Toen Marjo die avond thuiskwam wilde Bea graag alles weten. Al snel werd duidelijk dat ze oom Wim niet had verteld dat Marjo op haar eerste werkdag al te laat was. Marjo was blij met dit nieuws en was nu helemaal in staat om zich lekker te ontspannen. Ze had niet veel zin de vragen van haar oom te beantwoorden na wat er die middag was voorgevallen.

‘Hoe laat ben je daar uiteindelijk aangekomen? Heb je die baan nog steeds? Oh, ja natuurlijk heb je die nog. Je zou ver van huis geweest zijn als hij je ontslagen had! Ga je er morgen weer heen? Hoe zien zijn plannen eruit? Het is te hopen dat hij dat oude kooktoestel niet wegdoet’.

Marjo hoorde het rustig aan en gaf af en toe antwoorden op de vragen. Het gesprek vond plaats aan het begin van de avond, nog even en Marjo zou alleen zijn met de herinneringen van die dag.

De gasten waren die avond op stap. Daarom bestond de maaltijd uit een eenvoudige stamppot. Na het eten speelden ze een spelletje ganzenbord en keken tv. Daarna was het tijd om naar bed te gaan.

‘Morgen is het weer vroeg dag, meiden’, kondigde Wim aan, ‘ik kruip er geloof ik maar eens lekker in’.

Zowel Marjo als Bea waren het roerend met hem eens, dus ruimden ze de boel op en zetten nog wat spulletjes klaar voor de gasten.

Bea liet een briefje voor ze na, dat ze nog wat lekkers in de koelkast konden aantreffen en dat er nog chocolademelk zat in de ketel die boven het kolenvuur hing. Marjo legde nog wat kaas en koekjes klaar. De vrouwen waren tevreden met de aanblik van de tafel en toen was het tijd om naar bed te gaan.

Toen ze alleen in haar kamer was gingen Marjo’s gedachten terug naar de gebeurtenissen van die dag. De gedachten in haar hoofd zorgden voor reacties in haar lichaam. De gedachten gingen vooral uit naar hoe Robert met een streng gezicht op de keukenstoel gezeten had en met de spatel in zijn hand had getikt. Marjo kromp ineen bij de gedachte en de elektrische spanning die daardoor in haar lichaam ontstond. Het idee dat ze werkelijk haar broek naar beneden gedaan had en over de knie van een man was gaan liggen –de schoot van ‘die’ man—en hem haar op haar bips had laten slaan, zorgde voor rillingen en een hoogrode kleur van schaamte. Aan de andere kant beroerde het een heel intiem deel van zichzelf. Ze voelde zich seksueel opgewonden zoals nog nooit eerder voorgekomen was. Ze was nog geschokt over haar eigen gedachten toen ze haar broek naar beneden gedaan had.

‘Ik wed dat hij het weer zal doen als ik hem kwaad genoeg maak’.

Marjo probeerde de gedachte weg te drukken, maar dat lukt niet. Ze zat er helemaal vol van. Iedere keer als ze aan iets anders probeerde te denken, keerden haar gedachten als vanzelf hierop terug. Toen ze op het bed ging zitten en de la opendeed om haar pyjama te pakken, voelde ze het na effect van de billenkoek tintelen. Ze schoof een paar keer heen en weer op de sprei van patchwork om het plezierige gevoel te versterken. Ze werd zich ervan bewust dat ze nat werd tussen haar benen. Verward en beschaamd stond ze op en liep naar de grote spiegel die tegen haar deur hing.

Ze draaide zich om en deed haar onderbroek naar beneden om het resultaat van het pak slaag te bekijken. De afdruk van de spatel was in gevlekt rood overduidelijk te zien. Maar de plekken stonden in geen verhouding met de pijn die ze gevoeld had of het brandende gevoel nadien. ‘Ziet er niet noemenswaardig uit’, mompelde ze en boog zich diep voorover en keek tussen haar knieën door. Deze houding liet haar billen van dichtbij zien. Ze liet haar vingers er over heen glijden. Het zicht bracht ook een andere sensatie die ze die middag gevoeld had terug.

