In de volgende weken vloog de tijd voorbij. De trouwplannen werden gesmeed tussen de bedrijven door van de laatste weken van het seizoen voor ‘Zeezicht’. Het was een prachtig seizoen geweest. Veel beter dan waar ze mee hadden gerekend.

Ze zwaaiden de laatste gasten begin november uit. Dat zelfde weekend maakten Robert en Marjo hun eerste reisje als man en vrouw. Hoewel de huwelijkscursus die in oktober op de kalender stond, twee keer verplaatst was. Robert had de stille hoop dat de cursus helemaal niet door zou gaan, maar de dominee had toch nog deelname weten te regelen.

Hoewel Harlingen niet echt een mondaine stad is, was het groot genoeg voor Marjo om zich kostelijk te vermaken. Het beste van alles was nog dat er samen met Robert even helemaal uit was. Hun relatie had zich sinds zijn aanzoek langzaam ontwikkeld in de richting die haar aansprak. Op bijna ieder vlak ontwikkelde ze zich van de jonge werkneemster tot de nieuwe partner van Robert. Natuurlijk waren er mensen, zoals haar oom, die haar altijd als een kind zouden blijven zien. Dit reisje stond in haar eigen hoofd symbool voor haar groei naar volwassenheid.

De hele bootreis van Vlieland naar Harlingen was het druk in haar hoofd. Ze vroeg zich af of er iemand op de boot was die wist dat ze de nacht zou doorbrengen met de man waarmee ze samen reisde. Hoewel hij nog steeds vastbesloten was dat er niets zou gebeuren, was het idee alleen al erg spannend. Ze wist ook dat als ze terugkeerden naar het eiland, sommige mensen zouden denken dat ze intiem waren geweest. Of hij dat nu leuk vond of niet, het was niet iets waar Robert iets aan zou kunnen doen. En Marjo wilde er niets aan doen, behalve dat ze misschien zou proberen hem ervan te overtuigen het inderdaad waar te laten zijn.

Robert moest glimlachen toe hij zag hoe zelfbewust ze zich gedroeg. Marjo genoot van hun uitstapje. Hij vond met mooi om te zien hoe ze door de stad flaneerde en de aandacht op zich wist te vestigen. Hij glom van trots toen ze liet zien bij te horen door hem een arm te geven terwijl ze in de receptie stonden van ‘Hotel Casparii”, om in te boeken.

‘Heb je het tot nu toe naar je zin?’, vroeg Robert toen ze samen de trap opliepen.

Marjo lachte en knikte.

‘Mooi. Zou je je dan een paar uurtjes zelf kunnen vermaken?’, Robert moest nog iets regelen en wilde niet dat Marjo hem daarbij gezelschap zou houden.

‘Ga je me hier dan alleen hier laten”, vroeg Marjo verrast.

‘Niet lang hoor. Een paar uurtjes. Morgen hebben we de hele dag voor onszelf, net als het grootste deel van de zondag en de maandag’.

‘Ja, maar we zijn hier pas?’

Robert lachte. ‘Nou en? Had je iets speciaals in gedachten?’

‘Ik weet het niet. Ik heb nog nooit eerder in een hotel gelogeerd. Waar houden mensen zich mee bezig als ze daar logeren?’

‘Het zelfde als wat ze in ‘Zeezicht’ doen gekkie! Veel uitrusten, slapen en televisie                                        kijken tussen wat uitstapjes door. Een hotel is meestal niet het reisdoel, maar een plaats om te overnachten wanneer ze van de omgeving genieten’.

Robert opende de kamerdeur en legde de koffer op het bed die het dichtst bij de deur was. Het was een grote kamer.

‘Wauw!’, lachte Marjo en begon een verkenningstocht in alle hoeken en gaten van de hotelkamer. ‘Dit ziet er prachtig uit. Hee, moet je kijken wat hier is? Ze opende het onderste deurtje van het tv-meubel, waar zich een minibar bevond.

‘Daar kun je beter niet aankomen. Alles wat daar staat is twee keer zo duur als wanneer je beneden in het restaurant iets gaat drinken’.

‘Maar kijk dan. Er ligt chocolade in en allemaal leuke kleine flesjes’.

‘Niet aankomen Marjo. Het is niet gratis en we gooien het geld niet op die manier over de balk’.

‘Jezus, wat ben jij een zeurpiet! Eerst ben je van plan me hier alleen achter te laten en vervolgens mag ik niet eens in deze koelkast kijken’. Ze gooide het deurtje met een klap dicht.

‘Je komt er wel overheen’, lachte Robert. ‘Loop straks naar beneden en koop daar chocola of frisdrank als je wilt. Wil jij het bed aan het raam?’

‘Ja, dat is goed’. Marjo liep de badkamer in. ‘Wat leuk! Is de shampoo en het naaigarnituurtje wat hier ligt ook duur?’

‘Nee, die zijn gratis’.

‘Wat leuk!’

‘Ik ben niet zo heel lang weg, OK?’, Robert pakte Marjo’s gezicht in zijn beide handen toen de kamer weer binnenstapte. ‘Denk dat je het lukt om in de komende twee uren uit de problemen te blijven?’

‘Vast wel’, lachte Marjo.

Robert boog zich voorover en kuste haar. Vervolgens draaide hij zich om en liep de deur uit.

Tussen de kabeltelevisie en het uitzicht over de stad vermaakte Marjo zich met de stadsgids die ze in de la van het bureau had gevonden. Het was geen probleem om de tijd door te komen en toen Robert terugkwam, had ze amper in de gaten gehad dat hij er niet was.

‘Er wordt mist voorspeld’, zei Robert afwezig toen hij de deur achter zich dicht deed. We zullen wel niet zoveel van de lichtjes in de haven kunnen zien, maar toch dineren we op de bovenste verdieping.

‘Om hoe laat?’

‘Half zeven’.

‘Verdomme! Dat is al over twintig minuten!’

‘Hee! Niet vloeken!’

‘Sorry’.

‘Kleed je zelf mooi aan, het is een chique restaurant. We zullen van ons eerste echte afspraakje iets speciaals maken, OK?’

‘Ja!’ Marjo liep naar de kast waar de nieuwe kleren hingen die ze meegenomen hadden. ‘Doe jij dit aan?’, ze pakte Roberts blauwe colbertje en hield het omhoog zodat hij kon zien.

Robert knikte.

‘Je zult het moeten strijken, ben ik bang’.

‘Geen probleem toch?’

Marjo pakte de rode jurk die mevrouw de Boer en tante Bea voor hun huwelijk hadden gemaakt mee naar de badkamer, samen met het kleine doosje make-up waarvan ze maar nauwelijks wist hoe ze dat moest gebruiken. Ze was helemaal opgewonden door hun eerste echte date in een luxe restaurant. Ze moest denken aan hoe speciaal en onwerkelijk tegelijk het allemaal voelde. In een ommezien had ze haar T-shirt en spijkerbroek uitgedaan.

Toen ze hen op stond te vouwen keek ze naar haar eigen lichaam in de spiegel. Haar borsten waren niet zo groot als ze wel zou willen, maar haar buik en haar heupen hadden een prachtige vorm. Het werk had ervoor gezorgd dat ze mooi afgetraind was. Twijfel overviel haar bij de gedachte of Robert haar lichaam mooi zou vinden als hij het uiteindelijk zou zien en aanraken. Marjo poseerde voor de spiegel en liet haar handen over haar lichaam gaan en verbeeldde dat het zijn handen waren. Toen pakte ze de jurk en hield die voor haar lichaam. ‘Dit zal hij onmogelijk kunnen weerstaan’, zei ze met een gemene grijns. Mevrouw de Boer en tante Bea hadden erg hun best gedaan om haar een garderobe aan te meten, waar iedere vrouw jaloers op zou zijn. Tijdens tripjes als deze en de huwelijksreis die Robert gepland had zouden waarschijnlijk de enige gelegenheden voor haar zijn om ze te dragen, maar Marjo genoot van de aandacht die ze zou krijgen als ze ze droeg. Zowel mevrouw de Boer als tante Bea wisten niet dat ze deze jurk ingepakt had. Beiden hadden gedacht dat ze deze jurk zou dragen op de eerste dag nadat ze getrouwd waren. Marjo had echter hele andere plannen met de jurk. Ze hoopte niet alleen dat Robert hem mooi zou vinden, maar ook dat ze hem ermee zou kunnen verleiden

‘Deze kreukelige BH en onderbroek passen er helemaal niet zo goed bij’, zuchtte ze. Ze had echter geen keus het ermee te doen en hopen dat ze voor een volgende keer maatregelen tegen kon nemen. Misschien zou Robert het goed vinden dat ze ging winkelen nu ze hier waren. Mocht dat niet zo zijn, dan zou ze thuis wel iets op internet bestellen.

Een beetje lipstick, wat rouge en een beetje oogschaduw, zoals mevrouw de Boer haar had laten zien en Marjo stond het resultaat in de spiegel te bewonderen. ‘Daar komt de bruid!’, grimasseerde ze. Haar lichaam en haar gezicht zagen er volwassen uit, maar de staart in haar haar bevestigde dit beeld niet. Elastiek en een clip hadden er misschien iets aan kunnen doen, maar het leed geen twijfel dat het dragen van los haar haar nog meer allure zou geven. Ze giechelde opgewonden en draaide een rondje voor de spiegel. Ze voelde ineens ze zenuwen opkomen en niet helemaal van zichzelf opende ze de deur.

‘Dit moet het doen!, ze gaf zichzelf een handkusje in de Spiegel, kneep vervolgens haar ogen dicht en fluisterde, ‘Alsjeblieft, alsjeblieft, alsjeblieft, laat hij het vanavond met me doen.

‘Wauw! Moet je kijken!’, Robert legde de krant die hij zat te lezen neer en ging er eens goed voor zitten om zijn verloofde in zich op te nemen.

‘Tè chique?’, bloosde Marjo. Ze wist onmiddellijk dat Robert het prachtig vond. Ze was zijn meisje!’

‘Precies goed’, hij keek een hele tijd naar haar. Tot op dat moment had Robert er nog nooit bij stil gestaan hoe oogverblindend mooi ze was. Op dat moment vulde Marjo zijn hele wezen op. Wat was het een bijzonder jaar voor haar geweest. Wat had ze zich enorm ontwikkeld. Alle twijfels die hij had gehad, dat ze te jong voor hem zou zijn, waren verdwenen.

‘Wat?’, Marjo kromp ineen onder Roberts starende blik. ‘Wat mankeert eraan?’

‘Helemaal niets!’ Robert stond op. ‘Kom aan, doe je schoenen aan. Het is al laat’.

Marjo liet haar voeten in een paar slanke zwarte pumps glijden die tante Bea voor haar op internet besteld had. Robert deed zijn jasje aan en trok de pochet recht, terwijl Marjo een stola uit de kast pakte en deze over haar schouders hing.

‘Heb je trek?’

‘Mmmmmmm. Ja’.

Robert zag dat alle hoofden zich naar hen toe draaiden toen hij met Marjo de eetzaal in schreed. Hij kon een brede glimlach niet verbergen toen hij alle blikken één voor één beantwoordde. Het onderwerp van hun aandacht was het mooiste meisje dat over twee weken zijn vrouw zou zijn. En hoewel ze dat nog niet wist, hij zou haar vanavond verrassen met een ring die dat zou moeten bevestigen.

Robert bestelde voor hen beiden. Hij bestelde zelfs een glas wijn voor Marjo. Ze bloosde en glimlachte toen ze van de verboden vloeistof proefde. Ze wilde niet dat iedereen zou denken dat dit de eerste keer was dat ze wijn dronk, maar dat was het wel en ze voelde zich opgewonden door deze primeur. Robert lachte hardop. Zijn toekomstige bruid mocht er dan geweldig uit zien, maar één van haar grootste schoonheden was dat ze haar gedachten moeilijk verborgen kon houden, zeker niet over eenvoudige dingen zoals een eerste glas wijn.

Na het hoofdgerecht legde de ober de dessertkaart op de tafel. Marjo keek verlekkerd naar het grote aanbod. Ze kon maar niet tot een keuze komen tot de ober haar wees op een chocolademousse. ‘Beter dan seks!’. Ze lachte en zei dat ze dat lekker zou vinden en dat het waarschijnlijk ook goed voor Robert was.

De ober lachte. Robert beantwoordde deze met een wrang lachje en gunde Marjo haar pleziertje. Hij koos zelf voor een kaasplankje en bestelde voor beiden een glas champagne. ‘Kunt u die alstublieft serveren voor het nagerecht?’

De ober voldeed graag aan dit verzoek.

Robert pakte Marjo’s hand toen ze beiden een flute met bubbelende wijn hadden. ‘Je hebt natuurlijk al ja gezegd, maar laten we nu officieel doen, met een toost erbij. Wil je met me trouwen?’

Marjo zette grote ogen op en glimlachte. ‘Je weet toch dat ik dat wil?’

‘Dat wilde ik nog eens horen. Op ons!’ Hij tikte zijn glas tegen de hare.

‘Op ons’, grinnikte Marjo en giechelde toen de belletjes haar neus raakten.

Ze namen beiden een slokje wijn en zetten hun glas neer. Toen trok Robert Marjo’s hand dichter naar zich toe. ‘En dit is voor jou!’

Robert tastte in de zak van zijn jasje en haalde een klein doosje tevoorschijn dat hij gekocht had tijdens zijn afwezigheid. Hij drukte het met zijn duim open en pakte er een glimmende ring uit, bekeek deze nog even tevreden en duwde hem vervolgens om de vinger van haar linkerhand.

‘Oh jeetje!’, kraaide Marjo. Hoofden draaiden zich om toen ze zagen hoe ze haar arm strekte om de ring die ze net van Robert gekregen had te bewonderen, en er klonk er een massaal ‘AHHHHH!’, door het restaurant.

‘Hij is prachtig! Oh, Robert! Heb jij… Heb jij deze?’

‘Vind je hem mooi?’, lachte Robert.

‘Zeker weten! We kunnen ons dit helemaal niet veroorloven!’, Marjo deed impulsief haar hele vinger, inclusief de ring, in haar mond. Hij was zo mooi en wat was het een verrassing! Ik kan bijna niet geloven dat je deze gekocht hebt!’, uiteindelijk ging ze weer tegen de rugleuning van haar stoel zitten en keek naar het glinsteren van de in goud vervatte diamantjes. Achttien karaats goud, dat een één karaats diamantje bevatte, met aan weerszijden een half karaats steentje met daarnaast kwart karaats diamantjes. Het geheel zag er betoverend uit. Marjo had nog nooit zo’n prachtig juweel gezien, laat staan dat ze het ooit gedragen had. Mevrouw de Boer en tante Bea zouden opkijken! ‘Is ie echt voor mij? Echt?’

‘Hij is voor jou, als ik jou mag hebben’, grijnsde Robert.

‘Voor eeuwig en altijd’, zuchtte Marjo. Haar ogen straalden dankbaarheid uit in de richting van Robert.

‘Mijn God, je bent de perfecte vrouw!’, zuchtte hij. ‘Hoe kom ik aan zoveel geluk?’

Marjo trok een grimas en bloosde. Ze vroeg zich precies hetzelfde af.

Verschillende personen van het bedienend personeel kwam hen feliciteren en de rong bewonderen die Robert aan Marjo gegeven had. De chef van het restaurant kreeg in de gaten welke speciale gelegenheid zich had afgespeeld. Hij had hun echt een heldere avond gegund, in plaats van de mist, zodat ze de lichtjes van de haven zouden kunnen zien. Hij was blij dat ze zijn restaurant voor deze speciale gelegenheid hadden gekozen, en besloot daarom de rekening te verscheuren. Robert accepteerde het gebaar dankbaar en besloot meteen om opnieuw te reserveren voor zondagavond. Misschien zou er dan minder mist zijn.

Toen ze terugliepen naar hun kamer, zweefde Marjo.

‘Houd je echt van me?’, zong ze bijna.

‘Natuurlijk doe ik dat’. Robert trok haar stijf tegen zich aan.

‘Weet je wat vandaag helemaal perfect zou maken?’ Marjo draaide zich naar hem toe en deed zijn armen om zijn nek.

‘Nee, wat?’, grinnikte Robert en hij kuste haar terwijl hij haar stevig tegen zich aan drukte.

Als je me vannacht tot de jouwe maakt’, antwoordde Marjo en drukte haar onderbuik tegen zijn kruis aan. Ze voelde hoe hard hij was en merkte dat hij naar haar verlangde.

‘Niet doen, Marjo’. Robert verbrak hun omhelzing.

‘Alsjeblieft Robert’! Niemand zal het te weten komen en heel veel denken toch al dat we het allang gedaan hebben. Ik ben er klaar voor en verlang ernaar dat je me neemt’.

Robert duwde haar op afstand. ‘Nog twee weken, Marjo. Na twee weken mag het van God en van de staat’.

‘Wat kan mij God en de staat schelen? Asjeblieft! Maak me de jouwe’, jammerde Marjo.

’Dat doe ik over twee weken tijdens onze huwelijksnacht. Je moet je hormonen nog even in bedwang houden’. Hij gaf haar grijnzend een tik op haar billen.

‘Jij je zin!’ Marjo’s humeur verslechterde zienderogen. Grommend liep ze bij Robert weg. ‘Als je het niet met me wilt doen, blijf dan maar helemaal van me af. De voorschriften zijn kennelijker belangrijker voor je als spiritualiteit’.

‘Niet doen, Marjo’, waarschuwde Robert en pakte haar arm voor ze helemaal kon vertrekken.

‘Stik de moord!’Marjo trok zich los en ging met de rug naar hem toe staan, boos en verlangend. ‘Ik wil je. Ik wil weten hoe het is om je in met te voelen. Ik wil het zo graag dat het bijna zeer doet. Waarom wil je nu niet?’

‘Oh schatje?’, zuchtte Robert. ‘Je hebt geen idee hoe graag ik het wil. Maar het is niet goed’.

‘Dat is het wel! Ik wil het, jij wilt het, we hebben je tegen elkaar gezegd, waarom kan het dan het niet? Het is wel goed’.

‘Door nog even te wachten wordt het nog specialer. Geloof me alsjeblieft?’

‘Nee, siste Marjo en zette haar bezwaar kracht bij met een hele diepe zucht. Ze was boos’.

‘Marjo?’, gromde Robert, die zich vermande en haar boosheid beantwoordde. ‘Niet doen!’

‘Ach houd toch op!’ Tranen welden op en om te voorkomen dat Robert ze zou zien, vluchtte Marjo naar de badkamer. Ze wist dat de volgende stap zou zijn dat Robert haar zou dreigen met een flink pak op haar billen als ze niet op zou houden. Dat zou de hele dag verpesten en haar weer niets anders dan een kleine meid laten zijn.

Marjo ging op het randje van het bad zitten en ze liet de tranen over haar wangen lopen. Er was geen enkele kans dat ze haar maagdelijkheid die nacht zou verliezen en bitter weinig kans dat het tijdens deze trip zou gebeuren. Het was waarschijnlijk niet eerlijk van haar om Robert zo onder druk te zetten het te laten gebeuren. In het gunstigste geval zou het toch gebeuren en zouden ze er beide niet van kunnen genieten.

‘Het komt nog wel’, zuchtte ze en stak haar linkerarm uit om de ring te kunnen bekijken. ‘Hij heeft gelijk, over twee weken’.

Marjo stond op, waste haar gezicht en haalde een paar keer diep adem. Het was tijd om haar pyjama aan te trekken en voor het eerst naast haar verloofde in bed te kruipen.

‘Gaat het goed?’, vroeg Robert toen Marjo uit de badkamer kwam en in de la rommelde op zoek naar haar pyjama.

Marjo lachte en knikte.

Later toen het licht uit was en ze dicht tegen elkaar aan lagen in bed, de gezichten naar elkaar toe gedraaid, begon Marjo te giechelen.

’Hoe is het toch mogelijk dat ik hier lig naast de enige man ter wereld die me meeneemt op reis, die een kamer met me deelt zodat iedereen denkt dat we het gedaan hebben, maar de zonde niet met me wil bedrijven?’

Robert lachte.

De volgende dagen vlogen voorbij. Een beetje bekvechten af en toe, lange gesprekken, soms wat knuffelen, alles in het kader van oefenen voor het huwelijk.

Deel 2.

Het weekend ging veel te snel voorbij naar de zin van Marjo en hoewel de primeur van een verblijf aan de vaste wal erg fijn geweest was, was ze blij weer thuis te zijn.

Thuis werden de voorbereidingen van het huwelijk weer opgepakt. Mevrouw de Boer deed het merendeel van het huishoudelijk werk en luisterde iedere dag naar de mitsen en maren van Marjo. Marjo voelde de spanning opbouwen toen Roberts kennissen arriveerden. Ook haar eigen moeder, die ze niet eens zo goed kende en haar broertjes en zusjes arriveerden op Vlieland. Geen van deze mensen betekenden echt iets voor haar en Marjo voelde zich erg opgelaten toen ze met iedereen vriendelijk om moest gaan.

Meer dan eens had ze mevrouw de Boer afgesnauwd als die iets van haar wilde weten over waar iemand tijdens de receptie moest zitten of iets dergelijks. Toen ze het diner, dat nog anderhalve dag verwijderd was, voor de zoveelste keer doornamen, was Marjo aan het eind van haar zenuwen en had mevrouw de Boer schoon genoeg van haar houding. Toen de spanning flink opgebouwd was, stapte Robert de keuken binnen.

‘Waar zitten jullie nu weer over te sippen?’. Zijn vraag was vriendelijk bedoeld.

‘Die verdomde broer van je en mijn idiote moeder! En bemoei jij je er in vredesnaam niet mee!’ Marjo keerde zich naar hem toe en zette haar handen op haar heupen.

‘Houd jij eens een beetje je gemak, jongedame anders gaan wij een even een wandeling maken naar het winkeltje. Wat is er aan de hand mevrouw de Boer?’ Robert deed zijn armen over elkaar en leunde achterover tegen de deur die hij net achter zich dicht gedaan had.

Mevrouw de Boer wierp een blik op Marjo, zette haar handen ook op haar heupen en begon stoom af te blazen. ‘Deze kleine helleveeg kan het niet opbrengen normale taal te bezigen en ze laat allerlei onvriendelijkheden haar eigen speciale dag beïnvloeden. Vrienden en familie zijn helemaal hiernaar toe gekomen om dit met haar te vieren en alles wat ze doet is oude koeien uit de sloot halen’.

‘Ja hoor! Ik ken die mensen niet eens, dus wat kan het mij schelen of ze hier op mijn huwelijk aanwezig zijn? En dat u me voortdurend achter mijn broek zit om me met hen te bemoeien, maakt me razend!, zei Marjo met schelle stem.

‘Marjo, mevrouw de Boer verdient helemaal niet dat je zo op haar staat te vitten, ze doet juist haar uiterste best om je een onvergetelijke dag te bezorgen’.

Marjo wist dat Robert gelijk had, maar is was al veel te ver heen om dit aan hem of aan mevrouw de Boer toe te geven. Ze balde haar vuisten en sloeg ermee op haar eigen bovenbenen.

‘Laat me allebei alleen! Hou jullie stil en laat me met rust!, siste ze tegen hen.

‘Laten we een eindje gaan wandelen’, vroeg Robert met zachte stem.

‘Nee donder op! Ik wil niet wandelen en al helemaal niet met jou. Vertel die boerenlul van een broer van je dat hij naast mijn moeder moet zitten en een beetje vriendelijk tegen haar moet doen, omdat hij anders helemaal niet welkom is op mijn feest!’ Marjo richtte alle onlustgevoelens die ze voelde op Robert.

Robert reageerde er niet op. In plaats daarvan richtte hij zich op mevrouw de Boer, ‘Denkt u dat u het in het komende half uurtje even alleen af kunt?’

De oude vrouw knikte en glimlachte herkennend. ‘Help haar maar even de spanning af te voeren. We hebben allemaal wel behoefte aan een rustige avond’.

‘Kom mee!’ Robert pakt Marjo beet en nam haar mee in de richting van de deur.

‘Niet doen Robert! Ik zei toch dat ik geen zin had in een wandeling’, Marjo probeerde zich los te rukken.

‘Tja, je gaat evenzogoed een wandeling maken. Kom, we gaan’, Robert verstevigde zijn greep en maakte haar duidelijk dat protesteren geen zin had.

‘Wel verdomme!’

Ik weet het, ik weet het, je bent moe, nerveus en gestresst. Kom mee’.

Marjo haalde haar schouders op en probeerde zich opnieuw uit de stevige greep van Robert te bevrijden. Hij hield haar echter stevig beet en leidde haar het trapje af het pad op dat naar het winkeltje leidde. ‘Verdomme Robert! Ik kan zelf wel lopen!’

‘Houd op!’ Robert liet haar arm even los en gaf haar een harde klap op de achterkant van haar spijkerbroek. ‘Er is helemaal geen aanleiding voor deze aanstellerij!’

‘AUW!’, gilde Marjo en rende een paar passen naar voren zodat hij niet meer bij haar kon’

Marjo draaide zich om om zijn bedoeling in te schatten. ‘Daar naar toe’, zei hij en wees het pad af.

‘Ah, Robert, Nee! Kom op! Niet vandaag!’ Marjo schuifelde gehoorzaam achteruit het pad af, terwijl Robert haar bleef aanmoedigen.

‘Je moet nodig van je stress afgeholpen worden en ik weet precies hoe ik dat moet doen’.

‘Nee dat doe je niet! Het zal niks helpen Robert, het is gemeen!’

‘Naar binnen Marjo’, Robert was niet te vermurwen.

‘Maar morgen is ons huwelijk Robert! Bederf dat nu niet hiermee!’, smeekte Marjo. Robert pakte haar zwijgend bij haar arm en duwde haar over de drempel het souvenirwinkeltje binnen.

‘Dit zal ons huwelijk niet bederven, Marjo. Het zal je kalmeren en je helpen je hoofd erbij te houden. Het zal je bovendien aan onze afspraak herinneren hoe we met dit soort buien omgaan als we morgen ja tegen elkaar zeggen. En doe nu je broek los en schuif hem naar beneden’. Met zijn vrije hand trok hij één van de stoelen onder de tafel vandaan zodat hij erop kon gaan zitten en legde Marjo zonder verdere omwegen over zijn knie.

‘Nee Robert! Alsjeblieft! Marjo probeerde verwoed los te komen van de stevige greep van Robert om haar pols.

‘Over tien minuten zul je je honderd procent beter voelen, Marjo’. Doe naar beneden en kom liggen, als je je zo verzet maak je het alleen maar erger’.

‘Het is niet eerlijk’, Marjo bleef trekken.

‘Heb je liever dat ik de liniaal erbij pak”, waarschuwde Robert.

‘Nee’, Marjo volgde zijn blik schudde haar hoofd.

‘Houd dan op met dat tegenwerken anders doe ik het wel’.

Marjo snikte en besloot mee te werken. Ze wist dat verder verzet geen zin had. Ze begon met één hand aan de sluiting van haar broek te frummelen, maar dit ging ongemakkelijk.

‘Laat mijn hand los, zodat ik het kan doen’, siste ze nadat ze een paar seconden vruchteloos met de rist was bezig geweest.

Robert moest lachen. Als dat kleine kruidje-roer-me-niet die daar haar bips stond bloot te maken eens wist hoe aantrekkelijk ze was, als ze in een dergelijke bui was. Het vooruitzicht om iets van die koppigheid weg te nemen door een pak op haar billen, had ook wel wat. Over een paar minuten zou ze het lieve kleine meewerkende meisje zijn dat hij al even aantrekkelijk vond als het kruidje-roer-me-niet.

Marjo deed haar spijkerbroek naar beneden tot op haar knieën en ging op haar buik over de schoot van Robert liggen.

‘Je onderbroek ook’. Robert tikte met zijn hand op haar bips.

‘Klootzak!’, gromde Marjo en reikte naar achter om haar katoenen ondergoed naar beneden te doen. Robert hielp haar om de stof van haar zachte roze rondingen te stropen.

Robert deelde een paar pijnlijke klappen uit zodra haar broekje omlaag was. ‘Hoe vaak moet ik het wel niet over je taalgebruik hebben?’

Marjo gilde en hield haar handen beschermend voor haar billen. Robert reageerde hierop door haar beide handen op haar rug te duwen en ze daar stevig beet te houden. Vervolgens begon hij voluit naar haar billen uit te halen. Marjo begon harder te gillen maar verbazingwekkend genoeg bleef haar tegenstribbelen binnen de perken.

Robert sloeg hard en voelde de spanning die ze in haar lichaam had en gebruikte deze als een graadmeter om te bepalen hoe ver het proces gevorderd was. Hij wilde er eerder een nuttige ervaring van maken dan een straf, hij wilde haar bevrijden van de stress die zich opgehoopt had en haar zich laten ontspannen zodat ze zou kunnen genieten van haar huwelijksdag, ongeacht vrienden en familie.

Marjo probeerde het koppig zolang mogelijk uit te houden in een poging hem uit te putten. Ze zou dit pak slaag ondergaan, maar ze verdomde het te gaan huilen of toe te geven dat hij gelijk had. Jammer genoeg, of gelukkig maar, het hing er maar vanaf van welke kant je het bekeek, zorgde het hele ritueel, de pijn en Roberts vastbeslotenheid er precies voor, waarvoor het bedoeld was, namelijk dat haar humeur opknapte en de boze bui verdween.

Robert had gelijk over de tijdsinvestering die hij voorspeld had om haar zich beter te laten voelen. Na een minuut of zeven, acht begon Marjo te huilen en na een minuut of tien liet ze alle verzet varen jegens Robert. Hij maakte zijn werk af met nog een stuk of dertig harde klappen en hielp haar toen overeind en liet haar op zijn schoot zitten.

‘Ben je nu in staat om te ontspannen en alles over je heen te laten komen, liefje?, vroeg Robert aan Marjo terwijl hij haar vroeg hem aan te kijken. Dat was ze.

‘Het spijt me, dat ik zo’n handenbindertje ben af en toe’, snikte ze.

‘Dat hoeft niet, als het nodig is nemen we onze maatregelen wel, net zoals deze keer’. Robert knuffelde haar stevig.

‘Wordt je niet moe van al die flauwekul de hele tijd?’

‘Het is niet de hele tijd, en nee, ik wordt er waarschijnlijk nooit moe van. Stress hoort bij het leven, schatje, we gaan er zo goed en kwaad me om als we kunnen. Als we het de baas kunnen blijven en er niet een te grote puinhoop van maken, dan zullen we gelukkig oud worden.

Robert had gelijk. Marjo’s boze bui zakte geleidelijk aan en ze was in staat de frustraties die haar die middag en avond dwarszaten los te laten. Het diner dat volgde verliep zonder noemenswaardige incidenten. Kleine oneffenheden waren niet in staat de feeststemming te bederven. Iedereen had plezier en genoot van het gezelschap van elkaar. En Marjo was in staat ontspannen op de bank naast haar verloofde te zitten en het van het feest te genieten. Haar gloeiende billen herinnerden haar er aan dat ze zich niet af moest laten leiden door dingen die er uiteindelijk niet toe deden.

Deel 3

Alhoewel ze nog steeds erg opgewonden was en ze er zeker van was dat ze de hele nacht geen oog dicht zou doen, sliep ze al bijna voor haar hoofd het kussen raakte. Het was een diepe, droomloze slaap zoals alleen mogelijk is als je uitgeput bent. Ze sliep door tot na zonsopgang, toen tante Bea op de deur klopte.

‘Wakker worden, Marjo, vandaag wordt je mevrouw de Jong’, Bea liep naar binnen en deed de gordijnen open.

‘Marjo nam even de tijd om wakker te worden. Het was al meer dan negen maanden geleden dat ze voor het laatst in haar oude bed bij haar oom en tante geslapen had en ze had zo vast geslapen dat ze bijna vergeten was waar ze was. Toen ze dit deed rekte ze zich uit en voelde ze de opwinding bezit van haar nemen.

‘Joepie! Joepie! Joepie! Joepie!, ze huiverde. ‘Vandaag is de dag!’

‘Ben je gelukkig?’

‘Ja, tante’.

‘Mooi! En kom nu met je luie lichaam je bed uit. We hebben nog precies vier uur de tijd om ons klaar te maken en naar de kerk te gaan’.

Marjo nam uitgebeid de tijd om te douchen, te boenen, te poetsen, te polijsten en te scheren. Toen ze eronder vandaan stapte en zich afdroogde voelde ze zich als herboren en helemaal klaar om de vrouw van Robert te worden. Diep tussen haar benen voelde ze een verwachtingsvolle kriebel en diep in haar borst klopte haar hart opgewonden. ‘Nu geen smoesjes meer, meneer de Jong’. Marjo glimlachte en streek zachtjes door de blonde krulletjes die haar geslacht bedekten.

Lotion, poeder en parfum werden opgedaan, een paar dunnen zijden kousen, een blauw sexy satijnen broekje met een bijpassend strapless bh-tje werden aangetrokken. De antieke oorbellen met parels van mevrouw de Boer maakten het plaatje compleet. Marjo kwam de badkamer uit klaar om haar tante haar met haar haar en met de jurk te laten helpen.

‘Ben je geen plaatje”, riep Bea verrukt.

‘Denkt u dat Robert gelukkig met me is’, vroeg Marjo plotseling onzeker.

‘Liefje, hij is een erg gelukkig man en jij bent ook een erg gelukkige vrouw’.

‘Tja, hoe kan ik dat nu weten als hij nog nooit verder gekomen is dat me te kussen of me op mijn billen te geven?’

‘Wil je me nog iets vragen? Over wat je moet verwachten vannacht?’ Bea roerde zenuwachtig het onderwerp aan, nu dit voor de hand lag.

‘Nee, niet echt. Ik denk dat het technische gedeelte goed begrijp. Ik ben er wel klaar voor. Ik ben er heel opgewonden over op een bepaalde manier, weet u?’

‘Ja, ik weet het schatje en ik denk dat dat ook goed voor hem is. Niet dat gezeur dat een vrouw alleen maar haar man hoeft te plezieren. Het is iets heel moois om met hem te delen en er is helemaal niets mis mee als jij daar ook van weet te genieten’

Marjo giechelde. Ideeën over vrouwen en seks, laat die maar aan haar tante over.

‘Geniet u er ook van?’

‘Reken maar van wel”.

‘Doet het zeer de eerste keer? Of is dat maar een sprookje?’

‘Maak je daar nu maar niet druk over. Ik heb er alle vertrouwen in dat Robert zal zorgen dat je later nooit in eerste instantie aan de pijn terug zult denken.

Deel 4

De ceremonie was een groot feest en op 21 november, precies om drie minuten voor half twaalf werd Marjo van Veen, mevrouw de Jong en beloofde hem lief te hebben, te eren en te gehoorzamen zo lang ze zouden leven.

Robert voelde zicht trots toen hij Marjo aan de arm van haar oom Wim door het gangpad van de kerk op zich af zag lopen. Ze was het toonbeeld van perfectie, bloemen in haar rossige haar gevlochten, terwijl het over haar schouders en op haar rug hing, haar mooie huid die glom in het licht dat door de ramen heen, de parels en de satijnen jurk die haar perfect stonden en die Marjo’s natuurlijke schoonheid benadrukten op een manier die hij nooit zou vergeten.

Terwijl familie en vrienden terug gingen naar ‘Zeezicht’, hadden Marjo en Robert snel hun tassen gepakt en de boot naar Harlingen genomen. Ze hadden om vier uur een vliegtuig geboekt dat hen voor hun huwelijksnacht naar Parijs zou brengen. In de dagen erna zouden ze ook een bezoekje aan Euro-Disney brengen.

Hoewel hun eerste tripje van een paar weken geleden naar Harlingen haar al een voorproefje had gegeven, was Marjo erg opgewonden. Ze maakte een heleboel nieuwe ervaringen mee. Robert zag met plezier hoe ze met volle teugen genoot van hun reis. Hij liet haar in het vliegtuig voor het raampje zitten en drukte haar stijf tegen zich aan toen ze de verlichte Eiffeltoren beneden zich zagen. En hij moest lachen toen zij later de portier van hun taxi opende en hun met een wijds gebaar naar de hoofdingang loodste.

‘Oh Robert!’, fluisterde ze toen Robert achter haar kwam staan en haar de trap op begeleidde naar de grote en luxe hal. ‘Het lijkt wel een kasteel!”

‘Perfect voor mijn prinsessenbruid’, fluisterde Robert in haar oor, hetgeen het kippenvel op haar rug liet veroorzaakte.

Het inboeken verliep snel omdat Robert alles, inclusief hun eerste maaltijd op hun kamer, al vooruit betaald had. De piccolo bracht hun koffers naar boven, terwijl Robert de sleutel in ontvangst nam.

’Zullen we dan maar, mevrouw de Jong?’, Robert stak zijn arm uit en Marjo bloosde toen ze naar de lift liepen. Ze hadden hun keyprocessor nodig om te zorgen dat deze hen naar de 35^e verdieping bracht.

‘Dit is zo leuk Robert!’’, fluisterde Marjo opgewonden en beduusd tegelijkertijd.

Ík heb je iets beloofd schatje’. Ik heb je beloofd dat als je tot vandaag zou wachten, ik ervoor zou zorgen dat het een ervaring zou worden die je nooit zult vergeten. En nu je zo lang gewacht hebt, zal ik me aan mijn belofte houden’.

Toen opende de lift en tilde Robert Marjo op. In de hal wachtte Robert even om haar te kussen. ‘Ben je er klaar voor?’

Marjo lachte en knikte en liet haar hoofd vervolgende tegen Roberts borst rusten. Het was echt. Ze was getrouwd. Robert was haar man en heel snel zou zij de zijne zijn, op alle mogelijke manieren.

De deur van hun kamer stond al open en de piccolo plaatste een grote mand met champagne, fruit en kaas op de mooie antieke Louis seize tafel die onder een groot raam stond die een prachtig uitzicht over de stad bood.

‘Oh schatje! Moet je kijken!’, riep Marjo uit toen Robert haar neerzette. De piccolo lachte.

‘Bienvenue madame. Gefeliciteerd met uw huwelijk!’, zijn accent klonk grappig en Marjo lachte en knikte een bedankje. Robert gaf hem een vijf euro biljet, bedankte hem en sloot de deur.

‘Het diner wordt over twee uur geserveerd mevrouw de Jong. Wat dacht je ervan, zullen we een paar oude films bekijken?’, de plagende toon in zijn stem maakte een hese belofte. Marjo bloosde opnieuw. Zijn hart ging als een bezetene tekeer. Nerveus giechelde ze. Ze keek de kamer van hun suite rond, hij was prachtig en in de slaapkamer stond een kolossaal groot bed.

Toen ze de badkamer binnenstapte, viel haar mond open. ‘Kijk eens naar deze badkuip Robert, hij is groot genoeg om in te zwemmen’.

‘Absoluut het allerbeste, dat lijdt geen twijfel’, lachte Robert. Hij liet haar even bijkomen van alle indrukken en besloot de fles champagne te openen. ‘Doe je schoenen en kousen uit Marjo, en kom hier’.

Dat is precies wat Marjo deed.

 ‘Hier schatje, neem hier maar eens een paar slokjes van. Het helpt tegen die vlinders die je nu voelt’.

Marjo zuchtte en nam giechelend het glas bubbelende wij aan. ‘Ik had niet gedacht dat ik zo zenuwachtig zou zijn’.

‘Je bent er nog nooit zo dichtbij geweest, dus hoe kon je dat weten?’ Robert sloeg zijn arm om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Ben jij ook zenuwachtig?’, Marjo keek op naar Robert.

