Drie weken geleden heeft Bas zijn arm gebroken. Het was een stom ongeluk geweest. Hij was bijna thuis van het boodschappen doen wanneer een hond over het fietspad schoot. Hij kon zijn evenwicht niet meer houden en viel met fiets en al om. In een reflex strekte hij zijn arm uit om zijn gezicht te beschermen, maar bij de klap op de grond maakte zijn pols daardoor een flinke smak. De ergste pijn was snel verdwenen, maar een dof en zeurend gevoel bleef. Hij kon de boodschappen niet meer tillen, hij kon nog niet eens pakje boter uit de tas pakken. Op advies van Diane waren ze naar het ziekenhuis gegaan en anderhalf uur later kwam hij met een arm in het gips naar buiten: pols gebroken. Een mooie breuk maar toch vier weken gips en dus vier weken geen gebruik kunnen maken van zijn dominante hand.

Was het daarbij gebleven, dan was het nog niet eens zo erg geweest. Je kunt tenslotte heel wat zaken ook met je andere arm overnemen, zeker als de fijne motoriek geen grote rol speelt. Op weg naar buiten kwam hij echter in een bizar ongeluk terecht. De draaideur naar buiten haperde en net op het moment waarop hij het probleem wilde oplossen, schoot de deur opeens een stuk naar voren, waarbij enkele van zijn vingers klem kwamen te zitten. Ze konden direct een compleet rondje maken in de deur en terug naar de EHBO gaan, om daarna door te steken naar de gipsafdeling. Daar werd twee keer met de ogen geknipperd toen ze zagen wie er binnenkwam en na een kort lachje werden zijn twee gebroken vingers ook keurig voor enkele weken vastgezet.

De eerste week was Diana net de tweede komst van Florence Nightingale geweest. Ze had bijzonder gekookt, alles voor hem gehaald, geholpen met lastige dingen zoals het doen van zijn haar, noem het maar op en ze stond voor hem klaar. De week erna had ze ook wel geholpen bij de dingen die hij echt niet zelf kon, maar in de kwaliteit van de hulp was wel de klad gekomen. Ergens had hij het kunnen verwachten. Normaal was Diane degene die zich graag liet bedienen. Ze was verwend, maar Bas stelde de grenzen aan haar gedrag. Eigenlijk ging ze elke paar dagen wel eens over de knie, vaak kort en soms wat langduriger, en daarna was haar gedrag weer even acceptabel voor de buitenwereld. Ze spraken er niet vaak over, maar ze wisten beide dat ze dit nodig had. Nu was het al zestien dagen geleden dat ze nog eens over de knie gegaan was en dat was te merken ook. Ze werd steeds ongeduriger, snauwde naar kassadames en zuchtte en steunde elke keer als ze wat moest doen voor hem. Zelfs haar vriendinnen konden soms er verbaal van langs krijgen. De timide Zara vroeg aan hem of ze soms ruzie hadden, toen Diane even buiten aan het roken was. Zo had ze haar vriendin al jaren niet meer gezien, eigenlijk niet meer sinds Diane Bas had leren kennen.

Het probleem was dat Bas met geen mogelijkheid een correctie kon toepassen. Tuurlijk, verbaal kun je heel wat doen, maar zonder opvolging verliest een dreigement zijn kracht. Op een onbewaakt moment heeft hij geprobeerd zijn instrumenten toe te passen op een kussen. De onhandige en ineffectieve beweging vertelde hem dat dit geen indruk ging maken en ook zeker niet ging helpen bij het herstel van zijn botten. Met enige tegenzin schikte hij zich erin dat Diane maar even haar gang zou mogen blijven gaan. Hij zou haar wel bijsturen als zijn ledematen uit het gips waren en zijn spieren weer voldoende op kracht waren gebracht.