De man had behalve haar blote bips ook andere plekjes gezien! Marjo sloot haar ogen toen ze de schaamte voelde die haar bij deze gedachte overviel. ‘Hoe kan ik hem weer onder ogen komen?’, ze stond op en deed haar onderbroek uit en stapte in haar pyjamabroek. De verwarrende gevoelens van schaamte, vernedering, opwinding en iets dat zich alleen liet omschrijven als een voorgevoel maakten zich van haar meester terwijl ze haar gezicht waste en zich klaar maakte voor het bed.

Op weg naar het bed stopte ze nog één keer voor de spiegel. Toen ze haar broek naar beneden deed om de schade nog een keer te bekijken kwam het kriebelende gevoel tussen haar benen weer terug. Ze stelde zich voor hoe ze over Roberts schoot lag, dit keer om zijn hand te voelen, sidderde ze door het heerlijke genot dat deze gedachte te weeg bracht.

‘Marjo, is alles goed?’, klonk de stem van oom Wim aan de andere kant van de Spiegel. Marjo schoot van schrik overeind. Het voelde alsof ze betrapt werd bij het doen van iets dat verboden was. Het hart klopte in haar keel.

‘Marjo’?, vroeg haar oom nog eens.

‘Alles is OK, oom Wim, ik ben nog een beetje aan het opruimen’, zei Marjo enigszins geforceerd. Ze hoopte dat het niet al te schuldig zou klinken. Als hij binnen zou komen zou hij een schuldige gezichtsuitdrukking zien die ze niet zou kunnen verklaren.

Ze was per slot van rekening ook schuldig. Schuldig aan stiekeme gedachten aan het krijgen van een pak op haar blote bips van de meest sexy man van de hele wereld.

‘Doe je licht nu uit. Waar je ook mee bezig bent, het kan ook tot morgen wachten. Slaap lekker’, luidde het antwoord van haar oom.

‘Welterusten’, Marjo slaakte een zucht van opluchting. Ze tilde de dekens op en liet zich tussen de lakens glijden. In het donker voelde ze zich veiliger met haar beschamende gedachten. Veilig genoeg om ze de vrije loop te laten. Veilig genoeg om zichzelf met haar hand te strelen en haar gedachten verder te stimuleren.

‘Geef me een pak op mijn billen, Robert’, fluisterde ze in het kussen terwijl ze zich op haar buik draaide. Ze duwde de lakens en dekens omlaag en deed haar pyjamabroek opnieuw naar beneden.

‘Geef me een pak slaag….’, ze duwde het tweede kussen onder haar heupen.

‘Sla me op mijn bips…’, ze ging erover heen liggen en gleed met haar vingers tussen haar benen.

Het glibberige vocht dat haar lichaam produceerde, vergemakkelijkte het werk van haar vingers. De koude lucht op haar blote billen voelde niet zo goed als de hitte die Roberts straffende hand teweeg zou brengen, maar in gedachten zag ze hoe Robert haar sloeg en haar vertelde wat ze misdaan had. Haar vingers streelden de hitte op een heel ander plekje.

‘Straf me, straf me, straf me, straf me’, Marjo’s zachte, bijna onhoorbare gefluister begeleidde het ritme van haar heupen en vingers. Een zalig ritme, waarvan ze wilde dat het nooit zou stoppen. Het duurde niet lang of het onmiskenbaar gevoel van een opkomend orgasme meldde zich. Marjo’s gefluister werd kreunen, zodat ze haar gezicht in het kussen moest draaien.

‘Straf me — straf me — straf me!’ Haar hand ging wild heen en weer tussen haar benen, haar heupen kwamen omhoog om de denkbeeldige klappen tegemoet te komen. Toen ze klaar kwam realiseerde Marjo zich dat dit was wat ze wilde. Ze zou ervoor zorgen dat Robert haar weer over de knie zou leggen. Het was niet een gewoon een verlangen, maar een deel van zichzelf dat ze niet kon ontkennen. Haar hand en de straffende hand in haar fantasie kwamen opnieuw neer, harder deze keer alsof er een deal met de krampen van haar orgasme gesloten werd.