‘Een klein beetje. Ik betwijfel overigens dat het me in de weg zal staan. Ik heb er goed over nagedacht’, hij boog zich voorover om haar te kussen. ‘Ik heb nu een sexy vrouw die al weken achter me aanzit. En nu is het allemaal echt. Ik denk dat het nu de hoogste tijd is, wat vind jij?’Hij wachtte haar antwoord niet af maar in plaats daarvan drong hij met zijn tong haar mond binnen. Marjo reageerde op vergelijkbare wijze en zette haar glas neer zodat haar handen konden doen waar de natuur haar naartoe leidde.

‘Daar gaat ie dan, schatje’, zei Robert zachtjes en nam haar mee naar de slaapkamer.

Eerst deed hij de knoopjes van haar vest los, en hielp haar het kledingstuk over haar schouders te laten glijden, om vervolgens zijn eigen jasje uit te doen. Haar zijden blouse ging gemakkelijk uit en haar rok lag in een ommezien op de vloer. Marjo stond daar en huiverde omdat Robert zo overeenkwam met het beeld dat tante Bea geschetst had.

‘Heb je enig idee hoe mooi je bent?’, hij hield zijn adem in toen hij het beeld goed in zich opnam.

‘Meen je dat?’, lachte Marjo verlegen.

‘Ik meen het’. Robert raakte haar schouders aan en liet zijn vingertoppen over haar armen glijden. En vervolgens voorzichtig over de cups van haar BH. Toen Marjo’s tepels onmiddellijk reageerden glimlachte hij. Zijn handen vervolgden zijn verkenningstocht in de kanten band van haar broekje. ‘Ik vind deze mooi’, zijn aanrakingen werden steviger toen zijn handen over haar billen gleden en haar stevig bij haar bips pakte. Marjo rilde en het kippenvel verscheen overal op haar lijf. Robert liet haar broekje over haar heupen glijden en liet vervolgens de zwaartekracht zijn werk doen. Haar BH volgde. ‘Prachtig!’, Robert deed een stapje terug om zijn naakte bruid in zich op te nemen.

Marjo deed haar ogen dicht toen hij zijn ogen over haar lichaam liet glijden. Ze voelde de natte opwinding tussen haar benen. Toen Roberts warme handen haar borsten omvatten, keek ze op. Robert had zijn overhemd en broek uit gedaan en zijn boxershort bolde op door zijn erectie. Hij kneedde haar borsten en boog voorover om ze te likken voor hij haar optilde.

‘Kom met me mee naar bed, liefje’.

‘OK’, fluisterde Marjo en deed haar armen om zijn nek.

Hij trok de lakens naar beneden en legde haar op bed neer. Hij ging languit naast haar liggen en streelde haar buik en kneedde opnieuw haar borsten. ‘Ik houd van je Marjo’, fluisterde Robert.

‘Ik houd ook van jou’.

‘Je bent nu van mij’, hij kuste haar op haar wang en daarna haar hals en tenslotte haar borsten. ‘Helemaal van mij’. Marjo haalde diep adem toen Roberts lippen en tong over haar tepels gleden, eerst de één, daarna de ander. Haar dijen spreidden zich automatisch toen zijn rechterhand er wat druk op uitoefende. Een zachte kreun ontsnapte haar toen zijn vingers het zachte glijmiddel vond dat haar lichaam aangemaakt had. Ze voelde hoe hij haar aanraakte. Ervaren maakte hij gebruik van het vocht om haar sensueel te strelen. ‘Je wilt dit toch wel, liefje?’

‘Ja alsjeblieft’, zuchtte Marjo en kronkelde toen Robert zijn duim over haar clitoris liet gaan.

‘Weet je dat we dit de rest van ons leven iedere nacht kunnen doen, als we dat willen?’

‘Alsjeblieft! Ja, alsjeblieft!’ Marjo duwde haar heupen tegen zijn hand. Zijn aanrakingen waren zo anders dan die van haar; steviger, sterker, beter.

‘Ik zal je klaar laten komen en als je dat plezier beleefd hebt dan zal ik je nemen en mezelf in je bewegen, OK?’

‘Ja, alsjeblieft Robert’. Marjo kon het bijna niet langer uithouden. Alle zenuwen waren verdwenen. Ze zou nu de liefde met haar echtgenoot bedrijven en het was één van de meest fantastische belevenissen in haar leven tot nu toe.

Robert liet zich naar beneden glijden en plaatste zich tussen haar benen. Zijn tong nam het van zijn vingers over en hij likte haar gevoelige plekje. In eerste instantie was Marjo te veel verbaasd door deze aanpak om goed te kunnen ontspannen, maar al snel nam het plezier de plaats in van de verbazing en kronkelde ze over de matras en deed ze haar benen verder open om hem volledige toegang te geven. Zijn middelvinger bereikte haar maagdenvlies, hij was iets dikker dan een tampon die ze gemakkelijk in kon brengen. Robert gebruikte zijn tong om haar vulva en clitoris te strelen, terwijl zijn vinger tegen het membraan drukte dat de ingang van haar vagina blokkeerde en voorzichtig heen en weer ging. Marjo voelde een weldadige loomheid over zich heen komen. Hij trok zijn vinger terug en verving die door zijn tong, zachter maar dikker. Hij drukte hem voorzichtig in de opening, draaide hem en bewoog heen en weer met langzame bewegingen. Hij ging hier een poosje mee door en Marjo kon het onvoorstelbare lekkere gevoel nauwelijks geloven. Zijn tong ging er niet zo ver in, maar was dikker en voelde flexibeler aan dan zijn vinger. Niet lang daarna toen zijn vinger samen met zijn tong naar binnengleed voelde het voor Marjo voor het eerst een beetje ongemakkelijk aan. Robert trok zijn tong terug en verving hem door nog een vinger en duwde steeds dieper, zodat Marjo bezorgd haar adem inhield.

‘Je hoeft niet gespannen te zijn, liefje, ik zal het langzaam en voorzichtig doen’. Zijn tong en lippen hervatten hun werk op haar vulva en clitoris en al snel kronkelde Marjo met haar lichaam omdat haar orgasme steeds dichterbij kwam. Robert bracht zijn vingers weer naar binnen en rekte haar voorzichtig beetje bij beetje op. Hij stopte om op haar ovale g-spot te drukken. Hij zag aan de manier waarop haar heupen heen en weer gingen en haar adem sneller werd, dat ze snel een orgasme zou beleven. Hij wilde niet overhaast te werk gaan, hij wist dat zijn penis meer ruimte nodig had dan zijn vingers tot nu toe voorbereid hadden. Hij duwde zijn tong plat en stevig tegen de bovenkant van haar clitoris en wiegde deze heen en weer. Dit deed Marjo nog harder bewegen en haar bewegingen hielpen hem een derde vinger naar binnen te brengen.

‘Oh! Oh God! Schatje, meer! Sneller! Alsjeblieft! Niet ophouden!’

‘Het gaat goed, meisje’. Robert werkte harder en in de volgende minuut voelde hij de krampen van Marjo’s orgasme. Hij voelde haar spieren krachtig rond zijn vingers knijpen. Hij wreef over haar clitoris en de frequentie van haar krampen begon toe te nemen om vervolgens snel van positie te veranderen om zijn harde erectie voorzichtig in de nauwe opening te duwen die zijn vingers zo zorgvuldig voorbereid hadden.

Marjo opende haar ogen en keek in die van Robert.

‘Niet ophouden. Neem me alsjeblieft. Ik wil je helemaal in me voelen’.

Robert drukte zijn mond op de hare en pakte haar billen stevig beet. Ze was nat en beleefde nog steeds de laatste krampen van haar orgasme. Hij trok een grimas en duwde zichzelf in haar.

De warme zachte opening nam hem centimeter voor centimeter op. Hij trok zich terug en duwde vervolgens nog dieper. Iedere stoot werd beantwoord door een stoot van Marjo. Het kostte hem vijf stoten om helemaal binnen te komen en toen dat eenmaal het geval was, toen moest hij even pauzeren.

‘Nu ben ik helemaal van jou’, fluisterde Marjo. ‘Ik ben van jou en dat is de plaats waar je thuis hoort. Diep in me en me liefhebbend’.

‘Waarom heb ik zoveel geluk!”, grinnikte hij, terwijl zijn heupen hun instincten volgden, steeds hoger en dieper. Al snel voelde hij zijn eigen orgasme opkomen en kon hij niets anders dan steeds dieper in haar te stoten. Zijn penis veranderde in een sensueel wapen.

Marjo sloeg haar benen om Roberts middel. Ze kon haast niet geloven hoe lekker het was wat hij met haar deed. Geen wonder dat mensen zoveel van seks hielden. Ze zouden dit de rest van hun leven zo vaak doen als ze maar konden. Ze keek naar zijn gezicht toen hij steeds harder begon te stoten. Toen hij klaar kwam en hard in haar spoot, probeerde Marjo haar spieren zo hard strak mogelijk om hem heem te knijpen in de hoop dat ze zijn krampen zou voelen.

Robert liet hen op hun zij rollen terwijl hij in haar bleef.

‘We hebben het gedaan mevrouw de Jong. We hebben jou de mijne gemaakt en je hebt je onschuld verloren’.

‘Ik weet het’, lachte Marjo. ‘Is het niet geweldig?’

‘Denk je?’

‘Ja! Ik ben zo gelukkig Robert. Ik houd van je, ik denk dat ik altijd van je gehouden heb’.

Ze kusten en gingen naast elkaar liggen.

Marjo stond als eerste op. ‘Ga je mee in dat grote bad?’ Haar ogen glinsterden.

Robert glimlachte en keek hoe ze van het bed opstond en in de richting van de badkamer liep.

‘Hee, kom eens hier’, lachte hij.

Marjo keek naar hem om, nieuwsgierig wat er zo grappig was.

Nieuwsgierig kwam Marjo dichterbij en liet Robert haar omdraaien zodat haar bips zich op zijn ooghoogte bevond.

‘Kijk eens naar die blauwe plekken. Weet je, ik denk dat dit voor het eerst is dat ik je billen zie nadat je een flink pak slaag gehad hebt. Ik zie ook hele mooie afdrukken van vingers’.

Marjo bloosde en draaide zich weg en lachte. ‘Je bent verschrikkelijk!”

Robert stond op en volgde haar naar de badkamer. Terwijl het bad volliep kusten en knuffelden ze, liepen naar de kamer om nog wat champagne en kaas te pakken en streelden en zoenden daarna nog meer. Marjo verbaasde zich over het formaat van zijn penis, die weer begon te groeien.

‘Paste dat echt helemaal in me?’

Robert hiep haar eroverheen te strelen en ze was verbaasd hoe zacht de huid was.

Toen het bad vol was, was Robert helemaal klaar om zijn vrouw opnieuw te nemen en zij was meer dan klaar.

Ze bleven twee dagen in Parijs en verbleven iedere minuut ervan samen op hun kamer. Marjo leerde haar lichaam en dat van Robert kennen en het gaf haar meer plezier dan ze nooit had bedacht gedurende alle fantasieën die ze had als ze masturbeerde. Ze kreeg ook het eerste erotische pak op haar bips en wist dat dit elk pak op haar billen om andere redenen voorgoed anders zou maken. Ze was nu getrouwd. Dingen waar ze een jaar geleden maar nauwelijks van durfde dromen waren realiteit geworden.

Robert dacht ook terug aan het afgelopen jaar. Hij was teruggekeerd naar een leven dat hij zo lang had proberen te ontvluchten en had een heel nieuw leven gevonden. Er was nu geen weg meer terug, realiseerde hij zich. Zelfs als je vaker op bekend terrein komt, dan ga je altijd vooruit, hoe bang je ook bent dat je terug zult gaan. Hoe graag je ook wilt, je kunt het niet. Nu hij Marjo had, hoefde hij het verleden niet meer te vrezen en de toekomst op het eiland zou een goede worden.


Einde.

De eerste zomer van ‘Zeezicht’ vloog voorbij. Ieder weekend was het pension helemaal vol en meer dan de helft van de kamers bleef ook door de week bezet. Toen in oktober de nachten weer koeler werden en de eerste tekenen van het omslaande seizoen zich aandienden, was Marjo blij dat het eind van het toeristenseizoen naderde, dat het herfst werd en dat ze met Robert zou trouwen. Af en toe waren ze het op detail niet met elkaar eens, maar over het algemeen verstreken de dagen in perfecte harmonie. Behalve dan de kwestie van de ‘cursus ter voorbereiding van het huwelijk’, waren er geen zaken om je druk over te maken.

De dominee van de kerk stelde als voorwaarde aan het huwelijk dat ze deelnamen aan één van de cursussen ter voorbereiding voor het huwelijk, ofwel de cursus die de kerk zelf organiseerde of één die door de kerk erkend werd. In eerste instantie gruwelde Robert bij het idee en had het idee deze gifbeker aan zich voorbij te laten gaan, maar oom Wim had er opgestaan dat er voor zijn nichtje geen huwelijk zou zijn zonder een kerkelijk huwelijk. Uiteindelijk was Robert ervan overtuigd, hoewel het idee hem nog steeds tegenstond. Ze zouden de cursus volgen die door de Bonifaciuskerk in Harlingen georganiseerd werd. Ze zouden met de veerboot naar het vaste land gaan om daar twee dagen te verblijven, dus viel de planning uit op de derde week van oktober. Er waren twee gasten in ‘Zeezicht’ dat weekend, maar mevrouw de Boer had hun verzekerd dat met tante Bea op de achtergrond, er niets was wat ze niet aan zou kunnen.

In de eerste weken van oktober, waren het koele zeewater en de af en toe mistige en grauwe dagen een bezienswaardigheid voor de gasten van het vaste land. De horeca deed goede zaken met het serveren van warme chocola, thee en koffie aan de verkleumde strandwandelaars. De eigenaren van de vissersbootjes verwelkomden de koele en natte dagen. Het strand was nu minder aantrekkelijk en er waren veel mensen in voor een dagtrip aan boord van een vissersboot. Marjo en Robert genoten als ze de kans kregen van een wandeling langs het uitgestorven strand. Maar toen de koude dagen in aantal begonnen toe te nemen, was duidelijk dat het toeristenseizoen tot een onvermijdelijk einde kwam.

Tegen het eind van de maand bestonden de gasten alleen nog uit jeneverbesplukkers en mensen die geïnteresseerd waren in de vogeltrek. Wandelen en fietsen op het eiland bleef nog in trek, maar recreëren op het water had zijn charme verloren.

Marjo merkte dat ze weer steeds meer tijd voor zichzelf begon te krijgen. Het gebruikelijke gehaast om alle kamers schoon te maken en het linnengoed te vervangen tussen het ontbijt en de lunch, het doen van de boodschappen, bleef nu beperkt tot een uurtje in de ochtenduren en zelfs minder in de middag. Marjo benutte de tijd om achterstallige klussen in het huis te doen en om op het internet rond te snuffelen. Ze begon zelfs berichten te posten op het daphne-forum dat ze regelmatig bezocht.

Robert benutte de extra tijd om alvast te beginnen aan een paar renovatieklussen die hij voor die winter gepland had. Hij verrichtte loodgieterwerk in de badkamers boven en installeerde jacuzzi badkuipen in de kamers met ruime badkamers, dit allemaal omdat ze een buitengewoon goed seizoen gedraaid hadden. Het eerste seizoen had zijn stoutste dromen overtroffen. En er waren al reserveringen gemaakt voor Allerheiligen, sinterklaas, kerst en de jaarwisseling. Robert had het plan om speciale arrangementen voor de winterseizoenen te maken, voor de aankomende winter had hij nog wat verbouwingen op het programma staan, die hem zouden bezighouden.

Hun huwelijk was een andere factor die hem ervan weerhield om gasten binnen te halen in de tweede helft van November. In plaats daarvan zou familie de kamers bevolken als hij met Marjo ging trouwen. Mevrouw de Boer had er op gestaan dat ze dan voor het eten zou zorgen. Marjo’s tante Bea zou de trouwjurk maken. Dat was eigenlijk alles wat geregeld moest worden.

Rustige dagen warden opgevolgd door nog rustiger dagen. Marjo en Robert hadden de gelegenheid om steeds meer tijd aan elkaar te besteden, en hoefde zich steeds minder te bekommeren om de wensen van de gasten. Ze benutten hun tijd goed. Ze spraken uren over hun dromen en plannen, vertelden elkaar over hun jeugd en hun schooltijd, hun ideeën over politiek, religie, liefde en hun toekomst, de mogelijkheid tot het krijgen van kinderen en hoe ze beiden dachten dit laatste in de tijd te realiseren. Ze begonnen ook de lichamelijke nabijheid te verkennen, iets dat helemaal nieuw was voor Marjo.

Het aanraken van Robert en hem haar laten aanraken, hoewel hij de ethische kant van hoe ver hij kon gaan, strikt in de gaten hield, was het een ervaring waar beiden geen genoeg van konden krijgen. Alleen al als ze door hem gekust werd, gaf een gevoel dat ze nooit eerder gevoeld had, en ze probeerde hem aan te moedigen steeds verder te gaan.

Op een avond, toen ze het hele huis alleen hadden, op mevrouw de Boer na die in haar kamer omscharrelde, zaten Robert en zij het grootste deel van de avond voor de televisie te knuffelen, vond Marjo de moed om haar verlangens met Robert te delen.

‘Ik zou willen dat je me meer aanraakt, Robert’, fluisterde ze nadat hij een sensuele kus had beëindigd. ‘Ik wil het helemaal meemaken’.

‘Het moet nog even wachten. Daarna zul je blij zijn dat we gewacht hebben’, zei hij.

‘Waarom? We willen beiden hetzelfde, toch? Ik zie niet in waarom we zouden moeten wachten. Het komt er toch wel van’. Marjo drukte haar handen tegen zijn borst, spreidde haar vingers en masseerde zijn spieren. ‘Ik wil je op die manier leren kennen’.

‘Dat gebeurt als de tijd rijp is en dat is nadat we elkaar de eed gezworen hebben’. Robert legde zijn handen op de hare en kneep zachtjes.

‘Alsjeblieft?’ Marjo legde haar gezicht op zijn handen en haalde diep adem.

‘Je hebt me wel gehoord’, waarschuwde Robert. ‘Ik vind het al even moeilijk als jij om me te beheersen, maar we zullen het doen zoals het hoort’.

‘Zie je wel? Jij wilt het ook en het blijft toch gewoon tussen ons? Niemand anders hoeft het te weten’. Ze had er veel moed voor nodig om het onderwerp ter sprake te brengen, dus Marjo stond niet toe dat het onderwerp zo gemakkelijk van tafel geveegd werd.

‘Schatje, het is goed zoals we het doen. Zo is de traditie. Het heeft een bepaalde eer in zich en die wil ik voor jou. De eerste keer zal met je echtgenoot zijn en het zal gebeuren in de huwelijksnacht’.

‘En als ik zeg dat je de eerste niet bent?’ Marjo hield haar hoofd verlegen een beetje opzij en haalde haar schouders een beetje pruilend op.

Robert pakte haar bij haar kin en liet haar hem aankijken. Hij keek een paar seconden in haar ogen en las haar gedachten. Toen lachte hij. ‘Dan zou je jokken en daarvoor zou ik je hard pak op je blote bips geven’.

Marjo gaf het niet op. Ze pruilde nu met haar hele lichaam. ‘Maar ik wil het. Het is niet eerlijk wanneer we elkaar zo op liggen te vrijen, zodat alles in me wil dat je me op plaatsen aanraakt en dingen met me doet waar mensen gewoonlijk niet over praten. Het houdt me dagenlang continu bezig en drijft me af en toe tot waanzin’.

Robert  kon niet voorkomen dat hij moest grinniken. ‘Mijn allerliefste bruid in spee, er zijn dingen die je met jezelf kunt doen, dat zal wat druk van de ketel halen en je tevens laten fantaseren hoe het in het echt toegaat over een paar weken.

‘Oh ja? Hoe dan?’, Marjo sloeg bij wijze van protest met haar vuist op zijn borst.

‘Door jezelf een pleziertje te geven?’, hij drukte haar steviger tegen zich aan en kneep speels in haar schouders.

’Robert!’, liet Marjo klagend weten, terwijl ze bloosde.

‘Het is anders een heel gewoon en gezond ding om te doen, iets dat je plezier zal verrijken als het echte werk straks komt kijken. Het helpt je om je lichaam te leren kennen en het zal je laten ervaren hoe je lichaam op een dergelijk plezier reageert’. Robert bleef ontspannen, ook al voelde hij Marjo verstijven van ongemak door het veranderde onderwerp.

‘Wil ik niet over praten. Dat is niet normaal’, Marjo kromp ineen.

‘Je bent grappig. Je kunt niet wachten de daad te verrichten en tegelijk voel je je ongemakkelijk als er door de man waar je intiem mee wilt zijn,over masturbatie gesproken wordt’.

‘Nou ja, het is niet het meest gemakkelijke onderwerp’.

‘Heb je dat ooit wel eens gedaan Marjo, met je eigen lichaam gespeeld?’, Robert trok Marjo met zich mee achter in de kussens van de sofa.

Marjo haalde haar schouders op.

‘Ik wel’, gaf Robert toe.

‘Jij wel?’

‘Natuurlijk’

‘Waar denk je aan als je dat doet?’

‘Aan jou. Dat ik je aanraak, dat ik je kus, dat je mij aanraakt en mij kust. Ik denk eraan dat we samen zijn en ik je hele lichaam ga verkennen, hoe ik je over je hele lichaam ga kussen en ga proeven hoe je smaakt. Ik denk eraan dat ik voor het eerst in je kom en hoe ik je op een manier zal klaarmaken die je voor de rest van je leven zal bijblijven’.

Marjo huiverde. ‘Robert! Alsjeblieft, je maakt me gek! Je bent me aan het pesten met iets dat je nu helemaal niet met me wilt doen’.

‘Het is de waarheid. Wat dacht je ervan om nu jouw fantasie aan mij te vertellen?, grinnikte Robert en kneep speels in haar schouders.

Marjo schoof naar beneden en ging tussen zijn arm en borst liggen en verzette zich tegen het antwoord geven op de vraag. Haar fantasie ging er zelden over dat hij haar beminde op een manier die hij net beschreef, maar dat hij haar een pak op haar billen gaf. Ze dacht niet dat hij dat zou kunnen begrijpen.

’Kom aan, schatje, vertel me wat je denkt’, drong Robert goedbedoelend aan.

‘Het is privé Robert’, antwoordde Marjo.

Ik hoop dat je me binnenkort het gevoel hebt dat je me alles maar dan ook alles kunt vertellen dat je plezier geeft. Ik wil ook dat je eerlijk tegen me zegt als dit niet het geval is. Seks is iets dat we samen beleven en dat alleen aan ons toebehoort. Als we het goed doen, is het één van de mooiste dingen die we samen zullen hebben.

‘Beloofd?’ Marjo hoopte dat ze hem af kon leiden van het onderwerp van de masturbatie.

‘Natuurlijk beloof ik dat, deel je fantasie met me Marjo, Wat gaat er om in dat kleine hoofd van je als je denkt aan de dingen die je op die manier opwinden?

‘Dat doe jij. Ik wil dat je me aanraakt en alles met me doet’, fluisterde Marjo.

‘Daar denk je dus aan? Dat ik je aanraak?, drong hij opnieuw aan.

‘Tja’, ze kromp ineen. ‘Ja, zoiets. Het is moeilijk om me het voor te stellen hoe als ik het nog nooit meegemaakt heb en ik niet weet hoe het zal zijn’.

‘Speel je met jezelf?’

‘Robert!’ Marjo trok haar knieën op om haar gezicht er achter te verbergen’.

‘Als we over een paar weken met elkaar getrouwd zijn, zullen we het nog wel over veel intiemere dingen hebben. We kunnen er net zo goed nu een start mee maken, zeker nu je er zelf over begonnen bent’. Robert lachte. Hij begreep wel dat Marjo zich ongemakkelijk voelde en probeerde dat niet erger te maken. Zijn lichaam reageerde op de gedachten en het gesprek, net zo goed als hij wist dat het hare dit ook deed. Hij wilde eigenlijk niets liever dan haar mee naar bed te nemen en haar de zijne te maken. Zijn gevoel voor eer en traditie belette hem dat, samen met de belofte aan hemzelf dat Marjo er nooit spijt van zou krijgen dat ze ja tegen hem gezegd had. De eerste keer moest alles zijn wat het hoorde te zijn. Hij wist dat hij zichzelf van de spanning zou verlossen als hij straks in bed zou liggen en vroeg zich af wat het kleine ding in zijn armen straks zou gaan doen.

‘Ik weet het Robert’, antwoordde Marjo verlegen. ‘Het is één ding om seks met je te hebben, maar iets anders om met je over seks te praten en zeker over dat andere’.

‘En dat andere is dan met jezelf spelen?’

‘Ja’.

‘Als we getrouwd zijn, en ik zou je vragen met te laten zien hoe je met jezelf speelt, zou je het dan doen?’ Hij was serieus en probeerde de vraag vriendelijk en to the point te stellen.

Marjo trok een grimas, maar besloot te proberen om te ontspannen en vrijuit te praten. ‘Zou je dat willen?’

‘Misschien wel’, knikte Robert. ‘En ik zou zeker willen weten wat je lekker vindt en wat je goed vindt voelen’.

‘Zou je het ook aan mij laten zien als ik je erom vroeg? Zodat ik weet hoe het moet?’

‘Als je erom zou vragen wel. Ik zou je handen ook begeleiden als je zou willen dat ik dat deed’.

‘Heb je wel eens een vrouw naakt gezien Robert?’

‘Een paar. Maar er was niemand die ik zo graag wilde zien als jou’.

‘Wat vind je opwindend dan?’

‘Dat heb ik je verteld, de gedachten dat ik je aanraak en vasthoudt en dingen met je doe die je lekker vindt’.

‘Dat weet ik, maar denk je alleen daar aan of spelen zich ook situaties af in je hoofd, bijvoorbeeld waar we zijn of wat we zeggen?’

‘Natuurlijk. In mijn fantasie gaan we naar het strand en doen we het op een donker plaatsje onder de blote hemel. Wil je mijn favoriete fantasie horen?’

‘Ja graag’, knikte Marjo.

‘Als ik het je vertel, beloof je dan die van jou ook te vertellen, maakte hij plagend een voorbehoud.

‘Misschien’, zei Marjo met een verlegen glimlach. ‘Dat hangt er van af hoe die van jou is’.

‘OK, daar gaat ie. Dit is één van mijn favorieten. Maakt dat ik je heel graag wil’. Robert kroop dicht tegen haar aan en begon het scenario te vertellen dat hij zo opwindend vond.

‘Je bent bijzonder uitdagend geweest en loopt hier rond alsof je de koningin bent. Je werkt uiteindelijk op mijn zenuwen en ik denk dat ik je het liefst een pak op je billen zou geven. Dan zie ik je knipogen en giechelen en ik weet dat je me met opzet uitgedaagd hebt, zodat ik het niet kan missen. Dus loop ik op je af en geef en een flinke tik op je billen. Dan kus ik je zoals je graag gekust wilt worden en fluister dat je een flink pak op je blote billen gaat krijgen. Je wordt helemaal rood, zoals nu ook het geval is en je probeert je eronder uit te kletsen.

Maar je kunt er helemaal niet onderuit komen en je weet dat en daarom probeer je weg te rennen, in de wetenschap dat ik je te pakken zal krijgen. Dit is ook het geval, net als je de slaapkamer in wilt vluchten. We gaan naar binnen, ik sla je op je bips en jij moet de hele tijd giechelen. Dan pak ik je om je over de knie te leggen. En als je daar ligt dan begin je me weer uit te dagen, net als je beneden deed, je daagt me uit om je een pak op je blote billen te geven.

Marjo schoof onrustig heen en weer op haar stoel, ze voelde zich ongemakkelijk omdat het verhaal van Robert zo dicht bij haar eigen fantasie kwam. ‘Wat als hij er achter komt dat het me opwindt?’ maakte ze zich zorgen, blind voor het feit dat Robert één van zijn eigen fantasieën had verteld. Hij plaagde haar niet door één van haar fantasieën te vertellen,het was zijn eigen.

‘Wat?’, Robert merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde.

‘Niets’, antwoordde ze met zachte en verlegen stem.

‘Vind je het niet opwindend?, vroeg hij.

‘Nee, het is goed’, probeerde Marjo luchtig te antwoorden.

‘En toch is er iets mis, dat voel ik’, drong Robert voorzichtig aan.

‘Het is alleen’, zei Marjo en haalde haar schouders op, ze kon niet de woorden vinden om te zeggen wat ze wilde zonder teveel te zeggen.

‘Het is alleen wat?’, Robert zag haar gezichtsuitdrukking veranderen toen ze nadacht over wat ze wilde zeggen, en voelde de spanning in haar lichaam toenemen. ‘Vertel het me schatje, je kunt hierover niets zeggen wat me pijn zou doen of wat me kwaad zou maken. Ik beloof het’.

‘Het is niets Robert, echt waar. Het klinkt heel opwindend’, ze kroop dichter tegen hem aan in de hoop dat hij haar gezicht niet meer zo goed kon zien.

‘OK, ik geloof je. Zal ik verder vertellen?’, vroeg hij voorzichtig,niet willend dat ze zich nog ongemakkelijker zou voelen dan ze al deed’.

Marjo haalde haar schouders op. ‘Misschien moest je dat maar niet doen, als het je hetzelfde is’.

‘Wat is er schatje? Is het de billenkoek die je niet leuk vindt?’

‘Nee, dat is niet wat ik niet leuk vind, maar ik schaam me er een beetje voor. Billenkoek hoort toch niet opwindend te zijn, weet je?’ Marjo overwon haar angst met haar antwoord.

Robert lachte en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Natuurlijk wel! Daar kun je je mooie witte billen onder verwedden. Er zijn maar een paar dingen die ik met je zou willen doen meer opwindend dan billenkoek. Geloof me dat je een pak op billen geven wanneer je het verdient, me een groot plezier geeft. En geloof me, mijn toekomstige vrouw, het zal jou even veel plezier doen als het mij doet’.

‘Een pak op je billen doet zeer Robert’, Marjo keek naar hem op om zijn gezichtsuitdrukking te zien.

‘Sommigen wel ja’, ging hij akkoord. ‘Maar niet allemaal. Die waar ik aan denk om je te geven wanneer je in een uitdagende bui bent en je je sexy voelt, zullen je op een manier opwarmen die je erg zal bevallen’.

‘Wind het je op als je me een pak op mijn blote bips geeft?’ vroeg Marjo. Ze liet haar weerstand varen toen ze zich realiseerde dat Robert volledig vrijuit met haar sprak over zijn gevoelens en verlangens en niet terugschrok van wat hij dacht dat de hare waren.

‘Nou en of’,knikte Robert. Hij knipperde niet eens met zijn ogen en Marjo wist meteen dat hij de waarheid vertelde.

‘Ook wanneer je kwaad op me bent?’, vroeg ze zich af.

‘Ook wanneer je zo onhebbelijk bent als wat, ja’, antwoordde hij. ‘Misschien niet op het moment zelf, maar als ik er later aan terugdenk hoe je veranderde van vol verzet naar meewerkend, hoe je op mijn schoot ligt te kronkelen en je billen, die steeds roder en roder worden, trillend onder mijn neerdalende hand. Als alles dan achter de rug is, is je houding is weer OK en je ben weer het lieve meisje waar ik zo gek op ben. Dat is een heel krachtige ervaring voor me’.

‘Voor mij ook’, Marjo’s verbazing was bijna hoorbaar.

‘Ik dacht dat al een poosje, toen ik die websites zag die je bezocht had’. Robert trok haar stevig tegen zich aan, wetend dat haar bekentenis ervoor gezorgd had dat ze zich kwetsbaar voelde.

‘En toch is het niet normaal, hè Robert?’, haar bezorgdheid klonk oprecht.

‘Wie zal het zeggen schatje? Als twee volwassen mensen zich bezig houden met iets wat ze zelf heel prettig vinden, of het nu seks, discipline of weet ik veel wat is, zolang ze elkaar of anderen geen schade mee toebrengen, dan vind ik dat het geen probleem is. Normaal is alleen maar wat het gemiddeld aantal mensen hetzelfde doen als jij. In onze slaapkamer zijn we maar met zijn tweeën. Wanneer we beiden vinden dat iets goed is, dan maakt dat dat we normaal zijn. Zo denk ik erover’.

Marjo kon een brede grijns niet onderdrukken. Zoals hij het verwoordde deed haar zich afvragen waar ze zich zo druk over gemaakt had.

‘Vind je het niet vreemd dat ik opgewonden raak als ik er aan denk hoe je mij een pak op mijn blote billen geeft? Niet alleen als je het voorzichtig en op een sexy manier doet, maar ook die andere keren. Ik fantaseer over de echte, degene die zeer doen wanneer ik er een potje van gemaakt heb, en ze winden me op’.

‘Je bent het perfecte antwoord op mijn vreemde fantasieën zou ik willen zeggen, omdat ik de man ben die het opwindend vind je een pak op je billen te geven. Robert ging verzitten en liet een gemeen lachje horen. ‘Het is zelfs zo, jongedame, dat omdat je zo graag wilt dat ik je aanraak en je een beetje opvrij, ik je nu een pak op je bips ga geven’.

Hij gaf haar geen gelegenheid om te protesteren en legde haar in een ommezien over zijn knie.

‘Houd op, Robert!’, gilde Marjo, die er goed oplette dat ze niet zo hard schreeuwde dat het door anderen gehoord zou kunnen worden. ‘Mevrouw de Boer hoort ons en komt zo kijken’.

‘Zit daar maar niet over in, ik kan heel stil zijn als ik wil’, grijnsde hij en liet zijn hand flink op haar bips neerkomen. Het gloeide en deed Marjo kronkelen.

‘AUW! Stop Robert!’ Ze stak haar handen naar voren in de hoop dat ze zich van zijn schoot zou kunnen laten glijden.

‘Stil liggen schatje’. Robert sloeg haar nog een paar keer stevig op haar billen. ‘Blijf rustig over mijn schoot liggen en ontspan je. Je krijgt een pak op je billen dat je straks met je mee naar boven kunt nemen. Je kunt er over dromen en ik beloof je dat je het fijn zult vinden’. Marjo draaide zich om en keek hem aan, ze zag aan de  twinkeling in zijn ogen en de tevreden uitdrukking op zijn gezicht dat hij het meende. Hij zag haar vragende gezichtsuitdrukking en probeerde haar op haar gemak te stellen. ‘Vertrouw je me?’

Marjo bloosde en legde zich weer languit over zijn schoot.

‘Ga maar lekker liggen’. Robert gaf haar een kussen zodat ze dat onder haar lichaam kon proppen en tilde haar voeten op de kussens van de bank, zodat ze volkomen ontspannen met haar billen omhoog over zijn schoot lag. ‘Lig je lekker?’, vroeg hij toen het schurken en schuifelen opgehouden was.

‘Je gaat me toch geen pijn doen hè?’ Marjo kon de twijfel die ze voelde niet verbergen, hoewel het idee haar steeds meer aan begon te spreken.

‘Misschien een beetje, maar ik denk dat je het fijn zult vinden. Ben je klaar?’

‘Marjo ging even verliggen, wiebelde haar heupen heen en weer en knikte. ‘OK’.

‘Goed dan, stout meisje, je gaat je eerste ‘goodgirl spanking’ krijgen om je bij te brengen waar ‘goodgirl spankings’ voor bedoeld zijn. Het wordt een lesje dat je nooit weer zult vergeten, begrepen?’

Marjo’s antwoord was gefluister. De strenge maar speelse ondertoon in de stem van Robert zorgde ervoor dat oncontroleerbare en elektrische impulsen door haar huid trokken, ze trilde en haar kruis trok samen.

‘Ja’

Robert verspilde verder geen tijd. Eerst gaf hij haar stevige klappen op iedere bil. Niet zo hard dat het zeer deed, maar hard genoeg om het te laten gloeien. Hij gaf haar tien tikken op iedere bil om vervolgens te stoppen en haar over haar billen te wrijven. Hij gebruikte beide handen om haar bips door de stugge stof van haar spijkerbroek heen te strelen en te kneden.

‘Binnenkort doen we dit weer, alleen zal deze dan niet in de weg zitten’. Roberts stem klonk hees. ‘Hoe is het tot nu toe?’

Marjo grijnsde en keek hem verlegen aan. ‘Het voelt wel goed geloof ik’.

‘Alleen maar wel goed?’, grijnsde hij en sloeg haar weer op haar billen.

Deze keer kwamen de klappen harder aan en begon Marjo uit licht protest met haar heupen te draaien. ‘AUW! AUW!’

‘Te hard’, grinnikte Robert en gaf haar nog een paar. ‘Ik heb je toch goed opgewarmd,is het niet?’

Marjo giechelde. De pijn was best te verdragen, en het voelde comfortabel en lekker om zo speels in deze positie te liggen. Haar bips gloeide door de aandacht die hij er aan gaf en wanneer hij stopte om haar billen te kneden, werd ze zich bewust van het warme gevoel dat zich in haar buik en tussen haar benen opbouwde.

Robert ontwikkelde een ritme van billenkoek, sensueel kneden, en lieve woordjes, zijn stem was hees. ‘Over een paar weken,wanneer we getrouwd zijn, dan doe ik je spijkerbroek naar beneden en sla ik je op je broekje tot het lijkt of deze in brand staat’. Hij begon wat harder te slaan. Marjo deed haar ogen dicht en haalde diep adem toen de klappen de pijngrens begonnen te benaderen. Robert las haar lichaamstaal en deed het wat rustiger aan, terwijl hij haar billen bleef masseren en kneden. ‘Dan, als je denkt dat je het niet langer kunt volhouden, dan doe ik je broekje omlaag en masseer ik de pijn uit je blote bips, totdat ze weer klaar zijn voor meer’. Marjo tilde haar billen op tegen de handen van Robert en slaakte een diepe zucht. ‘Dan sla ik je op je blote billen tot je licht te kronkelen en je prachtige bips vuurrood is’. Het pak op haar billen werd hervat. Een beetje harder nu als voorheen. ‘En wanneer je me smeekt om op te houden, dan straf ik je nog een beetje harder, zoals nu, totdat je ligt te gillen’. Het ritme van de klappen op haar billen ging omhoog. Marjo voelde nu geen pijn, alleen maar de aandrang om pompende bewegingen te maken, omhoog om zijn handen tegemoet zou komen, omlaag om de zalige warmte van de pijn door te laten dringen tot andere lichaamsdelen die daarnaar verlangden.

’Dit vind je lekker, is het niet schatje?’, vroeg Robert naar de bekende weg.

Marjo knikte alleen maar en concentreerde zich op het ritme van de klappen. Ze had het nodig dat het doorging. Toen Robert stopte en weer begon te masseren, kon ze een kreun van teleurstelling niet onderdrukken.

‘Meer? Wil je dat ik je meer op je billen geef?’ Zijn stem was nog heser dan eerder. Het plagen was verdwenen en er bleef alleen maar een seksueel element over.

‘Ja alsjeblieft’, hijgde ze. Hoe was het mogelijk dat in zo’n kort tijdsbestek haar angst dat hij haar geheime verlangens zou kennen zou veranderen in een zo overduidelijke demonstatie ervan? Het kon haar op dat moment echter niets meer schelen. Ze wilde niet dat het op zou houden.

Robert bleef tegen haar praten, haar billen kneden en masseren. Zijn woorden en het gevoel van zijn handen dreven haar dieper in een verlangen naar meer. ‘Je gaat nu hard op je bips geslagen worden, schatje. Zo hard als je nodig hebt. Ben je er klaar voor?’

