op tafel lag.

‘Wat zullen we nou krijgen? Kriebels in je buik?’, glimlachte Simon droog. ‘Zie je nu wat je grote mond en je houding je oplevert? Je kunt niet eens van je kerstmaal genieten omdat je een pak slaag tegemoet ziet’.

‘Ik heb je al gezegd dat het me spijt’. Marlies kromp ineen toen ze de zeurende toon in haar eigen stem hoorde.

‘Je brengt me heus niet op andere gedachten door een klein kinderstemmetje op te zetten. En ook je ‘ik ga gebukt onder een schuldgevoel’ en ‘ik heb kriebels in mijn buik’ zullen je niet helpen. Als het om waarden en normen gaat hier in huis, doe ik geen water in de wijn’.

Simon was inmiddels voldoende ontdooit om te erkennen dat iemand die een flink pak slaag te wachten moeilijk een hap door de keel kon krijgen. ‘Zet je bord maar op de warmhoudplaat van het fornuis en ga de afwas maar doen. Wanneer je daarmee klaar bent trek je het nachthemd aan wat ik je gegeven heb en kom je je netjes melden. Ik zal je vervolgens geven wat ik je beloofd heb en dan kunnen we met een schone lei de avond in’.

Marlies deed haar best hem niet tegen te spreken. ‘Probeer nu voor het allereerst in je leven om zaken niet erger te maken’, sprak ze zichzelf toe. Met haar kaken stijf op elkaar geklemd stond Marlies op en bracht de pannen en borden naar de waterpomp.

‘Zorg ervoor dat je de botten en het niet afbreekbare afval in de afvalemmer in de bijkeuken doet’, zei Simon terwijl hij haar gade sloeg.

Marlies knikte, maar bleef met haar rug naar hem toe staan. ‘Wat denkt hij nu wel, dat ik een volslagen idioot ben die niet eens de afwas kan doen?’, pruttelde ze in zichzelf. ‘De bijna hardop uitgesproken woorden zorgde voor kippenvel op haar billen en een onaangenaam gekriebel in haar buik.

‘Gebruik het warme water uit de ketel en een klein beetje zeep. Dan de ketel opnieuw vullen en op het fornuis zetten’, instrueerde Simon toen Marlies de zwengel van de pomp omhoog duwde en water in het teiltje liet stromen.

‘Ik weet heus wel hoe het moet’, siste Marlies zachtjes. Ze kookte van binnen.

‘Niet als je alleen maar koud water uit de pomp gebruikt’. Het antwoord van Simon klonk als een waarschuwing.

‘Het water in de ketel is kokendheet. Er moet koud water bij, anders verbrand ik mijn handen. Jij mag dan van plan zijn iets in brand te zetten, ik ga dat heus niet bij mezelf teweeg brengen’. Marlies stampte met haar voeten en draaide zich om, om Simon een woedende blik toe te werpen.

‘Ik zou maar eens een beetje op mijn toontje letten als ik jou was, jongdame’, waarschuwde Simon. ‘Je zit al flink in de problemen’.

‘Laat me dan met rust als ik aan het afwassen ben’, snauwde Marlies en draaide zich weer om naar de afwas. Ze was zich bewust van de priemende blik in haar rug. Haar billen tintelden. Dit was voor het eerst in haar leven dat ze voor de tweede keer op een dag een pak op haar bips zou krijgen. De eerste was bovendien geen sinecure geweest. ‘Waarom ben ik zo roekeloos?’, vroeg ze zichzelf af.

‘Het heeft geen zin om je het hoe en waarom af te vragen’, zuchtte ze en deed er het verder het zwijgen toe. ‘Het is beter om in het hier en nu te blijven’.

Bij iedere beweging was ze zich er van bewust dat de stof van haar onderbroek langs haar billen streek, waardoor haar aandacht bij de haarborstel op de tafel bleef.

