Het was al laat toen mevrouw de Boer op haar de deur klopte en naar binnen gluurde.

‘Robert wil dat je naar het souvenirwinkeltje komt’, fluisterde de oude vrouw.

‘Daar?’, Marjo’s adem stokte en ze probeerde het opkomende gevoel van angstige verwachting weg te slikken. Haar vingers tintelden of er een heleboel kleine naaldjes in gestoken werden. Ze probeerde ze eruit te schudden. Het maakte haar verschijning al met al even zenuwachtig als ze zich ook voelde.

‘Hij weet van je alcoholgebruik van de vorige avond Marjo. Je kunt dus beter maar schoon schip maken, OK?’ Mevrouw de Boer liep naar haar toe en ging op de rand van het bed zitten.

Marjo bloosde en kreunde. ‘Ik kan dit niet geloven’, jammerde ze.

‘Neem je straf nu maar in ontvangst, meisje. Het zal niet zo erg zijn als je denkt’, de oude vrouw sloeg haar arm om Marjo heen en trok haar in een geruststellende omhelzing naar zich toe.

‘Ik weet het…het is alleen….alleen….ik weet het niet? Ik ben hier gewoon te oud voor!’, fluisterde Marjo. Maar nu er helemaal niets was wat het zou kunnen voorkomen, ze kon het maar beter ondergaan, dacht ze bij zichzelf en kwam overeind van het bed om haar straf tegemoet te lopen. ‘Het goede nieuws is dat de gasten het gelukkig niet zullen kunnen horen’

‘Dat is de juiste instelling’, glimlachte mevrouw de Boer die met haar meeliep. ‘Altijd het positieve ergens in zien’.

Het pad naar het winkeltje werd verlicht door de maneschijn en door het veiligheidslampje dat boven de deur hing. De houtstapel en de openslaande deuren van de kelder waren de enige obstakels die ze tegenkwam en zelfs als er minder licht was geweest had Marjo instinctief geweten waar ze zich bevonden.

‘Robert had die deuren groen moeten verven in plaats van wit’, dacht ze bij zichzelf toen ze de ingang naar de kelder passeerde.

Toen ze bij het winkeltje aankwam, stopte ze even om moed te verzamelen voor ze naar binnen stapte. Er waren eerst verschillende ‘valse starts’ waarbij ze naar de deurklink greep, maar waar bij de rillingen er voor zorgden dat ze haar hand telkens weer terugtrok. Uiteindelijk klopte ze op de deur om te voorkomen dat ze deze uit zichzelf zou moeten openen.

‘Binnen!’, de stem van binnen had bars en streng geklonken.

‘Man o man’, ze trok een grimas en kneep haar ogen dicht. Ze leunde tegen deur terwijl ze de klink naar beneden duwde. Op deze manier leek het of ze haar zelf binnen liet.

‘Doe de deur dicht en kom hier zitten’, Roberts aanwijzing klonk afgebeten en streng.

Marjo probeerde zijn stemming te peilen door zijn gezichtsuitdrukking te bestuderen. De toon in zijn stem was koeltjes en hard genoeg om een deel van angst voor de naderende straf te laten verdwijnen en plaats te maken voor een gevoel van affectie, waarvan ze hoopte dat deze op een goede dag door hem beantwoord zou worden.

Marjo wilde zeggen dat het haar speet,maar ze was bang dat als ze dat zou doen, ze de sluizen van haar tranen open zou zetten. Tranen die werden veroorzaakt door dat gevoel wat veel dieper zat dan de angst voor de straf die zou volgen. Om het niet te laten merken, staarde ze naar de grond. Ze ging zitten op de stoel die Robert had aangewezen.

Robert zag hoe Marjo naar de stoel schuifelde nadat ze hem terloops had aangekeken in een poging in te schatten wat haar te wachten stond om vervolgens pruilend naar de grond te kijken als een verwend meisje wat haar zin niet kreeg. Hij was verbaasd over het verzet wat in haar blik te lezen viel. ‘Wel’, dacht hij bij zichzelf, ‘daar zullen we eens snel verandering in brengen’.