‘Ja, alsjeblieft!’ Marjo drukte haar billen omhoog en Robert begon te slaan. Hard en snel. Tegelijkertijd drong zijn stem bij haar binnen. Hij vertelde haar dat ze precies kreeg wat ze verdiende en nodig had. Ver weg hoorde ze hem beloven dat ze altijd zou krijgen wat ze verdiende, ook als ze dat op dat moment niet met hem eens was. Geen van de andere redenen voor billenkoek hielden haar op dat moment bezig. Het enige wat er toe deed was dat een enorm orgasme zich in haar opbouwde en dat Robert wist dat dit gebeurde.

‘AHHHHH!’, Marjo’s gekreun kwam uit haar diepste binnenste en Robert wist dat hij haar klaar had laten komen toen haar heupen schaamteloos op zijn schoot beukten in een wanhopig gevecht met haar orgasme om vervolgens te ontspannen tot ze met haar billen schokte en haar kruis over zijn dijbeen wreef.

’Zo gaat ie goed’, hij leunde voorover en fluisterde in haar oor. ‘Nu ga je naar je kamer, je kruipt onder de lakens en geniet van de warmte van je rood geslagen bips. Denk eraan hoe we dit over een paar weken weer doen, er zal dan geen enkele beperking meer bestaan’.

Marjo haar lichaam was helemaal slap en ze straalde uit intens gelukkig te zijn toen ze overeind kwam om Robert een nachtzoen te geven. Hun kus was dieper en langer dan normaal en zijn lichaam schreeuwde om verlossing. Toen Marjo gehoorzaam naar bed gegaan was telde Robert zijn zegeningen. Nog maar een jaar geleden twijfelde hij nog over zijn terugkeer naar dit godvergeten eiland, en nu dit het geval was, met een bedrijf dat fantastisch liep en een leven dat hem beter beviel dan hij voor mogelijk gehouden had en een vrouw die een prachtige partij was en die als echtgenoot wilde hebben.

Ze hadden nog een maand te gaan en hij wist dat het heel moeilijk zou zijn de belofte die hij zich zelf gedaan had niet te breken.

Marjo sliep als een roos die nacht. De warmte van haar warmgeslagen billen hield aan tot in de vroege ochtenduren, toen ze wakker werd en haar handen tussen haar dijen liet glijden om het gevoel te herleven wat Robert veroorzaakt had.

‘Nog even’, zei ze tegen zichzelf toen haar vingers het glibberige vocht beroerden dat haar lichaam geproduceerd had. ‘Nog even en dan voel ik hem diep in me’.

Ver na haar gebruikelijke bedtijd, zat Marjo op de rand van het bad en liet het warme water van de douche weldadig over haar lichaam lopen. Ze was in gedachten bij de gebeurtenissen van die dag.

Robert hield van haar. Dat had hij haar gezegd, maar nu had ze geen idee hoe de volgende stap eruit moest zien. Ze voelde zich gelukkig, maar er was ook een vreemd soort gevoel of haar leven in rook was opgegaan.

‘Wat doe jij nog op?’ Marjo schrok zo van Roberts stem dat ze de douchekop liet vallen. Hij viel met een luide klap op ver porselein van de badkuip.

‘Oei! Sorry! reageerde ze op het lawaai. ‘Je liet me schrikken’, Marjo keek op met een blos op haar wangen. Ze probeerde haar opkomende slechte humeur weg te slikken maar wilde eigenlijk niets liever dat de eerste de beste die ze tegenkwam een veeg uit de pan geven.

‘Kun je niet slapen?’ grijnsde Robert, die zich aangedaan voelde door de blos op haar wangen en de bezorgde blik op haar gezicht.

‘Ben nog wat aan het nadenken’, gaf Marjo toe.

‘Oh ja? Waar dacht je dan over?’

Marjo gaf geen antwoord en boog zich naar de kraan om de straal wat warmer te zetten.

‘Nou?’, glimlachte Robert. Hij wist dat de vraag maar half tot haar door gedrongen was.

‘Waar we het over hadden op het strand’, Marjo beantwoordde zijn glimlach. ‘Ik vind het nog steeds moeilijk om te geloven.

Marjo kleurde tot in haar nek.

‘Heb je er moeite mee, dat ik om je geef?’, grijnsde Robert.

‘Nee. Dat wist ik al wat langer, ik bedoel het houden van. Dat wist ik niet’, ze haalde haar schouders op en draaide zich weg. Ze was te verlegen en te onzeker om hem aan te kijken, voor het geval hij eerder een spelletje met haar gespeeld had.

‘Waag het eens dat te betwijfelen, brutale meid!’ Robert pakte haat bij haar kin en draaide haar hoofd in zijn richting.

‘Ik zal proberen dat niet te doen’. Ze knipperde met haar ogen en probeerde haar hoofd weg te draaien.

‘Je hebt nog heel wat om over na te denken, Marjo’. Robert bleef haar in haar ogen kijken.

‘Waarover?’. Marjo was benieuwd wat hij te zeggen had.

‘Dingen worden nu serieus, meisje. Er staat heel wat te gebeuren’. Robert leek haar ergens voor te willen waarschuwen. Marjo wist niet zeker wat hij bedoelde.

‘Je meende toch wat je zei?’, ze was bang dat hij raadselen begon te spreken omdat hij spijt had.

‘Je kunt het maar beter weten. Maar je hebt nog heel wat om over na te denken, Marjo. Robert nam de doucheslang van haar over en liet de straal over haar lichaam gaan.

‘Waar moet ik over na denken?’, ze beet zich in hem vast.

’Kun je hier met me samenleven, in een relatie? Het zal niet gemakkelijk zijn, weet je’, antwoordde Robert. Er was geen twijfel of terughoudendheid in zijn stem te bespeuren.

‘Ja dat wil ik’, fluisterde Marjo. Een siddering trok door haar lichaam. ‘Alsjeblieft, laat hem nu niet proberen er onderuit te komen’, ze kneep haar ogen dicht en maakte zich klaar voor zijn afwijzing.

‘Je zult het niet nog eens doen, toch?, Roberts vraag kwam volkomen onverwacht.

‘Wal zal ik niet nog eens doen?’. Marjo kromp ineen.

Robert ging recht zitten en legde zijn handen op haar schouders. ‘Kom er eens uit, draai je om en kijk naar me, zodat we het er eens goed over kunnen hebben’.

Marjo stapte gehoorzaam uit het bad. Ze liet zich zelf naar de kaptafel begeleiden en ging zitten. Robert pakte een ochtendjas en hield die voor haar open.

Toen ze de jas aan had, trok hij haar overeind. Ze had niets gezegd en was in afwachting van zijn verhaal. Toen ze rechtop tegen ham aanstond, en omhoog in zijn ogen keek, kuste Robert haar. En Marjo kuste hem terug.

Het was voor het eerst in haar leven dat een kus zoveel erotische kracht bezat. Haar knieën knikten. Robert zijn handen op haar rug waren zacht, maar zijn armen waren stevig en sterk. Zijn lichaam tegen het hare voelde soepel en sterk aan. Haar lippen smaakten zoet en toen hij zijn tong in haar mond duwde, voelde Marjo de kriebels in haar hele lichaam. Gewillig liet ze Robert de leiding nemen en liet haar lichaam met dat van hem samensmelten. De omhelzing wond haar op en toen Robert deze verbrak voelde ze zich alleen gelaten en teleurgesteld.

‘Als je nog eens zo van me wegrent zonder me te laten weten wat er aan de hand is, zal ik je een pak op je billen geven zoals ik nog nooit eerder gedaan heb’, gaf Robert antwoord op de vraag die al een poosje geleden gesteld is.

Marjo was nog steeds van de kaart door de impact van hun kus. Ze voelde zich tevens doodmoe. ‘Maar je houd toch van me?, vroeg ze. ‘Je kunt me toch niet slaan als je van me houdt?’

‘Ach meisje!’ Robert ging verzitten, leunde achterover en glimlachte. ‘Het kan zelfs zijn dat ik je veel harder straf omdat ik van je houd. Alle passie en liefde zal naar boven komen als je een pak op je blote bips verdiend hebt’.

‘Maar dat kan toch niet?’, verklaarde en vroeg Marjo tegelijkertijd.

‘Schatje, dat kan en dat zal gebeuren ook en dat is nu precies één van die dingen waar je eens heel hard over na moet denken’. Robert kuste Marjo op haar trillende oogleden.

‘Waarom?’ Marjo haalde haar schouders op in Roberts omhelzing en probeerde zich los te maken.

Robert deed zijn best om Marjo met een knuffel en met zijn lichaamstaal gerust te stellen terwijl hij sprak. ‘Ik heb veel ellende gezien tussen getrouwde stellen die ik ken Marjo. Mijn eigen ouders konden niet erg goed met elkaar opschieten en het klinkt of die van jou ook de nodige problemen hadden.

’Maar bij ons zal het beter gaan’. Marjo probeerde haar beperkte observaties in de strijd te gooien.

‘Nee, het zal bij ons helemaal niet zoveel beter gaan’. Robert drukte haar stijf tegen zich aan.

‘Waar wil je heen, Robert?, zuchtte Marjo. Al weer was ze bang dat hij met excuus op de proppen kwam dat hij toch eigenlijk niet van haar hield.

‘Als je bij me blijft Marjo, dan zullen de straffen niet verdwijnen. Sterker nog, ze zullen een vast deel van ons leven uitmaken’, Robert pakte haar kin en draaide haar gezicht zo dicht tegen de zijne dat Marjo niets anders kon doen dan in zijn ogen kijken.

‘Maar Robert?’, stamelde Marjo vragend, maar ze kon de juiste woorden niet vinden.

‘Maar wat?’, hij kuste haar weer en moedigde haar aan haar vraag af te maken.

‘Ik heb het helemaal niet nodig dat je dat steeds doet. Ik wil een volwassen vrouw voor je zijn’, Marjo’s vraag klonk zacht en verlegen.

‘En toch, Marjo’, Robert pakte haar bij haar schouders en zette haar recht voor zich neer zodat ze hem aan moest blijven kijken. ‘Als je bij mij blijft dan moet je het doen met de ideeën die ik heb over discipline. Dat kan een pak op je billen inhouden als je onhebbelijk bent, onrustig of domweg ongehoorzaam. Heb je niet gemerkt hoe zeer dat de lucht kan klaren?’

‘En hoe zit dat dan met jou, als jij onhebbelijk of rusteloos bent? Geef ik jou dan een pak op je billen?’, luidde Marjo’s voor de hand liggende vraag.

‘Nee, zo werkt de discipline niet in mijn huis Marjo. Ik ben ervan overtuigd dat een huishouden en een huwelijk een leider nodig heeft. En in dat van mij, ben ik dat. Het is niet iets dat ik lichtvaardig opneem, schatje. Ik zou erg hypocriet zijn en je liefde en respect niet waard zijn, wanneer ik me niet aan dezelfde standaarden houd, die ik ook van jou vraag. Als blijkt dat ik dat niet waar kan maken, dan praten we er opnieuw over, OK?’ Robert hoopte dat ze begreep wat hij zei, maar verwachtte niet dat het kwartje in één keer zou vallen.

Het hart klopte Marjo in de keel. In haar gedachten zag ze de realisatie van een droom waarvan ze dacht dat die nooit waarheid zou kunnen worden en de implicatie van Roberts woorden. Diep in haar hart wilde het geheime deel van haar een sterke man die haar in de hand zou houden met een pak op haar blote bips als ze dat nodig zou hebben, een ander deel van zichzelf verzette zich met hand en tand tegen dit idee. Het was één ding om te fantaseren dat ze samen zou leven met een billenkoek man, maar om er echt met één samen te leven, is iets heel anders. 

Robert keek naar haar gezichtsuitdrukking terwijl ze daar in gedachten verzonken stond.

‘Marjo, kijk me eens aan, schatje’, drong Robert na een paar minuten haar gedachten binnen. Marjo gehoorzaamde.

‘Je kunt hier hoe dan ook niet direct antwoord op geven Marjo. Je moet hier goed over nadenken. Over een maand zal ik je vragen met me te trouwen. Wanneer ik dat doe, hebben we het hier weer over. Tot die tijd moet je de voors en tegens van het samenleven met een man die heel uitgesproken ideeën heeft over het runnen van een stabiele relatie door je heen laten gaan. Je weet eigenlijk alles wat er te weten valt al en toch ben je van me gaan houden’, er verscheen een glimlach op zijn gezicht toen hij de laatste woorden uitsprak.

‘Wat als ik wel met je wil trouwen, maar niet meer wil dat je me dan op mijn billen geeft?’, vroeg Marjo.

‘Ik verander niet van gedachten Marjo. Ik ben er van overtuigd dat een flink pak billenkoek de lucht kan klaren en de kleine irritaties onder controle kan houden. Uit ervaring en door mijn ogen goed de kost te geven zijn dit de dingen die een relatie het meeste schade kunnen toebrengen. Als je niet kunt leven met mij in de rol van de heer des huizes en me je laat straffen om onze relatie stabiel te houden, dan kun je je heil beter bij een ander zoeken.

Marjo begon te protesteren, maar Robert legde zijn vingers zachtjes op haar lippen.

‘Denk er eens goed over na Marjo. Dat is niet te veel gevraagd lijkt me. Ik wil dat je goed in overweging neemt. Nu ben je moe van alle indrukken en ik ben ook moe en morgen wacht er weer een lange dag’, maakte hij een eind aan hun gesprek met een sensuele kus.

Toen ze alleen in de badkamer was, zat Marjo aan de kaptafel en probeerde haar gedachten te ordenen.

‘Hij heeft me ten huwelijk gevraagd! Maar alleen als hij me de rest van mijn leven een pak op mijn bips kan geven! En toen kuste hij me zodat ik nu alleen nog maar naar seks met hem verlang. Hij heeft geen idee hoeveel de gedachte aan een pak op mijn billen me opwindt. Hoe kan ik hier serieus over nadenken als ik momenteel maar één gedachte heb, dat hij me hier en nu over de knie legt!’

Marjo kroop in bed en lag daar de hele nacht te woelen. Het hazenslaapje dat ze deed stond bol van de dromen. Ondanks de opwinding en gelukzaligheid dat Robert haar in zijn leven wou hebben, was geen van de dromen plezierig. Ze stond op voor het licht begon te worden en liep naar de keuken, voor er enig teken van leven in het pension te bespeuren was.

Mevrouw de Boer was aangenaam verrast dat de koffie al klaar stond.

‘Wat een leuke verrassing!’, riep de oude vrouw uit toen ze keuken instapte en de geur van versgezette koffie rook. ‘Hoe komt het dat jij al voor dag en dauw beneden bent?’

‘Ik kon gewoon niet slapen, mevrouw de Boer’, antwoordde Marjo terwijl ze een schep suiker in een mok deed en de handel van het koffieapparaat naar beneden drukte. De koffie was er nog niet helemaal door heen gelopen, maar Marjo wilde wat van het eerste, sterke, extract.

‘Waarom niet? Heb je niet hard genoeg gewerkt gisteren?’, vroeg mevrouw de Boer en volgde Marjo’s voorbeeld een sterk kopje koffie te tappen.

‘Mevrouw de Boer? Als een man u zou vragen met hem te trouwen, maar hij zei erbij dat u een pak op uw billen moest accepteren wanneer u onhebbelijk of brutaal zou zijn, wat zou u dan doen?’, Marjo omsloot met beide handen de warme mok koffie en concentreerde zich op het donkere vocht erin.

‘Wat een vraag’, merkte de oudere vrouw op. ‘Ik neem aan dat dat het voorstel van Robert aan jouw adres was?’

Marjo knikte, haalde haar schouders op en zei niets.

‘Ik begrijp het!’ Mevrouw de Boer zat recht tegenover de twijfelende jonge vrouw aan de tafel. ‘En nu weet je het even niet?’

‘Ik weet het niet, mevrouw de Boer. Het is niet iets waar je wekelijks over leest in de vrouwenbladen, of wel?’

‘Hij is een goede partij voor je meisje. Je had het slechter kunnen treffen’.

‘Dat is het? Geen geruststellende woorden die me in een bepaalde richting duwen?’, zei Marjo geïrriteerd. ‘Ze voelde zich duf van het slaapgebrek.

Mevrouw de Boer ging eens recht in haar stoel zitten. De irritatie die Marjo had laten horen werd in haar antwoord teruggekaatst. ‘OK, jongedame. Ik zal je vetrellen hoe ik denk over een liefdesrelatie. Als ik van een man zou houden, op de manier zoals jij dat van Robert doet, dan zou ik me niet veel zorgen maken over wat er zou gebeuren als ik me eens onhebbelijk zou gedragen. Ik zou me meer bezighouden met de vraag hoe ik hem gelukkig zou kunnen maken. Ik zou me met de vraag bezighouden hoe ik mijn leven en dat van hem zo aangenaam mogelijk kon maken.

‘Maar mevrouw de Boer?’, Marjo probeerde een docerend toontje aan te slaan. ‘Hij gaat er al in met de gedachte dat ik me niet zal weten te gedragen!’

‘Zeg meisje, wacht nou eens even!’, mevrouw de Boer zette haar mok neer en keek Marjo veelbetekenend aan. Hij begint er aan in de verwachting dat je jezelf zult zijn. Daar is helemaal niets mis mee. Dat zouden meer mannen moeten doen’.

‘Hij is niet perfect, maar ik moet dat wel zijn en anders krijg ik een pak op mijn bips?’, reageerde Marjo.

‘Heb je in al die tijd dat je voor hem werkte ooit het idee gehad dat hij een pak op zijn billen zou moeten hebben?’

‘Nee’ Marjo concentreerde zich weer op de inhoud van haar koffiemok.

’Hij heeft je gister een ongenadig pak op je bips gegeven. Had je dat verdiend, of niet?

‘Tja’.

‘Heb je dat verdiend of niet?’, ging mevrouw de Boer door na de bevestiging die ze in Marjo’s ‘tja’ gehoord had.

‘Ja, volgens mij wel’.

‘En toch ben je nog nooit zo de keuken ingestapt als gisterochtend. Je was helemaal in je nopjes omdat de man had gezegd dat hij van je hield. Ik vraag me dus af wat nu eigenlijk het probleem is?’

Marjo trok een grimas en haalde haar schouders op.

‘Bedenk wat je wilt, meisje. Wil je met hem trouwen? Gisteren toen je billen nog zeer deden, leek je daar niet over na te hoeven denken’.

‘Wat zou u doen, mevrouw de Boer?’, fluisterde Marjo. Ze wist al wat ze zou gaan doen. Niemand hoefde haar te overtuigen. Ze wilde er alleen over praten en de materie van alle mogelijke kanten bekijken.

‘Ik zou hem een schop tegen zijn schenen geven, hem vertellen dat ie een arrogant heerschap is en hem vervolgens mijn hand en mijn billen geven. Dat is wat ik zou doen’.

Marjo lachte. Haar gedachten dwaalden af naar Douwe en ze beloofde zichzelf dat ze de oude man, die voor haar in de afgelopen jaren welwillend oor en haar klankbord was geweest, snel weer eens op zou zoeken.

‘Misschien moet ik dat maar doen, mevrouw de Boer!’, glimlachte ze.

~~~~~~~~~~~oo0000oo~~~~~~~~~~~~~~

De volgende weken vlogen voorbij. Ellen en Carolien gingen terug naar hun verwende leventjes aan de wal en een hele groep nieuwe gasten boekten in. Er veranderde niet veel in het dagelijkse leven van de mensen die ‘Zeezicht’ runden, behalve dat Robert en Marjo iedere avond hand in hand een wandeling maakten.

Hoewel het strand hun favoriete plek was om te wandelen, liepen ze af en toe het andere pad af, de bossen in. Ze praatten soms honderduit en genoten een andere keer van de serene stilte. Robert was de eerste persoon, bij wie Marjo zich zo op haar gemak voelde als het stil was.

Soms kwam het onderwerp ter sprake hoe het zou zijn als ze getrouwd waren en dan had Robert het over hun rol en discipline. Hij beantwoordde haar vragen en stelde haar waar mogelijk op haar gemak en iedere keer was Marjo minder in verwarring. Het ging overigens niet alleen over het pak op haar billen dat een plekje moest krijgen. Het ging ook over het leven als een vrouw die accepteerde dat haar man de leiding had. En terwijl de dagen voorbijgingen, begon ze zich te realiseren dat ze het meeste wat ze nodig had om te kunnen beslissen, eigenlijk al wist.

~~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~~

Marjo had ook de website over ‘huiselijke discipline’ opnieuw bezocht. Ging het haar eerst om de verhalen, nu had ze ook de meeste artikelen gelezen. Huiselijke discipline, dat is wat hij voorgesteld had. Het had een naam. Wat Robert in zijn hoofd had, hoe het in een relatie toe moest gaan, had een naam en er waren andere mensen die het beoefenden. Voor zover Marjo eruit op kon maken, was het bij de meeste stellen juist de vrouw geweest die het aan de man had voorgesteld.

‘Wat dapper van hen!’ Marjo schudde haar hoofd laat op de avond. ‘Het wordt hier op een serveerblaadje gepresenteerd en ik ben bang om ja te zeggen. Zij zijn net als ik. Zij dromen en fantaseren ook. Waar ben ik bang voor?’

Maar er was nog steeds de realiteit dat ze gestraft zou worden door de man waarmee ze naar bed zou willen gaan, de man van wie ze wilde houden en respecteren als haar gelijke. Gestraft worden was helemaal niet sexy. Afgezien van wat er in haar fantasieën zou kunnen gebeuren, kende Marjo de waarheid. Gestraft worden ging gepaard met gevoelens van schaamte, angst dat ze alles verprutst had en Robert die haar nooit weer zo zou bekijken als voorheen, afkeer van zichzelf en het verdriet dat ze gefaald had. Hoe konden deze dingen een plekje krijgen in een relatie tussen man en vrouw? Hoe kon ze zijn gelijke zijn als hij haar zomaar een pak op haar bips zou kunnen geven?

Marjo las de verhalen van de vrouwen die leefden op de manier die Robert haar voorgesteld had. Wat wil ze hen graag om advies vragen. Het hielp haar dat zij hun ervaringen zo gewillig deelden en dat sommigen dezelfde muur hadden moeten slechten waar zij zo bang voor was. Bovendien was het geweldig dat de meeste vragen waar ze mee omliep door de anderen al eens gesteld waren. Toch was er één vraag die ze dolgraag beantwoord wilde zien. ‘Als je partner huiselijke discipline als voorwaarde voor het huwelijk had gesteld, was je dan met hem getrouwd?’

Marjo surfde zoveel op internet als ze maar durfde. Ze werd geacht de site van ‘Zeezicht’ en van het souvenirwinkeltje te onderhouden en up te daten als ze op internet was. Digitale foto’s van truien, quilts en andere huisnijverheid van de vrouwen maakten het haar gemakkelijk om af en toe de site te vernieuwen, maar ze deed het voorkomen dat sommigen ‘niet in de haak’ waren omdat ze gemaakt waren naar ‘geleende’ patronen, zodat het goed was om te zoeken of er geen copyright op rustte. Dit alles gaf Marjo een dekmantel om regelmatig online te zijn. Ondanks dat besteedde ze steeds meer tijd op internet en haar smoesjes begonnen vragen en opgetrokken wenkbrauwen op te leveren.

Er was een dag dat Marjo veel tijd besteed had aan het lezen van een verhaal op ‘huiselijke discipline’. Ze was helemaal opgegaan in een meeslepend verhaal, zich niet bewust van wat er zich omhaar heen afspeelde. Roberts plotselinge verschijning in de deurpost had haar danig laten schrikken. Ze had snel het venster van de ‘huiselijke discipline’ weggeklikt om door te werken op de site waar ze wou gaan uploaden. Ze voelde hoe ze kleur als vuur kreeg als een klein kind dat betrapt werd met haar vingers in de koektrommel.

Robert was verbaasd dat Marjo nog steeds achter de computer zat en leek haar betrapte houding niet op te merken. ‘Je bent daar nu al uren mee bezig. Sluit alsjeblieft af en ga je met het echte werk bezig houden’.

‘Maar dit is echt werk, Robert’, zuchtte Marjo.

‘Lui werk, bedoel je. We hebben het veel te druk om ons te kunnen veroorloven de hele dag achter een bureau te zitten. Kom er achter weg’.

Marjo gromde stilletjes maar deed wet er van haar verlangd werd.

Een paar keer was Marjo er al mee weggekomen met het afsluiten zonder dat ze al haar sporen had kunnen uitwissen. Dus toen ze deze keer had afgesloten door op het kruisje in de rechter bovenhoek te klikken, had ze nergens meer bij stil gestaan.

Later die avond, had Robert nog wat dingen te doen op het internet. Hij was het internetadres van de site die hij wilde bezoeken vergeten. En omdat hij niet met de zoekmachine wou werken drukte hij op het rolldown-menu van de adresbalk om de laatst bezochte sites in beeld te brengen. www.geocities.com/peter1z, Stichting Daphne’s Foundation en een discussieforum vulden het venster waar hij sites verwacht had over vissen en jagen.

‘Wat zullen we nu beleven?’, grinnikte hij. ‘Dus daar ben je mee bezig?’

Hij heeft de site waar hij naar zocht niet meer gevonden. In plaats daarvan volgde hij het spoor van sites die de vrouw waar hij van hield bezocht had.

‘Tja, wat zeg je daar van?’, mompelde Robert ruim na middernacht toen iedereen in het pension in diepe rust was. Hij las op de site van de huiselijke discipline.

‘Hoe heeft ze dit allemaal gevonden?, vroeg hij zichzelf af vlak voordat het weer licht begon te worden.

De volgende dagen had hij niet de gelegenheid om ernaar te vragen. ‘Zeezicht’ was helemaal volgeboekt en er waren een aantal veeleisende gasten bij. Zowel Robert als Marjo hadden hun handen vol om aan alle wensen van hun betalende gasten tegemoet te komen.

Marjo was de eerste die het loodje legde. Een week lang gezeur van veeleisende gasten, hadden haar doen ontploffen.

~~~~~~~~~~~~~oo000oo~~~~~~~~~~~~~

‘Wilt u alstublieft uw mond houden?’, schreeuwde Marjo voor de tweede keer toen de vrouw voor haar er voor de zevende keer op stond dat er een hovercraft van het strand bij ‘Zeezicht’ naar de haven van Vlieland zou moeten zijn. De vrouw had geen zin om een taxi te bestellen naar de passagiersboot. Waarom kon ‘Zeezicht’ niet investeren in een transportmiddel dat haar gasten wilden? Ze luisterde helemaal niet naar het antwoord van Marjo, ze wilde alleen maar haar gal spuwen.

Geld of het gebrek hieraan, en vergunningen of het ontbreken hiervan, of gewoon logistieke problemen, voor sommige gasten maakte het allemaal niets uit. Een paar van hen konden niet voorbij hun eigen beperkte blik kijken. Maar Marjo verloor de realiteit helemaal uit het oog. In plaats van gewoon te luisteren naar wat de vrouw had te zeggen zodat ze ook weer verder kon met haar dagelijkse beslommeringen, raakte Marjo verzeild in een felle discussie en hoorde haar zelf zeggen wat voor idioot ze was.

De woordenwisseling eindigde ermee dat Marjo geïrriteerd de benen nam, de vrouw geen andere keuze te laten dan het met Robert op te nemen en hem in detail te vertellen over zijn luie en brutale werkneemster.

Sommige dingen die hij hoorde vond hij niet zo verontrustend, maar als wat de vrouw zei over haar gedrag en taalgebruik waar was, dan was hij echt teleurgesteld. Diep in zijn hart moest Robert toe geven dat hij ook de neiging zou hebben gehad om sommige dingen die Marjo gezegd had, te zeggen, maar hij glimlachte en beloofde de gast dat hij haar relaas op prijs stelde en dat hij maatregelen zou nemen.

‘Bedank voor uw verhaal mevrouw Joosten. Wanneer ze de begroting voor volgend jaar maken, dan zullen we uw suggestie voor een hovercraft in onze overwegingen meenemen. Ik bied mijn verontschuldigingen aan voor het gedrag van Marjo. Ik verzeker u dat ik het met haar zal bespreken en ik ga er vanuit dat ze zelf haar verontschuldigen ook nog zal willen maken voor de dag verstreken is’.

De vrouw glimlachte en leek de charmante aanpak van Robert op prijs te stellen.

Dit moest in de komende uren dus afgehandeld worden. Robert had eerst nog wat andere dingen te doen en Marjo had het druk met het doen van boodschappen in het dorp, het schoonmaken van de kamers van de gasten en de was.

‘Marjo!’, riep Robert naar boven om een uur of drie ’s middags nadat hij voor de derde keer bij mevrouw Joosten en haar halfzachte echtgenoot was ontboden. Ze vroegen zich af wanneer ze de verontschuldigingen van dat brutale kamermeisje konden verwachten en waren er duidelijk niet mee ingenomen dit op een tijdstip af te handelen dat Robert beter uitkwam.

Marjo had al een donkerbruin vermoeden wat hij haar van haar wilde toen Robert haar riep. De toon in zijn stem gaf haar hierover een flinke aanwijzing. Ze wist als ze niet zou reageren, hij boven zou komen om haar te zoeken. Om te voorkomen dat het een heel heen en weer geroep zou worden wat door de gasten gehoord zou worden, zei ze niets en wachtte af.

~~~~~~~~~~~~~oo000oo~~~~~~~~~~~~~

’Marjo? Waar hang je in vredesnaam uit?’, riep Robert nogmaals, dit keer boven aan de trap.

‘Hier’, antwoordde za vanuit haar kamer.

‘Weet je dat je mevrouw Joosten helemaal overstuur gemaakt hebt en dat ze wil dat ik je eens goed de waarheid zeg?’, zuchtte Robert.

‘Ja dat weet ik. Ze is een helleveeg’, luidde Marjo’s pittige antwoord.

‘Ze is onze gast, Marjo, ze dient met respect behandeld te worden, hoe je ook over haar denkt’, zei Robert streng.

‘Ik kon er niets aan doen, OK?’, antwoordde ze defensief.

‘Vertel me dat maar eens hoe het gegaan is’, vroeg Robert en ging op de rand van haar bed zitten.

Marjo aarzelde. ‘Er valt niet zoveel te vertellen. Die vrouw is onmogelijk. Ze bleef maar doorzeuren over onmogelijke dingen. Bovendien wilde ze helemaal niet luisteren toen ik haar probeerde uit te leggen dat haar ideeën helemaal niet praktisch of redelijk waren’.

‘Waarom ben je eigenlijk de discussie met haar aangegaan Marjo? Wanneer gasten met vreemde of onhaalbare voorstellen komen, dan luisteren we beleefd naar ze, bedanken hen voor hun input en laten het daarbij’.

‘Tja, dat is achteraf gemakkelijk praten. Jij hoefde het gelamenteer van die vrouw niet aan te horen’.

‘Ik heb inmiddels mijn eigen ervaring met haar dankzij jou, en ondanks dat ze er helemaal vol van zat was het niet zo moeilijk haar te laten zeggen wat ze op haar lever had’. Roberts gezicht verstrakte.

‘En? Als het allemaal zo gemakkelijk was waarom kom je dan hier klagen dat ze je op je huid zit?’, Marjo’s antwoord stond bol van het verzet en irritatie.

‘Je houding staat me niet aan Marjo’. Robert hapte niet op Marjo’s vraag.

‘Jammer dan. Het is mijn houding en je hebt het er maar mee te doen. Die vrouw maakte me kwaad en als je denkt dat ik me door het stof wentel alleen maar omdat ze hier een kamer hebben gehuurd, dan vergis je je lelijk. Ze moeten mijn respect net zoals iedereen verdienen. Hun geld geeft ze niet de rechtvaardiging om me zo tegemoet te treden’, siste ze.

’Laat ik dit eens even heel duidelijk stellen, jongedame’, Robert stond op en liep naar haar toe. ‘Ik weet dat ik wel respect verdien’.

‘Nou ja’, pruttelde Marjo en draaide zich om in de richting van het raam. ‘Je kwam hier om mij een beetje op mijn huid te gaan zitten, omdat die ouwe helleveeg op die van jou zit. Bovendien ben ik momenteel niet in mijn beste humeur, geloof ik’.

‘Dat ben je inderdaad niet. Het is de bedoeling dat je je houding onder controle houdt en omdat je hier moeite mee lijkt te hebben, zal ik mijn best doen je hier een krachtig handje bij te helpen. Jij gaat nu naar het winkeltje, zodat ik dat kan gaan doen’.

Marjo voelde een dosis adrenaline door zich heen gaan en voelde door een opkomende paniek hoe haar vingertoppen en haar kruis begonnen te tintelen. ‘Dat is niet eerlijk Robert! Ze was erg onredelijk en dat heb ik haar laten weten. Je staat toch niet toe dat andere mensen me als voetveeg gebruiken?’

‘Nee, dat kan en zal ik niet laten gebeuren. Ik zal je duidelijk maken dat je houding momenteel niet door de beugel kan en dat dit niet eens zoveel met mevrouw Joosten te maken heeft. En nu naar het winkeltje! Of heb je liever dat ik je hier en nu over de knie leg zodat iedereen het kan horen?’, sprak Robert rustig maar streng.

’Nee Robert’, Marjo deed een stapje achteruit. ‘Dit kun je niet doen! Ik mag best boos worden als mensen me als oud vuil behandelen. Het is niet eerlijk om me daarvoor een pak slaag te geven’.

‘Je mag best boos worden Marjo, dat weet je best’, Robert maakte een knikkende beweging met zijn hoofd in de richting van de deur. ‘Wat niet kan is dat je staat te schreeuwen tegen onze gasten, ook al zijn ze nog zo brutaal of veeleisend. Wat je ook niet kunt doen is mij op een disrespectvolle manier tegemoet treden zoals je daarnet deed, terwijl ik alleen maar jouw kant van het verhaal wilde horen. Zo ga je niet met me om’.

‘Nee!’ Marjo deed haar armen demonstratief over elkaar.

‘Goed dan. Dan maar kwaadschiks’. Robert stapte op haar af.

‘Nee Robert’, Marjo kroop weg om aan hem te ontkomen.

‘Ja Marjo! Je hebt twee keuzes. Of je krijgt hier, òf je krijgt in het winkeltje een pak op je blote billen. Je hebt nog precies twee seconden om een keus te maken, anders doe ik het’, Robert schudde zijn hoofd en zetten zijn handen stevig in zijn zij.

‘Wel verdomme!’, siste Marjo terwijl ze haar kaken op elkaar klemde en langs hem heen de deur uit glipte. Robert hoorde haar mompelen terwijl ze de trap afstampte en door de keuken banjerde.

‘Ik zou hier mee op moeten houden. Ben ik ook nog serieus aan het overwegen of ik met deze stijfkop wil trouwen, die niet eens de zaken van mijn kant wil bekijken. Het leven is één grote ellende!’

Robert volgde Marjo tot in de keuken, waar hij bleef staan kijken hoe ze het pad in de richting van het winkeltje afliep. Dat ze ondanks haar verzet gewoon deed wat er van haar verlangd werd, deed hem glimlachen. ‘Ik hoop dat ze die pit niet kwijt zal raken’, grijnsde hij tegen mevrouw de Boer om vervolgens naar de la te lopen om daar de walnoothouten spatel uit te vissen.

Mevrouw de Boer beantwoordde zijn grijns. ‘ Dat verwacht ik wel ouwe jongen, ongeacht hoe vaak je dat ding op haar gebruikt. Ik wed dat je haar nog steeds naar het winkeltje moet sturen als ze al ruim in de zeventig is!’

Daar moest Robert hard om lachen. ‘Ik hoop het van ganser harte, mevrouw de Boer!’

~~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~~

’Kom hier en doe je broek naar beneden Marjo’ Robert liet er geen gras over groeien toen hij het winkeltje binnenstapte. Hij trok een stoel onder de tafel vandaan en draaide deze om zodat hij genoeg ruimte had om zijn plannen ten uitvoer te brengen.

‘En als ik dat niet doe’, reageerde Marjo, die geen zin had om vanaf het begin af aan mee te werken. Het was voor het eerst dat ze een pak op haar bips zou krijgen sinds er sprake van was dat ze een stel zouden zijn en voor het eerst sinds ze met haar ontdekkingstocht naar de ‘huiselijke discipline’ begonnen was. Er waren een aantal dingen die ze deze keer wilde ontdekken.

‘Dat is nu geen optie meer Marjo. Door hier te zijn geef je te kennen je aan het pak op je billen te willen onderwerpen. Als dit achter de rug is, dan kun je je mogelijkheden en je positie opnieuw bekijken. Als deze je dan niet bevallen kun je stappen zetten om ze te veranderen’. Roberts antwoord klonk als een voldongen feit.

‘Heb ik dan geen enkele stem?’, drong ze aan.

‘Je had de kans toen we deze overeenkomst bespraken. Je hebt hem echter geaccepteerd’.

‘Dat was vooraf. Nu hebben we het over veel meer dan een baantje en het hier werken onder de regels die jij bedacht hebt en dat weet je heel goed, Robert’. Marjo keek hem verwachtingsvol aan.

‘Ja dat klopt Marjo, dus waar staan we nu?’ Robert knikte en liet haar het initiatief.

‘Als ik je dit nu laat doen, en we zijn getrouwd, dan wil ik weten of je naar me luistert als ik denk dat het niet eerlijk is ben dat ik nee kan zeggen als ik heel zeker ben van mijn zaak’, antwoordde ze.

‘We hebben het steeds op de voorhand over het waarom. Ik heb je nog nooit onder handen genomen om voor jou onduidelijke redenen. Maar je moet heel goed begrijpen Marjo, als ik besloten heb dat je een pak op je bips verdiend hebt nadat we een gesprek gevoerd hebben, is dat wat er dan gaat gebeuren.

‘Maar dat is niet eerlijk Robert! Als ik een goede argumentatie heb, dan moet je naar me luisteren!’

‘Luister even naar me, Marjo, OK?’, Robert stak zijn hand op om haar aandacht te pakken.

‘OK, zeg het maar’, gromde Marjo.

‘Heb je in al die tijd dat we elkaar kennen, ooit een pak op je billen gehad waarvan je vindt dat je het niet verdiend hebt?’, vroeg hij.

‘Nee’, maar er waren ook andere manieren geweest om me iets duidelijk te maken’, antwoordde ze.

‘Tja, billenkoek is mijn manier. Het werkt goed, is snel voorbij en ik betwijfel of ik veel tijd zal verspillen aan andere manieren waarvan ik niet weet of ze wel zullen werken. Los daarvan heb ik je nooit oneerlijk behandeld, of wel?’

‘Nee’.

‘Dus, zolang ik maar eerlijk en rechtvaardig ben, is het een kwestie van het accepteren van beslissingen die ik als hoofd van de huishouding neem over wat er nodig is als je zelf niet in staat bent om dat te doen. Het zijn de kleine dingen, humeurigheid of momenten van disrespect waarvan ik vind dat ze streng tegemoet getreden dienen te worden. En Marjo, schatje, wanneer je in zo’n stemming bent, dan ben je zelf niet in staat om objectief te beoordelen wat je nodig hebt. Dat is mijn boodschap. Die moet je respecteren, anders heeft het geen zin’.

‘Maar wat als je het verkeerd hebt?, bleef Marjo volhouden.

‘Is dat dan wel eens gebeurd?’

‘Houd toch op Robert! Wat als het wel zo is?’ Marjo werd wanhopig. Ze wilde antwoord en had het idee dat hij het uit de weg ging.

‘We praten over eerlijk en oneerlijk en of ik me zal vergissen, terwijl zit helemaal niet aan de orde is. OK?’, hij begreep dat ze hier graag over wilde praten, maar op dit moment was er iets anders aan de orde. ‘Er is niets oneerlijks aan deze keer’.

‘Dat ben ik dan niet met je eens’, gromde Marjo.

‘Dan is dit een heel goed voorbeeld van hoe je niet in staat bent om te beoordelen of er betere manieren zijn of met je gedrag en houding om te gaan. Ik ben dat wel’ Het antwoord van Robert was doorspekt met een wrang soort humor die Marjo niet kon waarderen. ‘En nu hier met je blote billen en buig je over mijn knie’.

‘Verdomme Robert’, reageerde Marjo.

‘Marjo, je vraagt nu om meer dan ik oorspronkelijk van plan was om te gaan geven. Hier komen en ophouden met je gezeur’, Robert kreeg moeite om zijn eigen irritatie te beheersen.

‘Ik kan niet geloven dat ik dit doe! Ik ben zo gek als een deur!’, ze sloeg met haar handen uit frustratie op haar dijen. ‘We zijn beide hartstikke gek!’, voegde ze er aan toe, terwijl ze haar spijkerbroek samen met haar onderbroek van haar heupen schoof en over de schoot van Robert ging liggen.

‘Nee Marjo, je bent helemaal niet gek en dat ben ik ook niet. We zijn gewoon twee mensen die een effectieve manier hebben gevonden om met negatieve zaken om te gaan die stress veroorzaken en een relatie ondermijnen. Over een paar minuten zul je dat met me eens zijn, dan is alles achter de rug en kunnen we opnieuw beginnen. Wat is daar gek aan?’

Hij besloot zijn monoloog met een stevige klets op haar billen om vervolgens de klappen in een regelmatige cadans neer te laten dalen.

De eerste klappen zorgen ervoor dat Marjo ging gillen. Ze probeerde vast te houden aan haar koppige verzet, maar het effect van de pijn en de schaamte en de wetenschap dat Robert gelijk had deed haar dit snel laten varen. Marjo liet zichzelf gaan en ze huilde op een manier die haar lichaam en geest nodig hadden. Als ze dan toch moest leven met het reinigende effect van een regelmatig pak op haar bips, dan kon ze daar maar beter meteen mee beginnen.

Marjo begon na een paar minuten Robert te smeken om op te houden,maar hij bleef doorgaan met het laten neerdalen van de klappen. Hij leek zelfs het tempo te verhogen.

‘Alsjeblieft!’, huilde ze na een paar minuten.

‘Alsjeblieft?’, Robert begon harder te slaan.

‘Alsjeblieft, houd op. Het doet zo’n zeer! Het spijt me’, smeekte Marjo.

‘Waar heb je spijt van? Hij liet de spatel nog harder neerkomen toen hij die laatste woorden uitsprak.

‘Dat ik brutaal tegen mevrouw Joosten en jou gedaan heb! Alsjeblieft!’ Marjo’s snikken klonken oprecht, maar Robert ging gewoon door en negeerde ze.

‘En?’ hij sloeg haar zes keer hard met de spatel op haar billen en hield toen even op om een antwoord af te wachten.

‘Wat?’, Marjo worstelden en schopte om weg te komen.

‘En is dit pak op je bips verdiend?’

Marjo schopte nog harder en haar snikken benamen haar adem. Ze kon niet antwoorden.

‘Zeg het, Marjo’, Robert zette zijn verzoek kracht bij door de spatel weer neer te laten dalen.

‘AUW! Alsjeblieft! AUW!’, jammerde Marjo.

‘Geef antwoord op de vraag, liefje. Zo kun je het laten ophouden. Laat me horen dat je je lesje geleerd hebt’.

 
’OK! Houd alsjeblieft op! Ik snap het! Dit is eerlijk! Ik vroeg erom. Alsjeblieft!

Robert verstond maar half wat Marjo allemaal zei door haar snikken en uithalen. Hij zag veel meer aan haar lichaam en de manier waarop dat slap begon te hangen dat ze zich overgaf.

Hij hield op met slaan en hij tilde Marjo op en zette haar op zijn schoot.

‘En hoe voel je je nu?’ nadat hij haar eerst een paar minuten in zijn shirt had laten snotteren.

‘Moe’, snikte ze.

‘Boos?’, vroeg hij terwijl hij zijn kin door haar haar wreef.

‘Nee’.

‘Gekwetst en mishandeld?’

‘Nee, alleen maar moe en opgelucht’, fluisterde ze.

‘Opgelucht dat het voorbij is?’ Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan.

‘Ja. En ook omdat je me er niet mee weg liet komen’. Marjo was verbaasd over haar eigen antwoord. Voor het eerst liet ze haar geheime kant zien en gaf woorden aan datgene waar ze bang voor was om het te voelen of te zeggen.

‘Betekent dat dat je het bij nader inzien toch met me eens bent wat de discipline betreft en zo?’ Robert omhelsde haar en streelde haar zachtjes.

‘Ja’. Marjo duwde haar gezicht in zijn shirt.

‘Zou je ermee kunnen leven?’

‘Ja, heel graag!’

‘Zo mag ik je horen’.

Ze knuffelden en wiegden wel meer dan een half uur heen en weer. Marjo ging ermee akkoord dat ze haar excuses zou maken aan mevrouw Joosten, zodat die ook weer verder kon met haar leven. Ook al vond ze dat ze het gelijk aan haar zijde had, besloot Marjo dat het maar het beste was om helemaal schoon schip te maken. Als de woordenwisseling met die idiote vrouw er niet geweest was dan had ze misschien ook wel niet ontdekt dat de manier waarop Robert met huiselijke discipline om wilde gaan, wel bij haar paste.

‘En? Heb je nog wat opgestoken van de websites die je de laatste tijd bezocht hebt?’, Robert had gewacht tot Marjo helemaal ontspannen in zijn armen lag voor hij zijn ontdekking ter sprake bracht.

‘Je weet het!’, schrok Marjo en verstijfde helemaal.

‘Ja, nou en? Heb je dat?’ Robert kon een lach maar nauwelijks inhouden toen hij zag hoe verrast Marjo reageerde.

‘Heb ik wat?’ Marjo was van de eerste verrassing bekomen en ontspande zich toen ze merkte dat Robert niet boos was dat ze billenkoek sites bezocht.

’Leer je er iets van ten aanzien van jezelf?’, hij drukte haar stevig tegen zich aan.

‘Ja’. Marjo bloosde en schurkte zich tegen hem aan.

‘Mooi zo’.

‘Dus je vindt het goed?’, Marjo lag helemaal ontspannen tegen hem aan.

‘Natuurlijk vind ik het goed’, lachte hij en boog zich voorover. Zijn mond zocht de hare voor een kus.