‘Dit is gekkenwerk’, hield ze zichzelf voor. ‘Hoe ben ik hier in vredesnaam terecht gekomen?’ De spanning zorgde ervoor dat haar voornemen in het hier en nu te blijven niet lang stand hield.

Ze trok een grimas, deed haar ogen dicht en liet haar gedachten met tegenzin terug gaan naar de gebeurtenissen van het afgelopen jaar. Vreemd genoeg kreeg ze er voor het eerst geen buikpijn van. In plaats daarvan voelde ze zich veilig en ontspannen. Voor het eerst in lange tijd realiseerde Marlies zich dat ze zich veilig voelde. Ook al stond ze nu met haar handen in warm water en wist dat haar bips over een poosje nog veel warmer zou zijn.

Simon was een nette man, ook al was hij streng en aan de norse kant. Dit was de veiligste plaats waar ze geweest was vanaf het moment dat haar moeder met dat monster getrouwd was. Marlies glimlachte. Ze had een dak boven haar hoofd voor de komende twee of drie maanden. ‘Het enige waar ik bang voor ben, zijn mijn eigen stemmingen’. Haar glimlach werd wrang bij die ware woorden. Haar temperament zat haar dikwijls in de weg.

‘Genoeg getreuzeld! Je kunt niet de hele avond met het afwaswater blijven spelen’, verbrak Simon de mijmering waar Marlies rust bij vond. Marlies beet op haar tong om niet een bijdehand antwoord te geven.

‘Ik ben klaar’, gromde ze en liep naar de kapstok om haar jas te pakken. ‘Nog even het water weggooien, ik ben zo terug’.

‘Laat maar! Je moet je eigen bord straks nog afwassen als ik met je klaar ben’, baste Simon. ‘Ga naar boven en doe je nachthemd aan. We zullen het niet langer uitstellen. Zorg ervoor dat je je onderbroek uitlaat’.

Een lichte paniek maakte zich van haar meester toen ze de ladder naar de zolder op klom. ‘Hoe is het mogelijk dat ik ook nog doe wat hij zegt en me klaar ga maken om als een klein kind op mijn billen te krijgen en naar bed gestuurd te worden!’

Haar vingers maakten trillend de knopen en strikjes los die de kleren die ze gekregen had, op hun plaats hielden. Niet veel later had Marlies zich tot haar hemd en onderbroek uitgekleed. De warmte van de haard en het fornuis was naar boven getrokken en bleef hangen onder de hanenbalken. En toch rilde ze.

‘Schiet eens een beetje op!’, bulderde de stem van Simon van beneden. De kriebels in haar buik namen verder toe.

‘Ik zoek om het nachthemd. Wacht even, wil je? Marlies kon zich met moeite bedwingen niet te gaan stampvoeten. ‘Jezus man! Ik ben geen krijgsgevangene of zoiets!’, mompelde ze terwijl ze onder haar kussen keek en vervolgens in de wieg. Waar had ze dat nachthemd  neergelegd?

‘Ik tel tot twintig en als je dan nog niet beneden bent, dan zal ik je laten voelen wat er in dit huis met vrouwen gebeurd die passief verzet plegen’.

‘Wacht nog even!’ Marlies kreeg een droge mond toen ze zich realiseerde dat de man niet kon wachten haar een flink pak slaag te geven en ondertussen steeds geïrriteerder werd.

‘Het is alleen maar een pak op je billen, niets meer dan dat!’, hield Marlies zichzelf voor terwijl ze probeerde de rust te hervinden. ‘Ja, maar weet je nog hoe zijn hand voelde?’, fluisterde tegen het nachthemd dat ze over haar hoofd trok. Ze had op dat moment helemaal geen oog voor de prachtige, zijdezachte stof.

‘Mag ik mijn sokken aanhouden?’ riep ze naar beneden en schoof nerveus haar onderbroek naar beneden.

‘Vijfentwintig!’, bulderde Simon. Houd je sokken aan en kom onmiddellijk naar beneden!”

