‘Rosa! Hoe vaak heb ik je niet gewaarschuwd je er niet mee te bemoeien en niet de discussie aan te gaan als de beslissing al gevallen is?’ Peter had het tegen zijn 54-jarige vrouw, die de keuken op en neer ijsbeerde. Het stuk waarop ze steeds heen en weer liep, was al flink versleten; Peter vroeg zich af, hoe lang de hardhouten vloer het nog vol zou houden voor deze zou gaan splijten.

‘Bemoeien!’, beet Rosa hem toe. Ze week nauwelijks af van de route die ze liep. ‘Je iets op een redelijke manier duidelijk maken is niet hetzelfde als me er tegen aan bemoeien. Die arme meid kan best met iets meer begrip benaderd worden. Jullie mannen kunnen zo overdrijven. Jullie zijn ook allemaal hetzelfde!’.

‘Daag me niet uit vrouw, je weet waar dat op uitloopt’, waarschuwde Peter.

‘Bedoel je niet dat je dat allang besloten hebt ouwe?’. Rosa hield even stil en wierp de man die daar hautain aan de tafel zat een boze blik toe.

‘Dat zou best kunnen, maar het zou ook heel goed kunnen van niet’. Zijn gezichtsuitdrukking was al even boos en straalde een waarschuwing uit.

‘Ik ken je langer als vandaag, ouwe! De dag dat jij van gedachten verandert als je een besluit genomen hebt, komen de engeltjes je halen’, sneerde Rosa.

‘Dat kan heel goed zijn’, knikte Peter. ‘Je wilt de dingen erger maken dan ze al zijn, of niet, jongedame?’

‘Ha!’, Rosa keek meewarig in de pan met aardappelen. ‘Erg is al erg. Tien of twintig meer of minder maakt niets meer uit als het er op aan komt’.

Peter grijnsde gemeen. ‘Als het zover is, piep je wel anders’.

Rosa zei niets meer. Met haar mond samengeknepen tot een streepje zette ze zich weer aan het huishoudelijke werk.

‘Je zou zeggen dat je zo langzamerhand wel zou weten hoe je je moet gedragen’, voegde Peter haar nog toe.

‘Ga iets nuttigs doen, ouwe man’, zei Rosa rustig maar met een geïrriteerde ondertoon. Haar man stond haar in de weg en dat irriteerde haar. Hij moest nog maar even wachten. Als al het werk achter de rug was en de hulpen en Inge en Dirk naar bed waren, dan hij de kans om het haar allemaal duidelijk te maken.

‘Denk een beetje om je manieren Rosa, of ik neem nu meteen maatregelen!’. Peter sprak al even kalm, maar in zijn stem weerklonk een duidelijke waarschuwing.

‘Ja schat’. Rosa’s antwoord was afwezig en op de automatische piloot, haar gedachten waren van het onderwerp afgedwaald naar de dingen die allemaal nog gedaan moesten worden voor het eten op tafel kon worden gezet.

************

Rosa wierp Inge een sympathieke blik toe toen Dirk haar door de keuken leidde. Het gezicht van het jonge meisje was nog steeds verhit en getekend door donkere sporen van haar tranen. Afgezien van de overduidelijke bewijzen dat ze net gehuild had, had ze zich wonderbaarlijk goed hersteld. Ze had zelfs, viel Rosa op, een vredige uitdrukking op haar gezicht.

En zijn boosheid van nog geen uur in ogenschouw genomen zag Dirk er ook rustig uit.

Het gesprek onder het eten en daarna was het plezierigste dat Rosa zich in maanden kon herinneren. Het was duidelijk dat het onderhoud in de schuur zijn werk had gedaan om Inge’s brutale mond te snoeren. Haar uit de kluiten gewassen zoon, was ook ontspannen. Het was fijn hem te zien lachen tijdens het eten in plaats van dat hij te sippen zoals de laatste tijd het geval geweest was. Rosa was er van overtuigd dat ze een diepe affectie zag in de ogen van haar zoon voor het spookje wat zo omzichtig was gaan zitten aan de andere kant van de tafel. ‘Arme meid’, dacht Rosa, ‘ze heeft geen idee wat het is om in deze familie op te gaan’. Ze heeft nu twee keer kunnen ervaren hoe de mannen hier omgaan met brutale vrouwen. Maar het leek haar tot nu toe niet erg af te schrikken. ‘Misschien?’, vroeg ze zich af. ‘Heel misschien had ik dan toch gelijk. Heeft mijn Dirk zijn meisje gevonden?’

‘Misschien hebben ze beiden hun gelijke gevonden’, Rosa knikte en glimlachte toen ze achterover leunde en het groepje mensen aan tafel eens overzag. Ze voelde zich gelukkig.