~~~~~~~~~~~~~ooo00ooo~~~~~~~~~~~~~~

Een week later na een rustig en ontspannen avondje samen, vroeg Robert Marjo met hem te trouwen. Ze zei ja.

Marjo kreunde toen ze haar vingers over de gloeiende en een beetje opgezette huid van haar bips. De ribbelig aanvoelende randen waar de riem was neergekomen deden zeer en voelden ruw aan. Ze ging op haar buik op bed liggen en ze koos ervoor geen schone onderbroek onder haar nachthemd aan te trekken.

‘Robert kuste me terug’, kirde ze, kneep haar ogen dicht en duwde haar gezicht in het kussen. ‘Hij kuste me terug!’

De belangrijke dingen van die dag werden verdrongen door het ongenadige pak op haar billen. En ondanks dat er veel was om over na te denken, lukte het niet lang zich tegen de slaap te verzetten. Al snel was ze in dromenland.

~ooo00ooo~

’Bananenpannenkoeken! Die lust ik zo graag’, Marjo knuffelde mevrouw de Boer toen ze de volgende morgen vlak voor zonsopgang de keuken in stapte.

‘Pak maar was stroop en wat sinaasappelsap. Je bent net op tijd voor het eerste baksel’, grinnikte de oude vrouw.

‘Lekker’, riep Marjo. Ze was op de één of andere manier nerveus. De dag voelde vreemd aan. Het zou een hele leuke dag worden of een hele slechte of misschien wel een hele vreemde.

‘Heb je goed geslapen?’

‘Mmmmmm.’ Marjo knikte bevestigend en ging op de stoel staan om een fles ingemaakte vruchtensap van de bovenste plan te pakken. ‘Ik heb heerlijk geslapen,mevrouw de Boer. En zo vast dat ik me bijna niet bewogen heb’.

‘Goed zo meisje. Op naar een nieuwe start dan’, liet Mevrouw de Boer weten terwijl ze sissend een nieuwe klont boter in de koekenpan liet glijden. Terwijl de pannenkoek in de pan lag te garen, pakte ze twee van de stapel en legde ze op een bord dat ze klaar had gezet voor Marjo. ‘Eet eerst maar lekker en ga dan de tafels voor de gasten dekken’.

Robert kwam binnen op het moment dat Marjo het eerste stuk van haar pannenkoek aan haar vork prikte en het door de stroop in haar bord haalde.

‘Een hele goede morgen!’, luidde zijn begroeting. Zijn gedachten waren bij de koffiepot.

‘Ook goedemorgen’, antwoordde mevrouw de Boer. ‘Ga lekker zitten, dan krijg je een ontbijtje van me.

‘Hm, dat klinkt als een order die ik niet kan negeren’, bromde Robert, die in een goed humeur was. Toen hij een kop koffie had weggegoten verdween langzaam de mist uit zijn hoofd en kwam hij langzaam bij zijn positieven.

Marjo genoot stilzwijgend van de pannenkoeken en keek toe hoe Robert zijn koffie dronk en langzaam wakker werd. Mevrouw de Boer boog zich over de tafel en zette nog twee borden neer. Eén voor zichzelf, de andere voor Robert.

‘Ik neem vandaag een paar gasten mee naar de andere kant van het eiland om daar cranberry’s te plukken, mevrouw de Boer. Moet ik nog iets voor je meenemen op de terugweg?’, vroeg Robert terwijl hij met een grijns over de rand van zijn koffiemok heenkeek.

Marjo sperde haar ogen ver open en haar mond viel open. ‘Hee! Dat was wat ik wilde doen!’

‘Ja maar jij zou alleen maar een paar brutale meiden meenemen, om indruk op te maken’. Robert trok zijn wenkbrauw op en wierp haar een strenge blik toe. ‘Ik bied het mijn gasten ter ontspanning aan. Het was een goed idee. Dat moet ik je nageven’.

‘Dan zou ik eigenlijk ook mee moeten’, pruilde Marjo. Ze wist dat het er niet van zou komen.

‘Jij komt het huis niet uit, tenzij mevrouw de Boer wil dat je een boodschap in het dorp voor haar doet. Misschien dat je tegen de tijd dat de jeneverbessen rijp zijn het erf weer af mag’. Robert voegde dat laatste er met een plagende stem aan toe.

‘Het is niet eerlijk!’, gromde Marjo.

‘Maakt me niet uit’, zei Robert schouderophalend. ‘Ga de tafels maar dekken en zet het buffet in de eetkamer klaar. Ik hoor boven de eerste gasten al rondscharrelen’.

‘Het was mijn idee’, pruilde Marjo. Ze duwde haar stoel naar achteren zodat ze op kon staan om aan het werk te gaan.

‘Dat klopt’, grijnsde Robert. ‘Misschien kun je later nog eens genieten van die goede ideetjes van je, zonder dat je eerst een pak op je billen krijgt’.

‘Ach, houd toch op’, gromde Marjo, die haar ergernis niet kon verbergen over Roberts opmerking over haar straf. Ze was teleurgesteld en het zorgde voor het begin van een slecht humeur. Het zou waarschijnlijk toch een slechte dag worden.

‘Breng maar wat cranberry’s mee. Dan maak ik een taart als toetje voor het avondeten’, mengde mevrouw de Boer zich in de woordenwisseling.

‘Doen we, mevrouw de Boer’. Robert stond op en legde zijn bord en mok in de gootsteen.

‘Nou aan de slag en zorg dat je geen problemen veroorzaakt’, zei Robert terwijl hij Marjo aankeek. ‘Je krijgt hulp bij het schoonmaken van de kamers vanochtend en ik verwacht dat jullie je werk serieus aanpakken’.

‘Wat?’ Marjo stopte in de deuropening. Haar handen vol met borden en servetten.

‘Carolien’, legde Robert uit. ‘Ze heeft ook huisarrest en ik verwacht dat ze het werk gaat doen dat ik haar opgedragen heb. Als dat niet het geval is, houd ik jullie daar beide verantwoordelijk voor’.

‘Geen sprake van Robert!’ Marjo’s mond viel weer open.

‘Je hebt me gehoord!’, waarschuwde Robert streng.

‘Naar mij zal ze niet luisteren! Dit is niet eerlijk!’ Marjo’s protest klonk oprecht.

‘Dan zul je je vermogen om iemand te overtuigen moeten aanspreken, is het niet Marjo?’ Robert veranderde niet van mening. ‘Volgens mij kun je dat heel goed. Deze keer wend je je talent maar aan voor iets beters dan in de problemen raken’.

 Marjo haar gezicht stond op onweer. Een hele serie van argumenten kwamen bij haar op. Maar ze kwamen geen van allen door de zelfcensuur. Huisarrest was één ding, maar om veroordeeld te worden de tijd verplicht door te moeten brengen met iemand anders was heel andere koek. Zeker als die iemand zo verwend en eigenwijs was als Carolien.

‘Aan het werk. Ik wil niets meer horen’, Robert draaide zich om en liep in de richting van de trap.

‘Aan het werk. Ik wil niets meer horen’, bauwde Marjo hem achter zijn rug na. Brutaliteit en de onweerstaanbare neiging om die te laten horen, borrelde uit al haar poriën omhoog.

‘Marjo’, liet mevrouw de Boer een voorzichtige waarschuwing horen’, toen ze de geagiteerde houding van het meisje in de andere kamer gadesloeg. ‘Zo is het genoeg’.

‘Jeetje, wat is hij toch af en toe een hork’ gromde Marjo en bond in om verdere escalatie te voorkomen.

‘Denk een beetje om je woorden, jongedame. De man houdt van je en het wordt tijd dat je hem eens laat zien dat je een volwassen meid bent die dat waard is’. De pragmatische eerlijkheid van mevrouw de Boer deed Marjo verstenen. Haar hart sloeg een slag over bij het horen van de woorden van de oude vrouw.

‘Hij houdt helemaal niet van me. In zijn ogen ben ik nog maar een kind’. Marjo herstelde zich snel en gaf een antwoord dat zou verhullen hoe vurig ze hoopte dat wat mevrouw de Boer zei, waar zou zijn.

‘Je hebt me goed gehoord’, knikte de oude vrouw. En haar gezichtuitdrukking leek te zeggen: ‘en ga me nu niet vertellen dat je daar niet van gediend bent’.

‘U bent niet goed bij uw hoofd’, besloot Marjo het gesprek en draaide zich om, om in de eetkamer aan het werk te gaan.

.~~ooo00ooo~~.

Het eerste anderhalf uur van de ochtend was Marjo druk bezig met haar gedachten en wensen, maar ook met de gebeurtenissen van de afgelopen twee dagen. Het hield haar volledig bezig, zodat ze geen notie meer had van de tijd. De gasten genoten hun ontbijt en de schoonmaak was al flink opgeschoten totdat een indringster in staat was haar aandacht volledig op te slokken. Die indringster was Carolien.

‘Er wordt van me verwacht dat ik je help’, gromde ze, terwijl ze naast Marjo opdook, die op dat moment diep in gedachten verzonken met de afwaskwast boven een bord stond te staren.

‘Oh’, knikte Marjo afwezig. ‘Pak maar een theedoek, dan kun je afdrogen’.

Carolien volgde Marjo’s blik in de richting van de theedoek die naast haar linkerheup aan een haakje hing. Ze pakte de droogdoek en nam een glas van het afdruiprekje, waar het stond uit te lekken en keek er verdwaasd naar.

‘Zo is het goed! Nu moet je droog vegen en net zolang poetsen tot je geen vegen meer ziet. Daarna kun je het in dat kastje zetten’. Marjo legde het haar zo geduldig als ze maar op kon brengen uit.

‘Hebben jullie hier nog nooit gehoord van vaatwassers?’, vroeg Carolien klagend.

‘Houd je mond en ga aan het werk!’, ontweek Marjo de vraag. Ze wilde terugkeren naar haar dagdromen. De opmerking van mevrouw de Boer en de kus van de vorige avond, maar ook de irritatie die ze van binnen voelde, maakte dat ze wist dat dat er niet inzat.

‘Hoe is het met je billen?’ Carolien schatte het innerlijke stemmetje van Marjo goed in.

‘Gaat je niks aan’, siste Marjo en wierp een vernietigende blik in de richting van Carolien’. Het meisje keek terug.

‘OK’, Carolien hief haar handen gekruist voor haar gezicht, al wilde iets wat haar bedreigde afweren. ‘Rustig maar! Ik probeer alleen maar een gesprekje aan te gaan’.

Hoe erg ze er ook naar verlangde om met rust gelaten te worden’, Marjo wist dat ze met het gezelschap van Carolien opgescheept zat en besloot om er maar het beste van te maken.

‘Sorry’, zei ze na een paar minuten. Het was niet mijn bedoeling om chagrijnig tegen je te doen. En hoe het met mijn billen is? Waarschijnlijk hetzelfde als met die van jou’.

Carolien lachte. ‘Je had me wel even mogen waarschuwen dat het zo’n zeer deed’, ze stootte met haar heup tegen die van Marjo aan om haar te laten merken dat ze haar excuses accepteerde.

’Ja hoor, net of jij geen idee had hoeveel pijn het zou doen?’ Marjo’s antwoord ging gepaard met een lach die wilde zeggen: ‘Jij idioot!’

‘Nee echt’, hield Carolien aan. ‘Dat pak slaag deed echt verschrikkelijk zeer!’

‘Je bent stapelgek!’ lachte Marjo.’Je verwacht toch niet van me dat ik geloof dat je dat niet wist, of wel?’

‘Tja, ja, dat is misschien wel een beetje zo’, gaf Carolien toe. ‘Ik weet dat je denkt dat ik gek ben of zo, maar nee, ik had niet verwacht dat het zeer zou doen. Niet op die manier in ieder geval. Weet je? Ik dacht dat heel anders zou gaan’.

Marjo keerde zich om en keek Carolien aandachtig aan. Ze zag onmiddellijk dat het meisje bloosde en zich ongemakkelijk voelde. Marjo wist precies wat ze voelde, het intrigeerde haar dat er nog iemand was die vond dat billenkoek opwindend was. Maar het beangstigde haar ook. Het kwam zo dichtbij. En Marjo hikte ook ergens anders tegenaan, en dat was een golf van jaloezie. Robert moest zich richten op haar billen!

’Wat had je dan verwacht?’, Marjo streed tegen de angst dat haar eigen geheim nu ontdekt werd.

‘Niet wat ik gekregen heb!’ Carolien haalde haar schouders op. ‘Dat zweer ik. Dat niet’.

‘Wat dan?’, drong Marjo aan. Ze zag Carolien worstelen met een antwoord. Het gezicht en de nek van het meisje waren inmiddels bedekt met een dieprode kleur. Ze wachtte lang met antwoorden. Marjo was bang dat haar eigen gevoel het meisje af te schrikken en dat ze zichtbaar twijfelde of ze het onderwerp zou moeten veranderen.

 ‘Ik weet het niet’, antwoordde Carolien op een toon die liet merken dat dit het laatste was waar ze er over wilde vertellen. ‘Het deed gewoon veel meer pijn dan ik verwacht had’.

‘Tja, je vroeg je af hoe een pak op je bips zou voelen. Nu weet je het’. Marjo probeerde luchtig een einde aan het onderwerp te maken, zodat ze beiden hun geheim konden bewaren. ‘Het zal vast wel even duren voordat je het weer met opzet uitlokt’.

‘Nu weet ik het’, knikte Carolien. ‘En nee, dat zal ik niet weer doen. Niet met opzet tenminste’.

‘Laat eens zien’, Marjo trok grijzend aan de achterzak van de spijkerbroek van Carolien. Ze zag haar kans schoon haar met gelijke munt terug te betalen.

‘Waarom zou ik dat doen?’, Carolien duwde haar neus eigenwijs omhoog. ‘Jij wilde me die van jou gisteravond immers ook niet zien?’

‘Je hebt die van mij gezien! En je hebt ook gezien hoe ik er van langs kreeg!’ pruttelde Marjo gespeeld boos. ‘Hoe dan ook, je bent me schuldig dat ik die van jou ook te zien krijg’.

Beide meiden keken elkaar aan, en schoten in de slappe lach…

~ooo00ooo~.

Carolien bleek niet de luilak te zijn die Marjo verwachtte. Ze bleek zelfs een harde werker bij wie het goed toeven was. Tegen elven waren ze klaar met het stoffen en het opruimen van alle kamers en het doen van de was. Mevrouw de Boer was druk bezig met de bereiding van de lunch.

‘Misschien zou het toch niet zo’n slechte dag worden’. Marjo ontspande zich.

Er waren nog maar vier gasten in het pension, dus aten ze soep en broodjes. Nadat alles opgeruimd was, hielpen de meiden mevrouw de Boer met het klaarmaken van een koud buffet dat de gasten die aan het bessen plukken waren ‘s avonds als diner zouden krijgen. De timing was perfect. Nog geen half uur later kwamen Ellen en Robert arm in arm de keuken binnenstappen met een grote mand vol cranberry’s.

’We hebben heel veel!’, riep ze enthousiast. ‘En we hebben nog bramen ook!’

‘Mij een zorg’, gromde Marjo. Het voelde alsof de dag eindigde zoals hij begonnen was,namelijk met een vervelend unheimisch gevoel. Toen ze Ellen binnen zag komen, stralend aan de arm van Robert met een mand vol bessen, waarvan zij bedacht had dat ze die zouden kunne  plukken, toen knapte er iets bij Marjo. Wat het ook mocht zijn, het deed pijn en maakte haar razend.

’Wat mankeert jou?’, Robert streek even door Marjo’s haar nadat hij de mand met cranberry’s voor haar op de tafel had neergezet. Even later heerste er een kakofonie van geluid in de keuken toen ook alle andere gasten opgewonden en met manden vol bessen kwamen binnenlopen.

Tegen de tijd dat alles weer rustig geworden was, stonden er twaalf emmers van tien liter vol met bessen bij het aanrecht. Mevrouw de Boer vroeg zich af wat ze met al die cranberry’s aanmoest.

‘Heb je nog wel wat voor de vogels overgelaten’, zei ze streng tegen Robert.

Robert lachte en zei geruststellend dat er nog minstens een duizendvoud aan de struikjes was blijven hangen, al hadden sommige gasten meer dan het dubbele opgegeten van wat ze meegebracht hadden.

‘En hebben deze twee zich een beetje weten te gedragen?’ Robert draaide zich om naar Marjo, die met een lang gezicht aan de keukentafel zat en keek of ze iets heel belangrijks gemist had en toen naar Carolien die bezig was de cranberry’s van de mandjes over te gieten in de emmers.

‘Primadeluxe’, verzekerde de oude vrouw hem.

’Heel mooi’, zei Robert. ‘En omdat jullie het plukken helaas gemist hebben, mogen jullie ze nu gaan wassen’.

‘Precies wat ik dacht!’, grijnsde mevrouw de Boer, terwijl ze het gezicht van Marjo zag verstrakken. ‘Kom aan, Marjo! Maak die juweeltjes eens mooi schoon, dan zal ik je straks leren hoe je er een lekkere taart van kunt maken.

‘Ik weet allang hoe ik een taart moet maken’, gromde Marjo.

‘Maar ik niet!’, glimlachte Carolien.

‘Mag ik ook helpen?’, meldde Ellen zich in het gesprek.

‘Natuurlijk mag dat’, glimlachte mevrouw de Boer. ‘Marjo wil jij de hele grote pan eens pakken en deze twee aan het werk zetten?

‘Dat doe ik liever niet als het u hetzelfde is’, zuchtte Marjo. Vanaf het moment dat ze Ellen en Robert arm in arm de keuken had zien binnenkomen, had een onverklaarbare irritatie bezit van haar genomen.

‘Jij doet gewoon wat mevrouw de Boer je vraagt, anders krijg je met mij te maken’, verbrak Robert de stilte.

Marjo beet op haar tanden om zich te beheersen. Ze voelde de woede in zich opkomen. ‘Prima!’, siste ze. ‘Ik help met taartbakken’.

‘Eruit jullie beiden!’, bemoeide mevrouw de Boer zich er mee. ‘Deze twee meiden en ik redden ons prima!’

Robert dacht na over het verzet van Marjo en had bijna de opdracht van mevrouw de Boer genegeerd. Maar hij veranderde van gedachten toen hij de vrouw aankeek en zag dat het geen zijn had. Hij hield zich stil.

‘Ik ga een eindje over het strand wandelen’, gromde Marjo en liep naar de deur.

‘Heb je al je taken af?’, bracht Robert er tegen in en herinnerde haar er aan dat ze huisarrest had.

‘Ja dat heb ik!’, reageerde Marjo feller dan de bedoeling was. Ze was er zelf verbaasd over.

Robert merkte het,maar liet het gaan en reageerde slechts door even zijn wenkbrauw waarschuwend op te trekken. ‘OK dan, maar zorg dat je op tijd weer thuis bent’.

Marjo was zo snel de deur uit als haar benen haar konden dragen. Ze was verrast door de tranen die ze op voelde wellen.

‘Wat mankeert me toch!’, ze schopte wat zand voor zich uit toen ze aan het eind van de oprit kwam. De tranen ontsnapten en biggelden over haar wangen. Ze deed geen poging ze tegen te houden of ze weg te vegen toen ze de weg overstak en het zandpad richting het strand insloeg.

Ze herkende haar gevoelens wel, maar ze kon ze niet goed plaatsen. Marjo was jaloers; jaloers op Carolien en jaloers op Ellen. Beiden hadden ze de aandacht van Robert op zich gevestigd en ondanks de wetenschap dat ze over een paar dagen weg zouden zijn, was Marjo boos en voelde ze zich gekwetst.

‘Waarom maak ik me zo druk dat Carolien een pak op haar bips heeft gekregen. Hij heeft mij per slot van rekening gekust’, probeerde ze zichzelf te overtuigen. ‘En mevrouw de Boer heeft gezegd dat hij van me houdt’.

‘Tja, die mevrouw de Boer kraamt wel meer onzin uit, dat is wel zeker. Iedereen weet dat het oude mens zo gek is als een deur. Robert denkt dat ik nog een kind ben’.

‘Dat mag wel zo zijn, maar die kus van gisteravond, is geen kus die je aan een klein kind zou geven.

‘Ach, houd je stil! Je hoop is nergens op gebaseerd. Je huilde en hij had je net een ongenadig pak op je billen gegeven. Hij kuste je om je te troosten en omdat je hem kuste. Het stelde allemaal niks voor!’

Marjo slenterde over het strand en was druk met zichzelf in gesprek. Af en toe stopte ze om een grote schelp op te rapen en die ver voor zich uitte gooien. Tranen en verwarring hielden haar de hele tocht bezig.

‘Houd er toch mee op!’, hield ze zichzelf na een poosje voor. ‘Houd op met dat gejank. Wat maakt het nu uit dat Robert die dag plezier had gemaakt met een barbiepop uit de stad. Wat maakt het uit dat hij een brutale meid, die niet kon wachten tot ze zijn handen op haar billen zou voelen, eens flink onder handen genomen heeft?’

‘Jeetje, wat ben jij erg!’, grinnikte ze nerveus over de gedachten die door haar heen schoten. ‘Zo is het helemaal niet, en dat weet je dondersgoed. Die twee betekenen helemaal niets voor hem’.

‘Wat kan mij dat schelen? Ik wil boos zijn, dus laat me boos zijn!’

‘Je wilt boos zijn? Wat dacht je van gek? Probeer dat maar eens voor de verandering. Gek, gek, gek’.

Marjo bleef het volgende uur in zichzelf pratend doorlopen tot ze de duin bereikte aan de voet van het pension van haar oom en tante. Hier ging ze zitten.

.~ooo00ooo~.

Robert zag Marjo met grote passen op weg naar het strand gaan. Er was iets in haar houding en motoriek wat hem vertelde dat ze meer overstuur was, dan waar ze reden toe had. Ze was ’s ochtends al erg prikkelbaar geweest en dat was daarnet in de keuken weer zo geweest. Er was echter niets voorgevallen dat een dergelijk humeur zou kunnen verklaren. Tenminste niet dat hij wist.

Het was ook niets voor haar om rancuneus te blijven nadat hij haar gestraft had. In tegendeel, haar humeur knapte er juist heel erg van op, om daarna wekenlang zonnig te blijven.

‘Wat is er met je aan de hand, kleine meid?, vroeg hij terwijl ze achter een duin verdween.

Robert besloot dat hij er het zijne van moest weten.

Hij gaf Marjo een voorsprong zodat er een flinke afstand tussen hen ontstond, en volgde haar. De wind droeg flarden van haar stemgeluid naar hem toe, waaruit hij kon concluderen dat ze een verhitte discussie met zichzelf voerde. Hij keek geamuseerd toe hoe ze stampvoetend langs de vloedlijn liep. Eén ding was zeker, iets had haar flink uit haar evenwicht gebracht.

Marjo leek een beetje te kalmeren toen ze in het duin ging zitten. Robert gaf haar een minuut of twintig om tot rust te komen en daarna liep hij naar haar toe.

‘Hebben we dit niet eens eerder meegemaakt?’, probeerde hij vriendelijk.

‘Verdomme!’, Marjo schrok zo dat haar hart leek stil te staan.

Robert moest er om lachen.

‘Ik schrok me dood!’, klaagde Marjo met een hoog stemmetje.

Robert lach dubbel van het lachen. Ze hadden dit werkelijk al een keer eerder meegemaakt.

‘Het is niet grappig’, zei Marjo korzelig.

‘Dat is het wel’, zei Robert die zijn lachen onder controle probeerde te krijgen. ‘Weet je nog van die dag in het vorige najaar, toen jij hier opdook en het zelfde bij mij deed?

‘Nou en?’, natuurlijk wist Marjo dat nog. Robert zijn lach had een ontwapenende uitwerking op haar. Ze kon een beschaamd gegiechel niet inhouden en haar gezicht trok open. ‘Het is nog steeds niet grappig!’

Robert knikte. Hij had nog steeds een brede grijns om zijn mond. Hij liep dichter naar Marjo toen en ging naast haar in het zand zitten.

‘Wat gaat er in dat hoofd van je om, Marjo?’, begon hij.

‘Niets’, zei ze terwijl ze hem achterdochtig aankeek.

‘Kom aan, kindje’, drong hij aan. ‘Ik zag dat je druk met jezelf in discussie was op weg hiernaar toe. Waar ging dat over?’

‘Mag ik er mijn eigen gedachten niet op nahouden?’, Marjo verstijfde en richtte haar blik op ze zee.

‘Natuurlijk mag dat. Ik maak me alleen zorgen om je. Dat is alles’, verklaarde Robert.

‘Er is niks. Dat zei ik toch? Er is niks!’

’Het klinkt of er wel iets is’, lachte Robert.

‘Laat me met rust, OK?’, Marjo verzette zich tegen de aandrang om opening van zaken te geven’.

‘Ben je nog steeds boos vanwege dat pak op je bips van gisteravond?’, bood Robert haar een opening.

‘Nee’, zei Marjo. ‘Dat is het niet’.

‘Aha’,lachte Robert toen hij zag dat ze toch meer prijs had gegeven dan ze wilde. ‘Er is dus wel iets?’

Opeens werd ze verlegen en kon haar gevoelens niet langer verbergen. Marjo wist niet goed wat ze moest zeggen. ‘Ik weet het niet Robert. Het is allemaal zo verwarrend’.

‘Wat is verwarrend, kindje?’, vroeg Robert zacht.

‘Ik ben geen kindje’, reageerde Marjo. ‘Dat ben ik niet!’

‘Is dat het?’, vroeg Robert verbaasd.

‘Nee, dat is het niet!’, Marjo grimasseerde en schopte wat zand weg.

‘Het is maar een uitdrukking Marjo, niets meer dan dat’, Robert grijnsde zelfvoldaan nu hij wist dat hij een gevoelige snaar had geraakt.

’Maar het precies wat jij denkt hè?’, reageerde Marjo fel. Gevoelens van pijn namen bezit van haar.

‘Wat denk ik?’. Robert was het spoor bijster.

‘Je denkt dat ik maar een kind ben. Je weet niet eens dat ik..’. Marjo pauzeerde even, geschrokken van haar eigen woorden.

‘Wat Marjo? Waar weet ik niets van?’ Bezorgdheid en verwarring namen de plaats over van de geamuseerde toon in zijn stem.

‘Jij denkt maar dat ik nog een kind ben!’ Tranen liepen nu over haar wangen. Ze kon ze niet langer tegenhouden,ook al had ze goed controle over wat ze zei.

’Ik denk dat je een heel aantrekkelijke jongedame bent, die in de afgelopen maanden heel volwassen is geworden. Dat is wat ik denk!’, bracht Robert er tegen in. Hij was nog steeds in verwarring,maar het begon hem langzaam te dagen.

‘Ja hoor!’, protesteerde Marjo en wendde haar gezicht af zodat hij haar tranen niet zou zien.

‘Echt waar!’ Robert draaide zich naar haar toe en pakte haar bij haar kin. ‘Ik zal nooit tegen je liegen’. Marjo probeerde los te komen van de hand die haar gezicht naar zich toedraaide zodat ze hem aan zou kijken. ‘Kijk me aan Marjo’. Robert stopte met draaien, maar hield haar kin stevig beet.

’Nee’, zei Marjo pruilend, ‘ik wil je niet aankijken!’

‘Voor iemand die niet wil dat ze als een kind bekeken wordt, gedraag je je wel als eentje?’ Geamuseerdheid keerde terug in de stem van Robert.

‘Zie! Ik zei het toch!’, snikte Marjo terwijl ze alle controle losliet. Door zijn plagerijtje gingen alle remmen los. ‘Het doet je helemaal niets dat ik van je houd. Mevrouw de Boer heeft gezegd dat je ook van mij houdt, maar ik weet dat ze liegt. Ik weet dat ik niets anders dan een kind voor je ben. Een kind dat je een pak op haar bips kan geven als het in je opkomt! In ben geen kind! Dat ben ik niet!’

Voordat Robert tot zich door kon laten dringen wat ze allemaal zei, was Marjo opgesprongen en begon ze van hem weg te rennen het strand op. Robert was pas in staat om haar honderden meters verderop in te halen. Toen hij haar te pakken had, viel ze snikkend en in elkaar gedoken in het zand.

‘Laat me met rust’, klaagde ze toen Robert probeerde haar overeind te trekken.

‘Het is goed, Marjo meisje, troostte Robert, ‘het is goed’.

‘Ik zei dat je op moest houden en me met rust moest laten’, schreeuwde Marjo. ‘Laat me met rust!’

‘Zo is het genoeg Marjo’, reageerde Robert.

‘Waarom? Je geeft helemaal niet om me’, ze schokte met haar schouders in een poging om van hem los te komen.

‘Zo is het genoeg!’ Robert liep om haar heen en ging zo zitten dat zij zijn blik niet langer kon ontwijken. ‘Mevrouw de Boer heeft niet gelogen, Marjo’.

Marjo knipperde met haar ogen en keek naar zijn gezicht. Zijn woorden hadden haar sprakeloos gemaakt. Robert knikte toen ze hem met haar ogen vroeg of dat waar was. Plotseling werd ze verlegen en wendde haar gezicht af en keek naar de zee.

‘Ik meen het’, zei Robert bevestigend en nam haar kin opnieuw in zijn hand. Deze keer verzette Marjo zich niet. Ze zag de oprechtheid in zijn ogen en die zorgden voor een nieuwe stroom tranen. Het was waar! Datgene wat ze zo vurig gehoopt had, was waar!

‘Kom mee, kleintje’, grijnsde Robert terwijl hij haar overeind trok. ‘Sta op, dan gaan we naar huis om ons wat op te knappen’.

Marjo werkte mee en liet zich gewillig overeind trekken. Ze liepen over het strand terug naar ‘Zeezicht’. Zijn arm om haar heen voelde nu heel anders en Marjo was er zeker van dat ze op haar gevoel kon vertrouwen.

Opwinding en onzekerheid maakten zich meester van haar zoals eerder de jaloezie had gedaan. Het deed haar de pas inhouden.

‘Is het echt waar?’, vroeg ze.

‘Wat is echt waar?’, Robert keek haar verbaasd aan.

‘Houd je echt van me?’, vroeg Marjo.

Robert moest lachen. De uitdrukking op het gezicht van Marjo was niet te betalen.

‘Het is niet grappig!’, klaagde ze. Ze had zin om Robert een schop te verkopen.

‘Ja Marjo’, glimlachte Robert. ‘Ik houd van je’.

‘Maar dan echt?’, vroeg ze, ‘niet zoals ouders van een kind houden, maar echt, zoals een man van een vrouw houdt’.

‘Ja heel echt’, bevestigde Robert. Hij was er stil van. Hij was onder de indruk van haar onschuld en haar eerlijkheid.

Haar ogen straalden en Robert moest lachen. En deze keer lachte Marjo met hem mee.

‘Echt waar?’, herhaalde ze. Deze keer herhaalde ze het alleen omdat ze het hem nog een keer wilde horen zeggen, in plaats van dat ze de bevestiging nodig had. ‘Zweer je het?’

‘Ik zweer het’, bevestigde Robert nogmaals.

Marjo straalde. Het was waar. Haar grootste wens was waarheid geworden. Ze wist nog niet goed hoe ze ermee om zou moeten gaan, maar dit was voorlopig genoeg.

.~ooo00ooo~.

Het is echt waar, mevrouw de Boer!’, fluisterde Marjo nadat ze de keuken hadden opgeruimd nadat ze die avond nog snacks hadden geserveerd en met een beker warme chocola aan de keukentafel zaten.

‘Wat is waar?’, vroeg de oude vrouw?

‘Robert houdt van me’, glimlachte Marjo. Echt! Zoals bij man en vrouw. Hij heeft me dat gezegd!’

‘Ja, dat doet hij inderdaad’, knikte mevrouw de Boer. Het zou ook tijd worden, anders zouden de mensen over jullie gaan praten.

Daar had Marjo nog niet aan gedacht. Maar nu ze er door de opmerking van mevrouw de Boer over nadacht, in de taal van de eilanders betekende dit dat hij met haar zou trouwen, dat leed geen twijfel. Robert zou met haar trouwen. Dat heeft hij zelf met zoveel woorden gezegd.

‘Verdomd!’, fluisterde Marjo. Het was de vreemdste en de meest verbazingwekkende dag in haar leven tot nu toe.

Carolien voelde een nerveuze siddering door zich heen trekken toen haar koele vingers haar warme plekje aanraakte. Het was of ze bezeten was. De aanblik van Marjo’s blote billen omsloten voor de opgekringelde spijkerbroek en de mintgroene sweater, tezamen met de echo van het pak slaag wat ze gezien had en die nog steeds in haar hoofd klonk, maakten een gevoel van passie en jaloezie in haar los.

Marjo klaagde dat haar bovenbenen zeer deden,maar Robert gaf haar geen toestemming van houding te veranderen. Carolien vroeg zich af of Marjo heimelijk genoot van de schaamte die haar straf teweeg bracht, boven al het ongemak. De manier waarop de voeten van haar vriendin boven de vloer bungelden in die bijna onmogelijke houding zeiden haar dat dit wel bijna onmenselijke krachten moest vergen.

Iedere keer als Marjo haar benen verzetten,dan baste de stem van Robert dat ze moest blijven zitten, ‘of anders’. Deze boodschap bracht telkens sensuele huiveringen bij Carolien te weeg.