Robert had veel nagedacht en die dag veel lichamelijke arbeid verzet, om de boosheid en de andere gevoelens die hij had, weg te laten ebben. Toen hij tot de ontdekking was gekomen dat Marjo en de twee andere verwende gasten verdwenen waren, was zijn eerste reactie die van gematigde ergernis. Maar toen dingen steeds duidelijker werden en hij hoorde van het drankbacchanaal van de avond ervoor, van het de deur uitsluipen om het nog eens te herhalen, zelfs na een hele dag huisarrest, werd zijn ergernis omgezet in blinde woede. Toen alle puzzelstukjes hem naar de haven van Vlieland en het springtij hadden geleid, was zijn boosheid veranderd in grote ongerustheid. Een paar telefoontjes hadden hem naar het café op het westen van het eiland geleid en hij had de kroeg vlak voor sluitingstijd bezocht. Nadat ze daar vertrokken waren had niemand ze meer gezien. De angst de zich van Robert meester maakte, toen hij zich realiseerde waarom ze nog niet terug waren, hadden hem bijna verlamd.

Door bij springvloed te gaan wandelen hadden al vele dronken jongelui het leven gelaten.

Toen Marjo en de twee andere meiden levend teruggevonden waren, was hij er niet in geslaagd zijn onlustgevoelens los te laten. Deze ongerustheid was zo verschrikkelijk groot geweest dat hij er niet zo maar overheen kon stappen. Ze zou een ongenadig pak op haar billen krijgen,dat was wel zeker. Hij voelde echter dat hij zichzelf niet voldoende onder controle had om dit op de juiste manier ten uitvoer te brengen. Hij was de hele middag bezig geweest om de controle over zichzelf terug te krijgen.

Toen hij Marjo zo voor zich zag staan en het verzet in haar ogen zag, maakte dit hem vastbesloten om haar zo te straffen dat ze dit nooit weer zou vergeten. Als ze nu had laten zien dat ze zich bewust was van de angst die ze bij iedereen had veroorzaakt door hun stunt dan zou hem dat waarschijnlijk wat milder gestemd hebben.

‘Heb je enig idee hoeveel angst en ongerustheid je hebt veroorzaakt?, kwam Robert ter zake.

‘Ja’, fluisterde Marjo.

‘Is dat zo?’, sneerde Robert.

Marjo haalde haar schouders op en zweeg. Ze zou het liefst door de grond willen zakken. Ze was zich ervan bewust en had erge spijt dat iedereen zo ongerust geweest was.

‘Ga recht op zitten!’, baste Robert. ‘Het wordt tijd dat je je arrogante houding eens laat varen! Begrijp je dat? Ik pik het niet langer! Ik stel je een vraag en jij geeft antwoord. Je haalt niet je schouders op alsof het je allemaal geen barst interesseert!’

Marjo vocht tegen de tranen. Het schouderophalen kwam omdat ze zich ongemakkelijk voelde en zich schaamde, niet uit arrogantie. Ze kon het niet voorkomen. ‘Ik kan er niets aan doen!’, luidde haar jammerende antwoord. ‘Je vraagt dingen waar ik geen antwoord op weet en dan gebeurt het gewoon’.

’Ga rechtop zitten!’, zei Robert met een mildere stem. Dit maakte ook Marjo wat zachter en ze gehoorzaamde en probeerde rechtop te zitten.

‘Je had er voor kunnen zorgen dat deze beide meisjes en jijzelf verongelukt waren’.

‘Dat is niet gebeurd. Ik weet wel beter’, sprak Marjo tegen.

‘Je weet wel beter?’, Robert trok vragend zijn wenkbrauwen op, half geamuseerd en half verbijsterd.

‘Ja! Ik hield het water goed in de gaten! Ik zag het opkomende water aankomen, en we zijn allemaal in orde!’, probeerde ze hem te overtuigen.

‘Oh ja?’, vroeg Robert. ‘Je wist dus hoe gevaarlijk het was om daar naar toe te gaan en je dacht dat het voldoende was om het water in de gaten te houden?’

‘Tja’, Marjo haalde weer haar schouders op en een wrange glimlach begeleidde dit gebaar. ‘Misschien niet het meest slimme idee, geloof ik’.

Robert lachte meewarig. ‘Slim genoeg om te verdrinken als je timing een beetje slechter geweest was, en dat weet je dondersgoed! Je hebt de terugweg schromelijk onderschat!’

‘We zijn niet verdronken, Robert!, hield Marjo vol. En we zouden ook niet verdronken zijn. Ik heb de hele tijd goed opgelet!’