Deze middag gaan ze samen naar de supermarkt voor de wekelijkse boodschappen. Net als altijd hebben ze een lijstje gemaakt, maar het is geen grote verrassing dat Diane daarvan af wil wijken. Het begint met vragen of ze misschien niet wat meer chocola nodig hebben. Daarna komt het gevlei. Op zich is dat niet verkeerd om te horen, maar hij laat zich niet makkelijk vermurwen. Voordat hij het weet, ligt het karretje namelijk weer voor een fortuin vol met ongezond voedsel. Wanneer ze in de gaten krijgt dat het zo niet gaat werken, gaat ze over op drammen. Dat is normaal een moment waarop een strenge blik en een zacht maar duidelijk gesproken dreigement voldoende kunnen zijn om duidelijk te maken dat de grens zo bereikt is. Nu ziet ze zijn ingepakte armen en lacht hem spottend toe. Daarna gooit ze de chocola zelf maar in het wagentje. Met een zucht legt hij de chocola weer terug, maar terwijl hij even niet oplet, gooit ze een nieuwe reep in het wagentje. Nadat ook die is teruggelegd, is het vijf minuten later weer raak. Met zijn beste verbale vermogens probeert Bas haar duidelijk te maken dat het nu echt klaar is en dat ze genoegen moet nemen met een kleine reep. Ze blijft echter smeken en zeuren en vleien.

Dan gebeurt er iets geks. Net nadat hij heeft opgegeven en haar heeft toegestaan om één, nou ja twee, maar echt niet meer dan drie repen in het wagentje te leggen, wordt hem een kaartje in zijn hand gedrukt door een onbekende man. “Volgens mij kun je wel wat hulp gebruiken” is alles wat hij zegt. Op dat moment is Bas te veel afgeleid om goed te kijken wat het is, maar als ze thuis zijn, werpt hij een goede blik op het kaartje. ‘EHBO’ staat erop, maar niet met het gebruikelijke logo van het Rode Kruis. In plaats daarvan staan er twee ovalen, langer dan ze breed zijn, naast elkaar. De bovenste rand van elke ovaal is wit, daaronder lichtroze en die kleur loopt langzaam over in donkerrood aan de onderkant. Er staan geen gegevens op, alleen een QR-code. Hij pakt zijn telefoon om de code te scannen. Zodra hij de foto maakt, komt hij op een site terecht die duidelijk niet van het Rode Kruis of de Nederlandse EHBO is.

Er zijn geen banners waarin gevraagd wordt om bloed te doneren, of tips over het toedienen van eerste hulp. Wel is er de mogelijkheid om voor cursussen in te schrijven, maar dat lijken dan weer geen reanimatiecursussen te zijn. Bovenal wordt duidelijk gemaakt dat het hier niet om ‘Eerste Hulp Bij Ongevallen’, maar om ‘Eerste Hulp bij Ongehoorzaamheid’ gaat. De onderwerpen lopen uiteen van de juiste techniek om recalcitrante dames bij het oor te grijpen tot winkels met geschikt slagmateriaal. De maker of makers van de site zijn duidelijk van mening dat sommige volwassen dames een steuntje in de rug kunnen gebruiken, een idee waar Bas zich wel in kan vinden. Dan valt zijn oog op een grote, knipperende link: de spanking-ambulance.

Hij klikt de link aan en kijkt vol interesse naar het scherm. Blijkbaar is hij niet de eerste dominante man die tijdelijk fysiek niet in staat is om te presteren. Speciaal daarvoor is een dienst in het leven geroepen waarbij er, op aanvraag, broeders langs kunnen komen om gepaste straffen uit te delen. Onder de uitleg, compleet met enkele actiefoto’s, staat een aanvraagformulier. Even twijfelt hij. Is het wel nodig om anderen te betrekken bij hun huiselijke discipline? Aan de andere kant, voor zijn botten weer geheeld en zijn spieren weer op sterkte zijn, zijn we een aantal weken verder. Daar kunnen zelfs nog weken of maanden bijkomen als zijn botten niet goed aan elkaar gegroeid zijn. In de afgelopen twee weken was het gedrag van Diane al enorm achteruit gegaan, hij moet er niet aan denk dat het de komende tijd nog veel erg gaat worden.