De eerste keer dat Peter haar vele jaren geleden een pak op haar billen gegeven had, was zeker niet de laatste keer geweest. Rosa huiverde toen ze bedacht hoe vaak haar rechtlijnige echtgenoot haar in de afgelopen jaren bij haar arm gepakt had of haar voor hem uit had laten lopen in de richting van die vermaledijde schuur. Het moest honderden keren geweest zijn, rekende ze uit.

‘Mijn hemel!, dacht ze. ‘Als je uitgaat van eenmaal in de maand in de afgelopen 35 jaar, dan moest het in de richting van vierhonderd pakken slaag gaan. Het waren er ongetwijfeld meer. De eerste tien jaar waren behoorlijk onstuimig geweest en hadden haar temperament en zijn rectlijnigheid regelmatig gebotst. Rosa kon zich nog herinneren dat ze zich ooit, half lachend, half huilend, afgevraagd had of ze ooit in haar leven nog blanke billen zou hebben.

Peter kon zo star zijn, alles moest op zijn manier gaan, zelfs toen hij nog een jongetje was. En zijn zoon heeft een aardje naar zijn vaardje, dacht ze glimlachend.

Hun families kwamen destijds bij elkaar over de vloer. Rosa’s gedachten dwaalden af naar die tijd:


*************
’Peter, alsjeblieft schat! Ik meende het niet zo!’, jammerde ze. Ze had het overigend wel gemeend. Ze meende het in hoofdletters. Alles wat de dominee vroeg was iedere dag twee uur van haar tijd voor de periode van twee weken, zodat ze hem kon helpen rondbrengen van folders over de vakbond voor boerenarbeiders. Peter was er zwaar op tegen geweest.

‘Ons soort mensen gaan daar geen reclame voor maken, hoor je!’, baste hij toen ze het hem voor het eerst keer vroeg.

Rosa probeerde hem in het begin te overtuigen. Ze wees hem erop dat op sommige boerderijen de arbeiders nog flink uitgebuit werden en slecht betaald werden door de boeren. ‘Je wilt die mensen voor tien gulden per dag laten werken! Ze moeten toch ergens wonen!’

Peter knapte bijna uit haar vel toen ze dat zei. Zelfs op zijn 24^e had hij vastomlijnde ideeën. ‘Mijn arbeiders hebben huizen hier op ons land. Die hoeven niet met zijn allen de straat op’.

Hij had natuurlijk gelijk, maar het probleem was breder dan hun eigen boerderij en hun opvattingen. Maar Peters ideeën waren niet zo ethisch. De samenscholingen van de arbeiders was een probleem. En de vakbonden hadden het op alle boeren voorzien.

Ze hadden het al vaak over dit onderwerp gehad en met een aantal tussenpozen ook al diverse keren op die zondag. Toen het na de kerk weer ter sprake kwam, mocht het ook niet verbazen dat Rosa zei wat ze zei en Peter reageerde op de manier die hij deed.

De dominee was naar hun toegekomen en vroeg aan Peter of hij Rosa thuis voor een paar uurtjes kon missen. Peter zei beleefd tegen de dominee dat zijn vrouw het thuis veel te druk had om te komen helpen. Rosa staarde de twee mannen aan. ‘In de eerste plaats! Hoe kon dat ouwe fossiel van een dominee het woord richten tot Peter, terwijl het over haar ging!’ ‘In de tweede plaats! Hoe haalde haar echtgenoot het in zijn hoofd om niet gewoon eerlijk antwoord te geven en te zeggen dat ze wel beschikbaar was, maar dat hij hele project maar niets vond!’.

Uiteindelijk maakte Rosa haar mening over deze twee onderwerpen in niet mis te verstane bewoordingen duidelijk. En nu werd ze dus geconfronteerd met de consequenties. De woorden die ze beide mannen had toegevoegd waren vulgair. Haar woordkeuze had beide mannen laten blozen, een aantal omstanders in lachen laten uitbarsten en weer anderen de wenkbrauwen laten ophalen.

‘Rosa! Zwijg! Doe je broekje omlaag, trek je jurk omhoog en ga over het hakblok liggen en wel meteen!’, droeg Peter haar op.

‘Maar schat, je kunt dat nu niet op me gebruiken! Je zult me vermoorden! Je moet eerst even afkoelen! Alsjeblieft!’, jammerde Rosa.

‘Ik zal je heus niet vermoorden, jongedame! Maar ik zal je billen wel eens even flink in brand zetten met deze paddel. Wanneer ik afgekoeld ben, betwijfel ik of ik zelfs dat voor elkaar krijg. En nu bukken!’  Peter knikte instemmend over een deel van haar observatie.

In al die jaren had Peter het zelden nodig gehad om eerst af te koelen voor hij haar een pak op haar billen gaf. Gelukkig was zijn jeugdige temperament even snel afgekoeld als dat het op stoom gekomen was. De meeste keren was een pak slaag hard en snel gegeven. Deze keer niet overigens. Deze keer was het hard en langdurig. Één van de hardste keren die ze ooit had moeten ondergaan.