‘Waar goed opgelet? Je bent op de terugweg toch halverwege gestrand, is het niet?’, Robert was verbaasd over haar logica.

‘Ja’, maar op vaste bodem, niet in het water!’, antwoordde Marjo. Ze vond haar antwoord heel redelijk klinken.

’Je bent een geluksvogel, Marjo! Het was puur geluk!’ Robert boog zich naar haar toe om zijn woorden vlak voor haar gezicht kracht bij te zetten. ‘Een paar minuten of een paar honderd meter verschil en jullie zouden het niet gehaald hebben! En dat weet je verdomme drommels goed!’

‘Er is ons niets ergs overkomen! Ik begrijp niet waarom je je zo vast bijt in wat er allemaal wel niet had kunnen gebeuren! Het is niet gebeurd! Ik had er niet naar toe moeten gaan. Dat zie ik nu ook wel in! Maar het is niet zo stom of gevaarlijk als jij nu wel niet wilt laten geloven!’, ze zag in dat ze Robert niet kon overtuigen met haar versie van het verhaal.

‘Het was verschrikkelijk dom om te doen!’, gromde Robert. ‘Kijk eens na alle problemen die jullie hebben veroorzaakt! Je had samen met die twee meiden wel kunnen verongelukken!’

‘Ja! OK! Je bent daar nogal vasthoudend in, is het niet?’, sprak Marjo tegen. Haar stem sloeg over van frustratie. ‘Ik geef toe dat het een domme actie was. Niet omdat het gevaarlijk was en niet omdat we bijna verdronken waren! Maar omdat ik jou boos heb gemaakt, omdat ik je ongerust heb gemaakt en omdat ik je de hele nacht in touw heb laten zijn! Dat is het. Meer valt er niet over te zeggen! We zouden niet verdronken zijn! Het kan me niet schelen wat je daar verder over zegt. We zijn gestrand. Dat is alles! Laat alsjeblieft het doodgaan weg uit je verhaal!’, Marjo slaagde er een beetje in om de angel uit Roberts verhaal weg te halen, maar was nog lang niet gerust op de afloop.

Roberts ogen vernauwden zich. Hij leunde achterover tegen de grote tafel, waar de dames van het winkeltje aan werkten. Hij zag veel liever de koppige, zichzelf verdedigende Marjo, dan het arrogante en dwarse meisje van het begin. Ze had geen idee hoe aantrekkelijk en grappig ze was als ze zo pittig reageerde. Hij liet haar natuurlijk niet merken dat hij er zo over dacht, dus ging hij met een strenge stem verder.

‘Ik neem aan dat ik je echt op een andere manier duidelijk moet maken hoe gevaarlijk jullie bezig geweest zijn’, in zijn stem klonk een ijselijke belofte door. ‘Als je niet spontaan kunt bekennen dat jullie levensgevaarlijk bezig zijn geweest, dan moet ik je dat maar eens op je billen laten voelen. Hoe dan ook, ik zal ervoor zorgen dat je het niet in je hoofd haalt zoiets nog eens te doen’.

‘Je kunt me niet een pak slaag geven omdat ik bijna verdronken ben, terwijl dat helemaal niet gebeurd is’, protesteerde Marjo. ‘Doe het omdat ik stiekem het huis uit gegaan ben. Of omdat ik gedronken heb, of zelfs omdat ik je ongerust heb gemaakt. Maar je kunt het niet daarom doen. Ik zal het niet toestaan!’

Robert moest zijn lachen inhouden. ‘Is dat zo?’, grijnsde hij. ‘dat zul je niet toestaan?’

‘Nee!’, Marjo deed haar armen over elkaar en ging rechtop zitten om zoveel mogelijk verzet uit te stralen.

Robert besloot de handschoen op te nemen en ging door haar de wet voor te schrijven. ‘Laat ik één ding duidelijk stellen jongedame, je krijgt een pak op je blote bips waar de honden geen brood van lusten, omdat je jezelf en die twee meisjes in gevaar hebt gebracht. Bovendien is het afgelopen met de gezellige uitjes met die twee. Je krijgt een pak op je billen omdat je veel mensen ongerust hebt gemaakt en daar bovenop ga je zaterdag en zondag naar meneer de Groot om klussen voor hem te doen om de tijd goed te maken die hij aan jou besteed heeft. Je krijgt een pak op je billen en daarnaast drie weken huisarrest omdat je stiekem alcohol hebt gedronken. En daar bovenop krijg je nog een pak slaag omdat je gelogen hebt en stiekem het huis bent uitgeslopen toen je al huisarrest had. En wanneer ik helemaal met je klaar ben, mag je van geluk spreken als er überhaupt nog vel op je bips zit!’