Marjo sliep als een blok die nacht. Toen ze wakker werd, met haar pyjamabroek nog steeds rond haar enkels en een laag kippenvel, die de koele ochtendlucht op haar blote bips had veroorzaakt.

Toen de ochtend arriveerde waren haar gedachten minder krachtig. Ze zei zelfs tegen zich zelf dat ze zich niet zo aan moest stellen. Toch bleef het zich steeds weer in haar gedachten melden. Ze had er in geen maanden aan gedacht, maar nu al verschillende keren in één week, in de veilige geborgenheid van haar bed, waren de fantasieën in alle hevigheid tot leven gekomen.

***********
De eerste najaarsstorm met hevige sneeuwval joeg halverwege november over Vlieland. Volgens de weersverwachting had het ergens na middernacht moeten gaan stormen, maar halverwege de middag geselde de wind het eiland.

Marjo en Robert waren druk in de kelder van het pension aan het werk. Toen de telefoon hen naar boven lokte waren ze beiden verbaasd over het noodweer. Er had zich al meer dan dertig centimeter sneeuw verzameld.

Oom Wim was aan de andere kant van de lijn. Hij vroeg of Marjo daar kon blijven tot het ergste noodweer voorbij zou zijn. Robert vond het geen probleem. Marjo daarentegen reageerde fel: ‘geen denken aan!’ De twee mannen namen echter een besluit, zonder het zelfs maar met haar te overleggen!

Waarom ze zo reageerde kon ze niet goed verklaren, maar ze protesteerde luidkeels.

‘Ik ga verdomme gewoon naar huis als ik dat wil’, klaagde ze.

“Dat zou ik verdomme maar uit mijn hoofd laten. En ik zou verdomme maar eens op mijn taalgebruik letten’, was Roberts scherpe antwoord.

Marjo werd door de impact van Roberts woorden weer met twee benen op de grond gezet. Hij had in weken niet op haar gemopperd of zelfs maar een waarschuwend woord laten horen in de weken sinds de keer dat ze te laat op haar werk was verschenen. Het was een bijzondere felle reactie op één enkel vloekwoord.

‘OK? Jeetje? Rustig maar!’ Marjo liet haar verbazing in haar stem doorklinken.

‘Je bent tenminste gestrand op een plaats waar je je nuttig kunt maken’, gromde Robert en draaide zich om en liep naar de keuken.

Marjo liep achter hem aan. ‘Ik ben je slaafje niet, weet je? Het is niet zo omdat ik hier nu vast zit, dat ik meer werk ga verzetten als anders. Je krijgt waar je voor je betaald hebt, meneertje en niets meer!’

‘Ik zal je de komende dagen een extra maaltijd moeten verstrekken, dus ik denk dat je daar best een paar uurtjes extra voor mag werken’, grinnikte Robert.

‘Om de dooie dood niet’, reageerde Marjo.

‘Hee, ik dacht dat ik je gewaarschuwd had?’, Roberts stem had een mild waarschuwende toon.

‘Als ik een gestrande toerist zou zijn, zou je me een maaltijd voorzetten zonder me daar voor te laten werken’, beantwoordde Marjo zijn waarschuwing plagend.

‘Jij bent geen toerist, en eten kost geld’, Robert trok de koelkast open en keek wat er nog eten ten aanwezig was. We kunnen maar beter voorzorgsmaatregelen nemen voor het geval de stroom uitvalt. Loop even naar de schuur als je wilt en haal wat hout voordat het helemaal ondergesneeuwd is’.

‘Waarom maak ik het eten niet klaar en haal jij het hout?’, beklaagde Marjo zich over de taakverdeling.

‘Mijn huis, mijn woord . Hout. Vooruit slaafje’, grinnikte Robert opnieuw.