Na een kwartier werd het duidelijk dat Marjo niet veel langer in de gevraagde houding kon blijven. Het hart van Carolien begon sneller te slaan toen ze zag hoe Robert zuchtend  opstond en de gesp van zijn riem losmaakte. ‘Oh God! Hij is nog niet met haar klaar! Dit is te mooi om waar te zijn! Het ritme van haar strelende en wrijvende hand tussen haar benen ging tegelijk met haar hartslag omhoog. Ze voelde haar eigen billen prikkelen, toen ze zag dat Marjo gehoorzaam opstond toen Robert haar dit vroeg.

************

‘Goed, jongedame, sta maar eens op!’, Roberts commando klonk enkele seconden voor Marjo wist dat ze haar voeten niet langer omhoog zou kunnen houden. De spieren aan de achterkant van haar bovenbenen trilden en deden pijn. De plekken waar haar knieen de vloer raakten voelden beurs aan.

‘Ohhhhhh,’ Marjo’s hele lichaam protesteerde toen ze op probeerde te staan. Ze kon haar knieën bijna niet recht krijgen, maar de opluchting die ze voelde was heel groot, tenminste zolang ze zich niet had omgedraaid en had gezien dat Robert zijn riem had dubbelgevouwen.

‘Asjeblieft niet met de riem!’, Marjo’s blaas begon uit angst samen te knijpen.

‘Hier komen, Marjo. En ophouden met je gezeur!’, zei Robert streng.

‘Ik kan niet meer hebben Robert! Ik beloof dat ik het nooit meer zal doen!’ Marjo smeekte zowel met haar lichaamshouding als met woorden.

‘Ik geloof je. En nu de consequenties van je gedrag nog! Kom hier en neem het in ontvangst’.

Roberts strenge onverzettelijkheid raakte een gevoelige snaar.

‘Je bent een verdomde sadist! Je hebt me al bijna half doodgeslagen en mijn knieen zijn kapot. Ik heb de consequenties al onder ogen gezien!’ Nadat ze dat gezegd had, boog Marjo zich voorover om haar spijkerbroek te pakken en deze omhoog te trekken.

‘Je weet je soms echt niet te gedragen, hè Marjo’, Robert deed twee stappen in haar richting en pakte haar stevig beet bij de band en de kraag van haar sweater en pakte haar op.

‘AUW! AUW! Robert, mijn haar! Je trekt aan mijn haar!’ jammerde Marjo, terwijl ze in elkaar kromp.

‘Misschien is het beter als ik je bij je oor pak om je mee te nemen?’ Robert wachtte haar antwoord niet af en voegde de daad bij het woord. Hij trok Marjo met zich mee en duwde haar voorover over de tafel. Hij trok haar stevig tegen zich aan en duwde haar rug naar beneden om haar in bedwang te houden. Toen liet hij de riem voor het eerst op haar rode bips neerdalen.

’Oh nee! Alsjeblieft! AUW!’ Marjo probeerde haar billen uit de weg te draaien, maar dat kon ze niet. Steeds opnieuw trok de riem een brandende baan op haar bips en kwam soms ook op haar bovenbenen terecht. Wanneer ze al te erg tegenstribbelde liet Robert de riem op de binnenkant van haar dijen terecht komen, waardoor ze wanhopig haar benen samenkneep.

‘Dat komt ervan Marjo, als je tegenwerkt. Blijf gewoon staan en het gebeurt niet’ grijnsde Robert toen hij het resultaat zag van de verdwaalde slag.

‘Dat kan ik niet. Het doet teveel pijn!’, jammerde ze.

‘Het is ook de bedoeling dat het pijn doet. Of niet? Een pak op je billen doet zeer. Dat is één van de dingen waarom ze zo effectief zijn als jongedames als jij eraan herinnerd moeten worden dat ze zichzelf dienen te gedragen’.

Marjo sloeg haar rechterarm wild naar achter en trof Robert in zijn zij. Er zat niet zo veel kracht achter maar Robert voelde het desalniettemin.

‘Marjo, je gedrag wordt er niet beter op!, gromde hij en liet de riem twee keer hard neerstriemen.

‘Houd alsjeblieft op! Het spijt me!’, gilde Marjo en probeerde opnieuw haar billen weg te draaien om de neerdalende riem te ontwijken.

‘Ik wil horen dat je je lesje begrepen hebt’, reageerde Robert en liet de riem opnieuw pijnlijk neerkomen.

‘Dat heb ik ook! Alsjeblieft Robert, ik heb het al gezegd. Ik zal het nooit meer doen!’, snikte Marjo en ze verstijfde toen Robert haar zelfs nog harder begon te slaan. ‘AUW! Wat?, klaagde ze.

‘Vertel me waarom je gestraft wordt en welk lesje je geleerd hebt, Marjo. En het correcte antwoord is niet dat je je lesje hebt geleerd en dat je het nooit weer zult doen!’ Robert beëindigde zijn verzoek met een waarschuwing en meer harde slagen.

‘AUW! Robert! Marjo bleef tegenstribbelen en probeerde uit zijn greep los te komen, totdat de binnenkant van haar dijbeen opnieuw geraakt werd. ‘Oh God! AUW!’.

‘Je zult door je koppigheid straks helemaal bont en blauw zijn Marjo!’ Robert duwde haar rug nog harder naar beneden en liet de riem uit volle kracht een keer of dertig op haar bips neerdalen.

Marjo gilde en bleef tegenstribbelen. Haar armen probeerden wanhopig langs de barrière van Roberts bovenarm en linkerarm te komen om haar billen te beschermen. Maar niets hielp en alles wat ze met haar verzet bereikte was dat de riem erin slaagde een nog blank plekje van haar huid in brand te zetten. Haar trots werd geleidelijk aan gebroken en Marjo gaf zich gewonnen. Ze wist deksels goed dat ze haar leven en dat van haar vriendinnen in de waagschaal gesteld had, alleen maar om indruk op hen te maken. Ze wist ook dat ze de mensen die om haar gaven, dodelijk ongerust gemaakt had.

‘Ik ben egoïstisch geweest Robert, Dat weet ik. Houd alsjeblieft op’, snikte Marjo terwijl ze haar lichaam in overgave ontspande.

Robert gaf haar nog een paar kletsen en liet de riem toen op haar bips rusten. ‘Zeg het Marjo’, zijn stem was vriendelijk maar beslist.

‘Ik wilde alleen maar dat ze me aardig zouden vinden Robert. Ik ben een niemand en heb niemand van mijn eigen leeftijd op dit eiland. Ik had de kans hen iets te laten zien wat ze nog nooit gezien hadden’.

‘Verdomme Marjo!’ Robert liet de riem weer vijf keer hard neerkomen en toen trok hij haar overeind zodat ze hem aan moest kijken. Je bent niet een niemand! Hoor je me? Dus de hemel sta me bij als je het ooit weer in je hoofd haalt alleen maar om indruk…’

‘Robert kon zijn zin niet af maken. Toen hij Marjo’s bleke gezicht zag, met gezwollen ogen en de oprechte tranen, werd hij overspoeld door een verstikkende emotie die hij voelde toen hij zich zou voorstelde dat ze er niet mee zou zijn. Hij trok haar voorzichtig tegen zich aan.

‘Het spijt me, Robert’, haar beverige stem klonk oprecht en pakte hem nog meer bij zijn emotie.

Na een paar minuten kon Robert eindelijk weer een woord uitbrengen. ‘Doe zoiets nooit weer’.

Marjo deed een stapje terug en keek in zijn donkere ogen. ‘Dat beloof ik’.

Zonder na te denken ging ze op haar tenen staan en kuste hem vol op zijn mond. Robert reageerde door haar hoofd in zijn beide handen te nemen en haar gezicht een paar centimeter van het zijne te houden.

‘Ik zou me geen raad weten, als jou iets zou overkomen. Begrijp je dat?’

Marjo knikte. Robert liet haar los en deed een stapje achteruit.

‘Doe je broek omhoog en blijf hier nog een poosje nadenken. Morgen doe je gewoon je werk en voor de rest van de tijd blijf je op je kamer. Begrepen?’

‘Ja’, fluisterde Marjo. Haar woorden werden gesmoord door haar snikken.

‘En direct je bed in zodra je binnen bent’, herinnerde Robert haar.

Marjo knikte.

Een ogenblik later was Marjo alleen, ze trok voorzichtig haar spijkerbroek omhoog over haar gestrafte bips. Toen haar broek omhoog was vertrok ze haar gezicht en keek de ruimte rond op zoek naar een geschikte zitplaats. Haar billen brandden en haar huid voelde dik aan. Zitten zelf zou niet zo erg zijn. Juist het gaan zitten en het opstaan was pijnlijk. Ze koos ervoor om voorover over de tafel te gaan liggen.

Het koele oppervlak van de tafel voelde lekker aan haar verhitte gezicht. Af en toe was er nog een snik hoorbaar als ze diep ademhaalde, maar het grootste deel van haar afkoelperiode bestond slechts uit haar eigen gedachten en het langzaam uitdovende vuur van haar billen. Robert had haar al weer een pak slaag gegeven. Alles eraan had goed gevoeld, zelfs haar koppige houding. Marjo glimlachte. Helemaal aan het eind had ze iets in zijn ogen gezien. Robert gaf om haar. Robert gaf heel veel om haar.

Marjo deed haar ogen dicht en liet zich wegglijden in aangename gedachten. Eén daarvan was dat ze realiseerde dat ze zich nooit zo ontspannen en vredig had gevoeld na een pak slaag van oom Wim.

**********
Carolien was zo opgewonden geraakt van het fanatieke tegenstribbelen van Marjo onder de neerdalende riem dat ze twee keer was klaargekomen. Ze was bijna een derde keer klaargekomen toen Marjo zich van Robert had losgemaakt om hem te kussen. Haar hunkering had plaats gemaakt voor jaloezie. Ze had op het raam willen kloppen en roepen, ‘Ik wil ook!’

Robert zijn onverwachte aftocht richting de deur had haar opgeschrikt en ze kon maar net ontkomen om de hoek van het gebouwtje toen hij naar buiten stapte. Carolien kon maar net een gilletje bedwingen toen ze deur dicht hoorde klappen. Het hart klopte in haar keel. Ze wachtte tot jij het pad in de richting van het pension was afgelopen. Toen hij veilig het huis was binnengegaan sloop ze voorzichtig terug in de richting van het raam en keek naar binnen en zag dat Marjo op haar buik over de tafel lag. Haar billen, nu gekleed, in de richting van het raam.

Carolien twijfelde of ze terug zou gaan naar haar kamer. Na een paar minuten intern beraad, haalde ze een keer diep adem, liep naar de deur en duwde deze open.

‘God Marjo! Is alles goed met je? Ze probeerde haar opwinding te verbergen en bezorgdheid in haar stem door te laten klinken.

‘Oh Shit! Carolien je laat me schrikken!’ Marjo schoot overeind en draaide zich om naar de indringster.

‘Dat zag er verschrikkelijk uit, meisje! Is er nog iets van het vel op je billen over?’ Carolien liep op Marjo af, haar ogen op haar heupen gefixeerd.

‘Je hebt alles gezien!’, riep Marjo uit terwijl haar gezicht kleurde van schaamte.

‘Ik moest wel Marjo! Ik geloofde er niets van toen je zei dat dit zou doen en toen ik zag dat hij wel degelijk zou doen nadat hij ons gevonden had. Ik moest wel!’

‘God Carolien! Hoe kon je? Het was erg genoeg dat ik dit verdiende. Maar het is privé. Het is iets tussen Robert en mij, weet je?’ Een traan ontsnapte aan haar ooghoek en biggelde over haar wang.

‘Verdiend? Marjo! Hij is je baas en niet je vader! Hij had het recht niet om dit te doen!’ Carolien schudde met haar hoofd, om de gedachte los te laten dat Marjo het gebeuren accepteerde, hoe zeer het idee haar ook aansprak en opgewonden had.

‘Hij doet het gewoon’, zei Marjo zonder er bij na te denken. Ze kon niet om deze gedachte heen. Ik vind het goed op deze manier. Ik wil het op deze manier’.

‘Marjo? Dat meen je toch niet?’, hield Carolien aan.

‘Trek je er niets van aan OK? Zo gaan dingen hier nu eenmaal. Bovendien gaat het je niets aan’, antwoordde Marjo defensief.

‘Ok, het spijt me. Ik wil me er niet mee bemoeien. Eerlijk waar’. Carolien liet haar normatieve houding varen en begon bezorgdheid uit te stralen. ‘Gaat het?’

‘Het gaat goed me. Het was maar een pak op mijn billen’. Marjo draaide zich om.

‘Jeetje Marjo, hij heeft je flink onder handen genomen’.

‘Vertel mij wat!’, grimasseerde Marjo.

‘Doet het veel pijn?’, vroeg Carolien nieuwsgierig.

‘Shit! Carolien! Wat denk je er zelf van? Ja, het doet pijn!’, Marjo draaide haar ogen weg en draaide zich weg om haar verbazing om zo’n domme vraag te laten blijken.

‘Mag ik het zien?’, drong Carolien aan. Haar ogen waren groot en gretig.

‘Nee, je mag het niet zien!’, bloosde Marjo.

‘Dat heb ik toch al een beetje gedaan? Alsjeblieft Marjo, ik heb nog nooit een pak op mijn bips gehad of er eentje gezien, behalve op de televisie. Alsjeblieft! Ik wil graag weten hoe het was en hoe het eruit ziet’, Carolien stak haar hand uit raakte voorzichtig de linker achterzak van de spijkerbroek van Marjo aan.

‘Geen sprake van’, Marjo stapte opzij zodat ze niet meer bereikbaar was. ‘Jezus, Carolien! Misschien zou Robert jou ook een flink pak op je blote billen moeten geven. Dan hoef je je niet meer af vragen hoe het is?’

‘Dat doet hij nooit! Dat zal niemand ooit doen. Jeetje ik lijk die actrice wel in de film ‘Blue Hawaï’. ‘Niemand heeft ooit genoeg om me gegeven omdat bij me te doen’, deed Carolien deed Carolien de hoofdpersoon van de beroemde film met Elvis Presley na.

‘Als je hem maar genoeg uitdaagt, dan doet hij het misschien wel. Je weet het nooit met Robert. Hij neemt dit soort dingen erg serieus. Marjo schudde haar hoofd . ‘Aan de andere kant is het misschien niet zo’n goed idee. Je zult er erg spijt van hebben als het eenmaal zover is.

‘Verdomme Marjo. Ik ben een sensatie-zoekster, weet je. Het is allemaal materiaal voor mijn memoires’, grijnsde Carolien.

‘Je bent gek!’, bracht Marjo uit.

‘Je leeft maar één keer, meisje. Bovendien, jij weet allang hoe het in zijn werk gaat en jij hebt er net over gezegd: ‘het is maar een pak op mijn billen’.

‘Als je later maar niet zegt dat ik je niet gewaarschuwd heb’, bracht Marjo met afgrijzen uit. ‘Denk maar niet dat ik het opzettelijk op een pak slaag zal afsturen’.

‘Dat is omdat dat ook niet nodig is. Alleen maar door jezelf te zijn wordt je af en toe op je wenken bediend’. Carolien was kennelijk erg zeker van haar zaak als je de beslistheid in haar stem in ogenschouw nam. ‘Bovendien,ik heb toch niet gezegd dat ik het zou doen?

‘Weet je Carolien? Soms ben je helemaal niet zo’n aardig meisje’, antwoordde Marjo en duwde haar in de richting van de deur’.

‘Ahhhh Marjo? Wees asjeblieft niet boos op me? Ik bedoelde er niets kwaads mee!’

‘Ja, dat heb je al gezegd…maar ik moet echt gaan. Ik heb momenteel al genoeg problemen’, antwoordde Marjo en stapte de deur uit om terug naar het pension te gaan.

**********
In de keuken, hield mevrouw de Boer haar aan en drukte haar een glas sinaasappelsap en een bord sandwiches in de hand. De oude vrouw gaf Marjo een moederlijke knuffel en gaf haar net een nachtzoen op het moment dat Robert de keuken in stapte.

‘Wegwezen!’, hij deed net of hij Marjo de trap opjoeg.

‘Laat haar met rust. Ik ben degene die het huishouden hier runt en ze heeft al een flink pak slaag gehad’, foeterde mevrouw de Boer haar baas uit. Robert lachte.

Toen Marjo veilig uit gehoorsafstand was, ging Robert met een kop koffie aan de keukentafel zitten en startte een praatje.

‘Het is een verdomd aardig meisje, mevrouw de Boer’, sprak hij tegen zijn koffiemok.

‘Ja, dat is ze zeker’.

‘Een verdomd aardig meisje’, Roberts stem werd zacht.

‘Je houdt van haar of niet, ouwe jongen?’, mevrouw de Boer was er de persoon niet naar om om de hete brij heen te draaien.

‘Ze is nog een kind’, mevrouw de Boer. Robert schudde zijn hoofd.

‘Ze is twee jaar ouder dan ik was toen ik met een oude vent trouwde’, veegde mevrouw de Boer zijn argument van tafel alsof het zand was.

‘Tijden zijn veranderd’.

‘Heilige Maria! Wat ben je toch een domoor! Dat is de grootst mogelijke onzin en dat weet je dondersgoed! Als je een lafaard bent, dan ben je een lafaard. Houd van haar of ga er voor op de vlucht, maar stop met het verzinnen van dergelijke stomme smoesjes, ouwe jongen!’

Robert barste in lachen uit. Hij kon er niets aan doen. Mevrouw de Boer was een echte eilander. Als ze er werkelijk zo over dacht, dan zat hij er helemaal naast met zijn veronderstellingen. Misschien zou hij meer naar zijn hart moeten luisteren en minder naar zijn verstand. ‘Het zou erger zijn haar hier te hebben en andere mannen laten denken dat ze oud genoeg is?’, mompelde hij tegen zijn beker.

‘Als je dat maar in de gaten houdt!’, antwoordde mevrouw de Boer de vraag waarvan ze dondersgoed wist dat hij niet aan haar gericht was.

Robert keek op en lachte. Vervolgens draaide hij zich om toen hij een geluid bij de deur hoorde.

‘Wat doe jij verdomme van je kamer? Ik heb je toch gezegd dat je in je kamer moest blijven!’, baste zijn stem toen hij zag dat het Carolien was die binnenstapte met een koele gezichtsuitdrukking.

‘Je bent mijn baas niet! Ik hoef helemaal niet naar je te luisteren. Ik betaal je per slot van rekening genoeg! Caroliens hooghartige antwoord deden bij Robert onmiddellijk de nekharen overeind zetten.

‘Houd me niet voor de gek, meisje’, waarschuwde hij.

‘Ik houd voor de gek wie ik wil’, antwoordde ze. En als je geen problemen met mijn vader wilt hebben, dan kun je ook helemaal niets aan doen’.

‘Je bent nogal zeker van jezelf hè?’ Robert leunde achterover in zijn stoel en nam de brutale puber, die om problemen leek te zoeken, van top tot teen in zich op.

‘Ja dat ben ik’.

‘Iemand zou je eens flink onder handen moeten nemen. En als je geluk hebt gebeurt dat snel, voordat je te oud bent om er je voordeel mee te doen’.

‘Ha! Nou dat zou wat zijn! Niemand vertelt Carolien van Smeden wat ze moet doen. Niemand’.

‘Ik heb je gezegd dat je in je kamer moest blijven, en ik meende dat serieus. Dus daarom het volgende: morgen help je Marjo met haar werk en voor de rest heb je morgen ook huisarrest.’ Robert trok een wenkbrauw op en wachtte op haar reactie.

‘In je dromen meneertje! Ik betaal voor mijn verblijf hier, niet om me als slaaf te laten gebruiken!’ streek Carolien nog meer tegen Roberts haren in.

‘Je doet wat ik je gezegd heb of je gaat verdomd veel spijt krijgen, meisje!’, antwoordde Robert.

Carolien lachte. ‘Dat is ook zo! Net alsof jij er voor kunt zorgen dat ik spijt heb! Ze draaide zich om met de air van een verwend meisje en liep in de richting van de trap.

Robert stond snel op om haar de pas af te snijden. Hij pakte haar bij haar arm en draaide haar om zodat ze hem aankeek. ‘Je hebt twee keuzes. Eén: we bellen je vader en vertellen hem over je houding en gedrag, inclusief het gesprek van daarnet en hij betaalt een kaartje voor de eerste boot zodat ik je morgenochtend van het eiland kan zetten, of twee: je maakt nu die brutale billen van je bloot, zodat ik je hier en nu een flink pak slaag kan geven!’

Carolien kreunde. Dit was veel te gemakkelijk gegaan. Nu moest ze de angstige realiteit onder ogen zien. Haar hart klopte in haar keel en haar mond voelde droog aan.

‘Geen sprake van!’, piepte ze.

‘Je hebt drie seconden om te beslissen’, zei Robert met een donkere stem.

‘Maar dat kun je niet doen!’. Carolien keek in de richting van mevrouw de Boer in de hoop dat die haar te hulp zou komen. Maar de oude vrouw grijnsde en schudde haar hoofd. Je kon haar horen denken: ‘Je hebt jezelf in dit parket gebracht, ik kan niets voor je doen’.

één….twee…’

‘Maar je kunt dit niet doen!’

‘Drie. Telefoon of een pak op je billen. Wat gaat het worden?’ Robert begon zijn stoel naar achteren te schuiven.

‘Nee! Je kunt dit niet doen! Carolien trok terug en liet haar billen naar de grond zakken om te voorkomen dat ze meegetrokken werd.

‘Geef antwoord!’

Carolien bloosde en kwam overeind. Vervolgens stampte ze uit protest hard met haar voet op de vloer. ‘Maar je kunt dit niet doen’.

‘Dat heb je al gezegd! Als ik de beslissing moet nemen, gebeurt beide, en er zijn geen herkansingen’.

‘Vertel je het dan niet tegen mijn vader’, piepte Carolien.

‘Je kiest voor het pak op je bips?’

‘Vertel je het dan niet?’

‘Antwoord me of je krijgt beide!’ Robert trok haar hard naar zich toe.

‘OK! Het pak op mijn bips dan. Maar dan moet je niets vertellen, stampvoette ze.

‘Goed dan. Maak je billen bloot en kom hier’. Robert hield haar bij haar pols beet en ging zitten.

‘Dan moet zij weg’, Carolien wees naar mevrouw de Boer.

‘Zij blijft. Het zal me niet gebeuren dat een brutale snotaap verhaaltjes gaat rondstrooien over andere dingen dan het pak slaag dat ze verdiend heeft. Robert had een gemene grijns om zijn mond.

‘Dan doe ik het niet’, jammerde Carolien.

‘Te laat. Je hebt je keuze gemaakt. Er zijn geen herkansingen tenzij je alsnog beide wilt. Maak je billen bloot!’

‘Nee. Dat kun je niet doen! Je hebt beloofd dat je het niet zou zeggen als ik voor het pak op mijn billen kies!’

‘Ik heb helemaal niets beloofd. Ik heb je een keus voorgelegd. Daar valt niet over te onderhandelen. Doe je broek naar beneden of ik bel eerst je vader en geef je daarna een pak op je bips’.

‘Jezus’! Wat ben jij erg!’

Eén…twee….drie…mevrouw de boer, wilt u de telefoon voor me pakken?’

‘Verdomme!’ Carolien maakte met haar vrije hand de knoop en de rits van haar spijkerbroek los en schoof hem naar beneden. Haar bips was bloot voor je met je ogen kon knipperen.

‘Over mijn knie!’, Robert klopte op zijn bovenbeen.

‘Oh!’, de toon van haar stem veranderde toen de twijfel toesloeg. ‘Gaat het zeer doen?’

Robert zuchtte, en trok haar voorover over zijn schoot. ‘Reken maar dat het pijn doet, en ik hoop dat je er iets van zult leren!’

‘Oh verdomme!’, gilde ze toen de eerste klap landde.

‘Oh! AUW! AUW! AUW!’, huilde ze vervolgens. ‘Dit doet veel te veel pijn! Ophouden!’

‘Het gaat daar binnenkort nog veel meer pijn doen. Mevrouw de Boer, waar is de spatel? Mijn hand is bijna gekneusd’.

‘Nee!’, stribbelde Carolien tegen. Haar inspanningen om weg te komen waren vergeefse moeite. Robert ging door met slaan terwijl mevrouw de Boer in de keukenla rommelde op zoek naar het walnoten instrument.

‘Oh! AUW! God!’, het gillen en huilen van Carolien ging drie octaven omhoog toen de spatel voor het eerst op haar bips terecht kwam.

Robert gaf haar in de volgende tien minuten een ongenadig pak op haar blote billen.

***********

Boven in haar kamer schudde Marjo met haar hoofd. ‘Die stomme meid heeft het toch voor elkaar. Ik hoop niet dat iedereen die het hoort, denkt dat ik daar lig te huilen.

Een minuutje later klopte Ellen op Marjo’s deur.

‘Hoi?’, ze klonk timide en bezorgd.

‘Hoi’, glimlachte Marjo en liet haar binnen.

‘Wat heeft ze gedaan?’, vroeg Ellen.

‘Wie weet?’, antwoordde Marjo. ‘Ze heeft mij begluurd en ze was heel nieuwsgierig. Ik denk dat ze het uitgedaagd heeft’.

‘Ze huilt Marjo’, zei Ellen bezorgd.

‘Tja, dat zou jij ook doen. Hij slaat verdomd hard’.

‘Moest jij ook huilen?’

‘Ja’.

‘Gaat hij dit ook bij mij doen?’

‘Nee Ellen. Ze heeft iets gedaan waardoor ze erom gevraagd heeft. Robert zou het nooit doen als je hem er niet toe zou uitdagen’, stelde Marjo het bezorgde meisje gerust.

‘Hoe bedoel je?’ Ellen wrong haar handen ineen en luisterde naar het wanhopige gehuil dat uit de keuken opsteeg.

‘Ik bedoel, hij zou je alleen een pak op je bips geven als hij je eerst gewaarschuwd heeft en je zijn waarschuwingen in de lucht zou slaan.

‘Ik vraag me af wat ze gedaan heeft?’

‘Met haar grote mond? Jezus! Dat kun jij even goed raden als ik’.

Plotseling werd het stil beneden.

‘Hee, je kunt nu beter naar bed gaan OK. Daar behoor ik nu ook te liggen en ik heb geen zin hem nog kwader te maken dan hij al is’, fluisterde Marjo met een knik naar de deur.

‘OK. Welterusten’, Ellen glipte weer naar haar kamer.

Marjo en Ellen hoorden even later de voetstappen van Carolien op de trap en haar zachte kreunen en snikken toen ze eindelijk boven was.

‘Nou, jij hebt het pak op je bips gehad waar je zo nieuwsgierig naar was’, zei Marjo in de richting van de deur. ‘En reken maar dat ik dat er morgen nog eens flink in zal wrijven!’

Het was al laat toen mevrouw de Boer op haar de deur klopte en naar binnen gluurde.

‘Robert wil dat je naar het souvenirwinkeltje komt’, fluisterde de oude vrouw.

‘Daar?’, Marjo’s adem stokte en ze probeerde het opkomende gevoel van angstige verwachting weg te slikken. Haar vingers tintelden of er een heleboel kleine naaldjes in gestoken werden. Ze probeerde ze eruit te schudden. Het maakte haar verschijning al met al even zenuwachtig als ze zich ook voelde.

‘Hij weet van je alcoholgebruik van de vorige avond Marjo. Je kunt dus beter maar schoon schip maken, OK?’ Mevrouw de Boer liep naar haar toe en ging op de rand van het bed zitten.

Marjo bloosde en kreunde. ‘Ik kan dit niet geloven’, jammerde ze.

‘Neem je straf nu maar in ontvangst, meisje. Het zal niet zo erg zijn als je denkt’, de oude vrouw sloeg haar arm om Marjo heen en trok haar in een geruststellende omhelzing naar zich toe.

‘Ik weet het…het is alleen….alleen….ik weet het niet? Ik ben hier gewoon te oud voor!’, fluisterde Marjo. Maar nu er helemaal niets was wat het zou kunnen voorkomen, ze kon het maar beter ondergaan, dacht ze bij zichzelf en kwam overeind van het bed om haar straf tegemoet te lopen. ‘Het goede nieuws is dat de gasten het gelukkig niet zullen kunnen horen’

‘Dat is de juiste instelling’, glimlachte mevrouw de Boer die met haar meeliep. ‘Altijd het positieve ergens in zien’.

Het pad naar het winkeltje werd verlicht door de maneschijn en door het veiligheidslampje dat boven de deur hing. De houtstapel en de openslaande deuren van de kelder waren de enige obstakels die ze tegenkwam en zelfs als er minder licht was geweest had Marjo instinctief geweten waar ze zich bevonden.

‘Robert had die deuren groen moeten verven in plaats van wit’, dacht ze bij zichzelf toen ze de ingang naar de kelder passeerde.

Toen ze bij het winkeltje aankwam, stopte ze even om moed te verzamelen voor ze naar binnen stapte. Er waren eerst verschillende ‘valse starts’ waarbij ze naar de deurklink greep, maar waar bij de rillingen er voor zorgden dat ze haar hand telkens weer terugtrok. Uiteindelijk klopte ze op de deur om te voorkomen dat ze deze uit zichzelf zou moeten openen.

‘Binnen!’, de stem van binnen had bars en streng geklonken.

‘Man o man’, ze trok een grimas en kneep haar ogen dicht. Ze leunde tegen deur terwijl ze de klink naar beneden duwde. Op deze manier leek het of ze haar zelf binnen liet.

‘Doe de deur dicht en kom hier zitten’, Roberts aanwijzing klonk afgebeten en streng.

Marjo probeerde zijn stemming te peilen door zijn gezichtsuitdrukking te bestuderen. De toon in zijn stem was koeltjes en hard genoeg om een deel van angst voor de naderende straf te laten verdwijnen en plaats te maken voor een gevoel van affectie, waarvan ze hoopte dat deze op een goede dag door hem beantwoord zou worden.

Marjo wilde zeggen dat het haar speet,maar ze was bang dat als ze dat zou doen, ze de sluizen van haar tranen open zou zetten. Tranen die werden veroorzaakt door dat gevoel wat veel dieper zat dan de angst voor de straf die zou volgen. Om het niet te laten merken, staarde ze naar de grond. Ze ging zitten op de stoel die Robert had aangewezen.

Robert zag hoe Marjo naar de stoel schuifelde nadat ze hem terloops had aangekeken in een poging in te schatten wat haar te wachten stond om vervolgens pruilend naar de grond te kijken als een verwend meisje wat haar zin niet kreeg. Hij was verbaasd over het verzet wat in haar blik te lezen viel. ‘Wel’, dacht hij bij zichzelf, ‘daar zullen we eens snel verandering in brengen’.

Robert had veel nagedacht en die dag veel lichamelijke arbeid verzet, om de boosheid en de andere gevoelens die hij had, weg te laten ebben. Toen hij tot de ontdekking was gekomen dat Marjo en de twee andere verwende gasten verdwenen waren, was zijn eerste reactie die van gematigde ergernis. Maar toen dingen steeds duidelijker werden en hij hoorde van het drankbacchanaal van de avond ervoor, van het de deur uitsluipen om het nog eens te herhalen, zelfs na een hele dag huisarrest, werd zijn ergernis omgezet in blinde woede. Toen alle puzzelstukjes hem naar de haven van Vlieland en het springtij hadden geleid, was zijn boosheid veranderd in grote ongerustheid. Een paar telefoontjes hadden hem naar het café op het westen van het eiland geleid en hij had de kroeg vlak voor sluitingstijd bezocht. Nadat ze daar vertrokken waren had niemand ze meer gezien. De angst de zich van Robert meester maakte, toen hij zich realiseerde waarom ze nog niet terug waren, hadden hem bijna verlamd.

Door bij springvloed te gaan wandelen hadden al vele dronken jongelui het leven gelaten.

Toen Marjo en de twee andere meiden levend teruggevonden waren, was hij er niet in geslaagd zijn onlustgevoelens los te laten. Deze ongerustheid was zo verschrikkelijk groot geweest dat hij er niet zo maar overheen kon stappen. Ze zou een ongenadig pak op haar billen krijgen,dat was wel zeker. Hij voelde echter dat hij zichzelf niet voldoende onder controle had om dit op de juiste manier ten uitvoer te brengen. Hij was de hele middag bezig geweest om de controle over zichzelf terug te krijgen.

Toen hij Marjo zo voor zich zag staan en het verzet in haar ogen zag, maakte dit hem vastbesloten om haar zo te straffen dat ze dit nooit weer zou vergeten. Als ze nu had laten zien dat ze zich bewust was van de angst die ze bij iedereen had veroorzaakt door hun stunt dan zou hem dat waarschijnlijk wat milder gestemd hebben.

‘Heb je enig idee hoeveel angst en ongerustheid je hebt veroorzaakt?, kwam Robert ter zake.

‘Ja’, fluisterde Marjo.

‘Is dat zo?’, sneerde Robert.

Marjo haalde haar schouders op en zweeg. Ze zou het liefst door de grond willen zakken. Ze was zich ervan bewust en had erge spijt dat iedereen zo ongerust geweest was.

‘Ga recht op zitten!’, baste Robert. ‘Het wordt tijd dat je je arrogante houding eens laat varen! Begrijp je dat? Ik pik het niet langer! Ik stel je een vraag en jij geeft antwoord. Je haalt niet je schouders op alsof het je allemaal geen barst interesseert!’

Marjo vocht tegen de tranen. Het schouderophalen kwam omdat ze zich ongemakkelijk voelde en zich schaamde, niet uit arrogantie. Ze kon het niet voorkomen. ‘Ik kan er niets aan doen!’, luidde haar jammerende antwoord. ‘Je vraagt dingen waar ik geen antwoord op weet en dan gebeurt het gewoon’.

’Ga rechtop zitten!’, zei Robert met een mildere stem. Dit maakte ook Marjo wat zachter en ze gehoorzaamde en probeerde rechtop te zitten.

‘Je had er voor kunnen zorgen dat deze beide meisjes en jijzelf verongelukt waren’.

‘Dat is niet gebeurd. Ik weet wel beter’, sprak Marjo tegen.

‘Je weet wel beter?’, Robert trok vragend zijn wenkbrauwen op, half geamuseerd en half verbijsterd.

‘Ja! Ik hield het water goed in de gaten! Ik zag het opkomende water aankomen, en we zijn allemaal in orde!’, probeerde ze hem te overtuigen.

‘Oh ja?’, vroeg Robert. ‘Je wist dus hoe gevaarlijk het was om daar naar toe te gaan en je dacht dat het voldoende was om het water in de gaten te houden?’

‘Tja’, Marjo haalde weer haar schouders op en een wrange glimlach begeleidde dit gebaar. ‘Misschien niet het meest slimme idee, geloof ik’.

Robert lachte meewarig. ‘Slim genoeg om te verdrinken als je timing een beetje slechter geweest was, en dat weet je dondersgoed! Je hebt de terugweg schromelijk onderschat!’

‘We zijn niet verdronken, Robert!, hield Marjo vol. En we zouden ook niet verdronken zijn. Ik heb de hele tijd goed opgelet!’

‘Waar goed opgelet? Je bent op de terugweg toch halverwege gestrand, is het niet?’, Robert was verbaasd over haar logica.

‘Ja’, maar op vaste bodem, niet in het water!’, antwoordde Marjo. Ze vond haar antwoord heel redelijk klinken.

’Je bent een geluksvogel, Marjo! Het was puur geluk!’ Robert boog zich naar haar toe om zijn woorden vlak voor haar gezicht kracht bij te zetten. ‘Een paar minuten of een paar honderd meter verschil en jullie zouden het niet gehaald hebben! En dat weet je verdomme drommels goed!’

‘Er is ons niets ergs overkomen! Ik begrijp niet waarom je je zo vast bijt in wat er allemaal wel niet had kunnen gebeuren! Het is niet gebeurd! Ik had er niet naar toe moeten gaan. Dat zie ik nu ook wel in! Maar het is niet zo stom of gevaarlijk als jij nu wel niet wilt laten geloven!’, ze zag in dat ze Robert niet kon overtuigen met haar versie van het verhaal.

‘Het was verschrikkelijk dom om te doen!’, gromde Robert. ‘Kijk eens na alle problemen die jullie hebben veroorzaakt! Je had samen met die twee meiden wel kunnen verongelukken!’

‘Ja! OK! Je bent daar nogal vasthoudend in, is het niet?’, sprak Marjo tegen. Haar stem sloeg over van frustratie. ‘Ik geef toe dat het een domme actie was. Niet omdat het gevaarlijk was en niet omdat we bijna verdronken waren! Maar omdat ik jou boos heb gemaakt, omdat ik je ongerust heb gemaakt en omdat ik je de hele nacht in touw heb laten zijn! Dat is het. Meer valt er niet over te zeggen! We zouden niet verdronken zijn! Het kan me niet schelen wat je daar verder over zegt. We zijn gestrand. Dat is alles! Laat alsjeblieft het doodgaan weg uit je verhaal!’, Marjo slaagde er een beetje in om de angel uit Roberts verhaal weg te halen, maar was nog lang niet gerust op de afloop.

Roberts ogen vernauwden zich. Hij leunde achterover tegen de grote tafel, waar de dames van het winkeltje aan werkten. Hij zag veel liever de koppige, zichzelf verdedigende Marjo, dan het arrogante en dwarse meisje van het begin. Ze had geen idee hoe aantrekkelijk en grappig ze was als ze zo pittig reageerde. Hij liet haar natuurlijk niet merken dat hij er zo over dacht, dus ging hij met een strenge stem verder.

‘Ik neem aan dat ik je echt op een andere manier duidelijk moet maken hoe gevaarlijk jullie bezig geweest zijn’, in zijn stem klonk een ijselijke belofte door. ‘Als je niet spontaan kunt bekennen dat jullie levensgevaarlijk bezig zijn geweest, dan moet ik je dat maar eens op je billen laten voelen. Hoe dan ook, ik zal ervoor zorgen dat je het niet in je hoofd haalt zoiets nog eens te doen’.

‘Je kunt me niet een pak slaag geven omdat ik bijna verdronken ben, terwijl dat helemaal niet gebeurd is’, protesteerde Marjo. ‘Doe het omdat ik stiekem het huis uit gegaan ben. Of omdat ik gedronken heb, of zelfs omdat ik je ongerust heb gemaakt. Maar je kunt het niet daarom doen. Ik zal het niet toestaan!’

Robert moest zijn lachen inhouden. ‘Is dat zo?’, grijnsde hij. ‘dat zul je niet toestaan?’

‘Nee!’, Marjo deed haar armen over elkaar en ging rechtop zitten om zoveel mogelijk verzet uit te stralen.

Robert besloot de handschoen op te nemen en ging door haar de wet voor te schrijven. ‘Laat ik één ding duidelijk stellen jongedame, je krijgt een pak op je blote bips waar de honden geen brood van lusten, omdat je jezelf en die twee meisjes in gevaar hebt gebracht. Bovendien is het afgelopen met de gezellige uitjes met die twee. Je krijgt een pak op je billen omdat je veel mensen ongerust hebt gemaakt en daar bovenop ga je zaterdag en zondag naar meneer de Groot om klussen voor hem te doen om de tijd goed te maken die hij aan jou besteed heeft. Je krijgt een pak op je billen en daarnaast drie weken huisarrest omdat je stiekem alcohol hebt gedronken. En daar bovenop krijg je nog een pak slaag omdat je gelogen hebt en stiekem het huis bent uitgeslopen toen je al huisarrest had. En wanneer ik helemaal met je klaar ben, mag je van geluk spreken als er überhaupt nog vel op je bips zit!’

Marjo’s mond viel open en ze sperde haar ogen ver open. ‘Geen sprake van! Drie weken! Dat is niet eerlijk! Jij deed het ook!’ Met het laatste doelde ze op het drinken.