Een golf kippenvel trok over haar billen toen Marlies zich omdraaide om te ladder af te dalen. Het nachthemd bedekte haar van top tot teen, maar de stof was dun en ze voelde zich weinig beschermd. ‘Ik begrijp niet dat ik hem dit vrijwillig met me laat doen!’, jammerde ze terwijl ze naar beneden klom. Het was niet de bedoeling dat Simon haar zou horen, maar hij liet haar onmiddellijk weten dat dit wel het geval was.

‘Je laat het met je doen zolang je je gedraagt als een onopgevoed meisje!”

‘Maar ik ken je niet eens’, flapte Marlies eruit voor ze het in de gaten had. ‘Je zou me op zijn minst de kans kunnen geven om je te leren kennen. Een meisje hoort de kans te krijgen te wennen en de regels van het huis te leren kennen voordat ze een pak slaag krijgt omdat ze deze overtreden heeft’.

‘Wat zeg je me daar van?’ Simon moest lachen, hij kon er niets aan doen. Het kleine blondje was al even bijdehand en opvliegerig als Christa.

‘Je weet heel goed wat ik bedoel’, zei Marlies en duwde haar kin omhoog. ‘Sommige mensen geven anderen de kans hen te leren kennen voordat ze met regels gaan strooien’.

‘Maar er zijn niet veel mensen die iemand wekenlang van hun eten beroven, zijn huis binnendringen wanneer hij weg is, zijn paard willen stelen en wanneer hij vervolgens zo vriendelijk is hen onderdak te verschaffen, dan zullen de meeste hem niet de rug toekeren en uitkafferen of hem op andere onwelvoeglijke manieren hun dankbaarheid te kennen geven’.

Marlies deed haar ogen dicht toen ze de kale feiten zo opgesomd hoorde worden. Ze had inderdaad een vreemde indruk achter gelaten en de man was inderdaad heel goed voor haar.

‘Daar had ik zo mijn reden voor’, was alles wat ze uit kon brengen.

‘Reden die ik maar aan de kant zou zetten als ik jou was of je zult iedere avond van je verblijf hier over de knie gelegd worden. Simon liep naar een van de hoge keukenstoelen en ging zitten. ‘Pak de haarborstel en kom hier staan’, droeg hij haar op en wees naar de vloer bij zijn rechtervoet.

Marlies volgde met haar ogen zijn bewegingen. Weer had ze de neiging de discussie aan te gaan. De spanning maakte dat haar blaas begon te protesteren. De onafwendbaarheid van het pak slaag deed haar maag omdraaien en haar buik onvrijwillig samentrekken.

Ze kon niet anders dan zijn instructies opvolgen. Als ze zich zou verzetten zou hij misschien geweld gebruiken en als ze moeilijk ging doen zou hij haar het huis uit zetten. Verlegen drukte ze haar armen tegen haar borst en lichaam.

‘Doe wat ik zeg, jongedame!’ Het geduld van Simon raakte op. Hij kon niet geloven hoe zijn leven in de afgelopen dagen op zijn kop gezet was. Na jarenlang alleen gewoond te hebben, stond hij nu op het punt een tegendraads meisje over de knie te leggen voor een flink pak op haar blote billen.

‘Goed! Ik zal het doen! Marlies kon er niets aan doen dat het zeurende toontje weer terug was in haar stem.

De haarborstel was zwaar en had een ovale achterkant en een lange steel. Het leed geen twijfel dan dat het zeer effectieve paddel was. Marlies had een vriendin gehad die eens gezegd had dat ene pak slaag met een haarborstel het ergste was wat ze meegemaakt had. Marlies had haar maar half geloofd. Nu zou ze het zelf gewaar worden.