‘Het is gevaarlijk voor een klein meisje als ik om met dit weer naar buiten te gaan. Het is veel te gevaarlijk voor mij om hout te halen’, sprak Marjo tegen. Terwijl ze dit deed, stapte ze in haar laarzen en knoopte een sjaal om haar nek.

‘Doe ook je jas aan!’, riep Robert haar achterna toen ze bij de deur naar het terras aankwam.

‘Het is maar een paar stappen, het gaat wel!, negeerde Marjo zijn woorden en glipte de kamer uit.

‘Hou nu eens op met dat eeuwige tegenspreken en kom terug. NU!, baste Robert. Hij stond met een paar ferme passen achter haar.

‘Jas!”, blafte hij toen Marjo zich gehoorzaam omdraaide en terug liep.

‘Je bent nog erger als oom Wim!’, klaagde Marjo. Ze pakte haar jas van het haakje en duwde haar armen ruw door de mouwen. Er verscheen een pruillip op haar gezicht. Door zijn opstelling voelde ze zich een tien jaar oud meisje.

‘Het is maar dat je weet’, knikte Robert in de richting van de deur. ‘En niet om treuzelen’.

De kou, de nattigheid en de wind maakten het niet gemakkelijk het hout te verzamelen en het naar het huis te dragen. Marjo maakte zes stapeltjes. Ze dacht dat het extra hout zou voorkomen dat Robert ergens in de komende dagen hout zou moeten gaan uitgraven. Het moeilijkste was nog om het dekzeil weer over het resterende hout te doen dat moest voorkomen dat het hout nat zou worden. Toen Marjo klaar was en met het laatste stapeltje hout op weg was naar het huis, blies de wind haar onverwacht tegen één van de markiezen. Ze realiseerde zich dat als ze zo’n windvlaag haar op weg naar huis te pakken kreeg, ze een groot probleem zou hebben.

Deze wetenschap kon niet voorkomen dat ze nog steeds een beetje geïrriteerd was over de keuze omdat ze er zelf geen stem in gehad had. ‘En wat was er met Robert aan de hand?’ dacht ze terwijl ze tegen de wind in ploegde. Weken en weken waren zo rustig en aangenaam verstreken als je maar zou wensen. Ze voerden hele gesprekken, hij gaf haar werk te doen, ze vroeg af en toe honderduit, gaf haar mening wanneer ze dacht een beter idee te hebben dan hij en geen enkele keer had hij bezwaar gemaakt, laat staan dat hij zijn stem verheft had.

Het was een stuk rustiger dan Marjo had durven hopen als ze hun kinderachtige start in ogenschouw nam. En nu gedroeg hij zich, uit het niets, weer als de strenge brompot. En was alles wat ze gedaan had, was het gebruik van één enkel vloekwoord.

De wind die achter de deur stond zorgde dat ze een hele strijd met de deurknop moest voeren. In plaats van aan te kloppen en te schreeuwen om Roberts aandacht te trekken of het hout neer te leggen zodat ze twee handen kon gebruiken, leverde ze een heel gevecht met de deur. De deur gaf een eindje mee, maar sloeg weer dicht bij de volgende windvlaag. Marjo deed een nieuwe poging en deze keer slaagde ze erin haar heup tussen deur en post te duwen zodat ie niet weer dicht kon klappen. Maar de wind was te krachtig. Door het gewicht van de deur verloor Marjo haar evenwicht en gleed uit op de bevroren stoep. De mand met hout viel ook en de laatste portie hout werd door de wind meegevoerd. Erger dan de frustratie was de snijdende pijn in haar schenen. Deze hadden het gewicht van haar val opgevangen op het randje van de stoep.

‘Oh godgloeiende…. gloeiende…. gloeiende… verdomme nog aan toe!’, gilde ze terwijl ze het huis in kroop om daar haar beschadigde benen te bekijken.

‘Wat is er in de vredesnaam aan…?”, Robert stond boven haar in de deuropening.

