Marjo hield zich met de afwas bezig. De wind die om het huis heen huilde, hield constant aan en af en toe was er een harde windvlaag die het oude huis deed beven. In haar hoofd woedde een vergelijkbare storm. Nervositeit zorgde ervoor dat ze haar gedachten niet al te lang bij het zelfde onderwerp kon houden. Ze wenste dat er nooit een eind aan de afwas zou komen. Tegelijkertijd wakkerde het vooruitzicht haar behoefte aan.

Robert had haar al diverse keren gewaarschuwd die middag, maar zelfs na zijn laatste waarschuwing was ze nog doorgegaan. Zijn laatste woorden waren vrij kalm geweest. Ze wist niet goed wat ze moest verwachten. Zou hij haar de mantel uitvegen over haar houding? Of zou hij haar duidelijk maken hoe hij er over dacht zoals hij de laatste keer had gedaan?

De verraadster in haar vocht een strijd met haar uit, terwijl ze hard probeerde de tweede van beide opties te vermijden.

‘Als hij besluit het te doen en je weet er onder uit te komen, dan zul je daar vervolgens de hele week spijt van krijgen!’, mompelde de verraadster.

‘Maar het is zo stom! Ik kan het missen als kiespijn!’, klaagde ze terug. ‘Trouwens, hij zal het toch niet doen’.

‘Wedden? Jij kunt toch zorgen dat hij het doet?’

‘Nee!’

‘Ach, kom aan! Je wilt het! Zeg hem dat hij kan gaan fietsen met zijn opvattingen over je houding en je zult merken wat hij gaat doen’, zei de verraadster verwachtingsvol. Ze wilde een pak op haar billen, en de opwinding dat dit nu zo dicht onder handbereik was, zorgde ervoor dat Marjo er steeds heviger naar verlangde.

‘Houd toch op!’, zei Marjo hardop.’ Haar woorden werden vanuit de woonkamer beantwoord.

‘Stop met die verhalen tegen jezelf, maak je werk af en kom hier!’, de ondertoon in zijn stem deed Marjo schrikken.

‘Ik kom zo’, antwoordde ze in een reflex. Dat antwoord had ze al zo vaak aan haar oom gegeven toen hij haar een vergelijkbare vraag had gesteld.

‘Je hebt al tijd genoeg gehad om de afwas te doen van een buffet voor driehonderd personen. Ik geef je nog vijf minuten. In inhoud van zijn woorden en de toon waarmee ze uitgesproken werden gaven weinig ontsnappingsruimte.

Marjo trok een grimas en zuchtte. Ze realiseerde zich dat ze lang had staan treuzelen toen ze haar hand in het afwaswater stak en merkte dat dit al helemaal koud was.

‘Oe Bah!’, huiverde ze, bij de onaangename sensatie.

Iets bonkte tegen de muur vlak onder het raam. Onmiddellijk begon het huis te schudden als gevolg van een hele harde windvlaag. De lichten flikkerden en gingen vervolgens uit. Het was niet goed vast te stellen of de stroomstoring lokaal was of dat heel Vlieland uitgevallen was.

Voor Marjo en Robert, en alle andere bewoners, maakte het weinig uit. Er was nu toch niets aan te doen. Eerst moest de storm uitgewoed zijn. En dat kon volgens het K.N.M.I. nog wel twee of drie dagen duren.

Zoals veel huizen op het eiland had ‘Zeezicht’ zijn eigen noodaggregaat in de kelder. Maar Robert gebruikte hem niet tenzij de temperatuur in het huis te veel zou zakken. Maar nu brandde het hout en de haarden. En voor de verlichting waren er zaklampen, kerosineverlichting en kaarsen.

Marjo liet haar ogen even aan het donker wennen. In het donker zag de keuken er kil uit en geïsoleerd van de rest van het huis. Dit stimuleerde haar snel de afwas af te maken en snel naar de woonkamer te gaan.

Marjo zag dat Robert bezig was nieuwe blokken op het haardvuur te leggen en de gloeiende houtskool eronder een beetje op te poken.

‘Ik dacht wel dat je hierdoor snel klaar zou zijn’, zei hij zonder van zijn werk op te kijken. ‘Kom hier zitten’.

Marjo volgde zijn handgebaar en ging op de hoek van de grote pluche sofa zitten. Ze keek gespannen toe hoe Robert met het vuur in de weer was. Zou de stroomuitval de gang van zaken beïnvloeden?