Met een zucht besluit hij het formulier toch maar in te vullen. Waarschijnlijk duurt het toch even voor hij wat terughoort, dan kan hij altijd nog beslissen om ervan af te zien. Het blijkt een vrij gedetailleerd formulier te zijn. Er wordt gevraagd naar de fysieke conditie van de aanvrager en hoe lang de relevante kwalen al spelen. Dan is er een heel stuk over de aard van de relatie en de rol die discipline daarin speelt. Blijkbaar is het niet de bedoeling dat jan en alleman maar een aanvraag in kan dienen, er wordt wel gecontroleerd of er echt sprake is van een aanvrager die iets van discipline weet. Het volgende onderdeel betreft recente vergrijpen. Het formulier zit hier echt goed in elkaar. Met een duidelijke en gemakkelijke user interface kunnen extra regels worden toegevoegd om zo een hele historie aan overtredingen op te kunnen bouwen. Tot slot kunnen persoonlijke gegevens worden toegevoegd en mag hij aantonen dat hij geen robot is. Nadat dat gelukt is, kijkt hij het formulier nog een keer na, aarzelt nog een moment en klikt dan op verzenden.

Die middag is Diane ineens uit huis verdwenen. Enig navragen via de app leert dat ze met vriendinnen wat is gaan drinken en hij ergert zich dat ze niet eerst even wat heeft laten horen. Het telefoontje van de EHBO voor het plannen van een afspraak komt dan ook als geroepen. Hij spreekt de verdere gang van zaken nog even door en plant een bezoek voor die avond. Het hogere tarief neemt hij daarbij voor lief, als er maar snel verbetering in haar gedrag kan komen. Tegen half zeven, als hij al mismoedig eten heeft besteld, aangezien hij zelf niets kan koken met zijn ingepakte handen, komt zijn vriendin eindelijk thuis. “Waar kom jij vandaan?” vraagt hij geïrriteerd. Ze lacht het van zich af: “Gewoon, even drinken met Vera en Marieke, doe niet zo moeilijk.” Deze reactie maakt hem alleen maar bozer. “Wij hebben een afspraak dat je even wat laat weten als je de deur uitgaat.” Ook dat maakt geen enkele indruk. “Je moet niet zo zeuren, je weet best dat er van die afspraken niets komt, over een paar weken ben je alles weer vergeten en je hebt vast toch al besloten me te gaan slaan zodra je weer kunt, wat ik nu ook doe. Dan kan ik me net zo goed een beetje uitleven.” Om haar statement kracht bij te zetten, steekt ze haar tong uit.

Bas kan niet anders dan zelf ook lachen en niet veel later zitten ze gezellig aan de pizza. Wat Diane niet weet, is dat ze heel wat eerder gestraft zal worden dan ze nu zelf denkt. Rond acht uur, wanneer ze samen op de bank zitten, gaat de bel. “Ik doe wel even open,” kondigt hij aan en Diane blijft graag zitten. Als hij de deur opent, staat daar een indrukwekkende verschijning. Een lange man, met een forse omtrek ook, in een blauw pak zonder stropdas. Hij heeft kort, grijs haar en een bijpassende borstelsnor. In zijn linkerhand draagt hij een grote koffer. In eerste instantie kijkt hij neutraal, misschien zelfs wat streng, maar al snel ontspant zijn gezicht. Met een brede lach steekt hij zijn hand uit. “Jij moet Bas zijn, Arie, aangenaam! Is de dame in kwestie binnen? Dan zullen we dit varkentje eens even wassen. Ga maar voor.” Voor hij het in de gaten heeft, volgt Bas zijn aanwijzingen al op en begeleidt hij Arie de kamer in. Wat een uitstraling heeft deze man! Die heeft duidelijk zijn roeping gevonden.