Marjo’s mond viel open en ze sperde haar ogen ver open. ‘Geen sprake van! Drie weken! Dat is niet eerlijk! Jij deed het ook!’ Met het laatste doelde ze op het drinken.

‘Wat?’ Robert knipperde met zijn ogen en hield zijn hoofd schuin van verbazing.

‘Jij dronk ook toen je zo oud was als ik’.

‘En daar ben ik ook voor gestraft! Dus wat zou het! Ik heb het over drie weken en als je doorgaat met zeuren, dan maak ik er zes van’, waarschuwde hij.

‘Je kunt me niet voorschrijven met wie ik wel en niet om mag gaan!’, veranderde Marjo het onderwerp.

‘In dit geval kan ik dat wel en zal ik het doen ook. Als die twee dat willen, of hun ouders willen het, dan kunnen ze mij en mijn bedrijf veel problemen geven omdat jij ze in gevaar hebt gebracht’, legde Robert uit.

‘Maar ze wilden zelf mee’, zei Marjo.

‘En hoe kwamen ze op dat idee Marjo?’, vroeg Robert. Marjo dacht even na en besloot dat het verstandig was die vraag niet te beantwoorden.

‘Nou en? Ze zullen toch niks zeggen! Het is niet eerlijk! Je kunt me mijn vriendinnen niet voorschrijven!’, keerde Marjo terug op haar oorspronkelijke verhaal.

‘Misschien niet in de toekomst, maar in dit geval staat mijn besluit vast. Ik ben helemaal niet gecharmeerd van je attitude wanneer je bij die twee in de buurt bent. Je bent dan ongrijpbaar en brutaal en dit ook nog eens! Ik wil dat je mijn mening hierover respecteert, Marjo. Er valt niet over te onderhandelen’.

‘Maar we zouden cranberry’s gaan plukken aan de andere kant van het eiland!’, jammerde ze toen ze zich realiseerde dat ze het uitje waar ze zich zo op verheugd had, zou moeten missen.

‘Geen cranberry’s voor jou. Je hebt huisarrest. Einde discussie!’, zuchtte Robert.

Marjo leunde achterover in haar stoel en zuchtte. Ze vond het niet leuk. Helemaal niet. Een pak slaag was één ding, maar de andere dingen zaten haar niet lekker. Heel veel argumenten schoten door haar heen, maar ze schoof ze allemaal als zinloos ter zijde. Ze overwoog zelfs de strijd op te geven.

Robert nam rustig de emoties die zich op het gezicht van Marjo openbaarden in zich op. Hij zou de consequenties van de keuzes die ze gemaakt had nog even tot haar door laten dringen, om vervolgens tot actie over te gaan.

Na een paar ogenblikken van ongemakkelijke stilte, vertrok ze haar gezicht en keek Robert aan. Wat voor haar voelde als een aarzelende overgave, kwam op hem over als arrogant verzet.

‘Je kunt beter meewerken, Marjo. Je maakt het zo niet gemakkelijker voor jezelf’, gromde hij terwijl hij van de tafel in haar richting liep. ‘Ga staan en doe je broek naar beneden’.

Marjo keek naar haar vuisten die gebald in haar schoot lagen. Haar vingers tintelden door het onaangename vooruitzicht dat haar te wachten stond en waarvan ze zich iedere keer als het ging gebeuren zich meer bewust van werd. Haar kruis roerde zich, ze was seksueel opgewonden geraakt door het besef dat ze een stevig pak op haar blote billen zou krijgen, van een man die ze seksueel aantrekkelijk vond door zijn strenge en vastberaden manier van optreden.

‘Sla me niet, alsjeblieft’, gaf ze toe aan de bijna dodelijke schaamte die ze voelde. Ze schaamde zich niet omdat ze iets gedaan had waarvoor ze een pak op haar billen verdiende. Ze schaamde zich omdat ze wilde dat hij haar zou straffen.