Toen hij ging staan en zich uitrekte en zich naar haar omdraaide, had Marjo haar verhaal klaar. Roberts gezichtsuitdrukking was streng en vastbesloten.

‘Goed, laten we maar beginnen’, hij ging op het krukje zitten wat vlak voor Marjo stond. Hij leunde voorover, liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten en zijn handen naar beneden bungelen.

‘Wat?’, de gedachte aan wat komen ging maakte haar onrustig.

Robert zag dat ze een kleur als vuur kreeg en nerveus heen en weer schoof. Hij glimlachte inwendig en dacht, ‘ze weet dus dat ze grenzen overschreden heeft’.

’Hou op met je wat. Je weet heel goed wat’, hij bleef in haar ogen kijken en zijn blik en strenge houding triggerde de verraadster in haar. Marjo voelde het verlangen en probeerde zich er tegelijkertijd hevig tegen te verzetten.

’Hoe vaak heb ik je gewaarschuwd over je gedrag en je taalgebruik?’

‘Marjo haalde haar schouders op’.

‘Dat betekent dat je aan het eind van de reeks 20 extra zult krijgen’, de manier waarop hij dat zei deed Marjo’s maag samenknijpen. Het leed geen enkele twijfel meer dan dat ze een pak op haar bips zou krijgen en eigenlijk wist ze dat al vanaf het moment dat hij haar in de keuken achterliet om de afwas te doen.

‘Geen sprake van!’, haar mond viel open als reactie op de shock en verrassing door het horen van zijn woorden. Het nette meisje in haar hield haar adem in en de verraadster haalde opgelucht adem. Haar kruis begon te kloppen en ze schoof onrustig heen en weer op de bank.

’Hoe vaak heb ik je kans gegeven en hoe vaak heb je die bedorven?, herhaalde Robert zijn vraag.

Marjo schoof heen en weer en vertrok haar gezicht. Ze kon het zich niet precies herinneren en kon ook niet bedenken of dat nu nog wat uitmaakte.

‘Ik waarschuw je niet weer je schouders ophalen, anders geef ik je twee keer een pak slaag’.

‘Ik weet het niet precies. Ik heb het niet geteld’.

’Eén keer te vaak, denk ik. Denk je dat het een goede schatting is?’ Roberts volharden was om woedend van te worden. Aan de andere kant gaf het perfecte voeding aan de strijd tussen de verraadster die een pak slaag aan het uitdagen was en het perfecte meisje dat wilde dat Robert haar als een volwassen vrouw zou zien en dezelfde dingen voor haar zou voelen als zij voor hem deed.

‘Nee’, Marjo kon het niet opbrengen om te zeggen dat hij gelijk had. Ze kon echter ook de woorden niet vinden om hem op originele wijze duidelijk te maken dat ze het niet met hem eens was.

‘Nee? Hoe vaak moet ik je dan waarschuwen, denk je’?, de vraag was beladen en Marjo wist dat. In een reflex haalde ze haar schouders op en realiseerde zich erna pas wat ze gedaan had. Terwijl ze naar woorden zocht om op de juiste manier antwoord te geven, liet Robert van zich horen.

’En zijn het 40 kletsen extra aan het eind. EN GEEF NU ANTWOORD! Je weet hoe ik denk over die arrogantie van je!’

De woorden zorgden ervoor dat de tranen hoog kwamen te zitten. Er was maar één manier om ze onder controle te houden. En die was door het gevecht aan te gaan.

‘Ik ben geen kind meer! En jij bent een verdomde klootzak!’

‘Je hebt gelijk. Je bent geen kind. Je zou beter moeten weten en je beter moeten kunnen beheersen. Reden te meer om je voor vol aan te zien, vind je niet?’ Het antwoord en de redelijkheid van Robert, gaven Marjo een klein beetje verlichting.

Marjo haalde bijna haar schouders weer op. Deze keer schoof ze wat gemakkelijk heen en weer en vertrok haar gezicht toen ze antwoordde, ‘Nee’.

‘Nee?’, het antwoord van Robert was streng en hij zuchtte geërgerd. ‘Dat is het? Je hebt er niets meer over te zeggen?’

‘Wat wil je dan dat ik zeg? Jeetje Mina! Je gaat het toch doen! Dus ga je gang!’ de verraadster nam het over en ging recht op haar doel af.