Eenmaal in de kamer loopt Arie direct naar Diane toe en steekt zijn hand uit. “Mijn naam is Arie, onthoud dat maar.” Verveelt pakt ze zijn hand, maar in plaats van hem aan te kijken, kijkt ze naar Bas. “Wie is deze vent?” De ogen van Arie verharden zich. “Deze vent is dus Arie en ik ben hier om jou weer een beetje op je plaats te zetten. Zo te zien ben ik geen minuut te vroeg.” Even kijkt ze hem vol ongeloof aan, maar dan kijkt ze Bas aan en begint te lachen. “Heel grappig hoor, Bas, je hebt je punt gemaakt. Gaat deze clown nu weer weg?” Bas zwijgt en als twee paar ogen strak naar haar staren, begint de spanning in de kamer een beetje te stijgen. “Wij hebben een aantal afspraken gemaakt, Diane, maar sinds ik mijn beide handen in het gips heb en je niet meer regelmatig over de knie gaat, heb je alles aan je laars gelapt. Daarom heb ik iemand ingeschakeld om nu wat aan je gedrag te doen, voordat ik en je vriendinnen helemaal gek van je worden.” Weer begint Diane te lachen, maar ze klinkt al een stuk minder zelfverzekerd. “Wat een onzin Bas, en dan ook nog een vreemde man in huis halen, dat gaat echt niet gebeuren hoor. Maar goed, als jij je er beter bij voelt, zal ik wel een beetje beter opletten en een briefje achterlaten als ik wegga en zo.” Met die woorden loopt ze richting de deur.

Plots steekt Bas een van zijn ingepakte armen uit. “Wij zijn nog niet klaar, dame.” Deze keer kijkt ze hem nog wel aan, maar blijft ze stil. “Ik heb er geen vertrouwen meer in dat jij nu je gedrag zal aanpassen. Jij gaat over de knie en omdat ik het niet zelf kan doen, zal Arie je een pak slaag geven. Vanaf nu ga je hem met hetzelfde respect behandelen als je mij doet wanneer je straf verdiend hebt.” “Bas, alsjeblieft, ik zal me anders opstellen, ik …” “Genoeg, Diane! Je weet wat onze afspraken zijn, je weet hoe je je de laatste weken gedragen hebt en je weet ook al langer dat je straf krijgt als ik daar zelf weer toe in staat ben. Je probeert er nu alleen onderuit te komen omdat die straf eerder gaat komen dan je zelf had gedacht. Daar heb ik geen medelijden mee en ook niet dat je bij iemand anders over de knie gaat. Je hebt het er helemaal zelf naar gemaakt. Jij gaat nu met je neus in de hoek en Arie bepaalt wanneer je eruit komt. Is dat duidelijk?” Met neergeslagen ogen geeft ze op. “Ja, Bas.”

Terwijl Diane met haar neus tegen de muur en haar armen gevouwen op haar rug staat te wachten, zet Arie de koffer op de eettafel en klikt deze open. Zachtjes neuriënd pakt hij enkele instrumenten op en keurt ze. Sommige exemplaren gaan terug in de koffer, andere worden netjes naast elkaar neergelegd op de tafel. Als hij tevreden is, klapt hij de koffer weer dicht. Dan pakt hij een van de stevige houten eetkamerstoelen en draait deze om, zodat deze naar de kamer wijst. “Diane, je kunt nu de hoek uitkomen.” Gehoorzaam keert ze zich naar hem om. Hij wijst naar een plek op de grond aan zijn rechterkant en ze loopt er langzaam naar toe. “Broek en onderbroek naar beneden en over mijn schoot. Smekend kijkt ze naar Bas, maar die geeft geen krimp. Met trillende vingers maakt ze de knoop van haar broek los en schuift deze langzaam over haar billen tot halverwege haar bovenbenen. Haar ondergoed volgt gauw daarna en met een rood hoofd neemt ze plaats over de schoot van Arie.