‘Alsjeblieft meneer Koopmans’, zei Marlies nerveus toen ze de borstel aan Simon gaf. ‘Ik beloof dat ik me voortaan beter zal gedragen. Ik heb me gewoon laten gaan. Ik ben zolang op mezelf aangewezen geweest, dat ik verleerd ben me aan anderen aan te passen’.

‘Mooi dat je het zelf ziet’, knikte Simon en hij pakte de borstel van haar aan. ‘Dit zal er voor zorgen dat je je belofte niet snel zult vergeten. Kom over mijn knie liggen’.

Het hart klopte in haar keel toen ze naar zijn schoot keek. Toen ze ging liggen, was het niet alleen de angst voor de pijnlijke confrontatie met de borstel die ze voelde. Ze was bang voor de pijn, maar meer dan dat was ze bang te gaan huilen.

Ze had zolang in angst geleefd en nu ze zich eindelijk wat veilig begon te voelen, werd ze als een klein meisje gestraft door de man waar ze zich veilig bij voelde. Marlies vreesde dat alle emoties die ze al die tijd had weten te onderdrukken uit het drukvat zouden weten te ontsnappen.

‘Ben je er klaar voor?’ Simon liet de borstel op haar rechter bovenbeen rusten.

Marlies beet om haar lip om een snik niet te laten ontsnappen. Ze greep de stoelpoten van de stoel waar hij op zat stevig beet en knikte bevestigend.

‘Mooi!’ Simon begon haar nachthemd omhoog te trekken.

‘Oh!’, protesteerde Marlies en probeerde van zijn schoot overeind te komen. ‘Niet doen! Alsjeblieft!’

‘Wanneer je in dit huishouden een pak op je billen krijgt, dan gebeurt dit goed. Een pak slaag wordt gegeven dan gebeurd dat op de meest geëigende manier; op de blote bips! Misschien dat je je zult herinneren wat het effect van je blote billen is op je trots, als je je weer eens laat leiden door diezelfde trots’.

Simon verspilde verder geen tijd aan formaliteiten en Marlies kreeg de tijd niet om zich druk te maken over haar blote billen. Ze moest meteen het gevecht aangaan. Alle zorgen over dat ze zou kunnen gaan huilen maakten onmiddellijk plaats voor een intens brandende pijn.

‘AUW! AI!!’ Haar lichaam verstrakte toen de borstel voor de eerste keer neerkwam. ‘AUW! Oh alsjeblieft! Auw! Oh God! Auw!’Ze spartelde hevig onder de neerkomende klappen. De hand van Simon was heftig geweest, maar hij was niets vergeleken met wat ze nu ervoer.

Simon hield haar vrij eenvoudig onder controle en weidde zich met overgave aan zijn taak. Hij zou zorgen dat hij gezelschap had van een berouwvolle jongedame als hij met haat klaar was.

‘AUW! Oh God! Auw! Alsjeblieft!’ Haar gegil werd gedempt door haar pogingen om van de pijn weg te komen. Maar Simon hield haar stevig in zijn greep en trok zich niets van haar smeekbedes aan.

Marlies kon niet geloven hoe zeer de borstel deed. Wat ze ook probeerde, ze kon er niet aan ontkomen. Ze probeerde te trappelen, draaien en worstelen om weg te komen, maaien met haar armen en het optrekken van haar benen om haar billen te beschermen, maar Simon slaagde erin iedere poging te pareren. In korte tijd was niet alleen haar stem hees van het gillen en schreeuwen, maar zaten haar benen klem tussen de zijne, lagen haar armen gefixeerd op haar rug en staken haar billen nog verder omhoog. Zo kon Simon nog beter toeslaan.

Minutenlang kwam Marlies niet verder als vruchteloos verzet tegen de aanhoudende cadans van het genadeloze pak op haar bips. Haar enige gedachte, ontsnappen, was niet mogelijk.

‘AUUUUUWWW!!!’ Ze was dichtbij het breekpunt. Wanhopig probeerde ze hem op te laten ophouden met een laatste langgerekte gil.

