“Hoe ging dit ook weer?” grapt ze zenuwachtig. “Het is ook zo lang geleden.”

Meer dan vijftien jaar geleden stond ze hier ook. Drie maanden ervoor was ze begonnen aan haar studie en ze had nog niet één studiepunt gehaald. Het was om moedeloos van te worden. Daarom had ze hulp gezocht, een begeleider die haar zou helpen om te leren studeren en die haar een goed pak slaag zou geven als ze zich niet aan de gemaakte afspraken hield. Halverwege de eerste afspraak was de tijd gekomen om over de knie te gaan. Ineens had ze als verstijfd gestaan, maar zijn rustige, duidelijke stem had haar duidelijk gemaakt wat ze moest doen. Wat frunniken aan de knoop van haar broek, deze wiegend naar beneden schuiven en een ongemakkelijke duik over zijn schoot. Direct volgden de eerste klappen. Er was geen rustige opbouw geweest. Dit was straf, dat was volkomen duidelijk.

Wat had het verschrikkelijk zeer gedaan! Ze had er jaren over gefantaseerd, maar dat het zo erg zou zijn, had ze niet gedacht. Toch stond ze elke dag voor de spiegel om de plekken langzaam weg te zien trekken. Daarnaast was ze optimaal gemotiveerd geweest. Elke keer als ze ging verzitten, werd ze herinnerd aan haar eerste keer. Met het wegtrekken van de plekken gingen de prestaties ook achteruit, althans, zo voelde het. Het begon weer te kriebelen en enkele dagen later lag ze weer over zijn schoot, worstelend tegen de klappen en de pijn. Zo herhaalde het patroon zich gedurende de jaren erna. Ze leerde zichzelf ook steeds beter kennen. Ze had geen pak slaag nodig om te slagen, de discipline zat in haarzelf. Ze ging over de knie tegen de stress, omdat ze boos was op zichzelf of gewoon omdat ze ernaar verlangde. De band die ze met haar begeleider had, groeide uit tot vriendschap, een vriendschap waarbij ze elke keer met uiterst pijnlijke en blauwe billen weer naar huis vertrok.

Niets blijft altijd bij het oude. Ze kreeg een vriendje, dat moeite had met de band met haar begeleider. Hij werd ontslagen en voelde het even niet. Zo verdwenen de gezamenlijke sessies en het contact werd sporadischer. Af en toe werd er nog geappt. Dat voelde nog steeds goed, maar niet meer hetzelfde. Tot ze een maand geleden een appje stuurde. Het was een tijdje uit met haar vriendje en ze was aan een MBA begonnen. Of hij nog steeds studentes begeleidde. Dat bleek inderdaad zo te zijn en na een goed gesprek in een restaurant bleek ook de klik allesbehalve verdwenen. Zij plaagde, hij sprak streng toe. Ze maakten afspraken en bespraken consequenties. En na een week van matig studeren is het nu tijd geworden voor die consequenties.

Hij kijkt haar geamuseerd aan en geeft dan zijn duidelijke instructies: “Broek en ondergoed naar beneden en over de knie.” Ze frunnikt, wiegt en gaat nerveus liggen.