Rosa huilde al voor haar trillende handen onder haar jurk tastten en haar katoenen onderbroek tot haar knieen omlaag schoven. Haar lange benen trilden. Ze draaide haar bips in de richting van haar echtgenoot en tilde haar jurk aan de achterkant op en probeerde die vergeefs in de ceintuur die ze om haar middel had te proppen.

Het beeld van zijn knappe jonge echtgenote die zich klaar maakte voor een pak slaag had Peter bijna doen smelten, maar hij verharde zichzelf en hielp haar de jurk in te stoppen en gebukt te gaan staan.

Hij deed zijn riem af en begon uit alle macht te slaan. Ze jammerde en gilde in het begin, maar nog voor dat er tien klappen gegeven waren schreeuwde ze het hele huis bij elkaar. Peter moest zich zelfs verplaatsen zodat hij haar tegen zijn rechterheup kon klemmen. Zijn slagen namen echter niet in kracht af.

De soepele, dikke leren riem was een wreed instrument. Iedere klap veroorzaakte een brandende, withete baan over haar billen die een striem achterliet die klopte en brandde. Rosa wist bijna zeker dat haar vlees uiteengereten was tegen de tijd dat hij stopte. Iedere centimeter van haar bips was rood gestriemd en op sommige plekken begonnen de striemen dieprood te kleuren. Daar zou ze de volgende dag dieppaars zijn. Ze zou de restanten van deze striemen zeker nog tien dagen met zich meedragen en ze zou de pijn zeker een dag of drie kunnen voelen.

’Kom hier meisje, laten we zorgen dat dit achter de rug is’, zei Peter zacht. Hij zou de paddel gebruiken op de plekken waarop ze zat om er zeker van te zijn dat ze zich nooit weer op een dergelijke beschamende manier zou laten gaan.

Rosa begon opnieuw te jammeren toen ze zag dat hij haar nog meer wilde slaan, maar gehoorzaamde hem wel.

Peter bleef bij zijn voornemen. Vijfentwintig hele harde klappen daalden neer op de achterkant van haar bovenbenen, net onder de vouw van haar billen. En vervolgens nog vijfentwintig keer op de onderkant van haar bips. Haar bovenbenen namen een dieprode kleur aan met talloze donkere vlekjes, die net onder huid waren ontstaan. Haar bips had al een donkerrode kleur, maar dit werd aan de randjes nog donkerder, met paarse blauwe randen die een witte kern omrandden. 

Toen Rosa overeind stond, voelde de huid van haar billen opgezet en verdoofd aan. Toen ze liep bewoog de huid niet soepel mee, waardoor het merkwaardig aanvoelde. Aan de oppervlakte voelde haar huis ruw aan en deed pijn toen ze het aanraakte.

De volgende dag waren de witte plekken in het midden verdwenen en hadden plaatsgemaakt voor paarsblauwe plekken, die erg pijn deden wanneer ze ging zitten. Haar bovenbenen jeukten dagenlang. 

’Tja, ik kan hem maar beter nooit weer in het openbaar zo toespreken’, grinnikte ze tegen zichzelf.

Ze herinnerde zich ook de na-effecten in hun slaapkamer toen ze terug in het huis waren en later in de middag nog een keer en de volgende dag toen ze wakker werden en tijdens de middagpauze. ‘Je kunt niet zeggen dat hij geen passie heeft’, grijnsde ze opnieuw.

************

’Wat is er moeder?’ vroeg Dirk die haar uit haar dagdromen ontwaakte.

‘Oh niets jongeman! Ik was gewoon even in gedachten’, antwoordde Rosa snel, terwijl ze tot achter haar oren kleurde.

Peter wierp zijn vrouw een betekenisvolle blik toe om aan te geven dat het tijd was om de afwas te doen en het huis op te ruimen. De volgende twee uren vlogen voorbij en voordat ze het wist bevond Rosa zich in de schuur en luisterde hoe haar man haar onderhield over haar gedrag en haar brutaliteit.

Ze deed haar nachthemd omhoog en boog zich voorover over het hakblok. Peter gaf haar een flink pak op haar billen. In het begin gebruikte hij zijn harde en verweerde hand en later de paddel. Zoals gewoonlijk zorgde hij ervoor dat er twee grote ronde blauwe plekken ontstonden die haar nog een paar dagen aan haar straf zouden herinneren.

Toen ze samen terug naar huis liepen, merkte Rosa op dat het geluid ver moest hebben gedragen. Het zachte gejammer van een harmonica van een kilometer verderop was op hun erf te horen. Ze keek in de richting van het huis en zag dat de zachte bries de gordijnen achter de openstaande ramen heen en weer liet bewegen.

Ze vroeg zich af of Inge het gehoord had, en als dat het geval was, wat ze ervan dacht? Het was per slot van rekening een onlosmakelijk deel van Rosa’s leven, en als ze zou blijven zou dit ook bij Inge het geval zijn.