‘Oh, houd je bek! Ik heb me zeer gedaan’, jammerde Marjo en ze wiegde heen en weer terwijl ze haar schenen beet hield en wachtte tot de ergste pijn zou verdwijnen. Asjeblieft, asjeblieft, asjeblieft, asjeblieft, oh auw, auw, auw!’, haar gejammer ging over in een diep gekreun toen de pijn zijn hoogtepunt gehad had en veranderde in een doffe, kloppende pijn.

‘Heb je je bezeerd?, Robert knielde naast haar neer en probeerde een indruk te krijgen van de schade.

‘Jezus! Jij bent dom! Natuurlijk heb ik me bezeerd!’ Marjo reageerde kort aangebonden als reactie op de pijn. Net als het stoten van haar elleboog of haar hoofd, was het stoten van haar scheenbenen genoeg om alle remmingen (en haar mond) los te laten.

‘Hier, laat me je helpen’, Robert pakte haar beet om haar overeind te helpen.

‘AUW! Niet doen! Raak me niet aan! Ik kan het zelf wel!’, Marjo rukte zich los en viel op haar billen’.

‘Kun je staan?’, negeerde Robert haar bezwaren en probeerde haar overeind te helpen.

‘Jezus Robert! Laat me met rust!’, Marjo schokte met haar schouders en bevrijdde zich van de greep die hij bijna had onder haar oksels. Het had succes, ze rolde van hem weg op haar buik en begon zichzelf omhoog te drukken. ‘AUW!”, jammerde ze toen de spieren haar schenen weer begonnen te branden en te prikken van de inspanning. Toch was ze in staat om op te staan.

Robert deed een stapje terug, deed zijn armen over elkaar en keek naar haar. Hij gaf haar een paar minuten de gelegenheid om op adem te komen. Als ze zich dan niet zou herpakken, dan zou hij haar daar een handje mee helpen.

Marjo zag zijn norse blik, die bij haar een woede deed opkomen.

‘Haal jij de rest van het hout maar! Dat had je eigenlijk sowieso al moeten doen!’, siste ze. In vier stappen beklom ze het trapje en stapte de deur binnen.

Robert nam even de tijd om te kalmeren. Toen ze binnen was, keek hij om zich heen, pakte wat gevallen stukken hout op en liep haar achterna.

Marjo zat op de rotan bank naast de stapel hout en deed de pijpen van haar corduroy broek omhoog om haar schenen te bekijken. Er zaten twee bulten zo groot als eieren halverwege haar knieën en haar enkels. De huid was een beetje kapot, maar afgezien van grote bloeduitstortingen die ze nog wel een week zou voelen, was er niets beschadigd.

‘Laat me raden, je probeerde de deur open te doen zonder dat je de mand neer wilde zetten, is het niet?’, Roberts commentaar had een slechte invloed op Marjo’s herstelproces.

‘Ach houd je bek!’ Marjo bedekte haar schenen met haar koude handen en deed haar ogen dicht toen ze de verlichting daarvan voelde.

‘Pijn of geen pijn, Marjo, het wordt tijd dat je een beetje afkoelt’, waarschuwde Robert.

Marjo zei niets, ze hield haar kin tussen haar knieën geklemd en wreef met haar handen over haar schenen.

‘Heb je het gehoord?’, donderde Robert.

‘Ja, verdomme, ik hoor je wel!’, Marjo wierp Robert een woedende blik toe.

’Marjo?’ Roberts stem was streng. Er klonk dreiging door in deze vraag en het was niet moeilijk te raden wat deze inhield.

’Ik zei toch dat ik je gehoord had, of niet’, Marjo liet haar slecht humeur varen toen ze zijn stem gehoord had en de uitdrukking op zijn gezicht gezien had. Toen Robert zich omdraaide en naar de keuken liep, huiverde ze. Ze had kippenvel en voelde de zo langzamerhand bekende sensatie in haar lichaam, haar kruis klopte nadat de elektrische golf weggetrokken was. Ze had hem kwaad gemaakt. Ze had de spanker in hem ontwaakt en toen ze dit had gezien, werd er ook iets in haar wakker. Zou ze het durven om te zorgen dat ze kreeg waarnaar ze verlangde?