Zodra ze goed ligt, legt Arie zijn linkerhand op haar rug. De rechter laat hij neerkomen, direct in een stevig ritme. Hij slaat niet met volle kracht, maar zelfs de gedoseerde klappen met zijn kolenschoppen hebben onmiddellijk effect. Binnen een minuut ligt Diane te kermen. Bas ziet haar billen steeds roder worden en ze begint te trappelen. “Voeten op de grond,” zegt Arie, zonder emotie of stemverheffing, maar duidelijk genoeg om niet te kunnen negeren. Ze probeert heel even te gehoorzamen, alleen lukt dat niet zo goed. Plots schreeuwt ze het uit wanneer ze zijn hand hard op haar bovenbenen neer voelt komen. “Je maakt deze keuzes zelf, dame. Als jij niet naar me wil luisteren, zijn dit de gevolgen.” Zodra de woorden binnenkomen, strekt ze haar benen kaarsrecht naast elkaar en duwt haar tenen tegen de vloer. Met een tevreden brom vervolgt Arie zijn correctie op het zitvlak van Diane.

Wanneer hij enkele minuten later tevreden is over de kleur die hij bereikt heeft, stuurt hij Diane opnieuw de hoek in. Daarna staat hij op beweegt met zijn vinger boven de voorwerpen die uitgestald op tafel liggen, tot hij zijn keuze maakt, een lange, bruinleren strap. Hij wendt zich weer tot de delinquente dame bij de muur. “Diane, je gaat nu naar de achterkant van de bank en buigt daar overheen. Je handen plaats je op de zitting. Zonder verdere tegenspraak volgt ze de aanwijzingen op. Het is een uitzicht dat Bas vaak gezien heeft, maar tot nu toe was hij altijd degene die op dit moment de touwtjes in handen heeft. Het geeft een beetje een dubbel gevoel. Het was meer dan nodig dat Diane weer op haar plaats gezet werd en hij is er van overtuigd dat ze daar, op een later tijdstip, ook zo over zal denken. Tegelijk voelt hij zich onmachtig omdat hij zijn gebruikelijke rol niet kan vervullen. Hopelijk maakt dit pak slaag genoeg indruk om de komende drie weken door te komen. Hij kan in elk geval dreigen, zeker als hij niet vertelt dat hij het eigenlijk niet nog eens zo ver wil laten komen.

Intussen zijn er een flink aantal dieprode strepen op het achterwerk van zijn vriendin verschenen. Ze staat te springen op haar plaats en vanachter de zitting van de bank klinken enkele oe’s en ah’s. Ineens schieten haar handen naar achter, waar ze met beide palmen haar zitvlak probeert te beschermen. Arie weet de strap nog net anders te mikken zodat deze met een boog over haar rug vliegt. “Dat is niet de bedoeling dame, overeind!” zegt Arie streng. Met angst in haar ogen komt Diane omhoog. “Neee!” protesteert ze, tegen beter weten in wanneer hij haar vervolgens beveelt haar rechterhand uit te steken. Hij toont geen medelijden. Drie keer komt de strap hard op haar palm neer en ze knijpt haar ogen dicht tegen de pijn. “Andere hand,” klinkt het vlak en met een trillende beweging biedt ze de linker ook aan. De eerste twee slagen doen duidelijk erg zeer. Om te ontsnappen aan de pijn maakt ze kommetjes van haar hand. Met een bijna zacht gebaar buigt Arie de vingers weer recht, om vervolgens de strap nog eens hard neer te laten komen. “Terug over de bank!”