Het maakte geen indruk. Simon bleef gewoon doorslaan.

‘Alsjeblieft! Je vermoord me!’ Het geluid wat Marlies produceerde veranderde tot een meelijwekkend gejammer. Hoewel ze wanhopig was, was ze toch in staat het roer om te gooien en een andere strategie te proberen.

‘Begin ik een beetje tot je door te dringen?’, vroeg Simon.

‘Ja’, jammerde Marlies. ‘Alsjeblieft! Het doet zeer!’

‘Dat wil ik best geloven’.  In plaats van het rustiger aan te doen, verhoogde Simon het tempo. ‘Het is de bedoeling van een pak op je billen is dat het zeer doet’.

‘Auw! Alsjeblieft!’ Marlies begon haar verzet los te laten en daardoor kwam de neiging om te gaan huilen terug.

‘Je moet je niet zo verzetten’, zei Simon precies op het juiste moment. Marlies brak en begon te huilen. Binnen een paar tellen lag haar lichaam onbedaarlijk te schokken onder de hartverscheurende snikken.

Simon merkte de verandering in haar spierspanning en verlaagde het tempo een beetje. ‘Zul je je voortaan een beetje beheersen en die grote mond achterwege laten?’, vroeg hij. Terwijl hij zijn vraag stelde liet hij zijn hand hard op haar billen neerdalen.

‘Ja, dat beloof ik’, zei Marlies met een verstikte stem.

‘Als je het nog eens in je hoofd haalt zo tegen me te keer te gaan zoals je vanmiddag in de schuur deed, dan weet je wat je te wachten staat. Is dat duidelijk?’. Simon was streng, hoewel de toon in zijn stem milder geworden was.

‘Ja!’, huilde Marlies. ‘Houd alsjeblieft op! Alsjeblieft!’

‘Nog niet!’ Simon begon opnieuw hard te slaan. ‘Dit krijg je van getreuzel en uitstelgedrag’.

Hij zette zijn woorden kracht bij met een stuk of dertig klappen.

‘Alsjeblieft!’, huilde Marlies. ‘Alsjeblieft, niet meer! Niet meer!’

‘Daar heb je niet van terug, is het wel?’, vroeg Simon toen hij opgehouden was met slaan.

Marlies antwoordde met hartverscheurend snikken en het schudden van haar hoofd, ‘nee!’

‘Onthoud dat dan maar goed voor een volgende keer’, zei Simon. ‘Als je een pak slaag verdiend hebt, onderga het dan, anders krijg je veel meer dan ik aanvankelijk in gedachten had. Snap je dat?’

Marlies kon niet mee doen dan knikken met haar hoofd knikken.

‘Mooi zo’. Simon trok haar overeind, liep naar de schommelstoel, ging zitten en nam haar op schoot.

Marlies wilde verhinderen dat hij haar tegen zich aantrok, maar al haar verzet was verdwenen. Toen hij zijn armen om haar heen sloeg, achterover ging zitten en haar langzaam heen en weer wiegde, verdween ook haar laatste weerstand. Ze smolt en liet haar tranen de vrije loop.

Simon had wel verwacht dat Marlies zou gaan huilen. Christa moest ook altijd huilen als ze een pak op haar bips gehad had nadat ze zich onmogelijk had gedragen. Het verbaasde hem dus niet hoe Marlies ontspande toen hij haar tegen zich aandrukte en heen en weer wiegde. Het werd hem bovendien duidelijk dat Marleis niet moest huilen van pijn of omdat haar ego een deuk gekregen had, maar vanwege de opgekropte stress die een uitweg gevonden had.

‘Wat is er aan de hand, meisje?”, vroeg hij zachtjes toen de tranen twintig minuten later nog steeds over haar gezicht stroomden. ‘Je hebt een pak op je bips gehad en alles is weer goed. Je hoeft niet meer verdrietig te zijn. Alles is vergeven en vergeten.