‘Wat?’ Robert knipperde met zijn ogen en hield zijn hoofd schuin van verbazing.

‘Jij dronk ook toen je zo oud was als ik’.

‘En daar ben ik ook voor gestraft! Dus wat zou het! Ik heb het over drie weken en als je doorgaat met zeuren, dan maak ik er zes van’, waarschuwde hij.

‘Je kunt me niet voorschrijven met wie ik wel en niet om mag gaan!’, veranderde Marjo het onderwerp.

‘In dit geval kan ik dat wel en zal ik het doen ook. Als die twee dat willen, of hun ouders willen het, dan kunnen ze mij en mijn bedrijf veel problemen geven omdat jij ze in gevaar hebt gebracht’, legde Robert uit.

‘Maar ze wilden zelf mee’, zei Marjo.

‘En hoe kwamen ze op dat idee Marjo?’, vroeg Robert. Marjo dacht even na en besloot dat het verstandig was die vraag niet te beantwoorden.

‘Nou en? Ze zullen toch niks zeggen! Het is niet eerlijk! Je kunt me mijn vriendinnen niet voorschrijven!’, keerde Marjo terug op haar oorspronkelijke verhaal.

‘Misschien niet in de toekomst, maar in dit geval staat mijn besluit vast. Ik ben helemaal niet gecharmeerd van je attitude wanneer je bij die twee in de buurt bent. Je bent dan ongrijpbaar en brutaal en dit ook nog eens! Ik wil dat je mijn mening hierover respecteert, Marjo. Er valt niet over te onderhandelen’.

‘Maar we zouden cranberry’s gaan plukken aan de andere kant van het eiland!’, jammerde ze toen ze zich realiseerde dat ze het uitje waar ze zich zo op verheugd had, zou moeten missen.

‘Geen cranberry’s voor jou. Je hebt huisarrest. Einde discussie!’, zuchtte Robert.

Marjo leunde achterover in haar stoel en zuchtte. Ze vond het niet leuk. Helemaal niet. Een pak slaag was één ding, maar de andere dingen zaten haar niet lekker. Heel veel argumenten schoten door haar heen, maar ze schoof ze allemaal als zinloos ter zijde. Ze overwoog zelfs de strijd op te geven.

Robert nam rustig de emoties die zich op het gezicht van Marjo openbaarden in zich op. Hij zou de consequenties van de keuzes die ze gemaakt had nog even tot haar door laten dringen, om vervolgens tot actie over te gaan.

Na een paar ogenblikken van ongemakkelijke stilte, vertrok ze haar gezicht en keek Robert aan. Wat voor haar voelde als een aarzelende overgave, kwam op hem over als arrogant verzet.

‘Je kunt beter meewerken, Marjo. Je maakt het zo niet gemakkelijker voor jezelf’, gromde hij terwijl hij van de tafel in haar richting liep. ‘Ga staan en doe je broek naar beneden’.

Marjo keek naar haar vuisten die gebald in haar schoot lagen. Haar vingers tintelden door het onaangename vooruitzicht dat haar te wachten stond en waarvan ze zich iedere keer als het ging gebeuren zich meer bewust van werd. Haar kruis roerde zich, ze was seksueel opgewonden geraakt door het besef dat ze een stevig pak op haar blote billen zou krijgen, van een man die ze seksueel aantrekkelijk vond door zijn strenge en vastberaden manier van optreden.

‘Sla me niet, alsjeblieft’, gaf ze toe aan de bijna dodelijke schaamte die ze voelde. Ze schaamde zich niet omdat ze iets gedaan had waarvoor ze een pak op haar billen verdiende. Ze schaamde zich omdat ze wilde dat hij haar zou straffen.

‘Hou maar op’, Robert was blij met de reactie waarvan hij dacht dat het natuurlijke weerstand was tegen het zich moeten onderwerpen aan een pijnlijk pak slaag. Dat was echter iets waar hij over heen diende te stappen. Hij pakte Marjo bij haar arm en trok haar overeind.

‘De schaamte maakte dat Marjo boos reageerde. ‘Nee!’, siste ze en wou zich losrukken. Hierdoor viel ze bijna zijdelings van haar stoel. De rest van wat ze wou zeggen: ‘Dat kan ik zelf wel’, werden nooit uitgesproken omdat ze alle zeilen bij moest zetten om niet te vallen.

‘Robert ging snel tot actie over. Hij had geen zin om langdurig met een onwillig brutaal meisje te moeten dealen. Hij had er ook niet op gerekend dat hij een heel gevecht zou moeten leveren. Toen hij Marjo beetpakte zodat ze niet kon vallen, gaf hij toe aan de impuls van boosheid die hem overviel. ‘Ik zei: ga staan, en ik meen het’. Robert pakte Marjo heel stevig bij haar arm, en zij voelde hoe ze gemakkelijk van haar stoel en van de vloer omhoog getild werd.

‘Auw! Robert! Dat doet pijn! Laat me los!’ Beide handen grepen naar zijn hand en probeerden zijn vingers open te wrikken die haar rechterarm in een ijzeren greep hielden.

‘Wanneer ik je zeg dat je iets moet doen, dan kun je me maar beter gehoorzamen. Ik accepteer geen verzet meer van je. Hoor je me?’ Robert leek niet te horen of te merken hoeveel last Marjo had van zijn knijpende hand in haar bovenarm. In plaats daarvan zette hij haar op haar benen en begon met zijn rechterhand haar spijkerbroek open te maken en naar beneden te doen.

‘Ik zei dat ik dat zelf wel kan doen’, Marjo probeerde zich los te rukken.

‘Stop met tegenstribbelen, jongedame!’ Robert rammelde Marjo door elkaar. Hij interpreteerde haar gestribbel als verzet. Hij wilde dat ze er mee op zou houden.

‘Dat doe ik niet!’, klaagde Marjo half gillend toen ze over de knie van Robert werd gelegd. Haar val werd bruut gebroken door haar maag en het contact met haar onvoorbereide spieren tegen zijn harde bovenbenen, lieten een onelegant geluid van haar horen.

Het volgende ogenblik hingen haar spijkerbroek en haar onderbroek rond haar knieën, en voordat Marjo kon protesteren of reageren, kletste Roberts hand neer op haar beide billen, om ze vervolgens met een regelmatige cadans van links naar rechts in brand te zetten.

‘Auw Shit! Auw! Robert! Auw’, gilde ze en begon meteen weer te worstelen. ’Niet doen! Auw! Stop!’, Haar spijkerbroek die in een bundel rond haar knieën hing, zorgde ervoor dat ze met beide benen tegelijkertijd moest bewegen in plaats van dat ze er onafhankelijk van elkaar scharend mee kon schoppen.

De eerste serie stevige kletsen deden wonderen voor Robert’s opgekomen irritatie. Marjo’s fanatieke geworstel om los te komen droegen daar waarschijnlijk ook aan bij, omdat hij na een minuutje even moest stoppen met slaan om haar beter onder controle te kunnen houden. Toen hij er in geslaagd was haar verder voorover te duwen zodat hij haar benen tussen de zijne kon klemmen, grijnsde hij tevreden.

‘Je worstelt maar raak Marjo, maar we zijn pas klaar als ik dat zeg, en hoe meer je je verzet, hoe langer ik nodig heb om er voor te zorgen dat je het met mijn standpunten eens bent’, hij hield haar stevig vast terwijl zij hernieuwde pogingen deed om los te komen. Fel rode plekken verschenen op haar bips en Roberts vingerafdrukken tekenden zich duidelijk af.

‘Laat me los!’, Marjo’s reactie op de kort pauze was dat ze nog fanatieker probeerde weg te komen. Robert wachtte niet af tot ze zou kalmeren maar zette het pak slaag voort.

Marjo’s bovenlichaam schokte op en neer en heen en weer in haar pogingen zich te bevrijden, maar ze kon niet uit Robert’s greep los komen. Hij hield haarrechterhand met zijn linker in een ijzeren greep tegen haar heup geklemd, en met haar linkerarm kon ze geen kant op omdat deze was opgesloten achter de kleine ruimte die zijn linkerarm liet. Ze kon haar billen niet met haar handen bereiken. Ze probeerde hem eerst in zijn been en vervolgens in zijn zij te knijpen, maar Robert leek er niets van te voelen.

Marjo kon er alleen maar aan denken hoe ze het pak slaag kon laten stoppen. Al snel ging haar verzet over in huilen en snikken, toen ze de strijd opgaf om zich zelf te kunnen bevrijden en zich concentreerde op hoe ze hem zou kunnen laten stoppen.

‘Het spijt me’, huilde ze.
 
Robert merkte hoe haar verzet brak en hoe ze ophield met tegenstribbelen, maar hij voelde dat het ze het verzet in haar hoofd nog niet opgegeven had.

‘Ben je bereid toe te geven dat jullie wel dood hadden kunnen zijn? Dat het puur geluk is, dat dit niet het geval is?’, vroeg hij en zette ieder woord kracht bij door zijn hand hard op haar billen neer te laten knallen.

‘Verdomme!’, antwoordde Marjo. Ze kneep in de zijkant van zijn been met haar grotendeels buitenspel staande linkerhand. ‘Dat was niet zo! AUW!’

‘Goed, ik denk dat we nog een lange weg te gaan hebben!’, gromde Robert en begon weer op haar bips te slaan.

‘AUW! Oh alsjeblieft Robert, alsjeblieft! Ik zal het nooit weer doen!’, jammerde Marjo toen ze zich realiseerde dat hij weer van voor af aan ging beginnen. Hoe sexy de gedachte ook was aan een pak op haar blote bips van Robert voor en na de werkelijke toediening ervan, de werkelijk actie was verschrikkelijk. De afschuwelijke pijn was helemaal niet sexy. ‘Hoe kan hij nu denken, dat dit is wat ik wil?’, jammerde ze inwendig. Een pak slaag van Robert was zoveel harder dan oom Wim haar ooit gegeven had.

Robert sloeg haar met een doel. Marjo’s vastberadenheid om bij haar mening te blijven, hoe fout deze ook was, hij vond het aantrekkelijk en het zorgde voor een inwendige glimlach. Het pak slaag was er niet minder om, maar hij bewonderde haar pit. Ze meende het ook allemaal goed, en hij wist dat ook al had ze er moeite mee om er voor uit te komen, ze wist zelf ook wel hoe gevaarlijk hun avontuur geweest was en dat ze zichzelf wel twee keer zou bedenken voor ze het weer zou doen. Er was geen pak slaag nodig om haar dat te doen beseffen. De werkelijke reden voor het pak slaag was het ontladen van de stress die zich door de hele situatie in Marjo had vastgezet. Het was een goede manier om de lucht te klaren.

Het pak slaag hield bijna tien minuten aan. Marjo huilde en gilde, worstelde en kneep en smeekte hem om op te houden, maar ze was nog steeds niet bereid toe te geven hoe dicht het drietal bij de verdrinkingsdood waren geweest. Roberts rechterhand had zijn grenzen echter bereikt en hij zocht naar een excuus om even een pauze in te lassen.

‘En nu de hoek in, jongedame. Ga daarheen, op je knieën en nadenken over wat je gedaan hebt!,

Robert stond op en tilde Marjo op. De paar passen naar de hoek verliepen in een waas, maar dingen werden haar duidelijk toen haar knieën in aanraking kwamen met de hardhouten vloer.

‘Heb niet het lef om met je handen aan je bips te komen, leg je handen in je nek en til je tenen op van de vloer’. Robert zette Marjo in de hoek en bedacht iets wat voor beiden nieuw was.

Marjo zat daar op haar knieën. Haar brandende en rode billen wezen de kamer in. Veel erger nog was dat Robert haar voeten van de grond tilde, wat er onmiddellijk voor zorgde dat de spieren in haar bovenbenen kramperig begonnen aan te voelen. De kramp in haar spieren ontlokten haar kreunende geluiden.

‘En rechtop’, beval Robert.

‘Dat kan ik niet! Aua! Auw! Asjeblieft, Robert! Oh God!’, steunde Marjo. Ze moest haar voeten wel op de grond zetten om de kramp in haar spieren, die nog erger was dan haar zere billen, weg te laten ebben.

Marjo’s ongemak was duidelijk zichtbaar,maar haar ongehoorzaamheid mocht niet genegeerd worden. Robert sprak haarstreng toe. ‘Neem de positie aan die ik je opgedragen heb, of anders!

‘Mijn spieren! Robert, asjeblieft!’, snikte Marjo. De pijn van de krampen was verschrikkelijk, maar korte tijd later ebden de krampen weg, en ontspanden haar spieren zich tot haar verrassing. Marjo bleef in de positie zitten die Robert haar opgedragen had. Marjo zat ik de hoek en haar gloeiende bips gaf bijna een neon-achtige gloed af. Schaamte was bij lange na niet het goede woord bij wat ze voelde terwijl ze daar zat, op haar knieën, haar brandende bips bloot en haar voeten een paar centimeter boven de vloer zwevend. Het was afschuwelijk en het ergste moest misschien nog komen.

***********

Carolien lag de hele middag van de dag met huisarrest te luisteren of ze Marjo’s kamerdeur open en dicht hoorde gaan. De hele dag, zonder gezelschap, was verschrikkelijk geweest. Iets waar ze liever niet voor uit wilde komen. Ze dacht dat Ellen erge berouw had en haar huisarrest zonder al te veel problemen onderging. Maar Carolien wist ook dat Robert haar niet zou dwingen alles aan haar ouders te vertellen. Een levenslange carrière als problemenmaakster hadden daar een neusje voor ontwikkeld. Ze wist zeker dat Robert het zich niet kon veroorloven om de rijke ouders van zijn gasten in te lichten, alleen maar vanwege een klein nachtelijk avontuurtje. Maar ze voelde zich wel alleen met deze geheime wetenschap.

De per ongeluk gedane bekentenis van Marjo toen ze op de zandplaat vast zaten, dat ze vast een pak op haar billen zou krijgen en de acties die ze te zien kregen bij de hereniging, had een primitief gevoel in haar wakker gemaakt. Een man die zijn volwassen medewerkster een pak op haar bips gaf! Jeetje! Dat was opwindend!’, dacht ze. ‘Het zou mij moeten gebeuren!’, wenste ze stiekem.

Het duurde langer dan ze verwachtte voor Robert Marjo zou komen halen. Als die dikke ouwe vrouw niet met veel lawaai de trap op en af gestampt was, ‘dan zou ik het gemist hebben!’, overpeinsde Carolien terwijl ze Marjo naar beneden en naar buiten volgde.

Op een veilige afstand volgde Carolien Marjo het huis uit op weg naar het souvenirswinkeltje. De dunne wanden en de barst in het raam, maakten het gemakkelijk om te volgen wat er daar binnen gebeurde.

Toen ze naar het raam van het winkeltje sloop en de situatie binnen in ogenschouw nam, wist Carolien dat ze nooit eerder iets fascinerender en opwindender had gezien dan de beelden van het eerste pak slaag dat Marjo die avond kreeg. Ze keek toe hoe haar vriendin pijnlijk jammerend de straffende rechterhand van haar baas onderging. Ze had al eerder verhaaltjes gelezen die over billenkoek gingen, ze had heimelijk genoten van scènes op televisie en in films die over dit thema gingen, en nu zag ze het allemaal in het echt! Recht onder haar ogen!

Fascinatie dekt nauwelijks het gevoel wat Carolien ervoer toen ze Marjo’s wanhopige stribbelen zag toen ze het pak slaag kreeg. De pijnlijke rode plekken van vingers die op de blote billen van haar vriendin verschenen maakten iets diep in haar wakker. Marjo’s gillen en smeken samen met Roberts strenge stem waren de perfecte voeding voor haar diepste fantasieën.

‘Daar zou ik moeten liggen’, fluisterde Carolien met ingehouden adem tegen zichzelf, terwijl haar vingers het gebied tussen haar benen, aan de binnenkant van haar spijkerbroek en onderbroek beroerden. Het pak op de billen van Marjo was nog maar net begonnen. Hetzelfde kon gezegd worden van de ontdekkingstocht van Carolien naar zichzelf.

Marjo verhuisde haar spulletjes geleidelijk naar ‘haar’ kamer in ‘Zeezicht’ in de volgende maanden, te beginnen met haar kleren en boeken en uiteindelijk de dozen met spulletjes die ze had voordat ze naar Vlieland verhuisde. Het vaste land en Amsterdam leken zo ver weg. Niet alleen wat de afstand betreft, maar ook haar herinneringen. Het leven op het eiland voelde goed en de druk om over alternatieven na te denken was helemaal verdwenen.

De week waarin ‘Zeezicht’  geopend werd, verliep prima. Alle acht kamers waren bezet en de gasten waren vol lof over het pension en hun gastheer en -vrouw. Ook het souvenirwinkeltje deed goede zaken, omdat ook de meeste andere pensions deze week hun deuren hadden geopend. Het weer werkte prachtig mooi mee, tijdens de meeste dagen liet de zon zich zien en de enige regenbui was ’s nachts gevallen.

De wind die van zee kwam, was nog te koud om voor de meeste mensen het strand tot een aangename plek te maken. De meeste lieten het bij een ritje met een huifkar. Marjo en Robert werkten samen met een buurman, die een huifkar bezat en een trip door de bossen organiseerde. Er werden warme chocola en sandwiches ingepakt voor de lunch. Iedereen had zich prima vermaakt en zaten er in de dagen erna nog vol van.

Toen de week voorbij was, waren Robert, Marjo en mevrouw de Boer al weer klaar voor het volgende gezelschap. Er zouden maar vier dagen tussen zitten voordat ‘Zeezicht’ al weer een weekend helemaal vol zou zitten. En ook daarna liepen de boekingen voortreffelijk. Er waren tot half oktober eigenlijk continu gasten in het pension.

Al snel hadden ze een ritme gevonden en verstreken de meeste dagen gladjes.

Iedere avond was Marjo een paar uurtjes online te vinden. Ze had toegegeven dat ze niet altijd met hun website aan het werk was, maar ook veel tijd doorbracht met bekijken van sites en het lezen van nieuwsgroepen over onderwerpen die ze gemeen hadden. Wat deze onderwerpen dan precies waren, had ze een beetje in het midden gelaten. Ze liet doorschemeren dat het te maken had met het lezen en schrijven van korte verhalen. Robert leek genoegen te nemen met die uitleg en liet haar verrassend veel vrijheid, als er tenminste ook af en toe aan de website gewerkt werd en ze haar internetbezoek niet ten koste liet gaan van de andere werkzaamheden.

Het leven was goed en op de houding en het gedrag van Marjo viel niets aan te merken tot de eerste week van mei, toen Ellen en Carolien op het eiland arriveerden. De twee verwende rijkeluisdochters bezochten het eiland omdat hun collegejaar was afgelopen. Ze waren verwend en rijk, maar ook grappig, avontuurlijk en mondain en waren maar een jaartje ouder dan Marjo. Er ontwikkelde zich meteen een vriendschap. Voor het eerst sinds ze van school gegaan was, had Marjo contact met meiden van haar eigen leeftijd. Robert had het zien gebeuren en had Marjo wat meer vrijaf gegeven zodat ze met de meiden het eiland kon verkennen.
 
De eerste week van Ellen en Carolien was zonder noemenswaardige problemen verlopen, al waren zowel Robert als mevrouw de Boer niet erg gecharmeerd van het taalgebruik van hun jonge gasten en het gemak waarmee Marjo dit har overgenomen. Het eerste signaal dat er problemen op komst waren, was op zondagmorgen, toen Marjo met een verschrikkelijk ochtendhumeur aan het ontbijt verschenen was.

‘Je hebt toch niet gedronken, is het wel?’, mopperde mevrouw de Boer toen ze Marjo hielp met haar jurk. Ze wachtte het leugentje van Marjo niet af. ‘Ga snel naar de badkamer om jezelf op te frissen. Als Robert er achter komt, krijg je een geweldig pak op je blote bips. Heb niet het lef dat nog eens te doen. Hoor je me?’

Duizelig en met een kater, gromde Marjo alleen maar en knikte terwijl ze zich door mevrouw de Boer in de richting van de gang en de badkamer liet duwen.

‘Vijf minuten, niet langer!, mevrouw de Boer hief waarschuwend haar wijsvinger en draaide Marjo haar rug toe om terug te keren naar de keuken.

‘Ja ja, doe maar rustig’, pruttelde Marjo.

De oude vrouw liep mopperend de trap af over brutale meiden met een grote mond die slechte gewoontes overnamen van andere meiden met een grote mond.

Robert zag dat de vrouw haar frustratie in de keuken afreageerde op verschillende dode voorwerpen in de keuken. ‘Wat is er aan de hand, mevrouwtje?’

‘Niets waar de houten spatel niets aan zou kunnen doen’, antwoordde de oude vrouw.

‘Zo erg?’ Robert klonk bezorgd.

’Ach nee! Een ernstig gesprek zal haar wel weer op de rails zetten’, relativeerde mevrouw de Boer en ging aan tafel zitten met een kop koffie en een sandwich voor zichzelf en een mok koffie voor Robert.

‘Misschien moeten haar privileges voor vandaag ingetrokken worden. Dan kan ze zich meteen nuttig maken met wat achterstallige karweitjes. Samen met een paar waarschuwende woorden zal dat wel genoeg zijn’, Robert vertrouwde op het inzicht van zijn kokkin en besloot haar advies over te nemen.

Als hij had geweten wat Marjo de avond ervoor had uitgespookt, het drinken van breezers en bier, thuiskomen in het holst van de nacht met de twee studentes, dan zou er ongetwijfeld meer voor haar in het vat gezeten hebben dan alleen maar een standje. En als mevrouw de Boer had geweten dat Marjo’s escapades publiek waren geweest, dan zou ze vast geen informatie achter de hand gehouden hebben.

Marjo hield zich wijselijk stil toen Robert haar die ochtend aansprak op haar gedrag van die ochtend. Aanvankelijk ging het door haar heen om te protesteren omdat ze de boottocht rond het eiland, die Ellen, Carolien en zij voor die middag gepland hadden, moest missen, maar ze had hoofdpijn en het idee om met een kater aan boord van een schommelende boot te zitten sprak haar niet bijzonder aan. Het leek wel of de kater ook de verraadster in haar helemaal verdoofd had, die normaal gesproken de gelegenheid aangepakt zou hebben om een flink pak slaag uit te lokken.

Toen Marjo de huishoudelijke taken en het verbod met het uitje mee te gaan zonder noemenswaardige protesten over zich heen liet komen, glimlachten mevrouw de Boer en Robert. Ze waren blij met het feit dat ze zich de correctie liet welgevallen en met haar recente attitudeverandering. Dat meewerken en acceptatie hier helemaal niets mee te maken hadden, zorgde ook voor een glimlach op het gezicht van Marjo, toen ze naar haar kamer liep om zich verder aan te kleden.

Ze was drieëneenhalf uur bezig om de bedden te verschonen en af te stoffen, de badkamers schoon te maken en een hele vracht beddengoed uit te wassen van alle acht de gastenverblijven. Tegen die tijd begon ook de aspirine te werken en begon Marjo langzaam zichzelf weer te worden. Ze was het volgende uur met de boodschappen in de weer. De rest van der dag, tot het avondeten, had ze de tijd aan zichzelf. Het was uitgestorven in het pension en ze had de grote woonkamer helemaal voor zichzelf.

‘Prachtig!’,dacht ze. ‘Dan kan ik mooi wat op internet gaan surfen’.

‘Ze had zoveel vrije tijd met Ellen en Carolien doorgebracht, dat het wel een week geleden was dat ze in had kunnen loggen in sites die over billenkoek gingen, ze had dus nog wat in te halen. De combinatie van de plaatjes en de verhaaltjes in combinatie met de preek die ze die ochtend gekregen had, maakten de verraadster in haar wakker. Marjo grinnikte in zichzelf en fantaseerde hoe ze Robert uit zou dagen haar een pak op haar blote bips te geven. Ze wist dat ze het niet zou doen, maar de gedachte hield haar wel bezig.

Eén van de verhaaltjes ging over een klassenassistente, die in de bergen gestrand was, in een arbeidershuisje in een zware sneeuwstorm met een knappe man en zijn twee kinderen. Het verhaal prikkelde haar. De beschrijving van de man in het verhaaltje deden haar aan Robert denken. Er stonden nog maar een paar hoofdstukken online, maar ze waren allemaal perfecte voeding voor Marjo’s fantasieën. Ze printte ze uit om ze mee te kunnen nemen naar haar kamer, zodat ze deze later zou kunnen lezen. De kleuren printer-fax-en copieerapparaat was inmiddels gearriveerd, dus slikte Marjo haar angst voor ontdekking weg en printte een paar opwindende foto’s uit die ze in de gratis fotogalerie had gevonden.

Haar surfgedrag van die ochtend was het meest gewaagde geweest tot nu toe en Marjo was nog maar net in staat geweest om haar sporen op de computer uit te wissen, toen mevrouw de Boer binnenkwam om haar voorbereidingen voor het avondeten te treffen. Ook Robert kwam binnen en spoorde Marjo aan mevrouw de Boer een handje te helpen. Marjo moffelde snel de uitgeprinte pagina’s weg onder een stapeltje uitgeprinte afbeeldingen van souvenirs uit het winkeltje, voordat Robert achter haar kwam staan om te kijken welke werkzaamheden ze aan de site verricht had.

Het hart klopte haar in de keel.

‘Heb je veel kunnen doen?’, vroeg hij.

’Neu, ik heb wat rondgesurft en hier en daar wat gelezen’, waar ik heb wel wat nieuwe afbeeldingen van souvenirs gemaakt. Wil je ze zien?’ Met moeite probeerde ze de prop in haar keel weg te slikken.

‘Tuurlijk’, Robert trok een stoel bij en ging naast haar zitten. Hij greep naar de geprinte pagina’s die in een stapeltje naast het toetsenbord lagen. Hij had ze bijna te pakken, maar Marjo was hem voor.

’Nee, je kunt ze het best online bekijken’, leidde ze zijn aandacht af.

Haar geagiteerde nervositeit ontging Robert. Hij keek toe hoe ze de links aanklikte en bekeek de pagina’s die ze hem voorschotelde. Wat hij zag was genoeg om haar even over haar rug te wrijven en haar een compliment te geven.

Later in haar kamer huiverde Marjo toen ze er aan terugdacht dat ze bijna betrapt was met de plaatjes en verhaaltjes over billenkoek. Ze zou veel voorzichtiger moeten zijn. ‘Wie weet wat hij wel niet zou denken als hij het zou ontdekken’. Natuurlijk, hij gaf haar af en toe een pak op haar billen, maar hij zou vast en zeker denken dat ze niet goed bij haar hoofd was als hij wist wat voor uitwerking dit op haar had.

Alle gasten kwamen aan het eind van de middag terug naar ‘Zeezicht’ voor het avondeten, dus het serveren van de maaltijd en het opruimen nam meer tijd in beslag als anders. Toen Marjo net klaar was, werd ze aangesproken door Carolien, die haar uitnodigde om met hen uit te gaan. Marjo was er vrij zeker van dat Robert nee zou zeggen als ze zou vragen of ze met de meiden uit mocht gaan. Ze dacht er even over na de uitnodiging af te slaan, maar haar nieuwe vriendin haalde haar over om toch mee te gaan. Ze was per slot van rekening volwassen, en baas of niet, Robert kon haar de wet niet voorschrijven in haar vrije tijd. Alles wat hij die ochtend tegen haar gezegd had, was dat ze haar houding moest veranderen. Bovendien had ze die dag meer huishoudelijk werk gedaan dan er van haar gevraagd was.

Om al te directe vragen van Robert te voorkomen, opperde Marjo dat Ellen en Carolien samen zouden vetrekken en dat zij twintig minuten later zou volgen als ze haar werk af had. Het werk was al af,maar Marjo had een excuus nodig zodat ze zonder haar zouden vertrekken en niet rond zouden bazuinen dat Marjo met hen mee zou gaan. Het laatste wat Marjo wilde was dat deze twee meiden van de wereld zouden denken dat ze nog een kind was dat toestemming nodig had om uit te gaan.

Het plan werkte. Zodra het pension in rust was en de gasten zich genesteld hadden voor een rustig avondje, verontschuldigde Marjo zich voor de rest van de avond. Robert accepteerde haar ‘welterusten’ met een glimlach. Het was niet moeilijk om langs mevrouw de Boer in de keuken te glippen. Dus, op haar paasbest gekleed, in een strakke spijkerbroek, een zijden blouse en een rood leren vestje ging Marjo op pad naar café ‘de zandvlakte’. Het was fris buiten en er scheen een volle maan over de haven.

Het was een ideale avond voor een lange strandwandeling, dacht ze. Toen herinnerde zich de voorspelling van het tij. Het zou eb zijn tegen middernacht. Daarna zou het springvloed worden, dacht ze. ‘Prachtig! Het zou een prachtige gelegenheid zijn om die twee verwende stadsmeisjes kennis te laten maken met de schoonheid van het eiland’.

Ellen was wat lastig te overtuigen, maar Carolien was er direct voor in geweest. Een stuk of wat biertjes en breezers later was ook Ellen van gedachten veranderd.

‘Laten we gaan!’, giechelde Marjo, de alcohol had haar licht in haar hoofde gemaakt en alle remmen losgegooid.

Het was gemakkelijk om een lift te krijgen naar de haven. Op de terugweg zou dat wel moeilijker zijn, maar Marjo besloot dat het de moeite waard was om het te proberen. Ze konden altijd nog een taxi pakken, ook al kostte die bijna tien euro. Toen ze bij de haven aankwamen en het natte, glinsterende zand van het strand opstapten, toonden Ellen en Carolien zich wat bezorgd. ‘Weet je het wel zeker?’

‘Ik beloof het! Kijk!’, Marjo wees op de enorme oppervlakte van de zeebodem. De bodem ligt helemaal droog en dat zal de komende vier uren zo blijven. Kom mee! Dit wordt de beste strandwandeling ooit!’, kwebbelde Marjo.

Giechelend begonnen de drie aan hun tocht over de drooggevallen zeebodem. Ze zouden doorlopen tot de eerste zandbank, dan door naar de tweede, waar een houten huisje stond van de vogelvereniging en dan terug naar de laatste duinenstrook. Vervolgens zouden ze in het dorp nog een afzakkertje kunnen halen voordat ze terug zouden gaan naar het pension.

De getijden nabij Vlieland waren legendarisch, maar de springvloed was wel iets heel bijzonders. Kilometers en kilometers van de zeebodem kwamen bij de eb die er aan vooraf ging, droog te liggen. Volle maan maakte een dergelijke gebeurtenis extra speciaal, omdat het maanlicht weerkaatste op het drooggevallen zeewier, hetgeen het gebruik van lantaarns en zaklampen overbodig maakte.

Het tij kon echter ook erg verraderlijk zijn. Timing was erg belangrijk, omdat het water wanneer terugkwam, woest kon worden omdat de golven opgestuwd werd door de slenken. Ongekende natuurkrachten kwamen hierbij vrij. In de geschiedenis van het eiland vielen vele ongelukkige strandwandelaars te betreuren die werden verrast door het plotseling opkomende water.

Marjo kende deze verhalen en ze kende de blote feiten. Als ze zich maar aan de plannen hielden, dan zouden ze alleen maar een prachtig mooie wandeling meemaken. En het trio had veel plezier. Het rondhangen in huisje van de vogelvereniging had meer tijd in beslag genomen dan Marjo gepland had, maar het was zeer de moeite waard geweest. Marjo praatte haar gezelschap angst aan met verhalen over moderne piraten en dranksmokkelaars die onderweg waren naar Scandinavië. Vervolgens maakten de meiden elkaar bang door verhalen te verzinnen over nog levende piraten die in het vogelhuisje woonden en op zoek waren naar domme meisjes die het eiland afstruinden op een nacht als deze.

Ook twee andere verhalen intrigeerden hen en zorgden ervoor dat ze plannen maakten om een komende week een boottocht te maken. Eén ging over een verloren liefde en een treurig verhaal over een geest die zich afspeelde op de grote zandbank. De andere ging over een geïsoleerde boerderij op het uiterste westen van het eiland, waar een man woonde die door iedereen gehaat werd en die een zeemeermin gevangen hield, die zichzelf opgesloten had in één van de slenken.

Het bier in ‘de witte paarden taverne’ smaakte de dorstige meiden fantastisch. Marjo maakte enkele benauwde momenten door toen de barkeeper haar vroeg of hij haar niet ergens van kende, maar werd al snel afgeleid door een toneelstukje dat Carolien opvoerde.

‘Ze is de voorzitster van ons dispuut en is heel goed in paleontologie’. De barkeeper liet het zich gewillig aanleunen.

Marjo glimlachte en bewonderde de vindingrijkheid van het andere meisje. Gelukkig dat ze niet in ‘de zandvlakte’ waren. Daar waren ze niet met dit verhaal weggekomen. Eén ding was zeker, ze zou het niet in haar hoofd hebben gehaald de kroeg in te gaan en alcohol te drinken als ze nog bij haar oom en tante gewoond had. Marjo dacht dat Robert er ook niet van gecharmeerd zou zijn, als hij wist dat ze in de kroeg zou zitten drinken, maar hij was slechts haar werkgever, niet haar chaperonne. En wat haar betreft golden de regels die hij haar oplegde, alleen maar op het werk. Bovendien wist ze waarom hij het destijds het eiland had verlaten. Hij had zich ook beschuldigd aan het drinken van alcohol toen hij zo oud was als zij.

De meiden lachten en vermaakten zich opperbest met de andere cafébezoekers. Hun ene drankje werden al snel twee. Op een gegeven moment herinnerde de oude koekoeksklok Marjo eraan dat ze op moesten schieten.

‘Het is tijd om te gaan,meiden, anders missen we het tij’, giechelde ze. De anderen giechelden ook en ze maakten aanstalten om de terugtocht te aanvaarden.

Halverwege hun tocht terug naar de zandplaat met het vogelhuisje, scheurde Ellen haar spijkerbroek toen ze een reusachtige schelp in haar broekzak probeerde te proppen. Het veroorzaakte even verongelijkte gezichten toen zowel Carolien als Marjo zich op het standpunt stelden niet aan de schade mee te willen betalen. De effecten van de alcohol en de frisse avond op de zeebodem leidde hen verder af van de noodzaak haast te maken. Ze verloren weer kostbare tijd toen ze een nieuw spelletje bedachten; pak de ander en prop een grote schelp in haar broekzak.

Marjo was de eerste die de eerste die het zeewater opmerkte dat in de slenkjes tussen hun voeten spoelde.

‘Oh shit!’, zei ze terwijl ze opkeek. ‘Kom aan, jongens, we moeten rennen!’ Ze moesten nog een kleine kilometer afleggen voordat ze op de zandplaat waren en het water begon nu al de vlakke gedeelten binnen te stromen. Marjo schatte dat ze nog tien minuten de tijd hadden, daarna zou de oversteek onmogelijk geworden zijn.

Het duurde even voordat Ellen en Carolien zich realiseerden dat het Marjo ernst was, en vervolgens zetten ook zij de pas in om haar bij te houden.

‘Kom aan’, spoorde Marjo haar aan toen Ellen hijgend achterbleef. ‘Nog heel even en dan loopt deze slank vol! Kom aan! Opschieten!’

’Hou op, Marjo!\Je maakt ons bang!’ Carolien stopte en weigerde nog een stap te doen.

‘Je hebt ook alle reden om bang te zijn, kijk!’ Marjo wees achter hen. Beide meiden deden wat hen gevraagd werd en keken achterom. Het grootste deel van de zeebodem stond weer onder water en uit noordelijke richting was een kolkende massa water onderweg.

‘Oh God!’, gilde Carolien.

‘Rennen, OK? Je kunt wel weer gaan staan gillen als we de kust bereikt hebben!’ Angst zette hen alle drie weer in beweging. Ze zouden de zandplaat halen, maar niet voor het aanstormende tij over hun voeten spoelde.

‘Verdomme Marjo! Kijk nou eens! We zijn helemaal nat!, siste Ellen en stampte met haar voet toen ze de zandplaat opstapten.

‘Ach houd je mond’, sisten Carolien en Marjo terug.

‘Je leeft tenminste nog’, voegde Marjo eraan toe.

‘Kunnen we nu de rest ook afleggen?’, Carolien begon naar de andere kant van de zandplaat te lopen.

‘Nee’, antwoordde Marjo. ‘Niet te voet’.

‘Is er dan geen boot?’, jammerde Ellen.

’Nee’, antwoordde Marjo. ‘En zelfs als die er was, dan zitten we hier vast. Het tij zou ons meevoeren als we nu zouden proberen te roeien’.

‘Maar wat moeten we dan doen?’, jammerde Ellen. ‘Ik ben helemaal koud en nat’.

‘Laten we naar het huisje van de vogelvereniging gaan, OK? Misschien kunnen we iets vinden om een vuur mee aan te maken. We zijn er in elk geval uit de wind’, stelde Marjo voor.

Alle effecten van de alcohol, zoals het gegiechel, hadden plaatsgemaakt voor de dramatiek van de situatie. Hetzelfde spookachtige huisje wat op de heenweg nog zo grappig was om te ontdekken, had nu een weinig uitnodigende uitstraling.

Ellen verwoordde de veranderde insteek, ‘Wat als er spinnen of slangen daarbinnen zijn?’

Carolien haalde haar schouders op en griezelde, ‘Hah! Ik ben veel banger voor monsters op twee benen!’

’Houd op jullie twee! Er is hier helemaal niemand. Alleen wij. En spinnen doen niemand kwaad. Ze zijn banger voor ons, dan wij voor hen’. Marjo probeerde de gemoederen wat te kalmeren, maar was hier weinig succesvol in.

Ze zullen ons missen morgenochtend. Maar de kans dat iemand op het idee komt dat we hier kunnen zitten, acht ik niet groot. Niet als Robert of oom Wim zouden gaan zoeken en overal zouden gaan vragen. ‘Oh Man oh man!’, gromde ze in zich zelf. Ze wist niet wat erger zou zijn, hier achttien uren moeten wachten tot het weer eb zou zijn, of haar oom of zelfs Robert onder ogen moeten komen na wat er gebeurd is. Hoe dan ook, ze wist dat ze vroeg of laat één van beiden onder ogen zou moeten komen en ze wist dat het gevolg daarvan niet prettig zou zijn.

Carolien en Ellen gingen naast elkaar op een bankje in het huisje zitten, terwijl Marjo rondkeek naar materiaal om een vuurtje van te kunnen maken. Ze vond een oude stormlamp met een beetje kerosine erin, maar niets om het aan te kunnen steken.

’Heeft één van jullie beiden lucifers?, vroeg ze. De jammerende en klagende kreten van haar twee verwende vriendinnen onderbrekend.

‘Ja!’, zei Carolien. Ze diepte een verkreukeld pakje lucifer met het logo van het café dat ze bezocht hadden uit haar broekzak omhoog en gaf ze een Marjo.

‘Verdomme’, siste Ellen. Die doen het niet! Ze zijn helemaal nat!’   

‘Daar kan ik toch niets aan doen?’ jammerde Carolien. ‘Ik ben helemaal nat. En jij ook. Daar kan ik niet aan doen!’

‘Ik weet het. Het spijt me. Stop alsjeblieft met huilen, goed? Het komt allemaal wel goed. Ik bedenk wel wat’, probeerde Marjo haar gerust te stellen.

‘Hoe lang zou het duren voor ze ons gaan zoeken?’

‘Wie weet?’, antwoordde Marjo, die even afgeleid was van haar zoektocht naar materiaal om vuur te kunnen maken. ‘Waarschijnlijk niet voor de ochtend’.