‘Stapel het hout netjes op en neem wat mee naar binnen, zodat we genoeg hebben voor de haard vanavond’, baste Robert vanuit de keuken.

Marjo weerstond de behoefte om impulsief terug te schreeuwen wat hij met dat hout kon doen. Maar ze kookte van woede dat hij haar zo heen en weer commandeerde. Ze bleef nog een paar minuten zo zitten en liet haar pijnlijke schenen tot rust komen. Ze hoorde Robert in de keuken rommelen. Keukenkastjes gingen open en dicht. Ze kon de vloerdelen onder zich voelen bewegen als hij heen en weer liep. De tijd ging ongemerkt voorbij, terwijl Marjo in gedachten verzonken was.

’Hee? Het is tijd om in actie te komen. Doe wat ik je gevraagd heb, kom hier en doe de deur achter je dicht’, galmde Robert terwijl hij zijn hoofd om de hoek van de deur stak en zag dat ze nog niets gedaan had.

‘Ach doe toch rustig aan!”, Marjo wapperde met haar handen alsof ze een vlieg aan het verjagen was.

‘Ik zal een jas aan moeten trekken als je niet hier komt en de deur dicht doet. Kom, doe wat ik je gevraagd heb. NU!’, Robert liet het laatste woord gepaard gaan met een harde klap tegen de deurpost. Het geluid van de klap deed Marjo overeind schrikken. Zijn gezichtsuitdrukking daagde het weerbarstige meisje in haar uit.

Marjo deed haar best niet te reageren. Het resultaat hiervan was een uitdagende blik en een luide zucht terwijl ze opstond om aan zijn verzoek tegemoet te komen. Roberts reactie was het optrekken van een wenkbrauw, zijn armen over elkaar doen en achterover tegen de deurpost leunen. Marjo voelde dat ze bloosde als reactie op zijn strenge houding. Ze draaide zich snel om en begon nerveus het hout met haar voet in de richting van de muur te verplaatsen.

‘Je hebt een nare houding, jongedame! Zorg dat je jezelf weer onder controle krijgt of ik zal een lang en onplezierig gesprek met je voeren’, zei hij terwijl hij toekeek hoe zij met het hout in de weer was.

‘Ach, houd je kop’, murmelde Marjo. Het hout verplaatsen door er tegenaan te schoppen zette niet veel zoden aan de dijk, maar Marjo was niet van plan te bukken en haar bips aan Robert aan te bieden omdat ze helemaal in beslag genomen werd door de gedachte wat hij zou kunnen doen als ze in die positie stond.

’Je hebt drie minuten om jezelf te herpakken en naar binnen te komen. Als je die houding dan nog steeds hebt, ga je erge spijt krijgen’. Robert wachtte haar antwoord niet af.

Marjo zag hem uit haar ooghoeken weglopen. Toe hij veilig uit het zicht verdwenen was, stak ze haar middelvinger naar hem op. Al mopperend in zichzelf stapelde ze het hout op en liep naar de keuken, maakte een heel theater van het uittrekken en ophangen van haar jas en duwde de deur net wat harder dicht dan nodig was.

Robert deed of hij het niet merkte om haar wat ruimte te geven om zichzelf te hervinden.

Marjo liep achter hem langs de hal in. Toen ze daar aangekomen was realiseerde ze zich dat ze hier niet de gelegenheid had zichzelf te vermaken zoals ze die thuis had.

‘Mag ik je computer gebruiken of naar de televisie kijken of zoiets?’, vroeg ze.

‘Wat wil je doen op de computer?’, vroeg Robert.

’Even surfen. Je hebt internet, toch?’ Marjo wist dat dit zo was, want het behang en een deel van de ornamenten was op die manier besteld.

‘Ik heb internet. Maar ik heb maar één account’, antwoordde hij.

‘Ik heb mij eigen account. Je hebt Chello toch?’ Er is maar één kabelaanbieder op het eiland’, zei Marjo spottend.

‘Ga je gang dan maar. Vermaak je maar even. Misschien knapt je humeur er van op’, Robert stuurde haar met een armgebaar naar de voorkant van het huis, waar hij een klein kantoortje had.