De lieve woorden van Simon en het geruststellende kneepje in haar arm, zorgden ervoor dat de tranen opnieuw begonnen te stromen. Christa had vroeger het reinigende effect van een flink pak op haar billen nodig om haar buien onder controle te houden. Hij wist altijd precies wat er gebeurde als het er weer op zat. Bij dit meisje wist hij echter nog niet precies hoe ze zou reageren.

Toen Marlies eenmaal begon te praten, wist ze van geen ophouden.

‘Ik ben niet een slecht meisje, geloof me alsjeblieft!’, de woorden kwam met horten en stoten tevoorschijn.

‘Dat weet ik ook wel. Zit daar maar niet over in. Je hebt een goed karakter en door pech ben je in de omstandigheden terecht gekomen’, zei Simon troostend. Zijn vriendelijke woorden namen alle remmingen bij haar weg.

‘Toen zij en de baby overleden en hij voor de keus stelde het bed met hem te delen of op te hoepelen of hij zou me wat aandoen, kon ik geen werk vinden. Niemand wou me hebben, behalve die man van die bar. Toen ik weigerde met een van de klanten naar bed te gaan, heeft hij me in elkaar geslagen en me ertoe gedwongen. Toen ik de kans kreeg heb ik wat geld gestolen en ben er vandoor gegaan. Maar ik verdwaalde en mijn paard ging dood. Toen ik hier aankwam heb ik voedsel van je gestolen omdat ik honger had en ten einde raad was. Ik had je paard niet willen houden, maar het leek me de beste oplossing. Maar het is nooit mijn bedoeling geweest! Het is nooit mijn bedoeling geweest!’

‘Wacht eens even’. Simon kneep in haar schouders. Hij liet zijn hand door haar haren glijden. ‘Begin eens helemaal aan het begin en laat niets achterwege, zodat ik je kan volgen’.

Marlies kon even niets zeggen. Ze was overmand door al het verdriet wat naar boven kwam. Ze had er geen controle meer over. Simon wiegde haar heen en weer en gaf haar alle tijd die ze nodig had.

Pas na een hele poos was Marlies in staat om alles te vertellen. Simon luisterde en troostte haar toen ze hem vertelde over de gebeurtenissen in haar leven in het afgelopen anderhalf jaar. Hij voelde de woede in de richting van de stiefvader die haar verraden had en richting de man die haar verkracht en ontmaagd had. Geen wonder dat ze zo’n kort lontje bezat. Zo onbegrijpelijk als ze eerst waren, haar gedrag en houding waren nu wel enigszins te begrijpen. Het was nu beter te begrijpen waar haar woede vandaan kwam. Simon wiegde haar heen en weer terwijl zij uitgeput in zijn armen lag.

Het was een lange dag en Simon had achtenveertig uur bijna niet geslapen. Hoewel hij liever een rustige kerst had gehad, besefte hij dat zijn huis en strenge hand een zegen waren voor de jonge vrouw die vredig in zijn armen lag.

Hij moest haar echter wakker maken.

‘het is tijd om te gaan slapen, Marlies’, zei hij en prikte zachtjes in haar zij. ‘We hebben morgen een drukke dag’.

Marlies was geroerd. Haar ademhaling ging met horten en stoten en met een langgerekte snikken, loste het laatste beetje verdriet op.

‘Den je dat je gaat redden daar boven?’ Simon tilde haar kin op zodat hij haar aan kon kijken.

Marlies glimlachte zwakjes en knikte.

‘Mooi’, glimlachte Simon. ‘Ik ben hard aan mijn bed toe. ‘Hij zette haar op haar benen en begeleidde haar naar de voet van de ladder.

‘Roep me maar als je iets nodig hebt. Ik kan je wel horen, goed?’ Hij gaf haar een tik op haar billen en duwde haar de sporten op.

Beiden stapten hun bed in en vielen in diepe slaap.

Christa kwam in de droom van beiden voor.