‘OK, ga staan en doe je broek naar beneden’, Robert ging recht zitten, rechtte zijn rug om zich op zijn taak voor te bereiden.

‘Geen denken aan!’ Marjo ging diep in de bank zitten en zette zich schrap.

‘Je zei zelf ‘ga je gang’ Ik ben bereid je tegemoet te komen. Als je het me nog een keer laat zeggen, dan verander ik die veertig extra in honderd’.

‘Nee”, klaagde Marjo. Maar toen ze grimmige trekken op het gezicht van Robert zag verschijnen, koos ze snel eieren voor haar geld. ‘OK! OK! Even wachten, OK?’

‘Niks niet even wachten, je hebt erom gevraagd en nu ga je het krijgen. Opstaan en je broek naar beneden’.

Pijnlijke en onplezierige elektrische sensaties trokken door haar handen en haar kruis. Net nu ze haar hard nodig had was de verraadster ervandoor gegaan. Marjo kon niets anders meer doen dan gehoorzamen, maar had het lef niet om dit te doen.

‘Alsjeblieft? Kun je me niet nog een kans geven? Alsjeblieft? Ik zal het nooit meer doen! Dat beloof ik!’ Zonder de aanwezigheid van de verraadster die een pak slaag wel zag zitten, bleef er alleen maar de angst en schaamte over die ze ook altijd voelde als ze een pak op haar bips van haar oom kreeg. Maar nu werd daar nog aan toegevoegd dat ze een nog sterkere weerstand voelde vanwege de gevoelens die ze voor deze man had.

‘Houd er mee op!’, Roberts weerwoord was streng en onverbiddelijk. ‘Ga staan en doe je broek naar beneden. Nu onmiddellijk!’

Marjo schudde nee en kroop nog dieper weg in de kussens van de sofa. ‘Ik kan het niet’, de angst en opwinding die ze voelde waren overweldigend. Als het allemaal niet snel achter de rug zou zijn, dan zou haar hart misschien wel exploderen.

Uit medelijden ontnam Robert haar de keuze om in actie te komen. Zijn rechterhand schoot vooruit, pakte haar bij haar pols en trok  haar van de bank overeind. Haar broek werd losgemaakt. Haar corduroybroek en haar onderbroek werden met één ruk naar beneden getrokken.

‘Liggen!’, Robert trok haar in de richting van zijn schoot.

‘Oh God nee! Asjeblieft!’, Marjo probeerde zich los te trekken.

‘Liggen! Nu!’, Roberts grip om haar pols werd steviger en een seconde later voelde Marjo dat ze voorover over zijn knie viel. Haar maag kwam op zijn bovenbeen terecht op hetzelfde moment dat zijn hand op haar rechterbil neerknalde.

Door de pijn en het brandende gevoel van de klap, vervlogen al haar sexy gevoelens die ze had, en gilde Marjo het uit.

‘AUW!  Niet doen!’

Robert negeerde haar protesten en begon er lustig op los te slaan.

Een minuut lang was Marjo geschokt door de discrepantie tussen haar fantasie en de werkelijkheid die ze op dat moment ervoer. Die kloof kwam overigens niet alleen door de pijn die ze voelde. Het was ook gevoelsmatig heel anders.

In haar fantasie kreeg ze een pak op haar bips omdat ze dat verdiend had, maar er was geen begin of eind. De oprechte schaamte en de oprechte spijt die ze in werkelijkheid voelde, kwam in haar fantasie helemaal niet voor. En bijna net zo erg was de echte pijn die werd aangericht door de hand van een gefrustreerde en geïrriteerde man en die geen deel uitmaakte van haar fantasie. Ja in haar fantasie werden deze dingen allemaal wel verondersteld, maar de details ervan ontbraken. De schaamte en het berouw waren intens en de pijn was afschuwelijk.

Al snel probeerde Marjo wanhopig om weg te komen en het te laten ophouden.

Robert was echter nog maar net begonnen en bedacht zich dat zo lang Marjo zich verzette tegen de consequentie, het nog niet genoeg was. Hij begon harder te slaan. Als Marjo zijn gedachten had kunnen lezen, had ze haar verzet onmiddellijk gestaakt en had ze zich aan haar straf overgegeven. Maar dat kon ze niet. Ze voelde alleen maar wanhoop. Het gaf haar oerkrachten die ze gebruikte om zich te verzetten.

‘Laat me los! Verdomme! Laat me los!”