Het was waarschijnlijk niet een verrassing voor haar, maar toen ze het hoorde zeggen, kwam het plotseling allemaal heel dichtbij, en kroop Ellen helemaal in elkaar en begon te huilen. Carolien probeerde haar te troosten. Marjo zuchtte alleen maar. Ze probeerde zich niet af te laten leiden. Na nog een paar minuten zoeken in de oude kastjes, vond ze eindelijk waar ze naar zocht.

Er lag een oude, enigszins verroeste, benzineaansteker achter in een laatje van wat een keukenblokje moest voorstellen. Ze klapte hem een paar keer open. Marjo was aanvankelijk teleurgesteld door het resultaat. Het oude ding kraakte in zijn voegen en het roest vloog in het rond. Maar vele pogingen later brak er een glimlach bij haar door. Door de vele pogingen was het merendeel van de roest verdwenen en verscheen er een klein vlammetje.

‘Ok! Prachtig! Ik heb iets gevonden. Laten we hout gaan zoeken, OK!, stelde ze opgewonden voor.

‘Doe jij dat maar!’, pruttelde Carolien.

‘Kom nou, help me nou even. Des te eerder hebben we het weer warm’, Marjo liep op hen af en trok ze aan hun doorweekte jacks overeind.

‘Het gaat toch niet lukken’, klaagde Ellen. ‘Ga zitten en laat me met rust.

Het gaat wel lukken! Kijk!’, Marjo demonstreerde de aansteker.

‘Dat kleine vlammetje krijg je geen hout mee in de fik!’, hoonde Carolien.

‘Maar hiermee wel!’, Marjo schudde het kerosinereservoir heen en weer’. ‘Kom aan! Zet jullie in beweging!’

De meiden zetten zich met tegenzin in beweging en gingen hout voor het vuur verzamelen. Marjo deed het ook, maar dan wat verder van het hutje vandaan dan haar vriendinnen. Toen ze terugkwam zag ze dat ze hun hout in het hoofdvertrek van het huisje neergegooid hadden.

‘Breng het hierheen meiden!’, zei ze, terwijl ze haar frustratie verborgen probeerde te houden. We kunnen hierbinnen geen vuur maken. We zouden het hele gebouwtje platbranden’.

‘Gebruik dat oude fornuis dan!’, Carolien wees op een oud houtfornuis in de hoek.

‘Nee, dat kan niet. Er zitten waarschijnlijk allemaal nesten en weet ik veel wat in de schoorsteen. Als ik dat probeer worden we er waarschijnlijk uitgerookt, of nog erger’, legde Marjo uit. ‘Kom op! Verdomme nog aan toe! Moet ik dan alles alleen doen?’

Die klacht deed Carolien ontploffen.

‘Jij rotwijf!, siste ze en gooide het hout naar buiten voor Marjo’s voeten. Zonder jou zaten we hier anders helemaal niet vast!’

Marjo trok een grimas, maar gaf geen antwoord. In plaats daarvan begon ze gras te plukken en rangschikte het materiaal om een vuur te kunnen maken.

’Houd ermee op Carolien’, Ellen had zich samengeraapt en begon Marjo te helpen met het vuur. ‘We wilden zelf mee deze kant op, en wij hebben net zo goed omgetreuzeld als Marjo’.

Het geklaag had plaats gemaakt voor stilte en binnen twintig minuten hadden ze een bankje naar buiten gesleept en twee grote platte stenen versleept, zodat ze met zijn drieën bij elkaar bij het vuur konden zitten, het bankje om tegen aan te leunen en de stenen om op te zitten.

‘Misschien kan iemand het vuur hier zien?’, vroeg Ellen hoopvol.

‘Marjo knikte en lachte. De maan stond in het westen laag aan de hemel op het moment, dus het enige licht was het vuur.

‘Hoe laat is het eigenlijk?’ Carolien pakte Marjo’s pols om op haar horloge te kijken hoe laat het was. ‘Shit! Het is nog maar tien over twee!’

Ellen begon te lachen. ‘Wat? Is het je bedtijd al geweest?’

‘Houd je stil!’, moest Carolien ook lachen. ‘Het is in ieder geval allang bedtijd voor Marjo. Ik denk dat die ouwe Robert wel wat te zeggen heeft als ze thuiskomt’.

Marjo keek op en bestudeerde de gezichtsuitdrukking van haar vriendin. ‘Wat?’, vroeg ze zacht met een ongemakkelijke en verraste stem.

Carolien grinnikte alleen maar met een besmuikte gezichtsuitdrukking van iemand die dacht een geheimpje te kennen.

‘Hoezo? Waarom? Denk je dat hij echt kwaad zal zijn?’, reageerde Ellen verward. Hij zal je toch niet ontslaan?’

Marjo had die mogelijkheid niet echt overwogen en nu ze dat wel deed, voelde ze de ongerustheid in haar opkomen, die nog veel erger was dan de gedachte dat Robert oom Wim zou betrekken in de zoektocht naar hen.

‘Dat zal hij niet doen. Hij is helemaal verkikkerd op haar’, grinnikte Carolien.

Marjo keek haar aan. ‘Hoe kom je daar nou weer bij?. Het idee dat en relatieve buitenstaander dat dacht, intrigeerde haar.

‘Ik weet het door de manier waarop hij naar je kijkt en tegen je praat. Hij mag je graag’. Carolien liet het klinken als een voldongen feit.

‘Hij is mijn baas’, bracht Marjo er tegen in.

‘Ik zou anders niet graag willen dat hij kwaad op mij zou zijn’, bracht Ellen het gespreksonderwerp weer terug.

‘Ik ook niet’, was Marjo het met haar eens. Ze knikte maar liet haar wetenschap omtrent de consequenties ervan achterwege. ‘We kunnen er nu echter niets meer aan doen’.

‘We zullen niet toestaan dat hij je ontslaat’, stelde Ellen haar gerust. ‘We zullen hem zeggen dat wij je meegelokt hebben. We zullen zelfs zeggen dat je nog geprobeerd hebt het ons uit het hoofd te praten’.

Marjo glimlachte. Daar zou Robert vast niet intrappen. Alleen een eilander wist hoe een dergelijke tocht gemaakt kon worden. Hij zou misschien geloven dat zij haar hadden overgehaald de wandeling te maken, maar ze wist ook dat zij het gidsgedeelte voor haar rekening zou nemen. Haar gedachten dwaalden onwillekeurig af naar de opeenvolging van gebeurtenissen die zouden volgen als hun vermissing ontdekt werd.

‘Man oh man’, fluisterde ze en een siddering trok door haar lichaam.

‘Wat?’, vroeg Carolien.

‘Ach niks’, schrok Marjo terug in de realiteit.

‘Voor de draad ermee! Wat?’, riepen Ellen en Carolien in koor.

‘Ik dacht aan de commotie die zal ontstaan wanneer ze ontdekken dat we weg zijn. Dat is alles’, zei ze met een vertrokken gezicht.

‘Narigheid huh?’, knikte Carolien. ‘Ik ben blij dat mijn ouders niet hier zijn. Dan brak de hel los. Ik hoop dat ze er nooit achter zullen komen!’

‘De mijne ook’, was Ellen het met haar eens. ‘Ze zouden me levend villen’.

‘Oh God!’, jammerde Marjo. Een schok van elektrisch geladen verwachting ging door haar heen, toen ze er aan dacht hun redding of terugkeer.

’Is het echt? Ach, ze zullen niet te streng voor je zijn, toch? We zijn per slot van leven veilig en springlevend.

‘Ik weet het niet!’, loog Marjo. ‘Ik wil er niet aan denken!’

‘Ach kom, Marjo? Hoe erg kan het zijn? Ze zullen ons wel even uitfoeteren’, bedacht Carolien. ‘OK, ze foeteren misschien wel heel hard, maar is weer over voor je het weet.

‘Dat geldt voor jullie misschien. Ik mag van gelukspreken als ik ooit weer goed kan zitten’, zuchtte Marjo. De laatste woorden had ze onbedoeld hardop uitgesproken.

‘Geen denken aan!’, reageerde Carolien op Marjo’s per ongeluk uitgesproken commentaar. Marjo had meteen spijt van haar woorden.

Alles wat Marjo kon doen was haar schouders ophalen. De verraadster had zich weer gemeld en zorgde dat ze zich erg ongemakkelijk voelde.

‘Dat zal hij niet doen, of wel?’, vroeg Carolien. ‘Is dat serieus? Zal hij je een pak op je billen geven?’ Carolien was helemaal gefascineerd bij het idee.

Marjo deed haar ogen dicht en probeerde te ontsnappen aan het ongemakkelijke en opwindende gevoel van schaamte en bezorgdheid. ‘Houd er over op, OK?, smeekte ze na enkele ogenbikken. ‘ik wil er niet aan denken’.

‘Kinky’, Carolien sprak het woord met een plagende articulatie uit.

Marjo moest even overeind komen en heen en weer lopen. De sensaties die door haar lichaam gierden maakten haar onrustig.

‘Je meent het echt, hè?’, vroeg Ellen, die medelijden met haar had. ‘Hij zal je echt een pak slaag geven, is het niet?’

De vlammen sloegen Marjo uit en hadden met gemak een kleine ruimte kunnen verwarmen. Ze knikte tegen haar vriendin.

‘Jezus Marjo’, zei Ellen zacht. ‘Misschien kunnen zij hem op andere gedachten brengen?’

‘Nee, bemoei je er alsjeblieft niet mee, OK? Hij zal al kwaad genoeg zijn zonder dat hij het idee heeft dat ik jullie gevraagd heb hem op andere ideeën te brengen’, zuchtte Marjo. ‘En kunnen we het nu ergens anders over hebben?’

De twee meiden grinnikten en gingen ermee akkoord.

Tegen de tijd dat het licht begon te worden, gaf het vuur niet veel warmte meer. Heen en weer lopen hielp een beetje, maar hun natte kleding plakte aan hun lichaam en gaven veel kou af. De activiteit van de vogels en de zeemeeuwen, zetten Marjo ook tot activiteit aan.

‘Laten we een rondje gaan lopen, het zal ons weer een beetje warm laten worden’, opperde ze.

‘Doen jullie dat maar als jullie dat willen, ik blijf hier’, antwoordde Carolien. Ellen en Marjo kwamen overeind en alle mogelijke onaangename gevoelens door de kou en het slaaptekort maakte zich van hun meester. Het rennen van de vorige avond en de overvloedige alcoholconsumptie maakten het ongemak nog erger.

‘Hoe kan ik slaapdronken zijn als ik niet eens geslapen heb?’, klaagde Ellen. Haar stem klonk of ze net haar bed uit gekomen was, en de smaak in haar mond was ook al zo.

Het rondlopen zorgde dat ze warmer werden en hun oog op de schoonheid van de opkomende zon. Ellen en Marjo keerden terug naar het vuur, waar Carolien gedachteloos met een stokje in peurde. De zon was inmiddels op en verwarmde alles een beetje.

‘Ik heb honger’, jammerde Carolien. ‘Heeft iemand iets te eten?’

‘Hee, wat een goed idee’, bedacht Ellen, en ze plukte aan het koordje van haar rugtasje. ‘Twee Snickers!’, zei ze trots. ‘En ze zijn niet eens nat!’

Marjo had een pakje kauwgom en een rolletje Mentos. Carolien had een zakje M & M’s en een doosje Tictac.

Ze lachten en begonnen aan hun bijzondere ontbijt.

‘Zouden we iets moeten bewaren voor het geval het nog even duurt voor ze ons vinden?’, vroeg Ellen.

De andere twee meiden dachten even over deze vraag na, en keken over het water in de richting van Vlieland. Er was geen activiteit op het water te bespeuren.

Ze haalden alle drie hun schouders op. De vraag bleef onbeantwoord en al het snoepgoed verdween in hun magen.

De warmte van de zon en het beetje voedsel in hun magen, zorgden dat ze zich beter gingen voelen. Niet lang daarna liepen ze naar het zonovergoten terras van het vogelhuisje en gingen daar liggen uitrusten. Al vrij snel vielen ze in slaap.

*******************

‘Hier! Ze zijn hier!’, een harde mannenstem wekte ze wreed uit hun slaap.

‘De heer zij geprezen, ze zijn niet dood!’, was de volgende boodschap.

‘Ze zou wensen dat ze dat wel was!’ Marjo was de eerste die zich realiseerde dat ze gevonden waren. Roberts stevige greep om haar arm, versnelde haar reis naar het bewustzijn aanzienlijk. Hij zette haar op haar benen en liet zijn hand een paar keer hard op het zitvlak van haar spijkerbroek neerknallen voor de andere twee overeind konden komen.

’Auw! Niet doen! Er zijn andere mensen hier’, jammerde Marjo en draaide zich van zijn hand weg.

Robert liet haar gaan. ‘Wacht maar tot we thuis zijn!’, waarschuwde hij. Daarna leek hij een beetje te ontdooien. ‘Verdomme Marjo! We dachten dat jullie verdronken waren! Hij greep haar opnieuw beet en trok haar dicht tegen zich aan en hield haar zo even beet. Marjo leunde tegen hem aan. Het was prettig hem te voelen en ze werd verwarmd door de emoties. Toen hij haar losliet pakte hij haar gezicht met zijn beide handen. Ze smolt toen ze de blik in zijn ogen zag. Wat ze in zijn ogen zag, maakte haar helemaal week. Het maakte dat ze zich naar hem op zou richten om hem te kussen.

Het duurde allemaal maar even, maar voor Marjo leek de tijd stil te staan. Robert drukte haar nog een keer stevig tegen zich aan en liet haar toen met een harde klets op haar bips los. ‘Onthoud goed’, beloofde hij, ‘hier zullen we nog een stevig gesprek over voeren’.

Toen draaide hij zich om naar de twee andere meiden. ‘ En hoe zit het met jullie? Gaan jullie zonder schade mee naar huis?’

‘Ok’, was hun eenduidige antwoord.

‘Ja meneer’, antwoordde Ellen op de tweede vraag.

‘Laten we dan teruggaan naar het eiland. Het heeft geen zin om hier nog langer om te hangen’, beval Robert.

Een uurtje later voer de boot de haven van Vlieland binnen. Robert veegde hun onderweg stevig de mantel uit, maar over het algemeen voltrok de reis zich in stilte. Meneer de Groot, de eigenaar van de boot, zette hen af in de passagiershaven.

‘Wees maar niet te streng voor ze, oude vriend, grijnsde de oude man, en accepteerde het tien euro biljet, wat Robert hem met een handdruk overhandigde. Robert lachte en gaf een antwoord dat geen van de drie meiden kon verstaan. De oude man lachte uit volle borst en duwde de boot van de kade.

Mevrouw de Boer omhelsde Marjo en schudde haar daarna door elkaar toen ze met zijn allen de keuken binnenstapten. Na een paar minuten brak Robert het samenzijn af en stuurde Marjo naar haar kamer met de boodschap daar te blijven tot hij haar zou roepen. Marjo wilde protesteren, maar ze wist dat ze het beter niet op de spits kon drijven. Ze gehoorzaamde.

Toen richtte Robert zijn aandacht op zijn jonge gasten. Hij kon ze moeilijk straf geven, maar hij zorgde ervoor dat ze er goed van doordrongen waren hoe dom ze geweest waren, voor hij hen naar hun kamer liet gaan. Ellen was al snel in tranen en bood haar excuses aan. En hoewel met de nodige weerstand, gaf ook Carolien hem gelijk en mompelde iets wat voor een verontschuldiging door moest gaan. Robert was wel een beetje verbaasd dat beide meiden op zijn suggestie in gingen de rest van de dag binnen te blijven zodat ze over hun gedrag na konden denken.

*********

Marjo was afgekoeld en maakte zich de hele middag en een deel van de avond zorgen. Ze ving elk geluid op en was bang en hoopte tegelijkertijd dat Robert de trap opkwam. Haar kruis en haar billen tintelden. Ze wist dat er geen enkele kans was dat ze een ongenadig pak op haar bips kon ontlopen. Dit vooruitzicht maakte een keur aan gevoelens los. Schaamte, opwinding, angst, spijt en seksuele spanning streden allemaal om de boventoon te voeren.

Ze stelde zichzelf gerust met de gedachte dat hij vast tot na het avondeten zou wachten voor hij met haar af zou rekenen. Dit verontruste haar aan de andere kant ook, omdat dan alle gasten in het pension zouden zijn. ‘Oh God, zorg alsjeblieft dat ik dit allemaal overleef’, jammerde ze tegen de spiegel.

Ze kon zich niet voldoende ontspannen om in slaap te vallen. Ze vond niets wat de moeite waard was op haar boekenplank. Het uitzicht uit het raam kon haar deze keer ook niet echt bekoren. Ze voelde alleen maar rauwe en rusteloze energie. Ze wou dat ze een computer op haar kamer had. Deze gedachte hield haar even bezig en ze bedacht zich dat als ze een goed seizoen zouden draaien, ze er om een zou vragen. De gedachten hoe en met welke argumenten ze Robert zou overtuigen een telefoonlijn naar boven te leggen, verzette haar zinnen een half uurtje. Uiteindelijk brachten de gedachten aan een computer haar gedachten tevens op de billenkoek sites en vervolgens terug naar de reden waarom ze daar zat.

‘Misschien zou ik een verhaaltje kunnen schrijven voor de site over ‘huiselijke discipline?’, dacht ze. ‘Ik zou deze gebeurtenis op kunnen schrijven. Niemand zou weten dat het uit het leven geschreven zou kunnen zijn? Verdomme! Niemand zou geloven dat het echt gebeurd was!’ Ze kromp ineen bij de gedachte dat iemand zou weten dat het niet zomaar een verhaaltje was en dat billenkoek haar opwond. Marjo mocht het dan niet in zich hebben korte verhalen te schrijven,maar ze kon ze wel lezen. Die gedachte loste het probleem op wat ze de rest van de middag zou moeten doen.

Marjo tlde haar matras op en haalde er een paar verfomfaaide A4tjes onderuit zodat ze deze kon lezen. Ze ontdekte dat het niet meeviel haar gedachten bij een billenkoekverhaaltje te houden, als er op korte termijn een echt pak slaag zou volgen. Het standje en de langzaam opgebouwde spanning zorgde voor een grimas, zorgden dat haar ogen en haar gedachten het papier verlieten en ver afdwaalden. Toen het donker begon te worden gaf ze haar pogingen tot lezen op en ging ze over tot dagdromen terwijl ze de foto’s bekeek die ze uitgeprint had.

Ongeacht de pijn en schaamte die ze straks zou voelen, dwaalden Marjo’s gedachten af naar het pak slaag dat ze zou gaan krijgen en focuste zich op de intieme details ervan. Ze zou een flink pak op haar blote bips krijgen. De overtreding was al gemaakt. Ze kon geen reden bedenken om er onderuit te komen. Al snel verdwaalde haar rechterhand om de seksuele spanning die zich opbouwde te beantwoorden. Masturbatie en fantasie deden wonderen om in ieder geval het onrustige gevoel te kanaliseren.

De sexy afleiding veroorzaakte dat ze berustte in wat ging komen. In haar fantasie zou Robert haar een standje geven. Hij trok haar over zijn knie en sloeg haar hard op haar bips. Zijn harde en vastberaden klappen voelde ze op haar huid met spookachtige opwindende trillingen.

Vervolgens kwam haar broek naar beneden. Hier spoelde ze het bandje terug en deed de scène op een paar verschillende manieren over. In de ene fantasie gaf hij haar een standje terwijl ze voor hem stond en vol schaamte haar billen bloot maakte. In een andere deed hij hem ruw zelf naar beneden, boos omdat ze had geweigerd dit zelf te doen. In de beste, schoof hij hem langzaam naar beneden terwijl ze over zijn knie lag. Eerst haar spijkerbroek waarna hij haar op haar onderbroek sloeg tot ze over zijn knie lag te kronkelen en te protesteren, zijn woorden maakten nog steeds geen indruk. Gedwongen om haar onderbroek naar beneden te doen om beter tot haar door te kunnen dringen, reageerde hij op haar protesten, door zich doof te houden en haar nog strenger toe te spreken.

In de fantasie waarin Robert haar een pak op haar billen gaf, hield hij van haar. Zij was zijn onhebbelijke echtgenote. Net als de vrouwen in de verhaaltjes. Toen Marjo haar climax bereikte door de inspanningen in haar hoofd, haar hand en haar vingers, raakte Roberts gefantaseerde hand haar aan waar haar echte hand zich nu bevond. Haar tranen werden door hem weggekust en vervolgens bedreef hij de liefde met haar.

 
’Alsjeblieft God, laat mij hem hebben’, fluisterde Marjo in haar kussen, terwijl ze haar dijen stijf tegen elkaar kneep om de zoete pijn daar te verzachten.

De storm had bijna een halve meter sneeuw achtergelaten en het had veertien dagen geduurd voor alle eilandbewoners weer over stroom en een werkende telefoonlijn konden beschikken. De spanning tussen Marjo en Robert die er heerste aan het begin van de storm in aanmerking genomen, verstreek de rest van de tijd die ze samen doorbrachten erg ontspannen. Robert leerde Marjo klaverjassen en zij liet hem wat ideeën zien voor handgeverfde versierselen die gebruikt konden worden om de badkamers en de gastenverblijven te decoreren.

Hoewel ze het eng vond Robert de volgende ochtend onder ogen te komen, lukte het haar zich weer relatief snel bij hem op haar gemak te voelen. Al snel voelde het weer als voor het pak op haar billen, maar dan beter. De sfeer tussen hen beiden was luchtig. Het kostte haar geen moeite af en toe uit volle borst te lachen. Hem ook niet trouwens. Wat aanvankelijk als sarcastisch ervaren werd, was nu alleen maar grappig. De irritatie die ze gevoeld had, was helemaal verdwenen.

Het pak op de billen had hen beiden veranderd in mensen die voor de ander de moeite waard waren.

Marjo was blij dat ze weer bij Robert in de smaak viel. De verraadster in haar had door het laatste pak slaag plaats gemaakt, voor een zoete fantasie, om nog maar te zwijgen van de nagloeiende blauwe plekken die ze af en toe inspecteerde. Nu de verraadster de benen had genomen, kon ze, in zijn nabijheid, weer de volwassen vrouw zijn.

Robert was verbaasd over de attitudeverandering die het meisje dat voor hem werkte door het pak billenkoek had ondergaan. Ook al was Marjo met haar negentien jaar nog betrekkelijk jong, op de één of andere manier was ze een stuk volwassener dan een heleboel vrouwen van zijn eigen leeftijd die hij kende. Haar neiging om zich over te geven aan puberaal gedrag wanneer zo moe of gestresst was, had niet zoveel met haar leeftijd te maken, maar veel meer met haar karakterstructuur. Robert had het idee dat Marjo zich tot op bejaarde leeftijd brutaal en tegendraads zou gedragen als ze gefrustreerd was of op haar huid gezeten werd. Die wetenschap baarde hem echter geen enkele zorgen, zeker niet nu hij wist hoe ze op een pak op haar blote bips reageerde. Haar af en toe hautaine houding had zelfs een onweerstaanbare aantrekkingskracht op hem.

Terwijl de weken dat ze samen aan het werk waren verstreken, voelde Robert zich steeds meer tot haar aangetrokken. Haar spontane lach en haar open karakter hadden een geweldige aantrekkingskracht op hem. Alles wat ze dacht of voelde was duidelijk aan haar af te lezen, aan haar houding, gedrag en de dingen die ze zei. Over het algemeen was ze vrolijk en enthousiast over de dingen die ze wou doen en de dingen die voor haar van belang waren. Robert had nog nooit iemand als haar gekend. Maar hij maakte zich in toenemende mate zorgen over de dingen die hij voor haar voelde. Het leeftijdsverschil van bijna 10 jaar was op zich nog niet zo’n probleem. Wel dat ze nog maar net uit de schoolbanken vandaan was. Een jaar geleden had ze een leerling uit zijn klas kunnen zijn. Naar het idee van Robert waren de seksuele gevoelens en de emotionele verbondenheid die hij voor haar begon te voelen, een absoluut taboe, waar hij zich niet mee in zou laten.

Robert hield de rem op zijn gevoelens. Hij had de tijd. Hij wilde zich concentreren op het renoveren en het heropenen van ‘Zeezicht’. Dit ging vooralsnog niet samen met het aangaan van een vaste relatie. Als Marjo ervoor koos voor hem te blijven werken nadat de hele renovatie klaar was, dan zou hij dit van harte toejuichen. Als dit niet het geval was en ze zou in navolging van haar leeftijdsgenoten van het eiland naar de vaste wal trekken, dan zou hij het ook wel redden. Als ze wel zou blijven, bedacht hij zich, dan zou hij over een aantal jaren er altijd nog serieus over na kunnen denken. Hij hoopte vurig dat ze zou besluiten te blijven, maar hij peinsde er niet over iemand deelgenoot hiervan te maken, uit angst dat er een rel zou ontstaan. Hij was ook niet van plan om haar dromen over het leven aan de wal, voor zover ze die zou hebben, te verstoren. Hij wist uit eigen ervaring hoe sterk de wens was bij de jeugd om het eiland te verlaten.

*********
Het niet kunnen beschikken over elektriciteit, behalve het aggregaat voor de boiler, vertraagde het proces van de verbouwing, toch bleven ze goed op schema door veranderingen in het werkschema aan te brengen en andere klussen aan te pakken. Die winter werden ze met nog drie vergelijkbare stormen verrast, hetgeen het totaal aantal dagen zonder stroom op zeventien bracht. Ondanks dat,toen het voorjaar aanbrak en alle sneeuw gesmolten was en de bomen in knop stonden, waren er nog slechts enkele kleine karweitjes aan de binnenkant van ‘Zeezicht’ te doen en hoefde aan de buitenkant alleen nog maar aandacht besteed te worden aan de markiezen en de dakveer, alvorens ze de eerste gasten zouden kunnen ontvangen.

Halverwege januari, met de ontdekking die ze op het internet had gedaan in haar achterhoofd en het verlangen een excuus te hebben om af en toe achter de computer te zitten, was Marjo met een plan gekomen een website voor het pension te maken en had net zolang doorgezeurd tot Robert hiermee akkoord was gegaan. Het gaf haar een excuus om ’s avonds een paar uur achter internet te zitten. Marjo benutte deze tijd goed en fabriceerde een uitnodigende site voor het pension. Ze bouwde subpagina’s over het eiland, haar geschiedenis en de dingen die er te beleven vielen. Ze had het idee een fotoserie te maken die het eiland in haar volle schoonheid liet zien.

Marjo maakte ook bijna dagelijks een verkennende tocht door de wereld van de billenkoek. Het bouwen van de website was een ideale dekmantel, zodat ze urenlang achter de computer kon werken. Soms verloor ze zich helemaal in de sites waar ze verhalen kon lezen en de discussies op een forum kon volgen. En als ze daarmee bezig was verzon ze uitvluchten, dat ze veel werk was kwijtgeraakt door een kleine stroomstoring, zodat ze Robert uit kon leggen waarom ze hem die avond geen nieuw werk kon laten zien.

De eerste versie van de website ging halverwege februari de lucht in en vrijwel onmiddellijk begon de site bezoekers te trekken. In het begin waren er nog niet veel reacties in de vorm van email en telefoontjes, maar nadat ze er in geslaagd waren een hyperlink op de site van de plaatselijke VVV en de waddenvereniging te realiseren, stroomden er dagelijks reacties binnen.

In de week van Pasen stond de heropening van ‘Zeezicht’ gepland en was het pension helemaal vol geboekt.

Eind maart was het souvenirwinkeltje klaar om in gebruik genomen te worden en kon de plaatselijke dames er hun intrek nemen. Robert was verbaasd geweest over zijn aanbod het winkeltje te heropenen. De dames waren erg opgewonden en dankbaar geweest. Ze beschouwden het winkeltje meteen als hun eigen bezit en hadden hun eigen inbreng omtrent de inrichting. En als Robert niet snel genoeg was met de renovatie, maanden ze hem aan tot meer spoed. Meer dan eens nam één van de dames haar man mee om te helpen met de verbouwing om de snelheid er in te houden.

Souvenirs waren een belangrijke bron van neveninkomsten voor de vrouwen van de vissers. Het vooruitzicht dat ze hun werk op één plaats konden verzamelen sprak veel van de vrouwen aan.

Toen de dames het pandje betrokken hadden begon Marjo te werken aan een uitbreiding van de website van het pension waar aandacht besteed werd aan het winkeltje. De hoop bestond dat na verloop van tijd de bezoekersaantallen zo hoog zouden zijn dat zelfs verkoop via het internet tot de mogelijkheden zou behoren.

Eén van de onbedoelde effecten van een groepje vrouwen op het terrein van het pension was dat toen Robert op zoek ging naar een vaste kok, een aantal gegadigden zich aankondigden zonder dat er geadverteerd hoefde te worden. De voorbereidingen draaiden op volle toeren en de opening van ‘Zeezicht’ kwam steeds dichterbij. In alle scenario’s die de revue gepasseerd waren,werd overigens in geen enkele gesproken of Marjo wel zou blijven als de laatste klusjes geklaard waren. Robert wachtte erop dat Marjo haar interesse zou laten blijken en Marjo was in afwachting van een aanbod van een baantje in het nieuw geopende pension.

Medio maart, was Marjo bezig met de allerlaatste loodjes van het project. Toen Robert  mevrouw de Boer had aangesteld als kok, was Marjo merkte boos en verdrietig tegelijkertijd. Waarom had Robert niet aan haar gedacht voor dat baantje? Zij had per slot van rekening veel geïnvesteerd in het opknappen van het pension en ze had al veel ervaring in het werken van het pension van haar oom en tante. Ze wist goed wat er in zo’n bedrijf allemaal kwam kijken! Toen hij besloot personeel aan te nemen had hij op zijn minst aan haar kunnen denken. Deze gedachten tezamen met anderen hadden haar is de afgelopen weken flink beziggehouden.

Het oude bekende gevoel, verloren te zijn, maakte haar boos en kribbig. Hetzelfde gevoel dat ze gevoeld had toen ze Robert voor het eerst ontmoet had. Marjo werd geconfronteerd met haar grootste angst, dat ze geen raad wist hoe ze met de grote boze buitenwereld zou moeten omgaan. Ze wilde niet gaan studeren en ze wilde ook niet in een fabriek gaan werken. En nog het meest van alles wilde ze niet terug naar het leven dat ze geleid had voor ze naar Vlieland gekomen was. Ze wilde op het eiland blijven. Sinds ze het baantje bij Robert had gehad, was de druk van de ketel geweest, ze hoefde geen ingrijpende keuzes over de rest van haar leven te nemen. Nu voelde Marjo die druk echter weer toenemen.

Toen haar oom haar vroeg hoe het met Roberts plannen stond voor het hoogseizoen nu alle verbouwingen achter de rug waren, raakte Marjo nog meer over haar theewater.

‘Ik weer er niets van, hij heeft niets gezegd’, was het enige wat ze uit kon brengen.

‘Vraag hem er dan naar of ga anders solliciteren naar een baantje in de fabriek aan de wal’, was het advies dat ze kreeg. ‘Je moet er een beetje haast mee maken Marjo. Je kunt hier niet je hele leven een beetje rond blijven lummelen. Je bent nu een grote meid. Tijd om je eigen leven op te gaan bouwen’.

Tante Bea nam het voor Marjo op door te zeggen dat er nog ‘tijd genoeg’ was, toen oom Wim er in maart voor het eerst over begon. Maar Wim had zijn vrouw het zwijgen opgelegd en gedreigd haar een flink pak slaag te geven als ze er telkens haar neus in zou steken.

Haar tante was een perfect klankbord voor Marjo voor haar zorgen op dit gebied. Ze wist niet wat ze zou moeten doen. Maar Marjo kon het niet opbrengen er uit zich zelf over te beginnen, zelfs niet tegen haar tante, dat ze het liefst op het eiland wilde blijven. Het viel niet mee dat te delen, het geheim dat ze het diepste geheim van allemaal was. Haar grootste wens was niet alleen dat ze voor Robert zou kunnen blijven werken,maar ook dat hij van haar zou gaan houden en haar als zijn vrouw zou kiezen.

Het bleef zich melden in haar dagdromen en haar fantasieën toen ze aan het werk was. De angst dat het nooit zover zou komen, beïnvloedde haar stemming steeds meer toen begin april de afronding van de verbouwing steeds dichterbij kwam.

Als ze ‘s avonds in haar bed lag, dwaalden Marjo’s gedachten af naar fantasieën en dromen over het samenzijn met Robert. Ze wilde dat hij haar zou kussen, en ze fantaseerde dat hij haar eerst een pak op haar billen gaf om daarna keer op keer de liefde met haar te bedrijven. Als ze met Robert zou trouwen kon ze niet alleen op het eiland blijven,maar dan kon ze ook steeds in zijn buurt zijn. Ze kon hem kussen en aanraken zoals ze dat zo graag wilde. Marjo wilde zo graag dat Robert van haar zou houden, dat het pijn deed.

Het feit dat hij zo onverschillig tegen haar deed en haar behandelde alsof zij zijn zusje en nog een kind was, begon haar steeds meer te irriteren.

De spanning begon zich weer aardig op te bouwen. Het begon met af en toe een brutaal antwoord als Robert haar vroeg iets te doen. Dit veranderde al snel in zwaar sarcasme. Marjo liet haar boze buien het meest spreken wanneer mevrouw de Boer in de buurt was of wanneer ze aan het eind van de dag de deur uitging. Alhoewel ze het allemaal niet bewust deed, was de boosheid die ze voelde meestal op zijn ergst aan het einde van de dag, als er weer een dag verstreken was en Robert niets had gezegd over haar toekomst op ‘Zeezicht’.

Op de woensdag voor de eerste gasten zouden komen, bereikten dingen een onvermijdelijk hoogtepunt. Het begon toen mevrouw de Boer uiteindelijk haar mond opendeed nadat Marjo Robert een grote mond had gegeven,nadat hij haar gevraagd had de laatste hand te leggen aan één van de gastverblijven,in plaats van, zoals ze zelf gedacht had, achter de computer te zitten. Marjo haar grote mond had het gewenste effect, Roberts gezicht werd rood van woede. Als mevrouw de Boer niet in de kamer geweest was, dan was de emmer overgelopen, wist Marjo. Deze wetenschap gaf haar het lef er nog een schepje bovenop te doen. De verraadster hielp haar te ontdekken hoe leuk het was om Robert boos te maken tot het punt dat hij niets liever zou doen dan haar een ongenadig pak op haar blote bips te geven, in situaties waarin hij dit niet kunnen waarmaken. Dit was veel spannender en gaf meer bevrediging dan wanneer ze dit deed in situaties waarin hij meteen tot actie over zou kunnen gaan.

‘Als ik niet beter wist, jongedame, dan zou ik denken dat je die man probeert uit te dagen je te ontslaan’, mevrouw de Boer keek Marjo aan, terwijl Robert de keuken verliet om buiten aan het werk te gaan.

‘Oh ja? Hoe zo me ontslaan? Waarvan ontslaan? Nog even en dan werk ik helemaal niet meer voor hem? En ik wil wedden om dat schamele maandsalaris van je dat hij me niet eens zal missen’. Marjo kon het niet helpen iets van haar pijn in haar antwoord door te laten klinken. De oude vrouw pikte het onmiddellijk op.

‘Iemand zou jullie beide een flink pak slaag moeten geven. Iedere domoor kan zien dat jij op hem wacht en hij op jou’.

‘Wat weet u daar nu van? Nieuwsgierigheid won het van de gekwetstheid die Marjo voelde.

‘Alles wat ik weet is dat het de hoogste tijd is dat jullie eens wat besluiten nemen voor de eerste gasten arriveren. Jullie lijken wel gek te denken dat jullie het ene moment wel weten hoe het allemaal moet en tegelijkertijd helemaal niets regelen? Een stelletje gekken zijn jullie! Het hele gezicht van mevrouw de Boer werd rood.

‘Ik ga hem niet om een baantje smeken! Hij is de baas hier!’, Marjo zette haar handen op haar heupen. Ze straalde één en al verzet uit.

‘Je stelt je op als een onhandelbaar meisje, jongedame! Het kan helemaal geen kwaad je kaarten open op tafel te leggen. Zeg wat je op je lever hebt. Jij wilt toch ook weten waar je aan toe bent?’ Mevrouw de Boer deed het geweldig. Haar overtuigingskracht deed het verzet bij Marjo breken.

‘Nee, als hij me wil hebben, kan hij me dat gewoon vragen’, was het enige antwoord dat ze kon bedenken en om het gesprek te beëindigen liep ze de keuken uit om de kwasten en de sjablonen te pakken en naar boven te gaan om het laatste karweitje af te maken.

De frustratie zat hoog en ze kookte van woede. ‘Als iedere gek het kon zien, dan was Robert wel de grootste gek die er bestond!

‘En hoe kon dat oude wijf me vertellen dat ik degene ben die mijn kaarten open op tafel moet leggen. Hij is degene die moet besluiten of hij me nog nodig heeft of niet. Het is verdomme niet aan mij om hem te vertellen dat hij hulp nodig heeft bij het huishouden en het vermaken van de gasten. Wat denkt hij wel niet? Dat hij ze binnenlaat, ze hun kamer laat zien en dat verder alles van zelf gaat? De onnozele hals zou waarschijnlijk op de bank gaan zitten met een krant en hopen dat alles verder wel vanzelf zou gaan. Alles wat hij zou moeten doen is kijken naar tante Bea en oom Wim en hij zou weten dat er meer nodig is dan een oud fossiel in de keuken om een bedrijf als dit te runnen’.

Marjo was in de volgende uren bezig om de onzichtbare mevrouw de Boer en Robert de waarheid te vertellen.

Tegen koffietijd die ochtend had Marjo een humeur om op te schieten. Tegen die tijd had mevrouw de Boer ook met Robert gesproken. Hij had samen met de oude vrouw zitten lachen en was het helemaal met haar eens dat de recente uitbarsting van Marjo bewees dat ze het er moeilijk mee had dat haar baantje binnenkort op zou houden. Hij was het er mee eens dat hij er eerder over had kunnen beginnen, wat er met Marjo moest gebeuren als de verbouwing helmaal klaar was, maar dat hij hoopte dat ze hem had laten merken wat ze zelf wilde.

‘Ik zou willen dat u haar op een even directe manier te woord staat, als dat ze momenteel zelf doet. En wel nu! Om vredesnaam en om het welzijn van mijn oude gevoelige oren, vraag ik u het met haar op te nemen. Biedt haar dat baantje aan en laat de vrede in dit huis terugkeren. Haar groffe taalgebruik en haar grote mond zitten me tot hier!’ Robert glimlachte bij het horen van de woorden van de oude vrouw. Het was lang geleden dat hij zo was toegesproken. Het zorgde ervoor dat hij niet langer twijfelde hoe hij Marjo één en ander voor zou leggen.

Ze wist het nog niet,maar mevrouw de Boer of geen mevrouw de Boer, mejuffrouw Marjo zou toch een toontje lager moeten zingen als ze zou willen blijven. Eerst zou hij de juiste omstandigheden creëren voor hij haar een baantje zou aanbieden. Hij bedacht dat dit het beste tussen neus en lippen zou kunnen gebeuren als ze samen aan het werk waren, dus toen Marjo beneden kwam voor een kop koffie, zei Robert dat hij haar hulp buiten nodig had als haar pauze erop zat.

Marjo’s antwoord klonk afgemeten. ‘Ik heb nu even pauze. Als die voorbij is kom ik naar buiten.

Ze zag dat mevrouw de Boer verstijfde terwijl ze over het aanrecht gebogen zilver stond te poetsen. De oude vrouw schudde haar hoofd, maar Marjo kon haar gezichtsuitdrukking niet zien. Robert liet het passeren. Hij zou er wel mee afrekenen als de tijd er rijp voor was.