‘Hou maar op’, Robert was blij met de reactie waarvan hij dacht dat het natuurlijke weerstand was tegen het zich moeten onderwerpen aan een pijnlijk pak slaag. Dat was echter iets waar hij over heen diende te stappen. Hij pakte Marjo bij haar arm en trok haar overeind.

‘De schaamte maakte dat Marjo boos reageerde. ‘Nee!’, siste ze en wou zich losrukken. Hierdoor viel ze bijna zijdelings van haar stoel. De rest van wat ze wou zeggen: ‘Dat kan ik zelf wel’, werden nooit uitgesproken omdat ze alle zeilen bij moest zetten om niet te vallen.

‘Robert ging snel tot actie over. Hij had geen zin om langdurig met een onwillig brutaal meisje te moeten dealen. Hij had er ook niet op gerekend dat hij een heel gevecht zou moeten leveren. Toen hij Marjo beetpakte zodat ze niet kon vallen, gaf hij toe aan de impuls van boosheid die hem overviel. ‘Ik zei: ga staan, en ik meen het’. Robert pakte Marjo heel stevig bij haar arm, en zij voelde hoe ze gemakkelijk van haar stoel en van de vloer omhoog getild werd.

‘Auw! Robert! Dat doet pijn! Laat me los!’ Beide handen grepen naar zijn hand en probeerden zijn vingers open te wrikken die haar rechterarm in een ijzeren greep hielden.

‘Wanneer ik je zeg dat je iets moet doen, dan kun je me maar beter gehoorzamen. Ik accepteer geen verzet meer van je. Hoor je me?’ Robert leek niet te horen of te merken hoeveel last Marjo had van zijn knijpende hand in haar bovenarm. In plaats daarvan zette hij haar op haar benen en begon met zijn rechterhand haar spijkerbroek open te maken en naar beneden te doen.

‘Ik zei dat ik dat zelf wel kan doen’, Marjo probeerde zich los te rukken.

‘Stop met tegenstribbelen, jongedame!’ Robert rammelde Marjo door elkaar. Hij interpreteerde haar gestribbel als verzet. Hij wilde dat ze er mee op zou houden.

‘Dat doe ik niet!’, klaagde Marjo half gillend toen ze over de knie van Robert werd gelegd. Haar val werd bruut gebroken door haar maag en het contact met haar onvoorbereide spieren tegen zijn harde bovenbenen, lieten een onelegant geluid van haar horen.

Het volgende ogenblik hingen haar spijkerbroek en haar onderbroek rond haar knieën, en voordat Marjo kon protesteren of reageren, kletste Roberts hand neer op haar beide billen, om ze vervolgens met een regelmatige cadans van links naar rechts in brand te zetten.

‘Auw Shit! Auw! Robert! Auw’, gilde ze en begon meteen weer te worstelen. ’Niet doen! Auw! Stop!’, Haar spijkerbroek die in een bundel rond haar knieën hing, zorgde ervoor dat ze met beide benen tegelijkertijd moest bewegen in plaats van dat ze er onafhankelijk van elkaar scharend mee kon schoppen.

De eerste serie stevige kletsen deden wonderen voor Robert’s opgekomen irritatie. Marjo’s fanatieke geworstel om los te komen droegen daar waarschijnlijk ook aan bij, omdat hij na een minuutje even moest stoppen met slaan om haar beter onder controle te kunnen houden. Toen hij er in geslaagd was haar verder voorover te duwen zodat hij haar benen tussen de zijne kon klemmen, grijnsde hij tevreden.

‘Je worstelt maar raak Marjo, maar we zijn pas klaar als ik dat zeg, en hoe meer je je verzet, hoe langer ik nodig heb om er voor te zorgen dat je het met mijn standpunten eens bent’, hij hield haar stevig vast terwijl zij hernieuwde pogingen deed om los te komen. Fel rode plekken verschenen op haar bips en Roberts vingerafdrukken tekenden zich duidelijk af.

‘Laat me los!’, Marjo’s reactie op de kort pauze was dat ze nog fanatieker probeerde weg te komen. Robert wachtte niet af tot ze zou kalmeren maar zette het pak slaag voort.