Robert reageerde met nog hardere klappen die er alleen maar voor zorgden dat Marjo nog vastbeslotener probeerde weg te komen.

Een hele serie scheldwoorden volgden. Maar ze zorgden er alleen maar voor dat haar billen er nog meer van langs kregen.

Na wat een eeuwigheid leek, accepteerde Marjo dat de klappen niet eerder zouden ophouden totdat Robert vond dat het genoeg was geweest. Haar bips deed verschrikkelijk zeer en haar verzet begon langzaam af te nemen. Haar gestribbel hield op en ondanks haar trots begon Marjo te huilen.

‘Houd alsjeblieft op. Je doet me zeer’, snikte ze.

‘Zul je je voortaan twee keer bedenken voordat je zo gaat uitdagen?’, Robert sloeg hard op haar billen om ieder woord kracht bij te zetten.

‘Ja! Ja,  dat zal ik doen! Houd asjeblieft op’.

Robert leek haar smeekbedes te negeren. In plaats daarvan leek hij nog harder te slaan. Marjo verloor hierdoor het laatste beetje controle en begon onbedaarlijk te snikken’.

’Asjeblieft! Stop! Ik kan niet meer hebben. Alsjeblieft! Niet meer!’

‘Dat had je je moeten bedenken voordat die laatste opmerking in de keuken maakte en voor al het gevloek van daarnet. Dat zul je niet zo snel weer doen, is het wel?’

‘Nee, ik zal het niet weer doen! Ik beloof dat ik het zal proberen’.

Robert hield op met slaan.

Marjo richtte zich op om van zijn schoot op te staan. Robert beantwoordde deze actie met vijf harde klappen op haar bips.

‘Liggen blijven tot ik zeg dat je op mag staan’, gromde hij en duwde op haar rug tot ze weer in de goede positie lag.

‘Niet meer’, snikte Marjo.

‘Ja, nog wel meer! Je hebt nog 40 extra tegoed vanwege je onuitstaanbare arrogantie van daarnet’.

In eerste instantie reageerde Marjo op zijn woorden door wat halfbakken gestribbel. Ze wist dat het enkele zin had, maar had het gevoel dat ze het moest doen. Robert reageerde met tien klappen op haar billen.

‘Houd op en luister naar me, of ik begin weer helemaal bij het begin. Als ik dan met je klaar ben, zijn die 40 extra er nog steeds.

Marjo realiseerde zich dat ze er al een veelvoud van 40 kletsen op had zitten. Het aantal was afschrikwekkender dan het in realiteit zou zijn. Daarentegen voelden haar billen aan als één grote pijnlijke en brandende massa en het vooruitzicht van zelfs maar vijf extra klappen was meer dan ze kon hebben. Haar reactie was dat ze over zijn knie ineenstortte en met haar hoofd nee schudde. De enige lichaamsdelen die over spierspanning bleven beschikken waren haar vuisten. Ze waren zo stijf gebald dat haar vingernagels pijn veroorzaakten van het gespannen afwachten.

‘Morgenochtend na het ontbijt ga je aan de keukentafel een opstel schrijven over vloeken. Is dat duidelijk?’

Marjo voelde de weerstand in zich opkomen, maar wist zich op tijd in te houden. Robert sloeg haar een paar keer hard op haar billen.

‘OK! OK! Ik zal het doen! Dat beloof ik!’

‘En daarna ga je weer met het behang aan de slag. Als de badkamer en het opstel morgenavond niet af zijn, krijg je weer een pak op je blote bips. Is dat duidelijk?’

Marjo snikte, maar dit keer was ze snel genoeg met haar antwoord.

‘Ja’.

‘Mooi. Dan mag je opstaan en naar die hoek van de kamer lopen en daar gaan staan’.

Marjo stond snel op van zijn schoot. Haar eerste reactie was haar broek omhoog trekken.

‘Laat je broek met rust. Blote bips. En in de hoek waar ik hem kan zien. Nu!’. De strengheid in zijn stem was wat afgenomen, maar Marjo durfde niet tegen hem in te gaan. Hetzelfde spannende gevoel als wanneer ze de aanzegging van een pak slaag kreeg maakte zich van haar meester toen Robert haar beval haar broek omlaag te laten. Opwinding leek te ontstaan doordat de hitte van haar billen zich over andere gebieden, tussen haar benen uitspreidde.

