Annette legt haar dagboek weg en strijkt door haar korte, zwarte haren. Ze is weer een beetje spanning kwijt nu ze haar gedachten heeft kunnen uitschrijven. Natuurlijk is ze gelukkig met Johan en de kinderen, dat staat buiten kijf. Toch weet ze dat ze iets mist. Een verlangen dat ze haar hele leven onderdrukt heeft. Over de knie bij een sterke man, die haar leidt en geeft wat ze nodig heeft. Het ontkennen van dat gevoel, van haarzelf, wordt steeds moeilijker. Je kunt doen alsof het gevoel niet bestaat, je kunt doen alsof het niet belangrijk is, maar uiteindelijk consumeert het je. Ze heeft het nodig. Een lang pak slag dat pijn doet, brandt, haar tot tranen drijft, tot ze in een paar stevige armen genomen wordt. Maar ze zwijgt. Alleen het dagboek mag dit verlangen kennen.

“Mama, kijk, een nieuwe trein van de kerstman!” Enthousiast zwaait Sem met zijn lego. Annette lacht afwezig. “Prachtig lieverd, ontzettend lief van de kerstman.” Ze droomt weer weg. Voor haar geestesoog ligt ze nu zelfs bij die jolige oude man over de knie! Ze probeert de fantasie weg te schudden, maar het gaat bijna niet. Het wordt sowieso steeds lastiger. Eerst lag ze nog elke nacht over Johans schoot, nu was het soms Waldemar Torenstra, dan weer haar baas. Elke dag wordt het verlangen groter. Waarom verzwijgt ze dit toch? Ze had het Johan toch kunnen vertellen toen ze verkering kregen? Ze was zo verliefd geweest, een gevoel dat groeide toen hij haar de les had gelezen omdat ze op een koude avond zonder jas was gaan fietsen. Hij kon zo stoer zijn, zo mannelijk. Het was te laat. Ze kon haar geheim nooit meer opbiechten. Hij zou haar raar vinden, naar de psycholoog sturen. “Mijn vrouw wil dat ik haar pijn doe. Help haar dokter, ze is depressief!” Ze hield het voor zich, zoals ze haar hele leven al had gedaan.

“Mama, er is ook een cadeautje voor jou,” roept Lonne. Verbaasd neemt ze een sok van haar aan. Ze zouden dit jaar toch geen presentjes voor elkaar kopen? Ze haalt het pakketje met cadeaupapier tevoorschijn en scheurt het voorzichtig open. Ze staart even naar het voorwerp in haar handen. Een mooie, ovalen haarborstel van donker hout. Zo een als in haar fantasie. “Wat heb je gekregen?” vraagt Lonne. Ze laat de borstel zien en haalt deze een paar keer door haar haren. “Haha, wat een gek cadeau van de kerstman! Je hebt helemaal geen borstel nodig!” Ja, een beetje gek is het wel. Dan voelt ze twee handen op haar heupen en een hoofd in haar nek. “Dank je schatje, al denk ik niet dat ik met mijn coupe mijn haar hoef te borstelen.” Ze voelt zijn adem vlak bij haar oor. “Deze is niet voor je haren,” fluistert hij. Verbaasd draait ze zich om. Zijn lichte glimlach en doordringende blik zeggen alles. Blozend kijkt ze naar de grond. Het wordt een hele warme kerst dit jaar.