Marjo’s bovenlichaam schokte op en neer en heen en weer in haar pogingen zich te bevrijden, maar ze kon niet uit Robert’s greep los komen. Hij hield haarrechterhand met zijn linker in een ijzeren greep tegen haar heup geklemd, en met haar linkerarm kon ze geen kant op omdat deze was opgesloten achter de kleine ruimte die zijn linkerarm liet. Ze kon haar billen niet met haar handen bereiken. Ze probeerde hem eerst in zijn been en vervolgens in zijn zij te knijpen, maar Robert leek er niets van te voelen.

Marjo kon er alleen maar aan denken hoe ze het pak slaag kon laten stoppen. Al snel ging haar verzet over in huilen en snikken, toen ze de strijd opgaf om zich zelf te kunnen bevrijden en zich concentreerde op hoe ze hem zou kunnen laten stoppen.

‘Het spijt me’, huilde ze.
 
Robert merkte hoe haar verzet brak en hoe ze ophield met tegenstribbelen, maar hij voelde dat het ze het verzet in haar hoofd nog niet opgegeven had.

‘Ben je bereid toe te geven dat jullie wel dood hadden kunnen zijn? Dat het puur geluk is, dat dit niet het geval is?’, vroeg hij en zette ieder woord kracht bij door zijn hand hard op haar billen neer te laten knallen.

‘Verdomme!’, antwoordde Marjo. Ze kneep in de zijkant van zijn been met haar grotendeels buitenspel staande linkerhand. ‘Dat was niet zo! AUW!’

‘Goed, ik denk dat we nog een lange weg te gaan hebben!’, gromde Robert en begon weer op haar bips te slaan.

‘AUW! Oh alsjeblieft Robert, alsjeblieft! Ik zal het nooit weer doen!’, jammerde Marjo toen ze zich realiseerde dat hij weer van voor af aan ging beginnen. Hoe sexy de gedachte ook was aan een pak op haar blote bips van Robert voor en na de werkelijke toediening ervan, de werkelijk actie was verschrikkelijk. De afschuwelijke pijn was helemaal niet sexy. ‘Hoe kan hij nu denken, dat dit is wat ik wil?’, jammerde ze inwendig. Een pak slaag van Robert was zoveel harder dan oom Wim haar ooit gegeven had.

Robert sloeg haar met een doel. Marjo’s vastberadenheid om bij haar mening te blijven, hoe fout deze ook was, hij vond het aantrekkelijk en het zorgde voor een inwendige glimlach. Het pak slaag was er niet minder om, maar hij bewonderde haar pit. Ze meende het ook allemaal goed, en hij wist dat ook al had ze er moeite mee om er voor uit te komen, ze wist zelf ook wel hoe gevaarlijk hun avontuur geweest was en dat ze zichzelf wel twee keer zou bedenken voor ze het weer zou doen. Er was geen pak slaag nodig om haar dat te doen beseffen. De werkelijke reden voor het pak slaag was het ontladen van de stress die zich door de hele situatie in Marjo had vastgezet. Het was een goede manier om de lucht te klaren.

Het pak slaag hield bijna tien minuten aan. Marjo huilde en gilde, worstelde en kneep en smeekte hem om op te houden, maar ze was nog steeds niet bereid toe te geven hoe dicht het drietal bij de verdrinkingsdood waren geweest. Roberts rechterhand had zijn grenzen echter bereikt en hij zocht naar een excuus om even een pauze in te lassen.

‘En nu de hoek in, jongedame. Ga daarheen, op je knieën en nadenken over wat je gedaan hebt!,

Robert stond op en tilde Marjo op. De paar passen naar de hoek verliepen in een waas, maar dingen werden haar duidelijk toen haar knieën in aanraking kwamen met de hardhouten vloer.

‘Heb niet het lef om met je handen aan je bips te komen, leg je handen in je nek en til je tenen op van de vloer’. Robert zette Marjo in de hoek en bedacht iets wat voor beiden nieuw was.

Marjo zat daar op haar knieën. Haar brandende en rode billen wezen de kamer in. Veel erger nog was dat Robert haar voeten van de grond tilde, wat er onmiddellijk voor zorgde dat de spieren in haar bovenbenen kramperig begonnen aan te voelen. De kramp in haar spieren ontlokten haar kreunende geluiden.

‘En rechtop’, beval Robert.