Marjo nam alle tijd en rekte haar pauze wel een half uur, totdat mevrouw de Boer er iets van zei.

‘Het is al bijna etenstijd, ga nu eindelijk eens naar buiten om die man te helpen. Als jullie te laat zijn voor het middageten zullen jullie tot het avondeten honger hebben. Het is hier geen restaurant!

‘Ach houd je stil! Ik was al onderweg’, gromde Marjo terwijl ze haar lege koffiemok in de gootsteen neerzette.

‘Omspoelen!’, waarschuwde mevrouw de Boer, terwijl ze zich naar Marjo omdraaide die er vandoor probeerde te gaan.

‘OK! OK! U hoeft niet zo raar te doen!’, Marjo deed de kraan open en spoelde de kop om.

‘Weg!’, mevrouw de Boer joeg het brutale meisje met een dreigende handbeweging alsof ze haar een tik zou geven, de keuken uit.

Ze vond Robert op een ladder. Hij was het hek aan het schilderen.

‘Hoe ziet het er van daar uit? Riep hij naar beneden toen hij haar aan zag komen.

‘Wel goed, hoor’.

Loop eens een eindje de weg op en kijk eens hoe het er van daar uitziet. Vertel me eens of het groen van het hek wel genoeg contrasteert met het groen van het huis’.

‘Laat je me daarvoor hier heen komen? Om je schilderwerk te bekijken? Ik zei je toch al dat het er goed uit ziet!’, Marjo deed haar armen over elkaar en verschoof haar gewicht naar één been. Haar rechterbeen verraadde haar irritatie door er mee op de grond te tikken. Haar gezicht straalde arrogantie uit.

’Loop naar de weg en kijk van een afstand naar de kleuren. Het is zinloos dat ik al die tijd investeer en later blijkt dat de kleuren niet voldoende contrasteren’. Robert bleef geduldig, maar herhaalde streng zijn instructies.

Marjo zuchtte, rechtte haar rug en stampte in de richting van de weg. Toen ze daar aankwam draaide ze zich om en ervoer nog steeds dezelfde weerstand als die ze daarvoor had ervaren. Hoewel haar hoofd er niet naar stond, moest ze toegeven dat het resultaat er indrukwekkend uitzag. Het huis was zachtgroen geaccentueerd met drie verschillende soorten groen. Het stak prachtig mooi af tegen ze bomen die er achter stonden en het hek op de voorgrond. ‘Zeezicht zag er prachtig mooi uit’.

’En?’, riep Robert toen Marjo niets liet blijken.

‘Het is prachtig’, riep Marjo terug.

‘OK, kom dan maar terug hierheen’.

Marjo sjokte langzaam terug of haar bijna iets onmogelijks gevraagd werd.

De krokussen langs de oprit stonden in knop. Het was het bewijs van het veranderende seizoen. De winter was echter nog niet helemaal verslagen. Het was waarschijnlijk dat deze nog een paar laatste stuiptrekkingen zou laten zien. Maar spoedig zou het helemaal lente zijn.

Robert stak zijn kwast in de verfpot en begon de ladder af te klimmen, om tegelijk met Marjo beneden in de tuin te zijn.

‘En Marjo? Heb je bedacht hoe je je hier verder nuttig gaat maken wanneer je klaar bent met die laatste kamer?’ De vraag was helder en eenvoudig, maar bracht Marjo in verwarring.

‘Nee’, loog ze.

‘Waarom niet?, vroeg Robert enigszins verbaasd.

‘Ik heb er gewoon nog niet over nagedacht’, loog ze opnieuw.

‘Het is niet zo dat je vanaf nu alleen maar wat achter de computer kunt hangen, als dat is wat je in gedachten hebt’, de opmerking was bedoeld om haar te prikkelen maar om haar tevens te laten merken dat hij verwachtte dat ze zou blijven komen.

‘Dat denk ik ook helemaal niet’, Marjo koos de aanval als reactie op wat zij dacht dat een insinuatie was dat ze de kantjes eraf liep en dat het werk dat ze aan de website besteed had, niet telde.

‘Ik dacht dat je zei dat je er nog niet over na gedacht had?’, Robert glimlachte naar haar. Hij kon haar een beetje op de kast jagen, maar omdat hij vond dat ze toch al iets af te rekenen hadden, besloot hij het spel niet te lang laten duren.

‘Dus?’, Marjo verstrakte. ‘Ik was niet van plan om hier de luilak uit te blijven hangen. Ik heb er dus helemaal nog niet over nagedacht’.

‘Je zou willen blijven neem ik aan?’

‘Hangt er van af’.

‘Waar van af?’

Ik blijf hier niet alleen hangen om alleen het vuile werk, zoals het schoonmaken van de toiletten en het doen van de afwas’.

‘Niemand heeft gezegd dat je dat moet doen. Je hebt tot nu toe toch ook niet alleen het vuile werk gedaan, of wel?’

‘Soms wel’.

‘Oh ja? Is dat zo? Stond jij de septisch tank schoon te maken, terwijl er een halve meter sneeuw lag?’

‘Nee, maar ik heb wel bijna de hele winter al het hout gehaald’.

‘Je mag ook wel wat minder aangename klusjes doen, dat doen mevrouw de Boer en ik ook. Ik zou zeggen dat het op de lange termijn allemaal wel in evenwicht is. Ben je nu van plan om te blijven, of niet?’ Robert maakte een eind aan de discussie en ging recht op zijn doel af.

‘Ga je een scanner aanschaffen en laat je de website aan mij over?’ Marjo bracht de enige dingen ter sprake die ze als onderhandelingspunten kon bedenken.

‘Ik zal een scanner, fax en printer in één aanschaffen. Misschien wel een hele nieuwe computer, als we een goed eerste seizoen draaien. Hoe klinkt dat?’

‘OK. Dan blijf ik. Marjo knikte. Ze vond het een goede deal vanuit haar kant bekeken. Ze ontspande zichtbaar.

’Dan nog twee dingen van mijn kant’, het was de beurt aan Robert om zijn kaarten uit te spelen.

‘Wat?’ Marjo keek hem wat warrig aan. Op zijn gezicht stond een donkere ‘Ik bedoel het serieus’ uitdrukking te lezen.

In de eerste plaats kan ik je tot de eerste inkomsten binnenrollen alleen maar kost en inwoning bieden. Je zult hier ’s ochtends vroeg moeten zijn en soms tot laten moeten blijven, dus ik vind het het best als je hier je intrek neemt. Als het seizoen goed verloopt, dan betaal ik je € 200,= per maand. Ik zal je in oktober betalen. Niet eerder. OK?’

‘OK. Is dat alles?’, knikte ze.

‘In de tweede plaats, je houding. De afgelopen twee weken heb je je in toenemende mate gedragen als een brutale, over het paard getilde snotneus. Dat wil ik niet meer zien’.

Marjo’s ogen vernauwden zich. ‘Je kunt me niet voorschrijven wanneer ik kwaad kan zijn en wanneer niet’.

‘Nee, dat kan ik niet’, was Robert het met haar eens. ‘Maar ik kan en zal je wel voorhouden hoe ik het in dit huis wil hebben. En ik tolereer geen brutale mond of een hautaine houding, tenzij je wilt dat ik je over de knie leg’.

‘Afgesproken!’ Marjo zette haar handen op haar heupen en ging met zijn voorwaarden akkoord.

‘Mooi zo! Dan kun je nu naar je kamer gaan en wachten tot ik bij je kom om eens goed af te rekenen met die brutale houding van je.

‘Geen sprake van!’,Marjo voelde een schok door zich heen gaan.

‘Wel degelijk sprake van! Je hebt me gehoord en ik meen het! Bovendien ben je met mijn voorwaarden akkoord gegaan als ik het me goed herinner.

‘Dat is niet eerlijk! Ik ging akkoord met ‘vanaf nu’ niet met ‘nu’, klaagde Marjo.

Nu geldt het oude contract nog steeds, jongedame en je hebt nog wat van me tegoed!  En nu naar boven!’ Robert draaide zich om en liep terug naar de ladder. Hij ging er helemaal vanuit dat ze hem zou gehoorzamen. Hij wist dat ze nog even zou sputteren, maar wist ook dat ze in haar slaapkamer zou zijn als hij over een uurtje boven zou komen.

Als Marjo een steen onder handbereik zou hebben op het moment dat hij zijn rug arrogant naar haar toe keerde en van haar verwachtte dat ze zijn orders zou gehoorzamen, dan zou Robert wel eens gewond hebben kunnen raken. Marjo moest zich erg inhouden de ladder die hij beklom niet om te duwen.

Marjo ging terug in het huis en stampte met veel lawaai door de keuken.

’Handen wassen! Het eten is over een kwartiertje klaar!’, meldde mevrouw de Boer toen Marjo passeerde.

‘Ik hoef geen eten! Je kunt het in een plek steken waar de zon niet schijnt!’, siste Marjo. Ze rende met drie treden tegelijk de trap op. Vervolgens klapte ze de deur zo hard dicht dat het hele huis trilde. Robert voelde het zelfs buiten op de ladder en bedacht dat het geen zin had haar lang in haar vet te laten gaarkoken. Het zou haar humeur alleen maar verder verslechteren. Hij trok een grimas, klom de ladder af en liep naar het huis.

‘En? Blijft ze of vertrekt ze?, gromde mevrouw de Boer tussen haar opeengeklemde kaken toen Robert de keuken instapte en in de la bij het kooktoestel begon te rommelen.

‘Ze blijft’, gromde Robert terug en pakte een grote walnoten pollepel uit de la. Hij sloeg er mee in zijn linkerhand en draaide zich om in de richting van de trap.

Mevrouw de Boer grinnikte. Ze wist precies wat er ging gebeuren. ‘Het werd hoog tijd!’ mompelde ze voor zich uit. Ze schepte zichzelf een kop soep in en hoorde Marjo vloeken. Robert had haar kamerdeur opengedaan. De stemmen vervaagden weer toen de deur gesloten werd. Ze hoorde nog wat gestommel door het plafond en vervolgens kon het onmiskenbare geluid van hout dat op de blote billen van een erg berouwvol meisje sloeg, gehoord worden. ‘Zo voedt men de jeugd op!, knikte ze instemmend en zakte achterover en genoot van haar lunch.

‘Nee verdomme!’, vloekte Marjo, toen ze verrast werd door de binnenkomst van Robert.

‘Dit hebben we allemaal al vaker meegemaakt’, antwoordde hij. ‘Jazeker wel, doe je broek naar beneden en kom hier’

‘Klootzak!’

Robert liet haar verder geen keus. Hij deed de deur achter zich dicht en liep op Marjo af die opgesloten stond tegen haar bed. Hij trok haar aan haar trui naar zich toe en deed de knoop en de rits van haar broek los.

’Naar beneden ermee, en laten we zorgen dat het achter de rug is. Zijn vastberadenheid was een kracht op zich. Ondanks dat ze zich los probeerde te rukken, merkte Marjo dat ze meewerkte door haar shirt over haar bips omhoog te trekken toen Robert haar over de knie legde.

Het pak slaag begon meteen. Geen standje, geen inleiding, alleen maar harde en vastbesloten klappen. De grote pollepel was een machtig slagwapen. Het harde hout zorgde van de eerste keer dat het met haar billen in aanraking kwam voor kreten van pijn. Na amper een minuut probeerde Marjo wanhopig weg te komen en de pijn te stoppen. Haar gestribbel werd echter gemakkelijk gepareerd. Robert had geen moeite om haar handen te fixeren en haar benen tussen de zijne op te sluiten. Het pak slaag zou pas ophouden wanneer hij vond dat ze genoeg had gehad. Even later lag Marjo te huilen en te smeken dat hij op moest houden en weer even later keerden het stribbelen en de krachttermen terug. De strijd van de sterkste wil en het pak slaag duurden al met al ongeveer drieëneenhalve minuut. Toen het voorbij was, was Marjo’s keel schor van het schreeuwen, haar bips witheet en was ze ongecontroleerd aan het huilen.

Robert hielp haar overeind en deed haar spijkerbroek voor haar omhoog en liet haar vervolgens op zijn schoot zitten. Hij liet haar zonder een woord te zeggen uithuilen.

Nadat ze gekalmeerd was, pakte hij haar kin en draaide haar gezicht naar de zijne.

‘Geen brutaal gedrag meer, begrepen?’ glimlachte hij.

‘OK’, snikte Marjo en ze schudde haar hoofd. ‘Niet meer’.

Ze hing tegen Robert aan om even een paar minuten op adem te komen. Door zo dicht bij hem te zijn voelde zich opgewonden en erg rustig tegelijkertijd. Ze wilde zo graag dat hij van zou haar houden dat haar borst al even veel pijn deed als haar bips.

‘Tijd om te gaan eten, of we krijgen er van mevrouw de Boer van langs’, grijnsde Robert.

Marjo knikte en stond op.

‘Was je gezicht en knap je een beetje op en kom dan snel naar beneden, OK?’ zei Robert en deed de deur open om naar de keuken te gaan.

‘Marjo snikte nog een keer en knikte. Ze volgde hem naar de overloop en maakte een tussenstop in de badkamer voordat ze naar de keuken ging.

Ze genoten in betrekkelijke rust van hun lunch. Robert vol zelfvertrouwen, wetend dat mevrouw de Boer alles gehoord had, of tenminste vermoedde dat Marjo een stevig pak op haar bips had gehad. Robert en de oude vrouw wisselden af en toe een glimlach en een knipoog uit en wisten dat schaamte deels voor de stilte zorgde. Uiteindelijk besloot mevrouw de Bruin het ijs te breken.

‘Ik denk dat je je voortaan wel twee keer zult bedenken voor je weer zo hard met de deuren zult slaan, is het niet’, mejuffrouw Marjo?

Robert kon het niet helpen. Hij proestte het uit.

Marjo kon het ook niet langer houden. Een brede glimlach brak door op haar vuurrode gezicht. ‘Stop! Het is niet grappig’, klaagde ze.

Je hebt gekregen wat je verdiende en daar is de kous mee af. We hebben het er niet meer over, hoor je?’ Mevrouw de Bruin sloeg de spijker op zijn kop. En zo eindigde het.

En wederom sloeg het gedrag van Marjo als een blad aan de boom om. En het werk in ‘Zeezicht’ ging gewoon door. Over drie dagen zouden de eerste gasten komen.

Marjo hield zich met de afwas bezig. De wind die om het huis heen huilde, hield constant aan en af en toe was er een harde windvlaag die het oude huis deed beven. In haar hoofd woedde een vergelijkbare storm. Nervositeit zorgde ervoor dat ze haar gedachten niet al te lang bij het zelfde onderwerp kon houden. Ze wenste dat er nooit een eind aan de afwas zou komen. Tegelijkertijd wakkerde het vooruitzicht haar behoefte aan.

Robert had haar al diverse keren gewaarschuwd die middag, maar zelfs na zijn laatste waarschuwing was ze nog doorgegaan. Zijn laatste woorden waren vrij kalm geweest. Ze wist niet goed wat ze moest verwachten. Zou hij haar de mantel uitvegen over haar houding? Of zou hij haar duidelijk maken hoe hij er over dacht zoals hij de laatste keer had gedaan?

De verraadster in haar vocht een strijd met haar uit, terwijl ze hard probeerde de tweede van beide opties te vermijden.

‘Als hij besluit het te doen en je weet er onder uit te komen, dan zul je daar vervolgens de hele week spijt van krijgen!’, mompelde de verraadster.

‘Maar het is zo stom! Ik kan het missen als kiespijn!’, klaagde ze terug. ‘Trouwens, hij zal het toch niet doen’.

‘Wedden? Jij kunt toch zorgen dat hij het doet?’

‘Nee!’

‘Ach, kom aan! Je wilt het! Zeg hem dat hij kan gaan fietsen met zijn opvattingen over je houding en je zult merken wat hij gaat doen’, zei de verraadster verwachtingsvol. Ze wilde een pak op haar billen, en de opwinding dat dit nu zo dicht onder handbereik was, zorgde ervoor dat Marjo er steeds heviger naar verlangde.

‘Houd toch op!’, zei Marjo hardop.’ Haar woorden werden vanuit de woonkamer beantwoord.

‘Stop met die verhalen tegen jezelf, maak je werk af en kom hier!’, de ondertoon in zijn stem deed Marjo schrikken.

‘Ik kom zo’, antwoordde ze in een reflex. Dat antwoord had ze al zo vaak aan haar oom gegeven toen hij haar een vergelijkbare vraag had gesteld.

‘Je hebt al tijd genoeg gehad om de afwas te doen van een buffet voor driehonderd personen. Ik geef je nog vijf minuten. In inhoud van zijn woorden en de toon waarmee ze uitgesproken werden gaven weinig ontsnappingsruimte.

Marjo trok een grimas en zuchtte. Ze realiseerde zich dat ze lang had staan treuzelen toen ze haar hand in het afwaswater stak en merkte dat dit al helemaal koud was.

‘Oe Bah!’, huiverde ze, bij de onaangename sensatie.

Iets bonkte tegen de muur vlak onder het raam. Onmiddellijk begon het huis te schudden als gevolg van een hele harde windvlaag. De lichten flikkerden en gingen vervolgens uit. Het was niet goed vast te stellen of de stroomstoring lokaal was of dat heel Vlieland uitgevallen was.

Voor Marjo en Robert, en alle andere bewoners, maakte het weinig uit. Er was nu toch niets aan te doen. Eerst moest de storm uitgewoed zijn. En dat kon volgens het K.N.M.I. nog wel twee of drie dagen duren.

Zoals veel huizen op het eiland had ‘Zeezicht’ zijn eigen noodaggregaat in de kelder. Maar Robert gebruikte hem niet tenzij de temperatuur in het huis te veel zou zakken. Maar nu brandde het hout en de haarden. En voor de verlichting waren er zaklampen, kerosineverlichting en kaarsen.

Marjo liet haar ogen even aan het donker wennen. In het donker zag de keuken er kil uit en geïsoleerd van de rest van het huis. Dit stimuleerde haar snel de afwas af te maken en snel naar de woonkamer te gaan.

Marjo zag dat Robert bezig was nieuwe blokken op het haardvuur te leggen en de gloeiende houtskool eronder een beetje op te poken.

‘Ik dacht wel dat je hierdoor snel klaar zou zijn’, zei hij zonder van zijn werk op te kijken. ‘Kom hier zitten’.

Marjo volgde zijn handgebaar en ging op de hoek van de grote pluche sofa zitten. Ze keek gespannen toe hoe Robert met het vuur in de weer was. Zou de stroomuitval de gang van zaken beïnvloeden?

Toen hij ging staan en zich uitrekte en zich naar haar omdraaide, had Marjo haar verhaal klaar. Roberts gezichtsuitdrukking was streng en vastbesloten.

‘Goed, laten we maar beginnen’, hij ging op het krukje zitten wat vlak voor Marjo stond. Hij leunde voorover, liet zijn ellebogen op zijn knieën rusten en zijn handen naar beneden bungelen.

‘Wat?’, de gedachte aan wat komen ging maakte haar onrustig.

Robert zag dat ze een kleur als vuur kreeg en nerveus heen en weer schoof. Hij glimlachte inwendig en dacht, ‘ze weet dus dat ze grenzen overschreden heeft’.

’Hou op met je wat. Je weet heel goed wat’, hij bleef in haar ogen kijken en zijn blik en strenge houding triggerde de verraadster in haar. Marjo voelde het verlangen en probeerde zich er tegelijkertijd hevig tegen te verzetten.

’Hoe vaak heb ik je gewaarschuwd over je gedrag en je taalgebruik?’

‘Marjo haalde haar schouders op’.

‘Dat betekent dat je aan het eind van de reeks 20 extra zult krijgen’, de manier waarop hij dat zei deed Marjo’s maag samenknijpen. Het leed geen enkele twijfel meer dan dat ze een pak op haar bips zou krijgen en eigenlijk wist ze dat al vanaf het moment dat hij haar in de keuken achterliet om de afwas te doen.

‘Geen sprake van!’, haar mond viel open als reactie op de shock en verrassing door het horen van zijn woorden. Het nette meisje in haar hield haar adem in en de verraadster haalde opgelucht adem. Haar kruis begon te kloppen en ze schoof onrustig heen en weer op de bank.

’Hoe vaak heb ik je kans gegeven en hoe vaak heb je die bedorven?, herhaalde Robert zijn vraag.

Marjo schoof heen en weer en vertrok haar gezicht. Ze kon het zich niet precies herinneren en kon ook niet bedenken of dat nu nog wat uitmaakte.

‘Ik waarschuw je niet weer je schouders ophalen, anders geef ik je twee keer een pak slaag’.

‘Ik weet het niet precies. Ik heb het niet geteld’.

’Eén keer te vaak, denk ik. Denk je dat het een goede schatting is?’ Roberts volharden was om woedend van te worden. Aan de andere kant gaf het perfecte voeding aan de strijd tussen de verraadster die een pak slaag aan het uitdagen was en het perfecte meisje dat wilde dat Robert haar als een volwassen vrouw zou zien en dezelfde dingen voor haar zou voelen als zij voor hem deed.

‘Nee’, Marjo kon het niet opbrengen om te zeggen dat hij gelijk had. Ze kon echter ook de woorden niet vinden om hem op originele wijze duidelijk te maken dat ze het niet met hem eens was.

‘Nee? Hoe vaak moet ik je dan waarschuwen, denk je’?, de vraag was beladen en Marjo wist dat. In een reflex haalde ze haar schouders op en realiseerde zich erna pas wat ze gedaan had. Terwijl ze naar woorden zocht om op de juiste manier antwoord te geven, liet Robert van zich horen.

’En zijn het 40 kletsen extra aan het eind. EN GEEF NU ANTWOORD! Je weet hoe ik denk over die arrogantie van je!’

De woorden zorgden ervoor dat de tranen hoog kwamen te zitten. Er was maar één manier om ze onder controle te houden. En die was door het gevecht aan te gaan.

‘Ik ben geen kind meer! En jij bent een verdomde klootzak!’

‘Je hebt gelijk. Je bent geen kind. Je zou beter moeten weten en je beter moeten kunnen beheersen. Reden te meer om je voor vol aan te zien, vind je niet?’ Het antwoord en de redelijkheid van Robert, gaven Marjo een klein beetje verlichting.

Marjo haalde bijna haar schouders weer op. Deze keer schoof ze wat gemakkelijk heen en weer en vertrok haar gezicht toen ze antwoordde, ‘Nee’.

‘Nee?’, het antwoord van Robert was streng en hij zuchtte geërgerd. ‘Dat is het? Je hebt er niets meer over te zeggen?’

‘Wat wil je dan dat ik zeg? Jeetje Mina! Je gaat het toch doen! Dus ga je gang!’ de verraadster nam het over en ging recht op haar doel af.

‘OK, ga staan en doe je broek naar beneden’, Robert ging recht zitten, rechtte zijn rug om zich op zijn taak voor te bereiden.

‘Geen denken aan!’ Marjo ging diep in de bank zitten en zette zich schrap.

‘Je zei zelf ‘ga je gang’ Ik ben bereid je tegemoet te komen. Als je het me nog een keer laat zeggen, dan verander ik die veertig extra in honderd’.

‘Nee”, klaagde Marjo. Maar toen ze grimmige trekken op het gezicht van Robert zag verschijnen, koos ze snel eieren voor haar geld. ‘OK! OK! Even wachten, OK?’

‘Niks niet even wachten, je hebt erom gevraagd en nu ga je het krijgen. Opstaan en je broek naar beneden’.

Pijnlijke en onplezierige elektrische sensaties trokken door haar handen en haar kruis. Net nu ze haar hard nodig had was de verraadster ervandoor gegaan. Marjo kon niets anders meer doen dan gehoorzamen, maar had het lef niet om dit te doen.

‘Alsjeblieft? Kun je me niet nog een kans geven? Alsjeblieft? Ik zal het nooit meer doen! Dat beloof ik!’ Zonder de aanwezigheid van de verraadster die een pak slaag wel zag zitten, bleef er alleen maar de angst en schaamte over die ze ook altijd voelde als ze een pak op haar bips van haar oom kreeg. Maar nu werd daar nog aan toegevoegd dat ze een nog sterkere weerstand voelde vanwege de gevoelens die ze voor deze man had.

‘Houd er mee op!’, Roberts weerwoord was streng en onverbiddelijk. ‘Ga staan en doe je broek naar beneden. Nu onmiddellijk!’

Marjo schudde nee en kroop nog dieper weg in de kussens van de sofa. ‘Ik kan het niet’, de angst en opwinding die ze voelde waren overweldigend. Als het allemaal niet snel achter de rug zou zijn, dan zou haar hart misschien wel exploderen.

Uit medelijden ontnam Robert haar de keuze om in actie te komen. Zijn rechterhand schoot vooruit, pakte haar bij haar pols en trok  haar van de bank overeind. Haar broek werd losgemaakt. Haar corduroybroek en haar onderbroek werden met één ruk naar beneden getrokken.

‘Liggen!’, Robert trok haar in de richting van zijn schoot.

‘Oh God nee! Asjeblieft!’, Marjo probeerde zich los te trekken.

‘Liggen! Nu!’, Roberts grip om haar pols werd steviger en een seconde later voelde Marjo dat ze voorover over zijn knie viel. Haar maag kwam op zijn bovenbeen terecht op hetzelfde moment dat zijn hand op haar rechterbil neerknalde.

Door de pijn en het brandende gevoel van de klap, vervlogen al haar sexy gevoelens die ze had, en gilde Marjo het uit.

‘AUW!  Niet doen!’

Robert negeerde haar protesten en begon er lustig op los te slaan.

Een minuut lang was Marjo geschokt door de discrepantie tussen haar fantasie en de werkelijkheid die ze op dat moment ervoer. Die kloof kwam overigens niet alleen door de pijn die ze voelde. Het was ook gevoelsmatig heel anders.

In haar fantasie kreeg ze een pak op haar bips omdat ze dat verdiend had, maar er was geen begin of eind. De oprechte schaamte en de oprechte spijt die ze in werkelijkheid voelde, kwam in haar fantasie helemaal niet voor. En bijna net zo erg was de echte pijn die werd aangericht door de hand van een gefrustreerde en geïrriteerde man en die geen deel uitmaakte van haar fantasie. Ja in haar fantasie werden deze dingen allemaal wel verondersteld, maar de details ervan ontbraken. De schaamte en het berouw waren intens en de pijn was afschuwelijk.

Al snel probeerde Marjo wanhopig om weg te komen en het te laten ophouden.

Robert was echter nog maar net begonnen en bedacht zich dat zo lang Marjo zich verzette tegen de consequentie, het nog niet genoeg was. Hij begon harder te slaan. Als Marjo zijn gedachten had kunnen lezen, had ze haar verzet onmiddellijk gestaakt en had ze zich aan haar straf overgegeven. Maar dat kon ze niet. Ze voelde alleen maar wanhoop. Het gaf haar oerkrachten die ze gebruikte om zich te verzetten.

‘Laat me los! Verdomme! Laat me los!”

Robert reageerde met nog hardere klappen die er alleen maar voor zorgden dat Marjo nog vastbeslotener probeerde weg te komen.

Een hele serie scheldwoorden volgden. Maar ze zorgden er alleen maar voor dat haar billen er nog meer van langs kregen.

Na wat een eeuwigheid leek, accepteerde Marjo dat de klappen niet eerder zouden ophouden totdat Robert vond dat het genoeg was geweest. Haar bips deed verschrikkelijk zeer en haar verzet begon langzaam af te nemen. Haar gestribbel hield op en ondanks haar trots begon Marjo te huilen.

‘Houd alsjeblieft op. Je doet me zeer’, snikte ze.

‘Zul je je voortaan twee keer bedenken voordat je zo gaat uitdagen?’, Robert sloeg hard op haar billen om ieder woord kracht bij te zetten.

‘Ja! Ja,  dat zal ik doen! Houd asjeblieft op’.

Robert leek haar smeekbedes te negeren. In plaats daarvan leek hij nog harder te slaan. Marjo verloor hierdoor het laatste beetje controle en begon onbedaarlijk te snikken’.

’Asjeblieft! Stop! Ik kan niet meer hebben. Alsjeblieft! Niet meer!’

‘Dat had je je moeten bedenken voordat die laatste opmerking in de keuken maakte en voor al het gevloek van daarnet. Dat zul je niet zo snel weer doen, is het wel?’

‘Nee, ik zal het niet weer doen! Ik beloof dat ik het zal proberen’.

Robert hield op met slaan.

Marjo richtte zich op om van zijn schoot op te staan. Robert beantwoordde deze actie met vijf harde klappen op haar bips.

‘Liggen blijven tot ik zeg dat je op mag staan’, gromde hij en duwde op haar rug tot ze weer in de goede positie lag.

‘Niet meer’, snikte Marjo.

‘Ja, nog wel meer! Je hebt nog 40 extra tegoed vanwege je onuitstaanbare arrogantie van daarnet’.

In eerste instantie reageerde Marjo op zijn woorden door wat halfbakken gestribbel. Ze wist dat het enkele zin had, maar had het gevoel dat ze het moest doen. Robert reageerde met tien klappen op haar billen.

‘Houd op en luister naar me, of ik begin weer helemaal bij het begin. Als ik dan met je klaar ben, zijn die 40 extra er nog steeds.

Marjo realiseerde zich dat ze er al een veelvoud van 40 kletsen op had zitten. Het aantal was afschrikwekkender dan het in realiteit zou zijn. Daarentegen voelden haar billen aan als één grote pijnlijke en brandende massa en het vooruitzicht van zelfs maar vijf extra klappen was meer dan ze kon hebben. Haar reactie was dat ze over zijn knie ineenstortte en met haar hoofd nee schudde. De enige lichaamsdelen die over spierspanning bleven beschikken waren haar vuisten. Ze waren zo stijf gebald dat haar vingernagels pijn veroorzaakten van het gespannen afwachten.

‘Morgenochtend na het ontbijt ga je aan de keukentafel een opstel schrijven over vloeken. Is dat duidelijk?’

Marjo voelde de weerstand in zich opkomen, maar wist zich op tijd in te houden. Robert sloeg haar een paar keer hard op haar billen.

‘OK! OK! Ik zal het doen! Dat beloof ik!’

‘En daarna ga je weer met het behang aan de slag. Als de badkamer en het opstel morgenavond niet af zijn, krijg je weer een pak op je blote bips. Is dat duidelijk?’

Marjo snikte, maar dit keer was ze snel genoeg met haar antwoord.

‘Ja’.

‘Mooi. Dan mag je opstaan en naar die hoek van de kamer lopen en daar gaan staan’.

Marjo stond snel op van zijn schoot. Haar eerste reactie was haar broek omhoog trekken.

‘Laat je broek met rust. Blote bips. En in de hoek waar ik hem kan zien. Nu!’. De strengheid in zijn stem was wat afgenomen, maar Marjo durfde niet tegen hem in te gaan. Hetzelfde spannende gevoel als wanneer ze de aanzegging van een pak slaag kreeg maakte zich van haar meester toen Robert haar beval haar broek omlaag te laten. Opwinding leek te ontstaan doordat de hitte van haar billen zich over andere gebieden, tussen haar benen uitspreidde.

De tocht naar de hoek was een heel gedoe. Meubels en hout blokkeerden de weg en de bundel van haar broek rond haar knieën zorgde ervoor dat ze dreigde te struikelen als ze te grote stappen nam.

De tijd ging maar langzaam voorbij. Aanvankelijk had Marjo rechtop en doodstil gestaan, maar na een minuut of vijf werden haar kniegewrichten stijf en niet lang daarna ook haar enkels en heupen. Het duurde niet lang of ze stond heen en weer te bewegen om haar gewrichten soepel te houden. Verveling was eigenlijk de echte reden, maar stijfheid leek haar een goed excuus.

‘Ga recht staan en sta stil!’waarschuwde Robert toen Marjo met haar rechterheup tegen de zijkant van de schoorsteenmantel leunde.

‘Mijn benen doen zeer’, klaagde Marjo.

‘Nog half niet zo zeer als wanneer ik het nog een keer moet zeggen’. Het antwoord maakte de verraadster weer wakker. Haar gastvrouw had een pak op haar bips gehad en het was nog niet afgelopen. In de tussentijd zorgde her ritueel in de hoek ervoor dat ze weer opgewonden werd.

Marjo sloot haar ogen en voerde zich mee naar een niveau van kalmte en rust. Het sexy gevoel tussen haar benen zorgden er bijna voor dat deze onder haar vandaan trilden. De waanzinnige stem in haar daagde haar uit om in verzet te komen tegen de man die haar daarnet zo hard op haar billen had geslagen.

‘Houd asjeblieft op’, fluisterde ze tegen haar eigen verwarrende gedachten.

‘Wat is er?’, Robert had haar gefluister gehoord.

‘Niets’, schrok Marjo.

‘Als het niets zou zijn, zou je niet zo schrikken. Wat zei je daarnet?’. De waarschuwende toon in zijn stem kon niet gemist worden.

‘Ik had het tegen mezelf. OK? Dat doe ik soms!’, siste Marjo. Ze wilde niet gedwongen worden haar intieme gedachten van het moment aan hem prijs te geven. In plaats daarvan hoopte ze dat hij met haar antwoord genoeg zou nemen. En dat deed hij.

‘Zie je die liniaal daar naast de computer?’ De vraag was impliciet de opdracht om te kijken.

Marjo deed het en zag een veertig centimeter lange lat. Ze hield haar adem in en knikte.

‘Wil je er zestig of veertig mee?’ Robert sloeg op zijn bovenbenen toen zij hem opnieuw antwoordde zonder wat te zeggen.

Marjo kromp ineen, ze kon het niet helpen. Ze schudde met haar hoofd en deed haar ogen dicht.

Robert kon haar gezichtsuitdrukking niet zien, alleen haar lichaamstaal maar lezen. Deze straalde deze keer de verkeerde boodschap uit.

‘OK. Dan doen we zestig. Ga hem halen en breng hem bij me’.

Marjo schudde haar hoofd, maar ging er niet tegen in. Haar benen gehoorzaamden en ze dribbelde naar het bureau om de liniaal op te halen. Tranen ontsnapten aan haar ooghoeken en biggelden over haar wangen. Voordat ze zich naar hem omdraaide hield Marjo op de snikken weg te slikken die ze weer op voelde komen. Het was het teken dat de verraadster haar weer had verlaten.

‘Ik moet wel helemaal gek zijn’, zei ze tegen zichzelf toen ze vocht tegen de opwinding die de verraadster achter had gelaten.

‘Robert nam de liniaal van het meisje dat voor hem stond aan.

Ze was mooi en onschuldig en had nog geen idee van haar krachten. Deze plotselinge bewustwording overspoelde hem. Het deed onmiddellijk vergeten wat ze allemaal had misdaan en liet een verlangen achter waar Robert niet aan kon voldoen.

Zonder waarschuwing was een sessie met een puur disciplinair motief veranderd. Robert was zich ervan bewust dat wanneer hij het pak slaag nu voort zou zetten, hij de relatie met Marjo op het spel zou zetten. Dat kon hij niet doen. Bleef over om een elegante en afdoende strenge uitweg te vinden.

‘Zul je me voortaan antwoorden wanneer ik je een vraag stel?’

‘Ja’, knikte Marjo. Ze voelde dat er iets veranderd was en dat ze er misschien onderuit kon komen.

‘Ik meen het, Marjo. Niet van die kinderachtige antwoorden zonder iets te zeggen, is dat duidelijk?’ Voor het eerst in het afgelopen uur was de stem van Robert mild. Marjo prees zich gelukkig.

‘Ik zal het proberen, Dat beloof ik’, antwoordde ze snikkend.

‘Het is niet best als je die belofte niet nakomt, begrijp je dat?’ waarschuwde hij.

‘Ja! Alsjeblieft! Ik beloof dat ik het zal proberen!’

‘Doe je broek omhoog en kom hier zitten’.

Toen hij dat zei keek Marjo hem aan. Het licht van het vuur weerkaatste in zijn ogen, maar ze straalden verder alleen maar een vriendelijk aura uit van de man die haar net een pak op haar billen had gegeven.

Waarom voelde ze niet de zelfde wrok die ze voelde wanneer ze een pak op haar bips van haar oom had gekregen? Waarom gaf het idee van een pak slaag van deze man alleen al een vuur ontbranden dat met zoveel enthousiasme door de verraadster was voorbereid? De gemengde gevoelens borrelden in haar omhoog, tot ze het gevoel had dat ze er bijna in stikte.

Achterover zitten op de sofa deed niet zoveel pijn als Marjo verwacht had. Ze hield in angstige verwachting haar adem in toen ze ging zitten, maar toen haar billen de kussens gevonden hadden was het ongemakkelijke gevoel maar zeer tijdig.

Bijna onmiddellijk was het pak slaag en alles wat er toe geleid had, verdwenen. Marjo genoot van het lege en schone gevoel dat over haar heen kwam de rest van de avond.

Ze aten toast en wisselden veel gedachten uit. Het grootste deel van de avond werd gevuld met twee mensen die in gedachten waren en zich realiseerden dat ze veel meer met elkaar gemeen hadden dan ze in hun stoutste dromen dachten.

Er zouden nog vier zulke avonden volgen voor Marjo weer naar huis kon gaan.

‘Ik denk dat we beter beneden kunnen slapen’, zei Robert toen de avond ten einde liep. ‘Denk je dat je de kast waar je het linnengoed uit hebt gehaald, terug kunt vinden?’

Marjo zei dat ze dat kon.

‘Mooi, ga dan naar boven met een zaklamp en haal de lakens en spreien van de twee bedden. En neem een stuk of vier of zes dekens mee.

Marjo zag hoe Robert opstond en naar de keuken liep. Hij haalde ook nieuw hout. Marjo was blij met deze taakverdeling. Ze sleepte liever met dekens dan met houtblokken voor het vuur.

Robert had twee luchtbedden neer gelegd en opgeblazen toen ze met het beddengoed beneden kwam. Ze maakten samen de bedden op. Daarna gaf Robert te kennen dat het tijd was om te gaan slapen.

Voor beiden was het een kort nachtje geweest toen ze de volgende ochtend wakker werden.

Robert was een paar keer opgestaan om de temperatuur te controleren. Tot twee keer toe had hij het aggregaat even laten draaien om bij te warmen. Marjo sliep als een blok door de hevige storm heen en was blij dat Robert een oogje in het zeil hield, terwijl zij lag te slapen.

Marjo haar gebruikelijke dromen lieten haar die nacht met rust. Voor het eerst in lange tijd droomde ze niet van een pak op haar billen. In plaats daarvan droomde ze dat ze de man kuste die haar normaal gesproken in haar dromen een pak op haar blote bips gaf. De lieve uitdrukking in de ogen van Robert de vorige avond stonden haar nog bij.

In haar dromen knuffelde hij haar en knuffelde zij hem terug. Vervolgens bedreef hij gepassioneerd de liefde met haar.

Toen Marjo vroeg in de ochtend wakker werd, had ze in haar dromen geen pak slaag gehad, ze had gevreeën. Gevreeën met Robert.

Het seksuele aspect in haar dromen en alle ervaringen van de vorige dag bleven in haar gedachten rondmalen toen ze zich probeerde te concentreren op haar opstel. Het grootste deel van de ochtend was Robert met het hout en het vuur in de weer.

Robert bande alle seksuele gevoelens uit die bij hem opborrelden ten aanzien van Marjo. Ze was een brutaaltje, maar er waren genoeg dingen in haar die hij aantrekkelijk vond.

‘Het zou een strenge winter worden’, bedacht Robert na drie dagen, toen Marjo weer een van zijn vragen had beantwoord met het ophalen van haar schouders.