De tocht naar de hoek was een heel gedoe. Meubels en hout blokkeerden de weg en de bundel van haar broek rond haar knieën zorgde ervoor dat ze dreigde te struikelen als ze te grote stappen nam.

De tijd ging maar langzaam voorbij. Aanvankelijk had Marjo rechtop en doodstil gestaan, maar na een minuut of vijf werden haar kniegewrichten stijf en niet lang daarna ook haar enkels en heupen. Het duurde niet lang of ze stond heen en weer te bewegen om haar gewrichten soepel te houden. Verveling was eigenlijk de echte reden, maar stijfheid leek haar een goed excuus.

‘Ga recht staan en sta stil!’waarschuwde Robert toen Marjo met haar rechterheup tegen de zijkant van de schoorsteenmantel leunde.

‘Mijn benen doen zeer’, klaagde Marjo.

‘Nog half niet zo zeer als wanneer ik het nog een keer moet zeggen’. Het antwoord maakte de verraadster weer wakker. Haar gastvrouw had een pak op haar bips gehad en het was nog niet afgelopen. In de tussentijd zorgde her ritueel in de hoek ervoor dat ze weer opgewonden werd.

Marjo sloot haar ogen en voerde zich mee naar een niveau van kalmte en rust. Het sexy gevoel tussen haar benen zorgden er bijna voor dat deze onder haar vandaan trilden. De waanzinnige stem in haar daagde haar uit om in verzet te komen tegen de man die haar daarnet zo hard op haar billen had geslagen.

‘Houd asjeblieft op’, fluisterde ze tegen haar eigen verwarrende gedachten.

‘Wat is er?’, Robert had haar gefluister gehoord.

‘Niets’, schrok Marjo.

‘Als het niets zou zijn, zou je niet zo schrikken. Wat zei je daarnet?’. De waarschuwende toon in zijn stem kon niet gemist worden.

‘Ik had het tegen mezelf. OK? Dat doe ik soms!’, siste Marjo. Ze wilde niet gedwongen worden haar intieme gedachten van het moment aan hem prijs te geven. In plaats daarvan hoopte ze dat hij met haar antwoord genoeg zou nemen. En dat deed hij.

‘Zie je die liniaal daar naast de computer?’ De vraag was impliciet de opdracht om te kijken.

Marjo deed het en zag een veertig centimeter lange lat. Ze hield haar adem in en knikte.

‘Wil je er zestig of veertig mee?’ Robert sloeg op zijn bovenbenen toen zij hem opnieuw antwoordde zonder wat te zeggen.

Marjo kromp ineen, ze kon het niet helpen. Ze schudde met haar hoofd en deed haar ogen dicht.

Robert kon haar gezichtsuitdrukking niet zien, alleen haar lichaamstaal maar lezen. Deze straalde deze keer de verkeerde boodschap uit.

‘OK. Dan doen we zestig. Ga hem halen en breng hem bij me’.

Marjo schudde haar hoofd, maar ging er niet tegen in. Haar benen gehoorzaamden en ze dribbelde naar het bureau om de liniaal op te halen. Tranen ontsnapten aan haar ooghoeken en biggelden over haar wangen. Voordat ze zich naar hem omdraaide hield Marjo op de snikken weg te slikken die ze weer op voelde komen. Het was het teken dat de verraadster haar weer had verlaten.

‘Ik moet wel helemaal gek zijn’, zei ze tegen zichzelf toen ze vocht tegen de opwinding die de verraadster achter had gelaten.

‘Robert nam de liniaal van het meisje dat voor hem stond aan.

Ze was mooi en onschuldig en had nog geen idee van haar krachten. Deze plotselinge bewustwording overspoelde hem. Het deed onmiddellijk vergeten wat ze allemaal had misdaan en liet een verlangen achter waar Robert niet aan kon voldoen.

Zonder waarschuwing was een sessie met een puur disciplinair motief veranderd. Robert was zich ervan bewust dat wanneer hij het pak slaag nu voort zou zetten, hij de relatie met Marjo op het spel zou zetten. Dat kon hij niet doen. Bleef over om een elegante en afdoende strenge uitweg te vinden.

‘Zul je me voortaan antwoorden wanneer ik je een vraag stel?’

‘Ja’, knikte Marjo. Ze voelde dat er iets veranderd was en dat ze er misschien onderuit kon komen.