Niet veel later vindt Arie ook dit gedeelte voldoende afgerond en stuurt hij Diane opnieuw de hoek in. Hij wenkt naar Bas en samen lopen ze de keuken in, waar ze niet meer gemakkelijk gehoord kunnen worden. “Volgens mij maken we vorderingen,” fluistert Arie. Bas knikt. “Ze kan nog wel wat hebben, maar ik weet dat je wel echt tot haar doordringt.” “Nog enkele klappen met een houten paddle? Die gaat wat dieper, dan zal ze het onthouden wanneer ze de komende dagen gaat zitten,” stelt Arie met een knipoog voor. Bas denkt even na en knikt dan. Ze zal het verschrikkelijk vinden, maar het zal wel helpen. Arie loopt terug naar de tafel en weegt twee paddles in zijn hand, waarna hij besluit op een massief rond gevaarte, ongeveer zo groot als een pingpongbatje en bijna twee centimeter dik. “Tijd voor de laatste ronde, dame. Eens zien of we dit lesje er goed in krijgen. Plaats je handen tegen de muur op schouderbreedte en doe een pas naar achteren.”

“Bas, alsjeblieft, ik heb genoeg gehad, het spijt me dat ik zo lullig tegen je gedaan heb en …” Arie wil haar bijna in de reden vallen, maar Bas legt z’n hand op zijn schouder. Zachtjes vraagt hij Diane of ze zich om wil draaien. “Liefje, ik weet dat je spijt hebt, maar je weet ook dat je dit verdiend hebt. Je hebt me vaak genoeg uitgedaagd, zeker in de supermarkt.” Bij die woorden kan er zelfs in haar huidige staat nog een klein lachje vanaf. “Je gaat nu de aanwijzingen van Arie opvolgen en dan is het klaar, ok?” Diane zucht even en geeft dan op. Ze neemt de positie aan die ze opgedragen heeft gekregen. Arie gaat achter haar staan en geeft haar nog de laatste instructies. “Bij elke van de volgende tien klappen tel je mee en zeg je ‘Het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen’. Is dat duidelijk?” In eerste instantie blijft een reactie uit, maar enkele klappen met zijn hand op de gevoelige achterkant van de dijen leveren al snel een gehaast “ja, ja!” op.

“Billen naar achter!” zegt Arie nu streng, en Diane duwt haar achterste nog iets meer naar hem toe. Dan plaats hij zijn linkerhand op haar heup en haalt gedoseerd maar krachtig uit. “Aaauw!” schreeuwt ze uit en ze schiet recht overeind. Haar handen vliegen naar haar billen om de pijn weg te wrijven. Arie laat haar eerst even haar gang gaan. “Zo dame, nu is het wel genoeg. Terug in positie en tellen. Deze keer laat ik het erbij, de volgende keer telt de klap niet meer.” Met een zucht neemt ze langzaam haar positie weer in. “Een, het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen.” Bij de volgende klappen weet ze haar positie beter te houden, zij het met enig geschreeuw en gedraai. Bas ziet hoe enkele dieprode, bijna zwarte plekken zich vormen door de impact van de zware, houten paddle. Even lijkt de rechterkant het wel erg zwaar te verduren te krijgen, maar Arie trekt de stand recht door drie achtereenvolgende klappen op de andere helft te geven.

Bij de achtste klap hoort Bas een kleine verandering in haar stem. Ook lijken haar schouders net iets lager te hangen. Onmiddellijk herkent hij dit punt, het punt waarop ze bijna op breken staat. Weer echoot het geluid van de paddle door de kamer. “Negen, het spijt me Bas, ik zal me de komende weken gedragen,” brengt ze uit, tussen twee snikken door. Dan volgt de laatste, extra hard, zoals dat bij een laatste klap hoort. “Stap naar voren, neus tegen de muur,” is het afsluitende commando van Arie. Terwijl ze haar plaats weer inneemt, begint Arie zijn spullen vast in te pakken. Wanneer hij bijna klaar is, loopt Bas naar zijn zacht snikkende vriendin toe. “Liefje,” zegt hij. Ze draait zich om en begraaft haar hoofd tegen zijn schouder. Hij slaat zijn armen om haar heen en zo troost hij haar, zonder woorden. Wanneer ze loslaat, is Arie verdwenen, op naar het volgende noodgeval.