‘Dat kan ik niet! Aua! Auw! Asjeblieft, Robert! Oh God!’, steunde Marjo. Ze moest haar voeten wel op de grond zetten om de kramp in haar spieren, die nog erger was dan haar zere billen, weg te laten ebben.

Marjo’s ongemak was duidelijk zichtbaar,maar haar ongehoorzaamheid mocht niet genegeerd worden. Robert sprak haarstreng toe. ‘Neem de positie aan die ik je opgedragen heb, of anders!

‘Mijn spieren! Robert, asjeblieft!’, snikte Marjo. De pijn van de krampen was verschrikkelijk, maar korte tijd later ebden de krampen weg, en ontspanden haar spieren zich tot haar verrassing. Marjo bleef in de positie zitten die Robert haar opgedragen had. Marjo zat ik de hoek en haar gloeiende bips gaf bijna een neon-achtige gloed af. Schaamte was bij lange na niet het goede woord bij wat ze voelde terwijl ze daar zat, op haar knieën, haar brandende bips bloot en haar voeten een paar centimeter boven de vloer zwevend. Het was afschuwelijk en het ergste moest misschien nog komen.

***********

Carolien lag de hele middag van de dag met huisarrest te luisteren of ze Marjo’s kamerdeur open en dicht hoorde gaan. De hele dag, zonder gezelschap, was verschrikkelijk geweest. Iets waar ze liever niet voor uit wilde komen. Ze dacht dat Ellen erge berouw had en haar huisarrest zonder al te veel problemen onderging. Maar Carolien wist ook dat Robert haar niet zou dwingen alles aan haar ouders te vertellen. Een levenslange carrière als problemenmaakster hadden daar een neusje voor ontwikkeld. Ze wist zeker dat Robert het zich niet kon veroorloven om de rijke ouders van zijn gasten in te lichten, alleen maar vanwege een klein nachtelijk avontuurtje. Maar ze voelde zich wel alleen met deze geheime wetenschap.

De per ongeluk gedane bekentenis van Marjo toen ze op de zandplaat vast zaten, dat ze vast een pak op haar billen zou krijgen en de acties die ze te zien kregen bij de hereniging, had een primitief gevoel in haar wakker gemaakt. Een man die zijn volwassen medewerkster een pak op haar bips gaf! Jeetje! Dat was opwindend!’, dacht ze. ‘Het zou mij moeten gebeuren!’, wenste ze stiekem.

Het duurde langer dan ze verwachtte voor Robert Marjo zou komen halen. Als die dikke ouwe vrouw niet met veel lawaai de trap op en af gestampt was, ‘dan zou ik het gemist hebben!’, overpeinsde Carolien terwijl ze Marjo naar beneden en naar buiten volgde.

Op een veilige afstand volgde Carolien Marjo het huis uit op weg naar het souvenirswinkeltje. De dunne wanden en de barst in het raam, maakten het gemakkelijk om te volgen wat er daar binnen gebeurde.

Toen ze naar het raam van het winkeltje sloop en de situatie binnen in ogenschouw nam, wist Carolien dat ze nooit eerder iets fascinerender en opwindender had gezien dan de beelden van het eerste pak slaag dat Marjo die avond kreeg. Ze keek toe hoe haar vriendin pijnlijk jammerend de straffende rechterhand van haar baas onderging. Ze had al eerder verhaaltjes gelezen die over billenkoek gingen, ze had heimelijk genoten van scènes op televisie en in films die over dit thema gingen, en nu zag ze het allemaal in het echt! Recht onder haar ogen!

Fascinatie dekt nauwelijks het gevoel wat Carolien ervoer toen ze Marjo’s wanhopige stribbelen zag toen ze het pak slaag kreeg. De pijnlijke rode plekken van vingers die op de blote billen van haar vriendin verschenen maakten iets diep in haar wakker. Marjo’s gillen en smeken samen met Roberts strenge stem waren de perfecte voeding voor haar diepste fantasieën.

‘Daar zou ik moeten liggen’, fluisterde Carolien met ingehouden adem tegen zichzelf, terwijl haar vingers het gebied tussen haar benen, aan de binnenkant van haar spijkerbroek en onderbroek beroerden. Het pak op de billen van Marjo was nog maar net begonnen. Hetzelfde kon gezegd worden van de ontdekkingstocht van Carolien naar zichzelf.