‘Ik meen het, Marjo. Niet van die kinderachtige antwoorden zonder iets te zeggen, is dat duidelijk?’ Voor het eerst in het afgelopen uur was de stem van Robert mild. Marjo prees zich gelukkig.

‘Ik zal het proberen, Dat beloof ik’, antwoordde ze snikkend.

‘Het is niet best als je die belofte niet nakomt, begrijp je dat?’ waarschuwde hij.

‘Ja! Alsjeblieft! Ik beloof dat ik het zal proberen!’

‘Doe je broek omhoog en kom hier zitten’.

Toen hij dat zei keek Marjo hem aan. Het licht van het vuur weerkaatste in zijn ogen, maar ze straalden verder alleen maar een vriendelijk aura uit van de man die haar net een pak op haar billen had gegeven.

Waarom voelde ze niet de zelfde wrok die ze voelde wanneer ze een pak op haar bips van haar oom had gekregen? Waarom gaf het idee van een pak slaag van deze man alleen al een vuur ontbranden dat met zoveel enthousiasme door de verraadster was voorbereid? De gemengde gevoelens borrelden in haar omhoog, tot ze het gevoel had dat ze er bijna in stikte.

Achterover zitten op de sofa deed niet zoveel pijn als Marjo verwacht had. Ze hield in angstige verwachting haar adem in toen ze ging zitten, maar toen haar billen de kussens gevonden hadden was het ongemakkelijke gevoel maar zeer tijdig.

Bijna onmiddellijk was het pak slaag en alles wat er toe geleid had, verdwenen. Marjo genoot van het lege en schone gevoel dat over haar heen kwam de rest van de avond.

Ze aten toast en wisselden veel gedachten uit. Het grootste deel van de avond werd gevuld met twee mensen die in gedachten waren en zich realiseerden dat ze veel meer met elkaar gemeen hadden dan ze in hun stoutste dromen dachten.

Er zouden nog vier zulke avonden volgen voor Marjo weer naar huis kon gaan.

‘Ik denk dat we beter beneden kunnen slapen’, zei Robert toen de avond ten einde liep. ‘Denk je dat je de kast waar je het linnengoed uit hebt gehaald, terug kunt vinden?’

Marjo zei dat ze dat kon.

‘Mooi, ga dan naar boven met een zaklamp en haal de lakens en spreien van de twee bedden. En neem een stuk of vier of zes dekens mee.

Marjo zag hoe Robert opstond en naar de keuken liep. Hij haalde ook nieuw hout. Marjo was blij met deze taakverdeling. Ze sleepte liever met dekens dan met houtblokken voor het vuur.

Robert had twee luchtbedden neer gelegd en opgeblazen toen ze met het beddengoed beneden kwam. Ze maakten samen de bedden op. Daarna gaf Robert te kennen dat het tijd was om te gaan slapen.

Voor beiden was het een kort nachtje geweest toen ze de volgende ochtend wakker werden.

Robert was een paar keer opgestaan om de temperatuur te controleren. Tot twee keer toe had hij het aggregaat even laten draaien om bij te warmen. Marjo sliep als een blok door de hevige storm heen en was blij dat Robert een oogje in het zeil hield, terwijl zij lag te slapen.

Marjo haar gebruikelijke dromen lieten haar die nacht met rust. Voor het eerst in lange tijd droomde ze niet van een pak op haar billen. In plaats daarvan droomde ze dat ze de man kuste die haar normaal gesproken in haar dromen een pak op haar blote bips gaf. De lieve uitdrukking in de ogen van Robert de vorige avond stonden haar nog bij.

In haar dromen knuffelde hij haar en knuffelde zij hem terug. Vervolgens bedreef hij gepassioneerd de liefde met haar.

Toen Marjo vroeg in de ochtend wakker werd, had ze in haar dromen geen pak slaag gehad, ze had gevreeën. Gevreeën met Robert.

Het seksuele aspect in haar dromen en alle ervaringen van de vorige dag bleven in haar gedachten rondmalen toen ze zich probeerde te concentreren op haar opstel. Het grootste deel van de ochtend was Robert met het hout en het vuur in de weer.

Robert bande alle seksuele gevoelens uit die bij hem opborrelden ten aanzien van Marjo. Ze was een brutaaltje, maar er waren genoeg dingen in haar die hij aantrekkelijk vond.

‘Het zou een strenge winter worden’, bedacht Robert na drie dagen, toen Marjo weer een van zijn vragen had beantwoord met het ophalen van haar schouders.