Marjo logde in. Ze was blij dat de storm de internetverbinding nog niet onklaar gemaakt had. Ze had echter snel verbinding. Ze keek haar email na en surfte naar een paar sites die ze regelmatig bezocht, maar ze vond niets interessants.

Al snel dwaalden haar gedachten af. Ze werd onrustig, Robert was druk in de keuken met wist zij veel wat. Ze had geen zin om hem gezelschap te houden, met als risico dat de irritatie weer op zou lopen. De spanning die ze in zich voelde zorgde er voor dat ze al nerveus werd bij de gedachte bij hem in de buurt te zijn. Alle voorwaarden waren aanwezig. Nog een klein akkefietje en ze zou de grens overgaan en was er een gerede kans dat hij haar een pak op haar bips zou geven. Haar echte probleem was dat hoe seksueel opwindend ze die mogelijkheid ook vond, ze geen zin had om de schaamte en vernedering te ervaren als ze in die positie terecht zou komen.

Het opstandige meisje in haar zei dat ze graag wilde dat ze door zou zetten. Maar de verstandige jongedame die Robert graag mocht en die het leuk vond het hem naar de zin te maken, had er helemaal geen zin in om hem kwaad te maken.

Marjo was een beetje bang voor de gevoelens die haar overspoelden. Robert betekende inmiddels veel meer voor haar dan de aardige man, die haar een baantje had gegeven. Verder was ze zich bewust van hun leeftijdsverschil. Een volwassen man zoals hij zou vast niet geïnteresseerd zijn in een verwend meisje dat zich kinderachtig gedroeg en steeds een pak op haar billen nodig had.

En toch, de mogelijkheid dat hij haar een pak op haar bips zou kunnen geven en het verwarrende gevoel wat dit teweeg bracht, hield haar bezig. ‘Als al die randverschijnselen er maar niet bij hoorden’, zei ze tegen zichzelf. ‘Tja, en als het maar niet zo’n pijn deed!”, ze gromde tegen haar vingers op het toetsenbord. Toen keek ze naar de google zoekfunctie en verzamelde moed. Er was geen oom Wim hier die haar op haar vingers keek. Het was ook niet waarschijnlijk dat er allemaal kinderbeveiligingen op deze computer zaten omdat de enige gebruiker een volwassen man is, die leraar was.

Ze keek even in de hal om zich ervan te overtuigen dat Robert niet in de buurt was, en typte vervolgens ‘BILLENKOEK’ in de zoekregel. Vervolgens klikte ze op zoeken. Binnen enkele seconden verschenen de zoekresultaten op het scherm. Het waren er wel meer dan honderd. Een aantal ervan gingen over sites waar sportverslagen stonden en waar Feyenoord billenkoek had gekregen. Ook waren er links met sites over het opvoeden van kinderen en het verbod op billenkoek. Maar er was ook een link naar een site met de titel ‘Spankees erolog’. De plaatjes op die site deden Marjo grote ogen opzetten.

Er stonden allemaal foto’s van vrouwen die met blote billen gebukt stonden. Op sommigen ervan was een rode kleur of striemen zichtbaar. Weer keek ze om zich heen om zich ervan te overtuigen dat Robert niet in de buurt was. Een opgewonden schuldgevoel maakte zich van haar meester. Toen ze zich van overtuigd had dat ze nog steeds allen was, scrolde ze naar beneden.

‘Oh mijn god! Ze geloofde bijna niet wat ze zag. Plaatjes van meisjes die een pak op hun billen kregen. Vrouwen met hun broek naar beneden! De tijd vloog voorbij en Marjo werd helemaal in beslag genomen. Allemaal vrouwen die op hun billen kregen. Het was een wereld waarvan ze geen idee had dat hij bestond. Maar ook een wereld die ze graag zou willen ontdekken.

Sommige sites hadden alleen maar plaatjes. Een andere, ‘huiselijke discipline’, had ook verhaaltjes die met regelmaat uitgebreid werden. Marjo klikte er één aan en begon te lezen. Het was een hoofdstuk uit een vervolgverhaal met de titel, ‘Staatsbosbeheer’. Marjo was helemaal opgetogen. Haar hart bonsde en haar opwinding werd steeds sterker. Nadat ze het hoofdstuk gelezen had vond ze een link naar een forum op de site van daphne’s foundation. Marjo zag een pen liggen en begon de adressen van deze sites op te schrijven. Ze was vast van plan hier nog eens terug te komen als ze de kans kreeg. Maar op dit moment’, dacht ze, ‘ben ik nog lang niet uitgekeken’.

Ze had het meeste belangstelling voor de verhaaltjes en de plaatjes. Ze klikte er nog op een paar en toen begon het beeldscherm te flikkeren.

‘Hè, verdomme!’, Marjo sloeg met haar vuist op het bureau. De verbinding was verbroken en de computer startte zichzelf opnieuw op. Het beeldscherm begon opnieuw te fikkeren. Toen kwam Robert aanlopen.

‘De stroom uitschakelen. De verbinding is instabiel en ik wil niet dat er data beschadigd raakt. Marjo kon haar teleurstelling niet verbergen, maar Robert had gelukkig geen idee waarom.

‘Bovendien je zit er al uren achter. Het is al bijna zeven uur. De stamppot is over een paar minuten klaar. Ga je maar even opknappen’, zei Robert. ‘Je kunt de slaapkamer aan de rechterkant van de overloop nemen, direct naast de trap. Schone lakens kun je in mijn slaapkamer vinden. Pak er een paar, maak het bed op en kom dan beneden om te eten’.

Marjo zuchtte, knikte en liep in de richting van de trap.

‘En niet rondsnuffelen in mijn kamer’, riep Robert haar achterna.

‘Niet in mijn kamer rondsnuffelen’, Marjo herhaalde zijn woorden met een zeurderig toontje en trok er een lang gezicht bij, terwijl ze de trap op liep. Ze was niet meer in de stemming om er tegen in te gaan, maar ze had tevens de smoor in dat ze gestoord werd in haar zoektocht. Ze bedacht zich dat ze de volgende keer in plaats van online te lezen, dingen uit zou printen zodat ze deze later zou kunnen lezen. ‘Als er een volgende keer komt’, klaagde ze tegen de lakens terwijl ze het bed opmaakte.

‘Kom nou naar beneden en houd eens op met treuzelen’, riep Robert bij de trap omhoog.

‘Jezus Mina, war ben jij bazig!’, zei Marjo tegen de muren. ‘Wat mankeert hem toch?’

De maaltijd vond in stilte plaats. Marjo was in gedachten verzonken. Ze probeerde te bedenken hoe ze weer online zou kunnen gaan om de wereld die ze gevonden had verder te kunnen ontdekken. En Robert was niet anders gewend, dan in stilte te eten.

‘Nu is het jouw beurt om aan het werk te gaan, Marjo’, verbrak zij de stilte aan het eind van de maaltijd. ‘Ik ga even naar het weerbericht kijken en proberen of ik nog iets van het nieuw op de televisie mee kan pakken. Jij gaat opruimen en doet de afwas’.

‘Maar ik weet niet waar ik de spullen moet laten?’, klaagde Marjo.

‘Dat zoek je dan maar uit’, Robert stond op en liet haar met de rommel achter.

‘Verdomme nog aan toe, jij bazige lul!’, siste ze. Ze dacht dat hij het niet zou kunnen horen.

‘En wanneer je klaar bent, kom je naar de huiskamer. We zullen het dan eens even hebben over de plotselinge verandering in je houding en je afschuwelijke taalgebruik’, was het antwoord dat Marjo niet verwachtte. Ze huiverde en een nerveus gevoel kwam in haar maag op. Hij klonk niet kwaad genoeg om haar een pak slaag te geven. Of wel? Misschien was hij alleen maar van plan haar een standje te geven? Misschien wou hij haar alleen maar laten schrikken?